Het was rond middernacht. De gangen waren uitgestorven, en alleen het zwakke schijnsel van de maan dat door de ramen scheen was de enige vorm van licht. Het gaf de gang een beetje een spookachtige sfeer. De harnassen leken net levend. De schilderijen waren opeens niet meer zo vrolijk. De kroonluchters waren uit. Niemand zou zich dan ook nog op de gangen wagen. Iedereen sliep dan ook....Iedereen? Nee. Voetstappen verstoorden de stilte in de gang. Er was een schaduw te zien in het zwakke schijnsel. Er liep een jongen door de gang. Hij stopte even, en keek door 1 van de ramen. Met zijn donker paarse ogen, die zwart leken in het donker, tuurde hij over de binnenplaats van de school. De binnenplaats zag er mysterieus en sinister uit in de duisternis. Er vloog iets over de binnenplaats. Een uil? Vast. De jongen zag dat het beest ging zitten op de muur. Vlakbij het raam. Hij zag inderdaad dat het een uil was..Maar wat voor.. Hij keek even heel goed. Het was een grote uil, met fel gele ogen. Het dier keek om zich heen. Toen keek hij naar de jongen. De keel van de uil ging even op en neer. Zacht hoorde hij de roep van de uil. Die roep..dat was de roep van de Shadraanse Reuzenbosuil. Hij kon het weten, want hij had deze zeer vaak gehoord op zijn thuisplaneet, Shadra. Hij had deze vaak gehoord toen hij daar op uitstapjes ging in een bos niet ver bij zijn huis vandaan. Hij keek naar de uil. Deze vloog na een tijdje weer weg, de nacht in.
Maar nu, de jongen, waarom was hij toch nog zo laat op de gangen? Simpel. Hij hield van deze sfeer. De duistere, sinistere sfeer.. Hij kon zo ook ongehinderd de school verkennen, en af en toe zich verstoppen als er een leraar langs kwam. Jake keek nog steeds door het raam. Maar hij keek nu naar de sterrenhemel. Deze was adembenemend. Hij zag miljarden lichtjes. Hij probeerde de planeten te vinden. Hij merkte dat dit lastig was, aangezien hij geen telescoop had. Na lang zoeken dacht hij Razen te hebben ontdekt. Hij belsoot dat het geen zin had, en sloot zijn ogen en glimlachte. Hij draaide zich om, en liep verder. Hij kwam na een tijdje bij de deur van zijn etage, de Dark Magicians etage. Hij duwde voorzichtig tegen de deur. De deur kraakte een beetje. Achter de deur was ook niets van licht te zien. Alleen een heel zwak schijnsel van een openhaard, die in het midden van de zaal stond. Hij liep langs deze. Naar de deur van zijn slaapzaal. Hij duwde deze heel zachtjes open om niemand wakker te maken. In de duisternis zocht hij naar zijn eigen bed. Hij vond deze al snel, omdat deze de enige was die onbezet was. Ook was er bij zijn bed een nachtkastje. Hij haalde een klein sleuteltje uit zijn zak. Hij stak deze in het slot. Met een zachte klik gaf deze mee. Hij deed de bovenste la open. Hij haalde er een boek uit. De komst van het leven. Door: Ferez Gratendae Hij sloot de la weer, en zette deze weer op slot. Hij liep zachtjes de slaapzaal weer uit en nam plaats in een fauteuil bij de openhaard. Hij sloeg het boek open, en begon te lezen. Er was weliswaar weinig licht, maar als Shadraan zijnde, had Jake goeie ogen om in het donker te zien. Toen hoorde hij de deur van een slaapzaal opengaan. Hij wist niet welke. Hij besloot er geen aandacht aan te besteden, en las verder.

Rustig opende ciel de deur van de slaapzaal, hij was niet moe dus besloot hij even rond te lopen.
Hij sloot de deur net iets te hard waardoor er waarschijnlijk wel een paar mensen wakker werden, niet dat het hem wat uit maakte.
Met een emotieloze blik keek ciel de grote ruimte binnen, het was behoorlijk donker dus hij kon amper wat zien.
Niet dat hij varwachte dat iemand wakker was. Ciel zuchte, er was hier echt niemand, of wel?
Na een poosje in het donker te kijken, merkte hij dat er wel iemand zat, wie was het, een leerling een leraar...
Met z'n nog steeds emotieloze maar iets nieuwschierige blik keek hij naar de jongen,
Hij zat te lezen, en leek niet te merken dat ciel er was.
ciel besloot ook maar te doen alsof hij de jongen niet had gezien.


