Zoals gewoonlijk had Norah weer in de boeken geneusd naar nieuwe stof om te onderzoeken en ervan te leren. Hij had de Academy misschien al afgerond maar de school had genoeg boeken om uit te leren en er was genoeg om mee te expirimenteren. Met een boek onder zijn arm liep Norah richting de kassen. Enthousiast en fanatiek alsof hij net pas op school kwam duwde hij de glazen deur open. De verlegen jongen kwam haast nooit uit zijn schulp. Alleen als hij iets nieuws had ontdekt of onder de knie had. Op een leeg tafeltje legde hij het boek neer. Even keek hij om zich heen. Alle planten en bloemen die hem omringde met hun aroma vermengd met de geur van aarde. Het enige wat hem comfortabeler maakte dan boeken en muziek. Het was altijd een moeilijk te combineren maar misschien had hij vandaag een match. Uit een verwaarloosd boek had hij iets interessants gevonden over plantengroei. De pagina's waren vergeeld, de inkt was vervaagd en de vlekken van onvoorzichtigheid camoufleerde soms hele zinnen. Norah had met veel moeite alles weten te ontcijferen. Het oude exemplaar had hij nog in zijn kamertje liggen, de nieuwere versie met wit papier, geen vlekken en een keurig kringerlig handschrift van hemzelf ingebonden in een leren kaft lag nu op de tafel.
De jongen liep tussen de rijen plantenbakken door tot hij zijn ''afdeling'' had gevonden. In de loop van zijn schooltijd had hij veel tijd doorgebracht in de kassen. Eigen proefjes gedaan of herhaald. Eigenlijk uit het niets was er een plekje ontstaan waar hij zijn eigen gekweekte planten had. Niemand die het wegzette of verplaatste. Af en toe had iemand het water gegeven wanneer hij er niet kon zijn of met spoed weg moest. Het liefste verzorgde hij zijn planten zelf. Een klein plantje dat nog in zijn groeiproces was pakte hij op en verplaatste het naar zijn tafeltje. De tekst had een haast onbezonnen manier van groeien onthult. Het was nogal moeilijk te geloven of het zou lukken, en ergens twijfelde Norah ook wel, maar hij kon het niet laten om het toch uit te proberen. Wie weet had hij het mis, en als hij het niet probeerde miste hij misschien wel iets belangrijks. Op een blaadje schreef hij de lengte van het plantje en pakte daarna zijn fluit. Het hout was ongeschonden behalve een gaatje. Daar zat een ketting om. Een geschenk van zijn moeder op zijn tiende verjaardag. Zacht blaasde hij door de fluit terwijl zijn vingers vloeiend over de fluit gingen. Een depressief liedje kwam uit het stukje hout. Zou het werken? Zou het plantje krimpen?

Zijn vingers streken langs de gaatjes in zijn dwarsfluit. Norah had geen idee of het ritme, geluid of toon, er toe deed. Daarom deed hij maar alles. De jongen was niet van plan om een bij elkaar geraapt zooitje noten uit zijn fluit te blazen. Toen zijn vingers lang genoeg waren om ze om een fluit te klemmen, kinderformaat, leerde Norah spelen met de muziek. Vrolijke kinderliedjes, snel, hoog laag, langzaam. Van alles een beetje wat. Ze waren makkelijk te leren en niet lang. Zonder moeite ging Norah een paar liedjes uit zijn jeugd af. Hij werd er bijna sentimenteel van, de tijd dat hij nog maar een klein jochie was al lang voorbij. Dit jaar nog werd hij officieel volwassen. Elke dag keek hij wel is in de spiegel, een tik van hem vanwege zijn springerige haar, toen had hij nog geen brede schouders en scherpe kaak. Appelwangetjes met een gezonde rode blos van het buitenspelen, met een brede lach op zijn gezicht die er nooit af ging. Soms vroeg Norah zich af waarom de tijd zo snel moest gaan. Hij had nog best even kind kunnen zijn. Los van alle verantwoordelijkheid en weer terug naar de dagen dat hij tijdens ongweer of een nachtmerrie bij zijn moeder in bed kroop. Tja Norah, je bent altijd een moederskindje geweest in tegenstelling tot je broers, dacht hij bij zichzelf. In gedachten was hij zo ver weg van de realiteit dat hij niet een opmerkte dat er iemand anders was in de kassen. Iemand die stond de luisteren naar zijn muziek zonder dat hij het door had. Een laatste noot ontsnapte uit zijn instrument. Eventjes leek alles dood stil. Kort zuchtte hij. Hij moest er aan geloven, het was echt een hele tijd geleden dat hij weer muziek had gespeeld. Eigenlijk niet meer sinds zijn moeder was overleden. Het gaf hem een pijnlijk gevoel van eenzaamheid, zijn moeder was er altijd voor hem geweest. Nu was hij alleen.. Ongemakkelijk huiverde de jongen. Normaal huiverde hij nooit in de kassen. Dit was zijn favoriete plek op heel Sunshine. Zoekend rolde zijn ogen in zijn kassen. Pas toen Norah zijn hoofd draaide merkte hij de jonge vrouw op bij de opening. Hij wist te voorkomen dat zijn mond openviel. Al kregen zijn wangen een rode blos. De jongen zag meteen dat dit geen leerling meer was. Norah was nog niet zo lang stagaire en hij had nog geen kennis gemaakt met de andere stagaires. Hoe lang zou ze al meegeluisterd hebben? Als hij had geweten dat ze meeluisterde had hij wel iets beters gespeeld dan een paar kinderliedjes. Niet om indruk te maken maar nu kwam hij wel heel erg dom over. Verlegen krabte hij aan zijn achterhoofd. Hij zag het al voor zich. Een jongen die kinderliedjes speelde boven een plantje, het verbaasde hem nog dat zijn ''publiek'' nog niet in lachen was uitgebarst. 'Euhm.. Hoi..' Stamelde hij. Een beetje onzeker keek hij naar haar. Nu wensde hij dat hij door de grond kon zakken weg van hier. [Sorry voor de late en niet lange post D8]