Kadaj liep de deur van Dorchadas door en deed zijn jas uit, waaronder hij niks over zijn bovenlichaam droeg. Hij ging verder waar hij dagen geleden was gebleven, voordat hij abrupt gestoord werd door de Legendarische Magican van Puffoon, voor een of andere samenkomst. Er kwamen duistere strengen uit zijn hele bovenlichaam, inclusief zijn armen, die hij over elkaar gekruisd had, terwijl hij in een kleermaker's houding zat. Die ontsnapten in de schaduwen en die gingen de school verkennen. Hij had nu eindelijk het hele schoolterrein gezien, nu nog de binnenkant. Uit elke schaduw in de school kwam er 1 streng die door de schaduwen bewoog. Toen hoorde hij het geluid van voetstappen. Alle strengen vervaagden alsof ze nooit meer dan rook waren geweest. Hij kwam van de grond af en keek naar de deur, waar, naarmate tijd verging, de voetstappen dichterbij klonken.

Lesaiah had een beslissing genomen. Een beetje tegenspraak kon ze hebben, en de brutaliteit ook prima, maar de beledigingen die geuit waren gingen haar te ver. En dingen die haar te ver gingen liet ze niet zomaar achter zich liggen als onbesproken kleinigheden. Nee, ze pakte dat soort dingen bij de wortel aan. Net zoals bij onkruid. Als je de wortel niet verwijderde, groeide de plant een stuk sneller terug. En dat wilde ze niet. Zeker in deze situatie niet. Bijna verontwaardigd liep ze de trappen op, naar Dorchadas. De plaats waar ze zou moeten zijn voor dit soort zaken. Direct met Savador gaan praten zou waarschijnlijk weinig effect hebben, maar gezien het feit dat hij de opvolger van de heer van het duister was, zou praten met hem misschien wél effect hebben. Bovendien zou een kennismaking geen kwaad kunnen. De namen vergat ze meestal al gauw, en ze kon zich niet herinneren of ze zich hadden voorgesteld. Waarschijnlijk wel, maar daar waren haar gedachten nu totaal niet bij. Overigens was dat totaal onbelangrijk vanuit haar oogpunt. Collega's waren collega's, niets meer, niets minder. De basisinformatie zou ze later wel in haar geheugen stampen, maar op dit moment was er iets belangrijkers dan dat. Haar passen weerklonken op de trap, haar diepgroene tuniek zwierde om haar heen. Hij kwam tot halverwege haar bovenbeen, en haar broek stak er maar een heel klein stukje onderuit. Zo'n vijf centimeter, waardoor een groot deel van haar been bloot was. Het was dan ook belachelijk warm hier. Bijna dertig graden, als je het haar vroeg. De mouwen van haar tuniek vielen tot op haar ellebogen, maar waren luchtig en los. Ze had getwijfeld of ze zich niet had moeten omkleden, maar had besloten dat toch maar niet te doen. Zo formeel was het niet, slechts een verzoek om met iemand te gaan praten. Haar pas iets versnellend liep ze naar Dorchadas. Even weifelde ze, maar daarna klopte ze zacht en liep ze door de deur heen. Ze hoefde hem niet te openen, ze liep gewoon dwars door het hout heen. Een van haar handige technieken. Zo had ze geen last van tocht. 'Hallo.' klonk haar stem zachtjes door de duistere kamer. Haar ogen moesten nog even wennen aan de donkere omgeving waar ze in beland was.

Toen de gedaante door de deur heen was trok Kadaj zijn zwaard en legde die tegen de punt van de gedaante's neus. Zijn ogen werden kort even wit, alsof hij geen irissen of pupillen had, zo kon hij door duisternis kijken. Hij zag een vrouwelijke gedaante, en zoals hij had voorspeld, Grens. Een Legendarische Magican, geen twijfel mogelijk, maar dat gaf haar geen toestemming zijn kamer binnen te dringen. Hij deed het zwaard terug in zijn hoes, en legde hem daarna tegen een muur in de kamer. "Wat heb je hier te zoeken?" Hij had ondertussen zijn ogen alweer terugveranderd. Ongetwijfeld hier om te kletsen. Tsk, mensen. Alhoewel, lelijk was ze niet. Dit kon nog leuk worden. Vooral haar ogen waren mooi, straks daarop complimenteren. Eerst uithoren wat ze te zeggen heeft...

