Het was alweer een hele tijd geleden dat Ileana voor het laatst gedanst had, té lang geleden naar haar smaak. De overgang van haar thuis in Shadra naar de academie was ongelooflijk groot en dat had enorm veel energie van haar geëist. Alles was nieuw voor haar, en daarnaast kon ze de laatste nachten amper in slaap komen door haar contstante gepeins. Het feit dat Althalos weer in haar leven opgedoken was hield haar wakker. Sinds ze hem weer in de ogen had gekeken was er geen moment voorbij gegaan dat zijn naam niet door haar hoofd had gespookt. Het was alsof er opnieuw een vuur binnenin haar werd aangewakkerd, dat haar dat mooie verliefde gevoel teruggaf. Het pijnlijke was dat dat vuur steeds weer doofde als ze zich bedacht dat het voorbij was, dat er geen enkele kans bestond dat ze ooit weer contact met hem zou hebben, al was het slechts vriendschappelijk. Er stond een onzichtbare muur tussen hen in, een onbreekbare muur.
Toen Ileana de deur van de meisjeskleedkamer open drukte zag ze geen hand voor ogen. Het was al na twaalven, en waarschijnlijk mocht ze hier helemaal niet meer zijn rond dit uur. Ze zette haar tas neer op de grond, en tastte toen met haar hand langs het stukje muur naast de deurpost, op zoek naar het lichtknopje. Toen ze die eenmaal gevonden had drukte ze hem in waarna het felle licht van de tl-buizen aan sprong. Snel sloot ze de deur achter zich, in de hoop dat niemand erachter zou komen dat ze hier naar binnen geglipt was. Er ging een stoot adrenaline door haar heen, vanwege de spanning. Wat als er een concierge binnen kwam? Proberend posititief te blijven bande ze die gedachte uit haar hoofd. Ze zou niet gepakt worden. Het enige wat ze wilde was één uurtje, één uurtje dansen om tot rust te komen. Eén uurtje om, afscheid te kunnen nemen. Dat was alles, gewoon om even haar hoofd leeg te maken. Ileana bukte om haar tas van de grond te pakken, en zette deze op een van de bankjes die er stonden. Het enige wat er in de tas zat was een radio en een cd. Meer had ze niet nodig, aangezien ze zich in haar kamer al had omgekleed. Ze had nog heel even getwijfelt of ze haar spitzen mee zou nemen, maar ze voelde er niets voor om deze avond ballet te dansen. Die vreselijk pijnlijke balletschoenen zouden haar tegenhouden in de dans, en dat was iets wat ze niet wilde vanavond. Ze moest haar frustratie kwijt kunnen, vrij kunnen bewegen. Daarom had ze in plaats van een maillot simpele strakke shorts aangetrokken met daarboven een sportbeha. Het laatste kledingstuk echter, was iets wat veel meer voor haar betekende. Het was het laatste stukje van Althalos dat ze nog bezat. Het enige bewijs dat hij ooit in haar leven was geweest. Een blouse, nog witter dan haar haren. Na de breuk tussen hen was het bij haar blijven liggen, en hij was het nooit op komen halen. Ze had het al vaker geprobeerd weg te gooien, maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen. Het rook zelfs nog naar hem, na al die tijd. Maar vanavond zou ze er afstand van doen, het symboliseerde dat ze moest accepteren dat het voorbij was.
Voorzichtig haalde Ileana de radio uit haar tas, en deed het klepje open om de cd er alvast in te doen. Daarna liep ze richting de deur die naar de gymzaal leidde, en opende deze zo zacht mogelijk. Op haar hoede tuurde ze de zaal in, maar zoals ze eigenlijk al verwacht had kon ze niet veel zien door het duister. Toch durfde ze de grote, felle lichten van de zaal niet aan te doen in angst om gepakt te worden, dus besloot ze de deur van de kleedkamer open te laten zodat het licht naar binnen viel. Snel liep ze richting het stopcontact om de radio aan te sluiten, zette het geluid hard genoeg om het te kunnen horen. Toen de rustgevende noten van de muziek de kamer vulden, liep ze naar de andere kant van de zaal richting de jongenskleedkamer, om daar de deur wagenwijd op en te doen en het licht aan te knippen. Op die manier had ze toch genoeg licht, en voelde ze zich wat meer verborgen. Ze vond het niet erg om op deze manier te moeten dansen, ze danste toch het liefst in donkere ruimtes, ze bleef nu eenmaal een shadraan.
Met langzame passen liep ze terug naar het midden van de zaal, en sloot enkele seconden haar ogen zodat ze de muziek volledig in haar op kon nemen. 'What ravages of spirit, conjured this temptuous rage, created you a monster, broken by the rule of love...' Terwijl de muziek door speelde, snoof Ileana nog een laatste keer wat lucht naar binnen, waarna ze de eerste passen zette. Geïnspireerd door de muziek improviseerde ze haar routine, gooide alles wat ze haar hele leven geleerd had in deze dans. Al snel volgde een eeuwig durende pirouette, gevolg door een sprong. Normaal was haar hoofd leeg tijdens het dansen, maar nu lukte het niet. Ze voelde tranen in haar ogen branden terwijl ze verder danste, tranen waar ze al die tijd zo hard tegen had gevochten. De tekst van de muziek dreunde door haar hoofd, beschreef precies hoe ze zich voelde. Haar lichaam maakte de meest vloeiende bewegingen, elke stap, sprong en pirouette werd in perfectie uitgevoerd, tot de laatste beweging. 'And I don't know how to let you go..' Bij die woorden kwam ze tot stilstand, voelde hoe de tranen over haar wangen vielen. Langzaam trok ze de blouse uit, klemde deze stevig tussen haar vuisten. Was alles nu werkelijk, voorbij?

De dans ^^


Just Althalos, please :')

Althalos was door de natuur aan het lopen, zoals gewoonlijk. Hij was inspiratie op aan het doen voor nieuwe muziek en mogelijke nieuwe lessen. Plotseling hoorde hij muziek die hij maar eens eerder had gehoord. Hij glipte de gymzaal binnen via 1 van de vele ramen en school in een duister hoekje. Toen ze klaar was met dansen en de blouse had uitgedaan begon Althalos rustig met applaudiseren. Hij liet zijn stem niet horen, om niet te verraden wie hij was. Pas toen hij in het licht zichtbaar was, deed een wortel van een boom, die door de gymvloer stak, het licht aan. Daarna sprak Althalos kalm. "Jij ook, he?" Hij nam zijn blouse en deed hem om Ileana heen. Een laatste keer maakte toch niet uit? Hij nam haar in een warme omhelzing, om te signaleren dat hij haar niet kwijt wilde, maar hij kon nu niet haar vriend zijn. Hij was een leraar, zij een leerling. Daarbij kwam, ze haalde herinneringen naar boven die hij liever had begraven, diep onder de grond.

-Flutpost, en kort ook, sorry. Weinig te verzinnen om kwart over 2 's nachts-

Bij het horen van het langzame applaudiseren had Ileana zich met een ruk omgedraaid. Een donker silhouet kwam vanuit de schadus steeds verder haar kant op, en het had haar zo verrast dat ze roerloos stond te kijken tot de persoon het licht in stapte. Het moment leek eeuwig te duren, terwijl het geluid van het applaudiseren en de voetstappen steeds dichter naderde. Ze had makkelijk haar krachten kunnen gebruiken om te zien wie het was, maar ze was zo overrompeld dat ze haast vergat te ademen. Net toen ze haar arm uitstrekte om een aanval te doen, viel het gelaat van Althalos in het licht. Opgelucht ademhalen deed ze niet, eigenlijk werd de situatie er alleen maar ingewikkelder van. Niet wetende hoe ze moest reageren, bleef ze naar hem staren terwijl ze de blouse nog altijd stevig tussen haar handen geklemd had. Als klap op de vuurpijl stak er in een flits een wortel door de vloer van de gymzaal, die het licht aanknipte.Het werk van Althalos. Het was het felle licht dat de situatie alleen nog maar ongemakkelijker maakte, nu ze daar zo volledig zichtbaar voor hem stond, met bijna niets dat haar huid bedekte. Toen hij begon te spreken was het net alsof haar hart opnieuw begon te smelten, van zijn prachtig, pràchtige stem. Ileana wilde reageren, wilde zoveel tegen hem zeggen maar ze kreeg geen woord door haar keel. Ze liet hem zijn blouse om haar heenslaan zonder er ook maar iets tegenin te brengen, en keek hem met haar bloedrode ogen aan. Al snel voelde ze zijn armen weer om haar heen, gaven haar een warm en veilig gevoel. 'Althalos...' Haar stem klonk zacht en breekbaar. Ze voelde de tranen in haar ogen branden, maar tegelijkertijd voelde ze zich weer compleet nu hij zo bij haar stond. Langzaam legde ze haar hoofd tegen zijn borstkas aan. 'Waarom doe je me dit aan..'