<sub>Stap voor stap begaf de jonge brunette zich richting Oak’s Field, gekleed in een donkere broek met daarboven op een donkere hoodie. Dat soort kleding dat wellicht een beetje te warm was voor vandaag, gezien het vandaag een uitzonderlijk warme herfstdag was geweest, maar perfect was voor de plek waar ze deze avond naartoe ging. Zodat ze niet zou opvallen, want op de plek waar ze heen ging, wilde je niet opvallen. Niet als je bezat over een klein beetje gezond verstand, uiteraard. Toen ze de stad eenmaal had bereikt, viel het haar op dat het nog niet zo heel druk was in Oak’s Field. Het was een zaterdag avond, dus waarschijnlijk zou de drukte over een half uur of een uur wel komen, de meesten waren zich immers nog aan het aankleden en klaarmaken voor een heerlijk avondje stappen. Het was niet Ziva’s intentie om deze avond te gaan stappen, daar had ze overigens ook niet de kleding voor aan. Ze was hier voor iets heel anders, iets wat haar zelf enige zenuwen gaf – gezonde zenuwen, dan wel. Wat ze ging doen was immers niet helemaal zonder risico, maar ze had het gezien als haar laatste toevluchtsoord. Haar laatste kans, voordat nog iemand erachter zou komen dat ze al een hele tijd lang geen vuurmagie kon besturen en haar wilde ‘helpen’. Zenuwachtig zoog de brunette een diepe ademteug naar binnen, terwijl ze haar helderblauwe kijkers even door de straat liet glijden en een beetje achterdochtig over haar schouder heen keek. Niemand te zien. Snel schoot ze de hoek om van de straat, de tunnel in, richting een van de meest lugubere plekken van de planeet van Starshine Academy. The Black Market. Snel schoof ze de hoodie over haar hoofd heen en richtte ze haar blik deels op de grond, zodat haar gezicht deels verscholen was onder de schaduw van de hoodie. Het was duidelijk dat ze niet wilde opvallen en al helemaal niet herkend wilde worden. Wie weet stond ergens, tussen alle mensen, wel iemand van de school. Die haar kon verlinken of haar in de problemen kon brengen bij de school zelf, bij de instantie die haar tot haar achttiende in de gaten had gehouden. Ze durfde te wedden dat als men oor kreeg van het feit dat ze hier op deze plek was, dat ze flink in de problemen zou komen. Haar handen had ze in de zak van de hoodie gestoken, waar heel toevallig haar portemonnee in zat. Ze wilde niet dat iemand hem uit haar zakken haalde, dus klemde ze haar hand er zachtjes omheen, om het te beschermen voor zakkenrollers. Achterdochtig als ze was, wilde ze natuurlijk niets aan het lot overlaten. Haar ogen schoten van rechts naar links, terwijl ze iedereen om haar heen probeerde te peilen. Niemand leek aandacht te hebben voor de jonge mysterieuze brunette, maar schijn kon bedriegen en Ziva durfde zich alles behalve op haar gemak te voelen op deze plek. Je zou denken dat een persoon zoals haar, die wellicht meerdere malen met de politie in aanraking was gekomen en twee jaar had gespendeerd in een jeugdgevangenis – die overigens maximaal beschermd werd -, wel gewend was om op lugubere plekken zoals deze rond te lopen. Maar niet Ziva. Vanaf de dag dat haar vader schuldig was gevonden aan een misdaad die hij niet had begaan, was het oordeel over zijn dochter al geschept. Ze zou een probleemkind worden, niemand die haar wilde, niemand die zich meer om haar deerde. Dat was wellicht ook de reden geweest waarom ze haar zo snel in Allenwood hadden gegooid. Vanwege de zogenaamde daden van haar vader. Men was bang dat ze allang het verkeerde pad was opgegaan, dankzij hem. Zo vader zo dochter, immers. En nee, natuurlijk was de brunette geen lieverdje. Ze had zo ook haar dingen gedaan in haar verleden, dingen die niet door iedereen werden gewaardeerd.

