[ alleen Mizore en Lance graag ]

Na een redelijk lange zoektocht naar Lance was ze gestruind in de bokkenburcht. Met haar hoofd op een hand steunend bestelde ze met haar andere hand een roze bier. Ze had niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn om iemand te zoeken op SSA. Lance was al een tijdje weg uit de ziekenzaal, maar daardoor had ze geen idee waar ze moest zoeken. In klas lokalen zocht ze niet. Gewoon om het gezeur van eventuele leraren te voorkomen dat zij zijn les verstoorde. De man achter de bar zetten het biertje voor haar neus. Met haar vrije hand pakte ze het glas en trok het wat meer naar haar toe waarna ze met haar wijsvinger over de rand van het glas heen cirkelde en een klein ijslaagje er op creëerde. Misschien was het toch wel handig geweest toen ze hem op kwam zoeken in de ziekenzaal en hem te vragen voor hulp dat ze ook hadden af gesproken hoe ze elkaar konden vinden, maar ja daar was het nu te laat voor. Met lichte wallen onder haar ogen keek ze door de bokkenburcht heen. Het was er redelijk rustig. Hier en daar zaten wel wat mannen te vrolijk te drinken en te kletsen. Haar ogen vielen op de klok die er hing. 'Pfffft, het is al redelijk laat.' zei ze zachtjes tegen zichzelf. Ze had de hele dag rond geslenterd zonder enige vooruitgang. Het was nu zo'n 11 uur 's avonds dus ze vond het ook niet gek dat de mannen die er zaten al wat aangeschoten waren. Hopelijk kwamen ze niet naar haar toe om te vervelen dan vond ze het allemaal best. Ze hief haar hoofd van haar hand en pakte het glas vast. Met flink wat haast dronk ze hem in een keer leeg en bestelde een nieuwe. Na nog een paar glazen achter over gegoten werd de blik in haar paarse ogen wat waziger en af en toe kreeg ze een glimlach op haar gezicht. Haar 8e glas stond voor haar neus, maar ze dronk er niet van. Ze staarde er naar en zonk weg in gedachte.

"Je laat nog wat weten he? zei een mannenstem niet veel verderop. "Jaja, ik zal je nog inlichten over de lessen vuurmagie..." sprak een stem gevolgd door wat gegrinnik. Zwijgzaam liep Lance de groep weg en zwaaide ze nog na. Hij was in Oak's Field wezen stappen met wat oude vrienden en was onderweg naar SSA. Zijn rustige nest opzoeken. Zaterdags was het en laat wezen maakte dus totaal niet uit. Zwijgzaam liep hij met zijn handen in zijn zakken over de straten. Hij glimlachte toen hij kort aan Mizore dacht. Ze maakte vooruitgangen. Al was het door simpele rollenspellen die hij soms voorlegde. Hij was niet de beste in lesgeven maar hij kon zichzelf meegeven dat hij toch zijn best deed. Hij glimlachte en keek vluchtig door de ruit van de bokkenburcht in het voorbijgaan. Halverwege stopte hij en keek hij naar binnen. Hij herkende degene die in haar glas staarde. Zijn blik ging naar de achtergrond waar enkele mannen nu naar haar wezen. Lance zijn ogen waren furieus omdat hij wist hoe ze zaten te denken. Zwijgzaam liep hij de kroeg binnen en verdween de toiletten in. Hij had gemerkt dat Mizore nog niet uit haar trance was. Zwijgzaam stond hij vanuit het zicht dat hij vanuit het tussenstuk van de toiletten had op de mannen. Eentje stond na een tijdje op. Lance zijn ogen vernauwde zich. Als hij het maar liet.... En ja hoor hij liep zonder moeite naar Mizore toe. Lance draaide mee zodat hij de man in de gaten kon houden. Hij zag de arm van de man om de schouder van Mizore glijden. Zijn hoofd kwam dichterbij. Lance liep naar de man en tikte hem op zijn schouder. De man draaide zich om en keek naar Lance die voor hem stond. Zie je niet dat ik bezig ben? sprak de man. Lance. "Ja dat zie ik..." sprak hij en pakte de kraag van de man vast en trok hem bij Mizore weg. "En ik zie dat je haar lastig valt..." sprak hij kalm. Lance wist dat Mizore dit niet zou willen. Hij wendde zijn blik naar barman die wees naar Mizore en acht vingers omhoog hield. Lance knikte. Hij draaide zich naar Mizore en pakte het biertje vast. Hij schoof het over de bar wat van hun weg. "Die heb jij wel genoeg op..." mompelde hij. Lance zag vanuit zijn ooghoeken de man op hem afstormen. Lance draaide zich er naar toe en hield zijn vuist tegen met een hand. Zijn hand werd gloeiend heet waardoor de man wat kremend door zijn knieën zakte. Lance keek hem strak aan. "Laat haar met rust..." sprak hij kalm. De man smeekte om zijn hand los te laten en knikte hevig. De man liep met zijn staart tussen zijn benen uit de kroeg. De andere mannen die aangeschoten waren hem volgend om Lance niet te confronteren. Lance glimlachte toen en ging naast Mizore zitten. "Een glaasje water graag..." sprak hij kalm en de barman schonk het in. Zwijgzaam legde Lance zijn hand op haar schouder. "En waarom bezatten we ons zomaar?" sprak hij kalm en keek haar vragend aan.

Mizore hoorden de mannen die achter haar zich zaten te bezatten niet over haar praten of over haar zaten te praten. Het enigste wat ze deed was naar haar glas staren met een wazige blik in haar ogen. Een hand werd op haar schouder gelegd en langzaam kwam ze uit haar trance. Langzaam keek ze om en zag Lance tegen de mannen iets schreeuwen maar ze kon niet goed verstaan wat. Alles kwam bij haar binnen alsof ze onder water was. Uit automatisme nam ze nog een grote slok van haar bier waardoor haar glas nu half leeg was. Lance draaide zich om en pakte het half lege glas van haar af. Onhandig zwaaide Mizore met een arm naar haar biertje om hem terug te krijgen met een jammerend geluidje, maar merkte aan Lance dat hij het meende en gaf het dus maar op. Ze legde beide handen op de bar op elkaar en legde haar kin er nu op waardoor ze naar de drankflessen achter de bar staarde. Wat gemompel en gestommel, wat in werkelijkheid het kleine gevechtje tussen Lance en de mannen achter haar was, keek ze pas ergens anders heen toen Lance naast haar ging zitten en tegen haar begon te praten. Ze probeerde met liplezen te volgen met wat hij zei, maar kon niet alles goed vertalen. 'Het... Ik... Is het niet leuk hier?' maakte ze er maar van. Haar stem klonk zachter dan normaal en de argwaan en sacherijnigheid was er niet in te vinden. Ze gaf een klein lief glimlachje naar Lance en vroeg 'Wat doe jij hier eigenlijk nog? Ik wist niet dat je hier was?' Ze zat wat wankel op de barkruk wat duidelijker te zien werd toen ze wat onhandig en half vallend zich naar Lance toe draaide. 'I~.... Ik weet zeker.... Dat jij hier net nog niet zat?'

