Mitsu was vol goede moed weer begonnen met het nieuwe schooljaar en was in zijn nopjes. Hij had Nina, zijn zusje was hier komen studeren en hij had weer nieuwe leermomenten. Hij was misschien een rebelsachtig persoontje maar hij leerde graag. Zwijgzaam was hij een week voor de herfstvakantie naar de post gelopen en had een brief op de mat van de woudmagician's etage gevonden. Het was een voor hem en een voor Azure. Die van Azure legde hij bij haar spullen neer en die van hem las hij direct door. Hij wist dat het van zijn vader af kwam. Hij zag het aan het handschrift. Hij had hem zwijgzaam doorgelezen. Geen zaden van een nieuwe plant die hij gevonden had. Dat kondigde al iets serieus aan. Het doorlezen werd gevolgd door een kleine traan die over zijn wang kroop en op de grond een natte cirkeltje vormde op het tapijt. De openhaard knapperde onregelmatig maar ergens had hij zich koud gevoeld. Hij was de trap opgelopen en had zich op bed neergelegd. Wat een dag les zou worden, eentje met verschillende lessen waar ook Nina en Nick bij zou moeten zitten. Was een dag op zijn kamer geweest. Hij had de nacht niet geslapen en alleen naar het plafond gestaart. Hij had niet gegeten en was niet naar Azure gegaan. Hij had het helemaal nergens zin in. Hij wilde naar huis, naar zijn moeder. De ziekte die ze had was niet niets. Ze leidde aan 'The creeper' een ziekte die woudmagiers in planten veranderd en ze langzaam aan dood maakt. Het was een lastig te bestreidde ziekte en de overlevingskansen waren gering.

Het was drie dagen verder en de Gren-etage lag er weer leeg bij. Iedereen was weer vollop aan het lessen. Mitsu was echter weer afwezig. Hij zou nu Earthmagic als les hebben. Als hij het goed kon herinneren. Touma, zijn witte tijgertje lag naast hem met de ronde oortjes plat in de nek. De open haard knapperde verder in de stilte die er hing. Mitsu zat rustig op de vensterbank die gemaakt was om op te zitten. Zijn benen er op gelegd en zijn rug tegen het kozijn. Zwijgzaam staarde hij naar buiten. Touma lag naast hem. Die zo af en toe eten had gekregen wanneer hij er om vroeg. Mitsu was er echter slechter aan toe. Hij had wallen onder zijn ogen. Wat duidde op slapenloze nachten. Zijn wangen waren lichtjes dunner. ALs je heel goed keek kon je het zien. Hij had amper gegeten. Hooguit een stuk fruit maar echt iets door zijn keel krijgen kon hij niet. In de woonkamer heerste een grote stilte. Hij was niet naar Azure gegaan. Hij wist niet hoe hij er om moest gaan, laat staan dat hij haar kon helpen. Het frustreerde hem maar had niet de behoefte er op in te gaan. In alle stilte hoorde Mitsu een tweetal stemmen. Ze leken te praten. De voetstappen naderde het leek een jongesstem. Nick? En die tweede was dat Nina? Hij sloot kort zijn ogen en zuchtte. Zwijgzaam keek hij weer naar buiten wachtend tot de deur open ging.

- Nick, Nina, Azure :3 Van harte welkom -

Verdomd, hier kon ze zo niet goed tegen. Mitsu had nu al dagen niks van zich laten horen, ze zag hem niet meer tijdens de lessen die ze samen hadden of laat staan op de plekken waar ze elkaar meestal in de pauzes zagen. Hoewel Nina waarschijnlijk vaker bij Savador zat dan in de lessen, iets wat totaal het omgekeerde was van Mitsu, snapte ze niet dat hij niet meer in de lessen kwam opdagen. Boos kon ze erom zijn. Hoewel ze zelf of niet aanwezig was of er uit gestuurd werd vond ze dit niet kunnen. Die jongen leefde van de lessen en de school! Tijdens de lessen had ze zo nu en dan even naar Nick gekeken en stil gevraagd waar hij was. Maar ook hij wist het niet. Het was ronduit vervelend. En op die stomme etage van hem lieten ze haar vaak niet eens toe bij de jongens kamers. En Azure had ze sinds die dagen ook niet meer gezien. Zwaar geïrriteerd zat ze weer in een van de lessen, hoewel ze er nooit zat en de leerkracht waarschijnlijk dacht dat ze nieuw was, maar ze was er gewoon om te kijken of hij er was. De derde dag afwezig! Ze had hierna nog een les, die Mitsu ook moest hebben, echter was het voor hem Aardmagie en voor haar Vuur. Na de les was ze op Nick af gestapt. "Nick.. Waar is hij?" De bezorgdheid klonk in haar stem. "Ik ga na mijn les naar hem toe. Kom je dan ook? Ik vertrouw het niet. Hij is verdomme al 3 dagen afwezig, dat is niks voor hem.." Nina was na zijn antwoord naar haar les gegaan. En hoewel ze normaal de lessen van Savador terroriseerde was ze ditmaal ijzig stil. Geen opmerking kwam uit haar mond, geen grap of wat dan ook. Ze was enkel precies op de bel weg. Met grote passen liep ze op de Gren etage af waar ze onder weg Nick tegen kwam. "Verdomme, ik snap er niks van!" Gooide Nina eruit terwijl ze de etage opliepen. Ze zag de ene na de ander al kijken toen ze op de jongens afdeling af liep. Dodelijke blikke volgde naar hen en na nog een enkel woordje met Nick sloeg Nina de deur open. En daar zat hij dan. In het vensterbank, Touma lag naast hem, Nina floot zachtjes naar het beestje die ze vervolgens aanhaalde. Ze liet haar tas met een klap op de grond vallen. "En waar ben jij al die dagen geweest?" Sprak ze hem streng toe met een boze ondertoon. "Jij moest eens weten hoe ongerust ik ben geweest, mannetje! En ik ben echt niet de enige! Waarom liet je niks van je horen?" Nina liep op hem af. Pas toen merkte ze zijn sombere gezicht op, zijn blik strak naar buiten toe. Zwijgzaam bekeek ze hem aan. "Jeetje!" Riep ze bijna uit. "Wat zie jij eruit man?! Heb je wel überhaupt iets gegeven?" Nina plofte bij zijn voeten neer. "Wat is er allemaal?" Haar stem nu gedaald en voorzichtig en bezorgd.

Mitsu keek nog steeds uit het raam. Touma die rustig op zijn schoot lag die net als Mitsu al dagen rustig was en geen behoefte had om te spelen. Alsof hij de onzekerheid van zijn eigen verzorger aanvoelde. Zwijgzaam zuchtte hij toen hij de stem van Nina hoorde. Nick die zoals gewoonlijk een praatje hield om toch binnen te kunnen. Hij glimlachte. De twee waren langs gekomen en zijn ogen sloot hij kort. Om daarna weer naar buiten te staren. Het was niet eerlijk waarom hij. Hij hoorde de twee de trap op komen en de deur ging open. De woorden die Nina boos uitsprak deed hem kort zuchtten. Hij keek toen kort naar Touma die zijn weg van de schoot af vond en naar Nina rende om zijn portie aandacht van haar te ontvangen. Even keek het tijgertje naar Nick maar die werd al snel weer getrokken door Mitsu. Mitsu merkte Nina die dichterbij kwam en bij zijn voeten neerplofte. De vraag of hij überhaupt iets gegeten had beantwoorde hij met een onverschillige schouders die omhoog gingen. De vraag deed hem zuchtten en hij ging met zijn rug naar de raam zitten en keek kort richting Nick. "Niets..." sprak hij kalm terwijl hij zich van de vensterbank af duwde om op te staan. Even wankelend stond hij op zijn benen. Dat weinige slaap en eten begon zijn tol te eisen. Mitsu zuchtte. Hij wist dat hij er niet onderuit zou komen. Nick en Nina zouden het doorhebben dat er iets was. Maar hij durfde het niet te vertellen. Hij was zelf nog onzeker over het feit wat hem te wachtten stond. En hij was zelfs angstig om naar zijn moeder te gaan. Als hij in slaap viel werd hij wakker van een nachtmerrie waarin hij overwoekerd werd door planten. Het was allemaal zo onduidelijk wat hem te wachten stond dat hij het zelf niet meer wist wat te doen. Zwijgzaam keek hij naar Nina. "Kan ik jullie wat te drinken aan bieden..." sprak hij alsof er niets was. Hij liep direct door naar de keuken om daar drie glazen te pakken en in te schenken. Juist op dat moment schoot Touma richting het bed van Mitsu. Hij greep de prullenbak met de rand in zijn bek en trok het zo kwaad als hij kon richting Nick. Hij duwde het tegen zijn been en keek hem haast zielig aan. Normaal zat de prullenbak vol met verschillende notities die hij netjes had overgenomen. Nu zat er één enkel brief in half verkreukeld.

Een brief waarin stond dat zijn moeder aan een ziekte leed genaamd 'The creeper'. Een ziekte waarin mensen overwoekerd werden door planten en langzaam in een veranderen om vervolgens daardoor te overlijden. De kans van overleven was haast nul.

Touma keek met zijn felblauwe ogen richting Nick haast smekend om het papiertje in de verder lege prullenbak te pakken en te lezen. Mitsu die ongestoord verder ging met het inschenken van wat drinken had niets door van wat Touma deed.

(Nick wee wachten op jee ^^)

Het was niet eerlijk. Het was gewoonweg niet eerlijk. Wat had ze gedaan om Mitsu, haar vader, en bovendien haar moeder zoiets ergs aan te doen? Het was haar schuld niet, dat wist ze ook wel, maar ze kon er niets aan doen. Ze had nooit moeten weggaan van Gren, dan was dit nooit gebeurd. Ze had haar moeder nooit zo dwars moeten zitten. Nooit. Haar ogen, die rood waren van het huilen, keken in de spiegel. Nooit had ze er zo uitgezien. Hoewel er duidelijk een Azure in te herkennen was, was deze Azure niet meer zo opgewekt en flirterig als normaal. Ze had al haar lessen zonder een woord gevolgd, had mensen gemeden, had zelfs geen enkele poging ondernomen op jongens die ze interessant achtte. Ze achtte niemand meer interessant, niemand behalve Mitsu. En toen de les die ze samen hadden eindelijk was gekomen, was hij er niet. Haar hart had een slag overgeslagen, en huilend was ze het lokaal uitgerend. Niemand was haar komen terughalen, ze hadden prima door dat er iets met Azure mis was. Zacht haalde ze haar neus op, haalde ze een hand door haar haren. Het was haar een raadsel hoe ze er nog zo gezond uit kon zien, terwijl ze zich zo absurd ziek en verdrietig voelde. Maar dat deed er nu niet toe. Mitsu spijbelde nooit. Dus er was iets mis. En ze zou uitvinden wat. Het deed er niet toe hoe, ze zou erachterkomen. Ze wist ook wel dat hij de brief had gekregen, maar had nooit verwacht dat hij zo heftig zou reageren. Hij had haar nodig, en wel nu. Het deed er niet toe dat hij Nina had, en vast nog wel anderen, hij had háár nodig. En zij hem. Met sloffende passen verliet ze de meisjesslaapzaal, om naar Mitsu's kamer te gaan. De deur stond open. Haar ogen hield ze op de grond gericht, niet in staat om tranen te verdringen. Niemand mocht haar zo zien, zeker Mitsu niet. Hij had haar nodig. Ze bleef het herhalen. Voorzichtig liet ze haar ogen de kamer doorglijden, om te constateren dat Nina er ook was. Nina en een blonde jongen, die ze normaal meteen zou hebben aangesproken. Maar dat was nu niet zo. Ze stond daar maar, in de deuropening. Machteloos. 'Mitsu.' Haar stem klonk zacht, als een fluistering van een schorre keel. Daarna keerde ze haar hoofd naar de twee. 'Jullie twee.. Weten wat er is?' Ze doelde op de brief in de handen van de jongen. 'Ik heb er ook zo een gekregen.'

Nina had naar Nick gekeken alsof hij gek was. Zich niet druk maken.. En dat had hij tegen haar! Alsof ze hem niet gehoord had liep Nina ijzig door. Waarna ze als een malle hem uit zijn droom hielp, zij bestonden ook nog. Terwijl ze tegen hem uitviel keek ze naar zijn onverschilligheid. Die schouders die hij onverschillig omhoog haalde maakte haar ergens boos. Verdomme, hij at niks, deed niks en was nu gewoon... NIKS. Nina vroeg wat er aan de hand was bij het zien van zijn handelen. Nina keek hem streng aan toen hij zich af zette tegen de vensterbank en met een woordje, Niets, er dacht ervan af te zijn. Sukkel. Hij kende Nina dan nog niet goed genoeg. "Verdomme Mitsu!" Gooide Nina eruit. "Je eet amper, je kan verdomme niet eens normaal staan! Dan kan je mij niet laten geloven dat er 'Niets' is." Nina pakte zijn arm beet nadat hij wel wilde lopen. "Kan ik jullie wat te drinken aan bieden..." "Nee. Dat kan je niet. Want je gaat eerst zitten en mij alles vertellen. Daarna ga je wat eten. En jij verlaat deze kamer niet voordat ik zeker weet dat je een degelijke maaltijd door je strot hebt gewerkt en je mij alles heb verteld. Dus zitten jij!" Het maakte niks uit. Alsof het hem helemaal niet kon schelen liep hij naar het keukentje. Ze kon de boel wel verrot schreeuwen. Maar voor ze ook echt tegen hem uit kon vallen werd haar aandacht getrokken door Nick die haar naar zich toe siste. Met een ruk draaide ze zich om waarna ze wat vloekende woordjes mompelde. "Wat is er?" Siste ze zachtjes tegen Nick terwijl ze haar hoofd omdraaide naar Mitsu. Wat had dat joch toch. ‘Weet jij hier iets van..?’ "Waarvan?' Nina kreeg de brief in haar handen gedrukt en als een speer schoten haar ogen over de woorden die er op stonden. Over de letters die elk apart iets vertelde in de brief. Langzaam liet Nina haar hand zakken en keek naar Mitsu. Met bijna tranen in haar ogen keek ze naar Nick. "Waarom zou hij zoiets verzwijgen?" Haar stem bijna trillend van de schrik. Van de ongeloof wat er in stond en het feit dat Mitsu niks had gezegd. Met een zucht keek ze naar Mitsu waarna ze besloot om op Mitsu af te lopen. "Hoelang was je van plan om dit te verzwijgen voor me.. Voor ons? Een week, een maand, een jaar of was je van plan het nooit te zeggen?!" Haar stem was zacht, haast gebroken door de ongeloof. Ze hield het blaadje voor zijn neus. "Verdomme, we zijn er voor je, je weet dat je ons alles kan vertellen." Ze snapte er niks van. Waarom zou hij het verzwijgen, waarom? Geschrokken draaide Nina zich om naar het schorre zachte stemmetje dat de naam van haar vriend zei. Azure. Verdomme, zij was er natuurlijk ook, zij zat er natuurlijk ook mee, Nina knikte voorzichtig. Ze liet de brief zien die ze in haar handen had. "We zijn er net achter gekomen.." Roerloos stond Nina tussen de twee in. Niet weten wat te doen. Ze knikte wat onhandig bij de woorden van Azure. Daarna keek ze van Mitsu naar Azure. Eigenlijk niet goed wetend wat ze moest doen en hoe ze er op moest reageren.

Mitsu wist dat Nick niet zo gesteld was op katachtigen. Maar Touma had eenmaal simpel geen acht opgeslagen. Mitsu was belangrijker. Het beestje had het niet verwacht maar wat het probeerde was wel gelukt. Nick las de brief en daarna liep het naar zijn plekje naast Mitsu's bed. Zwijgzaam ging het liggen en sloot zijn oogjes om zich niet meer te storen aan Mitsu's ongemakkelijk gevoel. De vrienden waren er nu en die zouden zijn geruststellende taak enigzins overnemen. Mitsu die vurig hoopte dat de brief niet gevonden werd stond in het keukenblok drinken in te schenken. Maar zijn handen trilde wat door het eten. Hij had de woorden van Nina gehoord maar lichtelijk genegeerd en had zich losgetrokken om door naar de keukenblok te lopen. Hij zuchtte en gaf het op. Hij kon niet eens fatsoenlijk een pak drinken meer vasthouden. Hij liep half zombie half Mitsu de keuken uit en keek toen richting Nina. Mitsu's mond ging open. "Ik was het van plan jullie te vertellen..." was zijn eerste reactie. "Maar ik kan het zelf amper bevatten..." sprak hij zuchtend. Mitsu hief zijn hand alsof hij bijna Nina zou gaan slaan omdat ze het wist maar alles behalve dat gebeurde. Hij legde zijn hand op haar schouder en liet deze doorglijden. Hij trok haar tegen zich aan en begroef nu zijn gezicht in haar nek. "Ik weet niet wat ik moet doen. Ik durf niet eens meer naar huis..." sprak hij zacht maar duidelijk hoorbaar. "Wat als ik haar niet meer herken..." sprak hij alsof zijn moeder al vollop met onkruid was bezaaid. Hij kreeg langzaam tranen. Die de nek van Nina lichtelijk nat maakte. Hij omhelsde haar kort. Tot de woorden van Azure hem bereiktte. Hij keek op en zag Azure staan. Ze zag er ook niet uit, net zoals hem helemaal van de kaart. Mitsu liet Nina los en liep direct door naar Azure. Hij legde zijn hand op haar schouder en gaf haar een liefdevolle omhelzing. Zijn hand lag op haar hoofd en streek kort er over. "Het spijt me dat ik je de brief niet direct heb gegeven..." sprak hij zachtjes en zuchtte. Hij was snel bang dat hij Azure om een of andere manier zou pijn doen. En dat zou hij zichzelf nooit vergeven. Hij zuchtte en liet haar toen los. Hij keek kort naar Nick. Die had hem nooit zo gezien. Zelfs Nina niet, laat staan Azure. Hij zuchtte kort en keek even hulpeloos naar Nina. "En nu?" sprak hij zachtjes.

'Verdomme.' Dat was het eerste woord wat over haar lippen kwam. Azure wist het niet meer. Het was haar eerste ingeving om de situatie te omschrijven. Haar buik draaide zich om toen ze Mitsu's armen voelde, voelde hoe zwak ze waren in vergelijking met normaal.  Hoe kon het zo ver komen? 'Verdomme, Mit, wat heb je gedaan?' Ze balde haar vuisten, stond stokstijf in zijn omhelzing. Machteloos, verdrietig, woedend. 'Ga je helemaal dronken zuipen, doe roekeloze dingen, ga voor mijn part naar Savador, maar doe dit nooit meer! Je lost het zo niet op!' Haar ogen vulden zich met woedende tranen. 'Verdomme,' Het was het enige zinnige woord wat over haar lippen kwam. 'Jij bent de oudste, ik hoor jou niet te troosten. Ik wist niet wat er was toen je de les niet kwam opdagen! Waarom heb je het Nina niet verteld? Als je zo door was gegaan zou het je dood zijn geworden, verdomme.' Zijn armen lieten haar los, ze hoorde zijn excuses. Loze woorden, er was geen betekenis aan verbonden. 'Nu? Nu ga je als de wiedeweerga nog iets eten en een douche nemen, idioot! Ik heb je nodig, verdomme, we hebben je allemaal nodig. Mam heeft je nodig.' Zijn knuffel had niets opgelost. Azure stond daar maar, haar verdriet en wanhoop, die ze de afgelopen tijd had opgekropt, uitend in woede. Soms leek ze net een Raziaanse, haar temperament zo vurig. Verdomme. Ze wilde niet het risico lopen hem ook te verliezen. 'Mitsu, je bent een idioot. Een volslagen idioot. Had me laten helpen.' Haar stem trilde, haar ogen lieten de tranen gaan. 'Je bent een idioot, verdomme. En ik wil je niet kwijt, niet als ik het risico loop om mijn moeder ook kwijt te raken.' Ze wilde hem slaan, maar hij zag er veel te breekbaar uit. Nee, dat moest ze niet doen. Met haar mond in een rare houding die duidde op ingehouden woede, liep ze naar de keuken. Hij zou wat eten, en wel nu. Met vingers die trilden van woede trok ze een kast open, pakte op goed geluk wat crackers en een bord. Dat ze zelf niet had gegeten vandaag, hield ze voor zich. Nog steeds boos graaide ze wat fruit, en een fles water. Daarna liep ze weer op hem af, het dienblad waar ze alles op had gezet voor zich. Met een afgewend gezicht duwde ze het bijna in Mitsu's buik. 'Ik ga nergens heen tot je het op hebt, hoor je me?' Verdomme, waarom kon alles niet gewoon een keer normaal zijn?

Mitsu's zijn armen waren inderdaad niet zo stevig als ze waren. En een aantal maaltijden zou dat wel herstellen. Maar momenteel zou het nog niet veel doen. Mitsu zweeg en keek haar aan. "Mij helemaal dronken zuipen, roekeloze dingen doen, of Savador opzoeken. Geen van alle zou het net zoveel oplossen als dit..." sprak hij zachtjes maar wel met enigzins wat kracht in zijn stem. Zijn ogen wendde zich af van haar. Mitsu zijn ogen keken schuin naar de grond en zag Azure nog steeds mopperen. "Dood?" sprak hij herhalend. "Denk je dat ik mezelf zou laten sterven?" sprak hij en grinnikte even op een manier wat niets als uit sarcasme bestond. "Vroeger of later zou ik toch wel wat eten. Vroeger of later zou ik toch wel instorten en in slaap vallen..." sprak hij kalmpjes. "Ik kan mezelf niet laten sterven op die manier..." sprak hij kalmpjes alsof het niets was. Mitsu zuchtte toen ze hem gebood om te douchen en te eten. Hij keek even naar Nina. Draaide zich om naar Azure. In een korte opwelling zag hij zijn moeder staan. Een mooie vrouw maar streng wanneer het nodig was. Maar niets was minder waar. Het was Azure die er stond en hem nu de les las. Hij zuchtte. Verplicht te douchen ging nog. Maar verplicht eten? Hij had geen trek. Maar veel keus kreeg hij niet. Mitsu draaide zich om met een licht vurige blik naar Azure. "Wie kan mij helpen wanneer ik zelf niet eens weet wat ik moet doen?" sprak hij streng en krachtig. Zijn ogen sloten zich. Hij zag Azure met een verwronge blik weglopen. Hij zuchtte toen ze naar de keuken ging. Hij had dus geen keus. Mitsu liep naar de bank en liet zich er letterlijk invallen. Zijn ogen sloten zich. Dus het kwam toch tot dit? Hij moest op een gegeven toch naar zijn moeder? Hij durfde haar niet onder ogen te komen. Maar moest hij het doen moest hij toch sterk er uit zien. Als hij als een lappenpop daar aankwam vergelijkbaar als hij nu was zou ze zich alleen maar zorgen maken. Mitsu zijn ogen opende zich toen hij een dienblad tegen zijn buik kreeg. Hij keek naar het fruit. Het flesje water. En het cracker. Als hij dit op had ging ze dan weg? Ergens wilde hij het dan juist niet op eten. Hij zuchtte en pakte een cracker. Hij nam zwijgzaam een hap. En at hem helemaal op. Na de cracker vond hij eigenlijk al genoeg op te hebben maar zijn blik werd kort getrokken door Azure en daarna door Nina. Even ging zijn blik hulpeloos naar Nick maar dit werkte geen van alle. Hij zuchtte en at gehoorzaam de rest van zijn crackers op. Het volgende was de appel. Hij pakte deze en wreef kort over zijn mouw. Nam een hap, gevolgd door nog een hap. Tot er niets als een klokkenhuis over was. Hij pakte de banaan die er nog bij was gelegd. Trok het schil los en at ook deze helemaal op. Het flesje water was binnen een teug leeg. Eenmaal leeg zette hij alles op de tafel voor hem. Stond rustig op en geeuwde even. "Douchen dan maar..." mompelde hij koppig. Hij liep om de bank heen en gaf Nina nog een klein kusje op haar wang. En liep naar zijn kledingla. Zijn zwarte kledij die hij nu had zag er aardig somber uit. Hij gritste een donkerblauwe broek, een wit shirt en een zwarte vest met gelige contouren er uit. Een schoon ondergoed en paar sokken. Hij verdween gehoorzaam de doucheruimte in. Hij merkte al dat hij gewoon had moeten doorzetten. Want nu hij dat kleine maaltijdje op had dat hij zich lichtelijker energieker voelde en zijn maag naar meer eten smachtte. Hij zuchtte. Hij zou zijn moeder wel moeten zien. Hoe onzeker het ook over zijn toekomst maakte. Misschien was het wel erfelijk. Mitsu zuchtte en kleedde zich uit en stapte onder de douche. Het water stroomde over zijn blauwe haren die het een donkere tint gaven en het als zware gewichten langs zijn gezicht vielen. Hij zette de douche wat warmer en voelde zich wat ontspannen. De zorgen leken even weg te spoelen met het warme water.

- Sow, dan komt Mitsu terug na een aantal postjes ^^ -

Vragend keek Nina hem aan. Wat was hij allemaal van plan geweest. Het verzwijgen tot sint juttemus? \"Ik was het van plan jullie te vertellen... Maar ik kan het zelf amper bevatten..." Nina knikte. Ze zag Mitsu's hand de lucht in gaan en niet veel later op haar schouder landen. Vervolgens trok hij haar naar zich toe en drukte haar tegen hem aan. Nina sloeg haar handen om hem heen. "Je weet toch dat ik er altijd voor je ben.." Zachjtes wreef ze over zijn rug heen. "Ik weet niet wat ik moet doen. Ik durf niet eens meer naar huis..." "Shhh" Suste ze hem. "Wat als ik haar niet meer herken..." Nina schudde haar hoofd. "Nee, schat, zo erg zou het echt niet zijn. Zo snel kan zoiets toch nog niet gaan. Ze zijn er pas net achter." Zei ze zachtjes, waarschijnlijk alleen hoorbaar voor hem. Bij het voelen van de tranen pakte ze zijn hoofd tussen haar handen. "Als je erheen wilt en ik moet met je mee, dan ga ik met je mee, dat weet je." Ze glimlachte toen hij op Azure af liep. Het was altijd heerlijk om die twee te zien. Zo als zij waren was zij nooit geweest met haar zussen. De reactie van Azure was bijna het zelfde geweest als die van Nina. Maar Nina was het volledig met haar eens. Hij kon alles doen, maar zichzelf uithongeren.. Idioot was het. "Doe even normaal, wil je. Vroeg of laat zal ik toch wel.. Verdomme, daar had het niet toe moeten komen. Hoe k*t het ook allemaal is.. doe even normaal man!" Nina ging naast Azure staan. De strenge woorden die naar Azure waren gericht deden ergens een vlam ontwaken in Nina. "Wat dacht je van mij.. Ik ben je vriendin nog wel!" Nina draaide zich om en liep achter Azure aan. Bij het aanzien van de trillende vingers probeerde Nina de spullen uit Azure's handen pakken, maar het koppige kind deed het allemaal zelf. Met een paar extra crackers liep Nina achter haar aan. Ze keek toe hoe Azure hem verbood te gaan zonder het alles op te hebben. In haar handen duwde Nina de crackers die zij had meegenomen. "En jij eet deze op, voordat je het zelfde flikt als dat je broer deed." Sprak ze streng toe. "En ik ga niet weg voor jullie beide alles op hebben!" Nina ging tegenover hen zitten. Keek ze beide aan. Zwijgend keek ze toe hoe in ieder geval Mitsu alles op at. En het was hem geraden ook! Zijn mopperende en koppige woorden deden Nina even fronsen. "Precies, je stinkt." Een lichte grijns lag om haar lippen terwijl ze dat kusje terug gaf. Nadat hij verdwenen was in de badkamer keek Nina even naar Azure. Ging naast haar zitten(/staan) en sloeg een arm om haar heen. "Je weet dat als er iets is je ook altijd naar mij kan komen, toch? Maakt niet uit voor wat." Nina glimlachte warm en vriendelijk naar Azure.

Mitsu zijn aandacht ging niet naar Nick uit. Hij zag de uitdrukking en nu kon alles wat je zei een explosie veroorzaken. Hij nam een laatste hap en toen gebeurde het. Nick ontplofte. Hij begon over het feit dat crackers en fruit niet voedzaam was. En dat ze meer vet moestte eten. Natuurlijk, men kon meer energie uit dat benutten. Mitsu stond gapend op. Touma richtte zijn kop ergelijk op toen hij de achtelijke woorden over een 'kat' hoorde. Mitsu zuchtte. "Op een maag die drie dagen niets gegeten heeft een gigantische vettige steak te gooien lijkt me niet verstandig, Nick." sprak hij als weder reactie. "Laat een maag even op gang komen na drie dagen niet gewerkt te hebben. Dan hebben we het wel over die vreettent van jou..." sprak hij kalm verder alsof Nick net niet uitgebarsten was. "En trouwens, iedereen heeft zo zijn manier van reageren op iets. Hoe zouden jullie gereageerd hebben als je in mijn situatie stond!" sprak hij met iedere woord zijn stem wat verheffend. Hij zuchtte en draaide zijn rug om. "Tuurlijk, ik was direct naar jou gegaan. Ik had het iemand verteld, ik was de lessen gewoon blijven volgen en had gewoon gegeten..." sprak hij sarcastisch. "Ik zou hetzelfde hebben gezegd. Jullie verkeren niet in MIJN situatie. En ook niet in die van Azure." sprak hij. "En ik zou ook gereageerd hebben als jullie, maar hou een beetje mee wat ik er van voel ja..." waren zijn laatste woorden voor hij het douchegedeelte in liep. Het was hem even teveel geworden. De teveel dagen zonder slaap maakte hem knorrig, het weinige eten knorriger. En het kwam er nu allemaal even boven zijn toppunt. Het emmertje leek over te stromen. En zoals dat emmertje leek over te stromen zo leeg werd het toen hij in de douche stond. Met zijn hand tegen de muur gedrukt als of hij hem omver wilde duwen staarde hij naar de grond. Waar was hij mee bezig? Wat was het beste om te doen? Verschillende vragen schoten door zijn kop. Maar alles duidde er op dat hij nu niet goed bezig was. Iemand lag dood ziek te zijn in bed. En had hem als pillaar nodig. Hij moest haar trots houden. Als hij zich dood ziek zou maken dan zou zijn moeder alleen maar er onder lijden. Zijn hand die met gespreidde vingers tegen de muur was gedrukt vormde krampachtig een vuist. De haren van Mitsu die als natte donkerblauwe lokken over zijn gezicht vielen verborgen een vastberaden gezicht. Hij hief zijn hoofd en glimlachte. "Dank je..." sprak hij haast fluisterend. "Dank je wel, Nick, Nina en Azure...." sprak hij. "Dank je voor het duidelijk maken wat ik werkelijk moet doen." sprak hij. Het kletterende water zou al zijn woorden tot niets maken en de drie zouden het niet horen. Maar hij was ze dankbaar. Na zich goed gewassen te hebben zette hij de kraan uit. Greep een handdoek en maakte zijn haren droog. Verder gaan op zijn armen en de rest van zijn lichaam. Trok de kleding rustig aan en keek even in de spiegel. Met het enige watermagie dat hij bezat haalde hij het grove water uit zijn haren en kamde het in model. Hij keek in de spiegel. De enige wat er nu nog van te zien was waren zijn wallen. Die na een nachtje slapen ook wel weer weg waren. Mitsu zijn ogen stond strak in die van zijn spiegelbeeld. Een klein grijnsje stond op zijn gezicht. Daarna duwde hij de klink naar beneden en liep de ruimte weer in. Zijn vuile kleding wierp hij voor het gemak even bij zijn kast neer, het deed er even niet toe. Hij geeuwde wat en strekte zijn armen alsof hij bekaf was. Het zag er net uit alsof hij uit bed kwam. "Mwaaah, wie heeft er zin in een onbijtje in de middag..." sprak hij en verdween het keukenblok in. Misschien gaf het de drie weer hoop dat zijn opmerking nergens op sloeg want hij had meer van dat soort opmerkingen. Mitsu glimlachte. Het was nu niet enorm laat. Het was in de middag. Mitsu floot Touma bij zich. Hij wees naar de deur en het tijgertje rende er vandoor de etages af. Mitsu glimlachte en kwam het keuken blok uit met een magische kan. Deze was gevuld met een heerlijke vruchtensap en de andere had water. Zwijgzaam zette hij ze neer. Rustig liep hij weer terug en kwam met een dienblad vol kaas, ham en andere soorten beleg terug en legde het neer op de tafel. Ineens ging de deur weer open en kwam Touma met een tweetal zakken brood terug. Mitsu glimlachte en nam ze over. Liep de keuken in en legde een aantal snede op een snijplank en legde deze op de tafel. "En niemand gaat weg voor hij ook maar minimaal een boterham op heeft..." sprak hij kalm. Hij legde zijn handen op de schouders van Azure. Zakte wat door zijn knieën en zijn hoofd kwam naast die van haar. "Dat geldt ook voor jou, dame..." sprak hij kalmpjes en kwam toen weer overeind. Plofte in een van de banken en begon gretig een boterham met boter te besmeren.

"Tuurlijk, ik was direct naar jou gegaan. Ik had het iemand verteld, ik was de lessen gewoon blijven volgen en had gewoon gegeten..." Hoorde Nina hem sarcastisch zeggen. "Ik zou hetzelfde hebben gezegd. Jullie verkeren niet in MIJN situatie. En ook niet in die van Azure. En ik zou ook gereageerd hebben als jullie, maar hou een beetje mee wat ik er van voel ja..." Nu was het Nina's beurt om goed uit te vallen. "Oja meneer... Dan zal ik jou eens iets duidelijk maken, misschien dat je dan snapt waarom ik wil dat je naar me toe komt als er iets is. Ik heb de afgelopen dagen alleen maar zitten kniezen wat er met je kon zijn. Ik heb elke les weer afgevraagd waar je was. ik heb soms wel een uur zitten wachten als wij hadden afgesproken en elke keer werd ik steeds banger dat er iets met je was gebeurd. De zaal kwam ik niet een op! Ik ben verdomme je vriendin, daar hóór je naar toe te kunnen, ongeacht wat!En dan weet ik dat ik niet in jullie schoenen sta, en ik heb alle begrip voor jullie. Maar als jij niet duidelijk aangeeft wat je voelt, dan kunnen wij daar ook moeilijk rekening mee houden." Nina draaide zich om en beende naar de woonkamer waar ze op een bank plofte. Meneer egoïst kon even lekker zelf en alleen afkoelen in de douche. Was ze een keer op een punt gekomen in haar leven, waar ze nooit gedacht had ooit te komen, heeft het blijkbaar geen zin gehad. Die dagen van bezorgdheid waren blijkbaar niet genoeg, en zoals hij nu klonk had ze misschien maar beter weg kunnen blijven. Hij moest eens niet alleen aan zichzelf denken, maar ook aan zijn moeder en laat staan zijn zusje. Nina gooide haar hoofd in haar nek. Sloot haar ogen en zuchtte even diep uit. Ergens in de verte hoorde Nina het water stromen. Zak dat het ook af en toe was. Misschien was dit ook wel altijd de reden dat ze eerder voor de flirts ging, dat gedoe om relaties heen. Als je niet oppast wordt je er knetter van! Ja of er wordt nog eens iets gebroken dat je meer lief is dan wat dan ook. Nina's ogen gleden voorzichtig naar het hok waar Mitsu uit kwam. Zijn terugkomst ging gepaard met een glimlach en een aankondiging dat hij wilde eten. Hij ging zijn gang maar. Nina had nu totaal geen honger meer. Het zat haar gewoon allemaal niet lekker. Nog koppig als Nina nu was ging ze zuchtend naar de tafel om een boterham te pakken. Belegde het met kaas en liep weer terug. Ze moest toch iets eten. Mokkend werkte Nina de boterham weg. Ze was het er nog steeds niet mee eens over hoe Mitsu had gereageerd. Sarcastische zak kon het zijn. Maar ze wist dat het hoe dan ook goed zou komen, want ze hield inmiddels immers veel van die sarcastische zak.

-- grrr ik vind het echt bagger

Met een nors gezicht staarde Azure naar de crackers. 'Dat eet ik niet.' was haar mompelende antwoord, terwijl ze op de bank neerplofte. Haar vest was haar nu veel te warm geworden. Dat moest dus uit, naar haar mening. Met een zwiep gooide ze het over de leuning, geen zin om netjes te zijn. Dat kwam later wel. Eerst moest ze Mitsu nog een keer uitkafferen over zijn gedrag. Na de uitbarsting van de blonde jongen over crackers, iets wat hij kennelijk enorm belangrijk vond, stond haar blik iets minder kwaad. Ach ja, als er iemand drie dagen niets eet dan maak je je zorgen over crackers. Ieder zo zijn hobby's. Maar de woorden over een restaurant beurden haar wel op. Ze rechtte haar rug, staarde wat geïnteresseerder de kamer in. Restaurants waren Azure's favoriete plekken als het om eten ging. Ze was nogal precies. Crackers at ze niet, en het meeste brood ook niet. Om eerlijk te zijn vond ze het niet te pruimen, maar dat zei ze nooit. Het geluid van stromend water bereikte haar oren, maakte haar een stuk kalmer. Hij deed tenminste een keertje wat ze zei. Alsof hij dat niet vaker deed. Soms leek het echt wel alsof zij de oudste was, zeg. Met een stuk minder stank kwam Mitsu de douche uitlopen. Of ze wat wilden eten. Graag. Maar niet hier. Helaas dacht Mitsu daar anders over. Hij had al brood gepakt. Bah, brood. 'Ik wil niet ontbijten, ik ga eerst douchen.' Eigenwijs liep ze naar de badkamer, dezelfde waar Mitsu net uit was gekomen. De deur ging op slot, en met een paar minuten stond ze onder de nog warme douche. Het water kletterde op de twee pas genezen wonden op haar rug. Dat moest ze hem ook nog vertellen. Het haar in haar ogen, het hete water op haar rug, de stekende pijn van de zachte huid van de littekens, alles maakte haar weer een beetje wakker. Mitsu zou haar nu weer overnemen.
Na een kwartier vond ze het genoeg. Nu kon ze wel onder het water vandaan komen. Snel draaide ze de knop om, stapte de douche uit en bekeek zich in de spiegel. Ze leek weer een beetje op Azure. De grijns in ieder geval. Snel begon ze zich af te drogen. Nu nog kleren vinden. De grijns vervaagde wat. Verdomme. Waar had hij haar kleren gelaten? Ze hadden in dat kastje gelegen, toch? Hè, bah. 'Mitsu! ' riep ze, haar stem luid genoeg om in de woonkamer gehoord te worden, 'Waar heb je mijn jurk gelaten? Hij lag vorige week nog in de kast! Dwing me niet om in een handdoek naar buiten te komen!' Zelf had ze er weinig problemen mee, hij was tenslotte haar broer, en voor Nina hoefde ze zich ook niet te schamen, maar misschien vond Mitsu het niet zo leuk omdat die Nick erbij was.

Mitsu had de norse blik van Azure gezien. Hij had alleen gezwegen en haar niet op aangesproken. Hij wist dat Nina een foutje maakte met de crackers maar zocht het niet om het haar te melden. Hij zag het allemaal niet meer zitten. Hij keek naar Azure die ze weigerde. Ze gooide haar vestje weg. Waar natuulijk weer iets straks onder aanzat. Hij glimlachte. Ze was toch gedeeltelijk zichzelf gebleven. Zwijgzaam liep hij de douche in. En na het douchen kwam hij helderder terug. Hij was zo verward waardoor het samen ging met stemmingswisselingen. Hij had de tafel gedekt en was gaan zitten. Echter was Azure nu de douche in verdwenen en Nina was nors ergens anders gaan zitten. Hij had glimlachend een boterham gepakt en zag Nina snel wat smeren om daarna weer weg te lopen. Mitsu zweeg en wilde een hap nemen. Hij staakte echter halverwege. Zijn hand zakte op zijn knie met de boterham er nog in. Hij zuchtte. De woorden van Nina drongen hem nu pas door. Hij voelde zich alsof hij drie dagen had geslapen en het hem nu duidelijk was wat hij had aangericht daardoor. Hij stond op en nam een paar happen. At het op en wierp de rest behendig in een prullenbak. Hij slikte het door en wilde naar Nina lopen. "Geef me een seconde...." sprak hij kalm en rende de meisjesslaapzaal in. Een paar meiden keken hem ziedend aan. Hij haalde zijn schouders op. "Zusjes..." sprak hij alsof het een verveling was. De meiden wendde hun blik af. Hij pakte het jurke dat er toen lag. Rende snel weer terug en legde zijn hand op de deur. Deze leek te golven. De deur was vloeibaar geworden maar hield zijn eigen vorm. Met het grootste gemak dwude hij het jurkje door de deur en hing het schoon aan een van de haakjes die hij meende te herinneren om de hoek van de deur. Het enige wat Azure zou zien was zijn arm. Mitsu zweeg en legde zijn hand weer op de deur die leek te bevriezen. Hij glimlachte en draaide zich om. Hij liep naar Nick en legde zijn hand op zijn schouder. "Ik denk dat ik jou wel alleen kan laten met mijn zusje..." sprak hij kalm en knikte even. Daarna verdween hij naar de woonkamer. Hij wierp zijn benen zijwaarts over de bank en belandde naast Nina er in. Hij gaf haar geen knuffel, geen kus, legde zijn arm niet om haar heen. Mitsu keek naar zijn voeten en legde zijn armen op zijn knieen. Hij keek kort naar Nina. "Je hebt gelijk..." sprak hij. ''Ik zat fout. Ik moet je het gewoon vertellen als er iets is...'' sprak hij. ''Maar na alle ophef rond jou dochter, had ik verwacht dat ik je er niet lastig mee zou moeten vallen...'' sprak hij. Hij draaide zich nu naar Nina. Legde zijn arm om haar heen en trok zich wat meer naar haar toe. Hij legde zijn hoofd op haar schouder. "Kun je me het vergeven en samen met mij, Nick en Azure mijn moeder bezoeken?'' sprak hij vragend en keek wat omhoog. Zijn hart ging als een razende te keer. Dit kwam door het feit dat hij al weinig had geslapen maar nu ook nog vlak bij Nina was.

Nina had enkel haar boterham nors gesmeerd. Als meneer ook niet even buiten zichzelf wilde of kon denken, dan vond zij het ook best. Dan zou ze ook niet meer bezorgd zijn. Als meneer dat wilde, dan kreeg meneer dat. Zonder ook nog enige acht te slaan op Mistu, Azure of Nick ging ze op de bank zitten en wist een hap te nemen. Echter leek het uren te duren voordat hij weg was uit haar mond. Nina zuchtte even. Waarom zat ze nou weer in de put om iemand die haar woorden eigenlijk totaal negeerde. Normaal gesproken zou ze daar helemaal niet over in zitten, wat jongens betreft. Normaal zou ze gewoon naar de volgende gaan voor een flirt poging, en de enige volgende was Nick, naar ze kon het toch niet. Er zat dus een deel in haar dat voor Mitsu was. En dat deel was veel groter geworden dan het deel dat genoot van de aandacht, ging voor de flirts etc. Nina nam nog een hap. Nina keek even om toen ze wat gestommel hoorde bij de tafel, gevolgd door de woorden van Azure. Nina's ogen gleden naar de badkamer waar Azure aanstalten wilde maken om de kamer in te lopen. Al wist Mitsu vrij snel haar terug te loodsen met wat kleding. Nina at ondertussen met moeite haar boterham op. Wie was zij? Dit was totaal niet meer de Nina die ze altijd was geweest. De Nina die nergens om gaf, die alles deed voor de lol. En nu zat ze hier als een zielige puppy, boos omdat iemand waar ze degelijk om gaf zich liet zinken in een diep gat, omdat het even tegen viel. Normaal zou Nina hebben gezegd, zo kil als ze vaak was, daar wordt je hard van. Nu wilde ze niets lieven dan haar armen om hem heen slaan en niks doen. Totaal niet Nina achtig. Nina keek dan ook in een ruk op bij het merken dat er iemand naast haar kwam zitten. Bij het zien van Mitsu keek Nina even naar beneden. De woorden van Mitsu kwamen langzaam binnen. Maar het moment dat hij het over haar dochter had keek ze even snel om haar heen. Angstig keek ze om zich heen of iemand het zou hebben kunnen horen, maar niemand zou het moeten kunnen horen, toch? "Mijn problemen zijn hier buiten.." Zei ze met nadruk op problemen. "Ondanks mijn problemen moet ik toch ook om kunnen gaan met de jouwe, dus Alice heeft hier verder niks mee te maken. En je weet toch dat je me altijd mag lastig vallen, ook om de domste dingen." Nina liet zich lichtjes mee trekken door Mitsu, voelde zijn arm om haar heen, zijn hoofd op haar schouder. "Alleen als je normaal gaat doen en als je me beloofd dat je naar me toe komt als er iets is." Zei ze zachtjes terwijl ze hem streng aan keek. Daarna drukte ze haar lippen op de zijne voor een tedere, snelle zoen.

Mitsu zijn ogen gingen naar de tafel en was toen opgestaan. Hij was naast Nina gaan zitten en had haar toegesproken. Zoals gewoonlijk hij deed. Met een serieuze toon. Maar diep van binnen was het zwart. Met een hoop witte puntjes, als een sterrenhemel. Het zwarte was de hele situatie rond zijn moeder die hem constant afleidde. En de witte puntjes waren de liefde voor Nina. Met andere woorden. De witte puntjes probeerde het donkerte te overmeesteren maar het wilde niet lukken. Het was dan wel niet zo'n probleem. Als de situatie in hem weer onder controle was zou de grootste bron van liefde weer zijn weg vinden. De zon. Maar momenteel was hij nog in de nacht. Hij legde zijn arm om die van Nina en trok hem naar haar toe en luisterde op zijn beurt naar haar woorden. Hij keek om, Nick leek afgeleid. Azure was nog weg. Mooi. Hij trok Nina de bank op en ging over haar heen hangen en keek haar diep in haar ogen. "Ik zal het proberen, ik kan niets beloven..." sprak hij en gaf een zoen op haar mond. Daarna kwam hij weer overeind en trok haar mee. "Dan zal ik maar een paar kledingstukken inpakken en me klaar maken voor de reis naar Gren..." sprak hij. "En oook jij zal dat moeten..." sprak hij en gaf een kusje aan Nina. Om daarna zijn kast te openen en te beginnen.

- Oi, ik wachtte nu al een tijde op de reactie van Nick en Azure, ik zal zo snel mogelijk het topic bij Mitsu thuis openen maar ik ga niet meer wachten als Nina heeft gepost. Period!...-