Door haar afleiding naar de witharige jongen, had ze geheel gemist dat Myst ook binnen was gelopen. Pas toen Savador de namen noemde en haar later de beurt gaf draaide haar hoofd in volle vaart om waarbij er automatisch een vrolijke glimlach op haar lippen speelde zodra haar ogen zich op haar groenharige vriendin vestigde. Geïnteresseerd, alsof de vraag aan haar werd gesteld, luisterde ze naar haar woorden. Ietwat verbaasd draaide ze zich weer langzaam terug toen Savador antwoord gaf, kon niet de hele tijd achterstevoren blijven zitten. Savadors antwoord was nog aardig voor zijn doen, gaf haar zelfs de mogelijkheid om haar paar dagen werkelijk van school weg te zijn voor die cursus op Nova. Licht was een magiesoort die niet echt in haar vingertoppen lag, samen met vuur en duister was het gewoon een feit dat ze er geen barst van kon in praktijk. Haar gedachtes over wat Myst allemaal zou doen in die dagen werden afgebroken toen een spinnend object langs haar heen bewoog. Getrokken door de beweging volgde haar ogen loom de poes, waarna het tot haar doordrong dat het een dier was op het moment dat het op het bureau sprong. Verbluft staarde ze naar het diertje, vroeg zich in eerste instantie af waar het vandaan was gekomen. Zelfs met haar gestaar naar de witharige jongen had ze niet gezien dat hij een dier mee genomen had. Zenuwachtig leunde ze met haar ellebogen op het tafelblad bij de eerste reactie van Savador bij het zien van de kat, waarbij haar gehoor een zacht gesis van de jongen opving die het dier probeerde terug te krijgen. 'Ooh,' klonk het zachtjes achter een hand toen hij de poes begon te porren op een haast overdreven grote afstand, kon ergens haar lach niet inhouden bij het horen van de klagelijke miauw van de poes. De interessante witharige jongen sprong nu toch op, om waarschijnlijk het leven van zijn dier te redden en zich stotterend verontschuldigde. Bij zijn witte haar en rode ogen stond de dieproze kleur op zijn wangen die doortrok naar de rest van zijn gezicht hem ergens wel schattig. Met een hand voor haar mond en haar ogen neergeslagen haalde ze diep adem om haar lach in te houden. Achter haar hoorde ze meer opmerkingen en gelach, en vond het wel zo eerlijk richting Savador dat zij ook niet om het komische beeld in de lach schoot. Blij dat er een vraag werd gesteld door Wren rechtte ze haar schouders weer en steunde met haar kin op haar hand, vond het sneu voor de jongen dat hij het was wiens dier zo onbeleefd had gedaan. Maar een dier bleef een dier, waarbij de meeste toch meer een instinct dan verstand hadden. De waarschijnlijk woedende preek kon ze wel uitstippelen, zeker toen de deur open ging en een net gekleedde jongen binnen stapte. Deze keer trokken haar ogen maar kort naar de nieuwe binnenkomer, om zich daarna weer op haar tafelblad te richtten en alles over zich heen te laten komen.

OH MY GOD! LES! Het was al wat later, en Sevalin sprintte door de gangen. Ze waren al leeg, aangezien de meeste naar de les waren. Met een klap kwam Sevalin binnen, die de deur superhard tegen de muur aangooide. Met een geschrokken gezicht, die veranderde in een nep glimlach, zijn ogen op de meester houdend, liep Sevalin met slome passen naar een plaats. 'Wat een mooie dag he..' klonk Sevalin kort. Oké, dit was niet de Sevalin die je normaal zou zien, maar deels was hij wel bang voor die gluiperd daar. Het was de hoofdmeester, en een vervelend mens. Hij ging zitten, aan een tafel die vrij was. Hij verschool zich een beetje achter een blond meisje, aangezien hij niet al meteen strafwerk zou krijgen voor het slaan van deuren. Hij had eigenlijk niet verwacht dat de Hoofdmeester de leraar zou zijn in vuurmagie. Alle vlambaarden nog aan toe! Hij zuchtte, en liet zijn tas, die extreem leeg was, op de grond zakken. Hij zat een beetje als een zoutzak, aangezien hij zich nogsteeds verschool. En toen wist hij ineens dat hij zijn zonnebril nog op had. Hij haalde zijn zonnebril van zijn hoofd af, klemde die dicht en stopte het in een voorvakje van zijn tas. Gekleed in een wit V-shirt en een normale blauwe spijkerbroek, keek Sevalin om zich heen. Nieuwe gezichten, waren dit van die brugwupjes? Misschien wel, maar ach. Waarschijnlijk niet, volgens Sevalin waren het 4de of 5de jaars. Hij slaakte nogmaals een diepe zucht, die door heel het lokaal te horen was. Sevalin was ook vergeten, dat hij zijn tegenwoordig beschikbare MP4 speler aan had staan, een beetje luid, zacht en waarschijnlijk door de hele klas te horen. Sevalin hoopte niet, en zette hem snel uit. Het nummer was erg oud, van twee van die geinige knullen, genaamd Ali B en Big2. Het nummer heette Jeweetzelluf, en de tekst was erg slecht volgens Sevalin, maar de beat was lekker. Alhoewel Sevalin niet van rap hield, had hij het toch in zijn afspeellijstje staan, waar nog meer nummers stonden. Sevalin stopte zijn MP4 speler in zijn voorvakje, netzoals hij zijn zonnebril erin gepropt had. Sevalin keek naar de meester, glimlachte nogmaals nep, en legde zijn hoofd op zijn linkerhand.

Nina had nu al de tijd van haar leven. Hij had enkel kattig gereageerd op haar vraag. Helaas was hij niet uit zijn vel gegaan, hoewel dat misschien ook wel kwam door het heilige boontje, Ephony.. Maargoed. Dat maakte niet dat hij het hen erg leuk maakte! Wren was inmiddels terug gestuurd van haar loopje die ze wilde maken en zat naast haar. Hij had inmiddels zijn vinger zowat in haar neus gestopt terwijl hij wat woorden snauwde. 'En ik wil geen woord horen of ik zet jullie uit elkaar!' Het liefst had Nina de woorden onderbroken door een simpele "Wijzen is onbeleefd..' Maar die kans kreeg ze niet om het daadwerkelijk te zeggen. Hij draaide zich met een ruk om en liep weer naar de voorkant van de klas. Nina had zich vanzelf al half omgedraaid naar Wren.. 'Hoe snel denk je dat we uit elkaar gezet worden?' Nina haalde haar schouders op. Grabbelde eerst wat uit haar etui en legde het op Wren haar tafel. "Geen idee. Snel.. hier heb je in ieder geval een lekker lawaaierig pennetje." Fluisterde ze geruisloos terug. "Zal hij ons nog terug roepen voor die kreeften?" Nina had inmiddels haar hoofd weer half in de richting van Savador gedraaid, want wat er gebeurde trok al haar aandacht. Een kat sprong op zijn bureau. Wat een heerlijk les. Blijkbaar namen sommige leerlingen hun over. Geweldig. Savador zou zijn lessen niet vergeten, die klootviool! Het was zijn verdiende loon. Had hij haar vanaf het begin niet zo moeten vooroordelen. Nou ze zou het hem nog eens laten zien ook! De vraag van Wren was gewoon top. En Nina knikte dan ook weer heftig met haar hoofd. Een workshop was altijd leuk! Ze had misschien nog wel ideeën om te maken.. "We zouden met kerst misschien kalkoen kunnen maken!" Volgde ze Wrens vraag op. Ze zag het al helemaal voor zich. Rennende kalkoenen door heel de keuken. Ze zouden minstens minder schade aan richten als die kreeften. De deur vloog open toen er een jongeman binnen kwam. Nina bekeek hem even en richtte zich op Wren.. "Tjonge jonge.. en wij waren al laat." Fluisterde ze zachtjes. Ze zuchtte even, duidelijk balend dat ze niet de laatste was maar dat er nog een paar waren die haar moesten overtreffen. Dat was best wel jammer. Vervolgens wist er nog iemand de les in te komen vallen. Oowja, dit werd een geweldige les. Ze zag Savador's hoofd al rood worden. Nina stak haar vinger op. Nog voor hij goed en wel in de lucht was, en nog voor hij het ook maar kon zien ging haar stem alweer door het lokaal heen, poeslief. "Master, wat gaan we nog meer doen dit jaar?" Hoewel de vraag volkomen normaal was, voor een trouwe leerling, moest iemand de vraag stellen. En waarschijnlijk zou het hem irriteren dat Nina het was, die voor haar beurt sprak. Dit werd waarschijnlijk weer eens een retourtje kantoor.

