De Bokkenburcht was zoals altijd bevolkt door onbekende gasten die niet bij de school verderop hoorde; reizigers, inwoners uit het dorp die een rondje trakteerden, lugubere personen gehuld in mantels. Maar behalve die gasten liepen ook leerlingen in en uit de taverne die zich zichtbaar vermaakten. Ze schoven aan aan de ronde houten tafels voor een maaltijd met pompoensap, helemaal in de sfeer van Halloween met de brandende jack-o-lanterns op iedere tafel, of liepen door naar de achterruimte waar zich de grote balzaal bevond. Deze was ook helemaal in de siering gebracht voor de speciale oktoberdag, met statafels met lange witte overdoeken van satijn, ook hier onmisbare uitgeholde pompoenen, een grote kristallen kroonluchter aan het plafond, sfeerlichten en in het midden natuurlijk de dansvloer. Een orkest stond op een houten podium bij de muur, onder de grote ramen in de lengte die de zaal iets kasteelachtigs gaven. Het was iets klassieks, iets voor de mensen die het wat rustiger aan wilden doen, en misschien ook wat oudbollig met al dat bescheiden gezwier over de dansvloer, maar daarom zeker niet minder uitnodigend. Obers in net gehulde pakken en de gastheren en gastvrouwen die zich ingeschreven hadden liepen er rond met dienbladen vol glazen wijn of fris, van de gezamenlijke ruimte waar gegeten werd naar de balzaal en terug. Savador stond in een net zwart pak met zijn vrouw Uda aan een arm onder witte doeken die vanaf het plafond elegant langs de muren in een halve boog neervielen. Daar was hij onlangs tot zijn grootste tegenzin mee getrouwd in de hoop Diva's dood wat te kunnen verwerken. Het was een tengere, bepaald niet mooie vrouw met zwarte lokken zo dun dat ze maar een beetje futloos om haar smalle rimpelige gezicht hingen. Ze droeg een lange korte jurk van een zwarte fijne stof die haar voorkomen nog meer op een heks deed lijken en praatte met een lange tengere jongen die haar eigen zoon was. Aan de hand hield Savador een klein jongetje vast van pas twee jaar, met wilde zwarte lokken en groene ogen die zo fel waren dat ze dwars door je ziel heen leken te kunnen kijken; zijn zoontje Elwin. Ook Elwin droeg een pak op maat en keek naar zijn zusje Asema, die met precies dezelfde slangachtige ogen als haar vader haar blik door de zaal liet gaan. Het was al dagen geleden geweest sinds Savador voorbereidingen had getroffen voor het bal hier, alles met een stalen uitdrukking en een lusteloze houding. Sinds hij met die snol getrouwd was glimlachte hij niet meer, ook niet naar zijn eigen kinderen. 'Zet nou op!' Uda had zich naar hem toegedraaid en trok ongeduldig een half masker over zijn bleke gezicht, wat hem tot Phantom moest maken. Zelf had het mens natuurlijk wel een Victoriaans-achtig masker op, dat was maar beter ook voor dat afzichtelijke smoelwerk. Loom trok Savador het masker in een ruk weer van zijn gezicht en liet het doelloos op zijn borst hangen. Dat ging hij vanavond toch niet dragen. Hij sloeg zijn goudkleurige ogen zwijgzaam op naar de aanlokkende opening van de zaal, waar ieder moment de eerste leerlingen binnen konden stromen die in waren voor een avond aan dans en klassieke muziek.

Spoiler:

Mede-organisator: Miss Malaika [als hulp]
Gastheren/gastvrouwen: Kenji - Scott - Ace - Sora

Scott liep rond met een plateau dat vol stond met vanalle soorten drankjes: van wijn tot fruitsap voor de leerlingen en kinderen. Hij had de mouwen van zijn zwarte jas tot aan zijn ellebogen opgestroopt en was net een vrouw aan het bedienen toen hij zag dat de hoofdmeester met zijn familie binnen kwam. Toen de vrouw eindelijk een keus had kunnen maken liep hij naar master Savador toe. "Master," zei hij op een vrolijke toon terwijl hij ze een drankje aanbood. Toen Savador, zijn vrouw en de jonge man een drankje hadden gepakt ging Scott op zijn hurken zitten en keek de twee kinderen aan. "Iets drinken?" Hij zette de zwarte hoed op zijn hoofd schuin terwijl hij de kinderen door de gaten van zijn masker aankeek. Toen ook zij een drankje hadden genomen stond hij terug op. "Zin in het bal?" vroeg hij. Scott bekeek de vrouw onopgemerkt. Ze was niet echt... knap en aan het gezicht van Savador te zien vond hij het niet echt leuk om met haar getrouwd te zijn, ofwel wilde hij hier gewoon niet zijn. Vragend keek hij het gezin aan en wachtte op een antwoord


[echt Flut Ö]

kostuum :3:

masker:

Zijn masker hing slapjes op zijn borst, zijn lege nietsziende blik gericht op de muur tegenover. Uda stond naast hem ijverig pluisjes van zijn pak te plukken alsof het van levensbelang was dat hij er op en top uit zag vanavond. Dat mocht wel voor de opening die hij spoedig samen met Malaika moest doen om het gemaskerde bal officieel van start te laten gaan. Dan zouden de orkestleden hun instrumenten pakken en het eerste klassieke stuk spelen en was de zaal hier vol met dansende paren. Tot die tijd was het nog even wachten op Malaika, al had ze nog tijd genoeg. Enkele stagiaires en leerlingen die zich als gastheer of gastvrouw opgegeven hadden zag hij al rondlopen met grote volle dienbladen balancerend op de vijf vingers van een hand, de gasten bedienend en drankjes aanbiedend zoals van hen verwacht werd. Eén van hen kwam zijn richting in. 'Master,' direct na de vrolijke begroeting werd hem het dienblad voorgehouden, waarna hij er na even weifelend een glas rode wijn van af pakte. Uda's knokige hand reikte meteen naar het glas met de bruisende, transparante drank. 'Champagne!' gooide ze er met een elegant zwaaibeweginkje van haar pols uit alsof ze al jarenlang op water en brood geleefd had. Savador besteedde niet echt aandacht aan haar. Zijn slangachtige ogen hadden zich even bedachtzaam gevestigd in de blik van de jongeman. Als hij het zich goed herinnerde was dit Scott, stagiaire voor gymnastiek. Ondanks het feit dat het Halloween was en het er bij hoorde kon hij er wel zijn wenkbrauwen over optrekken, maar hij moest toch toegeven dat Scott werk had gemaakt van zijn kostuum.
'Iets drinken?' De stagiaire was door zijn knieën gezakt om Asema en Elwin ook iets te drinken aan te bieden. Die laatste keek de vreemde gemaskerde man wantrouwig aan en Asema kon Scott alleen maar doodstil aanstaren met diezelfde slangachtige ogen zoals haar vader dat deed. 'Kom maar.' Er gleed een grimas over zijn bleke gezicht toen Savador nog wat moeizaam door zijn pas herstelde rug door zijn hurkte zakte en de twee kinderglaasjes met vruchtensap naar de kleine handen van zijn kinderen begeleidde. 'Zin in het bal?' vroeg Scott. Direct toen Savador weer rechtstond klingde Uda zich als een vervelende parasiet tot zijn grootste ergernis glunderend aan zijn arm vast. 'We zullen dansen tot onze voeten bloeden!' kirde ze als een klein enthousiast meisje met haar ene hak in de lucht. Aan de futloze blik in zijn goudachtige ogen die Savador langzaam van de irritante vrouw naast zijn zijde liet afdwalen was het niet moeilijk af te lezen dat hij daar totaal anders over dacht. Met een pijnlijk glimlachje keek hij Scott daarna weer aan. 'Ja, ontzettend,' hij bekommerde zich er niet eens om dat zijn woorden zwaar spottend klonken, in onwetendheid van Uda. Malaika moest maar gauw komen. Of Ephony, Merle, zelfs met Nina zou hij op het moment liever een gesprek willen aangaan. Alles om zover mogelijk van dit mens verwijderd te zijn en haar niet meer constant om zich heen te hebben als bijen op honing.

Het gemaskerde bal van Halloween! Ze had nog lopen twijfelen of ze nu naar Norwood's rockshow zou gaan of naar een feest waar je kon dansen - haar echte passie naast pianomuziek. Uiteindelijk had ze besloten te gaan dansen; je mocht naar andere evenementen als je ondertussen even de tijd had en ze wilde Norwood niet al teveel afleiden. Hem kennende ging hij onder het zingen proberen haar aandacht te trekken, haar misschien op het podium slepen. Allemaal heel lief, maar ze wist niet of ze nu wel in de spotlight wilde staan. Het was en bleef zijn avond, niet? Met zijn oude bandleden gezellig een mannenavond. Dat wilde ze hem niet ontnemen. En voor haar was het ook een voordeel dat ze nog eens mocht dansen ook. De band die zou komen scheen heel goed te zijn en ze wist zeker dat ze niet voor gek zou staan. Malaika wilde niet arrogant overkomen, maar ze vond zelf dat ze wel kon dansen. Misschien niet op topniveau, maar goed genoeg om de avond een feestelijke opening te geven. En ja, het was Halloween. Ze had zich niet als monster uitgedost, maar had alle feestelijke kleuren ook weggelaten - op de dieprode bloem in haar haren na dan. De kleurtjes zou ze wel aan het decor overlaten; zelf had ze een zwarte jurk aan en een eveneens zwart masker. Het masker dat vast geen verschil zou maken voor iemand om haar te herkennen of niet, maar ja.. het bleef een gemaskerd bal. Haar make-up was dikker dan normaal maar niet overdreven. Dat het Halloween was hoefde haar nog geen monster van Frankenstein te maken! Al had ze wel geprobeerd zich aan het thema te houden door haar huid bleker te poederen en zo wat meer in de beurt te komen van 'de geest van de kasteelvrouwe' of hoe je dat dan ook allemaal kon classificeren. Altijd het proberen waard, niet? Het zou ook zoiets zijn om je gewoon níet aan het thema te houden. Zoiets spelbrekends.