-sorry dat het zo kort is-

Jake hoorde voetstappen achter zich. Ah, een mede duistere magician. Hij zag vanuit zijn ooghoek, een jongen om zich heen kijken. Het was dan wel donker, hij kon prima zien dat er iemand was. Hij hoorde de jongen zuchten. Toen zag hij de jongen even langer zijn kant opkijken. Hij had Jake dus gezien. Maar toen besloot deze snel weer een andere kant op te kijken. Jake glimlachte. De jongen zou een leuke gesprekspartner maken. "Ik weet dat je me gezien hebt." Jake was nog steeds in zijn boek aan het lezen. "Kom er gezellig bij zitten." Hij zei dit met een bijna smalende glimlach. Hij was met zijn hand naar de fauteuil tegenover hem. Deze jongen had zichzelf hoog in de bol, dat kon Jake zo zien aan de houding van de jongen. Dit kon nog wel eens een zeer vermakelijk gesprek worden. Jake had al die tijd niet opgekeken van zijn boek. Wat zou deze jongen hier doen op zo'n laat tijdstip? Hij zou vast ook niet hebben kunnen slapen. Niet dat Jake niet had kunnen slapen. Hij had gewoon niet de snel de behoefte om te slapen. Het haardvuur knisperde nog altijd rustgevend door. Het schijnsel dat het vuur op de muren maakte was spookachtig. Maar dit was ook de dark magicians etage. Hier was een spookachtige, duistere sfeer gewoon normaal.

,,Ik weet dat je me gezien hebt, kom er gezellig bij zitten''
Ciel keek om, hij had niet verwacht dat hij zo snel gezien werd, en nu nog verder lopen zou al helemaal niet werken.
Snel glimlachte hij, maar eigenlijk had hij nog maar weinig geglimlacht sins dat z'n ouders waren overleden, dus z'n glimlach kwam nog al nep over.
Toen ging hij tegenover de jongen zitten, en keek naar de grond.
,,Hoe heet je eigenlijk, niet dat het me wat boeit'' mompelde ciel verlegen.
Even bedacht ciel zich dat hij z'n eigen naam ook nog niet had gegeven. ,, 'mijn naam is Ciel'' mompelde hij.
Opeens merkte hij dat de jongen tegenover hem nog steeds in z'n boek keek.
Ciel keek even beledigd. ,,doet hij dat om mij te irriteren ofzo?'' dacht ciel terwijl hij even arrogant de andere kant op keek.
Maar toen Ciel toch een beetje nieuwschierig werd probeerde hij te kijken wat voor boek het was.
Het bleek dat hij te ver weg zat om de titel van het boek te lezen.
,,wat voor boek lees je, niet dat het me wat boeit'' zei ciel, de laatste paar jaren probeerde hij gemeen over te komen ook al weet hij niet precies waarom, dus telkens als hij z'n nieuwschierige kant liet zien en een vraag stelde eindigde de zin vaak met niet dat het me wat boeit zo dat de mensen bleven denken dat hij gemeen was.

,,Hoe heet je eigenlijk, niet dat het me wat boeit. mijn naam is Ciel.'' Jake deed alsof hij verder aan het lezen was in zijn boek, puur om te kijken hoe Ciel erop zou reageren. Ciel..Ciel...Phantomhive..Jake had wel eens van hem gehoord. Het scheen dat hij ook altijd een butler bij zich had, maar deze was nou even niet zo gauw ergens te bekennen. Hij zag dat Ciel nieuwsgierig was geworden naar zijn boek. Eventjes glimlachte Jake flauw. ,,wat voor boek lees je, niet dat het me wat boeit'' Jake keek op. "Als het je helemaal niets boeit, waarom stel je al die vragen dan?" Hij deed de bladwijzer met een zucht in het boek. "Dit boek gaat over hoe al het leven is onstaan en waarom het er eigelijk is. Als je geïntreseert bent." Hij legde het boek op een klein tafeltje dat tussen de 2 instond. "Mag je het lenen, maar alleen omdat je een mede etagegenoot bent. Jake is trouwens de naam." Dit kind probeerde dus een beetje gemeen te zijn. Aangezien hij zogenaamd weinig interesse in anderen had. Ciel moest nog veel leren over het slecht zijn...wat een dwaas.