Het zwaard op haar neus was een volkomen verrassing, maar al snel was hij ook weer weg. De verassing, en het zwaard. Haar ogen wenden maar langzaam, dus hief ze haar hand op. Ze maakte een vuist, en toen ze haar hand weer opendeed kwam er een beetje licht. Een aantal kleine vuurvliegjes zweefden door de kamer, verlichtten het vertrek wat beter. Het was geen erg fel licht, maar genoeg om haar beperkte zicht weer op acceptabel niveau te brengen. Ergens was ze lichtelijk bang, maar die angst was voor niets. Ze was volkomen veilig. Niemand zou haar iets aandoen. Hoewel de bron van Shadraanse magie hier overduidelijk overheerste, wist ze dan Legendarische Magiërs elkaar maar zelden aanvielen. En al helemaal niet in de Toren. Vaak erbuiten. 'Ik kwam je om een gunst vragen. Als dat niet erg is?' Haar vragende toon liet horen dat ze graag een naam wilde horen. Misschien zou dat het gesprek wat soepeler maken. Dat zwaard had haar vertrouwen in haar plan nou niet echt opgekrikt. 'Sorry dat ik je in je bezigheden stoor, maar het zit me echt dwars. En jij bent een van de weinigen die me misschien kan helpen.' Ze zette nog een stap de kamer in, om te laten zien dat ze niet bang was. Dat deed ze eigenlijk meer voor zichzelf dan voor de heer van het duister, maar het luchtte wel op. 'Ik ben de vrouwe van het woud, Lesaiah.' stelde ze zich voor.

Toen de vrouw vuurvliegjes optoverde begon Kadaj ligt te grommen, hij hield niet van licht. Dat die kaars aan het bedzijde van de kamer niet uitkon door magie was al erg genoeg, nu nog vuurvliegjes. Hij gooide haar een stoel toe, die de grond op zijn 4 poten raakte en toen doorschoof tot precies naast haar. Toen pakte hij nog een stoel en zette die ertegenover. Hij ging tegenover haar staan en nam haar hand in de zijne. "Kadaj" Na zichzelf te hebben voorgesteld drukte hij zijn lippen ligt tegen de rug van de hand van de vrouw aan. Hij liet haar hand gaan en gebaarde voor haar om te zitten. Hij ging zelf ook zitten en leunde wat achterover, zijn voet op zijn knie, armen aan de andere kant van zijn rugleuning, rustig heen en weer wippend op zijn stoel. Hij ving een vuurvliegje tussen zijn wijs- en middelvinger, in een snelle, onverwachte beweging. Hij plette hem niet, om respect te tonen voor de magiër die tegenover hem zat, maar hij was toch iets te dichtbij gekomen. "Het spijt me daarvoor, maar je zal misschien begrijpen dat ik niet zo'n fanaat ben van licht." Hij strekte zijn arm uit en liet het vuurvliegje los, om vervolgens zijn zicht weer naar Lesaiah te keren. "Dus, mijn beste collega... Wat zit je dwars en hoe kan ik je ermee helpen?"

-srry, internetstoring-

'Ach, natuurlijk.' Lesaiah knipte met haar vingers en de vuurvliegjes doofden. 'Daar had ik even niet aan gedacht. Het spijt me, ik zal de volgende keer eerder denken dan doen. Niet een van mijn specialiteiten.' Ze haalde even diep adem, en begon aan haar verhaal. 'Ik heb, niet alleen van mijn opvolger, maar ook van de jouwe, doorgekregen dat onze voorgangers elkaar niet bepaald mochten. Sterker nog, ze hadden een gloeiende hekel aan elkaar. En die haat vloeit maar wat makkelijk door in beide opvolgers. Niet dat ik daar wat aan wil doen, dat is niet mijn taak. Maar, wat me dwars zit, iedereen denkt dat wij die ruzie voort gaan zetten. En dat wil ik voorkomen. Een beetje twist boeit me niet, graag zelfs, maar geen nadrukkelijke haat. Ik heb nooit met een Legendarische Magiër te maken gehad, behalve met Ferost. Dus ik ben niet van plan oude twisten en ruzies voort te zetten. Ik wilde gewoon jouw mening horen, of jij wat meer weet van de discussie.' Haar ogen keken beleefd naar Kadaj, terwijl ze vervolgde: 'Ben jij uit op het vervolgen van deze ruzie, of zullen we hem als volwassenen afsluiten? Ik heb persoonlijk echt geen zin in een langdurige twist die iedereen vervelend zou vinden. Hoewel ik het kan begrijpen als jij dat wel wilt.'

Kadaj keek de vrouw aan. Hij mocht haar niet. Maar ach, hij mocht niemand op deze school. Misschien zou zij zijn vriendschap kunnen winnen. Hij hoorde haar verhaal uit en leunde toen voorover. Met gesloten ogen begon hij 1 van zijn slapen te masseren. Hij opende zijn ogen en leunde weer wat achterover. Hij keek Lesaiah af en toe aan, maar grotendeels waren zijn ogen afwezig de ruimte aan het afstaren. Tijd om weer de trotse, maar menselijke Shadraan uit te hangen. "Okeej luister. Ik weet niet veel van deze rivaliteit en eerlijk gezegd heb ik er ook geen interesse in. Ik ben hier niet gekomen om nutteloos ruzie te zoeken met een prachtige vrouw, alleen omdat mijn voorganger die van haar als vijand zag. We zijn allebei Legendarische Magiërs en het laatste wat we nodig hebben als we juist samen moeten werken, is tegen elkaar ingaan." Hij kreeg een warme glimlach op zijn gezicht, terwijl zijn ogen die van Lesaiah zochten. "Nu wil ik dit graag achter ons laten en opnieuw beginnen." Hij strekte zijn arm naar haar uit. "Ik ben Kadaj, welkom in Dorchadas. Hopelijk is je vertrek hier aangenaam." Hij begon zelf licht te lachen bij dit 'nieuwe begin'.

Met een glimlach die die van Kadaj beantwoordde pakte Lesaiah zijn hand. Haar slanke vingers waren warmer dan de zijne, leek het, maar dat zou kunnen komen doordat hij de heer van het duister was. ‘Noch ben ik hier gekomen om ruzie te maken met een charmante man. Voor een demon heb je geweldige manieren, Kadaj. En dat zullen niet veel mensen horen uit mijn mond.’ Er lag een bijna plagende ondertoon in haar stem, en overduidelijk opluchting. Ze hoefde zich daarover in elk geval geen zorgen meer te maken. ‘Dorchadas lijkt groter dan Erdore, maar dat kan ook komen door het feit dat alles bij mij volstaat met dingen die ik nog weg moet werken. En natuurlijk alle instrumenten, die nemen bijna een derde van het hele vertrek in. En nog steeds, het is zo groot.’ Lesaiah had niet verwacht dat ze Kadaj zou mogen, maar eigenlijk had ze daar totaal geen reden voor gehad. Hij zou tenminste geen vooroordelen hebben vanwege het feit dat zij Ferost verving. Eigenlijk was ze bang dat mensen niet naar haar zouden luisteren omdat ze zo jong was, maar mensen luisterden niet omdat ze Ferost verving. Kennelijk had hij zich anders gedragen dan hij had gedaan toen zij bij hem in de leer was. Toen was hij verdraagzaam geweest, en rustig. Eigenlijk was zij degene die hem eraan moest herinneren dat hij plichten had, en had ze soms zelfs moeten vervullen in plaats van hem. Dat leek totaal niet op het figuur wat hij hier kennelijk had neergezet. Dus zo goed had ze hem niet gekend. Even vond ze dat vreselijk, maar dat gevoel zwakte al gauw weer af, omdat ze zich bedacht dat dit niet het moment daarvoor was. Ze liet Kadaj’s hand los, en keek hem even in de ogen. ‘Maar het is hier wel mooi. Duister, maar mooi.’ Haar eigen vertrekken waren haar soms ietwat te licht, te groenig, maar hier was het echt prachtig. Ze voelde geen jaloezie, slechts bewondering voor het ontwerp. Het weerspiegelde de duistere magie, maar op de een of andere manier voelde ze zich er niet onprettig bij.

Kadaj keek zijn kamer rond. Hij had het nog niet opgemerkt, maar het was inderdaad groot, en daarnaast leek het nog groter door de duisternis die de muren bedekte. Hij keek weer naar Lesaiah en ging verder op het vorige onderwerp. "Zoiezo, waarom zouden we ruzie zoeken? Jouw element vertegenwoordigt alles wat leeft, en alles wat leeft bevat mijn element. Wij horen bij elkaar. Wij zouden juist moeten samenwerken." Hij ging verder op de kamer. "Ik vind het ook erg mooi. Maar ja, ik heb het dan ook ingericht, dan moet het wel mooi zijn." Grapte hij. "Je bent hier altijd welkom. Je bent tenminste niet zoals die wijsneus, Aidan. Denkt dat hij ook maar iets van me weet, omdat ik me afgesloten gedraag. Vind je het gek op een nieuwe plek die ik nog nooit heb gezien, bij mensen die ik nog nooit heb ontmoet?" Hij stond op en liep naar het bed. Vervolgens ging hij op het midden zitten met zijn benen gekruist. Hij keek even naar Lesaiah. "Je hebt mooie ogen, weet je dat?" Toen sloot hij zijn ogen. Dingen begonnen te bewegen. Het vuur van de magische kaars vloog uit, waardoor de enige lichtbron nu weg was. Lesaiah's stoel bewoog omhoog, om haar er vanaf te dwingen, daarna bewoog hij tegen de muur erachter. Zijn eigen stoel deed precies hetzelfde. Toen het licht van de kaars weer aanging stond Kadaj precies voor Lesaiah, hun neuzen elkaar bijna rakend.

Even hield Lesaiah haar adem in, alsof hij vastzat in haar keel. Haar stoel ging omhoog, waardoor ze ging staan. Ze stond tegen de muur, maar niet ongemakkelijk. De nabijheid van de man voor haar stoorde haar niet. In elk geval niet op de manier waarop hij haar zou moeten storen. Even bloosde ze, haar wangen een zachtrode kleur gevend. Daarna rolden de woorden als een waterval uit haar mond, alsof ze ze al de hele tijd wist. Haar stem was veranderd, klonk zachter, en op de een of andere manier bijna zacht, meisjesachtig. 'Samenwerking klinkt goed. Erg goed. Maar is dat alles?' Een licht lachje sierde haar gezicht, toverde kleine lichtjes in haar ogen. 'Vind je ze echt mooi?' Niet dat niemand dat ooit had gezegd, maar die mensen waren haar vrienden, haar familie. Haar familie. De familie die ze niet meer had, omdat ze ze niet langer wilde. Ze wilde niet in een sprookje leven. Erg goed ging het haar niet af. Maar dat leek nu niet belangrijk. Ze staarde in Kadaj' ogen. Ze waren zilvergrijs, en deden haar denken aan dikke mist. Het soort mist dat boven een weiland hing, in de vroege morgen. Het soort mist dat je maar heel even voelde, maar wel constant zag. Het soort mist dat je net altijd een meter voorbleef, zodat je het net niet kon aanraken. Het was zo dun, zo fragiel, maar toch was het altijd daar, als een soort constante fata morgana. Een van de dingen die Lesaiah altijd mysterieus had gevonden. En nu keek ze in ogen met exact die kleur. Ze wist niet of het de bedoeling was, noch of Kadaj het goed vond, maar langzaam ging ze met haar hand over zijn schouder. 'De jouwe zijn mooier.' fluisterde ze zacht, haar adem weer stokkend.

Kadaj deed zijn arm om haar middel en trok haar iets dichterbij, hun lippen nog een centimeter van elkaar af. "Vind je?" plaagde hij haar. Hij hing ietwat voorover, met zijn vrije hand tegen de muur. Hij keek in haar ogen, zag zijn eigen ogen erin, die precies reflecteerde wat hij wilde. Haar. Hier en nu. Het was ten slotte zijn kamer. Hij dacht even na. Hij gaf haar een korte eskimo-kus, door zijn neus tegen de hare te wrijven. Daarna liet hij haar los en liep hij ietwat naar achter, met een speelse lach op zijn gezicht.

(Korte post. I'm sorry. Beetje heel erg inspiloos.)

Kadaj zag aan hoe Lesaiah hem volgde toen hij van de muur afstapte. Bij zijn onderbenen voelde hij nu zijn bed. Toen hij haar vraag hoorde ging zijn arm langzaam omhoog, zijn hand naar de deur gericht. Hij maakte van zijn open hand een vuist, waardoor de pure duisternis die zich over de muren begeven had, zich nu ook voor de deur begaf. Hij bracht zijn lippen kort naar die van Lesaiah en liet ze elkaar kort aanraken voordat hij antwoordde. "Nee." Zij hij zacht en rustig. Wat hij haar niet had verteld, is dat de duisternis van Dorchadas magie isoleert. Dus vanaf het moment dat die duisternis de deur ook begaf, was hun aura niet meer van buiten te voelen en konden zij niks meer buiten de kamer voelen.

Hij pakte haar tegen zich aan, om haar middel. Vervolgens, na een kort moment van in haar ogen staren, liet hij zich vallen, en in zijn momentum draaide hij zich zo dat Lesaiah onder hem lag. Vervolgens legde hij zijn lippen weer op de hare. Een gigantische pijn schoot kort door hem heen, door zijn verraad aan zichzelf, maar het maakte nu niet uit. Nu ging het om Lesaiah en hem. Niemand en niks anders. Hij legde korte kusjes in haar nek, terwijl hij kort even van het topic af ging, om zichzelf een beetje af te koelen. "Ironisch niet? Dat zowel onze voorgangers, als onze opvolgers haat aan elkaar hebben, en dat wij dan dit doen."

I can't set my hopes too high, 'Cause every hello ends with a goodbye 'Maar zij vergaten dingen. Belangrijke dingen. Leven en dood zijn in een eeuwige strijd verwikkeld, maar geen kan winnen. Zonder leven kan er geen dood zijn, maar als er geen dood is kan het leven ook niet mogelijk. Misschien hebben zij de strijd in zich, en wij.. Wel, het andere deel. Misschien gaat het per generatie, misschien is het gewoon een persoonlijke kwestie. Ik denk niet dat echte haat mogelijk is tussen twee elementen die zo dicht bij elkaar liggen.' Haar haren lagen om haar gezicht gespreid, een paar vielen over haar ogen. Voorzichtig streek ze ze weg, haar zelfbeheersing proberend terug te krijgen. Even schoot er bezorgdheid door haar heen. Wat ter wereld was ze aan het doen? Ferost zou haar vermoorden als hij erachter zou komen, en dat zou nog maar het begin zijn. Hij had altijd al moeite gehad met haar wispelturigheid. Het zou problemen opleveren als ze haar plicht zou moeten gaan vervullen. Beslissingen konden maar een keer gemaakt worden, en je kreeg geen tweede kans in dit leven. Dit leven was niets voor haar, als ze zich niet onder controle wist te houden. Heel even sloot ze haar ogen. Waarschijnlijk had hij het anders bedoeld, met een andere situatie in gedachten, maar toch. Eens te meer had hij gelijk gehad. Hij leek altijd gelijk te hebben. Maar waar ging het nu om? Om het eeuwige gelijk, of om de korte momenten van geluk? Als je in een leugen leefde, was je dan ongelukkig? Niet als je niet anders wist, dan was die leugen de waarheid. En zolang je niet beter wist, was je niet echt ongelukkig. Het echte geluk lag niet in de waarheid, of in een leugen, maar in het beleven van ieder moment. Langzaam gleden haar vingers over Kadaj' gezicht, om daarna voorzichtig haar lippen op de zijne te drukken. Heel even maar, niet langer dan een seconde of twee. Daarna liet ze zich weer zakken, om met een vluchtige grijns haar been zo om het zijne te slaan dat ze zich eenvoudig om kon draaien, waardoor zij nu bovenop lag. 'Wat wilde je nu gaan doen, casanova?' vroeg ze zacht.

Laat mij lekker filosofisch zijn...

-Agh natuurlijk...
btw, excuses voor de late post, ben bezig geweest-

Kadaj liet zichzelf meedraaien. Toen ze hem de vraag stelde pakte hij haar aan de achterkant van haar nek, daarna trok hij haar snel dichtbij, zijn mond open en bewegend naar de zijkant van haar nek. Hierdoor leek het alsof hij een vampier was die nu zijn prooi ging bijten. Maar voordat zijn tanden haar nek raakten, sloten zijn lippen zich en legde hij een kus in haar nek. Zijn mond bewoog omhoog, naar haar oor en toen fluisterde hij: "Precies wat jij wil dat ik doe..." Hij bewoog zijn vinger langs haar ruggegraat naar beneden, waarna zijn hand plaats nam op haar achterste.

-Inspiloosheid -

-Ik ben terug -

Kadaj haalde zijn lippen van die van Lesaiah en begon kusjes in haar nek te leggen. Tussen kusjes door zei hij "Tuurlijk niet. Alles voor jou. Dit moment zal voor eeuwig van ons zijn." Daarna bewoog hij zo ver mogelijk naar beneden terwijl hij door bleef kussen, totdat zijn kin kleding raakte, hierna bewoog weer de andere kant op omhoog, in een soort van 'V' beweging. Zijn lippen gingen terug op de hare waarna hij geschrokken naar achter trok. "Als je maar niemand hierover vertelt. Ik moet de reputatie van De Heer van het Duister hooghouden, weet je wel. Dan kan ik het niet hebben dat het bekend wordt dat ik dit heb doe met de opvolger van de aardsvijand van mijn voorganger." Zijn blik werd weer wat warmer toen hij een kort kusje op haar lippen drukte. "Begrijp je wel, toch?"

-Sorry, moet er weer ff inkomen. Is lang geleden.-

Ze liet het allemaal maar gebeuren. Het kwam over haar heen als een verdoving, een welkome verdoving. Het gevoel dat zijn lippen van de hare waren gekomen was iets waar ze niet tevreden over was, maar toen ze zijn lippen weer tegen haar huid voelde, ontspande ze. Daar hoorden ze. Niet in de lucht, niet aan een wijnglas, maar op haar huid. Ze genoot van het gevoel. Het brandde aan de ene kant, van het verraad wat ze pleegde aan Ferost. Maar Kadaj’ lippen verkoelden de pijn. En wat kon Ferost nu doen. Hij was hier niet, had haar niet eens een bericht achtergelaten. En Kadaj was er wel. Niet op de manier als Ferost, maar het voelde goed. En zelfs al zou Ferost binnen komen vallen. Ze zou slechts even opkijken. Niet meer dan dat. Zuchtend sloot ze haar ogen. Misschien was het wel de bedoeling. Misschien was alles zoals het leek. Was het een keer niet met een dubbele bedoeling. Zachtjes bevestigde ze zijn woorden, haar stem trillend van de inspanning. Ze wilde nu slechts haar lippen op de zijne drukken, ze wilde ze niet laten spreken. Geen woorden naast liefkozingen. Na zijn kus sprak ze zacht: 'Natuurlijk zeg ik niets. Een fluistering zou voor ons beiden een ondergang kunnen betekenen. Onze voorgangers hebben hun haat laten overvloeien in hun opvolgers. Maar je weet wat ze zeggen. Haat en liefde… Zijn gescheiden door een dunne lijn. En waarschijnlijk zitten wij aan de andere kant.' Met die woorden drukte ze haar lippen weer op de zijne. Ze wist heel goed wat ze deed. Maakte bijna geen geluid. Een woord, een fluistering over dit hele voorval zou hun beiden zodanig kwetsen dat ze waarschijnlijk nooit meer normaal konden gaan en staan waar ze wilden. 'Ik denk niet dat iemand het zou begrijpen, diavolo dolce... Alleen jij en ik… Dit moment is van ons… Traditore di passione...' Haar woorden sloegen over op het Grenaans, ze hield haar hoofd er niet bij. Het lukte haar gewoonweg niet. Ze kon niet nadenken. Niet denken aan dingen die ze niet nu nodig had. En al begreep hij er geen woord van, het waren woorden gesproken op een duidelijke toon. Verstaanbaar waren ze dan niet, wel begrijpelijk. En dat hield ze zo. Ze had geen woorden nodig nu. Het ging niet om gedachten, niet vandaag. Een tikje beschuldigend, maar toch onschuldig, ging ze verder. 'Het is niet eerlijk. Jij hebt geen shirt meer aan. Ik wel. Gemeen.' Een licht lachje speelde zachtjes om haar lippen. ‘Niet eerlijk.’ Mompelde ze voor de tweede keer, en ze keek dit keer in zijn ogen. “Toe maar” zeiden de hare, “Laat me zien wat je kunt. Probeer het.” Ze lag nu onder hem, dus erg gemakkelijk had ze het hem niet gemaakt. Dat was ook haar bedoeling niet. Hoe moeilijker, hoe beter. Vanuit haar oogpunt dan. Daar bovenop kwam het feit dat ze nu niet de meest makkelijke jurk aanhad. Het makkelijkst was scheuren. Even lachte ze zacht bij die gedachte. Het was nog best reëel om te denken dat ze hier niet zonder kleerscheuren vandaan zou komen. Niet dat ze dat wilde. Op heb moment wilde ze niets liever dan Kadaj. Hier en nu. Zonder enige restrictie. Ze stak haar handen uit, legde de ene in zijn haar, de ander op zijn hals. Zonder aarzeling trok ze zich naar hem toe, legde ze haar lippen op zijn hals. 'Niet eerlijk...' fluisterde ze voor de tweede keer, waarna ze eerst zijn haren, en daarna zijn hals losliet, om zich weer op het bed te laten vallen.

Kadaj hield 2 vingers omhoog en er kwam pure duisternis uit, gevormd als een mes. Daarmee ging hij over het midden van de jurk, en scheurde die daarmee open. In tegenstelling tot met een echt mes kwamen er in de hele jurk scheuren, totdat er genoeg scheuren waren dat de jurk van Lesaiah afviel. Daarna bewogen zijn lippen naar haar oor waar hij aan haar oorlel begon te sabbelen, voordat hij fluisterde. "Zo beter? Of is er iets nog steeds niet eerlijk?" Daarna begon hij naar beneden te kussen. Van haar nek over haar schouders, op haar torso, over haar boezem. Bij haar areolas stopte hij en nam hij rustig de tijd om te proeven waar hij mee te maken had. Na een redelijke tijd van likken en sabbelen, als een baby, begon hij weer kussen te leggen naar beneden, waar iets anders op hem te wachten stond.

De beknellende stof van de jurk verdween gewoon. Het leek alsof ze weer kon ademhalen, na een dag opgesloten te hebben gezeten. Ze voelde zich niet opgelaten, niet tegenover Kadaj. Ze had het zelf toegelaten, nota bene. Hem uitgedaagd. En als je het zelf toeliet, kon je niet boos worden als het gedaan werd. Het was eigenlijk wel prettig, zo zonder jurk. Ze voelde een stuk meer. De zachte aanrakingen waren als water op haar gladde huid. Ze verlangde naar hem, wilde zich volledig aan hem overgeven. Maar de gedachte aan het feit dat zij hem ook helemaal gek kon krijgen was ineens ook sterk aanwezig. De gedachte om hem nog meer tot waanzin te drijven, was voor Lesaiah ineens bijna totaal overheersend, zo graag wilde ze hem gek van verlangen zien. Net zo gek van verlangen als zij nu was. Maar ze zou geduld hebben. Herinneringen ophalen over hoe je dat het beste deed. Haar hoofd liet ze nu volledig in de kussens zakken, terwijl ze zich, voordat Kadaj nog een kus kon geven, in een beweging onder de dekens wist te werken. Een handigheidje wat en magie, en oefening vergde. Nu lag hij nog steeds boven haar, maar scheidde een deken hen. Ze voelde zijn lippen niet meer op haar blote huid, maar dat kwam later nog wel terug. 'Misschien is er iets niet eerlijk... Voor jou... Want weet je...' Ze maakte haar zin niet eens af. De lakens scheidden hun lichamen nog, maar zelfs met die hindernis drukte ze zich dicht tegen hem aan. Haar armen legde ze weer om zijn nek, terwijl ze haar lippen op de zijne drukte, haar vingers ongegeneerd over zijn ontblote bovenlichaam strelend. 'Want weet je,' mompelde ze hem toe toen ze even haar lippen van de zijne afhaalde, meer om adem te halen dan om te spreken. 'Jij hebt nog steeds meer aan dan ik.' Oh, ze droeg heus wel ondergoed, daar niet van, maar een broek was toch heel wat meer dan wat zij nu droeg. Niet dat ze iets wilde dragen. Het was ondraaglijk heet in haar binnenste. De warmte die ze uitstraalde was zelfs door de lakens heen te voelen, het was als een hittegolf die zich razendsnel verspreidde. Het voelde vreselijk, ze wilde het kwijt. Kadaj' huid voelde aan als een verkoeling, maar ze liet zichzelf niet toe om de lakens te laten vallen. Nee. Dat was zijn taak. Hoewel het niet duidelijk was wie er nu de baas was, wist Lesaiah dat ze beiden niet lang zouden kunnen wachten.

-Tralalalaaa... Waar gáát dit gesputter over?-