Klootviool X'D

De plompige witte kat leek zich nauwelijks iets aan te trekken van de porretjes met de map in zijn ribben. Het beest met de blauwe ogen bleef gewoon lam zitten en warmde de zooi aan perkament en andere papieren met zijn kont. Nonde, waren er ook tijden dat zijn lessen voor de verandering eens normaal verliepen? Dat hij weer de longen uit zijn lijf kon blèren, zonder daar aanleiding toe te hebben? Waarschijnlijk niet met deze greep aan puberale heibelstarters. Met een diepe fronsspleet tussen zijn wenkbrauwen strekte Savador zijn arm uit, porde nog eens harder zodat het mapje zijn stevigheid verloor en zowat dubbelsloeg. Er werd gelachen, gegniffeld en gegrinnikt, en hij ergerde zich er mateloos aan terwijl hij al zijn inspanningen als een komische demonstratie voor de klas verwierp om zijn les verder voort te zetten. Het liefst wilde hij schreeuwen dat ze hun koppen dicht moesten houden, maar hij was op het moment veel te druk in de weer om te voorkomen dat hij straks met een pincet en een mimiek van walging de kattenharen tussen zijn papieren en uit zijn wijn moest vissen. Door het weifelachtige gegrinnik en andere uitingen van humor heen werd er iets gesist, en hij zou het gehoord hebben als hij zich erop had gefocust. Eveneens dat hij door alle commotie niet eens in de gaten had dat er een nieuwe laatkomer was gearriveerd en nu in de deuropening stond om samen met zijn medeleerlingen het frapante tafereel dat voor de klas gaande was te aanschouwen. 'Wie als eigenaar dit afzichtelijke gedrocht nu onmiddellijk niet komt halen, voer ik het als nagerecht aan mijn slang!' schalde Savadors stem kwaad door de klas heen. Het mormel begon nu ook nog eens klagelijk te miauwen, alsof hijzelf maar weg moest gaan en dit nu zijn terrein was. Mooi niet!
'Shiroi!' De witharige jongen die de naam Noah Evans droeg was van zijn plaats opgestaan en stond nu naast het bureau om de kat op te pakken. Eigenaar bekend. Met half toegeknepen ogen liet Savador de opgerolde map die hij zojuist nog als wapen handhaafde langzaam zakken en keek met boze afwachting neer op de jongen. Die deed duidelijk een poging hem in de ogen te kijken, maar vestigde als falend resultaat zijn blik daarna echter uit schaamte op de grond. 'Zo..,' gooide Savador het woord er in een verontwaardigde snauw uit. 'Uitgelachen?' Het joch had eerst, ongetwijfeld, de tijd genomen om van het humoristische moment te genieten en mee te lachen met de rest om pas een momentje later dan uiteindelijk zijn kat op te halen. Zo ging dat niet in zijn werk, zeker niet!
'H-Het spijt me, M-Master Savador! Shiroi was z-zo onbeleefd!' stotterde de jongen, waarschijnlijk in de hoop er met een strenge vinger en een waarschuwing vanaf te komen. 'Leer jezelf liever eerst manieren aan!' Een trillende bleke wijsvinger priemde naar de kat. 'In mijn les wil ik geen huisdieren zien, en daar vallen katten zéker onder! Zitten nu!' Het kon hem niets schelen dat hij als een drill seargant klonk, het had hem nooit iets kunnen schelen. En hoewel hij vaak genoeg zijn eigen Raziaanse Reuzencobra gedrapeerd over zijn bureau liet suffen tijdens de les was huisdieren meenemen geldende voor leerlingen absoluut verboden. Kwaad kloekte Savador een nieuwe slok wijn achterover om zich enigzins nog tevreden te stellen, wuifde daarna overdreven met een vel papier over zijn bureau om de kattengeur te verjagen. Hij ging hier straks echt niet in een kattenbakgrind-walm aan zijn bureau zitten werken, zeg. Nors keek hij op toen er weer een leerling bij zijn bureau stond. Jezusmina, hadden ze nog nooit gehoord van toestemming om je plaats te verlaten?! Pas nu hij de jongen in zijn geheel bekeek besefte hij dat dit een nieuwe leerling in zijn les was. Dat was toch waanzin. De les was al dik een halfuur van start. Om dan nog te laat te komen vond hij gewoon ongepast. Savadors slangachtige ogen staarden ijzig terug in die van de jongen, de verticale pupillen versmalden zich tot flinterdunne spleetjes waar je jezelf in kon verliezen als het diepe zwarte ravijn dat het figuurlijk weerspiegelde. Een beige-kleurige broek, een schone hagelwitte blouse en zwarte glimmende schoenen. De jongen was netjes gekleed, dat was hoe dan ook toch een klein pluspuntje ondanks zijn late tijdstip van arriveren. 'Goedemorgen master,' groette de jongen waarbij hij een respectvol buiginkje met zijn hoofd maakte. Onverschillig legde Savador het vel papier neer en pakte er zijn wijngraal voor in de plaats op. Gefronsd staarde hij in de rode alcoholische vloeistof die hij verveeld rond liet walsen in de graal, speurend naar enige walgelijke kattenharen. 'Het is middag,' klonk zijn antwoord enige tijd later kortaf. 'Excuses voor mijn late aanwezigheid, het zal niet meer voorkomen,' vervolgde de jongen bekwaam. Savador onderdrukte een zacht spottend geluid.
'Je bent een dwaas om dat nu al met zekerheid te zeggen.' Nogmaals ging zijn hoofd achterover, en nogmaals verzadigde hij zich met een nieuwe slok. 'Zitten,' klonk het bevel daarna kordaat. Al die leerlingen steeds bij zijn bureau, dat was maar niks. Bovendien moest hij nu verder met waar ze hier voor gekomen waren, de nietsnutten. Zwijgend draaide hij zich met een krijtje in zijn hand terug naar het bord om, noteerde zijn half afgemaakte zin verder en sloeg een paar witregels over om in een andere alinea verder te gaan. Het krijtje maakte een schel piepend geluid toen hij iets teveel kracht uitoefende met de hand waarmee hij schreef, eindigde met haperende bewegingen in een schuine streep naar beneden. Dat kind! Hij hoorde haar heus wel fluisteren achter zijn rug om, hij was niet dom. Hij stopte opzettelijk even met waar hij mee bezig was, stond stokstijf stil voor het bord in afwachting of Wren haar geroezemoes voort zou zetten. Als dat wel het geval was geweest dan had hij zich in een ruk omgedraaid en het krijtje naar haar idiote kop gesmeten. Ze trok zich weer lekker niks aan van zijn waarschuwing, de snertmeid. Tamelijk langzaam schreef hij verder, zijn blik chagerijnig gefixeerd op het stoffige bord en de witte krijterige woorden die er al op stonden. Een moment van stilte later wierp hij snel een grimmige blik over zijn schouder de klas in, en zag dat blauwharige secreet met haar poot omhoog. 'Komen er nog workshops, dit jaar?' was tutjes vraag. In een langzame beweging liet Savador de hand met het krijtje zakken en draaide zich half naar haar om. Zijn blik bleef strak op Wren gepind, zijn ogen halfdicht geknepen. Walgelijk, wálgelijk kind. Hij wist heus wel wat ze daarmee bedoelde met die smerige streken van haar, en haar laatste daad met het akkefietje tijdens koken. Onyxkreeften die de boel domineerden, kwade koks aan wie hij het naderhand allemaal weer uit moest gaan leggen en wie had het allemaal weer recht kunnen zetten? Hij. Natuurlijk. Wie anders? Net alsof het de enige reden was waarom ze hier op school zat; hem het leven zo zuur mogelijk maken. Zo kwaad als het kon. Hij liet zich er niet door inpalmen, zeker niet. En daarom nam Savador een kleine hoorbare ademteug, sloot zijn ogen, deed zijn smalle lippen weer van elkaar en liet het volgende zo achteloos mogelijk overkomen: 'Alleen voor degenen die het verdienen.'
Onmisbaar doelend op iedereen behalve Wren en Nina, die het alleen maar zouden proberen te verzieken. Nina knikte heftig en instemmend met haar hoofd, moest er zonodig weer een schep bovenop doen. De trut. 'We zouden met kerst misschien kalkoen kunnen maken!' voegde ze er enthousiast aan toe. Oh ja, dat was leuk. Lallende kalkoenen die met vrolijk meezwierende kinzakjes een estafette door de keuken hielden en voor de leutigheid, ja waarom ook niet, op zijn hoofd gingen zitten. 'IK bepaal nog altijd wat er wel en niet wordt gekookt!' wierp hij haar voorstel snerend weg met een demonstratieve woedende tik van het krijtje op het bord, waardoor de 'i' van het willekeurige woord aan het einde van zijn zin er nu twee had. 'En jullie blijven na de les zitten. Allebei!' Plotseling zwaaide de deur die hij vandaag al zovelen keren achter de kont van de laatkomers had moeten sluiten opnieuw open, en sloeg hij met een onnodig luide klap die door het lokaal galmde tegen de muur. Alsof een deur zowat uit de scharnieren slaan de normaalste zaak van de wereld was liep de roodbruinharige jongen met een glimlach naar een nog lege plaats. Nijdig staarde Savador hem roerloos voor het bord aan en bleef hem strak met zijn blik volgen. 'Wat een mooie dag he..,' deed hij waarschijnlijk een poging zijn foutje snel recht te zetten. Nou, behoorlijk. Het begon alweer goed. Geïrriteerd richtte Savador zijn blik ten hemel en sloeg zijn armen voor zijn borst over elkaar. Zijn blik vestigde zich daarna weer op de juist binnengekomen jongen, want dat was toch weer zo'n naïeve onwetende ziel dat hij er wel om kon janken. Simpele kleding, 'Achjot'-instelling, goedkope glimlach op zijn smoelwerk, onderuitgezakte positie, een zonnebril op in de klas en bovendien ook nog eens ongehoorde luide muziek die door de klas denderde in een stijl die populair was bij de jeugd, maar die hij behoorlijk afzichtelijk vond. De jongen borg zijn spulletjes dan eindelijk op toen hij zelf doorhad dat het nogal luid en onbehoorlijk was allemaal. Hij keek hem daarna weer aan en schonk hem opnieuw een tenenkrommende glimlach. Ja, hij wachtte wel weer hoor. Verdomme. 'Lever maar in,' zei Savador bot. 'Zonnebril, muziekdoosje. Hier ermee.' Hij wist niet hoe zo'n ding heette. Hij kende alleen de oude platendraaiers uit zijn tijd, en de echte traditionele instrumenten die ook de echte goede muziek konden produceren. Hij zou wel zien wanneer hij de jongen zijn spulletjes weer in zijn handen zou drukken, misschien zou hij wel een poging wagen de dingen voor Saethions neus te werpen als speeltjes. Was toch niet van hem. Hij verwachtte geen enkele discussie. Het joch moest maar doen wat van hem gevraagd werd. Savador had zich alweer omgedraaid om de zoveelste blik in het regelementenboekje te werpen en de allerlaatste zinnen op het bord te zetten. Daartoe had hij steeds geen kans gekregen; ze bleven hem maar storen. 'Master, wat gaan we nog meer doen dit jaar?' Zijn smalle lippen persten zich zuur op elkaar, en hij had weer de neiging om uit ergernis uit te schieten met het krijtje.
'Spreek niet voor je beurt!' beet hij Nina kwaad toe op hetzelfde moment dat hij zich met verwijdde ogen naar haar omdraaide. 'Ik zei dat ik daar later op terugkwam!' Ze waren weer lekker bezig, zeg. Hij zette de punt van het krijtje in een overdreven beweging en een luide tik weer tegen het bord. Niet storen, niet storen, niet storen! Hij moest eerst deze zinnen afmaken. Komop, twee zinnetjes. Als ze nu even hun bek hielden. 'Gaan we naar een opvangtehuis voor katten, Master?'
Zijn zwarte lokken zwierden als vettige lange slierten wild mee zoals hij zich in een ruk omdraaide, het krijtje op de grond smeet zodat het in tweeën brak en met een bleke hand naar de aanwijsstok onder de steunbalk van het bord greep.
'EN NU HOUDEN JULLIE OP!' Zijn stem sloeg over in de wanhopige schreeuw, de aanwijsstok brak doormidden in de zwiepende onwijs harde slag tegen het bord. Het tweede stuk saltode in de lucht langs het plafond door het lokaal en kwam ergens achter in de klas kletterend op de grond neer. Was het een leerling geweest, dan had Rude er een vette tien voor gegeven. Savadors bleke gezicht was betrokken van de woede, bij zijn slaap was een dikke kloppende ader zichtbaar en de blik in zijn slangachtige ogen stond furieus maar wanhopig. Zijn borst en schouders gingen diep op en neer door zijn zware langzame ademhaling. 'NIEMAND spreekt nu nog zonder toestemming, smijt met brutale opmerkingen of onderbreekt mijn les met hersenloze vragen. Is dat duidelijk?!' De laatste zin kwam er hees sissend uit, en ieder ander die deze plotselinge omslag in zijn gedrag niet gewend was kon daar mogelijk de rillingen van krijgen. Zijn slangachtige ogen flitsten kwaad langs de gezichten de klas door. Eén onderdrukte grijns, ook maar één klein proestje waar hij op zou stuiten, en hij zou eropaf vliegen om het nog eens extra duidelijk te maken. Dan maar op de harde manier. Waarom moesten ze altijd hém hebben, godverdomme? Ze moesten hun plaats weten! Die vlerken stonden stuk voor stuk zo laag als het maar kon onder hem, wat hadden zij nu bereikt? Eigenlijk voelde hij wel wat zelfmedelijden. Hij had zin om in zijn depressiehoekje neer te zijgen en er even een minuutje of dertig met opgetrokken knieën te gaan zitten huilen. 'De regels!' kwam hij nog steeds met een stemverheffing weer ter zake. Met een fikse klap tegen het bord met de afgebroken aanwijsstok - dat ding sloeg hij ieder jaar doormidden door opjuttingen van de leerlingen, gek was dat toch - duidde hij zijn eigen lap geschreven tekst aan. Het was niets meer dan een kleine greep uit het regelementenboekje. 'Wie kan me daar iets over vertellen? Binnen nu en vijf seconden wil ik vingers zien!' riep Savador iets buiten adem van zijn uitval daarnet, maar nog altijd zwaar geïrriteerd.

Tristan had te weinig geslapen, tot diep in de nacht wakker gebleven om een plan te bedenken. Zijn ene oog zakte iedere keer weer half dicht. Hij had echt moeite om wakker te blijven. Uiteindelijk gaf hij het gevecht op en liet zijn hoofd op zijn armen rusten. Als ze zouden beginnen met de les zou hij heus wel wakker worden. Anders zou die stresskip naast hem dat wel doen. Tristan draaide zijn hoofd iets zodat hij nog wel het bureau zou kunnen zien. Een witte vlek schoot door het raam heen en ging op het bureau zitten. Toen hij iets beter keek, zag hij dat het een kat was. Hij grinnikte toen hij Savador zag proberen de kat weg te jagen. De kat bleef rustig zitten en zwaaide vrolijk met zijn staart. Naast hem hoorde hij de huilebak iets naar de kat toesissen. Uiteindelijk stond de jongen op en liep naar voren toe om zijn kat op te halen. Stuntelig verontschuldigde hij zich tegenover Savador. Ondertussen kwamen er nog meer laatkomers aan, één voor één leken ze de leraar nog kwader te maken dan hij nu al was. Heel langzaam doezelde hij weg in slaap. Zijn hersenen letten niet meer op en zijn ogen vielen dicht. Hij begon rustiger te ademen. Totdat een harde tik hem uit zijn slaap haalde, opgeschroken vanuit zijn slaap zat hij in een keer recht overeind. Meteen zag hij een stok die salto’s doend zijn kant op kwam. Tristan dook en de stok lande met een klap tegen de muur achter hem. Een beetje verward keek hij naar de stok die gebroken op de grond lag. Vervolgens draaide hij zich weer om. De regel waren van deze afstand niet erg goed te lezen, maar er zou heus niets nieuws bij staan. De gebruikelijke regels waarschijnlijk.

Opsommingen, daar leek het wel op. Het ging van kwaad naar erger, en pas nu merkte ze werkelijk hoe Nina en Wren tegenover Savador stonden. Haast ineengekrompen, als enige op de voorste rij waarbij de rest van de leerlingen helemaal achterin gestationeerd waren zat Ephony met gekrompen schouders en haar blik straks op haar tafelblad gericht stilletjes op haar plek. Ze kende deze ophoping, had hierbij zelf de eerste keer toen ze hem niet had voorzien bijna haar leven verloren. Waarom snapten ze niet dat Savador iemand was die zijn grenzen niet meer terug kon opzoeken zodra hij erover heen sprong. Dat zijn woede iets was wat zijn remmen los gooide en zijn verstand op een laatste plek zette. Haar handen waren tot vuisten gebald op haar schoot, drukte in haar bovenbenen terwijl ze wanhopig haar versnelde ademhaling probeerde te onderdrukken. De kat had nog een beetje komisch geleken, de witharige schattige jongen had er niets aan kunnen doen, maar bij de zoveelste doordrammering van de twee meiden en de zoveelste laatkomer herkende ze het beeld maar al te goed. Het bleef stapelen, en het liefste wilde ze uit haar eigen opkomende angst smeken naar de meiden om hun mond te houden. In een ruk schoot haar hoofd omhoog bij de opmerking van het stoer denkende meisje en haar kattenopvang. De schreeuw van Savador kwam haar ijzig bekend voor, haar ogen verwijdde zich tot het uiterste toen rakelings langs haar hoofd de andere helft van de aanwijsstok schoot. Verstijfd op haar plek, geen enkele beweging in haar spieren. Enkel haar hart klopte, zelfs haar longen hadden een tijdige staking opgeroepen. Het deed haar pijn, werkelijk pijn om mensen zo te zien doen. Ze wist hoe Savador zou reageren, hoe hij over de rooien zou raken, dat wist iedereen. En toch bleven ze doorgaan, doorgaan alsof er een levenloze en gevoelloze machine voor de klas stond. Alsof de bleke man met de sluike zwarte haren kosten wat het kost tot het uiterste moest worden getest. Savadors woedende blik, angstaanjagend als het was met de slangachtige kenmerken waren niet op haar gericht. Maar haar eigen verwijdde ogen wel in die van hem, haar krijtwitte gezicht was een teken van het steeds grotere tekort aan zuurstof. In een haperende ademhaling als reflex kropen haar handen omhoog naar de zijkant van haar hoofd. Voorovergebogen, met haar ellebogen op het tafelblad en haar hoofd tussen haar handen probeerde ze haar hyperventilerende longen tot kalmte te dwingen. Het gehijg zacht te houden zodat het niet boven zijn geschreeuw uit zou schieten. Zelfs zij liep nu gevaar bij zijn woede, een woede waarvan ze gewenst had nooit meer te zien. In een flits zag ze het glinsterende lemmet van het zwaard, zijn verheerlijkte glimlach en de grijns van Deshas. Dan het woedende gezicht van haar vader, maar deze keer geen sussende stem van haar moeder. Savadors stem galmde door, zijn woedende gehijg wat voor haar maar als te goed hoorbaar was op de eerste rij leek als een versneller te werken. Haar handen had ze tegen haar hoofd gedrukt, tussen haar blonde haren en tegen haar oren aan waarbij haar ogen naar beneden staarde en zich opvulde. Waarom moest iedereen zo doen, waarom konden ze zich niet gewoon gedragen. Dit deden ze toch ook niet naar andere mensen, ze waren het niet eens waard om mensen te noemen. Geen enkel van hen was het waard om zich hier op deze school te vertonen. De vraag ging aan haar voorbij, ineengedoken voorin hoopte ze te ontgaan aan elk zicht en elk oor. Wilde pas weer opkijken als Savadors glimlachende gezicht verscheen, zijn zachte stem haar toesprak in een vrolijk gesprek. Hem onschuldig te zien lachen als hij iets zei waarvan hij wist dat hij haar in ongemakkelijkheid of verlegenheid bracht. Ze wilde hier weg, weg uit het lokaal wat niet de plaats was voor dit soort dingen. Haar hyperventilerende ademhaling klonk verstomd tussen de blonde haren die haar gezicht omlijste en over haar schouders vielen, haar vingers krampachtig tegen haar schedel gedrukt om elk geluid buiten te sluiten. Eikels, harteloze verwaande types. Een school voor mensen die het in zich hadden andere magiesoorten meester te maken, maar sommige mensen zouden nooit zo'n niveau halen. Haar positieve houding jegens elk persoon was in de tijd dat haar ademhaling denderde als een op hol geslagen paard voor even verdwenen, kon niet tegen deze plotselinge omwenteling. Normaal zou ze stil worden, ineengeklapt en iemand laten uitrazen. Maar de gewaarwording van het hinderlijke gepest, getreiter en het opzoeken van de grenzen kwam nu teveel en te plots. Samen met Savadors uitbarsting waar ze diep in haar hart nog steeds doods, maar dan ook doodsbang voor was bracht haar hartkloppingen niet terug. Waarom moest haar lichaam er zo op reageren, het was al zo'n lange tijd geleden. Het was haar eerste vrije middag hier op school geweest toen ze Savador voor het eerst tegen was gekomen, gevolgd door Deshas en Ferost in een omwenteling waarin ze bijna haar leven was verloren. Evenals de laatste uitbarsting van haar vader was al zo lang geleden geweest, waarom kwam dit allemaal nu plots omhoog in een plek met zoveel mensen.

Wren was tegen deze tijd in staat om te huilen van het lachen; de witte kat met een vreemde naam die haar geen moer interesseerde zat Savador maar te pesten, tot een jongen met wit haar het beest bijna grienend weghaalde. Geweldig. Ze wilde dat ze Siri, haar kat, losgelaten had; die was nog met geen bom weg te halen geweest van Savador. Haar kat leek het soms gewoon te ruiken, wanneer iemand een kattenhater was. Het pesterige karakter zat in hen allebei en dat vond Wren gewoonweg heerlijk aan haar schattige maatje. Zacht fluisterend trok Nina haar aandacht naar haar toe. Wren glimlachte dankbaar en pakte het pennetje op, wachtend op het juiste moment om het te gebruiken. Dat diende zich echter nog niet aan; sommige kinderen leken erop uit hun baantje over te nemen; Savador het leven zuur maken, zo zuur mogelijk. Maar ja, zij en Nina bleven daar nu eenmaal het best in. Zij zouden geeneens hun excuses aanbieden voor een kat op het bureau, voornamelijk omdat ze er ook echt geen spijt van hadden. Het was geweldig om te zien hoe Savador met ieder woord dat ze spraken op het randje van een woedende huilbui gebracht werd, steeds dichter en dichterbij. Het deed haar bijna goed om dat te zien. Nou ja, je kon dat 'bijna' wel weglaten. Ze wisten dondersgoed dat ze dit voor haar lol deed, om die rotvent te pesten. En die kon er helemaal niet tegen. Het krijtje van Savador piepte ontzettend hard en af en toe bleef hij stil staan, alsof hij aan het bedenken was hoe hij haar ging vermoorden. Met het krijtje zelf of met zijn blote handen. Uiteindelijk deed hij niets, maar beantwoordde haar vraag wel. Nina knikte ondertussen instemmend en voegde er nog wat aan toe, wat bij Wren een grijns op haar gezicht toverde. Nina was haar geweldige compagnon in dit soort dingen; ze vulde haar aan wanneer dat nodig was of maakte zelf geniale inkoppers waar Wren weer op terug kon komen. Wat ze aan het begin van vorig jaar bij hun eerste ontmoeting hadden afgesproken, hadden ze ondertussen al aardig in de praktijk gebracht. Heerlijk toch, als dat lukte! Na haar vraag probeerde Savador haar inderdaad te vermoorden; met zijn blik. Dit maakte het wel ontzettend grappig en ze moest haar lippen ook wat op elkaar persen om niet in lachen uit te barsten. Gelukkig was het niet zo erg dat ze een vernacheld gezicht moest trekken, dus dat viel nog mee. Savadors ogen waren dichtgeknepen en hij moest ze zelfs even dichtknijpen voor hij antwoord kon geven. Allemaal kleine dingen die niet opvielen, maar die Wren zag omdat ze er nu eenmaal op lette. 'Alleen degenen die het verdienen,' was zijn hatelijke antwoord. Snerend boorde hij daarna Nina's voorstel in de grond, wat Wren eigenlijk wel een goed idee gevonden had. Die beesten maakten bijna nog meer rommel dan Onyxkreeften.. Er kwam nog iemand binnen en Wren fronste naar Nina. 'Inderdaad,' fluisterde ze zachtjes naar haar. 'Die mensen willen onze plek nog innemen!' Dat was eigenlijk best een grappige gedachte.. Niemand kon hun tirannie nadoen, als ze nog een beetje een fatsoenlijk leven hier wilden hebben. Voor Nina en Wren maakte het al niet meer uit; Savador haatte hen sowieso. Hij viel wat uit tegen de jongen, maar lang niet zo spectaculair. Jammer, er moest nog iets meer gedaan worden om hem echt uit zijn tent te lokken.. Wren begon te bedenken wat dat zou kunnen zijn, maar ze kon niet echt iets verzinnen! Verschrikkelijk.. En weer redde Nina haar. 'Wat gaan we nog meer doen?' Wren had het nu bijna niet meer, wat duidelijk in haar ogen te zien was. Ze keek even snel naar Nina en richtte toen haar volledige aandacht op Savador, wat ook niet vaak gebeurde. De letters op het bord weerspiegelden zijn woede en onbeheersbaarheid. Niet voor je beurt spreken, blabla.. Wren pakte het pennetje stevig vast en begon met het dopje te klikken. In, uit, in, uit.. Totaal nutteloos. In, uit. Alleen om te irriteren, zonder reden. In, uit, in.. Een opvangetehuis voor katten? Nina was op dreef! Wren stopte voor een seconde met het klikken van de pen om een lach binnen te houden, waar ze daarna weer vrolijk mee verder ging. Het zachte geluid was duidelijk te horen en zeer irritant.. vooral als je al geïrriteerd was. En wie zou dat nu toch zijn? Met een ruk draaide de getergde Savador zich om, greep een aanwijsstok en schreeuwde in hun richting. 'EN NU HOUDEN JULLIE OP,' galmde er door het lokaal, een wanhopige schreeuw die geen antwoord zou vinden. Wren klikte nog een paar keer, tot ze enigszins moest bukken om de stok die over haar hoofd vloog te vermijden. Ze moesten na de les toch al blijven zitten, dat werd leuk! Als Savador voor die tijd niet een mental breakdown kreeg, tenminste. De regels, daar werd nu hun aandacht naar getrokken. Hij stond bijna trillend van woede voor het bord, met de afgebroken stok. Wren haalde een paar keer zachtjes en diep adem in de hoop niet in de lach te schieten, maar tevergeefs. Uiteindelijk borrelde er toch een zacht gelach uit haar keel omhoog, wat onmiskenbaar puur leedvermaak was. Wat had ze het naar haar zin hier! Het gelach was niet echt hard, het was meer een soort gegiechel. De regels, ja, die waren er om gebroken te worden. Tenminste, dat stond in het boekje dat zij handhaafde. Ze merkte ook dat haar lach niet het enige was wat er door de klas klonk en ze stopte dan ook met lachen om in de richting van de zachte maar vreemd onregelmatige ademhaling te kijken. Jeez, het was dat schijnheilige kind van een Ephony, die waarschijnlijk ging janken omdat haar geliefde pleegvader daar een beetje stond te schreeuwen. Mietje. Ze klonk alsof ze ging stikken, wat Wren haar nu ook weer niet toe wenste. Helemaal ineengedoken, best zielig. Maar ja, Wren ging haar niet helpen. Als ze ook maar één vinger naar Ephony uit zou steken lag die er al af. Plus dat ze geen zin had om dat schijnheilige kind te helpen. Irritant ettertje, dat was het, de hele tijd proberend iedereen naar haar hand te zetten. Ze kon niet eens tegen een grapje.

Terwijl er van alles om haar heen gebeurde wist Nina nog tijd te maken om met Wren te fluisteren. Al was ze alweer snel afgeleid door het ene akkefietje dat het andere opvolgde. Eerst die kat doe gezellig rond Savador rond hing, vervolgens de jongen die te laat kwam. Toen kwam Wren met haar geniale vraag. Met een sullig antwoord van Savador. Wat bedoelde hij daar nou mee. Nouja, Nina zat vol ideeën voor de kooklessen, waarvan ze er meteen een uitgooide. De kalkoen. Het was altijd al lekker geweest om te maken, maar het idee wat er allemaal mis kon gaan. Bij zijn afwijzing zuchtte Nina geïrriteerd. "Ik heb alleen maar goede ideeën.." Mopperde ze fluisterend naar Wren.. "Klootviool" Fluisterde ze er nog achteraan, waarna ze zich weer op Savador richtten. Goed, gingen ze nog wat doen vandaag.. Hooo... Dat was niet de bedoeling. Verdomme nu moest ze nog blijven zitten ook.. Als hij hen nou gewoon even naar zijn kamer stuurde. Ze had verdomde afgesproken met Mitsu. En nu zorgde hij voor roet in het eten. Nu was hij echt een regelrechte klootviool. Maar aan de andere kant, kon ze er nog wel een schepje boven op doen.. ze bleef toch wel na. En dan moest Mitsu maar even wachten, ja toch.. Nina's ogen schoten naar de deur waar een andere jongen binnen kwam vallen. Wel snot ver drie.... die maakte het nog bonter... Met een nog geïrriteerdere blik staarde Nina even naar de grond, waarna haar oor weer aandacht gaf voor Wren. "Ik raak er gewoon geïrriteerd van.." fluisterde ze terug. Nina grinnikte echter even nadat hij zijn spul moest afleveren bij Savador. Dat was niet zo slim.. Net nadat Saffie zicht had omgedraaid naar het bord en weer begon te schrijven, Joost mocht weten wat hij wilde opschrijven want ver kwam hij niet, stak Nina haar vinger op. Nog voor deze goed en wel in de lucht was begon ze al te praten. Het gesnauw en de grote ogen kwamen bijna op haar af. Nina haalde haar neus even op. "Sorry, master, ik wist niet dat u boos zou worden." Mopperde Nina terwijl ze haar pen terug stopte in haar etui. In tegenstelling tot Nina zag Nina dat Wren haar pennetje juist vastpakte. En zodra Savador weer stond begon ze te klikker ermee. Een ander meisje vroeg nog iets over een kattentehuis. Dit ging lekker zo. Savador spatte nu uiteen. Nerveus breakdown.. almost! Voor Nina het wist kon ze net op tijd bukken en uitwijken voor een rond slingerende stok, net als Wren. Geschrokken keek ze even naar Wren. Woow! Hij ging diep! Het toppunt! Nog voor Nina het wist ging Ephony gebogen voorover zitten. Nina keek Wren aan.. ging ze nu huilen ofzo? Laat het lekker met rust, dacht Nina zo. Al wist Nina donders goed dat Ephony de stiefdochter was van Saf, of zo iets dergelijks. Jammer dan. Moest ze niet zo'n zak van een 'vader' hebben. Het was echt allemaal zijn eigen schuld. Als hij nou gewoon niet vanaf het eerste moment haar had uitgemaakt voor van alles en nog wat, nou dan had ze hem misschien nog wel gemogen.. Maar dat had hij wel gedaan en dit was haar payback. Nina fronste dan ook bij zijn woorden. De regels. Ja die kende Nina maar al te goed. Ze verbrak ze immers allemaal, regelmatig. Binnen 5 seconden.. Nina stak, als enige tot die tijd, haar vinger omhoog. Niet veel later volgde de hand van de jongen van de kat. Leuk! Zodra Nina de beurt kreeg nam ze eens diep adem. "Een van de regels is dat je verplicht bent de lessen te volgen en verzuim is ten strengste verboden." Zo serieus mogelijk keek ze Savador aan. Daarna ging ze door met een andere regel. "Een andere regel, master, is dat je om 22:00 uur niet meer het gebouw uit mag. Je moet dan op je kamer zijn." Nina glimlachte braaf naar Savador. De rest liet ze wel over voor de rest van de klas. Waarschijnlijk zou hij het toch niet waarderen dat zij de regels vertelde en niet iemand anders. En hoogstwaarschijnlijk zou hij ook nog terug kaatsen dat zij zelf die regels niet naleefde.. Maar ach. Ze moest toch al blijven.. dus dat kon er dan ook wel bij..

IJzig gingen zijn slangachtige ogen de klas rond, zijn doordringende blik secondenlang hangend op een leerling voor die weer traag verder gleed. Niemand die hem ook maar een antwoord kon schenken op zijn vraag, hoe driestig bezinkend was dat weer. Ze wisten niet beter. Ze wisten alleen hoe je een algemene introductie voor het nieuwe schooljaar kon verprutsen door het in een chaos te veranderen, daar waren ze de beste in. Voelde hij daar een hartverzakking opkomen toen dat kind van een Nina haar arm de hoogte in gooide? Bij Medusa, ze wist iets. Als het nu ook eens een normaal antwoord zou zijn kon hij dat subiet gelijk noteren als een nieuw wereldwonder. 'Een van de regels is dat je verplicht bent de lessen te volgen en verzuim is ten strengste verboden,' begon Nina's antwoord braafjes. 'Een andere regel, Master, is dat je om 22:00 uur niet meer het gebouw uit mag. Je moet dan op je kamer zijn.' De schijnheilige glimlach die ze hem vervolgens toeschonk deed zijn vuisten zo krampachtig ballen dat zijn nagels zich in zijn bleke huid boorden. Savador staarde haar met half toegeknepen ogen een ogenblik aan voor hij haar woorden keurde. 'Jij bent een beurt niet waardig,' sprak hij uiteindelijk zacht sissend om zijn woede nog een beetje in toom te kunnen houden. 'Hou je hand voor de rest van de les maar naar beneden. Ik hoef geen enkel ziek woord meer uit die vuile mond te horen komen.' Juist precies met die twee regeltjes aankomen die ze zelf keer op keer verbrak, alsof hij het niet door zou hebben. Maar hij wist dat het Nina niet om dat laatste ging, want ze moest allang weten dat hij ook wel zo ver was met zijn verstand. Het was om niets anders dan hem gewoon recht in zijn gezicht af te kraken en dat te maskeren met een zachtaardig lieflijk maskertje voor de rest van de klas. Uit woede kneep zijn hand zich strakker om de afgebroken aanwijsstok. Rustig blijven, je bent al een keer uitgebarsten vandaag. Hij gunde ze het plezier niet nog eens. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de witharige jongen - Noah - dat vieze kattenbeesten via het raam het lokaal uitwerken. Een onbelangrijk detail dat hij naar de achtergrond verplaatste zodra hij opnieuw getest werd door een verontrustend aanzicht. Het was aan de lichte frons tussen zijn wenkbrauwen, zijn inzakkende brede schouders en de tamelijk verzachtende blik in zijn ogen te zien dat het hem in een onwennige staat bracht. Met een zacht ruisend geluid van zijn kleding kwam hij plotseling in beweging, beende verder de klas in. De halve aanwijsstok sloeg in het voorbijgaan zo hard op het tafeltje van éénoog Tristan dat de splinters in het rond leken te vliegen, want de jongen lag erbij alsof hij zijn laatste-dag-van-de-vakantie-roes inhaalde. 'Recht zitten!' corrigeerde Savador hem streng zonder hem aan te kijken. Hij liep in een rechte lijn door, zijn blik strak gevestigd op zijn doel. Voor het tafeltje van Ephony bleef hij even staan, zakte toen uiteindelijk langzaam door zijn knieën op zijn hurken zodat hij op ongeveer gelijke hoogte zat met haar gezicht. Ze leek te beven, probeerde de laatste fase van een hyperventilatie te overwinnen en haar uitstraling sloeg doodsangsten uit. En alsof hij het door de sterke band die ze deelden kon aanvoelen wist hij precies waarom. Met een zwak, bijna niet zichtbaar glimlachje op zijn smalle lippen boog Savador zijn hoofd wat naar rechts, hield het schuin zodat hij in Ephony's omlaag gerichte gezicht kon kijken. Zijn bleke hand legde zich op haar tafel, zijn vingers sloten zich zacht om de hare die klam aanvoelden. Vervolgens sprak hij haar kalm toe om haar gerust te stellen, zijn woorden zo zacht dat alleen zij ze zou kunnen horen. En dat was ook zijn bedoeling. Niemand hoefde immers regelrecht bewijs te hebben dat hij ook een softere kant had, dat zou toch niet gewaardeerd worden. Met steun aan de rand van de tafel kwam Savador vervolgens met een hand tegen zijn rugholte gedrukt weer overeind, draaide zich om en liep terug naar zijn plek voor de klas. Zenuwslopend geklik, arrogant gelach. Het begon alweer opnieuw zodra hij weer voor het bord stond. Alsof ze het er voor zichzelf alleen nog maar erger op wilde maken hield het geklik irriterend aan. Hij leek zich er in eerste instantie hoe dan ook niets van aan te trekken toen zijn hand weer naar een krijtje greep en hij zich naar het bord omdraaide. 'Evans, jongen, geef jij mij eens een antwoord dat er wel toe doet,' gaf Savador Noah de beurt toen hij waarschijnlijk eerder al zijn opgestoken vinger had opgemerkt. Niet om specifiek vriendelijk te doen tegenover de jongen, maar om Nina nog verder de grond in te stampen en haar de nadruk te geven dat ze niets meer dan een simpele ziel voor hem was. 'Goed,' sprak hij even later. Hij schreef een laatste stukje af op een zijdeel van het bord, waarna hij zich vervolgens weer naar de klas toedraaide. Zijn bleke handen klopten zich tegen elkaar af van het stoffige krijt, zijn arm sloeg de lange zwarte mantel achter zijn benen toen hij daarna weer zijn plaats voor de klas verliet. 'Maar behalve de standaard greep van de meer algemenere regels - het op tijd komen in de lessen, het verblijf in het schoolgebouw na een specifieke tijd, het verbod op alcohol en drugs -,' noemde hij op terwijl hij op en neer liep en objecten uit de hoeken van de klas bij elkaar leek te verzamelen. Hij griste iets van de grond mee, bleef bij een kleine wasbak onopmerkelijk aan de muur staan om iets te vullen, rommelde in kastjes en lades om er reageerbuisjes met een felle substantie van lichtblauwe vloeistof uit te vissen. '..Heb ik ook enkele regels genoteerd in omvang van de gegeven straffen.' Voor de klas bleef Savador staan en blikte over een zwarte nadruipende emmer die hij op zijn bureau had gezet priemend de klas in. Met zijn pink tikte hij een aantal keer zacht tegen het reageerbuisje om een paar druppels van de substantie met de ijsblauwe kleur in de emmer terecht te laten komen. Meteen klonk er zacht gesis en leek er als gevolg rook vanuit de emmer op te stijgen, al was dit juist in tegenstelling van warmte.
'En als je zo vrijwillig zou willen zijn..,' vervolgde hij doodkalmpjes terwijl hij dikke leren handschoenen aantrok en de tafeltjes weer voorbij ging. De pen waar Wren klikklakkend zijn zenuwen mee op de proef stelde griste hij onverwachts uit haar handen om die in een rechte worp in de afvalbak te mikken. Zonder enige woorden te verspillen aan zijn daden sleurde hij Wren uit haar stoel aan haar arm omhoog, bracht in een hardhandige beweging haar armen op haar rug bij elkaar en hield met een hand pijnlijk knijpend haar polsen vast om haar in bedwang te houden. Met dik touw bond hij haar handen vast en trok de uiteinden strak aan om er een onnodig dikke knoop in te leggen. '.. Juffrouw Máraz..'
Savador draaide haar aan haar schouder om en gaf haar een duw tussen haar schouderbladen om haar tot lopen aan te zetten. '.. Dan zou ik je graag als beïnvloedend voorbeeld willen gebruiken voor de introductie van de mogelijke straffen die je te wachten staan als je een beroep doet op het bezuren van mijn lessen én mijn leven!' Terwijl hij verdersprak sleurde hij Wren aan haar arm mee achter zijn bureau, voor de klas. Zijn hand vergreep zich naar haar achterhoofd om haar hoofd even half boven de emmer te duwen en haar te laten zien wat erin zat. Een haast pijnlijke vlaag sloeg in haar gezicht en moest vast aanvoelen als een ijskoude winterbries die langs haar wangen streek, maar dan eentje waarbij je je vlijmscherpe mesjes kon voorstellen die langs je gezicht streken. Cassiaans IJswater. Geconcentreerd uit de hardst bevroren vriespoeltjes in de strengste winters met de laagste graden onder nul die er op het besneeuwde deel van Noord-Cassia te vinden waren op verlaten sneeuwvlaktes en polen. 'Zie het als een eerste vervulling van je verdiende straf,' zei Savador kalmpjes terwijl hij een doek om Wrens hoofd bond met een stevige lap voor om de mond. Haar vastgebonden handen hield hij bij elkaar terwijl hij daarna schuin achter haar ging staan en zijn gehandschoende hand weer tegen haar achterhoofd legde. Alsof het zijn intentie was om haar te laten verdrinken duwde hij haar hoofd in de emmer en hield het onder het IJswater. Alsof het een bepaald chemisch zuur was klonk er een venijnig gesis door het lokaal zodra Wren in contact met het water kwam. Rook rees in walmen langs de randen van de emmer op en loste op voor het het plafond kon bereiken. Het zou zeker geen fijn gevoel zijn; het gaf het gevoel alsof je hoofd stevig was vastgeklemd in een ijzer martelwerktuig en er een dikke schroef in je schedel werd geboord, het schonk je een brainfreeze die zo heftig was dat je er gewoon dagenlang hoofdpijn van kreeg en het liet je op het randje van flauwvallen balanceren. Door de speciale leren handschoenen van Shadraanse Drakenhuid voelde hij er zelf helemaal niets van. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was om dit even voor de klas te demonstreren keek Savador de klas weer in en duwde Wrens hoofd nog iets verder onder. 'Voor wie letterlijk even moet afkoelen heb ik altijd een emmer Cassiaans IJswater gereed staan,' sprak hij koeltjes verder. 'Respect en discipline kan immers alleen het beste worden bijgebracht door middel van een hardere aanpak. Is het niet, Máraz?' Savador boog zich met een schoftelijke grijns dichter over Wren heen, keek spottend naar haar achterhoofd nu ze toch geen antwoord kon geven op die vraag. Wie niet luisterde moest maar voelen.

