Het was een van de regenachtige, koude lenteavond. De regen had al de hele dag rond gehangen maar had pas richting de schemering de moeite gevonden om te vallen. Het was zachtjes begonnen met miezer, maar die miezer was aangezet tot harde, stromende regen tegen de tijd dat het volledig donker was. Het had het grind op de paden doorweekt en liet er voor zorgen dat je wegzakte en op sommige plekken weer uitgleed, waardoor je schoenen onder de modder zaten en je humeur nog dieper zakte dan die vis met dat lampje in de zee. Oliver was zo een persoon die nu lager was gezonken dan die vis. Hij had zich na het avond eten nog buiten gewaagd, nog voordat het was gaan regenen, om uit de dagelijkse sleur van vermoeidheid en gezeur te komen. Zijn nachten waren er misschien op vooruit gegaan nu Sareth duidelijk had aangetoond weer te leven, haar plotselinge levendigheid had een aardige indruk op hem achter gelaten, was zijn slaapritme weer redelijk hersteld. Het gebeurde minder dat zijn gedachtes naar haar toe dwaalden en vervolgens het spoor kwijt raakten omdat zijn zorgen hem teveel werden en hij het vage, ongemakkelijke gevoel in zijn borst weer kreeg. Het twijfelachtige gevoel of dit het allemaal wel waard was. De drugs, het leven wat hij nu had en aan het verspelen was. Oliver had zichzelf al vaak genoeg gewaarschuwd dat als hij zo door zou gaan, hij net als Sareth zou eindigen, misschien nog erger, misschien zelfs zou sterven. Maar toch bleef hij in de destructieve levensstijl hangen. Gewoon omdat hij niet beter wist. Hij wist niet hoe hij normaal kon leven, zonder elke avond slaappillen en andere kalmerende drugs te slikken om vervolgens een paar uur later weer zwetend wakker te worden van nachtmerries en de pijn in zijn rug. Het resulteerde in nog meer drugs slikken en nog meer nachtmerries. Het putte hem uit maar een oplossing vond hij niet en wilde hij misschien ook wel niet vinden. Hij kon leven en als de kalmerende drugs teveel werd, dan had hij altijd nog de andere die hij kon nemen.

De miezer had hem niet veel gedeerd, Oliver was wel eens vaker in dat soort buitjes gaan lopen. Het was misschien niet prettig, maar het friste een beetje op. De miezer maakte de lucht klam en kil. Het drong tot op zijn bot door en de rillingen liepen over zijn rug, maar stug was hij door blijven lopen. Oliver was Oliver niet als hij zijn eigen protesten aan de kant zette en gewoon door ging. Misschien kon je dit zien als een negatief kenmerk en voor hem voelde het ook zo wel eens, maar voor nu was hij blij dat hij dit bezat. Met zijn handen in zijn zakken was hij over de paadjes gesloft, steentjes wegschoppend, naar zijn schoenen starend. De regen had alles en iedereen naar binnen gejaagd, alsof de regen het monster was wat je achterna zat in je nachtmerries en je er het liefst zo ver mogelijk vandaan wilde zijn zodat het je niet kon pakken of aanraken. Misschien wilde mensen daarom niet nat worden. Maar Oliver had al vaker kennis gemaakt met het monster uit zijn nachtmerries en of het in de regen huisde wist hij niet, maar het maakte hem voor nu niet uit dat zijn kleding vochtig werd.
Voor een klein momentje was de jongen blijven staan, kijkend naar de stallen en zich afvragend of hij wellicht de dieren een bezoekje kon geven. Maar hij was net zo min een dierenmens als iemand die graag achter zijn bureau zat en braaf zijn huiswerk maakte. Dus had hij zijn blik weer afgewend en zichzelf verteld nog een rondje om het meer te maken om vervolgens maar weer naar binnen te schuifelen, naar zijn kamer te gaan en daar voor de rest zijn avond door te brengen. Met een zucht had hij het pad naar de stallen verlaten en was hij begonnen aan zijn rondje rond het meer.
Hij was ongeveer op de helft van het rondje rond het water toen de hemel open brak. Het liet hem stil staan en voelen hoe de regen zijn kleding doorweekte, hoe druppels langzaam en koud langs zijn nek, over zijn rug omlaag dropen en hoe zijn haren vastplakten aan zijn hoofd. Voor een moment keek Oliver op naar de hemel, die nu compleet donker was. Hij kon de regendruppels niet zien aankomen en kon het alleen voelen. Vervolgens boog hij zijn hoofd weer, starend naar zijn schoenen die in de gevallen duisternis nauwelijks meer zichtbaar waren. Alleen de witte neuzen van zijn gympen leken nog een beetje te reflecteren, alsof ze opzoek waren naar het laatste sprankje zonlicht of de stralende maan die nu duister verborgen zat achter de huilende wolken. Ergens in de verte leek iets te rommelen. Als er onweer aankwam was het misschien beter om nu huiswaarts te trekken. Nog langer in de regen en dan zou hij wellicht ziek worden. En de vermoeidheid die al een grote rol speelde in zijn leven zorgde er al voor dat zijn immuunsysteem niet al te geweldig was, waardoor een verkoudheid wat sneller op de loer lag. Oliver schudde zijn hoofd, de vastgeplakte haren kwamen weer wat los en plakte zich even snel weer vast als dat ze waren losgekomen. Vervolgens zette hij in snellere stappen, met nog steeds zijn handen in zijn zakken, de route verder. Het onweer in de verte maakte hem ongemakkelijk, hij was nooit al zo'n fan geweest van onweer. Het kwam te onverwachts en het had geen nut anders dan mensen bang en ongemakkelijk te maken.

