Het stond als een klein wit blokje onder de dagenindeling op ieder rooster, geldend voor zowel de allernieuwste brugklassers tot de ouderejaars die al een tijdje op de school zaten; een eerste gezamenlijke les in het lokaal vuurmagie, maandag, half twee exact. Ach wel, les? Dat was het niet echt. Het was een introductie voor het nieuwe schooljaar, waarbij de Hoofdmeester in eigen persoon de regels voorlegde en zichzelf met tegenzin voorstelde aan iedereen die dit jaar nieuw en ongewend was. Het was op een toepasselijk tijdstip in de middag zodat iedereen uit kon slapen voor de échte aanvang van een heel nieuw schooljaar hard studeren en de lessen bij te staan. En immers was het ook maar voor een klein middagje, maar Savador had er hoe dan ook de grootste hekel aan. Het was weer afzien hoeveel en wat voor probleemkinderen er met de nieuwe stroom leerlingen deze keer weer waren meegekomen, om zijn vuisten weer ergerlijk te ballen bij een simpele aanmerking om het typische feit dat ze zoals gewoonlijk weer geen greintje fatsoen en discipline hadden en hij opnieuw een jaar moest zwoegen om dat er op de harde manier bij ze in te stampen. Daar had hij totaal geen zin in. Het voelde alsof hij een harde moeilijke klus steeds herhaaldelijk over moest doen, en als het schooljaar er weer op zat kon hij weer helemaal van voor af aan beginnen bij het aanbreken van het volgende nieuwe schooljaar. Misschien was dat ook de reden dat de Hoofdmeester zelf nog niet voor zijn lokaal aanwezig was, waar de leerlingen voor de deur op de gang behoorden te wachten zoals ze - als het goed was - allemaal in een bijbehorende brief hadden gelezen. Nee, hoogst waarschijnlijk zat hij in zijn kantoor nog aan een glaasje wijn om tot het allerlaatste moment aan te komen benen. Want het was toch zeker meer waardiger om leerlingen te laten wachten dan dat hij er minutenlang met zijn rug tegen de deur van zijn klaslokaal leunend continu op een zakhorloge blikte?

~ Alle leerlingen welkom c:

Chagarijnigliep Felix door de gangen heen. Waarom moest er juist vandaag een introductie zijn? De dag dat Lily vermoord was. Woedend hief hij zijn vuist en liet sloeg tegen de muur. Toen hij een beetje gekalmeerd was liep hij verder opzoek naar het Firemagic lokaal. Leerlingen hadden gezegd dat er een schroefje of zelfs meerdere loshingen bij de schoolmeester. Niet dat hij alles geloofde, maar het kon toch? Na een paar minuten had hij het lokaal eindelijk gevonden en klopte op de deur. Er kwam geen reactie en de deur was op slot. Kwaad liet hij zich langs de muur naar beneden glijden en legde zijn hoofd op zijn armen. Een paar tranen liepen over zijn wangen, maar vrijwel meteen veegde hij ze weg. Het was nu niet de moment om zielig te gaan doen. Als sommige meisjes de tranen zouden zien zouden ze moesdertje gaan spelen en dat kon hij missen als kiespijn. Hij leunde met zijn hoofd tegen de muur en hield zijn ogen dicht terwijl hij probeerde te bedenken hoe hij zijn vader zou kunnen ontaskeren. Een zucht kwam over zijn lippen omdat hij niets wist.Misschien kunnen andere mensen hem helpen?

[kort ;(]

Tristan sjokte naar de klas toe. Een introductieles, normaal zouden daar alleen eerstejaars naartoe moeten maar hier blijkbaar allemaal. De enige reden dat hij hier naartoe was gegaan, is dat hij zich geen fouten meer kon veroorloven. Hij kwam bij het einde van de gang, alleen hier nog rechtsaf en dan zou hij er zijn. Met een klap kwam hij tegen de muur aan, hij had dat niet verwacht en viel om. Met zijn armen ving hij de klap op zodat zijn hoofd niet tegen de grond zou aan klappen. Tristan mompelde een paar verwensingen voordat hij weer overeind krabbelde. Hij was het nog steeds niet gewend dat hij voortaan met maar 1 oog door het leven moest. En dat allemaal door die Ayu. Dat opvliegende kind. De huid rond zijn oog begon al te genezen al voelde het wel nogal trekkerig aan. Maar zijn oog was hij echt kwijt, hij kon er niets meer mee zien. Eenmaal opgestaan liep Tristan weer verder. Hij zag één ander persoon bij het lokaal wachten, hopelijk zou die niet hebben gezien hoe hij was gevallen. Tristan leunde tegen een muur aan, wachtend totdat de leraar zou opdagen. Het verband zou nog wel een paar dagen om zijn oog moeten blijven zitten. Het zou er waarschijnlijk nog wel omzitten als hij naar Shadra toeging. Nog maar 3 dagen voordat die twee zouden trouwen. Hij stond tegen de muur aan, tegenover de andere jongen. Hij zag een paar tranen maar voelde niet de behoefte om zich daarmee te bemoeien. Hij had al genoeg aan zijn eigen problemen.

Zoals altijd was waarschijnlijk Ephony de enigste leerlinge die al neuriënd en met de gebruikelijke vrolijkheid zich naar het vuurlokaal begaf. Leraar; Savador. Status; angstaanjagend en een beetje ziekig. Haar mening; lieve schat die wat extra aandacht nodig heeft. Geen enkele reden in haar ogen om hem te haten, hoewel ze wel moest toegeven dat hij soms nogal eng over kon komen. Maar niet iedereen had positieve punten, dus voor haar was het enkel nog iets wat je van een persoon moest accepteren. Haar blonde haren wapperde vrolijk achter haar aan terwijl ze de hoek om liep en het gestalte van haar peetvader al zag. Met een brede glimlach op haar lippen en haar stralende ogen op hem gericht waren er geen woorden nodig om duidelijk te maken hoe blij ze was hem weer te zien. Hem te zien staan, te weten dat alles goed zou komen. 'Goed geslapen?' in plaats van hem vrolijk te begroeten schoten haar ogen in een draai van haar emoties weer eens bezorgd over hem heen toen ze voor hem stil stond. 'De medicijnen genomen die voorgescheven staan? En ik hoop dat als ik de wijnvoorraad tel alle flessen er nog staan meneer,' streng schoten haar ogen omhoog om in die van hem te blijven hangen. Alsof ze de taak als strenge moeder op zich had genomen sloeg ze haar armen over elkaar om nog eens haar ogen keurend over hem heen te laten glijden. 'Wanneer moet je weer op controle?' voor zover de vrolijke middag begroeting.

Met een klap sloeg de deur van zijn kantoor dicht nadat hij tot zijn grootste ergernis opgemerkt had hoe nader de wijzers van de ouderwetse wandklok al richting het tijdstip van aanvang wezen. De bleke man met de ingevallen wallen, de goudgekleurde slangachtige ogen en de lange donkere lokken daalde grimmig en met alle moeite de trappen af. Zijn brose rug was nog niet volledig genoeg hersteld om zulke inspanningen soepel te kunnen leveren, maar hij forceerde zijn lichaam er toe zo goed en kwaad als zijn gewrichten en spieren maar toelieten. Met een ruisende zwarte mantel kwam Savador niet veel later de hoek om gebeend, een diepe frons tussen zijn donkere wenkbrauwen zichtbaar en een norse trek om zijn smalle lippen. Zijn lijkbleke huid stak fel af tegen de warme gloed van de brandende toortsen aan de muren. De gang zelve was al net zo kil en luguber als het lokaal voor vuurmagie zelf. Zijn slangachtige ogen bleven strak vooruit kijken, zo lijkend alsof hij niet eens de moeite wilde nemen om de twee leerlingen die er al stonden een blik waardig te gunnen. Goh, er stonden er ook weer behoorlijk veel. Zijn mantel sloeg bijna in het gezicht van de jongen die daar zittend op de grond tegen de muur leunde toen hij in zo'n benend tempo voorbij passeerde dat het leek alsof hij ergens kwaad over was. Dat was gewoon de manier hoe hij liep. Savador dacht even vervaagde rode striemen in het gezicht van de jongen te zien, sporen van gelaten tranen, maar hij besteedde er absoluut geen aandacht aan. Wat wonderbaarlijk weer; behalve een ongetwijfelde rats aan nieuwe tirannen kon hij dit schooljaar ook emotionele wrakken verwachten. 'Opstaan,' beval hij nors. De gang was geen zitplaats en het lokaal geen speelplaats. Hij zou het ze ook hard duidelijk maken, want hij had geen zin om zich druk te staan maken over een onbenullige leerling die het bloed onder zijn nagels vandaan probeerde te krijgen. Die leugenachtige rat was er ook weer. Met zijn verloren oog en zijn gesmeek voor een absentieverklaring. Zonder nog enige verdere woorden te verspillen - er kon ook niet eens een begroeting van af - liep Savador richting de deur van het klaslokaal en haalde uit de binnenzak van zijn nachtzwarte kledij een oude roestige sleutel tevoorschijn. Die stak hij in het slot om er vervolgens gefronsd aan te staan sjorren. Verdomme, die oude sloten ook. Alles werkte weer tegen, zoals gewoonlijk. 'Goed geslapen?' klonk er opeens naast hem. Chagerijnig draaide Savador zijn hoofd opzij. Zijn gezicht leek ietjes op te klaren toen hij recht in het opgewekte gezicht van zijn pleegdochter keek. Maar hij draaide zijn hoofd weer terug en reageerde er met een korte 'mm' op om zijn aandacht weer op de sleutel in het slot te richten. Hij voelde hoe Ephony hem in alle bezorgdheid van top tot teen bekeek, maar hij negeerde het. Inmiddels was hij al wel gewend aan haar overbezorgdheid die soms op kon spelen alsof zij voogd over hem was in plaats van andersom. 'De medicijnen genomen die voorgescheven staan? En ik hoop dat als ik de wijnvoorraad tel alle flessen er nog staan meneer.'
Savador keek niet meer opzij, reageerde er alleen op met een nog dieper geworden frons en een afkeurende blik. Waarom moest ze dat nu weer zeggen? Dat hoefde niet iedereen gelijk te weten op de eerste dag. Gelukkig waren er nog niet zoveel leerlingen die de typische aanleiding waren voor al de foute roddels en geruchten over hem die door de hele school de ronde deed. 'Wanneer moet je weer op controle?' vroeg Ephony met haar onstuimige vrolijkheid. Over persoonlijke dingen praten in privé; goed. Erover spreken in aanwezigheid van ongewenst gezelsschap; niet doen. 'Spoedig genoeg,' luidde Savadors antwoord dan ook kortaf zonder haar daarbij aan te kijken. De deur sprong uiteindelijk van het slot met een droge klik, en hij duwde het krakend verder open. 'Zitten en zwijgen,' zei hij streng tegen de al aanwezigen in het algemeen terwijl hij zich nors naar hen omdraaide. Savador deed een enkele stap opzij om het kleinschalige aantal leerlingen binnen te laten en bij de deuropening nog even te wachten op de rest.

- Nog meer leerlingen a.u.b.? :3
Later binnenkomen kan altijd.

