Showing the School

Daisuki bleef stil zitten, vechtend tegen de tranen in haar ogen en proberend die vreselijke gedachtes en herinneringen in haar hoofd te verdrijven, ze merkte ondanks dat dat het gesprek van Tomari en Kijito na het antwoord van Tomari stil viel. Daisuki had ook wel door dat het door haar kwam, doordat ze konden zien dat zij het wel meer dan een beetje moeilijk had met dit onderwerp en ergens voelde ze zich daar schuldig voor, maar ze was ook wel dankbaar dat ze er voor haar niet meer over door gingen en zich zorgen leken te maken om haar, dat kon ze best voelen. Bij de vraag van Kijito veegde ze dan ook de tranen in haar ogen zo goed mogelijk weg en probeerde een glimlach op te zetten al lukte dat maar half. Ze keek op en zei met een beetje schorre stem zachtjes "Het gaat wel, bedankt dat jij je zorgen maakt om mij". Daisuki slikte om de schorheid van haar stem weg te krijgen, hopend dat ze alle tranen weg had geveegd al kon ze niet zien dat er nog een paar tranen in haar ogen schuilde. Ze had het hier echt moeilijk mee, meer dan wat dan ook, maar dat toe geven was moeilijk voor haar. Ze had immers het geluk van andere altijd boven dat van zichzelf gezet, al was dat misschien ook wel de oorzaak van dit probleem.

Op zijn antwoord knikte Kijito alleen maar en dat was ook wel begrijpelijk, zij kon ten slotte ook wel zien dat Daisuki het zo niet leuk vond. Kijito toonde haar bezorgdheid alleen meer, want zij vroeg ook direct of het wel ging terwijl Tomari haar alleen bezorgt aan keek. Toen Daisuki haar hoofd hief en zei dat het wel ging werd hij echter juist bezorgt, hij kon zo immers de tranen in haar ogen zien en ze deed echt alles behalve vaak huilen, hij had het haar zelfs nog maar twee keer zien doen, een keer van fysieke pijn, al wist Tomari de precieze oorzaak niet meer, en op de begrafenis van hun vader. Het moest dus wel heel erg zijn om haar zo te laten huilen, zeker als dit indirect was, een herinnering en niet iets dat op dit moment gebeurde. "Lieg niet, er is duidelijk iets dat je dwars zit. Ik wil je met alle plezier helpen, maar dan moet ik wel weten wat je zo zwaar op het hart ligt" Zei Tomari direct tegen Daisuki. Het was niet zijn bedoeling om gemeen tegen haar te zijn al klonk dat misschien wel een beetje zo met de manier waarop hij dat zei, maar hij wou haar echt graag helpen en dat kon niet als ze niet eens wou zeggen wat er was. Hij wou haar gewoon niet verdrietig zien en dat leek ze nu wel, ondanks de glimlach die ze probeerde te forceren

Daisuki keek met een betraand gezicht op, ze zag er zo breekbaar en fragiel uit.. net zoals Kijito zich zo vaak voelde. Ze kon zich wel in het meisje inleven. Kijito pakte Daisuki's hand losjes vast en bleef bezorgd naar haar kijken. Ook Tomari leek bezorgd, maar uitte dat op een andere manier dan zij gedaan had. Zijn stem klonk harder, gescherpt door de bezorgdheid die hij voelde. Dat kon ze zo voelen, het was ook in zijn ogen te zien. Kijito keek weer naar Daisuki. Wat deed haar zo'n pijn? Soms wilde ze dat ze geen emoties kon voelen, zodat ze niet hoefde te voelen wat anderen voelden.. 'Tomari en ik kunnen je wel helpen, als je wil vertellen wat er is,' voegde Kijito toe, met een wat zachtere stem. Hoewel Daisuki geprobeerd had tranen weg te vegen, leken ze al snel weer terug te komen. Het blondje meisje keek even de aula rond, maar niemand besteedde aandacht aan hen. Ze keek opnieuw naar Daisuki, waar haar aandacht naar uit ging. Als ze haar kon helpen, zou ze het graag doen, maar dit leek dieper en gevoeliger te liggen dan een gewoon probleem.