Oliver was verkleumd en doorweekt tot op het bot toen hij eindelijk zijn weg naar binnen had gevonden. De grote zaal was voor het grootste deel verlaten en hier en daar schuifelde nog een leerling rond die wat avondsnacks probeerde te jatten. De jongen besteedde er geen aandacht aan. Hij vermeed iedere starende blik en liep rechtdoor, de trappen op. Hij hoorde gefluister. Want wie was nu zo gek om met dit weer zich buiten te wagen. Een wolkbreuk, onweer en nacht. Het waren drie factoren die alleen maar konden uitlopen op ellende. Of in ieder geval, verkoudheid. En Oliver had daar niet bepaald zin in. Maar dan had hij ook niet naar buiten moeten gaan en had hij bij het eerste teken van regen al rechtsomkeer moeten maken. Dan was hij nu niet doorweekt geweest en gingen er niet allerlei negatieve gedachtestromen door zijn hoofd heen. Nu wilde hij vooral warme kleding en iets wat zijn zorgen en gedachtes wegdreef naar een ban achterin zijn hoofd. Het was misschien niet de juiste oplossing maar Oliver wist nu eenmaal niet beter. Er was niemand die hem vertelde dat hij het niet moest doen. Hij had alleen Sareth. En Sareth moedigde hem alleen maar aan. Ze moedigden elkaar aan.
Het was alsof de trap oplopen meer moeite kostte dan ooit. De kleding zoog zich vast en maakte het zwaarder om zich voort te bewegen. Het maakte Oliver alleen maar chagrijniger, want zijn enige doel was nu nog om zijn kamer te bereiken, zich te verschuilen in warme, droge kleding en vervolgens genoeg snuiven en slikken dat de hele negatieve vibe die om hem heen hing zou wegvagen. De jongen sleepte zich voort, de utpoia van zijn onopgeruimde kamer waar de comfortabele kleding en andere spul verlangend op hem lag te wachten, in in zijn hoofd houdend. Hij was al dankbaar genoeg dat de Air-magicians etage niet op de bovenste verdieping lag. De deur leek zwaarder te zijn, de leerlingenkamer leger. Haast iedereen had zich teruggetrokken, slechts een laag brandend vuur liet Oliver eraan herinneren dat hier ook nog andere mensen leefden, degenen die dezelfde magiesoort als hem bezaten. Het leek hem vreemd in zijn ogen. Totaal onbekende personen en toch waren ze via een sprankje magie dat in hun aderen stroomde, verbonden met elkaar. Als een grote familie. Een familie waar Oliver, net als zijn officiele familie, niets aan had. Niemand leek naar hem om te kijken en niemand gaf ook echt om hem.

De jongen sleepte zich voort naar zijn kamer, ramde de deur open en stond voor luttele seconden in de opening, starend naar de ravage die hij zelf had aangericht. Het verbaasde hem keer op keer dat hij in deze zwijnenstal kon leven en dat het nooit in hem opkwam om iets op te ruimen. En voor nu kon hij er ook mee leven. De deur ging dicht en hij slofte naar zijn bed waar wonder boven wonder nog kleding lag die er niet al te vuil uitzag. Zo snel als hij kon ontdeed Oliver zich van zijn natte, bemodderde kleding en schoot hij in zijn comfortabele en warme oversized hoodie en donkere broek. De natte kleding gooide hij wat onbezorgd over de verwarming, het zou nog wel even duren voordat het naar de was ging.
Een flits was buiten te zien, de storm was dichterbij gekomen. Even verstijfde de jongen, voelde hoe de donder als een rilling over zijn rug liep en ontspande weer. Hij greep zijn dekbed plus de pillen die op zijn nachtkastje stonden en met het dekbed om zich heen geslagen liep hij zijn kamer weer uit, richting de leerlingenkamer. Het was nu compleet verlaten, perfect. Oliver legde zichzelf neer op de bank en gooide een aantal kussens zijn kant op. Het was een kleine voorraad voor wanneer het kussen waar hij zijn hoofd op zou leggen doorweekt zou raken van zijn haren. Oliver opende het potje met pillen en legde er twee in zijn hand. Normaal zou hij ze met water moeten nemen, maar voor nu was hij er te lui voor en snakte hij te erg naar het lichte, zorgeloze gevoel dat het kleine, ronde tabletje hem zou geven. 'Op de dood.' Mompelde hij slechts waarnaar hij de pillen achterover sloeg en ze met moeite doorslikte. De jongen dook onder zijn dekbed en ging op de bank liggen, zijn ogen gefixeerd op het vuur dat langzaam zijn lichaam verwarmde. Het vage gevoel van de pillen verspreidde zich over zijn lichaam, liet voor even zijn voeten tintelen, vervolgens zijn vingers. Het kroop naar zijn hoofd en na een tijd die voor Oliver veel te lang duurde had hij eindelijk het zorgeloze gevoel waar hij al de hele avond naar snakte.

OOC; Voor Yagami - Sorry dat deze post zo ontiegelijk lang en oninteressant is geworden :c