Lance had de mannen gifitg aangekeken. Strak en gevaarlijk. Hij stond al op klappen door zijn eigen moeiheid maar om nog te zien dat deze man ook maar probeerde Mizore aan te raken maakte hem nog vuriger dan hij al was. Lance had hem makkelijk onder de knie gekregen en weggekregen. Gelukkig maar, het scheelde een hoop problemen met de barman. Lance ging rustig naast Mizore zitten en keek glimlachend naar haar. Ze zag er op zich wel goed uit, ookal was ze dronken. De vraag deed hem eigenlijk pas echt kijken naar zijn omgeving. "Hmmhm..." stemde hij simpel in met haar woorden. Het was zeker gezellig. De barman verdween ergens in een andere ruimte wat Mizore en Lance alleen lieten. Lance glimlachte en keek naar het glas water dat voor zijn neus stond. Hij glimlachte en bleef recht op de bar zitten. Hij zag vanuit zijn ooghoeken hoe ze zich stuntelig naar hem toedraaide. Hij glimlachte terwijl hij zijn hoofd naar haar toe draaide. Hij dronk zijn glas in een simpele teug leeg. Hij grinnikte kort. "Tja, ik was hier inderdaad net nog niet..." sprak hij kalm. "Ik weet niet, toen ik die mannen zag had ik het gevoel dat ik er iets tegen moest doen..." sprak hij kalm en keek toen weer naar Mizore. Hij zag haar glimlachen. Een van de weinige momenten dat hij haar zag lachen. Nee, het was de eerste keer dat het er tenminste nog oprecht uit zag. Het feit dat ze alcohol op had was alleen het feit dat hem duidelijk maakte dat hij niet keek naar Mizore, maar iemand die aangeschoten tot dronken was met het uiterlijk van Mizore. Waarschijnlijk als ze morgen weer nuchter was zou ze ongetwijfeld weer haar oude ik zijn. Lance glimlachte en draaide zich ook naar Mizore. "Ik had vandaag naar je gezocht..." sprak hij kalm. "Maar ik kreeg je niet gevonden..." sprak hij kalm. Niet wetend dat ook Mizore naar hem had gezocht. Ongetwijfeld hadden ze elkaar in diezelfde zoektocht mis gelopen en was Lance halverwege gestopt om verder te gaan met andere zaken. Hij had de plaatsten gezocht waar ze het meeste zat en niet op de plekken waar ze amper zat. De kerkers en zelfs geprobeerd Savador's kantoor binnen te komen. Maar het was geen van allen een gelukzalig resultaat. Het feit dat hij nu alleen met haar samen zat vond hij al genoeg. Had zijn dag al weer wat beter gemaakt. Helaas was ze in haar aangeschoten staat en moest hij nog uitzoeken hoe ze zou reageren op bepaalde dingen. Hij kende haar daar helaas nog niet goed genoeg voor om dat te zeggen.

Mizore keek wazig met een glimlach toe hoe Lance zijn glas water naar achteren goot. Ze had niet eens door dat ze met zijn tweeën nog maar in het café waren. Door de zeldzaamheid dat ze lachte kreeg ze al snel spierpijn in haar wangen van het glimlachen, maar door haar aangeschoten toestand had ze het eigenlijk niet echt door. 'Ik... Ik wist het wel...' zei ze sloom terwijl ze een wijsvinger op zijn borstkas drukte over dat hij hier net nog niet was. Versuft keek ze wat rond door het café. 'Welke mannen er zijn er helemaal geen.' Ze had een hand boven haar ogen geplaatst alsof ze een zeeman was die naar land zocht. 'Ik zie alleen ons twee.' Nadat Lance zei dat hij haar vandaag gezocht had werden haar ogen groot en haar mond vormde zich tot een rondje. 'Oooooo~~~~!' zei ze een paar tellen lang waarna ze even stil bleef. 'Ik zocht jou ook vandaag.' en ze tikte zachtjes op Lance zijn neus. 'Aaaaahhh~~ Ik ben zo blij dat ik je gevonden heb. Ik ben op ALLE~ plekken op SSA geweest maar ik kreeg je niet gevonden. Uiteindelijk kwam ik hier en toen ben ik maar gestopt.' Met een hand pakte ze een plukje haar vast en begon er aan te frummelen. 'Maar als jij ook naar mij aan het zoeken was... Waarvoor was je me aan het zoeken.' En ze kreeg een geïnteresseerde blik in haar ogen. Zachtjes leunde ze wat naar voren zodat haar gezicht dichter bij die van Lance kwam. Ze had een, voor haar doen, grote glimlach op haar gezicht en staarde vol hoop in Lance zijn ogen.

Lance zijn ogen gleden kort door de bar. Jap ze waren dus alleen. Wat hij al dacht. Zwijgzaam ging zijn blik terug naar Mizore. Potver die was echt anders. Dit was niet de Mizore die moeite met zichzelf had. Die moeite had om open te zijn naar ander. Dit was een té open Mizore in zijn ogen. En ze was ook nog eens overvrolijk voor zijn beeld bij Mizore. Maar hij zou zijn best doen er doorheen te gronden en de werkelijke Mizore te zien. "Tja, maar als je liever hebt dat ik ga ben ik zo weer weg..." sprak hij en haalde zijn schouder grinnikend op. Zwijgzaam keek hij naar Mizore die nu verder vertelde. Hij glimlachte om het tikje tegen zijn neus. Hij schoof het glas naast het halflege glas van Mizore en keek haar vragend aan bij de woorden die ze sprak. Hij hoorde haar uitleg aan. Lance glimlachte kalmpjes om haar woorden. Ach zolang ze maar tevreden was. Ineens kreeg Mizore een andere sfeer over haar heen. Tenminste zo zag Lance het. Ze gedroeg zich niet zo, übervrolijk, maar meer wat verlegener. Het friemelen met haar haar kwam weer naar boven. Iets wat hij had gezien in de ziekenzaal. Een teken van onzekerheid of verlegenheid. Wat vrijwel regelmatig hand in hand ging. Zwijgzaam ging zijn blik naar haar. De geïnteresseerde blik leek hem te willen doorboren. Zijn werkelijke innerste zien. Weten wat er in hem tekeer ging. Het naar voren leunen maakte het Lance lichtelijk ongemakkelijk. Zijn verleden was niet bepaald de beste als het ging om liefde. Een vriendin die doet alsof je een relatie hebt om je familie kapot te maken kan heel wat littekens achter laten. Lance ging met diezelfde beweging mee en leek haar lichtelijk op afstand te willen houden. Hij slikte moeizaam. Hij stond op en liep een paar stappen van Mizore af. Hij legde zijn hand in zijn nek en wreef er over. "I....Ik...." stamelde hij. "Ik wilde.....gewoon kijken hoe het met je was..." sprak hij snel en kort. Hij had zijn blik afgewend van Mizore en sloot zijn ogen kort krachtig. Wat was dit? Om een of andere rede was de eerste schooldag door haar aangetrokken geweest maar ergens riep in hem een defensief front dat hij haar op afstand moest houden. Hij zuchtte en stond nu met zijn rug naar Mizore. In zichzelf verschillende scenario's aflopen en de juiste proberen uit te kiezen. Maar hij kon Mizore niet peilen momenteel. Was ze nu serieus met hem aan het flirten of was dit de dronken kant. Soms kon je dronken kant ook wat waarheid vertellen, maar ergens wilde Lance niet geloven dat dit de Mizore was die hem kende. Door het innerlijk gevecht dat hij uitvoerde merkte hij even niets van zijn omgeving en was hij dus ook een geruime tijd stil om zijn emoties weer op orde te zetten. Niet wetend wat Mizore zou reageren.