Waarom voelde Daisuki zich nou zo, waarom ook precies nu, nu er ook andere bij waren, in een volle aula nog wel. Tomari en Kijito waren echter gewoon bezorgt om haar, ze probeerde haar te helpen, maar Daisuki zou haar probleem waarschijnlijk toch niet aan hun kunnen vertellen, ze zouden haar toch niet begrijpen, waarschijnlijk alleen geschokt reageren zoals ze wel eerder gezien had al zouden zij haar hoogstwaarschijnlijk niet ook meteen afstoten. Daisuki deed nog een poging de tranen die ze nu weer voelde weg te vegen, dit keer met meer succes. "Bedankt voor het aanbod, ik waardeer het echt, maar ik kan het niet zomaar zeggen, ik kan niet zomaar mijn hart open leggen alsof het niets is. Als jullie willen helpen verander dan gewoon het onderwerp en vraag er niet meer naar, alsjeblieft?" vroeg ze terwijl de pijn in haar hart nog steeds aan haar knaagde, zometeen zou ze wel zodra ze alleen was in gaan storten op een rustig plekje en een beetje van die pijn er uit laten, maar dit was niet de plek of de tijd daarvoor. Daisuki haar ogen gleden weer naar beneden, richting haar schoot, ze zou wel met Tomari en Kijito mee praten tot ze alleen was, of tot ze die pijn zo ver weer vergeten was dat het niet nodig was om te huilen. Ook trok ze haar hand terug uit de lichte greep van Kijito, bang dat ze straks ook nog eend gevoelens voor Kijito ging ontwikkelen, dat wou ze niet, niet opnieuw vallen voor een meisje waarvan ze wist dat ze enkel afgewezen kon worden, ze had zelfs een vriendje, hoe zou Kijito dan wel niet van haar denken. voor nu hoopte ze gewoon dat Tomari en Kijito haar wens in zouden willigen om het onderwerp te veranderen en haar er niet meer naar te vragen

naast hemzelf had ook Kijito bezorgt gevraagt of Daisuki wou vertellen wat er aan de hand was zodat ze konden helpen. Geen van hun twee had kennelijk genoeg overtuigingskracht om Daisuki het op te laten biechten, want in plaats van daar antwoord op te geven vroeg ze hen om er niet meer naar te vragen en he onderwerp te veranderen. Dat voelde echter nog wat moeilijk aan voor Tomari aangezien hij nu zo bezorgt om haar was. Daisuki leek het er echt moeilijk mee te hebben, maar hij wist niet of hij het nu zou verergeren of verslechten door er toch naar te vragen aangezien ze zich iets terug leek te trekken door haar blik weg hen af te halen en haal handen van Kijito weg te halen. Nu wist Tomari niet wat hij moest doen, moest hij op zijn intuitie als een broer vertrouwen of eerder op het eigen oordeel van Daisuki, Tomari wist het niet meer en dus keek hij maar naar Kijito, hij zou haar voorbeeld wel volgen, want op het moment zou hij zelfs als hij had kunnen kiezen niet geweten hoe hij zou kunnen beginnen aan een nieuw gesprek of aan een ondervraging, hopelijk had Kijito die oplossing wel

Kijito was nog steeds bezorgd, maar wat moest ze doen.. Daisuki trok haar hand terug en keek hen niet meer aan. Kijito deed geen poging meer haar hand te pakken. Ze konden haar toch niet dwingen iets te vertellen wat ze niet wilde zeggen? Kijito beet lichtjes op haar lip en keek naar Tomari, probeerde te seinen dat ze het beter even konden laten rusten en er anders zo nog over verder gaan. 'Oké..' zei ze, waarna ze probeerde iets anders te bedenken. 'Ik weet niet echt wanneer de pauze voorbij is,' zei ze toen maar. 'En we zouden je nog meer van het gebouw laten zien, niet?' Kijito keek naar Daisuki, hoopte dat ze hiermee het juiste deed. Ze kon toch wel met haar broer praten? 'En.. als je wel wil praten maar liever niet met mij erbij, ik wil best even weggaan en jou en Tomari ergens laten zitten,' voegde ze er zacht nog aan toe. Daisuki had groot gelijk als ze Tomari meer vertrouwde dan haar, ze kende haar nog maar net! En Tomari kon haar waarschijnlijk begrijpen. 'Een probleem is echt minder zwaar als het gedeeld wordt,' zei ze, met een trekje om haar mond dat aangaf dat ze dat uit ervaring wist. 'Dus..' Ze keek de andere twee vragend aan, niet wetend of ze nu het juiste gedaan had.