Nog steeds proberend om zijn geschrokken hart tot rust te krijgen staarde hij naar de tafel terwijl hij zenuwachtig in zijn hoofd tot vijf telde. Toen hij bij vier was stak hij na enige aarzeling zijn hand op om antwoord te geven op zijn vraag. Hij hoorde toen een van de twee pestkoppen spreken en liet zijn blik voorzichtig langs het lokaal gaan om naar het meisje te kijken, die schijnheilig glimlachte. Alsof ze met een hand in de koekjestrommel had gezeten en ontkende dat ze een koekje had gestolen. Noah keek weer weg, vond haar geen blik waardig. In plaats van naar haar te kijken keek hij naar het arme meisje voor hem, die zat te hyperventileren. Hij wist niet wat er aan de hand met haar was maar hij vond wel dat iemand haar moest troosten of helpen. Nou ja, voor zover het kon. Noah dacht niet dat Master Savador zijn les opnieuw liet verstoren. Wat Noah toen niet verwachtte was dat Master Savador het meisje te hulp schoot. Noah kon niet horen wat hij allemaal zei maar wendde zijn blik maar vlug af voor hij dacht dat hij een van die bemoeials of roddelaars was.
Inmiddels voelde Noah zijn arm lam worden, wat niet zo fijn voelde maar hij hield zijn vinger in de lucht. Hij kreeg eindelijk de beurt en sprak in een zachte stem(die heel.normaal klonk, wat Noah verbaasde): 'Vechten binnen de school is ten strengste verboden.' Hij liet zijn arm zakken en voegde zijn ene hand bij de anderen om dan zijn vingers ineen te vlechten. Het geklik van de pen klonk erg irritant en zenuwslopend, maar hij probeerde het te negeren en aandacht te geven aan de les.
Noah hield zijn hoofd wat schuin toen Master Savador spullen pakte. Hij zag een reageerbuisje met blauw vloeistof in zijn hand. Het was Cassiaans Ijswater. Dat wist Noah uit een van de vele boeken die hij had gelezen. Wat wou hij nou doen met Cassiaans Ijswater? De temperatuur lag tientallen graden onder nul en om er een experiment mee te doen leek Noah... pijnlijk. Hij volgde Master Savador met zijn ogen en zag wat hij deed bij Wren. Zijn ogen werden iets groter. Zou hij...? Hij volgde Master nog steeds en zag hem met Wren naar voren lopen terwijl hij tegen de klas sprak. Door zijn woorden en door Wrens hoofd over de emmer te buigen werden Noah's vermoedens beantwoord. Hij keerde zijn hoofd gelijk weg en sloot zijn ogen terwijl gesis het lokaal vulde, wat het teken was dat haar hoofd in de emmer zat. Noah kon zich niet voorstellen hoe vreselijk pijn het deed. Een rilling schoot over zijn ruggegraat bij alleen het idee al en hij wou nu óf de les uit óf dat hij gelijk op hield. Kijken en luisteren naar andermans pijn ging fel tegen zijn principes in. Hij wou dolgraag op staan en haar hoofd eruit halen, ookal was ze nog zo'n feeks, maar hij durfde het niet. Bang dat hij ook aan de beurt zou komen.

- Arme, arme Wrennie xD -

Nina somde wat regels op, met dat leuke lachje van haar. Het leek Savador te irriteren dat ze überhaupt iets wist, maar hij snauwde haar direct af. Wren fronste wat. Kijk, hij haatte hen, maar als ze eens een antwoord gaven was het nog niet goed. Wat een zeur. Wren bleef met het pennetje klikken, al was het haar na die stok wel duidelijk dat ze eigenlijk niet verder moest gaan. Ware het niet dat haar haat voor deze man wel degelijk verderging. Als ze kon zou ze zijn leven verpesten, hem wegkrijgen van deze school, whatnot. Dit verzieken van de les kon dan overkomen alsof ze een verschrikkelijk kind was, maar eigenlijk was dit haar ergste manifestatie van haat. Tegen andere mensen kon ze heel aardig zijn, maar als je het eenmaal verpest had.. En dat was precies wat Savador gedaan had. De arrogante kwal had haar en Nina altijd afgekraakt, gestraft, gehaat en hij had het alleen maar erger gemaakt. Ergens was het logisch dat ze moest betalen voor haar offensief, maar ze wilde er zoveel mogelijk profijt uit halen. Walgelijke, walgelijke man. Savador had zich intussen over Ephony ontfermt, zodat Wren zich daar geen zorgen meer om hoefde ze maken. Niet dat ze dat überhaupt al had gedaan, het klonk alleen wel leuk. Dat stomme kind kon nog het bord van de muur rukken, nog zou Savador haar niets aandoen. Het was zo oneerlijk als de pest; als zij en Ephony hetzelfde zouden doen, zou het voor haar de doodstraf zijn en voor Ephony een preek. 'de regels over de omvang van de gegeven straffen..' Even zat er een hapering in het klikken van de pen, nauwelijks hoorbaar, of iets in Wren al doorhad dat dit wel heel erg haar kant op ging. Wat kon ze dan ook verwachten? Zij had deze les tot nu toe het meest vergald van alle nieuwelingen die een gooi deden om in de buurt te komen. Amateurs. Maar waarschijnlijk zouden ze nu blij zijn en de grond kussen over het feit dat.. 'En als je zo vrijwillig zou willen zijn,' zei Savador, die haar klik-offensief afbrak door het pennetje in de sissende vloeistof te mieteren en dreigend naar haar te kijken. 'Juffrouw Máraz,' Was er echt niemand anders met die achternaam? Wren keek hem recht aan, tot dat niet meer kon omdat hij haar aan haar arm pijnlijk omhoog sleurde en haar beide armen op haar rug dwong. Ze was zo overdonderd dat ze nauwelijks tegenstribbelde; voor ze het doorhad zaten haar handen al tegen haar rug, haar armen vertoonden langzaam rood wordende plekken waar zijn vingers in haar huid geknepen hadden. Een dik touw werd rond haar polsen gewikkeld. Het voelde alsof haar huid opengehaald werd door de ruwe vezels. Wren beet op haar lip en liet haar hoofd wat hangen, zodat haar haren voor haar gezicht hingen en de anderen niet konden zien dat ze bang was. Ze hield zichzelf stijf om te voorkomen dat ze ging rillen; een volkomen natuurlijke reactie op Savadors aanwezigheid met martelwerktuigen. Op de één of andere manier was ze er nu al op aan het wachten dat iets van haar lichaam in de emmer verdween; een hand, een hoofd, zolang het maar pijn deed. Wren bewoog wat met haar armen, maar de knoop zat ontzettend vast en het was duidelijk dat ze die niet zonder hulp los ging krijgen. Ze probeerde haar armen nog wat te bewegen, maar kreeg daarbij het gevoel dat ze allerlei ongebruikte spiertjes verrekte. Ja, dit was nu niet echt iets wat ze iedere dag deed. 'als je een beroep doet op het bezuren van mijn lessen én mijn leven!' Beïnvloedend voorbeeld, hoe poëtisch, bedacht Wren zich in een nuchter hoekje van haar brein, dat nu toch wel begon te paniekeren. Maar dat wilde ze niet laten zien. Het enige wat trilde waren haar handen, die ze dus maar tot vuisten kneep. Voor de rest was haar houding recht en strak; ze wilde niet toegeven dat hij haar te pakken had nu, dat ze niets kon maken met haar handen op haar rug en een handschoen tegen haar hoofd. Haar arm voelde alsof hij losstond van haar lichaam doordat Savador haar naar de emmer gesleurd had. Boven de emmer hing ze nu, uit alle macht proberend haar hoofd weg te draaien van de ijzige kou die eruit opsteeg. Het was niet zomaar de kou van ijs die je wel eens voelde als het sneeuwde; het was de kou van sneeuw die in je gezicht gedrukt werd en bestond uit ijs, uit kleine brokjes ijs die dwars door je huid heen sneden. Natuurlijk gebeurde dat niet, maar zo voelde het wel. Ze merkte dat haar nekspieren niet opgewassen waren tegen de hand van Savador die haar achterhoofd pijnlijk hard tegenhield. 'Dat heet mishandeling,' riep ze nog voordat er een doek voor haar mond gebonden werd en Savador haar met een misplaatst plezier meedeelde dat het een begin van haar straf was. Gosh, kon ze nu maar met haar vuurmagie overweg, dan zou ze het water eens ontvriezen.. Maar Wren wist zeker dat, met haar slechte controle over vuur, dat ze zichzelf net zo zou verbranden als die jongen met dat ene oog, of misschien nog wel erger. Nee, dat zou niet lukken. Haar hartslag was omhoog gegaan, net als de bloeddruk in haar hoofd. De druk op haar achterhoofd werd opgehoogd en Savador duwde haar tergend langzaam met haar hoofd het water in, dat begon te sissen. Wren kneep haar ogen dicht toen de pijn en de kou intenser werden. Net voordat haar hoofd onder ging begon ze met één van haar in een gehakte schoen gestoken voeten naar achter te schoppen, wetend dat Savador daar stond. Ze deelde een paar trappen uit, hoewel ze niet wist of die nu raak waren of niet. Haar aandacht ging daarvoor teveel uit naar de marteling die ze nu onderging. Ze voelde zich een speldenkussen voor de pijnprikkels, die als naalden in haar huid prikten en al snel massiever werden. Een bankschroef, langzaam aandraaiend naarmate haar hoofd langer onder het ijswater zat. Haar lichaam schokte een beetje, maar ze kon niet tegen Savador op op dit gebied. Hij was veel sterker. Nog iets verder, nog meer kou. Nog meer, ze kon het niet aan. O my god, flitste het door haar hoofd, terwijl ze nogmaals een trap probeerde uit te delen. Waar bleef die uitbarsting van vuurmagie, dat instinct wat je moest redden. Wren murmelde wat, ze hoorde Savadors stem de bekende klank van haar achternaam uitten, maar kon de rest van het gemompel niet thuisbrengen. De pijn! De wereld bestond alleen nog maar uit pijn, teveel pijn. Wren merkte dat ze geen adem meer kon halen, deels vanwege zuurstoftekort en deels vanwege de shock die zich meester begon te maken van haar lichaam. Het tegenstribbelen werd steeds minder, tot ze haar oogleden voelde ontspannen en de pijn een bijna rustige constante werd. Hij kon haar nu doden. Hij had de macht ertoe, de reden, het motief. Hij kon nu beslissen dat ze te lang geleefd had en haar laten sterven. Maar misschien was het dan wel beter, zonder die pijn.. En ze viel flauw. Haar vuisten ontspanden en ontvouwden zich, haar hoofd viel nog een stukje verder voorover in de bak met ijswater. Wren was fysiek nooit zo sterk geweest als mentaal en haar lichaam had tot een totale shutdown besloten om zo weinig mogelijk schade te krijgen, net als een tijdelijk coma in een minder heftige vorm. Misschien was dit wel het bewijs van een diepe, diepe haat..

De zinnen kwamen nogal gemakkelijk uit Nina haar mond. De regels die op bijna elke school golden, de regels die Nina zelf bijna elke keer weer verbrak. Het was al een wonder dat ze hier zat en dit ook daadwerkelijk zei. Helaas had ze dan ook weer Savador voor haar die dit natuurlijk pure onzin vond. Ze was haar beurt niet waardig. Nou dan toch niet. Als ze niks zei was het niet goed en als ze wel iets zei was het niet goed.. Zeikerd.. Lamlul.. Nina stak haar kin in de lucht alsof het haar niks kon schelen. Haar voet wipte nog altijd heen en weer, waardoor ze misschien wat arrogant overkwam, Wat ze ook duidelijk was. Het jongetje van het katje mocht zijn woord doen en daar kwamen nou niet de meest zinnige woorden uit.. Die natuurlijk de hemel in werden geprezen... min of meer. Savador ging door en gaf zojuist de regels die Nina eerder had opgenoemd.. Grrr.. klootviool. De woorden die erna kwamen hadden meer Nina's aandacht. Even keek ze opzij waar ze Wren nog altijd klikkend zag zitten. Echter stopte ze met klikken bij de zin. Nina's ogen waren gericht op het reageerbuisje in zijn handen. Wat de..... Langzaam kiepte hij het buisje leeg en vervulde een sissend geluid de klas in. Met grote ogen keek Nina hem aan. Het moment dat hij vlak naast haar stond, de pen uit Wrens handen griste en haar vroeg vrijwillig te zijn. Hij greep haar bij haar arm en sleurde haar mee, terwijl haar handen op haar rug werden gedrukt. Nina was overrompeld. Nog nooit had ze hem zo ruw gezien. Niet tegen haar of Wren. Hij was alleen vaak boos geworden. Nina's voet bleef nu gespannen stil hangen terwijl ze zag hoe haar beste vriendin vastgebonden werd. Haar mond wagenwijd open. Verbaasd was zo. Zo verbaasd dat ze niks meer kon doen.. Niks meer.. Ze zat verstijfd in haar stoel en keek toe hoe wreed Savador was. Voor Nina het wist zag ze Wren stribbelen en hield Savador haar hoofd vlak boven de emmer. En hoewel Nina zag dat Wren deed alsof het haar niks deed, wist ze beter. Maar nog vol spanning wat hij zou doen bleef Nina zitten. Ze kon daadwerkelijk niks meer. Ze was aan de grond en de stoel genageld. Nina zag hoe Wren nog wat woorden uit kon brengen voor er een lap voor haar mond werd vastgebonden.. Het leek wel alsof hij haar ging vermoorden. Djees.. Kon hij dit niet gewoon oplossen met een gesprek op zijn kantoor. Nina sloeg haar mond voor haar handen toen er een sissend geluid uit de emmer kwam en Wren's hoofd erin verdween. Verdomme, die klootzak! De woorden van Savador kwamen totaal niet binnen bij Nina. Ze zag alleen haar vriendin die steeds slapper werd. Niet bestand hier tegen. En net op het moment dat Nina wist dat ze moest ingrijpen, viel ze flauw...

Nina sprong op. "Jij vieze, vuile.." Vol woede en haat vlogen de woorden er uit. Met de zelfde snelheid wist Nina het bureau te bereiken en de emmer onder het hoofd van Wren weg te trekken, die (waarschijnlijk) met een doffe knal op het bureau terecht kwam. Met een slinger vloog de emmer door het lokaal heen, het water dat sissend overal neer kwam, het kon Nina niks schelen. Vol woede kwam ze op Savador af. Haar handen trillend van de spanning, wist ze hem met volle gewicht weg te duwen, haar hak expres op zijn tenen, terwijl ze haar volle gewicht erop zetten. Zodra hij ook maar een beetje liet merken dat het zeer deed, wat niet anders kon bij een naaldhak, wist ze hem verder te duwen en Wren op te tillen. "Hoe dúrft u zoiets uit te halen..." Nina keerde hem de rug toe terwijl ze Wren meesleurde, voor zover het ging. Iemand die buiten bewustzijn was was nou niet de lichtste. Met nog een woedende blik richting Ephony, hij was immers haar 'vader' en hoe kon hij, probeerde Nina zich te haasten naar de deur. Screw everything. Haar vriendin ging voor! Hoe zou die klootzak het zelf vinden als iemand dat bij Ephony zou doen.. "Hoe zou u het verdomme vinden als iemand anders het bij Ephony zou doen?? Nou..." Nina spuwde de woorden uit. De woede was van haar lichaam af te lezen. Met een knal gooide ze de deur achter zich zicht, weg uit het lokaal. Wren legde ze neer terwijl ze zachtjes tegen haar begon te praten. Zachte woorden om haar bij te laten komen. Haar hand vlak boven haar hoofd om wat warmte af te geven aan Wren. "Die klootzak." Mompelde ze er zachtjes achter aan.

Nooooooooo Wrennekind!!! PLEASE DO NOT DIE!

Haar verstokte ademhaling kwam wat tot rust, maar pas op het moment dat Savadors stem plots dichtbij, zacht en vriendelijk klonk kon ze de verkramping uit haar longen weg duwen. De pijnlijke messteken in haar borst namen af, haar verwijdde ogen nog zonder beweging of knippering voor zich uit gericht naar het tafelblad, haar hoofd tussen haar vuisten geklemd. Haar klamme hand werd omlijst door die van hem, ontspande zich wat waardoor de blonde lokken tussen haar vingers door gleden. Al snel verdween de hand en de stem weer, kon ze haar ogen weer sluiten en vielen haar armen voor zich op tafel neer. Enkel haar hoofd uit pure schaamte en uitputting bleef gebogen, samen met haar hangende schouders en haar opkleurende wangen. Haar gezicht hield ze verborgen, haar ogen weggestopt achter haar pony probeerde ze in haar eigen wereldje te blijven. Langzaam tilde ze na een tijdje haar hoofd op, keek naar de emmer op het bureau bij Savador dat nu dampte. Langs hem heen beende hij met Wren mee sleurend terug naar het bureau, en ergens stopte haar hart weer met kloppen. Voorbeeld, als voorbeeld moest het meisje dienen. Tot rust gekomen en de gedachtes weg geblazen waar ze zich nu om schaamde staarde ze naar het tweetal. Hoezeer ze daarnet haar had gehaat, het niet had kunnen begrijpen waarom ze dit deed wilde ze niet begrijpen wat er ging komen. Ze zoog de lucht gierend naar binnen zodra Wrens hoofd naar beneden suisde onder Savadors hand, verwijdde haar ogen zich weer even gauw als voorheen, alsof de vele moeite die het had gekost ze weer normaal te krijgen er nooit was geweest. Wat was dit, dit was geen straf. Dit was marteling. Dit was iets wat Deshas kon doen bij zijn politieke tegenstanders of criminele. Dit kon je niet bij leerlingen doen. ‘SAF!’ weerklonk haar gil terwijl Wren spartelde, en met een ruk en een luidruchtige schuif van haar tafel schoot ze omhoog toen Wrens lichaam slapjes werd. Voorovergebogen staarde ze met open mond naar Wren, leunend op haar verschoven tafel toen Nina langs haar heen schoot. Verstijfd, zoals de andere leerlingen kon ze niets anders doen dan kijken. Wilde met haar hele hart in beweging komen, Savador tot reden husselen en naar hem schreeuwen wat hem bezielde. Zelfs na zoiets, zelfs na zo’n uitbarsting bleef hij een leraar. Bleven er regels, en hij bleef een persoon die die ook moest volgen ook al had hij ze zelf niet gemaakt. Langs haar heen vloog, evenals de halve aanwijsstok, de emmer met rondvliegend IJswater. Wonder boven wonder werd ze nu niet bijna geraakt, leek de sissende vloeistof pas na haar rond te draaiden in het rond en uit de emmer te vliegen. Starend naar Nina die in haar volle woede Savador opzij duwde, kon ze het meisje ergens alleen maar gelijk geven. Zelfs zij, met haar voorliefde voor de bitter kijkende man in het openbaar kon dit niet begrijpen. In een poging iets zinnigs te doen kwam ze achter haar schuin staande tafel vandaan, struikelde met haar knikkende knieën bijna over haar tas en strompelde naar het bureau toe. Maar haar passen staakte alsof ze terug getrokken werd, en de blik die Nina haar toe wierp kwam als een klap in haar gezicht aan. ‘Wacht, Nina,’ probeerde ze het meisje te stoppen en duidelijk te maken dat sleuren met een bewusteloos lichaam nou niet het slimste was om te doen. Bij de woorden en de klap van de deur daarna sloegen haar grijsblauwe ogen neer, haar handen tegen haar borstkas gedrukt in het plotselinge schuldgevoel wat in haar op kwam. De blik van Nina had ze niet begrepen, maar op de een of andere manier voelde ze zich schuldig om wat Savador had gedaan. ‘Soms kun je te ver gaan,’ haar stem paniekerig en haast boos, haar kin draaide zich naar Savador toe, waarbij haar ogen even naar hem opsloegen en daarna doorliep naar de dichtgeslagen deur van het lokaal. Zachtjes opende ze deze, liep de hoek om en zag Nina al zitten naast het slappe lichaam van haar vriendin. ‘Het spijt me,’ fluisterde ze zachtjes terwijl ze voorzichtig naast haar en het liggende lichaam van Wren op haar knieën zakte. ‘Hij ging te ver, het spijt me,’ alsof zij de schuldige was en verantwoordelijk was voor Savadors daden verontschuldigde ze zich. ‘Ik ben bang dat er water in haar longen zitten. En als we die er niet uit krijgen kan ze alsnog verdrinken,’ door het automatische reflex van longen bij een gebrek aan lucht en daarbij zuurstof zou ze water opgezogen hebben waarna ze het bewustzijn zou hebben verloren. ‘Laat me helpen, alsjeblieft,’ haar stem nog zacht, klonk nu geknepen terwijl ze Wrens hoofd recht legde en haar mond opende. Voorzichtig kneep ze haar neus dicht, hield haar hand boven haar geopende mond en concentreerde zich zo goed mogelijk alleen op de luchtpijp van het meisje. Met moeite, ze was geen dokter of in opleiding hiervoor, wist ze deze te lokaliseren. Beademingstechnieken had ze ook anders geleerd op school toen ze nog les kreeg op Puffoon, naast het mond-op-mond gebeuren. Onder haar hand die boven Wrens geopende mond hing lichtte de cirkelende lucht nu haast zichtbaar, blauwachtig op waarna Wrens borst omhoog veerde. De opluchting was voor een moment op Ephony’s gezicht te lezen, ze had de goeie buis gekozen. Anders had ze strakjes haar maag opgeblazen, iets wat het humeur van Nina en de conditie van Wren niet zou verbeteren. Geconcentreerd, haar wenkbrauwen hierbij naar elkaar toe getrokken, probeerde ze het ijskoude water eruit te krijgen en het te vervangen met lucht. Zodra er een sijpelend straaltje van water uit Wrens mondhoek droop wist ze dat ze onder het water zat en dat haar longen elk moment het zuurstof van de aangestuurde lucht moesten opnemen, zodat Wren daarna het water op eigen kracht eruit zou kunnen hoesten. ‘Kom op Wren,’ haast hopeloos staarde ze naar de gesloten ogen van het meisje, waarbij haar kunstmatige op en neer gaan van haar borstkast door bleef gaan.

Noah's blik bleef afgewend van wat er voorin de klas gebeurde en onwillekeurig sloeg hij een hand om zijn mond om een luidruchtige snik binnen te houden. Nee, dit kon gewoon niet! Dit ging te ver! Dit mócht niet! Master Savador had het recht niet om Wren zo veel pijn te doen. Oke, ze was een pestkop en irriteerde hem mateloos maar ze was ook maar een mens, niet een of ander proefkonijn waarop ze even de werking van Ijswater konden testen. Zelfs de ergste pestkop zou Noah dit niet gunnen. Zo'n behandeling verdiende niemand, al veranderde dit niet zijn meningen. Het was deels Wren's eigen schuld, maar het lag ook aan Master's manier van handelen. Die was gewoon te wreed voor woorden. Maar nog probeerde Noah het beste in hun te zien. Hij bekeek volgens een kennis van hem de wereld met andere ogen. Hij probeerde altijd het beste in mensen te zien, ookal werd hij beïnvloed door zijn omgeving en dacht hij even van "Bah, wat een slecht mens!" Na nagedacht te hebben was die mening al snel weer weg. Vooroordelen, vooroordelen... ze waren je ergste vijand.
Het gesis hield aan en zo ook de rillingen die over zijn ruggegraat schoten. Vlak daarna hoorde hij de stem van Wren's vriendin, Nina, woedend sissen en het volgende moment vloog de bak door het lokaal. Noah keek vlug op en wist de emmer nog te ontwijken, al spatte er wat van het ijswater op zijn blote handen en bekleedde armen. Zijn gezicht vertrok en in een reflex veegde hij het water vlug af aan zijn tas. Man, als een paar druppels al zo vreselijk voelden, hoe zou arme Wren zich hebben gevoeld? Hij beet lichtjes op zijn onderlip en staarde opnieuw naar zijn handen die lichtjes trilden van schrik en afschuw. Oh, hij vermoedde dat dit nog maar het topje van de ijsberg was. Hij vreesde dat er nog veel ergere dingen gingen gebeuren.

De blikken die ze naar Ephony wierp waren niet helemaal gepast. Maar op dat moment voelde Nina de woede zo hoog en gaf ze misschien de schuld ook enigszins aan Ephony, die toch gaf om die ongevoelige klootzak. Met haar arm omklemde Nina Wren net onder haar boezem, terwijl ze Wrens arm over haar schouders had geslagen. De woorden van Ephony leken niet binnen te komen bij Nina. Ze moest weg uit het lokaal, voor hij nog iets aan hen deed. De deur liet ze dan ook met een harde knal achter haar dicht vallen. Nina had Wren op de grond gelegd. Wanhopig omdat ze niet wist wat ze moest doen begon ze tegen Wren te praten. Zachtjes met wat spottende woorden richting Savador. Ze had de stem van Ephony gehoord, die hem toesprak, of alleen zijn naam sprak, en nu hoorde ze hem weer. De zachte stem van Ephony. In alle spanning en wanhoop kwam er een klein glimlachje om Nina's gezicht. Ze had geen idee wat ze moest doen, en misschien kon Ephony wel helpen, tenminste dat hoopte ze van harte.. Ze had geen zin om haar vriendin te zien sterven. Een klein opgelucht zuchtje kwam dan ook haar mond uit. Nina had inmiddels al een vestje onder het hoofd van Wren gelegd. En keek ook even over het slappe lichaam, net als Ephony. Nina schudde haar hoofd bij de woorden van Ephony. "Nee.. Het moet hem spijten, niet jou. Jij kan er niks aan doen." Zei Nina zachtjes. "En het spijt mij voor die blikken.. Het was gewoon het moment.. En ik weet niet waarom ik zo boos naar je was, maar het spijt me." Nina zuchtte. Ze pakte de hand van Wren beet en kneep er zachtjes in.. "Ik weet niet wat ik moet doen." Nina's stem zat vol angst. Ze kon en mocht haar enige vriendin hier niet kwijtraken. Nina knikte dan ook toen Ephony haar hulp aanbood. Nina keek toe hoe Ephony zo goed kon handelen. En toen het beetje water uit Wrens mond liep haalde Nina bijna opgelucht adem. "Wren..." Nina's stem was zachtjes, bijna gebroken. Voorzichtig ging haar hand over de wang van Wren. "Bedankt Ephony.." Zei Nina nog zachtjes..

-- Grrr... ze zijn telkens korter dan dat ik in mn hoofd heb,, zwaar irritant!

Op Shadra werd er ook niet mild gestraft, ook voor de kleinste dingen. Tristan had niet helemaal meegekregen wat het meisje had gedaan maar het zag er niet erg vrolijk uit voor haar. Wanhopig zag hij haar proberen te ontsnappen. Langzaam aan leek ze te stikken. Een paar andere leerlingen haalden haar eruit. Een luidruchtige snik hoorde hij naast zich, het was de Novaan weer. Tristan zou een hatelijke opmerking erover kunnen maken, dat hij zich niet zo moest aanstellen maar het leek hem nu verstandig om de aandacht niet op zichzelf te richten om te voorkomen dat hij ook in bad zou moeten. De emmer met IJswater vloog door de klas heen, weer rakelings langs hun twee. Stond er soms ‘’doelwit’’ boven hun geschreven. Tristan voelde paar druppels op zijn huid brandden. Met een mouw veegde hij ze weg. Rode plekken bleven op zijn arm staan, zo koud was het spul geweest. Hij voelde wat medelijden met het meisje voor aan in de klas, haar hele hoofd was met dat water in aanraking geweest. Ook al was het wel haar eigen schuld geweest. Maar Master Savador had waarschijnlijk een slachtoffer nodig gehad om zijn autoriteit aan de klas te laten zien, dat hij niet met zich liet spotten. Aan de geschokte gezichten in de klas te zien was dat ook danig gelukt.

Ergens was het oneerlijk dat de kou nog doorbrandde, zelfs in de wereld van de bewusteloosheid. De bankschroef die om haar hele hoofd leek te zitten werd alleen maar erger, al kon Wren nu niets meer doen. Ze kon niet eens meer denken. Haar lichaam hing slap tegen het bureau, haar hoofd bleef over de rand van de emmer hangen. Ergens hoorde ze nog wel wat er gebeurde, maar kon er niet op reageren. Ze kon alleen nog ternauwernood registeren. Ze vocht om dat kleine stukje bewustzijn te behouden; het zou te laat zijn als ze nu opgaf.. ze kon niet opgeven.. De wrede hand bleef druk uitoefenen op haar achterhoofd, hoewel dat nu eigenlijk niet meer nodig was. De doek voor haar mond was helemaal doorweekt en hing al een beetje slap in het ijswater, waarna het ding hard begon te worden door de vretende kou. Wrens lichaam snakte naar zuurstof en probeerde dat uit het water te halen, wat vanzelfsprekend niet kon. Het ijskoude water stroomde een beetje haar longen in voor er besloten werd dat niet ademhalen beter was dan dit. Het deed teveel pijn.. Het was waarschijnlijk geweest dat ze omgevallen was, ware het niet dat Savador zorgde dat ze in die emmer bleef. Ergens in de verte meende ze een bekende stem te horen, maar ze kon zich niet bedenken wie het was. Alsof ze iets terug had kunnen zeggen. En plots.. was die verlossing daar, waar ze al die tijd op gehoopt had maar die Savador haar niet had willen geven. De druk die op haar gezicht had gestaan door het water was in één keer weg, al plofte Wren nu wel met haar voorhoofd tegen het bureau aan, mede door de druk van Savador. Het was een felle steek van pijn, maar die verbleekte bij het schrijnende dat het ijswater achtergelaten had. Even plotseling als de emmer weggeslagen was, verdween de druk op haar achterhoofd. Ze voelde dat haar hele perspectief veranderde, achter haar gesloten ogen, terwijl ze een kracht aan haar lichaam voelde sjorren. De grond verving het bureau, zodat de rest van haar lichaam ook grote kans liep op blauwe plekken. Maar die kou.. die was nu weg.. De harde klap van de deur was het eerste geluid dat weer een beetje tot haar door begon te dringen, al kreeg ze het niet voor elkaar wakker te worden. Haar longen deden teveel pijn, haar lichaam weigerde. Haar hele gezicht deed zeer en zelfs de aanraking van de lucht deed pijn. Ze voelde warmte tegen haar rug, alsof iemand haar vasthield. Erna volgde zacht gefluister, dat ze niet kon vertalen. Dat kostte teveel energie.. Ze moest wakker worden, maar.. Haar hoofd hing scheef tegen Nina's arm, tot Ephony het rechtop zette. Wren zelf merkte bijna niets van alle commotie; ze voelde soms lichte aanrakingen, hoorden flarden van iets wat een woord had kunnen zijn.. Ze concentreerde zich op wakker worden, wat maar niet lukte. De lucht die langs haar luchtpijp gleed had ze niet verwacht, evenals het verbazende verzachtende effect ervan. Wrens hoofd zakte vanzelf weer scheef, maar ze voelde zich wel beter nu het water in haar longen vervangen werd door lucht. Lucht.. Haar element, het liet haar meteen beter voelen. De verwijdering van het water was ook een hele opluchting. Haar energie kon nu weer naar haar hoofd, nu iemand anders voor de rest zorgde. Hoesten, werd daar besloten. Hoesten en wel nu! Dat was ook de reden dat haar oogleden niet meer tegen elkaar geplakt zaten alsof ze lijm ertussen gedaan hadden en Wren een klein stukje omhoog kwam om te hoesten. Direct daarna viel ze weer terug, al bleef haar lichaam wel schokken vanwege het gehoest. Er bleef een tijdje water uit haar mond komen, maar al snel werd het minder. Nu pas kon ze echt haar ogen opendoen, hoewel dat ontzettend veel pijn deed. Haar hele huid was beschadigd, zo voelde het. Als ze er niet snel wat aan zou doen, zou de huid helemaal rood worden! Daar was het nu te verdoofd voor, maar toch.. Het prikte als de hel. Wren hoestte onwillekeurig nog wat en probeerde toen om zich heen te kijken. Hé.. Ze was niet in het lokaal.. De warme achter haar bleek Nina te zijn en er zat nog iemand voor haar; Ephony. De rest van de leerlingen was er niet meer. Haar handen zaten nog steeds aan elkaar gebonden met het harde touw, maar momenteel was het belangrijk dat ze lééfde. 'Nina?' kreeg Wren uit haar keel, waarna haar blik weer naar Ephony ging. 'Be..bedankt,' hoestte Wren. Dit leek wel het enige gepaste woord. Maar wat nu? Er zouden toch niet meer mensen komen? Als Savador kwam... Bij die gedachte vlogen haar ogen wat verder open, ondanks de pijn. Nee! Hij mocht niet komen! Niet hij!

- Mensjes hebben gepost terwijl ik met mijn post bezig was
En heb geen zin om het allemaal weer te veranderen ;x;

Ze hield zich flink, haar gezicht stijf, haar uitdrukking neutraal. Maar hij kon voelen dat ze bang was, hij kon het ruiken en haar angst bijna aanraken. En het gaf hem een geweldig gevoel van macht dat hem zo plezierde dat het als enthousiaste sidderingen over zijn ruggengraat liep. Niemand die hem wat kon doen. Hij was de meester, de hoogste in rang in deze klas. Hij was het schoolhoofd die over alles en iedereen ging hier. Wie kon hem ervan weerhouden zijn eigen regeltjes in het standaard weke regelement van de school te zetten? Alleen het Ministerie van Onderwijs kon hem bij controles en afspraken van zijn plek ontheven, maar ieder bruut regeltje en martelwerktuig werd zo gemaskerd met vriendelijkheid en bescheiden handschuddingen en kopjes koffie dat geen hond van het Ministerie er ooit ook maar iets van gemerkt had. Ze waren zo hersenloos, stuk voor stuk. Het regeren over zijn eigen kleine rijkje binnen deze school was dé stijgende piek in zijn armzalige leven geweest, en hij had er nog altijd geen spijt van de plek als directeur te blijven vervullen. 'Dat heet mishandeling!'
Zijn gehandschoende hand greep een handvol blauwe lokken beet en trok haar hoofd in een kleine ruk naar achter. 'Dat heet bijbrenging van discipline!' corrigeerde hij haar bijna schreeuwend. Geen woord meer dat hij wilde horen. De doek om haar mond trok hij hard aan, legde daar eveneens een flinke knoop in voor hij zich tot de actie aanzette waar iedere zenuw in zijn lijf van begon te tintelen. Zijn hart bonsde in zijn keel, maar alles behalve uit angst. Zijn ademhaling versnelde zich toen hij Wren tergend langzaam onderduwde en de rookwalmen in zijn gezicht sloegen, hijgend alsof hij zich erover opwond. Zijn slangachtige ogen verwijdde zich, zijn gehijg werd dieper van de adrenaline die door zijn aderen vloeide en het aanzicht van de hel die Wren onder het water meemaakte. Het overweldigende gevoel werd alleen maar versterkt door de angstige blikken van Wrens klasgenoten en de ingehouden adem in het moment waarin ze hoopvol wachtten totdat het voorbij zou zijn. Geweldig! Het was pure wraak. Zoete, pure wraak. En niets anders dan dat.
Wren stribbelde tegen, had haar vastgebonden handen krampachtig tot vuisten gebald en ging nu over tot trappen. Als een wild bokkend paard dat getemd moest worden. Onhandelbaar. Ze moest juist blij zijn; onhandelbare paarden werden meestal meteen afgemaakt. Zij kreeg tenminste nog een kans haar houding te verbeteren. Haar schoppende voet zat in een schoen met een hak gegoten, deelde flinke trappen uit in het niets, maar ook tegen zijn schenen, zijn maag en tegen zijn zij. Savador klapte in een onderdrukte kreun voorover toen hij een hak flink raak in zijn klokkenspel kreeg, maar moest zich ondanks de kloppende pijn vliegensvlug herstellen om het woeste kind in bedwang te houden. Hij forceerde zijn stijfdicht geknepen ogen van de pijn weer open, zag alles in een mistige waas. Zijn been verplaatste zich duwend tegen het hare, hield haar in zijn greep om haar niet opnieuw in een getrap van jewelste los te laten barsten. Straf moest ze hebben. Te merken uit zijn zware gehijg en het zweet dat nu in druppels langs zijn slaap biggelde was dat nog altijd zijn enige doel dat nu telde. 'SAF!' Er werd geschreeuwd, er werd rumoerig gestommeld. Maar zijn glasharde ogen - die nu behalve de adrenaline ook verwijd waren uit woede door die rake klap - staarden nog altijd strak naar Wrens hoofd, duwde haar fors onder tot hij er zeker van was dat ze met haar afzichtelijke gezicht tegen de bodem van de emmer gedrukt werd, dat het IJswater zich meester van haar maakte en ze de volle hel zou beleven. Niets drong in dit moment van opkomende razernij tot hem door; geluiden waren vage fenomenen in de verte, bewegingen in de klas wazige vormen alsof alles behalve dit tafereel, hier voor zijn neus en waar hij zelf de controle over had, in slow motion gebeurde. Buitenwerelds, niet behorend op dit tijdstip en plaats. Hij voelde de pijn daaronder nog nabonzen, zijn withete woede vergroten. Hoe durfde ze! Hoe durfde ze het godverdomme steeds voor hem te verpesten! Hij deed alleen zijn werk, zij was degene die geen discipline had! NIEMAND liep over hem heen alsof hij een oud versleten matje was, dat waren zij voor hem! Savador klemde zijn kaken zo stevig op elkaar dat hij bang was om zijn kiezen te horen verbrijzelen, hij voelde zijn vuisten die zich strak om Wrens hoofd hadden geklauwd branden. En hij voelde de grote drang opkomen om dit respectloze geval tot bloedens toe te slaan, alles en iedereen op zijn pad van zich af te werpen en klein te meppen. Het was alleen dat hij door een onzichtbare muur tegengehouden werd dit bij vrouwen te doen, omdat hij hoe dan ook respect voor dit geslacht had. Hij zou geen direct geweld op ze kunnen gebruiken, enkel straffen in deze vormen kunnen uitvoeren. Alleen in ergerlijke noodgevallen als hij ernaar toe gedwongen werd oefende hij zijn losse handjes ook op vrouwen uit. Maar het er letterlijk inmeppen had bij Wren geen zin, net als dat een normaal gesprek om dit mondeling op te lossen ook totaal zinloos was. Hij duwde zijn onderlichaam half tegen haar achterkant toen ze opnieuw een poging waagde een trap uit te delen, gaf met de handschoen tegen haar hoofd die onder water lag een waarschuwende duw dat ze het niet moest probéren. Zijn dunne verticale pupillen versmalden zich tot streepjes terwijl hij dit deed, zijn handelingen werden ruwer. Tot op een zeker moment zijn woede zich bekeerde toen hij iets aan Wrens onredelijke houding merkte. Haar stijf tot vuisten geknepen handen verslapten zich, haar positie werd onstabiel en haar hoofd zakte verder door tot ze met een dof geluid de bodem raakte. Een tijdlang bleef Savador afwachten, zijn hand nog duwend tegen haar achterhoofd. Maar er leek geen teken meer van verzet te zijn, laat staan een teken van leven. Was ze dood? Voor even overviel hem een grote golf van schrik, maar die golf trok zich behoedzaam weer terug bij het besef dat IJswater pijnlijk was, maar nog lang niet dodelijk. Hij hijgde al zijn vertierde emoties van adrenaline, woede en wraakzucht diep uit terwijl hij op Wrens slappe voorover gebogen lichaam neer bleef staren. Voorzichtig trok hij haar uiteindelijk terug, haar hoofd uit de bak. Haar natte lokken dropen van het water, haar gezicht en lippen leken een beetje blauw te zien en haar ogen waren in een opgegeven strijd gesloten. Savador liet Wren tegen zich aan steunen, haar hoofd tegen zijn borst waar zijn gitzwarte kleding doorweekt werd van het ijskoude water en hem bij dat kleine beetje al de huiveringen over zijn rug liepen. Zijn trillende handen frunnikten de knoop van de lap over haar hoofd en de doek om haar mond los, het natte vod liet hij gewoon op de grond neervallen. Een beetje geschrokken van het resultaat. Het was niet de bedoeling geweest haar buiten bewustzijn te brengen. Stevig hield hij Wren bij haar schouders vast terwijl hij met een stricte blik de klas weer inkeek, in zijn harde slangachtige ogen geen spoor te bekennen van zijn eigen schrik. 'Laat dit een les voor jullie allemaal zijn,' sprak hij zacht, hees en met een licht bevende ondertoon in zijn stem. Misschien een straf die niet gelopen was zoals het had gemoeten, eentje die schokkend over kon komen maar zeker als werkende waarschuwing kon dienen zo op het begin van het schooljaar. Geleidelijk boog Savador zich iets voorover om Wrens slappe lichaam in zijn stoel te zetten en haar langzaam weer bij bewustzijn te laten brengen, haar nu behandelend alsof ze opeens van porselein was.
'Jij vieze, vuile..!'
'PURE GENEGENHEID OM RESPECT TOE TE DIENEN, JUFFROUW MAIY!' onderbrak Savador haar schreeuwend in zijn grauw zoals hij zijn handeling ruw afkapte en zich in een ruk naar Nina toedraaide, die natuurlijk uit haar stoel opgesprongen was. Hij haalde zijn armen van Wrens schouders weg toen ze nota bene op hem af kwam gebeend, hield haar met een strakke en bijna zorgelijke blik over wat hem te wachten stond in de gaten terwijl hij langzaam achteruit stapte. Hij spreidde zijn armen om zich tot een actie ter bescherming aan te zetten op het moment dat Nina de emmer IJswater greep en deze in haar explosie van razernij het lokaal in slingerde en de vloeistof overal sissend terechtkwam. Zijn blik was bijna angstig te noemen toen hij zich het volgende moment weer tot Nina richtte. Hij deinsde achteruit toen ze op hem afkwam, keek met zijn wenkbrauwen zichtbaar in een onzekere frons op haar neer, want hij wist niet waartoe ze in staat was in deze positie. Met een bons klapte Savador tegen het bord achter hem door de kracht van Nina's duw, de pijn kwam als een hees gekerm uit zijn keel toen ze vervolgens één van haar naaldhakken bovenop zijn tenen plantte. 'Hoe dúrft u zoiets uit te halen!' Hij hield zich als een gestrafte agressieve hond nog plat tegen het bord gedrukt terwijl hij tussen zijn zwarte sluike lokken door hijgend toekeek hoe Nina haar vriendin omhoog tilde, zijn blik nog betrokken van de pijn die door zijn pas geopereerde rug opspeelde. 'Hoe zou u het verdomme vinden als iemand anders het bij Ephony zou doen?? Nou...' Stokstijf bleef hij in dezelfde positie staan, alsof hij ter plekke versteend was, en volgde Nina met zijn blik door het lokaal die Wren zo goed en kwaad als het ging meesleurde. Weg van deze plek. 'Wacht, Nina,' met een klap smeet Nina de deur dicht, overduidelijk helemaal klaar met dit gedoe. 'Soms kun je te ver gaan,' verbrak Ephony met een mengeling van boosheid en paniekerige onbegrip de stilte. Savador staarde even in haar normaal zo vrolijke blauwe ogen, met nu pas het besef wat hij gedaan had als zijn eigen pleegdochter er al zo op reageerde. Misschien was hij te ver gegaan. Ephony liet een lange, pijnlijke stilte in het lokaal na nadat ze de deur achter zich had gesloten. Nog altijd met een ongecontroleerde ademhaling bleef Savador bij het bord staan, zijn slangachtige ogen schoten dof door de klas, langs de vele starende gezichten. Zijn zwarte lokken zaten warrig en vielen slordig langs en over zijn bleke gezicht naar beneden. 'De les is voorbij,' deelde hij op een griezelige kalme toon mee terwijl hij zich langzaam van het bord afzette en oprichtte. Zijn bezweette gezicht afdeppend met een witte doek en de kraag van zijn zwarte begrafenis-achtige kleding keelschrapend rechttrekkend alsof dit alles nooit had plaatsgevonden. Hij steunde met één hand op zijn bureau, trok doorweekte papieren weg om te redden wat er nog te redden viel. 'Jullie kunnen gaan,' beaamde hij nog eens met extra duidelijkheid. Zo kalm als de dageraad in een verlaten woud negeerde hij het gestommel van stoelen die achteruit werden geschraapt en schoof hij zijn spullen die hij nodig had gehad voor de les in zijn zwarte lederen koffertas. Pas toen het lokaal al half verlaten was, sloeg hij de mantel achter zijn benen en nam de tas in een hand aan het handvat mee. Met ruisende mantel liet hij het lokaal achter zich en sloeg de hoek om, waar hij abrupt meteen weer stil bleef staan. Het slappe lichaam van Wren op de kille tegels van de grond, een natrillende Nina er geknield naast en de blonde achterkant van Ephony die over het bewusteloze meisje heengebogen zat en een poging deed haar weer bij bewustzijn te brengen. Savador klemde zijn hand strakker om het handvat van de tas terwijl hij langzaam dichterbij stapte en in het voorbijgaan even stil bleef staan om op het tafereel neer te kijken. Zijn blik zo neutraal en emotieloos mogelijk, maar de schrik van zijn eigen daad had ook hem deels benomen. Wren leek wonder boven wonder weer bij te zijn, maar oogde nog zwak en teer zoals ze de laatste delen van het water ophoestte. 'Breng haar naar de ziekenzaal,' sprak hij zacht. 'Mealena is een expert op dit soort gebieden.' Een voorzichtige aanleiding om aan te tonen dat hij inderdaad iets te ver was gegaan, maar dit nooit of te nimmer openlijk zou toegeven. Met een frons richtte Savador zich vervolgens tot Nina. 'Maiy, ik wens je woensdag in mijn kantoor te spreken,' vervolgde hij met een iets strengere toon in zijn stem die opspeelde zodra hij Nina weer aanstaarde.

Noah bleef een tijdje voor zich uit starend zitten terwijl hij nog even bij kwam van de schrik door wat er net gebeurd was. Hij wist dat Master Savador streng was, maar om zulke straffen uit te voeren... Hij zou liever een tik van een lineaal op zijn vingers krijgen. Het deed wel vreselijk pijn, maar lang niet zoveel pijn als het ijswater. Hij keek opnieuw naar zijn handen en zag rode vlekken verschijnen door het ijskoude water. Arme arme Wren... Hij kreeg medelijden met haar, of had het eigenlijk al. Ze had misschien super-irritant gedaan maar dit verdiende ze niet. Dit verdiende niemand. Ze zou zeker knallende hoofdpijn krijgen voor de volgende paar dagen, misschien zelfs een onderkoeling, maar ze zou niet dood gaan... Toen Master haar uit het water had gevist was Noah heel even bang dat ze dood was. Gelukkig merkte hij dat ze dat niet was door haar gehoest die zelfs in het lokaal te horen was. Hij zuchtte diep en pakte zijn tas op om het lokaal te verlaten. Met een paar vlugge passen stapte hij langs Master Savador die nu bij de drie meisjes stond en wierp kort een medelijdende blik op Wren voor hij een hoek af sloeg en de gang in verdween.


WAAH, wat kort o.O