Met een sloom pasje liep Mizore door de gangen. Niet goed wetend of ze dit nu wel moest doen. Maar het had haar nu al de hele tijd bezig gehouden sinds het gebeurt was. Dat ze zo plots aangevallen waren in de kerkers. Ze ging even stil staan bij en raam en keek naar buiten. Het was bewolkt met grijzen wolken. Buiten op het grasveld waren ook niet veel mensen. Hier en daar was er iemand aan het trainen maar meer ook niet. Al snel begonnen de druppels tegen de ruit aan te tikken en bedekte het raam al snel waardoor ze nog de vlekken van de leerlingen naar binnen zag rennen. Haar blik gleed terug naar haar eigen spiegelbeeld die nu te zien was in het raam. Haar gezicht stond treurig en haar ogen vermoeid. Ze voelde zich eenzaam en daarom moest ze deze kans nemen. Ze wilde weten hoe Lance haar had kunnen beschermen met zijn leven zonder dat ze elkaar eigenlijk echt goed kende. Schuifelend liep ze weer door. Voor de deur van de ziekenzaal merkte ze dat ze niks bij zich had. Vlug dacht ze na. Bloemen? Van ijs maakte ze snel een paar bloemen en keek er naar. Wat ouderwets... Ze wist eigenlijk niet eens waar hij van hield. De bloemen waren ren lotussen. Dan hier maar mee dacht ze. Met een licht zweterig handje deed ze de deur van de ziekenzaal open en keek rustig door de zaal heen. Het was er rustig met weinig mensen. Dat kwam alleen maar mooi uit. Ze hield niet zo van drukte en al helemaal niet van de ziekenzaal. Rustig liep ze langs de bedden die leeg waren. Een stukje verder zag ze de blonden haren van Lance. Ze sloop haast naar hem toe omdat ze hem niet wakker wilde maken als hij sliep. Voor waar was het alleen maar een mooie gelegenheid om dan gelijk weer te vertrekken. Lance lag op zijn rug, te slapen, tenminste dat dacht ze. De ijsbloemen legde ze op zijn nachtkastje neer waarna ze hem even bekeek. De hechtingen in zijn schouder zaten er nog steeds in. Lance lag er vredig bij. Iets te vredig naar haar zin. Haar ogen gleden over hem heen om levens symptomen te zien maar vond ze zo snel niet. Zijn armen lagen onder de dekens dus ze kon ook niet zijn pols voelen. Ze boog wat oven hem heen om zijn borstkas te horen voor een ademend geluid of een hartklopping. Op het moment dat ze recht boven hem hing deed Lance plots zijn ogen open en keek Mizore recht aan. Met hun gezichten nu niet zo ver van elkaar verwijderd keek ze versuft een paar seconden hem aan, slikte wat moeilijk en werd vuur rood. Snel schoot ze terug naar achteren en ging recht staan. Ze pakte snel de Ren lotussen weer op en stak ze uit naar Lance zodat ze zijn gezicht dus niet meer kon zijn hij de haren dus ook niet meer. Ze probeerde zich wat te kalmeren zodat als hij de bloemen aan pakte en weg legde of weg duwde omdat hij ze niet wilde haar gezicht niet meer zo rood was. Ten minste dat probeerde ze.