'Hmm!' Fronsend keek ze om haar heen. Het was hier echt heel groot! Het jonge meisje was al een paar minuten eerder aangekomen maar zodra ze de ingang van het kasteel was binnen gelopen verdwaald. Fijne eerste dag Aislinn, dacht ze mopperend in haar zelf. Ze was een paar trappen opgelopen maar er ook weer vanaf gegaan. Het leek hier wel een groot labyrint en zij was de enige die de juiste route niet kende. Een plattegrond had ze nog niet kunnen vinden en de gene die ze had gekregen was verscheurd en weggegooid door haar moeder die dacht dat het afval was. Haar twee vlechtjes zwaaide rustig heen en weer terwijl ze verder de school doorzocht opzoek naar het juiste lokaal. Natuurlijk kon het meisje gewoon vragen aan een paar oudere jaars waar ze heen moesten, de meeste zagen er wel aardig en vriendelijk uit. Hopelijk waren ze dat ook, niet dat het veel uitmaakte ze toch wel dat ze het niet ging vragen. Aislinn wilde ze niet storen of hun opzadelen maar haar stomme probleempjes. Zij was die plattegrond kwijt geraakt ze kon het zelf wel oplossen, of in ieder geval proberen.
Het meisje stopte weer met lopen toen de gangen elkaar weer kruisten. Links of rechtdoor? Als ze thuis geweten had dat het hier zo groot was had ze wel een nieuwe plattegrond aangevraagd. Straks kwam ze te laat en zat de hele klas al vol en keek iedereen haar aan. Een rilling schoot over haar rug, nee daar wilde ze al helemaal niet aan denken. Ze kon zich nu al die prikkende nieuwsgierige ogen voorstellen. Lichtjes schudde het meisje haar hoofd om de gedachten letterlijk weg te schudden.
'Hé alles goed?' Verbaasd keek Aislinn naar links. Een ouder meisje staarde haar vragend aan. Langzaam voelde ze hoe haar wangen begonnen te gloeien. 'Ja ja! Alles goed!' Zei ze snel en maakte snel een korte glimlach. Het meisje pakte haar hand vast en sleurde haar mee een andere gang in. 'Je mag best zeggen dat je verdwaald bent, dat gebeurd de meeste eerstejaars,' zei het meisje vriendelijk. Beduusd knikte Aislinn en volgde het meisje gehoorzaam. Na een paar gangen kwamen ze eindelijk aan waar ze hoorde te zijn. De deur was al dicht. Nerveus staarde ze naar de deurklink. Alleen staren niet aanraken, alsof er een slang in haar hand zou bijten als ze de deurklink aan wilde raken. Opeens zwaaide de deur open.
'Hier hebben we nog een verdwaald vogeltje!' Zei het meisje lachend en duwde Aislinn naar binnen. Voor Aislinn het wist was de deur achter haar dicht gevallen en stond ze voor een klein groepje andere kinderen en het Schoolhoofd. In het echt leek hij nog bleker dan op het miniportretje die ze had gezien.
'Euhm, ik was verdwaald en..' Nee niet rood worden, diep adem halen, vergeefse poging. 'Sorry dat ik te laat ben,' mompelde ze haast onverstaanbaar terwijl ze weg keek. Nu wilde ze dat ze door de grond kon zakken om op een veilige plek weer tevoorschijn te komen.

Felix klapte met zijn hoofd tegen de muur toen de mantel van het schoolhoofd in zijn gezicht sloeg. Woedend keek hij de man aan tewijl hij opstond. Hij kon het nietlaten om te grinniken terwijl een meisje de man berispte. 'Zitten en zwijgen,' Snel liep Felix naar binnen en pikte een plaats aan de achterste bank. Hij smeet zijn tas op de grond en keek met een verveelt gezicht naar Master Savador. Zijn ogen waren in plaats van het gebruikelijke stormgrijs bloedrrood. Niet van de tranen, maar gewoon van woede. Zijn ogen gleden naar een meisje dat door een laatste jaars het lokaal werd ingeduwd en grijnsde. Altijd plezant, een eerstejaars. Hij keek weer naar Savador en kwam tot de conclusie dat de meeste leerlingen wel gelijk hadden. Savador zag er redelijk eng uit met zijn lijkbleke huid en gouden ogen. Felix ging onderuit op zijn stoel zitten en wachte totdat de intoductieles zou beginnen. Niet omdat het hem interesseerde, maar gewoon omdat hij wilde dat de les zo snel mogelijk zou gedaan zijn.

Met enigzins kleine passen liep Noah richting het lokaal waar hij heen zou moeten gaan voor een introductie en het verbaasde hem dat hij eindelijk eens de weg had gevonden in deze enorme school. De weg kwijtraken kon ook niet sinds er altijd wel mensen waren om hem de weg te wijzen, maar het ze vragen was een compleet ander verhaal. Noah's schuwe persoonlijkheid hielp hem absoluut niet met het communiceren met andere leerlingen.
Geen wonder dat je geen vrienden hebt... dacht hij bij zichzelf, zijn ogen neer geslagen. Hij keek op toen hij de deur naderde, en zijn blik viel op een zwartharige man die er stond en de man gaf hem gewoon rillingen over zijn rug. Hij was eng. Gewoon eng. De slangachtige ogen, de krijtwitte huid, en die strenge en kille blik in zijn ogen... Is dát het schoolhoofd? Noah wou maken dat hij weg kwam, zo snel mogelijk, maar hij raapte al zijn moed bij elkaar en liep resoluut naar de ingang toe. Hij liep langs de man naar binnen, en had hem heel, heel eventjes aan gekeken voor hij zijn ogen weer vlug wegdraaide en naar een stoel toe liep om daar vervolgens op te gaan zitten.

Er galmden voetstappen door de gang heen, Tristan draaide zijn hoofd om te kijken welke leraar het zou zijn. Een onhoorbare zucht gleed over zijn lippen. Het was de hoofdmeester. Zou hij het lokaal voorbijlopen? Want hij zou toch geen les geven? Maar nee hoor, hij minderde vaart en liep het lokaal in. Tristan sjokte de klas in en ging helemaal achteraan zitten, naast een andere jongen. Toen pas zag hij naast wie hij zat, de huiler. Geïrriteerd ondersteunde hij met zijn hand zijn hoofd. Hoe lang zou deze introductie nog duren, voor hem was het nu al veels te lang. De leraar zag er Shadraans uit, maar ze zaten hier in een Fire Magic lokaal. Dan had hij dat dan toch mis gehad. Zijn ogen gingen door de rest van het lokaal, het was nog behoorlijk leeg. Amper 5 waren er op komen dagen. En daar hoorden de laatkomers nog bij ook. Zou het hier altijd zo verlaten zijn? Tristan had hier nog geen lessen gevolgd, zou dit de standaard zijn? Compleet verlaten lokalen en een school die zo arm was dat zelfs de hoofdmeester les moest geven. Echt typisch voor dat mens om hem hier op school te dumpen. Maar nog 2 dagen, dan zou hij haar voorgoed wegjagen. Dan zou Tristan weer naar huis toe kunnen. Hier waren slaapzalen, daar had hij een eigen kamer. Thuis was hij enig kind, hier waren gestoorde mensen die hem probeerden te vermoorden. Als hij na een paar dagen hier al een oog was kwijtgeraakt, dat zou wat betekenen voor de toekomst.

Haar lippen tuitte zich iets toen ze merkte hoe Savador alles wat ze zei ontweek, waarbij het totaal niet bij haar op kwam dat hij niet op dat soort vragen zat te wachten in een moment als dit. Zonder verder iets te zeggen, ze was niet het persoon dat pushde, liep ze na alle andere leerlingen het lokaal in. Even draaide haar hoofd om haar grijsblauwe ogen over haar schouder te richten toen een eerste jaars het lokaal zowat in gejonast werd. Met een vriendelijke glimlach die zonder dat ze het doorhad weer eens op haar lippen was gekropen bij de gedachts in haar hoofd liep ze als een van de weinige door naar de voorste bankjes en legde daar rustig haar tas op tafel. Terwijl ze zich omdraaide om haar stoel naar achter te schuiven blezen haar ogen hangen op de jongen met de wond. Zonder enige controle te hebben over haar gezicht trokken haar wenkbrauwen haast uit verbazing en medelijden omhoog, merkte een paar secondes daarna dat ze staarde en sloeg toen haar ogen als een debiel weer neer terwijl haar wangen warm werden en roder kleurde. Om haarzelf een houding te geven stond ze even ongemakkelijk met de rugleuning van de stoel in haar hand, om zich daarna als een razende om te draaien en onhandig op haar stoel te ploffen. Boos op zichzelf dat ze staarde, zelfs al had ze het voor even niet doorgehad, haalde ze wat ruw haar spullen uit haar tas wat ze dacht nodig te hebben. Verstopt achter de blonde lokken die over haar schouders naar voren vielen zakte ze achter haar pony weg en hield haar ogen strak op het tafelblad gericht. Niemand hield van staarders, zeker als het om iets ging waar je niets aan kon doen. Wat moest hij wel niet denken, gewoonweg het feit dat ze haar ogen erop had laten vallen.

