Het was een beetje.. teveel. Ze wist niet meer waarom ze zich mee had laten slepen naar de discotheek, terwijl al bijna vaststond dat ze het niets zou vinden. Toch was ze meegegaan, eigenlijk omdat ze op de academie ook niets meer te doen had. En dan.. Hier stond ze nu, een klein, onzeker meisje dat probeerde onzichtbaar te zijn terwijl ze aan de kant zat en naar de grond keek in plaats van naar de massa bewegende lichamen voor haar. Haar haren hingen voor haar gezicht, zodat ze niet goed te zien was. Haar handen had ze in haar schoot gevouwen en haar schouders waren wat gebogen, wat goed haar onzekere houding illustreerde. Doordat haar haren naar voren waren gevallen, was het lichtblauwe jurkje van soepele stof dat ze aan had goed te zien. Het kwam tot net boven haar knieën en had spaghettibandjes die het ding aan haar lijf hielden. Ze had ook een klein tasje bij zich, maar dat hing naast haar aan de stoel. Veel nuttigs zat er toch niet in. Like a G6 dreunde keihard uit de speakers die zich overal leken te bevinden, alsof iemand ze random neergesmeten had. Alsof het iemand kon schelen; de mensen hier wilden dansen, vergeten, lachen. En daar zat zij dan bij, aan de kant, als een toeschouwer die niet van plan was om te bewegen.

Misschien had ze Roxas mee moeten nemen, maar hij was ook niet zo'n type om te dansen. Nee, hij zou het hier verschrikkelijk gevonden hebben. Net als zij. Ze leken best wel op elkaar.. Ze dwaalde bijna af, tot er iemand tegen haar aan danste, haar even vreemd aankeek en toen weer achteruit liep. Leuk. Waarom was ze degene die haar meegesleept had nu weer kwijtgeraakt? Echt iets voor haar! Ze bleef zitten zoals ze zat, niet van plan te bewegen tot haar horloge de tijd aangaf om weg te gaan of tot iemand haar weer meesleepte. Ze haatte dit.. Dansen had ze nooit geprobeerd, maar Kijito was ervan overtuigd dat ze niets kon. Dansen ook niet, dus. De muziek was waarschijnlijk een remix, omdat het nu al langer dan drie minuten duurde.

Een vaag geluid klonk, het zou misschien een stem kunnen zijn.. Vast niet, niemand ging tegen een oninteressant en waarschijnlijk hoogst onzichtbaar meisje aanpraten. Waarom zouden ze? Dus bleef ze stil zitten, niet bevroren of alsof ze in slaap was, maar gewoon lusteloos. Haar vrienden zouden zeggen dat ze moest gaan dansen, dat het dan beter ging. Ja, dag. Ze ging hooguit als iemand haar meesleepte. Opnieuw dacht ze wat te horen, zodat ze nu opkeek.. recht in het gezicht van iemand die recht voor haar stond. Kijito knipperde even met haar ogen en probeerde het gezicht van de persoon goed te zien ondanks het blacklight en discolicht dat haar zicht verpestte. Ze zag er een beetje ongemakkelijk uit, maar toch slaagde ze erin licht te glimlachen, al ging het niet van harte.

- Iemand die tegen haar wil praten :3 Kwijtgeraakt persoontje, random persoontje, maakt niet uit xD -

'Ik hoop dat je het niet erg vindt, maar ik heb jou zo'n beetje gebruikt om van haar af te komen,' zei de vreemde stem die Kijito op liet kijken. Het meisje keek met een lichte frons in de richting van de hoofdknik, waardoor haar blik die van het meisje kruiste dat net weggestuurd was. Ze keek haar nogal pissig aan, wat haar een verontschuldigende, schuwe lach van Kijito opleverde, die snel weer terugkeek naar de jongen. Hij keek naar de grond, net zoals zij net gedaan had. Contact.. Ze was niet zo sociaal, maar in ieder geval zag hij er niet dronken of onder invloed uit. Dat betekende dat ze een normaal gesprek met hem kon starten, voor zover dat dan ging in een geweldige, overvolle en nog eens lawaaiige discotheek ook. Nu begon hij harder te praten en stelde hij zich voor. Kijito wachtte even tot ze zeker wist dat ze de woorden goed verstaan had en pakte toen voorzichtig zijn hand aan, alsof hij opeens keihard ging lachen en zijn hand weg zou trekken. 'Ik ben Kijito,' stelde ze zich voor, haar stem voor haar doen redelijk hard. 'Het is niet erg hoor, ze zag er nogal vervelend uit,' voegde ze er daarna aan toe. Dit zou zo moeilijk worden, om hem te verstaan! Gelukkig werd de muziek iets zachter door het liedje dat nu kwam, maar het maakte niet veel uit. 'Heb je het naar je zin hier?' vroeg ze maar, als standaardvraag. Tja, wat moest ze dan zeggen? Bekennen dat zij er niets aan vond had geen zin, want zo zag ze er ook uit. 'Ik ben trouwens mijn vriendin kwijtgeraakt. Heb jij een lang iemand met zwart haar gezien?' vroeg ze daarna. Ach ja, die zou ze waarschijnlijk niet meer terugvinden.. Proberen kon echter altijd. Kijito drukte geïrriteerd een hand tegen haar oor toen er een snerpende toon uit de boxen kwam. O, ze ging hier echt nooit meer naartoe! Toen ze Ryou weer aankeek haalde ze haar hand weer weg, niet zeker of dat beleefd over zou komen. Misschien was het wel voor het eerst dat ze echt iemand geholpen had, zeker zonder het te weten, niet?

