Het was een van de betere nachten geweest. Voor het eerst sinds tijden had Ronodan weer een goede nachtrust gehad en had waarschijnlijk tot zonsopkomst doorgeslapen als hij niet midden in de nacht was wakker gemaakt voor een spoedgeval op Puffoon. Hij was in een behoorlijk akelig humeur naar zijn thuisplaneet vertrokken. Maar nu hij terug kwam stond zijn gezicht zorgelijk. Hij moest eigenlijk zo snel mogelijk naar Tyr. Maar die zou ongetwijfeld nog in bed liggen en aan een slaapdronken collega had hij nu niks. Daarbij had hij aan Tyr alleen niet genoeg. Hij zuchtte even zacht. De banden tussen Puffoon en Cassia waren al een tijdje slecht en dat was mede zijn schuld. Sinds Tyr er was had hij de man nog niet eens een blik waardig gegund. Hij wist zijn naam alleen van vergaderingen en nu was het voor die formaliteiten te laat. Nu zaten ze met een groter probleem.
Ronodan stopte abrupt met vliegen. Hij hing stil in de lucht met af en toe het slaan van zijn vleugels om hem ongeveer op dezelfde plek te blijven houden. Hij wist niet echt waarom hij met zo'n grote haast terug naar Angani wilde gaan. Slaap zou hij vannacht niet meer krijgen. Een ander geluid drong tot hem door. Het was het ruisende water onder hem. Hij had de waterval bereikt toen hij besloten had te stoppen met vliegen. Met een zachte zucht zette Ronodan de daling in. Hij kon net zo goed even hier blijven. Misschien kon hij nadenken over het lange en moeilijke gesprek dat komen ging.
Het gras dempte het geluid van zijn schoenen toen hij landde. Maar een andere magiebron verried de aanwezigheid van een tweede. Enkel opkijken was genoeg geweest om een leerling bij het water te zien zitten, tekenspullen op schoot.

De vraag waarom de jongen midden in de nacht bij de waterval zat met zijn tekenspullen op schoot kwam niet in hem op. Dat kon hem eerlijk gezegd ook niks schelen. De jongen, duidelijk een leerling nu, had de capuchon die bevestigd zat aan zijn bovenkleding naar achteren geschoven en twee heldere blauwe ogen keken hem aan vanonder licht blonde lokken. Zijn stem verried twijfel en ongemak. Dat was wel iets waar Ronodan zijn vraagtekens bij zette. Verder was er iets aan de jongen die hij zojuist tegen was gekomen, iets wat hij niet kon plaatsen. Maar de blik die in zijn ogen lag. Het had iets bekends. Bijna als Aldar die met een nieuw brouwel was gekomen en je probeerde over te halen dat je er echt sneller van werd alleen maar om daarna in lachen uit te barsten als je erachter kwam dat het niets meer dan olie en inkt was. Het kon aan de ogen liggen.
Ondertussen was de jongen begonnen met praten. 'Ronodan,' zei hij meteen daarna. 'Ik heet Ronodan. Laat dat "ge- meneer" alsjeblieft weg zeg,' zei hij daarna ter verduidelijking. Hij wist niet precies waarom de knul hem zo irriteerde. Misschien omdat hij een bepaalde energie om zich heen had hangen die hij herkende maar niet thuis kon brengen. Het irriteerde hem mateloos. Als een woord wat op het puntje van je tong ligt maar je komt er niet op. 'Een beetje laat niet? Om nu nog buiten te zitten tekenen. Ik dacht dat er regels golden voor leerlingen dat ze na een bepaalde tijd hun kamer niet meer uit mochten,' ging hij verder, iets beheerster dan daarvoor. Ronodan wist zelf ook wel dat er genoeg leerlingen waren die die regel braken. Maar misschien kon hij zo meer woorden uit de jongen krijgen dan alleen "hallo".

