A L E J A N D R O
'Cause the joke that you laid on the bed that was me
And I'm not gonna fade
As soon as you close your eyes and you know it
And every time I scratch my nails down someone else's back
I hope you feel it
Well can you feel it?

Ze moest wel. Ze moest en zou dit goedmaken, al kostte het haar alle energie die nog in haar tengere lijf zat opgesloten. Zo kon het niet langer, overtuigde ze zichzelf. Ze kon zich niet meer op de kop laten zitten door een miezerig dingetje wat was voorgevallen. Het beïnvloedde meer dan ze wilde, dus moest ze er een einde aan maken. Klonk doodsimpel, was allesbehalve. In welke situatie die ze zich kon voorstellen werd dit niet pijnlijk? Juist, in geen enkele. Of ze het nu kort hield of alles aan hem uitlegde, hij zou het toch niet begrijpen en lomp reageren. Dat was Alejandro nu eenmaal, lomp en in haar geval totaal niet begripvol. Het zou gewoon een hoop moeizaam gepraat worden, als ze mazzel hebben. Haar hele avond verpesten. Ondanks dat ze niets anders gepland had vanavond leek het alsof er duizend andere dingen nog gedaan moesten worden, alleen maar om dit te ontwijken. Maar dat weigerde ze. Ze ging dit oplossen, en wel nu.
Ze stond op van de rand van haar bed, waar ze de afgelopen uren had zitten nadenken. Ja, dat was mogelijk, om urenlang niet van plaats te veranderen gewoon omdat je zoveel had om over na te denken. Normaal zat ze niet lang stil, omdat haar spieren dan automatisch verstijfden. Iets waar ze nu ook last van had. Ze wreef even over haar polsen, besloot daarna om meteen weg te gaan. Geen tijd om nog iets te eten – iets wat ze sowieso al een stuk minder deed sinds haar laatste aanvaring met Alejandro – of even haar best te doen op haar uiterlijk. Hij deed het er maarmee, het was geen modeshow. Eigenlijk wilde ze er best aantrekkelijk uitzien, laten zien dat het haar totaal niet beïnvloedde, maar ervaring leerde dat de man prima door leugens heenzag. Dus wat zou het eigenlijk voor zin hebben?
Met die gedachte, over hoeveel zin het eigenlijk zou hebben, trok ze de deur van Erdore achter zich dicht. Ze hief haar hoofd op, rechtte haar schouders. Hij had haar pijn bezorgd, ja. Maar daar ging ze nu iets aan doen. Niet dat het allemaal weer zou worden als vroeger, dat nooit, maar de pijn zou waarschijnlijk meer afzwakken. Ze zou er alleen een litteken aan overhouden, en littekens had ze al meer dan genoeg, dus het zou altijd minder pijn doen dan het soort open wondgevoel wat ze nu had. Het ging alleen even pijn doen om van die wond af te komen, dat was alles. En dat was ook precies hetgeen waartegen ze bezwaar had; Dat korte moment van meer pijn.
Trap op, hoek omslaan, volgende trap, niet uit het open raam staren maar wel even blijven staan en de wind in haar haren voelen, volgende hoek, volgende trap, en daar was ze dan. Voor de deur van Dorchadas, en het leek haar niet waarschijnlijk dat ze hem niet zou aantreffen. En als dat al zo zou zijn, zou ze gewoon morgen nog eens proberen. Ze hoopte maar dat hij er wel was, want ze zei nu wel dat ze terug zou komen, maar het kostte haar nu al heel wat moed. Om het een tweede keer te proberen was waarschijnlijk meer tijd nodig, en die tijd had ze niet. Ze wilde niet langer leven alsof er niets was om voor te leven. Ze wilde gewoon niet meer nutteloos zijn, en als ze daarvoor met Alejandro moest praten, dan zou ze dat gaan doen.
De deur stond op een kier, merkte ze pas toen ze haar ogen voor de derde keer over de deur liet glijden. Dat betekende dat hij er was, hield ze zichzelf voor. Zo dom was hij niet, dat hij wegging en dan de deur open liet. Daar was zelfs hij volwassen genoeg voor, om te bedenken dat dat niet de bedoeling van een deur was. Maar eerdere keren dat ze was langsgelopen, te bang om naarbinnen te gaan, maar toch vastbesloten eens door die deur te lopen, was de deur dicht geweest. Dus er was iets anders. Of het goed was of slecht wist ze niet; dat ze naar binnen moest, dat wist ze wel. Haar hand balde zich tot een losse vuist, klopte op de deur. Geen reactie. Ze duwde lichtjes, voelde geen weerstand. Uiteindelijk stopte ze, toen de deur ongeveer dertig centimeter open was. Haar vingers vouwden zich om de deur, ze keek voorzichtig naarbinnen. ‘Alejandro?’ Ze schrok bijna van haar eigen stemgeluid, maar herstelde zich snel. ‘Ik moet met je praten.’

Geelkeurig. Of toch amberkleurig? Honingkleurig kon ook. Het bleef een gelige tint, dat was zeker. En het bleef ook vloeibaar. Amber was zowel een naam als een materiaal, een steen. Mocht je het dan ook gelijk een edelsteen noemen: omdat het een mooi kleurtje had? De meeste edelstenen hadden mooie kleuren, konden als sieraden gebruikt worden. En sieraden werden vroeger voornamelijk gedragen door de adel. Kwam daar die naam dan vandaan? Adel en edel, het leek veel op elkaar. Één letter verschilde maar en dat was best weinig. En toch ook weer zoveel. Net zoals je soms dat gevoel had dat je zo dichtbij iets was en tegelijkertijd toch ook weer zo ver weg. Dat je iets bijna kon proeven, kon strelen met je vingertoppen, er deze paar centimeter waren die je niet kon overbruggen; die aanvoelden als kilometers. Lichtjaren zelfs.
Ergens was het vrij bijzonder dat je jezelf zo erg kon afleidden, zover kon afdwalen van het eigenlijke onderwerp. Enkel omdat je te bang was om het onder ogen te zien, maar kom op: waar was hij nou niet bang voor? Hij was zelfs bang voor stenen. Hij had issues, trauma’s en duizend en één angsten. Ook twijfelde hij er niet over dat hij in een eeuwige midlifecrisis zat. Dat was niet leuk en dat zou het ook nooit worden. Wat moest hij eigenlijk nog? Wat kon hij nog doen? Zorgen dat menige Shadranen elkaar de schedels niet insloegen? Het was maar een kwestie van tijd, wetend hoe ze konden zijn. Wetend hoe hijzelf kon zijn en hij moest toch stiekem de mascotte spelen, nietwaar? Dat waren ze allemaal. Legendarische magiërs, laat hem niet lachen; het was gewoon maar schijn en zorgde ervoor dat mensen maar wat graag mascotte wilden spelen. Meer niet.
Wel was er dat punt waarop je geen afleiding meer kon vinden, je wel moest toegeven aan de waarheid. Koppig als hij was probeerde hij toch nog steeds een uitvlucht te vinden, leek wel wanhopig. Zijn ellenboog op het bureau, kin rustend op zijn handpalm en starend naar het glas dat hij vast had in zijn andere hand, hield het op ooghoogte. Hij moest dit niet doen, het was slecht. En vooral voor iemand zoals hem, een alcoholist. Had hij natuurlijk weer van zijn moeder moeten erven, had zowat alles van haar meegekregen. En dat had zowel voordelen als nadelen, hoewel hij enkel de nadelen op het moment kon zien. En een van die nadelen keek hij nu gewoon recht in de ogen. Het was zo verleidelijk, het zou al zijn zorgen voor heel eventjes wegnemen. Dan was er toch niets mis mee? Jawel, er was wel iets mis mee. Het zou alles alleen nog maar erger maken en het zou ervoor zorgen dat hij dadelijk weer eindigde in een hoekje. Huilend. Zoals altijd.
Hij staarde en bleef maar staren. Hield het glas enkel met zijn vingertoppen vast, aan de rand en draaide rustig zijn pols. Die geelkleurige vloeistof… Zo vrij en zorgeloos… Hij wilde het ook zijn, wilde van plaats ruilen. Echter toch ook weer niet omdat hij ja… De gevolgen waren niet leuk, dat was het. Zijn blik was zo lang op een punt gericht, zonder eventjes te knipperen, dat alles vaag werd; hij nergens meer op kon focussen. Alles in hem schreeuwde ernaar, verlangde ernaar. Hij was al te ver gegaan om weer terug te gaan. Hij had zich al te ver mee laten slepen door de alcoholische dranken. Opnieuw had hij het zover laten komen, was hij weer zo dom geweest. Ach, als hij toch niet meer terug kon… Waarom zou hij zichzelf dan nog inhouden? Het zou toch geen verschil maken in de gehele situatie. Alles in het algemeen.

Eigenlijk… Ja, eigenlijk… Moest hij nu gaan douchen. Dat deed hij altijd. Dat was een vaste gewoonte geworden. Eerst deed je al je papierwerk, om dan te realiseren dat je geen afleiding had en dan zocht je die in de vorm van drank – jezelf dus helemaal lamp zuipen – om dan vervolgens te lui te zijn om nog een nieuwe fles te pakken en dan maar onder de douche te gaan staan omdat je niet wilde slapen. Wonder boven wonder wist hij altijd al die nare gedachtes zo lang uit te stellen totdat hij daadwerkelijk die kraan had opgedraaid en zijn tranen niet opgemerkt zouden worden. Echter was er nog één fles over, helemaal vol. Een stem schreeuwde gewoon dat hij het moest doen. Was er ook een andere stem? Nee, stiekem niet. Wilde hij dat er een andere was? Nee. Zou toch maar voor hoofdpijn zorgen.
Dat glas was hij ook allang vergeten. Waarom nog netjes de hele tijd alles inschenken als je toch wist dat je al de vloeistof uit die hele fles ging wegwerken. Was ook een beetje zinloos. Hij balanceerde ergens tussen nuchter-zijn en gewoon stomdronken-zijn. Was dat wel mogelijk? Voor hem wel ja. Aangeschoten kon hij niet worden, omdat hij sowieso… Ja… Hij was gewoon een apart persoon, laten we het daarop houden.
Een gevecht met die kurk was niet eens meer nodig, als hij stoer had willen doen haalde hij dat ding er nog uit met zijn tanden. Dus met zijn handen was het appeltje eitje. Deed niet eens de moeite om die kurk netjes te bewaren zodat hij hem later weg kon gooien, gooide het gewoon weg. Stom ding. Oké, nu dat alle obstakels weg waren kon hij eindelijk -
Ah, kom op! Hij wilde gewoon die fles leeg drinken en dan lekker uren onder de douche gaan staan. Zoals alleen hij dat kon, desnoods gewoon met zijn kleren aan. Moeizaam stond hij op, maar dan toch weer iets te snel. Een hand plaatste zich op het bureau, hapte één keer naar adem. Hij was duizelig… En niet zo’n klein beetje, maar hij kon dit wel. Dit had hij wel vaker gehad, vroeger. Gewoon snel naar die deur lopen en hem dan als steun gebruiken. Kwam wel goed. Alles kwam wel goed. Oké, dat was iets te optimistisch. Laat die gedachte maar zitten.
Wonder boven wonder wist hij ook nog eens in een rechte lijn naar die deur te lopen. Jippie voor hem. Hij negeerde haar hand, pakte met een hand de bovenkant van de deur nogal krampachtig vast; maakte hem wat meer open zodat hij er goed op kon steunen. ‘Jij…’ kwam er nogal vaagjes uit, ‘Moet wel veel zeg.’ Zijn stem was gewoon vaag, accent zo overdreven als maar kon; echter praatte hij niet zo snel. Normaal praatte hij gewoon snel, zoals het hem betaamde. Echter was dit op het moment het snelste wat hij kon, sneller klanken vormen dan dat was op het moment anatomisch onmogelijk.
Hij knipperde tweemaal met zijn ogen, had moeite om zijn blik te focussen. Echter gaf alles al gewoon weg aan hem dat hij niet helemaal honderd procent was op het moment. Zijn o zo charmante pose, die lichte blos op zijn wangen, die vage glans in zijn ogen en ook het feit dat ze meer paarsig waren dan echt rood – had zijn magie niet helemaal onder controle op het moment. Verder zag hij er wel redelijk uit… Redelijk ja. Het was niet dat hij nog echt zijn best deed, maar hij zag er niet als een of andere zwerver uit. Hij verzorgde zich wel nog, dat wel. Hij was geen barbaar of zo die geen manieren had, die het werkelijk niets kon schelen hoe hij eruit zag. Nou was hij daar ook minder om gaan geven; maar nog wel genoeg om zich gewoon normaal te verzorgen.

» Zoek het punt waar ik mijn concentratie verloor.
» Nee, sorry... Het ging in het begin zo goed en toen... Ineens zo slecht ._.
» Hopelijk kun je er wat mee lieverd D: Mijn excuses.

Haar hand klemde zich nog vaster om de deur. Ze had de houvast nodig, was ergens bang voor wat ze binnen zou aantreffen. Dat hij het helemaal niet wilde oplossen, haar gewoon liet zitten in haar halve depressie. Ze wist eigenlijk niet hoe hij zich nu voelde, kon dus ook niet veel zeggen over zijn reactie. Hun laatste ontmoeting was... Weinig fijn geweest, maar kom op; hij maakte die rotopmerking en zij was ook maar een mens. Hij had het kunnen zien aankomen. Op elke actie volgt een reactie, zij had gewoon gereageerd. Niets vreemds aan, hij zou haar vast ook schoppen als ze een opmerking maakte die hem heel erg kwetste. Punt uit. Discussie gesloten. Gewoon nergens meer over nadenken, dan loste het zich vanzelf wel op. Ze gaf het proces slechts een duwtje.
Ze mocht er niet over nadenken, maar ze mocht er wel bang voor zijn. Daar kon ze niets aan doen. Het liefst was ze niet bang, maar het gaf haar wel het gevoel dat ze nog een beetje, een soort van, ergens diep vanbinnen, leefde. Omdat die emotie niet verbloemd kon worden, of kon worden weggedrukt. Verse, scherpe angst was een van de weinige dingen die ze nog wilde voelen. Alsof het een soort kick was, als drugs of alcohol. Dit was minder slecht voor je, maar wel slopender. Emotioneel gezien dan, want ze stond zowat te trillen. Ze voelde het bloed door iedere ader van haar lichaam bonken, de adrenaline. En hij had nog geeneens geantwoord op haar begroeting. Het was waarschijnlijk puur de slechte scenario's van dit gesprek die de adrenaline stimuleerden, maar het was wel effectief.
Ze verslikte zich bijna in haar adem toen ze echt gestommel hoorde. Hij was er. Alejandro was er. En kennelijk niet bang om echt met haar te praten. Of wat dan ook, in ieder geval had hij haar niet genegeerd. Maar alles kon nog. Misschien had hij haar stem wel verwisseld met die van Fealwen, of een andere vrouw. Ze wist dat dat niet logisch zou zijn, maar nu klonk bijna alles logisch. Wat zenuwen en angst al niet met mensen doen. Een raar gevoel in haar maag, trillende benen - dat zou overigens ook door het gebrek aan voedsel kunnen komen - en het moeilijk slikken maakten haar heel duidelijk dat ze hier niet wilde zijn, dit niet goed had overdacht. Maar er was, heel dramatisch, geen weg terug.
Het eerste wat ze merkte, nog voor zijn stem en zijn gestalte, was de geur. De o zo bekende, verleidelijke, levensgevaarlijke geur van alcohol. Ze kon er niet tegen, moge dat duidelijk zijn. Na drie glazen whisky was ze zo dronken als het maar kon, haar lichaam vocht alleen tegen dingen als wijn nog een beetje. Vreemd genoeg maakte het haar vreselijk kwaad; hoe kon hij wegvluchten in de alcohol, een keuze die zij niet had? Ze had het vaker geprobeerd, maar was jammerlijk gefaald. En meneer hier, hij rook zoveel naar het spul dat hij erin gebaad zou kunnen hebben, als ze niet beter had geweten. Het was intens gemeen- Daar ging ze al, alleen de geur van alcohol al was slecht. Zeker op lege maag. Het versterkte het misselijke gevoel alleen maar.
Verder leek hij gezond. Hij was niet bleker dan eerst, had niet echt zijn uiterlijk verpest - als dat überhaupt mogelijk was - hij was gewoon dronken. Iets wat ze duidelijk hoorde aan zijn stem, die vergezeld ging met een hele walm aan nog meer van die geur. God, ze haatte haar reukorgaan op dit moment, het voelde alsof ze ieder moment kon gaan overgeven van die geur. Dat was helaas onmogelijk. Er was niets om uit haar maag te gooien, omdat ze al tijden niets meer had gegeten. 'Alejandro,' begon ze, haar stem licht trillend, maar met een soort vastbesloten toon erin, 'Je bent stomdronken.'
Ze had er niets aan. Was ze eindelijk zover om met hem te gaan praten; was hij dronken. En niet aangeschoten dronken, ze kon hem door zijn accent amper verstaan. Heel dronken dus. Alsof de wereld het expres deed, gewoon om haar te treiteren. Maar ze liet zich niet treiteren, vandaag in ieder geval niet. Ze duwde de deur wat verder, glipte naar binnen. Langs Alejandro heen, de kamer in. Haar blik gleed over de flessen, het glas, maar ze zei er geen woord over. Ze was hier voor zichzelf, niet voor zijn gezondheid. 'Goed dan. Omdat je dronken bent; Wíj moeten praten. Je weet heel goed dat het zo niet langer kan. Het stoort me op een persoonlijk vlak en jou zo te zien ook. Tenzij er een andere reden is dat je meer dan een jaarvoorraad aan whisky hebt opgedronken.' Half moedig, half zenuwachtig keek ze hem aan. Wat als hij echt te dronken was? Wat gebeurde er dan?

Het was gewoon.. Meh.
Moeheid. Sawry.

