_{De hele nacht had ze liggen woelen in haar bed, tig keren opgestaan om naar de wc te gaan en ook om gewoon uit de chaos van haar dromen te stappen en wat water in haar gezicht te gooien. Het had allemaal niet gewerkt, zelfs een korte wandeling door haar kamer had het niet verholpen, want zodra ze weer in haar bed lag werd ze weer geteisterd door haar dromen of haar slapeloosheid. Toen ze eindelijk rustig in slaap was gevallen zonder verdere problemen, was het al super laat en te laat om de volgende morgen uitgerust uit haar bed te stappen. Het had er de volgende morgen toen haar wekker aanschoot dan ook voor gezorgd dat ze half in haar slaap verzonken het ding van haar nachtkastje afsloeg en met een hoop kabaal op de grond kapot liet vallen. Om zich dan vredig om te draaien en verder te slapen. Het gefluit van de vogeltjes buiten, en enige drukte in de slaapzaal, wekte haar uiteindelijk veel later dan ze had gepland. Ze ging rechtop zitten en wreef wat door haar ogen, om dan rustig rond te kijken totdat haar blik echter op de geruïneerde wekker naast haar bed werd gericht. ”Shit,” vloekte ze, zichzelf vermoeid uit bed dwingend om het ding op te rapen en vervolgens met nog meer kabaal dan eerder in een prullenbak te werpen omdat het in no way weer gemaakt kon worden. Het was vrij duidelijk te zien aan de andere klok in haar slaapvertrek dat ze drie kwartier later wakker was geworden dan normaal. Een groot probleem, want dat betekende dat ze over enkele minuten al in het klaslokaal hoorde te zitten, iets wat ze overduidelijk niet meer ging halen op dit moment. Ze wierp een vluchtige blik op haar lesrooster, waarop stond dat haar eerste uur uit kunst bestond. Anderen hadden het erover gehad dat ze een nieuwe leraar hadden gekregen voor kunst, dus daar maakte ze ook meteen een goede indruk bij. Daar was ze de laatste tijd wel heel goed in, want ze was de laatste tijd wel bij meerdere lessen te laat gekomen om bepaalde redenen. Maar voornamelijk was haar vermoeidheid en de stress die ze met zich mee droeg de oorzaak hiervan – niet dat ze dat zou vertellen aan iemand, want dat ging haar trots te ver.
Gehaast maakte ze zich klaar voor de les, deed haar kleding aan, verzorgde zich verder en pakte alle spullen in die ze nodig had. Natuurlijk schonk ze als meid veel meer aandacht aan haar uiterlijk dan een jongen, die in de morgen misschien een borstel door zijn haren haalde en zijn kapsel dan klaar achtte – er liepen zelfs jongens rond die er niks aan deden, omdat ze wisten dat hun kapsel toch niet meer te redden was voor de dag. Het duurde even voordat ze klaar was om te gaan, en wanneer ze de deur van de slaapvertrekken verliet was ze al zeker een paar minuten te laat voor de les. De uitleg gemist hebbend, hoogstwaarschijnlijk. Niet al te gehaast liep ze de trap omlaag, want het maakte niet meer uit of ze nou twee minuten te laat kwam of een kwartier. Ze was te laat en dat zou de nieuwe docent waarschijnlijk niet bevallen, maar ach, wat maakte het ook uit. De kans was er toch dat ze dit jaar zou moeten blijven zitten door haar nalatigheid bij het vak vuurmagie. Uiteindelijk