Ze sloeg nogmaals een hoek om en bleef stilstaan voor een luguber ogend gebouw. ‘The Lurking Vulture’ werd de taverne genoemd. Een plek waar je niet als goody-two-shoes heenging, gelukkig voor haar was ze dat niet. Een zachte zucht rolde over haar lippen, terwijl ze haar blik vastberaden richtte op de deur. Ze stapte er met snelle passen op af, maar een brede arm die voor haar uitreikte, stopte haar in haar pas. Zijn arm blokkeerde de ingang en desondanks dat Ziva zelf 1 meter 72 groot was, moest ze haar hoofd omhoog richten om de persoon waaraan de arm vast zat aan te kijken. Het was een immense man, gespierd, breed, intimiderend, zelfs angstaanjagend. Een kleine, scheve glimlach vormde zich rond zijn lippen, up to no good. ”This is no place for a pretty little girl,” Weerklonk zijn duistere, lage stem. Ziva bleef hem met haar helderblauwe ogen aankijken, vastberaden en fel, zoals altijd. Wellicht een kenmerk van haar dat haar wel meerdere malen in de problemen had gebracht, maar in dit geval hoopte ze dat het eerder zou helpen dan haar in de problemen zou brengen. Ze moest immers hoe dan ook hier naar binnen komen, ook al zei ieder vezeltje in haar lichaam dat ze beter kon omdraaien en weglopen. Want dit was inderdaad geen plek voor een pretty little girl. Gelukkig voor haar was ze dat niet. ”I’m not a pretty little girl.” Reageerde ze dan ook fel, net zo fel als die blauwe ogen die omhoog gericht waren zodat ze deze vastberaden in de zijne kon haken. Bij haar woorden trok de uitsmijter een van zijn wenkbrauwen op, alsof hij bijna wilde zeggen ‘oh really?’. Ze maakte echter geen aanstalten om zich om te draaien en weg te lopen en bleef met dezelfde felheid naar hem opkijken. Met de wetenschap dat als hij haar niet naar binnen wilde laten, er ook geen kans was om naar binnen te komen. Ze kon lastig tegen hem op. Hij was meerdere keren zo breed als haar, zou haar waarschijnlijk met zijn pink kunnen optillen en weggooien als hij dat wilde. Voor een moment had de brunette gedacht dat hij haar toch alsnog zou weigeren, maar nadat de grote man een diepe zucht over zijn lippen had gebracht, bracht hij zijn brede arm weer naar beneden en maakte met zijn andere arm een snelle, alles behalve elegante, beweging richting de deur. Ze mocht naar binnen. De brunette knikte kort en stapte door de deuropening, haar helderblauwe ogen gleden direct over de ongure types die aan de vele tafels zaten. Het zag er voor nu nog redelijk rustig uit, maar schijn bedroog, want deze plek stond niets voor niets bekend als de meest ongure plek van de Black Market. Haar ogen haakten zich direct in de ogen van een meneer aan de achterkant van de taverne. Hij zat aan een tafel, een glas drank voor zich, en zijn ogen waren op haar gericht en op haar alleen. Hij had haar direct opgemerkt vanaf het moment dat ze naar binnen was gestapt en desondanks dat ze een ongelofelijk angstaanjagend gevoel van zijn starende blik kreeg – iets wat ongewoon was bij de brunette die normaliter iedereen met een dodelijke blik kon blijven aanstaren – wist ze dat hij de persoon was waarbij ze moest zijn.

