Vivian draaide zich om toen de jongen wat zei.
'Ja.. Nee.'Fluisterde ze.
'Ik weet het niet mompelde ze. Ze bekeek de jongen zijn gezicht. Hij leek zo volwassen. En dan die lippen. Vivian zette een stap naar hem toe. Ze wou gewoon na hem toe. Maar toch zette ze aarzelend een stap terug. Ze wist niet wat ze moest doen.

Op de grond bleef hij zitten, voelde zijn wang toch enigzins branden op de plek waar haar hand terrecht was gekomen. Dat het langzaam wat rood werd wist hij wel, maar hij bleef kalmpjes met de schuine glimlach op zijn lippen zitten na zijn eigen woorden. Ze beantwoorde hem haperig, wist duidelijk totaal niet wat ze moest doen. Een perfect moment voor hem, de momenten waarin hij altijd in sprong om het gewoonweg voor hem de goeie kant op te sturen. Langzaam zette hij zich af totdat hij weer stond, had zijn ogen niet van haar af gehaald terwijl hij dit deed. Haar ogen waren ook op hem gericht, haar houding onbesluitend. Haar voeten brachten haar haast onzichtbaar heen en weer, tactisch bleef hij hierop op zijn plek staan. 'Zal ik je helpen de keuze te nemen?' zijn stem gedempt tot een zacht volume, liep naar haar toe totdat hij vlak voor haar stilt stond. Zijn ogen naar beneden gericht in die van haar waarbij zijn armen in een snel tempo rond haar middel kwamen te liggen en ze een moment daarna op getild werd. Uit het zich van de buitenwereld, zijn armen krachtig om haar heen zodat de kans dat ze zou vallen zo klein mogelijk werd draaide hij zijn lichaam totdat de muur deze keer tegen haar rug aan drukte. Zijn gezicht lager dan die van haar, zijn kin opgericht zodat hij haar kon aankijken. Zijn lichaam drukte tegen die van haar aan, zodat zij klem zat tussen de muur en hem, haar voeten los van de grond. 'Weet je al wat je wilt doen?' zijn nonchalante stem zachtjes, de schuine glimlach op zijn lippen waarbij hij zijn wenkbrauwen wat optrok om haar vragend aan te kijken.

Vivian bleef hem aan kijken toen hij op stond. 'I-ik weet niet.'Fluisterde ze zachtjes. Vivian zag hem naar haar toe lopen. Ze schrok toen ze zijn armen om haar heen voelde. Ze wist niet wat ze moest doen maar liet het zo. Ze voelde hoe ze werd op getild. Vivian begon lichtjes te blozen.
Vivian voelde de muur tegen haar rug aan. Ze keek hem al die tijd recht in de ogen. Al snel voelde ze zijn lichaam tegen de hare. Vivian antwoorde niet en drukte voorzichtig haar lippen op de zijne. Toen trok ze zich terug. 'Alsjeblieft hou je mond over dit oke?'Vroeg ze hem. Zonder op antwoord te wachten drukte ze haar lippen al weer op de zijne.

Haar blozende gelaat deed zijn mondhoeken volmaakt omkrullen, genoot van elke uiting van een vrouw die aanduidde dat er iets gebeurde wat ze niet verwachte of wat ze prettig vond. Zijn armen als boeien rond haar lichaam heen gewikkeld, drukte haar tegen de muur aan waarbij hij zijn eigen getrainde borstkas tegen die van haar aan liet leunen. Blikte op en terug in de ogen die hem geen moment hadden losgelaten, nadat hij haar vragend aangekeken had na zijn woorden. Ze werden niet beantwoord, enkel door een stel warme lippen op die van hem. Een perfecte manier om zijn tussenuur mee te vullen voordat hij de volgende les in zou verdwijnen. Een perfecte afleiding om zichzelf te zijn, haar warme lippen op die van hem die hij maar al te graag beantwoorde op welke manier, welke plek en welk tijdstip dan ook. Even opende zijn ogen zich een stukje toen ze haar lippen van die van hem afhaalde, luisterde naar haar stem en woorden om daarna meteen daar achter aan haar kus weer te beantwoorden. Hij had het goed gegokt, ze was hier zeker - duidend op haar uiterlijk - geen leerlinge maar ook geen lerares. Maar toch, een stagiaire was al iets wat in een hogere rang stond, een goede reputatie moest houden. Een verboden spanning die er niet mocht zijn, verboden handelingen die ze deed met een leerling. Het kon hem allemaal geen moer schelen, het was alleen maar een extra trigger voor zijn vrouwenliefde om haar strakker tegen de muur aan te duwen met zijn eigen lichaam en zijn lippen door te laten glijden naar haar kaak en hals. 'Mij hoor je niet,' beantwoorde hij haar woorden nog waarbij zijn lippen langs haar huid gleden en het hier kuste.

