Oak's Field was bedrenkeld met regendruppels die de drukke straten aan kinderhoofdjes liet glinsteren, dakgoten liet druppelen en grote plassen naliet in oneffenheden in de weg. Werkpaarden die koetsen en karren voorttrokken lieten het water hoog opspatten met hun hoeven, waardoor voetgangers gedwongen waren om aan de kant van de straat te blijven lopen. Een vormloze schim nam in een duistere zijstraat langzaam maar zeker weer een menselijkere structuur aan. Het ronde bovenste gedeelte vormde de kap, de lange uiteinden de armen, en in het midden van wat het gezicht werd dreven op twee kleine plaatsen uiteindelijk de schaduwen uiteen om de priemende slangachtige ogen kil de hoofdstraat in te laten staren. Ze bevonden zich in de meer armoedige buurt van Oak's Field en de winkelstraat, met de meer lugubere straten en figuren die je beter niet tegen kon komen, zelfs overdag niet. In de steeg stonk het naar vis, afval en zaten graatmagere straatkatten elkaar grauwend achterna, maar daar had Savador nu geen aandacht voor. Het was een geluk dat het regende - een sombere grauwe dag tegen het einde van de winter. Zo vielen ze in ieder geval niet op met hun kappen. En hij had het voordeel geen last te hebben van zijn waterangst door de allesbedekkende mantel. Sigma moest vlak achter hem staan. Zonder zich ook maar om te draaien kon hij zijn aanwezigheid voelen. Roerloos bleef Savador de straat instaren, zijn blik de vluchtig voortbenende mensen met paraplu's of kranten boven hun hoofd niet volgend. Ze stonden verborgen in de schemering, nauwelijks opvallend voor het onwetende passerende volk.
'Oostzijde,' concludeerde Savador zacht. Daar wilde hij zijn eerste pilaar plaatsen, de eerste bron en de eerste ader van wat uiteindelijk het kloppende hart in de vorm van een beschermende barrière zou worden. Daar waar enkel een wirwar van vieze verlaten steegjes was, hier en daar een heksachtige waarzegster, oplichters en zwervers. Maar geen van hen zou ook maar iets meekrijgen van zijn concept. Met een vingerknip zou hij ze van het leven laten beroven door Sigma, mochten ze in de weg liggen met hun oude kranten, vieze kleden en lege flessen drank.

- Alleen Norwood/Sigma

Savador had hem goed afgestrafd door het feit dat hij te graag iets wilde doen. De man wilde ditmaal het zelf doen. En Sigma moest hem enkel escorteren. Het was schandalig dat hij niet eens iets voor zijn werk kreeg. Een schampere dankje was het enige wat hij kreeg. De man had desondanks zijn nuttige werk nog steeds een hekel aan de persoon die er onder hem school. Het kon hem echter wijnig schelen. Hij zou voor nu wel gewoon het spelletje van Savador meespelen. Hij stond in het kantoor en luisterde nog naar Savador die het plan nogmaals doornam. Dat was dus niet zo moeilijk. Als Savador wilde zou SIgma enkel iemand van het leven beroven. Sigma was dan wel niet iemand die zonder een goede reden zou willen doden, iets wat Norwood aan hem had meegegeven. Echter had hij weinig keus als Savador het vroeg. De geschubde man knikte nogmaals ter bevestiging dat hij had begrepen wat Savador had uitgelegd en draaide zich om. Savador schoot als een schaduw onder de deur door. SIgma deed zijn kap op en rende naar een muur waar hij in een zwarte gat er door heen ging. Hij hield de schaduw zonder moeite in de gaten en rende over de daken verder. Sprong over enkele steegjes. Het moment dat de schaduw weer vorm aan nam landde hij ongezien het steegje in. Achter Savador kwam hij op zijn voeten terecht. "Zonder twijfel...." bevestigde Sigma over de woorden van Savador. Dit was de oostzijde, zoals Savador had bekeken. Over de schouder van Savador keek Sigma naar het straatje. Een gure straat met op zijn beurt de ongure types die er liepen. De regen maakte de sfeer nog killer dan deze al was. Sigma was hier echter niet bang voor. Hij kreeg juist een kick van dit soort dingen. Sigma zou Savador zwijgzaam volgen en wanneer het nodig was ingrijpen als Savador's actie verstoord worden. Sigma zweeg en wachtte geduldig af.