~Jadira In Actie

Nogal chagerijnig liep Jadira tussen de dansende mensen door. Waar was Kijito nou weer? Verschillende jongens flirtte met haar en probeerde met haar te dansen. Maar ze mepte ze allemaal weg. Nou ja, letterlijk meppen niet, maar zij vond van wel. Jadira mompelde even in haar zelf. Overal liepen meisjes met blonde haren, dus Kijito vinden werd moeilijk. Haastig liep ze naar de bar. Tussen een polonaise en schuur-muur door. Ze keek even zoekend tussen de mensen. Kijito, Kijito, haar naam herhaalde in haar hoofd. Ze kon het wel uitgillen. Waar was ze nou? Haar blik gleed verder, Kijito! Eindelijk, ze had hier de hele tijd rond gelopen, niet wetend dat ze elkaar waren kwijt geraakt. Ze rende op haar af. Kijito stond rustig met een jongen met wit-achtig haar te praten. Ze fronste even. Kende ze elkaar? Nou ja, dat maakte even niet uit. Ze liep op de twee af en grijnsde even vrolijk. ''Eindelijk zeg, ik heb overal naar je gezocht...''zei ze. Ze keek haar even chagie aan maar grijnsde toen vrolijk. Het was ook zo lang geleden dat ze iets leuks hadden gedaan. Nou ja, leuk kon je het niet noemen. De drukte was overweldgend en mooi om te zien. maar die mensen waren zo vervelend! Sommige kon ze wel wurgen, met al dat rare gedoe! Jongens die wild vreemde meisjes stonden af te lebberen. Alleen bij de gedachte kreeg ze al rillingen. Ze wende haar blik af van de menigte en bekeek de jongen eens goed. Ze had hem nog nooit samen met Kijito gezien dus zullen ze elkaar hier wel ontmoet hebben. Ze glimlachte vriendelijk naar hem. ''Hey, Ik ben Jadira..''zei ze tegen hem, en keek Kijito even aan, alsof ze wou vragen wie hij was.

- Jadira! :3 -

Ergens heen gaan in het weekend en hier uit komen? Ongelukkige ziel, dat wilde ze bijna zeggen. Het klonk alleen zo oud en zo melodramatisch, dus hield ze dat voor zich. Kijito schoof met haar stoel wat naar achteren terwijl Ryou een vraag stelde, in een geslaagde poging om de polonaise-stoet die voorbij kwam te ontwijken. Dat woord alleen al bezorgde haar rillingen, polonaise. Wilden mensen echt serieus in een grote stoet rondlopen, dronken en al, waarin je tegen elkaar gedrukt werd en nogal nutteloos rond bewoog? Nou, dank je vriendelijk maar nee.. Ryou leek er ook geen zin in te hebben en vroeg of hij bij haar kon komen zitten. Kijito knikte. 'Helemaal geen probleem. Ja, ik zit in m'n eerste jaar op Starshine,' lichtte ze daarna toe op de vraag die vertraging opgelopen had dankzij de polonaise. Ryou ging zitten en vertelde dat hij Jadira jammer genoeg niet gezien had. Ze raakte ook altijd iedereen kwijt! Hij boog zich naar haar toe en riep wat in haar oor, zodat ze zich erg moest concentreren om boven de herrie uit te horen wat hij nu wilde zeggen. Een ijsje halen? Even keek ze hem aan alsof ze hem verdacht van iets. Waarom wilde iemand dat zij iets ging doen? Wilde hij echt een ijsje kopen, gewoon gaan wandelen of was dit een enge, kansloze versiertruc. Alhoewel, hij had wel zo'n meisje afgescheept - met haar - en hij zag er nu niet echt gemeen uit.. Voordat ze antwoord kon geven liet een bekende stem haar opgelucht omkijken. 'Jadira! Ik kon je niet meer vinden.. en de dansvloer was zo vol, dus ik bleef hier maar zitten,' verontschuldigde het jongere meisje zich blij. Gelukkig, ze was er nog! Jadira stelde zich voor aan Ryou. Kijito keek naar hen en besloot toen te zeggen dat ze niet op versiertoer was gegaan maar hem gewoon tegengekomen was. 'Ik kwam hem net tegen,' zei ze daarom. 'Hij stelde voor om even naar buiten te gaan. Zin om mee te gaan?' vroeg ze, in de hoop dat er een bekend iemand bij zou zijn.