Lance vertelde haar dat hij anders ook weer weg kon gaan, maar dat wilde ze niet. Ze pakte het einde van zijn mauw en trok er zacht aan. 'Nee~~ ik heb je net gevonden.' zei ze lichterlijk zielig. Bij het naar voren leunen en haar geïnteresseerde blik naar hem deed hem lichtelijk veranderen. Ze zag hoe hij opstond en een paar stappen naar achteren ging en in zijn nek greep. Zijn wat stamelende woorden deden haar nog net iets breder lachen. Het was wel schattig om hem zo te zien. Een serieuze blik op zijn gezicht een goed gespierd lichaam en dan verlegen worden als er een meisje wat dichter bij hem kwam. Mizore stond zelf ook op en zetten een paar stappen dichter bij. 'Hmmm.... Echt alleen maar weten hoe het met me gaan?' zei ze en ze deed haar hoofd een beetje naar rechts waardoor haar hoofd nu scheef op haar nek stond. Ze bleef nog geen half arm lengte van Lance af en probeerde een beetje sexy te lopen. Het verliep alleen niet zo goed doordat ze flink aangeschoten was waardoor ze hier en daar af en toe bijna struikelde. Haar aan geschoten herinnering herinnerde zich er aan dat ze nog niks hadden afgesproken wat ze voor hem terug zou doen voor zijn hulp naar haar. Ze haalde haar hand van haar eigen haar lok vandaan en ging er mee naar Lance zijn gezicht. Zachtjes en teder haalde ze een eigenwijs plukje haar uit zijn gezicht. Maar zoals verwacht ploingde hij al terug in zijn oude staat waardoor ze met haar hele hand over het plukje ging en zo met haar vingers tussen de rest van zijn wilderige haarbos kwam. Het voelde fijn en zacht wat Mizore van binnen een vreemd gevoel gaf. 'Weet je Lance.' Zei ze zacht terwijl ze haar hoofd weer recht deed. 'Jij helpt mij wel, Maar wat wil je van MIJ als terug betaling.' en haar hand ging verder door zijn haar naar achteren toe en eindigde met haar hand op zijn schouder.

Lance zat met zijn rug naar Mizore toe en stamelde wat woorden onzeker uit. Verlegen zo wilde hij het niet direct noemen. In de knoop met zijn eigen verleden. Ja dat was het meer. Hij zuchtte zachtjes. Het was allemaal leuk en aardig dat ze nu ineens over hem heen hing maar ergens in hem schreeuwde iets dat zei dat het allemaal leugens waren. Dat liefde niet meer was dan een leugen om een andere tevreden te houden. En momenteel schreeuwde die stem harder dan de stem die riep dat het niet zo was. Dat liefde wel degelijk gevoelt kon worden. Lance hoorde de barkruk naar achteren schuiven. Hij zuchtte. Ze stond dus op. Hij deed moeite om niet om te kijken. Hij wilde niet dat ze hem zo zag. In die enkele seconden die het haar nodig had om voor hem te komen staan probeerde hij zichzelf bij elkaar te grijpen. En het lukte. Hij zette een glimlach op die aardig geloofwaardig over kwam. Maar Mizore had kennelijk meer in huis dan dat hij had kunnen zien aankomen. Haar hand die frunnikte met haar pluk ging naar zijn haar. Hij slikte. Hij wilde het wel uitschreeuwen dat ze het moest stoppen. Dat hij haar alleen maar hielp en dat het daarmee gezegdend was. Hij wilde haar hand wegslaan en weglopen omdat dit allemaal even teveel werd. Maar hij bleef genageld en bevroor half. Hij keek alleen direct in de ogen van Mizore en voelde haar hand volledig door zijn haar gaan. Lance keek haar strak aan en wist niet wat hij moest doen. Zelfs de raadgever kon zonder raad komen zitten. En dit was zo'n moment. Hij wist niet hoe hij moest ademen, reageren of waar zijn blik gericht moest worden. Hij slikte bij haar woorden. Zijn hoofd kreeg tientallen ingevingen. Een maalstroom aan mogelijke dingen die ze terug zou kunnen geven. "Eh..." kwam er hees uit. "Ik hoef niets terug voor mijn daden..." sprak hij moeizaam. Lance vocht met zichzelf. Hij wilde wegrennen en blijven. Zien hoe dit afliep en tegelijkertijd zich verbergen. Hij voelde de hand op haar schouder. Voelde haar buik zowat tegen die van hem branden al was het hooguit een arm die er qua ruimte tussen zat. Alles bij elkaar maakte het Lance gek, hij wist niet hoe hij zich nu moest opstellen tegenover Mizore. Waren dit nu serieuze pogingen om hem in te palmen. Want momenteel wist hij niet hoe hij er mee overweg moest.

Mizore merkte niks van Lance zijn fake lach of dat hij er moeite mee had. Ze deed haar handelingen zoals ze die wilde. Het deed haar echter even denken toen hij wat stamelend zei dat hij niks voor zijn daden terug hoefde. 'Aaaah~~ dat meen je toch niet? Je hoeft niet the good guy uit te hangen. Je mag ook wel een keertje doen wat jij, jij zelf, wilt.' tijden het "jij zelf" drukte ze zachtjes met haar vrije hand tegen zijn borst. 'Een jongen zoals jij heeft toch ook zo zijn behoeftes?' Met een laatste stapje zetten ze haar linker been tussen die van hem en drukte zachtjes met haar lichaam tegen zijn kruis. Haar hand waarmee ze op zijn borst had gedrukt lied ze naar boven glijden en via achter in zijn nek haar vingers door zijn haar gleiden en duwde een beetje omhoog waardoor haar hand over zijn gehele achter hoofd was. 'is er.. echt... hele... maal... niets...?' Tussen iedere pauze in haar woorden gaf ze een zacht kusje die begon bij de kraag van zijn shirt en kuste langzaam omhoog totdat ze net onder zijn oor eindigde. Ze boog een stukje achter over zodat ze Lance aan kon kijken. 'Voor wat ik van jou vraag, betaal ik elke prijs voor terug. Dus zeg het maar.' Ze ging weer wat dichter naar hem toe en fluisterde in zijn oor 'I'm all your's.' Ieder woord wat ze nu zei was misschien in een dronke bui, maar zeker niet gelogen.

Lance zijn ogen waren constant op die van Mizore gericht en niets scheurde er zich van los. Lance zijn glimlach werd een grimas toen ze sprak over doen wat hij zelf wilde. Dus hij mocht wegrennen? Was dit officele toestemming om te vluchten? Maar hij hield zijn voet stijf om een of andere rede. De vrije hand die tegen zijn borst kwam deed het hem alleen maar bemoeilijken. Zijn hart ging als een razende te keer. En Lance kon het niet thuisbrengen of dat de woede uit het verleden was of zijn 'mannelijke behoefte' die spraken. Hij voelde haar hand bij iedere aanraking branden en tegelijkertijd verzachtend werken. Hij raakte hier half in de armen van Mizore zelf helemaal de kluts kwijt. Was dit de Mizore die hij kende? Haar woorden die ze daarna sprak en de kusjes waren als een lichtschakelaar die op een slecht waren aangesloten op een lamp. Het klapte uit elkaar. In een flits zag hij de zwarte lokken. De gemaakte glimlach van 'haar'. De zachte kusjes die aanlokkelijk voor hem bedoeld waren waren meer kogelschoten in zijn nek die aangebracht werden door het verleden. De laatste woorden deden hem met een hand naar zijn hoofd grijpen. Hij zette willekeurig een stap naar achter. Hij wist het niet meer. Mizore gaf zich zowat over aan hem en hij weigerde het. Hij stapte nog een stap naar achter. Alsof er een wazig beeld gecreeërd werd zag hij de figuur van het verleden. Slank figuur, zwarte lange lokken, ogen zo grijsblauw dat het mysterieus was. De gemaakte glimlach, het 'sexy' uiterlijk dat alleen bedoeld was om zijn familie te ruineren. Tussen de vage beelden stond Mizore alsof een hologram over haar heen zat. Lance wist realiteit niet te schijden van het werkelijkheid. Zijn hoofd speelde spelletjes met hem die hij kostte wat kost wilde winnen maar het maar niet voor elkaar kreeg. Hij wilde wegrennen maar hij veroerde verder geen vin. Hij keek alleen maar naar dat silhoet waarin Mizore stond. Hij kneep zijn ogen samen en wreef er kort in. Toen hij ze opende zag hij Mizore weer staan. Alleen Mizore. Het waanbeeld was verdwenen maar zijn onzekerheid door het verleden was niet weg. Lance zuchtte en wendde kort zijn blik af om zijn stappen te overzien. Daarna keek hij weer naar Mizore. Hij liep naar haar toe en legde zijn arm om haar middel. Bracht zijn hoofd naar haar nek en gaf een klein kusje er in. Nog een op een vergelijkbare wijze naar haar oor. "And I'm not the type of guy you're looking for...." sprak hij zacht in haar oor om zich daarna weer afstand te nemen. Hij zweeg en keek weg van Mizore naar het raam. Hij was de weg kwijt. Zijn hart schreeuwde dat hij haar moest omhelzen dat hij dit aanbod toch moest aannemen. Maar zijn hersens wisten hem constant te herinneren over het verleden en wat daarin is gebeurd.