had ze het atelier gevonden, waar ze tien minuten geleden verwacht was te zijn. Ze klopte lichtjes op de deur voordat ze deze opentrok, haar blik gleed meteen naar de docent die aan zijn bureau zat. Hij zag er wat apart uit, naar haar mening. Niet bepaald haar type man, met zijn piercings en zwart rode haren. Ze trok even judgend een wenkbrauw op, voordat deze net zo snel weer omlaag gleed en ze even knikte naar de man. ”Ziva present,” tien minuten te laat, maar ze was er, en dat was oké toch? Ze liet haar blik door het atelier glijden en merkte op dat Zack ook aanwezig was. Een glimlach gleed automatisch rond haar lippen, tenminste iemand waarmee ze om kon gaan. Niet wetend wat ze nu in dit soort situaties moest doen, besloot ze gewoon te staan en af te wachten op instructies van de nieuwe docent. Ze had de uitleg overduidelijk gemist, want enkele leerlingen waren al aan het tekenen op het blaadje dat ze gekregen hadden.}

Nadat hij zijn uitleg geven had, had hij gezwegen en even rondgekeken of iedereen de opdracht begreep, maar er gingen geen handen omhoog, niemand riep wat en niemand leek überhaupt wat te willen vragen. De man was weer achter zijn bureau gaan zitten en had zijn potlood opgepakt om te beginnen aan zijn eigen tekening. Hij had sommige mensen al met hun potlood of pen op het papier horen krassen, dus dat was al een mooi teken. Bij een klopje op de deur hief hij zijn ogen van het blad af en zag dat een meisje de deur geopend had en binnenkeek. Ze kwam binnen, richting hem. “Is dit het lokaal voor kunst lessen?” De man knikte naar haar en maakte een gebaar dat ze mocht gaan zitten. Net toen hij weer verder wou gaan tekenen, werd er weer op de deur geklopt en nu kwam er een meisje met bruin haar binnen. Hij merkte enkel haar knikje op, voor ze zich voorstelde als Ziva Thorne. "Goed, Ziva en-," sprak hij en keek toen naar het andere meisje, dat volgens zijn lijst waarschijnlijk Alex moest heten, "Alex. Ik had net gezegd dat jullie iets moesten tekenen dat wat over jezelf vertelde. Ga maar zitten en begin daar ook aan." Hij glimlachte even en tekende zelf verder. Tien minuten te laat, daar maakte hij niet zo een probleem van. Vijftien minuten zou wel wat anders geweest zijn, en als het vaker gebeurde zou hij er waarschijnlijk wel eens wat over zeggen, want dat was handiger voor iedereen.
Hij liet zijn blik rondschieten door de klas en zag dat Elveria en Zack al aan het tekenen waren. Diusz stond op en klopte was gomsel van zijn broek af voor hij tussen de rijen door liep en kort stopte bij iedereen om te zien wat ze aan het tekenen waren. Op zo'n anderhalve achter de allerachterste bank bleef hij staan en keek over de hoofden heen naar het bord vanvoor. Na een minuut of wat opende hij zijn mond om te spreken. "Wie wilt er als eerste over zijn of haar tekening uitleggen?" vroeg hij. Hij voelde zich ergens een beetje schuldig, want deze soort voorstellingen waren altijd zo stom en lastig. Hij wist hoe lastig ze waren. Hoe lastig het was om wat over jezelf te tekenen. Hij keek van acher in de klas rond, wachtend op reactie van de studenten.