Toen Ryou naar Kijito keek, had hij het gevoel dat Kijito het helemaal verkeerd opgevat had. Nou ja.. Hij probeerde ook alleen maar aardig te doen. Het zou jammer zijn als dat in haar ogen verkeerd overkwam. Nou ja, hij had zijn best gedaan. Hij keek achter zich en glimlachte vriendelijk toen een ander meisje erbij kwam. Ze had zwarte haren en ze zou wel eens het meisje kunnen zijn die Kijito bedoeld had. ‘Aangenaam kennismaking, Jadira. Ik heet Ryou,’ zei hij en hij knikte haar vriendelijk toe, hopend dat hij boven de muziek was uitgekomen met zijn stem. Zijn stem was – tenzij hij ontzettend kwaad was en dat gebeurde slechts zelden – best zacht, voor een jongen. Maar wel nog met een mannelijke ondertoon, natuurlijk. Hij keek naar Kijito en wachtte af. ‘Ik wou Kijito net op een ijsje trakteren. Als je wilt, wil ik jou ook wel trakteren. Of als jullie hier willen blijven, kan ik ook wat te drinken voor jullie halen. Voor mij allemaal geen probleem,’ zei hij en hij glimlachte vrolijk naar hun, waarna hij zijn rug even liet steunen tegen de bar. Hij kuchte even en keek naar de stoet die hij net ontweken had. Die ging verderop gewoon door. Hij werd bijna panisch toen hij het meisje zag die eerder tegen zijn been opgereden was. Snel draaide hij zijn rug naar haar toe, maar ze zou hem vast wel herkend hebben. Hij dacht snel na. Als hij een arm om Kijito sloeg, dan zou hij een pats in zijn gezicht krijgen. Natuurlijk, wie deed zoiets dan ook? Hij in elk geval niet, want hij ging iets anders verzinnen om van haar af te komen. Hij slikte even en keek weer om zich heen. Hopelijk zou Jadira snel beslissen, want hij had het gevoel dat het meisje verderop nog een poging wou wagen om hem mee te krijgen.

Ryou keek Jadira vragend aan, maar ergens had zijn blik ook een lichte dwang gekregen. Hij blikte achter haar en toen weer schichtig naar haar. ‘Ik denk dat het beter is als ik even naar buiten ga. Ik heb nu niet bepaald een goede indruk nagelaten op het meisje die daarachter aan het dansen is,’ zei hij en hij kreeg een rood hoofd toen hij dacht aan het meisje die sierlijk tegen zijn been aan het rijden geweest was. Hij hield daar dus echt niet van. Hij hield sowieso niet van die types die het nodig vonden om het lichaam te koop te zetten voor andere jongens en om volledig aangeraakt te worden door allemaal verschillende jongens. Dat was gewoon om problemen vragen. Oude vrouwen zeiden meestal dat de problemen met de jeugd en misbruik meestal door te korte rokjes en jurkjes waren, maar het was meer dat ze zoveel alcohol dronken en daarmee volledig de controle verloren. Hij keek vluchtig naar Jadira en toen naar het meisje. ‘Laat het niet waar zijn,’ prevelde hij zachtjes en hij keek gauw weg toen het meisje verderop zijn blik wou ontmoeten. Hij keek nu naar Kijito’s zij en keek daarvan weer weg, recht in de ogen van Jadira. Een rilling ging over zijn rug heen. Hij was omsingeld door blikken waarvan hij ze niet wilde ontmoeten omdat hij dan niet goed wist wat hij moest zeggen en hij wou ook sommige blikken niet ontmoeten omdat hij dan aandacht kreeg die hij nu net niet nodig had.


- Laat, sorry! D: -

Jadira dacht na over zijn voorstel. Het was niet zo dat hij hen probeerde te versieren, hij probeerde gewoon aardig te zijn, als Jadira tenminste goed dacht. Zijn vragende blik vertoonde een lichte dwang, Jadira grijnsde even lichtelijk. Zijn rode hoofd deed Jadira breed grijnszen. ''Een ijsje klinkt niet slecht...''zei Jadira snel. Omdat de drukte een beetje overweldigend werd, iets wat niet handig was voor een Claustrofobisch iemand. Waarom was ze dan ook gegaan? Ze wilde geen watje zijn tegenover Kijito. Op zulke momenten wenste ze dat Torak er nog was. Ze miste hem met heel haar hart, maar ze had besloten te veranderen. Ze stond op voor mogelijke liefdes en was makkelijk te versieren. Iets wat nu een van haar slechte eigenschappen geworden, haar wisselingen van emotie's waren voorbij. Waarschijnlijk was het gewoon iets wat bij haar pubertijd hoorde, gewoon, iets wat ze moest doormaken. Eigenlijk kon je het wel vergelijken met puistjes. Ze kwamen en gingen. En na een tijdje blijven ze weg, tot je weer pech hebt. Ze keek even naar het meisje dat haar zinnen had gericht op Ryou. ''Heb je last van haar?''ze probeerde boven de muziek uit te komen, iets wat aardig lukte en wees naar het meisje. Jadira hield er niet van als mensen werden lastiggevallen, en blijkbaar was ze zo erg, dat zelf Ryou de rillingen van haar kreeg. Ze keek Ryou even medelevend aan. ''Als ze lastig blijft doen, spreek ík haar wel even aan.''ze keek Kijito even aan. Kijito wist vast wel waar ze het over had, Torak heeft haar vast wel eens verteld over haar 'probleempjes' met de lunchdame. Het meisje dat Ryou verveelde keek Jadira en Kijito vuil aan. Jadira kreeg het benauwd, maar niet van het meisje, nee, die kon ze met gemak aan. maar haar Claustrofobie begon zijn macht te nemen. Jadira trok wit weg en keek glazig richting Ryou. Ze ging langs Kijito zitten. ''We kunnen beter gaan zo....''zei Jadira een beetje suf, maar vastberaden en hard genoeg om boven de muziek uit te komen.

Kijk, zo erg was het niet om een ijsje te halen, maar het donker was nu niet echt iets waar ze zich veilig in voelde, zelfs niet als er mensen bij waren. Behalve Jadira dan, die het duister kon beheersen, aangezien ze van Shadra kwam.. toch? In ieder geval, ze luisterde naar Ryou en Jadira. De jongen zag er nogal gechoqueerd uit door het meisje dat weer vlakbij was. Op zich zou het heel aardig zijn om daar wat aan te doen, maar zag je Kijito al naar iemand toe lopen om te zeggen dat diegene op moest hoepelen? Niet dus. Echt niet, dat zou ze niet eens onder dwang doen. Kijito had zich een beetje teruggetrokken uit het gesprek en observeerde de twee. Ryou zag er ontzettend zenuwachtig uit, terwijl Jadira er eerder gespannen uitzag. Hoe zou dat komen? Het kostte het blonde meisje moeite om haar aandacht bij het gesprek te houden, door de muziek en alle impressies die zich aan haar opdrongen. Ze hield het gesprek pas weer bij toen Jadira haar stem verhief en iets opmerkte over het meisje, dat hen vervolgens vuil aankeek. Kijito keek snel weg, niet gerust. Naar buiten gaan was misschien wel goed.. Ze begon hoe langer hoe meer last te krijgen van de harde muziek, het gegil, de prikkels.. Hooggevoeligheid was iets waar je mee geboren werd, maar dat maakte het niet minder vervelend. Jadira zag er ook niet helemaal geweldig uit, nogal moe. Kijito besloot voor één keer de knoop door te hakken, dus stond ze op, trok haar jurkje recht en pakte ze Jadira's pols vast. Ze wilde hier snel weg, voelde zich steeds banger worden. 'Kom, we gaan naar buiten,' zei ze, niet zeker of ze wel gehoord werd, aangezien ze altijd zacht praatte. Buiten leek nu ineens een geweldig idee..