Ondertussen was Lance in slaap gevallen. Hij verveelde zich kapot. De gehechte wonden waren alles behalve volledig genezen en op zijn rug zou dat lastiger gaan omdat een deel van het vlees lichtelijk verbrand was geweest. Zijn schouder was al op de goede weg maar ook hier zat het nog niet helemaal goed. Daarom zat hij nog steeds onder toeziend oog in de ziekenzaal. Hij had Savador nog weten op te zoeken maar daar waren de doktoren niet zo blij mee. In tegendeel ze hadden hem zowat vastgebonden hier en dwongen hem te blijven. En als er iets is waar Lance niet kon was het niets doen. Het zitten en wachten tot de dag voorbij ging. Nee, hij moest iets te doen hebben. Gelukkig was er een zuster geweest die zijn boeken had gehaald en hem daarmee bezig had kunnen houden. Maar het was in de middag en Lance was doodop van een nacht wakker liggen in de zaal dat hij onbewust in slaap was gevallen. Zijn schoolboek dat hij het laatst vast had lag op het nachtkastje en zijn tas stond naast zijn bed. Hij had zijn shirt uitgetrokken en zijn broek aangehouden. Voor het geval dat hij nog bezoek zou krijgen. Hij had dus alleen het ontblootte bovenlichaam. Lance sliep vredig en het enige wat liet zien dat hij nog leefde was zijn borstkas die vredig op en neer ging in het zelfde ritme. Constant op en neer. Alsof het iets probeerde te grijpen boven Lance maar er niet bij kon. Lance was zo diep in slaap dat er enkele uren verstreken. Totdat Mizore binnen kwam. Op dat moment was hij al half wakker en hoorde vage geluiden van een aantal doktoren die zaten te praten. Maar Mizore hoorde hij niet. Zijn ogen waren gesloten te lui om ze te openen. Tot hij ineens iets voelde. Een aantal haren leken over zijn borstkas te strijken. Mizore was boven hem komen hangen en had niet op haar haren gelet die over zijn borstkas streken. Zijn ogen schoten open en hij keek recht in de ogen van Mizore die waarschijnlijk checkte of hij nog leefde. Een klein glimlachje verscheen op hetzelfde moment dat haar hoofd knalrood werd. Hij glimlachte en merkte ineens de bos met ijzige bloemen op. Het waren Renlotussen. Een mooie bloem als het leefde maar met deze ijssculptuur had het nog een mooie glans ook. Lance glimlachte en kwam wat overeind. Moeizaam maar het lukte hem. Hij pakte de bloemen en zette ze op het nachtkastje dat hij had. Waar een zwarte vaas vorm nam van zijn duistere magie. Hij had hem alleen iets te vroeg weggehaald want hij zag dat ze nog steeds bloosde. "Dat een dame zoals jij bloost over een jongen zoals ik..." sprak hij glimlachend. "Ach, het maken meisjes altijd schattiger dan ze al zijn...." sprak hij glimlachend. "Vanwaar het onverwachte bezoekje..." sprak hij glimlachend en keek haar vriendelijk aan.

Mizore was vergeten der haren naar achter te houden toen ze over hem heen boog. Nog net in haar gezichtsveld zag ze het naar beneden glijden en over Lance zijn borst kas heen strelend met haar beweging mee. Lance ogen gingen daardoor open en haar hoofd werd rood. Ze zag hoe Lance er om lachte en werd dus nog roder. Snel duwde ze de Renlotussen in zijn handen en probeerde haar rode hoofd weg te werken, maar het trok niet verder weg als blosjes. Ze zat even te denk of ze het met ijs weg zal werken, maar daar had ze geen zin in. "Dat een dame zoals jij bloost over een jongen zoals ik..." Ze glimlachte enkel op deze woorden. Niet goed wetend wat te zeggen. Haar ogen keken naar de ijsbloemen in een vaas zaten die van zijn eigen magie was gemaakt. Ze pakte met beide handen de onderste rand van haar rokje vast en begon er zenuwachtig aan te frummelen. Zelf begreep ze er niks van. Meestal had ze hier totaal geen moeite of last van. Maar sinds die aanval was ze plots voorzichtiger geworden. Het was namelijk voor de zoveelste keer dat ze een bijna dood ervaring had. Tenminste als Lance er niet voor was gesprongen. Ze was in werkelijkheid ook de jongste niet echt meer. Ze vond dat ze wat meer socialer en vriendelijker moest worden. Savador zag ze daar nou niet voor aan dat hij haar daar vol mee zou helpen. Lance was haar enigste optie die ze nu zag aangezien haar vorige vrienden verdwenen waren. 'Hoe gaat het met je wonden?' vroeg ze maar om een gesprek aan te kaarten.

