[GYM] Introductie

Ivan's witte haren vielen recht voor zijn ogen toen hij de banken goed schoof en ervoor zorgde dat alle nutteloze dingen weer in de kast gingen, dit was de enigste plek die enigszins rommelig was. De kleedkamers van het gymlokaal waren vreselijk slecht onderhouden en dit was iets dat hij niet tolereerde, dus hij besloot een stukje perkament aan de deur te hangen: “HOU HET PROPER”
In grote drukletters terwijl zijn penseel de zwarte inkt door de perkament dringde en langzaamaan droogde. Ivan keek naar het resultaat en rommelde de kamer verder op om dan een doos te nemen en alle verloren spullen er in te dumpen. “For charity...” mompelde hij geïrriteerd vanwege het feit dat kinderen vaak slordig waren met hun spullen. Deze doos zwierde hij in de hoek van het lokaal nadat hij er in grote drukletters: “VERLOREN SPULLEN” had opgeschreven. Door de vreselijke irritatie die hij voelde, had hij de doos al iets te ruw gesmeten waardoor de half geplet door de impact in de hoek lag als een soort bakje ellende. Een geërgerde zucht verliet zijn mond terwijl hij weer verdween in de kleedkamer om de laatste plastiekjes van de grond te rapen en dan de douchezaal te bekijken of daar nog dingen lagen. Hij vond een trui en een t-shirt en smeet die na een tijdje in de doos die in de hoek lag.

Met zijn hand wreef hij vermoeid in zijn gezicht terwijl hij afwezig op een energiebar sabbelde. Zijn blauwe ogen gingen naar het horloge om zijn pols wat duidde dat de leerlingen binnen vijftien minuten zouden moeten binnenstromen hier. Ugh, verveel. Ivan stond weer op, nam een van de stompjes krijt die er lagen en begon haast krassend op het bord te schrijven.

“Ivankov Kizaru, 32 jaar”

Meer hoefden ze niet te weten, als ze nog vragen hadden, konden ze het hem vragen. Weer keek hij op zijn klok, nog tien minuten, een nog geërgerde zucht verliet zijn mond. Hij had het schrijven van zijn naam al zo lang gerekt als mogelijk. Uiteindelijk besloot hij gewoon rustig te joggen door de zaal, een simpele bezigheid en zo raakte hij de tijd makkelijker uit het oog.

Alleen de mensen die zichzelf hebben ingeschreven mogen hierop reageren. Je kan je nog inschrijven in DIT topic tot en met 7 november. Ik was een beetje te overenthousiast om dit topic op poten te zetten. Ikzelf ga een week wachten met te reageren dus ik ga verder met diegenen die gepost hebben, om alles soepel te laten verlopen.

Gym. Bah. Lichamelijke activiteit. Bah. Maar goed, het was voor een cijfer en het was een cijfer wat ze op zich wel kon halen. Dus dan zou ze dat maar doen, sinds anders haar lieve pappie haar op haar dak kwam zitten en daar was Wren niet van gediend. Het was dat hij ouder was en zoveel macht over haar had, maar anders had ze hem echt genegeerd. Jammer genoeg zou ze dan hier van school moeten en haar diploma was haar dan ook weer wel wat waard. Plus, dit was een nieuwe leraar! Als ze haar beste beentje voor zette, kon ook hij misschien wel geloven dat ze heel lief en braaf was. Dat ze een teamplayer was die altijd voor anderen koos en die vooral een heel goede review verdiende. Bij Nannete was het wel gelukt, dus wie weet! Ze kon het altijd proberen.
Dus had ze nu dezelfde kloffie mee die ze ook aan had voor het voetballen - zoveel had ze ook weer niet tegen sport, het was alleen het verplichte eraan - en was ze bij de kleedkamers. Tien minuten te vroeg. WERELDRECORD.
Omkleden. Er was nog niemand. Naar binnen gaan. Daar was ze leraar! Zijn naam en leeftijd stonden op het bord en hij was aan het joggen. Nou nou, die was wel een sportfreak. Of een body builder? Hoe dan ook, hij was zeker niet dik te noemen. Die had geen vet aan z'n lijf. 'Hallo meneer,' zei ze, vrolijk, maar toch vrij rustig voor haar doen. 'Wren Máraz, aanwezig.' Ze ging netjes op ée'n van de banken bij de muur zitten wachten, nadat ze even naar de leraar toe was gelopen om hem te begroeten. 'Wat gaan we doen vandaag?' Ze glimlachte, probeerde zichzelf rustig te houden. Dit was zo zoet. Ze moest bijna kotsen van zichzelf. Het was zo vies en bah! Normaal zou ze tegen de muur zijn gaan hangen of alvast een bal uit de kast zijn gaan halen zodat ze die in iemands gezicht kon smijten. Like, PSYCH. Maar dat kon allemaal niet, want reputatie en blablablabla. Niets interessants, maar op het moment cruciaal. Dus zuchtte ze even, hield zichzelf in. Ze kon later wel wat dingen gaan doen, maar voor nu moest ze netjes zijn. Be the nerd. BE the nerd! Ja, ze kon het wel!

Een t-shirt met een zwart katje, een kort, roze broekje en een stel witte schoenen. Het was geen ideale outfit, maar het was dan ook gym. Jacey propte het allemaal in een simpel rugzakje en deed een paar haarelastiekjes om haar pols. Het was ruim een kwartier voor de gymles, nu waarschijnlijk tien, en die extra tijd zou ze had nodig hebben. Omkleden vereiste bij haar meer tijd als bij anderen, en dat wist ze.
Toen Jace de kleedkamer binnen kwam sloffen, zag ze dat één iemand haar voor was geweest. De spullen kon ze niet echt koppelen aan een bepaald persoon, dus besloot ze haar spullen in een eenzaam hoekje te droppen en zich snel te gaan omkleden. Uiteindelijk kwam het er op neer dat ze twee minuten voor de les begon, klaar was en de zaal binnen stapte.

Jeej, tijd voor z'n lievelingsvak; gym! Met dezelfde kleren die hij voor The Argonauts gebruikte in zijn tas gestopt, liep hij richting de kleedkamers. Gelukkig kende hij de weg nu een stuk beter, anders was hij vast weer verdwaald. Hij had gehoord dat er een nieuwe gymleraar was en dat had zijn nieuwsgierigheid gewekt, dus dat was nog een reden om naar de les te gaan. Bovendien was een beetje sporten altijd wel goed voor je.

Kaoru duwde de deur van de jongenskleedkamer open en zag dat hij de eerste was. Oké, maakte niet uit; kon hij tenminste als eerste een plekje zoeken. De jongen dumpte zijn tas op een stukje bank waar het redelijk schoon was en begon zich om te kleden. Binnen een paar minuten was hij hiermee klaar, want hij was tenslotte een jongen en die doen daar niet zo lang over. Met een glimlach op z’n gezicht stapte hij de zaal binnen en zag de leraar door de ruimte joggen. Cool, iemand die ook niet zo van stilzitten hield. Toen zag hij Wren op een bankje zitten en liep naar haar toe. Al zat ze er wel een beetje raar –nogal anders- bij voor haar doen. ”Hej Wren!” begroette hij haar vrolijk terwijl hij zijn hand opstak om haar een high five te geven. Daarna ging hij naast haar op de bank zitten. Het bord –wacht, een bord in de gymzaal?- trok zijn aandacht toen hij zag dat er wat op geschreven stond. Het bleken de naam en leeftijd van de leraar te zijn. Oh, had hij zichzelf ook moeten voorstellen? Hij had geen idee; het leek nu een beetje raar omdat de leraar zo druk was met het lopen van rondjes. Ach, straks zou er vast wel een aanwezigheidscheck of zoiets zijn, toch? Toen het geluid van een opengaande deur de zaal vulde, draaide hij zijn hoofd die kant op; nieuwsgierig wie er kwam. Het was een witharig meisje dat hij wel herkende, alleen hij kon zich haar naam even niet herinneren. Damnit, lekker sociaal weer, Kao.

OOC:: Aangezien Jace maar twee minuten voor de les binnenkwam, leek het me wat logischer dat Kao haar voor was, hopelijk is dat oke~

Gymles, alright! Een van de weinige vakken waarbij hij de inschrijving niet als een uitdaging zag om zo veel mogelijk lessen te skippen of te verstoren. Hoewel hij natuurlijk nog steeds gewoon zichzelf was, dus wat dat betreft geen garanties. Maar hij was er in ieder geval. En hoe: met een grijns op zijn gezicht en een hyperheid die sporten slechts lastig zou kunnen verdrijven. Voor zich had hij Jacey zien lopen, gezellig. De jongen raasde als een tornado door de kleedkamer, hoefde enkel zijn lange broek te verwisselen voor een korte voor hij er weer uit sprong, aan de andere kant, met zijn sportschoenen (afgetrapte gympen) in zijn hand geklemd. "Hallloooo guys!" Begroette hij zijn klasgenoten/vrienden uitbundig, genietend van de echo die gillen in een gymzaal tot gevolg had.

