Daar stond hij dan. Voor een deur, uit het niets opgedoken leek het wel. Niets was echter minder waar. Hij deed niet aan traplopen. Was hem teveel moeite, hij had wel betere dingen te doen. En wat voor dingen. Zijn goed verdiende plek innemen op deze plek hier. Dit alles… Het had hem altijd toe behoord. Maar het was best voorspelbaar dat iemand het van hem af zou pakken. En het verbaasde hem nog steeds hoe blind hij was geweest, hoe dom hij was geweest. Hij haatte zichzelf erdoor. Maar haatte de persoon die een figuurlijke dolk in zijn rug had gestoken nog meer. Hij was niet meer de lieve gehoorzame Alejandro. Nee. Hij was Alejandro Michelangelo Oscuro del Guerra. Hij zou niet meer buigen, nee. Nooit meer. Hij zou ze laten zien dat er niet meer met hem te spotten viel. En als de mensen van vroeger hem nou eens konden zien… O, wat zou hij toch genieten van hun verbaasde en bange blikken. Hij was niet meer het jongetje dat toevallig een mooi uiterlijk had met onschuldige hemelsblauwe ogen. Nee. Hij was de duivel hemzelf. Rode ogen, een lichaam dat alleen in dromen bestond van mensen. Maar hij was de harde werkelijkheid. Die het hun zou inwrijven dat ze nooit zo zouden zijn als hem. Krachtig, zelfverzekerd. Maar vervloekt door zijn accent dat doorliet schemeren dat hij niet perfect was.
Langzaam, tergend langzaam, legde hij zijn hand op de deurklink. Hij zou de deur wel open maken als een sterfelijke. Dat zou meer effect hebben. Opnieuw langzaam, waardoor de deur een oorverdovend piepend geluid maakte, opende hij deze. Langzaam opende hij zijn rode kijkers, leek de hele scène in slow motion te willen afspelen. Hij bleef staan in de deur opening, alsof hij niet verder durfde te lopen. ‘Kadaj,’ gromde hij zachtjes, sprak de naam ietwat apart uit. De j leek meer op h als je er goed op lette. ‘Je misselijkmakende geur hangt zelfs hier.’ Met overduidelijke minachting liep hij de kamer in, keek om zich heen. Overal… Overal had dat beest zijn sporen achtergelaten. Sporen die hem kokhals neigingen bezorgden. Maar hij gaf er niet aan toe, zag hij er ook niet voor uit. Zijn houding was trots, zelfverzekerd en al zijn stappen leken gepland te zijn. Al zijn bewegingen eigenlijk.
Voor het bureau bleef hij staan, haalde een wijsvinger erover. Hij keek naar de vinger waar nu een vies stoflaagje op zat. Hij trok een wenkbrauw op. Hoelang was hier niemand meer geweest? Het was hier gewoon vies. En dan verwachten ze dat hij hier bleef? Ze hadden op zijn minst de kamer kunnen onderhouden. En er eventjes met een of ander geurtje rond kunnen spuiten. Nou was het zo dat hij gewoon een neus had om de geur van zijn vijand te herkennen. Maar het ging om het gebaar. Zijn blik gleed op de gordijnen. Dicht, maakten het donker in de kamer. Ondanks het feit dat hij duister moest zijn, keurde hij het licht niet af. Hij was ermee opgegroeid. Rustig liep hij ernaar toe, pakte beiden gordijnen vast en maakte ze open met een goede ruk. Het felle licht verblinde de man in het begin, dwong hem zijn ogen te vernauwen. Hij draaide zich om, maar niet vanwege het licht. Maar het feit dat hij gewoon voelde dat er iemand in de buurt was. Zijn blik bleef hangen op de persoon in de deur opening. Maar hij was nog te zeer verblind om echt speciale uiterlijke kenmerken te kunnen onderscheiden.

» Meeeh D:
» Gereserveerd c:

Eerst had hij zich meer een kwartslag gedraaid, wou niet dat de persoon het zou zien dat zijn ogen moesten wennen aan het licht. Hij draaide zich pas volledig om nadat zijn ogen er meer aangewend waren. Kon alsnog de kleuren niet goed onderscheiden, maar dat deerde hem niet zoveel. Zijn eigen gestalte stak donker af tegenover het licht dat door de ramen scheen. Zijn rode kijkers waren strak op de ander gericht, leek net alsof hij hem of haar wou doden met die blik. Een geur drong zijn neusgaten binnen, waardoor zijn blik vrijwel meteen veranderde. Zijn ogen werden groter en hij leek licht verbaasd. Hij was geen expert op dit gebied, wist enkel dat het de geur moest zijn van een of andere bloem. Maar wat voor mens rook er nou in godsnaam naar een bloem? Dat was gewoon… Vreemd. Maar zijn wereld was dan ook niet echt zo groot om te snappen dat mensen geuren als bloemen konden gebruiken om hun eigen geur, die ze van nature hadden, te veranderen en aangenamer te maken voor de mensen om zich heen.
Pas toen hij goed keek kon hij de duidelijke contouren van het vrouwelijke geslacht onderscheiden. Zijn mondhoeken krulden omhoog, plooiden zijn lippen tot een grijns. Een beter begin had hij niet kunnen vragen. Maar toch kwam er lichte twijfel in de man op, hij had lang op rust gestaan. En daarmee bedoelde hij simpelweg dat hij alles op dit gebied een tijdje had laten liggen voor wat het was. Hij had er niet meer zoveel behoefte voor gevoel om zich te bemoeien met de vrouwen om zich heen. En de mensen die hij in zijn omgeving kende, en die hem kenden, dachten dat ze in een andere wereld terecht waren gekomen. Het was zowat ondenkbaar dat hij ooit zijn handen van een knappe vrouw af kon houden. Maar hij kon het weldegelijk, dat had hij al bewezen.
Hij hoorde haar woorden wel, kon uit het gemompel wel de heldere klanken halen. ‘Deze het heeft wel een geslacht hoor,’ merkte hij droog op, ‘En het tegenovergestelde van het jouwe nog wel.’ Hij zette een paar passen naar voren, leunde met een hand op het bureau. ‘En ik kan ook hetzelfde over jou zeggen, behalve dat het mij wel bevalt,’ grijnsde hij. Oké, iets té subtiel. Maar hij was een beetje uit zijn doen, en vorm. En dan in figuurlijke zin, want hij zou zichzelf haten als hij ook maar een dag van training voorbij liet gaan. Was bang dat hij er gelijk heel anders uit zou zien. ‘Maar vertel mij eens, *cariño, wat is jouw naam?’ Zijn grijns bleef op zijn gezicht staan, en de glans in zijn ogen vertelde dat hij alles meende wat hij had gezegd. En hoe. Het liefst was hij allang op haar afgelopen, had haar tegen de muur geduwd enzovoort. Maar hij wou het goed aanpakken, en was bereid moeite te doen. Anders werd het ook weer zo snel saai.

* Cariño is Spaans voor snoes.

Had ze dan niet door dat ze er alleen maar voor zorgde dat zijn grijns met de seconde breder werd? Haar reacties hadden een humoristische uitwerking op hem, hij vond ze gewoon lachwekkend. Maar aan de ene kant vond hij het ook maar wat fijn dat ze zich zo gedroeg, had hij tenminste al een bezigheid gevonden in dit gat dat ze een academie noemden. De enige reden dat hij hier naartoe was gekomen was Kadaj. En niets anders. Zelfs als alle vrouwen hier waren zoals deze voor hem, zelfs dan was hij hier niet gebleven. Maar dit was zijn plaats en niet die van Kadaj. En hij zou laten zien dat het hem altijd al toe had behoord. En daarom haatte hij al de mensen die hij hier nog niet eens was tegen gekomen nu al. Omdat ze allemaal zo dom waren geweest om hem aan te zien als legendarisch, dat was zijn titel geweest. Vanaf het begin aan al. Hij was in alle opzichten dan hem. Allemaal. Oké, misschien tikkeltje te arrogant. Maar het was zo. In zijn ogen dan. Het viel in twijfel te trekken bij anderen. Maar dat deerde hem toch niet.
‘En wat houdt dat dan in: Zo één?’ Het leek net alsof hij een wedstrijdje speelde, weigerde de grijns van zijn gezicht af te halen. Alsof hij erin stond gekerfd. En als er een ding was waar hij slecht in was; dan was het verliezen. Het paste niet bij hem, stond hem niet goed en noem het maar op. Dus deed hij er niet aan. Het woord verlies stond niet in zijn woordenboek, zo simpel was het. Hij was een winnaar, een meerdere. En al de mensen om hem heen waren de mindere. Ze zouden nooit aan hem kunnen tippen, want hij was gewoon o zo perfect. Ja, hij was aan de ene kant een arrogante kwal. Maar als hij zich niet arrogant gedroeg zou hij vast overkomen als meneertje overgevoelig. En zo’n reputatie kon je niet hebben als legendarische magiër van het duister.
Hij keek haar aan met een blik alsof hij uit de hoogte probeerde te doen. Hij negeerde het laatste woord aan haar zin; was wel zo slim dat hij begreep dat het om een of ander scheldwoord moest gaan. Hij lachte zachtjes, schudde zijn hoofd. ‘O, *belleza, je stelt me teleur,’ grijnsde hij, ‘Ik snap dat je mijn naam niet kent, maar de reden van mijn komst hier?’ Hij slaakte een zucht, stopte met leunen op het bureau en haalde een hand door zijn haar. ‘De naam is Alejandro Michelangelo Oscuro del Guerra.’ Zijn grijns was verdwenen, keek zowaar serieus. ‘Ik ben hier om mijn rechtvaardige plek in te nemen.’ Zijn grijns bleef weg, reikte met een hand uit naar de vrouw zodat hij haar kin tussen zijn duim en wijsvinger kon vastpakken. Zonder ook maar een vorm van aarzeling te laten zien leunde hij naar voren. ‘En nu, *mi lirio de agua, nu ik geen grijns op mijn gezicht heb, onthul mij jouw naam en houdt mij niet langer in spanning.’ Het duurde een paar tellen voordat hij haar weer losliet en naar achter leunde. Hij keek eventjes langs haar, irriteerde zich aan het feit dat de deur nog open stond. Er was ook altijd wel iets dat hem tegen hield. Hij richtte zijn blik weer op haar, wachtend op haar antwoord.

* Belleza is schoonheid in het Spaans ~
* Mi lirio de agua is mijn waterlelie. Ook in het Spaans maar dat hoef ik er toch niet steeds bij te zetten D: ?

Hij moest zich inhouden om niet te lachen. Wat was ze toch een grappig persoon. ‘Ik weet heel goed wie ik voor me heb,’ sprak hij met een heldere stem, leek zeker van zijn zaak, ‘Gewoon, een mooie vrouw die weet hoe ze haar mannetje moet staan. Is het niet?’ Hij had nu wel door, na haar geïrriteerde gedrag, dat ze zich niet zo zou laten ompraten door zijn praatjes, complimentjes et cetera. Noch dat ze er ook maar over zou denken om het spelletje mee te spelen, daar was geen denken aan voor haar. Maar dat maakte alles des te leuker. Hij vond het wel leuk als er wat weerstand werd geboden, had hij tenminste een uitdaging. Als dingen gemakkelijk gingen was dat mooi meegenomen, maar als alles naar wens ging zou het ook zo saai worden. En hij had maar al te goed ervaren dat niet alles ging zoals je zou willen of hopen.
‘Ach, ze hadden wel een link kunnen leggen,’ merkte hij op terwijl hij zijn schouders ophaalde, ‘Maar het zou mij niet verbazen als niet iedereen gelijk mijn volledige naam zou kunnen onthouden. Het is toch werkelijk zonde dat al de namen zo verbasterd worden tot er uiteindelijk maar een zielig woordje overblijft.’ Nu vond hij zichzelf gewoon oud klinken. Als een oude zak die deed alsof hij een of andere wijze was, omdat hij toch niets beters te doen had dan zitten en kwijnen totdat hij uiteindelijk doodging. Oké, oké… Hij was al boven de tweehonderd. Maar zo zag hij er niet uit. Als men niet wist wie hij was, zag men hem aan voor iemand van dertig à veertig jaar. En daar was hij blij mee. Een uitzondering natuurlijk onder de dertig. Maar het waren wel de leeftijden waar je in de bloei van je leven was. En O, in wat voor bloei hij zich bevond was niet voor te stellen.
Ze leek oprecht verbaasd, ondanks dat ze tevergeefs probeerde haar neutrale houding te behouden. Het was schattig, maar toch belangrijk voor hem om goed op te letten. Op hoe ze reageerde op zijn woorden, antwoorden en reacties. Hoe beter hij de persoon voor zich kende, hoe beter hij zijn spelletje kon spelen. En hoe sneller hij – Stop. Niet overhaasten nu, geduld bewaren. Er is tijd genoeg, er zouden genoeg tussendoortjes zijn. En zij zou zichzelf dan kunnen beschouwen als tweede prijs. Want een eerste was er nooit.
Hij kreeg een glimlach op zijn gelaat, leek onder de indruk van het kunnen van haar geheugen. Hij zou bijna zijn beroemde fluittoontje laten horen, die zijn bewondering toonde. Maar haar pauze was te kort om dat ook echt te doen, dus liet hij het maar voor wat het was. ‘Lesaiah,’ herhaalde hij haar eerste naam, leek moeite te hebben met de uitspraak ervan. Op momenten als deze kon hij zijn accent wel vervloeken. ‘Jouw naam is te mooi om te verbasteren tot een simpel koosnaampje,’ glimlachte hij, moest zich inhouden om verder niets meer erover te zeggen en geen knipoog te geven. Zelfs al was het best lang geleden, het was allemaal nog een autisme. En het begon aardig tegen te werken.
Hij fronste, leek verbaasd. Het duurde eventjes voordat hij de connectie had gelegd. ‘Vrouwe van het Woud, je bedoeld als in… Legendarisch?’ Zijn vraag leek gemeend, en dat was hij ook, ‘Maar dat betekend dat wij *colegas zijn.’ Ja, domme opmerking. Dat moest zij allang doorhebben. Maar alsnog, het was meer tegen zichzelf dan tegen haar. Hij krabde eerst eventjes in zijn nek, leek net alsof hij niet wist wat hij moest doen. Uiteindelijk stak hij zijn hand maar uit. ‘Het is mij een eer om de rol als collega in jouw leven te vervullen,’ grijnsde hij, ‘Of ja, een van velen collega’s.’