De jongen noemde zichzelf Theneras. De naam klonk vagelijk bekend maar er was niet meteen iets wat in hem opkwam. Het zou waarschijnlijk wel niet zo belangrijk zijn dan. Zijn interesse was eigenlijk alweer verdwenen. Die ene vonk van herkenning was niet genoeg geweest om zijn aandacht bij de knul te houden. Hij wilde het gesprek beëindigen en terug naar Angani gaan totdat de jongen antwoord gaf op zijn eerdere woorden. Probeerde hij nou serieus om de wijsneus uit te hangen? Er was iets aan zijn woorden wat niet klopte. Een vreemd geluid. Hij hield dingen achter. Niet onbekend aangezien de meeste mensen dat deden. Maar dit was anders. Dit was niet zomaar dingen niet willen vertellen omdat je niet wilde dat andere mensen ze wisten. Dit was het opzettelijk verstoppen van informatie achter in je brein zodat ze er zelf niet eens meer bij zou willen. Misschien was daar die vonk van herkenning weer. Deze knul had veel dezelfde verdedigingsmechanismen die hij ook toepaste. 'Laat je door mij niet tegenhouden om te doen wat je dan ook aan het doen was. Ik ben geen docent,' sprak hij, kalmer dan eerst en hoewel hij het niet zei was duidelijk te horen wat hij bedoelde. Het boeit mij niet echt wat jij met je leven doet. 'Maar ik snap dat niet opgesloten willen zitten,' snoof hij daarna. Dat was exact de reden waarom hij vaker buiten dan binnen was. Het Puffoonse bloed liet zich niet geketend houden.
Het was dat moment dat Ronodan zich besefte wat dat "iets" was waar hij zich zo zwaar aan irriteerde. Het was niet de jongen zelf, of zijn vreemde manier van doen. Of zelfs zijn keuze om midden in de nacht bij een waterval te gaan zitten tekenen. Het was dat vervelende gezoem aan zijn hoofd. Dat gezoem wat van de lichtharige knul met de blauwe ogen afkomstig was. Hij had een hekel aan dat soort mensen. Mensen die aan alles dachten, van alles wilden weten. Maar vervolgens altijd hun mond hielden. Hun gedachten zoemden als een zwerm boze bijen omdat hun hoofd geen rust vond. Uiteindelijk kreeg hij altijd hoofdpijn van dat soort mensen dus ging hij ze liever uit de weg. Deze was hem echter langzaam tothet kookpunt aan het drijven wat al niet moeilijk was na de zware dag die hij achter de rug had. 'Luister, jij en ik weten allebei dat je iets wil zeggen. Dus voordat je ons allebei koppijn bezorgd zeg het gewoon,' zei hij ineens uit het niets tegen de jongen.

Ook dat kende hij. Dat gevoel van claustrofobie. Ronodan zou zichzelf niet echt claustrofobisch willen noemen. Het was niet dat hij helemaal gek werd in kleine ruimtes, hij moest er gewoon niet te lang inzitten. Dat was wat hij zo vreselijk vond aan de vergaderingen. Dan zaten ze gerust voor een paar uur met elkaar opgesloten in die torenkamer. Dat kon dan wel een beetje gaan kriebelen en als ze hem echt een paar dagen zouden laten zitten, dan zou hij wel waarschijnlijk compleet doordraaien. Ronodan had slechte ervaringen met opgesloten zitten in kleine ruimtes voor een lange tijd en al helemaal als je niet alleen was. Dan had je behalve je eigen gedachten ook al het gezoem van anderen. Een beetje zoals Theneras nu onwetend op hem afvuurde. Dat zorgde ervoor dat Ronodan brak en hem erop aansprak. Hij zag Theneras een paar keer met zijn ogen knipperen, zich waarschijnlijk afvragend waar die woorden ineens vandaan kwamen. Voor Ronodan was het inmiddels een tweede natuur om dingen te kunnen horen die andere mensen niet doorhadden. Hij dacht er ook niet langer over na dat Theneras waarschijnlijk niet het vervelende gezoem in zijn hoofd had wat Ronodan wel irriteerde. Hij had het er dus maar gewoon geroepen. Of Theneras gehoor zou geven of niet, dat was het punt niet. Als de jongen besloot dicht te klappen daan was het gesprek wat Ronodan betrof voorbij en zou hij vertrokken zijn. Maar dat deed de jongen niet. Het was een beetje timide, maar uiteindelijk gooide hij er toch een aantal vragen uit. 'We zijn niet onsterfelijk. Een messteek door het hart zal ons net zo snel doden als het jou zou doen. Onze leeftijd is bevroren. Vastgezet op een specifiek moment in de tijd. Als het doorbroken zou worden, dan zouden al die jaren er in één keer bij komen,' legde hij kalm uit al was hij er niet zeker van of zo'n proces wel doorbroken kón worden. 'Normaal gesproken is het zo dat een legendarische magiër een opvolger uitkiest, soms zelfs meer. Deze worden getraind om op een dag de taken van zijn leermeester over te kunnen nemen. Mocht er iets gebeuren met de huidige legendarische magiër, dan zal de magie tenminste niet verloren gaan. Er zijn gevallen waarbij een legendarische magiër geen opvolger is geweest maar die zijn zeldzaam,' ging hij vervolgens door. Zijn opvolging was zo'n geval geweest. Reá had geen keuze gehad dan hem te benoemen. Theneras derde vraag was minder makkelijk te beantwoorden en Ronodan bleef even zwijgen. 'Dat heeft te maken met de duistere oorlog,' begon hij daarna zacht. De oorlog waarin magiërs vervolgd werden door de gekte van de Shadraanse koning. 'Veel magiërs waren niet veilig op hun eigen thuisplaneet. Een aantal van hen verzamelden zich hier, verborgen voor de jacht die op hen gemaakt werd en de vervolgingen. Ze zijn na de oorlog hier gebleven en de grootmeesters die de school gebouwd hebben waren de eerste generatie legendarische magiërs. Zij leefden hier, daarom staat de Toren hier nog altijd. Daarbij is deze plek neutraal, altijd al geweest. Dit is de enige plek waar niemand direct in het voordeel staat, mochten er gevechten uitbreken,' vertelde hij uiteindelijk. Zelf had hij de duistere oorlog niet meegemaakt. Hij was immers pas geboren toen die al voorbij was, maar hij herinnerde zich verhalen van zijn vader die het einde van de oorlog had gezien. Ook Jareth had hij er ooit over horen praten. Hij had de oorlog zowat vanuit de frontlinie gezien naar het scheen. De gedachte aan die tijd uit zijn jeugd had Ronodan afweziger gemaakt. Zijn houding was wat meer ontspannen en hij maakte niet meer zo'n geïrriteerde indruk.

De eerste paar woorden waren voorzichtig over zijn lippen gekomen, maar langzaamaan was de jongen losgekomen en begonnen vraag achter vraag op het af te vuren. Zijn antwoorden klonken gematigd en gaven eigenlijk alleen antwoord op het gevraagde. Uitleg eromheen liet hij voornamelijk achterwege alsof de vragen van de jongen beantwoorden meer een taak dan een gesprek was. Hij knikte enkel op Theneras' woorden over zijn eerste vraag. Ronodan was er niet zeker van of het onmogelijk was onsterfelijkheid te bereiken. Hij had atijd geloofd dat er een manier moest zijn. Maar als die er was, dan had hij hem nog niet gevonden.
De vervolgvraag van de jongen liet hem even nadenken. 'Niemand weet wat er gebeurd als de balans in zoverre verstoord wordt. Er zijn oude teksten die spreken over een zeer oude planeet zonder centrale bron waar magie naartoe terug kon keren zoals onze taak bevat. Volgens die teksten is deze planeet geïmplodeerd. Maar men kan enkel gissen naar wat er daadwerkelijk gebeurd is en of die planeet überhaupt wel bestaan heeft,' vertelde hij. Er waren zeker aanwijzingen dat een desbetreffende planeet bestaan had. Maar dat kon die knul mooi zelf maar uit gaan zoeken als hij er zo geïnteresseerd in was. Ronodan was hier niet om universe geschiedenisles te geven.
Zijn derde vraag liet oude herinneringen boven borrelen. De duistere oorlog. Een donkere periode in de algemene Kovomakaanse geschiedenis die hij gemist had en misschien was dat maar beter geweest ook als hij de teksten en verslagen uit die tijd voor geest haalde die hij achteraf gelezen had. 'Het is neutraal land en niets anders,' was zijn mening. Een toevluchtsoord zou hij de school en het verdoemde stuk rots waar het op stond niet willen noemen. Buiten haar ging alles gewoon door. Nieuwe oorlogen ontstonden en werden weer uitgevochten. Oude dingen verdwenen, nieuwe werden ontdekt. Het was niet alsof je, door hier te zijn, daar allemaal aan kon ontsnappen. Het was slechts een plek waar je even kort op adem kon komen voordat je verder ging met de klim over het hobbelige pad wat ze leven noemde.