Daisuki had na haar vraag maar gewoon naar haar schoot gekeken, wachtend op het antwoord van de twee, niet wetend wat ze anders nog kon of moest zeggen. Bij de stem van Kijito keek ze weer op, dit keer eindelijk zonder tranen in haar ogen. Ze haalde opgelucht adem bij haar antwoord en knikte, blij dat ze haar wens in wou willigen, ondanks dat ze hoogstwaarschijnlijk nog wel bezorgt om haar was. Bovendien wou ze inderdaad ook nog wel graag de rest van het gebouw zien. Bij de toevoeging die ze daarna gaf keek ze een moment naar Tomari uit reflex en toen blozend naar haar schoot al wist ze dat de blos op haar wangen nog duidelijk zichtbaar was voor beide "Nee, als ik er ooit over wil praten denk ik eerder dat ik het bij een vriendin wil doen" zei ze verlegen waarna ze Kijito een veelzeggend moment aan keek "Bedankt dat je aan me denkt, maar ik ben er echt nog niet klaar voor om het er over te hebben" zei ze daarna nog tegen Kijito met een flauw glimlachje op haar gezicht

Tomari zag aan de reactie van Kijito zelfs voordat ze sprak dat ook zei wel heel bezorgt was, maar dat ze er niet over verder wilde gaan. Tomari knikte bij haar seintje om aan te geven dat hij met haar mee ging en dus ook niet meer op het onderwerp in zou gaan. Bij de woorden van Kijito keek hij eigenlijk automatisch op zijn horloge ondanks dat het een vrije dag voor hem was en constateerde dat de pauze pas over een kwartier voorbij was. "Dan loop ik zo wel gewoon mee voor de gezelligheid" zei hij zogenaamd vrolijk na de opmerking van Kijito. Wat ze daarna zei verraste hem en dus duurde het een moment voordat hij reageerde, hij keek naar Daisuki die ondertussen al bloosde en reageerde dat als ze erover wou praten ze het met een vriendin wou doen, dat kon hij wel begrijpen, zeker als het over liefde ging was het meer iets om met meiden onder elkaar te praten in plaats van een jongen erbij te halen, zeker een die zelf ook vrij onervaren was op het gebied van liefde waar het probleem van Daisuki duidelijk lag, al zou hij er meer dan graag toe bereid zijn om haar te troosten als dat nodig mocht zijn. Tomari keek de twee aan en om een pijnlijk moment te voorkomen vroeg hij maar "Waar was de volgende stop van de dames om hun tour?" waarna hij de twee maar aan bleef kijken, hopend dat er geen pijnlijke stilte zou vallen

Tomari knikte naar haar, gelukkig. Ze wilde Daisuki niet in de problemen brengen of wat dan ook. Daisuki keek dankbaar naar haar op, gelukkig. Het gaf haar toch het idee dat ze enigszins de goede keuze gemaakt had. Ze streek haar haren wat naar achteren, zodat haar pony niet meer in haar ogen prikte. O, ze hoefde niet weg? Het voelde niet zo goed om Daisuki nu achter te laten, aangedaan enzo, alhoewel Tomari wel voor haar zou willen zorgen. Kijito glimlachte en knikte, als teken dat ze het begreep. Ook Tomari had de switch naar een ander onderwerp feilloos opgepikt en hij stelde voor om mee te lopen. Kijito knikte blij. 'Geen probleem! Ik wilde eigenlijk de etages laten zien, Puffoon toch?' vroeg ze tegelijk aan Tomari en Daisuki. Puffoon kon ze vast wel vinden, dat was één van de hoogste etages. 'En anders weet jij de weg toch wel, Tomari?' vroeg Kijito. Daarna bedacht ze zich in één keer iets. 'Kunnen we misschien even bij de Water Magicians Etage stoppen? Dan ga ik Houdini even halen,' zei ze, met een vrolijke lach op haar gezicht. Tomari kende Houdini wel! 'Tomari heeft Houdini aan me gegeven,' legde ze snel even uit aan Daisuki, maar ze wist niet of zij al wist dat het vosje Houdini heette.