Mizore begreep niet goed wat Lance meemaakte in zijn hoofd. Om eerlijk te zijn had ze het niet eens door dat hij er moeite mee had. Ze stortte zich genadeloos op Lance zonder enige schaamte. Wat waarschijnlijk ook gedeeltelijk door haar vader kwam. Die lied haar op jonge leeftijd al halfnaakte foto's van haar maken en dat was nou ook niet altijd alleen en even onschuldig. Wat leunend naar achter keek ze wat vreemd op hoe Lance in zijn ogen keek en zijn beeld weer scherp stelde op haar. Wat vragend keek ze hem aan, maar die blik verdween al snel nadat Lance haar wat dichter naar hem toe deed en wat kusjes in haar nek begon te geven. Haar ogen vormde zich tot dunne lijntjes en een licht genot kwam er op haar gezicht te staan. De kusjes voelde zo warm en fijn alleen ze hadden ook iets kouds. Door het koude merkte ze dat hij iets achter hield. De woorden die er echter op volgde gaven iets totaal anders aan. Hij lied merken dat hij het niet wilde of niet durfde. 'Wie zegt dat ik op zoek ben? En als ik op zoek ben. Hoe vind ik die persoon dan zonder uit te proberen.' Mizore kwam met haar gezicht dichter bij die van Lance. Haar lippen dichter bij die van hem. Ze voelde zijn uitgeademde adem lichtelijk langs haar lippen glijden, maar net voordat ze elkaar raakte hoorde ze een wat zwaardere stem. Zeg huur een kamer of zo. Mizore keek wat geïrriteerd achter haar om de barman aan te kijken. Ze rolde met haar ogen en keek Lance weer aan. 'Zullen we naar de kerker gaan dan maar? Dan hebben we wat meer privacy.' Zonder eigenlijk op antwoord te wachten of hem een keus te geven pakte ze zijn pols en beende naar de deur toe, Zwaaide die open en liep naar buiten met Lance aan haar hand. Ze liep een stukje flink door zonder Lance los te laten. Pas na een flink stuk en ze al bijna bij de school waren lied ze hem pas los. 'Als hij gaat klagen betaal ik niet.' zei ze koppig tegen zichzelf waarna ze zich weer naar Lance draaide. 'Dus... ga je mee naar de kerker of ga je saai slapen en begin je morgen weer een zoektocht naar mij?' zei ze uitnodigend waarna ze langzaam verder liep naar de school.

Lance vocht hard om te weten te komen wat hij werkelijk wilde. Wat hij werkelijk zou moeten doen. Het was alleen niet te vinden. Als een speld in een hooiberg verborg het zich om nooit gevonden te worden. Zwijgzaam keek Lance naar Mizore die op een afstand stond en vragend naar hem keek. Maar die vraag werd al snel omgezet in genot door zijn kusjes. Zwijgzaam nam hij weer afstand. Hij hoorde haar woorden. "Ik heb niet gezegd dat ik op zoek ben. Ik ben alleen....." hij stopte toen ze ineens dichtbij stond en haar lippen zowat tegen die van hem kwamen. Ze leek te wachten op zijn reactie. De maalstroom in zijn kop leek even te stoppen en zijn hart leek voor een moment harder te schreeuwen dan zijn hoofd. Hij wilde langzaam dichterbij komen maar op dat moment sprak de lage stem. Lance nam afstand en wreef over zijn achterhoofd. "Ja, meneer..." sprak hij enkel. Lance keek ineens op toen Mizore zijn pols pakte en de deur uitrende. De barman leek nog wat te roepen. Moesten ze niet betalen? Ze had toch gedronken? Lance kreeg na enige tijd rennen het antwoord. Mizore stond stil en deed haar zegje. Ze stelde een vraag. Lance draaide zich om. "Ik......weet het niet..." sprak hij zacht. Verleden is verleden het is gebeurd jongen.... sprak een stem die alleen Lance kon horen. Lance keek op. Een hand lag op zijn schouder. Hij draaide zich om en zag het beeld van zijn vader verdwijnen. Het verleden is inderdaad om van te leren...maar als iemand je bedriegt, bedriegt iedereen je dan? sprak een andere stem terwijl Lance een vuist tegen zijn zij aan voelde drukken. Opnieuw draaide Lance om waarbij een wazig beeld van zijn grootvader verdween. Lance stond opnieuw met zijn rug naar Mizore. Zijn ogen sloten zich om de opkomende tranen te bedwingen. Zwijgzaam veegde hij ze weg met zijn arm. Hij draaide zich naar Mizore en glimlachte. Hij liep naar haar toe en pakte haar hand en trok haar mee. "Waar wachten we nog op..." sprak hij zachtjes en glimlachte om daarna rustiger te lopen. Onbewust hield hij haar hand nog vast terwijl hij naast haar liep en glimlachte, wat kon het verleden ook schelen. Hij leefde nu, verdorie!

De barman was blijkbaar klaar met zijn zaken achter en was weer terug gekomen. Mizore had hem enkel wat fel aangekeken terwijl Lance "sorry, meneer." zei. Met een snelle beweging pakte ze Lance zijn pols vast en rende naar buiten toe tot vlak bij de school. Zelf had ze het niet gehoord dat de barman nog iets na riep maar Lance blijkbaar wel. Zijn blik ging ook minder vragend staan nadat ze hem zei dat als hij zo ging doen ze dan ook niet ging betalen. Na haar vraag of Lance mee ging naar de kerker leek Lance even niet zichzelf te zijn. Hij draaide wat om en keek de ene kant op en de anderen. Mizore stond geduldig te wachten. Achja, wat maakt het uit. De jongen moet gewoon even beslissen wat hij moet doen. Logisch toch? Zelf wat in gedachte verzonken werd ze abrupt uit haar dronken gedachte gehaald doordat Lance haar bij de hand had gegrepen en haar meer trok naar het schoolgebouw. "Waar wachten we nog op" klonken de woorden van Lance waarna hij rustiger ging lopen. Mizore bleef naast en lopen en hield zijn hand goed vast. Op een vreemde manier voelde Lance zijn hand warm aan in die van haar. Ze had het niet koud of zo, maar toch voelde hij warm aan. Kwam het misschien door zijn magie? Mizore keek met haar paarse ogen even naar Lance zijn gezicht terwijl ze verder liepen. Niet veel later keek ze al snel weer voor zich omdat ze niet naar hem wilde staren. Waarom deed ze dat? Ze had er nooit om gegeven of ze nou naar iemand staarde of niet en of die persoon dat wel leuk vond ja of nee. Niet veel later waren ze al bij de kerker aangekomen. Geen leraar of leerling had hun gezien en dat was gelukkig ook. Mizore liep naar de kamer waar ze altijd heen ging en waar de eerste ontmoeting met Lance was geweest. In de ruimte lag alleen een plas met water er verder stond er niks. Met een beweging kwam het water omhoog en bevroor het in een grote ijsblok. Ze lied de hand van Lance los en dook op het bed. Ze lag met haar gezicht omhoog naar het plafond te kijken. 'Aaaaah, Wat licht dat fijn na een wandeling.' Ze ging een beetje overeind hangen en klopte met haar linker hand naars zich op het bed. Er was genoeg ruimte voor beide en door het kloppen op het bed hoopte ze dat Lance haar uitnodiging accepteerde. 'Het word zacht als je er op gaat.' En ze kneep haar ogen wat samen en glimlachte zachtjes.

Lance had niet door dat door de knoop die hij met zichzelf had zijn magie hem lichtelijk opwarmde. En dat zorgde er voor dat Mizore zijn hand warm vond. Lance glimlachte en vond het ergens geen ramp om zo te lope met Mizore. Zijn hart ging als een gek tekeer maar hij negeerde het. Hij zou wel zien hoe het allemaal liep. Zwijgzaam liepen ze door de gangen. De late tijd zorgde er voor dat iedereen op de etages was maar de gangen waren leeg. Hun weg naar de kerkers kwamen ze niemand tegen. Ergens had Lance angst gehad dat ze juist nu Savador tegenkwamen maar gelukkig was dat niet het geval. Zwijgzaam liep hij achter haar aan de ruimte in. Hij glimlachte toen hij de plas water met gemak in een balkachtig iets veranderde dat een bed moest voorstellen. Mizore ging er gelijk opliggen. Lance trok een vage blik. Dat kon nooit lekker liggen zo'n harde plaat. Haar woorden deden hem grinniken. Kennelijk was hij dus te snel conclusies aan het trekken. Hij liep rustig naar haar toe maar struikelde over een tegel die omhoog stond. Hij viel richting Mizore en wist zich nog net in het bed op te vangen. Zijn handen duwde het ijs wat naar beneden. Het werd werkelijk zacht bij aanraking. Hij hing met zijn gezicht vlak boven die van Mizore en zijn ogen keken verwijd in die van haar. Dit zag hij niet aankomen maar ergens vond hij het geen ramp. Zowat onbewust vulde hij de ruimte tussen hun hoofden in en gaf haar een zachte kus op haar mond. Iets wat niet gelukt was in het cafe omdat iemand hun stuurde was nu toch de eerste stap gezet. Zwijgzaam trok hij zijn hoofd wat terug en wachtte haar reactie af.

De uitnodiging naar Lance toe om op het bed te komen zitten had hij gelukkig aangenomen. Het grappige was dat hij onderweg naar het bed struikelde. Hij lande pal boven haar. Met grote paarse ogen keek ze hem in zijn ogen aan waarna ze zijn warme lippen op de haren gedrukt voelde. Een lichte tinteling kwam er over haar lichaam. Lance trok zich wat van haar terug en keek haar aan. Ze begon weer te blozen. Met haar rechter hand treek ze het eigenwijze plukje weer terug en ging weer met haar hand door zijn haren. Het met haar hand door zijn haren woelen stopte bij de achterkant van zijn hoofd waarmee ze hem zachtjes naar zich toe duwde. Wat verlegen begon ze hem te zoenen. Deze keer was het niet een paar tellen of maar heel even. Ze bleef dit een tijdje doen terwijl haar hand op de heup van Lance deed en langzaam naar zijn onderrug gleed. Zachtjes en voorzichtig trok ze hem dichter naar hem toe zodat ze nu op elkaar lagen. Ze stopte het zoenen even om Lance aan te kijken of hij het ook wel goed vond. Haar ogen begonnen zich langzaam naar witblauw te verkleuren terwijl de blosjes op haar wangen beter zichtbaar werden. 'Wat ben je plots van mening veranderd. In het café deed je moeilijker.' haar ogen speurde zijn gezicht af naar emoties of hints. Met haar linkerhand op zijn onderrug en haar rechter hand in zijn haren bleef ze hem aanstaren.

Lance wist met moeite zijn balans houden en viel direct richting Mizore. Het bed zorgde er voor dat zijn val gevangen werd maar hij kon niet voorkomen dat Mizore zowat onder hem lag. Hij keek met verwijdde ogen naar haar. Hij staarde kort in haar ogen. Pas toen hij doorhad hoe hij lag greep hij zich bij elkaar. Hij grinnikte kort maar gaf haar geen tijd om te reageren of hij gaf haar al de kus. Hij merkte dat ze hem langzaam naar hem toe trok. De verlegen zoen beantwoorde hij zachtjes door terug te zoenen. Zijn hand gleed naar haar zij en de andere hield hij zichzelf omhoog. Zodat hij niet met zijn volledige gewicht op haar lag. Hij hield zijn ogen gesloten. En het leek alsof er tientallen vuurpijlen in hem ontplofte. Hij merkte dat ze zich langzaam losliet. Hij glimlachte en opende zijn ogen. Hij keek haar recht in haar ogen. De vraag deed hem echter niet meer glimlachen en hij ging langzaam van haar af. Hij ging in kleermakerszit naast haar zitten en keek kort naar zijn schoot. "Weet je..." sprak hij zacht. "Mij n vader en grootvader zijn overleden..." sprak hij. "Om een of andere rede spoorde ze me aan om mijn verleden achter me te laten en er voor te gaan..." sprak hij. "Vandaar dat ik zo raar draaide in oak's field. Ik kreeg advies van hun..." sprak hij kalm en grinnikte. Hij liet zich achterover vallen naast Mizore. "In het verleden hadden mijn familie ruzie met die van een ander. Maar toen de vuren tussen deze gedooft waren ging ik met een meisje van die familie. We waren dolverliefd. Echter bedroog ze me..." sprak hij. "Haar liefde was nooit oprecht geweest en ze had het alleen gedaan om de ruzie weer aan te wakkeren..." legde hij zijn verleden voor. "Vandaar dat ik wat afstand hield. Ik durfde het niet aan. Paps zei alleen dat ik me niet moest tegen laten houden door mijn verleden..." sprak hij en keek naar de plafond van de kerker. Daarna draaide zijn blik naar Mizore en draaide hij helemaal naar haar. Hij nam zijn positie boven haar weer in. Hij legde zijn vinger op haar lippen. "En nu genoeg gepraat over mijn verleden..." sprak hij terwijl hij zijn hoofd dichterbij bracht en zelf nu een zoen gaf. Zijn hand lag op haar heup. De zoen was minder verlegen dan de eerste en zat ergens gevuld met passie.

Mizore trok Lance langzaam naar zich toe terwijl ze hem een verlegen zoen gaf. Lance zoende terug wat haar een vreemd gevoel in haar buik gaf. Een gevoel die ze al heel lang niet meer gevoeld had. Een jaar geleden ongeveer Had ze Savador een zoen gegeven. Ook toen kreeg ze een vreemd gevoel in haar buik, maar toch was het deze keer anders. Het voelde fijner, vertrouwder en warmer. Ze stopte zachtjes met zoenen en keek in Lance zijn glimlachende gezicht. Nadat ze haar vraag gesteld had verdween die glimlach echter en ging hij naast haar liggen. Een kleine paniek scheut schoot er door haar hoofd. Ze had toch niks verkeerd gevraagd? Hoopte ze. Mizore bleef Lance de hele tijd aankijken terwijl hij haar vraag beantwoorde. Het was triest om te horen dat hij zo iets had moeten verwerken. En ze snapte nu ook waarom hij zich in Oak's field zo terughoudend had gedragen. Lance kwam weer boven haar hangen en legde zijn vinger op haar lippen. "En nu genoeg gepraat over mijn verleden..." zei Lance en Mizore antwoorden er met een glimlachje op. Lance kwam weer dichterbij met zijn hoofd en gaf haar weer een zoen. Deze was veel minder verlegen. Nog even hield Mizore haar ogen open terwijl ze aan het zoenen waren, maar al snel sloten die zich toen het vreemde gevoel in haar buik nu nog sterker werd. De hand van Lance op haar heup voelde ook fijn en op de een of andere manier ook vertrouwd. Zelf stopte ze nadat ze haar ogen dicht had gedaan ook veel meer passie in de zoen. Ze pakte Lance nog steviger vast waardoor hij wel met zijn gehele lichaam op haar kwam te liggen, maar ze kon zijn gewicht aan. Ze had een geen moeite door. En ondanks zijn postuur leek hij niet zo zwaar met hoe hij nu op haar lag. Ze zoende een redelijk lange tijd en hoe langer ze zoende hoe meer Mizore begon te strelen en met haar handen langs zijn lichaam te gaan. haar linkerhand schoot onder zijn shirt en ging nu over Lance zijn blote rug terwijl de andere bij zijn rechter oor. Waardoor ze nu met haar duim over zijn wang heen ging haar wijsvinger voor zijn oor en de rest van haar vingers door het haar ging wat achter zijn oor zat.

Lance was van haar afgegaan en keek naar de donkere gat wat het plafond moest voorstellen. Het was donker en alleen het maanlicht gaf wat licht door de kleine raampjes. Hoe dan ook was het des te knusser en romantischer. Lance draaide zich na zijn verhaal echter weer direct naar Mizore en ging half over haar heen hangen en gaf haar een minder verlegen zoen. Hij sloot direct zijn ogen en zag dus niet dat Mizore nog even open hield. Hij voelde haar hand op zijn onderrug. Hij kreeg een kleine rilling. Het was toch wel even wennen na al die tijd. Hij plantte zijn hand op haar heup. Ineens voelde hij haar wat stevigere grip geven. Hij kwam helemaal op haar. Even schoten zijn ogen open om te kijken of ze niet er onder leed. Hij was niet de lichtste. Maar ze ging gewoon door. Lance sloot zijn ogen weer. Alsof er tienduizend rotjes zich lieten ontploffen en iedere seconde weer een nieuwe. Het was een vuurwerk show in hem. Zo voelde hij het. Hij merkte dat ze langzaam meer streelde. De arm schoot onder zijn shirt. Lance genoot van haar hand over zijn rug. Het gaf hem positieve rillingen. Het voelde geweldig. Zijn hand gleed langzaam van haar heup naar haar rug en streelde Mizore daar. Hij had nooit gedacht dat de eerste dag tot dit zou leiden. Het bewijst maar weer dat als je eerder aan een ander denkt dan jezelf dat het zich terugbetaald. Het was dan wel niet wat hij gepland had. Zijn gedachten waren niet meer dan alleen vriendschap geweest. Maar om een of andere reden voelde dit veel beter. Zijn hard ging als een gek tekeer. Lance zijn lippen scheurde zich als het ware los van die van Mizore. Kort keek hij haar in haar ogen. In die van hem waren een paar glinsteringen te vinden. Hij glimlachte en bracht zijn mond naar die van haar. Hij gaf een kusje. En nog een, die alleen wat opgeschoven was. Hij gaf er nog een. En ging zo langzaam naar haar nek. Van haar nek ging hij naar haar schouder. Hij legde zijn armen om haar heen en gooide zich om. Hierdoor kwam zijn bovenop hem te zitten. Hij glimlachte. "Ik doe dit niet omdat je mij terug moet betalen..." sprak hij zachtjes. Hij kwam kort overeind en bracht zijn mond dichter bij haar oor. "Het is dat ik sinds de eerste ontmoeting je niet meer uit mijn gedachten kan krijgen..." sprak hij en gaf haar een kusje op haar wang. "Ik denk dat ik je leuk vind, Mizore, en dan bedoel ik 'leuk' leuk..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij liet zich achterover vallen en keek haar glimlachend aan. Zwijgzaam wachtte hij op haar reactie. Geen enkel woord dat hij net zei was gelogen. Dit waren worden vanuit zijn hart.

Mizore begon Lance meer en meer te strelen. Haar hand gleed onder zijn shirt en wreef zachtjes over zijn rug. Af en toe voelde ze dat hij rilde. Ze kon heel lichtelijk zijn hartslag op haar borst voelen. Zelf ging haar hard ook erg te keer en hier en dan werd ze er even benauwt van, maar dat lied ze niet merken door af en toe wat meer adem te halen tijdens het zoenen. Hun lippen werden van elkaar los gescheurd toen Lance wat naar achteren ging. Kort keken ze elkaar aan in elkaars ogen. Lance zijn ogen stonden vriendelijk en hadden een speelse twinkeling in zijn ogen. Door de alcohol stonden Mizore's ogen iets wat doffig, maar het had ook een twinkeling in haar ogen. Niet zo fel en overduidelijk als bij die van Lance maar je kon hem wel zien zitten. Lance begon te glimlachen en ze glimlachte mee. Lance kwam weer dichter naar haar toe en begon haar weer kusjes te geven. Steeds dichter naar haar hals toe waar hij verder ging naar haar schouder en daar stopte met kusjes geven. Lance sloot zijn armen om haar heen en gooide hun om waardoor zij nu boven op Lance lag. Ze begon weer te blozen. Met haar volle gewicht lag ze op Lance. Mizore was eigenlijk waar onder gewicht maar door haar slappe kleding was het nooit te zien. Natuurlijk at we ze wel gewoon en ook af en toe best on gezond maar ze kwam gewoon niet aan, maar toch vond ze zich zwaar. Ze probeerde zo te gaan liggen dat ze niet meer met haar volle gewicht op hem lag maar dat lukte niet zonder dat ze wat van hem af moest gaan liggen en daar had ze geen zin in. Nadat ze stil lag kwam Lance wat overeind. De woorden die hij vertelde in haar oor had ze nooit gedacht die nog in haar leven te horen. Ze begon meer te blozen en ze wist even niet wat ze moest doen. Lance gaf haar een kusje op haar wang wat haar zichzelf weer even bij elkaar raapte. Nadat hij klaar was met praten ging Lance ging weer gaan achteren liggen. Mizore wist nu niet goed wat ze moest doen. Haar mond ging open om iets te zeggen maar er kwamen geen woorden uit. Haar lippen bewogen maar de lucht die uit haar mond kwam was geluid loos. Langzaam begon ze zich te bewegen na de geluidloze woorden. Ze wurmde iedere been aan iedere zeide van Lance en ging met haar kont op zijn edele delen zitten. Haar handen plaatste ze op zijn borstkas en keek naar de plek waar ongeveer zijn navel hoorde te zitten. 'Ik..' kwam er heel zachtjes als een zucht uit haar mond. Wat tranen kwam en om hoog in haar ogen en ze zuchtte wat haperig. 'Ik vind jou ook leuk.' zei ze zachtjes. 'Ik vind jou ook leuk' herhaalde ze weer alleen nu wat harder. Ze twijfelde er nog steeds aan of Lance het kon horen en ze ze zei het nog een keer. Weer wat harder als de vorige keer waardoor het nu iets harder als fluisteren was. Ze greep met beide handen zijn shirt vast en zei met een normale stem 'Ik vind jou ook leuk.' en twee tranen vielen naar beneden en maakte een donkere plekje op Lance zijn shirt. Niet wetend wat ze moest doen bleef ze in deze positie hangen. De tranen waren wel gestopt maar haar hersens gingen te keer. Allerlei gedachten gingen er door heen, maar ze had er niks aan op het moment. Het enigste wat ze kon doen was afwachten wat Lance zou doen.