Vivian genoot van de lippen van de jongen. Hoe konden ze zo fijn aan voelen. Dit smaakte naar meer. Dat wist ze zeker. Was dit maar een keer voor de jongen of kon het herhaalt worden. Die vragen spookte door het hoofd van Vivian. Ze genoot er steeds meer van. Toen de jongen naar haar woorden weer terug kuste kwam er een glimlach op haar gezicht. Vivian voelde de muur steeds meer tegen haar rug aan. Het deed wat pijn maar de kus maakte alles goed. Ze voelde zijn lippen langs haar kaak en hals gaan. Er klonk een kleine kreun van haar kant. Vivian voelde zich warm worden van binnen en glimlachte. Haar ene hand ging naar zijn hoofd en duwde die ietjes van haar af. Zo dat ze hem aan kon kijken. 'Hoe heet je eigenlijk.'Fluisterde ze. Ondertussen liet ze haar hand langs zijn hals glijden en gleed met haar hand onder zijn vest.

Alsof ze geheel los leek te komen en de problemen die ze zag van daarnet geheel vergeten was reageerde ze op zijn handelingen. Allemaal goed en wel voor hem, het was weer een zoveelste tijdelijke bezigheid voor de momenten dat hij zich verveelde. Hij had zijn lippen langs hals laten glijden, waarbij haar reactie zijn hart haast een slag over liet staan. De druk van haar handen dwong hem deze naar achter te bewegen om zijn ogen op haar te richten. 'Bellingar Cruentus,' beantwoorde hij haar kalmpjes, alsof zijn handelingen van net niets waren geweest. Met de schuine charmante glimlach voelde hij haar hand een weg maken onder zijn vest. Op het moment dat hij zijn gezicht weer dichterbij wilde brengen voelde hij zijn broekzak trillen en werd zijn oren gevuld met het voor hem bekende deuntje van zijn mobiel. Zijn lippen drukte weer op die van haar, zijn wenkbrauwen kropen naar elkaar toe toen hij het deuntje herkende als eentje die hij kon associëren met het bedrijf van zijn vader. Met een geïrriteerde ruk van zijn hoofd kwam hij naar achtere, waarna hij Vivian liet zakken totdat ze op haar voeten stond om met zijn hand naar zijn broekzak te grijpen. 'Ja?' klonk zijn eerst zo warme stem plots hard en zakelijk, had zijn andere hand in zijn zij gezet om met gesloten ogen naar de ratelende stem aan de andere kant van de lijn te luisteren. Langzaam opende hij zijn ogen, vestigde ze eventjes op het zwartharige meisje om zijn lichaam daarna een kwartslag te draaien en in vloeiend en al net zo snel Raziaans de stem te beantwoorden. Als beste hotelketen op Razen was zijn vader een rijk man, een man die zijn jongste zoon van de tweeling had gekozen om zijn opvolger te zijn. Een reden waarom hij bijna altijd bij de zaken betrokken werd, en nu weer een reden waarom zijn mobiel had getrild. Weer een geïrriteerde zucht, in de zin van het gevoel dat Bellingar had bij het horen van de woorden. Het leek wel of die mensen niets alleen konden, alsof ze niet zelf konden nadenken. Met een strakke beweging drukte hij zijn mobieltje weer uit, om met zijn duim en wijsvinger in zijn ogen te wrijven. 'Zaken,' gaf hij als koele reden over het telefoontje, zijn houding nog statig en zakelijk. Een absolute verandering van daarnet. 'Ik zal dit moeten afhandelen..' vervolgde hij waarbij hij zijn schouder rechte en de afstand weer kleiner maakte. 'Dit afmaken zal moeten wachten,' sprak hij zachtjes, tilde haar kin met zijn vinger wat op om zijn lippen ongevraagd op die van haar te drukken. Kalmpjes liet hij haar weer los, om zijn handen en mobiel weer in zijn broekzakken te laten glijden en zich om te draaien.

Vivian glimlachte en hoorde de telefoon niet. Ze kuste hem terug en liet haar hand omhoog gaan. Pas toen Bellingar zich terug trok hoorde ze de telefoon. Voor ze het wist stond ze weer met beide voeten op de grond. Vivian keek naar Bellingar terwijl hij druk aan het telefoonneren was. Vivian zuchtte even en voelde al snel zijn lippen op de hare.
Voor dat Vivian het in de gaten had wou Bellingar al weer weg lopen. Ze hield hem tegen. Toen drukte ze haar lippen nog een keer op de zijne. Snel viste ze zijn mobiel uit zijn zak en zette er haar nummer in. 'Als je dit wil af maken.'Fluiserde Vivian in zijn oor en drukte zich zelf tegen hem aan. 'Nog een kusje.'Vroeg ze liefjes. Ondertussen deed ze zijn mobiel weer terug in zijn zak.

Ontspannen alsof alles niets was geweest had hij zich willen omdraaien totdat een paar handen hem tegen hielden. Zijn ogen waren nog geopend toen haar lippen die van hem bereikte, reageerde hierop door zijn ogen als nog maar te sluiten totdat hij langs zijn arm haar hand door voelde glijden naar zijn broekzak. Veel deerde het hem niet, was eerder nieuwsgierig naar wat ze ging doen. Kalmpjes keek hij toe hoe ze iets intypte en zich weer al sprekend tegen hem aan drukte waarbij haar stem in zijn oor fluisterde. Met een schuine glimlach, de charme en de foute interesse op zijn gezicht aanwezig waarbij hij ook geen moeite deed om deze te onderdrukken of een masker op te zetten. Zijn ene arm gleed rustig om haar middel heen toen hij zijn lippen weer op die van haar drukte om haar vraag te vervullen, voelde alweer hoe hij zijn mobiel terug kreeg. Zijn hand laag op haar rug, hun lichamen met de voorkant tegen elkaar gedrukt doordat zij tegen hem aan was gaan staan. 'Mijn deur op de vuuretage zal ook altijd open staan,' hij had zijn lippen losgemaakt en ze naar haar oor gebracht om dit in haar oor te fluisteren. Zijn arm gleed langzaam los rond haar middel terwijl hij zich omdraaide. 'Dag Vivian,' groette hij haar nog zachtjes, zijn stem warm en haast zwoel waarbij zijn groengele ogen tussen de blonde lokken haar nog even aankeken. Vervolgens draaide hij zich om om met een rustige pas richting het kasteel te lopen. Voor haar onzichtbaar was zijn ene mondhoek opgetrokken tot een grijns, was de geamuseerde uitdrukking in zijn ogen niet die van een vrolijke jongen. Haast geamuseert trots opzichzelf wat hij nu weer voor elkaar had gekregen weerklonk er even later een vrolijk gefluit door de gangen terwijl hij terug naar de etage wandelde.

Vivian glimlachte toen de jongen weg liep. 'Doei.'Riep ze hem naar.
Ze ging even zitten en pakte een spiegeltje. Ze deed haar, haar weer goed en ook haar lippen werden weer vol gesmeerd met labello. Toen stond ze op en liep ook weg. Dit kon best nog wel eens leuk worden.
Ze glimlachte om haar gedachtens. En liep net zo als Bellingar naar het kasteel toe.