Hij was weer eens zo dom om te tijd te vergeten gisteravond. Hij had bijna de hele avond zitten leren, alle theorie in zijn hoofd te stampen. Keer op keer herhalen. En uiteindelijk was hij zo moe dat hij de kracht niet meer had om zijn nachtlenzen in te doen. Niet dat het nog zin zou hebben, die dingen moesten minstens acht uur in je ogen zitten wilde het effect hebben. Bij hem dan. Dus had hij het maar gelaten voor wat het was, en geaccepteerd dat hij de volgende dag zijn bril moest dragen. Niet dat het hem veel uitmaakte, maar het was gewoon vervelend als hij in zijn ogen wou wrijven. Dan zat dat ding in de weg en kwam hij dom over.
Dus nu zat hij hier. Met zijn bril en een boek. Het was wel fijn om eventjes zijn bril op te hebben, gaf zijn ogen toch een soort van rust. Maar als hij gewoon eens zou stoppen met zoveel te lezen zou het ook al een heleboel helpen. Maar het werd wel erg gewaardeerd dat hij zoveel leerde, de enigen die het niet doorhadden waren zijn ouders; maar die wisten bijna niets over hem. Hij was niet interessant en ook vervangbaar. Dat had het hele bestaan van Anouchka maar al goed duidelijk gemaakt. Niet dat hij het erg vond, hij hield van zijn zusje. En ook van zijn ouders… Met mate. En hij was al op het punt gekomen waar hij het geaccepteerd had. Maar het bleef toch altijd een gevoelig onderwerp, hoeveel je het ook accepteerde.
Hij keek op vanuit zijn boek, meende iemand te horen bij de ingang van de zaal. Hij herkende het meisje vrijwel gelijk, met dank aan haar lange roze haren. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Maar waarom zou ze hier komen? Zou ze nog last hebben van dat gedoe met die boekenkast laatst? Wellicht. Hij keek om zich heen. Mealena was bezig. Dus dan kon hij wel eventjes bij haar langs gaan. Hij stopte zijn boek in zijn tas, en liet het toen maar voor wat het was. Hij stond op, wreef eventjes in zijn ogen; zijn bril ontwijkend met zijn hand. Uiteindelijk liep hij naar het bed toe waar Satoko was gaan liggen. ‘Zeg mevrouw,’ grijnsde hij, ‘Het is niet de bedoeling dat U hier gaat pitten.’ Hij ging op de rand van het bed zitten, keek naar het meisje. ‘Maar ik geloof dat je hier bent om een andere reden. Heb je nog last van dat hele boekenkast incident?’ Hij had haar nog niet begroet, maar dat zou er wel van komen. Als wannabe-dokter was het zijn plicht om eerst te checken wat er scheelde met zijn patiënt. Daarna kon hij wel een gezellig theekransje houden.

» Flauwerd :}

Hij keek haar met een droge uitdrukking uit. ‘Dat je ’t weet,’ grijnsde hij, schudde uiteindelijk langzaam zijn hoofd – nog steeds een grijns op zijn gezicht geprent -. ‘Ik was mijn nachtlenzen gisteravond vergeten. Dus zou ik vandaag niets zien als ik mijn bril niet op had gezet, vandaar. Maar ik voel me gevleid dat je hem me goed vind staan.’ Volwassen als hij was snapte hij het grapje wel, speelde het spelletje ook graag mee. Maar dan wel met een serieus tintje eraan. Hij kon niet zomaar verkeerd over gaan komen, vooral niet met anderen erbij. Wat zouden ze wel niet van hem denken? Satoko was een lieve meid, maar er waren grenzen. En jammer genoeg mocht hij die niet overschrijden.