(Meh, kon beter)

Alois komt binnen lopen.hij merkte meteen dat er mensen waren.rustig liep hij naar zijn bed.hij zag dat ciel er ook was maar hij zou neit op hem gaan rerageren.Alois mag ciel niet.Alois ging op zijn bed liggen en keek naar ciel.waarom moest hij hier nou zijn.alois pakte zijn boek uit de tas en ging wat lezen.alois keek naar een tijdje op.claude was naast hem gaan staan en keek hem verbaast aan.wat is er claude?.claude wees naar ciel.Ik weet het.alois zucht.zelf in de dark etage had hij geen rust van ciel.alois ging weer lezen.jake is hier ook.Hey jake!Alois keek naar jake

Als het je helemaal niets boeit, waarom stel je al die vragen dan?" zei Jake en zuchte.
"Dit boek gaat over hoe al het leven is onstaan en waarom het er eigelijk is. Als je geïntreseert bent."
Toen legde Jake het boek op een tafeltje dat tussen de 2 in.
"Mag je het lenen, maar alleen omdat je een mede etagegenoot bent. Jake is trouwens de naam."
Even keek Ciel op.
Snel pakte hij het boek en keek even weg. Toen verscheen er een kleine glimlach op z'n gezicht.
,,b-bedankt'' zei Ciel, en keek even in het boek.
,,sebastian!'' zei Ciel. ,,Ik weet dat je er bent, kom hierheen''. Achter Jake stond de butler van Ciel.
Sebastian glimlachte even koud. ,,Oh, kijk nou, u heeft me gezien'' Zei sebastian sarcastisch.
Ciel keek naar z'n butler maar reageerde niet.
Sebastian bleef glimlachen.
,,wat is er'' zei ciel geirriteerd. Toen liet Sebastian zien waarom hij glimlachte.
Alois trancy was er, de jongen die Ciel helemaal niet mocht.
Ciel keek weer weg van Alois, hij was niet echt in de stemming om met hem te praten.

Aloiz zag dat ciel naar hem keek.
ik ben dus echt in een rothumeur waarom moet ciel hier nou zijn.
Alois keek nogal al boos.
Alois stond op en en ging lezend de dark etages uit.
hij had dus echt geen zin om daar lange te blijven zolang ciel daar is.
alois sloeg de deur achter zich dicht.

Het was al behoorlijk donker, maar dat was ook logisch het was rond middernacht.
Gilbert liep door de gangen, z'n lange jas danste sierlijk achter hem aan en z'n schoenen maakte een tikkend geluid dat galmde door de gangen van de school.
Het was rustig en stil op dit tijdstip waardoor Gilbert het vreselijk leuk vond om een wandeling door de school te maken.
Het was volle maan vandaag, het licht scheen door de ramen de gangen in maar de gangen zagen er nog behoorlijk donker uit.
Gilbert schoof z'n hoed verder voor z'n goud/gele ogen en liep verder door de donkere gangen.
Er schoven een aantal wolken voor de maan waardoor bijna al het licht uit de gangen verdween, het enige licht dat er nog was, was het licht van de vlam van het kaarsje dat Gilbert in bij zich had.
Het vlammetje leek te dansen telkens als Gilbert te snel liep en leek dan uit te gaan, maar dan stopte Gilbert even en de vlam werd weer even groot zoals het eerst was.
Gilbert opende een grote deur, hij merkte dat hij niet de enige was die in deze donkere nacht nog steeds wakker was.
Er verscheen een geheimzinnige glimlach op z'n gezicht, en hij liep met rustige passen naar binnen.
Hij merkte dat hij nog niet gezien was, niet dat het echt raar was, Gilbert was bijna helemaal in het zwart gekleed en had z'n bijna lichtgevende goud/gele ogen verborgen onder z'n zwarte hoed.
,,Goedenavond heren'' mompelde Gilbert beleefd toen hij verder binnen was gelopen.