De weg naar de man toe was echter niet zo gemakkelijk als ze had gedacht. Toen ze halverwege was, ontstond er uit het niets een vechtpartij vlak naast haar, waardoor ze van haar voeten werd geduwd. Ze had er alles voor gedaan om op dat moment op de grond terecht te komen, maar helaas voor haar landde ze pardoes op de schoot van een ander. Daarbij was ook de hoodie van haar hoofd afgegleden, haar fijne gezicht, haar felblauwe ogen en de prachtige licht gekrulde bruine lokkend tonend. Verschillende ‘oehs’ en ‘ahs’ weerklonken van menige mensen die om hen heen zaten, vooral van de mensen die overduidelijk bi de man hoorden waarop ze was beland. Hijzelf keek haar met een grote grijns aan, alsof dit wel een hele fijne verassing was. Ze kon van waar ze zat de geur van zijn adem ruiken, van de vele glazen drank die hij waarschijnlijk al op had. Voordat hij ook maar een move of iets dergelijke kon maken, had Ziva zich al van hem afgeduwd en was ze snel weggelopen. Gelukkig voor haar hadden de dronken mannen een aandachtspan van een goudvis, waardoor ze haar nog geen drie seconden later allang vergeten waren en hun aandacht weer op de vechtpartij hadden gericht. Op één persoon na. Hij zat in een hoekje van de taverne te spelen met zijn bijna lege glas bier, maar zijn aandacht was nu volledig op haar gericht. Het maakte haar ongemakkelijk. Ze trok de hoodie weer snel over haar hoofd heen en stapte op de man af waar ze daarnet naartoe had willen lopen. Rustig trok ze de stoel die tegenover hem zat achteruit en ging ze erop zitten. Voor wat leek als een heel uur, maar eigenlijk niet meer dan een minuut was, keek de man haar doordringend aan. Waarna hij zijn glas drank naar voren schoof alsof hij haar wilde vragen of ze ook wat wilde. Ze keek er even achterdochtig naar, waarna ze haar hoofd schudde. Nee, bedankt. Zacht schoof ze het glas weer van haar af. Want wie wist wat daar allemaal in zat. De man knikte, niet helemaal tevreden met het feit dat ze zijn offer had afgewezen, maar ze was uiteraard niet hier voor de drank. Ze was hier voor iets anders. ”Heb je het geld bij je?” Vroeg de man, zijn stem was schor en laag en zijn gezicht zag er vrij gehavend uit. Bovendien zou ze bijna zeggen dat ze pretlichtjes kon zien in zijn ogen, vast vanwege wat daarnet was gebeurd. Ze had een hekel aan dit volk, nu al. Stilletjes knikte de brunette, terwijl ze vlug het geld tevoorschijn haalde en op de tafel legde. Hij schoof het naar zich toe en begon het te tellen, waarna ze blik weer omhoog gleed. ”I want double.” Wat? De brunette keek hem bijna verbijsterd aan. Niet gewend aan het feit dat mensen zich niet aan hun woorden hielden. Niet gewend aan dit soort momenten. Ze opende haar mond en sloot deze weer, wetende dat ze op haar hoede moest zijn met wat ze op deze plek zei. Ze mocht niemand kwaad maken of uitdagen. Maar voordat ze er erg in had, had ze haar mond al voorbij gepraat; ”I’m not paying double.” Een scheve grijns verscheen op het gelaat van de man. ”Then it’s no deal.” Sprak hij, het geld had hij allang in zijn eigen zakken gestopt en hij leek geen aanstalten te maken om het terug te geven. Haar mond viel er bijna van open en met haar grote, blauwe ogen bleef ze hem strak aankijken. Shit. ”I will pay double..” Bromde ze dan uiteindelijk maar, wetende dat hij iets had wat zijn wilde hebben. Wetende dat als ze nu opstapte en weg liep, ze toch een deel van haar geld kwijt zou zijn en met lege handen naar buiten zou stappen. Nee, ze was niet door al deze moeite heengegaan om hier met lege handen weg te lopen. ”Triple.” De man wist precies dat hij alle touwtjes hier in handen had en hij leek het heel erg amusant te vinden ook. Ziva klemde haar kaken stevig op elkaar en moeizaam pakte ze de portemonnee uit haar tas om het geld te tellen. Ze had gelukkig genoeg bij zich. Gelukkig. Ze hield het geld in haar hand en liet haar blik weer op de man vallen, die nu met zijn hand geïrriteerd op de tafel tikte. Alsof hij bijna wilde zeggen dat ze maar beter snel het geld kon overhandigen. Ze legde het geld op de tafel en voordat ze het wist was het al weg en gelukkig voor haar legde de man nog geen seconde daarna met zijn andere hand een voorwerp op de tafel. Het voorwerp waarvoor ze was gekomen. ”It was a pleasure doing business with you.” Zei hij charmant, met een grote geamuseerde glimlach op zijn snoet. Ze pakte het item van de tafel en schoof het in de zakken van haar hoodie, waarna ze opstond en de stoel weer aanschoof. ”Insgelijks.” Weerklonk haar stem nu in het Kovomakaans, waarna ze zich direct omdraaide en haar weg begon te banen naar buiten.