Lance zijn ogen waren op Mizore gericht. Hij glimlachte toen hij merkte dat ze van alles genoot. Het gaf hem het gevoel dat hij tenminste iets goed deed. De twinkeling in haar ogen deden hem glimlachen. Ze glimlachte mee. Langzaam gaf hij de kleine kusjes op haar nek richting haar schouder om vervolgens zich om te gooien en haar op zich te trekken. Mizore wist even niet waar ze moest gaan zitten en ze werd nog roder. Lance zijn ogen waren op haar gericht. Hij merkte dat ze niet enorm zwaar was, in tegendeel, ze leek lichter dan dat ze er uit zag. Maar het maakte het alleen maar gemakkelijker voor hem. Hij glimlachte toen hij overeind kwam. Zijn woorden, als een fluistering, klonken zacht en leken net van de wind te komen. Maar hij had ze zelf gezegd, en hij meende ze voor de volle honderd procent. Hij glimlachte en liet zich na zijn woorden achterover vallen op het ijsbed. Hij glimlachte en keek haar aan. Hij merkte dat ze nog meer bloosde. En ze leek steeds roder te worden. Hij glimlachte. Ze wist waarschijnlijk niet wat ze met de woorden moest. Ze leek wat te willen zeggen, maar er kwam geen geluid uit. Hij glimlachte en keek naar haar ogen. Er leken tranen te komen. Hij slikte, had hij iets verkeerd gezegd? Hij merkte dat ze zuchtte. Maar uit de zucht hoorde hij nog een ik. Lance slikte, dit leek de kant uit te gaan die hij niet gepland had. Dit werd ongetwijfeld een teleurstelling, hij voelde het aan komen. De woorden die ze uitsprak hoorde hij half door zijn eigen gedachtenstroom die de loop met hem nam. Hij keek op. Ze zei het nog een keer maar harder. Gevolgd door nog een keer. Hij glimlachte zachtjes toen ze wat dichterbij kwam en het nogmaals zei op normale stem. Daarna kwam ze overeind. Hij zag aan haar ogen dat ze niet wist wat ze moest doen. Zwijgzaam duwde hij zich overeind en legde zijn armen om haar heen. Hij gaf haar een warme omhelzing en ging overeind zitten terwijl ze nog steeds op hem zat. Wat haar op zijn schoot positioneerde. Zijn temperatuur was door zijn magie onbewust gestegen en hij glimlachte. Hij zweeg, niet wetend wat hij moest zeggen, niet wetend wat te doen. Het was namelijk eens sinds jaren dat hij zijn hart weer open had gesteld aan liefde.

Tijdens het terug zeggen dat ze hem ook leuk vond had ze niet gemerkt dan Lance bang was dat hij iets verkeerd had gezegd. Ze had alleen zijn shirt gezien en geconsenteerd op de woorden die ze zei om ze zo normaal mogelijk uit te spreken. Nadat ze het eindelijk gezegd had merkte ze dat Lance dichter naar haar toe kwam. Zijn warmen armen kwamen weer langs haar heen. Lance ging anders zitten waardoor zij ook op een andere plek kwam te zitten. Beiden zaten ze er nu op ieder anders reactie te wachten. Ze hadden net aan elkaar bekend dat ze elkaar leuk vonden en toch wisten ze niet wat ze moesten doen. Mizore keek nog steeds naar de buik van Lance. Een hand ging naar haar mond en een hoge gaap ontwikkelde zich. Met haar andere hand wreef ze even door haar oog. Alsof een baksteen van het dak werd gegooid kwam de slaap bij haar te binnen. Met slaperige ogen keek ze Lance aan. Ze pakte zijn shirt weer vast en keek weer naar zijn buik. 'Zullen we hier gaan slapen?' vroeg ze voorzichtig. 'Ik wil de andere in de slaapzaal niet wakker maken. Misschien krijgen we dan problemen als ze het door gaan vertellen.' Ze zat te frummelen aan zijn shirt terwijl een nieuwe gaap om hoog kwam. Deze gaap duurde langer en tranen waren in haar ogen gekomen door het gapen. Met beide handen wreef ze in haar ogen om de tranen weg te werken en dat lukte redelijk. We kunnen hier slapen. Het bed gaat niet smelten of veranderen zolang ik in de buurt ben.

Lance was het zweet zowat op zijn voorhoofd gaan staan. En niet omdat het warm was of dat hij zich zeer ingespannen had om het te zeggen. Hij was doodsbang dat het niet dezelfde was voor haar. Hij glimlachte en kwam langzaam omhoog. Hij legde zijn armen om die van haar en streek kort door haar haar. Hij keek naar haar gezicht die op haar beurt weer naar zijn shirt keek. Ze kon hem misschien niet aankijken niet wetend wat te doen. Lance glimlachte. Hij legde zijn vinger onder haar kin en duwde deze omhoog zodat ze hem aan moest kijken. Hij gaf haar een klein kusje op haar mond. Zwijgzaam keek hij toe hoe ze glimlachte. Het had ook een effect want nu merkte hij pas hoe de moeiheid aan zijn lichaam trok en riep: Ga slapen!. Lance zweeg en keek toe hoe ze een vraag stelde. Hij knikte en legde zijn armen op haar schouders. Hij trok haar mee naar beneden en legde haar rustig naast hem neer. Hij streek een lok haar uit haar gezicht. Hij glimlachte en keek in haar ogen. De witblauwige ogen die hem aankeken Lance glimlachte. Hij kon ergens wel wachten tot ze in slaap viel maar hoe langer hij keek des te meer zijn oogleden naar beneden werden getrokken. En voor hij het wist viel hij in slaap, om zalig te dromen over hem en Mizore.

Mizore's hoofd werd weer door Lance voorzichtig omhoog geduwd dat ze hem weer aan keek. Hij gaf haar een klein zacht kusje op haar lippen. Na het gapen keek ze even goed naar Lance. Hij zag er ook vermoeit uit, maar dat was ook niet zo vreemd. Het was al erg laat en Mizore's lichaam was er nu niet echt meer aan gewend om hele nachten wakker te blijven en dan ook nog de hele nacht actief bezig te zijn. Zachtjes werd ze door Lance van positie veranderd en naast hem neergelegd. Lance keek in haar ogen terwijl zijn oogleden steeds meer zakte. Mizore bleef hem aankijken tot hij volledig in slaap getuimeld was. Nadat hij volledig in getuimeld was ging ze zelf iets verliggen waardoor ze net wat lekkerder lag. Ze legde haar hoofd op zijn borstkas en luisterde naar het geluid van zijn hart. Het klonk krachtig, maar op de een of andere manier ook zorgwekkend. Het geluid van zijn hard lied Mizore sneller in slaap vallen. Bij iedere hartklop vielen haar ogen sneller dicht totdat ze uiteindelijk in slaap was gevallen.

Na een goede aantal uren slapen kwamen de oogleden van Mizore weer tot leven. Langzaam opende ze haar ogen en keek naar het vertrouwde plafond van de kerker kamer waar ze zo vaak kwam. Na een paar keer knipperen werd haar beeld wat scherper. Ze keek de ene kant op en een stekende hoofdpijn ging als een kogel door haar hoofd heen. Met haar hand greep ze acuut naar haar hoofd toe en sloot haar ogen weer. Ze wilde haar andere hand ook naar haar hoofd brengen maar merkte dat die iets vast had. Met een moeilijke blik deed ze haar ogen heen nauw open zodat ze net kon zien wat ze vast had. Het was iets van stof dat kon ze voelen en het voelde redelijk warm en het ging langzaam op en neer. Kort sloot ze haar ogen weer en deed ze ditmaal verder open zodat ze beter kon zien wat ze vast had. Ze zag dat het een shirt was en al snel draaide ze haar hoofd zodat ze kon zien van wie het was. Bij het zien van het vredig slapende gezicht van Lance lied haar geen moment twijfelen. Met haar hand die ze nog op haar hoofd had sloeg ze met een vuist op het ijsbed en het gedeelte waar ze op lag scheiden zich van het gedeelte waar Lance op lag en schoof abrupt naar de andere kant van de kamer. Met beide handen duwde ze de palmen lichtelijk tegen haar ogen om de hoofdpijn tegen te gaan terwijl ze nog plat op bed lag aan de andere kant van de kamer als waar Lance lag.

Lance droomde vredig. Hij had hele gesprekken met zijn overleden vaders. Zijn moeder leek er ook bij gevoegd te zijn. Het ging allemaal over Mizore en wat hun er van vonden. Maar Lance kon alleen maar positieve reacties opmaken.

Lance lag vredig op het bed te slapen, murmelde af en toe wat tussen zijn lippen door alsof hij iets zei maar het was voor geen enkel geval duidelijk te verstaan. Het leek op oud-raziaanse taal. Het was het ook maar Lance had nooit door dat hij dit in zijn slaap sprak. Zwijgzaam ging hij verliggen. Draaide zijn lichaam naar Mizore die inmiddels wakker was geworden en langzaam overeind was gekomen. Hij had niet door dat ze barstende hoofdpijn had. Hij glimlachte terwijl hij zonder iets te merken door sliep. Mizore sloeg op het bed waardoor het gedeelte van hem lichtelijk bewoog. Lance murmelde wat onverstaanbaars. Het bed spleet in tweeën en Lance bleef op het ijsbed voor een persoon achter. Mizore bewoog verder naar de andere kamer op het bed. Ze sloeg haar handen voor haar ogen. Maar alles wat ze deed, Lance sliep vredig door. Hij was een stevige slaper, en vooral als hij de avond daarvoor laat naar bed was gegaan. Lance, die nog steeds sliep en dus zijn lichaam vermoedde dat hij nog steeds op een tweepersoons-ijsbed lag. Zwijgzaam rolde zijn lichaam om zijn arm vredig om Mizore te leggen, die net nog naast hem lag. Echter draaide Lance iets te ver voorover. Zijn lichaam draaide zich van het bed af. En met een doffe plof kwam hij terecht op de grond. Binnenmonds vloekte hij in het Raziaans en kwam meer in beweging. "Wat krijgen we..." mompelde hij en opende zijn ogen half. Het was allemaal nog zwaar, omdat hij zo vermoeid was. Hij wreef door zijn ogen en hoopte op een duidelijk beeld. Zijn hand duwde hem omhoog waardoor hij in kleermakerszit voor het bed zat. Hij keek over zijn schouder. "Ik zweer dat dit bed groter was toen ik er in slaap viel..." zijn ogen gingen richting Mizore. "Dus daar is dat tweede deel..." mompelde hij. Ineens verwijdde zijn ogen zich. "Mizore...?" sprak hij vragend toen hij zag dat ze naar haar hoofd had gegrepen. Hij duwde zich omhoog en liep met zijn blote voeten, zwarte spijkerbroek en oker-kleurige shirt richting haar. Hij ging naast haar op het bed zitten en legde zijn hand op haar schouder. "Je moet ook niet zo veel drinken, slimpie..." sprak hij. Hij ging achter haar zitten op zijn knieën. Hij legde zijn handen vlak tegen elkaar. Hij sprak een spreuk uit en zijn handen leken vlam te vatten. Hij glimlachte en legde zijn handen op beide schouders. Zwijgzaam bewoog hij zijn handen op een bepaalde manier. Door bepaalde spieren te stimuleren in de nek kon de hoofdpijn minder worden. Hij was niet medisch aangelegd maar hij wist tenminste wat van maseren. Hij wist niet of Mizore het prettig vond of niet. Hij legde ook niet de link met Mizore's nuchterheid en het afgescheurde deel van het bed waar hij net nog samen met Mizore op had gelegen.

Mizore lag met een vreselijke hoofdpijn op bed. Ze hoorde wel een doffe plof van dat Lance uit zijn stuk van het bed gerold was maar ze schonk er geen aandacht aan. Ze probeerde zich wat te concentreren dat die hoofdpijn weg zou gaan of op zijn minst wat minder werd. Helaas lukte dat niet want bij iedere bonk in haar hoofd van de hoofdpijn verloor ze weer wat concentratie. Het bed kwam onder haar een beetje in beweging wat aanduiden dat Lance op haar bed was gaan zitten. Doordat ze haar handen voor haar ogen had en haar ogen gesloten had had ze geen flauw idee waar hij ergens was gaan zitten. Op Lance zijn woorden gromde ze wat geïrriteerd door de hoofdpijn. Plots voelde ze wat warme handen op haar schouders en nek die een lichte beweging maakte. De warmte deden de spieren in haar hek wat ontspannen en de warmte maakte ze wat soepeler. Het was wel een aangenaam gevoel. Het was ook dat het een aangenaam gevoel was anders had ze zich allang van Lance afgescheurd. Doordat ze zo dronken gister avond was en nu ook zo'n bonkende hoofdpijn had wist ze van vannacht bijna niks meer. Waarschijnlijk als ze er aan herinnerd werd zou het langzaam wel terug komen, maar op het moment wist ze eigenlijk vrij weinig er van. Nadat de hoofdpijn wat minder was geworden en haar nek wat minder stijf ging ze rechtop zitten en draaide zich om naar Lance. Ze plaatste haar rechter hand in de holling tussen de nek en haar rechter schouder en begon haar hoofd en nek voorzichtig heen en weer te bewegen waarbij je soms een knakje van een botje die goed schoot hoorde. 'Dusss... wat doe jij nog hier?' vroeg ze met een schorre stem en half dicht geknepen ogen nog. De hoofdpijn was wel minder maar zeker nog wel aanwezig. Kort keek ze snel even om zich heen om haar al te bekende ruimte te bekijken. Het enigste wat in de ruime aanwezig was waren de vertrouwde mossen met water aan de muren, de twee ijsblokken waar ze zonet nog op hadden liggen slapen en Lance. Ze keek weer kort terug naar Lance en trok een wenkbrauw op. 'Ik kan me helemaal niet meer herinneren dat ik hier heen ben gegaan.'