Een gaap verliet haar mond. Momenteel zat ze rechtop tegen het hoofdstuk van Kailee’s bed. Kailee lag naast haar te slapen. Alyssa keek opzij, wreef met haar hand door zijn blauwe haren en stond op. Ze drukte een kus op zijn wang en keek naar haar onderarm. In het zwakke maanlicht zag ze de littekentjes die achtergelaten waren door de hechtingen die eruit waren gedaan en de plek waar het glas terecht was gekomen. Ze keek verdrietig naar het litteken en beet op haar onderlip toen ze zich de vreselijke dingen herinnerde die Andrew haar had aangedaan; Het meisje stond op, kroop over Kailee heen en wilde haar voet op de grond zette. Ze zette het echter verkeerd en met een versnelde hartslag voelde ze hoe ze haar evenwicht verloor. Ze kwam hard op de grond terecht en haar onderarm belandde tegen de scherpe rand van Kailee’s bureau. Ze voelde gewoon hoe het litteken weer openging en voelde warm bloed over haar onderarm gutsen. Ze wist dat de huid onder het litteken zeer teer was en dat het makkelijk te breken was. Ze stond op en beet op haar lip toen ze naar de open wonde keek. Ze ging Kailee hier niet voor wakker maken, nam ze zich voor. En dus draaide het meisje zich om en liep naar beneden. Ze had geen idee hoe laat het was. Ongeveer een of twee uur ’s nachts. Er zou vast niemand wakker zijn en ze kon ook niks zien. Helaas bestuurde ze enkel aardemagie en watermagie, dus dit ging niet veel helpen. Ze legde haar hand op de bloedende wond en botste een aantal keer tegen een muur op totdat ze gelukkig een gang vond met brandende toortsen aan de muur. Daardoor kon ze haar weg naar de ziekenzaal beter vinden. Ze klopte op de eikenhouten deur toen ze in de ziekenzaal was. Er zaten twee figuren in de ziekenzaal. Eentje lag half op een bed en de andere stond naast hem. Het figuur naast hem bewoog zich en kwam naar haar toe. Zo te zien was het de verpleegster die ze kende en vriendelijk glimlachend liet ze haar arm zien. ‘Gevallen tegen een bureau,’ verduidelijkte ze en de zuster knikte. Ze hielp Alyssa naar een bed dat zich dicht naast het bed bevond waar de andere figuur op zat en snel rende de zuster naar de rek waar ze het verband kon vinden om het bloeden te stoppen. Alyssa, nog altijd met haar hand op haar arm, keek naar de figuur die zich naast haar bevond en in het vage donker zag ze dat het een jongen was. ‘Ook onhandig geweest?’ vroeg ze voorzichtig aan hem. Ze had schrik om met een andere jongen dan Kailee te communiceren, maar zette zich over haar angst heen.

Hij zat in stilte in de oversized pull op het bed en keek op toen er geklop klonk aan de deur. Waren er nog mensen op om dit uur? Wacht, hoe laat was het eigenlijk weer? Hij keek rond voor een klok en zag dat het half twee 's nachts was. Was hij zo lang buiten westen geweest? De verpleegster liep naar het meisje dat bij de deur stond en Legend probeerde te zien wat ze mankeerde, maar dat ging niet goed doordat hij nog wat duizelig was. Hij hoorde wel wat ze zei. Maar met wat ze zei kon hij niet weten wat ze had. Hij knipperde met zijn ogen tot hij helder zag en zag dat er een meisje naar het bed naast hem kwam. In het vage duister kon hij haar maar net onderscheiden van de achtergrond. ‘Ook onhandig geweest?’ De jongen had ondertussen zijn aandacht voor het meisje verloren en had met de lange mouwen over zijn armen zitten wrijven, maar hield daar mee op en keek haar weer aan. "Niet echt", antwoorde hij stil met een glimlachje. Hij trok zijn benen in kleermakerszit en leunde met zijn ellebogen op zijn bovenbenen nadat hij zich naar het meisje gedraaid had. Hij steunde zijn kin in zijn handen. "Je kan beter zeggen dat mijn wegduik-skills niet helemaal op en top waren." Hij probeerde naar zijn voorhoofd te kijken wat natuurlijk helemaal niet lukte. Hij keek enkel scheel naar boven waardoor hij enkel een zwarte band zag van zijn oogleden. "Ik heb een glas tegen mijn hoofd gekregen", legde hij uit en lachte ingehouden om niemand wakker te krijgen. Hij zag dat ze haar hand op haar arm had. "Wat heb jij gedaan, buiten onhandig zijn? Want met onhandig zijn ga je niet altijd een wonde verkrijgen." Hij liet zijn benen nu van het bed af hangen en zette zijn handen naast zich neer. Hij stootte met zijn voet één van zijn schoenen om en keek er naar voor hij zijn ogen weer oprichtte naar het meisje. De verpleegster kwam nu ook terug aangelopen met verband om het meisje te verzorgen. Legend wist dat het nooit echt leuk was om behandeld te worden dus besloot hij haar zou bezig houden terwijl de zuster bezig was. "Ik heet Legend", stelde hij zichzelf voor met zijn vriendelijke glimlach. "En jij?" Hij wreef één van zijn korte lokken uit zijn gezicht, één die dus meer rood dan zwartbruin was en haalde moe een hand door zijn ogen. Zeventien maar af en toe net zo kinderachtig als een kleuter en andere momenten net zo volwassen als z'n vader. Hmm, slechte vergelijking. Hij was dan zelfs volwassener dan zijn vader.

Alyssa voelde zich niet direct bang voor de vreemdeling die tegenover haar zat, ook al kon ze hem in het donker nauwelijks onderscheiden. Ze durfde te wedden dat de zuster dadelijk wel iets van een kaars zou aansteken als ze haar wonde moest verzorgen omdat ze anders niks zou zien. Haar blauwe ogen gleden naar de jongen en ze trok een gezicht toen hij antwoord gaf. Wat bedoelde hij daar nu weer mee? Ze siste toen hij uitlegde wat hij meegemaakt had. ‘Klinkt pijnlijk,’ zei ze tegen hem. Ze sloeg haar ogen neer toen hij een soort van wederkerige vraag stelde en beet op haar onderlip. Nu moest ze half de waarheid tegen hem vertellen, want ze wilde niet dat hij wist dat haar broer haar bijna… ze schudde haar hoofd. Niemand anders mocht dat weten. ‘Een stuk glas in mijn arm gekregen door onhandig te zijn en daarnet op de rand van een bureau gevallen door nog eens onhandig te zijn,’ sprak ze. Ze had deels de waarheid verteld en deels gelogen omdat ze echt niet van liegen hield. Ze had inderdaad een scherf in haar arm gekregen, maar dat was niet omdat ze onhandig was geweest, maar omdat ze had moeten vechten voor haar leven. ‘Aangenaam kennismaking, Legend. Mijn naam is Alyssa,’ zei het meisje glimlachend. De zuster vloekte zacht omdat ze niks kon zien, haalde een kaars tevoorschijn en stak deze aan met een lucifer zoals Alyssa al gedacht had dat ze dat zou doen. Nu kon Alyssa de jongen voor haar ook beter onderscheiden. Hij had zwartbruin haar en een vrij normaal postuur. Zijn kapsel paste erg goed bij zijn gezicht en hij zag er ook niet lelijk uit. Ze keek naar haar arm terwijl deze werd verbonden en richtte haar aandacht gauw weer op Legend. ‘Je hebt wel een speciale naam moet ik zeggen,’ zei ze glimlachend tegen de jongen. Ze had nog nooit iemand gekend met de naam Legend, maar voor alles een eerste keer, niet? Zelfs die uitdrukking liet haar weer aan haar broer denken en misselijk zijnde richtte ze gauw haar blik de andere kant op. Legend mocht niet zien. Niet in haar ogen, niet aan haar gezicht, eigenlijk helemaal nergens aan. ‘En zit je hier allang op Starshine?’ vroeg ze. De zuster was gelukkig inmiddels klaar met het verbinden van haar arm, glimlachte vriendelijk naar haar en liep toen weg, maar liet de kaars wel staan. Alyssa kreunde zachtjes en bewoog zich naar het hoofdstuk van het bed. Ze legde het kussen er tegen aan en ging ertegen liggen. Ze wist niet hoe lang ze hier moest blijven, maar ze voelde zich een beetje duizelig van het bloed dat ze het verloren. De zuster kwam nog gauw een nat doekje brengen om haar bebloede handen af te vegen en ging daarna weer weg, waarschijnlijk om de twee privacy te gunnen of om de andere patiënten te checken. ‘Ik denk dat ik nog even blijf liggen. Ik voel me best misselijk,’ zei ze en ondanks dat ze grinnikte, vond ze het toch niet heel fijn.

Vijf jaar. Hij zat hier al vijf jaar. En zij zat hier nog maar enkele weken. Of enkele maanden. Sinds heel het gedoe met Andrew was ze de tijd een beetje kwijtgeraakt. Dagen schoten aan haar voorbij. Eerst had ze niet kunnen slapen en had ze heel veel tegen Kailee aan gehuild, maar het ging elke nacht een beetje beter. Ze werd nog steeds elke nacht wakker, maar dat was soms twee keer, zelden drie keer en meestal één keer. Ze was blij dat het beter ging, maar de vreselijke nachtmerries bleven. Ze grinnikte toen hij zijn vraag stelde. Alsof ze in een winkel waren en zij net op de schap was komen liggen. Oh well, ze begreep wat hij bedoelde en dat was het belangrijkste. ‘Ja,’ antwoordde ze. ‘Ik ben hier nog maar een paar weken.’ Ze glimlachte naar hem. Vergeleken hem zat ze hier dus al helemaal niet lang. Dus hij was hier al sinds hij een tiener was. Dan had hij in de tussentijd vast al veel geleerd hier. Ze stak haar hand bezorgd naar hem uit toen hij overeind kwam staan en bijna zijn evenwicht verloor. Ze wilde overeind schieten, maar haar wonde zorgde ervoor dat ze gedwongen weer moest gaan liggen. Gelukkig leek Legend zijn houding weer te vinden door tegen het bed te gaan zitten waar hij eerst op had gezeten. Ze beet op haar lip toen hij zijn woorden zei. Zou ze wel hier blijven? De kans dat ze een nachtmerrie zou krijgen was groot en er waren hier meerdere mensen die graag hun nachtrust wilden hebben. Als zij een nachtmerrie zou hebben, zou Legend bovendien ook vragen kunnen gaan stellen. Nee. Zodra ze zich beter voelde, ging ze weer naar boven. ‘Dat is een mooi voorstel van je, maar dan wordt mijn vriend ongerust,’ zei ze. Ze voelde haar wangen rood worden. Nu dacht Legend dat ze een vriendje had. ‘Beste vriend,’ verbeterde ze zichzelf. Ze had zichzelf versproken en flink ook, want wat deed een meisje nu op de kamer van een jongen? Dat kon toch maar één ding betekenen? Ze wreef even over haar achterhoofd. ‘We wilden een slaapfeestje houden voor één keer,’ zei ze snel. Hoe groot was de kans dat Legend haar bij Kailee zag slapen? Als hij zou denken dat het maar voor één nacht was, zou hij het al een stuk minder raar vinden en zou de kans dat hij vragen ging stellen kleiner worden. Ze vond het wel jammer dat ze tegen hem moest liegen en ze vroeg zich ook een beetje af waarom ze zich daar zo druk over maakte. Ze wreef opnieuw over haar achterhoofd en probeerde het blozen zo veel mogelijk te voorkomen, maar ze had niet echt het gevoel dat ze daarin slaagde. Goed bezig, Alyssa. ‘Maar welk vak vind je tot nu toe het leukste?’ vroeg ze snel om van dit onderwerp af te zijn. Ze vond het lastig. Aan de ene kant had ze geen zin om te liegen tegen hem, maar aan de andere kant wilde ze ook dat hij geen lastige vragen ging stellen. En ze moest er ook eens aan denken om die brief van die rechtszaak niet zo rond te laten slingeren voordat één of andere pottenkijker hem zou vinden.

Alyssa bloosde omdat ze het echt weer geweldig voor elkaar had gekregen. Nu dacht Legend vast dat ze gek was geworden. Of hij dacht dat ze dingen had gedaan met Kailee en dat ze dat gewoon niet tegen hem wilde vertellen. Wat het ook was, het was gênant en ze was blij dat het over een ander onderwerp ging. ‘Bij mijn watermagie of aardmagie,’ zei ze snel. Het duurde niet lang dat dit onderwerp aanhield, want algauw ging het weer over dat onderwerp dat ze had proberen te vermijden. Ze haalde kort haar schouders op en glimlachte, maar moest grinniken toen hij een wederkerige vraag stelde. ‘Aardmagie en watermagie,’ verduidelijkte ze nog een keer omdat hij haar de eerste keer waarschijnlijk niet had gehoord. Waarschijnlijk was hij nog bezig geweest met haar plotselinge verandering van onderwerp. Of zij had gewoon te snel voor haar beurt gesproken, want ze had eigenlijk wel kunnen verwachten dat er een wederkerige vraag zou komen. Oh well. Ze schudde kort haar hoofd toen Legend haar aankeek nadat hij de zuster om een glas water had gevraagd ten teken dat zijzelf niets hoefde. ‘Nee, nog niet echt,’ mompelde op zijn vraag. Ze kon het raam vanuit haar positie wel zien, maar ze kon niet ver genoeg naar buiten kijken om de sterrenhemel te zien. Daar moest ze toch echt voor op zijn bed gaan zitten. Zou ze dat durven? Ze beet op haar lip. Het leek niet alsof hij het er niet mee eens zou zijn en ze wilde die sterrenhemel eigenlijk echt wel zien. ‘Maar voor alles een eerste keer,’ liet ze erop volgen. Het idee dat ze nu dicht bij een andere jongen dan Kailee zou gaan zitten beangstigde haar. Traag kwam het zwartharige meisje overeind, daarbij zorgend dat ze haar arm zo min mogelijk belastte. Ze sloeg haar benen over de rand van het bed, stond op en liep naar hem toe. Het was eigenlijk de bedoeling dat ze naar zijn bed wilde wandelen, maar ze zag nu al dat ze nog steeds geen goed zicht had als ze op zijn bed ging zitten. Ze moest dus naast hem gaan staan, naast de vensterbank. Ze haalde diep adem en liep om het bed heen naar hem toe. Maar waarschijnlijk omdat haar naam Alyssa was en ze onhandig was, struikelde ze onderweg en viel ze naar voren. Ze verhinderde dat ze hard tegen Legend viel door haar arm naar voren te steken en deze tegen de muur te plaatsen. Door deze actie was het zo dat haar schouder contact maakte met de zijne en haar gezicht heel dicht bij het zijne kwam. Haar lippen waren slechts enkele millimeters van de zijne verwijderd en snel trok ze zichzelf terug terwijl ze een enorme rode kop keek. ‘Het was de bedoeling dat ik naast je kwam staan en niet…’ Ze bloosde en beet op haar onderlip. ‘Ik struikelde,’ legde ze gauw uit voordat hij dacht dat het één of andere mislukte flirtpoging was geweest. Ze had zin om in huilen uit te barsten. Ze voelde haar lip trillen en de angst begon haar over te nemen. Snel richtte ze haar blik naar de grond zodat haar zwarte haren als een sluier om haar hoofd vielen. Dit had zij weer, hè.

Alyssa was zo erg in paniek dat ze het niet meteen doorhad dat hij een antwoord had gegeven. Ze keek naar de grond en voelde dat de tranen te machtig werden voor haar ogen. Ze voelde dat haar blauwe ogen helemaal nat werden en dat de eerste tranen al over haar wangen begonnen te rollen. Ze schaamde zich hierdoor nog meer en beet op haar onderlip. Ook al zei Legend dat het oké was, voor haar voelde het juist alsof het niet oké was. Alsof ze iets vreselijks had gedaan dat niet meer teruggedraaid kon worden. Het was alleen maar struikelen geweest en bovendien was ze niet eens recht op hem gevallen, maar ze voelde zichzelf echt verschrikkelijk ongemakkelijk. Doordat ze haar hoofd zo laag had gericht had ze niet door dat hij water over zich heen had gekapt dankzij haar plotselinge val. Gelukkig maar, want anders had ze zich misschien nog erger gevoeld. Het meisje durfde de jongen niet aan te kijken vanwege haar natte ogen en het feit dat ze in huilen was uitgebarsten. Ze schrok toen ze een vraag van hem hoorde en besefte zich dat ze daarop moest antwoorden omdat hij anders ongeduldig werd en misschien zelfs niet meer met haar wilde praten. Ze moest antwoord geven. Ze veegde haar zwarte lokken opzij, maar niet genoeg zodat hij haar kon aankijken. ‘Ja hoor,’ probeerde ze zo goed mogelijk te zeggen, maar tot haar schaamte trilde haar stem. Ze wreef gauw de tranen onder haar ogen weg en draaide haar rug naar hem toe zodat hij haar niet kon aankijken en dus ook niet kon zien huilen. Nadat ze er zeker van was dat haar wangen droog waren, draaide ze zich weer terug naar hem toe. Toen pas zag ze het beetje water op de vensterbank liggen en beet op haar lip. Ze strekte haar hand uit, deed haar vingers samen en zorgde er zo voor dat het water omhoog ging. Ze deed de raam op een kiertje open en deed een beweging met haar vingers naar voren zodat het water uit het raam vloog. Ze deed de raam weer een beetje terug dicht en keek de jongen aan. ‘Nu kun je in elk geval weer gaan zitten,’ zei ze en tot haar opluchting klonk haar stem al iets minder trillerig. Ze wreef met rode wangen over haar achterhoofd toen ze besefte dat ze hem dankzij haar struikelen echt bijna gekust had en dat het niet veel had gescheeld of dat ze half op hem had gezeten. ‘Volgens mij zijn die mensen hier niet de enigen die moe zijn,’ grinnikte ze om het onderwerp van haar waarschijnlijk betraande wangen af te leiden en ze wees naar de zuster die verderop lag te slapen in een stoel. Ze snoof even en rilde toen, want ze had alleen een dun nachtjaponnetje aan en ze was vergeten haar armen te bedekken met een vestje. Trillerig ging ze helemaal aan het uiteinde van de vensterbank zitten zodat ze Legend niet zou raken met haar lichaam en keek even kort naar buiten.

Alyssa keek naar buiten. Het raam stond open, maar ze durfde niet op te staan om hem dicht te doen. Ze was bang dat ze hem aan zou raken en dat ze op die manier lichaamscontact zouden hebben, iets wat ze absoluut wilde vermijden. Waarom kon ze niet normaal zijn zoals al die andere meisjes? Het was niet dat ze hierom gevraagd had of zo. Helemaal niet zelfs. Ze wilde nu ook gewoon een leuk meisje zijn die flirtte met knappe jongens en die niet constant om elk klein beetje lichaamscontact moest huilen. Sommige dingen in verband met geluk waren gewoon niet voor haar weggelegd, nam ze aan. Ze keek naar de pull die Legend gaf en wilde het weigeren, maar het leek er niet op dat de jongen hem terug zou aannemen en een zucht inhoudend nam ze hem toch maar aan. Ze trok de pull over haar hoofd en merkte twee verschillende geuren op. De één was wat zoeter en de ander… rook naar de jongen voor haar. Ze nam aan dat het eerst van de zuster was geweest. De zoetere geur rook minder aangenaam dan de geur van Legend en dat liet haar heel even blozen. Sommige lichaamsgeuren roken echt aangenaam. Die van Kailee vond ze ook altijd lekker ruiken omdat het zo vertrouwd was. Maar dit was anders, op een andere manier aangenaam. ‘Dankjewel,’ zei ze gauw tegen hem, maar het was al ietsje te laat. Legend leek een jongetje verderop op te merken en Alyssa draaide haar hoofd. Ze rilde even toen ze de gedesoriënteerde blik van het jongetje zag en meende een jongere en mannelijke versie van zichzelf daar te zien zitten. Zij had ook zo ongeveer gezeten toen ze dat gedoe met haar broer had meegemaakt en ze de eerste nacht door had moeten komen. Ook starend in het niets, met haar gedachten zijnde bij vreselijke dingen. ‘Laten we maar niet te veel naar hem kijken. Dat vindt hij echt niet leuk,’ zei ze. Ze hoopte dat hij niet te veel opmerkte dat ze dit gevoel herkende. Ze wilde de jongen niet opzadelen met wat er met haar gebeurd was. Ze was trouwens bang dat als ze het tegen te veel mensen vertelde dat het straks heel de school rond zou gaan. Dan werd ze pas vuil bekeken, want wie werd nu een lustobject van zijn of haar broer, right? Ze was een vreselijk mens. Iemand die het gewoon niet verdiende om… Nee. Ze kon zich niet weer laten beïnvloeden door van die negatieve gedachten en zeker niet waar Legend bij was. Dan zou de jongen zeker iets vermoeden en dan zouden er ook zeker vragen komen. Ze beet dus op haar onderlip, keek opzij en schraapte kort haar keel. Ze wilde net iets zeggen toen ze naar het raam keek en meende beweging te zien. Haar hart schoot in haar keel en haar gedachten vlogen naar Andrew. Zonder dat ze zich er echt bewust van was, had ze bang Legend’s arm vastgegrepen. Ze stond momenteel dichtbij zijn bed en was van de vensterbank gesprongen zodat ze dichtbij hem stond. Haar grip verslapte toen ze besefte wat ze aan het doen was en met een lijkbleek gezicht draaide het meisje haar hoofd weer naar hem toe. ’S-S-Sorry,’ stotterde ze en ze voelde weer opnieuw tranen opkomen. Een korte huivering ging door haar heen en haar ademhaling werd zwaarder. Oh nee. Dat betekende maar één ding. Ze zat dicht tegen een hysterische aanval aan.

Oké. Wat waren de dingen die ze ook alweer moest doen als ze tegen een hysterische aanval aan zat? Rustig ademhalen, dat was al de eerste. Haar ademhaling controleren en zorgen dat deze regelmatig was. Als tweede moest ze aan leuke dingen denken. Als derde zou het ook wel handig zijn als ze iemand vertrouwd in buurt had zoals Kailee. Deze lag echter boven te slapen en er was geen haar op Alyssa’s hoofd dat er aan dacht om naar boven te gaan en hem wakker te maken voor zoiets kleins. Ze schrok toen ze handen op haar schouders voelde en keek Legend recht aan toen deze overduidelijk een poging deed om haar te kalmeren. Ze beet op haar onderlip en keek hem aan, waarna ze knikte. Ze sloeg haar armen beschermend om zich heen toen hij haar losliet en op zijn bed viel. Ze twijfelde of ze wel naast hem wilde gaan zitten. Het was niet dat ze dacht dat hij iets slechts ging doen. Hij had, net als Kailee, iets vertrouwds over zich heen hangen. De manier waarop hij haar kalmeerde leek te vergelijken met hoe Kailee dat deed. ‘Oké,’ fluisterde ze toen hij aangaf dat ze zich niet hoefde te verontschuldigen. Haar blauwe ogen gleden peilend naar hem. Ze beet op haar onderlip en tranen kwamen weer opzetten toen hij vroeg wat er mis was. Zijn stem had iets vertrouwds, maar ze durfde het niet. Ze wilde het hier ook niet zeggen, want er was grote kans dat iemand haar hier zou zien. Ze ging twijfelend naast hem op bed zitten. Ze voelde zich duizelig worden omdat haar arm veel druk had opgelopen door de bewegingen die ze ermee had gemaakt. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en wreef over haar wangen. Ze voelde dat die algauw nat werden en zachtjes begon ze te snikken. ‘Ik kan het je niet vertellen,’ zei ze snikkend. ‘Het is te moeilijk voor me.’ Ze wist dat als ze elkaar nog eens tegen zouden komen dat ze dan nog niet bereid was om het hem te vertellen. Misschien was ze wel nooit bereid om zoiets te vertellen aan iemand anders. Ze stond twijfelend op. Ze wilde hier niet meer zijn. De schaduwen maakten haar bang. Ze wilde weer naar Kailee gaan, in elk geval naar een vertrouwde omgeving. Ze keek Legend met betraande ogen aan. ‘Ik ga weer terug naar boven,’ zei ze tegen hem en ze snikte zachtjes. ‘Ik wil je hier niet mee lastig vallen. Ik vind het vervelend dat ik je geen antwoord kan geven op je vraag, maar het is echt te lastig voor me.’ Ze snikte weer zachtjes en draaide zich om. Zonder iets te zeggen wilde ze haar tocht vervolgen naar de etage waar Kailee en zij sliepen. Misselijkheid overnam haar echter. Haar arm begon te bonken en pijn te doen. Haar hoofd voelde duizelig aan en zwarte vlekjes begonnen zich voor haar ogen te verzamelen. Ze wilde iets tegen Legend zeggen, maar het ging niet meer. Ze verloor haar evenwicht en viel op de grond, recht op haar arm. En dat was het moment waarop ze haar bewustzijn verloor.

Het was zwart voor haar ogen, maar plotseling was er licht. Ze stond in een kamer, maar was niet alleen. Andrew stond achter haar en droeg een mes. Hij kwam langzaam op haar af. Zijn hand greep naar haar jurk en wilde overduidelijk een reep van het stof afsnijden zodat hij beter bij haar andere lichaamsdelen kon. Ze gaf een gil en probeerde zich uit zijn greep te worstelen, maar hij was te sterk. Ze zag zijn grijns, zijn ogen die fonkelden en voelde een hevige misselijke vlaag over zich heenkomen. Net toen hij haar jurk kapot wilde scheuren schrok ze wakker. Ze hoorde Legend’s smeekbede en keek verbaasd zijnde opzij. Waar was ze? Toen herinnerde ze het zich weer. Legend had haar een persoonlijke vraag gesteld, zij was huilend weggelopen en onderweg was ze flauwgevallen. Haar handen waren klam van het zweet en ze zag de zuster fronsend naar haar kijken. De vrouw keek alsof ze wist wat er gaande was, maar volgens Alyssa zou ze nooit een idee hebben van wat er met haar was gebeurd. Of misschien had de zuster ooit wel eens een meisje gehad die ongeveer hetzelfde had meegemaakte en die ook zulk gedrag vertoonde. De vrouw glimlachte haar zacht en alwetend toe, waarna ze kort een lok uit Alyssa’s gezicht veegde. ‘Het is het beste als je vannacht hier blijft, lieverd,’ sprak ze. Ze richtte haar blik op Alyssa’s arm, siste even en liep vervolgens weg. Ze deed snel een ander verbandje om haar arm en ging vervolgens weer slaperig terug in haar stoel zitten. Ze keek gauw rond of de anderen nog sliepen en leek zelf weer in slaap te willen vallen. Alyssa beet op haar onderlip. Great. Nu moest ze wel hier blijven. Kailee zou vast helemaal gek worden als hij vannacht wakker zou worden en haar niet meteen naast zich zag liggen. Ze was al eens een keertje wakker geworden midden in de nacht en was toen ook uit bed gegaan. Toen had ze Kailee ook al paniekerig om zich heen zien kijken. Hopelijk dacht hij maar gewoon dat ze naar de wc was gegaan en viel hij direct terug in slaap. Ze richtte haar blik naar Legend. ‘Ik ben oké,’ zei ze en ze probeerde te glimlachen, maar het lukte niet echt. De beelden van Andrew waren opnieuw op haar netvlies gebrand en bang keek het meisje om zich heen. Ze wilde dat ze iemand had om tegen te slapen. Iemand die haar een veilig gevoel kon geven. Ze wenste dat Kailee hier was en dat deze vreselijke gevoelens ooit overgingen. ‘Het ziet ernaar uit dat ik verplicht ben om hier te blijven,’ sprak het zwartharige meisje en ze keek de jongen aan. Plotseling reikte haar hand naar voren en greep ze die van de jongen vast. ‘Jij blijft toch in het bed naast me slapen, hè?’ Dit kwam vast als een hele rare vraag over, want ze kende hem nog maar pas. ‘Zou je alsjeblieft mee willen opletten of niemand… binnen breekt?’ Ze beet op haar onderlip en voelde haar wangen rood worden. Goed uitgelegd, Alyssa. Nu werd hij vast nog nieuwsgierig naar wat haar overkomen was.

Alyssa schrok toen Legend zijn hand over de hare legde. Het fysieke contact liet haar heel even schrikken, maar er ging ook een vreemd gevoel van rust over haar heen. Alsof ze Legend kon vertrouwen. Een beetje een vergelijkbaar gevoel met het gevoel dat ze kreeg als ze bij Kailee in de buurt was, maar dan iets minder hevig omdat ze deze jongen nog maar pas kende. Toch werd zijn aanwezigheid door haar op prijs gesteld en voelde ze niet echt de neiging om haar hand snel terug te trekken. Haar blauwe ogen gleden naar hem toen hij begon te spreken en ze glimlachte dankbaar naar hem. Ze voelde de drang om hem uit te leggen wat er aan de hand was, maar dat zou voor nu veel te snel zijn voor haar gevoel. Eerst moest ze het zelf een plaatsje geven en dan kon ze het hem misschien vertellen. ‘Dankjewel,’ fluisterde ze tegen hem toen hij aangaf dat hij haar wel zou beschermen. Ze besteedde expres geen aandacht aan wat hij daarna zei, ook al gaf dat haar een vreselijk schuldgevoel. Deze jongen was bereid om haar te helpen en haar te beschermen, zelfs al wist hij niet wat er aan de hand was. Maar als ze iedere jongen bij de eerste ontmoeting alles moest vertellen wat er gebeurd was, wist binnenkort heel de school het. Ze liet haar hoofd op het kopkussen rusten en keek Legend aan. Ze merkte dat haar oogleden begonnen te trillen en dat er zwarte vlekjes voor haar ogen kwamen. Haar ademhaling werd rustiger en het duurde niet lang totdat het zwartharige meisje in slaap viel. Ze had het deken in haar slaap wat meer over zich heen getrokken. Het lag echter maar tot haar buik. Haar oogleden trilden opnieuw, maar deze keer omdat ze in een nachtmerrie was beland. Ze zag Andrew’s gezicht voor haar. Zijn grijns zorgde ervoor dat ze huiverde en dat er een rilling over haar rug ging. Hij lachte zijn tanden bloot naar haar, maar zij lachte niet terug naar hem. Zijn mond trok naar één streep en snel liet hij zijn handen over haar lichaam glijden. Alyssa kreunde in haar slaap en deed haar best om de deken die verstrikt om haar lijf lag van zich af te trappen. Andrew liet zijn handen kort over haar benen glijden, steeds meer omhoog. Toen hij op het punt was gekomen waarop het gewoon vies werd, schrok ze wakker. Ze trapte de warme dekens van zich af en keek om zich heen. Waar was Kailee? Ze keek om zich heen, zich niet herinnerend waar ze was. Ze zag een figuur een bed verderop liggen. Ze dacht dat ze samen in één bed lagen…? Nou ja, maakte niet uit. Ze sloeg de dekens verder van zich af, ging zo snel mogelijk uit bed en sprong in het bed waar Legend lag. ‘Kailee?’ fluisterde ze bang en ze schudde hem heen en weer. Ze merkte dat er genoeg ruimte was in zijn bed zodat zij daar ook kon liggen en snel kroop ze bij hem in bed. ‘Kai?’ mompelde ze en ze schudde hem nogmaals heen en weer. ‘Ik had weer een nachtmerrie over Andrew. Hij wilde me opnieuw…’ Ze begon te snikken en drukte haar hoofd tegen de borstkas van de persoon die ze als Kailee aanzag. Het drong niet tot haar door dat het niet Kailee was die daar lag en het drong ook niet tot haar door dat ze momenteel op de ziekenzaal lag in plaats van op Kailee’s kamer. Niks drong meer tot haar door, alleen maar het feit dat Andrew hier elk moment kon komen en dat ze Kailee nodig had om haar te beschermen.

Er was iets vreemds. Allereerst was het het feit dat Kailee wel erg stil was. Dat zou niet vreemd geweest zijn als hij zou slapen, maar ze had al gevoeld dat hij wakker was geworden van haar acties. Ten tweede rook zijn geur heel anders dan de gebruikelijke geur die hij had. Het was een geur die ze zowaar wat aangenamer vond dan zijn originele geur, ook al had ze altijd gedacht dat ze geen andere geur lekkerder zou vinden dan zijn eigen geur. Ten derde klonk zijn stem ook heel anders. Die van Kailee was altijd iets zwaarder en duidelijk hoorbaar. Hij was dan ook niet zo heel goed in heel zachtjes praten terwijl hij dat nu opeens wel leek te zijn. Zijn stem was zachter, leuker om naar te luisteren. Ten vierde sloeg hij slechts één arm om haar heen. Normaal gezien sloeg hij direct zijn twee armen om haar heen en begon direct met sussen en door haar haren te wrijven, maar deze keer leek hij dat niet te willen doen. Ze verstijfde toen ze zijn woorden hoorde. Natuurlijk klopten die vier dingen niet. Hij was Kailee helemaal niet. Met betraande ogen keek het zwartharige meisje op en schrok toen ze het gezicht van een andere jongen zag. Haar hoofd draaide heen en weer. Toen wist ze het pas weer. Haar arm, de ziekenzaal, de zuster en de jongen die zichzelf had voorgesteld als Legend. Ze voelde haar wangen rood worden. Niet alleen had ze hem aangezien voor Kailee en lag ze nu dicht tegen hem aan, maar haar gedachten schenen het schijnbaar ook allemaal nog goed te keuren ook. Zijn geur en zijn stem leken zelfs aangenamer voor haar te zijn dan die van Kailee terwijl ze echt dacht dat dat niet meer mogelijk was. Het verklaarde ook een boel dat hij maar één arm om haar heen sloeg, maar toch voelde ze zich door dit al getroost. Ze wist dat ze zichzelf eigenlijk nu van hem af moest duwen, maar dat kon ze niet. Ze begon in plaats daarvan nog harder te snikken en legde haar hoofd in zijn nek zodat haar tranen zijn borstkas niet nat zouden maken, maar wel een deel van zijn hoofdkussen. Ze wist dat dit echt vreselijk gênant voor hem moest zijn, maar ze kon er zelf niet al te veel aan doen. Het troostte haar echt zo dat hij er was. ‘Legend,’ snikte ze zachtjes. Ze rook zijn geur nu nog harder en kon er niks aan doen dat ze het lekker vond ruiken. Heel anders dan die van Kailee, maar op dezelfde manier erg rustgevend. Ze trok haar hoofd weer terug en wreef over haar wangen met haar handen. ‘Sorry,’ zei ze en ze snikte nog even na. ‘Ik wil je niet in de problemen brengen met je vriendin of zo.’ Oké, waarom zei ze dit nu weer? Misschien omdat ze het onderwerp over Andrew wilde afleiden? Of misschien omdat ze nieuwsgierig was naar het feit of hij er überhaupt wel één had? Ze moest gewoon niet zo raar doen en niet zo’n rare opmerkingen maken voordat hij iets raars van haar ging denken. Ze beet op haar onderlip. Zou ze het hem gewoon vertellen van Andrew? Nee. Drake had ook iets vertrouwds en die had haar vertrouwen ook enorm geschaad. Ze kon eigenlijk alleen maar van het vertrouwen van Kailee uitgaan, hoe moeilijk de keuze dan ook was. Langzaam zorgde het meisje ervoor dat ze geen lichaamscontact meer maakten en ging overeind op het bed zitten. ‘Misschien is het het beste als je niet weet wie Andrew is,’ fluisterde ze. Ze draaide haar hoofd naar hem toe. ‘Het is ook niet zo belangrijk. Bedankt voor het troosten. Je herinnert me aan mijn beste vriend.’ Ze glimlachte voorzichtig zodat er kleine kuiltjes in haar wangen kwamen en wachtte tot hij iets zou zeggen.

Het duizelde haar allemaal. Het duizelde haar dat ze deze jongen pas enkele uurtjes kende, maar dat ze meteen al zo’n vertrouwd gevoel bij hem had. Dat ze zijn geur aangenaam had gevonden en dat hij haar had laten herinneren aan Kailee. Dat kon ook niet anders, want anders was ze echt niet zo tegen hem aan gaan liggen. Als ze hem niet aangenaam had gevonden, had ze zich dat meteen herinnerd. Maar hij liet haar zo erg aan Kailee herinneren dat ze daar nog voor heel even langer had gelegen. Dat hij daar geen misbruik van had gemaakt toonde aan haar al aan dat hij het niet al te slecht met haar meende, maar ze moest nog afwachten. Afwachten of hij wel werkelijk was wie hij beweerde te zijn. Drake was ook heel aardig geweest en bij hem was het ook vertrouwd geweest. Toch was dit anders dan bij Drake. Ze kon het niet goed uitleggen, maar de sfeer die bij Legend hing leek niet half op de sfeer die bij Drake hing. Drake had haar dan ook nooit aan Kailee laten herinneren. Nee, het was al heel wat als een jongen haar kon laten herinneren aan haar beste vriend. Haar beste vriend die nu misschien wakker geworden was en naar haar aan het zoeken was. Hopelijk bedacht hij zich dat ze naar de wc was gegaan en ging hij zonder nadenken weer liggen. In het begin was hij heel beschermend geweest en schoot hij telkens omhoog als ze even niet bij hem lag, maar dat minderde elke week steeds meer. Alyssa probeerde haar gedachten opzij te duwen door naar Legend te luisteren. Het bleef even hangen dat hij geen vriendin had. Ze keek hem aan in zijn ogen en slikte. ‘Ik vertel het je wel, ooit,’ sprak ze tegen hem. Nu pas merkte ze dat ze haar hand op zijn wang had gelegd en snelde haalde ze deze weg terwijl blosjes op haar wangen tevoorschijn kwamen. Ze nam aan dat de duisternis er wel voor zorgde dat hij dat niet kon zien. Ze knikte op zijn vraag, maar schudde daarna snel haar hoofd op wat hij verder zei. ‘Nee, dan maakt Kailee zich pas echt ongerust,’ mompelde ze. ‘Dit is iets dat met de tijd minder zal moeten worden. Ik kom er wel overheen.’ Ze glimlachte naar hem. Ze hoopte dat wat ze zei de waarheid sprak, want op het moment wist ze niet eens zeker of ze ooit wel over dit heen zou komen. Zelfs niet als Andrew in de gevangenis zou zitten. Ze zou elke dag herinnerd worden aan die vreselijke dag, vooral als ze lichamelijk contact had met een jongen. Ze durfde te wedden dat zoenen voor haar al een heus probleem werd. Andrew had haar leven verpest. Een tikkeltje verdrietig zijnde richtte ze haar blik naar voren zodat haar haren voor haar gezicht vielen en Legend het niet al te veel merkte. ‘Ik kan mijn bed niet tegen de jouwe schuiven,’ zei ze half grappend, maar ergens klonk er ook een toon van ernst in. Ze voelde zich bij Legend net zo veilig als bij Kailee, maar het zou nogal raar zijn als ze nu vroeg om bij hem te slapen en de zuster zou er al helemaal niet mee kunnen lachen. Nee, deze moest ze alleen uitzitten. Maar Legend’s bed lag wel dicht bij die van haar. Of ze kon terug naar Kailee gaan. Ze twijfelde kort. Ze wilde Legend ook weer niet zomaar achter laten. Ze draaide haar hoofd in een opwelling naar hem toe. ‘Ik weet dat we elkaar nog niet zo lang kennen…’ Ze liet even een korte stilte vallen. ‘Maar heb je misschien zin om binnenkort samen iets te gaan doen?’

Alyssa had snel haar hoofd geschud met een afkeurend geluidje toen hij zijn voorstel had gedaan. Nee. Ze wilde niet dat de jongen op de grond zou gaan slapen omdat zij toevalig bang was voor wat schaduwen die zich hier en daar bevonden. Toch vond ze het ontzettend lief van de jongen en dat wilde ze hem ook duidelijk maken, maar ze was nog steeds benieuwd naar het feit wat hij zou antwoorden op haar vraag. Het maakte haar aan het blozen, want eigenlijk was ze niet echt de persoon die anderen uitvroeg. Dat kwam vooral omdat ze daar te verlegen voor was, zeker nu wat er met Andrew was gebeurd. Sociale contacten verliepen nu ook gewoon moeilijker en ze bleef liever stil dan dat ze praatte, maar Legend maakte iets in haar los. De jongen was zo vriendelijk en leek echt het beste met haar voor te hebben. Het feit dat hij op de grond wilde slapen om haar comfort te geven bewees dat alleen al. Ze durfde er maar niet bij stil te staan dat hij, net als Drake, dit deed om haar in zijn bed te krijgen. Zo voelde het eigenlijk helemaal niet aan. Maar ja, zo had het bij Drake ook niet aangevoeld en toch was het gebeurd. Nee, ze moest voorzichtig zijn met te snel stappen te ondernemen. Een keertje uitgaan om hem beter te leren kennen was de eerste stap die ze zou zetten. Dan zou ze wel verder zien, want ze wist niet eens of haar interesse voor hem wel zo ver zou reiken als toen het geval voor Drake was. Ze was lang niet meer zo impulsief als toen en zeker niet door wat er gebeurd was met Andrew nu. Bovendien wilde ze dat Kailee hem keurde. Ze zou er wel eens een gesprek over hebben met haar beste vriend als het echt zo ver zou komen. Haar hart maakte een klein sprongetje van blijdschap toen Legend haar vraag positief beantwoordde. ‘Cool,’ zei ze en dat weerspiegelde weer een beetje de persoonlijkheid die ze had voordat heel het gedoe met Andrew was gebeurd. Het was dan ook niet meteen het meest enthousiaste antwoord, maar dat durfde ze nog niet te tonen voordat ze wist dat hij écht goede bedoelingen had. ‘Ja, je hebt gelijk,’ lachte ze zachtjes met hem mee. ‘Zullen we eh…’ Ze dacht snel na. Morgen had ze in principe niet veel te doen op wat huiswerk na, maar dat kon ze altijd nog in de avond maken. Bovendien zou ze het echt leuk vinden om deze jongen al zo snel mogelijk beter te leren kennen. ‘Zullen we dan morgenmiddag om twee uur afspreken in de Kovomaka’s Gardens? Dan kunnen we een ijsje gaan eten of zo,’ vulde ze vlug aan, want anders dacht hij dat ze voor de romantiek daar wilde gaan zitten. Ze vond het ook weer zo dom als ze een drukke winkelstraat zou voorstellen. Bovendien wist ze niet of ze die drukte al aan kon. Kovomaka’s Gardens bleek een rustige plaats te zijn van wat ze gehoord had en de kans op lugubere types was kleiner, dus was dat haar eerste keuze geweest. ‘En je moet trouwens gewoon in je eigen bed gaan slapen, want anders voel ik me schuldig. Ik kom de nacht wel door met het idee dat je maar een bed van me af ligt,’ zei ze. Ze bloosde. ‘Maar wel lief dat je het voorstelt.’ Ze glimlachte oprecht naar hem, wachtend tot hij haar voorstel goed zou keuren. Als hij het goed zou keuren zouden ze inderdaad maar beter gaan slapen. Dan zou ze morgenochtend wel gauw naar haar kamer gaan om zich wat fatsoenlijks aan te doen en zich op te maken.