Daisuki keek Kijito en Tomari dankbaar aan zoals ze zich ook voelde, blij dat ze er niet op door gingen. In plaats daarvan werd het onderwerp veranderd naar wat het helemaal in het begin over was; de tour. Tomari wou zich bij hen voegen wat Daisuki geen enkel probleem vond en waar Kijito zo te zien ook niks op tegen had. De vraag van Tomari werd beantwoord door Kijito die de etage noemde waarna ze Daisuki om bevestiging vroeg. Daarop knikte ze en zei "Klopt, ik ben er nog niet echt geweest sinds mijn bagage word nagestuurd en ik wil wel weten waar ik slaap" zei Daisuki met een al iets bredere glimlach op haar gezicht. Toen Kijito over 'Houdini' begon moest ze even denken, maar bij de toevoeging bedacht ze dat Kijito eerder wat gezegt had over een vosje en Tomari. "Is Houdini dat vosje wat je van Tomari had gekregen? Die wil ik best zien dus natuurlijk vind ik het niet erg al we daar stoppen" zei ze vrolijk. Daisuki had altijd al iets gehad met kleine schattige beestjes en had Toki, het vosje van Tomari, dan eerder ook geweldig gevonden, als Houdini dan ook maar half zo schattig en aaibaar was als ze hoopte zou dat haar dag misschien wel goed maken en haar zorgen even vergeten.

Daisuki keek ook Tomari dankbaar aan waarna zijn vraag al snel door Kijito werd beantwoord. Bij de toevoeging van Daisuki hoopte hij echt dat hun moeder die bagage niet persoonlijk kwam brengen, want als hij haar tegen het lijf zou lopen, wat met zijn geluk nog goed kon, dan had hij een groot probleem of in elk geval een grote preek. Hij was namelijk van huis vertrokken zonder haar gedag te zeggen, bang om uit te moeten leggen waarom hij al vertrok twee maanden voordat hij naar Starshine kon. Hij had echter wel Daisuki gedag gezegd destijds en was ook nog een paar keer (twee maal) een klein uurtje langs gekomen om haar te bezoeken wanneer hij wist dat hun moeder niet thuis was, een keer puur omdat hij zich te alleen voelde en de tweede keer om haar Toki te tonen. Toen het gesprek over ging op de vosjes zei hij dan ook "Zullen we anders ook stoppen bij Erd? Ik weet zeker dat Toki het niet erg vind om mee te gaan en het ligt toch op de route" stelde hij vrolijk voor waarna hij snel zijn nu lege dienblad weg zette waarna hij maar bleef staan en vroeg "Zullen we dan maar gaan dames?" waarna hij op hun reactie wachtte

[Sorry voor de late reactie! School bombardeert me D:]

Kijito knikte blij. Gelukkig, dan kon Houdini mee! Tomari stelde ook nog voor om Toki mee te nemen. Dan konden die twee ook nog met elkaar spelen, dus dan zou Houdini misschien minder snel ontsnappen.. Kijito knikte toen ze naar Daisuki keek. 'Ja, Houdini is een vosje. Ze is echt zo schattig! Nou ja, ik vind alle kleine, pluizige dieren schattig,' vertelde Kijito een beetje random. Als je haar eenmaal aan het praten had gekregen was ze daar ook heel goed in, al duurde dat meestal wel even. Dus ze moest haar bagage nog krijgen? Dat was wel onhandig. 'Ik kreeg m'n bagage direct mee,' vertelde Kijito. Niet dat ze zoveel had, haar ouders hadden sowieso geen zin gehad om dat langs te brengen. Ze stond ook op toen Tomari opstond. 'Oké, dan gaan we dus eerst naar de Erd etage, dan naar die van Cassia en dan die van Puffoon?' vatte ze nog een keer samen. Zo klonk het echter wel. Kijito zette snel hun dienbladen terug, die zouden wel opgeruimd worden, maar ze haatte het om te vertrekken zonder op te ruimen. Soms kon ze een echte schoonmaakfreak zijn. Tegen vieze spiegels of wat dan ook kon ze niet goed. Kijito pakte haar tas en begon alvast te lopen, in een rustig tempo. Gelukkig was de gang niet zo druk als de aula. Na een paar trappen opgelopen te zijn, bereikten ze de Erd-etage. 'Wij wachten wel even tot je terug bent, goed?' stelde ze voor. Ze ging de jongensafdeling niet zo graag op, dat waren haar zaken niet.

*geen probleem, ken het gevoel >.< *

Houdini was dus inderdaad het vosje van Kijito en dan ging Tomari bij de verdieping van Erd Toki ook nog eens ophalen. Twee schattige vosjes kregen ze er dus zo als gezelschap bij. Daisuki lachte en zei tegen Kijito "Ik ook, ze zijn altijd zo lief en knuffelbaar dat je ze bijna niet kan weerstaan" als reactie op haar opmerking van pluizige kleine diertjes. Daisuki knikte bevestigend bij de opsomming van Kijito waarna zij als laatste van hen haar dienblad weg zette, wel zo netjes toch? ze bereikte al snel de etage vaan Erd waar Tomari Toki op zou halen. Daar bleef ze samen met Kijito buiten wachten tot ze terug waren ondanks dat ze bijna niet kon wachten om die kleine bol schattigheid weer te zien. Dat was ten slotte al weer een tijdje terug en ondertussen zou hij wel iets gegroeid zijn. Ze verwachtte echter wel ongeveer een even lieve versie van Toki als de jongere die ze eerder al had gezien. Met een glimlach wachtte ze iets ongeduldig af.

*sorry, flutpost Sad

*

Tomari wachtte geduldig tot de meiden klaar waren met een paar laatste woordenwisselingen tussen de twee en knikte daarna bevestigend naar Kijito die half vroeg of haar idee van wat ze gingen doen goed was. Tomari was samen met de meiden met een rustig tempo naar de etage van Erd gelopen waar de meiden stil bleven staan en zeiden dat ze wel op hem zouden wachten. Preuts of onwillig, de reden erachter maakte hem een beetje benieuwd, maar toch vroeg hij het maar niet. In plaats daarvan knikte hij en zei hij "Ik goed, dan ben ik zo terug" waarna hij de deur open duwde en zich naar de plek begaf waar hij Toki had gelaten, in de slaapvertrekken dus. Het was wel heel erg rustig ondertussen, slechts één ander persoon naast hemzelf, die op de bank in slaap was gevallen onder een kleine stapel studieboeken. Hij opende de deur naar de zaal waar Toki zich bevond en nog voordat hij goed kon reageren stond het beestje al tegen zijn been aan omhoog te kijken met ogen die smeekte om vrijheid en spelen. Tomari glimlachte en liet Toki de zaal uit waarna hij eerst door de kamer heen schoot waarbij Tomari enkel toe keek en ondertussen de deur sloot en zich weer naar de deur naar buiten begaf. Zodra Toki dat door had schoot hij achter Tomari aan en volgde hem wel heel erg braaf terwijl zijn staart snel van links naar recht zwiepte en vice versa. Zodra Tomari de deur opende en Daisuki en Kijito weer voor hem stonden schoot Toki langs hem heen om hen te begroeten. Bij Daisuki bleef hij zitten, bijna smekend om een knuffel, ja, Toki herkende Daisuki duidelijk nog wel.