Als hij nuchter was geweest had hij waarschijnlijk die deur dicht geduwd en ervoor gezorgd dat ze weg zou gaan, zou hij weer de mogelijke situatie ontvluchtten. Zoals hij dat altijd deed. Hij kon de waarheid vrijwel nooit onder ogen komen, hij kon het gewoon niet. De waarheid was pijnlijk en hard en ondanks dat hij dat wist, hem maar al te vaak had moeten accepteren en zichzelf er ook gewoon confronteert; kon het nu gewoon niet. Hij kon het gewoon niet en wat was er voor nodig om het uit te stellen en dus te ontlopen? Door de vrouw gewoon niet meer te zien en haar uit zijn leven te bannen, op wat voor manier dan ook. Echter kon hij nu niet goed nadenken en deed hij gewoon wat iedere debiel zou doen: dom doen en zichzelf waarschijnlijk ook nog eens goed voorschut zetten, zoals alleen hij dat kon.
Niet dat hij nog enige waardigheid had tegenover de vrouw in het algemeen. Hoe hij zich had neergezet tegenover haar was gewoon… Beschamend vanuit sommige oogpunten. Niet dat zij het beter had gedaan dan hem, maar zij had dan weer dat probleem dat ze precies liet zien hoe ze zich voelde. Of ja, tegenover iemand zoals hem was het gewoon overduidelijk hoe ze zich voelde op bepaalde momenten. Hij zou echter beter moeten weten, zou zich niet zo mee moeten laten slepen door bepaalde situaties en toch deed hij het wel en eindigde het ermee dat… Ja… Dat hij dan eindigde op Gren om haar uiteindelijk te troosten had niemand kunnen zien aankomen. Misschien had hij het kunnen voorkomen door zich op te stellen als een nog grotere zak, dan hij al was, tegenover Andrew. Had laten blijken dat hij gewoon met zijn vieze poten van haar af moest blijven.
Zij het zo dat er die kant was die echt werkelijk niets om haar gaf, haar het liefst had laten stikken wanneer ze zijn hulp nodig had. En dan had hij er ook nog bijna aan toegegeven omdat hij dan iets heel anders ervoor terugkreeg. Iemand die zich niet zou verspreken. Echt, hoe dom kon je zijn? Hij was ook niet slim, maar zelfs hij versprak zich niet tijdens moment zoals dat. Of ja… Eigenlijk zei hij meestal nooit iets. Een naam misschien, maar verder kwam je ook niet echt. Eigenlijk was hij zo stil als maar kon omdat hij de ander wilde horen, zijn naam wilde horen met die intonatie… En ergens was dat heel erg verkeerd; dat het hem stiekem enkel daarom ging.
Uiteindelijk kon hij zijn blik wel focussen, enkel om te zien hoe zielig ze daar eigenlijk wel niet stond. Zelfs nu, balancerend op het randje van puur dronkenschap, kon hij zien dat ze aarzelde. Onzeker was en dus automatisch weer zo zwak als altijd. Stiekem wilde hij de deur dichtgooien zodat haar vingertjes ertussen kwamen en dan – Oké, stoppen met de sadistische gedachtes. Dat was gemeen en ergens ook wel weer goed omdat hem dat toch betaamde. Ergens. Als almachtige heer van het duister, en zo. Wat kon het hem eigenlijk nog schelen? Het viel ongelofelijk tegen en stiekem wilde hij hier allang niet meer zijn. Het was saai en niet leuk en gewoon… En – en dan kreeg hij ook nog een Lesaiah die hem die hele tijd irriteerde en lastig viel. Zelfs nu! Stom mens.
Hij trok zijn beiden wenkbrauwen op, keek haar een beetje uit de hoogte aan. ‘Niet-es,’ kwam er langzaam over zijn lippen en overduidelijk met de nodige moeite. Zijn tong werkte niet mee, was lui of zo. ‘Wie ben jíj om dat te bepalen,’ ging hij nors verder, ‘Ik kan prima zelf bepalen of ik dat ben.’ Oké, dat kon hij niet want het viel niet te ontkennen dat hij het gewoon was. Kinderachtigheid die nu met vijftigprocent gestegen was in de peilingen en gewoon zijn manier van praten en doen. Wie probeerde hij nog voor de gek te houden.
Hij bleef eventjes staan nadat ze gewoon ongevraagd de kamer had betreden, moest eventjes wachten totdat die realisatie kwam dat ze was verdwenen uit zijn beeldveld. Wanneer deze eenmaal kwam draaide hij zich om, leunde gelijk met zijn rug tegen de deur waardoor deze naar achter ging en dichtging. Het o zo typische klikje gaf het aan. ‘Omdaat…’ begon hij nogal loom, keek naar boven en leek na te denken, ‘Omdat… Het lekker is. Daarom.’ Hij richtte zijn blik op haar, leek ergens wel heel erg blij met die domme overwinning die ook niet eens helemaal terecht was omdat het niet waar was wat hij zei. Hij deed het weldegelijk om persoonlijke redenen.
‘En,’ hij stopte eventjes, was spontaan vergeten wat hij wilde zeggen. Zou wel niet belangrijk zijn dan. Hij plaatste tijden handen tegen de deur, zette zich af en begon te lopen. Liep hij recht? Ja. Hoe? Geen idee, waarschijnlijk omdat hij wel vaker dit probleem had gehad? Vroeger was het een gewoonte geweest, om jezelf helemaal kapot te maken met alcohol. Dus dan leerde je wel wat. Zo was zijn evenwichtsorgaan ook niet helemaal perfect en moest hij er over het algemeen al rekening mee houden.
Hij liep langs haar, alsof ze niet bestond, ging gewoon weer achter het bureau zitten en pakte een papiertje om er vervolgens wat op te gaan kriebelen met een pen. Zij het zo dat hij alleen maar wilde doen alsof hij bezig was zodat ze weg zou gaan en dat hij eigenlijk gewoon lusjes aan het maken was. Had hij vroeger als klein jongetje ook moeten doen, omdat zijn handschrift toen niet mooi genoeg was. Alles moest identiek aan elkaar zijn, dus ook de letter L. Vandaar deze oefening die hij nu gewoon deed om een verkeerd idee over te brengen op de vrouw.
‘Ik wil niet praten.’ Kortom ze had pech en kon maar een andere keer, als hij nuchter was, terugkomen. Zijn vrije, linkerhand, zocht op tast naar iets. Hij was een man en dus slecht in multitasking, er waren een paar uitzonderingen, maar hij was er over het algemeen gewoon slecht in. Zijn vingers raakten het gladde oppervlak aan van de fles. Gevonden. Pakte het boven vast en maakte aanstalten om het op te tillen. ‘Waar wacht je nog op? Verdwiiijjjnn.’ Ergens had hij moeten opkijken en vage handgebaartjes moeten maken, maar hij had geen handen vrij.

» Dit. Slaat nergens op ;}
» Dronken shizzles doen is... Niet gemakkelijk x')

Was hij nu koppig of gewoon dom dat hij ging ontkennen dronken te zijn? In zijn geval zouden die woorden waarschijnlijk hetzelfde betekenen, maar als hij koppig was betekende het dat er nog iets van Alejandro in dat dronken brein aanwezig was. Dacht ze tenminste, dat kon ze moeilijk raden. Hij was in deze staat onmogelijk te lezen, nog moeilijker te voorspellen. Niet dat ze daar normaal al goed in was, nu had het niet eens meer zin om het te gaan proberen. Hij zou toch alles wat ze zei in de wind slaan en waarschijnlijk ook niet meewerken om dit op te lossen. Stond ze er weer alleen voor, eindelijk de moed verzameld, misselijk van de spanning, besloot hij dronken te zijn en totaal geen vorm van meewerking te tonen. Lekker dan.
Wie ze wel niet was, om hem dronken te noemen? Nou, toevallig was ze de heerser over een planeet waar de mensen macht hadden over de natuur en dus beter dan wie dan ook wisten hoe een menselijk lichaam in elkaar zat. Ze kon heel goed vertellen of hij dronken was of niet, zou in principe ook kunnen vertellen hoeveel alcohol hij ophad, als ze langer naar zijn gedrag zou kunnen kijken. In haar hoofd gooide ze die woorden naar zijn hoofd, maar ze zei geen ervan hardop. Wilde daar niet ook een probleem om, want waarschijnlijk zou hij daarover na moeten denken. En met een dronken kop ging nadenken niet zo lekker. Alejandro was al geen groot licht, dus dat zou dan waarschijnlijk uren duren. Letterlijk. ‘Je bent wel dronken, dat weet je best. Doe niet zo kinderachtig.’ besloot ze uiteindelijk maar te zeggen, kon het niet laten om hem alweer kinderachtig te noemen. Dat was hij gewoon, ze kon het niet helpen.
Hij bleef gewoon staan, merkte ze. Duidelijk teken van dronken-zijn; niet snel kunnen reageren. Als hij ook maar een beetje nuchter was geweest had hij haar wel tegengehouden, verwachtte ze. Maar nee, ze was zonder al te veel moeite zijn kamer ingelopen, niet eens op haar snelst. Hij was gewoon dronken en te dronken om dat te accepteren. God, hij was echt een hopeloos geval, die Alejandro. Hoe hij ooit heer van het duister had kunnen worden was een groot mysterie. Niet dat dat haar zaak was, haar zaak was alleen de relatie tussen de heer van het duister en de vrouwe van het woud, politiek gezien weer stabiel te krijgen. Dat was het minste wat ze kon doen, terwijl een beetje persoonlijke stabiliteit daar waarschijnlijk wel bij zat inbegrepen.
‘Er is niets lekkers aan zoveel alcohol. Als je een beetje gewoon was, lag je nu al te creperen van alcoholvergiftiging. Je bent jezelf gewoon aan het doodmaken, beetje bij beetje.’ In andere situaties had ze hierbij dreigend gekeken en haar zin laten wegsterven in een angstaanjagende stilte, maar nu zei ze het gewoon alsof hij een dom kind was en zij hem weer moest uitleggen hoe het zat. Sarcasme, bijna. Net niet helemaal. Haar ogen stonden bloedserieus, keken in de zijne. De vreemde kleur viel haar in het begin niet eens op en toen ze hem wel opmerkte, begon hij te lopen. Recht. Verdacht recht voor iemand die net zoveel drank ophad.
Ze fronste, dieper dan ze wilde fronsen. Haar uitdrukking leek nu het meest op een boos kind wat haar zin niet kreeg. Alleen nog opgebolde wangetjes en armen over elkaar, dan was ze er een. Haar gewoon straal negeren. Gewoon doorgaan met… met wat hij dan ook aan het doen was, wat boeide dat haar eigenlijk? Het enige wat haar zou moeten boeien was haar eigen belang in deze situatie. Dit dwarsboomde haar, daarom was ze geïrriteerd. Niet omdat ze echt… bezorgd was. Normaal zou ze dat wel om iemand zijn, dit keer was het puur irritatie. Irritatie die werd veroorzaakt door de manier waarop hij het potlood vasthield, hoe hij dingen op het papier krabbelde, het geluid dat het maakte, zelfs de manier waarop hij in zijn stoel zat.
Knarsetandend hoorde ze de opmerking over het niet willen praten aan, besloot een scheldpartij in te slikken. Toen hij echter besloot zijn vorige bezigheid, het drinken, weer te vervolgen, ging er een knop om in haar hoofd. Sneller dan ze zelf doorhad schoot haar hand uit, greep de andere kant van de fles vast. ‘Nee. Ik ga niet weg. En jij gaat niet nog eens drinken. Gewoon niet.’ Accent werd duidelijk, misschien sprak ze wel een paar woorden in haar thuistaal. Wist ze niet zeker, maar als ze boos werd dan gebeurde dat gewoon. Om haar woorden kracht bij te zetten gaf ze een korte ruk aan de fles, pakte hem daarna ook met haar andere hand vast. ‘Je maakt jezelf kapot, Alejandro. En dat is heel, heel erg egoïstisch van je.’

Nee. Gewoon… Nee. Hij kon niet helder denken, niet dat hij had gekund als hij nuchter was op het moment. Het lag ook gedeeltelijk aan de situatie zelf dat hij zo deed. Want zoals eerder was aangegeven: hij was gedeeltelijk nog nuchter. Klein gedeelte, maar wel nog groot genoeg om soms te overheersen. Hoe hij het ooit voor elkaar had gekregen? Om er vroeger een gewoonte van hebben te gemaakt, je lichaam eraan te laten wennen. Het voelde nog steeds als de dag van gisteren dat hij al gewoon moest overgeven naar een simpel biertje achterover te hebben gegooid. Ja, hij had er eerst slecht tegen gekund. Echter was hij instaat tot vreemde dingen als hij eenmaal wanhopig werd, moest en zou een uitvlucht zoeken: wilde niet meer zo… Zo… Verdrietig zijn. Zo alleen. Echter had hij het later wel moeten accepteren. Waarom hij nu dan toch weer zo belachelijk veel dronk ondanks dat hij allang had geaccepteerd dat hij voor altijd en eeuwig dat eenzame gevoel zou hebben? Omdat het werd geaccentueerd en niet zo’n klein beetje.
Het was allemaal háár schuld, dus waarom deed ze dan net alsof híj alles had gedaan? Hij had haar nota bene geholpen en zij moest zo nodig dom doen om maar zo ondankbaar als maar mogelijk was te zijn. Daar kon hij niets aan doen. Sinds dag één had ze waarschijnlijk al de pest aan hem gehad. Simpelweg omdat zij niet van zichzelf kon houden, zo’n typisch grietje was dat zichzelf niet normaal kon zien in de spiegel. Slecht zelfbeeld. En dan was hij daar geweest om zo vriendelijk te zijn om wat mooie woordjes over haar uiterlijk te laten vallen en dan werd ze boos. Alsof hij er wat aan kon doen dat zij perse zielig moest doen, was zijn probleem niet. Hij had ook wel zijn handen voor de rest thuis gehouden en was daarmee braaf geweest. Echter deed zij net alsof hij iedere, en dan ook echt iedere, keer een of andere wereldramp veroorzaakte. Als dat echt zo was: dan waren ze er allang niet meer geweest.
Met ogen tot spleetjes geknepen keek hij haar aan. ‘Ik ben groter. Ik –Ik ben ouder. Ik ben dus ook volwassener,’ sprak hij nogal onbenullig. Ergens zou het ook bewonderingswaardig zijn als ze niet met haar ogen zou rollen, want dit zou wel een typisch moment ervoor zijn. In zijn gedachtes was hij wel ietwat helder, er veranderde niets aan die irritatie die hij voelde. Eveneens als het feit dat hij haar niet mocht. Dronken of niet, hij mocht haar gewoon niet. Er was een punt geweest waarop hij daadwerkelijk had overwogen om haar in een ander licht te zien, omdat zij dat ook eindelijk eens probeerde. Echter had ze het toen verpest en daarmee ook alles verpest. Alle kansen waren verspeeld en hij had er geen zin meer in, hij had ook nog zelf een leven en ging niet iedere minuut daarvan besteden om ervoor te zorgen dat zij hem zou mogen. Alsof het hem nog wat uitmaakte, ze was irritant en een bemoeial en bla bla. Ze moest gewoon weg dan was alles goed.
‘Ik ben gewoonweg fantastisch, niet?’ grijnsde hij, ‘Ik ben de enige die zoiets kan doen zonder ook maar enig letsel op te lopen!’ Zij het zo dat hij gewoon al dom was en al zijn intelligentie lang geleden in een doos had achtergelaten toen hij was begonnen met drinken. Drinken zoals alleen een alcohollist dat kon. Nacht naar nacht, hij was maar door blijven gaan totdat hij eindelijk inzag dat het zo niet langer kon. Wanneer hij dat precies had in gezien wist hij niet meer en waarom dan ook juist op dat moment ook niet; want hij wist het moment niet eens meer en dat wist hij vooral nu niet. Hij wist eigenlijk niets op het moment, om eerlijk te zijn.
Het enige teken dat aangaf dat hij haar niet negeerde was het feit dat hij praatte en het tegen haar had. ‘En wat maakt het jou uit of ik dood ga of niet?’ Natuurlijk maakte zoiets haar niet uit, het maakte niemand wat uit. ‘Mijn voorgangers hebben enkel één ding bewezen: we zijn vervangbaar. Met we bedoel ik ook mezelf, dus ik ben ook vervangbaar. Niemand zou me missen als ik nu verdwijn. Hee-le-maaal niemand.’ Niet zo’n leuke gedachte, maar het was ergens wel waar. Niemand zou hebben gerouwd om de verdwijningen van de anderen en daarmee bedoelde hij al de legendarische magiërs in het algemeen die verdwenen waren. Hoe ze verdwenen en wat ervoor nodig was, wist niemand. En niemand gaf er verder ook om dat ze verdwenen waren. Het was gewoon van: “O, een nieuwe?” En daar bleef het ook bij.
Hij klemde zijn kaken op elkaar bij het voelen dat er weerstand kwam van de andere kant. Laat. Me. Gewoon. Dat was de enige gedachte die er omging in zijn hoofd. Ze mocht hem toch niet? Waarom deed ze dan wel nu alsof ze om hem gaf? Ja, zo was het wel degelijk! Ze wilde niet dat hij dronk omdat hij zich dan kapot maakte in haar ogen en dat wilde ze niet. Ze wilde niet dat hij zichzelf kapot maakte, hij had het wel door. En hij wilde het niet doorhebben, hij wilde het niet weten, hij wilde niet dat ze zich met hem bemoeide, hij wilde… Hij wilde gewoon dat ze wegging. En niet meer terugkwam, dat was het beste. Dan zou hij heus wel stoppen met drinken hoor, echter zag zij dat niet in en moest ze nu zo irritant zijn om hem te verhinderen terwijl hij handelingen probeerde uit te voeren.
Een ruk zorgde ervoor zijn ogen groter werden. De druk op het potlood groter werd en wanneer die woorden eenmaal kwamen was het raak. Potlood door de druk die hij erop legde, stond met een ruk op en trok eens flink aan die fles. ‘BLIJF ERVAN AF!’ snauwde hij, keek haar met een felle blik aan; zo fel als hij nog nooit naar haar had gekeken. Echter bleef die blik er maar een paar seconde, realiseerde zich ineens wat hij had gedaan.
Felle blik die langzaam verdween, keek haar met grote ogen aan. Langzaam liet hij de fles los, dwaalde zijn blik af naar beneden. Hij had… Hoe had hij… Nee, wacht. Nee, hij mocht nog niet. Stop met eraan te denken, stop nu! Doe het niet, waag het niet! Hij kneep zijn ogen dicht, klemde zijn kaken op elkaar en balde zijn handen krampachtig tot vuisten. Hij… Mocht… Niet… Met moeite wist hij adem te halen, opende zijn ogen half. ‘Het… Ik…’ zijn stem trilde teveel, bovendien deed het ook nog eens pijn om te praten. Stomme brok in zijn keel. Hij had een onacceptabele daad begaan. En omdat hij altijd van alle muggen een olifant maakte als hij niet helemaal helder was door alcohol: voelde het net aan alsof hij iemand had een klap had gegeven. En dan had hij Lesaiah een klap gegeven en Lesaiah was een vrouw en vrouwen mocht je niet slaan, want dat mocht gewoon niet.
‘Het… H-Het spijt me,’ wist hij met een trillerige stem over zijn lippen te krijgen, keek langzaam op. Als ze nu serieus niet kon zien dat hij op het punt stond om in tranen uit te basten was ze echt gewoon blind. Normaal had hij rond dit tijdstip allang onder de douche gestaan en was alles goed geweest, echter had zij zijn schema om moeten gooien en stond hij hier nu. Bijna huilend, wanhopig vechtend tegen zijn tranen omdat hij het niet wilde. Hij wilde niet huilen. Niet tegenover iemand, dat was gewoon té gênant voor woorden.

» First he was mad and then he was sad. HETRIJMT.

Goed, het was deels haar schuld, deze situatie. Nee, helemaal haar schuld. Zij had hem meegesleurd, zij had het voor elkaar gekregen een fout te maken. Een fout die niemand ooit maakte, die zij dus wel maakte. Zij was de oorzaak van dit probleem, goed. Maar wat kon ze er dan nu aan doen, als hij niet wilde meewerken? Bar, bar weinig. Je kon het verleden niet meer veranderen, dan kon ze toch op zijn minst proberen om haar toekomst wat vrolijker te maken?
Hij stelde eens een vraag die nuttig was. Want ja, wat wilde ze nu eigenlijk? Een deel van haar vond het geen probleem dat hij zich dood zou drinken, hij kon erin stikken, in zijn egoïsme. Maar een ander deel wilde het niet. Of het medelijden of irritatie was wist ze niet, maar ergens had hij wel raak geschoten. Ze was hier niet naartoe gekomen voor zijn drankgedrag, misschien moest ze inderdaad later terugkomen. Hoewel later waarschijnlijk te laat zou zijn, voor haar mentale toestand of voor zijn lever. Je kon onsterfelijk zijn wat je wilde, alcohol maakte je lever kapot. Daar was geen vraag over, het gebeurde gewoon. De ene lever was gewoon sterker dan de andere. Kennelijk was die van Alejandro heel sterk. Maar niet onkwetsbaar. En het was moeilijk goedpraten met iemand die een alcoholvergiftiging had. Correctie; Het was onmogelijk, want die mensen kwamen meestal in een coma terecht. Tenzij hij kon praten in zijn slaap was dat dus onmogelijk. Conclusie; Ze bemoeide zich met zijn drankgedrag omdat ze anders nooit meer met hem zou kunnen praten. Geen medelijden, geen genegenheid. Dat wilde ze gewoon niet.
Hij was… Vervangbaar? Nee, dat was hij niet. Hij was irritant, werkte op haar zenuwen, deed haar pijn zoals geen ander kon. Maar hij had haar ook zien huilen en haar op de een of andere manier getroost. Hij was niet vervangbaar als persoon. Want zo’n vreemd persoon als hij was onmogelijk te vinden. ‘Francis zou je missen.’ Ze had de man op het Valentijnsbal gesproken, wist dat hij Alejandro al langer kende. ‘Fealwen misschien ook. Weet ik veel, misschien zou zelfs Savador je afwezigheid als vervelend ervaren.’ Haar keel viel droog, moeizaam slikte ze. ‘Ik zou je missen. Denk ik.’ Waarom zei ze dat? Sentiment, medelijden? Een beetje paaien zodat hij misschien wel zou willen praten? Of sprak ze gewoon een verdomde keer de waarheid? Dat ze hem ondanks de irritatie als vast deel van haar leven was gaan beschouwen? Want dat was zo, kon ze niet ontkennen.
Zoveel kracht had ze toch niet gezet? Ze was niet sterk, zeker niet sterk genoeg om de fles uit zijn handen te trekken. Zijn reactie was echter doodeng. Zijn stem knalde in haar oren, deed haar trommelvliezen trillen. Zonder na te denken liet ze de fles los, hief haar handen op. Hij was en bleef dronken en daarmee waarschijnlijk niet meer in staat zich in te houden. Wat hij ook deed, ze was en bleef een fysiek erg zwakke persoon. Het was dan ook niet vreemd dat ze bang was, al zei ze het zelf. Haar groene ogen en zijn roodpaarse felle blik ontmoetten elkaar, de woedende blik van zijn kant beantwoord met een bange blik van haar.
Ze had wel een geluid gemaakt. Had inderdaad geschrokken haar keel opengetrokken, merkte het pas nadat ze haar mond weer had gesloten. Het was niet meer geweest dan een schril kreetje, iets wat een schoolmeisje zou doen als ze haar tas liet vallen, maar het was en bleef een angstige reactie. Ze slikte de tranen die opkwamen, tranen van schrik, weg, probeerde Alejandro aan te kijken. ‘H-Het geeft niet, ik-‘ Ze kreeg de woorden niet goed over haar lippen. Geen woede of verdriet, gewoon schrik.
Ze kon dit niet, mocht niet, wilde niet- Daar ging ze al. Hij stond daar zo.. Zo schuldbewust, dat ze het niet kon helpen. Ze was en bleef een vrouw, die waren nu eenmaal vatbaar voor dat soort dingen. Onhandig stapte ze wat dichter op hem af, duwde de gevallen fles met haar voet weg en sloeg haar armen om hem heen. Voorzichtig, niet te stevig. Meer als gebaar dan als echte omhelzing. Want dat was het niet echt, meer een troostende actie. Zijn lengte maakte het haar alleen maar nog moeilijker, omdat ze nu op haar tenen moest staan en nog steeds niet echt de goede lengte had. ‘Het is al goed, het maakt niet uit.’ Fijn. Nu stond ze een dronken Alejandro te troosten, niet eens wetend of hij dat wel wilde. Erg slimme zet. Maarja, wat kon ze dan doen? Weglopen en dit nog erger maken? Dan zou ze of heel dom, of ongelooflijk harteloos zijn. Dom was ze niet. Harteloos een beetje, maar ze liet hem niet, dronken en al, achter.

