Een stagiaire, iemand die nog niet geheel gedreven was in het lesgeven, vooraan in het lokaal, klaar om het middelpunt van de belangstelling te worden. Wat een apart verhaal. Meestal vond je die stagiaires wat meer naar achter in het lokaal, waar ze ijverig aantekeningetjes maakten en dubbel zo goed op moesten letten dan de leerlingen. Maar soms werden er uitzonderingen gemaakt. Zo nu en dan mochten stagiaires het voortouw nemen en waren het de docenten die achterin de klas plaats namen, om zo op hun beurt te boel op een beoordelende manier in de gaten te houden. Maar voor vandaag was het een extra grote uitzondering voor Maryce, gezien ze in een heel ander lokaal stond en een nieuwe begeleider kreeg voor de dag. Booker DeWitt, leerkracht luchtmagie, zou vandaag haar wakend oog zijn, de toeschouwer waar het het meeste om zou gaan draaien.

De heer DeWitt was enkele weken geleden naar Miss Eres gestapt, nieuw lesvoorstel in de aanslag waarbij hij iemand uit het muziekvakgebied nodig zou hebben. Iemand die hem daarin wat extra aan kon vullen zodat het onderdeel wat netter behandeld kon worden. Maar voor de lerares had hij te laat aan de bel getrokken. De vrouw hield haar planningen strak en wel gevuld, waardoor ze zijn aanbod helaas af moest slaan. Het onderdeel moest hij of laten vallen, of hij moest het voor het volgende blok ergens bij in gaan plannen. Maar Maryce had voor een makkelijkere oplossing gezorgd.
Miss Eres haar lesplanningen waren meestal vol. Maryce haar programma daarentegen was nog niet zo strak ingedeeld, er was ruimte voor verschuivingen en aanpassingen in de planning. Zo had de jongedame met wat overleg en getrek aan haar eigen programma zichzelf in de les kunnen werken. Het onderwerp waar ze iets verder op in zou gaan en wilde proberen hing meer vast aan luchtmagie dan aan haar eigen vakgebied. Eén van haar opdrachten voor haar stageverslag had dan ook een leerdoel gemarkeerd wat perfect bij deze les zou passen; onderwijs een onderdeel dat wat minder in de persoonlijke specialisatie van het vakgebied valt. Het was geen verplicht onderdeel, maar het leverde flink wat extra punten op als je het als behaald in kon vullen. Nou, dan viel de geplande les prima binnen dat kader om die extra studiepunten naar binnen te kunnen slepen. Dus; waarom ook niet?

