Voor deze les, een van de eerste die ze daadwerkelijk ging geven, had Libby een gymzaal gereserveerd. Hier had ze genoeg atributen voor haar activiteit, toneel. Ze had het zelf zo vaak op de opleiding gehad. Altijd leuk om te doen, ze had altijd de grootste lol. En vandaag zou ze wellicht beginnen met iets simpels, maar nog steeds erg leuk. Het waren vaak maar kleine oefeningen, gevolgd door en iets grotere oefening. En uiteindelijk hoopte Libby dat de groep aan het einde misschien wel een toneelstuk konden opvoeren. Ze had de folders vrolijk gemaakt en hoopte dat er genoeg leerlingen zouden opkomen dagen. Ze had wel een lijstje in haar handen gehad van de leerlingen die zouden komen, maar wie weet waren er nog een aantal leerlingen die op het laatste moment wilde komen, alles was mogelijk en iedereen was welkom. Ze had al wat spullen in een donkere krat gestopt en deze stond in het midden van de zaal. Daarom heen had ze wat stoelen in een rondje gezet. De bedoeling was dat ze uiteindelijk een voorwerp zouden pakken en zich dan in een personage gaan verwikkelen met het voorwerp, zo zat er bijvoorbeeld een oud tasje in, behoorlijk oude vrouwen materiaal. Zo zaten er verschillende spullen in. En zo kon iedereen er iets bij bedenken. En do gingen ze als doe personages met een ander in gesprek. Zo kreeg je verschillende personages die verschillende problemen hadden, en uiteindelijk moesten er een aantal iets vertellen over de personage waar hij of zij mee had zitten praten. En als er dan tijd over was, dan konden ze inproviseren met die personages. Libby had een vredige lach op haar gezicht. Het was alleen al leuk om te organiseren, laat staan het ook nog echt uitvoeren. Ze was benieuwd of iedereen zou komen. Ze staarde uit het raam naar buiten over het terrein, nu waren er op verschillende plekken al activiteiten bezig, dus overal waren leerlingen bezig, een enkel had zich niet in geschreven en liep er wat verlaten en verloren bij. Libby draaide zich om toen de eerste leerlinge binnen kwam. Met een vriendelijke lach en stem verwelkomde ze deze. Ja ze kreeg steeds meer zin.

(Dan reageer ik maar eens he )

Met een laag kwaliteits blonde pruik die zo fake was omdat het rijk was aan dooie haarplukken en lokken die bol stonden van de klitten kwam Mao met het ding scheef op zijn hoofd wankelend op roodgelakte hakjes de gymzaal over het drempeltje binnengestruikeld. Alsof er niks gebeurd was richtte hij zich daarna met een onmenselijk brede glimlach op en spreidde zijn armen met aan één daarvan een versleten zwart damestasje bungelend. 'Helloooooooooooooooooo~!' begroette hij zangerig met zijn diepe poëtische stem terwijl hij demonstratief alsof hij zich al in een eigen toneelstukje verwikkeld had verder zijn armen spreidde. 'Zit le Mao hier juist voor toneel, voor het GRANDE THEATRE, für die Schauspielkunst, le jeu des acteurs?! YES, NO? PERhAPS?!' Trippelend op zijn hakjes kwam hij de gymzaal verder binnen gehuppeld, achter zich aan sleepte hij een grote juten zak die achteloos over de grond gleed. 'MADAME MOISELLE. Ik heb toupetjes, perücken, costumes de haute qualité, SCRIPTS - ahaha jaja -, spotlights, zwarte actie-klapbordjes, regisseursstoeltjes, mokken voor de koffiepauze EN of course - ' Hij onderbrak zijn spraakwaterval aan woorden terwijl hij de leidinggevende van deze activiteit - schijnbaar een stagiaire - behing met nepoorbellen, muffige sjaaltjes, een lading pruiken waarvan hij er één over haar hoofd trok waardoor het als een schuine dweil half haar gezicht bedekte en een hoop overtollige toneelsspullen in haar armen drukte (van plastic bananen tot een rubberen kip) om een nepsnor scheef op haar bovenlip te pakken. 'Vertel me eens madame,' met zijn stem onheilspellend fluisterend legde hij een arm om Libby's schouder en bracht zijn gezicht met glunderende ogen en wiebelwenkbrauwen dichterbij. 'Welke rol in uw groot toneelstuk wordt mij verschaft?' Hij haalde diep adem om zijn onnodig luide krijs daarna uit te stoten om de nadrukkelijke streep onder zijn woorden te zetten: 'OFCOURSE - ' hij legde in een dramatische beweging zijn onderarm tegen zijn voorhoofd ' - heb ik het acteervermogen van monsieur Charlie Chaplin,' maakte hij zijn zin met een kleine pauze erna of om het spannend te houden. 'En OFCOURSE, de Fähigkeit van onze god in de toneelwereld..: '
Mao pinkte een onzichtbaar traantje weg van trots en geluk, hief daarna langzaam met alle overdrevenheid een hand ten hemel. 'William Shakespeare,' de naam sprak hij zacht fluisterend uit, met een ernstig schuddinkje van zijn hoofd alsof het een of andere buddha, guru en almachtige god ineen was. 'Duhurr, u moet toch immers weten dat ik DE Mao Feng Liu Asschenhausen-di Chanteaux Luviâire Eghunadiar ben, Sohn of DE Mademoiselle Baltimore van le Puffoon, eigenares van villa Le Baltimore & die kakkig befaamde dans- en toneelschool ineen! YES uweetwel, die dikke trien van een danslerares met dat zweepje.' Een slap gayhandje alsof dat zo klaar was als een klontje volgde. 'Mogelijk hebt u ook lessen bij Mutti gevolgd? Ik ruik een snufje Puffoon in de walm die van u afdampt. ANYWAY!' Mao klapte een keer luid in zijn handen om de aandacht op zich te richten alsof hij dat nog niet gehad had. 'Ik zal u laten horen waarom IK geschikt ben für die Hauptrolle en waarom u niet zomaar de eerste beste twee scharminkels voor de lead als Romeo en Julia of Danny en Sandy in Grease moet uitkiezen. Daar kan Broadway niet mee werken, zeg, selbstverständlich. AHERM.'
Mao schraapte luid zijn keel, hield de pipi langkous-achtige pruik vast zodat die niet op de grond zou kwakken als een ongelukkige behaarde kwal toen hij naar het midden van de gymzaal schrijdde en wapperde daar even met een handje met een benauwde uitdrukking alsof hij moest poepen bij zijn gezicht om de 'zenuwen' weg te werken. Daarna begon hij met dezelfde diepe poëtische stem als waar hij met de uitbundige begroeting binnen was gevallen uit volle borst nogal luid de tonen van het geperformeerde liedje uit te blèren.

- Liedje
https://www.youtube.com/watch?v=t6FUR_nhGX8