~hopelijk kunnen jullie er wat mee~

Kijito grinnikte naar Daisuki. Sorry, ze was nu eenmaal dol op kleine, schattige diertjes. Veel kleine diertjes waren überhaupt al schattig, maar anyway.. Kijito wachtte bij Daisuki tot Tomari terugkwam, met het schattige vosje dat direct naar Daisuki toeging en haar smekend aankeek. Kijito grinnikte even, het zag er ook zo grappig uit.. Houdini kon ook zo doen, al was ze naar onbekenden vaak wat voorzichtiger. Kijito wachtte tot ze Toki geknuffeld had en begon toen in een rustig tempo naar de Watermagicians etage te lopen. Ze wist niet of de anderen buiten bleven wachten of niet, maar dat maakte ook niet zoveel uit. Kijito ging zelf alvast naar binnen en keek even om zich heen. Normaal zou je misschien moeten fluiten, maar Houdini had al door dat zij dat niet goed kon. Het vosje was in no time bij haar. Met een glimlach pakte ze haar op; in die korte tijd was ze echt dol op haar geworden. Niet snel daarna was ze weer terug bij Tomari en Daisuki en zette Houdini weer op de grond. 'Nou ja.. Dit is Houdini,' zei ze, met een vertederde lach naar het vosje dat Toki besnuffelde. 'Naar de Puffoon etage dan maar?' vroeg ze, haar aandacht meer bij Houdini dan bij hun tochtje, niet gemeen bedoeld.

Daisuki lachte toen Toki bij het opnieuw openen van de deur meteen op haar af schhot en bijna smekend voor haar ging zitten. Ze buktw zich en gaf het dier de knuffel waar het om vroeg terwijl ze een lik over haar wang kreeg. Daisuki giechelde en zette het diertje weer neer waarna het een tevreden grijns toonde en door liep om Kijito te besnuffelen en om om hun alle drie heen rondjes te rennen. Hierna liepen ze allemaal samen door naar de water-etage waar ze dit keer op Kijito wachtte terwijl zei haar eigen vosje haalde. Kijito was al heel snel terug, met Houdini in haar armen. Daisuki kon een 'aww.... wat een schatje' opmerking niet achterwege laten en bukte om het vosje beter te bekijken nadat Kijito haar neer had gezet, terwijl Toki en Houdini elkaar aan het besnuffelen waren. Ze moest haaar gedachten bij de pluizige schattigheid weg trekken toen Kijito vroeg om verder te gaan waarbij Daisuki op stond en knikte waarna ze "is goed" zei en wachtte tot ze Kijito en Tomari kon volgen naar de etage die ze later nog wel heel veel zou gebruiken.

Tomari liet Toki rustig zijn gang gaan terwijl hij toe keek en iemand zou voorstellen om naar hun volgende bestemming te gaan. Dat gebeurde al vrij snel en dus stond het vosje dat hij zelf had geïntroduceerd aan Kijito alweer snel voor hem. Houdini deed het duidelijk goed en aan de reactietijd van het diertje te merken voelde ze zich al aardig thuis bij Kijito. Daisuki leek ook dit diertje geweldig te vinden en door dat besef trok een glimlach op zijn gezicht, zoals het nu stond leek het namelijk alsof het voorval van net waardoor Daisuki in tranen had gezeten nooit was voorgevallen. Al snel stelde ook na deze etage Kijito voor om verder te gaan wat meteen goed werd gekeurd door Daisuki. Tomari klikte met zijn tong waardoor Toki's oren omhoog piekte en het diertje naast hem ging lopen, dat omdat hij slecht was met fluiten, zeker als het hard moest. Daarna liep Tomari door naar de trap en keek om naar de meiden. "\Laten we maar meteen gaan dan" zei Tomari nog voordat hij met een lichte grijns verder liep, de andere bijna dwingend om hem te volgen op weg naar de etage waar Daisuki de rest van haar schoolcarrière hier waarschijnlijk zou gaan verblijven.

- O.o Sorry! Echt een maand te laat.. Helemaal vergeten! *face palm* -

Daisuki leek Houdini ook leuk te vinden, wat bevestigt werd door haar woorden. Kijito glimlachte naar haar en gaf Houdini een knuffel, hoewel het vosje daar iets anders over dacht en lichtjes spartelde. Kijito kietelde het beestje en zette het toen weer neer. Deze etage was toch waar ze zich het meest thuis voelde. Voor Daisuki zou dat een andere etage worden, waar ze nu dringend naartoe moest. Kijito keek even naar Houdini en realiseerde zich toen dat de anderen alweer bijna weg waren. 'Ik kom!' riep ze met een lach, om zich daarna achter Tomari en Daisuki aan te haasten. Ze waren de trap al op, terwijl zij net de eerste trede opgesprongen was. Houdini snelde zich achter haar aan, niet van plan om de pas verkregen vrijheid op te geven. Toen ze bijna bovenaan de trap waren haalde Kijito hen eindelijk in. Ze streek haar haren uit haar gezicht en moest even op adem komen voor ze naar hen opkeek en haar arm uitstrekte om naar de etage te gebaren. 'Tadaa! Wat vind je?'

~geeft niet, je bent er nu ^-^ ~

Daisuki volgde ietwat ongeduldig Tomari naar haar eigen etage, de etage waar ze de rest van haar schoolleven door zou brengen 's nachts en vast ook wel vaak genoeg als ze vrij had. Ze merkte het dan ook pas toen Kijito riep dat ze niet al bij hun gelopen had samen met Houdini. Zelf bleef ze bovenaan de trap nog even op Kijito wachten tot ze bij was en liep daarna pas vrolijk neuriënd verder. Nu pas kreeg Daisuki dan ook de kans om de etage goed te bekijken, iets wat ze in stilte en een steeds breder wordende lach op haar gezicht deed. Het voelde al bijna meteen als thuis, ze voelde zich er prettig, vrij en ergens ook opgelucht. Ze vond het in een woord geweldig en dat was makkelijk aan haar gezicht af te lezen. Ze voelde zich beter dan dat ze in een lange tijd had gedaan, met het gevoel dat alles voor één keer wel helemaal goed zou komen. Ze keek weer om naar Tomari en Kijito, glunderend van blijdschap, wat haar eerder had laten huilen al lang alweer vergeten "Het is geweldig" antwoordde ze Kijito ietwat laat, maar des te meer oprecht, ze kon niet wachten tot haar spullen er waren en ze hier echt officieel een eigen plek had, een plek waar ze zich echt thuis voelde en zo'n beetje ook haar thuis was

Tomari bekeek Kijito en Daisuki kalm terwijl ze wat met Houdini speelde waarna hij de meiden voor ging richting de etage voor Air magic. Bovenaan de trap volgde hij na de roep van Kijito het voorbeeld van Daisuki door te wachten tot ze zich weer bij hen had gevoegd. Waarna hij Daisuki bekeek in afwachting van haar reactie. Zelf keek hij ook nog een keer rond, als hij had gewild had hij nu ook hier gezeten in plaats van op de verdieping Earth magic, maar aangezien hij toch zijn aardemagie prefereerde kon hij de etage wel, maar woonde er niet. Het leek Daisuki dan ook een stuk meer te bevallen dan het hem ooit had gedaan. Een reactie die bij hem een glimlach naar boven wist te toveren. Ondertussen keek hij toe hoe Toki door de kamer heen stoof en aan alles snuffelde om alles te onderzoeken. Daaarna schoot zijn blik naar Kijito en Houdini om ook te kijken hoe hun reageerde op de etage van de Air magicans die duidelijk de sfeer had die ook op Puffoon hing zoals elke etage had met de planeet die de magie representeerde, iets wat nogal overweldigend kon zijn als je het nog nooit had meegemaakt, maar dat was zo bij alle verdiepingen. Bij Tomari had het echter niet echt een groot effect sinds hij eigenlijk op alle planeten wel eens een keertje geweest was

PROFILE MAGICIAN

» Showing Off
» ~Showing you Around [Layla]
» Showing The Way~ || Alvaro
» Showing her the way - Melody
» Hello new school

Showing the School

Showing the School

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen