In zijn eigen bed wakker worden was die week iedere keer zo'n opluchting geweest dat hij zich gelukkig prijsde dat hij maar een eenmalige fout gemaakt had. Zijn ochtendroutine was lichtelijk veranderd, want hoe langer hij op de academie was, hoe beter hij zich aan kon passen aan het ritme. Hij had meer tijd over 's ochtends, zijn lenzen had hij sneller in, zijn kleren sneller aan en zich opgefrist ging allemaal sneller nu hij zeker wist waar alle spullen die hij nodig had stonden. Hetzelfde gold voor het atelier. In het begin had hij veel heimwee gehad naar zijn aterlier op Cassia, maar deze ruimte was veel beter ingericht en hij had er veel meer materialen die hij kon gebruiken voor zijn lessen. En een krijtbord, een heus krijtbord. Dat had hij zo gemist op Cassia. Hij beende de gangen door, zich klaargemaakt hebbend voor de lessen die hij in de voormiddag moest gaan geven. Nog steeds stond hij met veel plezier op, want hij deed niets liever dan kunstlessen geven, zelfs aan de personen die zo nu en dan zo vervelend konden doen; pubers.
Het zag ernaar uit dat hij vandaag een extra les zou moeten geven, maar dat stoorde hem zeker niet. Een privé theorie les. Hij was zelfs blij dat hij deze les mocht gaan geven, want hij aleen nog maar een praktijk les gegeven aan de studenten. De man had Cassandra laten weten dat ze tijdens de middag langs mocht komen voor de les. De bel voor de middagpauze was gegaan, en de leerkracht met het (lichtelijk) aparte uiterlijk liet zich uitgeput op zijn bureaustoel vallen. Rumoerige klassen waren altijd een opgave, en het schilderen was nog niet zo goed gegaan, want meerdere potten voor de waterverf waren tegen de grond gegaan. Hij concentreerde zich op het water in de ruimte en liet het met behulp van zijn magie van de grond opzweven, naar de pompbak toe, om mooi door het gootsteentje weg te spoelen. Na even gezeten te hebben en gerust te hebben, stond de leerkracht weer op, want in tegenstelling tot het water kon hij de potten niet de tafel op helpen zonder zijn handen te gebruiken en de glasscherven gingen ook niet van zichzelf de afvalbak in vliegen. Hij borstelde de scherven samen en borstelde ze het stofblik op, om het dan netjes in de vuilbak te gooien. De borstel en het vuilblik werden weer opgeborgen in de kast, en de potten die niet stuk gevallen waren, borg Diusz met zorg weer op in een van de open rekken die achteraan zijn lokaal stonden. Blijkbaar had ook niet iedereen geluisterd, want enkele verfborstels zwierven nog ongewassen rond op de tafels. De jongeman, al werd het nu misschien wel ongeveer tijd om die 'jonge' weg te laten, hij was laatst nog eenendertig geworden, verzamelde de achtergelaten penselen en waste ze uit. Daarna werden ze in de pot, bij de rest van de penselen, gestoken. Diusz ging weer op zijn stoel achter zijn bureau zitten en leunde lichtjes met zijn ellebogen op het bureaublad. Nu was het nog wachten op de jongedame die de privéles kwam volgen. Hij schraapte zijn keel en bereidde zich voor op haar komst.

Cassandra

Hij zat in zijn stoel achter zijn bureau, met zijn ellebogen op het bureaublad gesteund. Dit lokaal was een mooi gegeven in een afzichtelijke wereld die opgefleurd werd met kunst en beelden die soms net zo afzichtelijk waren als de wereld zelf, toch kon Diusz niet begrijpen hoe sommige mensen niet van kunst hielden en het tijdsverspilling vonden om er tijd in te steken. Laat staan om er geld in te steken. Maar hij verstond dat zeker wel, hij deed dat zelf ook. Geld en tijd en zin en fantasie steken in kunst en artistiek zijn.  
De stilte die het lokaal en de gang buiten het lokaal vulde, werd weggejaagd door het geluid van stille, kalme voetstappen. Net toen hij wou opkijken, een blik op zijn deur werpen, werd er geklopt op dat voorwerp. Ze had gewoon binnen kunnen komen, want de deur stond open, maar ze koos ervoor beleefd te zijn en te kloppen. Nu keek hij zeker op, en hij zag een meisje - misschien dat jongedame al meer gepast was om te zeggen - met lang, wit haar en blauwe ogen aan de deuropening staan. Hij glimlachte naar haar en stond recht van zijn stoel. "Cassandra, kom binnen", sprak hij met zijn kalme stem, die misschien lichtelijk aan de hoge kant was voor een man, maar wel melodieus en aangenaam klonk. Zo op het eerste zicht zag ze hem er als een aangename, vriendelijke studente uit die - groot pluspunt - zich goed kleedde, zeker in tegenstelling met sommige gevallen die rondliepen op de school. Jammer genoeg wist hij dat dat niet altijd van hem gezegd kon worden, dat hij zich goed kleedde. Gelukkig was dat niet het punt van de les en zou het daar ook niet over gaan. "Als ik niet mis ben, ben je hier voor de theorieles." Hij wist dat hij correct was. Hij wist dat ze hier was voor de theorieles, maar niets was mis met nog een keer bevestiging vragen. "Ik ben Master Diusz, mooi dat je op bent komen dagen," zei hij, "en je mag plaats nemen achter een van de tafels." Hij maakte een armgebaar naar de rijen bankjes die er stonden.

mijn excuses voor het wachten~