MY FAULT?
definately not.

Words 572
Mood Annoyed, grumpy
Notes -

Mijn handen omsloten een vers gemaakte, warme kop koffie. Het was te koud, veel te koud. Ik had een paar laagjes kleding aan, de dikste sokken die ik kon vinden, en nog had ik het gevoel dat ik elk moment kon doodvriezen. Waarom had ik ooit het idee in mijn hoofd gehaald om naar buiten te komen? Ik had beter binnen gebleven, maar nee, ik moest zo nodig naar Oak's Field voor koffie.
Kou was nooit mijn ding geweest en de winters waren een hel voor me. Het waren die weken waarin je me niet kon aanspreken zonder dat ik al meteen geïrriteerd werd door enkel je aanwezigheid. Mensen leken dat maar niet te snappen, alsof mijn chagrijnige blik onzichtbaar was. Ze leken me nog harder te irriteren.
Vrolijk trippelde Evanlyn naast mij, af en toe kopjes gevend tegen mijn benen alsof de kou haar niet deerde. Dat beest was nochtans ook opgevoed op Razen, toch kon het perfect in de kou lopen. Een geluk dat ze me meestal niet tot last was, anders stond ze al lang in een doos langs de weg. 'Ik wil deze fucking kat niet meer, someone take her please before I kill her' op een briefje ernaast. Wat was ik toch lief voor haar.
Een sneeuwbal vloog plots door de lucht en hij leek recht op mij af te komen. Ik strekte mijn hand uit om hem te vangen en kapot te knijpen. 'Houd deze dingen alsjeblief weg van mensen die het liever niet koud willen hebben, dankje,' snauwde ik naar de richting waar de sneeuwbal vandaan kwam. Goed, nu was ik echt 400% done met deze winter. Ik moest ergens binnen.
Goed, ik ging wel terug naar de academy. Me ergens verstoppen waar niemand tegen me praatte terwijl ik alleen was met Evanlyn en mijn koffie, misschien een kelder of zo. Kon dat beest zich ook nog wat nuttig maken door muizen te vangen. Niet dat mij het iets kon schelen dat de school vol muizen zat. Dat was niet eens mijn probleem. Laat de leerkrachten maar geïrriteerd worden, is misschien nog grappig voor ons ook.
Plots zag ik een perzikkleurige vlek iets verder voor me. Het was dat rotbeest dat gaan lopen was. Ik zuchtte luid. Die was naar het Krot, zonder twijfel. Het zat er vol met ratten en ze speelde graag met ratten. Ze leek een obsessie met dat krot te hebben, sinds die ene keer dat ik daar het halloweenfeest gehouden had en zij mee was. Nu kon ik niet meer in dit dorp komen zonder dat ik Evanlyn een keer kwijtraakte omdat ze naar het krot was.
Traag strompelde ik richting het vervallen huis en duwde de deur open. Het was er best donker, dus eerst moest ik nog wat op de tast bewegen, maar na even begon ik wat duidelijker te zien. Ik hoorde Evanlyns poten die over het hout stapten. Ik dacht dat ik haar bijna had, tot ik plots tegen iemand opbotste. De koffiebeker vloog opzij en de inhoud liep leeg op de grond. 'Verdomme,' mompelde ik geïrriteerd. 'Wat doe jij hier?' was het volgende dat uit mijn mond kwam. Ook al was het misschien mijn fout dat we gebotst waren, hij of zij moest er niet op rekenen dat ik mijn excuses aan zou bieden of vriendelijk zou zijn. Ik wou alleen zijn en hij had ervoor gezorgd dat ik dat niet was.
Jep... Zijn schuld.