Bij het aanzien van het schoolbord hapte hij dramatisch naar adem. Een krijtbord? Hier? Heiligschennis! Ofzo! Onopvallend liep hij echter richting het duo dat er al zat, gooide zijn schoenen nabij Kaoru neer. Zodra hij het idee had dat de docent niet zo oplette greep hij een krijtje en schreef in hakerige letters nog wat namen op. Vlugvlug, niet opvallen. Zo werd Ivankov vergezeld door een Wreng Maraz, Kouru Hihahara en Jaycie. Oh en natuurlijk ook een Charlie Sprinks, dan wisten ze tenminste wie de dader was. Of niet. Respectievelijk 11, 17, 39 en 65 jaar oud. Zo, bingo, alle namen en leeftijden op een rijtje. Dat scheelde weer tijd met de absentenlijst, right? Graag gedaan. Hij plofte neer op een van de houten bankjes en glimlachte voldaan, benieuwd naar wat voor leuke dingen hij deze les nog meer uit kon halen. En ook begon hij maar eens z'n schoenen aan te trekken. Ah fijn daar kwam Jacey ook al aan, die had het zeker druk gehad met haar styling. "Hey Jace," begroette hij haar liefjes.

Ze kon… eigenlijk niet naar gym.
Haar armen verdronk ze iedere avond en ochtend in aloe vera en om haar bovenlichaam zat nog steeds zacht wit verband gebonden. Om maar niet te spreken van de pijn die warm water op haar lichaam veroorzaakte, of het ongemak van niet op haar buik te kunnen slapen (ja, normaal kon ze dat wel, d’r lichaam was niet echt gevormd genoeg om er een probleem van te kunnen maken). Voor fysieke inspanning was ze helemaal niet geschikt en ze had de afgelopen training zelfs alleen van de zijlijnen instructies gegeven aan haar teamgenoten.
Maar naar gym ging ze wel. Ze had weinig keus – August had haar geen briefje gegeven wat vermeldde dat ze niet kon gaan en stiekem wilde Bree wel heel graag gewoon bewegen. Het hele stilzitten en rustig aan doen was niet iets waar ze erg vrolijk van werd, om eerlijk te zijn. Ze voelde zich lui. Een perfectionist als Bree wilde zich niet lui voelen. Ze wilde zo hard werken dat ze ’s avonds uitgeput in bed viel en nog steeds niet echt het gevoel had dat ze alles goed had gedaan.

Misschien dat ze na een gymles zo’n gevoel zou hebben, was de mentaliteit waarmee ze de kleedkamer binnen sjokte. Met wat moeite trok ze de zwarte legging van haar benen en trok ze een kort voetbalbroekje aan, wat ze bij de Argonauts weinig droeg omdat ze keeper was. Het liet perfect zien dat haar benen niet meer waren dan witte sprietjes met knobbelknietjes.
Haar vingers waren ietwat klunzig met het losmaken van de knoopjes op haar overhemd-blouse-ding, wat ze alleen maar droeg omdat het over haar hoofd trekken van een t-shirt zonder hulp gewoon not done was op dit moment. Het hemdje wat ze eronder droeg hield ze gewoon aan, maar ze gooide wel een vest over haar blote schouders. Een mens kan maar zoveel bleke huid zien en Bree had er nogal veel van – ze wilde andere mensen niet verblinden ofzo.

De gymzaal was nog niet gevuld, maar voor zover hij gevuld was was hij gevuld met mensen die ze kende: Jacey, Kaoru, Allen, Wren. Twee goed nieuws, twee duivels. Oh, en een leraar, maar daar wilde Bree op dit moment niet teveel mee te maken hebben. Het zou al awkward genoeg worden zodra ze moest uitleggen dat ze niet mee kon doen met meer dan de helft van de les ofzo.
‘Morgen.’ mompelde ze tegen Wren, die op het bankje zat, waarna ze naast de blauwharige neerplofte en de capuchon van haar vest over haar hoofd trok.

Gym. Eén van de weinige vakken die tenminste nog iets van nut had. Goed, correctie. Het enige vak dat nut had. Misschien het enige vak dat ik nog op z'n minst een klein beetje leuk vond. Al zou ik dat niet toegeven.
Het enige minpunt was misschien dat ik geen laarzen kon aandoen en mijn geliefde mes dus ook in mijn kamer moest laten. Ik vertrouwde het niet. Ik voelde me naakt zonder dat mijn in mijn laarzen. Ergens anders hangen was geen optie, aangezien de kans dat ik dan mezelf openhaalde als ik sprong of rende vrij groot was. Lopen ging niet zo handig met een snee in je been. Ik had er ervaring mee. Ik had liever dat het geen zesde keer gebeurde.
Ik stak het mes zorgvuldig weg in de koffer met het slot erop dat onder mijn bed zat. Onder geen beding kon iemand die vinden. Al zou het nog wel grappig zijn als ik erachter zou komen wie de schuldige was. Het was best lang geleden dat ik nog iemand in elkaar had geslaan.
Ik haalde meteen mijn leren heuptasje van onder het bed als ik de koffer er weer onder schoof en stak er een fles water en wat deodorant in, samen met mijn sportkleding. Ik wandelde naar de gymzaal, glipte de kleedzaal binnen en ging in het hoekje staan. Snel gooide ik mijn witte jas over de kapstok, deed de rest van mijn kleren uit en gooide ze nonchalant op de vloer. Ik wisselde ze voor de sportkleren die ik meehad, dronk een beetje water en liet ook de tas achter bovenop het hoopje kleren.

Toen ik binnenkwam in de sportzaal zelf, waren er al een aantal mensen. Ik glimlachte, lichtjes. Niet te uitnodigend. Niet te afstotend. Daarna ging ik tegen de muur staan, mijn armen over elkaar geslaan, en ik wachtte tot er iets zou gebeuren.

Met een bedenkelijke blik in haar grijze ogen keek ze naar het verband om haar been. Er trok even een frons in haar voorhoofd, maar ze trok de panty toch weer naar beneden. Ze zou gewoon gaan, wat maakte het ook uit. Ze verzorgde de wond goed en liet er soms even naar kijken. Het heelde gestaagd, dus vond ze best dat ze wel naar gym kon gaan. Het zou haar goed doen om te bewegen en misschien zou het haar helpen om weer wat terug op de wereld te komen. Misschien zou het haar helpen wat van de angst in haar lijf kwijt te raken. Ze stond op van haar bed en pakte haar tas, daar stopte ze haar gymspullen in. Even gleed haar blik naar het raam dat was een nieuwe tik sinds Tess verdwenen was. Elke keer hoopte ze weer dat ze de grote adelaar voor haar raam zag zitten. Snel pakte ze haar tas op om er niet meer aan te hoeven denken. Ze deed de tas op haar rug en ging op weg naar de gymzaal. Ze liep nog steeds wat mank door de steekwond in haar been, maar heel duidelijk was het niet meer te zien.

Toen ze de kleedkamer binnen kwam zag ze dat er al wat spullen lagen. Ze legde haar eigen spullen op een leeg plekje neer en kleedde zich om. Ze deed een makkelijke broek en een T-shirt aan, daarna trok ze haar gymschoenen aan. Ze hing haar tas netjes op en liep de gymzaal binnen. Er waren al enkele leerlingen binnen, die ze allemaal bij naam kende. Ze zette een geforceerde glimlach op haar gezicht en ging naast de anderen op het bankje zitten. “Hallo allemaal.” Haar stem klonk vriendelijk, maar je kon horen dat ze wat verlegen was. Toen gleed haar blik naar het bord waar de naam van hun nieuwe leraar op stond, maar ook de namen van een aantal leerlingen en verrast gleed haar blik naar Allen. Ergens ging ze er van uit dat hij dat gedaan had. Snel keek ze weer voor haar uit en gleed haar blik naar de leraar.

