Carali keek om haar heen. Waar was ze nou toch. Ze liep al uren rond te dwallen. Ze snuffelde maar kon de weg terug niet meer vinden. Carali werd ontrustig en keek niet uit waar door ze viel. Carali stond met moeite op. Ze keek om haar heen en ging zitten waar ze in huilen uitbarste. Waarom moest ze hier heen gaan. Ze was moe had honger en pijn. Carali schrok op van een geluid en ging op haar hurken zitten. Ze sprong op een rots en keek de persoon met een schuine hoofd aan. 'Hallo?'Vroeg ze moe en voorzichtig.

Vivian liep door de oude ruines en kwam bij een ingang. Ze ging naar binnen en keek haar ogen uit. Het was mooi hier. Vivian liet een licht lichtje branden zo dat ze beter kon kijken. Ze liep door en kwam in een dolhof terecht. Vivian liep ergens heen en zag iemand op een rots zitten. 'Hallo.'Hoorde ze een zachte stem zeggen die moe en voorzichtig klonk. Vivian liep naar de stem toe en zag een meisje op een rots zitten. Ze was anders dan andere kon Vivian zien. Het meisje zag er uit als een aap. 'Hey.'Zei Vivian voorzichtig. Niet wetend of ze voor haar uit moest kijken of niet.

De persoon leek een meisje te zijn dat dichter bij kwam. Carali zag dat het meisje licht bij zich had.
Ze viel van de rots af omdat het licht te vel was voor haar ogen. Carali wreef in haar ogen en stond op.
'Weet jij de weg terug.'Vroeg ze voorzichtig. Carali snuffelde even met haar neus en rook dat het meisje eten bij zich had. Ze sprong van opwinding en van het geknor in haar maag.
'Heb je eten.'Vroeg ze hopend. En keek het meisje weer met een schuin hoofd aan.

Met sloffende passen liep Bellingar met zijn handen weer eens diep weggestoken in zijn broekzakken over het veld. Het was saai, ongelofelijk saai. Nergens kon hij mensen vinden die interessant genoeg waren om zijn aandacht vast te houden, Sam was nergens te bekennen en geen enkele meid leek losjes genoeg om mee te praten. De enkele stenen leken vanuit het gras omhoog te reizen, gaven de eerste punten aan van het oudste gebouw van de school. Vergaan in de tijd doemde de ruïne voor hem op. Zijn nonchalant warrige look zorgde ervoor dat zijn groengele ogen die nu voor een moment niet op meiden jacht waren tussen de blonde lokken door deden kijken, maar zijn gehoor ving het geluid op van een paar hogere stemmen. Een kalme toon, maar de vrouwelijke toon erin deed zijn aandacht opeens geheel terugkeren waarbij hij zijn kin optilde en met een ontspannen blik zijn ogen over de stukken die voor hem zichtbaar waren glijden. Met kalme passen, zijn charmante houding die nu langzaam begon te weerschijnen in zijn ogen liep hij door totdat de rug van een meisje met zwarte haren zichtbaar werd. Eindelijk, afleiding. Of ze alleen was wist hij niet, bleef met zijn schouder kalmpjes tegen een muur aan staan waardoor hij het aapachtige meisje niet zag. 'Zoo...' klonk zijn zachte stem warm, schoot zijn hoofd om toen hij een tweede vrouwelijke stem nu hoorde. Met een onzichtbare genieting deed hij een stap verder zodat hij om de muur heen kon kijken. Zodra zijn groengele ogen hun blikveld verwijdde en hij ze oprichtte naar het andere vrouwelijke gestalte bevroor zijn lichaam. Zijn lippen kwamen van elkaar af waarbij zijn normaal zo goed gespeelde warme blik had gezeten werden zijn ogen nu van schrik groter. Verstijfd bleef hij neer staren op het meisje met de krullende apenstaart en de duidelijke dierlijke trekken. Zijn ogen gleden over haar heen, had sowieso al nooit een schaamte gehad als hij vrouwen bekeek. Maar dit was een ander geval, dit was iets waarvan hij nooit had geweten dat het werkelijk kon. De karikastieke trek kwam boven druipen, kwam in strijd met zijn voorliefde voor elke vrouw. De haat en walging kwam langzaam boven drijven, zijn ogen vernauwde zich waarin de diepe wrok langzaam zichtbaar werd. Zijn gezicht vertrok, toonde de walging voor dieren nu meer dan welke emotie ook. 'Gadver,' klonk het zacht vol met afgunst waarbij zijn ogen nog steeds op het apenmeisje gericht bleven. Dieren, als er iets was waar hij het liefst uit de buurt van wilde blijven was dat het wel. 'Wat doet dat hier?' vol afschuw deed hij een stap achteruit, liet zijn ogen naar het andere meisje schieten om ze daarna haast weer panisch op het apenmeisje te laten vestigen alsof ze hem iets vreselijks aan zou doen zodra hij zijn aandacht van haar af haalde. Het was al misselijkmakend, een schande dat dit gemengd was. Een meisje, iets waar hij uren van kon genieten, zowel niet dagen. Maar omhult door de walgelijke trekken van een dier, hoe kon dit nog leven.

Carali keek nog steeds hopend naar het meisje tot dat ze iets hoorde. Ze richte haar blik naar de plek waar het geluid vandaan kwam en keek de jongen recht in de ogen aan. Carali zag de blik in de ogen van de jongen. Woede kwam in haar op zetten. Maar de angst die ze voelde was groter dan de woede. Er verschreen trannen in haar ogen. Hadden ze haar nog niet genoeg voor gek gezet. Al die blikken die zeiden dat ze beter dood kon zijn dan levend. Eindelijk dacht ze dat ze er van af was. Maar iedereen hier was gewoon het zelfde. Het ging toch om het innerlijk en niet om het uiterlijk. Blijk baar dacht deze jonge er anders over. Angstig deed ze een paar passen naar achteren. Ze keek van de jongen naar het meisje draaide zich toen weg en op een menselijke manier maar toch met meer snelheid weg.