Het was op dat moment dat ze vanuit haar ooghoeken kon zien, hoe de man die haar al die tijd had aangestaard, nog even snel de laatste slok van zijn glas bier achteroversloeg, de stoel achteruit schoof en opstond. Zijn ogen enkel en alleen op haar gericht. Een behaaglijk gevoel gleed over haar heen en ze richtte haar blik weer helemaal op de uitgang. De man op wiens schoot ze enkele minuten geleden was beland, probeerde haar nog aan te spreken, maar ze negeerde hem compleet. Met snelle passen stapte ze langs de nog steeds bezige vechtpartij – al begon het erop te lijken dat een persoon hevig aan het verliezen was, ehum – en richting de deur. Haar helderblauwe ogen waren vastberaden op de uitgang gericht en er was gelukkig niemand die haar stopte. Eenmaal buiten sloeg ze direct de hoek om en probeerde ze min mogelijk te lijken alsof ze haast had om weg te komen. Dat zou immers alleen maar aandacht trekken en aandacht wilde ze alles behalve. Helaas was het wel te zien aan haar postuur, de snelle stappen die ze probeerde te zetten, dat ze hier weg wilde. Nu. Ze keek over haar schouder achter zich, in de hoop dat de man haar helemaal niet volgde of dat hij het had opgehouden. Maar daar was hij, hij stapte net de hoek om, op zijn dode gemak. Zijn ogen en al zijn aandacht op haar gericht, een snode glimlach op zijn gezicht en zijn handen in zijn zakken. Alsof hij alle tijd had. Ze keek weer voor zich uit, versnelde haar pas weliswaar en toen ze nog een tweede keer achter zich keek, was hij er niet meer. Midden in een opgeluchte zucht, keerde ze haar hoofd weer naar voren, enkel en alleen om daar voor haar de persoon te zien die haar zojuist had gevolgd. Wacht, wa-, hoe? Ze kreeg niet eens tijd om fatsoenlijk na te denken of te reageren, of ze werd met een klap tegen de muur van de tunnel aangeduwd. Ze zou de pijn van de klap hebben gevoeld, als haar lichaam nu niet overliep van de adrenaline. Door de klap van de muur en de plotselinge beweging, was overigens ook haar hoodie wederom van haar hoofd afgezakt, haar gezicht weer helemaal vertonend. Haar eerste instinct was om terug te vechten en haar los te trekken van zijn greep. Maar het was niet zijn sterke greep die haar midden in haar actie lieten staken, maar een koude tinteling bij haar nek. Ze snel als hij voor haar tevoorschijn was gekomen, had hij ook een vlijmscherpe dolk tevoorschijn gehaald en tegen haar nek aangedrukt. Zo dat ze niet alleen de kou ervan voelde, maar ook voelde hoe vlijmscherp het ding wel niet was. De brunette slikte, terwijl haar helderblauwe ogen van het deel van de dolk dat ze in haar positie kon zien blinken, omhoog gleden naar het gezicht van de man en zich vervolgens in zijn ogen haakten. ”What is a pretty girl like you, doing in a place like this?” Zei de man, duidelijk up to no good. Haar hoofd draaide in die korte minuut overuren, opzoek naar een oplossing, iets wat ze kon doen of zeggen. Maar de chaos in haar hoofd was te erg om met iets slims te komen, iets waardoor ze zich zo ver mogelijk van deze ongure persoon kon verwijderen en van de rest van deze ongure mensen in deze ongure tunnel. Maar niets kwam in haar op. En het enige wat ze kon denken was; oh shit.

Redder requested please~ [Reserved for Alaric!]</sub>

Alles gebeurde zo snel dat ze er weinig tegen had kunnen doen. Eerst bevond hij zich nog gewoon achter haar, de tweede keer dat ze haar ogen over haar schouders had geworpen, was hij weg geweest. En toen ze haar blik weer voor haar uit richtte, had hij daar gestaan. Haar geen kans gegund om op hem te reageren, want voordat ze het wist, sloeg haar rug tegen de muur van de tunnel aan en had hij de dolk al gevaarlijk dicht tegen haar keel aan gelegd. Zo dichtbij dat het haar prikte en het zelfs een kleine wond in haar huid veroorzaakte toen ze automatisch slikte. Haar helderblauwe ogen haakten zich in de ogen van het ongure type. De man keek haar met een scheve, niet veel goeds betekende glimlach aan en de brunette had geen idee wat ze ertegen moest doen. Hij was veel breder gebouwd dan haar en bovendien had hij het scherpe wapen in zijn handen en allang gevaarlijk tegen zijn keel aan gedrukt. Nee, ze durfde niets te doen. Haar leven was haar immers veel te dierbaar.  Ze kon dan ook niet veel meer dan hem aankijken met haar grote, blauwe ogen. Haar hoofd ging alle mogelijkheden af, alle mogelijkheden om weg te komen. Zodra hij zijn greep op haar verzwakte, zou ze het mes van haar keel af kunnen duwen. Zodra hij in beweging kwam, zou ze dat tegen hem kunnen gebruiken. Maar de brunette kwam niet in actie, als het ware verstijfd door de onverwachte situatie, waarin ze alles behalve controle had. Het was dan ook pas dat ze de andere persoon opmerkte, toen de ongure man voor haar zijn ogen op hem wierp en in die beweging de dolk verplaatste. Zo dat het scherpe puntje van de dolk tegen het midden van haar keel stak. Ze voelde hoe de ongure man de dolk nog wat verder tegen haar keel drong, waardoor ze haar rug nog wat meer rechtte en haar hoofd wat omhoog bewoog. In de hoop verder van de dolk weg te kunnen komen. Een dun straaltje bloed gleed langs het puntje van de dolk over haar nek, maar dat kon ze natuurlijk zelf niet zien. Ze durfde haar blik niet van de man die haar tegen de muur aangeduwd had af te halen, om even naar de nieuwkomer te kijken. Bang dat er dan iets zou gebeuren wat ze niet zag, bang dat hij dat zou zien als een dreiging om het puntje van de dolk recht door haar luchtpijp te boren. Lichte onzekerheid schemerde door de stem van de man, die naar de ander toebeet dat het niet zijn zaken waren. Please, don’t leave. Was het enige waar de brunette op dat moment aan kon denken. Hij was waarschijnlijk haar enige kans om hier heelhuids van weg te komen. Het bleef een tijd zo stil, dat ze dacht dat de man weer net zo stilletjes was verdwenen, als dat hij hen had benaderd. Maar toen weerklonk zijn zware, mannelijke stem weer en ze kon niet veel meer doen dan opgelucht ademhalen. Ook al veroorzaakte zijn woorden waarschijnlijk een veel groter probleem.

Het waren de woorden van de man die haar de rillingen over haar lijf gaven en ervoor zorgde dat de brunette met haar grote blauwe ogen bijna naar de man keek alsof ze hem wilde smeken niet te doen wat hij wilde doen. I could jam this dagger into her throat whenever I damn well please. Waren zijn woorden geweest, luid en duidelijk. En de blik die hij vervolgens op haar wierp, die kijkers die haar aankeken alsof ze een leuk idee voor haar hadden, gepaard met die scheve, smerige glimlach die op zijn gezicht verscheen. Nee, nee, nee. Chaos ontstond wederom in haar hoofd en bovendien tikte haar hart nu zo hard in haar keel, dat ze dacht dat het straks nog uit haar keel zou springen. De punt van de dolk leek zich dichter tegen haar keel te drukken, terwijl de man zijn grip op het glimmende, vlijmscherpe ding versterkte. In een reactie schoot haar vrije hand omhoog, klemde zich om de scherpe zijkanten van de dolk. Niet nadenkend bij deze beweging, het was immers puur instinct, haar overlevingsinstinct, want ze was niet het soort persoon dat het volledige vertrouwen legde op een redder in nood. Want het had niet geleken alsof de man een poging deed om in te grijpen. Ze voelde de vlijmscherpe zijkant van het mes in haar hand boren, gelukkig voor haar gierde haar lichaam van de adrenaline, waardoor de pijn iets minder was dan het eigenlijk zou horen te zijn. Ze had zich klaargemaakt om de man in zijn beweging tegen te houden, maar toen ze haar hand om het scherpe voorwerp had gedraaid, leek er geen enkele beweging meer in de man te zijn. Een verward, piepend geluid verliet zijn keel en Ziva zweerde dat ze de paniek in zijn ogen kon zien. Verstijfd bleef ze staan, haar grip op de dolk niet loslatend, want ze wilde het niet riskeren. Je wist niet wat een in het nauw gedreven persoon kon doen. Maar toen hij zijn andere hand van haar losliet en de man naar zijn keelgreep en een stap achteruit zette, liet de brunette het scherpe voorwerp los. Haar hand zakte weer naar beneden en met grote ogen staarde ze naar de man. Die wanhopig met zijn nagels over zijn nek kraste en probeerde de ontzettende pijn die hij moest voelen, weg te werken. Maar niets leek te helpen en de aders in zijn nek zagen er alles behalve gezond uit. Bijna alsof ze ieder moment zouden knappen. Nog steeds verstijfd, stond de brunette tegen de muur aan, terwijl haar helderblauwe ogen op de ongure man gericht bleven. Hoe hij vervolgens naar zijn andere hand greep en de dolk met een kletterend geluid op de grond terecht kwam. En toen leek er enige verlichting in de ogen van de man te ontstaan, waardoor Ziva wellicht had gehoopt dat hij voor haar neer zou zakken en niet meer op zou staan. Eén deel van dat gebeurde, maar hij was nog steeds bij bewustzijn. Hij ademde nog steeds. Ze kon echter niet veel meer dan toekijken, toekijken en toekijken. Haar blik had nog geen één keer op haar redder in nood gericht, niet in staat om haar aanvaller uit het oog te laten.

Pas toen de man in een boog verderop de grond terecht kwam, omhoog kroop en zich zo snel mogelijk uit de voeten maakten als hij kon, leek de brunette weer tot leven te komen. Niet langer verstijfd van de angst en chaos in haar hoofd. Een diepe ademteug werd naar binnen gezogen, alsof ze al die tijd niet had durven ademhalen, waarna ze het in een zucht weer uitblies. Het was pas toen de man om de bocht verdween en ze écht zeker was dat hij verdwenen was, toen ze haar helderblauwe ogen op haar redder richtte. Een vrij grote man, gespierd zelfs, met asblonde haren. Hij straalde een zekere kalmte uit, iets wat ze meestal waardeerde aan mensen. Veel woorden kwamen er niet meteen uit de brunette. Ze schrok zelfs van zijn plotselinge magie, gezien ze niet bepaald een persoon was van vertrouwen. De watermagie tintelde aan het nek en voordat ze het wist was alle pijn aan haar nek weg. Helemaal weg. Ze reikte met een van haar handen omhoog naar de plek op haar nek waar eerder de dolk op had gerust en er zat geen wond meer. Had hij zojuist? Oh. Ze bekeek hem kort van top tot teen en terwijl haar ogen weer omhoog gleden en zich in zijn helblauwe ogen haakten, bleef ze wederom een tijd stil. Erm. Ze was niet gewend dat mensen haar hielpen? Haar wenkbrauwen gleden even iets dichterbij elkaar in een frons, toen hij vroeg of ze gewond was. ”N-no..” Reageerde ze zacht. Niet in staat iets zinvols uit te brengen, helemaal van stuk gebracht van wat er allemaal in de afgelopen paar minuten was gebeurd. Ze bleef hem echter aankijken, met een blik alsof ze nu niet helemaal zeker was of ze hem moest vertrouwen of niet. To trust or not to trust, dat was de vraag die de brunette zich in haar hoofd afvroeg. ”Bedankt,” gleed er dan uiteindelijk dankbaar over haar lippen. Als het niet voor hem was geweest, had ze hier immers niet meer zo gestaan. Ze had geen idee wat de man met haar van plan was geweest, maar het was niets goeds geweest. Nee, dat wist ze zeker. Er waren zoveel dingen die hij had kunnen doen, dus ze was opgelucht dat er iemand was geweest om haar uit deze situatie te helpen. Eindelijk. Iemand die haar uit een situatie hielp. That was a first, for sure. Normaal moest ze haarzelf uit de penarie helpen. Ze slikte en haar gezicht vertrok even van de pijn. Wat? Ze trok haar hand weer omhoog naar haar keel, denkend dat het daarvandaan zou moeten komen, maar toen ze haar hand in beeld zag, zag ze hoe rood deze was van het bloed dat eruit droop. Oh. Oh ja. Het mes. Ze liet haar blik op de hand vallen. ”Oh..” Ze mocht van geluk spreken dat ze niet het soort persoon was dat van het zien van bloed flauwviel, want anders zou ze nu al lang KO op de grond liggen. Een diepe wond had zich gevormd in haar hand, van het vasthouden van het scherpe mes. In het moment had het haar een slimme zet geleken om het mes vast te grijpen, want ze wist niet dat de man zou ingrijpen, maar nu voelde ze zich des te dommer. Shit.

Langzaam aan begon de adrenaline we te ebben en met dit begon de brunette langzaam aan ook het getintel van de wond in haar hand te voelen, gepaard met het geprik en natuurlijk de pijn die uiteindelijk volgde. De wond was diep en toen ze haar hand had uitgestrekt, drukte het bloed dat zich eerder in haar vuist had opgehoopt, langs haar hand op de grond. Haar blauwe ogen volgden kort een druppel die zijn weg naar beneden baande, voordat ze haar blik ophief naar de man die voor haar stond. Ze besefte zich dat de wond diep was, niets tegen het kleine wondje dat het ongure type in haar nek had veroorzaakt en diep van binnen wist ze dat ze hiermee zeker naar de ziekenzaal zou moeten gaan - en het een héle tijd zou duren voordat de wond fatsoenlijk dicht zou zijn. Ze voelde alle energie in haar al wegebben bij het idee dat ze weer langs een van de doctoren moest. Ze was immers niet meer langs daar geweest nadat ze daar was binnengevallen, ondergedompeld in benzine en hevig onderkoeld. Nope, ze wilde haar gezicht lange tijd niet meer daar tonen, wie weet zouden ze haar dan wel weer vergeten en haar niet langer vragend aankijken. Want niemand wist wat er die dag was gebeurd, ze had het nooit verteld. Kort klemde ze haar kaken op elkaar toen de man vertelde haar te volgen. Hmn, was dat wel zo'n goed idee? Ze twijfelde een moment, waarschijnlijk niet eens lang genoeg om merkbaar te zijn, voordat ze haar voeten in de richting bracht waarop hij was gelopen. Ze haalde onbewust opgelucht adem toen ze besefte dat hij richting de uitgang van de tunnel stapte. Weg van de ongure plek. Hopelijk een plek waar ze niet nogmaals naartoe hoefde te gaan.

Pas toen ze dichterbij de man kwam, draaide hij zich naar haar toe. Hij stak zijn hand naar haar uit en keek haar vragend aan en ze hoefde niet naar zijn vraag te luisteren om te snappen wat hij bedoelde. Zonder verdere twijfels stak ze haar hand uit, in een poging toch iemand te vertrouwen - al was het maar een klein beetje. Ze liet haar helderblauwe ogen echter op hem gericht, want alhoewel ze hem probeerde te vertrouwen, was dat onmogelijk voor een persoon zoals Ziva. Ze zou nooit voor de volle honderd procent in iemand kunnen vertrouwen, ook niet een man die haar zojuist had geholpen. Een persoon zoals haar zocht immers altijd een achterliggende gedachte achter die hulp, en die was er ook meestal. Haar spieren spanden zich kort samen toen ze het gerommel van de lucht boven hen hoorde, en kort onderbrak ze haar staar op de man, om deze richting de hemel te brengen. Een dun straaltje water viel naar beneden, recht op haar hand, en de brunette moest ieder spiertje in haar lichaam verzetten om zich niet terug te trekken. Niet vanwege de pijn die ze voelde toen het water op haar wond kwam, wetende dat water enkel uiteindelijk verzachtend kon zijn. Meer om het feit dat ze zo wantrouwig was, haarzelf voor deze eigenschap hatende op dit moment. Toch bleef ze stilstaan, haar hand open, de wond naar boven gericht. Het water vormde zich als een handschoen om haar hand en ze voelde hoe de pijn verlicht werd. Om uiteindelijk totaal weg te vallen en verbaasd staarde ze naar haar hand. Naar zijn concentratie, naar de manier waarop hij zo'n pure straal water met zoveel gemak uit de lucht kon halen. En wellicht had ze toen de link gelegd van wat hij was, wie hij was. Maar ze besloot daarover te zwijgen, ze kon immers ook fout zitten. Wie weet was hij enkel maar een leerkracht.

You’re brave. Een verbaasde blik werd omhoog gericht. Drie woorden, met zo'n grote betekenis. Maar brave? Zij? Eerder roekeloos. Problematisch. "I'm not sure you can call that bravery." Sprak ze, even een van haar mondhoeken kort optrekkend. Nee, ze geloofde van niet. "It's just my.. survival instinct" Erm, zoiets. Ze stond immers nog steeds, na alle tegenslagen. Ze had altijd voor haarzelf moeten zorgen en alhoewel dat in veel situaties niet goed voor haar uitgepakt had - eigenlijk bijna alle situaties, stond ze nog steeds op twee benen. Ging ze nog steeds door. Om te overleven. Om te blijven ademen. Ze knikte toen hij zich voorstellen. "Ziva," reageerde ze dan uiteindelijk kort, ze was immers niet echt een persoon van veel woorden. Meestal, dan. "It's nice to meet you." Ze glimlachte kort, een blik op haar hand werpend. "Thanks, again." Ja, dat was het enige wat ze kon zeggen. Hij had haar geholpen en weer geholpen. Damn. Haar ongedeerde hand bewoog ze onbewust kort in de zakken van haar hoodie, om te voelen of het voorwerp daar nog steeds inzat. Gelukkig wel, ze zou zich vervloeken als ze het verloren was.