Eens zien: zou hij wel mee hebben gewerkt als hij nuchter was geweest? Waarschijnlijk niet, dan had hij die deur dichtgegooid en haar óf genegeerd hebben voor de rest óf een beetje zitten schreeuwen dat ze weg moest gaan en dan heel subtiel gaan van: lalalala, ik hoor je niet~! Zou haar waarschijnlijk uiteindelijk zo zeer irriteren dat ze vanzelf wel weer weg zou gaan, dus eigenlijk was het maar beter dat hij niet nuchter was; want dan was ze deze kamer niet eens ingekomen. Kon je nagaan.
Het was niet zo dat hij ineens losser was in zijn doen en laten, maar wel zo dat hij zich dingen pas te laat realiseerde en men in die realisatietijd – zoals hij dat met een leuk woordje noemde – van alles bij hem kon doen. Zoals gewoon zijn kamer inglippen; had Lesaiah bij deze bewezen door het voor te doen. Dank u, lieftallige assistente. Nee, ze was niet lieftallig. Nou… Haar glimlach soms wel… Maar zij zelf absoluut niet. En dat zou ook niet meer veranderen, had ze zelf voor gezorgd. Met haar hele: ik ga mijn beeld van jou lekker niet veranderen –gedoe. Wat zij kon, kon hij ook. Beter zelfs en dat zou hij laten zien ook.
Vreemd genoeg had hij zichzelf nog nooit een coma bezorgd met dit extreme drinkgedrag; waarschijnlijk omdat er een punt kwam waar hij niet eens meer normaal een glas naar zijn lippen kon brengen. Echter werd hij er ook gewoon ontzettend lui van; zoveel alcohol. Dus dan uiteindelijk was hij gewoon te lui om nog wat naar binnen te werken en liet hij het maar voor wat het was. Kon hij lekker gaan liggen en was alles gelijk weer goed. Heerlijk toch. Eigenlijk was het wel vergelijkbaar met een kat; die at wat en ging dan slapen. Katten slapen veel, achttien uur per dag of zo? Het was in ieder geval veel. Zou wel fijn zijn, om een kat te zijn; hoefde je lekker niets te doen. Lekker liggen en mooi zijn zodat je aandacht kreeg. Als hij dat zou doen… Dan zouden mensen hem vreemd aankijken, dus dat was ook geen optie.
Zijn blik eventjes op haar vasthangen, had iets duisters. ‘Leugenaar,’ siste hij, ‘Lieg niet tegen me, ik weet dat je me niet mag dus doe nu niet net alsof ik ineens o zo belangrijk voor je ben. En wie zegt dat ze überhaupt mogen? Francis me alleen achterna omdat ik hem aan Anna herinner.’ Het kwam ook gedeeltelijk door zijn zelfbeeld dat hij had gekregen in de laatste paar dagen dat hij nu zo pissig deed. Hij was niets waard en was enkel een vervanging. En zij was nog wel degene die het duidelijk had gemaakt, door een andere naam te zeggen; toen was de realisatie bij hem gekomen. Overbodig, dat was hij en het was maar een kwestie van tijd voordat iemand anders die domme titel weer had. Wat was hij eigenlijk nog waard? Die titel. Blijkbaar kon iedereen hem wel krijgen als deze persoon maar genoeg geduld had. Hij had in ieder geval geduldig moeten zijn, moeten wachten totdat hij óf Kadaj met zijn eigen handen kon wurgen óf tot deze dwaas zou verdwijnen. Optie twee was gekozen… Mocht je dat eigenlijk wel zeggen? Als iemand die eigenlijk gewoon weigerde te geloven in dat hele “lot” gebeuren. Het zou wel. Je ging dood als je doodging en dat was het. Niets te gelot.
Wonderbaarlijk genoeg was de fles heel gebleven, ondanks de harde klap op de grond. Echter wist het geluid niet zijn aandacht te trekken, kon enkel naar de vrouw kijken. Was het een piepje geweest? Nee, meer een verdwaalde kreet die was opgestegen uit haar keel. Haar grote, groene ogen gevuld met angst, keken hem aan. Hij had haar bang gemaakt, zonder dat ook maar te willen. Hij wilde niemand bang maken… Hij wilde niet… Zijn vader was een monster geweest, hij niet. En toch leek hij soms zo verdomd veel op die verachtelijke man. Vooral nu, maakte iemand gewoon bang omdat deze persoon de moeite deed hem te helpen. Was hij ooit tegen Francis uitgevallen? Nee, daar had hij nooit de kans voor gekregen. Natuurlijk was hij soms wel een pissig geweest na een bepaalde brief, maar dit…
Hij snauwde niet veel en als hij het dan al wilde doen hield hij zich meestal in. Af en toe deed hij het wel, maar het was niet iets dagelijks; geen gewoonte. Toch had hij nu iemand nu de volle laag gegeven, een onschuldig iemand. Of ze het zelf nou doorhad of niet: ze hielp hem. En om iemand dan zo af te snauwen was gewoon… Het was gewoon gemeen.
Wie was hier nou eigenlijk banger? Hij of de vrouw? Stiekem hijzelf. Bang voor zichzelf, wat zielig zeg. Zij het wel zo dat hij goede redenen had om het te zijn. Eentje daarvan was dan wel het volgende: het simpele feit dat hij niet altijd controle had over zichzelf en dan vooral als hij een paar glazen alcohol achter de kiezen had. Iemand afsnauwen was nooit zijn plan geweest, hooguit een stem verheffing en toch was het er snauwend en wel uitgekomen. En er waren nog wel meer van dat soort dingen waardoor hij stiekem als de dood voor zichzelf was. Als hij haar was geweest was hij nu waarschijnlijk allang weg gerend of zo. Zij het zo dat het ook in zijn aard lag om gewoon te vluchtten voor dingen en confrontatie was een woord dat niet voorkwam in zijn woordenboek.
Zijn ogen werden nog een tikje groter wanneer ze op hem afstapte en haar armen om hem heen sloeg, ondanks het feit dat ze hem nog met zo bang had aangekeken durfde ze dit wel nog te doen. Haar woorden… Die zin… Het deed pijn, die tranen in zijn ogen. Ademhalen ging moeizaam en pijnlijk, hapte een beetje onzeker naar wat lucht zodat hij niet zou stikken. Wat moest hij doen? Wat moest hij hiervan vinden? Waarom deed ze dit? Waarom… Waarom deed ze hem dit aan? En nog een betere vraag: hoe deed ze het? Het moest aan de alcohol liggen, dat moest gewoon. Conclusie die hij maar heel overhaast trok, te koppig om toe te geven; nog steeds.
Zijn oogleden zakten langzaam naar onder, kon zijn ogen nog maar half openhouden. Toch kon hij zich verder niet bewegen. Moest hij eerst perse huilen voordat hij weer handelingen mocht uitvoeren? Maar hij wilde helemaal niet huilen, niet met haar in de buurt. Was het wel weer zo dat ze dan wel weer quitte stonden; aangezien zij ook een keer had gehuild in zijn bijzijn. Oké, hou die gedachte in je achterhoofd en laat je gaan. Laat het los, die trots. Voor deze ene keer en daarna verplicht je haar gewoon er nooit meer over te praten, kon niet zo heel moeilijk zijn. Aangezien zij waarschijnlijk ook niet zou willen dat hij iemand vertelde over haar handeling op het moment.
Voorzichtig, en nog steeds aarzelend, sloeg hij zijn armen om haar heen, drukte haar misschien iets te stevig tegen zich aan. Hij kneep zijn ogen dicht, drukte zijn neus in haar nek. Huilen deed hij nog niet, kon het nog niet. ‘Lesaiah…’ bracht hij met een extreem trillende stem uit, ‘Het doet pijn…’ En wat deed er dan precies pijn? Alles. Gewoon… Alles. Zelfs zijn gedachtes waren pijnlijk op het moment. Er was maar een bepaalde grens aan pijn die hij kon verdragen en die was bij deze allang overschreden. Huilen was terecht en het snikkende geluid dat zachtjes als achtergrond geluid diende, van hem afkomstig, liet blijken dat hij het al doorhad. Dat hij wist dat hij mocht huilen, het daarom ook maar deed. Zij het wel zo dat hij het nog steeds niet leuk vond.

» Precies 1300 woorden. Lolz.
» Hopelijk kunt U er wat mee en... D'aw hij huilt D:

Hij had haar niet eens pijn gedaan, niet nu. Slechts laten schrikken, niets meer en niets minder. Was haar reactie dan zo heftig geweest, dat hij nu bijna huilde? Hij had in haar bijzijn nog nooit gehuild, ze verwachtte ook niet dat hij dat ooit zou doen. Maar dit was dichterbij dan hij ooit was geweest. Ze had het wel gezien, aan zijn ogen, zijn houding, zijn woorden. Was het gewoon angst, of angst om te huilen? Huilden mensen als Alejandro uberhaupt wel eens, of hielden ze alles voor zich? Zij kropte veel op, wist dat andere mensen dat ook wel eens deden. Maar kon je zoveel opkroppen dat je niet meer kon huilen? Kon je die functie van je ogen gewoon uitschakelen, stoppen met tranen aanmaken, gewoon omdat je het niet meer wilde? Tegenhouden was mogelijk, ja. Maar stoppen? Ze wist het niet. Wilde het niet weten, een keertje niet. Niet nu.
Ze wist niet of hij trilde, of dat zij het was. Toegegeven; ze was best geschrokken en haar lichaam reageerde daarop met onmiddelijke aanmaak van adrenaline. Ze liet het er niet uit, dus ging ze trillen. Ofzoiets. Wist ze niet helemaal meer, kon helder nadenken in zo’n situatie wel vergeten. Zij was ook maar een mens, zeur niet. Een van hen beiden trilde in ieder geval. Misschien wel allebei. Wat er ook gebeurde, het was niet haar plan geweest. Ze was weer op emotioneel vlak terechtgekomen. Ze wilde dit niet meer doen, had zichzelf beloofd om erbuiten te blijven. Wat hij voelde was zijn zaak, wat zij voelde was haar zaak. Ze waren niet meer dan collega’s en als ze al meer waren, dan waren ze zeker geen vrienden. Het was volkomen onlogisch dat ze hem omhelste nadat hij haar had bang gemaakt. Zoiets deed iemand met een goed, gezond verstand niet. Of een van hen in het bezit was van zoiets, een gezond verstand, was een twijfelachtige zaak. Maar dat dit abnormaal was, dat wist ze heel goed.
Ze voelde zijn ademhaling, het op en neergaan van zijn borst. Te diep, te scherp om in een keer lucht binnen te krijgen. Als hij zo doorging, ging hij nog hyperventileren. Reden dat ze het opmerkte; ze was ruim twintig centimeter kleiner dan hij, dus haar hoofd was ergens tussen zijn hals en zijn borst gepositioneerd. Dan moest je zulke dingen wel opmerken, zeker als je desbetreffende persoon vasthield. Haar armen waren net te kort om elkaar te kunnen raken, dus haar handen lagen met de palmen plat op zijn rug. Haar linkerhand boven haar rechter, zachtjes wreef ze hem over zijn rug. Wachtend tot hij zou reageren; wegduwen of niet wegduwen, dat was de vraag.
Het werd het laatste. In plaats van wegduwen vouwde hij zijn armen om haar heen. Ze waren groter dan de hare, voelden zwaar aan op haar rug. Zijn neus in haar nek, alsof hij bescherming zocht. Natuurlijk zocht hij die. Wat had ze hem nog niet aangedaan? Hij zocht het alleen bij de verkeerde, die bescherming. Hoewel zijn handelingen voor hem niet onprettig waren. Het enige onprettige aan dit geheel was dat er niet genoeg ruimte was om goed adem te halen; nu waren het steeds korte teugjes lucht die haar longen binnenstroomden. ‘Natuurlijk doet het pijn,’ probeerde ze hem gerust te stellen, verbaasde zich nog steeds over zijn reactie. ‘Maar het houdt op, dat beloof ik. Daar zorg ik voor.’ Ja, ze kon er echt niet tegen, tegen mensen die hulp zochten. Beloofde ze te helpen. Ze wist niet eens of ze het wel kon, Alejandro helpen. Maar ze kon het altijd nog proberen. Proberen kon altijd.
En daar kwam het snikken. Uiteindelijk. Hij kon het dus nog, kennelijk. Een deel van de tranen kwam op haar huid terecht, hoewel het haar niet boeide. Hij mocht huilen. Hij was ook maar een mens. ‘Rustig maar. Het komt allemaal goed. Echt waar.’ Ze streelde nog steeds licht met haar hand over zijn rug, in een onhandige poging hem te troosten. Ze was niet de beste persoon om iemand te troosten. Wist niet precies hoe het moest, bang iets fout te doen. Ze was altijd bang om iets fout te doen, bang dat het haar pijn zou doen als ze een fout maakte.
‘Je moet gaan slapen, Alejandro.’ begon ze na een tijdje. Ze wist niet hoe lang het was geweest, het had een kwartier kunnen zijn, misschien maar drie minuten. ‘Als je hebt geslapen voel je je beter, dat beloof ik.’ De alcohol moest uit zijn lichaam, dat was de enige oplossing die ze nu kon bedenken. Daarna zag ze wel weer verder.

Derp, hijisheelergslechtgeworden. Sawry.

Dat hij zijn hele record weggaf enkel omdat hij iemand had laten schrikken was best zonde. Jaren lang had hij niet gehuild, had hij alles gewoon voor zichzelf gehouden. Na een tijdje raakte je eraan gewend, het opkroppen van alles. Gevoelloos was hij nooit geworden, hoewel de meeste mensen dat altijd wel zouden worden; die emotionele kant van hem weerhield hem daarvan. Het was wel zo dat hij soms bijna moest huilen, maar bijna is niet helemaal. En dat was het ook nooit geworden, tot nu. Was er iets speciaals aan dit moment? Nee, niet echt. Helemaal niet zelfs en toch stond hij hier nu; probeerde met man en macht al die tranen binnen te houden.
Er was niet veel voor nodig geweest om ervoor te zorgen dat zijn beeld troebel werd, dat had je nou eenmaal als je teveel vocht op je ogen had. Alles was vaag en kleuren liepen in elkaar over. Net een of ander slecht, lelijk schilderij dat hij het liefst kapot wilde maken. Gewoon omdat hij wist waardoor het kwam en de reden niet uit kon staan. Hij huilde niet, dat was gewoon niets voor hem. Tranen stonden hem niet, maakten hem lelijk. Hij was gewoon lelijk als hij huilde; maar wie was dat nou niet? Echter was er bij hem dat probleem dat hij een lichte obsessie had met zijn uiterlijk en daarom dus niet lelijk mocht zijn. Huilen maakte hem lelijk en daarom mocht het niet.
Natuurlijk had hij vroeger wat afgehuild, maar er kwam een punt waarop je dacht: ze zijn het niet waard. Daarom stopte je ermee, waarom iets voor iemand doen als ze het niet eens waard zijn? Sophia was het nooit waard geweest en toch had hij zo vaak moeten huilen door haar. En begon maar niet over hoe vaak hij haar wel niet had gesmeekt te stoppen, zelfs toen hij vijftig was. Nog steeds zo zwak als altijd, ze had het hem laten zien; hem laten voelen. Het tegen hem gezegd, laten blijken dat zijn “nee’s” ongeldig waren; want hij was zwak. Heel erg zwak zelfs, op mentaal gebied. Het was waar dat hij het in zich had om iedere willekeurige schedel kapot te maken, zij het zo dat hij dan wel in een staat van pure paniek moest verkeren. Want dan bleef hij maar trappen… En trappen… Totdat… Tja, totdat er dat punt kwam waar alles kapot was gegaan en dan viel er nog weinig te vertrappen.
Waarom had hij zich in godsnaam zo sterk gemaakt? Waarom had hij zichzelf zoveel getraind? Omdat het had gemoeten van Deshas? Die zou het vast wel hebben begrepen als hij het liever niet had gewild, die had immers altijd alles geweten. En hoewel hij zich daar soms ongelofelijk aan kon irriteren, kon er niet tegen als mensen alles – maar dan ook echt alles – over hem wisten en dan zelfs zijn zinnen konden afkappen om ze zelf af te maken, had hij het ergens ook wel fijn gevonden. Dat begrip van de andere kant ontstond erdoor, begrip dat hij maar wat nodig had. Misschien was het een beetje overdreven: maar als er één iemand was die zich onbegrepen kon voelen, om dan overmeesterd te worden door het gevoel van onmacht, dan was hij het wel.
Aaide ze hem nou? Soort van… Erg was het echter niet: je werd rustig van aaien. Of ja, degene die geaaid werd zou in principe rustiger moeten worden. Werd hij rustiger? Nee, hij hyperventileerde nog net niet. Natuurlijk had hij wel eens vaker gehyperventileerd, was er soms bijna door gestikt. Door wie? Door wie of wat denk je. Was wel lief van Anna geweest om hem altijd te kalmeren, om vervolgens weg te rennen; bang dat Sophia haar zou zien. Alsnog had hij haar altijd als een slecht persoon gezien… En het had zolang geduurd voordat hij zijn beeld eindelijk had kunnen aanpassen, helaas wel te laat.
Zijn greep die nog steviger werd, een gedempt, verdwaald kreunend geluid dat opsteeg uit zijn keel; gaf aan dat hij haar niet wilde geloven. Praten kon hij niet meer, momenteel niet. Op het moment voelde het alsof die pijn nooit weggenomen kon worden, door niets of niemand. Zelfs niet door de tijd. Bovendien wilde hij ook niet dat, uitgerekend, zij hem moest helpen. Waarom zou ze het eigenlijk doen? De enige persoon die hij kende die hem vrijwillig zou helpen was Francis en daar bleef het bij. Oké, misschien Fealwen ook wel… Maar Lesaiah? Nooit. En dan ook echt nooit.
Hij aarzelde, wist niet goed wat hij moest doen. ‘Ik wil niet slapen,’ fluisterde hij zachtjes, plaatste zijn handen op haar schouders, ging weer rechtstaan en creëerde wat meer afstand tussen zichzelf en de vrouw. ‘Lesaiah,’ bracht hij weer met een trillende zachte stem uit, ‘Laat me niet alleen…’ Een hand die zich op haar wang plaatste, haar dwong hem aan te kijken. ‘Ik smeek het je… Laat me alsjeblieft niet alleen, niet nu. Ik… Ik heb je nodig.’ Ja, hij had haar echt nodig. Of hij dat nou wilde of niet, maar op het moment voelde het net alsof hij dood zou gaan als ze wegging. Waarom wist hij niet, maar hij wist toch vrij weinig op het moment.
Al het rode volledig uit zijn ogen verdwenen, enkel nog die natuurlijke blauwe kleur die over was gebleven. Niet hemelsblauw, niet felblauw en ook weer niet ijs blauw. Het was een geheel eigen blauwe kleur, een mengeling tussen alles. Donker genoeg voor een prachtige reflectie van het licht en dan toch ook weer licht genoeg om zijn pupil duidelijk te laten zien. Hoe groot die op het moment wel niet was, gepaard met de glim van pure angst. De overdreven glim door het overtollige vocht, dat soms dan wat minder werd omdat hij een traan de kans gaf om zich een weg over zijn wang te banen. Hoewel hij die zoetige smaak ook allang had geproefd, dus het zou ook net zo goed vlak langs zijn neus kunnen gaan, om dan vervolgens te blijven hangen bij zijn mondhoek.
‘Alsjeblieft,’ prevelde hij, was echter niet instaat om zijn woorden nog enige kracht te geven. Het was al een wonder dat hij ze nog kon produceren. Zijn stem was gebroken, alles wat niet meer dan een hese, zachte fluistering en natuurlijk trilde zijn stem ook weer ontzettend.

Het enige wat ze kon bedenken was dat ze misbruik maakte van de hele situatie. Van de kwetsbaarheid die hij vertoonde. Zijn hele dronken status, het feit dat hij ook wel eens emotioneel kwetsbaar was. Op een gegeven moment zou ze haar zin doordrijven, of dat nu bewust was of niet. Ze zou hem op een gegeven moment waarschijnlijk gewoon laten vallen, om hem te laten voelen hoe het voelde. Ze wist niet wat slechter voelde. De realisatie dat ze altijd zo zou blijven handelen, of het feit dat ze zo handelde. Of de filosofie achter haar gedachten, dat wraak het misschien wel zou oplossen. Dat het de oplossing niet was, was totaal niet relevant. Zij had zich ook zo gevoeld en toen had hij haar laten stikken. Nu stond ze in exact dezelfde positie, maar waren de rollen omgedraaid. Als ze echt een eind wilde maken aan haar eigen misere kon ze hem het best nu in de steek laten. Maar dat wilde ze niet. Als het altijd oog om oog, tand om tand zou moeten zijn, zou iedereen dan niet blind en tandeloos achterblijven? Het was niet de oplossing, ondanks dat een kwetsbaar deel van haar schreeuwde dat hier blijven ook geen juiste keuze was. Er was helemaal geen juiste keuze en dat was hetgeen wat haar verwarde.
Het contact verbaasde haar nog steeds. Ze had al jaren niet echt vrijwillig andere mensen omhelst; kon zich niet herinneren dat ze het ooit echt fijn had gevonden. Natuurlijk, ze kon goed met mensen opschieten en dat was het ook niet naar om een keer iemand te omhelzen, maar fijn was het niet. Je klemde de ander praktisch vast, hield hem of haar dicht bij je. Alsof je die persoon nooit meer wilde laten gaan. Omdat het vrienden en familie waren die je omhelste, was dat ook zo. Helaas had ze geweten dat ze die mensen later toch zou verliezen. Uit het oog, of gewoon aan de ouderdom. Ze vond een hand schudden meestal genoeg, omdat ze zich dan niet verplicht voelde om iemand helemaal mee te maken. De dood van vrienden meemaken was erg genoeg, maar weten dat niemand ooit zo om jou zou kunnen huilen omdat je nooit zou sterven – in theorie dan – was misschien nog erger. Het was een soort bijtend schuldgevoel, wat ze bij iedere omhelzing weer licht terugvoelde. Een verraad aan oude vrienden, die ze niet veel had gehad.
Zijn handen op haar schouders, terwijl ze langzaam haar armen weer langs haar lichaam liet glijden. Ze moest weer naar hem opkijken, maar dit keer niet bang of verdrietig of boos of wat dan ook. Er lag helemaal niets in haar blik, maar leeg was hij ook niet. Gewoon, verschillende schakeringen groen. Heel normaal. Niet absurd groot of klein, geen rare vervormingen bij de pupil. Ze keek Alejandro gewoon aan, niets meer en niets minder. ‘Je moet slapen, anders wordt de pijn alleen maar erger. Je kunt vast een heleboel, maar zelfs jij kan niet eeuwig zonder slaap, Alejandro.’ Ze keek weg, slikte even. Hij zou er zelfs aan kunnen sterven, als hij niet uitkeek. Het was een wonder dat hij zoveel alcohol overleven kon, maar als hij ook niet sliep – iets waar ze niet zeker van was maar het leek haar heel logisch – dan zou het hem wel de kop moeten kosten. Ze wilde niet dat dat gebeurde, hoewel een duidelijke reden daarvoor ver te zoeken was.
Hij dwong haar om hem aan te kijken, terwijl ze liever haar blik had laten afdwalen. Het was makkelijker om helder na te denken als ze hem níet aankeek, dan was er tenminste geen kans op een ineens bange of boze blik om haar af te leiden. Zijn fluisteringen waren beangstigend, maar ergens ook heel kwetsbaar. Alsof hij zou breken. Mensen als Alejandro hoorden niet zo te fluisteren, niet zo verdrietig en hulpeloos. Zo hoorde zij te klinken, hulpeloos als ze echt was. Hij hoorde niet hulpeloos te zijn. Ze wilde het niet, zo mocht het niet. Hij hoorde niet bang te zijn. En als zij de reden was dat hij bang was, dan zorgde ze ervoor dat het stopte. Dat was haar verplichting, zo voelde het tenminste.
Ze hief een arm op, moeizaam omdat zijn hand nog op haar schouder lag, veegde een paar tranen weg. ‘Niet huilen,’ zei ze zachtjes, niet langer sussend, meer op een normale toon. Wel veel zachter dan ze normaal zou spreken. ‘Niet smeken, niet huilen. Ik ga niet weg. Dat beloof ik, oké?’ Ze was niet harteloos, echt niet. Als ze harteloos was geweest, had ze hem hier in de steek gelaten. De stem die had gezegd dat ze dat moest doen had er het zwijgen toe gedaan, was volledig stilgelegd door haar instincten. Instincten die schreeuwden om hem te helpen. Ze was en bleef ook maar een mens.
Langzaam liet ze haar arm weer zakken. Vroeg zich af of zijn ogen een speling waren van haar fantasie, gepaard met zoveel emoties van zijn kant. Kon dat wel, dat je je inbeeldde dat iemand een andere oogkleur had, of waren zijn ogen echt blauw? Het rood, wist ze, was geen normale oogkleur, maar albinos hadden het ook. Ze had er eigenlijk nooit vragen over gesteld. Was er nooit in geïnteresseerd geweest, in welke oogkleur iemand had. Maar iets wat van rood naar blauw veranderde, dat was wel vreemd. En vreemde dingen trokken nu eenmaal de aandacht.
Ze besloot niets te zeggen, slechts zijn haar hand op zijn pols te leggen en langzaam zijn hand van haar gezicht af te halen. ‘Ik ga niet weg. Dat beloof ik. Maar dan moet je me beloven om te gaan slapen, oké?’

Die eenzaam die ineens zoveel erger was geworden, zoveel erger. Alsof hij de enige persoon in dit gehele universum was. Verplicht om toch op deze verdoemde plek te blijven. Ja hij was verdoemd. Zodra je al die Legendarische Magiërs op een hoop gooide bij elkaar vroeg je er gewoon om; dat er vroeg of laat iets vreselijks zou gebeuren. Hij durfde te wedden dat iedere Legendarische Magiër wel minstens één hater moest hebben en hij had er dan toevallig erg veel. Zowat die hele gilde of zo, hij wist het niet meer zo goed. Echter waren het wel altijd die mensen die hem probeerden de nek om te draaien, wisten zij veel dat ze super naïef bezig waren; alsof ze hem ooit maar konden aanraken met een mesje. Droom lekker verder, hij kon zo in één tel verdwijnen als hij wilde.
Of ze wat van die eenzaamheid wegnam met die omhelzing? Ja, een beetje. En toch voedde ze het meer dan dat ze het verminderde. Het was wel leuk geprobeerd en ook wel lief en zo, maar of het ooit volledig weg zou kunnen gaan was vrijwel onmogelijk. Daar waren wonderen voor nodig. Waarom hij zich zo eenzaam voelde? Waarom niet? De enige die hij nog had was Francis en daarmee was het contact ook nog beperkt. Stiekem was hij nog steeds alleen, vooral als je keek naar het feit dat hij dacht: wanneer je iemand het hardst nodig hebt, zullen ze je allemaal, één voor één, in de steek laten. Altijd en dan voornamelijk de personen die je het dierbaarst waren. Niet dat die ooit de kans zouden krijgen; want ze zouden voor die tijd allang hardhandig van hem afgenomen worden. Altijd. Anna, Jillian… De enige die nog over was, was Francis en hij was als de dood dat hij ook zou verdwijnen. Er waren al zoveel andere Legendarische Magiërs die spoorloos verdwenen waren. Hij verdween liever zelf dan dat de ander verdween. Hij wilde niet nog eenzamer worden dan hij al was… En toch kon hij het niet tegen gaan, werd het stiekem met de dag erger.
Hij was bang dat die eenzaamheid alleen nog maar erger zou worden als ze hem in de steek zou laten, hem alleen zou laten. Natuurlijk verwachtte hij dat ze hem alleen zou laten, hem in zijn eigen zelfmedelijden zou laten wegkwijnen. Overmand zou laten worden door die eenzaamheid en waartoe hij dan instaat zou zijn… Hij wist het niet en hij wilde het niet weten. Was opnieuw weer eens bang voor iets, maar op het moment was hij eigenlijk bang voor alles. Behalve Lesaiah dan, maar bang voor haar kon hij op het moment niet zijn. Of het echt troosten was viel te betwijfelen, maar het was wel iets. Ze was niet weggelopen, nog niet, en was zelfs niet in shock geraakt of wat dan ook. Ze had enkel een poging gedaan om hem te kalmeren, ervoor te zorgen dat hij niet ging hyperventileren en dat gebaar was al genoeg geweest. Ondanks dat het een simpel gebaar was betekende het zoveel voor hem, misschien iets té veel.
Een zwak knikje dat aangaf dat hij haar had gehoord, met haar instemde. Hoewel hij niet wilde slapen. Hij kon het niet, hij wilde het niet. Gewoon omdat hij wist dat hij dan aan haar moest denken en ondanks dat het ook gewoon moeilijk was om naar haar te kijken, had hij dat liever dan dat hij aan haar moest denken. Aan dingen waar hij niet aan wilde denken, het was gewoon verwarrend en vreemd en hij wist niet wat hij ermee aan moest. Niet te vergeten dat hij bang was dat ze weg zou gaan als hij zou gaan slapen, hem achteraf toch alleen zou laten. Hij wilde niet alleen zijn, hij wilde niet denken… Hij wilde gewoon niets meer, dat was waarschijnlijk wel de enige manier waarop hij van deze pijn af kon komen.
‘I-Ik… Ik huil niet…’ Oké, dat was ergens gewoon heel dom geweest, maar het was moeilijk hoor; toegeven dat je zwak was. Ondanks dat je zo hard je best had gedaan om te laten blijken dat je het niet was en nu alles weggaf. Al zijn werk, voor niets geweest achteraf. ‘Ach, wie hou ik nog voor de gek…’ Zijn stem werd er niet beter op en hij kreeg, per woord dat hij uitsprak, alleen nog maar meer keelpijn. Echter moest hij wel praten, of ja hij wilde praten. Gewoon om een mogelijke stilte tegen te gaan, hij wilde zichzelf niet horen snikken of wat dan ook; want dan zou hij eraan herinnerd worden dat hij stiekem wel aan het huilen was en dat wilde hij dus niet.
Weer knikte hij langzaam als reactie op haar woorden, liet zijn hand van haar schouder afglijden. Zolang ze zijn pols vast hield was het goed. Het was maar weinig, maar hij had die warmte nodig… Hij had hem zo hard nodig. De pijn was blijven aanhouden, misschien zelfs erger geworden – wist het weer eens niet. Als hij moest slapen om ervoor te zorgen dat ze bij hem bleef, dan zou hij dat doen. Alles om ervoor te zorgen dat ze hem niet alleen liet.
Hij draaide zich een kwartslag, zette een stap; om vervolgens gelijk weer stil te blijven staan. Met zijn vrije hand greep hij naar zijn hoofd. Had hij nou hoofdpijn of was hij enkel gewoon licht in zijn hoofd? Kon je ook alle twee zijn? Nou, dan was het gewoon bij deze; of het nou kon of niet. ‘Ik kan niet… Het gaat niet…’ Van huilen kreeg hij ook altijd hoofdpijn en dan ook nog een dronken zijn… Tja, er kwam een punt waarop zelfs hij niet meer goed kon lopen. Hij kon vrij veel hebben, maar hij zat nu wel een beetje tegen zijn grens aan. Of Lesaiah hem kon helpen op het moment wist hij niet, maar hij hoopte het voor haar; want hij ging dus niet op de grond slapen. Hij wilde al niet slapen en als ze hem zover wilde krijgen dan moest het op zijn minst in een bed zijn, anders ging het alsnog niet gebeuren.

Hij was zo beschadigd. Iets, ooit, had hem waarschijnlijk zo gemaakt als hij nu was. Zo kwetsbaar, hulpeloos. Zoals tijd dat ook met haar had gedaan. Van vrijzinnig kind naar gesloten, daarna naar rebels en nu naar een bonte mix van dingen. Meestal kon ze het een amper van het ander onderscheiden, maar nu was er een zekerheid dat ze dat kleine meisje weer even was. Dat meisje wat eigenlijk heel kwetsbaar was, maar liever anderen hielp dan zelf veilig was. Het voelde raar, impulsieve beslissingen nemen zonder te weten waar het heenging. Ze zou hier spijt van krijgen, maar ze had liever dat die pijn nog even uitbleef. Het liefst stelde ze spijt zo lang mogelijk uit. Dan kon ze nog een beetje haar gedachten bij haar werk houden, in plaats van ze onderdompelen in mogelijk spijt.
Ze glimlachte zwakjes op zijn knikje. Zolang hij maar ging slapen had ze even tijd. Kon nadenken; móest nadenken. Hoe ze dit ging oplossen. Want zodra hij dan weer wakker zou worden was hopelijk de alcohol uit zijn lichaam en daardoor kon hij weer - een soort van - helder nadenken. Of dat goed zou aflopen voor haar wist ze niet. Waarschijnlijk zou hij kwaad zijn, zoals hij eerder ook was. Daarvoor moest een oplossing voor komen, maar nadenken ging moeilijk met een dronken, erg aanwezige, blauwogige Alejandro. Hij leidde haar af en dat kon ze gewoon niet gebruiken. Ze was geen persoon die graag in het openbaar nadacht. Maakte altijd vreemde beweginkjes, het trekken van een voet of het draaien van een vinger. Ze wilde niet hebben dat hij daar vragen over ging stellen of over ging nadenken. Dat moest hij sowieso maar even niet doen, deed zij wel even. Kon de man überhaupt nog nadenken met zoveel alcohol?
Ze kon even niets doen dan grinniken. Heel zacht maar, heel kort, maar het voelde alsnog respectloos. Hij was zo kwetsbaar op het moment, daar kon ze niet om lachen. Maar zijn ontkenning was zo duidelijk, daarna het besef dat hij niemand meer voor de gek hield, het was gewoon bijna schattig. Helemaal schattig was het niet, zo kon ze het niet noemen, maar wel wat minder serieus. Ondanks dat de opmerking waarschijnlijk heel serieus was, ze vatte hem niet zo op. Wilde hem niet serieus opvatten. 'Huilen is niet erg. Iedereen huilt, jij dus ook. Je hebt mij toch ook zien huilen? Dat vond ik ook niet erg.' Oké, dat was een leugen, maar een leugentje om bestwil. Bovendien was het maar een geruststelling, dus zou hij de boodschap wel begrijpen. Hoopte ze. Nog steeds alcohol, waarschijnlijk nog steeds rare gedachtengangen.
Ze ontspande de vingers om zijn pols, pakte in plaats daarvan zijn hand en trok hem langzaam naar beneden. Dat was makkelijker, voelde voor haar meer ontspannen. Bovendien zou het moeilijk lopen zijn en omdat ze hem niet alleen mocht laten besloot ze dan maar mee te lopen. Was makkelijker, kon ze later ook de slaapkamer ook terugvinden. Als hij sliep ging ze misschien nog even terug naar Erdore, hij zou het toch niet merken. Niemand zou het merken, er was op dit tijdstip bijna niemand op de gangen. Zeker niet de gangen van de toren, waar maar zeven mensen leefden. De meesten waren wel in hun kamer, of sliepen ergens anders. Gezien hun leeftijden was het best logisch dat niemand straalbezopen om twaalf uur de toren in kwam zwalken. Niet dat het nu al rond twaalven was, eerder rond tienen, maar je begrijpt haar punt.
Ze voelde hem bewegen, de draai trok ook haar een stukje mee. Daarna stapte hij naar voren, maar niet verder. Haar halve glimlach vertrok naar een bezorgde blik. 'Al?' Ze wist niet zeker of het oké was om hem zo te noemen, maar ze gaf er nu niet om. 'Gaat het?' Domme vraag, het ging overduidelijk niet. Het stellen van die vraag was dan ook meer een automatisme dan een echte vraag. Het ging niet, bevestigde hij. Ze draaide zich zo, bleef zijn hand wel vasthouden, dat ze recht voor hem stond. Haar losse hand ging naar zijn hoofd, raakte zijn wang even aan. 'Hee, het komt wel goed. Ik ondersteun je wel.' Niet dat ze precies wist waar ze heen moest, maar van een vage herinnering - ze was hier ooit wakker geworden, met een kater - en gewone mensenkennis besliste ze welke deur ze als eerste ging proberen. Een noodlottige plant groeide op dat moment een lange liaan, die de deur voor haar opende. Bingo. 'Al, werk alsjeblieft mee.' Gezicht weer vastberaden wist ze zich onder zijn schouder te werken - niet dat dat moeilijk was met haar lengte - en wist hem naar de kamer te krijgen. Achteraf zou ze niet meer weten hoe ze dat voor elkaar had gekregen, maar ze wist hem op het bed te zetten.
'Zo.' zei ze, tevreden over haar werk, 'En nou slapen. Ik ga echt niet weg, vertrouw me.' Ze ging naast hem op bed zitten; streek daarna ongemakkelijk een pluk haar achter haar oor. Wat ze nu moest, wist ze niet precies. Ze wist nooit exact wat ze moest doen, maar nu was ze echt hulpeloos. Uiteindelijk besloot ze maar een hand op zijn bovenbeen te leggen. Misschien zelfs wat te hoog, maar niet expres. Toegegeven, hij was nog steeds aantrekkelijk; als ze een tweede kans kreeg, zou ze die zonder twijfel aannemen. Maar op het moment leek het daar niet op.

Derp. Als inspiratie drugs is, heb ik slechte wiet gerookt. En als het niet goed is, zeg 't.

Wanneer hij eenmaal op dat punt was gekomen waar hij was gaan huilen had hij alles opgegeven, zelfs nog die geringe controle over zijn magie. Alles was weg. Die hele mentale muur? Weg. Kapot, helemaal kapot. Er was veel voor nodig geweest, maar hij durfde gewoon te wedden dat hij haar de volgende dag zou feliciteren. Waarom? Omdat ze hem over die grens heen had kunnen krijgen, die grens waar alles niets meer iets waard was. Het was allemaal zinloos en waarom zou hij zijn trots dan nog in de weg laten staan? Die had hij toch allang niet meer en dat was helemaal niet zo erg omdat zij hem stiekem eerder was verloren tegenover hem dan andersom.
Zijn houding was zolang perfect geweest, in perfecte staat en het had geen enkele emotie laten doorschemeren. Natuurlijk verpestte zijn stem het wel weer een beetje, maar door het feit dat zijn houding juist het tegenovergestelde projecteerde bracht het mensen meestal in de war en wisten ze dus niet wat ze ervan moesten vinden, maar nu was zelfs die houding verdwenen. Dat zelfvertrouwen dat hij altijd had uitgestraald: weg. Er was nu alleen nog maar dat kleine jongetje, dat bang was voor de gehele wereld. Wanhopig opzoek naar ook maar enige vorm van steun, veiligheid. Hij had geen mijlpaal, nooit gehad. Er was nooit iets geweest waaraan hij zich had kunnen vasthouden. Oké, misschien Francis een beetje; maar de invloed van hem bleef ook maar beperkt. Stiekem bleef hij nog steeds alleen, helemaal alleen en als hij nu toch bezig was – en helemaal eerlijk – dan was hij helemaal niets veranderd in al die jaren. Tweehonderdjaar zonder enige verandering, vanbinnen was hij altijd hetzelfde gebleven. Een bang persoon dat zich het liefst zou verstoppen, als een kluizenaar wilde leven zodat hij niet meer al die pijn hoefde te voelen; want werkelijk alles deed hem wel herinneren aan iets van vroeger, iets pijnlijks.
Ze glimlachte, ze grinnikte. Waarom deed ze dat? Niet dat hij het erg vond, het zorgde er zelfs voor dat hij de kracht hervond om zijn eigen mondhoeken een beetje omhoog te krullen. Ergens was het vreemd, maar op het moment klonk haar gegrinnik gewoon als muziek in zijn oren en haar glimlach? O haar glimlach… Had hij ooit zoiets moois gezien? Nee, waarschijnlijk niet nee. Oké, het kon zijn dat hij een beetje overdreef door die alcohol en zo, maar alsnog. Die glimlach bleef prachtig, ook al was maar bescheiden, zwakjes en nauwelijks daar. Hij was beeldschoon. Zíj was beeldschoon. Lesaiah zelf was beeldschoon. Wacht, wat? Probeerde wanhopig grip te krijgen op die gedachtestroom, maar het lukte niet. Het ging verder, kon enkel denken aan hoe lief ze op het moment wel niet was. Dat ze de tijd nam om hem een soort van te troosten, hem niet te laten stikken. Bij hem bleef wanneer hij haar het hardst nodig had, hoewel hij er zo van overtuigd was geweest dat zelfs Francis hem achter zou hebben gelaten wanneer het erop aankwam. Ze was gebleven, bij hem.
Zijn ogen werden eventjes ietsjes groter, realiseerde zich bijna iets. Echter doorbrak haar stem net zijn gedachtestroom en kon hij hem niet meer terughalen; was er niet toe instaat. Hoewel hij zo graag wilde weten welke conclusie hij nou wilde gaan trekken zojuist, het was al te laat. ‘Jij kunt het hebben,’ merkte hij op, ‘Tranen staan mij niet. Huilen maakt me lelijk en ik hou er niet van om lelijk te zijn.’ Zij het ook zo dat hij op het moment niet kon bedenken wanneer zij er eigenlijk echt lelijk uit had gezien. Zelfs toen ze huilde had het nog meegevallen, nu hij er eens over nadacht. Nadenken ging weliswaar moeilijk, maar dat was altijd zo. Hij had nu toch al hoofdpijn, dus deed hij niet meer zijn best om het te voorkomen. Iets wat er al was kon niet meer voorkomen worden dus zo erg was het niet.
Haar hand die zich om de zijne vouwde, kon het niet helpen dat hij eventjes geen adem meer kon halen. Dat gevoel alsof zijn hart een slag over leek te slaan, het kwam door zijn incorrecte gedachtes. Incorrecte gedachtes ja, dat waren het. Hij mocht zo niet denken over haar en toch kon hij er niets tegen doen. Het was gewoon de alcohol, klaar. Punt, geen discussie over beginnen met jezelf.
Die afkorting van zijn voornaam die ze gebruikte hielp ook niet echt mee, zorgde er juist voor dat hij zich nog minder goed voelde. De enige die hem ooit zo had mogen noemen met toestemming was Francis en niemand anders. Was het wel zo dat zij het nu ook ongevraagd deed, maar erg vond hij het niet. Nee, stiekem helemaal niet. Hoewel er ook dat gedeelte was wat verlangde naar haar stem, die zijn volledige voornaam uitsprak. Enkel zijn voornaam – Kap ‘t. Doe toch normaal en stop ermee, je moet naar je bed en ga jezelf nu niet met belachelijke dingen afleidden. Misschien zou ze hem zelfs gaan duwen als hij er nog te lang over zou doen. Ja, daar zag hij haar stiekem wel voor aan.
‘Ziet het eruit alsof het gaat?’ mompelde hij binnensmonds, kon het niet helpen dat de tranen alweer prikten in zijn ogen. Niet omdat hij niet fatsoenlijk kon lopen, maar gewoon die vraag en dan dat hij zo over emotioneel deed en alles helemaal geweldig en o zo lief vond op het moment. Hij leek net een vrouw op het moment of zo en ergens was dat best irritant, maar hij had wel vaker zo’n momentjes waarop hij behoorlijk vrouwelijk kon zijn. Wist niet precies waarom en hoe, maar het was gewoon zo. Iedereen had wel zo zijn of haar problemen.
Haar vingers die zijn wang streelden, keek haar met grote, blauwe ogen aan. Oké, nu kon hij het wel op zijn buik schrijven dat hij haar vanavond nog wel in een ander licht zou gaan zien, dat licht waarin hij haar normaal altijd in zag. Een soort van “meeh” geluidje verliet zijn keel wanneer ze de opmerking maakte dat hij mee moest werken, probeerde juist tegen te werken, maar had er niet echt de kracht voor. Behalve dat vage geluidje maken dan. Waarom hij het precies had gedaan bleef een mysterie, waarschijnlijk ook weer de alcohol. Het maakte hem vager dan hij al was en hij was al behoorlijk vaag, terug kijkend naar hoe hij soms kon zijn.
Uiteindelijk gaf hij zich wel gewonnen, niet dat hij er echt een gevecht van had gemaakt; had momenteel nog minder kracht dan een klein lammetje. En zo eindigde hij dus op het rand van het bed, zat daar maar een beetje. ‘Ik heb toch al eens eerder gezegd dat ik niet -’ Hij stopt abrupt wanneer hij haar hand voelde, op zijn bovenbeen. Ging rechter zitten, staarde met grote ogen voor zich uit. Hij kon zijn hartslag gewoon horen, iets sneller dan normaal en ook net hard genoeg om pijn te doen aan zijn borstkas. Normaal zou hij hier nooit problemen mee hebben gehad, maar nu… Wat als ze het kon horen? Het was duidelijk dat ze allemaal zo’n vage dingetjes kon met haar magie wat dat betreft.
O, geweldig. Enkel de gedachte alleen al zorgde ervoor dat hij in verlegenheid werd getrokken, voelde hoe zijn wangen langzaam warmer werden. Ze mocht het niet zien, het mocht gewoon niet. Doe iets… Afleiding. Hij draaide zich naar haar toe, pakte met een hand haar kin vast. Tilde hem voornamelijk op met zijn wijsvinger, plaatste zijn duim op haar onderlip. Langzaam liet hij zijn duim over haar onderlip glijden, leunde naar haar toe – kwam dichterbij en plaatste zijn andere hand vlak boven haar knie.
Zijn ogen half open, stond op het punt zijn lippen op de hare te drukken, maar hij kon het niet. Iets hield hem tegen, kon net die laatste paar centimeters niet overbruggen. Vaagjes probeerde hij zichzelf over te halen in zijn hoofd, maar het had niet echt zin. Uiteindelijk leunde hij weer naar achter, trok zijn handen terug en schraapte zijn keel. ‘Sorry,’ bracht hij met een hese stem uit. Oké, dat was een slecht plan geweest. Ietwat onhandig trok hij zijn shirt uit, gooide het gewoon weg. ‘Ik ga slapen, want dat moest toch?’ Hij wachtte niet meer op antwoord, kroop gewoon naar de andere kant van het bed. Hij had zich nu wel weer genoeg voorschut gezet. Hij kroop onder de dekens, wilde zichzelf eronder verstoppen. Stomme… Vage… Blos. Stomme… Gevoelens gewoon. Stomme alcohol.

» Nee, hij had geen schoenen aan to begin with. SOKKEN FTW.
» En het is Al en Al is Al en laat hem D:

Bestond er uberhaupt wel iets wat beschouwd kon worden als perfectie? Natuurlijk, mensen hadden beelden van hoe dingen perfect waren. Dat zou betekenen dat er ook een soort perfectie moest bestaan. Hoe kon je anders weten hoe iets perfect moest zijn? Maar aan de andere kant; in de praktijk bestond er maar weinig echte perfectie. Sommige bloemen en dieren kwamen in de buurt, maar dat was vaak niet meer dan een mening. Qua mensen was haar enige voorbeeld Neara; maar zelfs de vrouwe van de lucht had waarschijnlijk haar zwakke punten. Ze leek perfect en toch liepen er soms rillingen over haar rug door de aanwezigheid van de vrouw. De perfectie was bij haar bijna angstaanjagend, zo ver doorgedreven. Het voelde niet meer alsof je met een mens praatte, maar met een kunstmatig wezen. Het was niet direct eng, maar toch nam het ergens een veilig gevoel weg. Nee, echt perfectie zou niemand kunnen bereiken. Zij was er het voorbeeld van; Alejandro was er nu het voorbeeld van. Hij had sterk geleken, de eerste keren. Was charmant geweest, puur omdat ze wist waar het heenging had ze hem niet gemogen. Maar ze kon niet ontkennen dat hij bijna volmaakt was. Ziehier, het tegendeel. Gebroken, huilend, dronken. Maskers, maskers overal. Het ergst was nog wel dat ze niet zeker wist of zijzelf ook een masker droeg. Ze had er jaren een gedragen zonder het te weten, had herinneringen verdrongen zonder zelfs dat nog te weten. Dus waarom zou ze niet nog een masker dragen?
Ze onderbrak zijn protesten kennelijk; haar vermoeden was juist. Die hand lag weldegelijk te ver naar boven. Ze kon ook zo naïef zijn, denken dat het niet erg was nu ze hem hielp. Ja, natuurlijk, je lijdt verschrikkelijke pijnen door mijn domme acties, laat ik dat nog maar eens erger maken. Ze kon zo ongelooflijk… Aargh. Gewoon. Aargh. Ze had een hekel aan zichzelf op dat soort momenten, momenten waarop ze niet wist wat te doen en dus maar iets deed wat impact had op een ander. Ze zou hem toch geen pijn meer doen? Dan was ze niet bepaald slim bezig nu. Maar ja, slim bezig zijn kon nogal moeilijk met een dronken Alejandro die per se moest gaan slapen en dat niet wilde.
Haar hart sloeg een paar slagen over nadat hij zijn zin had afgebroken, maar juist toen ze haar hand wilde wegtrekken kwam hij in actie. Normaal zou ze haar hoofd hebben teruggetrokken als hij dichterbij kwam, puur uit reflex, maar dat reflex leek uit te staan vandaag. Ze liet hem gewoon haar kin beetpakken, een rilling joeg over haar rug toen zijn duim over haar lip streelde. Had hij het dan toch opgevat als een uitnodiging? Was hij dan of nog nuchter of nog dronken genoeg om het te begrijpen of juist niet? Ze had het helemaal niet bedoeld als uitnodiging, meer als aanmoediging om te gaan slapen. Maar ja, je kon alles vreemd opvatten en hij was en hij bleef nogal dronken op dit moment. Dat had ze al gezien, met zijn vreemde huilbui en zijn verklaringen dat het “pijn” deed.
Haar adem hield ze half in, kon niets doen dan naar zijn ogen kijken, om niet te zeggen staren. Het was niet dat ze halfdicht waren- daar was ze niet in geïnteresseerd. Maar ze waren nog steeds blauw. Mooi… Mooi blauw, kwam er in haar naarboven borrelen. Met die gedachte kwam ook het rood op haar wangen naarboven. Ze voelde de hand op haar bovenbeen – nog een rilling over haar ruggegraat, maar dit keer geen nare – en zijn adem heel lichtjes op haar lippen. Ze zoog heel voorzichtig, bang om anders te gaan hyperventileren, teugjes lucht naarbinnen. Ze snapte het niet, was de enige verklaring. Waarom deed hij dit? Het was zo… zo verleidelijk en tegelijk moch het niet, want dat zou hem pijn doen en haar uiteindelijk ook. Het zou misbruik zijn van zijn huidige staat en dat was heel slecht. Ze was hier om hem te helpen, niet om hem nog meer pijn te doen.
Haar adem ontsnapte op het moment dat hij haar losliet. Wat was hij nu- Hij kon het niet? Haar gezichtsuitdrukking ging van een verwachtende verbazing over naar een nadenkende blik. Haar wenkbrauwen fronsten zich licht terwijl ze heel stil weer recht ging zitten. ‘J-Ja, slapen. Ga maar slapen ja.’ stotterde ze half, stem zacht en veel kwetsbaarder dan eerst. Het was gemeen. Dat was het woord. Hij was heel, heel gemeen geweest zonet. En het werd nog veel gemener. Want hij wist vast wel dat hij zonder shirt énorm aantrekkelijk was. Eigenlijk was het enorm met een hoofdletter. Ach, je begrijpt het wel. In ieder geval hielp het haar rare gevoel niet.
Maar hoe hij het kon spelen, kon zij het ook. Waar haar eerdere plan was om weg te gaan zodra hij sliep, begon een soort wraakplan-wat-geen-wraakplan-was-omdat-hij-zijn-zin-kreeg-plan zich te vormen. Strak stond ze op, trok in een beweging haar jurk over haar hoofd en smeet die ergens neer. Uit haar schoenen stappen was geen punt, want vandaag zaten er geen bandjes of rare accesoires op die los moesten. Half twijfelend over haar beslissing, half vastbesloten om het goed te maken en duidelijk te krijgen kroop ze onder de lakens. In zijn bed. Vrijwillig. Terwijl hij aan de andere kant lag. Wel met haar rug naar hem toe, maar zodra ze de moed bij elkaar had geraapt dan zou ze met hem gaan praten. Zometeen. Later. Ooit.

Natuurlijk was het hondsirritant, hij wilde zich helemaal niet zo voelen en stiekem had hij allang onder de douche moeten staan. Nu zat hij hier en had hij een belofte gemaakt dat hij zou gaan slapen, soort van. Hij beschouwde het als een belofte en daar kon hij nou eenmaal niet onderuit komen, daarom maakte hij ze ook liever niet, maar op het moment was hij zo wanhopig geweest dat hij geen andere keuze had gehad. Te bang dat ze hem alleen zou laten, helemaal alleen en hij wilde momenteel alles behalve alleen zijn. Misschien dat als ze later was gekomen alles wel goed was gegaan, of ja… Wat was goed nou precies? Want een beetje potje janken onder de douche kon je ook niet echt gezond noemen en dan kon je dat niet meer doen omdat hij het iedere keer deed. En dan kon je het als niet goed beschouwen.
Wat was er trouwens mis mee? Mocht hij niet huilen omdat hij toevallig een man was of zo? Oké, hij huilde niet graag, maar als hij het deed dan moest je het er maar mee doen. Niet dat hij dan echt wat te zeggen had op het moment, niets of niemand zou hem nog serieus nemen en alles kwam voort uit medeleven. Tja, met zijn blik op het moment kon hij alles voor elkaar krijgen, moest hij wel op zijn knieën gaan. Die grote, blauwe ogen die een bepaalde onschuld over zich hadden, alsof hij gewoon een kind was wat niet beter wist. Een klein kind waarvan het ijsje op de grond was gevallen, of de lolly vanaf was gepakt, of die zijn knie had geschaafd. Noem het maar op; het paste allemaal. Zij het wel zo dat zijn lengte alles een beetje tegensprak, vandaar dat hij dan dus beter op zijn knieën kon gaan; maar dat zou wel heel erg smekend overkomen en bovendien betwijfelde hij of hij dan nog wel overeind zou kunnen komen.
Alles moest vast aan de alcohol liggen, gewoon alles. O, het was zo heerlijk als je gewoon een heel goed smoesje had dat ergens ook nog vrij logisch klonk. Zij het wel zo dat hij niet zo helder kon denken op het moment, maar eigenlijk kon hij dat vrijwel nooit want hij was gewoon vaag en zijn gedachtestromen waren altijd zo hectisch als het maar kon. Tenzij hij er gewoon alles uitgooide wat er in hem opkwam, dan was het lekker stil in zijn hoofd. Echter kon dit niet, want dat zou gewoon ongepast zijn als hij zo zijn echte mening over van alles en nog wat op de tafel ging gooien. Dan zou hij waarschijnlijk al veel te veel mensen hebben beledigd en teveel klappen, met een vlakke hand, op zijn wang hebben gekregen. Vooral als hij het bij Lesaiah zou wagen, wetende dat zij hem enkel een klap gaf omdat hij een héél klein beetje subtiel had gedaan. Alsof dat zo erg was, ze moest blij zijn. Het was toch een compliment? Hij vond het een compliment dus dan was het ook een compliment en ze zeurde gewoon. Ze was gewoon een zeur. Alle vrouwen waren zeuren en aangezien hij zeurde over vrouwen – Hé, wacht eens… Nee, hij was overduidelijk geen vrouw; dat viel op vele manieren te bewijzen, maar hij kon wel zeuren als de beste. Oké, schrap die gedachtestroom maar, want dit gaat zo nergens naartoe.
Die hand hè, die brandde gewoon. Woudmagie, laat hem niet lachen; dit was pure vuurmagie. Of zo. Hij wist het zeker, ze loog gewoon! Het was dat hij niet durfde te kijken, anders zou hij vast de conclusie kunnen trekken dat zijn been in brand stond of zo, maar zou dan niet heel zijn been in brand moeten staan? En zou de pijn dan niet allang op dat punt moeten zijn gekomen waar het verdovend zou werken? Eigenlijk wel, dus dan klopte er iets gewoon niet. Ging hij dood? Waarschijnlijk ooit wel eens, maar door een simpele hand op zijn bovenbeen? Was dat zijn zwakte of zo? Nee, hij had daar wel vaker handen gehad. Dat klonk ergens heel erg vaag, maar veel vrouwen hadden het als een soort van teken gebruikt en dan vooral met die zwoele blik erbij. Nou had Lesaiah die blik niet, maar ergens wilde hij hem ook niet zien. Waarschijnlijk zou hij op het punt toch in de lach schieten, wisselvallig humeur dat hij momenteel had.
Hij kon het niet helpen dat ondanks dat zijn ogen halfdicht waren zijn blik heen en weer leek te gaan. Echter was deze maar op één ding gefocust, maar zijn iris kon het niet laten om – geschat – twee, drie centimeter naar links te gaan en dan hetzelfde aantal naar rechts en zo door. Heen en weer. Waarom? Geen idee, waarschijnlijk omdat hij dingen in zich opnam, ze verwerkte. Wonderbaarlijk hoeveel hij nog op het moment kon. Net als een lampje op een computer, dat iets aan het laden was. Klein rechthoekje waarvan het licht iedere keer veranderde van kant, was het ook aan het verwerken. De nieuwe informatie. Welke informatie voor hem nou precies nieuw was? Haar ogen, had nooit echt de tijd genomen om ze goed te bekijken. Er was een tijd gekomen waarop hij niet meer zoveel op de details lette, hij zag de ander waarschijnlijk toch nooit meer; maar Lesaiah had hij nu al zo vaak gezien, dus dan mocht het wel.
Of hij ze kon omschrijven als mooi wist hij niet precies, vond bruine ogen stiekem toch mooier. En dat het soort bruin dat eigenlijk zwart leek, waardoor de ogen gewoon diepe, zwarte poelen werden. Mooie poelen, waar hij met alle liefde in zou willen verdrinken – bij wijze van. Maar klagen mocht hij niet; hij moest toegeven dat haar groene kleur ook wel mooi was en als hij zich niet vergistte dan… Dan… Dan had ze schattige donkere puntjes op haar iris. En eigenlijk ook wel lichtere. Het deed hem denken aan een salade, of zo. Oké, dat was een vrij… Sfeer verstorende gedachte. Focus, probeer ze mooi te vinden. Wacht, waarom wilde hij ze eigenlijk mooi vinden? Alcohol. Gewoon de alcohol de schuld geven.
Haalde ze eigenlijk wel adem? Misschien dat als hij haar warme, aanlokkelijke adem op zijn lippen had gevoeld hij door was gegaan, het hem die motivatie had gegeven – net dat kleine zetje wat hij nodig had – die op het moment ontbrak. Mede daardoor en die eerdere gedachte, hadden ervoor gezorgd dat hij stopte. Hij kon het gewoon niet, wist niet precies waarom; maar het kon gewoon niet. Ergens voelde het onjuist, alsof het verboden was. Verboden om nog zo’n handelingen bij de vrouw uit te voeren en misschien juist daarom wilde hij haar mooi vinden, mooier dan mooi. Prachtig, beeldschoon, bloedmooi en gewoon zo mooi dat het pijn moest doen als hij naar haar keek. Alsof hij dan naar de zon keek, want daar kon je ook niet te lang naar kijken. Misschien dat hij het dan zou kunnen, zodat hij het dan zo graag zou willen dat hij de controle zou verliezen? Je kon het altijd proberen, niet geschoten was altijd mis.
Ergens had hij gehoopt dat gevoel van geborgenheid te vinden als hij zich zou verstoppen onder de deken, maar het kwam niet echt. Het enige wat er kwam, zodra hij merkte dat de vrouw zijn voorbeeld had gevolgd, was dat hij de tijd kon bijhouden met zijn hartslag. Nou, dat was zinvol zeg! Het deed gewoon pijn en het was oorverdovend, hij werd hier nog eens doof van. Een hand dwaalde af naar zijn borst, plaatste hem op de plek waar de pijn vandaan kwam. Misschien ging hij echt wel dood… Want als je hart toch voor zo’n erge pijnen zorgden dan kon het toch alleen maar slecht zijn?
Zijn vingers die zich nogal krampachtig tegen zijn huid duwden, vage poging om het weg te halen. Hij werd weer een beetje wanhopig en daarmee dus ook bang? ‘L-Lesaiah?’ stem iets hoger dan normaal, trilde lichtjes, ‘Ben je nog -’ kon het niet helpen dat hij eventjes moest slikken, ‘Wakker?’ Hij wist eigenlijk niet of dat het te zacht was, maar het duurde hem te lang: die terug reactie. Eventjes dacht hij na, aarzelde hij; nam uiteindelijk een beslissing. Gewoon doen, ze sliep waarschijnlijk toch allang. Wist hij veel dat het aanvoelde als een uur, maar in werkelijkheid gewoon veel korter was.
Langzaam rolde hij om, keek naar haar rug. Kom op… Doe het gewoon, ze merkt het toch niet… Voorzichtig en ietwat onhandig verlag hij zich, dichterbij. Hij wilde haar dichterbij zich hebben. Hij plaatste een trillende hand op haar middel, had er ergens vrij veel moeite mee om hem af te laten glijden naar haar buik. Gewoon het feit dat hij haar huid streelde, het was zo zacht. Zo fijn en aangenaam. Andere hand die zich een weg wist te banen tussen haar en het bed zelf; gleed geheel over haar buik heen. Eerst aarzelend, daarna krampachtig gewoon, duwde hij de vrouw tegen zich op. Moest echter zijn wang op de hare plaatsen; anders zou hij nog eens stikken in haar haren of zo. Zoveel haar… Best irritant.
‘Blijf bij me…’ Prevelde hij zachtjes, ‘Zo dichtbij als mogelijk.’ Hij moest zich inhouden om bepaalde woorden niet te zeggen, kon het helpen dat zijn greep alleen maar krampachtiger werd en steviger. Was momenteel gewoon te bang dat ze toch zou verdwijnen. Hoe of wat, dat wist hij niet. Hij was gewoon bang, meer niet.

» Meh, deze post is zo slecht D:

Ze lag op haar rechterzij, rechterhand onder haar arm en haar linker ergens tussen haar middenrif en haar hals geplaatst. Haar ademhaling, hoe gecontroleerd en rustig ook, voelde nog steeds gejaagd. Alsof ze zich verborg voor een of ander verschrikkelijk monster, als in een droom. Dan verlamde je ook van angst, hoe graag je ook wilde rennen. Ze hoorde hier niet te zijn. De hartkloppingen, het verdraaide gevoel in haar buik, alles wees erop dat ze weg moest. En toch kon ze het niet. Ze was niet verstijfd, gewoon totaal verlamd. Haar groene ogen strak op de muur gericht, bang dat als ze ze sloot ze zou dromen over dingen waarover ze niet mocht dromen.
Ze maakte zich zorgen om hem. Zorgen om wat er nu precies was. Met haar, met hem, met de communicatie. Waar het in het begin mis was gegaan, dat was overduidelijk. Maar vandaag, vanavond, de afgelopen… Wat waren het geweest? Uren, zo had het aangevoeld. Het zouden ook prima minuten geweest kunnen zijn, maar het besef van tijd was totaal verloren gegaan zodra ze de kamer binnen was gekomen. Het zou haar niet verbazen als de komende seconden als uren zouden aanvoelen en de uren daarna als seconden. Het maakte niet uit, want hoe lang het ook duurde, het was verkeerd. Ze wist niet wat er verkeerd aan was en hoe ze het kon goedmaken, maar het was verkeerd. Als een soort houvast klampte haar geest zich vast aan die conclusie.
Uiteindelijk besloot ze zich maar te focussen op haar fysieke positie, niet op de gesteldheid van haar mentale gezondheid. Het bed was zacht, net als de kussens. Zachter dan haar eigen, maar ze was de hardheid van het woud gewend. Deze kussens voelden aan alsof er wolken in zaten, ondanks dat dat niet kon. Als klein meisje had ze altijd een wolk willen hebben, aan een touwtje. Ze wist niet meer waarom, maar het was zo geweest. Tot haar onderwijzer haar verteld had dat wolken niet meer waren dan een heleboel kleine waterdruppeltjes. Daarna was onweer ook geen probleem meer geweest, omdat ze tot de conclusie was gekomen dat het gewoon watermassa’s waren die op elkaar botsten. De lakens voelden ook anders aan dan de hare. Ze kon het niet helemaal bevatten, of het de rare positie was waarin ze zich bevond, het feit dat ze zich niet kon bewegen van angst en zenuwen of dat het echt een ander soort lakens waren, maar ze voelden vreemd. Zacht en toch niet, glad en toch niet zo glad dat ze van haar schouders afgleden. Niet dat dat uberhaupt mogelijk was, ze lag volledig stil. Alleen als Alejandro zou bewegen zou de deken wat bewegen, waarschijnlijk. Ze wilde niet dat hij bewoog, dichterbij kwam, maar wilde tegelijkertijd dat hij niet zo ver weg was. Al was het maar een centimeter dichterbij, ze haatte de ruimte tussen hen in. Toch mocht hij niet dichterbij. De gedachten waren verwarrend, dus dacht ze er maar niet aan. Bracht haar aandacht weer bij de muur, die veilig was. Er was niets aan een muur wat pijn kon doen op dit moment.
Zijn stem sneed. Ze wist niet of hij hard of zacht praatte, wist alleen dat zijn stem haar trommelvliezen overviel en daarna in haar bewustzijn drong. Het deed pijn, zijn stem horen. Ze kon nu niets doen, nergens anders aan denken. Deed het daarom nu pas pijn om hem te horen? Of had het de hele tijd al pijn gedaan, maar had ze het onderdrukt om hem te helpen? Dat laatste leek haar het meest logisch. Het was haar al zo vaak gebeurd, keer op keer, dat ze haar eigen emoties onderdrukte. Onbewust, zodat ze het verdriet, de woede of de blijdschap later niet meer kon koppelen aan de gebeurtenis waar het bijhoorde.
De woorden drongen pas te laat tot haar door en zelfs toen kon ze niet antwoorden dat ze nog niet sliep. Ze kon zich niet goed bewegen, wilde het eigenlijk ook niet. Waarom moest hij nu haar halve schuldgevoel, halve moeheid verstoren met een vraag? Uberhaupt, iedere beweging die hij zou maken zou vervelend zijn. Als je je niet kon bewegen werd je wel bewust van alles wat er wel bewoog in je omgeving. Op een gegeven moment was ze bijna gelijk gaan ademen met Alejandro, omdat ze de beweging steeds voelde. Het feit dat hij zich omdraaide was een nogal grote verandering en op de een of andere manier kreeg ze het voor elkaar om te verstijven, ondanks dat ze al de hele tijd stil lag.
De aanraking kwam toch plotseling, onverwacht. Het drukte alle adem uit haar longen. De teug lucht die ze daarna naarbinnen zoog leek alles weer los te maken, van haar vingertoppen tot haar tenen. Ze had er totaal niet aan gedacht dat hij zich verplaatste, dacht gewoon dat hij zich nog steeds aan het omrollen was. Bovendien; in deze dronken staat had ze niet van hem verwacht zo spontaan te zijn, zo direct. Eigenlijk had ze verwacht dat zij op een gegeven moment naar hem moest gaan, in plaats van andersom.
Haar hart klopte in haar keel. Van schrik, opluchting, van de angst dat hij nu weer weg zou gaan. Dat hij het probeerde en dat het niet werkte, net zoals eerder was gebeurd. Ze wilde niet nog zoiets, besloot niets te doen. Hoopte ergens dat hij dacht dat ze nog sliep; dan zou hij minder reden hebben om haar los te laten. De hand tussen haar en het bed was nogal… vreemd, maar dat was Alejandro nu eenmaal. Bovendien, ze begreep de bedoeling wel. Het had gewoon nogal vreemd gevoeld. Alsof hij haar ging kietelen en daar zag ze hem nu niet bepaald voor aan.
Was het verkeerd dat ze haar ogen wilde sluiten en in slaap wilde vallen, nu, op deze manier en niet meer wakker wilde worden? Het zou pijn doen, de dagen hierna, daar was ze zeker van. Maar nu wilde ze gewoon niet dat hij losliet. Het liefst was ze nu in slaap gevallen. Maar het kon niet. Zijn prevelende woorden, zijn wang op de hare, het maakte het haar gewoon onmogelijk om nu in slaap te vallen. Dat zou gewoon gemeen zijn. ‘Alejandro?’ Ze stotterde niet, maar haar fluisterende stem was niet erg zeker. Als een flakkerende kaars, zo kon ze het het best omschrijven. ‘Het spijt me. Het spijt me zo.’ Haar stem stierf weg, ogen glansden met tranen die ze niet ging vergieten. Niet nu. ‘Ik heb er zo’n rotzooi van gemaakt en ik dacht helemaal niet na en- en- en…’ Ze fluisterde niet verder. Ademhalen ging licht schokkerig, zo dicht tegen zijn lichaam, zo vlakbij de grens tussen huilen en niet huilen. Ze wist niet wat ze moest doen. Deed dus maar niets meer.

Derp. Hij is te lang voor de nuttige informatie die erin staat, bwahah.

Was het mogelijk geweest om weerstand te bieden? Waarschijnlijk niet, hij was op het moment een kat in het nauw en die maakten dan altijd vage sprongetjes. En wat waren zijn vage sprongetjes op het moment dan? Voornamelijk zijn gedachtes die ervoor zorgden dat hij zich vreemd voelde. Dat hij serieus probeerde Lesaiah mooi te vinden… Niet dat ze lelijk was of zo, ze kon ermee door, maar het was niet goed genoeg. Hij wist het niet precies, maar dat moment van die bescheiden glimlach op haar gelaat en dat grinnikende geluid dat was ontsnapt uit haar keel. Het had zo mooi geklonken in zijn oren en het had er zo mooi uitgezien. Echter had hij dat niet meer kunnen vinden toen hij haar eenmaal dwong hem aan te kijken, was het gewoon verdwenen en dat zat hem ergens dwars.
Betekende dat dat hij haar misschien iets té graag in een goed licht wilde zien op het moment? Haar lief wilde vinden, prachtig en oogverblindend. Stiekem wel, toch? Hij wist het niet zo goed, maar hij wist niets op het moment. Enkel omdat hij het te graag wilde weten bleef hij erover doorgaan in zijn hoofd, moest en zou alles oplossen. Al die puzzelstukjes die daar maar lagen, hij werd er gek van en moest alles passend maken. Dat moest gewoon, of hij er nou toe instaat was of niet. Meestal zou hij alles altijd laten liggen, te lui en te bang om er iets aan te veranderen. Dingen waren zoals ze waren en daar moest je maar vrede mee hebben. Zoiets als het lot bestond niet en het leven was gewoon. Probeer er maar mee om te gaan anders heb je pech.
Het. Ging. Niet. Hij kon er op het moment niet zo overdenken, wilde zo graag antwoorden hebben. Waarom, hoe en wat. Hij wilde alles weten, echt alles. Was die kinderlijke nieuwsgierigheid weer wedergekeerd? Hij was nooit weg geweest, maar hij had de angst altijd de overhand gegeven. Vroeger was hij een tikje, heel klein tikje, naïef geweest. Wel genoeg om toch op onderzoek uit te gaan. Samen met zijn trouwe compagnon natuurlijk, op wie hij liever niet te diep inging. Dadelijk moest hij alweer huilen omdat gedoe. Kinderachtige gedoe. En toen die kameraad eenmaal was verdwenen was het ook echt gestopt, had hij de angst de controle laten nemen over zijn leventje en was het over en uit geweest met de pret. Daar ging zijn hele jeugd, kreeg nooit meer de kans om een echt kind te zijn en zat daar dan ook maar vrijwel de hele dag… Niets doend. Tenzij iemand hem opdroeg wat te doen, of hij weer eens weg moest rennen voor zijn zussen of zo. Anders zat hij gewoon ergens als een standbeeld, het was soms gewoon eng om naar te kijken. Geen wonder dat hij bijna geen vriendjes had gehad als klein jochie, hij was zo onsociaal als maar kon.
Ja, hij was wel wat veranderd over de jaren heen; maar stiekem bleef hij ergens nog steeds niet zo super sociaal. Wantrouwde gewoon alles en iedereen en o wee als je iets verkeerd zei want dan kon hij eerste klas b*tch spelen. Echt, hij was snappy zo af en toe en natuurlijk ook licht geraakt met dat grote ego van hem. Snel op zijn teentjes getrapt en natuurlijk moest hij dan altijd kinderachtige opmerkingen gaan maken over de ander, zoals alleen hij dat kon. Wacht, eventjes terugspoelen. Wantrouwen? Maar dat hij zich nu zo opstelde tegenover Lesaiah, dat hij liet zien hoe zwak hij eigenlijk wel niet was… Durfde toe te geven dat hij niet alleen wilde zijn… Ervanuit ging dat ze het aan niemand door zou vertellen… Betekende dat dan niet ergens dat hij haar vertrouwde? Hij had zich nog nooit zo opgesteld tegen Francis, niet zo erg althans. En als hij dan al ging huilen tegenover de ander, duwde hij deze meestal weg en ging hij van: er zit iets in mijn oog. Typisch.
Meestal had je het probleem altijd dat je je armen niet kwijt kon in sommige posities tijdens het slapen, meestal werd hij dan pissig en begon hij van links naar rechts te woelen; boos vanwege het feit dat het menselijk lichaam eigenlijk gewoon faalde in zoveel opzichten. Je kon er amper normaal mee slapen? Maar als je jezelf gewoon aan iemand vastklampte, dan waren ze wel weer handig – die armen. En wat deed hij nu? Hij klampte zich gewoon letterlijk aan de vrouw vast, je kon het niet echt anders omschrijven. Alsof hij haar beschouwde als zijn teddybeer of zo.
Zijn ogen die zich langzaam sloten, greep die nog iets steviger werd. Er waren zoveel dingen die hij op het moment wilde zeggen, maar ze sliep waarschijnlijk al. Anders had ze waarschijnlijk allang wat gezegd of zo. Of daar ging hij vanuit, was wel zo logisch toch. Dat je netjes antwoord gaf op een vraag van iemand, maar als je deze niet hoorde omdat je sliep dan kon het dus ook niet en daarom trok hij de conclusie dat ze gewoon braaf aan het slapen was. Leuk voor hem, want anders zou hij dit waarschijnlijk niet gedaan hebben – zou dan gewoon zorgen voor een ongemakkelijk moment met zijn domme vraag en dat was het dan. Gepland gesprekje dat er anders uit was gekomen: “Ja, hoezo?” “Gewoon…” Dat was altijd zo.
Al zijn spieren spanden zich aan bij het horen van haar stem. Klein… Foutje… Ze sliep dus niet. En het was nogal zinloos om nu net te doen alsof hijzelf sliep, want dat… Daar zou ze gewoon niet intrappen. Hoewel het wel typisch voor hem zou zijn om het toch te proberen, echter wilde hij het niet riskeren om haar te irriteren en er alsnog voor te zorgen dat ze wegging. Ondanks dat ze een belofte had gemaakt om te blijven, soort van. Echter reageerde hij niet op haar woorden, zweeg gewoon en hield zijn ogen dicht. Kon hij nog wel praten? Zijn stem was al de hele tijd hees en er kwamen niet meer dan simpele fluisteringen uit zijn keel. Misschien kreeg hij wel een keelontsteking, wie weet.
Uiteindelijk opende hij zijn ogen half, dacht eventjes na. ‘Dan ruimen we het op,’ fluisterde hij, ‘Samen.’ Hoewel hij betwijfelde of die rotzooi ooit helemaal opgeruimd zou kunnen worden, want het was echt een zooitje geworden. ‘Ik was er bovendien mee begonnen, dit alles… Dus als er iemand is die zich schuldig moet voelen dan ben ik dat.’ Nou gaf hij zichzelf vrij vaak de schuld van alles, dus zo’n wonder was het niet; dat hij de schuld op zichzelf nam.
‘En kalmeer eens,’ merkte hij op, ‘Het voelt net alsof je een marathon hebt gelopen, of meer zelfs. En in slaapvallen gaat dan zo moeilijk.’ Stem die steeds zachter was geworden, maar niet omdat het praten moeilijker ging. Integendeel, het ging zoveel gemakkelijker dan hij had verwacht en dat was best fijn. ‘Bovendien leid je me al genoeg af -’ Oké, nu verpestte hij het weer, maar ze leidde hem echt af. En dan voornamelijk haar haren, gewoon… Hoeveel haar kon je hebben? Het kriebelde, zo… Erg… Maar ergens voelde het dan ook weer aangenaam en dat was best eng om er zo over te denken. Gewoon omdat het zo verkeerd overkwam.

» Meh, het lukt gewoon niet XD
» En je mag van mij best een random tijd sprongetje machen heur owo

Hij had haar bijna gevangen in zijn armen, zoals ze daar lag. Haar ene hand lag net iets boven zijn handen, terwijl haar andere hand nu bijna geplet werd door het gewicht wat erop werd gedrukt. Ze besloot de hand langzaam terug te trekken, hem vlak naast haar hoofd onder het kussen te schuiven zodat ze er niet meer op leunde, maar nog ongeveer dezelfde positie behield. Ze sliep meestal zo, op haar zij. Ze werd dan wel wakker op haar rug met de dekens overal en nergens, maar ze kon alleen in slaap vallen op haar zij. Haar rechterzij nog wel, omdat ze met haar linkerhand moest kunnen bewegen. Ze was links, dat had er vast wat mee te maken.
Het probleem was, in deze positie met zijn armen om haar heen, dat ze de ademhalingen kort moest houden omdat ze gewoon niet meer in haar longen kreeg. Hij mocht zijn armen best wat losser maken, want op deze manier duurde het niet lang of ze kreeg nog last van hyperventilatie. De combinatie van fysieke en mentale factoren maakte het onmogelijk voor haar lichaam om niet licht te schokken. Ze wist waar dit heenging als ze er niets aan deed; huilbuien, hyperventilatie, daarna extreme moeheid. Helaas had het ook een soort slapeloosheid tot gevolg; vandaar dat ze liever geen paniek maakte voordat ze ging slapen, dan sliep ze namelijk nooit meer.
Ze mocht niet gaan huilen, wilde niet dat hij zag wat voor een effect hij op haar had. Dat hij haar met een simpele aanraking en wat woorden veranderde in een kwetsbaar wezen, in plaats van het schild met felle opmerkingen en emotieloze gezichten. Natuurlijk, hij had het al eerder gezien, dat ze makkelijk overging tot een extreme emotie, maar ze wilde niet dat als hij zwak was, zij dat ook was. Zwak zijn zorgde ervoor dat je een makkelijk doelwit werd en als de ene helft zwak was, moest de ander sterk zijn. Anders kon de vijand – wat de vijand ook was, dat deed er nu niet toe – makkelijk toeslaan. God, ze dacht van Alejandro en haar nu al als een soort bondgenoten. Waar zaten haar gedachten?
Nu was het eigenlijk ook wel logisch; vijanden sliepen doorgaans niet in hetzelfde bed, zeker niet zo dicht op elkaar als zij nu lagen. Maar om nu te zeggen dat ze dikke vrienden waren, die dit gewoon konden doen zonder iets van elkaar te denken? Nee, dat was onmogelijk. Hij had haar meerdere keren gekwetst, zij hem ook. Niet alleen fysiek, zoals het was begonnen; zij met haar klap in zijn gezicht, hij met zijn vreemde woedeaanval in de tuin. En nu mentaal; hij liet haar achter in haar herinneringen en zij had hem onbewust in een drankpatroon geloodst. Nee, ze waren geen vrienden. Er was wel iets wat hem heel graag aardig wilde vinden, meer tijd met hem wilde doorbrengen, de vooroordelen wilde wegwerken, maar dat deel was zo miniem dat al het andere het onderdrukte. Zelfs het deel van haar wat erover had gedacht om hem volkomen te negeren, zelfs het deel wat dood een optie had gevonden.
Ze voelde zijn spieren aanspannen. Niets magie, zijn armen lagen gewoon om haar lichaam en hij had haar tegen zich opgedrukt, ze moest het wel voelen. Kennelijk had hij gedacht dat ze sliep. Dat wilde ze zelf ook, nu ze had gestotterd over haar woorden en haar zicht – wat al niet al te best was in het donker – werd vertroebeld door tranen. Ze had gewoon moeten doen alsof ze sliep, want dan was alles… sja, alles was dan oké geweest, waarschijnlijk. Ze zouden het dan morgen oplossen en nu gewoon slapen. Maar direct na die gedachten schoot het haar tebinnen dat ze waarschijnlijk nooit zou kunnen slapen in Alejandro’s armen. Gedachten zouden gewoon te aanwezig zijn en dat wilde ze echt niet.
‘Dat is niet waar.’ mompelde ze zachtjes, half tegen zichzelf, half tegen Alejandro. ‘Jij bent begonnen, maar ik sloeg je. Dat was ook niet goed.’ Ja, als ze terug zou kunnen gaan in de tijd had ze waarschijnlijk gewoon nooit zijn hand gepakt en was ze dan gewoon weggegaan. Dan was dit probleem nooit ontstaan. ‘En ik adem heel normaal.’ Oke, dat was een leugen. Ze had zelf ook wel door dat ze bijna doorsloeg, maar dat kon ze kalmeren. Zie je wel, het ging al rustiger, toch? Nog niet helemaal geweldig kalm, maar al een stuk minder snel begon de lucht in haar longen te stromen. Hyperventilatie voorkomen. Ze sloot haar ogen maar, draaide haar hoofd iets naar beneden, in het kussen. Proberen te slapen, daar moest haar aandacht naartoe.

Derp. Hij is derp. TIJDSPRONG IS VOOR U SCHAT.
En ik kan het wel. Ben maar zes minuten over mijn tijd heen. Dat is 23 minuten.

Natuurlijk zou hij het liefst de rest van zijn leven blijven liggen, bij haar. Ergens best vreemd, aangezien er nog steeds die kant was die haar gewoon niet kon uitstaan; had gehoopt de vrouw nooit meer te zien. En dan was er ook nog die kant die gewoon bang was dat ze weg zou gaan, wilde dat ze voor altijd bij hem bleef en dat ze het altijd zou toelaten als hij iemand nog had om zich aan vast te klampen. Had hij zo’n persoon niet allang? Nee, hij kon het onmogelijk bij Francis doen. Niet alleen zou het verkeerd overkomen, maar dan zou hij ook nooit meer van de ander afkomen. Wetende dat Francis net een aanhankelijke hond was die je het liefst heel de dag volgde, Anna kon het weten, zou hij waarschijnlijk voor altijd opgescheept zitten met de ander als hij ook maar voor één tel teveel affectie toonde. Wat was teveel? Een grotere maat dan normaal, vandaar dat hij soms – ondanks dat ze nog zo’n goede vrienden waren – zo afstandelijk deed als maar kon.
Grappig dat nou juist zij, van al de personen hier, uitgekozen moest worden. Uitgekozen… Nou, het was gewoon toeval geweest. Hoewel hij betwijfelde of hij ook had geaccepteerd dat een man nu… In zijn armen… Nee, nooit! Dat niet, die sloeg hij gewoon blauw oog. Ew, waarom moest hij daar nou weer aan denken? Oké, eventjes herpakken. Zou hij het ook hebben gedaan als Fealwen was binnen gewandeld, of Neara? Hij zag zichzelf er stiekem nog wel voor aan om te huilen bij Fealwen en zielig te doen bij Neara voor aandacht. En Luce? Meh, die stuurde hij weg. Die had te weinig van hem gezien, en andersom, om dat soort situaties te verwachten. Zou nog wel komen hoor, in verloop van tijd. Ze was en bleef een vrouw en daar ging het uiteindelijk om.
Maar oké, hij had beiden gedaan bij Lesaiah. Maakte dat haar speciaal? Nee, want iedereen kon ervoor zorgen dat hij zo wanhopig en gebroken werd als ze hem volspoten met alcohol. Alles en iedereen. Zelfs Savador; dus geen uitzondering of speciaals aan. En toch was er ook dat vage gevoel bij gekomen, waar hij de alcohol natuurlijk de schuld van geef. Dat was gewoon de dader van alles.
Zijn oogleden voelden zwaar aan, maar hij weigerde zijn ogen te sluiten, wilde het gewoon niet. ‘Mijn wang is wel wat gewend hoor.’ En daarmee bedoelde hij gewoon – gaf hij toe – dat hij al vaker was geslagen. Er waren wel meer van dat soort types in het universum en zijn wang werd heus niet gespaard hoor. Hoewel het voornamelijk zijn linkerwang was geweest – rechtshandige mensen raakte die altijd – had zijn linker ook wel wat te voorduren gehad. Dus zo’n ramp was het over het algemeen niet geweest, maar hij had gewoon aandacht tekort en daarom was hij er zolang over blijven zeuren. ‘Ik vergeef het je heus wel, zolang jij het mij ook vergeeft.’
Met wat moeite wist hij zich te ontspannen, maakte zijn greep wat losser. Ergens was het logisch dat ze zo onregelmatig ademhaalde, hij duwde gewoon al de lucht uit haar longen – ook al was dat niet zijn bedoeling geweest. Hij kon het niet helpen dat een zacht lachend geluid opsteeg vanuit zijn keel, voor maar twee tellen of zo hoor – niet lang dus. ‘Je bent schattig als je liegt.’ Maar hij vond gewoon alles en iedereen schattig die probeerde te liegen tegenover hem, wist niet precies waarom; maar hij vond het gewoon zo. ‘Maar genoeg koppigheid voor vanavond, terug naar la primera prioriteit; slapen.’ Sloot toch uiteindelijk met tegenzin zijn ogen maar. ‘En maak je geen zorgen, ik ben hier.’ Dus stel dat er een monster onder het bed zat, dan zou hij er wel voor zorgen dat het zou verdwijnen. Of zo. Hij wist het niet, maar ergens voelde hij zich verplicht om het te zeggen. Kijkend naar hun positie… En zo…

- WHEEEH TIJDSPRONG OP LE UNICORN -

Lichte hoofdpijn… Het moest weggaan, hij wilde nog niet wakker worden. Hij wilde gewoon slapen, gewoon lekker – Wacht, wat? Hij had geslapen? Hoe en waar en… Wat was er ook al weer gebeurd gisteren? Kon het niet meer terugvinden in zijn geheugen, ergens ook wel logisch. Trok de conclusie dat hij waarschijnlijk toch niet meer in slaap zou vallen – hoewel hij bijzonder goed had geslapen, al zei hij het zelf – dus dan maar opstaan, hij had vast nog wel iets te doen.
Hij strekte zijn armen, kon het niet helpen dat deze lichtjes trilden door de druk die hij erop zette. Eveneens als zijn benen. En het typerende, zachte, kreunende geluid gepaard met het strekken van zijn ledematen. Gaf aan dat hij het fijn vond, waarom hij het precies fijn vond? Wist hij veel, hij vond het gewoon fijn. Je wist toch ook niet precies waarom de ene persoon een voorkeur had voor pittig eten en de ander een zoetekauw was? Dus dan mochten ze ook niet klagen over dingetjes zoals dit die hij blijkbaar fijn vond. Als ze er problemen mee hadden, hadden ze maar pech. Hun probleem, niet het zijne.
Eventjes kneep hij zijn ogen strakker dicht, om ze daarna langzaam te openen. Kwam uiteindelijk ook maar langzaam overeind en strekte zijn armen nog een keer, waarna hij zijn blik eventjes liet afdwalen. Keek een beetje rond. Hij had echt geslapen, stiekem best goed van zichzelf; hij had er zoveel problemen mee gehad. Normaal kwam hij al moeilijk inslaap, maar na al dat gedoe met Lesaiah had hij er maar vanaf gezien. Fijn om nu te weten dat hij nog steeds instaat was om te slapen, slaakte ietwat opgelucht een zucht en sloot daarbij zijn ogen. Dan viel het toch nog wel mee.
Lang hield hij zijn ogen niet gesloten, zweerde dat hij iets voelde… Het deken… Het bewoog. Opende langzaam zijn ogen, liet ze afdwalen naar de andere kant van het bed. Ogen die steeds groter werden, totdat het beeld volledig tot hem doordrong en hij nogal spastisch met zijn armen in het rond sloeg – of daar leek het althans op – helemaal naar de andere kant van het bed schoot en er ook nog bijna vanaf viel. Verroerde zich daarna niet meer. Keek met grote ogen toe hoe ze daar lag, slapend en wel. Zo… Rustig en vredig.. Lief en vertederend. Echter kon hij het niet helpen dat iets hem dwars zat, zijn blik daarom afdwaalde naar beneden en eventjes checkte of… O, duizendmaal dank! Hij had zijn broek nog aan, dat was dus een goed teken. Wacht -
Waarom was dat goed?
Blik die afdwaalde naar de vrouw, slikte een keer en ging toen maar normaal zitten. Wat deed ze hier en waarom was ze in godsnaam hier in slaap gevallen als ze niet… Nou ja, gewoon… Denk na. Hij moest en zou die herinneringen terug krijgen van die avond, wat er nou precies was gebeurd. Echter wilde hij eerst wat anders doen, omdat iets hem irriteerde. Die ene lok haar… Hij zat gewoon niet goed. Rustig leunde hij naar voren, plaatste een hand op het bed en wilde met de ander de kleine imperfectie ongedaan maken. Bevroor echter midden in zijn handeling en keek met grote ogen toe. Nee, niet doen. Ze mocht niet wakker worden, maar het leek er wel op. Wat nu? Hij kon haar nooit op tijd terug slepen naar Erdore! Dat was onmogelijk.
Te bang voor haar mogelijke reactie sprong hij het bed uit, haastte zich naar de badkamer. Deur open, deur dicht en ertegen aan leunen. Ademhaling sneller dan normaal, eveneens als zijn hartslag. Wat moest hij nou doen? Hij kon zich niet eens meer herinneren wat er nou precies gebeurd was, had hoofdpijn en kon zich daardoor ook niet concentreren en het was maar een kwestie van tijd voordat Lesaiah echt wakker zou zijn en hij een, mogelijk, groot probleem zou hebben. Wacht… Ze kon hem niets doen als hij… O, dat was een goed plan.
Of hij ooit zo onhandig zijn broek had uitgetrokken wist hij niet, maar alles moest gewoon uit voor het te laat was en hij moest gewoon onder de douche staan. Ze kon wel schreeuwen en boos doen, maar hij betwijfelde of ze het ook zou durven om echt die douche in te stappen en hem iets aan te doen. Want… Hij had geen kleren aan, tadaa! Perfect plan. Gewoon omdat hij haar aanzag als het type dat het niet aan zou kunnen, in verlegenheid getrokken zou worden enzovoorts. Hij was een genie. Hij was gewoon een genie.

» GENIUS.
» Maar hmmn... Net ja... En zes minuten is toch veel, te veel >U
» Is het slecht dat ik om mijn eigen posts moet lachen omdat ik het gewoon letterlijk voor me zie XD ?

Haar oogleden trilden onzeker, maar haar gedachten waren heel verstandig. Ze wilde nog niet wakker worden, wilde de zachte, warme omgeving die haar slaap was nog niet verlaten. Een paar keer flikkerde er wat licht door haar wimpers, maar echt wakker werd ze niet. Haar bewustzijn bleef een beetje hangen in haar droom, terwijl ze heel goed voelde dat ze in bed lag. Ze was zich er nooit bewust van dat ze droomde, tot ze op het punt stond om wakker te worden, zoals nu. Maar dan was het niet echt meer een… Een droom. Het was meer een soort gedachte waaruit ze niet wilde opschrikken, maar wat toch gebeurde. Beter kon je het echt niet omschrijven.
De zon begon haar ogen te prikkelen, wierp lichtvlekken door haar gesloten ogen. Weer het geflikker van licht, haar wimpers o zo aanwezig omdat haar ogen nog niet goed waren afgesteld. Maar meteen nadat ze haar ogen had geopend, sloot ze ze weer. Draaide zich op haar zij, greep het kussen beet. Ze had het kunnen verwachten. Het kwam allemaal terug, de droom, de moeheid, het verlangen om weer te slapen, het sloeg allemaal toe. Waarom moest hij haar dromen altijd plagen als ze eindelijk eens goed sliep? Zoveel sliep ze dan ook weer niet – hoogstens een keer per week goed – en iedere keer als ze goed sliep dan droomde ze over hem. En haar dromen waren altijd zo levendig.
Hoewel deze keer wel uitzonderlijk echt was geweest. Het was haast alsof ze zijn hand nog op haar buik voelde, zijn aanwezigheid nog achter haar. Maar dat kon niet, want ze had gedroomd. Dat soort dingen gebeurden meestal in haar dromen. Er waren twee soorten; de een was een gelukkige, waarin ze meestal iets simpels deed, als in slaap vallen. De ander was veel erger, dat was de nachtmerrie. Ze kon niet kiezen, maar wist dat de een pijn deed op het moment dat ze het droomde – de nachtmerrie – en de ander deed eigenlijk nog meer pijn, maar dan nadat ze wakker was geworden – de droom. Want ze wilde dat het waar was, dat het weer goed was. En het was niet goed. Dat deed pijn, nu de realisatie kwam. Als een klap van hitte op een warme dag en je zat in de auto met airconditioning.
Ze opende haar mond lichtjes, spande al haar spieren aan en gaf een licht kreuntje. Voor een buitenstaander had het waarschijnlijk heel zacht en schattig geklonken, voor haar was het meer het geluid van een luidspreker op vol volume, met de bas aan. Ja, haar oren waren nogal gevoelig als ze net wakker was. Maar dat was waarschijnlijk met ieder mens zo, dus raar was het niet. Ze was niet raar. Gewoon wat anders dan de meesten. Speciaal. Niet raar.
Haar gedachten waren wel raar op dit moment, normaal dacht ze ’s ochtends aan ontbijt, douchen, kleding en een manier om de dag niet al te gehavend door te komen. Maar nu, in een halve knuffel met het kussen waarop ze had geslapen, leek dat zo belangrijk niet. Vandaar dat het haar ook opviel. Het rook anders. Het kussen wat ze in haar armen en half tussen haar benen had geklemd, rook anders dan haar kussen. Veel mannelijker dan haar bloemengeurtjes.
Haar ogen vlogen open bij de realisatie. Het was allemaal wel érg realistisch en haar kussen – als het haar kussen wel was – rook mannelijk en anders. In een beweging ging ze rechtop zitten, waardoor ze haar evenwicht verloor en omviel naar de andere kant. Weer ging ze rechtop zitten, dit keer met ondersteuning van haar handen. Een grote pluk haar viel voor haar gezicht en omdat haar handen het druk hadden met haar balans moest ze de pluk uit haar gezicht proberen te blazen. Totale, klunzige mislukking natuurlijk, maar ze was net wakker en kon niet veel anders.
Uiteindelijk besloot ze maar met een hand het haar uit haar gezicht te vegen, kon daarna eindelijk rondkijken. Dit leek wel op haar kamer, maar was het zeker niet. Haar raam zat meer naar links en haar deur was ook anders geplaatst. Bovendien had zij naast haar grote bed een hangmat hangen en die hing hier zeker niet. Ze leunde wat over de rand heen – ze lag wat naar de rechterkant van het bed – en ja hoor, daar lag haar jurk. En zijn shirt. Heel langzaam begon alles in elkaar te passen en toen ze het eindelijk – voor haar doen was vijf minuten nadenken lang werk, maar het was en bleef ochtend – begreep, sloeg ze een hand voor haar mond.
Zacht mompelde ze tientallen vloeken in haar handen, niet wetend of ze blij of boos moest zijn. Haar ogen vlogen steeds van haar jurk naar zijn shirt, daarna naar wat ze aanhad. Ze hád nog wat aan, dus ze was niets vergeten. Maar toch. Ze had hem zien huilen, hij had haar gevraagd te blijven, hij was báng geweest nota bene; het was heel veel en heel vreemd. Haar grootste vraag was en bleef echter waar hij nu was. Niet in dit bed en de deur naar de algemene kamer leek niet open, dus daar was hij waarschijnlijk niet. Hij moest ergens anders zijn.
Heel even was het stil in haar hoofd en liet ze de andere geluiden binnen. Op dat moment hoorde ze het lichte geruis van water, het kletterende geluid wat een douche altijd maakte. Natuurlijk. Zij douchete ook ’s morgens. Het was heel logisch, maar dat maakte het juist onlogisch. Niets was logisch, dus een logische oplossing was onlogisch. Snap je het niet meer? Maakt niet uit, zij ook niet. Misschien was die hele onlogica wel de oorzaak van haar acties daarna, acties die totaal niet bij haar normale gedrag hoorden. Ze wilde hem zien, dat was waar, maar dan zou ze moeten wachten. En dat kon ze niet.
Langzaam gleed ze dus maar uit het bed, liep op haar tenen naar de deur waarachter de badkamer of de douche of wat dan ook waarschijnlijk was. Een stem in haar hoofd schreeuwde, smeekte haar gewoon om haar kleren en schoenen te pakken en weg te gaan, maar er was een veel aanweziger stem die haar vertelde naar binnen te gaan. Ze luisterde naar de laatste, puur en alleen omdat hij kalmer en dus verstandiger klonk.
Ze opende de deur zo goed als geruidloos en sloot hem ook weer achter zich. Het eerste wat haar opviel was de hitte, de stoom die er hing. Het moest in die douche gloedheet zijn, als er hier al zoveel stoom hing. Langzaam brachten haar voeten haar verder, naar de glazen afscheiding tussen douche en badkamer. Ze probeerde de condens weg te vegen, maar het zat ook aan de binnenkant. Wilde ze hem zien, dan moest ze naarbinnen.
Nee. Nee, echt niet. Dat mocht niet. Ging niet gebeuren, ze weigerde gewoon. Ze wilde ver gaan, maar- Wat maakte het uit, voor ze het wist was ze al uit haar ondergoed. Ze was al zo ver gekomen dat het bijna onmogelijk was om terug te gaan. Dat ging ze dus ook niet proberen, besloot ze. Douchedeur open – hij had een veel grotere douche dan zij, merkte ze meteen – douchedeur dicht. Daar was hij. Hij stond met zijn rug naar haar toe – gelukkig – onder de douchestraal.
Als in een droom – of nachtmerrie – liep ze heel rustig op hem af. Bang dat hij ieder moment zich kon omdraaien en haar zag. Dat wilde ze ook niet. Ze wilde te veel, wist ze zelf ook wel. Maar op dit moment wilde ze gewoon bij hem in de buurt zijn. Punt uit. Zodra ze ongeveer een meter van hem af was, zette ze een grote stap. Onder de douche, haar armen om zijn middel heen. Haar hoofd legde ze tegen zijn rug aan. Ze wist niet hoe hij zou reageren, of of dit wel de goede manier was om hem te benaderen, maar geen van die vragen was op dit moment belangrijk. Het water was warm en hij ook en het was heerlijk. Geen vragen stellen. Gewoon van het moment genieten.