Met zijn bleke handen achter zijn rug in elkaar gevouwen en een grootschalig deel van zijn gewicht rustend op het been waar hij het meest op leunde stond Savador haast als een gevangeniscipier naast de deuropening. Zijn slangachtige ogen vestigden zich op de naderende leerlingen die voldeden aan de eisen in de brief door in deze les op te komen dagen, en doorboorde diens blikken met zijn priemende pupillen. Die waren zoals bij echte slangen smal en verticaal, een donkere eindeloze gleuf waar je niet meer zo makkelijk uitkwam zodra zijn starende blik je gevangen hield. De huilebalk stapte de drempel van het muffige klaslokaal binnen om vervolgens naar eigen belang plaats te nemen, gevolgd door éénoog. Het klaslokaal zelf was donker en behield zijn kille sfeer die zo voldeed aan de leraar van het eigenlijke vak dat hier normaal gesproken gehouden werd. Grote zware gordijnen waren potdicht voor de hoge kasteelramen geschoven zodat er geen streepje daglicht binnenviel, aan de muren hingen brandende toortsen in ijzeren houders en hier en daar op bijtafels aan de zijkanten van het lokaal waren zacht flakkerende kaarsen ontstoken. Achter het bureau van de leraar bevond zich een ouderwetse schouw die uit de koude muren naar voren kwam, en in de haard ervan laaiden de likkende vlammen als hellevuren langs de houtblokken. Alles om het een beetje te compenseren met het vak vuurmagie, hoewel dat nu niet van toepassing was.
'In een rechte rij!' morde Savadors tot irritatie toe corrigerende norse stem door de gangen naar de aankomende leerlingen. Het was hier geen uitgaansplek waar je zij aan zij van elkaar kon lopen. Hij had er uit eigen wil een regel van gemaakt om jezelf als leerling zijnde al overzichtelijk in rijen op te stellen, en wil is wet. Zijn ijzige blik viel even onhartelijk neer op een witharige jongen die hem kort aankeek tijdens het passeren. De knul was geen eerstejaars, maar ook niet bekend qua gezicht. Hij kon hem dus al als één van de eerste nieuwen rekenen hier. 'Hier hebben we nog een verdwaald vogeltje!' klonk het opeens lachend. Het volgende moment werd er nog een nieuwe leerling binnengeduwd, vlak voor zijn neus, om vervolgens in schaamte achter te laten. Het had niet veel gescheeld of het meisje was tegen zijn borst opgebotst, en dat had hem alles behalve gezind. Weer met een typische kille blik staarde Savador op het rozeharige grut neer. Hoogst waarschijnlijk de eerste eerstejaars hier tot nu toe, alleen al op te merken aan haar onzekere houding. 'Euhm, ik was verdwaald en..,' begon het meisje timide te spreken. Savador trok minachtend een enkele wenkbrauw op. 'Sorry dat ik te laat ben,' eindigde ze zacht. Een klein stil moment bleef de bleke man alleen maar op haar neerstaren. 'Werkelijk,' sprak hij op een niet eens vragende toon. Hij nam een kleine hoorbare ademteug zoals zijn smalle lippen het opvolgende moment van elkaar loskwamen in de volgende woorden. 'Het is dat dit je eerste dag is, evenwel had je anders direct ook je eerste straf aan je broek hangen. Voor nu zie ik het door de vingers. Vooruit, zitten.' Zijn bevel klonk niet medelijdend, alles behalve - alsof hij het niet wilde begrijpen hoe gestresst de eerstejaars op hun allereerste dag op een geheel nieuwe school konden zijn. Binnen enkele stappen stond Savador bij de deur en stak zijn hoofd buiten het lokaal uit. Hij keek even links en rechts, maar de gangen waren verder geheel uitgestorven. Spontaan was dat; de introductieles voor aanvang van het nieuwe schooljaar waarin een hoop informatie werd medegedeeld en de meeste van de verwachte leerlingen draaiden zich liever nog een keer om in hun bed. Ja, ze waren nog aan het luieren om het fijne vakantiegevoel langzaam maar zeker op hun eigen manier weg te werken, ongetwijfeld. Maar zo werkte dat niet. Als het zo doorging zou hij een hoop namen op de absentielijst moeten doorstrepen en een hele nieuwe lijst aan afwezigen maken. Die zouden hun straf nog wel krijgen. Verzuim tolereerde hij niet. Savador liet Ephony nog passeren maar liep niet direct naar zijn bureau om de introductie te starten. In plaats daarvan besloot hij nog voor alle zekerheid te wachten op meerdere leerlingen die slim genoeg waren hun allereerste straf van dit schooljaar te omzeilen door gewoon op te komen dagen.

Steunend en kreunend strompelde Myst door de gang. Wat betekende het nog, school? Behalve het feit dat ze al haar vrienden op SSA er had leren kennen… wacht… SSA ís de school. Ze zuchtte in zichzelf. Ze had meer cafeïne en vroegere bedtijden nodig; want zo vroeg opstaan was niet goed voor haar humeur. Ze had een oude spijkerbroek en een hoodie aan; wat kon het haar schelen hoe ze eruit zag? Waarschijnlijk als een zombie, wat ze ook zou doen. Maar het maakte niet uit; het was de eerste schooldag. En zo veel nadenken deed hoofdpijn.
Ze sleurde zichzelf letterlijk door de gang; alle handsteuntjes die ze vast kon grijpen greep ze dan ook werkelijk. Raamkozijnen, deurknoppen, planken, mensen… af en toe. Ze was echt ontiegelijk moeilijk en kon zo’n eerste ochtend echt gewoon niet verdragen. Althans… was het wel ochtend? Misschien was het al middag. Wist zij veel. Ze had gisteravond met een nieuw boek dat Sam haar geleend had gevierd dat het de laatste nacht van de vakantie was. Jaja, ze had wel geweten dat ze naar school moest de volgende ochtend. Wat nog niet betekende dat ze er rekening mee ging houden.
Eenmaal beneden strompelde ze door de gang naar de aula; voor ze zich naar de les ging wagen moest ze écht… écht nog wat koffie hebben. Haar hoofdpijn bonkte door. Waarom moest ze dan ook zo snel opstaan? Als ze lekker eerst een halfuur had kunnen douchen en luieren had ze echt geen hoofdpijn gehad.
Zodra de vrouw die de koffie klaarmaakte haar een mok koffie in de handen had geduwd, een blik op haar had geworpen en gezegd had dat ze die wel mee naar de les mocht nemen, had Myst heel onbeschoft om nog een kop koffie gevraagd. Gelukkig mocht de vrouw van de keuken haar wel en schonk de koffie in een enórme mok die ze ook nog eens voor haar afgesloten had. Met een slaapdronken glimlachje mompelde ze een dankwoord naar de vrouw, waarna ze haar koers richting het lokaal zette. Weer een stap, en weer een stap. Blazen. Slurp. Even slikken. En verder.
Uiteindelijk zag ze haar eindbestemming: de deur van het vuurmagie lokaal. En, oh, god. Saf stond gelijk voor de deur. Dit zou echt de beste ochtend van haar leven worden. Ze strompelde door en nam de mok, waar inmiddels nog drievierde van de koffie in zat, tussen haar handen. ‘Hmm.’ Was het enige geluid van genot van de warme koffie dat ze kon produceren. Langzaamaan kwam ze dichterbij Master Savador. Ze probeerde echt haar ogen wat verder open te doen… maar het ging zo moeilijk! Uiteindelijk bleef ze voor zijn neus staan, nam nog een luidruchtige, grote slurp van haar koffie voor ze hem begroette met een hoofdknik. Vervolgens nam ze nog een slurp.
Teleurgesteld keek ze in haar mok. Hij was al bijna leeg. Hoe was dat mogelijk? Hoe had ze zo snel haar koffie kunnen drinken? Waarom? Waarom had ze niet méér? ‘Goedemorgen, Master.’ Pruttelde ze, waarna ze langzaam omhoog keek. ‘Nog één slokje, ja? Daarna zet ik hem weg.’ Ze glimlachte hoopvol, hoewel haar halfopen ogen niet erg mee werkten om het een charmantere uitstraling te maken. Daarna zette ze de mok aan haar mond en sloeg haar hoofd achterover, en met een luidruchtig geslurp verdween de laatste koffie in haar mond.
De hand met de mok liet ze lusteloos naar beneden vallen en met de mauw van haar hoodie veegde ze haar mond af. Vervolgens strompelde ze langs Saf – die ze door Ephony buiten zijn gehoorsafstand zo was gaan noemen – en liep ze door naar achterin het lokaal. Ze zette haar mok in de gootsteen, had nu de puf nog niet om hem schoon te maken. Vervolgens liet ze zich in een stoel zakken op de achterste rij van het lokaal, waarna ze met een doffe klap haar hoofd op haar armen liet belanden, in slaaphouding op tafel. Als Saf begon zou ze wel weer opkijken, als ze nog niet weggedoezeld was…



Niemand heeft hier wat aan... maarja

Hoewel de gangen rond dit tijdstip meer iets weg hadden van de setting van een spookgebouw, dan van een levendig schoolgebouw, bevond zich er toch nog, in al haar stralende zelfverzekerdheid een leerling in de gangen. Zoals gebruikelijk was het het gezicht van Ellia, wat nog als één van de laatste gezichten berekend kon worden, dat zich op dit tijdstip voor deze les nog in de gangen bevond. Ze bevond zich weer in haar dagelijkse routine, in de gebruikelijke gangen, op ongeveer de gebruikelijke tijd. Het had een tijdje mogen duren, maar ze begon nu eindelijk wat meer in het ritme van de school te vallen. Studenten, samen met hun onbekende gewoontes en vriendelijkheid, werden voor haar naar mate steeds vanzelfsprekender. Op tijd komen, en bij elke les aanwezig zijn was nog steeds een gewoonte waar Ellia enige moeite mee had, maar ze leerde het wel. Tot die tijd was het gewoon… oefenen. Ja, ze oefende elke dag gewoon, ze was er alleen nog niet zo goed in. Tevreden over haar nieuw-verzonnen smoes versnelde Ellia soepeltjes haar tempo door de redelijk lege gangen.
Opeens maakte Ellia een bijna geschrokken, haastige beweging, die naar de linker zak van haar mouwloze, korte spijkerjack toe schoot. Bijna hongerig griste haar lange vingers de houten tandenstoker eruit, die ze tussen haar twee hoektanden stak. Daarna trok ze haar jack weer recht en goed, en liep ze rustig verder, alsof er niks gebeurd was. Haar kledingkeuze leek voor de abrupte veranderingen die de weersomstandigheden de afgelopen dagen hadden toegepast misschien wat aan de kille kant, maar voor de laatste paar dagen kon het nog wel. Het was immers nog voor een paar dagen zomer, het weer liet het met een knipoog nog toe. Maar de natuur liet in de aflopende weken wel weer zien dat ze klaar was voor de veranderingen van het najaar. Enkele bomen waren er ook alweer vroeg bij om hun bladeren af te laten sterven, en lieten ze eerder bruinen dan de meeste bomen. De dagen werden korter, de nachten langer, en ook weer een paar graden kouder. Het was de manier van de natuur om te laten merken dat alles zou gaan veranderen. Niet alleen voor het jaar, maar ook voor het leven van vele studenten, waaronder ze zichzelf ook berekende.
Hoewel Ellia in alle eerlijkheid eerst besloten had om niet aanwezig te zijn bij de introles, om al het standaard gezeik, de gebruikelijke regels, en die zwetende, nerveuze, nieuwe studenten te kunnen ontlopen, was er een reden ontstaan die ervoor had kunnen zorgen dat ze haar gezicht toch nog zou laten zien; Master Savador. Het angstaanjagende schoolhoofd, het monster dat de touwtjes van de school in handen hield, de persoon die ze had gehoopt in horror te kunnen ontmoeten. Hij zou de introles geven, de nieuwe leerlingen toespreken. Tot nu toe hadden hun wegen elkaar nog niet mogen kruisen, en waren ze elkaar steeds misgelopen. Zelfs bij haar eerste schooldag, had Ellia niet het genoegen mogen hebben om bij het schoolhoofd haar vervalste dossier af te leveren, en haar rooster op te halen. Al die officiële zaakjes waren via de administratie afgehandeld, omdat het schoolhoofd “wegens medische redenen tijdelijk niet aanwezig kon zijn”. Eerst kon het haar eigenlijk niet zoveel interesseren, het had haar alleen maar een stom, standaard gesprek gescheeld, waarin hoogst waarschijnlijk ook verteld zouden worden over hoe ze zich netjes moest gedragen, en ze zich beleefd aan de regeltjes moest houden, als een modelstudent. Nee, Ellia was er eerst zeer dankbaar voor geweest. Maar in de loop van de schooldagen was die interesse echter wat meer gekomen, toen ze kon genieten van de zwarte, duistere roddels van overdreven modepoppetjes. Moorden, aanrandingen, frauderen, mishandelingen, ze had het allemaal voorbij horen komen. De man had een aardig imago bij de leerlingen opgebouwd, op een zeer negatieve manier dan wel te verstaan. Maar dat was juist de manier die Ellia haar interesses in dit persoon had weten te wekken. Ze wilde weten of het echt zo was, weten of hij echt zo een monster was. Of iedereen vond hem zo een monster omdat niemand op deze school een degelijke ruggengraat had. Maar daar zou ze snel genoeg achter komen.
Vanuit de verte dacht ze het opeens te kunnen zien. Een open deur, met bij de opening een duister figuur. Daar was het, het lokaal waar ze moest wezen, daar zouden de woorden worden gesproken die ze moest weten. Maar nog belangrijker, daar stond haar hoopvolle verwachting te wachten. Ongemerkt namen haar benen een rapper tempo aan, terwijl ze naar het lokaal toe liep. Tijdens haar tocht vlogen er allemaal ideeën en voorstellingen door haar hoofd, over hoe die demon er nou uit zou zien. Maar pas toen ze voor hem stond, nog buiten het lokaal, zag ze de voorstelling waar al die grootse roddels uit bestonden. Meteen braken de roddels los van de man, alsof het scherven waren. Zo indrukwekkend leek hij nou ook weer niet. Die verstenende blik van hem kon ze niet veel angstaanjagender noemen dan de blik van een hongerige straatkat. Die enorme lichaamsbouw van hem viel haar ook vies tegen. Vanaf deze afstand leek het er zelfs op dat Ellia nog langer dan hem was ook. En de moordende aura die om hem heen hing leek niet heel veel anders dan die van een stereotype Shadraan. Was dit nou werkelijk alles? Ze was op de straten van Shadra nog engere ratten tegengekomen.
Met haar blote armen, betekend met littekens en de trotse tatoeage, over elkaar heen geslagen keek Ellia even strak langs het schoolhoofd, om vanaf deze afstand het lokaal in te kunnen kijken. Gezellige boel daar, bedacht Ellia zich met haar bijtende sarcasme. De gezindheid straalde er echt vanaf. Nadenkend over wat ze als reactie ging zeggen liet ze haar tandenstoker zachtjes omhoog en omlaag wippen, door steeds over het stukje hout wat in haar mond zat met haar tanden er overheen te gaan. Pas toen ze een redelijke zin in haar hoofd genomen had, richtte ze haar blik weer terug naar de grote teleurstelling, die voor haar stond. ‘Hebben jullie speciaal op mij gewacht? Had niet gehoeven, maar ik voel me wel vereerd,’ zei ze met een spottende grimas op haar gezicht gedraaid. Haar kromme woorden duidde zeer duidelijk aan dat het haar niet veel kon schelen of ze een goede indruk bij het schoolhoofd achter zou laten. En dat zou waarschijnlijk een fout zijn, waar ze later wellicht nog spijt van zou gaan krijgen.