» Pfft. Hopelijk kunt U er wat mee c:
* Colegas betekend collega's, maar dat lijkt me vrij logisch o3o

Met moeite wist hij een grijns op zijn gezicht te houden toen ze grinnikte nadat hij haar naam had uitgesproken. Hij wist maar al te goed waarom ze moest grinniken, en het beviel hem niet. Dat vervloekte accent ook. Het was zijn enige zwakte die hij niet kon verbergen. En het ergste van alles; zijn zussen hadden het accent ook. Dus telkens als hij zijn eigen stem hoorde werd hij herinnerd aan hun. Alles van hun. Hij had nog geluk dat de vrouw voor hem bruine haren had. Zijn hele familie, voor zover hij ze kende, was blond. Als hij er eens goed over nadacht en iedereen voor zijn ogen haalde was het best beangstigend hoe ze wel niet op foto’s moesten hebben gestaan. Altijd moest alles perfect zijn. Hoe vaak had zijn moeder wel niet zijn haren nog aangepast met haar speeksel. Misselijkmakend was het. Misschien dat dat de reden was waarom hij weigerde om ook maar iets in zijn haar te doen. ‘We zullen zien, ik neem een uitdaging graag aan,’ grijnsde hij. Zijn standaard grijns had zijn weg weer teruggevonden op zijn gelaat. Enkel door het feit dat hem wat afleiding werd geboden.
Zijn mondhoeken zakten naar onder en zijn ogen vernauwden zich. Weer die dodelijke blik van hem. Eerst had hij haar houding wel amuserend gevonden, maar nu werd het beledigend. En hij had zo ook zijn grens wat verdragen betreft. Ja, zijn ego viel te krenken. ‘Ik verbaas mensen dagelijks met mijn kunnen,’ was zijn milde reactie er uiteindelijk op, maar zijn grijns bleef weg. Als zij geen grijns wou, zou hij ook niet meer grijnzen. Voor een bepaald moment dan. Hij kon wel serieus zijn, als hij daar behoefte voor voelde dan. Meestal zou hij de ander gewoon blijven irriteren, zocht juist de irritatie van de persoon op. Maar uitzonderingen werden gemaakt. En als hij eerlijk was, voelde het net als een weddenschap met zichzelf. Een weddenschap die hij zou winnen.
Hij wendde zijn blik af, had een weer een glimlach op zijn gelaat. Uiteindelijk kon hij het niet laten om zachtjes te lachen, keek haar zijdelings weer aan. ‘Ik houd me liever nog eventjes anoniem,’ verklaarde hij het feit dat niemand nog wist van zijn komst hier, ‘Je moet altijd profiteren van de situatie, nietwaar?’ Hij bleef haar zijdelings aankijken, voelde de behoefte niet om zijn hoofd weer te draaien. Ze zou hem toch beledigen, en pas als dat weggesleten was; dat onbereikbare schild – hij zou het met zijn beiden handen breken, dan zou hij haar wel behandelen zoals hij iedere willekeurige vrouw behandelde. ‘Dus mondje dicht, oké?’ Hij zweeg een paar tellen. ‘Of ja, als je hem niet dichthoudt zal ik dat wel merken. En ik vind het niet fijn als mensen zich niet aan hun beloftes houden.’ Zijn blik was weer serieus, maar zijn glimlach bleef staan. ‘En ik heb de nare gewoonte om dat ook te laten merken.’ En hoe liet hij dat wel niet merken. Nee, hij misbruikte nooit iemand. Maar hij wist wel hoe hij mensen pijn moest doen. Zowel mentaal als fysiek. Maar dat viel ook wel van hem te verwachten als heer van het duister.

» Ow, ik kon er wel wat mee hoor ;D
» Hoop maar dat U wel wat kan met dit ;p

Hij lachte zachtjes, schudde langzaam zijn hoofd. ‘Zelfs twee geliefden irriteren zich nog aan sommige karaktereigenschappen van de ander, zelfs aan sommige gewoontes. Dus waarom zou ik mij erom bekommeren wat jij niet goed vindt aan mij?’ Hij zweeg, twijfelde of hij het volgende wel moest zeggen, ‘Een goede indruk achterlaten is altijd mooi meegenomen. Maar het moet niet. En jij weet mijn voornaamste doel niet.’ En hij hield er zelf niet van als mensen uit de hoogte deden. Maar dat ging hij niet recht in haar gezicht zeggen. Want dat zou toch geen zin hebben. Ze zou zich waarschijnlijk onbreekbaar opstellen tegenover een belediging. Hoewel ze vanbinnen toch gekwetst zou zijn. Bla bla, hij kende het verhaaltje nu wel uit zijn hoofd. Maar iedereen had zo zijn of haar zwaktes, en hij vond het nou eenmaal leuk om die op te zoeken.
Met een vage glimlach keek hij naar haar, wou ertussen komen maar ze ging te snel met haar woorden. En zo begon het hem op te vallen hoe feilloos ze alle woorden uitsprak. Alle klanken waren gewoon perfect. Jaloers? Zeker wel. Stik jaloers. Hij was het op iedereen die geen accent had. Ja, ook op Kadaj en Deshas. Maar hij verdrong het. Want hun waren toch geen mensen van veel woorden. Maar nu iemand aan een stuk door tegen hem bleef ratelen, slim over wou komen en dat met een pracht stem… Hij kon het gewoon niet negeren. Zelfs als hij zijn uiterste best zou doen zou hij haar nog horen met haar o zo perfecte stemmetje. Hij werd er gek van.
Hij slaakte een diepe zucht, schraapte vervolgens zijn keel en sloot zijn ogen. ‘Je maakt één fout,’ merkte hij op, niet bang om dit toe te geven, ‘Beloftes, in mijn leven, die gemaakt worden… Worden niet altijd gemaakt met personen die ik honderd procent vertrouw. Ik maak ze zelfs met mensen die ik nog geen vijf procent vertrouw. Maar ach, jij hebt nooit het ware Shadra ervaren.’ Hij ging er verder niet over in, hij hoefde haar niet meer informatie te geven dan nodig was. De rest van haar woorden had hij, op het feit na over hoe ze waren uitgesproken, over zich heen laten glijden. Alsof ze niet tot hem doordrongen. Dat deden ze echter ook maar half. Enkel de uitspraak ervan was volledig tot de man doorgedrongen.
Hij had een scheve grijns op zijn gezicht, liep rustig langs het bureau langs tot hij voor haar stond. Hij maakte een soort van buiging, stak een hand naar haar uit – de palm ervan omhoog gericht, en keek vervolgens langzaam op. ‘Mijn tegenbod,’ zijn stem zwaarder dan normaal, alsof hij er moeite mee had de woorden over zijn lippen te krijgen, ‘Is om jou iets te leren, mijn lieve Lesaiah. Iets van onschatbare waarde.’ Hij bleef zo staan, wachtend. ‘Je hoeft enkel mijn hand te pakken en mij te laten leiden. Als het je achteraf niet bevalt… Tja, dan zal ik iets anders moeten verzinnen.’ Eigenlijk had hij al een hint gegeven over zijn tegenbod. Maar ze zou het vast toch niet weten, of daar ging hij dan vanuit. Maar dit zou zijn tegenbod blijven. En het lag aan haar of ze zijn hand wilde pakken of niet. Maar hij zou pas iets anders aanbieden als ze het had geprobeerd.

» Oké, change of plans ._.
» Enkel omdat ik niets anders weet ;D

Dus ze beweerde dat ze geen fouten maakte. Nooit. Het enige wat hij kon doen was spottend lachen, haar uitlachen, maar hij deed het niet. Als zij zo graag met een leugen wou leven in haar verdere leven was dat haar probleem. Maar als hij haar eenmaal had waar hij haar hebben wou, dan zou ze zien dat leugens dodelijk konden zijn. En dan ook heel erg dodelijk. Het was hem aangeleerd altijd eerlijk te zijn, want dat was wat hem betaamde. Maar hij was veranderd. Hij loog nu wanneer hij wou. Nog steeds bleef er wel het vreselijke schuldgevoel. Maar dat ebde ook wel weg. Dus ging hij gewoon door met zijn manier van leven, want het werkte. Hij stond hier immers nog steeds.
Hij trok een mondhoek omhoog, gelijk met zijn schouders. ‘Het normale Shadra staat gelijk met de onderwerelden van anderen planeten. Dus laat staan hoe de onderwereld daar is. *He estado allí y volvió.’ Nee, hij ging er ook niet vanuit dat ze wist wat al zijn Spaanse woorden betekende. Maar dat was ook niet zijn bedoeling. Het zou des te frustrerender zijn als je niet wist wat de persoon tegenover je allemaal zei. En daarom propte hij ze ook tussen zijn gewone verstaanbare woorden. Als klein jongetje was het voor hem normaal geweest om zo uren door te ratelen in het Spaans. En dat kon hij nu ook nog wel, maar het zou toch geen zin hebben. Vooral aangezien hij weigerde nog een zoektocht te doen naar zijn familie. Want er was maar een kleine kans dat ze ook nog echt in leven zouden zijn. Er waren vele jaren voorbij gegaan.
Het enige wat hij als antwoord gaf op haar spottende herhaling van zijn woorden, op vragende toon, was een poeslieve grijns. Oké, de waarde zou niet onschatbaar zijn. Maar hij zou wel zijn zin krijgen. Van hem mocht ze zijn naam van de daken schreeuwen. Wist de wereld ook gelijk wie ze tegenover zich hadden, dus zo’n probleem vond hij het niet. Hij sloot zijn ogen, hield zijn hoofd een tikje schuin; maar de grijns weer niet van zijn gelaat. ‘Daar ben ik van op de hoogte,’ was zijn enige reactie. Hij had wel geduld. Hij zou wat dat betreft eeuwen kunnen wachten totdat ze zijn hand zou pakken. Ooit moest ze wel.
Ze had zich van het bureau laten glijden, haar hand op de zijne gelegd. Rustig liet hij zijn duim over de rug van haar hand glijden, liet hem rusten op de plek waar haar middenhandsbeentjes moesten zitten. Hij ging weer rechtstaan, maar terwijl hij dat deed werd zijn grip op haar hand sterker; trok haar met een ruk naar zich toe. Hij vond het niet erg dat zijn ruk iets aan de harde kant was geweest, hoe dichterbij hoe beter. Zijn andere hand liet hij over haar onderrug glijden, totdat hij zijn hele arm om haar had en haar tegen zich aanduwde. ‘Zoals ik eerder had gezegd, laat mij leiden. En wees niet bang, maar ik ben iemand die je fouten wel doorziet,’ fluisterde hij.
Hij haatte het dat hij het feit niet kon negeren dat de deur nog steeds openstond. Als iemand hun nu zou zien… Zouden ze aangesproken worden en dan kon hij weer opnieuw beginnen. Hij zette een stap naar achter. Als hij zich een weg kon banen naar die deur… Met Lesaiah nog steeds bij zich, dan wist hij wel hoe hij die deur dicht kon krijgen. Maar dan moest zij wel meewerken, en daar zag hij haar eigenlijk helemaal niet voor aan.

Zwijmelzwijmelzwijmel *-*
* He estado allí y volvió = Ik ben er geweest en kwam terug

Hij voelde alles. Hij had er jarenlange ervaring mee, al dit gedoe. Met alles erop en eraan. Kwam ook door het feit dat hij er een oog voor had gekregen. Hij wist precies wat er door haar heen ging op het moment, enkel door haar aan te kijken. Maar toch vertrok de grijns op zijn gezicht even. Hij schold een paar keer in zijn hoofd. Nu was het niet de bedoeling dat hij samen met haar zich zo ging voelen. Nee, hij bleef gewoon neutraal. Zou weliswaar genieten van hem moment zelf, maar er daarna niet meer op terugkijken. Het kon komen door het feit dat hij licht uit zijn vorm was, was het niet meer volledig gewend. Maar alsnog… Hij moest ermee stoppen.
Hij moest op haar neerkijken, vond dit natuurlijk niet erg. Hij voelde zich niet zo snel gedomineerd, zelfs als iemand groter dan hem was – waar de kans vrij klein van was. Alles ging om de houding. Je kon zo groot zijn als je wou, maar als je een onzekere houding aannam liet de man al snel zien dat hij de dominantie hem zelve kon zijn. Hij was inderdaad best dominant, hoewel hij vroeger een echte jankerd was geweest. Best komisch, hoezeer je kon veranderen. Of eigenlijk, hoe anders je kon voordoen van je oorspronkelijke aard. Als hij niet was beïnvloed door de omgeving om hem heen was hij nu, dood geweest. Want dan was zijn leeftijd niet stopgezet, maar dan had hij het ook maar op een vrouw gehouden. Omdat hij te bang zou zijn geweest om vreemd te gaan. En nu… Vergeleek hij ze gewoon met honden. Honden nog wel. Het was stiekem te absurd voor woorden.
‘Natuurlijk kijk ik uit,’ grijnsde hij, ‘Het zou zonde zijn als een pracht vrouw als jou iets overkomt, nietwaar?’ Hij had wel al zien aankomen dat ze nog gewoon kon staan. Dat ze geen knikkende knieën had. Ze was en bleef een vrouw die zeker was van zichzelf, en een grote trots had. Niet zoals die kleine meisjes waarmee hij had geëxperimenteerd. Ze waren wel leuk en zo… Maar dít bleef het echte werk. En daar genoot hij altijd het meeste van. Want als alles te snel ging was het zo snel voorbij. Het was wel mooi meegenomen als hij een keertje geen geduld had. Maar hij was een meester in het vergroten van zijn geduld, en profiteerde daar dus ook maar van.
Hij leek eventjes verbaasd te zijn over haar woorden. Het drong nu pas tot hem door dat zij ook termen van een andere taal of dialect door haar zinnen gooide. Het leek aan de ene kant op zijn woorden, maar aan de andere kant kwam het helemaal niet overeen met elkaar. Hij sloot zijn ogen, krulde zijn lippen tot een bescheiden glimlach. Het had ook wel weer zijn charme. Hoewel het hem nu des te meer irriteerde dat zij al de andere dingen zonder enige problemen kon uitspreken. Geen teken van een accent. Terwijl zijn woorden ermee overladen werden, zonder dat hij er erg in had.
‘Als ik je nu gelijk zal vertellen wat ik allemaal zou gaan doen, zou er toch geen lol meer aan zijn?’ merkte hij op, opende zijn ogen weer. Haar reflex had hij opgemerkt. Perfect, dat had hij nodig. Ze wou het niet zelf, maar haar lichaam weigerde tegen te werken. Hij zette nog een stap naar achter, en nog een. Zij zou gewoon volgen, of ze het wou op niet. Hij deed niet de moeite om gelijk iets te doen waardoor ze gedwongen werd zich de volgende keer aan hem vast te klampen, bang dat hij haar zou laten vallen. Hij maakte een keer een simpel rondje, enkel zodat hij eventjes checken hoever het nog was naar die deur.
Een goed getimede tik van zijn hak tegen de deur was genoeg om deze een beetje dicht te laten gaan. Maar niet geheel. Hij fronste. Oké, niet zoals hij had gewild. Dan maar improviseren. Lesaiah… Ja, dat zou wel kunnen werken. Hij duwde de vrouw voorzichtig tegen de deur, totdat hij de klik hoorde die aangaf dat hij dicht was. Hij grijnsde, nu kon hij het touw weer oppakken en verder gaan op het punt waar hij gedwongen was te stoppen. Hij zette een stap dichterbij, vlocht zijn vingers in de hare. Zijn hand die eerst om haar onderrug was geslagen gleed af naar haar bovenbeen, zover naar onder totdat hij haar knieholte bereikte en hem omhoog tilde. Hij bracht zijn mond dichterbij haar oor. ‘Sla je been om mijn middel heen, als je dadelijk niet op de grond wilt vallen,’ fluisterde hij zachtjes. Als ze het niet deed zou hij haar gewoon op de grond laten vallen, had ze maar moeten luisteren. En dan zou ze het de volgende keer waarschijnlijk wel doen.

Alles ging zoals hij wilde. En toch liet dit alles hem niet overmoedig worden. Zodra hij eenmaal klaar was met deze hele scène zou ze zich weer gaan verzetten. Hij wist niet waarom ze gedwongen was mee te werken, had haar er wel voor aangezien dat ze hem een klap zou geven. Zich zou proberen los te rukken uit zijn greep, scheldwoorden die naar zijn hoofd geslingerd zouden worden. Maar niets. Of ze kon zich heel erg goed inhouden. ‘Dat kan ik wel begrijpen,’ gaf hij toe, ‘Maar mensen worden snel onderschat.’ Hij zweeg, merkte die bloemen geur weer op. Oké, nu was hij er zeker van. Zij was de oorzaak van die hele geur. Niet dat hij het erg vond, het was zowaar aangenaam. En aangezien ze vrouwe van het woud was, was het wel voorspelbaar dat zij degene was die naar een of andere plant moest ruiken.
Het lichte verschil in haar ademhaling vertelde hem genoeg. Hij stond weer eens onder de indruk van zichzelf. Zelfs na een paar jaar op rust te hebben gestaan had hij het nog steeds in zichzelf. Hij voelde de rilling gewoon die over haar rug kroop toen hij zijn arm nog om haar onderrug had liggen. Hij wist niet waar hij hem moest plaatsen. Er waren af en toe wel een paar gaten in zijn analyse, kwam waarschijnlijk toch door het feit dat hij weer eventjes moest inkomen. Maar een kans om in te komen op deze manier liet hij niet liggen. Het was sowieso van zichzelf een buitenkansje, zelfs als hij opdreef was zou hij het niet kunnen hebben genegeerd.
Ze had tot nu toe nog geen een teken van protest of weigering laten zien. Totdat hij haar had gevraagd haar been om zijn middel te slaan. Ze schold, en niet zo’n klein beetje. Het was weliswaar weer in een andere taal, maar de manier waarop ze het uitbracht was al betekenis genoeg. Maar haar protest duurde niet lang, verloor zijn kracht ook al snel. Zijn grijns werd breder toen ze uiteindelijk toch deed wat hij wou. En hij kon het niet helpen dat hij voor een paar tellen lichte tintelingen in zijn vingertoppen voelde, moeite had om zichzelf voor die paar secondes in te houden. Hij had het zo kunnen doen, had er waarschijnlijk ook mee weg kunnen komen. Maar hij kon het niet, het zou te snel zijn en hij zou er achteraf geen goed gevoel bij hebben gehad. Geduld was een schone zaak.
Als hij had gekund had hij zijn ouders weer opgehaald. ‘Ach, we zullen zien in hoeverre,’ was zijn enige opmerking erop. Hij had zijn hand weer terug laten glijden naar haar onderrug, aangezien ze nu zelf haar been op die plek zou laten liggen. Rustig liet hij zijn hand door glijden tot bij haar schouder bladen, negeerde het feit dat het ietwat moeizaam ging door die deur. Hij draaide zichzelf om, nam de vrouw mee in zijn beweging. Een voet had hij laten staan op zijn plek, had hem alleen laten draaien. Terwijl hij met de een stap naar voren had gezet; weg van de deur. Ging een beetje door zijn been heen, niet omdat hij het zwaar vond, maar omdat het hem zo was aangeleerd. ‘Maar,’ fluisterde hij ineens, ‘Hoe ga je mij precies laten boeten?’ Hij keek haar aan, leek zijn vraag te menen.

» Bewegingen omschrijven is moeilijk D:
» Hopelijk snapt U het c:

Zijn handen, gemaakt om gevoelig te zijn. Overgevoelig, net zoals hij van zijn aard stiekem was. Zelfs al had ze een winterjas, zelfs dan kon hij zich nog inbeelden hoe haar blote huid aan zou moeten voelen. Simpelweg omdat hij dit al zo vaak had gedaan. En dan met vrouwen die maar al te graag meewerkten, zijn spelletje wel leuk waren. Ze waren speels, net zoals jonge puppy’s. En dat was precies waarmee hij ze vergeleek. Natuurlijk was het onmogelijk om ooit de winnaar uit het nest te vinden, want die bestond niet. Er was nooit een winnaar, nooit een nummer één. Ze blonken allemaal uit in hun eigen kwaliteiten, en de een was altijd beter in iets anders dan de andere. Terwijl de ander weer uitblonk in de zwaktes van de ander. Het was altijd hetzelfde verhaal. En met die gedachte was de man er dus van op de hoogte dat er nooit een nummer één in zijn leven zou zijn, en nam daar vrede mee.
Als hij mocht kiezen, verkoos hij een zachte fluistering altijd boven een brute schreeuw. Fluisteren had meer effect, in zijn ogen dan. Soms konden mensen niet harder praten, waren ze beperkt. En soms hadden ze te weinig lucht in hun longen om hun stembanden eens flink te laten trillen. Het gaf ook de situatie een beetje aan. Als er spanning heerste was hij meestal degene die zachtjes praatte, op de een of andere manier bang dat hij een hele chaos zou creëren. Terwijl een andere keer hij te bang was alles te verpesten met zijn stem, net zoals nu. En daarom fluisterde hij. En het had inderdaad effect, want Lesaiah volgde zijn voorbeeld.
Hij kon niet ontkennen dat hij de term vaag ergens herkende. Maar het bleef te vaag om echt te weten wat het nou precies was, laten we het erop houden dat het op het puntje van zijn tong lag. De verdere uitleg was ook zeer welkom, en hij luisterde er ook echt naar. Hij vervloekte zijn zenuwstelsel voor een paar keer toen hij haar spieren gewoon voelden rimpelen – omdat deze zich aanspanden, in het been dat om zijn middel was geslagen. Maar nog steeds was er geen teken van nervositeit te betekenen bij de man, noch dat er ook maar ooit een rilling over zijn rug zou lopen. Zijn ogen werden groter, zijn grijns verdween. Oké, hij had verwacht dat ze al haar boekjes goed had doorgelezen als leerlinge van de vorige LM, maar… Het leek gewoon alsof ze zichzelf vergeleek met een plant, of het moest aan hem liggen. Hij bleef voor zich uitstaren, wist niet wat hij moest denken. Het was zowel verwarrend als overduidelijk.
Hij knipperde met zijn ogen, was weer helemaal bij de les toen ze verder ging. Vooral toen er eindelijk een rilling over zijn rug liep, zijn ogen weer groter werden en hij zijn kaken op elkaar klemde. Oké, rustig… Normaal praatte hij nooit zoveel als hij bezig was zijn spelletjes. Enkel een of andere opmerking. Maar meer niet. En nu zag hij in dat hij dus een grote fout was begaan door het wel eens te doen. ‘Nou, dan bedank ik je bij deze,’ grijnsde hij nogal droogjes. ‘En wat voor vreselijks heb ik je misdaan dat ik mijn excuses zou moeten aanbieden?’ Om eerlijk te zijn wist hij het echt niet.
Langzaam kwam hij weer overeind, liet zijn hand afdwalen naar haar heup. ‘Je mag je been wel weer op de grond zetten hoor,’ fluisterde hij in haar oor. Hij leunde een beetje naar achter, hief de hand waarmee hij de hare vasthield omhoog. Haalde hem over haar hoofd om hem uiteindelijk in haar nek te duwen, de hare nog steeds vasthoudend. ‘Maar waarom zou je iedereen op Shadra willen uitmoorden enkel door mij? Ja, ik zou ze moeten vertegenwoordigen… Maar dat houdt nog niet in dat ik ze lief heb.’ Het was waar, hij haatte de meerderheid van de mensen die hij kende. En hij zou hier waarschijnlijk ook niet veel vrienden maken, daar was hij nu al van overtuigd.

Hij lachte zachtjes. ‘Nou, je been vertelt mij iets heel anders,’ wierp hij haar tegen, doelend op het feit dat ze weldegelijk gewoon meewerkte. En meestal werkten mensen niet meer als ze iets niet leuk vonden, dan verzetten ze zich. Of ze was een erg uniek persoon – dat was ze sowieso al, maar het was wel duidelijk wat hij bedoelde – of ze loog gewoon omdat ze nog steeds te trots was om toe te geven dat ze het weldegelijk fijn vond. Hij slaakte een zucht, irriteerde zich aan het feit dat hij eraan werd herinnerd dat hij al de lasten van de vorige LMs op zijn schouders had gekregen. ‘Zie ik eruit als Deshas?’ Ja, zijn toon was overduidelijk geïrriteerd. Eveneens als hijzelf. Hij kon er toch niets aan doen dat zowel Deshas als Kadaj fouten hadden gemaakt. En dan moest hij alles maar weer recht gaan zetten. Hoezo lekker rechtvaardig. Alsof haar lieve… Ferost, als hij het zich goed herinnerde, zich altijd zo strak aan de regeltjes had gehouden.
‘Wat Deshas jouw leermeester allemaal heeft aangedaan zal mij een zorg wezen. Het enige wat ik weet is dat hij mij ongeveer de helft heeft geleerd over magische kennis die ik nu bezit. Meer niet. Stel mij niet verantwoordelijk voor daden waar ik niets vanaf weet, en waar ik niets aan kan doen.’ Weer schold hij op zichzelf in zijn hoofd. Stomme kant van hem die wel gevoelens had, die wel gekwetst kon worden en die veel te snel geïrriteerd werd. Ja, hij had geduld… Maar hij kon er niet tegen als men hem aanzag als een of ander monster enkel omdat mensen voor hem de titel die hij nu droeg hadden verwaarloosd. De betekenis ervan hadden vertroebeld en noem het maar op. Zelfs al zou hij duizend jaar leven, zelfs dan had hij niet genoeg tijd om alles weer schoon en helder te maken.
Hij trok een wenkbrauw op. ‘En je zelf op de grond laten vallen. Charmant hoor.’ Hij liet hem weer naar beneden zakken, zag het al helemaal voor zich. Maar hij hield zijn lach in. Het was nu niet het moment om te gaan lachen om zijn binnenpretjes, dat kon altijd nog. ‘En het zou ook zonde zijn als jouw mensen iets zou overkomen,’ zei hij zachtjes, liet zijn blik afdwalen naar beneden. ‘Want laat ik het eens zo zeggen,’ hij haalde eventjes diep adem, ‘Ik heb de mogelijkheid tot mijn beschikking om een hele planeet te verduisteren. En zonder zon, geen leven. En er zijn nog genoeg andere planeten die hun eigen voedsel kunnen maken. Dus dan vragen we simpelweg om hun export. Het staat aan elkaar gelijk. Het vermogen van ons. Of ja, zo ongeveer. Het zou waarschijnlijk zinloos zijn, want het blijft nu gelden – hoe je het ook wendt of keert – wie de bal kaatst kan hem terug verwachten.’ Nee, hij gaf niet graag toe dat hij niet zo krachtig was als hij zou willen. Maar hij was er wel eerlijk over als het moest. En het zou waarschijnlijk toch een koude oorlog zijn, als dat het al zou worden. Enkel dreigementen, want hun kunnen stond aan elkaar gelijk.
Hij tilde zijn arm weer omhoog, degene waarvan hij de hand eerst in haar nek had gelegd, liet haar een rondje draaien en strekte daarna zijn arm uit. Enkel zodat zij hoogstwaarschijnlijk haar evenwicht zou verliezen. Hij zou haar niet hard laten vallen, de spieren in zijn arm waren aangespannen. Haar hoofd zou de grond niet raken als ze naar beneden viel. Ja, hij wist wat hij deed. En als zij er nou eens een idee van had gehad, dan had ze hem vast allang een klap gegeven. Of in het ergste geval een knietje.

» Viel wel mee hoor (;
» En lalalala, hopelijk snapt u es ~

‘Het gaat om het idee,’ bracht hij rustig uit, ieder woord langzaam uitspreken – deed zijn best alles zonder accent uit te spreken. En hoezeer hij zijn accent haatte, hij herkende zijn eigen stem gewoon niet meer als het accent ontbrak. Het was een beetje zijn handelsmerk geworden. Het symboliseerde wie hij was, met mate. Hij wist maar al te goed dat hij een tegenpool had. En hoewel ze het niet doorhad, had zij ook een halve tegenpool. Twee eigenlijk. Maar hij liet die tweede maar achterwegen. Hij had zijn huiswerk ook gedaan. ‘Ooit eraan gedacht dat een vuurtje zo al die mooie plantjes van jou weg kan schroeien?’ merkte hij op, ‘Nee, vuur is niet je tegenpool. Maar het is wel vernietigend tegenover jou. Dat realiseer je je toch ook wel?’ Iets hoefde nog niet gelijk een tegenpool te zijn om schadelijk te wezen. Hij had dat al vaak genoeg ervaren.
Het enige wat ontbrak was een lieve glimlach. Dan was hij haar kunnen aanzien als perfect. Ze wist welke passen ze moest maken, en ondanks dat ze het niet wou werkte ze toch mee. Alleen haar glimlach ontbrak en dat was eeuwig zonde. Ze kwam er zo dichtbij, en toch was ze er weer zover van verwijderd. Aan de ene kant was hij teleurgesteld, heel erg teleurgesteld. Vooral nadat ze een rondje had gedraaid. Zelfs dat deed ze nog gewoon. De teleurstelling werd steeds groter naarmate de tijd verstreek. Maar aan de ene kant was het ook gunstig geweest. Want als ze echt perfect was geweest, in zijn ogen dan, dan was hij allang gestopt met spelen. Had hij het niet langer uitgesteld en was hij gelijk ter zaken gekomen.
Haar kreet was zacht geweest, maar hij klonk hem toch als muziek in de oren. Niet omdat hij haar de stuipen op het lijf wou jagen, maar heel simpel omdat het weer liet blijken hoeveel macht hij op het moment eigenlijk had. Ze had zich allang kunnen bevrijden uit de situatie, kunnen vluchten. Maar waarschijnlijk was het haar trots weer die in de weg zat en haar ervan weerhield om nu weg te rennen. Want nu had ze wel de gelegenheid. Maar hij zou er snel genoeg voor zorgen dat hij haar weer in het nauw zou drijven, ervoor zou zorgen dat ze niet meer weg zou kunnen komen.
Langzaam ging hij door zijn knielde hij neer, een been tussen de hare, hield haar hand nog steeds vast. Hij plaatste een hand naast haar hoofd, leunde als het ware over haar heen. Met zijn vrije hand streek hij met zijn wijsvinger of haar wang. ‘Zoals ik eerder al had gezegd, er zou niets meer aanzijn als ik dat zou verklappen,’ fluisterde hij, ‘Maar waarom zouden we ruziën over wie het beste wiens volk uit kan moorden, het is zo zinloos.’ Hij trok zijn mondhoeken omhoog, plooide zijn lippen tot een zwakke grijns. ‘Er zijn zoveel meer dingen die we kunnen doen, en die veel meer zin hebben…’ Ja, hij was nou op het moment waar hij eigenlijk eens vooruitgang moest boeken. Maar hij zou het pas doen als zij de doorslag had gegeven. Zo simpel was het. Aanranding deed hij niet aan, hij had wel manieren. Hij was niet een of ander ongemanierd beest, alsjeblieft zeg.

» Ik vind mezelf erg subtiel op het moment x')
» You know what to do next o3o

Haar onmacht. Het was iets waar hij geen genoegen meenam. Het gaf hem wel een fijn gevoel, maar met mate. Op dit moment kon hij het gewoon niet verdragen. Natuurlijk gaf het hem nu niet het gevoel waar hij op uit was. Het was eerst wel gewoon… Leuk geweest. Maar het escaleerde, en dat moest hij niet hebben. Het moest wegebben, en uiteindelijk zou een ander gevoel de lege plek opvullen. Maat het leek wel alsof Lesaiah… Immuun was. Was ook nieuw voor hem. Niemand was immuun. Op haar na dan. O, god. Had hij niet aan moeten denken. Wakkerde enkel en alleen een ongekend verlangen aan. Waar hij toch niet aan zou toegeven achteraf. Want zo zat hij nou eenmaal niet in mekaar.
Hij had moeite om zijn grijns te behouden bij de verandering in blik bij de vrouw. Het was niet de blik gewild die hij hoopte te krijgen. Of de actie. Hij maakte zelf nooit het eerste contact dat leidde tot meer, dat moest de ander doen. Hij wist niet waarom, maar het gaf hem een naar gevoel om het zelf te doen. Iets dwingends. En zo wou hij niet overkomen, nee alles behalve dat. Hij wist wat hij moest doen, wat hij moest zeggen. Maar een begin maken kon hij vreemd genoeg niet. Vast een van zijn zwaktes die dieper lag dan hij zelf doorhad. En waar hij ook de behoefte niet voor voelde om deze uit te pluizen, want het was toch niet nodig.
Hij werd gedwongen zijn hoofd te draaien, zijn ogen werden groter en zijn mond viel open. Het duurde eventjes voordat hij weer adem kon halen en normaal kon redderen, hij sloot zijn mond. Liet zijn ogen afdwalen naar de vrouw, maar omdat deze nog steeds haar hand op zijn wang had bewoog hij zich verder niet. Nog een klap was niet welkom, deze was zelfs al niet welkom. Zijn blik had iets fels, ijzigs – alsof hij haar ermee wou doden, en tegelijkertijd was er ook lichte bewondering te zien. Het was lang geleden geweest dat hij voor het laatst een klap had gekregen. Vooral in de tijden als amateur. Maar hij was dat nu niet meer, dat wist hij zeker. Al die andere vrouwen hadden het bewezen.
Hij sloot zijn ogen, grijnsde weer. Langzaam schudde hij zijn hoofd, voelde wel waar ze mee bezig was; maar liet het voor wat het was. De klap was weliswaar hard geweest maar ze zou hem toch niet echt – Oké, hij had het fout. Ze had de rollen zowaar omgedraaid. Iets dat hem zowel beviel, als lichte onrust ontwaakte. Langzaam opende hij zijn ogen, luisterde rustig haar woorden aan. Maar hij ging er niet verder op in. Nou, dan had hij maar eventjes pech. Volgende keer beter. ‘Had je me nou echt -’ Hij stopte middenin zijn zin, verstijfde. Hij sloeg zijn ogen ten hemel, had de grootste moeite ze open te houden. Te lang geleden dat… Dat iemand hem had gestreeld. En daarom kon hij er nu niet normaal op reageren. De zenuwen in zijn wang waren weliswaar verdoofd door de klap, maar dit voelde hij maar al te duidelijk.
Hij knipperde met zijn ogen. Wacht… Dit was niet – Hij kwam met een ruk overeind, zag haar nog net wegglippen, de kamer uit. Met grote ogen keek hij naar de deur. Wat was er nou zojuist… Hij liet zich weer op zijn rug vallen. ‘Oh, madre… De todas las mujeres…’ Hij balde een hand tot een vuist en sloeg daarmee nogal zinloos op de vloer. ‘’Maldito,’ het was een kruising tussen een grom en gemompel. Het was overduidelijk dat hij het niet fijn vond dat ze weg was gegaan. Ze had alles vertroebeld. Zijn eigen trucjes tegen hem gebruikt, en bewees daarmee dat ze ook nog eens slim was. Ja… Zij zou inderdaad een mooie tweede prijs zijn. En hij zou die prijs nog eens krijgen ook. Of hij kon zichzelf niet meer Alejandro Michelangelo Oscuro del Guerra noemen.

En toen was het topic uit ~