Even later kwam ze bij een plekje en daar ging ze zitten. De tranen in haar ogen werden erge. Ze stond op en sloeg met haar vuist tegen een stapel stenen die omlaag vielen. Haar staat kwam er tussen.
Carali gilde het uit van de pijn. Ze probeerde de steen weg te duwen maar het hielp niet.
'Help.'Riep ze. Hoopent dat de jongen of het meisje haar zou horen.

Voor dat Vivian kon antwoorden zag ze dat het meisje iets hoorde. Vivian draaide zich om en zag een jongen vol afschuw naar het meisje kijken. Vivian's ogen keken woedent toen ze zag dat de jongen zo deed. Hoe kon hij dat doen. Vivian wou zich om draaien naar het meisje maar merkte dat ze al weg was.
Vivian draaide zich weer om naar de jongen en loopte met grote stapen naar hem toe. 'Hoe durf je zo naar haar te kijken.'Vroeg ze met een stem vol haat. 'Het is toch ook maar een mens.'Vroeh ze woedent. Ze had zin om de jongen een pak slaag te geven maar hield zich in.
Ze wist nu al dat ze deze jongen hate. Vivian hoorde een gil en keek naar de plek waar het meisje was verdwenen. Ze keek even naar de jongen en toen weer naar de plek waar het geluid vandaan kwam.
Vivian stond op het punt om naar het geluid toe te rennen.

De ogen van de aap - voor hem was het gewoonweg geen meisje of vrouw meer - blikte terug. Even dacht hij een sprankje haat en woede te zien, maar de angst in de dierlijke ogen overmeesterde. Net goed, als beesten zich in de buurt van mensen behoorde te vertonen was dat wel onder angst en onder druk. Geen enkele mogenlijk om zelf tot actie over te gaan, als ze in de buurt van mensen kwamen was dat wel onder het bevel van tweebeners. Nog steeds met pure walging die van zijn bevroren en afwerende houding af leek te druipen zag hij tot zijn opluchting dat het dier zich met een ruk omdraaide en hem op het lopen zette. Zijn aandacht werd naar het zwartharige meisje getrokken, was haar voor een moment vergeten uit pure opluchting toen het dier zich leek te bedenken en zich uit het gezeldschap verwijderde. Zijn lichaam ontspande, hoewel zijn ogen nog weerzingwekkend naar het punt staarde waar de aap verdwenen was. Een beeld om nachtmerries van te krijgen, de pure schoonheid van een vrouw verpest door de dierlijke trekken. Toch schoten zijn ogen naar beneden en opzij toen het andere meisje vanuit zijn ooghoeken zijn gezichtsveld binnen kwam lopen. Je zag meteen dat zijn houding veranderde zodra zijn ogen zich in die van haar richtte, ontspande zich om al even kalm in de woedende ogen van haar terug te kijken. 'Hoe bedoel je?' beantwoorde hij haar woedende woorden, trok zijn wenkbrauwen vragend op om haar met een menende onbegrijpende blik aan te kijken. 'Méns?' haar houding begon hem nu een beetje te beseffen, waarbij zijn wenkbrauwen naar elkaar toe kropen in een onbegrijpelijke frons. 'Noem je dat een méns? Heb je ooit een méns gezien met zo'n walgelijk uiterlijk? Een stáárt..' viel hij vol onbegrijpenlijkheid terug op haar woorden, de walgende ondertoon alweer duidelijk hoorbaar in zijn normaal zo'n vleiende stem als hij in het bijzijn van het vrouwelijke geslacht was. Hij zag haar blik omschieten bij de gil vanuit de verte, een gil die in zijn woorden meer als een dierlijke roep weerklonk en daarom totaal zijn aandacht niet trok. Haar houding zei hem genoeg, en was voor hem genoeg om in actie te komen. Zijn hand pakte die van haar vast, zijn ogen opeens met een dodelijke serieuze trek. 'Je gaat daar niet heen,' weerklonk zijn stem zacht, bezorgd om het feit dat ze naar het geluid toe wilde. 'Wie weet wat voor plannen dat ding heeft,' zijn vingers vlochten zich tussen de haren, hield haar hand vast zodat ze niet bij hem vandaan kon rennen. 'Ik laat het niet gebeuren dat iemand als jij gevaar loopt in de buurt van zoiets,' een diepe haat weerspiegelde even in zijn ogen zodra hij verwees naar het apenmeisje. Zijn hand trok zachtjes naar achter, zodat ze gedwongen was dichterbij te komen om zijn andere hand zachtjes op haar schouder te leggen en haar haast smekend aan te staren. 'Blijf bij me,' klonk zijn stem haast gebroken zachtjes, alsof het een zaak van leven of dood was.

'Ja ik heb het gezien. En ik vind het niet walgelijk.'Zei ze woedend. Vivian wou naar het geroep toe rennen maar werd tegen gehouden door de jongen. Vivian voelde hoe haar hand werd gepakt.
'Jij beslist niks over mij.'Zei ze zacht maar woedend. 'Straks heeft ze hulp nodig. Geloof me ik red me zelf wel.'Zei ze tegen de jongen en wou zich los trekken maar de jongen hield nou ook haar schouder vast. 'Waarom zou ik.'Zei Vivian. Vivian haalde diep adem en blaaste de lucht uit. Hier door ontstond een wind vlaag. De jongen viel om. Vivian draaide zich om en rende weg. Voor dat ze verledig uit het zicht was draaide ze zich om. 'Waag het niet mij achterna te gaan.'Zei ze drijgend. Vivian rende naar het geluid toe en al snel had ze het meisje gevonden. Ze keek naar de steen die op de staat lag.
Met een beetje wind kon ze de steen van de staat af halen. Vivian liep naar het menseaap toe en bekeek de staart. Die nog goed was. Haar blik viel op een kapote knie die ernstig boelde. Vivian maakte een stuk van haar blousje kapot en deed het om de knie heen. Daarna nam ze het menseaap in haar armen en trooste het meisje.

Carali keek het meisje bedankt aan toen het meisje de steen van haar staart af haalde. Carali keek hoe ze naar haar knie keek en ever later voelde Carali de armen van het wild vreemde meisje om haar heen.
Carali huilde stilletjes verder. 'B-bedankt.'Zei ze voorzichtig en maakte zich los uit haar armen.
Carali stond met moeite op en bekeek haar staart. Gelukkig was de schade klein.
Carali keek het meisje aan en vroeg zich af waarom het meisje haar niet raar aan keek.

Vivian, zou je alsjeblieft niet Bell willen besturen . Het is misschien iets kleins, maar ik wilde het toch eventjes zeggen

Weer zo'n blind wezen die niet inzacht wat voor walgelijke creaties dieren wel niet waren. Dat ze goed waren voor vlees en andere dingen, maar iets in de zin van huisdier was het gewoonweg afschuwelijk. Hoe had men het ooit verzonnen om samen met zoiets wilds samen te leven. Een draai in geschiedenis die Bellingar voor geen ene moer snapte, had dieren nooit gezien als iets liefelijks en warms om een vorm van liefde mee te delen. Evenals zijn identieke tweelingbroer Nearvus was hij iemand geweest die een hond eerder een steen naar zijn kop te smijten als die in de buurt kwam dan warm te omhelsen en van de zachte vacht te genieten. Het meisje bleef hem hatelijk aanstaren, kon niet weg doordat hij haar hand vastgepakt had. 'Het is een wild dier en het zal de natuurs wil zijn als het iets overkwam. Nergens voor nodig om jou zachte handen aan vies te maken,' negeerde haar uittingen dat hij niets over haar te zeggen had, reageerde op het feit dat ze dat ding werkelijk een geslacht gaf. Zijn hand was zachtjes op haar schouder komen liggen in een poging haar ervan te overtuigen dat het niet veilig en iets goeds was om achter de schreeuw aan te gaan. Zijn handen lieten haar los toen de onverwachte aanval midden in zijn borst terrecht kwam. De windvlaag hem dwong zich eerst op zijn eigen evenwicht te focussen waardoor de greep op haar hand verslapte en hij al gauw weer met een lege hand stond. Zijn evenwicht terug gevonden blikte hij met een mengeling van onbegrijpenheid en woede naar de rug van het meisje dat zich nu op een snel tempo van hem verwijderde tussen de stenen muren. Met een gefrustreerde zucht haalde hij een hand door zijn blonde lokken, om daarna weer op te kijken en duidelijk geïrriteerd de weg te volgen die het dier en het meisje gevolgd waren. Terwijl hij liep knipte zijn vingers telkens haast als een tik, ontsnapte er bij elke knip een paar vuurvonken die wezen op pure irritatie dat hij achter het meisje aan moest omdat ze blijkbaar te dom was om in te zien dat wat ze deed zelf al oerstom was in zijn ogen. Toen hij het tweetal in het zicht kreeg speelde de misselijkmakende walging weer in zijn buik op bij het zien van de staart van het aapding, waarna de rest van het nu staande lichaam zichtbaar werd om vervolgens het zwarte meisje zittend op de grond te zien. Zijn handen balde zich nu met pure spierkracht in vuisten waarbij hij zijn passen versnelde. 'Wegwezen,' sisde hij naar het dierlijke meisje, zijn ogen toegeknepen in pure walging en afkeer, bleef naast het zwartharige meisje stil staan. 'Ik laat het niet toe dat die instincten van je haar iets aan zullen doen,' het bleef Bellingar, zijn iets té open kant naar vrouwen toe bleef zelfs in deze walgelijke situatie aan de overhand. Een bewijs dat deze voorkeur en interesse zo sterk was geworden door de afgelopen jaren dat het gewoonweg in zijn gedachten- en bewegingspatronen zat. Een van zijn vuisten ontspande zich zodat zijn vingers vrij kwamen en hij deze hand omhoog haalde. 'Of wilde je eerst nog spelen?' op zijn opgerichte handpalm ontstond een klein, vlikkerend vlammetje waarbij er op zijn gezicht een verwrongen glimlach ontstond waaruit niets dan serieuze walging en haat te halen was. 'Hoe kun je zo stom zijn,' even schoten zijn ogen opzij naar het zwartharige meisje, keken haar aan alsof ze het dierbaarste voor hem was. Zijn ogen voor even in een wanhopige stand gekeerd, een haast hartverscheurende onbegrijpenheid erin te zien voordat zijn ogen weer terug schoten. Zodra ze zich weer op het apenkind richtten keerde de hardheid terug, had zich laten overnemen door zijn haat jegens dit alles.

Carali zag de jongen al aan komen lopen. Ze beef de jongen aan kijken en werd allen maar bozer.
Hoe durfte hij te denken dat ze niet menselijk was. Haar woede werd erge en haar angst verminderde.
Toen ze zag hoe het vuur in zijn hand ontstond. Glimlachte ze. Haar tanden konden ze zien maar niks wees er op dat ze een dierlijk gebit had.
'Soms maken mensen een grove fout.'Zei ze met een menselijke stem.
'En die fout is dat wij 'mensen' allen maar naar het uiterlijk kijken.'Zei ze.
'Ik mag dan wel een misfout zijn. Maar ik ben en blijf een mens.'
Na die worden zette ze een paar stappen naar voren.
Ze hief haar hand op en er verschreen een vuur bal in haar hand.
Ze speelde er een tijdje mee en keek dan weer naar de jongen.
'Kan een dier dit.'Vroeg ze terwijl ze naar de vuur bal keek die steeds groter werd.
Ze gooide het van haar ene hand naar de andere en ging zo door.
Ondertussen keek ze naar de jongen en wachte zijn reactie af.

'Geen dank.'Zei Vivian. Ze hoorde de jongen ook aan komen en volgde het hele gesprek.
Vivian keek met walging naar de jongen. Hoe durfde hij te doen als of ze elkaar kenden.
Vivian stond op en keek van de jongen naar het meisje.
Het meisje had gelijk. Dieren konde zulke dingen niet doen.
Vivian ging tussen de jongen en het meisje in staan en keek de jongen aan.
'Weet je wat ik niet snap. Wat boeit jou het nou dat mij wat over komt.'Vroeg ze aan de jongen.
Daarna richte ze zich op het meisje. 'Je moet niet naar andere luisteren. Ze zien de dingen anders dan jou.'Zei Vivian. Vivian liep naar het meisje. 'Kom je moet naar de ziekenzaal.'Zei ze terwijl ze haar arm om haar schouder sloeg en wachtte tot ze mee zou lopen.

Sorry kun je het me vergeven?xD Bedankt dat je het zegt trouwens.

*denkt hard na*... NOOOOUU, ik weet het niet heurw Ö Voor deze ene keer dan he!

De hatelijke blik in zijn ogen verharde alleen nog maar bij het zien van de glimlach die zich opeens op het eerst nog zo angstige gezicht vormde. Zijn normaal zulke warme, groengele ogen boorde zich in die van de aapmens, gaf geen sprankje medelijden of besef. Enkel een vreselijke haat en walging was van zijn gezicht af te lezen, zijn starende blik hatelijk on zonder onderbreking in die van haar gepint. Een geluid wat door kon gaan als een sarcastische lach, zo kort dat het klonk als een snuif uitte hij door haar reactie op zijn houding. Grove fout? Blijkbaar kon dat ding ook nog eens iets in de richting van denken, en behalve de dierlijke kreten die hij eerder had gehoord had het zichzelf blijkbaar aangeleerd om te praten. 'Voeg jezelf niet aan ons toe, ding' reageerde hij venijdig op haar woorden dat ze zichzelf bij de mensen plaatste. Als benadrukking schoten zijn ogen even over haar lichaam, om daarna weer even onhartelijk terug te vestigigen in die van haar. 'Misfout? Je zou er beter af zijn diep in het bos waar niemand je ziet. En nogmaals; hoe durf je jezelf een mens te noemen. Ik heb vuurhonden nog met menselijkere trekken gezien dan.. jij,' duidelijk een happering in zijn woedende stem, gaf aan dat het hem moeite kostte het meisje werkelijk te erkennen en haar zelfs al 'jij' te noemen. De hand waarop het vlammetje speelde balde zich tot een vuist, waarna de vlam zijn gehele hand omvatte en rond zijn huid likte zonder dat hij er last van leek te hebben. De enige training die hij ooit in zijn rijkeluis levendje had gehad was dat van de vechtkunst, voornamelijk gericht op de seremoniële princiepes, maar wel degelijk bedoeld om zich te verdedigen. Een simpel vlammetje aansteken met een vingerknip was daarin tegen weer iets te gedetailleerd voor hem. Ergens verasste het hem totaal niet dat het meisje waarna ze een paar stappen naar voren had gezet, ook haar eigen hand op tilde om deze te doen ontvlammen. Sceptisch trokken zijn toegetrokken wenkbrauwen omhoog, om een al even sarcastische lach uit te slaken bij het horen van haar woorden. 'Er zijn schaduwwezens die enkel in je schaduw hoeven te bijten om het bloed je lichaam uit te doen gutsen. Ik heb draken gezien die vuur spuwen, grondwezens die bijna menselijke ondergronsde kastelen maken met hun aangeboren stuurkrachten. Ik heb fretten met luchtmagie zien verdwijnen en tevoorschijn komen. Je kan mij niet overhalen met zo'n simpel truukje dat je íets weg hebt van een mens. Je bent een kameleon, neemt de vorm aan die voor jou zo gemakkelijk uit komt. Wedden dat zodra het donker wordt je verdwijnt met je walgelijke dierenvriendjes het woud in om daar de zwakkere en struinende leerlingen te grijpen en open te scheuren totdat hun bloed zich vermengt heeft met die vlooienvacht en je het vlees tussen je tanden uit kan peuren,' zichzelf alleen maar bozer makend door de walgelijke ideeën die hij van haar kreeg, de vuist naast zijn lichaam zonder vlammen die nu lichtjes trilde bij het besef dat dit ding door wilde gaan als mens. Hoe durfde het, hoe durfde het de zuivere en betere mens met zichzelf te vergelijken. 'Om nog maar te zwijgen over die dierlijke driften,' gruwelde hij, zijn mond strak getrokken tot een streep en zijn ogen witheet van woede. Het zwartharige meisje bleef zich aanhouden, kwam tussen hun in staan terwijl ze zich op Bellingar richtte. Alleen al het feit dat zij duidelijk door kon gaan voor een normale vrouw zakte de woede iets weg uit zijn gezicht. 'Welk recht hebben wij mannen anders op deze wereld? Ga je me het recht ontnemen dat ik een wonderlijke vrouw als jij niet mag beschermen tegen de waanideeën die haar door haar goeie karakter worden aangepraat, haar beschermen tegen zichzelf als dat nodig is,' zijn stem opeens een stuk zachter, zijn ogen strak op haar gericht met een haast vragende warmte erin zichtbaar. Zijn ogen vernauwde verder toen ze zich de rug naar hem toe keerde en toch de andere kant koos. Met een ruk bracht hij zijn opgeheven vuist naar beneden, waarin in een zwaai de vlammen leken op te lossen in het niets. 'Kom niet huilend bij mij of iemand aan,' sisde hij zachtjes, sloeg zijn armen over elkaar om zijn nu weer ongeremde walgelijke blik naar het apenmens te kijken. Dat ze hier überhaupt was toegelaten, misschien moest hij maar eens met Savador gaan praten, in de laatste dagen van zijn leven. Voordat de twintig dagen om waren moesten hij de laatste regels doorbrengen op deze school, en zo maken dat het volgende schoolhoofd ze niet konden veranderen.


Bellie is echt gemeen Ö, foei Bell

Carali werd steeds bozer. De meeste dingen negeerde ze. 'Helaas voor jou ben ik vegetarier en heb ik geen vlooien dus ik weet me god niet waar je over praat.'Zei ze woedend. Ze trok zich los van het meisje en zette een paar stappen voor uit. 'Weetje eigelijk ben ik 89% mens. En jij wil me niet eens een mens noemen. Denk je nu echt dat ik zo wil zijn. Ik heb jaren geprobeerd om van mijn staart af te komen. Telkens als ik hem er af knipte bloede het uren. Maar naar een week zat hij er aan. Kan ik er verdome wat aan doen dat ik anders ben.'Riep ze nu uit. Ze stond nu voor de jongen en ademde zwaar in en uit. Carali kon zich niet meer in houden en viel de jongen aan. Ze sloeg hem in zijn gezicht en trapte hem tussen de benen. 'Ik haat dit.'Riep ze weer. Daarna draaide ze zich om en wou weg lopen.

Al even ongelovig en sceptisch trokken zijn wenkbrauwen weer omhoog toen het beest zijn woorden nog durfde tegen te spreken. 'En alsof ik de woorden van een mislukt beest geloof,' nonchalant sloeg hij zijn armen over elkaar om het aapmeisje aan te kijken alsof ze zojuist had beweerd dat hij een meisje was en dat zei zonder enig bewijs. Zijn gezicht verschoot, de walgende trek nam weer de overhand toen het meisje een paar stappen dichterbij deed waarbij hij gruwelend zelf een stap naar achter verplaatste om uit haar buurt te blijven. 'Ik kan ook verhaaltjes verzinnen, dier. En met magie kan meer gedaan worden dan deze poppenkast aan menselijke uiterlijkheden te tonen. Wat doe je hier eigenlijk op een school, proberen de ratten te verleiden om vriendjes en voedsel te hebben?' van zijn walgende mening begon hij steeds verder om te slaan in een harteloze bui om de woorden van het mensenaapje tegen te spreken en daarbij glashard door te laten drukken dat ze voor hem beter in het bos kon blijven of als circus aap kon leven. Ze stond stukken dichterbij, waarbij hij nu walgend neerkeek op haar woedende gezicht en zijn hand voor zijn mond sloeg toen haar adem in zijn gezicht uitgeademd werd. Hij zou niet besmet worden met haar vreselijke lucht, een tweede reden waarom hij weer een stap naar achter zette om de afstand tussen hun groter te maken. Zijn hand kwam weer met een ruk naar beneden toen ze het nog durfde om hem te lijf te gaan ook. Met een vliegensvlugge elleboog kon hij haar slaande hand tegengaan, de verschillende keren dat meisjes hem hadden willen slaan nadat ze erachter waren gekomen dat ze alleen maar een spelletje voor hem waren geweest en er geen enig gevoel van liefde was geweest vanaf zijn kant was hij geoefend geworden om zulke slagen te omzeilen. Tegelijkertijd deed hij een vluchtige stap achteruit, bedacht zich dat hij nu drie keer zou moeten douche om het gevoel van haar aanrakingen van hem af te krijgen. Door zijn slechte concentratie bij zijn gedachtes en het ontwijken van haar hand zag hij haar been niet aankomen. Een snijdende pijn drong tot hem door, deed zijn ogen verwijden en zijn hand ongegeneerd naar zijn kruis grijpen toen haar voet in een vaart zich omhoog werkte tussen zijn benen. Een Raziaanse vervloeking rolde over zijn lippen toen hij dubbelklapte en met zijn andere hand op zijn knie steunde om vurig te hopen dat deze trap het gehele zaakje wel heel had gelaten. De brandende pijn bleef aanhouden, deed zijn ademhaling verscherpen om onverstaanbaar nog wat uitingen naar buiten te gooien die de onderwereld goedkeurend zou laten knikken. Met een verzwaarde uitademing rechtte hij zijn rug weer, liep nog een beetje wankelend omdat de pijn zich nog niet had verwijderd uit zijn heilige geval tussen zijn benen. 'Vervloekte aap,' siste hij woedend, elk spoortje van enige aardigheid in het mum van dat hij niet meer wilde dan dat ze uit zijn buurt bleef en hem niet aanraakte was verdwenen. Het zwartharige meisje was hij vergeten, zijn hoffelijke houding omhoog houden was hij kwijt. Woede kolkte in hem omhoog bij het feit dat ze hem had durven aanraken met haar besmette klauwen en hem werkelijk iets aan had gedaan. 'Hier ga je voor boeten,' siste hij tussen zijn tanden door, met een dreigende en zware toon wat aangaf dat het menis was. Zijn ouders zouden er niet blij mee zijn, maar met het goeie steentje dat hij had bij Savador zou hij zich er vast wel uit kunnen praten of kopen. Savador mocht hem, als een van de weinige. En haar waarschijnlijk niet, dus het voordeel had hij bij die man mocht hij erachter komen. Met benende passen liep hij haar achterna, hier en daar nog houterig doordat de pijn zijn zenuwen nog teisterde. Met een grijpende hand pakte hij de losse lokken van het aapmeisje vast, sleurde haar zonder genade naar achteren alsof hij een hond bij zijn halsband terug het huis in trok. Met de mannelijke kracht in zijn zorgvuldig getrainde lichaam smeet hij haar aan haar haren op te grond, greep ze vervolgens vast bij haar hoofdhuid om zijn lichaam boven haar te verplaatsten. Met een knie in haar rug, de kracht die hij aan haar haren uitoefende waardoor haar hoofd naar achter kantelde zodat hij haar langs haar gezicht langs aan kon kijken bleef hij zitten met een versnelde ademhaling uit pure woede. Zijn andere vingers strekte zich, waarna een kleine steekvlam van zijn vingertoppen af kwam terwijl hij zijn vingers dichterbij bracht bij haar kaak en wang. 'Verontschuldig je naar je meerdere. Zeg dat het je spijt anders zullen de gevolgen van de oerdomme daden voor de rest van je zielige leven zichtbaar zijn,' siste hij in haar oor, hield de vlammetjes dreigend naast haar gezicht waarbij zijn gewicht op haar rug drukte zodat ze geen kant uit kon. De blik in zijn ogen gaf duidelijk aan dat hij verblind was geweest door haar acties, ze in zijn ogen werkelijk een dier was. Hoe vaak was hij met Nearvus wel niet 's avonds naar buiten geweest, om zonder enige spijt of andere emotie de jankende straathonden van hun leven te beroven als ze te dichtbij kwamen. De haat voor dieren die geen duidelijke reden had was na hun jeugd er zo in gewikkeld dat het hun geen enkele moeite kostte dieren ook werkelijk te zien als slaven of anders als vieze creaties om ze als het moest al weer even gemakkelijk van deze wereld af te helpen. Zijn gespannen lichaam, de spieren die strak stonden onder zijn shirt waren niets meer dan een boodschap die schreeuwde om in te grijpen, omdat hij anders door zijn verblinde woeden zijn woorden nog werkelijkheid maakte zonder enige twijfeling.

Carali glimlachte toen ze hem hoorde vloeken. Ze had hem pijngedaan. Dat was zijn verdiendeloon.
Carali liep verder maar voor het het wist werd ze aan haar, haren terug getrokken.
Carali belande op de grond. Met een van zijn knieën in haar rug. De jongen trok harder aan haar, haren.
Maar ze gaf geen kik. Hij verdiende het niet om haar te zien gillen van de pijn.
'Bang dat je geen kinderbijslag meer krijgt.'Vroeg ze en keek hem recht in de ogen aan.
Carali zag de vlametjes bij haar gezicht. Maar in haar ogen zat geen emoties meer.
Carali beet op haar lip toen hij veder zijn knie in haar rug drukte.
'En daar moet ik bang voor worden. Voor een beetje vuur.'Vroeg ze.
Carali trapte met haar voeten tegen zijn rug en probeerde los te komen maar helaas lukte te het niet.
'Doe het dan.'Siste ze. 'Laat eens zien hoe stoer je bent.'Riep ze nu. En keek hem nog steeds in zijn ogen aan.

Vivian keek toe terwijl ze verbaast was.
Ze moest in grijpen maar wat moest ze doen. Vivian liep op de jongen af en probeerde hem weg te trekken. Maar dat lukte niet.
Hoe kon ze hem nou rustig maken. Vivian was diep aan het denken tot dat ze op een idee kwam.
Ze kon hem kussen. Misschien dat dat hielp. Vivian liep op de jongen af. Tilde zijn hoofd lichtjes om hoog en drukte haar lippen voorzichtig op de zijne. Vivian bleef zo staan en wachte op iets wat aan tonde dat het hielp.

-Gelukkig maar dat je me vergeeft (Doet dansjexD) ik weet hij is klein-

Zijn knie drukte zonder enige terughoudendheid in haar rug, drukte haar tegen de grond aan waarbij zijn handen haar hoofd strak naar achter trok in de ongemakkelijke houding. Zijn kaken klemde op elkaar onder de kracht die hij er op uit oefende, zijn brandende vingertoppen op een kleine afstand van haar kaaklijn. Haar woorden begreep hij niet, volgde haar gedachtes niet en zijn geest was te vertroebeld door de trillende woede zodat hij er ook geen antwoord op gaf. Zijn vingers verstrengelde zich alleen nog maar meer met haar haren om haar hoofd zo ver mogelijk naar achter te trekken in de ongemakkelijke houding. 'Zijn wilde dieren niet bang voor vuur?' siste hij met een duistere amusatie in zijn stem, de grijns op zijn lippen niets meer dan pure sadistische woede. Het menselijke deel wat nog zichtbaar was aan haar was geheel verdwenen in zijn ogen, het enige wat onder hem lag was het walgelijke dier dat hem tot zijn grenzen dreef. Het gespartel onder hem deed hem goed, ze zou spartelen als een bange hond om hem te smeken haar los te laten. 'Graag,' hij had zijn lippen naar haar oor gebracht om de woedende fluistering erin uit te spreken waarna zijn hand naar achter schoot en de krullende staart vast greep. De vlammen omvatte zijn hand en haar staart, waren geen grote vlammen maar de warmte om haar staart voerde hij langzamerhand op. Het geruk aan zijn schouders van de plotselinge tengere handen deden zijn hand plots loskomen van de staart, waarbij de sissende kleine vlammen de lucht in schoten. 'Laat me..' klonk zijn woedende stem waarbij zijn hoofd al even krachtig omdraaide. De plotselinge handen rond zijn gezicht die zijn van woede vertrokken gezicht deden op tillen zorgde ervoor dat hij zijn toegeknepen ogen op kon richten in die van het meisje. In een reflex spande de laatste spieren van zijn lichaam, maar verdwenen de vlammen rond zijn vingers langzaam toen hij met verwijdde ogen in het niets staarde toen haar lippen de zijne raakte. De plotselinge warmte van haar lippen op die van hem had hij niet zien aankomen, had zijn woede geheel zijn gang laten gaan. Langzaam verslapte de kracht in zijn andere hand om haar haren, waarbij zijn vingers los gleden van haar haren waarbij ze langzaam er tussendoor los gleden waarbij zijn armen nu slapjes naar beneden hingen en zijn ogen dicht gleden. Hoewel zijn knie nog met zijn volle gewicht in de rug van het aapmeisje steunde, de andere naast haar in het gras, beantwoorde hij haar lippen op zijn professionele en geoefende manier. Na al die lippen had hij genoeg kunnen oefenen. Zijn rug weer geheel gestrekt, had dat gedaan zonder het contact tussen hun lippen te verbreken. Langzaam zakte de spanning weg uit zijn lichaam, fronste zijn wenkbrauwen zich lichtjes boven zijn gesloten ogen toen hij besefte waar ze mee bezig was. Zijn ene hand kwam omhoog om zachtjes rond haar gezicht te komen liggen, een tedere aanraking waarna hij zijn lippen voorzichtig van die van haar haalde en zijn ogen opende. Gelijk richtte deze zich in die van haar, had zijn gewicht nog niet van het aapmeisje afgehaald waardoor hij eigenlijk letterlijk boven op haar zat met zijn lichaam, steunend op zijn knie. Hoewel de strakke trekken rond zijn mond en ogen nog niet weg waren, was de blik in zijn ogen flink verzwakt terwijl in stilte alleen maar op staarde in die van haar. 'hoe prachtig jullie ook zijn, vrouwen weten altijd wel de zwakte te vinden van een man,' het was niet duidelijk of de toon in zijn stem die van een geïrriteerde of verwonderde man was. Zijn hand gleed zachtjes van haar gezicht af, waarbij zijn kin daalde en hij zijn nu weer voor even strak geworden blik op het meisje richtten. De brandplek op haar staart moest haar in zijn ogen genoeg geven om over na te denken. 'Laat dit een waarschuwing zijn,' zijn stem opeens weer kil, in tegenstelling tot daarnet toen hij tegen het zwartharige meisje sprak. Zonder enige poging om zachtjes te doen zette hij met zijn knie op haar rug af om op te staan en het vuil van zijn kleren af te kloppen. Met nog pure verachting bleef hij op het aapmeisje neerkijken, hoewel hij weer tot zinnen was was zijn mening over dieren niet veranderd. Langzaam gleden zijn ogen weer met licht gefronste wenkbrauwen naar het zwartharige meisje, bleven daar hangen om haar haast onderzoekend aan te blijven staren.

Vivian merkte dat de jongen vaker had gekust door de manier hoe hij het deed.
Ze voelde zijn hand die nu op haar wang lag.
Vivian maakte een teleurgestelde geluidje toen hij zijn lippen van de hare haalde.
Ze voelde hoe zijn hand van haar gezicht af gleed. Snel pakte ze zijn hand weer.
En hield die stevig vast. Waarom dat wist ze niet maar ze wou weer die lippen van hem voelen.
Vivian duwde de jongen ietjes naar achteren zo dat hij tegen een muur kwam te staan en drukte weer voorzichtig haar lippen op de zijne.

Carali gilde niet toen hij haar staart verbrande. Ze was eindelijk los. Carali sprong op en rende weg.
Ze keek om en walgde er van om het meisje met zwart haar de jongen te zien kussen.
Carali rende weg ze moest zo snel mogelijk naar de ziekenzaal.
Naar aan paar minuten te hebben rond gedwaalt vond ze eindelijk de weg terug.


(Carali verlaat nu dit topic)

Dat het aapmeisje onder hem vandaan sprong zag hij alleen vanuit zijn ooghoeken. Het was het niet waard om zijn aandacht op te richten, daarentegen merkte hij de hand van het zwartharige meisje dat in die van hem bleef haken. Hij had haar voor even haast onderzoekend aangekeken, nog half in de ban van zijn woede die daarvoor als kolkende lava door zijn aderen had geraasd. Vanuit zijn ooghoeken zag hij het aapmeisje weg sprinten, hoopte vurig van binnen dan de brandafdruk in de vorm van zijn hand eentje van een derdegraadsverbranding was. Maar een versterkte kracht aan zijn hand deed zijn aandacht ergens anders op richten. Hoezeer hij ook niet van plan was geweest achter de harige vlooienbaal aan te gaan werd die mogelijkheid hem geheel ontnomen toen hij een druk tegen zijn borst aan voelde. Ietwat ontregeld - zijn hoofd was nog steeds bij het heerlijke gevoel hoe de staart weg schroeide onder zijn hand - richtte hij zijn blik naar beneden op het moment dat de muur tegen zijn brede rug aan drukte. Haar gezicht kwam dichterbij, een teken voor hem om te ontspannen waarbij zijn schouders wat zakte en het bekende gevoel van de warme lippen tegen die van hem hem weer overspoelde. Zijn ogen zakte dicht, zijn lippen beantwoorde die van haar even zachtjes als ze haar lippen op die van hem had gedrukt. Midden tussen de ruïnes konden de zachte windvlagen niet komen, stonden ze beschut tegen de buitenwereld waarbij bij hem ergens de overschakeling van haar gedrag niet doordrong. Zijn handen gleden naar haar heupen, trok haar vrouwelijke lichaam tegen die van hem om de aanraking tussen hun lippen te versterken. Terwijl zijn handen langzaam door gleden naar haar zij om zijn armen daarna rond haar middel te wikkelen nam hij gebruik van de situatie, oefende haar lippen uit om te kijken wat ze kon en hoe hij haar kon verrassen. Een van zijn handen kwam omhoog, legde deze om haar gezicht heen waarbij zijn vingers bij haar nek tussen haar haren gleed. Na een tijdje, toen hij voelde hoe elk beetje woede en spanning weer uit zijn lichaam was gezakt kwamen zijn lippen weer langzaam van die van haar af, ronde de zoen perfect af om zijn gezicht op een kleine afstand te houden. Hun neuzen nog bijna tegen elkaar terwijl hij zijn ogen opende en die van haar opzocht. Met een nieuwe kalmte erin zichtbaar, de geelgroene ogen nu met de charmerende warmte er weer in terug blikte hij op haar neer. 'En waaraan heb ik deze aandacht aan verdiend, lieve...' het laatste zo gezegd dat zij de zin af moest maken met haar naam, zijn wenkbrauwen lichtjes opgetrokken om de zacht vragende ondertoon in zijn stem kracht bij te zetten.


Is gooeed

Vivian genoot van de kus maar toen de kus klaar was. Schrok ze zich dood.
Wat had ze gedaan. 'Vivian.'Zei ze. Vivian trok zich los en keek om haar heen.
Ze was blij dat niemand het had gezien. 'Shit wat heb ik gedaan.'Vroeg ze zich zelf af.
En ze hadden haar nog gezegt dat ze niks met een leerling te doen.
'Hoe oud ben je wel niet.'Vroeg ze aan hem. Vivian ging op de grond zitten en dacht na.
Hij moest zijn mond er over houden maar hoe ging ze dat voor elkaar krijgen.
'Hoe kon ik zo dom zijn.'Fluiserde ze.

Haar gezicht sprak boekdelen, de toon in haar stem zei genoeg. Ondanks dat ze zichzelf op hem geworpen had - Bellingar had natuurlijk hélemáál niets gedaan - kon hij van haar houding af lezen dat het nooit de bedoeling was geweest. Ze stapte uit zijn armen, waarbij Bellingar zijn handen losjes in zijn broekzakken liet glijden en tegen de muur aan bleef leunen. Vivian, een zoveelste naam die hij niet mocht vergeten. 'Je hebt het geen gedaan wat je heel graag wilde,' was zijn conclusie zachtjes en met een schuine en nonchalante glimlach op zijn lippen op haar panische woorden. Hij wist nie of ze een leerlinge hier was, of iemand van de hogere staf. Als het het tweede geval was dan had hij gescoord, was dit de eerste kleine stap die hem gelukt was. 'Hmm, is dat belangrijk?' murmelde hij al even nonchalant op haar vraag, het zou haar waarschijnlijk alleen maar meer zorgen geven als ze erachter kwam dat hij nog net minderjarig was. Zijn blik volgde haar toen ze zich op de grond liet zakken, leunde nog steeds kalmpjes tegen de muur aan alsof zijn houding alleen al wilde zeggen 'Meid, waar maak je je druk om..' Bij haar zoveelste hese fluistering in onbegrip naar zichzelf zette hij zijn met zijn schouderbladen af van de muur om zich tussen de afgebrokkelde muren naast haar te laten zakken in het dorre gras. 'Waar maak je je zo druk om, je bent echt niet de eerste geweest in zo'n situatie,' niet duidelijk of hij bedoelde dat ze niet de eerste volwassene was van hem, of dat er meer vrouwen en mannen in zo'n pakket als zij nu zat zaten. Zijn hand richtte zich op, om zijn vingers onder haar kin te leggen en deze wat op te lichten en haar gezicht naar zich toe te draaien. 'Het is niet dat er meer is gebeurd..' klonk zijn stem veel te kalm, zijn groengele ogen nu weer warm en aantrekkelijk in die van haar gericht op de kleine afstand. Zijn lichaam kwam dichterbij, zette zijn andere hand op de grond naast haar heup waardoor hij half over haar heen leunde. '..Of is dat juist het geen wat je van me wild,' alleen de zachte toon in zijn stem sprak al dat hij er totaal geen problemen mee zou hebben. Zijn gezicht dicht bij de hare en zijn bovenlichaam half over haar heen waardoor ze gedwongen was naar achter te leunen.

'Ja dat is belangrijk.'Zei Vivian.
Vivian voelde zijn hand onder haar kin.
Ze keek hem aan en schrok toen hij dichter bij kwam. Haar hand ging naar zijn gezicht en in plaats om die tegen zijn gezicht te leggen sloeg ze hem.
Ze stond op en wou weg. Ze moest zorgen dat hij dit vergat.
Anders kwam ze in de problemen.

Zachtjes had hij haar gezicht naar zich toe gedraaid, hadden zijn ogen die van haar vastgehouden terwijl zijn hand over haar heen aan de andere kant op de grond kwam te staan. Half over haar heen gebogen en haar dwingend wat naar achter de buigen omdat ze anders tegen hem aan zou zitten had hij zachtjes gesproken. De vage glimlach amper zichtbaar op zijn lippen, zijn warme uitnodigende blik in haar geschrokken ogen gericht. In zijn mening was er weinig waar ze druk om moest maken, was dit enkel en alleen een zoveelste mogelijkheid op een spannende gebeurtenis om even van te genieten. Zijn gezicht veerde plots even mee met de slag tegen zijn wang, voelde de zelfde plek weer branden waar de poten van het aapmeisje waren terecht gekomen in haar wilde en roekeloze aanval. Vaagjes en emotieloos bleef hij langs haar heen weg staren waarbij Vivian onder hem weg kroop en op stond. 'Een beetje tegenstrijdig dit, is het niet?' klonk zijn stem kalm ondanks wat er was gebeurd, misschien ergens iets te kalm. Zijn bovenlichaam draaide terug, leunde op een hand waarbij hij zijn ene knie optrok en de andere arm hierover heen te rusten legde. 'Eerste word ik gezoend, om daarbij tegen de muur aangedrukt te worden. Vervolgens wil ik op je reageren en wordt ik geslagen,' somde hij kalmpjes op wat er gebeurd was, liet het feit van het aapmeisje haar aanwezigheid erbuiten. 'Uit pure vrije wil gooi je jezelf op me, om me daarna te straffen omdat ik je niet afwijs..' zijn wenkbrauwen trokken sceptisch omhoog, hoewel er een licht geamuseerde en sarcastische glimlach op zijn lippen speelde. 'Is dit een spelletje? Wil je dat ik je achterna kom lopen, je terug trek en in mijn armen neem om je niet te laten gaan?' kalmpjes bleef hij zitten, kantelde zijn hoofd wat schuin in de vragende positie waarin zijn gelaat speelde.