Zijn scherpe blik als haviksogen gleden nauwlettend door de lege gangen, wachtend tot hij op enige mogelijke gestalten van leerlingen stuitte. Kom zeg, de school is weer begonnen. Het was over met het geluier en genietsnut. Als er binnen nu en de volgende minuut niet snel een nieuwe leerling tot aanvang kwam zou hij de deur sluiten en met de introductie beginnen. Wisten ze ook niet de nieuwste mededelingen, de benodigde informatie en prioriteiten van de school; jammer dan. Niet zijn probleem. Hij zou het zeker niet nogmaals gaan uitleggen, tenzij ze er een goede reden voor hadden. En dat moest dan ook een behoorlijk goede reden zijn, wilde hij zijn tijd en moeite verspillen aan iets wat hij al eens had voorgelegd. Ah, daar kwam de volgende aan. Toch nog wel. Hij bewoog geen spier, bleef daar maar roerloos bij de deur staan terwijl alleen zijn slangachtige ogen het gestalte al vanuit de verte bleven volgen. Pas toen de leerling naderde merkte hij de groene haren en het jonge gelaat op, maar bij Medusa, wat zag Nuxian er belabberd uit vandaag. Alsof ze niet eens de moeite had gedaan haar uiterlijk op te leuken voor haar eerste dag. Alsof ze zomaar uit bed gerold was en zich al liggend aangekleed had, om vervolgens een enkele keer met een borstel door haar haar te gaan en tenslotte richting het lokaal van bestemming te strompelen. Ze droeg een oude spijkerbroek en zo'n moderne capuchontrui die tegenwoordig schijnbaar in was bij de jeugd, maar die hij zelf gruwelijk ordinair vond. Zo'n achteloze kledingdracht had hij vroeger niet moeten hebben, dan had hij allang een klets gehad. De jeugd weer. Savador slaakte een zachte zucht via zijn neusgaten. Discipline, discipline. Het werd met de dag moeilijker om ze dat aan te leren.
'Hmm.' Wat had ze nu weer in haar hand? Zijn ogen kropen gluiperig van haar driestig halfgeopende ogen over haar gelaat naar beneden en vestigden zich op de dampende mok in haar handen. Nonde, nee hè! Dat ging niet gebeuren, zéker niet. Iets bij zijn strakke mond bertrok wat toen het kind vlak voor zijn neus stilstond en nog eens een extra grote slok nam. Het onnodig slurpende geluid teisterde zijn gehoorgang, hij ergerde zich er mateloos aan. Wat was dat nu weer om koffie te staan leuteren voor je leraar. Dat behoorde andersom. Ze was nog laat ook. Hij kreeg een hoofdknik als begroeting, wonderbaarlijk. Alsof hij een acuute stuiptrek kreeg trilde één ooglid toen ze vervolgens nog een slok nam met dat verachtelijke geslurp. 'Goedemorgen, Master,' klonk haar belachelijk late begroeting. Savador kneep zijn ogen even samen. 'Goedemiddag,' zei hij met de opzettelijke nadruk op middag terug. 'Je bent laat,' vervolgde hij op een grimmige toon. 'Nog één slokje, ja? Daarna zet ik hem weg.' Tss, nog aandringen ook. Hij nam een kleine ademteug voor hij antwoord op haar verzoek gaf. 'Uiteraard. Als je je in de eerste week je allereerste straf van dit schooljaar al op de hals wilt halen,' sprak hij kalmpjes terug. Mystralic sloeg de mok achterover en slofte daarna langs hem heen naar binnen. Toch weer doen hè. Hopeloze gevallen waren het ook.
Zijn blik richtte zich weer op het uiterlijke punt waar de lange hal zich naartoe strekte, en zag daar wonder boven wonder nog een leerling aankomen. Leerlinge. Ook weer een verschrikkelijke kledingkleuze, spijkervestjes, littekens, tatoeages. Dat was toch geen vrouw? Vrouwen behoorden korsetten te dragen, jurken en rokken met daaronder keurig gepoetste glimschoentjes. Dit; dit was typisch een van straat geplukt schoffie, als een vechtersbaas uit een beruchte bende. Alleen al die zelfverzekerde arrogante kop, wat een slechte opvoeding weer. Ze was lang en ze oogde als iemand waar je niet gauw ruzie mee wilde hebben, maar ondanks dat alles bleef Savador haar venijnig aanstaren toen ze met over elkaar geslagen armen voor het lokaal stil bleef staan om gewoon, straal langs hem heen alsof hij er niet eens was, de klas in te blikken. Vervolgens liep ze met een tandenstoker wippend tussen haar tanden langs hem heen het lokaal binnen, hem niet eens een behoorlijke begroeting gunnend. En alsof dat nog niet genoeg was maakte ze haar aanwezigheid bekend met een opmerking waar de spot zo vanaf droop dat hij zijn tanden er strak voor op elkaar klemde: 'Hebben jullie speciaal op mij gewacht? Had niet gehoeven, maar ik voel me wel vereerd.' Heethoofdig als hij was kwam Savador abrupt van zijn plek naast de deur af en beende naar binnen. Bij het kind bleef hij staan om haar aan haar schouder ruw naar zich toe te draaien. 'Allereerst loop je me niet zomaar voorbij maar begroet je me formeel met 'goedemiddag, Master' zoals het hoort! En DIT-!' In een gris had hij de tandenstoker tussen haar tanden weggesnaaid en hield het vlak voor haar neus. 'Dit wil ik niet meer in mijn les zien! Zitten.' Demonstratief gooide hij de tandenstoker ergens op de vloer in een achteloze worp weg. Wat een waanzin weer. Hij liep met een gezicht op onweer terug naar de deur om die met een luide klap dicht te slaan. Leerlingen konden nog binnenkomen, maar het zou wel betekenen dat ze te laat waren. Hij negeerde al het geklets en geroezemoes terwijl hij zich omdraaide en met ruisende mantel over het pad tussen de tafels naar het ouderwetse kalkbord voor de klas beende, zijn passen fors alsof hij kwaad was en de frons tussen zijn donkere wenkbrauwen alsmaar dieper wordend met de minuut. Hij sloeg een enkele keer op zijn bureau om stilte en orde te krijgen voor hij zich met zijn rug naar de klas omkeerde. Het getik van krijt op bord klonk onnodig luid door het lokaal zoals hij met ruwe strakke bewegingen meteen al iets op het bord schreef. Toen hij wegstapte staken de in sierlijk handschrift geschreven namen Savador Jaellvìas Sathandiai in het wit fel af tegen het stoffige zwart. Nors blikte hij de klas in, met het krijtje nog in zijn handen. 'Wat een zielig driestig zooitje is het dit jaar weer,' waren zijn eerste woorden zacht. Zwijgend draaide hij zijn hoofd opzij om een lange streep onder de namen te zetten. 'Voor de onwetenden die het nog niet bekend is; de eerstejaars, de lakse leerlingen van het onoplettende soort, of natuurlijk gewoon de hersencelontbrekende onderbegaafden: mijn naam is Savador Jaellvìas Sathandiai, je behoort me echter met 'Master' aan te spreken..' Hij wierp even kort een veelzeggende blik op de snotmeid die het laatst binnen was gekomen. 'Vijftig jaar, een baan als tandarts inclusief eigen praktijk afgesloten en hedendaags in arbeid als jullie leraar in vuurmagie hier - tevens jullie schoolhoofd.' Savador had zich omgedraaid en rommelde even tussen wat boeken en papieren in de lade van zijn bureau om vervolgens met een zware klap een stapels aan stoffige papieren boekjes op het bureau te laten vallen. Hij hengelde een halfvol glas aan roodachtige vloeistof tussen de spullen op de grond vandaan om die vervolgens met zijn rug naar de klas toegekeerd een enkele keer achterover te slaan. Rode wijn, al was het moeilijk te zien doordat het glas niet doorzichtig was en eerder iets weghad van een zilveren graal. Het was te horen dat hij net iets weggeslikt had aan het zachte smakkende geluid dat hij maakte aan het begin van zijn woorden. 'En bovendien opvolger van de Heer der Duisternis - dus neem dat maar als een reden aan om naar me te luisteren en je te gedragen in mijn lessen als je met al je ledematen en zonder letsels hier wilt afstuderen. Heer Deshas heeft nauwe contacten met me,' vertelde hij kalmpjes verder alsof hij nooit stiekem aan de wijn had gezeten. Eigenlijk was het 'had', wat betreft zijn zin dat Deshas nauwe contacten met hem heeft. Hij had geen idee waar zijn oude leermeester uithing, maar dat hoefden die onnozele studentjes niet te weten. 'Als iemand vragen heeft; stel ze alsof je leven ervan af hangt. Het is enkel de vraag of je er daadwerkelijk ook een echt antwoord op zult krijgen,' sloot Savador zijn eigen introductie af. Met een verlichtend gevoel nam hij nog een slok, een kleintje ditmaal. Zichzelf voorstellen - daar had hij zó'n verschrikkelijke hekel aan.

De wekker ging en Wren sloeg op de snoozeknop, niet wetend dat ze haar wekker daarmee op de grond mepte in plaats van totaal op stil. Ze draaide zich om en duwde haar gezicht in haar kussen, om er pas na tien heerlijke, doezelende minuten achter te komen dat haar wekker nog niet uitstond. Met een chagrijnige frons kwam ze langzaam overeind en zag dat iedereen al weg was of bezig te vertrekken. Tja, ze had haar wekker nu eenmaal wat te laat gezet. Pech dan hoor, de eerste les vandaag was een introductieles van haar méntor. Haar geliefde mentor. Joepie. Nou ja, ze zou gaan, maar wel stijlvol; te laat. Dus stond sloeg ze langzaam haar benen over de rand van haar bed en streek ze haar blauwe haren uit haar gezicht. Haar armen gooide ze omhoog en wat naar achteren, terwijl ze zich geeuwend uitrekte begon de wekker opnieuw te piepen. God, wie had die dingen uitgevonden?! Wren gooide haar deken helemaal van zich af en stond op in haar korte shirtje en broekje, waar ze altijd in sliep. Met wat moeite pakte ze het plastic ding op van de grond. Het lag op een flink afstandje, onder haar bed, waardoor ze helemaal met haar handen de grond onder haar bed af moest tasten. Iets teveel moeite voor zo'n ding. Ze keek de wekker vuil aan, liep op haar gemak naar het raam - onderweg nog een paar keer geïrriteerd op de knopjes drukkend - en deed het raam open. Op de Air Magician Etage waren grote ramen die gemakkelijk open konden, dus dat was op de vroege ochtend nog geen probleem. Wren leunde een beetje uit het raam, haalde diep adem en liet tegelijkertijd de wekker los. Ze volgde het ding met haar blik de hele weg naar beneden, tot een plof en iets krakends haar vertelde dat Mission Crush the Wekker gelukt was. Mooi. Lichtelijk tevreden nu begon ze zich op haar gemak om te kleden. Een gewone spijkerbroek en een shirtje, dat was de beste optie. Maar deze matchten niet. Opnieuw dan. Na een stuk of drie keer veranderen van outfit koos Wren voor een zwart broek waar ze een wit shirt op aan deed, waaroverheen weer een zwart oftewel extreem donkerblauw vest. Ze haalde daarna uitgebreid een kam door haar haren en slenterde naar de kantine, haar bed onopgemaakt achterlatend. Ze zou gaan, ja, maar pas over een paar minuten. Dan was Savador klaar met wachten en kon zij mooi in zijn uitleg binnenvallen. Ze wilde zijn hoofd dan wel eens zien; een kloppende ader, een verbeten trek rond zijn mond. Hij haatte haar en o, ja, dat was wat ze wilde. Wren schonk een voor haar doen vriendelijke lach aan de vrouw achter de toonbank en nam een stevige koffie die haar bijna zeker weten lacherig zou maken en een getoast broodje. Ze had 's ochtends nooit honger, dus dit moest meer dan genoeg zijn. De kantine was leeg en stil, wat ze een bijzonder goed teken vond. Eens kijken, hoe zou ze haar binnenkomst plannen? Gewoon naar binnen lopen en gaan zitten? Nee.. Naar binnen lopen, zeggen dat ze haar etui vergeten was en weer weg willen lopen. Dat klonk leuk. Eens kijken of ze het dan nog kon maken om weg te komen uit het lokaal. Wren wist heel goed dat ze nog een straf open had liggen; het molesteren van de keuken met een kookactiviteit was niet in goede aarde gevallen. Een nieuweling kwam langsgelopen, ook duidelijk te laat, en keek bang naar Wren, alsof ze dood neer zou moeten vallen van angst in plaats van rustig zitten eten. Wren wierp een gemene blik op het kind, dat snel doorliep en bijna omviel door de druk van de tas op het kleine, hoogstwaarschijnlijk 'tere' ruggetje. Altijd grappig om dat te zien, niet? Nadat Wren opgestaan was, met haar tas waar eigenlijk alleen maar een schrift in zat en verder niets, begon ze rustig richting het lokaal vuurmagie te lopen. Ze had ook niet kunnen gaan, maar zijn les verstoren was nog leuker, zijn hoofd zien op de eerste dag en weten dat ze hem nu al had kunnen tarten. Dat was toch veel beter dan wachten tot ze uit een random les geplukt werd omdat ze had gespijbeld? Hmm, nee, dit was 100% perfect. Toen ze aan het begin van de gang was, die ze nog helemaal met haar slenterende pas op haar hakken uit moest lopen, hoorde ze geschreeuw dat alleen van Savador kon zijn. Nog geen seconde later sloeg de deur dicht. Wat leuk. Wren begon nog langzamer te lopen, slofte nu praktisch, zodat het haar lukte de uitleg van Savador te missen tot het stukje van de vragen, waar ze mee binnenviel. Hé, kijk. De deur zat niet op slot. Rustig legde ze haar hand op de deurkruk en drukte deze naar beneden, zwaaide de deur open. Net melodramatisch in een stilte. Haar gezichtsuitdrukking kon ze nog net neutraal houden toen ze met een zelfverzekerde pas naar binnen liep, haar tas op een vrij plekje gooide, er even inkeek en zich toen weer omdraaide en weg begon te lopen. 'Ik ben m'n etui vergeten,' meldde ze doodsimpel. Het lijstje van overtredingen was waarschijnlijk ontzettend lang. Geen goedemorgen gezegd, te laat binnengekomen, slechte reputatie hebben, spullen vergeten.. Heerlijk.

Een krijsend geluid ging door de slaapzaal van de meiden heen. De meiden van de Vuur etage. Met een kreun kwam Nina omhoog in haar bed. Fronsend keek ze naar verschillende meiden die aan het haasten waren. "Moet je niet opschieten?" Vroegen er een aantal.. "Waarvoor?" Nina's slaperige kop had geen idee waar ze het over hadden. "De introductieles van Master Savador." Nina haalde geïrriteerd haar schouders op. Moest ze dit verdomde jaar ook nog eens beginnen met het gekrijs van Savador. Het had net zo goed haar wekker kunnen zijn. De meisjes liepen schouderophalend weg richting de les. Ze was niet eens van plan om te gaan. Zuchtend en gapend stond Nina op. Strekte zich overdreven uit en plofte weer op haar bed, De vraag die in haar hoofd lag was te beantwoorden,. Ze zou niks doen vandaag. Sloffend liep ze naar de kast. Misschien zou ze Mitsu wel opzoeken. Of lekker wandelen. Zonder op te letten greep Nina wat uit de kast. Een vale broek waar her en der wat gaten in zaten. Een zwart shirtje waar ze een witte bolero bij aan trok. Haar favoriete fel oranje versleten pumps trok je ze ook uit de kast waar ze moeiteloos in gleed. De gespjes maakte ze in een handbeweging vast waarna ze haar versleten tas om haar schouder sloeg. Hij voelde wat lichtjes aan, zeker voor een dag school. Maar ze wist zeker dat ze hem gister klaar had gemaakt. Nina deed de tas een paar tellen open en keek er even in, rommelde wat en kwam tot de conclusie dat alleen haar agenda en wat potloden er in zaten. Dat was waar ook. Ze ging niks doen vandaag.. Of toch wel. Nina keek op haar klok om te zien hoelaat het was. In ieder geval laat genoeg om Savador boos te krijgen. Een kleine grijns lag om haar lippen. Misschien was dit wel het beste idee. En daarbij, zou ze dit jaar toch nog wel terug komen want Safke was nog heus niet vergeten van die stomme rot kreeften die in haar vingers beten, de littekens stonden er nog in, verdomme. Nina liep op een gemakkelijk tempo richting de lokalen. Ze had vanaf het kleine keukentje op de etage een appel mee genomen die ze rustig oppeuzelde. Het geklak van haar hakken was duidelijk te horen in de gangen, maar Savadors geschreeuw kwam er, wonder boven wonder, boven uit. Nina zette een neutrale blik op. Terwijl ze de hoek om ging zag ze nog net blauwe haren de klas in verdwijnen. Nina grinnikte even en richtte zich op de open deur. Een vriendelijke blik kwam op haar gezicht. Ze was nog totaal in de nasleep van het kampeer tripje. Voorzichtig kwam ze door de deurpost heen. Net op het moment dat hij vroeg of er nog vragen waren. Ze zag Wren al bij een tafel staan die zich omdraaide en verklaarde dat ze haar etui vergeten was. Nina deed moeite om haar lach binnen te houden. Zo neutraal en vriendelijk mogelijk keerde ze zich naar Savador nadat ze was gaan zitten, naast het tafeltje van Wren. "Goedenmorgen Master, heeft u een fijne vakantie gehad?" Nonchalant sloeg Nina haar been over de ander heen en wipte wat met haar, in fel oranje gestoken schoen, haar voet heen en weer. Ze was dan wel veranderd in de vakantie, maar sommige dingen leer je gewoon niet af. En dit was er een van. Te laat komen, vriendelijk doen terwijl de leerkracht je haatte en dat terwijl je nog een strafje open hebt staan. Héérlijk. Werkelijk waar. Misschien dat Mitsu het er niet helemaal eens mee zou zijn.. Maar dat kon haar even niet schelen. Dit was de reden hoe ze haar dagen door kon komen. Het, 'onbewust' maar eigenlijk ook heel bewust, irriteren van Safke. Die ouwe Safke.

Met een chagarijnig gezicht gooide Heavan en kussen naar een van de meisjes die ze het eerst het leren kennen. "Moeten niet naar de inroductieles?" vroeg het meisje lachend. "Ga al maar. Ik kom zodra ik zin heb." Met een zucht liet ze zich terug vallen. Na zo'n halfuur stond ze sloom op en begon haar aan te kleden. Ze zocht even in haar kast en haalde er een simpele spijkerbroek uit samen met een groen truitje. Ze deed haar afgesleten schoenen aan en liep de gang op. Het geluid van heavens gympen klonken luid door de verlaten gang. Ze was nieuw en te laat, nou en? Ze was laat, maar bleef rustig naar haar lokaal zoeken. De les werd gegeven door het schoolhoofd waarvan veel leerlingen zeiden dat hij angstaanjagend was, maar zo erg kon het toch nooit zijn. Ineens bleef ze staan toen ze een stem door de gangen hoorde schreeuwen, dat begint al goed. Met slaperige ogen liep Heaven het lokaal binnen, probeerde een grijns te verbergen toen een meisje die al te laat was terugdraaide om haar etui te haan hlen, luisterde naar de begroeting van het andere meisje dat ook te laat was en smeet haar tas neer bij een van de tafeltjes. "Goede morgen, Master." een grote geeuw volgde. Kalm legde ze haar hoofd op haar armen en sloot haar ogen. Leerlingen moesten vragen beantwoorden, misschien luisterde ze als er eindelijk een gesteld werd.

