Met het gekraak dat ze de vorige dag ook al had gehoord ging de deur van het lokaal open. Een zwak licht vulde het lokaal door de versleten gordijnen. Haar stappen weergalmden licht op de natuurstenen vloer. Waarschijnlijk was die vloer ooit glad geweest, maar nadat meerdere magiërs hier hadden gewerkt was hij overal gescheurd en gebroken. Gisteren had ze geprobeerd om er een glad geheel van te maken en dat was gelukt, maar aan de scheuren kon ze momenteel niets doen. Er zouden nu in ieder geval geen leerlingen meer over struikelen.
In een vlotte beweging opende ze de lange vaalgroene gordijnen. Een helder licht scheen nu op het houten bureau dat voor de leraar was bedoeld. Keira kon veel over het lokaal zeggen, maar het bureau was werkelijk prachtig. Op de dikke poten en de ingebouwde kastjes waren roze gegrafeerd die in een prachtig patroon in elkaar groeiden. Met een hand streek ze over het fijne grafeerwerk terwijl ze naar de andere ramen toe liep.
Het was maar goed dat ze de vorige dag het lokaal al gereed had gemaakt, want het zag er als een puinhoop uit. Stof dat werkelijk overal zat en de rommelige kastjes waren een teken dat hier al een hele tijd niet in was gewerkt. De zomervakantie had duidelijk zijn tol geëist. Met haar watermagie had ze het hele lokaal een grondige beurt gegeven en had vervolgens alle onnodige dingen in de container had gegooid – die na afloop zo vol zat dat er niets meer bij kon – en het gevuld met dingen die zij belangrijk vond. Op de lege planken stonden nu verschillende edelstenen die ze tijdens haar reizen had verzameld en ze had een magische lamp opgehangen. Het waren verschillende lichtgevende bolletjes die langzaam om elkaar heen zweefden. De enige houten kast stond achter in het lokaal en verder stond alles op planken die met aardmagie uit de muur waren gehaald. Ook toen de gordijnen wagenwijd openstonden scheen er nog steeds een gedimd licht het lokaal binnen. Het was een licht dat de aardetinten van het lokaal versterkte, en dat was precies wat Keira wilde. Een lokaal dat aan Erd deed denken.
Net toen ze aan het bureau wilde gaan zitten liep er een witte Perzische kat binnen. Met een klagend gemiauw sprong ze op het bureau en begon haar pootjes te likken. ‘Goedemorgen, Medusa,’ begroette Keira het huisdier. Zoals gewoonlijk negeerde het beest haar en ging verder met haar gelik.
Met een klein lachje stond Keira op en liep naar een van de aarden planken waar een twintigtal boeken op stonden. Met haar hand ging ze langs de kaften om te bepalen welk boek ze zou pakken. Er waren meerdere planken met boeken en alleen deze plank bevatte leesboeken. De rest was vooral bedoeld als lesmateriaal. Haar vingers stopten bij de ruwe kaft van een boek genaamd “reis van de gevangenen”. Met een cynisch lachje bekeek ze het boek. Het was wel heel toevallig dat ze dit boek had gekozen. Voorzichtig haalde ze het van de plank af en legde het naast Medusa op het bureau.
Vervolgens liep ze naar de planken waar de edelstenen op stonden. Ze had een gigantische verzameling en sommige stenen waren net zo groot als haar vuist. Een voor een legde ze de stenen op de tafels neer. De drie verschillende kwarts, saffieren, robijnen, één zwarte opaal, lapis lazuli en nog een paar andere. Zelf legde ze een grote heldergroene smaragd op haar bureau. Even werd ze afgeleid door de manier hoe de steen het licht weerkaatste en een verzameling van kleuren met de andere stenen maakte. Het fascineerde haar. Als ze de tijd had kon ze wel dagen naar het licht dat op de stenen scheen staren. Zonder hem aan te raken liet ze de smaragd even heen en weer rollen om de vormen op het plafond te zien veranderen. Met een kleine glimlach keek ze toe.
Toen ze vond dat ze genoeg naar de steen had gestaard pakte ze “de reis van de gevangenen” op en ging op de vensterbank van een van de openstaande ramen zitten. Het raam keek uit op het bos en de heuvels daar achter. Maar Keira lette er niet meer op. Terwijl ze pagina na pagina las vergat ze haast dat ze over een half uur les moest geven.

Let op! Op een gegeven moment geef ik aan dat de les echt is begonnen en dat er geen mensen meer te laat kunnen komen. Als je dan nog met de les mee wil doen dan kan dat natuurlijk en dan doe je maar gewoon alsof je er al de hele tijd was.