_{De glimlach verdween na enkele secondes alweer van haar gelaat af, toen ze haar helderblauwe ogen op de leraar kunst richtte. Ze was te laat en had natuurlijk een veel andere reactie van de man verwacht, maar deze leek er op het moment helemaal geen erg in te hebben en zei dat ze plaats mocht nemen en mocht beginnen aan de uitleg die hij net even in het kort had uitgelegd aan haar en het andere meisje dat te laat was gekomen. Zo te horen moesten ze iets tekenen over zichzelf, even liet ze een moeilijke blik door het lokaal gaan, tot de conclusie komend dat al best veel mensen ijverig - of althans, zo leek het - aan het tekenen waren. Iets over zichzelf? Dat was niets voor haar en daar had ze ook geen zin in, ze wilde niks delen met de rest van deze groep. Zelfs niet met Zack. Met niemand behalve haarzelf, eigenlijk. Met tegenzin liep ze naar een van de bankjes om daar aan te schuiven en een blad met een potlood erop neer te leggen. Daar bleef ze enige tijd zitten, starend naar het vel. Waarna haar hand de potlood vasthield en ze langzaam begon met 'tekenen'. Echter verscheen er helemaal niks op haar vel, want ze ging niks tekenen. Dit is alles wat men van haar mocht weten. Niets, nada, nopes. De leraar kon haar de pot op met deze opdracht, ze had geen zin om sociaal te zijn vandaag. Haar helderblauwe ogen gleden even omhoog en ze draaide haar vel voorzichtig om, om deze naar het uiteindelijk van haar bankje te schuiven en haar armen over elkaar te slaan. Natuurlijk zou ze haar tekening niet vrijwillig laten zien. Eigenlijk had ze weg moeten blijven vandaag, met het slechte humeur dat ze vandaag had, zou ze überhaupt naar geen enkele les moeten komen. Dan was ze gewoon te moeilijk, te koppig. Leraren vonden dat niet leuk, maar op het moment boeide het haar niet. Ze had geen zin om echt mee te doen aan deze les, het was meer dat ze hier moest zitten, dan dat ze hier vrijwillig heen kwam.
Ze liet haar blik opzij vallen toen iemand vroeg hij een nieuw blad mocht hebben. Aan het blad te zien en de tevreden uitdrukking op het gezicht van die Shadraan, kon ze duidelijk opmerken dat hij de tekening van de ander had verknald. Arme jongen. Als Ziva vandaag niet zo'n rothumeur had, dan zou ze hem vast haar eigen blad aanbieden, maar daar had ze op het moment simpelweg geen zin in. Hun leraar kon best wel een extra blad missen en ze moesten allemaal deze opdracht doen - of ze het nu wilden of niet. Even bleven haar helderblauwe ogen op de zwartharige jongen hangen, ze mocht hem nu al niet, zoals ze alle Shadranen meteen vanaf het begin niet mocht. Het was een vooroordeel dat ze over hen maakte, iets waar ze waarschijnlijk nooit van haar leven vanaf zou kunnen komen. Ze wierp haar blik uiteindelijk op de kunstleraar, die vroeg wie zijn tekening als eerste wilde laten zien. Natuurlijk ook nog met een mooie uitleg waarom je dat getekend had. Even liet ze haar blik vallen op het lege blad dat ze op het uiteindelijk van haar bankje had gelegd. Nee, ze ging zich niet 'opofferen' om als eerste te gaan. Als hij haar aan het praten wilde krijgen over haar tekening, dan moest hij het maar aan haar vragen.}

De leerkracht had de hele boel uitgelegd en geen enkele vinger ging omhoog, niemand had dus vragen en iedereen mocht gewoonweg met de opdracht beginnen. Zack zelf had een gezichtsuitdrukking dat werkelijk op onweren stond terwijl hij slordig de lijnen op papier zette, de contouren van zijn gezicht verduidelijkten, de expressie van pure ‘Fuck my life’ stond op het gezicht dat op papier gezet was en daarbij was hij nu bezig aan zijn haar dat nooit wilde doen wat hij van het wilde. Sinds dat hij van Doffy zijn kapsel niet meer mocht in model brengen, leek het wel elke dag of hij een bad hairday had. Toen hij de naam Ziva hoorde, keek hij voor een korte moment op om zijn ijsblauwe ogen over het lokaal te zien en zowel Alex als Ziva te spotten, zijn blik bleef ietsjes langer op Ziva hangen dan werkelijk acceptabel was, om zich dan weer te richtten op de tekening die hij echt veel te slordig aan het inkleuren was. Net op het exacte moment dat hij gewoonweg klaar was, sprak de man over hoe de leerlingen hier de tekening moesten uitleggen. Nu wenstte hij gewoon dat hij zijn blad leeg gelaten had en gewoon kon vertellen over hoe de koe het gras had opgegeten had en naar een andere wei was getrokken. Zonder enige verdere aarzeling stond hij op, van vanachteren in de klas en nam hij zijn blad van de bank af. Zich niet eens schamend over hoe hij als een kleuter tekende. Geen idee of het echt de bedoeling was dat hij naar voor kwam, maar met zijn twee meter kon iedereen hem prima zien, toch? Hij toonde vluchtig de tekening aan iedereen en met een serieuze/emotieloze expressie sprak hij met zijn duitse accent dat nu harder waarneembaar was dan anders omdat hij slechtgezind was: “Dit ben ik, geen idee wat ik over mij of dit scharminkel moet vertellen eerlijk gezegd,” hij keek rond in de klas voor hij weer ging zitten, half onderuitgezakt in zijn stoel. Zo, hij was er vanaf, nu moest hij zich geen ene flikker meer aantrekken van deze les, maar hij maakte het alleen maar geïrriteerd omdat hijzelf slecht gezind was, het kwam niet door de leerkracht, dus Master Diusz moest zich geen zorgen maken of zijn les slecht was, want zijn les was prima.

Haar ogen gleden automatisch over de man heen, kijkend of dat hij enige bedreiging zou vormen en kijkend of dat ze iets te weten kon komen over hem zonder echt iets te moeten zeggen. Niet dat ze iets van hem moest weten, nee, het liefst zou ze hebben dat hij zo ver mogelijk uit haar buurt bleef. Maar ja, de man was haar leerkracht en ze zou hem wel eens krijgen en naar hem moeten luisteren, dus het was op die momenten beter om te weten waar ze mee te maken had. And from the looks of it was hij niet je typische leerkracht. Tatoeages, piercings, zwarte ogen met rode irissen, yep, hij was zeker niet waar je aan zou denken bij het woord ‘leerkracht’. Dit vertelde haar al dat hij zichzelf was en dat hij dat ook uitte in zijn uiterlijk. Wat hier de conclusie precies van was wist ze niet, maar het leek er wel op dat als hij haar gewoon haar ding laat doen dat ze hem wel zou kunnen uitstaan, misschien. Zodra ze het teken kreeg dat ze in het juiste lokaal was verlieten haar ogen de man en begon ze de anderen te observeren, nooit langer dan een paar seconden. Haar blik gleed over iedereen, en over iedereen trok ze een snel oordeel of ze gevaarlijk en een probleem zouden zijn of niet. Waarom ze dit deed was wel een beetje onduidelijk, dit was namelijk een school, een klaslokaal dan nog wel. Eentje met een leerkracht die iedereen in de gaten hield. Maar ja, dat betekent niet dat er niets zou gebeuren. Daarom zocht ze direct een plekje op dat niet in de buurt was van de anderen en naast een raam. Tegelijkertijd hield ze rekening dan het niet te dicht was bij de overgrown giant. De enige was waar ze niet naar had gekeken, wetend hoe hij er uit zag en zijn uiterlijk in haar geheugen gebrand voor een reden die ze niet wist. In rustige stappen liep Alex over naar het raam, haar lichaamshouding relaxed maar haar ogen hielden alles in de gaten, klaar om in actie te springen elk moment. Maar natuurlijk gebeurde er niets terwijl ze naar de plek ,die ze nu als haar eigen claimde, toeliep. Maar in de plaats van op de stoel te gaan zitten zoals er verwacht zou worden sprong ze op in een behendige sprong om vervolgens met haar achterwerk op de vensterbank te belanden. Haar rug was deels naar de voorkant van de klas gericht terwijl ze de stoel wat naar zich toe schoof om vervolgens haar voet erop te laten rusten. Haar schetsboek nam ze uit haar versleten boekentas en haar pennenzak volgden al snel.  Maar natuurlijk is tekenen nooit leuk wanneer je word gestoord door een stel irritante kinderen die met elkaar zouden praten over hoe mooi hun domme tekening is. Dat is waarom Alex een stel oortjes uit de zakken van haar oude sweater viste om die vervolgens in te doen en in haar mp3 te steken, iets dat er eigenlijk veel te duur uitziet voor iemand met zo een versleten spullen. Niet dat het haar wat kan schelen, nee, ze had haar muziek, een potlood en wat papier. Zolang niemand haar zou storen was alles oké. Met muziek dat misschien ene beetje te luid stond begon ze haar potlood zachtjes over het papier te bewegen. De muziek hielp haar met het vergeten van haar omgeving en al de mensen die er waren, de opdracht kon haar ook niets schelen. Dat is waarom ze gewoon bleef tekenen, niet eens opkijkend wanneer de leerkracht weer sprak, te veel verdiept in haar tekening en muziek. Ondertussen waren de lijnen vorm aan het krijgen en begon er een grote, dikke boom te verschijnen. Eentje met veel takken waar je aan zou kunnen hangen en in zou kunnen klimmen. Zonder het te merken verscheen er een kleine grijns op haar gezicht terwijl een oude herinnering naar boven kwam. Een herinnering die verdriet en vreugde naar boven liet komen, maar voor dit kleine moment had vreugde het gewonnen. Want in de plaats van tranen die ze zou moeten tegenhouden begon haar hart ene beetje sneller te slaan en was er een moment dat ze even alle slechte dingen vergat. Al dat er nu bestond in haar wereld was haar muziek en de herinnering die ze nu op papier aan het zetten was.

Hij had Ziva en Alex gauw even uitgelegd wat ze moesten doen, en had toegeken hoe de rest van de klas aan het tekenen was. Hij besloot hen nog even te geven voor hij rond ging lopen om te kijken wat ze aan het doen waren. Zelf was hij ook bezig, maar dan vooral met over dezelfde lijnen te blijven gaan met zijn potlood omdat hij zijn tekening al klaar had. Ook wel omdat hij dit al zo vaak getekend had, het was een automatisme geworden. Diusz klopte gomsel van zijn broek af en stond toen recht. Hij liep door de klas heen en bleef hier en daar even staan om te kijken. Een hand die de lucht in ging trok zijn aandacht, en hij liep rustig naar de bank van Dallas en Night toe. ”Z…zou ik misschien een nieuw blad kunnen krijgen?” vroeg de jongen met de blond/rozige haren. Diusz keek naar zijn blad en zag dat er inktvlekken opzaten. Meteen schoten zijn ogen naar Night, want die had hij een inktpot uit de kast weten te halen. "Night", sprak hij terwijl hij naar Dallas' tekening wees. "Heb je een verklaring?" Hij wachtte even voor hij weer door het lokaal heen liep om een nieuw tekenblad te halen voor Dallas. Hij legde het voor hem neer en keek nog even naar Night, wachtend of die antwoord zou geven of niet.

"Wie wilt er als eerste over zijn of haar tekening uitleggen?" vroeg hij. Eerst kwam er niet direct reactie. Hij zag dat Ziva niets aan het tekenen was, maar hij zweeg er over -- hij zweeg er nog over. Eerst wou hij reactie op zijn vraag. Gelukkig was er iemand die de taak als eerste op zich wou nemen. De grote jongen was opgestaan en liet zijn tekening zien en sprak toen: “Dit ben ik, geen idee wat ik over mij of dit scharminkel moet vertellen eerlijk gezegd.” Diusz bleef de jongen even recht aankijken en gaf hem toen een klein knikje als antwoord. "Oke", antwoorde hij simpelwel, omdat hij niet wist wat anders hij er op kon reageren. Of toch niet meteen, want toen Zack weer ging zitten, opende Dieu zijn mond weer. "Maar ik ga je er toch wel even op wijzen dat het geen scharminkel is, en dat het wel degelijk leuk getekend is." Hij liep weer door de klas heen, en passeerde aan Ziva's bank. Hij keek kort op haar blad en tikte er op, voor hij verder liep. Hij had geen zin in haar te zeggen dat ze wat moest tekenen, want hij zou haar ook niet dwingen, maar ze kon toch wat proberen? Hij liep verder, richting Alex, en haalde één van haar oortjes uit haar oor om tegen haar te kunnen spreken. "Zou je ons kunnen vertellen waarom die boom, Alex?" vroeg hij met een halve glimlach.

_{Het bleef een moment stil in de klas, duidelijk dat niet iedereen meteen wilde beginnen en iets wilde vertellen over de tekening die ze zojuist hadden getekend. Wat een rotopdracht zeg, misschien had ze zich dan ook niet moeten inschrijven voor een introductieles – waarom konden de leraren nou niet simpelweg zichzelf voorstellen in plaats van het aan de leerlingen overlaten om een voorstelling te geven? Ze liet haar helderblauwe ogen even op de rare gast vallen, maar voor lang keek ze niet naar hem, want in haar ooghoeken kon ze iemand zien opstaan. Aan zijn lengte op te merken was het niemand minder dan Zack, de jongen die ze in de tuinen tegen was gekomen en zijn favoriete plek van de tuinen aan haar had gezien. Vanaf daar wist ze niet meer wat ze voor de jongen moest voelen, want hij leek zo betrouwbaar en lief, maar ze wilde hem helemaal niet vertrouwen. Ze wilde helemaal niemand vertrouwen. Hij was niet een of andere uitzondering en daarom probeerde ze die gevoelens die haar vertelden dat ze ‘hem kon vertrouwen’ gewoonweg negeren. Echt opkijken naar de jongen deed ze dan ook niet, haar blik was stug op het lege blaadje voor haar gericht en lichtjes luisterde ze naar zijn uitleg. Misschien toch met meer aandacht dan bij anderen, want ze wilde zijn introductie horen. Er kwam echter niet veel uitleg, hij noemde zijn eigen tekening een scharminkel en ze kon horen dat hij daarna gewoon weer ging zitten. Goed dan, was ze tenminste niet de enige die zichzelf niet graag voorstelde aan anderen. Vooral niet aan een groep zoals deze, er zat zeker één persoon tussen die ze al meteen niet mocht. Die Night dude, die het blaadje van iemand anders verpest had. Zo egoïstisch als maar kon zijn, waarschijnlijk met zo’n domme reden die enkel een Shadraan voor zo’n actie kon bedenken: ‘Als mijn tekening verpest is, gun ik iemand anders ook geen mooie tekening’.
Iets trok echter haar aandacht, want toen de leraar langs liep, bleef deze even bij haar tafeltje staan en keek op haar blaadje. Dat natuurlijk volkomen leeg was, ze had geen poging gedaan om iets te tekenen en ook niet bepaald de behoefte om iets te tekenen dat over haar ging. Als ze kon zou ze het blaadje met een mooie betekenis in vlammen op laten gaan, tada, dat was alles dat je mocht weten. Want zelfs een wit blaadje was teveel informatie voor de personen die hier in deze ruimte zaten – voor iedereen eigenlijk, omdat ze de meesten als gelijken behandelden en dus automatisch niet mocht of nooit zou kunnen vertrouwen. Ze richtte haar blik op de man, maar voordat ze iets kon zeggen was hij alweer weg en stond hij alweer bij iemand anders tafel. ”Het is al af,” mompelde ze nog, hard genoeg dat de man het hoogstwaarschijnlijk nog kon horen. Misschien wilde ze wel dat hij het hoorde. Ze ging echt niet over zichzelf tekenen en dat mocht de man best weten, ze was hier voor een introductieles van hem, niet een les waar ze zichzelf moest introduceren tegenover hem. Hij was een leraar, ze hoefde geen persoonlijke banden met hem, geen vriendschap, geen connecties – ze wilde zijn lessen volgen en dat was het. Meer verlangde ze dan ook niet, bovendien had ze haar conclusie dat ze de man niet mocht al getrokken.}