Ze had geen ander praatje verwacht dan het gebruikelijke beledegingsrondje. Hierbij leek het ook alsof de grijsblauwe ogen die op zijn bleke gezicht gericht waren een vermoeid zuchtende uitdrukking kregen. Zij was het gewend, kon met genoeg manieren door die harde uitstraling doorbreken. Iets wat vaak niet eens meer nodig was, maar op dit soort momenten wenste ze dat ze ook de eerstejaars duidelijk kon maken dat hij niet echt zo eng was. Met de pen tussen haar twee vingers heen en weer laten kwispelen draaide haar hoofd een stukje om samen met de rest van de klas te kijken naar de laatkomers die binnen kwamen. Wren, het meisje van de kookles en kunstles herkende ze nu eindelijk ook bij naam. Ze kon de uitdrukking op Savadors gezicht al verzinnen zonder om te kijken naar hoe deze zou staan, zeker toen het zwartharige meisje dat bij de kookles aan Wrens zijde had gestaan en haar als eerste had begroet. Nina, als ze het goed had. Ze wilde zich alweer omdraaien om de hel die los zou barsten over zich heen te laten komen met een gespannen trek op haar gezicht toen een derde meisje binnen kwam. Alleen vanuit haar ooghoeken staarde ze naar het meisje met de exotische haarkleur die zich totaal niet druk leek te maken dat ze te laat was bij een les van Savador. 'Master,' nog voordat ze Savador werkelijk de kans gaf om uit zijn denkbare panty te springen schoot haar hand omhoog en lijmde haar grijsblauwe ogen zich met de vriendelijk- en vrolijkheid op hem vast. 'Krijgen we een overzicht van alle activiteiten die dit jaar gaan plaatsvinden?' het was het eerste wat in haar opkwam, naast een paar vragen over de mentorklas en of ze daarbij moest helpen. Maar dit leek haar eerst even genoeg afleiding. Deels om de meisjes nog even wat rust te gunnen, en omdat ze Savador niet weer witheet wilde zien worden met de wond op zijn rug en zijn nog niet zulke goeie gezondheid. Pas als hij weer helemaal op de been was zou ze hem weer zijn oude zelf laten zijn, waarbij ze hem nu op alle mogelijke manieren zou laten ontkomen aan een woede uitbarsting.

Na Savador genegeerd te hebben en gewoon door naar de wasbak achterin de sloffen was ze neergestort, en voelde zich net zo gebroken als wanneer ze van een honderd meter hoog gebouw op de grond was gesprongen. Het sloeg nergens op, de vermoeidheid was wel ernstig overdreven. Alsof ze ziek moest worden. Ach, misschien was dat ook wel zo, als je terugkeek op de hoeveelheid slaap die ze de afgelopen weken had gehad… vakantie was nou eenmaal niet heel gezond voor je ritme.
Tijdens de uitbranding van Savador tegen een leerling die het blijkbaar niet zo goed voor elkaar had bleef ze gewoon liggen zoals ze lag. Uitrustend, alle geluiden uitbannend, hopend dat de les snel over zou zijn. De smaak van koffie hing in haar mond, maar gelukkig ze niet veel hoeven praten deze les. Een hoorcollege, of introductie; hoe hij het ook wilde noemen, was perfect voor de ik-ben-nog-niet-klaar-voor-het-schooljaar-bui die ze nu flink te pakken had.
Pas zodra hij voor de klas stond en zich letterlijk voor begon te stellen draaide ze haar hoofd en legde haar kind op haar armen neer. Met slaperige ogen keek ze naar Saf, luisterde naar zijn overdreven opgewekte speech. Hmhm. Alsof dit haar interesseerde. Ze snoof wat geïrriteerd bij zijn nadruk op zijn krachten en macht hier op school, jaja, ze wist wel dat hij echt heel sterk was en dat ze geen ruzie met hem moest krijgen, blabla, en dat hij getraind was door Deshas. Hoewel die naam automatisch huiveringen over haar rug liet lopen, interesseerde het haar niet dat Savador door hem getraind was.
Savador was zoals hij was, en ja, hij was wreed en gemeen, maar hij was niet slecht. Door alle verhalen van Eph was zelfs Myst daarin gaan geloven. Laurens hadden ze helaas nog niet kunnen overtuigen.
Een half glimlachje kroop om haar lippen toen het blauwharige meisje de les verbrak en droogjes vertelde dat ze haar etui vergeten was. Ze had óf niet door wat ze aan het doen was, óf ze deed het expres om Savador te k*tten, en beiden waren even amusant om naar te kijken. Dus hield ze haar ogen op het meisje gericht, tot er nóg een meisje de les binnen kwam zetten. Damn, ze dacht dat zijzelf al laat was!
Het andere kind was al even nonchalant en geweldig, kwam binnen zetten als koningin nonchalance en deed alsof er helemaal niets aan de hand was; alsof ze zijn hele toespraak niet gemist had en ze helemaal niet had gezien dat iedereen al aan tafel zat. Myst schudde met haar hoofd, dit soort komische gebeurtenissen konden zelfs haar wel wakker krijgen.
Het volgende kind leek haar ook nog eens na te apen; kwam ook al binnen alsof er niets aan de hand was. Met vrolijke ogen richtte Myst haar blik op Master Savador, zag al helemaal aankomen hoe hij geweldig uit zijn slof zou schieten, en zijzelf zou waarschijnlijk rood van het ingehouden lachen achter haar handen verborgen over haar tafel gebogen zitten. Deze mensen waren echt geniaal.
Maar precies op dat moment; waarschijnlijk nog expres ook, vond Ephony het genoeg en besloot ze het te verpesten. Eph, het heilige boontje, de studienerd, de pleegdochter van Master Savador. Ach, hij kon toch best even boos worden? Wat maakte het Eph uit? Hij ging er heus niet dood aan, en nu ontnam de rest van de leerlingen het enige pleziertje uit deze les! Moest dat nou?
Myst zuchtte en liet zich achterover in de stoel zakken, waarbij ze zich uitrekte en uitgebreid gaapte. Na wat geknak met haar nek, vingers, schouders, sleutelbenen en enkels ging ze weer rechtovereind zitten en luisterde naar het antwoord van Saf naar Ephony. Het interesseerde haar eigenlijk niet echt, ze zou viavia altijd wel horen wat er wanneer zou plaatsvinden, en hoe laat en waar ze dan aanwezig moest zijn.
Ineens schoot haar iets te binnen wat ze nog moest vragen; dus gelijk na Ephony stak ze haar hand op. Haar moeder had haar erover geschreven, en ze kon het niet anders vinden dan een geweldig uitstapje terug naar haar thuisplaneet. Zodra ze de beurt kreeg werden haar ogen dan ook lichter en enthousiaster, terugdenkend aan Nova en de vorige cursussen die ze gevolgd had. ‘Via mijn vorige school waar ik op het hoogste niveau middelbaar Lichtmagie onderwijs had, ben ik gevraagd voor een cursus voor het makkelijkste niveau bliksembeheersing; gezien dat erg gecompliceerd en gevaarlijk is. Ik zou willen vragen of ik uit educationeel oogpunt misschien die drie dagen vrij kan krijgen om naar Nova te gaan en die cursus te volgen. Natuurlijk zal ik mijn huiswerk voor mijn vakken hier gewoon bijhouden en ik wil mijn practica best in mijn vrije tijd inhalen, want dit is echt een buitenkans. Zou dit mogelijk zijn, Master Savador?’ Ze probeerde de enorme trotse grijns van haar gezicht te houden, in plaats daarvan was het een klein geforceerd glimlachje. Nee, ze was geen natuurtalent in lichtmagie, maar gezien ze vrij intelligent was had ze dat hoogste niveau kunnen bereiken. Een combinatie van intelligentie en redelijke praktische vaardigheden waren daar genoeg voor geweest.
Als hij haar die vrije dagen zou ontzeggen, zou ze vast wel een andere manier vinden om te kunnen ontsnappen en die cursus toch te doen, alhoewel het misschien wel lastig zou worden om ongemerkt een shuttle te pakken naar Nova. Ach, ze merkte het vanzelf. Ze kon natuurlijk ook gewoon haar ouders een brief laten schrijven naar Saf, wie weet dat hij dan om te krijgen was.

In de korte stilte die voor een klein moment vlak na afsluiting van zijn eigen introductie heerste draaide Savador zich naar de klas om en ging met een bleke hand een enkele keer over een gitzwarte ouderwetse schrijfveer. Deze lag roerloos op een tafeltje onder het bord en veerde direct na Savadors handeling plotseling overeind om zichzelf in het inktpotje op de hoek te dopen. IJverig begon de schrijfveer vervolgens onder elkaar een klein lijstje te maken van alle aanwezigen in het lokaal op een vel perkament, zacht krabbelend als onbelangrijk element op de achtergrond. Af en toe richtte de schrijfveer diens punt op en draaide deze in de lucht alsof het als blik diende die het langs alle gezichten van de leerlingen liet gaan; veeluit om na te trekken of het geen namen verkeerd op papier zette. Daarna schreef de schrijfveer weer in stilte verder. 'Niemand?' sprak Savador terwijl hij zich weer omdraaide op monotone toon na zijn opmerking over vragen die hem mochten worden gesteld, alles op een alles behalve verbaasde manier. 'Wat voel ik me toch weer vereerd om jullie diepgaande interesse. Verbijsterend.' Nog een slok van de wijn om zijn sarcastische mond te spoelen. Hij liep al een aardig lange tijd in het vak, en jaar na jaar was er ook maar niemand geweest die hem daadwerkelijk een persoonlijke vraag had gesteld. Niet dat het hem veel kon schelen; hij was de stilzwijgende gezichten in zijn buurt wel gewend.
'Goed.' Met een doffe bonk zette hij het graalachtige glas wijn neer op zijn bureau. 'Ik noem nu alle wezenloze personen op die ondanks hun behoorlijk spontane houding vanmiddag toch nog besloten hebben om naar mijn les te komen - zodra je je naam hoort roep je maar iets, dan kan ik je afvinken. Ondertussen deel ik de algemene schoolregels uit. Die nemen we later door.' Savador beende naar het tafeltje onder het bord en griste er het perkament onder de schrijfveer vandaan. Hij maakte van de oude muffige mapjes op zijn bureau daarna een recht stapeltje dat hij vervolgens op een arm nam. Hier en daar kwakte hij achteloos een mapje op een tafel neer zoals hij tussen de tafeltjes door beende en intussen verveeld alle namen van het lijstje opnoemde. Alsof het een trouwe onderdaan was zweefde de schrijfveer hem op enige afstand achterna. 'Mystralic Nuxian, Ellia Audax, Noah Evans, Ephony Duvessa - Felix, Tristan en -' Juist op dat moment zwaaide de deur demonstratief open en werd hij ruw onderbroken. Met een norse frons keek Savador op om vervolgens recht in het neutrale gezicht van Wren te blikken. Hoe kon het ook anders?
'Zo - jij wilt blijkbaar je allereerste straf voor dit nieuwe schooljaar binnenslepen? Dat zijn er al twee, dame,' zeurde hij nurksig. Alsof er helemaal niets aan het handje was liep het kind doodkalmpjes naar een nog lege tafel, smeet haar tas erop, blikte er een enkele keer in en draaide zich toen weer om. 'Ik ben m'n etui vergeten,' klonk de simpele reden waarom ze zichzelf zomaar even onterechte toestemming gunde om het lokaal te verlaten. 'HIER blijven!'
Binnen een paar enkele benende passen stond Savador voor Wrens neus om met een bleke hand tegen de deur haar weg te blokkeren en haar in het lokaal te houden. 'Je hebt geen schrijfgerei nodig tijdens deze les, Máraz, maar wil je zonodig schrijven dan doop je je neus maar in de inkt en klieder je je schriften onder!' De schrijfveer zweefde als een tergelijk langzame zappelin droogjes over zijn schouder om Wrens naam op het lijstje bij te schrijven, met geïrriteerde wegwuivingen van Savadors kant van dien. Alsof het nog niet genoeg was verzwikte hij haast zijn pols toen de deur het volgende moment werd opengegooid en het andere probleemkind binnen kwam getrippeld. Nina en Wren; Jut en Jul, Tiran#1 en Tiran#2. Meteen kwam de zwevende schrijfveer weer over zijn schouder gezoefd, ontweek Savadors tot irritatie toe maaiende handen en schreef Nina's naam gewoon even voor het gemak snel op de achterkant van het perkament. Verdomme. Het kind zette een zoet glimlachje op en kwam voor de dag met gaten in haar broek, chique was dat weer. Ze plofte neer achter het tafeltje naast dat van Wren en sloeg nonchalant haar ene been over het andere. Nee hè! Die twee naast elkaar kon een regelrechte afbranding van de school betekenen. 'Goedenmorgen Master, heeft u een fijne vakantie gehad?' vroeg Nina poeslief. 'Nee!' snauwde Savador chagerijnig. 'En ik wil geen woord horen of ik zet jullie uit elkaar!' Zijn priemende vinger onder Nina's neus trilde even waarschuwend voor hij zich met een ruk omdraaide en mokkend terugliep naar zijn plaats voor de klas. Wat je ook een fijne vakantie had kunnen noemen; deze zomer was bijna zijn laatste geweest. Maar gelukkig was hij op de goede weg om te revalideren, al was het nog wel te zien dat hij bezweken was onder problemen met zijn rug doordat hij nog wel wat mank en moeizaam liep. Achter zijn bureau snaaide hij een krijtje van het tafelblad, nam nog een snelle slok van zijn wijn en keerde zich vervolgens naar het bord toe. Het luide getik weerklonk weer door het lokaal, zoals hij af en toe stopte om een blik te werpen in het mapje aan regels in zijn ene hand om vervolgens een zin kalkend over te nemen. De deur ging weer open, hij hoorde het aan het bekende gekraak. Hij kreeg echter de kans niet om kritiek te leveren op het roodharige en schijnbaar nieuwe meisje toen Ephony begon te spreken: 'Master.'
Savador bladerde door het mapje, reageerde in eerste instantie niet op de vragende toon van zijn pleegdochter.
'Eerst je hand opsteken, dan pas spreken, Ephony,' sprak hij kalmpjes tussen neus en lippen door. Een andere leerling had het niet moeten wagen. 'Krijgen we een overzicht van alle activiteiten die dit jaar gaan plaatsvinden?' Savador had het mapje op zijn bureau gelegd en sloeg een bladzijde om voor hij op Ephony's vraag reageerde. 'Daar kom ik zodadelijk op terug.' First things first. Eerst de belangrijke informatie treffende de regels, dan volgde enige mededelingen over activiteiten en nieuwe veranderingen in de komende vuurmagie-lessen. Hij pakte zijn krijtje op en wilde net verder schrijven toen Mystralics hand de hoogte in schoot. 'Ja - Nuxian?' Nors staarde Savador haar over zijn boekje aan. De expressie op haar gezicht leek direct op te klaren toen ze met een laaiend enthousiasme haar verhaal deed: 'Via mijn vorige school waar ik op het hoogste niveau middelbaar Lichtmagie onderwijs had, ben ik gevraagd voor een cursus voor het makkelijkste niveau bliksembeheersing; gezien dat erg gecompliceerd en gevaarlijk is. Ik zou willen vragen of ik uit educationeel oogpunt misschien die drie dagen vrij kan krijgen om naar Nova te gaan en die cursus te volgen. Natuurlijk zal ik mijn huiswerk voor mijn vakken hier gewoon bijhouden en ik wil mijn practica best in mijn vrije tijd inhalen, want dit is echt een buitenkans. Zou dit mogelijk zijn, Master Savador?' Langzaam trok hij een enkele wenkbrauw op terwijl hij Myst roerloos aanstaarde, wat hem nogal minachtend deed ogen op het moment. 'Fascinerend,' kwam het er na een poosje verveeld uit. Eigenlijk vooral om de reden dat ze in zijn ogen een 'kijk! dat kan ik toevallig!'-houding tegenover hem en haar klasgenoten aannam en aan de rest van de klas haar intelligentie en bekwaamheid wilde bewijzen. Daar kon hij zich mateloos aan ergeren. 'Als het niet in een toetsperiode valt kan ik wellicht overwegen om na te gaan of dat mogelijk is, ja.' Zonder er verder nog commentaar aan te verspillen draaide hij zich ongeïnteresseerd om en kalkte weer allerlei zinnetjes op het bord. Een hernieuwde doodse stilte wederkeerde waarin alleen het aanhoudelijke gekrabbel van het krijtje op het bord te horen was en het getik van de ouderwetse antieke wandklok boven de haard die de tijd langzaam wegspeelde. Savador had werkelijk niets in de gaten toen er een witte pluizige schim zich via het raam stilaan een weg door de klas maakte en onverschillig plaatsnam bovenop het rotzooiierige bureau. Hij merkte pas iets toen hij een zacht gespin hoorde en hij tijdens het omdraaien bijna het regelementenboekje uit zijn handen liet pleuren bij het zien van de kat. 'Bij Medusa!' riep hij uit. Een kát op zijn bureau. Een wandelend vlooiennest, een schijtdoos op pootjes. Hij haatte katten! En bovendien had hij sowieso al de grofste hekel aan alles dat haar had en als een drollenfabriek de uitwerpselen gewoon lekker smeuïg op straat liet liggen. Gádverdamme. 'Het is toch niet waar, hè..' Savador griste met een gezicht dat op onweer stond op enige afstand met duim en wijsvinger een dik mapje onder de kattenkont vandaan om dat vervolgens op te rollen tot een koker. Verdomme, kon hij straks zijn bureau gaan ontdoen van de witte haren!
'Wegwezen jij!' Alsof het beest een of andere besmettelijke ziekte had begon hij het dier met uitgestrekte arm en zo ver mogelijk van hem vandaan als zijn armlengte maar toeliet met de opgerolde map te porren. Een paar keer zacht, daarna steeds harder. Er moest altijd weer iets in zijn lessen zijn; waren het geen twee schaterende tuthola's die de pannen tijdens koken zo hoepla van het vuur gooiden en gevaarlijke Onyxkreeften in de keuken loslieten, dan was het wel een vieze kat die als vanuit het niets zomaar ineens op zijn bureau moet zitten.

'Zo - jij wilt blijkbaar je allereerste straf voor dit nieuwe schooljaar binnenslepen? Dat zijn er al twee, dame,' waren de zeurende woorden die haar begroetten terwijl ze haar eerste stappen het 'geliefde' lokaal binnen deed. Geweldig, precies zoals ze het voorgesteld had. Wren negeerde het, gooide haar tas neer en meldde dat ze haar etui vergeten was, wat totaal niet in goede aarde viel bij Savador. Ze moest de grootste moeite doen om een hatelijke glimlach te onderdrukken, al schemerde het wel door op haar gezicht. Ze had slechts een paar stappen in de richting van de deur gezet toen bleek dat Savador nog best snel kon bewegen voor iemand in een afgetakelde, zogezegd doodzieke conditie. Hij stak zijn hand uit en blokkeerde zo de deuropening, zodat Wren noodgedwongen stil bleef staan. 'HIER BLIJVEN,' werd er in haar gezicht geschreeuwd, ze meende zelfs wat druppels speeksel tegen haar huid te voelen vliegen, walgelijk. Ze fronste lichtjes met haar wenkbrauwen, maar bewoog niet. Een stap achteruit doen was zo ongeveer gelijk aan knielen en wachten tot je nek afgehouwen werd met een roestig zwaard. Haar schrift onderkliederen met haar neus? Klonk lollig, ze had het nog nooit geprobeerd. 'Dat zal dan wel noodzakelijk zijn, Master,' antwoordde ze rustig. Als ze haar etui niet mocht halen. Of had ze toch iets in haar tas gestopt? Nee, die had ze leeggegooid. Alleen haar nog lege schrift zat erin en ze was niet van plan dat in één keer vol te gaan schrijven in een íntroductieles. Dacht het niet. Wren wachtte even af of hij nog iets te zeggen had en toen dat niet zo was draaide ze zich om, zwiepte haar haren over haar schouder zodat ze op haar rug zouden hangen en liep terug naar haar plaats, waar ze rustig ging zitten, haar armen ontspannen leunend op het tafelblad. Haar gezichtsuitdrukking was verveeld, tot er een nieuw iemand binnenkwam. Iemand die ze maar al te goed kende. Dat werd gezellig samen nablijven! Wren ging rechtop zitten en grijnsde breeduit naar Nina, die met een poeslieve glimlach naast haar ging zitten en aan Savador vroeg hoe zijn vakantie was geweest. Wren wist zeker dat zijn gedwongen sociale binding dat niet verbeterd had, maar zin om dat gebeuren aan te kaarten had ze niet. Hij had dan genoeg troeven achter de hand om haar voor gek te zetten en dat liet ze liever niet toe. Je wist dan nooit wat er ging gebeuren; Savador bleef gevaarlijk. 'Nee,' was het gesnauwde en eigenlijk wel verwachte antwoord. Wren was druk bezig met het inhouden van haar lach, zodat ze miste dat er nog iemand binnenkwam. 'En geen woord, of ik zet jullie uit elkaar!' Ze draaide haar hoofd naar Nina en playbackte de woorden na, die best grappig overkwamen. Stil zijn.. de eerste seconden zouden vast wel lukken, aangezien de schijnheilige Ephony begon te praten over activiteiten. Nou, daar zou ze wel van horen. Feestjes zou ze hoe dan ook niet missen. Toen het groenharige meisje begon te spreken, dat blijkbaar als achternaam 'Nuxian' had, verloor Wren totaal haar aandacht en boog zich naar Nina toe. 'Hoe snel denk je dat we uit elkaar gezet worden?' fluisterde ze. Fluisteren, daar was ze wel goed in. Het was vrij gemakkelijk, opvallend en lekker irriterend voor alle leraren die een hekel aan haar hadden. En ja, dat waren er veel. Eigenlijk bijna iedereen, om eerlijk te zijn. Behalve degenen die haar nog nooit gezien hadden omdat ze simpelweg niet bij die lessen aanwezig was. Savador liep nog veel achter met zijn straf, ze zou het ooit wel in moeten halen, maar goed. Nina had minstens evenveel recht op straf, dus dat kon nog gezellig worden. Haar aandacht ging nog steeds naar haar vriendin, die een soort bondgenoot was op deze school, vooral tegen Savador. Rottige Savador. Ze snapte eigenlijk niet waarom ze haar best deed hem te pesten, maar goed.. Het zou allemaal wat. Op het moment beleefde ze er genoeg lol aan. In één klap had de man echter haar aandacht terug, toen een kat op zijn bureau sprong en daar bleef zitten. Een verlegen jongetje dat ze niet kende probeerde wanhopig zijn kat terug te krijgen. Dit deed haar denken aan de keer dat ze zijn kantoor binnengelopen was met Siri op haar hielen; de kat was bijna opgegeten door zijn slang. Die was er nu waarschijnlijk niet, of Savador was in het geheim zélf de slang. De jongen pakte snel de kat op en zag er erg zenuwachtig uit. Die was ook niets gewend. Zijn stem beefde en zijn gezicht werd langzamerhand een tomaat. Wren had het idee dat ze ieder moment een onbeheerste lachstuip kon krijgen, dus sloeg ze maar voorzichtig haar hand voor haar mond, in de hoop het tegen te houden. Aansteller dat hij was! Heerlijk! Eigenlijk had ze haar eigen kat mee moeten nemen, maar zo gemeen was ze nu net weer niet geweest. Dat was iets te erg, eigenlijk. Jammer dat Waylon er niet was om haar ervaringen mee te delen; hij had het vast grappig gevonden, al was ze bij hem lang niet zo vals als hier. Bij hem was dat ook niet nodig. Maar ze had hem al zolang niet meer gezien.. Kon het zijn dat hij ook niet meer terug kwam? Dan was ze weer alleen.. Nou ja, dan kon ze weer flirten. Ook leuk, eigenlijk veel leuker op sommige momenten. Als iemand haar leuk vond, zou ze daar vanzelf wel achter komen, toch? Kon ze er nu weer op los feesten. Wren had de lachstuip bedwongen en had haar hand weer van haar gezicht gehaald. Het had niet lang geduurd, ze had maar een paar seconden zo gezeten. Dit werd nog een geweldige les. Zo rustig mogelijk stak ze haar hand op, alsof er niets gebeurd was. Zodra ze dacht dat Savador haar de toestemming gaf om te spreken haalde ze adem en begon. 'Komen er nog workshops, dit jaar?' vroeg ze. Het kwam er niet uit alsof het een steek onder water was, maar zeker, dat was het. Het was daarom ook zo verdacht geweest dat ze netjes op haar beurt gewacht had, maar een opmerking als deze, die bij Savador herkenbaar moest zijn, kon wel even wachten. Zíj kon wel even wachten, zeker voor momenten als deze.

'En ik wil geen woord horen of ik zet jullie uit elkaar!' Het roodharige meisje keek op toen ze de stem van Savador hoorde en kon nog maar net haar lach inhouden toen een witte kat op het bureau van de master sprong. Toen Savador er nog eens begon tegen te porren met een opgerold mapje kon ze het niet meer onderdrukken. Snel legde ze haar hoofd op haar armen en haar schouders schokten van het lachen. Na een paar minuten keek ze op en merkte dat een wit harige jongen voor het bureau stond met de kat in zijn armen. 'Komen er nog workshops, dit jaar?' Heaven keek naar het blauwharige meisje die jaar etui vergeten was en ineens schoot haar iets te binnen. Snel stak ze haar hand op: "Gaan we naar een opvangtehuis voor katten, master." Geheel onschuldig keek ze Savador aan terwijl ze het vanbinnen uitgierde van het lachen.

Met grote passen liep Sly snel door de gangen. Zijn ogen stonden op zo’n 4 meter grond voor zich gericht waardoor hij nauwelijks aandacht besteedde aan de voorbij schietende klaslokalen, kinderen en leraren die even vrij hadden. Hij rende nou niet halsoverkop door de gangen, maar er viel toch wel te zien dat hij haast had. Sly was dan ook te laat voor zijn eerste les en daar baalde hij wel van. Stomme shuttle ook! Moest hij nu net weer diegene hebben die vertraging opliep. Sowieso was het ding al later vertokken dan normaal, maar daar had Sly niet te veel aandacht aanbesteed. Hij dacht deze eerste dag nog wel vrij te hebben. Wat een naïeve gedachte, bestrafte hij zichzelf in gedachten. Het was gewoon stom geweest zich niet ietsje beter te laten informeren, maar hij was dan wel een ‘last-minute’ leerling en nergens stond, niemand had hem verteld dat hij nog een introductie-les zou krijgen. Verdomme, nou was hij ook nog eens te laat bij zijn mentor!! Die stomme meid had ook nog eens een deel van zijn tijd staan wegslurpen toen hij net was aangekomen. Waarom had ze hem niet gewoon met rust gelaten? Dan was hij nu op tijd geweest of in ieder geval, vroeger aanwezig dan nu. Geïrriteerd om haar, maar vooral om zichzelf sloeg Sly zijn ogen even heel vlug ten hemel. Nog stommer dan dit allemaal was dat hij bijna onbewust allerlei smoesjes stond te bedenken om zijn ‘daad’ minder erg te laten lijken. Een zachte zucht verliet zijn lippen. Waar was hij toch allemaal meebezig?

Plotseling stopte Sly met lopen toen hij het lokaalnummer van het juiste klaslokaal zag staan. Opeens, alsof hij door de bliksem getroffen was, versloomde hij zijn pas en liep richting de deur. In die tijd bedacht hij zich wat hij kon zeggen of doen om zijn te laat coming wat kon verzachten. Voorzichtig legde Sly zijn hand op de deurklink en luisterde of er niet iemand op dat moment zou aankomen. Het zou stom zijn om iemand onnodig omver te slaan met de deur en net op het moment dat hij er zeker van was dat de kust aardig veilig was en hij de deur opende, hoorde hij het. ‘Wegwezen jij!’ Was dat tegen hem? Zonder onzekerheid te tonen nam Sly toch nog een stap het klaslokaal in. Nee, aan de toon was te horen dat de lange man, die voor een bureau stond en waarschijnlijk had geschreeuwd, het niet tegen hem had gehad. Met een nietszeggende blik viel het Sly op dat er merkwaardig genoeg, een sneeuwwitte kat op het bureau van de man zat. Hij dacht dat in een introduchtie-les zou zijn, geen les dieren transformeren ofzo iets. Er stond een jongen bij die nog wittere haren had dan Sly en Sly ging er daarom maar vanuit de het beest van hem was. Een seconde lang bleef zo hij staan op de plek waar hij stond. Hij had een zekere houding, maar er hing een duistere sfeer om hem heen die eigenlijk alleen maar te ‘zien’ was waarna je wist wat Suasama inhield en een persoonlijke ‘meet and greet‘ met een van hen had gehad. Voor een ervaren iemand was het te zien dat hij in staat was om te moorden. Dat was dan ook waar Sly zijn hele leven zwaar op getraind was en er waarschijnlijk nooit meer uit zou gaan. Zijn zogenaamde onzichtbare moordenaarskills zette hij dan ook gelijk al in. De skills die hem hielpen, maar niet zichtbaar waren voor anderen. Zonder zijn ogen ook maar lichtjes te bewegen had hij de klas al geanalyseerd. Er waren vrij veel kinderen in alle grootten en maten. Sommige zagen er degelijk uit, sommige alsof ze net uit bed waren gestapt of dat ze nog liever in een shadraanse grot voor drie dagen opgesloten zouden zitten dan dat ze deze les bijwoonden, maar het aller-vreemdste vond hij nog dat iedereen verschillende kleren droeg. Op zijn oude school was er een schooluniformregel en droeg iedereen dus elke dag hetzelfde. Zijn school was dan ook niet gericht op het individueel, maar vooral op het voortbrengen en opleiden van zoveel mogelijk gespecialiseerde huurmoordenaars en daar waren ze aardig goed in. Sly zelf was netjes gekleed in een rechte, beige broek, glanzende zwarte schoenen en een witte blouse. Hij had een neutrale, bijna emotieloze uitdrukking op zijn gezicht staan zoals hem op de school was geleerd en stapte rustig, vol zekerheid, maar zonder ook maar enige trots op zijn leraar af. Er was ook helemaal niets om trots op te zijn. Hij was te laat en daar was niets waardigs aan. Het leek erop aan te komen dat het van de man zijn humeur afhing en die leek nou niet bepaald gunstig gestemd te zijn. Zonder dat Sly hem ook maar ooit aangekeken had wist hij al wel wie hij was. Dit was dan waarschijnlijk die “almachtige” Master Savador over wie hij nu al zoveel gehoord had. Dit was dan dus de man die het oudschoolhoofd van haar plaats getrapt had en hier nu onder én die naam én die van Heer van het Duister bekend stond. Sly wist niet helemaal zeker of die namen nog van nu waren, maar dat was dus wat hij van deze man verwachtte. De man zelf, hierzo in persoonlijke lijve, was bleek, lijkbleek, nog veel witter dan Sly en had lange, steile en zwarte haren, maar hetgeen wat Sly het meest opviel waren zijn ogen die slangachtig en goudkleurig waren. Ze deden hem zo sterk aan slangen denken dat hij hun reptielengeur al bijna kon ruiken. Vlak voor het bureau stopte Sly en keek de man eerst aan in diens ogen. ‘Goedemorgen master,’ sprak Sly met zijn zachte, maar sterke stem waarna hij zijn hoofd in een lichte buiging uit respect liet zakken. ‘Excuses voor mijn late aanwezigheid, het zal niet meer voorkomen,’ beloofde Sly. Hij besloot er maar geen zwakke smoesjes aan toe te voegen. Daar had zijn master toch helemaal niets aan en als de situatie echt van kant bleek te zijn, kon hij het wel uitleggen al vond Sly zijn eigen redenen niet de beste. Hij zag het als zijn eigen fout. Rustig liet hij zijn blik weer omhoog kruipen en keek Master Savador nog een keer aan. Zijn eerste was om zijn respect te betuigen en zijn eigen verontwaardiging over zijn late komst te tonen, maar deze was meer om te laten zien dat, ook al respecteerde hij de man, keek zelfs iets op tegen hem, hij hem niet vreesde. Sly was niet bang voor de man en dat was ook wel de laatste indruk die hij wilde geven. Angst. Geen rebellie, maar angst. Hij bleef de man nog even aankijken en zou op zijn teken of woord op een stoel gaan zitten. Hij kon het toch niet maken om nu zomaar weg te lopen zonder op enig teken van de master te wachten? Nee. Hij liet zijn handen langs zijn benen hangen en toonde geen spoortje van onzekerheid of nerveusiteit al moest hij toegeven zo’n eerste dag toch wel wat spannend te vinden. Al die eerste indrukken en gedachtes, maar het aller-moeilijkste om mee om te gaan waren de verwachtingen. Ach, hij zou hier meer leren dan thuis, verlost zijn van zijn vreselijke broer en hopelijk wat meer plezier hebben en daar kwamen ze weer. Al die verwachtingen..

[Zijn 'schuilnaam' is btw Sly Thomas Burnings, voor eventueel op de lijst ^^ En jullie zijn allemaal zo snel en ik heb geen zin om alles te varanderen T-T]