Ivan was zo druk bezig met zijn toertjes te joggen dat hij maar pas later doorhad dat de eerste leerlinge er was zodra ze ‘Hallo meneer’ tegen hem zei, vrolijk. Hij stopte en keek naar het jonge meisje dat kennelijk enorm enthousiast leek te zijn over de les. Hmmm... Of ze speelde het, maar hij maakte zich er niet bepaald druk over, het is maar hoe zij wou overkomen. ‘Wren Máraz aanwezig’ ze ging op een van de banken zitten, ze leek zo braaf genoeg, al wist hij goed genoeg hoe dat tieners konden zijn, luid, rumoerig en alles behalve braaf, zo waren de meesten dan toch. Een grijns sierde zijn gezicht toen hij weer verder begon te joggen. ‘wat gaan we doen vandaag?’ vroeg ze vervolgens en eigenlijk had Ivan er nog niet bepaald over nagedacht, vast een kleine opwarming en dan wist hij het eigenlijk nog niet, maar hij bedacht het on the spot toen hij begon te spreken. “We beginnen met een kleine opwarming om dan eens je conditie te testen,” zei hij op een luchtige toon. De volgende mensen kwamen opdagen en allemaal groette hij ze met een simpele “Goedemorgend,” dat volstond. En dan besloot een er van de flauwe plezante uit te hangen en had hij geprobeerd zo onopvallend mogelijk te bekijken wat deze jongeman op het bord schreef. Hij kon het haast niet houden van het lachen toen de laatste leeftijd erbij kwam.

Toen eindelijk de bel ging besloot Ivan te stoppen met lopen, greep hij het krijtbord vast en begon hij op te noemen, alsof hij van niets wist: “Oké, wie hebben we hier: Wreng Maraz, corrigeer ik naar: Wren Máraz. Dan hebben we zogezegd nog: Kouru Hihahara, Jaycie en Charlie Sprinks. De leeftijden: 11, 17, 39 en 65. Nou wie is hier hoogbejaard van jullie?” Hij keek even nep bedenkelijk naar iedereen en keek dan recht naar de rosharige jongen waarvan hij wist dat hij het had opgeschreven. “Ik neem aan dat jij de bejaarde hier van de groep bent? Grapjas dat je bent, I like you already” Een geamuseerde grijns verscheen op zijn gezicht die je best als een tikje creepy kon beschouwen en hij veegde alles weg. “Ik heb brieven ontvangen van iedereen die hier aanwezig zou moeten zijn en jammer genoeg was daar geen Charlie bij te vinden, wel een Allen, Kaoru, Renly, Wren, Esmira, Saturi, Aubree, Jewel en een Jacey. Nou, jullie mogen jullie zometeen eventjes voorstellen en zoals ik al eerder op dit verdomde bord had opgeschreven, mijn naam is Ivankov Kizaru, maar ik zal vanaf nu aangesproken worden als Master Ivan,” zei hij terwijl hij alles van het bord veegde en het in het rommelhokje smeet alsof het gecontamineerd moest worden. “Nadat jullie jullie naam hebben gezegd, mogen jullie op jullie eigen kunnen 20 rondjes rond de zaal lopen en mocht dit niet kunnen, mag je dit altijd even vermelden en mag je gewoon wandelen. Zo heb ik maar twee mensen waarvoor ik uitzondering maak, namelijk Aubree en Esmira. Jullie mogen beginnen zodra ik jullie naam weet en Wren, jij mag meteen starten van mij, dan ben je er sneller door sinds je je naam al hebt gezegd.” Zei hij met een kleine glimlach voor hij zijn aanwezigheidslijst beetnam en zijn pen, om ze zien wie allemaal op tijd was.

Mensen die hier nog niet hebben gepost, jullie leerlingen zijn nu te laat. De posts hoeven niet lang te zijn, dat verwacht ik zeker niet. Dus een post van 200-300 woorden is prima en zo blijft de les vlotjes verlopen. Jullie hebben weer een week om te reageren, na die week ga ik gewoon verder met diegenen die hebben gepost, natuurlijk later reageren mag sinds je leerling al in de les zit op dit moment.

Geleidelijk aan kwamen er steeds meer mensen binnen. Een meisje met wit haar was wat laat; HAHA zijzelf deze keer niet! En voetbalteamgenootjes kwamen er ook al aan. Kaoru was de eerste, die zijn hand opstak voor een high five. Wren stak haar hand ook op en liet haar hand met een flinke klets tegen die van hem aankomen. 'Hey!' zei ze, redelijk blij. Kijk, als er leuke mensen waren, kon zij zich misschien wat netter gedragen. Misschien. Maar oh nee! Daar kwam Allen. 'Hey Allen,' riep ze naar hem, grijnsde breed toen hij namen begon te veranderen en leeftijden erachter ging schrijven. Ze had het erg gevonden dat er elf bij haar naam stond, als er bij de zijne geen 65 had gestaan. Maar goed, nu zaten ze beide in hetzelfde schuitje dus kon ze het wel hebben. Aubree kwam ook binnen. 'Goedemorgen, Bree,' zei Wren, die even fronsend naar haar keek. Ze had wel verhalen gehoord.. geruchten. Wren was wat dat betrof wel goed op de hoogte. En dan hoorde je ook wat over trauma's en brandwonden. Maar goed, zolang Bree er geen boodschap aan had, had zij dat ook niet hè? Ze kon ze toch niet voor haar genezen, too bad. Nog twee meisjes die ze niet kende kwamen binnen. Eentje lachte, eentje sprak. 'Hey,' antwoordde Wren, een beetje de leegte in. Ze was een modelstudent nu. Echt.

Zoals Master Ivankonaovovo ofzo had gezegd, gingen ze een kleine warming up doen. Okay. Kon ze mee leven. Maar toen iedereen zat en hij naar voren kwam en begon te spreken, maakte haar hart een sprongetje. Hij lachte. Hij lachte om Allens streek. Hij zei dat hij Allen al mocht nu. Dit had ze nog nooit meegemaakt. Even zuchtte Wren, te zacht om echt te horen, en leek ze oprecht blij. Wauw. Ze hoefde hier niet eens zo braaf te zijn! Als ze alleen maar de kunst van het 'anders' pesten leerde. Wren gaf het niet snel toe, maar haar stijl was nogal gemeen, laag bij de grond en niet per se bedoeld om grappig te zijn voor iemand anders dan haar. Allen had een leuke, luchtige stijl waar de anderen ook om konden lachen. Ze had er nooit zo de moeite voor gedaan, omdat het haar toch vooral om haar eigen lol ging, maar als ze met een kleine aanpassing hier wel rond kon komen. Done deal.

Oh goodie ze mocht al starten, omdat ze haar naam had gezegd! Yay. Wren knikte naar de docent en stond toen op om te rennen. 'Ik zie jullie op het slagveld,' meldde ze melodramatisch, waarbij ze salueerde. En toen begon ze maar op een rustig tempo rondjes te rennen. Ze kon wel sneller met magie, maar nee. Geen zin in. Dit zou ook wel goed zijn. Zodra Allen op het veld was, zorgde ze dat ze bij hem in de buurt kwam. 'Pssst, Allen!' zei ze, niet al te hard. 'Je moet me helpen! Leer me je vak,' zei ze, keek hem bloedserieus aan. 'Want als die dude pranksters zoals jij accepteert, kan ik dat beter doen dan dat ik als een pretend nerd hier rond ga hangen.' Hopelijk begreep Allen haar punt en anders zou ze hem nog wel een keer per ongeluk tacklen. Per ongeluk.

Wren groette haar. Ze groette kort terug – niet meer dan een ‘Hey Wren.’ met haar dorre woestijnstem.

Andere mensen stroomden toe. Mensen en slechte grappen. Iedereen zou erkennen dat dit niet Allen’s beste streek was. Bij lange na niet – ze vond het behoorlijk shitty in vergelijking met wat ze eerder had meegemaakt. De leraar dacht er echter anders over, zo leek het. Onder haar capuchon rolde ze met haar ogen. Geweldig. Een grapjas als docent. Als ze nog verder in haar vest kon wegkruipen had ze dat gedaan, maar haar handen waren al verborgen in haar mouwen en ze kon haar knieën niet onder haar vest verbergen zonder het onherroepelijk uit te rekken.
Ze wilde gym serieus nemen, eerlijk waar. Het was haar favoriete vak, verdomme. Het feit dat ze niet zo goed mee kon doen was een ding, een leraar waar je geen respect voor moest hebben was wat anders. Als hij zich zo los ging gedragen als Allen, wel, dan waren haar trainingen waarschijnlijk een betere tijdsbesteding. En dat terwijl ze tot nu toe niets echt avontuurlijks of fantastisch bij de Argonauts hadden gedaan. Alleen maar een beetje balletjes trappen.

Bree trok de capuchon van haar hoofd, onthulde een hoofd warrig haar. Er kwam een rits namen voorbij waarvan ze de meesten kende, sommigen niet. Niet dat je iemands naam per se hoefde te kennen als je in dezelfde gymklas zat. Onzin om zoveel te leren voor een vak dat juist bekend stond om het feit dat je je hoofd uit kon zetten en gewoon je lichaam kon gebruiken.
Je manke, half-functionerende lichaam dat kennelijk toch goed genoeg was voor een speciale behandeling. Master Ivan(kov met de niet passende achternaam, linguistics please) vertelde dat ze even twintig rondjes gingen lopen. Hold up, twintig? Was dat niet… een beetje veel? Zelfs al mocht ze wandelen, dan was het nog steeds meer dan genoeg om de hele les mee te vullen.
Ze kauwde even op haar lip, stond daarna op en stroopte haar mouwen naar haar ellebogen. De huid was nieuw, maar niet langer rood of kwetsbaar. Daar had August voor kunnen zorgen – het was haar borstkas die geleden had onder het water. ‘Ik ben Aubree.’ meldde ze, waarna ze op een rustig tempo begon te joggen. Dat kon ze nog wel – ze liep niet op haar handen.

Met al deze gezellige mensen zou het vast een leuke les worden. Wren had enthousiast zijn high five aangenomen en leek blij te zijn dat hij er was. Niet lang nadat hij was gaan zitten op de bank kwam Allen, die in een vrolijke bui was, ook binnen en haalde meteen een prank uit om zijn reputatie hoog te houden. Het was misschien geen hele doordachte grap, maar hij was wel leuk en Kaoru moest dan ook wel lachen om wat de jongen op het bord schreef. Het waren toch wel dit soort vrienden die het schoolleven een stuk interessanter maakten. Aubree was de volgende die de gymzaal binnenkwam, maar het leek niet zo goed met haar te gaan. Erg vrolijk was ze niet en ook leek het alsof ze onzichtbaar wilde zijn, zo diep zat ze verscholen in haar vest. Nou was Bree nooit iemand die enthousiast op de voorgrond stond te springen, maar dit gedrag kende hij niet van haar. ”Hoi Bree! Alles oké?” begroette hij met een lichte bezorgdheid in z’n stem.

Het volgende meisje met zwart haar dat binnenkwam kende Kaoru niet, maar ze leek ook niet veel met de mensen te hebben die er al waren en ging tegen een muur staan. Toen bedacht hij zich dat het niet zo aardig was om zo naar iemand te kijken, dus richtte hij zijn blik op het andere meisje dat binnenkwam. Dit grijs-witharige meisje kende hij vaagjes, maar hij kon zich haar naam niet meer herinneren.
Ze hadden nu een interessant groepje bij elkaar en nadat de bel was gegaan begon de leraar met de les. Hij ging verbazingwekkend rustig en gemakkelijk met het grapje van Allen om, wat ook de rest meteen opviel. Tot Kaoru’s vreugde noemde hij daarna alle namen van de leerlingen op en bij het horen van de namen wist de jongen ook weer welke namen hij daarstraks vergeten was. Het witharige meisje was Jacey en het grijs-witharige Esmira. Andere namen die werden opgenoemd kende hij niet en kon hij geen gezicht bij plaatsen. Oké, master Ivan dus en na het voorstellen mochten ze 20 rondjes gaan lopen. Wren begon meteen en Aubree volgde haar, al gedroegen beide zich anders dan normaal en hij begreep nog niet helemaal waarom, maar ja. ”Kaoru hier!” meldde hij zichzelf terwijl hij opstond om rondjes te gaan lopen. Daarna begon hij op een normaal tempo aan zijn rondjes, want het was tenslotte een warming-up en hij wilde niet meteen al voorop lopen. Een uitslover en egoïst was hij niet en ook geen geweldige uitblinker in het sporten, maar hij kon het best redelijk en wilde bij de groep blijven. Misschien als iemand hem uitdaagde voor een kleine race zou hij harder gaan lopen, maar waarschijnlijk kwam dat er toch niet van.

Ze had een licht knikje terug gegeven toen hun nieuwe leraar hen begroette. Hetzelfde deed ze bij de leerlingen die haar terug groette. Er stond een rustig glimlachje om haar lippen terwijl ze wachtte totdat master Ivan bij hun kwam. Dat deed hij toen de bel ging, het teken dat de les begon. Er ontstond een verbaasde blik in haar ogen toen master Ivan het grapje van Allen zo luchtig opnam. Ze had verwacht dat hij minstens een waarschuwing gaf. Blijkbaar maakte het hem niet uit. Nou ja, ze ging zich er ook niet druk over maken. Als dit zijn manier was om met hen om te gaan, dan vond ze dat prima. Ze respecteerde haar leraren stuk voor stuk en dat zou ze ook bij hem hebben, zo zat ze in elkaar. Ze was er mee opgevoed en het zat in haar karakter. Hij noemde de namen die aanwezig waren, haar blik was even afgedwaald maar ze keek meteen weer naar hem toen hij de namen noemde. Haar naam werd ook genoemd en ze slikte even toen hij zei dat ze zich zo even voor mochten stellen. Eigenlijk had ze daar een hekel aan. Ze wist nooit zo goed wat ze dan moest zeggen, maar het zou vast wel los lopen.
Opnieuw trok er verrassing over haar gezicht toen hij zei dat ze 20 rondjes mochten lopen. 20? Dat was wel veel. Ze keek naar het verband om haar been, dat zou haar waarschijnlijk niet lukken. Ze was dan ook opgelucht toen hij zei dat hij voor haar en Aubree een uitzondering maakte. Ze keek even naar het andere meisje en stond toen op.
Ze liep naar master Ivan om zichzelf voor te stellen. “Mijn naam is Esmira Delvina meneer.” Ze keek de gymzaal rond, enkele klasgenoten waren al rondjes gaan lopen. “Ik zal kijken hoe ver ik kom. Ik wandel wel, want rennen gaat nog niet lukken.” Er stond even een verontschuldigend glimlachje om haar lippen. Toen begon ze te wandelen.
Ze redde vijf rondjes, voordat haar been echt te veel pijn begon te doen. Toen ging ze op de bank zitten. Ze keek even naar het verband, maar die was gelukkig wit gebleven. Dat betekende dat het niet opnieuw was gaan bloeden.

De bel ging en iedereen zou nu er nu normaal gezien moeten zijn. Dat was waarschijnlijk niet zo, want er was altijd wel iemand die te laat kwam. Ik hoorde meestal bij die mensen. Deze keer was één van de weinige uitzonderingen.
De leerkracht - Ivan heette hij, dacht ik, stopte met rennen en keek naar het krijtbord, waar iemand iets op had geschreven wat ik nog niet opgemerkt had. 'Oké, wie hebben we hier: Wreng Maraz, corrigeer ik naar: Wren Máraz. Dan hebben we zogezegd nog: Kouru Hihahara, Jaycie en Charlie Sprinks. De leeftijden: 11, 17, 39 en 65. Nou wie is hier hoogbejaard van jullie?' Hij keek de groep rond en ik volgde zijn blik, die stopte bij een rosharige jongen. 'Ik neem aan dat jij de bejaarde hier van de groep bent? Grapjas dat je bent, I like you already.' Hij grijnsde even. Wel, die kon blijkbaar tegen een grap. Geen idee of hij ook tegen mensen kon die de helft negeerden van wat hij zei, maar dat zou ik wel uitvinden op het moment.
Hij begon de namen op te sommen van wie er allemaal moest zijn en veegde ondertussen alles van het bord af. Daarna gaf hij de opdracht om 20 rondjes te beginnen lopen nadat we onze naam gezegd hadden. Ene Wren mocht al beginnen, zei hij, en toen een blauwharig meisje begon te rennen, had ik dus wel door dat zij Wren was. Goed, wist ik toch al één naam. Daarna begon Aubree met lopen, dan Kaoru, Esmira - die zei dat ze waarschijnlijk niet zo ver zou raken. Aww, wat zielig nou. Wat was er gebeurd, was ze net ergens tegengelopen? Ik had ooit al eens moeten lopen met een kogel in mijn been. Niet dat het zo fantastisch goed ging, nee, maar ik was ook niet gestopt omdat ik niet meer kon. Best ook maar, want anders stond ik hier vast niet meer.
'Jewel Summers,' zei ik toen, terwijl ik van de muur afging en het rennen inzette. Ik begon niet te snel, aangezien 20 rondjes niet niets was. Ik wou het graag volhouden tot het 20e rondje zonder te moeten beginnen wandelen. Dat zou alleen maar tonen hoe zwak ik was. En zo zou ik mezelf nooit laten overkomen.

Gym was leuk, lekker met ballen smijten, goals scoren, gegil dat door de hele gymzaal echode. Energie kwijt raken zonder dat het erg was. Helaas was iedereen wel ontzettend saai bezig, met netjes op de bankjes zitten en elkaar begroeten. Poeh, het was lastig om stil te blijven zitten en niet met de bank te gaan schudden in de hoop dat er iemand schrok.

Gelukkig begon de les nadat nog drie meiden hun entree gemaakt hadden. De Ivanokov begon te praten, las de namen voor, ehh wat? Dit was een beetje awkward, hij grijnsde maar wat, ongemakkelijk. Grapjas, jezus, in welke eeuw leefde deze gast? Dat woord was nog muffer dan Savador's stinksokken. Dus sprong hij maar overeind, zodra Wren het startsein kreeg. Wacht, 20 rondjes toch? Allen's hoofd racede om te schatten hoe veel dat was, de gymzaal was niet al te gigantisch, maar alsnog, twintig keer in de rondte? Dat.. was een miscalculatie, dat kon de spierbonk niet menen. Gingen ze niets anders doen dan rondjes sjokken deze les? Jeez, dan had hij net zo goed niet kunnen komen. Hij wilde leuke dingen doen, joggen was het saaiste van het saaiste, zeker als je rondjes liep. Dan was je net zo nutteloos bezig als een hamster in zijn rad. Allen voelde jaloezie jegens Charlie die nu vast nog in zn bed lag te snurken.

Nou, gaan met de banaan dan maar. Al had hij niet echt zin om die hele opdracht te volbrengen. ''Nou, m'n naam heb je goed geraden en gezien mijn leeftijd ga ik die 20 rondjes denk ik niet redden nee.'' Hij steunde even, legde zijn hand op zijn gebogen rug alsof hij kromgetrokken liep maar vertrok dan gauw. Hij wilde grote smurf inhalen, die een headstart gehad had. Met het voordeel dat hij langere benen had wist hij dat zonder al te veel moeite voor elkaar te krijgen en het feit dat hij elke hoek ietwat afsneed ook wel. Oh en het feit dat Wren ietsje op hem leek te wachten. Zo bleef hij naast haar lopen, daarmee besluitend dat hij de rondjes die zij al had gelopen ook wel bij de zijne op kon tellen. Anders waren ze straks ongelijk klaar!

Wren miste enkel nog een snor om een maffiabaas te verworden, die serieuze moordoogjes waren gewoon té grappig. ''Maar Wrennie, ben jij dan niet gewoon een braverik?'' vroeg hij verschrikt. Gásp. Hij verlaagde het volume van zijn stem wat en keek haar samenzweerderig aan: ''Kijk, je moet gewoon lief beginnen, iets schadeloos. Daarna kun je altijd nog propjes gooien, of in dit geval van die uhh, trefbalballen.'' Ze sloegen weer het hoekje om, dit was rondje hoeveel? Zeven? Acht? Laten we daar 10 van maken. ''Kom op, Wren, we moeten er nog 10, uh, 9 nu!'' sprak hij, hopelijk binnen gehoorsafstand van de docent. Daarna was het weer even tijd voor serieuze zaken. ''Tip twee: Wees gewoon een genie. Maar voor deze ene keer mag je wel met me samenwerken. Partners-'' Sjoksjok, met een onschuldig lachje langs de docent. Dat was ongeveer 13, plusminus, naar boven afgerond. Nog hmmm, zes dus? Op deze manier viel twintig wel mee en konden ze hopelijk gauw iets écht leuks gaan doen. Want rennen was stom en telde niet als gym. ''In crime?''

Hahahahaha, zij had een voorsprong! Zij mocht eerder weg dan de rest! Maar twintig.. Wren zuchtte even. Zouden twintig stappen ook tellen? Het duurde niet lang voordat iedereen begon met rennen, nadat ze hun naam gezegd hadden. Meneer de gymleraar was wel een beetje vreemd, hoor. Dat hij nu zo'n body builder was, betekende niet dat zij zo'n eind kon lopen met haar tengere lichaampje en haar povere wilskracht (voor gym). Wren was echter wel geïnteresseerd in de verwikkelingen die zich voordeden. Ze jogde op een heel rustig tempo, dat nog wat rustiger werd toen ze Allen probeerde naast haar te krijgen. Kom op, dit was een gouden kans. Ze moest braaf zijn, maar deze leraar uit de vorige eeuw probeerde mee grappig te zijn en als ze dan tenminste een beetje kon klooien, dan.. dan was ze gered! Okay, nu moest ze alleen Allen hierbij zien te betrekken want hij was goed in de.. wat onschuldigere pranks? Mensen zagen Wren meestal als een beetje provocerend. Ze prankte ook vooral gemeen, niet per se voor de algemene lol. En dat zou waarschijnlijk niet geaccepteerd worden. Tijd voor een drastische change of tactics!

Ben je dan geen braverik? Wren rolde met haar ogen en knikte, terwijl haar hele gezicht dat tegensprak. 'Natuurlijk! Ik doe niets liever,' zei ze. Haar neus zou nu waarschijnlijk gaan groeien, maar dat risico nam ze maar even voor lief. Snel begon ze haar vraag aan Allen te stellen, die gelukkig wel doorhad dat hij naast haar moest blijven joggen, omdat er anders nare dingen zouden gebeuren. Ze wist niet zeker of hij het laatste doorhad, maar daar hoefde hij nu ook niet achter te komen. Hij was er netjes.
Oh, daar kwam de samenzweerderige blik. Tijd om de aandacht te focussen. Ondertussen renden ze gewoon door. Hoeveel rondjes zouden ze zitten? Vast al over de twintig stappen. Lief beginnen. Wren fronste even, keek twijfelend. 'Hoe pest je lief?' vroeg ze, zacht. Ze snapte er nu al niets meer van. Was het doel dan niet dat de tegenpartij huilend weg zou lopen? Dat zou ze nu even niet hardop zeggen, want mocht iemand hen horen.. Oh, hij riep wat naar haar, best hard. 'Negen nog? Ik dacht dat we verder waren,' zei Wren, lachend. Dit werkte beter, als je gewoon alle rondjes bij elkaar optelde. 'We mogen toch wel een beetje naar boven afronden?' Yeah, right, alsof dat nog niet gebeurd was, mevrouw.

'Maar, uitleg?' zei ze, weer wat zachter. Wees een genie? Hierbij kwam er een veel te grote grijns op Wrens gezicht, vooral toen Allen zei dat ze déze ene keer met hem samen mocht werken. 'Een genie ben ik al, maar het is me een eer,' zei ze, zacht. 'Partners in crime,' bevestigde ze, zodra ze langs de leraar was. 'Hoeveel rondjes nog?' vroeg ze daarna, weer gewoon hardop, aan Allen. Ondertussen begonnen de radaren in haar brein te werken. Ze mocht dus met trefballen op mensen gooien en ervoor zorgen dat het lief en leuk bleef, dus niemand moest gewond raken. Het kon niet te opvallend natuurlijk, maar ze kon het wel doen. Daarbij zou Allen haar helpen en ze zou proberen zich heel erg in te houden! Normaal had ze al begonnen met mensen uitlachen om de manier waarop ze renden, meestal maakte dat er wel een paar boos. Hoe dan ook; code word sweet en daar moest ze zich aan houden!

Na een tijdje begon iedereen te rennen, sommigen wat sneller dan de anderen. Ivan had alle mensen die aanwezig waren aangevinkt en zo kon hij met een lichte spreuk naast de namen hun afbeeldingen erin branden. Het waren maar simpele robotfoto's zoals je ze wel kon noemen, maar het was genoeg voor Ivan. Een kleine zucht ontsnapte zijn mond toen hij ontdekte dat hij weer honger kreeg, ook al had hij nog maar net een halfuur geleden gegeten had. Zijn blik ging richting Allen en Wren die een conversatie aan het houden waren. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij een woord opving. Trefbal, perfect, dat konden ze doen. Ivan wandelde richting de bak trefballen en haalde er vijf uit die hij exact in het midden van de zaal legde. Esmira zette zich neer op de bank en eenmaal Ivan klaar was hurkte hij voor het kind neer. “Lukt het niet meer? Dan ga ik even moeten zien of je wel gaat kunnen meedoen met trefbal, want ik weet dat mensen graag goed hard gooien. Als je niet mee wilt doen, dan speel ik wel in je plaats,” zei Ivan met een vriendelijke glimlach toen hij weer recht stond.

Ivan keek naar diegenen die aan het lopen was en eentje die aan het wandelen was. Het ging nog best goed, de leerlingen waren half niet zo erg als diegenen waar hij in de vorige school stage aan mocht geven. “Goed, als iedereen klaar is, mag je stretchen en gaan we trefballen, sommige mensen lijken dit geweldig leuk te vinden en is ook een perfecte afsluiter voor deze les. Dus jullie mogen twee teams maken en we spelen trefbal tot het einde aan de les,” zei hij. “Het gaat als volgt, jullie rennen naar het midden op het fluitsignaal en jullie proberen een bal te bemachtigen en ja iedereen kent trefbal, als je de bal van de tegenstander kan vangen, mag de minst recentste geraakte gewoon terug mee doen. Dus team 1: Wren, Esmira, Allen en dan team 2: Jewel, Kaoru, Aubree. Zet je met je groepje elks aan één kant.”
Zodra iedereen op zijn plek stond floot hij, trefbal kon beginnen.

Laat het aan de persoon over of hij geraakt word of niet. Jullie hebben weer een week om te reageren :]

Bah, wie had ooit hardlopen uitgevonden, wat een ei. Het was net zo nutteloos als een hamster in zijn wiel of zo’n paard in een ronddraaiend carrousel. Je liep en liep.. Zonder ooit iets te bereiken in je zielige leventje. Andere sporten hielpen ook niet echt een levensdoel te bereiken, maar waren tenminste leuk!

Gezellig jogde hij naast zijn partner in crime, aan de binnenkant natuurlijk, want afsnijden. Waarom extra lopen, als je ook uh… niet kon lopen? 'Hoe pest je lief?’ Hij wilde lachen, maar het werd hem duidelijk: Ze meende het gewoon. Moest hij nou een theorieles geven over grappen maken, trollen, pesten en plagen? En alle verschillende gradaties daarin ook nog. Durr. ‘Ik kan het niet echt uitleggen, maar mensen slaan of zomaar laten struikelen hoort er in ieder geval niet bij,’ waarschuwde hij haar. Hij was niet van plan nog een keer haar slachtoffer te worden. In de gymzaal op je bek gaan was nog pijnlijker dan als het op de grasmat gebeurde.

‘Hmm, laten we er nog twee doen,’ stelde hij voor. ‘Maar dan iets langzamer, alsof we al moe zijn van het vele lopen.’ Tactics, man. Terwijl ze daar mee bezig waren schalde Ivanokovsch stem door de ruimte. Dude, gillen was echt niet cool in een gymzaal, dat echode als de pestpokken. Stretchen en trefballen? Oh, wat toevallig. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij Wren aan, vooral toen de spierbundel aangaf dat hij het koos omdat mensen het zo leuk leken te vinden. Wow, dat moest haast wel op hen slaan. Stom, hij had zelf liever iets van kegelroof gedaan. Of voetbal natuurlijk, laten zien hoe goed Bree hen gedrild had.

Halverwege hun twintigste rondje hield hij Wren tegen, begon met wat van de strekoefeningen die ze op training ook gedaan hadden. ‘Wren, we moeten die ballen krijgen… Weet je wat?’ Hij verlaagde zijn stem tot een fluisterend samenzweerderig toontje. Hij had het perfecte idee, om lekker tegen de bedoeling van het spel in te gaan. En eerlijk is eerlijk, met z’n zessen trefballen was niet heel spannend. Dat was zo voorbij. Het enige wat dat leuker zou kunnen maken was als ze forten van matten mochten maken voor het trefballen. Maar dat zou niet gebeuren, dus moesten ze het zelf maar leuk maken. ‘Mijn voorstel: Alle ballen op onze teamgenoot, állemaal. Ik ren wel naar voren om er een of twee te pakken, dan gooi ik ze naar jou toe, ja? Kan je een beetje mikken?’

Allen ging op de lijn staan, misschien net een beetje erover heen, alle beetjes hielpen bij een sprintje. En zodra Ivankop zijn fluitje in zijn mond stak zette hij zich af, sprintend voor zijn leven, een stuk sneller dan hij bij het inlopen gewaggeld had. Hij had het geluk dat hij redelijk lange benen had en bereikte zo het midden waarbij hij twee ballen weggriste en de ene onmiddellijk op Wren afvuurde. ‘Vang!’ met de andere bal in zijn handen nam hij gelijk weer wat afstand van de middenlijn, er was geen reden om een levend doelwit te zijn. Hij drukte zijn bal een beetje in en keek in het rond. Dan gooide hij, met een klein boogje, de bal naar Esmira (als die mee doet, anders naar Ivan). Niet te hard, dat zou lullig zijn, maar hopelijk zo dat ze hem niet kon vangen. Wat was hij toch een goede leerling.

Twintig rondjes leek veel, maar toen hij eenmaal bezig was viel het wel mee. Op een rustig tempo was het wel te doen, tenzij je gewond was natuurlijk. De jongen wierp een blik op Bree, omdat hij nog steeds bezorgd was. Sowieso was het clubje mensen van deze gymles niet allemaal zo sportief en actief. Alleen Allen was misschien net zo springerig als hij, maar die had bij voorbaat al wat tegen verplichtingen, dus overtrad de regels en smokkelde altijd. En Wren deed gezellig mee. Kaoru grinnikte even; die twee samen in een les was een feest maar ook een probleem. Dat laatste gold vooral voor de leraren.

Nadat hij klaar was met zijn rondjes rekte hij wat. Eerst zijn armen en dan zijn benen, meer leek hem niet nodig deze les. Toen nam de leraar het woord weer en vertelde dat ze trefbal gingen doen. Oké, dat was wel cool. Alleen ze waren maar met z’n zessen, was dat niet een beetje weinig? Hij legde wat spelregels uit en vertelde de teams. Drie tegen drie.. Ach, ze zouden er vast wel iets leuks van maken! Hij zat in ieder geval bij Aubree, die altijd wel gezellig was. Al was ze wel gewond, dus zou ze rustig aan moeten doen. Hij besloot haar tijdens het spel een beetje te gaan beschermen als er harde ballen naar haar gegooid werden; als hij die opving was er niks aan de hand. Het andere meisje dat in zijn team zat –Jewel-, kende hij niet en hij had ook geen idee hoe sportief en actief ze was. Het maakte hem geen bal uit als mensen niet konden sporten, je was er nou eenmaal goed in of niet, maar als je sportief en actief meedoet dan maak je dat helemaal goed. Het gaat tenslotte om het meedoen! Hij waardeerde het erg als mensen hun best deden, want meer dan je best kun je toch niet doen. Het zou vast een leuk potje worden.

De jongen liep naar zijn plek, klaar om naar te ballen toe te rennen. Wacht, VIJF ballen?! Jeez wat veel, zeker als je maar met z’n zessen speelt. Kaoru keek naar de andere kant van het veld, waar Allen ook klaar stond om te sprinten. Vervolgens gleed zijn blik naar de leraar, die toen floot. Snel rende hij naar het midden van het veld toe, waar de ballen lagen. Hij greep naar de dichtstbijzijnde ballen en wist er twee te pakken met z’n handen en de derde schopte hij naar Jewel. Allen wist de andere twee te bemachtigen en beide jongens namen gelijk wat afstand van de middellijn. Een van de ballen die hij in z’n hand had gooide hij zachtjes naar Bree, zodat ze ook mee kon doen. Hij probeerde toen oogcontact te maken met zijn teamspelers met de bedoeling dat ze straks allemaal tegelijk konden gooien. Want het was tenslotte een teamsport.

Je mocht mensen niet laten struikelen enzo? Wren fronste, keek zeer bedachtzaam naar Allen terwijl hij haar duidelijk probeerde te maken wat ze níét moest doen. Maar dit deed ze al haar hele leven! Er had nog nooit iemand over geklaagd. Nog twee rondjes? Wren haalde haar schouders op en zuchtte. 'Nog twee? Maar ik zou zweren dat we er al twintig gedaan hadden!' Ze ging, net als Allen, langzamer lopen, tot Ivankoniondov ofzo riep dat ze gingen stretchen en trefballen. Joechei.
Stretchy stretchy! Wren was nog volop aan het nadenken wat ze allemaal kon doen, daarom was ze niet per se actief bezig met het ruïneren van de les. Allen was vandaag haar leermeester en zowaar een genie! Dat had ze niet helemaal verwacht, maar het maakte het veel leuker. Ze had niet verwacht dat ze van iemand een andere vorm van plagen zou leren. Dit waren openbaringen voor haar!

