Brand new and not amused

Met zware stappen stapte Dustan uit de shuttle waar hij net een klein reisje mee had gehad, die alles behalve goed verliep. Eerst moest hij er in, daarna die koffers, en het ding was gewoon te klein. En dan hebben we het nog niet eens over de de reis zelf. Misselijkmakend. Dustans gezicht stond op onweer. Op zijn schouder zat een vleermuisje die hij dan ook rustig aaide. Vervolgens liep hij het gebouwtje uit met de zware koffers in zijn hand. Zin om iedere persoon die langsliep een ram te geven. Hij was niet bepaald blij geweest met de keuze van deze school. En hij had zijn ouders dan ook boos aan gekeken. Zefs uitgescholden. Hoe konden ze hem hier naar toe sturen. Ze hadden hem zelfs de shuttle in geduwd. Een grijns kwam op zijn gezicht. Nee zijn ouders zullen het nog wel meemaken wat ze hem hebben aan gedaan. Boos stamte hij verder. Steeds meer vrolijke gezichten kwamen in zijn beeld waardoor Dustan alleen nog maar bozer ging kijken. Hij had juist niet gehoopt op die vrolijke gezichten, maar de kans was groot. Het was hier natuurlijk anders dan op de Shadraanse scholen. Hier kwamen ze van alle planeten en de meeste waren vrolijk en blij. Dustan walgde bij die gedachten. Wat had hij er een hekel aan. Vlak voor hem stond een groepje met vrolijke en blije kinderen. Dustan liep naar ze toe en snauwde. Wegwezen! waarna hij ze weg zag rennen. Een grijns kam op zijn gezicht. Heerlijk, bange kinderen.

Enma zat op een bankje op het platform. Haar emotieloze blik keek voor zich uit terwijl haar vingers dezelfde halen door haar zwarte lokken bleven maken. Ze had een klein plukje over haar schouder dat ze maar glad bleef strijken tussen haar duimen en wijsvingers. Ze keek naar de shuttle's die kwamen en weer vertrokken, wachtend op haar eigen shuttle. Ze wou niet terug naar huis voor controle. Alles ging goed met haar. Ze deed haar opdrachten op tijd en negeerde geen enkele roep om wraak. Enma's roodgloeiende ogen volgde voor even een jongen die tegen een stel opgewekte eerste klassers had gesnauwd maar lette er daarna niet meer op. Hij was niet van belang voor haar. Zij zat hier met haar eigen doel. Niet om op anderen te letten.

Dustan stond stil. In zijn oor hoorde hij een hoog piepje van zijn vleermuis die weg vloog. Dustan draaide om en zag de ogen van het meisje die op hem hingen. Met een paar passen liep hij naar haar toe. Ze haalde haar vingers door haar haar. Dustan ging voor haar staan. Is er iets? vroeg hij op een kille toon aan haar. Hij trok een wenkbrauw op en keek haar met dringende ogen aan. Hij had er een hekel aan als ze naar hem keken of aan staarde. Niet veel later kwam zijn vleermuis weer op zijn schouder zitten en piepte weer hoge klanken in zijn oor. Dankje, Sullivan. zei hij zachtjes met grijns op zijn gezicht.

Enma keek in eerste instantie niet eens op toen de nieuweling op haar afgelopen kwam. Pas toen hij begon met spreken ging haar blik omhoog. Enma was voor een meisje van zeventien sowieso niet erg lang, maar nu ze zat moest ze nog verder omhoog kijken. Als Enma emoties mocht tonen dan had ze jongen verveeld aangekeken. Dacht hij imposant te zijn met zijn kille toon en opgetrokken wenkbrauw. Maar Enma's roodgloeiende ogen keken weer strak voor zich uit. 'Verdoe je tijd niet en laat me met rust' zei ze even emotieloos als haar blik al die tijd gebleven was. Haar stem klonk verrassend helder en zuiver in tegenstelling tot het verlegen meisje dat ze oogde.

Dustan keek neer op het meisje die emotieloos tegen hem sprak. Haar ogen keken strak naar voren en Dustan werd ongeduldig. Hier hield hij niet van en zeker niet als hij al ontzettend pissig was. Pff kwam er uit zijn mond en hij ging naast haar zitten en staarde eveneens voor zich uit. Zachtjes mompelde hij een waarom uit zijn mond en zakte onder uit. Hij had totaal geen zin in deze academie. Laat staan, god wie zou weten wat, hij wist alleen dat hij geen zin had.

Enma zag vanuit haar ooghoeken dat de jongen steeds kwader en ongeduldiger leek te worden. Maar ze schonk er geen aandacht aan. Dat soort emoties had zij lang geleden al uit geband. Ze zei er niets van toen hij naast haar ging zitten. Ze liet haar haren nu met rust en tastte in de zak van haar rokje. Ze haalde er een stropop uit van zwart stro met een rood lintje om zijn nek. Enma's lange slanke vingers begonnen de zwarte strootjes weer samen te binden terwijl ze deed alsof ze nadacht over de vraag die de jongen stelde. 'Omdat ik werkelijk geen intentie heb om aandacht te besteden aan iemand die met een kille toon vraagt wat er is terwijl ik hier enkel zit' zei ze.

Dustan keek even verbaast op toen het meisje begon te spreken en hij snapte er even helemaal niks van. Daarna begreep hij het en grinnikte. Ik vroeg het niet aan jou.. Het was meer een vraag in mezelf, maar toch fijn om het te weten. zei hij nu war rustiger. Hij zuchte nogmaals. Totaal geen zin in dit alles. Dustan is de naam. zei hei uit het niets, toch nog een beetje fatsoen om zich voor te stellen. Ach je moest toch ergens beginnen op een kostschool waar je niet wilde zitten. En om hier zo snel mogelijk weer weg te kunnen moet je misschien toch wat vrienden hebben die je kunnen helpen. Zijn blik bleef hangen op een groepje eerstejaars die in de verte vrolijk aan het doen waren. Een zucht van afkeur kwam uit zijn mond terwijl hij de vleugels van zijn vleermuis streelde. Die er zichtbaar van genoot.

Enma's ogen flitsten even naar haar ooghoeken om de jongen tersluiks aan te kunnen kijken toen hij begon te grinniken. Toen ze zijn voorlichting hoorde over waarom hij zo gegrinnikt had werd het haar duidelijk. Maar ze hield haar reacties voor zich en bracht haar aandacht terug naar de stropop. Sommige mensen waren er ook veel te wild en ruw mee. Het enige wat je moest doen was het touwtje om de hals van de pop lostrekken. Het was werkelijk onnodig om de gehele pop direct aan flarden te trekken. 'Enma' zei ze uiteindelijk zachtjes zonder op te kijken naar de jongen die zich zojuist als Dustan had voorgesteld. 'Ai' voegde even later haar achternaam daar ook aan toe.

Dustan trok een wenkbrauw op bij het horen van Ai. Even snapte hij er niks van, wat was er nou ai. Was er iets met die belachelijke stropop in haar handen.. Aangenaam Enma. zei hij op een toon dat richting vriendelik ging maar het nog totaal niet was. Dustan richtte zijn blik naar voren. Op bezoek naar Shadra. concludeerde hij zonder het echt te vragen. Zijn shuttle was daarnet aan gekomen en vertrok meteen weer, er was geen andere aan gekomen en zij zat hier. Maar wie weet kwam ze net voor hem terug van een bezoek. Ach wat maakt het hem ook uit. Zijn zijn zaken niet. Hij pakte een stukje appel uit zijn jaszak waardoor Sullivan voor hem kwam zitten. En voorzichtig at hij de appel op. Dustan glimlachte vriendelijk naar zijn diertje, het enige wat hem wel boeide. En hij streelde even het kopje van het diertje.

PROFILE MAGICIAN

» It's a brand new era, you see.
» Brand new melody

Brand new and not amused

Brand new and not amused

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen