Allen liep vrolijk fluitend door de gangen. Was nog even op zoek geweest naar wat vermaak, maar had zich de afspraak van vanavond herinnerd. Had daarom het leuke meisje dat hij had ontmoet in de steek moeten laten. Hij grijnsde onbezorgd en haalde een hand door zijn vuurrode haar. Het feit dat ze het verzoek had gekregen om naar het lokaal van zijn mentor te komen deed hem helemaal niets. Sommigen zouden zich afvragen wat ze verkeerd hadden gedaan, wanhopig proberend om een verklaring, een excuus te bedenken. Zouden bang zijn voor een boze preek, misschien zelfs straf. Maar Allen wist wel wat het probleem was. Nou ja, wat de problemen waren. Wat de man precies als reden had gehad wist hij niet. Er was genoeg te bedenken. Het feit dat hij zo werd gesommeerd zich te melden voelde allang vertrouwd, na zo veel jaren vol uitdagen van leraren. Hij was niet bepaald de droomleerling, eerder een extreme probleemleerling. En dan kwam er ook nog eens een duplicaat bij. Charlie was hetzelfde en samen waren ze dubbel zo irritant. Of liever gezegd driedubbel, gekwadrateerd misschien. De nachtmerrie van iedere serieuze student en zichzelf respecterende leraar. Hun geintjes waren de hel voor anderen. Mensen met een kort lontje hadden meestal na één enkele les die ze bijwoonde al genoeg van hen. Allen was niet bepaald fijn om mee in een les te zitten. Hij kon wel enthousiast zijn, kon wel luisteren naar een verhaal. Maar dat gebeurde zelden tijdens de lessen. En als het tijdens de les gebeurde, was zijn wankele aandacht haast nooit op de lesstof gericht. Eerder op een leuk meisje. Of op de propjes papier die met zorgvuldige boogjes naar de leerkracht werden afgevuurd. Of op de bijnamen voor ijverige leerlingen. Als ze niet kwamen waren leraren stiekem opgelucht. Daar was hij vrij zeker van. Als ze sliepen in de les was het een oase van rust te noemen.

Hij bereikte hun kamer en gooide de deur weer open. Allen tikte zijn broer tegen zijn achterhoofd. ''Het is tijd om te gaan, sufkop.'' Hij grinnikte en gooide zijn schooltas in een hoek van de kamer. Een boek viel half uit de opening, blaadjes met tekeningen en gekrabbelde woorden staken naar buiten. Wat sowieso al bijzonder was; hij had vandaag een boek meegenomen. Wat een zeurend zusje allemaal niet voor elkaar kon krijgen. Savador zou vast trots op haar zijn. Maar vanavond hadden ze niets met de hoofdmeester te maken. Al kon Allen het best geloven dat ook die zijn beklag had gedaan. ''We willen onze geëerde mentor natuurlijk niet laten wachten. Dat zou zó ontzettend onbeleefd zijn. En wij zijn toch geen onbeschaafde vlegels, Charles?'' Hij kon het weer niet laten om een paar zwaar sarcastische opmerkingen tegen zijn broer aan te gooien. Maar die was het wel gewend, deed het zelf net zo goed. Hij grijnsde vrolijk bij het vooruitzicht van een nieuw persoon die zichzelf voor schut zou zetten in een poging hen de les te lezen. Hij wachtte op zijn broer en samen vervolgden ze hun weg naar het klaslokaal. Daar klopte hij drie keer kort op het donkere hout van de deur, zette een stapje achteruit en wachtte af. Met een spottend lachje en onbezorgd glimmende ogen. ''Een hele onwijs goede avond gewenst, master Laurent.'' sprak hij met een spottend grijnsje. Ja, het was niet bepaald een standaard begroeting, maar zij waren ook niet standaard. Hield heel even stil en vervolgde dan beleefd zijn boodschap. Zijn stem was kalm en gemanierd, maar toch zoals altijd met dat plagerige, spottende ondertoontje. ''U wilde ons spreken?'' Het was altijd leuk om te zien hoe iemand probeerde hun gedrag te verbeteren. Hij was benieuwd hoe deze leraar het aan zou pakken. Boze preek of juist vriendschappelijk gesprek? Ze hadden alles al eens meegemaakt, niets had hun manieren kunnen veranderen. Hij keek kort opzij naar Charlie, wetend dat die ongeveer hetzelfde dacht. Al te veel leraren hadden dit door moeten maken. Dachten twee jongemannen eens een lesje over normen en waarden te kunnen geven, maar kwamen er bedrogen uit. En nu zou nog een man zich bij de vele slachtoffers voegen. als alles verliep zoals verwacht. De man zou schreeuwen of praten. Zou alle bekende waarschuwingen geven en zij zouden lachen. Af en toe een spottende opmerking plaatsen. Meer niet. Zo ging het al jaren.
[Alleen Lautje en de twins]

Damn, waarom komen muren zo hard aan? Met een pijnlijke grimas op zijn gezicht wreef de jongen over zijn hoofd en zette verder koers naar de light magicians etage. Ze hadden een afspraak met hun mentor, hij en zijn broer. Charlie was op weg geweest naar hun kamer om zijn tas daar te droppen en natuurlijk werd zijn aandacht getrokken door een meisje dat charmant naar hem geglimlacht had. Hij was haar blijven volgen met zijn ogen toen ze voorbij was gelopen en had niet gezien dat er een muur recht voor zijn neus stond waar hij volop tegen was geknald. De meeste jongens zouden meteen een rood hoofd gekregen hebben van schaamte, maar het enige wat hij deed was de muur binnesmonds vervloeken. Het meisje stond achter hem te giechelen en met een schaapachtige glimlach op zijn gezicht draaide hij zich naar haar om en zwaaide. Waarom zou hij zich moeten schamen, zo'n ongelukken waren menselijk. Langzaam draaide hij zich om en ging terug op weg, want hij kon het toch niet maken om te laat te komen bij een afspraak met zijn mentor? Wat de man juist van plan was, wist hij niet, maar veel kon het hem ook niet schelen. Misschien was de hoofdmeester wat gaan klagen over hoe ze zich gedroegen of een van de leerlingen natuurlijk. Hè zou hem eigenlijk niets verbazen als een van die leergierige mensen er genoeg van hadden dat ze bijna elke les de boel wel op stelten zetten. Even rolde Charlie met zijn ogen door die gedachte. Het enige waar die nerds goed in waren was klagen en slijmen bij leraren. Met een soepel gebaar gooide de jongen zijn tas op een van de bedden in de kamer en hij wilde zich net omdraaien om zijn broer te gaan zoeken toen hij ineens een tik tegen zijn achterhoofd voelde. Ok, daar hoefde hij ook al geen moeite voor te doen. "Het zou verschrikkelijk zijn om te laat te komen. Die arme man heeft waarschijnlijk al genoeg te doen zonder dat hij ons ook nog eens moet bedanken voor onze geweldige prestaties." Een grote grijns kroop omhoog en met twinkelende ogen volgde hij zijn broer naar het klaslokaal, de bonkende pijn in zijn hoofd vergetend. De hoeveelste leraar was hij weer die probeerde om ervoor te zorgen dat ze wat beleefder gingen zijn tegen iedereen, dat ze moesten opletten in de les en nog wat van die dingen. Hij had het eerlijk gezegd niet bijgehouden. Misschien moest hij eens een brief naar zijn moeder sturen, die had vast wel een lijstje of tien bijgehouden van de leraren die thuis kwamen klagen. "Vindt u ook niet dat het vandaag prachtig weer was?" voegde hij toe aan Allens begroeting, gewoon om Master Laurant uit de tent te lokken. Negen van de tien leraren die zich bij hen hadden geroepen waren al meteen uit hun vel geschoten na die vraag. Vanaf dat moment vloog de ene na de andere belediging hen om de oren en al die tijd hadden ze daar glimlachend blijven staan. Misschien werd het deze keer anders, misschien niet, maar dat ondervonden ze zo wel.

De man begroette hen vriendelijk, lachte vriendelijk. Was een en al vriendelijkheid en warmte. Oke, één pluspunt voor hun mentor. Master Laurent maakte zeker een goede eerste indruk zo, door niet meteen te beginnen met schreeuwen en beschuldigingen uitspreken. Het was lastig om hen respect te winnen, maar als je een beetje humor had en een flinke dosis geduld kon je wel rekenen op iets meer dan gespot. Natuurlijk zouden ze niet in modelleerlingen veranderen voor die ene leraar die hen met geduld behandelde, die inzag dat ze niet enkel plaaggeesten waren. Maar Hij liep rustig naar binnen, bekeek het lokaal vluchtig. Ook op de pesterige vraag van Charlie werd kalm gereageerd, serieus antwoord gegeven. Deze man had zo te zien een engelengeduld, geen deukje was in zijn vriendelijke uitstraling gekomen door hun gespot. Dit kon twee kanten op; óf ze zouden hem uit de tent weten te lokken óf de man zou een band van wederzijds respect creëren. Op elke school zat er wel een. Een leraar of lerares met de juiste eigenschappen naar hun wensen. Die was dan een van de weinigen die ook de goede kanten van de tweeling te zien kreeg. Dat ze ook enthousiast konden zijn, zorgzaam of vriendelijk. Niet dat ze dan opeens braaf bleken te zijn, dat nooit. Allen liet zich op een stoel neerzakken, keek nieuwsgierig naar de man. Het was hem meteen opgevallen dat deze man twee verschillende oogkleuren had, iets wat hem wel interesseerde. Zonder opzichtig te staren, zo veel fatsoen had hij nog wel, nam Allen de man goed in zich op. ”Wel heren. Jullie zullen graag willen weten van waar ik jullie bij me geroepen heb niet waar?” Allen knikte met een vrolijk lachje. ''Ja graag, meneer. Ik kan zelf namelijk niets bedenken wat we fout hebben gedaan...'' Hij grinnikte en zweeg weer. De leraar werd nu iets serieuzer. Allen staarde onbewogen terug toen de man hen beurtelings aan begon te kijken. Daar hadden ze meer dan genoeg ervaring mee, serieuze of moordende blikken weerstaan. Als blikken konden doden, tja, dan waren zij nu al zombies van het hoogte niveau. Leraren en leerlingen hadden dus over hen geklaagd. Meteen vroeg Allen zich af welke leerlingen zo slap waren geweest om te komen janken bij de leraren. Oh, meneer, ik kan me niet concentreeeren zo... Huilhuil. Daar had hij zo'n hekel aan, klikspanen. Hij had er heus geen moeite mee als er een leerling naar hem toe kwam om zijn beklag te doen. Maar dat was recht in hun gezicht, stukken beter dan je gezeur meteen aan een leraar te melden. Als iemand tegen hem kwam zeggen dat hij last van ze had, betekende dat heus niet dat hij stil zou worden. Maar dan zou hij tenminste nog een greintje respect voor diegene op kunnen brengen, hij hield niet van mensen die te slap waren om voor zichzelf op te komen. ”Dan ben ik wel benieuwd naar wat jullie uitgehaald hebben eigenlijk.” Het enthousiasme in de stem van Master Laurent verbaasde hem. Bevreemd lachte hij naar de man, aarzelde kort. Zou hij de waarheid vermelden, een afgezwakte versie daarvan of gewoon een grote leugen? Hij wisselde een blik uit met zijn broer en besloot gewoon maar te vertellen wat ze zo ongeveer deden in de lessen, als ze al kwamen opdagen. Deze man wist toch wel dat ze niet deugden, dan had het geen zin om te liegen, daar maakte je geen vrienden mee. ''Nou... Het probleem is vooral dat het een stelletje zoutzakken zonder humor is, te bang om tegen ons te zeggen dat er iets is, maar wel laf genoeg om te komen klikken. Dan schrijf je bijvoorbeeld een prachtig lofgedicht op de dikke buik van de leraar, werkelijk met een magnifiek rijmschema en er kan niet eens een bedankje af.'' Hij grijnsde warm. ''Of... Ohja, de leraar had geroepen dat we gewoon stil moesten zijn en dat beloofden wij maar al te graag... We zaten allebei in een andere hoek van het lokaal, dus we communiceerden met briefjes. Volkomen stil, dat moet u wel begrijpen, dus we hielden ons aan de afspraak. En toch vindt die man een reden om te klagen.'' Lachend schudde Allen zijn hoofd, zogenaamd teleurgesteld in de leraar waar hij nu over sprak. ''Verder... Tja, er zijn zo veel dingen te noemen, we ouden de hele nacht bezig zijn. Charles, heb jij nog iets interessants?'' Hij keek zijn broer aan om daarna weer terug te zakken in zijn ontspannen houding. Dit was waarschijnlijk niet wat Laurent had verwacht, die had ontkenningen of leugens verwacht. Maar juist daarom was het zo leuk om gewoon ijskoud de waarheid te vermelden, alleen al om die kop te zien.