Noah lette niet op de mensen die zachtjes grinnikten of raar opkeken naar het blonde meisje. Hij had geleerd de blikken van mensen te negeren, ookal was hij een albino met een enigzins vreemde afwijking aan zijn lichaam waardoor het leek alsof hij een tattoeage van een rode slang had laten zetten die vanaf zijn linkervoet zich om zijn been wikkelde, zich daarna om zijn middel verwikkelde en uiteindelijk eindigde bij zijn wang. Hij zou bij Buddha niet weten hoe hij eraan kwam maar dat was zijn zorg nu even niet. Hij glimlachte liefjes toen Kijito zijn hand pakte en rechtop ging staan. Hij bekeek haar eventjes, blond haar met grote blauwe ogen die door de gaten van haar masker naar hem tuurden. Haar jurkje was leuk. Simpel en niet met teveel frutsels zoals sommige tuthola's hier die zich helemaal volsmeerden met make-up, hakken aandeden waardoor ze bijna à point stonden en het blijkbaar leuk vonden om hun decollete te laten zien. Niet dat Noah dat erg vond of zo. Hij was nog steeds een jongen en kon het af en toe niet laten om te gluren maar hij deed het niet opvallend. Bovendien waren zijn ogen vaker gericht op zijn voeten dan op de mensen zelf. 'Geen dank.' zei hij oprecht maar zijn ogen dwaalden opnieuw af naar zijn voeten. Verdomme, hoe was Darcy nou met op de regel ''Kijk nooit in de ogen van een vreemde, staar naar je voeten'' gekomen? Het had geen enkel nut gehad! (Nou ja, misschien hield het inderdaad vreemde mensen weg maar vreemde als in echt, echt vreemd) Hij bleef het maar doen, het was als een soort gewoonte geworden en het liet mensen denken dat hij meer geïnteresseerd was in zijn schoenen. Noah richtte zijn ogen toen weer op Kijito, vastbesloten om haar ook aan te blijven kijken. 'Ik ben Noah. En dankjewel. Jouw outfit is ook heel mooi.' complimenteerde hij haar. Zo, dat spreken zonder gestotter ging hem ook beter af. Noah was blij dat hij nog enigzins trots op zichzelf kon zijn. 'Ik heb er wel zin in, jij?'

Het enthousiasme was van het jonge kindergezichtje af te lezen toen hij met zijn kleine knuistje aan de overjas van zijn vader trok, evenals de angst om het mogelijke idee dat het bal alsnog door iemand anders werd geopend. Met zijn grote nieuwsgierige en felgroene ogen keek Elwin stilzwijgend naar de vreemde mevrouw op die glimlachend op hem neerkeek. Zijn blik fixeerde zich geboeid op de kleurige roos die ze tussen haar bruine lokken had gestoken. Asema gunde haar niet eens een blik waardig, of haar mensenschuwheid speelde weer eens op.
'O, natuurlijk! Excuses,' Malaika die er vanavond nog niet helemaal bij leek te zijn. Savadors mondhoeken krulden zich smalend om tot een brede, bijna tandenontblootte glimlach. 'Ik denk niet dat ze het gehoord hebben,' sprak hij haar zacht toe om haar op quasi wijze gerust te stellen toen hij haar in de richting van het orkest zag kijken. Foutje, kon gebeuren. 'Dat is fijn toegankelijke muziek.' Hij knikte zwak glimlachend om dat feit, maar zijn aandacht was al niet meer op Malaika gericht. Zijn gouden slangachtige ogen dwaalden verder af door de zaal en zijn bezoekers in het algemeen. In een fractie van een seconde bleven ze starend hangen in de donkere ogen van Nina, spiegels waarachter zich haat en gedeeltelijk ook schrik bevonden. Zijn borst begon even onregelmatig te steken bij dit oogcontact, dat hij al gauw verbrak door weg te kijken alsof hij haar nooit gezien had. Tiran. Als ze vanavond iets dacht uit te kunnen vreten zou ze het te horen krijgen. Maar hij zou zich natuurlijk inhouden. Hij was een voorbeeldige man met manieren, jazeker. Hij schreeuwde nooit tegen kinderen en leverde ze al helemaal geen traumatische straffen op. Dat was het beeld dat alle andere personen buiten de misselijkmakende leerlingen om van hem moesten behouden, dat was wat ze moesten geloven.