Alles was vaag en dat ene belangrijke hoofdstuk ontbrak, kon het allemaal eventjes niet plaatsen. Hij wist niet eens meer wanneer en hoe – laat staan waarom – ze hier was, waarom ze überhaupt gebleven was. Zij het wel zo dat ze iets gedaan moest hebben waardoor hij ook ging slapen, maar het feit dat hij zijn broek aanhad… Tja, dan was die o zo logische verklaring al gelijk buitengesloten: het moest dus iets anders zijn, maar wat? Na dat laatste incident hadden ze ruzie en had hij zich super beledigd gevoeld. Niet te zwijgen over het vernederende deel, maar hij bleef een man dus… Nee, het was gewoon niet leuk, punt uit.
Je mocht dan nog zo legendarisch en machtig zijn als je wilde; maar als man had je altijd die ene bewuste zwakke plek en ergens had ze ook bijzonder veel geluk gehad dat ze hem zo goed had geraakt destijds. Waarom dacht hij er eigenlijk weer aan terug? Hij kon beter proberen te achterhalen wat er nou precies was gebeurd, die avond. Ja, het moest avond zijn geweest: dat wist hij zeker. Al de tijden daarvoor zou hij wel instaat zijn geweest om nog iets te onthouden. Nu was alles echter gewoon blanco en wist hij niet zo goed wat hij moest doen. Ja, haar o zo charmant aangapen – met open mond nog wel. Sluit hem. Goed zo. Al veel beter, maar zijn blik in het algemeen veranderde niet echt: nog steeds zo onthutst als eerst. Niet gechoqueerd, onthutst. Pure verbazing, kon het niet bevatten.
Natuurlijk was er weer die lichte obsessie met perfectie, hetgeen wat hem had gedreven om een hand naar haar uit te reiken. Moest en zou de imperfectie wegwerken, maar betekende dat dan niet dat hij haar als bijna perfect individu zag? Ergens wel. Mocht dat van hemzelf? Nee. Kon hij er wat tegen doen? Eigenlijk niet. Kijkend naar hoe zwak hij mentaal wel niet was, zielig gewoon. Niet aandenken, concentreer je op het hoofddoel en dan is alles weer goed. Wat wilde hij daarna eigenlijk gaan doen? Naar haar zitten staren als een of andere engerd en wachten totdat ze wakker werd zodat ze een mini hartaanval kon krijgen? Het was beter als hij dat maar eens niet deed, hoewel hij zichzelf er wel nog voor aanzag: enkel omdat hij haar wilde irriteren of zo. Of zodat hij haar kon uitlachen. Echter zou zij dan weer verkeerde conclusies trekken, wat ze over het algemeen al zou doen over situaties als deze – ook zonder hij die staarde, dus zoveel maakte het niet uit.
Puur omdat hij ergens bang was voor een boze reactie was hij weggegaan. Normaal zou hij juist gaan liggen, zoals alleen hij dat kon. En dat moest al heel wat zeggen. Misschien dat hij het zelfs nog zou flikken dat hij zou doen alsof hij sliep, terwijl hij stiekem gewoon probeerde te zien hoe ze erop reageerde. Echter was het zo dat ze het na… Vijf minuutjes, maximaal, door zou hebben en hem een klap zou geven. Veel keuze had hij dus niet gehad, aangezien hij geen zin had in een klap met een vlakke hand op zijn wang. Zijn o zo kostbare wang, want dan was die natuurlijk ook weer een half uur rood of zo.
Over rood gesproken; zijn voeten waren rood. Misschien had hij die douche toch altijd net een tikje, eigenlijk gewoon veel te, warm staan. Kon hij het helpen dat hij een hekel had aan lauw, of koud water. Hij kon er gewoon niet goed tegen, had er nare ervaringen mee en daarom moest die douche zo abnormaal warm zijn. Zij het zo dat het alles behalve goed voor hem was, had altijd al na een kwartiertje rode voeten… En ook een hevige blos op zijn wangen, maar kon het hem wat schelen. Als het echt zo erg was geweest had hij hier allang niet meer gestaan en hij stond er nog dus was er he-le-maal niets mis mee.
Nou, focus. Probeer rustig te achterhalen wat er nou precies was gebeurd. Ogen die zich langzaam sloten, kin die omhoog ging en beiden handen door zijn haren. Denk… Je kunt het wel… Hoe hij het precies had gedaan wist hij niet, maar hij had het wel terug gevonden. Misschien iets te snel, maar het was wel weer terug. Realisatie kwam in… Drie… Twee… Een… Ogen die open schoten, moest daarna gelijk zijn blik op de grond richten omdat het anders pijnlijk zou worden en staarde vervolgens maar naar de grond. Hij had… Gehuild… Recht voor haar neus. Hij had gesmeekt… Hij had… Hij had… Zichzelf compleet voorschut gezet. Had laten zien dat hoe hij arrogant en trots hij ook overkwam, hij stiekem mentaal het zwakste persoon was in dit hele universum. Ze wist – Nee, wacht… Ze wist helemaal niets. Alleen dat hij kon huilen, maar hij had zich niet versproken.
Hij rechtte zijn rug, keek naar voren en liet zijn handen afglijden naar zijn nek. Relax… Kalmeer… Gewoon kalmeren en dan kwam alles goed. Hij had zich niet versproken, dus de schade was nog beperkt. Zij het zo dat hij op dat moment totaal geen controle had gehad en niet echt bewust was geweest van zijn handelingen. Dat zou zij toch ook moeten weten? Jammer genoeg was het ook weer zo dat ze het tegen hem kon gaan gebruiken, er zelfs mee kon gaan dreigen; maar hij had dan ook weer iets waarmee hij kon dreigen dus dan was alles alsnog neutraal. Niets om zich zorgen over te maken dus.
Waarschijnlijk had hij het niet zien aankomen door het feit dat hij te druk bezig was met alles te verwerken. Greep op zijn eigen nek die sterker werd, hapte langzaam één keer naar adem en kon het niet helpen dat zijn ogen nog groter werden. ‘Les-’ hij kwam niet verder, wist eigenlijk niet zo goed wat hij moest zeggen. Oké, dus zijn plan was niet zo perfect geweest als hij had gedacht. Dan is het tijd voor plan B… Een stomme opmerking maken zoals alleen hij dat kon, dan zou ze vast boos worden en weggaan. Waarom hij wilde dat ze weg moest gaan? Omdat er werkelijk niets meer opwindend was aan deze situatie door die spel brekende gedachte van een huilende hem die haar bijna op zijn knieën smeekte om bij hem te blijven. En dan hield het wel op voor hem.
‘Je realiseert je dat ik geen kleren aan heb?’ Stem hees, negeer het; ga gewoon door. ‘En als ik correct aanvoel – corrigeer me als ik ernaast zit – heb jij er ook geen aan. Mijn vraag is: wat ben je in godsnaam aan het doen?’ Zo, daar heb je het. Stomme, situatie verpestende, opmerking a la Alejandro. Graag gedaan, het koste geen moeite. Echt niet! Nou gewoon zo blijven staan, dan komt alles wel goed. Hoewel alles op het moment erg afleidend was en zijn instinct op het moment maar één ding wilde. Ach, als hij gewoon dacht aan dat ene gênante moment van gister moest het goed blijven. Stabiel. Mooi zo. Alles onder controle.

» Meh, typ dit met veel pijn in mijn gehele lichaam. Dus suddy als hij slecht is.
» Maar ik ben lief en post maar en derp. Gewoon ook omdat de trailers van Puss in Boots mijn Alejandro postigheid prikkelen owo

Haar handen waren warm. Haar wangen waren warm. Haar voeten waren warm. Alles was warm. Of het van het te warme douchewater kwam of van haar eigen adrenaline wist ze niet. Het enige waar ze zeker van was was het feit dat ze rood was, zelfs zonder de warmte van het douchewater. Ze bloosde, dat was niet vreemd. Maar het voelde alsof haar hele lichaam bloosde, van haar tenen tot haar kruin. Ze kon het amper omschrijven, maar het deed geen pijn. Dat was nieuw. Meestal, als ze bloosde, deed het een soort van pijn. Van schaamte, dat ze bloosde. Want blozen was een soort teken van zwakte, is het niet? Je bent weldegelijk bewogen door de woorden of acties van een ander en je blos laat dat zien. Maar nu niet. Misschien omdat de situatie sowieso al schaamteloos was. Als ze ook maar een moment helder na zou denken zou ze uit elkaar barsten van schaamte. Het was een ding dat ze bij de man was blijven slapen, maar om daarna ook nog te besluiten om bij hem onder de douche te gaan staan, dat was totaal niet… niet haar. Zo was ze gewoon niet. Ze was niet zo spontaan, zo vrij. En toch deed ze het. De logica was vervlogen, maar of dat erg was, daar was ze niet zeker van.
Het water droop over haar gehele lichaam, leek alles weg te spoelen. Van gedachten tot gevoelens. Ze had haar wang tegen zijn rug gedrukt, haar ogen gesloten. Haar lange, bruine haren gingen nu ze nat waren tot over haar heupen, verder nog. Maar daar voelde ze niet meer, hingen ze als een gordijn naar beneden. Het haar was donkerder geworden door het water, neigde ietwat naar zwart. In de late nazomer was haar haar het lichtst en dan was het zelfs als het nat was bruin; nu was dat nog niet zo, zeker in verband met haar gebrek aan zonlicht de afgelopen periode. Maar wat had dat hiermee te maken? Helemaal niets, op het feit na dat ze kriebelden. Ze had nooit last van haar lange bos haar, tot het nat werd. Dan was het ineens een stuk zwaarder en dus aanweziger.
Haar naam, afgebroken na de eerste lettergreep. Het was heel makkelijk om een bijnaam te maken van lange namen; je pakte gewoon de eerste lettergreep. Vandaar dat ze Flynn nooit een bijnaam had kunnen geven; met maar een lettergreep kon ze hoogstens Fly zeggen en dat klonk gewoon raar. Maar dit was Flynn niet, dit was Alejandro. Heel ander verhaal, heel andere man, heel andere relatie. Heel andere situatie, dat ook. Want tegen Alejandro had ze niet gelogen. Tegen Flynn wel, onbewust. Over Ferost. Zou Fennon het eigenlijk wel geweten hebben, of zou Ferost alles gewoon geheim gehouden hebben? Het zou haar niets verbazen. Maar ook die twee mensen waren niet hier en hadden hier weinig mee te maken.
‘Hmmm?’ verwaardigde ze zich uiteindelijk te reageren, hoewel haar ogen niet open gingen en haar positie vrijwel hetzelfde bleef. Haar handen gingen wat losser, dat was alles. Ze wilde hem ook niet fijnknijpen, zeker niet. Maar stevig vasthouden vond ze fijn. Het voelde bijna veilig, ondanks de onrealitische sfeer die haar acties omhulde. Dat het voor hem niet fijn was, kwam totaal niet bij haar op. Hij was een man, zij was een vrouw en ze stonden onder de douche. Iets zei haar dat van alle mensen Alejandro hier niet níet van zou genieten. Als het anders was, dan was of zijn oriëntatie ietwat veranderd sinds de eerste keer dat ze elkaar zagen, of er was iets anders mis. Met haar bewolkte gedachten kon ze op het moment niets bedenken, dus was er niets mis en vond hij het ook fijn.
Haar ogen gingen open op zijn volgende opmerking. Daar moest ze over nadenken en dat was allesbehalve makkelijk in haar huidige positie. Ze fronste haar wenkbrauwen even, gaf daarna een eerlijk antwoord. ‘Het zou raar zijn als ik wel kleren aanhad, dus je voelt het goed aan. En wat ik hier doe. Goede vraag.’ Ze moest meer nadenken dan ze eigenlijk wilde. ‘Ik wilde douchen, dus dat doe ik nu. Dat ben ik aan het doen. Dat jij hier bent houd me echt niet tegen als ik echt iets wil hoor.’ Ze liet hem los, haalde een hand door haar haren. ‘Dus de vraag is, heb jij er problemen mee?’ Hij kon opmerkingen maken wat hij wilde, ze was hier met een doel – ondanks dat ze nog niet wist wat ze precies wilde – en dat doel zou worden bereikt. Punt uit.

Derp. Hijisgewoonderp

Had hij dit alles kunnen voorkomen; zien aankomen en gewoon alles stop zetten zodat het nooit zover had kunnen komen. Waarschijnlijk, met zijn denkvermogen, was het antwoord een nee geweest. Natuurlijk had hij dit alles niet aan kunnen zien komen, of hij zou in de toekomst moeten kunnen kijken en dat kon hij dus niet. Ja, hij loog wat af in zijn leven en dreigde er juist mee dat iemands toekomst een ware hel kon maken… Maar dat kon je toch niet als toekomst voorspellen rekenen? Want dan zou hij er juist vanaf moeten blijven, die toekomst, en alsnog instaat moeten zijn om te weten wat er zou gebeuren.
Hij was een invloedrijk persoon en wat hij in zijn uppie allemaal wel niet kon bereiken was werkelijk wonderbaarlijk. Deze titel? Nee, die had hij niet helemaal zelf bemachtigd. Hoe moeilijk het ook was om toe te geven, maar als hij Kadaj nooit had ontmoet was Deshas ook nooit gekomen en was hij nu waarschijnlijk al dood. Gestorven aan wegkwijning in een steegje of zo. Misschien dat Francis nog enige invloed had kunnen hebben in zijn leven, het was maar de vraag. Misschien dat ze juist die klik hadden gekregen omdat ze allebei opvolgertje mochten spelen. Natuurlijk was hij er ook wel achter dat het milieu mee speelde, Shadra was nou niet echt de plek waar je vrijwillig een kind zou willen opvoeden. Niet dat hij over dat soort dingen na dacht – kinderen waren irritant en vies – maar gewoon als voorbeeld.
Nu hij er eens over nadacht, hoe ging het wat dat betreft eigenlijk op zijn planeet. Zíjn? Ja, van hem. Hij was de sterkste van alles en iedereen. Bovendien moest altijd zíjn krabbel ergens onderstaan wilde iets überhaupt besproken worden of ingevoerd. Hij gaf er toch niets om? Nee, niet echt; maar wetende hoe het voelde om werkelijk alles weer te moeten fixen omdat degene voor je alles langzaam aan het verpesten was… Tja, het zorgt ervoor dat je het niemand anders meer toewenst. Hoewel die neigingen er zeker waren, kijkend naar zijn sympathie – die er dus gewoon niet was – jegens Savador. Die zou hij nog best met een worstcase scenario opschepen als hij pas die titel zou krijgen. Leerde hij het wel meteen.
Wat had hij in het begin eigenlijk allemaal moeten doen bij Deshas tijdens vergaderingen? Blijven zitten en een beetje ongemakkelijk naar al die mensen kijken. Nee, hij was destijds niet echt goed geweest met dat soort dingen. Nu was zijn ego echter te groot en kwam hij zo zelfs een keertje gewoon te laat én aangeschoten binnen lopen. Een van die momentjes die je nooit zou vergeten. Opgeschreven werden in dat boek van grootste schandes.
Gesproken of wellicht gênante dingen; hij kwam zo weer terug bij het feit dat hij had gehuild. Hij schaamde zich er niet zozeer voor dat hij huilde, het was een menselijk iets. Zij had het ook bij hem gedaan, maar dat hij iemand nodig had gehad om zichzelf te herpakken… Dat was het gênante gedeelte. Iemand nodig had gehad om eindelijk weer eens te slapen, gewoon omdat hij eerder bang was geweest om alleen te zijn. Durfde daardoor geen oog dicht te doen.
En nu stond hij dan hier… In de douche… Met een Lesaiah te dicht op zich en zonder kleren aan… En hij vond het vreemd genoeg juist niet leuk. Waarom niet? Omdat hij geen zin meer had om nu nog toe te geven, ze had al haar kansen verkeken. Ja, ze was lief geweest en zo… Maar meer zou ze niet uit hem krijgen dan een tolerantie van iets zoals dit. Het was ongepast, zelfs hij zou het niet bij haar flikken als het omgedraaid was en het was enkel omdat het niet mocht van zichzelf anders had hij haar echt nog een klap gegeven. Een educatieve tik, terwijl hij zijn blik zoveel mogelijk strak naar voren probeerde te houden. Waarom… Waarom moest ze ook een vrouw zijn? Het begon nu echt irritant te zijn, met haar… Lichaam en zo… Fysieke aantrekkingskracht… Zo groot…
‘Ja, Lesaiah, ik heb er problemen mee.’ Hij had er niet eens meer moeite mee om de kans niet meer aan te grijpen, hij had die kans te vaak aan haar aangeboden en zij had hem niet gegrepen dus had ze nu maar pech. Bovendien had hij een kater en dan verdween al die zin altijd vrij snel. Tenzij het nu ineens zo was dat hij ging van: maar dan kan ik het juist lekker negeren, maar zijn irritatie niveau op het moment was te hoog om zo te denken. ‘Het is mijn douche. Ik heb privacy; ja, dat heb ik. Verrassing. Echter maakt het niet uit, ik ben al klaar en ik neem toch aan dat jij instaat bent om je eigen haartjes te wassen.’
Meer zei hij niet, pakte haar bovenarmen vast en bevrijdde zich zonder enige moeite uit haar greep. Draaide zich zo om dat hij haar niet eens voor zich kreeg, niet werd verleid met het feit dat hij haar gewoon zo kon bekijken zoals hij nog nooit had gedaan. Die keer op Gren? Dat was niet genoeg geweest, o god… Als je wist hoe uitgebreid hij een vrouw wel niet kon bekijken… Nou hielpen zijn gedachtestromen niet echt mee. Dus ja. Echter was hij er nu gewoon klaar mee en wilde hij er niets meer mee te maken hebben. Het was te laat, punt uit. Hij had zo ook zijn grenzen en hij had er gewoon geen zin in. Teveel moeite was ervoor nodig geweest en als hij nu waarschijnlijk zou instemmen zou hij óf voor altijd aan haar vastzitten tenzij nog iets onvergefelijks zou doen óf ze zou uiteindelijk toch boos worden omdat ze verkeerde signalen afgaf en het stiekem niet zo bedoelde zoals hij het interpreteerde.

» Hij is kort, voor een Al post, en zinloos en shit. Mijn excuses hiervoor.

De hitte maakte haar licht in haar hoofd. Niet dronken, niet onmogelijk om na te denken, gewoon licht. Alsof het allemaal niet zo echt was. Door de stoom die van het hete water afsloeg werden de randen van haar zicht wazig, wat het effect nog versterkte. Vandaar dat ze niet nadacht over wat hij wel niet zou denken, hoe ze dit ging uitleggen en al die andere dingen waar ze normaal urenlang over zou zitten stressen. Nee, het enige waar haar gedachten nu mee bezig waren was het water wat te warm was voor haar smaak. Niet over dat het ongezond was, gewoon dat het te warm was en dat ze dat onmogelijk langer dan vijf minuten zou kunnen uithouden.
De stiltes in haar hoofd voelden onnatuurlijk, maar maakten de situatie ook veel langdradiger dan nodig. Normaal dacht ze nu over dingen die ze later zou gaan doen en niet ging doen. Dit hele “van het moment genieten” gedoe was – voor haar – een stuk ingewikkelder dan het eerst had geklonken. Bewees maar weer; makkelijker gezegd dan gedaan. Bovendien was ze ongeduldig. De eerste paar seconden was dat omhelzen van zijn achterkant wel een soort van fijn en ergens ook spannend geweest, maar nu was het wel genoeg. Dat er slechts seconden voorbijgingen kwam bij haar niet echt binnen omdat het voor haar allemaal wat langer duurde.
Getergd keek ze op, een wenkbrauw naar boven. Monsieur en privacy. Tuurlijk, zeg dat de volgende keer eerst voordat je een huilbui krijgt en daarna besluit dat de ander niet weg mag. Goed, ze had stiekem wel op meer gehoopt dan blijven slapen en had ook geweten dat er een kleine kans daarop was, maar zo hard hoefde hij het niet uit te drukken. Ze had heus wel gevoelens hoor, hoewel ze voor hem op het moment nogal verdraaid en vreemd waren. Zelfs dat soort emoties konden gekwetst worden.
Het was net geen pruillip, maar een mooie uitdrukking was het ook niet. Een twintigjarige vrouw moet eigenlijk geen pruillip of een stijfkoppig gezicht trekken, want dat ziet er verschrikkelijk uit. Maar ze was net wakker en het voelde toch al wat onecht, dus deed ze het toch. Haar wenkbrauwen trokken samen tot een halve frons. ‘Als ik zeg dat ik mijn haar niet zelf kan wassen ga je ook weg.’ Was dat serieus het enige wat ze kon bedenken? Kon ze dat “beetje meer” wel helemaal vergeten nu.
Ze liet haar armen, nadat hij ze had losgemaakt, langs haar lichaam hangen. Als er iets onverwachts was, dan was het wel dat de man haar verder helemaal met rust liet. Hij was écht klaar met douchen, hoefde er écht niets mee. Pruillip verdween, maar de frons bleef. Wat was er mis met haar? Als in; waarom was ze ook alweer niet weggelopen? Het had echt niet aan een douche gelegen. Dat kon prima in Erdore. Tch. Zich door impulsieve beslissingen laten leiden was van haar levensdoelenlijstje afgestreept.
Ze ging hier niet staan huilen, maar er prikte wel iets achter haar ogen. Wat het ook was, hij was het niet. Als ze iets lichamelijks wilde kon ze dat heus wel ergens anders vandaan halen. Met Alejandro had het niets te maken. Kon gewoon niet. Ze voelde zich schuldig en had daarom conclusies getrokken. Conclusies waren fout geweest. Teleurstelling? Soort van. Opluchting zeker niet, want van opluchting ging je niet met je ogen knipperen om tranen – of wat het ook waren want tranen klonk zo dramatisch – weg te werken.
Haar armen hief ze weer op, ter hoogte van haar borst. Haar handen balden zich tot vuisten. Nee. Dit ging ze niet doen, verdomde man dat hij was. Hard beet ze op haar lip, draaide zich daarna naar hem om. Sneller dan ze had moeten doen zette ze een stap naar hem toe, waardoor haar achterste voet naar achteren gleed en ze voorover viel. Ze wist niet hoe, maar ze landde half bovenop hem. Goh, bekend scenario. Hoewel zij degene was geweest die op het ijs onder lag.

Godver. Ja, je weet hopelijk waarom hij laat is.