Malaika kwam aan bij de Bokkenburcht, dat een ware transformatie ondergaan had. Van gezellig naar nog gezelliger, met een kasteelachtig uiterlijk wat onbewust wel bij haar 'thema' paste. Nou, gelukkig. Malaika liep snel naar binnen en zag dat er al wat mensen waren: Savador, zijn kinderen, een vrouw die vreemd kirrend aan zijn arm hing en een vlotte jongeman die ze nog niet kende, maar dat kon best aan haarzelf liggen en niet aan het feit dat hij nieuw kon zijn. Ze was nu eenmaal niet zo ontzettend oplettend en soms nogal dromerig. Mooie kans om zich voor te stellen, toch? Rustig liep ze op de mensen af, met een oprechte glimlach onder het weinig verhullende masker. Eenmaal aangekomen maakte ze een lichte réverance en begroette het gezelschap. 'Goedenacht,' zei ze opgewekt. Haar blik gleed ook even naar de kinderen, die ze vrolijk toeknikte. Niet dat ze er erg energierijk uitzagen, maar ja.. het moest voor jongere kinderen niet echt geweldig zijn om op zo'n duf feest te komen. Er was ook een langere jongen, minder jong duidelijk, waarvan ze echt niet wist wie het was; in ieder geval niemand die op deze school werkte. Wie zou die vrouw naast Savador zijn? Ze moest zich echt eens beter inlezen in de bewoners op SSA. 'Aangenaam mevrouw, ik ben Malaika Nimhe,' stelde ze zichzelf voor waarbij ze haar hand uitstak. Wel zo beleefd. 'Ik hoop dat er nog meer mensen komen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd,' reciteerde ze van haar moeder, aangezien er niet veel gezegd werd. Daarna werd ze even stil en besloot te wachten op een antwoord. Het zou zeker niet charmant zijn als ze aan één stuk door bleef praten, niet?

Jurk:

Spoiler:

Masker:

Spoiler:

Een rilling trok door zijn lijf. De herfstbries sloeg tegen zijn benen aan. Nu verwensde hij dat hij een broek had aangedaan. Niet te geloven waarom werd dit trucje altijd met hem uitgehaald? Het was ook wel zijn eigen schuld, gaf hij nukkig toe. Als hij echt heel hard had tegengestribbeld stond hij nu in een broek. Maar ergens had dit stomme verkleedpartijtje ook wel nut. Hij was niet bepaald sociaal aangelegd en de meeste leerlingen hielden niet van verwaande jochies die zich beter voelde dan anderen. Terwijl hij wel degelijk beter was dan die normale kinderen die op school rondliepen. Al waren ze wel goed voor een beetje vermaak. Misschien als hij zijn gedrag iets aanpaste, iets toegankelijker en wat minder bot dan was er misschien nog een kans dat hij wat meer mensen leerde kennen. Al was hij hier niet om boezemvrienden te maken. Maar ja, zuchtend streek hij de plooien van zijn jurk glad. Niemand die hem nu herkende, gelukkig. Straks kwam hij die Sly tegen, in de vorm zoals hij nu was. Dan had hij geen leven meer en dan was de hele reputatie Phantomhive verloren.

'Wat doe jij nu hier?' Siste Ciel pissig naar zijn butler. Voor hem stond een schaakbord maar er was geen tegenspeler. Zoals gewoonlijk speelde hij een potje tegen zichzelf, maar dat was ook een stuk uitdagender. Fronsend staarde hij naar de man, hij hoorde hier niet te zijn. Hij moest in het huis zijn en de zaakjes daar op orde houden. De laatste keer dat zijn bediende alleen in het huis bleven leek het wel of er een orkaan was langs geweest. 'Ik hoorde dat er halloween gevierd werd, het zal een mooie gelegenheid zijn om contact te maken met mensen.' Humeurig sloeg de jongen zijn armen over elkaar, ja daar zat wat in. Echt veel contact had hij niet geprobeerd te maken, maar hij voelde er ook geen neiging toe. Daarbij voelde hij zich niet bepaald op zijn gemak, het enige wat die simpele zielen deden was hem aangapen wanneer hij door de gangen liep. Of gewoon de slijmbal uithangen omdat hij geld had. Nee bedankt daar voelde hij zich echt te goed voor. Diep haalde hij adem, wat moest dat moest. Dit was een deel van zijn verantwoordelijk heden, toch? 'Best ik ga.' Zei hij grimmig en stond op. Dat spelletje maakte hij later wel af. Rustig liep hij naar zijn kledingkast en doorzocht zijn kleding. Halloween, wat was goed voor zoiets. Hij wist wat er ongeveer te doen was. Het spookhuis sloeg hij liever over, hij zou zeker doof worden in dat huis. Allemaal gillende meiden, nah laat dat maar zitten. Hij had een hekel aan dansen maar het was wel een manier om contact te maken. Hmm, dat ging hij maar voor het gemaskerde bal. Dan stond hij niet meteen in de aandacht en hoefde hij niet zo op te vallen.
'Mijn Heer ik heb een mooi kustuum meegenomen dat U zeker zal staan..' Klonk er achter hem. Waarom kreeg hij zo'n onaangename kriebel terwijl hij keek naar zijn butler. Die lach op zijn gezicht beviel hem niet.

Zoekend keek Ciel rond. Hier ergens moest de Bokkenburcht zijn. Zijn hakken klakten tegen de stenen aan, vreemd het voelde niet eens zo onwennig om erop te lopen. Gedeprimeerd stopte hij met lopen, dat was overduidelijk een slecht teken. Iemand zoals hij hoorde niet op hakken te lopen. En ze moesten er al helemaal niet gewend aan raken. Toen hij weer opkeek zag hij verderop zijn bestemming. Hij was er nog nooit geweest, hij was nog nooit uit de school geweest. Het zag er wel oké uit. Rustig liep hij naar binnen en keek een beetje rond. Het personeel had er wel veel energie ingestoken dat kon hij wel zien. Hij merkte al snel een paar mensen op, al kende hij ze niet. Eentje was de Hoofdmeester en nog twee vrouwen en kinderen die hij niet herkende. Moest hij daar naartoe gaan? Kort twijfelde hij, maar besloot om alleen vriendelijk te glimlachen. Hij ging toh zeker niet praten met het schoolhoofd en misschien wel zijn familie. Het was niet eng ofzo maar als leerling ging je niet een gezellig praatje met zo'n man maken. Zeker niet Savador. Hij wachtte wel tot er meer leerlingen kwamen..

*Ciel in kostuum 8D*

Sora liep met een dienblad op zijn vingers rond ,om mensen tedrinken teschenken en een beetje teamuseren. Dit was zijn 2e dag al op Starshine academy, hij was super blij dat hij hier terecht kon. Okal moest hij hard werken en leraren helpen met dit soort feestjes, maar dat vond Sora hellemaal niet erg, hij vond het juist leuk om zulke dingen te doen voor andere mensen. Hij liep naar de bar en vroeg aan de ober of hij nog meer drankjes mocht, hij leunde tegen een tafel wie daar stond, en keek naar de gasten die er al waren. Er waren al veel mensen, die wouden vast niet naar het spookhuis of disco. Maar zeker weten dat het straks nog drukker word het is nog namelijk vroeg. ''jow'' zei een stem achter hem, Sora draaide zich om en keek naar een jongen die achter de bar stond'' hier zijn je drankjes'' Hij gaf Sora het dienblad met drankjes en glimlachte even '' dankje'' Zei Sora ''best wel druk he?'' zei de jongen'' jah , maar ik denk dat het sraks drukker word, het is nu nog vroeg'' zei Sora terwijl hij zijn blik had gericht op een meisje wie net was binnengekomen'' jah daar heb je gelijk in'' zei de jongen terwijl hij een glas pakte en er wat drinken in schonk en op een ander dienblad zette''ik moet weer verder met mijn werk, spreek je later'' Zei Sora terwijl hij naar het meisje toe liep'' Hallow Mevrouw'' hij boog even en schonk haar wat te drinken aan ''hoe is het met u, lijkt u het feestje leuk?''

-het is flut weet ik, ik ga beter posten moet het nog een beetje onder de knie krijgen ^^-

kostuum: http://www.ponypuzzle.com/AboutMe/Cosplay/HTSora/halloweensora.jpg

masker: http://th05.deviantart.net/fs70/150/i/2011/047/b/a/sora__s_halloween_town_mask_by_demiakatsuki-d39pgev.png

Een scheve grijns verscheen op Scotts gezicht toen hij de antwoorden kreeg. Savadors vrouw had er zin in, maar Savador zelf duidelijk niet. "Ik zou u wel naar huis brengen als u niet meer kunt lopen?" stelde hij voor voordat een vrouw naar hen toe kwam. 'Goedenacht,' Door de opgewekte stem van de vrouw werd Scotts scheve grijns een hele grijns. Waarschijnlijk was ze een leraar van de school. Alleen had ze haar nog niet gezien, maar zo moeilijk was dat niet, hij was hier nog maar een paar dagen. 'Aangenaam mevrouw, ik ben Malaika Nimhe. Ik hoop dat er nog meer mensen komen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd,' Hij knikte als bevestiging. "Daar komt nog een meisje... jongen aan?" Hij liet zijn blik even over de persoon gaan en kwam tot de conclusie dat het een jongen verkleed als meisje was. "Apart," mompelde hij voordat hij zich weer tot Malaika wende. "Scott Dwight, stagaire gym," stelde hij zichzelf maar voor voordat hij zich excuseerde en verder ging met drankjes uitdelen.
"Leuk kostuum," zei Scott terwijl hij de zwartharige jongen een drankje aanbood en de mouw van zijn jas opnieuw naar boven schoof. Dit ging nog leuk worden.


[sorry voor de kortheid, maar ik moet door ]

'Ik zou u wel naar huis brengen als u niet meer kunt lopen?' vroeg Scott beleefd als hij was waarmee hij Savador ook gelijk mee uit de brand zou helpen. Uda trok jammer maar helaas voor hem echter een zuur gezicht. 'Ga lekker met iemand anders sjanzeballen!' blafte ze de stagiaire met een lelijke opgezwollen ader in haar veel te dunne hals toe. Ze schuifelde veelzeggend dichter naar Savador toe, ging daarbij bijna op zijn tenen staan alsof ze er letterlijk van overtuigd was dat zij één waren. Fijn.
Hij keek op toen er een figuur binnenkwam en naderde dat hij dacht ergens wel te kennen. Zij - want het was overduidelijk een vrouw - droeg een donkerkleurige jurk met een felrode roos in haar haar en een masker over haar gezicht dat haar gelaat vrijwel geheel verborg. De typische roos tussen haar bruine lokken had het eigenlijk al verraden, maar zijn mondhoeken krulden om tot een kleine glimlach toen hij ook Malaika's stem onmiddellijk herkende; 'Goedenacht.' Het vriendelijke knikje naar het grut werd stilletjes beantwoord door de starende kinderogen die nieuwsgierig naar haar opkeken. Voldaan wipte Savador op en neer op zijn zwarte glanzend gelakte herenschoenen, de glimlach nog aanwezig op zijn gezicht. 'Netjes op tijd,' uitte hij goedkeurend ter begroeting. Malaika stak haar hand vervolgens uit naar Uda om haarzelf ook aan haar voor te stellen. 'Aangenaam mevrouw, ik ben Malaika Nimhe.' Uda's lange knokige vingers trilden in de lucht voor ze ze met een wispelturige blik op Malaika om de hare sloot. 'Uda, en meer hoef je niet te weten.' Omdat Malaika tien keer mooier was dan zij. En zijzelf gewoon een stikjaloers wicht was. Savador wierp haar vanuit zijn ooghoeken een stiekeme blik toe terwijl hij zwak glimlachte. Eigenlijk best vals, maar ach. Wat was vals?
'Ik hoop dat er nog meer mensen komen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd,' sprak Malaika opgewekt verder. Vredelievende dame, bracht altijd het zonnetje in huis. Soms tot ergernis toe. Maar hij knikte zwijgzaam, net als Scott, en glimlachte. 'Daar komt nog een meisje... jongen aan?' Langzaam volgde hij Scotts blik om die op een vreemd gestalte te laten rusten. Een jongen die zich waarschijnlijk speciaal voor deze gelegenheid in een jurk had gestoken. Ciel Phantomhive nog wel.
'Apart,' vond Scott.
'Schande!' bromde Savador. Dat joch zou niet veel danspartners aan de haak slaan vanavond, zeer zeker niet. Wie wilde er nu met een knul in een jurk dansen? Hij staarde een beetje glazig voor zich uit terwijl Scott zich tot Malaika had gewend en zich nu aan haar voorstelde voor hij zijn taak als gastheer weer oppakte. Sora's opvallende verschijning was niet al te moeilijk in de al klein bijeen verzamelde menigte in de zaal te onderscheiden. De jongen leek er zijn best op te hebben gedaan en liep ook rond als gastheer om mensen van hapjes en drankjes te voorzien. Met een glimlach richtte Savador zich weer tot Malaika. 'Fijn dat de keuze om je hulp te verlenen toch op het bal is gevallen. Zodra het wat voller is zullen we ons maar naar het podium begeven voor de officiele opening, nietwaar?' Dan kon het echt beginnen en verwachtte hij nog veel meer mensen.

De gure wind sneed langs zijn wangen terwijl Sly rustig over het hobbelige, stenen pad liep. Het was ook koud, maar dat kwam omdat hij niet gewend was zonder zijn gebruikelijke mantel ‘s avonds over de straat te gaan. Hij had het stom gevonden dat hij dat ding niet aan kon, maar hij had hem al voelen aankomen. Wanneer hij zijn mantel zou hebben omgedaan zou hij die in de loop van de avond toch wel weer af moeten doen en dan zou hij dat ding de hele tijd mee moeten zeulen. Nee, dan toch liever even koud lijden. Sowieso was Sly hier eigenlijk liever helemaal niet! De door de school verspreide posters van de georganiseerde Halloween evenementen was hij zonder interesse voorbijgelopen, had er niet eens een blik op geworpen. Onzin was het. Jezelf verkleden als een stelletje mislukte monsters en de straten ‘versieren’ met nepspinnenwebben en leeggezogen pompoenen. Nutteloos en tijdverspilling, maar op zijn school bleek het dus maar weer een heuse ‘hype’ te zijn en dat hadden zijn ouders ook opgemerkt. Sinds zijn aankomst op StarShine Academy had hij heerlijk helemaal niets meer van die bemoeials gehoord, maar op de een of andere manier leken ze toch achter dit hele Halloween gedoe gekomen te zijn en wilde dat Sly koste wat kost zich ging infiltreren bij zijn medeleerlingen. Niet omdat ze wilde dat hij vrienden maakte, nee daar hoefde ze ook niet bang voor te zijn, ze wilde gewoon dat hij geen opvallende reputatie zou krijgen, of die nou positief of negatief was maakte hen niet uit. Zolang hij maar in de achtergrond bleef. De eeuwige schaduw van de school. Nou, daar had Sly eerlijk gezegd ook helemaal niets op tegen. Sterker nog, hij wilde dat zelf! Het irriteerde hem alleen dat zijn ouders zich steeds overal mee wilde bemoeien en dat niet eens, ze bemoeide zich alleen maar met de dingen waarvan hij niet wilde dat ze zich ermee bemoeide. Voor de rest lieten ze hem aardig met rust, maar ze hadden kennelijk wel doorgehad dat Sly echt niet op een Halloween feestje zat te wachten, maar wilden hem daar koste wat kost heen hebben. Twee avonden van te voren had Sly dan ook onverwachts een pakketje gekregen met een voor hem herkenbaar handgeschreven perkamentrol. Zijn ouders hadden hem een Halloweenkostuum gestuurd, compleet met masker en cape. Blijkbaar waren ze ook achter het gemaskerde bal ding gekomen en wilde ze hem het liefste daarheen hebben. Sly had alleen maar kunnen zuchten en het aannemen en nu stond hij hier. Bijna op het plein waar het zo allemaal plaats zou vinden. Iedereen zou daar staan met in de keel kloppende harten, zenuwtrekken of gewoon heerlijk staan te genieten en dan was hij daar. Het gewone, niet opvallende joch dat zich vanbinnen kapot verveelde en zich ergerde aan zijn leeghoofdige medescholieren, maar daar maar vriendelijk stond te lachen en iedere dans beleefd aan zou nemen. Oh god, dit zou nog een hell worden! Toch kon hij niets anders doen dan zijn pas vervolgen waarbij de klakkende geluiden van zijn mannenhakken voor zijn gevoel als atoombommen tegen de grond aansloegen hem mateloos irriteerde. Fijn. Zijn ouders hadden hem toch wel een prachtig pak gestuurd, dat ontkennen kon hij niet. Ze wilde hem misschien niet laten opvallen, trots op hem waren ze zeker wel en dat had hij gemerkt. Nu stond hij hier uitgedost in zijn witte pak met lange rode cape, mannenlaarsjes en uitbundige masker. Jeez, hij leek wel op een mislukte pauw of zoiets. Misschien dacht hij dat zelf maar. Wanneer hij ook maar met iets opvallends liep voelde Sly zich al bekeken. Hij overdreef het vast. Nu, iets gekalmeerd, stapte Sly het plein op en nam de omringende mensen in hem op. Door zijn grote masker en in zijscheiding gekamde haar viel hij niet te herkennen, maar de anderen konden hun identiteit niet voor hem geheimhouden. Nu bleek hij, aan de hoeveelheid mensen te zien, ook nog eens te vroeg te zijn. Lekker, kon hij nog gaan staan wachten ook. Savador, het ‘grote’ schoolhoofd en duidelijk geïrriteerd door een lelijke, aan zijn arm trekkende vrouw viel al snel op uit het gezelschap. De blonde jongen en vrouw die erbij stonden herkende hij niet. Er was ook nog een vreemd meisje dat Sly nog nooit gezien had, maar toch had hij het idee haar te herkennen. Even bleef hij haar aanstaren. Hij wist zeker haar eerder gezien te hebben, maar kon haar zo snel niet plaatsen. Hij moest het wel weten, maar daar zou Sly later de avond wel op terug komen. Dat wist hij zeker. Voor nu voelde hij zich al genoeg vernederd door zich überhaupt op zo’n ordinair feestje te bevinden. Het bal zou dan nog wel mee moeten vallen. Toen hij nog thuis woonde had Sly weleens van die chique feestjes, onder dwang, bezocht, maar meestal was dat om gif in iemands wijnglas te stoppen of een spannende intro te maken en daarbij de halve zaal neer te knallen. Nu moest het zonodig voor zijn eigen vermaak dienen. Verveeld slaakte hij een zucht. Hij zou de avond wel doorkomen, toch?

Oei, sexy Sly in pak xD:

Spoiler:

Vanaf het moment dat Nina hoorde wat er met Mitsu's moeder was gebeurd, was ze niet meer dan onrustig geweest om Mitsu. Ze wilde er voor zorgen dat hij gewoon zou eten, gewoon naar de lessen zou gaan en dergelijke. Maar ze was zijn moeder niet. En hoewel ze zijn vriendin was, vond ze het niet haar taak om daar voor de zorgen. Hij moest het zelf doen, zonder dat zij zijn handje vast zou houden. Zo was Nina eenmaal niet. Ze bekeek alles liever van een afstandje en wilde er eigenlijk nooit iets mee te maken hebben. Ze was nooit echt snel close. Al was ze al behoorlijk ver bij Mitsu. Ze was immers bezorgd geweest, normaal zou het haar totaal niet schelen. Dus na alle heisa, met de moeder van Mitsu en dat gedoe met Savador, werd het tijd voor een feestje. En dus was Nina naar Razen afgereisd om bij haar winkeltje een ideale jurk te zoeken, schoenen en een masker. En na een hele poos had ze het gevonden. Een echte Nina jurk, veel bloot. Hoge hakken en een simpel maskertje. Met een grote lach was ze terug gekeerd naar SSA, alles verborgen gehouden voor Mitsu. En nu was het de tijd om zichzelf lekker op te dossen. Als eerst knoeide Nina een beetje met haar make-up. Hoewel je het niet echt zou zien door het masker, deed ze toch een laagje oogschaduw, een dikke laag mascara op en stifte haar lippen met een fel rode kleur. Daarna propte ze zich in haar jurk. De zwarte simpele korte jurk, die stopte halverwege haar bovenbeen, gezet met steentjes bij de bandjes, zag er op zijn Nina's uit. De diepe decolleté zorgde voor een prima uitzicht voor de jongens, en de blote rug eindigde net boven haar billen. Prima. Haar pumps maakte haar outfit bijna af. Nina bekeek zichzelf even goed in de spiegel en plaatste haar masker op haar neus. Met een glimlach verliet Nina de etage en liep richting de Bokkenburcht.

De kou liet Nina even bibberen. Haar omslagdoek sloeg ze verder om zich heen. Haar hoofd er bijna in verborgen. Eenmaal in de Bokkenburcht voelde ze de warmte haar opwarmen en liet ze haar omslagdoek achter bij de garderobe. Met een vrolijke lach liep ze door naar de balzaal. Even keek ze rond. Zag Savador meteen, met zijn vrouw, die niet bepaald de knapste was. Naar haar idee oog totaal niks voor hem, wat duidelijk aan zijn blik te zien was. Nina draaide haar hoofd weg en keek even de zaal rond. Nog geen bekende voor haar. Wren was er nog niet, Mitsu niet(Nina ging liever niet voor een binnenkomst samen, ze wilde er op zichzelf naar toe gaan, zodat ze zelf kon bepalen hoe of wat) en zelfs Bell had ze nog niet gezien. Nina liep naar een jongeman met een dienblad, waarschijnlijk een stagiair. "Goede avond." Zei ze vriendelijk tegen de jongeman terwijl ze een glaasje wijn van zijn dienblad pakte. Ze hield het glas even omhoog als een soort, proost. Ze hoopte dat er snel wat bekende zouden komen, dan kon het feest echt beginnen. Een ding wist ze zeker. Savador zou ze vanavond ontwijken.

Schoenen:

Jurk:

Masker:

- Sorry dat ik u lastig val, Sly :3 Als je het niet wil dan pas ik het wel aan :3 Ow, Nina xD U post net toen ik ook wilde posten :3 Sorry, ik heb niet zoveel zin om het aan te passen D: Dus ik zet u er maar kort in ^^ -

En ja, ze had haar grote muil eens moeten houden. Maar nee, natuurlijk had ze dat niet gedaan. Ze was slecht in weddenschappen en dat wist ze, heel erg goed. Wren was nu wel blij dat ze een masker ophad, al verborg dat nauwelijks de chagrijnige trek op haar gezicht, die al snel veranderde naar een verkleumde uitdrukking; het was buiten kouder dan ze verwacht had. Ja, het was herfst. Nou en? Dan kon het nog wel warm zijn! Was dus niet zo, dat was wel een beetje jammer. Een beetje heel erg jammer. Wren slikte en onderdrukte de neiging om heel dom haar armen om zichzelf heen te slaan. Ze had haar ene hand al nodig om de hoed op haar hoofd vast te houden en te beschermen tegen wegvliegen. Maar goed, terug naar de weddenschap. Wren was helemaal niet van plan geweest om naar een feest te gaan, vooral niet naar het bal dat ten eerste door Savador georganiseerd werd en ten tweede, omdat het gemaskerd was. Het spookhuis was gewoon kinderachtig en een rockshow boeide haar niet, maar hier had ze niet willen zijn. En toch was ze er. Ja, die stomme kinderen ook. Wren zette haar in laarzen gestoken voeten onzorgvuldig neer, waardoor ze af en toe een struikelende beweging maakte. Gelukkig was haar 'heksenjurk' daarop berekend. Ze had Robin nooit haar kleding uit moeten laten zoeken, gezien het gevoel van humor van haar broer. Het kon erger, dat was dan weer wel het enige lichtpuntje. Wren was op tijd gegaan, zodat ze die meiden niet tegen zou komen. De meiden van de weddenschap. Ze had gewed dat ze weg kon glippen naar Oak's Field, naar de winkelstraat. Veel nut had het niet gehad, enkel een domme weddenschap omdat ze eigenlijk, ergens het idee had dat ze erbij moest horen, bij die populaire kinderen. Zij was niet echt populair, meer het kind dat de schuld van opstootjes in de klas zou krijgen. Ja, een beetje haar eigen schuld, maar dat nam niet weg dat ze erbij wilde horen. Ze wisten alleen dat ze hier niet naartoe wilden en ja.. dat was dus de inzet geweest. Of een maand lang huiswerk maken of naar het verdomde bal waar ze niet naartoe wilde. De keuze was dus maar het tweede geworden, in de hoop dat ze ergens in een hoekje kon staan en niet op kon vallen. Ze had hier echt geen zin in!
Uiteindelijk kwam ze aan, met haar haren in de war door die wind van buiten maar haar kleding nog redelijk netjes. Mooi. Niemand was nog begonnen met dansen, alleen met serveren. Savador stond er, duidelijk getergd door een vreemde vrouw. Er stonden nog wat mensen bij; een lerares, een stagiaire en kinderen. Aan de bar zat nog een vrouw met roze haren die ze niet kende en er liep nog iemand rond met een dienblad. Ook stond er iemand in een jurk en een jongen in een soort rood/wit geval dat er nog best goed uitzag. Ze dacht hem vaag ergens van te herkennen, maar ja.. Zijn masker was dan ook best groot. Zij stond waarschijnlijk nog steeds bekend als het 'ijswater-meisje'; een onvergetelijke titel, haar bezorgd door Savador. In één woord? Geweldig of gênant, scheelde niet veel. Wren fatsoeneerde haar haren enigszins en stapte toen echt naar binnen, de heerlijk warme zaal in. Ze was wel blij dat ze een masker op had, al zou dat natuurlijk niet echt veel helpen. Een klein blauwharig meisje bleef een klein blauwharig meisje; Wren bleef Wren, hoeveel make-up ze ook op deed. Daarom had ze het ook weinig gehouden; alsof het iets uitmaakte. Wren liep wat verder, voorzichtig om niet op te vallen. Jammer genoeg viel ze wel op; voor de kinderen van de weddenschap. Direct kwamen de oudere meisjes op haar afgezwermd, met z'n drieën. Overmacht, lekker eerlijk dan! Wren bleef dus maar staan; wegrennen kwam pas dom over. En ze zou zich wel aan haar weddenschap houden, zo was ze dan ook weer wel. Zo naïef. 'Ze is er hoor,' kirde één meisje. 'En? Met wie zullen we haar laten dansen?' Wat? Wren fronste. 'Ook een onderdeel van de weddenschap,' zei de tweede. De derde kon alleen maar dom lachen. 'Niet dus,' mompelde Wren, niet erg overtuigend. Deze meisjes waren best gevaarlijk als ze dingen over je wisten; dat wist ze nog van haar eerdere school. 'Jaweeeel!' rekte het tweede meisje het woord, blij met dit soort vermaak. 'Je gaat het geweldig vinden!' Wren trok haar wenkbrauwen op en sloeg haar armen over elkaar, waarna ze zich om wilde draaien. 'Ja! Die!' Het eerste meisje wees op de jongen in de jurk. 'Nee, straks wordt zíj nog voor de jongen aangezien,' giechelde de derde met een vreemde stem. Had ze ingedronken? Of nee, die klonk altijd alsof ze stoned was. Vreemd maar waar. De drie meisjes kregen nu iemand anders in zicht; de jongen in het wit/rode pak die ze niet herkende. 'Die verveelt zich,' merkten ze op. 'Moet je daar eens naartoe.' 'Doe maar niet,' protesteerde Wren, voordat ze bij haar armen gepakt werd. O ja, ze wilde geen heibel schoppen.. Dat was stom! Nu kon ze die meiden niet even 'per ongeluk' verbranden of wat dan ook.. Het leven was oneerlijk. Ze werd aan haar armen meegesleept richting de jongen, die het waarschijnlijk verschrikkelijk vond om daar te staan, maar al helemaal in gezelschap. De drie kinderen konden alleen nog maar giechelen, wat Wren niet beviel. Dit ging echt niet leuk worden.. Ze zuchtte diep en probeerde zich los te krijgen, wat niet echt lukte. Het derde meisje pakte haar hoed. 'Je gaat maar gewoon,' dreigde ze. Wren griste de hoed uit haar handen, maar tegen die tijd was ze al binnen gehoorsafstand van de jongen. De eerste liet haar los en liep naar hem toe. 'Zij wil met je dansen,' knipoogde ze, terwijl Wren dat niet helemaal merkte. Ze had net haar hoed terug en deed die op haar hoofd, terwijl ze haar armen lostrok van de meisjes. Ze moest echt beter op leren letten.. Want nu stapten de drie meiden achteruit, giechelend, en lieten haar staan. Gosh. Dat kon echt, gewoon echt nooit een goed teken zijn.. Ze had helemaal niet gezien dat Nina er ook was, veel te druk bezig met zich afvragen wat er zonet gebeurd was en wat dat voor ongewenste invloeden ging hebben.

Spoiler:

Ghehe, Sly vindt het maar niets, maar ik vind het wel leuk hur ^^
Hij moet maar eens wat inlevingsgevoel tonen xP

Sly staarde wat voor zich uit, niet zo goed wetend waar hij nu eigenlijk heen moest. Een aantal mensen leek naar binnen te gaan. Binnen in een café wat de naam ‘de Bokkenburcht’ droeg wat Sly dan weer afleidde uit het bord wat boven de ingang hing. Het zag er authentiek uit, net zoals alles hier eigenlijk. Heel Oak’s Field had, van wat hij tot nu toe gezien had, een authentieke en ouderlijke uitstraling. StarShine Academy zelf bevatte ook zo’n sfeer. De lokalen roken muf, maar niet zoals de gewoonlijke, nieuwere schoollokalen. De gangen werden alleen maar verlicht door vurig ruikende kaarsen en de muren waren van ruw steen of splinterend hout. Deze plek bleek niet veel anders te zijn al kon dat ook komen door het primitieve thema: Halloween. Sly liet zijn lichaam op zijn andere been steunen uit verveeldheid. Halloween, het sprak hem niet erg aan. Mensen verkleedden zich en deden zich voor als monster, rovers of huurmoordenaars. Ze deden alsof ze werkelijk doorhadden wat het vak betekende wat hoogst ergerlijk was voor iemand als Sly die al zoveel ervaring met het échte vak had meegemaakt. Moorden was niet zomaar iets wat iedereen even kon en al helemaal niet zo makkelijk was als deze zielige zieltjes het lieten overkomen. Ach tsja, waarom zou hij zich er eigenlijk ook druk om maken? Hij had er niets aan. Zolang hij zijn rol maar goed behield. Dat was het belangrijkste en daar kon hij nu mee beginnen door net zoals de steeds meer andere binnenstromende leerlingen dat deden. Sly wilde net aanstalten nemen om naar het café te gaan toen hij opeens een giechelende stem achter hem hoorde. Verbaasd draaide hij zich om en stond vlak tegenover een meisje dat duidelijk erg veel plezier met zichzelf leek te hebben. Zijn blik bleef echter niet op haar hangen, maar gleden naar het schouwspel dat zich achter haar afspeelde en hem waarschijnlijk een heel stuk meer kon vertellen over de situatie. Verbaasd verwijdden zijn ogen iets. Een nachtblauw harig meisje dat duidelijk geërgerd was over de manier waarop ze behandeld werd, zette haar grote, zwarte heksenhoed op haar hoofd zom zich vervolgens uit de greep van twee andere, voor hem onbekende, meisjes te rukken. Sly begreep de situatie niet helemaal. Waarom zei dat ene meisje dat dat ‘blauwe’ meisje met hem wilde dansen terwijl zijzelf die indruk helemaal niet wekte en bovendien, was het sowieso niet de jongen die het meisje ten dans behoorde te vragen? Deze manier van handelen begreep hij totaal niet, ging tegen alle regels in die hij ooit had geleerd. Sly kon dansen, oh ja zeker wel! Maar daarbij hield hij zich wel aan de voorgelegde regeltjes en deed niet snel iets uitbundigs waardoor hij op zou kunnen vallen. Waarom zeiden die ándere meisjes dat zij met hém wilde dansen terwijl ze dat helemaal niét leek te willen? Wat was dit? Sly raakte verward, maar bleef ijzig kalm staan kijken. Voor het eerst deze avond was hij blij dat hij een masker op had waar hij zich veilig achter kon verschuilen en hem zich minder zorgen om zijn gelaatsrekken liet maken. Het was bijzonder geruststellend het idee te hebben dat niemand hem zo kon herkennen of zijn gezichtsuitdrukking bijzonder goed kon lezen. Hijzelf daarentegen was erop getraind mensen waar en wanneer dan ook te herkennen. Zo kwam het dan ook dat hij het blauwharige meisje al snel linkte aan het ‘ijswater’ meisje en haar daarmee dacht te ‘ontmaskeren’, hoe toepasselijk, als Wren. Sly keek weer op toen hij merkte dat de drie vreemde meisje hem gesmeerd waren en hij alleen over was gebleven met Wren. Was dit een gewoonlijke manier van handelen van de meisjes op deze academie of was het iets wat overal voorkwam? Op zijn vroegere school in ieder geval niet. Man en vrouw ging op een bal als deze tegenover elkander staan waarna de man de vrouw op de officiële manier te dans vroeg en de dans weliswaar wat stijfjes, maar toch ook weer zeer hoffelijk en elegant te werk ging. Kende deze meisjes de regels niet ofzo? Sly zuchtte. Voor de tweede keer deze avond maakte hij zich zorgen om dingen waar hij zich helemaal niet druk om zou moeten maken. Wren stond nu eenmaal al voor hem en ook al had hij geen zin in een dans en al helemaal niet zo vroeg op de avond, het meisje vernederen door haar af te wijzen was wel zeer laaghartig om te doen. Welke jongen op deze school zou zoiets nou doen? Volgens Sly helemaal niemand en hij dus ook niet. Hij glimlachte warm naar het meisje wat hem nog aardig goed afging en maakte een kleine buiging. Zijn bewegingen waren vloeiend en duidden op ervaring zoals ook wel verwacht kon worden van iemand die er zo uitzag als hem. Hij kwam als een ware professional over, maar eigenlijk zou hij op dit moment niets liever doen dan weg racen op zijn flyboard, wat hij natuurlijk niet bij had, en op zijn kamer op zijn bed gaan liggen. Voor het eerst deze drukke week lekker helemaal niets doen. Misschien met kleren en al in slaap vallen. Ja, daar had hij zin in, maar die verlangens kon hij niet toelaten. Ze waren te afleidend dus daar moest hij mee stoppen. Afleiding, een excuus wat mensen vaak gebruikte, maar zo was Sly niet. Wel zag hij zichzelf vaak als decadent. Netjes en verfijnd van buiten, maar vanbinnen zo leeg als de dood. Zo deed hij nu dan ook. Hij deed zichzelf voor als een goedhartige charmeur. Beleefd en het meisje zich niet onbehagelijk laten voelend, maar vanbinnen helemaal nergens zin in hebbend. Het was moeilijk geweest in het begin, maar nu was Sly eraan gewend. ‘Mag ik deze dans van u of stelt u deze liever uit tot later op de avond?’ Sly kwam weer overeind en keek Wren vriendelijk en goedmoedig aan, alsof hij echt om haar gevoelens gaf. Ja, hij was er aardig goed in geworden mensen dat te laten geloven. Hij voelde zich een leugenaar, maar het was beter dan een klootzak en een zeer negatieve reputatie over jezelf afroepen. Hij bedacht zich opeens dat het meisje zijn gedrag ook wel als vreemd kon beschouwen, misschien iets té beleefd waardoor hij iets rechter ging staan en een trekje aan zijn hoge kraag gaf. De meisjes hier waren vreemd en zouden zijn klassieke gedrag misschien dan ook niet op prijs stellen. Wist hij veel. Zijn glimlach werd breder waardoor die een eerlijkere uitstraling kreeg. ‘Sorry,’ zei hij verontschuldigend en wreef over zijn achterhoofd. ‘Als je liever niet wil, dan hoeft dat natuurlijk niet.’ Het was een slimme zet, vond hij. Misschien had hij geluk en wilde ze echt niet en kon hij een mogelijke dans uitstellen. Sly hield echt niet van dat close contact, maar met dansen kon hij niet anders. Wanneer het meisje zoals hij verwachtte niet met hem wilde dansen was hij er dus maar mooi vanaf. Maar ho, wacht eens! Als ze daadwerkelijk wel manieren had of zich ook maar een beetje beleefd zou zijn, zou ze hem nu ook niet vernederen door hem af te wijzen en de dans aannemen. Shit! Helemaal geen goede zet! Een hele stomme zelfs! Ondertussen werd zijn innerlijke strijd niet kenbaar gemaakt op zijn gezicht die steeds in dezelfde vriendelijke blik bleef hangen. Zelfs zijn ogen bleven sprankelen. Het was een koud kunstje om te doen terwijl hij getergd door twijfels op Wren haar antwoord wachtte.

'Scott Dwight,' stelde de stagiaire zich voor. Malaika knikte naar hem ten teken dat ze hem gehoord had, zag even de kinderogen die naar haar omhoog staarden en richtte toen haar aandacht weer op de vrouw die zich voorstelde als Uda-en-meer-hoef-je-niet-te-weten. Interessant. Ze hoopte maar dat het niet haar échte achternaam was, want dan had je het ook niet getroffen. Waarschijnlijk was het niet zo, maar ach ja.. als de vrouw niets wilde zeggen dan moest dan maar zo zijn hé? Malaika bleef glimlachen en liet de hand weer los, bestudeerde haar even. Nee, ze leek echt niet op iemand die ze kenden. Aan de manier waarop ze rond Savador hing kon ze wel iets afleiden, maar ze was niet van plan om er echt iets mee te doen. Niet echt de perfecte openingszin voor een gezellige avond, niet? Savador had haar begroet met de woorden dat 'ze netjes op tijd was' en dat vond ze een prima begroeting. Scott merkte nog wat op, over een jongen.. meisje.. Malaika keek om en stond een paar seconden voor hetzelfde dilemma, tot Savador 'Schande' toevoegde aan het aantal begrippen dat door haar hoofd schoot toen ze de vreemde verschijning probeerde te identificeren. Jongen, besloot ze dus, in een jurk. Het was niet eens een lelijke jurk, maar wel een beetje vreemd. Waarom zou je in 's hemelsnaam in een jurk komen? Een van die dingen die ze niet snapte en waarschijnlijk ook nooit zou snappen. Ze draaide zich weer om en keek naar Savador die begon te praten. De officiële opening! Natuurlijk! Ze probeerde niet naar Uda te kijken, aangezien die waarschijnlijk nogal jaloers zou kunnen reageren. Malaika was dan naïef, zo dom was ze nu ook weer niet. Haar glimlach bleef echter intact toen ze naar Savador knikte. 'Dat is een heel goed idee,' zei ze. 'Weet je al wat voor muziek er gedraaid gaat worden?' Niet dat ze anders niet zou kunnen dansen, maar ze zou het wel willen weten. Met Savador dansen ging wel lukken; hij was er echt goed in. Er kwamen nog meer mensen in, maar niemand kwam meer naar hen toe. Malaika keek even rond; het ging best goed. Een vrouw zat aan de bar, met lichtroze haar, misschien kon ze nog wel een gesprek met haar aanknopen. Scott was naar de vreemde jongen in de jurk gegaan, een ander meisje liep met waarschijnlijk vriendinnen die haar hoed afpakten naar iemand anders toe, nog iemand met een felrood masker en prachtige schoenen en een neutrale jurk liep ook rond. Dit zou zeker een geslaagde avond worden, dat kon ze wel zeggen! 'Er is een flinke opkomst,' zei ze tevreden, even glimlachend naar Uda. Waarom keek die nu ineens zo chagrijnig? Net had ze nog best blij gekeken, of had ze dat fout gezien?

Naarmate de reusachtige ouderwetse wandklok de minuten van de avond wegtikten en de aanvang van de officiele opening dichterbij brachten, stroomden er meer mensen binnen. Een leraar noch leerling met lichtroze lokken, waarschijnlijk één van zijn laatst aangenomen stagiaires, zat buiten het zicht voor hem aan de bar. Een mysterieus ogende jongen mengde zich ook in de menigte na binnenkomst, waarvan Savador zijn traditioneel ogende kostuum wel van kon waarderen. Zoals kennelijk normaal was voor het mens moest Uda Malaika's kennismaking weer zo kattig mogelijk ruw afkappen. Nors staarde hij met een geïrriteerde frons voor zich uit, het vervelende gesjor aan zijn arm straal negerend. Hij hoopte vurig dat Uda zich verschranste aan de bar en zich daar zo stomdronken zou zuipen aan de champagne en de cognac dat hij voor de rest van de avond geen last meer van haar had en zich zelf ook nog een beetje kon vermaken. Misschien een enkele dans met iemand die het tenminste wel kon, en die niet met scherpe hakken klunzig op zijn glimmend gepoetste herenschoenen ging staan omdat hij zogenaamd 'véél te snel ging', terwijl zijn passen vrijwel altijd keurig en stijlvol waren op de maat van de muziek. Slow-slow-quick-quick. Dat zij dat niet begreep.
Elwin stond een beetje verveeld te wiebelen op zijn dezelfde herenschoentjes als zijn vader, maar dan in een veel en veel kleiner kinderformaat. Hij trok met zijn kleine hand zachtjes aan de achterkant van de overjas van zijn vader, die achter in een split eindigde. 'Papa, opening?' vroeg hij bijna fluisterend om zo min mogelijk blikken op hem te laten rusten. Het zwartharige jongetje met de felgroene ogen keek verwachtingsvol naar hem op. Hij bedoelde natuurlijk dat hij het bal graag zou willen openen, daar was hij al heel de avond over aan het zeuren. En de avond daarvoor, en de avond van eergisteren, bij het ontbijt en voor het slapengaan. Fronsend wierp Savador hem een schuine blik naar beneden toe. Dat gezeur kwam hem nu onderhand wel de strot uit.
'Dat zien we nog wel, Elwin, en nu ophouden met dat gemiep.' Bij Medusa. Statig richtte hij zich weer op bij het horen van Malaika's woorden. 'Dat is een heel goed idee,' vond Malaika over zijn oppering. 'Weet je al wat voor muziek er gedraaid gaat worden?' Savador glimlachte haar een ietwat pijnlijk glimlachje toe, zijn ogen daarbij half dichtgeknepen. 'Gespeeld,' corrigeerde hij haar op z'n vriendelijkst. Hij knikte veelzeggend in de richting van het complete orkest op het houten podium.
'De muziek wordt vanavond gespeeld,' maakte hij zichzelf duidelijker. 'Maar uiteraard; de klassieke muziek, waltz-muziek, alles waar menig mens ook maar op kan dansen. Anders zou het het niet tot een traditioneel bal maken, nietwaar?' Weer dat pijnlijke, moeilijke glimlachje. Half geforceerd omdat sjorrende Uda hem op de zenuwen werkte, omdat Elwin aan zijn colbert bleef trekken en Asema maar doods voor haar uit bleef staren, half verscholen achter zijn benen. Hartverwarmend zeg, dit gezin.
Hij vestigde zijn aandacht weer op de algemene menigte in de grote zaal. Zijn bleke gezicht betrok onmiddellijk toen hij Nina uit duizenden herkende tussen de mensenmassa. Weer in overdreven korte kledij en lagen en lagen make-up op haar gezicht. Jezusmina. Hij keek opzettelijk weg toen ze even in zijn richting blikte, wilde niet opnieuw eenzelfde voorval dat onlangs nog in zijn kantoor was gebeurd. Of een knie in zijn kruis, nog erger. Voor hem was het een doodnormale straf geweest op de dag dat Nina naar zijn kantoor moest komen, ze had gewoon strafwerk moeten schrijven. Ja. En ze was het er niet mee eens geweest en had hem voor alles en nog wat uitgemaakt, moord en brand geschreeuwd, haar knie uit laten schieten en vervolgens was ze naar haar vriendjes gevlucht om met de leugen te komen dat hij haar aangerand had. En Wren had daarop ingespeeld omdat ze hem al net zozeer haatte als haar boezemvriendinnetje. Mitsu had het natuurlijk geloofd omdat hij het vieze vriendje van Nina was. Ephony was erom huilend naar zijn kantoor gegaan om verhaal te halen, en dat was wat hij haar zo'n beetje verteld had. Want er was helemaal niks gebeurd en hij had helemaal niks gedaan, hij was gewoon een arme man waar leugens en roddels over werd verteld. Het was zogenaamd nooit gebeurd.
Zijn blik viel op Wren toen het meisje binnenkwam en haar nachtblauwe haren opvielen tussen alle andere haarkleuren. Verkleed als heks, hoe toepassend op haar onopgevoede persoonlijkheid. Minachtend trok hij zijn wenkbrauwen even op toen er een aantal andere meisjes meteen op haar afkwamen en opgelaten om haar heen dromden. Goh, konden de twee tirannen elkaar niet vinden, dan trokken ze voor zolang maar op met andere tutjes en probleemmakers. Of ze had ruzie met Nina, dat zou hij pas lachwekkend vinden. Zijn mondhoeken krulden zich traagjes om tot een valse glimlach, duidelijk geamuseerd door het tafereel hoe Wren getergd werd door de meisjes en richting de jongeman met het mooie kostuum werd gedwongen wat ze overduidelijk niet wilde. Wie was het nu die in de schoenen van de weerloze stond en de dupe was? Wat je doet kun je terug verwachten, vond hij. 'Er is een flinke opkomst,' het moest even een tijdje tot hem doordringen tot hij besefte dat Malaika het was die dit zei. 'Uiteraard,' reageerde hij afwezig, waarna hij haar een moment later pas een glimlach toeschonk. Uda staarde nijdig naar Malaika terug, maar hij lette er niet op. In plaats daarvan maakte hij zich uit haar beklemmende greep los en pakte Elwin bij de hand. De jongen keek met een stralend gezichtje naar hem op. 'Opening?' Savador glimlachte zwakjes naar hem. 'Ja, jij mag de opening doen.' Hij hield zijn vrije arm voor Malaika voor, zodat ze de hare erdoor kon haken. 'Zullen we dan maar?' Een teken dat het uur van aanvang was aangebroken. De muzikanten van het orkest, allemaal in nette zwarte pakken, waren nog bezig hun instrumenten juist te verstellen toen ze aankwamen bij het podium, waar al twee microfoons op standaarden klaarstonden. Daar liet Savador Malaika los, pakte Elwin onder zijn korte armpjes en tilde hem het podium op, waar hij zonder hulp van een volwassene nooit zelf op was gekomen. Niet met een 'hopskidopskidee' zoals andere vaders dat zouden doen als ze hun kinderen optilden, maar snel en zwijgend. Hij stapte daarna zelf het podium op en bood een hand aan om Malaika er ook op te helpen. Hoe eerder ze het geopend hadden, des te eerder het orkest het eerste muziekstuk konden inzetten en het bal echt kon beginnen.

Echt, de humor van deze generatie was echt.. verschrikkelijk slecht, maakte anderen er de dupe van. Wren wierp een nijdige blik over haar schouder. Damnit, waarom zij? Ja, vanwege die domme weddenschap, maar ze hadden haar nooit verteld dat ze met iemand moest gaan dansen! Jammer dat Waylon er niet was.. Ze had hem al zolang niet meer gezien.. Misschien was het zelfs wel uit, had hij iemand anders gevonden. Hij antwoordde immers niet meer op haar smsjes en liet totaal niets van zich horen. Ze zou wel willen dat hij terugkwam, maar om nu zijn huis binnen te vallen.. Nee, dan liet Wren het liever overgaan en keek ze 'vooruit' voor zover puberhersenen daartoe in staat zijn. En aangezien Wren de klassieke puber was, was dat niet erg ver. De meisjes waren alweer opgegaan in de menigte, hoogstwaarschijnlijk hun verraderlijke vriendjes porrend en wijzend naar de 'geweldige grap' die ze haar geflikt hadden. Wren had de grootste moeite om haar hatelijke blik van haar gezicht te wissen toen ze weer omkeek naar de jongen die ze echt niet herkende. Maar, boeiend. Ze wilde er later op school niet aan herinnert worden dat ze met hem had moeten dansen! Dat was misschien wel het enige voordeel, als je het zo bekeek. Hoe kon hij trouwens zo aardig kijken? Als zij hem was had ze haar in haar gezicht uitgelachen en was weggelopen. Maar tot haar verbazing deed hij dat niet; verre van. Met een uitzonderlijk vriendelijke glimlach maakte hij een buiging naar haar en vroeg haar of ze wilde dansen - gelukkig vroeg hij het, want het was toch stom als een meisje dat moest vragen, hoewel ze er zelf niet echt gewillig uitzag - of dat ze het uit wilde stellen. Wren zette haar hoed wat rechter op haar hoofd en had het ondertussen voor elkaar gekregen om een passende reverence terug te maken. Ja, misschien had niemand van haar verwacht dat ze op dansles had gezeten, maar dat had ze echt gedaan. Haar vader had erop gestaan dat ze iets ging doen wat thuishoorde in een nette opvoeding, of iets dergelijks. Zijn ouders hadden dat blijkbaar ook bij hem gedaan dus moest zij ook netjes opgevoed worden. En vanwege haar grote mond en eeuwig durende protest vond hij dat het nog hard nodig was ook. Dansles was het dus geworden, met alle regeltjes en bewegingen van dien. Netjes, stijfjes, beleefd. Ze had er heel lang naartoe gemoeten, iedere week, tot dit jaar dan, nu ze op SSA zat. Nu hoefde ze alleen nog maar in de vakantie. Wren had er ook mee mogen stoppen van haar moeder, maar ze was ermee doorgegaan. Het was best leuk. Zeker in vergelijking wat er nog allemaal verzonnen kon worden. Niet dat ze een natuurtalent geweest was, maar ze was gewoon.. redelijk geweest. Wren stampte niet op iemands voeten, kon maat houden en wist best hoe ze slow-slow-quick-quick er fatsoenlijk uit moest laten zien, zelfs in een vernagelde heksenjurk, uitgekozen door haar zéér modebewuste broer. En haar vader had haar erop gestuurd.. en nu was hij weg. Hij was altijd trots op haar geweest, ook al was ze geen ster. En daarom kon ze het eigenlijk niet opgeven en deed ze voor de verandering haar best bij deze sport. Ze had toch nog niets gezegd na de reverence maar zocht een excuus om niets te zeggen of het af te wijzen. Nu kon het nog, uitstellen tot later op de avond.. En dan stiekem wegsluipen, zou dat joch vast niet erg vinden. Ze kon zich niet voorstellen dat hij met haar wilde dansen en dat hij überhaupt was ingegaan op de ziekelijk irritante woorden van het meisje. Dat liet dus twee opties over; of hij was extreem beleefd, of hij was van plan haar gigantisch voor lul te zetten. Wat zou het zijn? Aan zijn gezicht kon ze het niet afleiden.. Nu had ze nog een goed, fatsoenlijk excuus om eronder uit te komen..'Maar als je niet wilt, dan hoeft dat natuurlijk niet,' voegde de jongen er met een bredere glimlach aan toe. Shit. Wren kon net voorkomen dat haar hele gezicht vertrok en ze behield haar lichte glimlach, al kostte het haar enorm veel concentratie. Straks moest ze maar gewoon denken aan de muziek en de bewegingen, niets anders.. want veel anders kon ze niet doen. Ze had de neiging om nee te zeggen, maar er was haar op de dansles geleerd - erin gestampt, zelfs - dat je nooit, maar dan ook nooit iemand af mocht wijzen, hoe lelijk die persoon ook was, of hoezeer je diegene ook haatte. Je nam een verzoek om te dansen altijd aan en je kon al helemaal niet afslaan 'omdat je niet wilde'. Nee.. Nu was er echt geen uitweg meer die ze zich nu kon bedenken, behalve kokhalzend op de grond vallen en afgevoerd worden naar het toilet. Dan toch maar dansen. Ze kreeg het voor elkaar de spieren van haar mondhoeken iets aan te spannen en een redelijk waarheidsgetrouwe glimlach op te zetten. 'Maar natuurlijk, heel graag,' antwoordde ze, haar woorden iets te vlak om echt hartelijk te zijn. De jongen mocht het weten ook, dat ze niet overliep van enthousiasme. Ze zocht naar tekenen dat dat bij hem ook zo was, maar tot nu toe was hij gewoon een ontzettend beleefde maar betekenisloze jongen. Ze keek even opzij en zag dat Savador al naar het podium was, klaar voor de opening. Wat jammer nou. Als er geen muziek geweest was, hadden ze ook niet kunnen dansen. Ieder excuus werd werkelijk voor haar voeten weggeveegd voordat ze het aan had kunnen voeren. Ze was werkelijk een geluksvogel, niet? Wren keek weer naar de jongen, hopend dat dit nummer kort zou zijn en ze zo snel mogelijk kon vluchten, de koude nachtlucht in, om haar wangen af te koelen die waarschijnlijk wel rood zouden worden als ze erover na ging denken wat ze nu eigenlijk veroorzaakt had met die weddenschap. Voor nu was ze blij dat ze er nog gezond uitzag, iets waar ze zich dan gelukkig geen zorgen over hoefde te maken.

Het spookhuis was super, echt een succes, maar Noah wou niet alleen present bij het spookhuis zijn. Het gemaskerde bal leek hem erg leuk om naar toe te gaan, ondanks dat hij waarschijnlijk geen partner zou hebben maar dat kon hem even niks schelen. Hij was niet dom om het hele bal alleen te gaan staan en zag dit als een goede kans om meer met anderen om te gaan zodat hij meer over kwam als een sociaal en gezellig typje, in plaats van een verlegen en teruggetrokken persoon.
Zijn rode ogen gluurden door de ooggaten van zijn blauwe masker naar de zaal terwijl hij in lichte tred de zaal in liep, zijn 2 centimeter hoge hakken klikkend op de grond. Hij had een donker pak aan met blauwe en gouden accenten, sommige delen verwikkeld in linten. Zijn handen waren gehuld in witte handschoenen en een klein hoedje met blauwe rozen en linten balanceerde op zijn witte haar wat netjes gekamd was. Zijn masker was in tegenstelling tot zijn outfit simpel, zodat het niet te druk werd. Het had een donkerblauwe kleur met lichte glitters, en een zwart lint omlijnde de contouren van het masker. Het was met een zwart lint achterop zijn hoofd vastgebonden.
Ook hier kon je Noah alleen maar herkennen aan zijn witte haar en rode ogen. Hij kleedde zich nooit op zo'n manier. Hij droeg meestal simpele loszittende kleding die zijn figuur niet liet zien of zijn uiterlijke kenmerken complimenteerde, en al met al was zijn alledaagse kleding toch saai. Om hem dan in deze sierlijke kleding te zien kon best bijzonder zijn.
Noah bleef in de zaal staan om te kijken naar de opening van het bal. Hij had best zin om te dansen. Toen hij jong was dansten ze altijd op festivals in hun dorp, wat geen waltzmuziek was, maar het was dansen. Nu hoopte hij dat hij niet op de voeten van zijn partner ging staan, zo klunzig was hij wel.

Zijn outfit en masker:

This sucks .___.'' ik probeer volgende keer langer te schrijven

- Iemand tegen wie ze op mag botsen? :3 -

Het gemaskerde bal was toch nog niet begonnen? Kijito haastte zich door de schraal verlichte straten, waar overal versieringen hingen die hoe dichterbij de Bokkenburcht hoe enger werden; voor haar dan. In haar ogen ging het leven, grijnsden de doodshoofden vanuit pompoenen met levensechte grijnzen die ze niet kon waarderen. Net alsof ze achter haar aan konden komen, naar haar lange haren klauwden in de hoop een zuchtje van leven eraan te onttrekken.. Een huivering gleed langs haar ruggengraat omhoog en liet haar onbewust even rillen. Kijito versnelde haar passen, hoewel het lopen op hakken haar nog wat onwennig afging. Ja, voor de gelegenheid had ze hakken aangedaan; iets wat ze bijna nooit deed. Het was dan ook puur oefening dat ze nu niet onderuit ging op de hobbelige straatstenen. De zwart-witte jurk zwierde rond haar benen, nog best elegant, al had ze daar niet helemaal op gelet. Voor haar was het belangrijker geweest dat alles fatsoenlijk zat en dat ze op tijd kwam. Kijito was voor een moment heel blij dat ze lange handschoenen aan had toen er een kille wind door de straten joeg, die het onaangename effect van Halloween nog eens versterkte. Waarom? Ze had net zo goed op de Academy kunnen blijven en ronddwalen! Maar.. dat was waarschijnlijk ook wat Roxas zou doen; hij was ook al niet zo'n party-animal geweest. En ze wilde hem niet tegen het lijf lopen, van alle mensen hem nu niet. Ze zou hem willen vasthouden, in zijn ogen willen verdrinken maar.. dat kon niet meer. Hij had het uitgemaakt. Hij hield teveel van haar. Althans, dat waren zijn woorden. Haar grote, blauwe ogen liepen bijna weer vol met tranen toen ze daaraan dacht. Dat moment, de machteloosheid. Kijito schudde met haar hoofd in een poging alles uit haar hoofd te krijgen. Ze moest er niet aan denken. Het zou haar hele avond verpesten! Maar, was die überhaupt al wat? Misschien dat ze een leuk iemand zou ontmoeten. Daar was statisch gezien wel een kans toe.. toch?

Zoals ze al verwacht had waren er al heel wat mensen, waarvan ze zo ongeveer niemand kende. Alleen Savador dan, van gezicht. Hij stapte net het podium op en strekte zijn hand uit naar iemand anders. Haar blik gleed weer verder, langs mensen die stonden te praten of zich in hun eentje vermaakten. Dat kon zij niet eens, moest je nagaan. Ze liep voorzichtig verder de zaal in, om de opening te zien. Misschien dat iemand dan besloot dat hij of zij wel tegen haar kon praten? Of dan leek ze in ieder geval niet zo alleen. Ze deed de strik in haar haar wat beter en keek even achterom, om zich ervan te vergewissen dat het gefluister achter haar echt niet over háár ging, maar over iemand anders. Het volgende moment verdween de vaste grond onder haar voeten en viel ze op de grond, verschrikt, direct hopend dat niet teveel mensen op zouden kijken. 'S-sorry..' stamelde ze geschrokken, terwijl ze haar wangen rood voelde worden terwijl ze omhoog keek naar degene tegen wie ze zo charmant opgebotst was. 'Ik lette even niet op,' probeerde ze zich direct te verontschuldigen.

Kostuum: http://www.zerochan.net/full/151485

Tegen Noah? ;3

Noah keek de zaal wat rond om te zien of er mensen waren die hij herkende. Er was een meisje met lang blauw haar die nogal klein was en het kostte niet veel moeite om te bedenken wie het kon zijn. Het was duidelijk Wren, het meisje die haar hoofd onder Cassiaans ijswater gedompeld had. Bah, iedereen kende haar onder die naam. Dat klonk Noah niet leuk in de oren. Hij werd vaak ook ''de jongen met de kat'' genoemd doordat zijn kat op niet erg charmante wijze op Savador's bureau was gaan zitten. Die bijnaam was echter minder erg dan die van haar en zij had er ook een nare herrinering aan.
Zijn blik ging de zaal nog steeds rond en buiten Wren was er niemand die hij herkende. Dat betekende dus dat hij of alleen zou komen te gaan, of hij moest een praatje gaan maken om niet als een of andere buitenstaander over te komen. Nou ja, een buitenstaander was hij wel maar om nou het hele bal alleen te staan... Dat was niet bepaald leuk. Dan kon hij net zo goed weggaan, maar dan was alle moeite voor niks geweest en dat was al helemaal niet leuk. Vooral omdat hij talloze muntstukken had neergelegd voor zijn outfit.
Noah richtte zijn ogen weer op het podium, wachtend op Savador's toespraak terwijl hij met zijn hak op de grond klikte. Hij was niet echt gewend aan de verhoging maar veel last had hij niet. Het was ook maar 2 centimeter. Daar was geen enkel persoon aan dood gegaan, afgezien van mensen die hun hak braken en daardoor een afgrond in suisden maar die gedachte was zo absurd dat Noah onwillekeurig even glimlachte. Toen opeens voelde Noah iets tegen hem aan botsen, wat hem dwong om iets naar voren te stappen zodat hij niet om zou vallen. Hij hoorde een plof, die voor eens niet afkomstig was van hem en hij keek vlug om naar een meisje die op de grond zat en rood als een tomaat werd door schaamte. Noah knipperde wat verrast, duidelijk wat overrompeld door de plotselinge botsing maar daarna glimlachte hij vriendelijk en stak een wit-gehandschoende hand naar haar uit.
'Het geeft niet. Kan iedereen gebeuren.' zei hij geruststellend.

Nina plukte wat aan het netje dat aan haar masker vast zat. Haar rode lippen kwamen er net onder uit. Een klein glimlachje had om haar lippen gestaan, tot ze de grootste nachtmerrie voor haar ogen zag. De tel dat ze naar hem keek kruiste hun blikken, maar Nina draaide haar hoofd, net als Savador. Nina zuchtte even. Ze kon de avond wel doorkomen, ze kon zichzelf wel vermaken. Gewoon niet die kant op kijken, niet naar dat gezicht zoeken of ook maar vinden. Nina richtte zich op de jonge ober, als het goed is was het de stagiair van Gym. Nina had er een drankje van afgepakt en keek de zaal in. Even op zoek naar wat bekende gezichten, bekende ogen waar ze op af kon stappen. En haar eerste blik was gevestigd op de blauwe haren van haar vriendinnen. Een heksen outfit sierde haar lichaam. Nina glimlachte. Ze liep vlak langs haar samen met wat meiden die wat dom giechelde. "Wree..." Nina keek haar na. "..een" Haar stem nu gedempt, Wren hoorde haar niet. Nina ging zelfs een klein moment twijfelen of het wel echt Wren was, maar er was niemand op school die de zelfde kleur blauwe haren had als Wren. Ze had even staan kijken wat er gebeurde. Het arme kind dat werd gepusht door een paar kleuters. Die daarna vrolijk en giechelend weg liepen. Nina keek ze toe toen ze langs haar wilden lopen. "Zielig hoor." Beet ze de meisjes toe waarna ze zelf de menigte in ging op zoek naar haar vriendin.
Haar hakken, die haar nog groter maakte, klikte en klakte op de vloer. Nina voelde zich altijd heerlijk in zulke pumps. Maar haar pumps stopte doordat er iemand voor haar tegen elkaar botste. Met moeite kon Nina haar lach inhouden. Dit was toch geniaal om te zien. Een klein kind dat tegen iemand aan botste. Nina zuchtte even geïrriteerd en liep haast door de twee heen om verder te lopen naar haar vriendin. Of in ieder geval, zoeken. Dat kind was in de menigte verdwenen.
Na even wat lopen, zoeken en op haar tenen staan had Nina eindelijk de heksen hoed in de gaten met het blauwe haar. Ze zuchtte even en liep er op af. Zonder echt acht te slaan op de jongen waar ze bij stond, of ze nu danste of niet. "Hehe, daar ben je." Zei ze met een glimlach tegen haar vriendin. "Tjee. Ik heb je overal lopen zoeken, lopen er nog twee kleuters tegen elkaar aan, voor mijn neus, super begin van de avond denk ik zo..." Nina keek even opzei en zag Savador het podium oplopen. "Trouwens. We ontlopen die gast dus mooi wel. Ik heb geen zin in gezeur, we moeten er echt een leuke avond van maken. Oja, wat was dat net met die meiden? Ze kwamen net langslopen alsof ze de beste grap ever hadden uitgevoerd!" Nina keek even opzij naar de jongen. "O, ook hallo." Ratelde ze even door. Waarna ze haar vriendin weer aan keek. Nog wat friemelend aan de krullen die ze in haar haar had laten zetten. Als ze nu maar de hele avond zouden blijven zitten...

-- POTVER... Noah(als in niet Safpersoon), jij haalt mijn post door de war...
DAAR GING MIJN HALVE POST WAAR ZE HELEMAAL GEIRRITEERD RAAKT!
Nu is tie te kort geworden :'(

Ze probeerde nog even vriendelijk naar Uda te lachen, maar toen dat niet beantwoord werd gleed haar blik naar het kleine jongetje dat aan de pandjes van Savadors jasje stond te trekken. Hoogstwaarschijnlijk zijn zoon, anders zou hij dat toch niet toelaten? Ach ja, wat wist zij er ook van. 'Papa, opening?' Check. Zoontje, dus. Iets later kwam ze erachter dat hij Elwin heette; best een leuke naam, vond zij. Ze keek met een glimlach naar het kind, vertederd gewoon omdat hij nog zo jong en schattig was. Savadors antwoord leek voor haar te indiceren dat het jongetje er al tijden over doorzeurde. Ze zag het al voor zich, hoe hij het bal zou willen openen. Zo.. lief. Malaika was altijd al dol op kinderen geweest, anders was ze ook geen leraar geworden, al bleven kleine kinderen schattig. 'Gespeeld,' hoorde ze opeens, met haar gedachten al niet meer bij haar woorden van daarnet. Ietwat vragend keek ze op, om nu wel op te letten. De muziek werd gespeeld.. o, zo! Gespeeld in plaats van gedraaid. Ze onderdrukte de neiging om een hand voor haar mond te slaan, al bewoog dit lichaamsdeel wel een stukje omhoog. 'O, natuurlijk! Excuses,' zei ze, even naar het bandje kijkend alsof ze ze net persoonlijk één van de ergste beledigingen toegeworpen had, alsof ze het überhaupt gehoord hadden. Dat was natuurlijk niet zo, maar Malaika snapte ook wel dat professionals het niet leuk vonden als er zo gewoontjes naar hun muziek gerefereerd werd. Daarna knikte ze weer, als teken dat ze het begrepen had met wat voor muziek er gespeeld ging worden. Dat betekende in ieder geval dat iedereen een beetje fatsoenlijk mee kon dansen en niet hoefde aan te klungelen. 'Dat is fijn toegankelijke muziek,' merkte ze op. Des te leuker voor iedereen! Niet dat zij een ontzettend gemakkelijk muziekje hoefde te hebben, maar ze kon zich voorstellen dat voor mensen met wat minder ervaring - vanuit haar ooghoek zag ze iemand omvallen na een botsing - zoals die persoon, makkelijkere muziek fijner was. Ze keek weer even naar de kinderen die bij Savador stonden. Was dat meisje dan zijn dochter? Ze leek wel op hem; dezelfde ogen, een doodse uitdrukking die ze zich best bij Savador voor kon stellen. Niet dat dat nu iets was wat je zei als je iemand vertelde dat zij op haar vader leek. Ze had het ook pas wat later door dat zijn reactie al even afwezig was als de hare zou zijn geweest. Handig hé, mensen die opletten. Ze keek nu weer naar Savador en beloofde zichzelf dat ze op zou letten, niet af zou dwalen halverwege het dansen. Dat was erg onwaarschijnlijk, aangezien het ritme van de muziek en de stappen altijd haar totale aandacht overnamen, maar toch. Extra check. Het viel haar nu ook weer op dat Uda nog steeds ontzettend nijdig keek. Nou zeg, die moest echt eens leren dat 'lachen' bedoeld was om er leuk uit te zien. Malaika kreeg niet echt het idee dat ze Uda mocht, al kon ze natuurlijk nog niet echt een oordeel daarover vellen. Iedereen kon aardig zijn, iedereen verdiende een kans om zich te bewijzen. Savador zelf bijvoorbeeld, ook een voorbeeldige man, ondanks al die rottige roddels en enkele woedeuitbarstingen. Malaika was er nog steeds van overtuigd dat hij geweldig aardig was en er zou nog wel wat voor nodig zijn om haar daar vanaf te brengen. Savador pakte nu Elwin bij de hand en beloofde hem uiteindelijk dat hij de opening mocht doen, wat hem in Malaika's statistieken nog wat verhoogde. 'Zullen we dan maar?' 'Heel graag,' antwoordde ze, waarna ze haar arm door de zijne heen haakte en zich met Elwin en Savador naar het podium begaf. Ze wachtte even tot Elwin op het podium stond en pakte toen Savadors hand aan om zo sierlijk mogelijk op het podium te komen. Eenmaal daar knikte ze vrolijk naar de muzikanten, blij dat ze haar belediging niet gehoord hadden. Dit ging goed komen, daar had ze alle vertrouwen in. 'Heeft Elwin ook een soort dansles gehad of is hij gewoon een natuurtalentje?' vroeg ze nog even snel, met een blik op de kleine jongen. Waarschijnlijk zou iedereen het leuk vinden als hij iets deed, of het er nu uitzag of niet.

Ze durfde nu pas naar de jongen te kijken, die niet erg boos reageerde. Nog niet. Ze voelde dat haar wangen nu al rood waren, alsof het überhaupt het seizoen was voor tomaten. Ze had het ook weer getroffen, waarom deed zij op publieke locaties altijd zoiets doms, zoiets onhandig? De jongen die boven haar stond had een lange, wijd uitlopende jas aan en een hele hoop versieringen, het zag er allemaal in ieder geval best duur uit. Ze dacht direct aan haar jurk, hoopte dat die er niet te onfatsoenlijk uitzag nu en dat de grond niet al te stoffig was. Ze struikelde een beetje over haar woorden en kon wel in janken uitbarsten, nu ze hier zo op de grond lag. Een paar mensen keken haar hatelijk aan, of lagen zo ongeveer dubbel. Ze had het weer voor elkaar gekregen. Een geniale entree. Wacht, kon dat geïnterpreteerd worden als een vriendleijke glimlach? Kijito hoopte het maar. Nou ja, de jongen stak ook zijn hand uit, die in een witte handschoen gestoken was. Totaal tegenovergesteld aan de hare, die was immers zwart. Met een glimlach waaruit nog steeds schrik maar ook dankbaarheid te lezen was pakte ze zijn hand aan en kwam zo snel mogelijk overeind. Vanuit haar liggende positie had ze nu wel gezien dat de jongen hakken had, maar nu ze tegenover hem stond merkte ze het ook. Hij was ietwat langer dan haar. Iedereen leek wel langer dan haar, tegenwoordig! Oké, niet de kinderen van 0 tot 12 jaar, maar verder.. Kijito liet de hand van de jongen weer los en klopte snel haar jurk een beetje af, trok wat aan de strik. Ze hoopte echt zo erg dat het er nog leuk genoeg uitzag, dat ze niet weg hoefde om het goed te doen.. 'Bedankt,' zei ze, oprecht. 'Ik ben Kijito,' stelde ze zichzelf daarna voor, blij dat ze dat nu eens niet vergat. 'Je outfit is echt heel mooi,' merkte ze daarna op, net zo oprecht als haar verontschuldigingen. Het lag niet in Kijito's aard om een bitch te zijn of valse steken onder water te maken. 'Wel jammer dat het mij weer net gebeurd,' merkte ze verlegen op, naar aanleiding van zijn opmerking. Haar hele lichaamstaal straalde haar onzekerheid op, zoals ze met haar voeten stond, haar handen een beetje nutteloos aan het friemelen aan een lint aan haar jurk. 'Ik denk dat ze zo het bal gaan openen,' zei ze, zodra haar blik op het podium viel, waar nu twee volwassenen stonden. 'Heb jij er een beetje zin in?'

Fijn, ging iemand nog wat zeggen? Zij was niet van plan met een geweldig, geniaal, awesome verlossend gespreksonderwerp te komen. Als dat van haar verwacht werd.. Jammer dan! Alsof dat ooit ging gebeuren. Dat was zo ongeveer één van de meest lame dingen die je haar kon verplichten. Iets nuttigs gaan zeggen in zo'n situatie. Wren haalde een hand door haar haren om zichzelf wat af te leiden, wenste dat ze niet toegegeven had aan de verleidingen van een weddenschap. Volgende keer moest ze echt beter nadenken. Die kinderen van net waren gelukkig weg, dan hoefde ze daar niet meer zoveel op te letten. Dat nam je aandacht pas in! Ze had niet echt meer op andere dingen gelet, te geschrokken dat ze nog iets anders uit gingen halen. Ze hadden haar hoed in ieder geval terug gegeven, dat was al iets. Ze keek naar de jongen en bedacht dat ze nu echt geen uitweg meer had, hoe jammer dat ook was. 'Hehe, daar ben je,' hoorde ze opeens. De stem kwam haar ontzettend bekend voor.. Nina! Meteen werd de lach op haar gezicht echt, toen ze zich omdraaide naar haar vriendin. 'Nina! Leuk dat je er ook bent!' Ook al had zijzelf in eerste instantie helemaal niet willen komen.. Overal lopen zoeken, vertelde Nina. Wren grinnikte even bij het verhaal over de kleuters. 'Ja, dat gebeurt wel vaker.. Gelukkig heb je me kunnen vinden, dat maakt de avond nog wel goed,' zei ze opgewekt. Nina zag er trouwens weer geweldig uit, met haar simpele jurkje en leuke rode accenten. Het stond haar simpelweg, dat kon niemand ontkennen. Al kende ze wel iemand die dat zou doen.. Wren volgde Nina's blik en zag Savador op het podium staan. Ze knikte direct bij Nina's voorstel. 'Ja, ik hoef hem echt niet te zien. De avond is veel leuker als we gewoon rond kunnen lopen, zonder dat hij moordneigingen vertoont,' zei ze oprecht. Hij had haar wel aan de bijnaam van de eeuw geholpen, hoor! Het ijswatermeisje. Charmant, charmant. Nina vroeg daarna naar de meisjes. Wren beet even op haar lip, maar besloot eerlijk te zijn. 'Ze hadden een weddenschap met me..' gaf ze toe. 'Ik heb alleen wel verloren, en ze wilden per se dat ik hiernaartoe kwam. Vandaar dat ik in dit kostuum ben.' Haar broer had het wel uitgezocht, maar anders had ze wel iets normaals aangedaan en gezegd dat ze het gedragen had. Ook een optie, een zeer verlokkelijke optie, maar jammer genoeg niet meer mogelijk. 'En ja, ze sleepten me zo ongeveer de halve zaal rond en ze hebben er zo'n lol in.. Ik ben blij dat jij er bent, echt waar,' zei Wren. Ze keek weer even naar Sly toen Nina hem begroette en glimlachte lichtjes verontschuldigend. Hij was tenminste aardig gebleven, dat was al heel wat voor haar. Het bal zou zo wel geopend worden en na één dans kon zij hem tenminste smeren en lol gaan maken met Nina. Dat klonk nu eens als een goede avond!

Met een glimlach keek Scott naar het meisje die een drankje van de plateau afnam. Hij had haar al wel eens zien rondlopen in de gangen, maar zou echt niet weten hoe ze heette. Hoe meer mensen er binnenkwamen, hoe warmer het werd. Scott zette de plateau even ergens neer, trok de zwarte jas uit en gaf die samen met zijn hoed in bewaring bij de barman. Hij had eronder gewoon een simpele donkere jeans en een wit hemd met zo'n mouwloos oberjasje. Hij maakte nog een rondje door de zaal en zag nog juist hoe een blondharig meisje tegen een jongen opliep. Hij wilde er net naar toe gaan om te helpen toen de jongen het meisje zelf rechttrok. Scotts aandacht werd alweer getrokken door de hoofdmeester die samen met Malaika en zijn zoontje het podium op liep. Als het bal officieel begonnen was kon hij misschien het plateau ergens dumpen en ook gaan genieten van de avond. Hij had nog geen twee passen gezet toen een vrouw naar hem toe kwam. Waarschijnlijk was het een stagaire, want ze zag er niet echt als een leerling uit. Het kon goed zijn dat hij haar al eens was tegengekomen, maar doordat hij altijd redelijk veel dingen tegelijk wilde doen, wist hij het niet zeker. "Hoi," groette hij haar terug. "Jep, Scott Dwight. Stagaire gym."