Zo onopvallend mogelijk had hij Elwin bij de hand gepakt en Malaika het moment gegund om haar arm door de zijne te haken voor hij ze beide escorteerde naar het podium. Zijn bleke vingers sloten zich losjes om de slanke hand van Malaika om haar de verhoging op te helpen, alsof hij bang was haar te kunnen breken bij een sterkere grip. Savador wierp een enkele blik naar de muzikanten van het orkest, die daar op keurige rijtjes op krukjes zaten, hun instrumenten afpoetsend en afstellend terwijl ze over brilletjes of snorretjes de noten op het bladmuziek bestudeerden. Een paar enkelen knikten beleefd terug of lieten zelfs een klein glimlachje zien, al was het maar omdat Malaika hen begroette met een stille hoofdknik. Hij draaide zich om en nam zwijgzaam plaats achter één van de microfoons. 'Heeft Elwin ook een soort dansles gehad of is hij gewoon een natuurtalentje?' Savador draaide zijn hoofd bij die vraag zacht lachend in Malaika's richting, maar Elwin verstopte zich achter de benen van zijn vader en liet zijn hoofd verlegen tegen diens arm rusten zonder zijn wantrouwige blik hierbij van de vrouw met de roos af te scheuren. 'Ik vrees dat Elwin eerst goed moet leren lopen voor hij capriolen op de dansvloer uithaalt, is het niet jongen?' Zijn sluike zwarte lokken schoven over zijn brede schouders als schaduwachtige gordijnen naar voren toen hij zich iets voorover boog om op zijn zoontje neer te kijken, die zich natuurlijk weer van alles en iedereen afwendde en zijn hele gezicht nu tegen zijn vaders arm drukte. Nog met een naglimlach op zijn bleke gezicht richtte Savador zich weer op. Zijn blik ging een enkele keer door de balzaal, waar je op deze verhoging een extra toezicht werd geboden op de hoofden van bezoekers en gasten die helemaal achteraan tegen de muur gedrukt stonden. Hij kon de witharige jongen als Noah onder zijn blauwe masker herkennen, de jongen met de kat die zijn bureau destijds in zijn les gebruikte als zijn mand. De rozeharige dame die hem eerder niet was opgevallen had zich nu in de balzaal gewaagd en knoopte een praatje aan met Scott. De twee probleemmakers hadden elkaar inmiddels ook alweer opgezocht, hoe kon dat ook anders. Wat hij net over het hoofd zag was een blond meisje dat hij als Kijito zou herkennen dat haar evenwicht verloor en ongelukkig tegen een andere jongen aan viel. Steeds meer en meer mensen stroomden geleidelijk aan de ruimte binnen en vulden de zaal, Elwins grip op zijn kleding verstrakte bij de tel, de antieke wijzers van de klok naderden het tijdstip van aanvang en dit alles was voor hem des te meer reden om het bal officieel van start te laten gaan. De toppen van zijn bleke vingers tikten een aantal keer tegen de microfoon. 'Stilte,' zijn strenge stem schalde op langzame toon door de zaal en galmde tegen de wanden. 'Aandacht alsjeblieft. Storende conversaties worden maar voortgezet in de taverne.' Hij nam even een tussenpauze van zwijgen terwijl zijn slangachtige ogen nors langs gezichten en blikken schoten die zich op het podium hadden gericht. 'Goed..' Voldaan was zijn stemvolume wat zachter op hetzelfde ogenblik dat een totale stilte de luisterende zaal in haar greep nam. 'Zoals wel bekend is hebben ik en de waard van deze fraaie herberg de handen ineen geslagen om hier vanavond een spetterend spektakel neer te zetten, met alle kosten en moeite van dien. Miss Malaika hier is mede-organisator en vult vanavond haar taak als hulp, dus dankbetuigingen gaan ook naar haar. Traditioneel in omvang, oudbollig wellicht voor de naïeve jeugd, maar zeker niet minder doeltreffend voor een vullende avond voor wie liever de klassieke muziek opzoekt, de rustigere en mysterieuze sfeer, het stijlvolle en échte dansen. Muurbloemen wil ik niet langs de muren zien vanavond, houdt de traditie in bewaring en vergeet niet; het is de man die de vrouw ten dans vraagt, niet andersom. Hierbij verklaar ik het bal - toe maar, Elwin - ' Het jongetje met de plots vaalrode wangetjes dat door zijn vader onder zijn oksels naar de microfoon getild werd stond er even nietwetend wat te doen of te zeggen hoorbaar in te ademen. Zijn groene felle ogen die maar hulpeloos door de zaal schoten, langs alle starende en afwachtende gezichten. Het maakte hem er bijna toe tot huilen over te gaan en zijn gezicht van het tafereel af te wenden, tot Savador zijn smalle lippen tegen zijn slaap legde en hem de woorden in zijn oor fluisterde. Met een kleine ademteug van hernieuwd enthousiasme wendde Elwin zich weer tot de microfoon. 'Ofiseel geopend.' Officieel geopend. Dagenlang had hij erop doorgedramd om die twee woordjes per se te willen zeggen voor de volle zaal, maar nu het moment dan daar was ging het hem toch moeizamer af dan gedacht. Als de trotse vader die hij was zette Savador zijn zoontje weer glimlachend terug op beide benen neer en richtte zich met een hand tegen zijn rugholte gedrukt weer op. Onder het geluid van applaus dimden de sfeerlichten in de zaal iets, waaronder ook de grote blinkende kroonluchter aan het plafond, en zetten de muzikanten van het orkest na een korte stilte en getik en geritsel van hun instrumenten en bladpapier het openingsstuk in. Volle manen werden op de muren geprojecteerd en gleden langzaam als over een rimpelig wateroppervlak over de dansvloer, en het orkest op het podium zelf leek in vuur en vlam te worden gezet door onechte vlammen tegen de wand erachter die steeds overgingen in mystieke donkere kleuren. Savador hielp Malaika met een hoffelijke glimlach weer van het podium af en liet Elwin begaan toen hij alvast terughobbelde naar zijn zusje en stiefmoeder aan de andere kant van de zaal. Die was opgelaten dat hij eindelijk dat ene gedaan had wat hij zo graag gewild had, en nu opgelucht was het achter de rug te hebben.

'Zoë-Alyssa, stagaire woudmagie. Maar zeg maar gewoon Zoë; Dat doet iedereen. Help je mee met het bal?' Scott knikte als bevestiging en bood haar snel een drankje aan, waar waren zijn manieren gebleven. 'Ik wilde eigenlijk ook helpen, maar-' Zoë werd onderbroken door Savador die begon te spreken. Scott draaide zijn hoofd naar het podium en een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij Savadors zoon ook op het podium zag staan. Alle gesprekken rondom hem werden gedempt terwijl de hoofdmeester begon te spreken. Geïntreseerd luisterde Scott, maar alleen het laatste deel intresseerde hem echt. '... Muurbloemen wil ik niet langs de muren zien vanavond, houdt de traditie in bewaring en vergeet niet; het is de man die de vrouw ten dans vraagt, niet andersom. Hierbij verklaar ik het bal - toe maar, Elwin - ' Savador pakte de kleine jongen op en even leek deze nog te aarzelen, maar toen zijn vader de juiste woorden in zijn oor het gefluisterd, klaarde het gezicht van de jongen op en herhaalde de woorden: 'Ofiseel geopend.' Scott keek Zoë terug aan toen ze iets tegen hem zei. 'Nou, ze hebben er wel werk van gemaakt, zeg.' Scott keek naar de vlammenzee achter het orkest en naar de volle manen die zachtjes heen en weer schoven. "Ik vraag me af hoeveel tijd ze daarvoor nodig gehad hebben." Hij wist veel over projecteren en alles wat daarmee te maken had, maar het was altijd leuk om te weten hoe anderen het gedaan hadden. Na een tijdje drongen de woorden van Savador echt tot hem door. Het is de man die de vrouw ten dans vraagt, niet andersom. Scott zette het plateau met de lege glazen op een tafeltje en maakte een zwierige buiging richting de stagaire woodmagic. "Zou ik u ten dans mogen vragen?" Scott had al op jonge leeftijd les in stijldansen gekregen, gewoon omdat zijn moeder erop gestaan had. Hij kende dansen zoals de tango tot de Weense wals, sommige beter dan andere. Met zijn eeuwige glimlach op zijn gezicht wachtte hij op Zoë's antwoord.

Het meisje antwoordde hem op de manier die Sly verwacht had. Beleefd, maar zeker niet overdreven vrolijk. Ze had al niet zo enthousiast geleken, maar ze had naar zijn mening best wat hartelijker mogen reageren nadat hij zo vriendelijk had gereageerd op de ruwe tussenval. Mooi, nu konden ze dus allebei gaan dansen terwijl geen van beide er echt zin in had. Misschien kon hij het nog afkappen? Nee, dat was geen optie. Semi-dood neervallen? Wat voor kleuteridee was dat nu weer? Gewoon gaan dansen en dan dit vreemde feest zo snel mogelijk ontvluchten? Alsof hij nog een keus had..
Grappig hoe ze ‘zeer graag’ had gezegd, bijna alsof ze het zou menen. Wat een ironisch meisje zeg. Sly zuchtte. Zo zacht dat hij het zelf bijna niet eens merkte. Hij volgde Wren’s blik en zag dat master Savador het podium al aan het betreden was. Nou ja, hoe eerder hoe beter. Dan was hij er tenminste snel vanaf. Sly wilde al aanstalten maken om haar naar het ‘dansgebied’ te leiden toen hij vanuit zijn ooghoek al een nieuw meisje zag aanlopen die met hen leek te willen praten, of eigenlijk alleen met Wren wat hem een heel stuk logischer leek. Sly kende haar immers niet. Ze leek op z’n minst al een stuk vriendelijker dan die andere meisjes al was ze al net zo lomp als al die anderen op deze maffe school. Zoals hier maar heel normaal leek te zijn onderbrak ze hun ‘gesprek’ zomaar en besteedde totaal geen aandacht aan hem. Sly luisterde niet naar wat het lichtgeklede meisje allemaal zei. Hij was gewend dat mensen hem negeerden bij gesprekken waar hij eigenlijk niets mee te maken had. Ciel’s hulpje had precies hetzelfde gedaan. Sly deed al een stapje naar achteren om Wren en haar vriendin wat privacy te geven, maar spitste zijn oren toen het nieuwe meisje vroeg wat er vooraf was gebeurd. Ja, dat wilde Sly eigenlijk ook wel graag weten. Dan wist hij tenminste door welke reden hij in dit lastige pakket zat. Met verhoogde interesse luisterde hij naar het gesprek, maar liet ondertussen zijn blik op het podium rusten zodat zijn verandering van houding niet zo op zou vallen. Een weddenschap zei ze? Moest hij door dit allemaal heen voor een weddenschap? Sly begreep het niet helemaal, maar kon er een aardige context omheen bij bedenken en die beviel hem niet. Toch bleef het vaag en besloot hij zijn gedachten er niet over te breken. Te zinloos. Hij merkte dat er naar hem gekeken werd en lachte Wren warmhartig toe. Het voorval maakte hem nu toch niets meer uit. Zij kon er dus niets aan doen en hij kon het nu allemaal zo snel mogelijk beëindigen. Hij kon hen beiden nu zo snel mogelijk uit hun lijden verlossen en dat werd zijn belangrijkste taak voor de avond. ‘Hoi,’ zei hij droogjes op Nina’s uitbundig vrolijke begroeting. Bah, het sarcasme droop bijna vauitn zijn gedachten zijn oren uit, maar dat liet hij niet merken. Ze leek tenslotte een goede vriendin van Wren te zijn. Sly wist hoe dan ook toch nog een vriendelijke glimlach op zijn gezicht te toveren. Hij kon op z’n minst een goed voorbeeld geven. Beleefd, maar net iets te strak om echt nog enthousiast te zijn. Voor hem hoefde dat ook niet, maakte zich er geen zorgen over. Had Nina hem nou echt vriendelijk bejegend? Nee, waarom zou hij dat dan wel doen? Alsof dat natuurlijk over zou komen. ‘Sly,’ stelde hij zich toch nog vriendelijk voor en een schampere lach verscheen op zijn gezicht. Niet wetend waarom vertrouwde hij het meisje niet, maar zag hij haar ook niet als een dreiging. Ach, hij dacht waarschijnlijk weer eens veel te formeel. Precies op de manier waarvan zijn vader zou willen dat hij dacht; altijd argwanend en voorzichtig. Hij had nog wel meer willen zeggen, echt waar, maar Savador moest hem zo nodig verstoren door erdoorheen te gaan lopen blèren. Het hele verhaal leek wel een eeuwigheid te duren en de opening werd wat verlengd door het plotseling zwijgen van het kindje wat waarschijnlijk bedoeld was om het grote feest te openen. Overschaduwd door zijn masker trok Sly lichtjes een van zijn wenkbrauwen op. Had die man een kind? Zo’n jong kind op zo’n hoge leeftijd? Hij had het niet verwacht en dan kwam dat nog niet eens door de leeftijd alleen… ‘Goh,’ bracht hij verwonderd uit, lichtjes hopend dat een van de meisjes hetzelfde zou denken en er een opmerking over zou maken en zo niet, dan hadden ze zijn uitspraak waarschijnlijk niet eens opgemerkt. Toen Savador eindelijk klaar en de muziek startte draaide hij zich met plotseling enthousiast twinkelende ogen om, waardoor hij even echt in zijn hummetje leek te zijn. Hij keek Wren niet meer aan, alsof hij haar totaal vergeten was en liet zijn blik rusten tot diep in Nina’s ogen alsof hij daar iets mee wilde zeggen, maar niets was minder waar. Voor een seconde bleef hij zo staan waarna hij respectvol knikte en zijn ogen een vragende houding bevatte. Beleefd stak hij zijn hand naar Nina uit en zakte lichtjes door zijn knieën heen. ‘Verleend u mij de gelegenheid om uw mooie vriendin voor een moment van u te stelen en mee ten dans te nemen?’ Hij grijnsde en liet zijn ogen even snel naar Wren wegschieten. Bijna had hij geknipoogd om zijn grapje te verduidelijken, maar dat achtte hij onnodig. Hopelijk kon ze het dan maar appreciëren? Hij vroeg Nina gewoon heel vriendelijk om permissie haar vriendin even voor zichzelf te hebben. Niet voor zijn eigen plezier, oh nee, maar om de avond zo snel mogelijk door te komen.

Whaa, sorry voor de laatheid -.-'

Nina ratelde maar door tegen Wren, de jongen naast haar zowat negerend. Ze luisterde aandachtig hoe Wren vertelde van de weddenschap. "Zijn ze gek ofzo. Als ze het nog eens flikken kom je gelijk naar me toe, dan pak ik ze wel!" Nina had een lichte twinkeling in haar ogen. Een potje bitchfight zou nog best leuk zijn. Niemand kon het winnen van Nina, daar was ze overtuigd van. Hoe vaak had zij wel niet een bitch fight gewonnen, vaak. En Nina deed alles om de gene om wie ze gaf te beschermen. Nina keek even om naar de jongen. Zelfs als het moest, tijdens deze avond. Ze glimlachte om een poging tot vriendelijk te zijn. Daarna keek ze weer terug naar Wren. Kon het niet laten om haar even een knuffel te geven. "Zo, wij gaan ons vanavond eens goed vermaken, vind je ook niet?" Grijnsde ze. De jongen stond er nog steeds. Die had vast niet door dat ze in een gesprek zaten, of iets dergelijks. Nee hij stelde zich nu voor. Nina knikte even naar Sly. "Nina." Hoewel hij dat waarschijnlijk al wist, Wren riep het niet zo zachtjes toen ze haar zag. Nina hoorde de stem van Savador door de zaal heen galmen, een rilling ging over haar rug. "Oja, daar gaan we hoor." fluisterde ze zachtjes toen Savador stilte wenste. Het mooiste zou zijn dat ze er nu door heen ging gillen. Maar Nina had eerlijk gezegd geen zin om weer op zijn kamer te belanden en een gevecht met hem aan te gaan omdat hij haar wilde. Gatver. Nina keek wat verveeld rond tijdens zijn speech. Ze zuchtte toen dat kleine kind het ook nog moest openen.. Ze schoot echter zowat in de lach bij de 'Goh," van Sly. "Het is en blijft een pedofiel." Bracht Nina er achter uit. "Het is trouwens niet de enige, hij heeft er twee, beide van een kind van 17, een pedofiel dus." Nina snoof even de lucht op en draaide zich even naar Wren toe. Zo en nu lol maken. Ze wilde Sly gedach knikken toen die beleefd, iets te beleefd, vroeg of hij een dans mocht van Wren. Nina glimlachte en keek naar Wren. "Dan moet je denk ik bij haar wezen." Nina had geen idee of Wren het leuk zou vinden, maar als ze het wilde, dan wilde Nina niet in de weg staan. Ze glimlachte even naar beide. Goed wat ging ze nu dan doen...

Ze had er zo de pest in dat Savador daar op het podium stond te murmelen en zijn kind bijna met zijn gezicht in de microfoon duwde, terwijl een nogal lomp lachende lerares er een beetje bijstond. Hoeveel had zij betaald gekregen om met hem te gaan dansen? Ze kon zich niet voorstellen dat iemand dat.. vrijwillig zou doen, uit eigen wil je handen in die van hem leggen en een beetje rond gaan hupsen. Dan danste ze honderd keer liever met die jongen hier, die géén sadist was, géén pedofiel en nog beleefd ook. Tot nu toe kon ze die informatie wel destilleren en trouwens, de kans dat ze hem nog een keer tegen zou komen buiten de klaslokalen was.. klein, toch? Hopelijk? Ze was nu eenmaal niet zo sterk in rekenen zonder rekenmachine. Alsof het zin had trouwens, ze moest er gewoon vanuit gaan dat ze hem niet meer zo vaak tegen zou komen. Nadat ze haar woordje tegen Nina had gedaan wierp ze even een blik op de jongen om hem te laten weten dat ze hem niet totaal negeerde, wat ze nogal gemeen vond aangezien hij echt ontzettend aardig terug deed. Ze was nu eenmaal niet zo sociaal aangelegd. Ze keek weer naar Nina toen zij antwoordde met flink wat vechtlust en kreeg een grijns op haar gezicht. 'Ik weet zeker dat je daar heel goed in bent,' lachte ze, 'maar ik weet niet of het nu zo'n goed idee is, dan gaan ze me nog meer proberen te pakken te krijgen. En het blijft hopelijk maar bij één keer,' zei Wren, even totaal negerend dat Sly mee kon luisteren. Hij deed wel een stap achteruit, ook netjes. Gosh, was hij opgegroeid in de etiquetteschool ofzo? O, wacht, hij had ook nog een naam! 'Sly', stelde hij zich voor. Wren fronste even lichtjes, dacht de naam ergens van te herkennen. Maar ja, Nina was nu even interessanter, hoewel zij zich ook voorstelde aan Sly. Wist hij haar naam al? Nou ja, gewoon voorstellen. 'Ik ben Wren, trouwens,' zei Wren redelijk vriendelijk. Voor haar doen. Blabla, Savador was ondertussen bijna klaar en ze was daar blij om, wat haatte ze die stem. 'Goh,' hoorde ze de stem van Sly, de persoon aan wie ze nog geen echt gezicht kon koppelen, wat onder het masker moest zitten. Ze wilde wat zeggen maar Nina was haar voor, een pedofiel. Ja, dat was wat hij was! 'Inderdaad, dat die lerares met hem wil dansen.. Ze is ook drie keer zo jong ofzo,' merkte Wren op. 'Dat zal je vader maar zijn,' vond ze. Als er één ding was dat Nina en Wren vanaf meet af aan gebonden had, dan was het wel hun haat voor Savador. Nina maakte een knikktende beweging naar Sly, alsof ze weg wilde lopen. Wren aarzelde even; ze kon niet weg, dat zou echt.. onbeleefd zijn, maar Nina alleen laten was ook al geen keuze meer. Net op dat moment besloot Sly door zijn knieën te zakken en héél beleefd aan Nina of hij haar ten dans mocht vragen. Zo beleefd; ze had geleerd dat ze dat onder geen beding af mocht slaan, eigenlijk nooit. En ergens was die opvoeding blijven steken en mocht ze geen 'nee' zeggen, hoewel dat veel beter bij haar asociale persoonlijkheid zou passen. Nina gaf gelukkig geen positief antwoord, maar ook geen negatief. Nou ja, ze was wel blij met haar houding wat beide antwoorden hadden haar waarschijnlijk niet echt blij gemaakt. Dit viel wel mee, het bleef haar eigen mess. Ze keek even naar Nina, hoopte met haar blik door te geven dat ze niet helemaal onbeleefd was en dus maar gewoon 'ja' ging zeggen en keek even om zich heen in de hoop dat die meisjes het niet zagen, wat jammer genoeg wel het geval was. Negeren. Keihard negeren. 'Ik ben zo wel weer terug, Nien, de eerste nummers zijn meestal kort,' zei ze verontschuldigend, waarna ze weer naar Sly keek. Ze had het beloofd.. Daarom maakte ze maar een soort van reverence, die ze geleerd had. Moest toch goed zijn. De muziek was al begonnen, het was in ieder geval leuke muziek. Dat Savador zoiets kon regelen, zeg.. Oké, en nu? Als dame mocht je niet echt leiden, dus zou ze maar wachten tot Sly iets uitvoerde.

Het kleine jongetje vertederde haar, zoals hij daar naast zijn vader stond en dus blijkbaar nog fatsoenlijk moest leren lopen. Nou, volgens haar kon hij dat al wel, al zou ze dat niet hardop gaan zeggen omdat het ten eerste zinloos en ten tweede onderbrekend was. De jongen werd al zenuwachtiger, gokte ze, nu hij voor het grote publiek stond. Tja, als leraar wende je daar wel aan. Ze zag af en toe een bekende gestalte in de menigte, hoewel ze het nooit echt zeker kon zeggen omdat de mensen maskers ophadden en meestal niet haar kant opkeken. Ze was slecht in het herkennen van mensen onder een façade, wat zich ook in real life kenmerkte, maar eigenlijk maakte het haar niet zoveel uit; om zelf open te blijven moest je je niet verdiepen in de theorieën van zij die zich liever in de duisternis schuil hielden. Alles moest eens aan het Licht komen, vandaar dat zij zo dol was op haar magie. Zonder haar Light magic had ze toch heel anders in elkaar gestoken, daar durfde ze bijna vergif op in te nemen. Maar dat was bijna bij iedereen toch wel zo, dat hun magie een groot deel van hen uitmaakte? Haar aandacht was in één keer terug in het hier en nu toen Savador op de microfoon tikte en om aandacht vroeg, wat ook in een paar seconden gebeurde. Ze was wel geschrokken van het plotse geluid, maar dat was niet aan haar te zien. Iedereen keek toch naar Savador, dus niets aan de hand. Zijn toespraak was redelijk standaard, maar daarom niet minder waar. Malaika keek even de zaal in toen zij genoemd werd en was tevreden met de mededeling over 'geen muurbloempjes'. Als je hier was, dan moest je dansen ook! Haar blik gleed het volgende moment naar Elwin, die praktisch voor de microfoon hing en de woorden die hij had willen zeggen spontaan vergeten was. Niet veel later werden die hem ingefluisterd en kon hij het, op een vertederende toon, ten gehore brengen. Ze begaf zich weer van het podium af toen de muzikanten hun stuk begonnen en keek naar Elwin die maakte dat hij wegkwam. 'Toch nog de zenuwen,' lachte ze vertederd. Zo, het bal was geopend, het dansen kon beginnen. Misschien wilde Uda de eerste dans van Savador hebben? Ze keek even naar de vrouw maar was niet in staat haar uitdrukking te peilen. Ondertussen keek ze ook uit voor leerlingen die al gingen dansen, want ja, daar was het nu ten slotte toch tijd voor.

Mensen druppelde binnen. Zonder echt aanwezig te zijn staarde hij de ruimte in. Hij had geen idee wat hij hier moest. Of wat hij moest doen. Erg druk was het gelukkig nog niet. Rustig nam hij een drankje en zocht een rustig plekje om te zitten. Als hij de hele avond moest gaan staan op die hakken kwam hij morgen niet meer overeind. Zuchtend keek hij naar buiten. Hoe lang ging hij hier zitten, moest hij misschien zelf proberen om contact te maken of ging hij afwachten? Glazig tuurde hij weer naar de zaal om nog wat andere mensen te bekijken. Hun kostuums waren niet eens zo slecht gemaakt. Niet echt puur horror maar dat had hij wel verwacht, ergens. Het was ook niet bepaald smakelijk om met een gezicht vol nepbloed te gaan dansen. De eerste mensen betraden de dansvloer al herkende de jongen de meeste mensen niet. Ciel draaide zijn hoofd weer bij. Het voelde hier heel anders dan dat hij gewend was. Feestjes waar hij gedwongen heen moest en moest lachen. Hij was hier nu ook een soort van gedwongen maar het voelde niet zo dwingend. Gedwongen om te lachen vriendelijk te praten met vrouwen en mannen die niks meer wilde dan geld. Mensen die allemaal net zoals hem een groot toneelstuk speelde. Hij wilde iets van hen, hun wilde iets van hem. Zo niet dan kwam die dag wel dat je elkaar nodig had. Geven en nemen zo was het altijd al geweest. Dat was zijn wereld en verder hoefde hij niet te kijken. Vreemd, hij was hier maar voelde zich niet gedwongen om contact te maken. Misschien was het wel beter zo. Hij hoefde hier tenslotte niet de hele avond te zitten. Als te verveeld werd ging hij gewoon midden in de avond weg. Simpel zat, of tenminste één dans en één gesprek aanknopen met iemand. Dat was zijn ''goal'' voor vanavond.

*Kort Sorry ._.'
Btw Ciel is onherkenbaar (aa')*