Ayane had haar handen in de zakken van haar jas gestoken, en hoewel het nog niet heel erg warm was, had ze hem wel open gelaten. Haar witte haar wapperde achter haar aan in de wind, terwijl ze door de straatjes van Oak’s Field slenterde. Chime volgde haar op de voet, maar sprak geen woord. De kat voelde aan dat haar baasje niet bepaald in een goede bui was. Integendeel, Ayane was kwaad. Dat was op zich al bijzonder, maar de reden waarom ze kwaad was, dat was het vreemde eraan. Ze was in de war, kon zich niet concentreren. Dat concentratiegebrek had ze al een tijdje, en het resulteerde bij haar vooral in slechte cijfers. Iets waar ze al helemaal onzeker over werd, en op die manier alleen maar kwader. Als ze zo doorging zou ze misschien wel blijven zitten, had ze zichzelf wijsgemaakt. Dat was niet heel erg waarschijnlijk, ze stond voor de meeste vakken wel goed, en deed ook haar best, maar het lukte gewoon niet. Normaal ging alles prima, kon ze zelfs vuurmagie wel bijhouden, ondanks dat dat haar zwakte was. Waarom lukte het dan nu niet? Ze stond voor een raadsel. En niet bepaald een prettig raadsel. Zelfs meeneuriënd op muziek kalmeerde haar niet. God, ze wilde nu het liefst dat dat verwarde gevoel wegging. Er moest toch iets zijn wat ze eraan kon doen?
Er was niet veel te zien in het straatje, maar Ayane haalde haar schouders op. Even haalde ze haar hand uit haar zak, en hield die omhoog. Er vielen drie druppels op. Ze fronste lichtjes. Over twee minuten zou de stortbui waarschijnlijk beginnen. Er was een klein afdakje, waaronder ze kon schuilen, dat was genoeg. Daar ging ze maar staan, met haar kat die een vreselijke hekel aan nattigheid had. Erg handig, Ayane, sprak ze zichzelf toe. Nu was ze ook boos op zichzelf. Fijn, nu was de hele wereld ineens tegen haar. Zelfs Chime maakte geen opmerking over de nattigheid, wetend dat dat haar de kop zou kosten. Ayane werd niet snel boos; Maar werd ze boos, dan kon je het krijgen ook. Waarom moest het uitgerekend nu gaan regenen? Ze had geen waterdichte jas aan, gewoon een jack wat alleen maar tegen de kou beschermde. En als ze nu terug naar school zou gaan, zou ze daar zeiknat aankomen, iets waar ze ook geen zin in had. Ze haalde haar andere hand uit de zak van haar jack, en pakte Chime op van de grond. Die zag het niet aankomen en zette haar nagels in Ayane’s blote handen. Als enige reactie kreeg ze een kwaad gesis. Dom idee ook, om Chime op te pakken. Die bleef wel droog, het was slechts gewoonte dat ze tijdens een regenbui in Ayane’s armen een plekje vond. Ze draaide haar hoofd naar de kant waar ze vandaan was gekomen. Iemand leek daar te lopen. Ze herkende de gestalte niet meteen, dus zweeg ze. Ze was normaal al moeilijk tot gesprekken te krijgen, en nu al helemaal. Het liefst had ze gewild dat er niemand was, maar ja. Je kon niet alles hebben.

// Whaha, gefrustreerde Ayane is grappig om te RPGen.
// Open //

Haastig liep Vivespa door Oak's Field. Ze stond even stil en keek omhoog, De lucht zag er donker en dreigend uit.
Aurora trippelde zenuwachtig achter Vivespa aan.
Waarschijnlijk zat er een onweersbui aan te komen aan het gedrag van haar kat te zien.
Vivespa zuchtte omdat ze weer eens zo eigenwijs moest zijn haar witte zomer jurkje aan te doen en haar paraplu thuis te laten aangezien ze dacht binnen vijf minuten klaar te zijn.
Niet dus.
Ze was al ander half uur op zoek naar kleur lenzen, zodat niemand haar vragen hoefde te stellen over haar ogen.
Nergens waren ze te vinden, maar ze was vastberaden door te zoeken.
Als ze hier wilde blijven, moest ze haar best doen onopvallend te blijven.
Vivespa volgde een druppel in zijn lange weg naar de stenen op de grond, waarna hij met een zacht klets neer kwam.
Aurora werd nog zenuwachtiger en zette haar zwarte haartjes overeind.
Het was een grappig gezicht, hoe zo'n klein beest zich groot probeerde te maken - Aurora was net een maand oud- maar Vivespa merkte dat het beestje echt bang was. Het ging harder regenen en Vivespa besloot dat ze het beste kon gaan schuilen.
Ze liep stevig door , een klein straatje in.
Er was een klein afdakje, maar er stond al iemand.
Het meisje dat er stond had wit haar en tilde een kat -dat verklaarde Auroras gedrag- van de grond die dat niet accepteerde.
Toen Vivespa aan kwam lopen draaide ze haar hoofd om.
Haar gezicht stond chagrijnig, dat had Vivespa al gemerkt.
Ze wilde het meisje niet storen, maar ook niet nat worden.
Ze aarzelde en stond een seconde stil.
Zo te zien wilde ze liever geen gezelschap...
Vivespa liep toch door en ging onder het kleine afdakje, naast het meisje staan.
De regenbui barstte los.
Vivespa glimlachte om haar geluk.
Eigenlijk wilde ze iets tegen het meisje zeggen, haar verlegen karakter hield haar tegen.
Aurora miauwde klaaglijk.
Vivespa aaide de zwarte kop en mompelde geruststellende woordjes.
Tenslotte schraapte ze haar keel en zei; "Leuke kat heb je." Vivespa glimlachte naar het meisje. "mag ik?" vroeg ze terwijl ze op de kat wees met haar slanke hand.
Misschien was het stom om een kat te nemen als gespreksonderwerp. "Ik ben trouwens Vivespa, nieuw hier. Weet je misschien een winkel waar ik lenzen kan kopen?"
Het was eruit voor ze er erg in had.
Vivespa bloosde en ging rechtop staan. Zo te zien het weer zou ze hier nog wel even blijven staan, ze kon maar beter een gesprek proberen aan te knopen met dit meisje. "Wat is je naam eigenlijk?"
Een goed gesprek Vivespa, dacht ze, Dit gaat nergens heen.
Een donderslag klonk ergens ver weg, de twee katten sprongen op.
De rotzooi die mensen op straat hadden gegooid, zoals blikjes en friet bakjes, waaide weg en de takken van de bomen sloegen bijna tegen de grond.
Vivespa hield niet zo van storm, maar nu naar school teruggaan was ook niet echt een optie.
Ze zuchtte.
Dit ging nog wel even duren.