Lance zijn woorden waren niet vervelend bedoeld, in tegendeel. Hij vond het een eerlijk gezegd wel grappig dat ze om hem bloosde. Zijn glimlach werd breder toen ze glimlachte. Dat was al beter dan die strakke blik die ze hem gegund had in de ziekenzaal. Hij glimlachte zelf ook automatisch er door. Haar nerveusiteit kwam duidelijk naar voren toen ze begon te frummelen met de rand van haar rokje. "Neem plaats..." sprak hij terwijl hij op het bedrand klopte. "Of neem eventueel een stoel, maar blijf daar niet staan..." sprak hij glimlachend. Hij had van zijn moeder een brief gekregen waarin ze mopperde dat hij weer roekeloos was geweest maar wel dat ze trots was dat hij het weer voor een ander persoon deed. Dit was namelijk niet de eerste keer. Al was zij wel de eerste dame die hij zo beschermde. De andere waren meestal zijn vrienden geweest. Lance glimlachte toen ze een vraag stelde. "Met mijn wonden gaat het harstikke goed. Het nadeel is dat ze minder snel herstellen dan een gemiddeld persoon. Komt door mijn element..." sprak hij terwijl hij lichtjes zijn schouder ophaalde. "Maar ze zijn niet meer gevaarlijk..." sprak hij glimlachend. Hij wist niet hoe het kwam maar het deed hem goed om te zien dat ze tenminste in orde was. Dat deed hem al zeer goed. Dat maakte het voor hem des te meer reden om goed te herstellen. Al maakte hij zich er geen zorgen over. De wonden deden geen zeer. Ze hadden soms een jeukend gevoel maar dat negeerde hij. Zwijgzaam keek hij naar Mizore en keek kort naar de bloemen. "Ze smelten toch niet he?" sprak hij vragend over de bloemen. Hij vond ze wel mooi. En als ze heel bleven vonden ze een mooi plekje bij zijn bed op de Firemagicians etage. Het was wat onverwacht dat Mizore kwam. Hij had op basis van haar eerste ontmoeting juist niet heer verwacht. Maar ze bewees het tegendeel. Ze was hier, in levende lijven. Hij glimlachte. Dat een eerste ontmoeting als deze al tot een band leidde. "Vanwaar de eer dat ik een bezoekje van jou krijg..." sprak hij kalm en wachtte glimlachend op antwoord.

Lance glimlachte terug op haar glimlach. Ze keek rustig toe hoe Lance op de rand van het bed klopte om te zitten of haar het voorstel deed dat ze een stoel kon pakken. Normaal gesproken zou ze een stoel pakken, maar ze had geen zin om er een te pakken en om nu weer van magie een stoel iets te maken vond ze ook weer overdreven. Zachtjes zeeg ze neer op de rand van het bed en draaide haar heupen en onderrug zo dat ze makkelijk naar Lance kon kijken. Mizore vond het fijn om te horen dat het goed ging met Lance zijn wonden. Het leek haar erg vervelend dat hij minder snel genas door zijn element. Mizore zelf kan daar in tegen zelf heel lichtjes zichzelf genezen maar niet veel. Haar blik bleef even hangen op de wond op zijn schouder. Het zag er inderdaad al beter uit dan toen ze hem hier brachten. maar dat is ook wel logisch. Dat is ook de bedoeling van een ziekenzaal niet, dat ze je daar verzorgen en weer beter maken. 'Alleen als je ze laat vallen of ze beschadigt. Dan gaan ze smelten eerder niet.' probeerde ze vriendelijk te zeggen, maar haar altijd wat sacherijnige en ongeïnteresseerde ondertoon bleef er in. 'Mag iemand dan niet zomaar op bezoek komen?' probeerde ze zo geloofwaardig mogelijk te zeggen. 'Je bent wel voor mij gesprongen om me te verdedigen.' Ze durfde haar vraag niet zo goed te stellen. Ze wilde haar trots niet aan de kant zetten om hulp te vragen. Al die jaren had ze het al alleen gedaan, maar om te veranderen had ze wel hulp nodig van iemand anders. Alleen de stap er naar toe te zetten was nog moeilijk voor haar.

Lance keek haar glimlachend aan en zag dat ze aarzelde in het begin. Maar ze deed het toch. Ze draaide wat zodat ze makkelijker naar hem kon kijken en zijn blik stond vriendelijk. Ze was gaan zitten en dat had hij wel als laatste verwacht dat ze dat zou doen. Zijn ogen gingen kort naar zijn schouder. Die zag er wel stukken beter uit moest hij inderdaad bekennen. "Met andere woorden zal ik ze extra voorzichtig behandelen..." sprak hij kalmpjes. Hij sloot zijn ogen kort en glimlachte. Hij hoorde haar ondertoon maar wat duidelijk. Dit bedoelde ze niet zo, bleef hij zich voor houden. "Uhu, maar ik had iemand zoals jou niet snel hier verwacht..." sprak hij kalm. "Al vind ik het altijd leuk om bezoek te ontvangen..." sprak hij kalmpjes en keek haar toen weer aan. Hij probeerde haar te peilen. Ze was hier niet alleen om zijn wonden te checken. Er zat meer achter. Hij kende Mizore niet enorm goed maar hij wist dat ze het type was dat niet zomaar langs kwam. Er moest een rede achter zitten en Lance zou die rede ontrafelen. Zijn blik ging even naar de zuster die ongestoord in haar kantoor zat en daarna ging die even rond de ziekenzaal. Er was verder niemand als hij en Mizore. En de zuster maar die was veel te druk bezig met andere dingen om echt op hun te letten. Lance ging wat verzitten en maakte een kleermakerszit. De wond op zijn schouder was het ergste. De wonden op zijn rug vielen nog aardig mee. Zijn ogen sloten zich en hij maakte een nadenkende ''hmmm''. Hij opende zijn ogen en keek toen naar Mizore. "Dat is zeker niet de enige rede dat je hier bent gekomen of wel..." sprak hij kalmpjes maar vriendelijk. "Je wilt iets zeggen.....of vragen...ik zie het aan je ogen..." sprak hij glimlachend. "Vertel, je hoeft niet zo nerveus te zijn. Ik zal het aan niemand door vertellen...." sprak hij kalm en glimlachte lichtjes. Wat zou er in hemelsnaam zo moeilijk zijn om aan hem te vragen?

Lance keer Mizore wat verbaast aan nadat ze op het bedrand was gaan zitten. Normaal gesproken deed ze dit ook niet bij jan en alleman, maar ze wilde zich veranderen en dan zou ze echt dingen moeten gaan doen die ze normaal niet deed. Mizore wist niet goed hoe ze in deze situatie moest reageren. Ze glimlachte wat kleintjes op Lance zijn woorden. Lichtelijk werden haar ogen wat groter nadat Lance opmerkte dat ze er niet voor niks was gekomen. Hij bood aan het niet door te vertellen en dat kalmeerde haar een klein beetje. Helaas niet voldoende genoeg. Met haar handen pakte ze de rand van haar rokje weer vast en begon er weer aan te frummelen. 'Het is... Wat... Zou er...' Ze kwam simpelweg niet uit haar woorden. Een stopte met frummelen en lied haar rokje los. Wreef er even meer door haar haar en eindigde met een draaiende lok rondom haar vinger. Soepeltjes gleed het draaiend rond om haar vinger toen ze haar hand weer uit haar haar haalde om haar rokje weer vast te houden. Ze sloot haar ogen en beeldde zich Savador voor. Voor hem had ze zich nog nooit echt geschaamd en ook niet zo veel moeite mee gehad om een vraag te stellen. 'Zou je me kunnen helpen vriendelijker te worden?' kwam er wat zacht en kleintjes uit. Ze hield haar ogen gesloten zodat ze het antwoord niet van hem af kon lezen voor het geval een nee was. Ze was niet zo geweldig met het omgaan van afwijzingen. Haar handen zaten nu om de rand van haar rokje gesloten en bewogen niet meer en ze had haar hoofd lichtjes naar beneden gebogen waardoor en wat plukken haar stijl naar beneden hingen langs haar gezicht.

Lance zijn ogen gingen naar Mizore die nu verlegen wat op het bedrand zat en hem glimlachend aankeek. Hij deed zijn zegje zonder moeite. Hij zou er voor haar zijn, dat had hij in de kerkers al bewezen maar ook nu zou hij dat weer doen. Zijn ogen gingen naar het rokje waar ze mee zat te frutselen. Ze was nerveus, en niet zo'n beetje. Haar ogen sloten zich. Haar blauwe ogen voor een tijdje niet zichtbaar. Zijn blik werd even serieus. Misschien was het wel lastiger als hij dacht. Maar toen ze haar ogen opende kwam er weer een glimlach. Haar volgende zin deed hem even verbaasd kijken. Hij glimlachte iets breder. Langzaam kroop hij onder de dekens vandaan en had alleen een zwarte lange broek aan. Zijn bovenlichaam was nog steeds ontbloot. Zwijgzaam ging hij naast Mizore zitten en glimlachte enkel. Twee vingers gingen naar haar kin die hij hief en hij draaide haar hoofd naar hem zodat ze hem gedwongen was aan te kijken. "Ik ben niet de beste in lesgeven, maar ik wil het wel proberen..." sprak hij kalm. "Ten eerste moet ik zeggen dat je al een eind op weg bent..." sprak hij. "Je hebt een goede kant in je, anders was je niet langs gekomen, met of zonder die lotusen, het feit dat je hier zit is al een goed punt, Mizore..." sprak hij kalm. "Maar wat ik van je heb gezien is ten eerste dat je iets opener mag stellen..." sprak hij. "Als mensen naar je problemen vragen, stort je niet gelijk in de verdediging. Geef ze de kans om je problemen aan te horen...." sprak hij. "En ik weet niet wat er allemaal in het verleden is gebeurt, maar ik denk dat het een deel uitmaakt van hoe jij nu bent, een blokkade die jij kwijt moet..." sprak hij. "Dusss..." sprak hij nadenkend. "Vertel maar eens wat je dwars zit..." sprak hij met een kalme stem. Het was meer het feit dat hij haar testte hoe open ze werkelijk was. Misschien pakte ze het gelijk op, misschien totaal niet. Dat was alleen maar afwachten.

Mizore opende langzaam haar ogen na haar vraag. Starend naar haar rokje wachtte ze op de woorden die Lance zou zeggen. Twee vingers kwamen in haar gezichtsveld en plaatste zich onder haar kin. Met wat zachte druk werd haar kin verplaatst en haar hoofd richtte zich tot Lance. Lichtelijk begon ze weer te blozen. Zijn worden waren lief. Niet afkrakend of neerbuigend. Hij complimenteerde haar zelfs dat ze het gevragen had. Bijna ieder woord van hem werden haar blosjes groter en beter zichtbaar. Met witblauwe ogen staarde ze kort in zijn ogen. Ze opende haar mond om iets te zeggen maar ze wist niet wat. Haar ogen zochten iets anders om naar te kijken, maar omdat Lance zijn vingers nog onder haar kin had had ze niet veel keuze om weer terug in zijn ogen te kijken. Een hand lied het randje van haar rokje weer los. Zachtjes treek ze een lok die los was gaan hangen van de andere achter haar oor en sloot even kort haar ogen terwijl zachtjes 'Ik voel me zo nutteloos.' zei. Ze opende haar ogen weer half en keek naar beneden. Ze keek nu naar de broek van Lance. Eigenlijk wilde ze het helemaal niet laten tonen. Maar op de een of andere manier had Lance iets dat haar net die kleine stapjes verder durfde te zetten. Zelf begreep ze er niks van en eigenlijk vond ze het ook niet echt fijn, maar dat was puur omdat ze in het verleden geleerd had haar zwakte niet te laten tonen. De tranen in haar ogen werden wat dikker en uit ieder oog viel één enkele traan die op haar rokje viel en gelijk opgezogen werd.

Lance had ook niet anders kunnen reageren. Hij was niet het persoontje dat andere die hulp nodig hadden afwees. En Mizore hoorde daar ook bij. Zwijgzaam keek hij haar naar haar. Ze bloosde weer. Hoe kon hij zo'n vriendelijke vraag afwijzen. Hij kon het niet. En zijn woorden waren alleen maar een teken dat hij wel degelijk haar wilde helpen. Hij haalde zijn hand op een gegeven moment onder haar kin vandaan. Lance keek haar aan toen ze haar woorden hoorden. Hij zuchtte onhoorbaar. Hij keek bedenkelijk voor zich uit. "Ik weet hoe je je voelt....het leven zonder doel is hetzelfde als dood zijn..." sprak hij en liet zich achterover vallen en vouwde zijn handen achter zijn hoofd. Hij keek naar het plafond. "Maar ik heb mezelf doelen gesteld. Kleine doelen en grote doelen. Maak ze zelf, en je hebt iets om er voor te vechten..." sprak hij kalmpjes. Hij kwam overeind en keek haar even aan toen hij de traan zag. Hij legde zijn vinger op haar wang om de traan weg te vegen. "Je hebt wel een nut, Mizore..." sprak hij. "Je bent momenteel een afleiding voor mij, je zorgt er voor dat ik me ergens goed voel. Gewoon om te zien dat alles in orde is en dat mijn roekeloze acties niet voor niets zijn..." sprak hij kalm. Hij stond op en ging voor haar staan. Zijn handen kwamen op haar schouder. "Ieder levend wezen heeft nut, Mizore..." sprak hij. "En jij ook, hoe ver het ook mag zijn, het komt ooit naar je toe....en dan zul jij het voelen..." sprak hij. Hij zuchtte. De zielge blik op haar ogen deden hem iets doen wat hij normaal niet snel zou doen. Zijn armen gleden om haar nek en hij trok zich naar haar toe in een strakke omhelzing. "Alsjeblieft, je bent nuttiger dan je zelf denkt...." sprak hij kalmpjes en zweeg toen terwijl hij haar bleef omhelzen.