Het moest en zou in de oostzijde plaatsvinden, daar waar geen burgers zich waagden die wat hoger stonden op de maatschappelijke ladder en dus dichter bij de burgemeester stonden. Die vetklep van een baron met zijn peperdure erfenissen - hij had hem wel eens ontmoet toen ze elkaar tegen het lijf liepen in Oak's Field en de man hem feliciteerde om zijn promovatie als hoofddirecteur. In de oostzijde van waar ze zich nu bevonden zwierven alleen daklozen, halfnaakte mensen die tegen de ondergekalkte muren in steegjes zaten en lijdden aan etter, zweren of andere onsmakelijke aandoeningen. Niemand die zulke lui in het dagelijkse leven zou missen. Geen mens die ook maar naar ze om zou kijken. En dus had Savador zijn plekje wel zorgvuldig weten uit te kiezen.
'Zonder twijfel....,' hoorde hij Sigma vlak achter hem beamen. Hij reageerde in eerste instantie niet terug, bleef enkel roerloos de armoedige straat instaren. De straat die ook eerst zijn domein had gevormd, waar hij als kind met Saethion had rondgezworven en zich moest schuilhouden in kartonnen dozen, rottend afval en tussen dode dieren om zelf de dood niet te vinden. Nu had hij de macht en roem waar hij zo naar verlangd had. Een soort tergend gevoel in zijn binnenste, als een jeukende plek die je niet kon bereiken, en die zich vooral ontwikkeld had tijdens zijn tienerjaren vol onbegrip en haat. Dezelfde emoties die hij vandaag de dag nog altijd moest doormaken, zelfs nu hij zich gewijd had aan de prinsheerlijke kant van het luxe leventje. Maar niet voor lang meer. Spoedig genoeg zou hij meer gezag krijgen, mensen die hem wel als held zagen. De man die wonderen kon verrichten. 'Extra suggesties?' vroeg Savador onder zijn kap zacht terug zonder daarbij zijn slangachtige alerte ogen af te scheuren van wezenloze voorbijgangers. 'Je neemt immers graag de poging op je om jezelf als een onuitstaanbare betweter te laten figureren.' Zijn stem was ijzig bitter en hard terwijl hij het zonder emotie zei. Opeens zette Savador zich in beweging en glipte vluchtig een brandgang in de schimmige steeg in. Daar drukte hij zich met zijn rug tegen de harde bakstenen en helde zijn hoofd wat opzij, zijn kap half over zijn gezicht vallend. Onder een zacht hees gesis dat later gevloek bleek te zijn greep hij Sigma naar zich toe en duwde de man met een arm over zijn borst iets te hardhandig tegen de muur. Een paar minuten bleef hij doodstil in dezelfde positie staan, alsof hij op iets wachtte. 'Volg me,' beval hij bars toen hij uiteindelijk weer in beweging kwam en vlot verder door de brandgang beende. In zijn snelle pas was hij nauwelijks bij te houden, sloeg linksaf, ging daarna weer rechts, rechtdoor, twee keer links, rechts. Het was alsof hij het web aan labyrintachtige steegjes op zijn duimpje kende, absoluut wetend wat hij deed. Maar het bleek helemaal niet om de reden te zijn dat hij een geschikte plek hier in de oostzijde zocht voor zijn bron. Na de laatste bocht leek er nog net een glimp van een zwarte schim weg te glippen onder haastige voetstappen, en vloog Savador eropaf om de figuur ruw aan de knokige pols te grijpen. De grijsharige vrouw draaide met een ruk haar verschrikte maar agressieve gezicht naar hem toe, een oud vrouwengezicht vol wratten, diep wegvallende zwarte ogen en gaten tussen gele tanden. Ze barstte uit in een geratel van bezweringen, duistere spreuken, lispelde iets op hese toon en Savador siste iets in het Shadraans terug. Een Shadraanse zigeunerin, hij had het kunnen weten - die waren het ergste met hun glazen bollen en snelle oordelen over mensen waarin ze vampiers, weerwolven of andere wezens in konden herkennen. Het oude mens volgde hen al een tijdje, al vanaf het moment dat ze de eerste hoek omsloegen, en daarom had Savador opzettelijk een hele wirwar gelopen in de hoop het dolle wijf te verwarren en in de val te laten lopen. En dat was gelukt. Hij dwong de oude vrouw met een klap tegen de muur en hield haar in zijn greep door zijn armen aan weerzijden van zijn hoofd te plaatsen. Een verborgen mes dat ze onder haar vele grijze mantels en vodden verborgen hield kletterde op de natte stenen en schoof cirkelend weg. 'Wat wil je van ons en verberg je!' Zijn wrange en imponerende stem zorgde ervoor dat de vrouw angstig haar lelijke gezicht van hem afwendde. Het gaf Savador de aanleiding om zijn greep om haar kraag en lange das te versterken, maar het resulteerde niet in een antwoord op zijn vraag. Kennelijk kon ze alleen Shadraans. Langzaam liet Savador haar weer los en stapte langzaam achteruit tot hij weer naast Sigma stond. Hij wierp hem echter geen blik toe, maar bleef strak naar de vrouw staren. Ze stond daar in elkaar gebukt, als een zielig prooidier in een hoekje gedreven. Wat ze moest of van hen wilde wist hij niet, maar wat hij wel wist was dat dit soort volk niet deugde en ze boven alles in de weg liep. In een luide vingerknip hief Savador een bleke hand op. Een zwijgend gebaar dat enkel voor Sigma bedoeld was. 'Dood haar,' beval hij op een ijskoude toon. Geen zigeuner, geen zwerver - drie paar ogen was te veel om hun heimelijke daad te mogen aanschouwen. Niemand dan alleen zij die ervan af mochten weten wat voor uitzonderlijke bron zich binnen nu en een uur hier in de oostzijde van Oak's Field gevestigd diende te worden.

Het oostelijk deel van Oak's field. De plek waar leerlingen bij lange na niet mochten komen vanwege de grote hoeveelheid criminaliteit en gevaarlijke figuren. Er gebeurde hier vollop dingen die het daglicht bij lange na niet konden verdragen. Zelfs in het maanlicht zou dit niet eens mogen gebeuren. Mensen die ziek waren kwamen iedere vijf meter wel tegen. Mensen die illegale middelen rondhandelde, mensenhandel en andere vorm van handel die maar niet kon. Het was gewoon een achterstandswijk die absoluut niet eens hoorde te bestaan. Eentje die uit de hand gelopen was en niemand die deze deel zou missen als het verdween met al zijn ongure types. Sigma had hier regelmatig rondgewandeld zonder enige problemen. Hij leek immers zelf een onguur type volgens de meeste mensen.
Zonder moeite volgde Sigma Savador over de daken en raakte hem geen moment uit het oog. Eenmaal in de steegje bleef hij achter Savador staan. Hij bevestigde de woorden van Savador. Echter viel het niet goed bij deze man, de stakker. Hij kreeg weer een nietsgoedkeurende opmerking. "Nee, ik heb geen extra suggesties..." sprak Sigma zuchtend. Hij sloot zijn ogen in een ergelijke trek. Die man, hij was juist de beterweter. "Als u het zegt..." sprak Sigma zuchtend zonder enige interesse over wat hij verder raaskalde. Zwijgzaam keek hij naar de figuren die voorbij kwamen. Ineens greep Savador hem vast en duwde hem tegen de muur. "Wat krijgen....." ineens schoot het hem te binnen. Savador wilde niet opvallen en duwde hem mee zodat ze beide volledig in de schaduw stonden. Ineens sprak Savador iets. Zonder moeite knikte Sigma. "Zoals u wenst..." sprak hij nog terug en volgde Savador. Het leek een spinnenweb waar sommige draden van gebroken waren. De straatjes lekken wel een gigantisch