'Deal,' antwoordde ze, bijna meteen. Een schittering in haar ogen gaf aan dat ze het helemaal begrepen had. 'En natuurlijk kan ik mikken!' riep ze uit. 'Ik ben pro propjes gooien, duh,' zei ze. Het ergste was dat ze dat meende. Ach, ze had altijd de tijd wel weten te verdrijven tijdens lessen. Ivankdofeh had de teams ingedeeld, maar Esmira kon niet meedoen, dus dan zou hij zelf wel meedoen, toch? Veranderde niets aan de tactiek. Wren bleef een beetje achter en zodra het startsein klonk bewoog ze dan ook nauwelijks. Allen kreeg het voor elkaar twee ballen te pakken voordat Kaoru de rest pakte. Jeez. Wel veel ballen voor zo'n kleine groep! Daarnaast, met z'n zessen spelen was het saai. Zeker als de leraar erin zat. Ze wilde ook niet op Aubree gooien, die leek niet zo lekker. Dus.. Stick to the plan! Allen schoot gelijk al een bal naar haar toe, die ze gelukkig wist te vangen. Zodra Allen de bal naar Ivankovno gooide - inclusief lullig boogje, zo mooi - gooide zij ook. Een beetje laag. Té laag. Mikken op de benen? Nee hoor. Pas toen de bal bijna bij hem was riep ze wat: 'PASS,' gilde ze, specificeerde ook niet naar wie ze het gooide. Haha. Kijken wat er zou gebeuren.

'ALLEN. MEER TREFBALLEN PLEASE,' riep ze daarna naar de jongen, terwijl ze haar positie wat veranderde om aanvallen van de andere kant te ontwijken. Het was niet helemaal de bedoeling er nu pas uit te gaan, dat kwam over twee minuten wel. Eerst nog wat lollig op elkaar mikken. Als Ivankohov geraakt werd, kon ze gewoon op Allen mikken of kijken of de regels toestonden dat je jezelf eruit gooide. Haha, wie weet! Nu wachtte ze echter op een kans om aan meer ballen te komen, terwijl ze het team aan de andere kant in de gaten hield. Wat een challenges allemaal! Even probeerde ze oogcontact te maken met Allen, om te verifiëren of het plan nog steeds het plan was of dat er behoefte was aan teamoverleg. En of hij er ook lol in had, natuurlijk. Maar daar ging ze eigenlijk wel vanuit!

Een twee drie in, een twee drie uit. Een twee drie in, een twee drie uit. Onder haar lagen kleding en verband ging een vrijwel vlakke borst op en weer neer, op en weer neer. Haar longen vulden zich met de vochtige lucht van een sportzaal, die half smaakte naar zweetvoeten en half naar ander lichaamszweet. Dat van anderen en dat van haar zelf, want na rondje zoveel (ze had het na vijf maar opgegeven, van dat hele tellen kwam niks als je je adem in de gaten wilde houden en dat wilde ze want, wel, het leidde haar af van de pijnscheuten door haar borst) was haar lichaam warmer dan het zou moeten zijn.
Die warmte probeerde haar lichaam kwijt te raken door zweet en ondanks dat ze het met een simpele beweging van haar hand van haar lichaam af kon sturen, negeerde ze het plakkerige gevoel. Er zou toch alleen maar meer voor terugkomen en bovendien, waar zou ze al dat water laten? Op de grond? Ew.
Het meisje keek terug toen Kaoru een bezorgde blik op haar wierp, glimlachte kleintjes. Het was fijn dat iemand bezorgd was. Maar ze redde het wel. Ze was immer al op ronde – eh, ohja. Vergeten. Ronde elf ofzo. Achter zich hoorde ze dat Allen en Wren nog maar twee rondjes moesten, dus dat was wel realistisch. Met het tempo wat ze nu had zou ze inderdaad wat rondjes achter liggen.

De leraar riep hen bij elkaar terwijl ze aan haar twaalfde rondje begon en lachte binnensmonds. Twintig rondjes, her ass. Als hij zelf al niet het geduld had om hen die rondes uit te laten lopen, dan kwam er van de rest van de les waarschijnlijk ook niet veel meer terecht. Maak een schema en houdt je eraan, zelfs als dat schema een verpropt stukje papier waar met potlood wat oefeningen op gekrabbeld staan is. Dat was haar techniek.
Hij legde de principes van trefbal (die iedereen kende, c’mon) uit en deelde de teams in. Cool, ze had Kaoru. Onbewust beschouwde ze zichzelf nu alweer als een leider, iets waar ze zodra ze zich er bewust van werd echt aan zou moeten werken – het kon nog naar d’r hoofd stijgen, dat hele leiden van een voetbalteam. Ook het stille zwartharige meisje met de edelsteennaam zat in haar team.
De hoeveelheid ballen was groot in vergelijking met de hoeveelheid spelers, maar ze ging zich er niet druk over maken – all the more guns to kill ya with, was haar mentaliteit. Tegen Allen en Wren hoefde ze niet per sé aardig te zijn (ze kenden haar toch al, met d’r iets te fanatieke attitude) en Master Ivan? Die moest ook wel tegen een stootje kunnen. Kaoru speelde haar een bal toe, die ze met twee handen ving. Haar vingers zonken in de zachte bol.

Haar paarse ogen vingen die van Kaoru en ze knikte naar Allen, waarna ze haar arm zo ver naar achteren trok als mogelijk was, en wierp. Zo hard als ze kon. Op Allen, die om de een of andere reden Ivankov stond te bekogelen – ach, ’t was zijn eigen schuld dat hij zich zo open liet.

Esmira had besloten niet mee te doen, dus werd Ivan de invaller. Gelukkig maar want hij wilde niet verveeld van de zijlijn toekijken hoe iedereen ballen naar elkaar gooide in de hoop oftewel diegene te raken, of ze uit balans te brengen dat de andere een open kans had. Geweldig was het, trefbal, een van de meest geweldadigste spelletjes die hij had kunnen bedenken dankzij de hulp van twee leerlingen aan wiens kant hij nu stond. Hij blies op zijn fluitje en de match kon beginnen, Allen spurtte meteen naar voren, greep niet één maar zelfs twee ballen. De ene vloog naar Wren, de andere naar Ivan, die het zonder enige problemen ving met één hand. De andere vloog ook meteen zijn richting uit, terwijl er veel te hard door Wren “PAS” geroepen werd. Ivan liet de bal aan zijn voeten, sinds hij de gefocust was naar wie hij zou gooien. Zijn blik ging over de drie personen, waarvan er eentje geblesseerd was. Een grijns verscheen op zijn gezicht. “Mensen van je eigen team eruit gooien gaat jammer genoeg niet voor deze keer. Volgende keer zie ik het wel zitten om een eigen spelvorm er van te maken,” zei hij richting zijn beide teamgenoten waarvan hij goed genoeg wist dat ze hielden van mensen te trollen zoals ze het in deze tijd zouden noemen. “Allen, opletten” zei hij als teken dat er bal richting Allen ging en Ivan focuste zich weer. Kaoru had geen bal, dus hij was het ideaalste doelwit dat je je maar kon wensen. Haast onzienbaar likte hij zijn lippen en hadden zijn ijsblauwe ogen een ondeugende blik van een vijfjarige gekregen die iets zou mispeuteren.

Ivan schoot in actie, de vloer piepte onder de snelheid waarin hij handelde en in een kort moment stond hij aan de lijn van kegels die hij had gezet, de bal smijtend richting Kaoru, gemunt op zijn borstkas. Eenmaal de bal was gegooid keerde hij weer naar achteren zo snel hij kon, zijn rug niet naar zijn tegenstanders draaiend, anders was het wel veel te gemakkelijk. De tweede bal die hij aan zijn kant had laten liggen, raapte hij op en gooide hij naar Wren. Een kleine glimlach verscheen op zijn gelaat terwijl hij keek of hij Kaoru wel geraakt had.

Jullie hebben weer een weekje tijd om te posten

Gelijk chaos, bam! Beide worpen misten, om de een of andere reden had Ivan ogen in zijn achterhoofd, terwijl die in zijn voorhoofd nog functioneerden. En hij leek een statisch veld om zich heen te hebben waardoor haar goed gemikte bal niet tegen hem aankwam, maar alleen voor zijn voeten. Hallo. Ze kon wel gooien. Haha grapje zeker, hij zei dat hij het niet erg vond om een spelvorm ervan te maken dat je je eigen teamgenoten afgooide? Maar dan was er geen lol meer aan! Wren vond het spel nu eigenlijk al niet meer grappig. Ivankdhoeg kon net zo goed in zijn eentje dit gaan doen tegen die arme leerlingen daar, zij had daar niet zoveel mee te maken. Als hij niet afgegooid wilde worden. En op Allen mikken was vandaag niet helemaal de bedoeling, aangezien ze partners in crime waren. Dus wat was er dan nog leuk aan deze les?

Ivan ging op Kaoru gooien en Wren zorgde ervoor dat ze ook een bal bemachtigde, die ze echt met het meest inspiratieloze worpje ooit richting Kaoru en Ivan gooide. Wie het ook zou raken, of het al iemand zou raken. Het boeide haar niet. Ze kon net zo goed met haar luchtmagie de ballen die op haar afkwamen stoppen, maar dit spel boeide haar niet meer zo. Ze bleef toch een beetje meedoen, door op verschillende mensen te mikken. Maar om eerlijk te zijn vond ze hier helemaal niets meer aan. Vooral niet omdat Ivankoonov de hele tijd zijn best deed populair te doen ofzo, het irriteerde haar. Leuk dat ze de les mocht verpesten! Ze had wel iets meer verwacht.

Haha, opnieuw een bal! Wren mikte nu op Aubree, die op Allen wilde mikken. No way dat ze alleen met Ivanhoh over zou blijven hoor. Ze speelde nu een normale bal, die ook met een normale boog en snelheid op Aubree afging. Zag het er tenminste uit alsof de vorige per ongeluk was geweest. Wren zuchtte even en rekte zich uit, voor ze wat bewoog. Hoe meer je verplaatste, hoe lastiger je te raken was, toch? Niet dat het haar zoveel kon schelen. De regel was toch dat je weg mocht als je geraakt werd? Kon ze meteen naar de kleedkamers en hasta la vista. Het meisje keek nog naar een bal die voorbij rolde, deed er verder niets mee. Nee, niet elke kans was er eentje die je moest grijpen. Daarbij zou ze waarschijnlijk geraakt worden als ze bukte.

Gelukkig, Aubree had zijn bal gevangen en leek te snappen wat hij bedoelde. Allen zou hun doelwit worden. Tegelijk met Bree haalde hij zijn arm naar achteren en wilde hij naar de roodharige jongen gooien, maar toen zag hij vanuit zijn ooghoeken de leraar die klaar stond om op hem te gooien. Kaoru liet zijn bal los, maar door de afleiding was zijn richting van gooien niet meer zo goed en kwam zijn bal een beetje slapjes in de buurt van Wren. Maar tijd om te kijken waar zijn bal terecht was gekomen had hij niet, want hij moest voor Ivan’s bal uitwijken. Een snelle beweging naar rechts zorgde dat de bal langs hem heen suisde en hem niet raakte. Maar het was wel een harde bal geweest en Kaoru keek naar de leraar, die er erg onstuimig bij stond. Het was dat hij op hem gemikt had, maar als hij die harde bal naar Aubree had gegooid had Kaoru het hem dat niet vergeven.

Vanaf de andere kant kwam een bal aan van Wren, maar deze kwam best zwak naar hem toe en kwam ergens voor hem op de grond. De jongen bukte om hem op te rapen, maar toen hij gehurkt op de grond zat voelde hij zijn buik protesteren. Een mengsel van kriebels en tintelingen met een vleugje misselijkheid. Ah nee hè, dit was niet het moment! Hij had het ook helemaal niet aan zien komen. Maar daar ging hij al en hij voelde zich een beetje lichtjes worden. Een paar seconden daarna was zijn bewustzijn weer terug en zat hij op de grond. Maar niet als mens zoals daarstraks –en zoals normaal-, maar dit keer als hond, tussen het hoopje kleren dat hij net aan had gehad. Behalve zijn onderbroek, want die hield hij op wonderbaarlijke wijze altijd aan als hij terug veranderde in een mens, godzijdank. De zweetlucht die in de gymzaal hing prikte in zijn neus en het gepiep van de gymschoenen op de vloer was tien keer erger. Leuk, zulke versterkte zintuigen. Even nam hij de tijd om weer te wennen aan zijn hondvorm, maar toen zag hij de ballen die over en weer vlogen. JAA BALLEN. In één klap was hij de hele situatie vergeten en nam zijn intuïtie het over. Hij rende naar het midden, sprong in de lucht en ving een bal. Gelukkig was deze zacht en zonken zijn tanden erin, dan kon hij ze tenminste niet kapot maken. OH NOG EEN BAL. EN NOG EEN. Meteen liet hij de bal los die hij in zijn bek had gehouden en rende naar ballen toe die op de grond lagen, in het veld van de tegenstander.

Als een enthousiaste puppy rende Kaoru-hond heftig kwispelend van bal naar bal en probeerde ze allemaal tegelijk mee te nemen in zijn bek, wat natuurlijk niet ging. Toen kreeg hij dat door en nam er eentje in zijn bek, om vervolgens rondjes te gaan rennen tussen de velden. Zou er iemand zin hebben om te spelen?

Sawry ._.

Whoepdiedoe, balletje richting de docent die het blijkbaar een goed idee vond om het magere Esmira meisje te vervangen. Kijk, dat snapte hij best, maar dan hoefde je je toch niet zo erg aan te stellen? Iefje nam het allemaal zo serieus. Het was zijn vakgebied natuurlijk, maar iedereen geloofde al dat hij buff en gespierd was, dan hoefde hij niet zo fanatiek te gaan spelen. Alleen al daarom verdiende hij het bombardement.

Wren die iets riep, een eis om meer ballen alsof hij haar sloof was in plaats van haar geweldige partner in crime, zij kreeg haar zin mooi niet. Als reactie vloog zijn blik in haar richting, maar werd onderschept door een bal die op hem af kwam suisen. Met een behoorlijke snelheid maakte zijn buik kennis met de trefbal en instinctief kromp hij in elkaar, zijn armen omhoog brengend, wat als gelukkig bijgevolg had dat de bal gevangen werd. Oeff. Maar er was nog niemand af. Toch?
Misschien moest er nu iemand van de tegenstanders weg ofzo? ''Wat nu?'' vroeg hij zich even af, maar eigenlijk boeide het hem ook geen ene drol, gewoon hoppa gooien die handel. Ivan leek een soort supersensoren te hebben, ogen in zijn rug zoals normaal gesproken alleen aan moeders van irritante kinderen voorbehouden was. Dus rechtstreeks op hem gooien was voor nu even een no-go.
''Your wish is my command, Maraz,'' kondigde hij aan, de bal zo hard mogelijk omhoog smijtend. Met een luid kabaal dreunde die tegen het plafond, waarna die weer naar beneden vloog richting Wren. Lawaai maken, zou Ivan dat ook zo leuk vinden als gooi-je-team-af-trefbal? Zodra hij oogcontact maakte met zijn blauwe teammaatje rolde hij met zijn ogen; een spel waarbij je teamgenoten af kon gooien... dan had je toch helemaal geen teams meer, maar eerder een rogue chaos waarin ieder voor zich speelde?

Nou, dat ze momenteel niet tegen hun eigen teamleden speelden maar tegen de tegenstander -zoals het woord al verraadde- was wel duidelijk toen Ivan een killerbal op Kaoru af gooide. Allen stond er daadwerkelijk even stil van te kijken, een whut-face. Fanatiek zijn was één ding, maar zo hard gooien was gewoon fucked up. ''Duuuuude,'' mompelde hij, toen de impact van de bal duidelijk te horen was tegen de achterkant van de gymzaal. Kaoru leefde nog, maar was een moment later verdwenen. En een hond kwam te voorschijn. Epic, dat was pas een plottwist. Allen gooide nog een bal richting Ivan, dit maal richtend op diens kuiten, zoals Wren eerder had gedaan, maar focuste zich voornamelijk op Kao-dog die helemaal gek werd.

Lachend verliet Allen hun 'speelhelft', het spel sloeg toch al nergens meer op, en zocht een nog intacte trefbal. ''Hier, doe er eentje midair, Kaoru!'' Vrolijk slingerde hij die omhoog, wederom tegen het plafond aan knallend. En nu hopen dat de lichtblonde fluffbal in staat zou zijn de bal in een sprong te vangen. Dat zou geweldig zijn.

PROFILE MAGICIAN

» Muziek les 1; Introductie
» Introductie'les': Group A.
» Introductie + basisles
» Een kleine her-introductie
» Link introductie pagina

[GYM] Introductie

[GYM] Introductie

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen