Het duurde en het duurde maar. Wanneer zou ze een bal krijgen? Wren tikte met haar voet op de grond en deed geen enkele poging om iets te ontwijken of nuttig bezig te zijn. Ze WACHTTE op de bal die ze geëist had en ze ging nergens heen voor het ding ook in haar richting kwam. Oh, daar kwam het dan eindelijk! Wren hoorde Allen haar achternaam schreeuwen en ze keek opzij naar de jongen, die een bal gooide en haar daarna aankeek, met zijn ogen draaide. Tja. Daar was ze het wel mee eens. Wren haalde in een vragende beweging haar schouders op en schudde haar hoofd. Wat moest ze dan zeggen? Deze gymles was echt een lachertje, al had ze wel lol en deed ze op zich wel mee. Vond zij.

Ah, Aubree werd niet geraakt door haar bal. Boeiend. Ze had niet eens echt gemikt. Wren zag hoe het meisje de bal ontweek en toen herinnerde ze zich de bal die Allen gegooid had. Het ding was al met een hoop lawaai tegen het plafond gekomen, dus het zou wel op zijn lange weg naar beneden zijn. Het meisje keek omhoog en.. haar aandacht werd direct weer naar beneden getrokken toen Kaoru een hond werd. Wat? Ha, dat was hilarisch! Het meisje wilde net wat zeggen toen er een POK te horen was en Allens bal haar vol bovenop haar hoofd raakte.
Haar onbewuste maakte een keuze tussen twee reacties: of over haar hoofd wrijven en met een woeste blik naar Allen toelopen om hem een mep te verkopen, of een iets dramatischere reactie. Ze koos voor de tweede, natuurlijk. Het projectiel wat haar geraakt had mocht dan wel een trefbal zijn, zacht en fluffy, maar hij was nog best hard aangekomen. Dus nog geen twee seconden nadat de bal van haar hoofd afgestuiterd was zakte Wren bijna instinctief door haar knieën en werd haar lichaam zwak. Het was niet helemaal een bewuste keuze, haar lichaam besloot gewoon dat een flauwval reactie de gepaste actie was op zo'n aanval. Misschien was het wel evolutionair bepaald, omdat roofdieren niet meer geïnteresseerd zijn in een dode prooi ofzo. Kunnen ze niet meer mee spelen.

Het meisje zakte op haar knieën en plofte toen op de grond, iets harder dan ze zelf gewild had. Het ergste was dat ze het niet helemaal controleerde, dus dat het er ook uitzag alsof haar brein echt zichzelf uitschakelde door de klap. Het had ook wel hard geklonken en haar hoofd bonsde wel licht; maar kom op, het was een trefbal. Wren lag ondertussen op de grond en probeerde een beetje te reconstrueren wat er gebeurd was. Ze bewoog niet; lag stil op de grond met haar ogen dicht. Okay, dus ze deed nu alsof ze soort van KO was door die bal? Prima. Moest ze het wel even volhouden. Ze ontspande haar spieren, zodat ze er nogal slapjes bij lag. Over een paar minuten zou de vloer rot liggen, maar voor nu was het wel lekker koel.
Het geblaf en het gegil ging nog even door en Wren bleef liggen, tot ze Ivan hoorde zeggen dat iedereen mocht vertrekken. Even wachtte ze nog, om te kijken of mensen haar op wilden tillen ofzo. Na een minuut echter, drukte het meisje zich opeens op van de vloer en liep richting de kleedkamers. 'Prettige dag, Master!' zei ze, terwijl ze nog even aan haar hoofd voelde, maar er verder prima bij liep. Nou, dat was de gymles weer. Byebye!

Zijn energie was niet te stoppen, dus hij ook niet. Waarom wist hij niet, maar daar stond hij nu niet bij stil. En later was er nog tijd genoeg om zich te schamen over wat hij allemaal als Kaoru-hond had uitgevoerd, maar voor nu was het alleen maar leuk. Tenminste, als iemand met hem mee deed. En gelukkig, daar kwam Allen al lachend aan. Leuk! Kaoru kwispelde vrolijk met zijn staart en kontje heen en weer en blafte. Toen gooide zijn roodharige teamgenoot een bal in de lucht en riep dat hij hem moest vangen. Pff, eitje. Nadat de bal tegen het plafond aan knalde en de zwaartekracht zijn werk deed, zakte Kaoru-hond een stukje door zijn poten en sprong omhoog. Hij ontmoette de bal in de lucht en greep hem en landde daarna weer op de grond. De jongen in dierenvorm zakte door zijn voorpoten richting Allen en daagde deze uit de bal van hem af te pakken. Hij sprong een beetje van links naar rechts zodat hij geen gemakkelijk doelwit was voor de jongen en dook opzij zodra hij dacht dat Allen een poging deed om de bal te pakken.
Na even een tijdje om de ginger heen te hebben gesprongen was het nu tijd om de jongen toch zijn opwarmrondjes af te laten maken. Kaoru-hond had genoeg van het om Allen heen dansen en begon nu weer wat rond te rennen, in de hoop dat zijn maatje hem achterna ging.

Toen ontdekte zijn blik Aubree, die op de grond was gaan zitten, en zijn aanvoelvermogen begon te rinkelen, want hij was nou eenmaal een liefhebbende hond. Hij veranderde van richting en draafde naar het meisje toe. De bal die hij in zijn bek had rondgedragen legde hij voor haar neer, waarna hij op zijn achterwerk neerplofte en duwde de bal met zijn snuit meer naar haar toe. Met zijn tong uit zijn bek keek hij haar aan terwijl zijn staart heen en weer ging. Misschien zou ze wat opvrolijken als ze met hem speelde. Hij wist wel dat ze pijn had en hij verwachtte niet dat ze actief mee zou doen, maar hij wist niks anders om haar te helpen, zeker niet in hondenvorm.

Oh god, girl down, girl down! Een beetje paniekerig rende hij ijsberend langs het blauwharige meisje. Nieuwsgierig en bezorgd tegelijk duwde hij zijn natte neus tegen de wang van Wren, om te kijken of het iets uit zou halen. Een stemmetje in zijn hoofd wist te voorkomen dat hij haar gezicht onder zou likken, anders kon hij zich daarna niet meer vertonen. Ze lag echt heel slapjes en nog steeds gestimuleerd door nieuwsgierigheid en bezorgdheid snuffelde hij wat rond haar gezicht, waarbij zijn kleine snorhaartjes haar huid soms raakten.
Niet veel later sprong ze echter op en liep richting de kleedkamers alsof er niets aan de hand was. Had de leraar gezegd dat ze weg mochten? Met een schuin kopje bleef hij zitten; hij begreep er niets meer van. Had hij soms wat verkeerds gedaan? Langzaam zakten zijn oortjes wat naar beneden. Had hij het verpest?

Plots voelde hij de kriebels weer opkomen; het was weer tijd om mens te worden. Gelukkig was deze verandering van korte duur, anders moest hij de volgende les ook deelnemen als hond. Het schoot hem te binnen dat hij in z’n onderbroek zou staan als hij mens zou zijn, dus draafde hij snel naar zijn kleding die van z’n lijf afgevallen waren tijdens de verandering, pakte ze vast met z’n bek en draafde naar de jongenskleedkamer. Hij wilde toch liever niet dat alle meisjes hem in z’n onderbroek zouden zien. Bijna was hij bij de kleedkamer of hij veranderde en tuimelde de kleedkamer binnen. Lachend stond hij op en maakte zich klaar om zijn gewone kleren weer aan te doen.