doolhof maar SIgam volgde Savador zonder enige moeite. Ineens stond Savador stil en Sigma stopte achter hem. Zijn ogen gingen naar de figuur die Savador vast had. Het sprak verschillende bezweringen en vervloekingen tegen Savador maar het deed hem niets. De vrouw werd ruw tegen de muur gedwongen. Sigma keek rond om te zien of er andere personen hen konden zien. Ze wilde immers geen argwaan wekken. Mocht Savador herkent worden zou zijn status als goede vent voorbij zijn in Oak's field. Het kletterende geluid van een mes bereikte zijn ogen. Mooi, ze waren alleen. Savador dwong te vrouw om te spreken. Maar ze sprak geen woord en keek hem alleen angstig aan. De vrouw werd losgelaten en Sigma draaide zich weer terug naar de twee. Savador kwam hem aanlopen en maakte een zichtbaar teken. "Hmm..." sprak hij enkel ter bevestiging dat hij het begrepen had. Sigma liep ijzig kalm naar de vrouw en pakte haar bij haar versleten gewaad. HIj tilde haar zwijgzaam op. Hij bracht haar, terwijl ze met alle macht tegenstribbelde en in het shadraans schreeuwde dat ze niet dood wilde, naar het midden van het pad. Hij zette haar neer terwijl de vrouw op haar knieën zakte en hem smeekte haar te sparen. Sigma sloot zijn ogen en vormde met zijn handen een driehoekig teken. Om de vrouw kwam een omgekeerde piramide van pure magie. De vrouw begon te schreeuwen maar haar stem vervaagde voor deze ook maar die oren van een andere kon bereiken. Sigma sprak oud-shadraanse spreuken uit. Het krachtveld gaf steeds meer licht. In een flits klapte deze uiteen in duizende stofdeeltjes. Deze verdwenen op de grond. De vrouw die hun net nog volgde was nu niets meer dan een hoopje stof dat langzaam wegwaaide. Sigma draaide zich om. Sprak niets en liet Savador de verdere acties bepalen. De eerste bedreiging had zich laten zien en was uitgeroeid. Nu maar hopen dat er geen tweede kwam. Des te meer dit moest plaats vinden des te meer er naar toe getrokken werden. Dood één kakkerlak en de rest komt van zelf.

Ongetwijfeld had Sigma zich al eens eerder in dit afgelegen, duistere deel van Oak's Field gewaagd. Hij had de gekapte man er immers al vaak genoeg op uitgestuurd om zich in schaduwen en vermommingen terug te houden en te observeren. De omstandigheden in het anders zo knusse dorpje, maar ook de situatie en de sfeer omrent hun inwoners. Het nagaan of ze al enige wrok tegen de huidige burgemeester ontwikkelden was zeer belangrijk. Hij kon geen vertrouwen winnen als hij nog geen vertrouwen had. Slim te werk gaan was een must, en dat wist Savador maar al te goed. Hij was daarom ook blij dat Sigma wat meer van zijn intuïtie mee had gekregen in plaats van de nietige eigenschappen van Norwood te behouden. In zijn kille ogen was Norwood een zielig, wezenloos mannetje, niet ervaren in magie en ook niet bepaald intelligent. Althans, bij lange na niet zo intelligent als hijzelf, meende hij. Daarom was het zo efficiënt geweest om niet alleen het fenotype, maar ook het genotype door de war te gooien. En tot nu toe had Sigma braafjes al zijn opdrachten vervuld en uitzonderlijk goed zijn werk gedaan - op het punt van zijn eigen initiatief die hij soms iets te graag wilde uiten na. Dat ergerde hem diep. Savador hoopte dan ook vurig dat de man nu geen misstappen zou maken - niet nu, bij de eerste plaatsing van de figuurlijke pilaar. Het was een heimelijke operatie, want alles moest exact op de manier gebeuren zoals hij het in zijn vooruitgedachte plan al voorgesteld had. Was er ook maar iets anders, dan kon hij het wel vergeten.
Vanzelfsprekend had Sigma geen extra suggesties. Niet dat Savador daadwerkelijk ook verwachtte enige punten uit de mond van de man te horen komen. Met zijn scherpe blik langs de muur gefocust op de sombere straat duwde hij Sigma op ruwe wijze terug, want de man was weer eens zo verstandig om open en zichtbaar in de steeg te blijven staan, de dwaas. Hij negeerde enige opmerkingen, want zijn aandacht was allang naar ergens anders uitgegaan. Iets dat op het moment veel belangrijker was. Sigma volgde hem op de voet terwijl hij door middel van zijn eigen sluiproutes kriskras door steegjes en brandgangetjes een heus labyrint creërde om de oude waarzegster uiteindelijk in de val te drijven. Het verachtelijke mens, de vieze oude heks, het secreet dat hen weer moest hinderen. Het was haast onmogelijk iets te doen zonder daarbij in confrontatie te raken met de ongure types hier. Om er nog extra zeker van te zijn dat de vrouw niet alsnog weg kon glippen als het gluiperige reptiel dat ze was, hield Savador haar vast in een ijzeren greep. De Shadraanse taal was zijn eigene, en dus ving hij de betekenis van de meeste bezweringen, vervloekingen en mantra's die het mens over hem uitsprak op. Dit vuile zigeunerfiguur met haar vreemde persoonlijkheid - bij Medusa, ze bewees behalve ergerlijk ook hardnekkig te zijn. Daar kwamen ze niet zomaar vanaf; en dus zat er helaas voor haar niets anders op dan haar uit de weg te ruimen. Snel en soepel, zonder dat iemand er ook maar weet van had. Savador stapte zwijgzaam achteruit en zette Sigma met een stil gebaar aan tot de harteloze daad. In een langzame beweging zette hij afwachtend een bleke hand tegen zijn heup en nam nog wat verder naar achteren zijn roerloze positie in, alsof hij genoot van het spektakel dat nu komen ging. Dodelijk kalm liep Sigma op de vrouw af en tilde haar langzaam op om haar in het midden van het pad weer op haar voeten neer te zetten. Er was enkel pure kalmte in Savadors slangachtige ogen te zien bij het toekijken hoe de vrouw hysterisch schreeuwde, smeekte, schold, haar belager van alles en nog wat beloofde - alles in de wanhoop om haar nietige leventje te mogen behouden. Maar het was nu al te laat voor haar. Ze was op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats geweest, en had hen gewoon niet moeten volgen. Nu kwam ze te weten wat ervan zou komen. Met zijn brede scala aan magiesoorten creërde Sigma met behulp van de puurste en meest duistere magie een omgekeerde piramide die zich langzaam maar zeker om de vrouw vormde en haar schelle geschreeuw deed verstommen. Met halfgesloten ogen keek Savador toe hoe zich een fel licht vanuit het binnenste van de piramide ontwikkelde als resultaat van Sigma's oeroude Shadraanse spreuken, dat geleidelijk aan steeds feller werd tot er een kleine explosie volgde. De pyramide klapte uiteen door de impact, de oude zigeunster achterlatend als niets meer dan een hoopje stof. Geen liefhebbend familielid dat haar stoffelijke resten ooit in een urn zou plaatsen om haar geest en ziel eeuwenlang te bewaren, geen kennis, zelfs geen nietsvermoedende personen die zich snel door de straten begaven. Niemand. De wind bracht een kille bries met zich mee en suisde met een zacht gierend geluid door de verlaten brandgang om het stof mee te nemen. Met de stoffelijke overblijfselen van wat ooit een mens van vlees en bloed was dat langs zijn schoenen en benen meegevoerd werd naar godvergeten plaatsen, beende Savador met zijn armen over elkaar geslagen verder de steeg door. Opgeruimd, weg, dood; daar hadden ze geen last meer van. Vanuit zijn binnenste kwam een diep hooghartig lachje omhoog. 'Een streepje voor mij,' smaalde hij fier. De brede grijns op zijn bleke gelaat dat half beschaduwd werd door de kap over zijn hoofd symboliseerde het overweldigende gevoel van verzadigdheid dat zich momenteel meester van hem maakte. 'Wat zal Norwood zich toch een levenslange schuld op de hals halen zodra de dwaas beseft dat hij een moord op zijn naam heeft staan.' Uiteraard dat hij de vrouw zelf het leven niet zou benemen. En door het incident in de Vergaderzaal was hij ervan op de hoogte dat Norwood zich nog ergens diep in Sigma bevond, vechtend om zijn bewustzijn en de controle over zijn lichaam terug te krijgen.
'Blijf bij de les, Sigma - kom.' Zonder op reactie van zijn persoonlijke dienaar te wachten, beende Savador in een iets rustigere pas verder door verscheidende steegjes, passeerde tussen heggen door, sloeg opnieuw bochten om. Ditmaal niet om een heimelijke achtervolger in verwarring te brengen, maar om hun uiteindelijke doel uit te voeren. Af en toe moesten ze een verlaten straat oversteken om een nieuw doolhof aan steegjes en brandgangetjes te betreden, maar geleidelijk aan kwamen ze in een meer achtergelegen buurt. Een krottenwijk, en niets meer dan dat. Haast alles leek in puin te liggen, ware het nu winkels of huizen - alsof alle brokstukken en afval door de schaarse bewoners van oude verlaten panden gewoon midden op straat waren gegooid. Ofwel, bewoners; als er hier al mensen leefden, dan waren dit ongetwijfeld arme verslaafde, stervende of dakloze stakkers die zich etterend en zwerend tussen het puin begaven. Verlaten en vergeten. Met andere woorden; de perfecte plek. Op een verlaten binnenplaats achter een aantal van die afgebroken panden kwam Savador uiteindelijk tot stilstand. Vanaf het moment dat ze de plek verlaten hadden waar Sigma de vrouw om het leven had gebracht, had hij zijn over elkaar geslagen armen niet uit die positie gehaald. Hij zette even een stap opzij om zich zwijgend half naar Sigma toe te draaien. Hij liet zijn slangachtige ogen even door de doodse omgeving gaan. Verder iemand dan enkel zij tweetjes was er niet te zien - het leek erop dat dit deel van Oak's Field voldeed aan een gebied dat door kon gaan als spookstad. Savador wendde zich weer van Sigma af en commandeerde de man op hetzelfde moment met een stil wuifachtig gebaar dat hij op de uitkijk moest gaan staan, wellicht met gebruik van zijn klonen. Ook hier had hij geen zin in pottenkijkers. Dit was immers dé plek.

Sigma zijn ogen waren op Savador gericht maar zweeg. Hij zou hem ditmaal niet tegenspreken. Hij zou hem helpen, zonder klagen of zonder enige suggesties. Als die man dacht dat hij het zonder moeite goed deed dan was het zo. Tenminste in de termen van Savador. Sigma was eens zo bereid geweest om suggesties te doen maar die vielen niet in de smaak van Savador. Absoluut niet en hij zou het niet nogmaals proberen. Sigma die half verlicht werd door de vuile lantaarnpalen die zich in de straat bevonden werd door Savador tegen de wand geduwd en hij wilde commentaar geven maar Savador gebood hem te volgen. Zo gezegd zo gedaan, Sigma rende zonder moeite achter Savador aan, de onvoorspelbaarheid van de route die Savador nam maakte hem niet van de wijs, maar kennelijk het oude wijfje wel. Ze werden achterna gezeten, zelfs Sigma had dit door.
De feeks riep verschillende kramende woorden uit richting Savador die uiteindelijk het teken gaf dat hij haar moest afmaken. Sigma pakte haar op en kennelijk begreep de vrouw het maar wat goed want ze smeekte om haar leven, bood hem van alles aan. Haar dochter kwam zelfs ter spraken maar Sigma luisterde niet. Zijn handen vormde een zegel en een oudshadraans gemompel volgde. Niet veel later schoten de stofdeeltjes weg over de straat. Sigma ging wat overeind staan en klopte wat stof van zijn mantel. Hij zuchtte om de woorden. "Ik betwijfel het..." sprak Sigma kort en werd toen al snel bij de les geroepen. Hij beaamde de woorden van Savador met een enkele knik van het hoofd en liep toen met dezelfde trend achter hem aan. Weer een vreemde route tot ze niet meer in een ongure buurt waren maar een straatarme district ergens aan de rand van Oak's field. Als je hier ging lunchen was je je boterham niet zeker, kon Sigma vertellen. Zwijgzaam gingen zijn ogen langs de huizen die van karton, bakstenen, golfplaten en andere soorten materiaal in elkaar geknutseld waren. Sigma volgde Savador op de voet en bleef stil staan op het moment dat deze ook stopte. Dit was dus de plek, de plek waar de eerste denkbeeldige pilaar zou moeten komen te staan om zijn krachtveld op te zetten. Sigma zag het teken en knikte enkel. Hij sloeg zijn handen vlak tegen elkaar en de slangen kropen als een vierkant om Savador heen. Vormde een drietal Sigma's. Deze sloegen hun handen op de grond en een roodachtig barrière in de vorm van een driehoek kwam om Savador heen, zodat hij extra bescherming tegen projectielen had. Sigma maakte een zegel en in een cirkel vormde zich vijf Sigma's om Savador. Het duurde even voor er iets gebeurde maar het onzichtbare schild had kennelijk niet voor niets geweest. Een snelle flits wat later een vuurbal bleek te zijn schoot tegen de barrière. Sigma was zo accuraat dat een van zijn klonen direct de richting in schoot. De vlammen hapte kort maar krachtig om de barrière die Sigma had opgezet heen maar lieten Savador ongeschonden verder zijn gang gaan. Een ander onderkruipsel dat ze te dwarsbomen. Een van de Sigma's duwde hem ruw tegen de muur met zijn arm tegen de keel. De man snakte naar adem. Sigma duwde zijn wijs en middelvinger tegen het voorhoofd en sprak verschillende bezweringen uit. Oud shardaans en vlot als maar zijn kan. De man begon te stuiptrekken en viel toen als een lappenpop op de grond. Deze zou het daglicht niet meer zien tenminste. Sigma hoopte dat Savador een beetje voort maakte. In deze buurt waren het geen kakkerlakken het waren de koppen van een hydra. Hak er een af, en er komen er twee voor in de plek.

Bedachtzaam gleden zijn starre ogen door de godverlaten omgeving. Behalve dat alles ook verlaten was, hing er een voelbare sombere sfeer. Alsof er ieder moment iets stond te gebeuren. Er stak een ijzig kille wind op die een aantal oude kranten ritselend over de afgelegen straten liet zweven, om een paar meter verderop weer stil te blijven liggen, natgeregend te worden, op te drogen en vervolgens weer een klein stukje van hun doelloze reis te vervolgen. Achter gordijnen en ingeslagen ramen waren geen schimmen te zien. Het waren enkel donkere lege gaten, overal waar je keek. En toch bleef het tergende gevoel aanhouden dat ze ergens onbewust bekeken werden. Savadors goudgekleurde ogen schoten een aantal keer opzij naar krotten en half afgebrokkelde schoorstenen, maar er waren noch personen noch rookpluimen te zien. Dit was ongetwijfeld de meest eenzame plek in de hele wereld. En tot zijn grootste ergernis herkende hij er zichzelf in. Hij moest hier weg, zo snel mogelijk. Hij zou ervoor zorgen dat zijn bron hier gevestigd werd en dan maakten ze dat ze wegkwamen. Sigma zou zich hier in tegenstelling tot hem vast wel in zijn nopjes voelen, de vuile slang. Savador draaide zijn hoofd om de geschubde man een norse blik over zijn schouder toe te werpen en hem het teken te seinen dat hij aan de slag zou gaan. Sigma sloeg zijn handen tegen elkaar en creërde uit zijn magie tientallen slangen die een protectieve vierkant om hem heen vormde, waarna hij voor alle zekerheid ook een aantal klonen vormde. Savador had er de tijd niet voor om de veelzijdige magie van zijn dienaar te bewonderen. In plaats daarvan knielde hij neer en hield een vlakke bleke hand boven de grond, waar hij onder zacht gesproken Shadraanse woorden langzaam een steeds herhalende, cirkelende beweging mee maakte. Zijn mondhoeken krulden zich om tot een voldaan glimlachje, want Sigma was ondertussen druk in de weer om hem deze taak zo accuraat mogelijk uit te kunnen laten voeren. Opeens beefde de grond hevig onder zijn voeten, verloor hij zijn balans door de impact, maar wist zich nog net op tijd op te vangen voor hij met zijn gezicht voorover sloeg. Verstoord draaide Savador zijn hoofd met een ruk omhoog, zijn wenkbrauwen naar elkaar toegekropen in een diepe frons en zijn smalle lippen gevormd in een tandenontblootte grauw. Smerig uitschot, schuilhoudend in hoeken en kiertjes om op het minst gewenste moment hun aanwezigheid te verwezenlijken. Gelukkig liet Sigma er onmiddellijk één van zijn klonen op afgaan om een tweede leven vandaag te nemen. Zo kon hij rustig verder zijn gang gaan. Savador herstelde zijn positie, schikte zijn mantel en plaatste zijn hand weer boven de grond om de lispelende en sissende woorden in een zachte fluistering te vervolgen. De schaduw die zijn hand op de aarde wierp nam langzaam maar zeker een andere vorm aan, een andere structuur en een andere kleur, tot deze als een slang zich om een onzichtbare paal leek te vormen en uiteindelijk verhardde tot steen. Langzaam kwam Savador weer overeind om even op zijn pilaar neer te kijken voor deze in het niets weer verdween. Een glunderend glimlachje sierde zijn lippen. Eén gedaan, nog twee te gaan - mooi. De volgende zouden ze in het duistere bos plaatsen. De laatste in een geheel andere richting, op het lanceringsplatform. Als alles goed verliep kon hij des te eerder verder met de volgende stappen van zijn concept. In een ruk draaide hij zich naar de echte Sigma om alsof hij hem, zonder hem ook maar nauwkeurig te hoeven bekijken, direct van de overige Sigma's wist te onderscheiden. Zijn lange zwarte mantel ruisde als een grote vleugel achter hem aan terwijl hij op zijn dienaar afbeende. 'Wegwezen,' gaf hij zacht aan dat ze hier klaar waren. Zonder hem nog een blik waardig te gunnen beende Savador hem voorbij en hield zijn pas richting de wand van de protectieve driehoek niet in, alsof hij verwachtte dat Sigma de barrière op tijd liet vervagen. En nu was het te hopen dat ze geen nieuwsgierige achtervolgers meer achter hen aan hadden bij het terugkeren naar het kasteel.

- Afbeelding van de pilaar

Spoiler:

En vervolgtopic: https://staracademy.forumtwilight.com/t2627-the-second-column-verhaallijn#62036

Sigma liep Savador zonder enige vorm van commentaar achterna. Hij hield dezelfde pas aan die Savador had zodat hij niet achterop raakte. De man die zich in de sombere straatjes zou herkennen was net het tegenovergestelde van Sigma. Deze was juist in zijn nopjes. Genoot van het godvergeten gebied dat hij haast zelf zou kunnen gemaakt hebben.
Sigma kek naar Savador die kort en nors het gebaar maakte dat hij begon. Eerst een beschermende barrière tegen projectielen. Daarna 4 klonen die Sigma allemaal tegelijk ervoer. Savador ging op zijn hurken zitten om de eerste kolom op te bouwen. Sigma's ogen gingen kort naar het verlaten dak alsof hij iets zag bewegen. Al snel vloog er een vuurbal door de lucht om een oranje gloed te maken en de grond voor kort te laten beven. Acuraat als Sigma was schoot de meest dichtstbijzijnde kloon op de schutter af. De kloon duwde twee vingers tegen het voorhoofd van de man. Korte maar felle Shadranse vloeken volgde. Met als resultaat dat de man stuiptrekkend op de grond terecht kwam waar zijn ogen bedekt werden met een witte waas en later stijfjes te worden onder de koude regen die nog steeds goot. Savador ging gewoon verder met waar hij mee bezig was. Een slang kwam overeind en leek zich om iets heen te wikkelen. Sigma keek er even kort na en nam het in zich op. Al snel verdween de pilaar in het niets. Zelf voldaan stond Savador al weer op. Alsof er geen barrière was liep hij al weer weg van de pilaar. Sigma liet de barrière verdwijnen zodat hij niet tegen deze op zou botsen. Hij kreeg het commando om te vertrekken, zich weg te scheren. Sigma bleef kort staan en zag de man wegbenen. Hij zou hem later wel ontmoeten bij het duistere bos. Hij had eerst iets anders te doen. Al snel volgde het moment dat Savador ver genoeg uit zicht was. Opnieuw schoot Sigma's blik naar hetzelfde dak als dat hij bij het begin deed en een zwarte mantel stond er als een vlag te wapperen. Het gedaante kwam langzaam in beweging en landde vlak achter Sigma. "All data has been recieved Master..." sprak een lage stem vanonder het masker dat het droeg. Sigma's grijns werd breder. "mooi werk..." sprak hij kalm. 'nu is het tijd dat je een dutje doet. Sprak hij koeltjes. Hij mompelde een spreuk en de spreuk en de man met het masker veranderde in een spin. Als een tatoeage op de nek van Sigma vormde het een vlek. De kop die Sigma vervolgens op deed verborg hem voldoende. "Ik geef je het teken dat je de derde kolom moet opzetten..." sprak hij zacht. "maar eerst een bezoekje brengen aan onze lieftallige blondine..." sprak hij zacht maar vol genot. Hij moest van haar af, ze was nog steeds een te grote afleiding voor hem. En als 'zijn' plan in werken trad kon hij dat niet gebruiken. "Het wordt tijd dat de pop de meester wordt" sprak Sigma ijzig kalm en rende toen dezelfde richting in als Savador. Richting het schoolgebouw.