‘Je mag wel liggen hoor. Maar je mag pas slapen als je werkelijk zo’n erg kwaaltje hebt. Of slaapgebrek.’ Zijn glimlach was minder breed geworden, maar de pretlichtjes waren nog steeds aanwezig in zijn ogen. Normaal klaagden de kinderen altijd die hier kwamen. Ze hadden altijd wel iets en dat was het. Natuurlijk was er een verschil tussen het feit dat je een vreemde voor je neus kreeg, of iemand die je al eerder had ontmoet. Hij probeerde er altijd het beste van te maken, een gezellige sfeer kan nooit kwaad. Maar helaas werd het niet altijd op prijs gesteld.
‘O, wat vind ik dat nou erg. Je martelt me, werkelijk waar,’ mompelde hij op semi-klagende toon. Uiteindelijk schraapte hij zijn keel. ‘Maar ik denk dat je misschien een hersenschudding hebt opgelopen dankzij die kast. Het zal wel overtrekken, maar ik zal je wel wat paracetamol meegeven. Dan kun je je tenminste concentreren tijdens de les, want jij en ik kunnen er allebei niet tegen als dat niet lukt.’ Hij moest wel serieus blijven, voor een gedeelte. Want alleen maar flauwe grapjes maken zou Satoko niet helpen. En hij wou haar graag helpen, en het was ook zijn taak om dat te doen.
Hij trok een wenkbrauw op, trok vervolgens een scheve grijns op zijn gelaat. ‘Ik máák wel ruimte,’ sprak hij uitdagend. Hij stond op. ‘Ik ben zo terug, ga eventjes je paracetamol halen. Niet in slaap vallen hè? Anders moet ik je wakker maken. En je hebt werkelijk geen idee wat voor tactieken ze me hebben geleerd op water in je gezicht gooien na,’ grijnsde hij, waarna hij wegliep. Ergens achter in de zaal bleef hij bij een kastje staan, opende een laatje en pakte er een doosje uit. Er zaten een aantal stroken met pilletje in, vast wel genoeg voor het meisje om een maand mee te overleven. Hij kon natuurlijk niet inschatten hoe erg haar hoofdpijn was, het was immers een subjectieve klacht.

» Volgende post komt hij weer terug hoor, maar nu heb je wat meer vrijheid c:

Hij keek met gefronste wenkbrauwen toe hoe ze met haar lange haar speelde. Dat zou vast een van de voordelen zijn ervan. Het was moeilijk voor hem, als jongen, om in te beelden wat de voordelen en nadelen waren van zoveel haar. Maar iedereen had zo zijn of haar ding, en zij had dus haar haar. En het bleef nog steeds zijn aandacht trekken, zou het vast ook nog een hele lange tijd doen. Maar ze waren studiemaatjes, dus hij zou haar sowieso een keer in de week zien. Dan zou hij er vast al sneller aan wennen. Gelukkig ook maar, anders zou hij iedere keer tijdens het leren afgeleid worden door haar roze haren.
‘Dat weet je niet,’ merkte hij op, ‘Het is moeilijk om dingen zoals dat te bepalen. Je kunt ze niet meten of iets dergelijks. Enkel schatten. En dan weet je het dus nooit; voor hetzelfde geld zit je er niet eens bij in de buurt met je inschatting.’ Eigenlijk had hij dat al bewezen. Hij had verwacht dat ze in een weekje weer de oude zou zijn, maar het was er alleen erger op geworden. Oké, het waren pas drie dagen en er kon nog zat gebeuren. Maar alles wees er nu op dat het enkel zou verslechteren totdat er iets aan gedaan zou worden. Of je zou heel lang moeten wachten voordat het echt weg zou zijn.
‘Rustig maar, Satoko,’ suste hij, legde een hand op haar schouder, ‘Het is vast maar een lichte vorm. Anders had je niet eens hiernaar toe kunnen komen. Het trekt wel weg, misschien nog wel sneller dan je zou denken.’ Hij zuchtte eventjes, keek haar weer aan. ‘Maar je zult wel wat meer rust moeten nemen. Minder leren bedoel ik daarmee. Je zult later nog genoeg tijd hebben om het in te halen, geloof me. Maar rust is nu essentieel.’ Hij kon zich wel inbeelden hoe ze zich moest voelen, ongeveer dan. Hij zou helemaal in de stress schieten en toch gaan leren, de situatie alleen maar verslechten. Maar hij kon gewoon niet anders.
Toen hij weer terug was bij het meisje ging hij er vanuit dat ze sliep. Hij bleef eventjes kijken, wist niet zo zeker of hij haar wel wakker moest maken. Eerst had hij nog gezegd dat rust zo belangrijk was, dus waarom zou hij zichzelf dan gaan tegenspreken door haar wakker te maken. Maar toen ze grinnikte en vervolgens haar ogen opende hoefde hij daar niet meer over te twijfelen. Ze was wakker, dus maakte het niet meer uit. Hij reikte het kleine doosje naar haar uit. ‘Hier,’ glimlachte hij, ‘Ik neem aan dat je er nu al eentje wilt innemen? Want als je er water bij nodig hebt kan ik wel een glaasje water voor je gaan halen.’

In de tussentijd dat zij een fles water uit haar tas pakte, maakte hij het doosje open en pakte er alvast een strookje voor haar uit. In plaats van het doosje reikte hij nu wel een strookje uit. Hij wist wel dat zijn woorden vast en zeker geen invloed zouden hebben op het meisje, maar het moest het zeggen. Je moest altijd het beste advies aan je patiënt mededelen. Het was dan aan de persoon zelf of dat zich er ook wat van aan zou trekken. Hij zou het waarschijnlijk zelf ook niet hebben gedaan, dat kwaaltje zou zich maar moeten aanpassen aan zijn dagelijkse ritme. En Satoko zou waarschijnlijk ook hetzelfde denken, want dat zat er gewoon aan te komen. Anderen zouden zijn advies met liefde hebben gebruikt als smoesje voor waarom ze hun huiswerk niet zouden hebben de volgende dag. Maar er waren nou eenmaal een paar mensen die koste wat het kost vooruit wouden werken.
Zijn hand werd van haar schouder afgehaald door de hare. Soms was hij ook weer vergeetachtig, was helemaal vergeten dat hij die daar nog had liggen. Rustig ging hij weer op de rand van het bed zitten. ‘Dat is mijn werk,’ grijnsde hij flauwtjes, ‘Je mag het strookje trouwens houden. Je zult er volgens mij nog wel meer nodig hebben dan maar ééntje.’ Het was nog niet officieel zijn werk, maar wel al zijn plicht om de mensen om hem heen te helpen. Voor zover dat mogelijk was. Hij kon niet toveren, hoewel hij woud magie beheerste. Best wel vreemd. Je beheerste een soort van magie maar kon niet toveren… Dan sprak je jezelf gewoon gedeeltelijk tegen, maar er was geen andere manier waarop je het kon omschrijven.
Hij fronste eventjes toen ze haar hoofd op zijn schouder legde, maar trok een paar tellen later de conclusie dat ze waarschijnlijk gewoon moe moest zijn. Ze had de migraine vast en zeker geprobeerd te negeren, de hele dag lang, totdat het te erg werd en ze zich er maar aan overgaf. Om vervolgens hier naartoe te komen voor iets dat ertegen zou helpen. Hij lachte zachtjes na het horen van haar woorden. ‘Mijn schouder is blij dat te horen,’ beantwoordde ze haar complimentje droogjes.
‘Met studeren ben ik waarschijnlijk bezig tot laat in de nacht,’ beantwoordde hij vraag gedeeltelijk, ‘En ik ben altijd een uur later klaar dan het einde van de laatste les die op die dag wordt gegeven. Alles moet ook opgeruimd worden en zo. En daar zijn we altijd wel een uur mee bezig, en dan doen we het natuurlijk wel op ons gemak.’ Hij ging weer recht zitten en keek naar Satoko. ‘Waarom wil je dat eigenlijk weten, als ik het vragen mag?’

Weer haar hoofd op zijn schouder. Hij kon wel begrijpen dat ze moe was, maar waarom moest ze dan zo nodig zijn schouder gebruiken? Ze kon toch ook lekker languit op het bed gaan liggen, hij zou haar wel met rust laten als ze dat wou. Het enige wat hij ertegen had was het feit dat als mensen hun zouden zien ze vrijwel gelijk een verkeerd idee zouden krijgen. Ze waren gewoon vrienden… Soort van. Maar de acties van Satoko zorgde ervoor dat mensen het verkeerd zouden opnemen en verkeerde ideeën kregen over de hele situatie. Maar om haar van zich af te duwen was nou ook weer zo dom en overdreven. En voor de rest had hij er ook geen problemen mee.
En nu kwam er een hand op zijn schouder. Of ze had iets met zijn schouder – Nou, ze had wel gezegd dat hij lekker lag. Maar dat was enkel een flauw grapje geweest, of hij had het verkeerd opgevat. En het kwam voor het grootste gedeelte ook door de stof van zijn vest, natuurlijk. Hij liet enkel een flauw lachje horen als reactie op haar woorden. Hij hechte er niet echt waarde aan, zag het enkel maar als een droog spelletje. En als zij zo graag een spelletje wou spelen speelde hij wel mee, zo erg vond hij het niet. Hij moest zich zo vaak van de domme houden, of maar meespelen bij Anouchka. Dus hij was het al gewend.
Zijn blik dwaalde af naar zijn onderarm, hield hem braaf een beetje omhoog zodat ze er beter bij kon. Maar voor de rest zei hij niets. Hij had al een tijd niets gezegd, was een beetje afwezig. Maar ook omdat hij niet wist wat hij moest zeggen. Als in hem zei hem dat hij moest zeggen dat het zo wel goed was. Maar hij kon het niet. En hij wist dat als hij zijn mond open zou trekken er waarschijnlijk niet de woorden uit zouden komen waarvan hij wou dat ze over zijn lippen kwamen. ‘Moet je in het vervolg handschoenen aandoen,’ merkte hij zachtjes met een afwezige grijns die zich rond zijn lippen krulde. Toen ze klaar was met zijn onderarm legde hij deze op zijn been, zuchtte zachtjes.
‘En waar wou je dan naartoe gaan?’ Hij probeerde haar tevergeefs aan te kijken, maar in deze positie was dat zowat onmogelijk. Tenzij je een spiegeltje bij je had, maar dat was nogal vreemd. ‘Wij beiden zijn hier nog niet zo lang en kennen de school amper, dus laat staan al het gedoe erom heen. Maar als jij toevallig een plekje weet zal ik je aanbod niet afslaan.’ Hoe kon hij haar aanbod afslaan? Hij wou haar niet verdrietig maken. Dan zou hij zich naar en schuldig gaan voelen, en dat hielp ook niet. En daarbij had hij er ook geen problemen mee om eens een echt serieus gesprek te voeren met Satoko; ze was een slimme meid. Dus misschien wel een van de weinigen waarmee hij een normaal gesprek mee kon hebben.
De jonge man trok een mondhoek omhoog, creëerde hiermee een scheve grijns. ‘Ik maak wel tijd. En energie, ach ik kan vals spelen met een kop koffie,’ merkte hij op. En het was waar. Vooral dat gedeelte van de koffie. Maar hij kon wel tijd maken, hij haalde het later wel in. Hij ging weer rechtop zitten, strekte zijn armen toen hij daar de kans voor kreeg. Hij wreef eventjes in zijn ogen toen het meisje haar spullen ging ophangen. Hij keek weer op toen ze terug was. Zijn gezichtsuitdrukking was neutraal terwijl hij luisterde naar haar woorden. Hij stond op, keek eventjes om zich heen. ‘Van mij mag je helpen. Ieder extra paar handen is van harte welkom,’ glimlachte hij vriendelijk. ‘Ik denk dat we nu wel zo’n beetje kunnen beginnen. Ik verwacht niet dat er nog echt ernstige gevallen aan zullen komen.’

‘Je hoeft er geen reden voor te verzinnen hoor,’ glimlachte hij, ‘Ik heb al vele hoofden op mijn schouder gehad. Komt meestal door vermoeidheid van de persoon naast me.’ Het was al zo vaak voorgekomen, maar het ging gewoon om het feit dat het anders over kon komen bij andere mensen. En dat was het enige probleem eraan. Als zij er blij van werd om haar hoofd op zijn schouder te leggen hield hij haar niet tegen. Maar afhankelijk als hij was van de meningen van anderen zou hij haar zo van zich afduwen als er iemand keek. Niet omdat het hem verlegen maakte, maar omdat hij geen slechte indrukken wou opwekken. Kijk, als het nou een of ander vriendennetje van twintig zou zijn had hij haar laten liggen zolang ze wou. Maar zij was geen twintig. Nee, bij lange na niet.
Hij keek haar met een nerveuze glimlach aan. Zíj wou hém kennen? Wie schonk er nou ooit belangstelling aan hem? Oké, zijn zusje. Met mate. Maar voor de rest niemand. Zelfs zijn ouders niet, die moesten niets van zijn bestaan weten. Iedere keer als hij ze onder ogen kwam… Ze glimlachten nooit, keken hem enkel aan. Soms zelfs fel, alsof ze hem met hun blikken wouden doden. Zodat hij niet meer op deze wereld zou zijn, niet meer de titel zoon van… zou dragen. Maar hij was nu volwassen… Ongeveer dan, en hij liet meer over zich heen lopen. De enige reden dat hij succesvol wou worden was vanwege Anouchka, en niets anders.
Haar glimlach werkte aanstekend, en het duurde niet lang of hij kreeg ook een brede glimlach op zijn gelaat. Hij slaakte een zucht. ‘Oké, oké. Ik snap het. Dan gaan we gewoon een wandelingetje maken – en dan hopen dat we onze weg later terug kunnen vinden. En dan mag jij mij ondervragen, als dat je blij maakt.’ Hij had er niet zoveel op tegen. Maar het zat er ook wel in dat hij haar dan ook gelijk zou gaan ondervragen. Maar hij had al de dingen in zijn verleden allang geaccepteerd, dus had hij er geen problemen mee ze met iemand te delen. Natuurlijk vond hij sommige dingen niet zo fijn, en voelde hij zich er rot bij. Maar om er nou de rest van je leven rot over te blijven had ook geen zin.
Het enige wat hij kon doen was toekijken met grote groene ogen toen ze ineens begon alles schoon te maken. Oké, dat was ook vrij spontaan… Hij had verwacht dat ze eerst zou vragen wat er allemaal moest gebeuren, maar in plaats daarvan had ze zelf al bedacht wat er gewoonlijk moest gebeuren en ging dat dus maar doen. Hij keek haar nog steeds ietwat onthutst aan toen ze zijn pols vastpakte en eraan begon te trekken. Uiteindelijk schraapte hij zijn keel, keek haar aan alsof hij ieder moment kon gaan huilen. ‘Maar zuster… Ik ben keelpijn,’ murmelde hij zachtjes, speelde het natuurlijk maar ze had het ernaar gemaakt. En om je als een klein kind te gedragen was altijd wel leuk. Want vanbinnen was iedereen stiekem gewoon nog vijf jaar oud.

» Hopelijk kunt U er wat mee ^^'...

Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Dat komt ook zo suf over, net alsof we toeristen zijn,’ merkte hij op, ‘Maar als jij er niets tegen hebt om zo gezien te worden als omstanders, dan neem jij je kaart mee.’ Zou er ook bij kunnen komen dat mensen alsnog verkeerde ideeën zouden krijgen – Wacht… Hoe vaak had hij daar wel niet over gedacht nu? Te vaak. Hij werd eentonig en zeurde er teveel over door. En waarom zou hij zich er eigenlijk mee bezighouden? Satoko en hij wisten hoe het echt zat, en als anderen dat niet wouden geloven was dat hun probleem. Man, wat wenste hij nu dat hij net zoals Anouchka was. Dan was hij vast al een heel stuk losser geweest tegenover het meisje. Hij bleef een beetje gereserveerd doen, was bang verkeerde dingen te zeggen of te doen. Hij wist niet of ze het doorhad of niet, maar hij hoopte van niet. Hij vond haar aardig, maar was weer eens bang voor mogelijke gevolgen.
‘Alsof mensen dat niet al zullen denken als ze ons zien lopen,’ glimlachte hij, ‘Je ziet volgens mij ouder uit dan je werkelijke leeftijd. Dus mensen zullen die indruk al snel krijgen.’ Het zou waarschijnlijk waar zijn wat hij zijn. Er zouden een paar zijn die het anders zouden zien, maar de meesten zouden toch echt die indruk krijgen. Hij zag er jong uit voor zijn leeftijd, tenzij hij zijn baard zou laten staan. Maar dan vond hij het er zo uitzien alsof hij een of andere inbreker of misdadiger was. Dus had hij geen andere optie dan hem maar braaf af te scheren. Hoewel erover fantaseren, over hoe het er wellicht uit zou kunnen zien, altijd wel leuk was.
Hij knikte langzaam, trok een pruillipje. Liet het net lijken alsof hij daadwerkelijk pijn had. Toen ze eenmaal voor haar zat trok hij een mondhoek omhoog, ging recht zitten. ‘Ik weet niet of U wat zult zien… Misschien heb ik wel gewoon koorts,’ sprak hij van te voren, ‘Maar van mij mag U zoveel kijken als U maar wilt.’ Hij opende zijn mond, voor zover dat kon zodat ze erin kijken. Het zou er vast dom uit moeten zien als je niet wist wat er gaande was. Een of andere gekke gozer die met zijn mond wagenwijd open zat tegenover een meisje die er maar al te geïnteresseerd naar keek. Uiteindelijk sloot hij zijn mond weer, keek haar aan. ‘En, wat is de schade?’

» Pfft. Flutje x')

Hij pakte een van de pootjes van zijn bril af en haalde hem van zijn neus af, hield het pootje vast tussen zijn duim en wijsvinger terwijl hij de bril nonchalant ronddraaide. Met zijn andere hand wreef hij met zijn duim en wijsvinger in zijn ogen – ongeveer bij zijn traanbuisjes. ‘Of ik kan dansen?’ herhaalde hij haar vraag, maar dan met een andere zin. Maar hij had nog steeds dezelfde betekenis. ‘Het ligt eraan wat je daarmee bedoeld.’ Hij kon wel dansen… Maar dan enkel de beschaafde versies ervan. Kortom; de wals varianten. Tango ging hem te ver dus deed hij er niet aan. Zijn ouders hadden hem, toen ze hem wel nog zagen staan, als klein jongetje op wals les gezet. En hoewel hij het destijds haatte kon hij er nu wel zijn voordelen aan ondervinden.
Maar hij was absoluut niet het typ dat helemaal los zou gaan op de dansvloer. Hij zou zich dan doodschamen. Hij was wat dat betreft maar een stijve hark. Hij weigerde om ook maar in de buurt te komen van een of andere tent waar men het ene na het andere glas alcohol naar binnen gooide en dansten als een of andere gekken. Niet alleen kreeg hij er zelf hoofdpijn van, al die harde muziek, maar hij kon ook niet tegen al die drukte en het onnozele gedoe. Wat dat betreft was hij vrij kieskeurig en netjes. En ook een zeur. Maar zo was hij nu eenmaal, en daar kon hij weinig aan doen.
‘Maar verwacht niet dat ik meega een of andere discotheek in om me daar te gedragen als een gek die stomdronken is,’ zei hij waarna hij zijn bril weer opzette. ‘Ja, dat meen ik,’ glimlachte hij, niet-wetend dat zij het heel anders had opgevat dan hijzelf. Maar toen ze haar blik afwendde wist hij vrijwel meteen wat er aan de hand was. Ach, hij zou er maar niet over ingaan. Het was goed zoals het was.
Met zijn mond open keek hij maar een beetje zinloos om zich heen. Maar het o zo bekende a-geluid maar hield daar al snel mee op toen ze haar hand op zijn voorhoofd legde. Hij had zijn mond gesloten toen ze zijn kin vastpakte en zijn hoofd naar links en rechts draaide. Liet haar gewoon haar gang gaan. Hij keek haar vragend aan toen ze klaar was. Hij grijnsde vervolgens. ‘Bent U er zeker van dat het aan mevrouw Mealena zou moeten liggen indien het geen koorts is? Want ik voel me namelijk erg vereerd dat zo’n knappe zuster als U me wilt onderzoeken.’ Hij probeerde haar grijnzend aan te blijven kijken, maar het duurde niet lang of hij moest lachen. ‘Oké, die was héél slecht,’ lachte hij vervolgens, herstelde zich daarna en keek haar aan, ‘Sorry daarvoor.’ Hij keek eventjes om zich heen, slaakte een zucht. Ze moesten eigenlijk weer verder gaan met opruimen. Maar zo met elkaar dollen was veel leuker.

Hij was niet dom. In sommige clubs draaiden ze ook gewoon Nederlandstalige muziek. En dat kon ook net zo goed house- of dance- muziek zijn. Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Sorry, Satoko, maar je krijgt me zelfs niet in zo’n soort clubs. Ik ken heb wel degelijk kennis over muziek, hoewel ik er niet snel op zal dansen. Ik zet mezelf gewoon niet graag voorschut, dat is alles.’ Hij vond het naar dat hij het meisje moest teleurstellen, maar hij was er nu al langer dan een jaar niet meer geweest en het beviel hem zo. Hij wou niet dat als hij dadelijk weer eens een of andere club ingesleurd zou worden, dat hij het leuk vond en er vaker naartoe zou willen. Hoewel hij er nooit behoefte voor had gevoeld, ook toen hij er nog regelmatig naartoe ging – het was enkel om zijn vrienden blij te maken. Het ging ten koste van zijn studietijd, die hij vele malen belangrijker vond dan jezelf een beetje volzuipen met een of andere alcoholische drank.
Het was niet dat hij nare ervaringen ermee had, maar als hij zag hoever zijn vrienden soms gingen vond hij het maar belachelijk. Het was gewoon krankzinnig en het was alsnog moeilijk te geloven. Dat mensen hun levens kapot wouden maken, enkel om een goede avond te hebben. Bang dat hij het ook zover zou laten komen had hij er afstand van genomen, sloot zich weer op in zijn appartement om daar tot diep in de nacht te leren. Want wat hij in die avonden deed wierp tenminste gunstige vruchten af. In plaats van een kater, of nog erger: een coma.
Ze moest blozen. Schattig, het bleef toch schattig. En hij wat wel kunnen voorspellen dat ze in verlegenheid zou worden getrokken door het gespeelde complimentje. Soms waren zijn acteerkunsten vreemd genoeg erg geloofwaardig. ‘Ja, Satoko. Je bent een mooie meid,’ glimlachte hij, het dit keer wel menend. Het was een simpel complimentje, hij dacht er niet eens over na om met haar te flirten. Waarom zou hij? Hij zou er alleen maar problemen mee krijgen, en ook dat zou zijn studietijd in beslag nemen. En hij liefste zou hij al zijn studietijd behouden.
Hij knikte enkel als teken dat hij haar woorden had gehoord, stond op toen ze weg liep. Hij keek eventjes wat rond. Meestal hoefde hij alles alleen maar schoon te maken. Want er werden hem nooit verdere opdrachten gegeven, dus hield hij zich er maar aan. En aangezien Satoko alles al had geveegd et cetera, hoefden alleen de bedden nog opgemaakt te worden. In hoeverre dat nodig was. ‘Ja. Enkel de bedden, waarbij het nodig is, moeten weer netjes gemaakt worden. En dan ben ik klaar,’ grijnsde hij, waarna hij met een hand in zijn nek krabde, ‘Krijg je mijn vrouwelijke kant ook nog eens te zien.’ Het was meer gemompeld en het was moeilijk te zeggen of het een grapje was, of gemeend. Maar het feit dat hij naar alles behalve haar keek gaf aan dat hij het meende. Bedden opmaken was iets wat meisjes of vrouwen normaal deden. Niet jongens of mannen.

Hij slaakte een zucht, oké dat ook alweer geregeld. Hij kon het namelijk al helemaal voor zich zien. Satoko die wild aan zijn arm trok en schreeuwde dat hij mee moest komen. Terwijl hij maar weigerde mee te werken en nogal hopeloos keek naar al de mensen die al niet naar ze moesten staren. Het was te gek voor woorden, maar spontaan als het meisje kon zijn zag hij haar er wel voor aan. En hij had eigenlijk ook niet verwacht dat ze het hierbij zou laten, had wel wat meer doorzettingsvermogen van haar verwacht. Maar niet dat hij het erg vond, hoefde hij er minder moeite in te steken.
Tijdens het lopen keek hij een beetje om zich heen. Het was niet dat hij het werk graag afraffelde, maar om bedden schoon te maken waar niets mee was gebeurd was onnodig. Maar de rest zou hij wel wat aan doen, hoewel de dekens vrijwel nooit echt vies werden. Het ging om het idee. Hij had het echter niet door dat het meisje op een gegeven moment toch ergens anders naartoe ging. Hij bleef bij een deur staan, maakte deze open maar maakte geen aanstalten om erin te kijken of de kamer ook te betreden. Hij draaide zich om, keek eventjes om zich heen; zocht ergens naar.
Een afwezige glimlach krulde zich rond zijn lippen toen hij vond wat hij zocht. Satoko. Het meisje was al begonnen, wachtte weer eens niet op instructies. Of ze was iets te gemotiveerd met al dit gedoe, of ze wou ervoor zorgen dat ze snel klaar waren. Het maakte hem eigenlijk niet zoveel uit, het was en bleef lief dat ze hem wou helpen opruimen. Hij liep naar haar toe, bleef naast haar staan en legde een hand op haar hoofd. Hij negeerde het feit maar dat ze niet zijn volledige naam had gebruikt. ‘Ik wou je net wijzen waar je ze kon laten. En nieuwe kon pakken,’ merkte hij rustig op, ‘En niet alle bedden hoeven opnieuw opgemaakt te worden, ik zal dadelijk wel wijzen welke we moeten hebben.’
‘Zekers,’ grijnsde hij plagend, ‘Maar als student zijnde moet ik het zelf doen. En meestal kijkt dan niemand toe. Maar stiekem blijft het toch een vrouwen karwijtje, dat weet je.’ Hij liep weer weg, ging op een bepaald punt op zijn tenen staan en keek ze hele zaal rond. Fijn, niet veel werk te doen. ‘Het zijn er maar vier,’ sprak hij met een heldere stem zodat ze het zou horen. Hij liep naar een bed toe, pakte het deken in een van zijn handen en gaf er een ruk aan. Hij deed dit nu al een paar dagen, was er al handig in geworden. Hij deed geen moeite meer om het deken op te vouwen; hij werd uiteindelijk toch in een wasmand gegooid. Dus dan was het toch zinloos. Hij draaide zich om, keek naar het meisje dat op de tafel zat. ‘Enne,’ begon hij nogal droogjes, ‘Vind je het leuk om toe te kijken hoe ik een beetje aan lakens zit te trekken?’

» Mijn concentratie was ver te zoeken, en geloof ik is dat wel zichtbaar in mijn post. Sorry ><