De laatste voorbereidingen werden nog gemaakt voordat de leerlingen het lokaal binnen stroomden. Het was tijd voor de les. Met een hooghartige blik en een klein, vriendelijk glimlachje begroette de jonge vrouw de leerlingen. Tijd om wat ze geleerd had in de praktijk te beoefenen. “Goedemorgen allemaal. Zoals sommige van jullie wellicht al weten; mijn naam is Maryce Blanchett, maar voor vandaag mogen jullie me met Miss Blanchett aanspreken,” sprak de jonge Novaanse met haar dikke accent. “Ik ben stagiaire muziek, maar voor het lesonderdeel wat vandaag behandelt gaat worden ben ik bij luchtmagie gevoegd, gezien lucht en muziekonderdelen bij vaardigheden als deze zeer dicht bij elkaar staan. Voor deze les gaan we infrageluiden behandelen. Het gaat hierbij om de manipulatie van geluid, ofwel; lucht. Met luchtmagie ga ik jullie leren hoe dit behaald kan worden, maar jullie moeten voorzichtig zijn; infrageluiden kunnen zeer gevaarlijk voor jezelf zijn als je hier niet voldoende controle over hebt. Maar nu verder naar de echte les.”
“Geluid is eigenlijk niks meer dan trillingen in de lucht, geluidsgolven. Als ik praat laat ik eigenlijk gewoon trillingen door de lucht gaan die met de verschillende factoren frequentie, amplitude, geluidssnelheid en tijd aangeven hoe ik voor jullie klink. De trillingen bereiken jullie oren en jullie horen wat ik zeg. Met het geluid dat onze stemmen kunnen creëren gaan we vandaag de golven manipuleren zodat jullie infrageluiden kunnen maken. Maar zover zijn we nog niet, ik wil eerst dat jullie bij het begin beginnen. Eerst moeten jullie deze geluidsgolven kunnen oppikken met jullie magie, voordat jullie deze kunnen manipuleren.” De jonge vrouw hield zich even stil, waarna ze naar het bureau van Master DeWitt liep. Voor de les van vandaag had ze een radio uit het muzieklokaal meegenomen en had ze er een disc in gedaan die voor ongeveer twintig minuten dezelfde toon aangaf. Om de 6 seconden werd dezelfde pianotoets ingedrukt, wat zich dan voor gedurende die tijd bleef herhalen. Dit zou voor de eerste stap de bron van oefening zijn voor de leerlingen. Met een vlugge beweging haalde Maryce de knop om en klonk het lage geluid door het lokaal. “Voor nu zullen enkel jullie oren de geluiden nog op kunnen pikken. Maar als jullie met jullie luchtmagie proberen de toon van het geluid vast te stellen, kunnen jullie de trillingen ook met jullie gevoelszintuig oppikken en kunnen jullie de toon makkelijker manipuleren met het aansturen van de lucht. Zo kunnen jullie de toon hoger laten klinken…” Maryce staakte haar uitleg even om haar demonstratie te laten horen, waarbij de toon hoger gemaakt werd. “… of lager…” Dezelfde demonstratie volgde, waarbij de toon enkel wat lager aangestuurd werd. De jonge vrouw stopte en liet de toon weer normaal verder klinken. “Jullie weten de bron van de trillingen, dus focus je hierop. Niet alleen met je oren, maar ook met het gebruiken van je luchtmagie. Probeer voorzichtig de lucht in het gebied waar het geluid vandaan komt aan te voelen en kijk of je de maat van de geluidsgolven op kan vangen. Als dit jullie lukt, kunnen jullie overgaan op de volgende stap.” Haar uitleg was voor nu even gedaan. Met een strakke blik tuurde de jonge vrouw door het lokaal, waarbij haar ogen wat langer op haar toezichthouder bleven hangen, kijkend of hij er nog iets op aan te merken had. Daarna richtte ze zich weer op de leerlingen om ze in de gaten te houden.

Ingeschreven leerlingen:
- Moyra Kasane
- Kaoru Hihara
- Wren Máraz
- Esmira Delvina
- Isaiah
- Avarice DeWitt

Gelieve te wachten tot de reactie van Master DeWitt voordat je hier reageert!

Geluidsmanipulatie moest wel één van zijn favoriete onderdelen van luchtmagie zijn. Dat was ook de reden dat hij een les had opgezet specifiek gericht op het maken van infrageluiden, een vaardigheid die te weinig luchtmagiërs onder de knie hadden. Het was geen lastig concept in eerste instantie, het was een concept dat gewoon snel vergeten werd. Hij had geluk gehad met zijn oude luchtmagie docent die dat concept met beide handen aan greep. Het was een oude man geweest die al over zijn pensioenleeftijd was maar nog steeds door werkte. Hij had immens veel kennis gehad over lucht magie en zijn creativiteit had hem op vele nieuwe technieken gebracht. Echter, door zijn voorliefde voor geluidsmanipulatie had hij zijn studenten zoveel mogelijk geluidstechnieken geleerd, iets wat Booker erg beviel. Zijn liefde voor geluid werd Booker's liefde voor geluid. Ondanks dat Booker maar een paar deuntjes op zijn gitaar kon, bleef het toch een favoriet onderdeel.
Daarom was hij in eerste instantie op Miss Eres afgestapt met een lesopzet. Infrageluid had ook veel te maken met muziek, dus het leek hem wel interessant om een combinatie-les te doen. Haar rooster stond echter vol, dus Booker kon het beter laten liggen tot volgend semester. Haar stagiaire was echter degene die de les toch mogelijk maakte. Echter, hij zou niet de les gaan geven. Maryce zou de docente gaan zijn. Voor stagiaires was het altijd wel mooi als ze ook daadwerkelijk de praktijk in konden en hij vermoedde dat Maryce dat wel aan kon.

Die middag was Booker even niet de docent maar de begeleider. Hij zou af en toe met aanvulling komen en Maryce beoordelen op haar lesgeven. Hij had zelf nog nooit een stagiaire begeleid, eigenlijk was het ook Eres' haar taak om Maryce te begeleiden, maar sinds ze zo krap met tijd zat kon Booker het beter doen. Immers was hij toch ook docent? Hij kon ook wel een oordeel geven over haar lesgeven.
Booker stapte het lokaal al vroeg binnen en begroette Maryce, legde aan haar uit hoe hij haar zou gaan beoordelen en nam vervolgens plaats achterin het lokaal. Hij had zijn perkament en zijn schrijfveer al voor zich, zodat hij aantekeningen kon maken. De leerlingen betraden na een paar minuten het lokaal al en namen plaats op hun plaatsen. Sommigen keken wat raar op bij het zien van de roodharige dame, sommige leerlingen met de verwachting dat ze een nieuwe docente was. Echter zat Booker nog steeds in het lokaal, dus het kwam raadselachtig over. Booker zei echter niets en tuurde wat rond, vond het best vreemd om in zijn eigen lokaal achterin te zitten. Normaal stond hij voor zijn bord les te geven of was hij buiten bezig. Hij had nog nooit hier achterin gezeten, alsof hij zelf een leerling was. Eigenlijk moest hij nu ook een leerling spelen, want Maryce's lesgeven moest wel overkomen.
Toen ze begon, leunde Booker tegen de rugleuning van zijn stoel en zette zijn enkel bovenop zijn knie, zodat hij wat fijner zat. Hij sloeg zijn armen licht over elkaar en hield zijn veer nog in zijn ene hand vast, welke hij tussen zijn vingers heen en weer bewoog. Hij luisterde goed naar wat ze vertelde, hoe ze het vertelde, hield haar houding in de gaten en volgde de theorie om te zien of ze haar stof goed kende. Die kende ze ongetwijfeld, maar nervösiteit kon ervoor zorgen dat er iets verkeerd werd gezegd. Ze kwam echter helemaal niet nerveus over, dus dat was al een pluspunt. Ze leek wat hooghartig, maar hij lette er niet zo op. Na haar uitleg keek Maryce hem even aan, waarop Booker kort knikte. Een teken van ''prima''.

Ze sprak niet tegen ‘m. En het was niet dat ze niet tegen hem kón spreken – ze weigerde het simpelweg. Er waren betere manieren om haar vader te herinneren aan zijn fouten te herinneren, om hem aan haar aanwezigheid te doen denken. Irritantere manieren, pijnlijker manieren.
Na haar eerste les had ze zich niet meer als haar moeder gekleed. Ze had zich niet meer in de blauwe rok laten zien, had haar haren niet meer op haar rug gebonden. Nee, haar rokken waren net los genoeg om degelijk te zijn, haar bloezen net hoog genoeg opgeknoopt om niet provocatief te zijn, de randen van haar kousen met de naden op de achterkant net lang genoeg om geen bloot been te laten zien.
Avarice was er niet op uit een vrouwelijke Oedipus te worden, nee. De dochter van de dronkaard speelde haar kaarten op zijn trots, op zijn vadergevoelens, op zijn schuld. Ze lokte uit wat ze uitlokken kon, indirect. Ze gedroeg zich alsof ze hem niet nodig had. Ze had hem niet nodig. De ogen van andere mannen, jongere mannen, bewezen dat. Dominic bewees dat.
Haar gedrag was puberaal, kinderlijk haast. Ze zette haar vader tegen zich op, of hoopte dat te doen, in een poging om zijn aandacht langer vast te houden dan als ze gewoon wel met hem sprak. Ze had het idee dat hij het idee had dat hij haar niet moest en nog erger, ze was van mening dat ze hem de waarheid kon laten inzien, dat dat hem wel zou leren: als ze maar rebels genoeg was, dan zou hij haar uiteindelijk behandelen als zijn dochter.
En dan zou ze hem verlaten, net zoals hij bij haar gedaan had. An eye for an eye.

Daar was ze zich echter niet van bewust toen ze het lokaal binnendanste (figuurlijk dan, ze liep gewoon op hakken) en haar best deed om haar ogen niet op haar vader te richten. In plaats daarvan zocht ze haar plaats op, vooraan en aan de zijkant. Aanwezig, maar niet té. Altijd in het blikveld van de leraar, maar niet direct zichtbaar. Precies zoals ze in haar vaders’ leven wilde staan: als een schaduw in zijn ooghoek. Jammer genoeg was haar pa niet degene die deze les gaf. Hij zat achterin – niet eens in dezelfde rij als zij.
Miss Blanchett stond vooraan de klas en de roodharige vrouw was degene die Ava’s aandacht ontving. Het onderwerp van vandaag interesseerde haar wonderbaarlijk genoeg en omdat ze voor een keer niet te bezig was met haar vader irriteren, lette ze op.

Toen de vrouw het apparaat aan zette, sloot ze haar opgemaakte ogen. Haar oren spitsten zich en ze focuste zich op de bron van het geluid. Erg veel ervaring had ze niet met geluidsgolven, maar ze wist er íets over. Genoeg om te begrijpen dat om de golven te veranderen, je ze eerst moest vinden. Iets wat haar lukte, circa een minuut nadat de pianotonen voor het eerst hadden geklonken. Ze zou er nog niets mee gaan doen – ze had immers geen idee hoe – maar het feit dat ze het kon vinden was al iets, niet?

Stupidity tries
And so I go from floor to floor
Looking for a port of call
Another drunk conquistador
Conquering the governor's ball
Couldn't think of a thing
That I hope tomorrow brings
Oh what a surprise
Stupidity tries

De drang om zijn verbrande en bloederige handen om de smerige nek van zijn kleine broertje te wikkelen er daar dan vervolgens eigenhandig al het leven uit knijpen, was intens.

Deze ochtend was Alphard namelijk, na zo’n 5 magere uurtjes van halve slaap, vermoeid, máár op tijd, zijn bed uitgerold en had de goede instelling om zichzelf eens een keer van een uitgebreid ontbijt te voldoen. Geheel op schema was hij in de grote zaal aangekomen, deze keer zonder gekke leraar-tot-leraar vertoningen, maar nog voordat hij goed en wel plaats had genomen kwam er een onbelangrijk iemand binnen gehold, nog met de telefoon in de hand. Alphard had zijn blik uit voorbereiding al afgewend maar het mocht niet baten. Het slechte nieuws dat duidelijk van de jongen zijn benauwde en ernstige gezicht af te lezen viel, was voor hem.

Nu was er niet veel meer in zijn leven dat nog in de soep kon lopen, maar wanneer zijn twee jongere bloedverwantjes het gas in het huis aan lieten staan en daarmee zo langzamerhand de hele hut mee aan het afbranden waren, dan, tsja…

Het zweet liep langs zijn slapen terwijl hij nog aan het uitpuffen was nadat hij het grootste deel van zijn belangrijkste eigendommen, wat vooral aan uit de Shadraanse en Puffoonse bibliotheken gestolen boeken bevond, uit de vlammenzee gered had. Faen i Helvete! Hij kon ook niet geloven dat die twee imbecielen éérst naar zijn school hadden gebeld voordat ze de brandweer hadden ingelicht. Soms vroeg Alphard zich af hoe in de hel ze verwant waren. Misschien had hij stiekem wel een andere vader. Het zou hem niets verbazen ook. Loeder van een wijf.

Een man van de brandweer wikkelde een verband om Alphard’s zere handen en polsen. Er zat genezende zalf op de blaren die uit de her en der verspreide tweedegraads verbrandingen tevoorschijn sprongen, maar dat haalde de pijn nog niet weg en iedere aanraking met het verband irriteerde. De pijn was niets dat hij niet aankon, maar alsnog was het naar. Geweldig. Nu was hij niet alleen hongerig en sowieso te laat voor zijn eerste klas van de dag, maar moest hij deze last ook nog eens met zich mee dragen.
Nadat hij de belangrijkste dingen met de brandweer had geregeld en ervoor had gezorgd dat Leonard en Mayhem even bij hun werkgever konden onderblijven tot de schuur weer zo goed als leefbaar was, keerde Alphard weer terug naar school. Hij had wel even snel de tijd genomen om in ieder geval van shirt te wisselen zodat hij niet als een lopende sigaar de klas binnen zou komen. Daarbij realiseerde hij zich ook dat hij geluk had dat alleen zijn handen zo verbrand waren. Zin in een scene of een waterval aan vragen had hij niet.
De gehaaste wandeling door de kou had hem gelukkig wel weer wat meer level-headed gemaakt en zijn frustratie drastisch doen dalen. Spullen waren gered, de twee leefden nog en hij zou niet al té laat zijn voor de lucht-muziek les. Met een kalme zwaai opende Alphard de deur van het lucht lokaal en meteen viel zijn oog op de muziek stagiaire aan DeWitt’s bureau; Maryce. Hij was ervan op de hoogte dat niet DeWitt en niet hijzelf, maar zij vandaag de les zou geven. Alphard had haar echter nog niet ontmoet dus de oranjerode lokken, grote blauwe ogen en hooghartige blik die daarin schuil ging waren nieuw voor hem.
Hij hoefde zijn ogen niet eens over de rest van de klas te laten glijden om te weten dat hij te laat was en zeer waarschijnlijk de les verstoord had. Daarom liet hij zijn doordringende blik kruisen met die van Maryce terwijl hij de deur achter zich sloot. Alphard was een meester in lichaamstaal. Hij wist dat zijn ogen meer konden zeggen dan dat zijn woorden ooit zouden kunnen. Dus zei hij haar in die ene blik; sorry voor de interruptie, de ochtend liep niet volgens planning en ga vooral verder. Om toch maar iets van hoorbare verontschuldiging toe te voegen, zei hij monotoon als altijd: ‘excuses voor mijn laatkomen.’ Voor de rest had hij geen zin om uitleg te geven. Sowieso wist hij ook wel dat als én zijn ogen én zijn woorden niet genoeg zeiden, dat zijn met bloed bevlekte verbanden om zijn handen dat wel deden.
Vervolgens liep hij zonder de aandacht voor de rest tot zich te trekken naar achterin het lokaal, eventuele verbaasde of nieuwsgierige blikken negerend. Hij trok een lege stoel tot zich en nam plaats naast zijn, natuurlijk, al aanwezige stagebegeleider en tevens leraar luchtmagie, Master DeWitt. Hij gaf hem diezelfde boekdelen sprekende blik. Als hij meer uitleg wilde zou hij hem die wel aan het einde van de les geven. Nu hij dan eindelijk zat, liet hij ontspannen maar oplettend zijn ogen over het klaslokaal glijden. Oh wat was hij blij dat hij geen leerling was en normaal aan de andere kant van het lokaal stond.
Nu kon hij het niet negeren om ook de leerlingen even tot zich te nemen. De eerste waar zijn blik kort op viel was het achterhoofd van een blauwharige meisje. Ondanks zijn nieuw-komen én ondanks de weinig sociale interactie die hij hier zover had gehad, deed zij een belletje bij hem rinkelen. Was zij niet volgens velen de definitie van de duivel? The blue devil? Als meisjes zoals zij hier zo een reputatie op wisten te halen dan vroeg hij zich daadwerkelijk af aan wat de kinderen op deze school gewend waren. Niet veel waarschijnlijk.
De volgende die hij onopvallend bestudeerde was een jong lijkend meisje met twee spiraalachtige staartjes. Ze leek helemaal op te gaan in de les. Niet zo interessant. Zijn blik versprong nu naar de oudst lijkende van het stel. Alphard kon haar gezicht niet goed zien van de hoek waar hij zat, maar onbewust keek hij daarna even terug naar DeWitt. Vreemd. Nu hij wist waarmee hij in de klas zat, opvallend veel meisjes, richtte hij zich mentaal meer op wat Maryce, voor de leerlingen Miss Blanchett, en wat ze te vertellen had. Muziek. Niet iets dat Alphard persoonlijk echt interesseerde. Hij speelde mondharmonica en daar eindigden zijn muzikale talent wel. Maar toch was het interessant om te zien hoe een medestagiaire haar les aanpakte al geloofde hij niet dat het hem te veel zou beïnvloeden. Alphard wist immers zeer goed wat hij deed en hoe hij het wilde doen.