Achter de aula, die nu net leegstroomde van een grote rumoerige menigte aan druk pratende en lachende leerlingen doordat er weer een lesdag opzat, bevond zich een grote afgeschermde keuken. Voornamelijk werden deze keukens gebruikt door vaste koks die hier op de school werkten om de maaltijden voor zowel de ochtend, middag en avond te bereiden. Niet alleen voor de leerlingen zelf, ook voor de leraren en stagiaires. Vandaag voor het komende blokuur hadden diezelfde koks hun vertrouwde plaatsje in de keukens tijdelijk verlaten voor de workshop die er zou worden gegeven: koken. In de grote brede ruimte bevonden zich genoeg vrije fornuizen, ovens en microgolven, evenals dat er genoeg kookshorten en nodige ingrediënten waren. Met een eigen gitzwarte kookshort omgeslagen die hij ook gebruikte in het dagelijks leven als hij zich zelf aan het aanrecht wijdde voor het avondeten, leunde Master Savador met gesloten ogen en over elkaar geslagen armen tegen één van de aanrechten. De mouwen van zijn coltrui had hij tot zijn ellebogen opgestroopt zodat zijn bleke armen ontbloot waren; dat was handiger tijdens het koken. In alle stilte en met alle geduld wachtte hij kalmpjes op de eerste leerlingen. De locatie van de naschoolse activiteit koken was immers door heel de school duidelijk met bordjes aangegeven, het was niet te missen.

Naschoolse activiteiten hadden leuk geklonken en ze had al heel wat dingen zien hangen. Toch wilde ze er niet teveel gaan doen, kom op zeg. Dat werd al eng genoeg. Ze had niet lang hoeven twijfelen voor ze er één gekozen had. Koken, dat was leuk. Je moest haar eens zien als ze met haar broer Robin wat ging maken.. De helft van de ingrediënten eindigden in elkaars haar en de andere helft werd een redelijk goed gelukt gerecht.. meestal. Vandaar dat haar moeder vaak drie keer zoveel ingrediënten als nodig was kocht; ze kende haar kinderen. Wren had dus haar naam bij het koken gezet, zonder verder te kijken. Het was vast leuk. Nu was eindelijk de les voorbij, eindelijk, dat had niet veel langer moeten duren. Ze was er helemaal duf van geworden. Gelukkig waren er bordjes die aangaven dat er in de buurt van de aula een workshop was; degene die zij moest hebben. Redelijk vrolijk voor haar doen ging ze er dus naartoe. Wie zouden er nog meer komen? Daar was Wren wel benieuwd naar, maar ze kon heel goed dingen in haar eentje! De bordjes leidden haar hopelijk zonder omwegen naar de workshop.. Sneller dan ze gedacht had kwam ze eraan en ook sneller dan ze gedacht had was haar glimlach weg. Wren liep op zich wel optimistisch de keuken binnen, tot ze de persoon in de schort bij het aanrecht herkende. Nee. Ze moest echt beter leren lezen, maar nu kon ze ook niet meer terug. Wren rolde in gedachten met haar ogen. Die gast zou haar het liefst verdrinken in het kokende water. Fijn. Nou ja, ze kon het vast wel volhouden voor deze keer.. hopelijk..

Nina had misschien wel alleen vanwege de naam die boven op het lijstje stond zich wel ingeschreven. Ze was een ramp in koken en dat kon nog al grappig kunnen zijn. Maar alleen al die naam die boven bij de naschoolse activiteit koken stond deed haar een hele grote grijns verschijnen. Met alle voorpret die ze al had voor het eindelijk begon schreef ze zichzelf met sierlijke letters in. Zo te zien onder Wren haar naam en nog een aantal anderen. Dus met een even geamuseerde grijns liep ze richting de keuken. Het was met allerlei borden aan gegeven. Hoewel Nina het liever wat extra vagant had gemaakt had ze zich toch net niet verleid tot die actie. Ze liep in een simpele boyfriend jeans waarbij de pijpen in dit geval niet wijd waren maar haar kuiten nauw omhulde. Haar voeten had ze gestoken in een hoge pump die net zo zwart waren als haar haren. Een van haar handen had ze gestoken in een kanten handschoentje. Boven haar broek had ze een simpel strak bruin shirt aan. Niks over dreven, haar decolleté was nauwelijks zichtbaar. Maar ondanks dat ze Savador niet kon pakken met haar uiterlijk had ze natuurlijk zo de dingen die ze kon doen bij deze 'les'. Of hij het nu wilde of niet. Met de geamuseerde grijns kwam ze dan ook de keuken in en knikte, niet al te gemeend, beleefd naar de Master die daar in zijn zwarte schort stond. Ze zag Wren al en liep naar haar toe. In een omhelzing fluisterde ze iets bijna onverstaanbaar in haar oren, geen mogelijkheid dat Savador het kon horen. "Je helpt me vandaag wel een beetje he?" Ze tuitte haar rode lippen even. En draaide daarna weer terug. Ze hees zichzelf op het aanrecht. "Zo Master, heeft u er een beetje zin in?" Vroeg ze poeslief. Waarschijnlijk dat die man nu al een stuk minder zin heeft in deze les.

Met huppelende pasjes kwam Ephony de aula ingelopen. Haar grijsblauwe ogen gleden door de omgeving, herkende de gezichten van de meisjes van de Vuurlessen. Maar voordat haar blik op Savador viel gleden haar ogen over de atributen. Ergens vulde de knoop haar maag weer, werd ze zich weer ontzettend bewust van haar onhandige momenten die ze vaak genoeg had. Of Laurens koken ook gekozen had wist ze niet, niet dat die jongen veel les nodig had. Alsof alle rollen omgedraaid waren en hij het vrouwtje in de relatie was, was hij de gene die haast perfect kon koken. Al was dat alles maar uit pure toeval, hij wist nooit wat eruit kwam zodra hij de ingrediënten bij elkaar raapte. Met nieuwe moed, en het idee dat ze Savador bij de hand had als het fout liep en hij vast wel alle vuren kon blussen die ze ongeplant ging maken stapte ze verder. Met een vriendelijke glimlach keek ze even naar de meisjes, liep daarna door zodat ze naast Savador tot stilstand kwam. Haar armen om haar middel gewikkeld, een houding die ze aannam als ze zich ongemakkelijk of niet lekker in haar vel voelde zitten stond ze naast hem. Haar ogen wat zenuwachtig neergeslagen, waarbij ze de naden van de betegelde vloer volgde. 'Safke?' klonk het zachtjes, hield haar ogen teneergeslagen alsof ze hem ging vragen of ze mocht trouwen. Zijn er misschien wat bottere messen die ik later kan gebruiken?' zo, het was eruit. Allee aanduidingen dat ze zich waarschijnlijk dood zou snijden als ze het met een normaal mes zou doen, nam gelijk de ergste houding aan. Waarom ze deze curcus ingodsnaam gekozen had wist ze niet. Waarschijnlijk om onbewust Savador bij te staan als hij zich weer eens te druk maakte met al die kinderen. En het idee dat er messen bij de hand waren en heel wat andere atributen was voor haar genoeg om de veiligheid van de gehele school op zich te nemen. Heldin dat ze was...

Naarmate de minuten voorbijstreken had Savador zich omgedraaid naar het aanrecht, ordende wat groenten, vlees en andere ingrediënten waarvan sommige nog ingepakt zaten, sleep een groot snijmes en waste zijn handen goed met zuiver water en reinigende zeep in de wasbak. Nu was het alleen nog wachten op de leerlingen zelf. Knopend aan de losse linten van zijn zwarte kookschort met zijn armen achter zijn rug draaide hij zich langzaam om toen de eerste leerling binnenkwam. 'Zo,' diende zijn norse woord als een soort verwelkoming toen hij Wren zag. Hij trok de linten van zijn kookschort strak aan. 'Toch maar besloten initiatief te tonen?'
Hij wist wel hoe Wren was en dat ze optrok met die tut van een Nina. Over de duivel gesproken..
In iets tolereerbaardere kleding kwam Nina zelf even later ook de keuken binnenvallen. Savador keek opzettelijk van haar weg toen ze hem 'beleefd' toeknikte, wierp haar pas een hatelijke blik toe toen ze hem passeerde. Hij draaide geïrriteerd met zijn ogen en keerde zich weer richting het aanrecht toen ze haar dikste vriendinnetje Wren omhelsde, flauw kind. Ergens had hij nog een grote nagelaten ergernis van de vorige les vuurmagie, waarbij hij zijn bewustzijn was verloren en zowel Wren als Nina waarschijnlijk vrolijk uit leedvermaak hadden toegekeken. 'Zo Master, heeft u er een beetje zin in?' Met een grimmige uitdrukking op zijn bleke gelaat draaide Savador zich weer om en staarde Nina aan met een blik alsof hij zin had haar ondersteboven in een overvolle prullenbak te kieperen. 'Ja, nou, behoorlijk,' reageerde hij alles behalve enthousiast, zijn gezicht strak en onvoldaan als een zuurpruim. Het sarcasme droop van zijn woorden. Aan Nina's poeslieve toontje te horen zag hij de bui al hangen. Hij had er ongelofelijk veel zin in, trippelde ook echt enthousiast op zijn teentjes, had nachtenlang van het glunderen niet kunnen slapen. Vooral nu Wren en Nina er waren, joeptiedoe.
Hij knipte plots in zijn vingers, wees vervolgens naar de grond alsof Nina een hond was waarvan hij eiste hem te gehoorzamen. 'Van dat aanrecht af,' commandeerde hij snauwend, een strenge glans blikkerend in zijn goudkleurige ogen. Kom op zeg, het was hier geen hangplek. Stelletje ongenegeerde pubers. Moest hij echt heel de activiteit met hén doorbrengen? Dan gooide hij liever zijn schort neer, nam misschien een worteltje of twee mee en beende hij nonstop weg om zich linea recta terug te begeven naar zijn veilige kantoortje. Savador was daarom ook blij toe toen hij Ephony's stralende gestalte plotseling in de keuken zag verschijnen. Vanzelf viel er een zware last van zijn schouders en ontpopte zich een groot oplichtend gevoel in zijn binnenste. Van gezicht leek hij ook direct op te klaren; zijn strakke trek verslapte iets en zijn mondhoeken krulden zich om tot een zuinige glimlach toen ze ietwat zenuwachtig op hem kwam afgelopen. Alhoewel er nog steeds niet gek veel mensen waren die zich bij zijn activiteit lieten zien. Drie leerlingen, wauw. Ephony sprak hem aan met de afkorting van zijn naam die alleen vrienden of geliefden mochten gebruiken, glimlachend keek hij op haar neer. 'Wat is er, lieverd?' vroeg hij vaderlijk.
'Zijn er misschien wat bottere messen die ik later kan gebruiken?' Bedenkelijk keek Savador op zijn pleegdochter neer, daarna gleden zijn slangachtige ogen de keuken door. Bij Medusa, had hij net alle messen zojuist geslepen. Veelzeggend kneep hij in Ephony's ranke schouder. 'Ik zal even voor je kijken of er nog andere messen te vinden zijn.' Met snelle stappen beende hij weg, maar hij bleef met een strict priemend wijsvingertje stilstaan toen hij langs Wren en Nina kwam. 'Jullie houden je in als ik weg ben!' sprak hij waarschuwend. 'Deze keuken hoeft niet verbouwd te worden, dus hou je slopende tengels bij je. En laat me niet merken dat ik een ingrediënt bij terugkomst tekort kom, ik heb ze zojuist nog nageteld. Zodra ik terug ben beginnen we de activiteit!' Met een boos wiegend geknoopt strikje van de linten van zijn kookschort achter op zijn rug liep Savador vervolgens door en verdween uit het zicht.

De glimlach was niet alleen bij haar verdwenen, ook bij Savador kon er geen lachje af. Niet dat ze dat überhaupt gedacht had; hij mocht haar toch niet. Daarom negeerde ze zijn opmerking maar. Initiatief tonen? Best, wilde ze wel vaker doen hoor. Niet dat Savador dat zo leuk zou vinden. Gelukkig kwam toen haar reddende engel, die gelijk ook een duivel moest voorstellen. Wat had ze nu zin in deze les. Wrens grijns kwam terug toen ze plots twee armen om haar heen voelde en een zachte stem wat hoorde fluisteren. Wren knikte bijna onzichtbaar en antwoordde iets harder. 'Hey, Nina! Jij ook hier,' merkte ze op. Dat had ze ook niet geweten. Ze moest vaker op het mededelingenbord kijken. Gosh, wat was ze daar toch goed in.. Niet veel later kwam een ander meisje binnen, iemand die ze vaag herkende. O, dat was dat kind wat overal antwoord op wist, klassenoudste was en de geadopteerde dochter van Savador, als ze alle roddels en opmerkingen goed onthouden had. Ephony. Je moest maar bij iemand slijmen, niet? Dit meisje had duidelijk Savador's voorkeur, vooral boven haar en Nina. Ze glimlachte even vriendelijk naar hen en Wren gaf een vaag glimlachje terug. Misschien was ze wel niet zo onaardig als Savador. In ieder geval knapper. Anyway, haar aandacht verslapte al snel toen het meisje naar Savador huppelde en iets ging vragen. Nou, alsof haar dat wat uitmaakte. Niet snel daarna liep Savador weg en maakte hij Nina duidelijk dat het aanrecht niet bedoeld was als stoel. Serieus? Met een nogal fake onschuldige uitdrukking keek ze hem aan toen hij hen beval niets aan te raken en de keuken intact te houden. Hoe wilde ze in 's hemelsnaam de afzuigkap van de muur slopen? Zo sterk was ze nu ook weer niet. Zodra hij weg was keek ze weer naar Nina. 'Laten we het zout stelen,' merkte ze droog op. 'Kom op zeg, alsof we ingrediënten zouden stelen. Leuk dat je er ook bent, trouwens!' Oké, nu liep ze dat andere meisje wel heel erg buiten te sluiten. Ze had toch iets gezegd over messen? Misschien moest ze iets aardigs tegen haar zeggen. Wren keek even twijfelend en toverde toen toch maar een glimlach op haar gezicht toen ze naar Ephony keek en een stap naar haar toe deed. 'Ben jij ook al zo onhandig met messen?' vroeg ze rustig. 'Ik ben Wren, aangenaam.' Ze wilde Nina niet afstoten of whatever, maar als ze toch met dit kind samen moest werken kon ze net zo goed iets aardigs zeggen. Vrienden zou ze toch niet met haar worden, behalve als ze Savador helemaal gek wilde krijgen en het meisje haar aardig zou vinden. Uitgesloten dus. Wren keek weer even naar Nina. 'Lekker druk hier, trouwens,' meende ze. Ach ja, kon niemand haar per ongeluk spietsen aan een mes ofzo.

Voor Nina kon deze dag echt niet beter. Savador die zich blijbaar totaal niet verheugde op de komst van twee leerlingen, Wren en Nina. Ze grijnsde daarom, zoals ze gewoonlijk ook altijd wel deed. De sarcasme deed haar goed. Ze kreeg alleen maar meer zin in vanalles. Nina fronsde echter toen de freak in zijn handen knipte, alsof ze een hondje was, en als dat dan zo zou zijn, was ze zeker geen braaf hondje. Ze liet zich niet commanderen door alleen maar een knippend vingertje. Zijn woorden deden haar echter ook niet veel. Commanderen en snauwend, precies wat ze wel verwacht had van die man. Pff. Ze liet zich intzettend langzaam van het eenrecht glijden en belande op de hakken van haar pumps. Met haar kont bleef ze leunen op het aanrecht. Ja ook al zat ze er dan niet meer helemaal op het aanrecht, leunen kon altijd, toch. Ze glimlachte wat liefjes toen haar aandacht werd getrokken door een meisje. Een blonde bimbo die vriendelijk naar Savador lachte. En, wat ze nooit had gedacht dat het kon, Savador lachte terug. Nina's blik kwam te staan vol ongeoof. Zowaar iemand waar hij vriendelijk naar kon doen, haar ogen gericht op die twee wende Nina zich naar Wren. "Wie is dat?!" Fluisterde ze zachtjes. Zo te zien konden ze elkaar goed vinden, en dus kreeg Nina een leuk plannetje, die Wren blijkbaar ook al had. Nadat Savador verdween en haar, en waarschijnlijk Wren ook, toesprak over het niet slopen van de keuken, het verstoppen van de ingrediënten enzovoorts liep Nina ook op het meisje af. Alsof Nina daar haar lol uit kon halen. Het verstoppen van ingrediënten. Die man wist echt neit hoe zij in elkaar zat. Hoe kwam je er op. Met een vriendelijk, misschien wel niet helemaal gemeent, ze had het niet zo op andere, nieuwe mensen, lach ging ze naast Wren staan. "Nina, aangenaam." Zei ze liefjes met misschien wel een lichtelijk arrogante ondertoon. Maar goed, Nina zou Nina niet zijn als dat niet zo was. Ze stond met haar handen in haar heupen, haar ronde vormen kwamen goed uit in dit outfitje. "Ik dacht dat er meerdere zich hadden aangemeld voor koken.." Zei Nina nadenkend. Het was nogal een kleine opkomst. Iets wat haar pret minder deed doen.

Zenuwachtig was ze naar Savador toe gelopen, was ze naast hem gaan staan en al frunnikend aan haar shirt aan hem gevraagt of er misschien een veilige manier voor snijden voor haar was. Haar blik schoot omhoog toen zijn hand op haar schouder lag, keek hem kleintjes aan. 'Ik wil niemand vermoorden namelijk,' klonk het gehaast voordat hij antwoord gaf, waarna haar lippen zich nog ongemakkelijk omkrulde in een glimlachje toen hij voor haar zou zoeken. Langzaam verdween haar glimlach weer toen hij weg liep, leunde ze tegen het aanrecht aan en had haar armen om haar middel heen geslagen. Met haar blik naar beneden gericht probeerde ze de barse houding van Savador jegens de andere meisjes zo goed mogelijk te negeren. Zelfs zij kon er niets aan doen, ook al had ze het hier en daar lichtjes geprobeerd. Toen Savador uit het zicht verdween hield Ephony haar ogen naar beneden gericht. De twee meisjes kende elkaar blijkbaar goed, en het zou onbeleeft zijn om ze aan te staren. Het gesprek klonk sarcastisch, Savador stelde zich misschien ook wel een beetje aan. Maar Savador zou Savador niet zijn als hij bijna elk kind niet als de plaatselijke duivel zou zien. Haar gezicht ontspannen en haar grijsblauwe ogen afwezig naar de grond gericht. Verzonken in zichzelf wachtte ze in haar eentje, hoopte ergens nog dat Myst of Laurens op zou komen dagen. Een paar voetstappen deed haar kin oplichtten waarbij haar ogen zich in die van een van de meisjes vestigde. Blijkbaar had ze zich naar haar toe verplaatst om haar aandacht op Ephony te richtten. De glimlach op haar lippen deed bij Ephony zelf haar mondhoeken ook vriendelijk en vrolijk omkrullen. Bij haar vraag veranderde de gezonde kleur op haar wangen naar een iets donkerder rood, waarbij ze ongemakkelijk een lachje sloeg. 'Meer met alles. Messen zijn gevaarlijk in mijn handen, en niet op de indrukwekkende manier,' mompelde ze als antwoord, waarbij ze kleintjes glimlachte en haar ogen in die van het meisje vestigde. Toen ze zich voorstelde werd haar glimlach zekerder, verslapte de greep rond haar middel ietsjes. 'Ephony,' stelde ze zichzelf vrolijk voor met een brede lach. Haar blik viel op het andere meisje dat aan kwam lopen, en zich vervolgens ook voorstelde. 'Heey,' glimlachte ze breed naar Nina, vond het ergens fijn dat ze nu niet meer alleen stond. De arrogante ondertoon werd onderdrukt door de naïfe houding van haarzelf, had net zoals bij haar en bij Bellingar totaal geen idee over de toneelstukjes die die mensen in zich hadden. Vaagjes knikte ze om hun woorden, waarbij haar eigen ogen ook door de keuken heen gingen. 'Ik weet niet hoeveel mensen er komen. Maar een kleine groep is ook niet erg, des te gezelliger het kan zijn. Niet?' verbloemde ze de situatie, haalde het positieve eruit waarbij ze Wren en Nina met een glimlach aankeek.

Daisuki had zich op het laatste moment nog snel ingeschreven voor koken en was bijna vergeten waar en wanneer het was. Ietwat gehaast liep ze door de aula richting de keuken waar de les koken plaats zou vinden die ze zo graag zou volgen. Daisuki had nooit echt veel gekookt, maar zou het wel leuk vinden om te leren. Ze liep de keuken in en zag drie meiden bij elkaar staan praten zonder een leraar in zicht. Daisuki liep naar hun toe en glimlachte. Er waren maar weinig mensen dus wie de leraar ook was die zou een extra leerlinge wel waarderen toch? Ze had de naam van de leraar, Master Savador, wel gezien, maar aangezien ze de man nog nooit ontmoet had had ze geen idee wat ze van hem moest verwachten. Natuurlijk had ze wel geruchten gehoord, maar Daisuki velde liever haar eigen oordeel dan naar de mening van andere te luisteren. Ze ging bij het groepje andere meiden staan en groette hun. "Hey, ben ik nog op tijd voor de activiteit?" vroeg ze ietwat onzeker, hopend dat ze nog mee kon doen. Ze kon geen van de andere meiden, maar zelf vond ze dat niet erg, het was altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen. "Ik ben trouwens Daisuki" stelde ze zich met een glimlach voor, hopend dat ze ook de namen van de andere te horen zou krijgen

Al direct toen hij Wren en vervolgens, alsof het al niet erg genoeg was, ook nog eens Nina binnen zag vallen had Savador grote zin om de naschoolse activiteit direct af te kappen. Maar hij zou zich niet laten kennen, liet zich ook niet doen door twee van die puberale trutjes. Het was al een achtste wereldwonder dat Nina überhaupt naar hem luisterde toen hij eiste dat ze van het aanrecht af moest komen. Eigenlijk had hij haar gewoon moeten laten zitten en het vuur aan moeten zetten. Ging ze met een zwartgeblakerde kont naar haar etage en had hij achteraf ook wat om te lachen.
Savador had even niet meer op de twee she-devils gelet, richtte zijn volle aandacht tot Ephony toen ze nogal nerveus naar hem toe was gelopen. Met een glimlach had hij op haar geantwoord, had nauwelijks in de gaten dat de zeldzame omkrullingen van zijn mondhoeken jegens leerlingen door Wren en Nina bekeken werd alsof het een lang verloren museumstuk was. Gekke mensen, mocht hij ook even glimlachen naar zijn pleegdochter?
Andere messen. Andere, bottere messen. Hij wist waar hij ze kon halen en waar ze lagen, maar daarvoor zou hij de boel hier alleen achter met Ephony en die twee schepsels moeten laten en daar had hij nu niet echt het volste vertrouwen in. Het was vooral daarom dat Savadors opmerking naar Nina en Wren toe waarschuwend was voor hij de keuken verliet.

Zodra hij terugkwam met een serie ongeslepen messen zag hij dat de keuken wonder boven wonder niet als een ruïne met bloed en voedsel aan de muur oogde. Plezant hoor, daarvoor wilde hij even bovenop een stoel gaan staan en spottend klappen voor Nina en Wren.
Er verscheen een diepe ongeplezierde frons tussen zijn wenkbrauwen toen hij dat afzichtelijke duo bij zijn Ephony zag staan. En ze praatten met haar. Ze práátten. Bij Medusa, straks kreeg ze nog een ernstige ziekte. 'Ephony!' sprak Savador streng toen hij langs haar liep en bij haar stil bleef staan. Met een afkeurende blik staarde hij op haar neer. 'Praat niet met ze. Ze hebben een slechte invloed op je,' maakte hij zijn zin uiteindelijk grimmig af waarna hij haar de gehaalde messen overhandigde en doorbeende naar het hoofdaanrecht voor hij zowel Wren als Nina eerst een vernietigende blik toewierp. Hij richtte zijn blik nog even op een nieuwe leerling die zich blijkbaar ook voor koken had ingeschreven. Een jonger meisje, en alhoewel ze een eerstejaars tussen de vijfdejaars was had ze zich bij het groepje gevoegd. Alleen maar meisjes tot nu toe voor vandaag. Geweldig. Hij hoopte niet dat ze met z'n vieren samen één grote giechelkliek vormden, dan rende hij gillend weg.
Savador kwakte nog een paar extra messen en snijmessen op zijn eigen aanrecht neer, sloeg nonchalant een theedoek over zijn schouder en draaide zich toen naar het groepje om.
'Goed. Ja.. Mond dicht nu en hier komen staan, het is hier geen theekransje. Hallo!'
Nors knipte hij in zijn vingers om de aandacht van de meisjes op zich te nemen. Zodra iedereen luisterde en dichterbij stond hield hij een korte stilte instant voor hij begon te spreken. 'Allereerst wil ik hier geen geflikflooi, voedselgevechten of andere rampzalige onzin. Deze keukens zijn niet van ons maar eigendom van de koks die hier dagelijks jullie eten staan te bereiden. We wassen onze handen voor we ons aan het koken wijden en ruimen na afloop de rommel hier op zodat we de keukens schoon achter kunnen laten. Zie ik hier iemand met messen zwaaien, kookgerei aanraken zonder eerst de handen te hebben gewassen of met het fornuis spelen, dan zet ik je linea recta uit de keuken en ben je voor de rest van de dag niet meer welkom in mijn activiteit.'
Savador keek de meisjes één voor één priemend en starend aan om ze dat in ieder geval te verzekeren, alhoewel zijn blik bij Ephony lang niet zo intimiderend oogde als bij de rest. 'Voor vandaag gaan we ons bezighouden met Shadraanse Onyxkreeft, bereid in champignonsaus en met olijven en overige groenten. Laat ik vast zeggen dat ik op dit punt ook geen enkel geklooi wil hebben want de kreeften leven nog en moeten ook levend gekookt worden,' wijdde Savador zich uiteindelijk aan het recept voor vandaag.

Zijn passen galmde door de gang, galmde nog na zodra hij de hoek om liep. 'Pardon, master. Maar bepaalde mensen hielden mijn aandacht vast,' zijn stem zachter dan normaal, zijn woorden voor Savador bedoelt. Met de beleefde glimlach op zijn lippen blikte zijn groengele ogen tussen de blonde lokken door. Even haalde hij nonchalant zijn hand hier doorheen, ging met zijn hoofd mee om de hand daarna weer terug te brengen in zijn broekzak. 'Zaken moesten even afgehandeld worden,' vervolgde hij zijn verontschuldiging met een klein knikje van zijn hoofd. Met zijn rug recht liep hij door naar het groepje, leunde achter deze tegen een van de aanrechten aan waarbij hij nog net enkele woorden opving. Fijn, levende beesten koken. Iets wat hij precies nodig had. Zodra beesten dood waren vond hij ze een stuk vermakelijk, en zeker als hij het persoonlijk mocht doen. Gedwongen om aan een van de activiteiten mee te doen had hij ze allemaal overwogen. Maar aangezien hij het beste bij Savador in het boekje viel, dacht hij hier het meeste profijt van de maken. Jammer dat hij tientallen bediendes thuis had die het eten maakte, en zijn skills in koken nou niet echt van de hoogste plank waren.

Hij was te laat, shit. En hij had zich er nog wel zo erg op verheugd. Koken, één van de weinige dingen wat hij nog een beetje kon. Het was dan ook echt iets wat aangeboren was en niet aangeleerd, want elke keer weer zette hij heel iets anders op tafel. Maar blijkbaar was het wel smakelijk, had hij een soort gevoel voor smaak en een goede reuk voor de dingen die bij elkaar pasten. Kwam maar goed uit, kon hij tenminste íéts naast zijn liefde voor dieren koesteren. Met zijn standaard rugzakje op zijn rug waar een paar losse blaadjes en een schrijfveer in zaten, niet eens een potje inkt, die was hij vergeten, stormde hij door de gangen heen. Aula, daar moest hij zijn, toch? Nog een paar meter, vlak voor zijn neus zag hij nog een andere jongen naar binnen schieten. Hij volgde de jongeman, die waarschijnlijk, schatte hij, ongeveer dezelfde leeftijd als hem had. Kort schoot zijn blik over het achterhoofd waar warme, blondde plukken heen en weer wiegen in het ritme van de jongenman zijn pas, om hierna door te blikken naar de ruimte waar ze heen liepen. Zijn blik vloog rond, opzoek naar de leraar. Uit het niets verstijfde opeens. NEE! Dit kon niet waar zijn! Waarom híj? Dacht hij eindelijk iets gevonden te hebben op deze school wat een beetje leuk zou zijn, qua vak achtig iets, gaf Savador het! Kon het nóg erger? En hij was ook nog eens te laat! Zijn maag kromp samen van paniek, zijn gezicht vertrok van afschuw. Oh nee. Wat had hij gedaan. Was hij nou maar helemaal niet gegaan. Koortsachtig keek hij om, toen weer voor zich uit, liep toch maar door. Savador had hem al gezien, door die flapdrol voor zijn neus die zo slim door de hele ruimte moest blèren dat hij perongelijk te laat was en zo alle aandacht op hun vestigde. Maar toen luisterde hij goed, hoorde hoe de jongen zijn zin afsloot. ‘Geld ook voor mij,’ Knoopte hij eraan vast toen de jongen net zijn zin afsloot. ‘We werden opgehouden,’ Met een hoofdwenkje naar achteren die nonchalant overmoest komen maar er veels te stijf uitzag, liep hij door, achter de jongeman aan. Alsof hij bij Bellingar hoorde had hij zijn woorden uitgesproken. De jongen had zo rustig en zelfverzekerd geklonken dat hij enigszins vermoedde had dat deze het beter kon vinden met Savador dan de rest, dus daar bouwde hij dan maar op. Ondertussen was er nog steeds een levendige discussie in zijn hoofd. Hij moest hier weg, hij ging niet zijn vrije tijd verspillen met in het bijzijn van Savador verkeren. Maar toen zag hij Eph opeens, en de spanning in zijn schouders verdween enigszins. Vanzelfs stak hij zijn hand op, grijnsde vrolijk en zwaaide naar haar. ‘Hé Eph!’ Riep hij overdreven enthousiast, alsof ze hem als hij zijn stem dimde niet zou horen. ‘Ik wist niet dat je je ook had ingeschreven bij het koken? Waarom had je dat niet gezegd!’ [Ik zie nu echt die trompetgast voor me :'D]

Wren hoorde Nina nog vragen wie die blonde nu was, maar ze besloot dat het iets te overduidelijk was om voor haar neus te gaan fluisteren. Wren keek nog steeds met een glimlach naar het meisje, terwijl Nina eng dezelfde gedachtegang als haar leek te hebben. Ze keek even naar Nina, maar concentreerde zich toen weer op het meisje. Ze leken toch meer op elkaar dan ze soms dacht.. Het blondje keek een beetje zielig en had haar armen om haar middel geslagen. Ja, als Savador je aardig vond zou zij ook zo kijken. Nina stelde zichzelf ook voor en maakte een opmerking over hoeveel mensen er zouden komen. Het blonde meisje bloosde een beetje bij de opmerking over de messen en stelde zich toen voor als Ephony. Had ze het toch goed gehad. Wren knikte even. 'O, dat heb ik ook. En ja, met weinig mensen kan het ook gezellig zijn,' stemde Wren in. Nina had wat arrogant geklonken, best grappig eigenlijk, zo was Nina trouwens gewoon. Ephony lette er niet echt op. Plots hoorde ze een andere stem, iemand die ze echt totaal niet kende. Een klein bruggertje stelde zich voor als Daisuki. 'Nee, je bent nog niet te laat,' antwoordde Wren, voor de rest niet zo heel geïnteresseerd. Het meisje was totaal niet haar leeftijdsgroep en dus iemand waarmee een gesprek zó snel vast zou lopen. Misschien dat Nina een poging tot geweldige toenadering zou doen, maar dat zou ze dan wel zien. Niet veel na het meisje kwam Savador weer terug. Wat jammer nu. Savador leek er niet erg blij mee te zijn dat ze met Ephony praatte. Pech dan. Wren keek Nina weer even aan, meisjes waren heel goed in samenzweerderige blikken naar elkaar werpen. Daarna richtte ze haar aandacht weer op Savador, die iets lastigs zei over het gerecht en veel ingrediënten noemde. Nou ja, het was iets met het levend koken van een kreeft. Joepie, nee daar had ze echt zin in. Nou ja, nu ze hier toch was. Veel erger dan een gesprek met Savador kon het niet zijn. Niet lang daarna galmde er een stem door de zaal, waardoor Wren opkeek. Hé, was dat niet die Bellingar gast waar Nina het over had? Onzichtbaar voor de rest porde ze Nina even en keek toen naar de jongen die hem volgde. Kende ze totaal niet, maar hij leek Ephony wel te kennen. Wren keek naar Nina. 'Toch nog niet zó erg hier,' grijnsde ze zachtjes.

Ephony heette het meisje, de blonde. Ze leek erg verlegen en een liefhebber van Savador. "O ja, tuurlijk. Het kan onwijs gezellig worden." Als Savador er niet is, dacht ze er achteraan, na ze het liefjes had gezegd, dit maar zonder een ondertoon in haar stem. "Maar ze zeggen wel eens, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, toch?" Nog steeds op de zelfde toon sprak Nina en ze glimlachte vriendelijk naar de blonde. Dat ze een lievelingetje van Savador was, merkte Nina meteen toen Savador terug kwam en Ephony verbood om met haar en Wren te praten. Zachtjes mompelde Nina wat geërgerd tegen Wren. "Alsof het hem wat boeit met wie ze praat." Wellicht kon die Ephony het ook horen, maar Savador duidelijk niet. Daar lette Nina voortaan wel beter op, al had ze het het liefst door de keuken geroepen. Maar laten we het even netjes houden, zodat Savador kon zien dat ze toch enigszins aardig kon zijn, om hem daarna flink in de maling te nemen. Dat had hij eerlijk gezegd toch echt wel verdient. Want die ene dag was in haar geheugen geprent, en kwam er niet meer zomaar uit. Een volgend meisje kwam aan bij de kookles. Een klein meisje dat totaal niet groot was, Nina kwam ver boven haar uit, en met die pumps die ze aan had al helemaal. Savador eiste de aandacht van de groep op. Weer met die knippende vingers, dacht hij nou werkelijk dat ze hondjes waren die daar naar luisterde?! Nina wendde haar ogen af en liet die glijden over de producten die er waren, over de mensen die waren gekomen, en bleven hangen in de ogen van Savador, die haar op dat moment priemend en starend aan keek. Nina lachte schijnheilig met kleine pretoogjes die liefjes stonden. Ze had zojuist niks gehoord van wat hij zei, enkel een beetje geluisterd en het ging het ene oor in en het andere uit. Iets over dat de keuken van de koks waren, dûh, en dat ze handen moesten wassen ofzo. Nouja, het zal wel. Ze rolde even met haar ogen bij het zien van zijn verzachtende blik bij Ephony, had die blonde soms een schattigheidsfactor waar Savador op viel?! Nina keek fronsend toen hij vertelde dat ze levende beesten in het kokende water gingen gooien, Nina grinnikte. Daar kon ze wel iets mee doen. Zich gewoon van de domme houden. Ze had al het perfecte plan in haar hoofd. En een onderdeel daarvan was doen alsof ze dom was. Ze kreeg een onheilspellend lachje om haar mond. Ja, dit werd een leuke les. Niet veel later melde er nog iemand bij de kook les. De por van Wren was Nina niet ontgaan en zo ook de stem van deze persoon. Bellingar. Ze keek even om en grijnsde breed naar de jongen. Ja het was nog steeds een knappertje om te zien. Ze draaide haar hoofd weer terug naar de master, terwijl er nog iemand binnen kwam stormen, een of andere vage gast die Ephony bleek te kennen. Weer rolde Nina met haar ogen, kon die gast niet gewoon normaal naar haar toe gaan om het te zeggen en vragen. Ze zuchtte. Beet op haar onderlip terwijl ze zich inhield. Ze stapte naar Bellingar toe. "Heb jij al net zulke grote kookkunsten als dat ik heb?" Grinnikte ze. Tsja, ze kon dan wel koken, maar goed, wie wist dat nou..?

Geërgerd door het feit dat hij zowel Wren als Nina bij terugkomst tot zijn grootste afschuw bij Ephony zag staan had Savador zijn pleegdochter een afkeurende waarschuwing gegeven en had zich vervolgens aan zijn eigen aanrecht gewijd om daar zijn uitleg voor vandaag te doen. Allereerst een paar gebruikelijke regeltjes, natuurlijk. De blik in zijn slangachtige ogen was moordend toen Nina heel onschuldig glimlachte zodra zijn oog op haar viel, schijnheilige trol dat ze was.
Hij haalde zijn smalle lippen van elkaar en wilde net weer verderspreken toen hij galmende voetstappen hoorde naderen. Met een ruk draaide hij zijn hoofd naar de deur, de uitdrukking op zijn strakke bleke gelaat pisnijdig toen er nog een leerling binnen kwam druppelen. Konden ze niet kloklezen, lakse honden. Maar de onvoldane trek op zijn mond verdween als sneeuw voor de zon toen hij in één oogopslag zag dat het Bellingar was. 'Ah, mijn keurige leerling. Welkom, Cruentus,' sprak Savador met een brede glimlach. Eén van zijn favoriete studenten, een pér-fécte jongeman. Vooral in vergelijking met die twee giebelkippen. De jongen verontschuldigde zich, zoals het hoorde, en haalde een snelle hand door zijn gouden lokken om er daarna met zijn groengele ogen tussendoor te blikken - natuurlijk weer altijd met die beleefde glimlach op zijn gezicht. 'Geeft niet, jongen,' wuifde hij Bellingars verdere woorden weg, was al lang blij dat er tenminste meer fatsoenlijke mensen op kwamen dagen. 'Voeg je bij de rest en vermaak jezelf vandaag.'
Bellingar liep door waardoor Savador zijn verhaal kon hervatten, net op het moment dat er in zijn ogen juist alles behalve een fatsoenlijk persoon kwam binnenvallen. Die vreemde Laurens, rare kwast, en natuurlijk weer te laat. Hoe kon hij ook anders verwachten. Hij zag de jongen in elkaar krimpen zodra hij hem onder ogen kwam, maar hij ontfermde zich veel meer over het feit dat dat joch te laat was dan dat hij bijna in zijn broek scheet.
‘Geld ook voor mij,’ probeerde dat schlemiel zichzelf tot redding te brengen door te doen alsof hij bij Bellingar hoorde. In een langzame beweging sloeg Savador met een enkele opgetrokken wenkbrauw zijn armen over elkaar. 'Dat dacht ik niet,' zei hij zacht, zijn ondertoon had iets dreigends. 'Je bent laat, Wildukind. Je bent LAAT met een hoofdletter EL!' voegde hij er vervolgens op een bijtende toon toe. Alsof het nog niet erger kon worden imiteerde Laurens Bellingar door er ook een beleefd hoofdknikje achteraan te gooien, dat alles behalve beleefd oogde. Leuk geprobeerd, maar daar trapte hij niet in. 'Als je volgende keer te laat komt, Wildukind, kook ik je persoonlijk levend!' riep Savador hem nog dreigend toe. 'Goed, zoals ik al zei; we laten de keukens schoon achter en wassen allereerst onze handen. Dus zoek allen een aanrecht uit, pak een kookschort en was je handen. Ik wacht tot iedereen dat gereed heeft, eerder begin ik niet,' pikte hij zijn verhaaltje op om er een slot aan vast te breien. Hij draaide zich vervolgens om naar zijn eigen aanrecht en liet de leerlingen de gegeven taken uitvoeren.
'Wil-du-KIND!' Met een nadruk op iedere lettergreep, en de laatste extra luid, schalde zijn schreeuw door de keuken. Een diepe frons stond tussen zijn wenkbrauwen toen hij zich het volgende moment weer omdraaide en de jongen vuurschietend aanstaarde. Hij mocht Laurens niet, háátte het joch om zijn relatie met zijn Ephony. Zó'n kluns, zo'n debiel. Het ergerde hem nog steeds dat Ephony gevoel voor een joch als hij had. 'Schreeuw niet zo, allemachtig! Het is hier bij Medusa geen speelplaats!' snauwde Savador de jongen toe voor hij zich weer met een ruk omdraaide en verder geen aandacht aan hem besteedde.

Ephony's gezicht draaide zich al even snel weer terug toen Savador even later weer terug leek te komen. Blijkbaar lagen deze kinderen nog slechter bij hem in het schaaltje dan andere kinderen. Haar armen nog om haar middel keken haar grijsblauwe ogen even ietwat verbaasd naar Savador. Even schoten haar ogen naar beneden, had ze de neiging om haar wangen kinderlijk op te bollen uit pure protest. Ze wist heus wel met wie ze wel en niet vrienden moest zijn. Maar praten mocht toch wel gewoon. En daarbij, in zijn ogen was bijna elk kind de duivel op aarde. Behalve de paar uitzonderingen, waaronder zijn eigen kinderen. Een zachtte zucht was het enige wat te horen was op zijn lippen, hoorde amper de woorden van Nina, drongen niet tot haar door. Anders had ze er weinig mee gekunt, Savador houding bracht genoeg antwoord op haar nukkige zin. Het deerde hem wel degelijk, en de aangeleerde beleefdheid en haar naïfe karakter zorgde ervoor dat ze amper tegen hem in ging, vooral niet in het openbaar. Bij het aandacht vragen van Savador richtte haar ogen zich weer op hem, leunde nu niet meer tegen het aanrecht aan hoewel haar armen om haar middel heen bleven liggen. Het gebruikelijke praatje, kon zijn speeches nu bijna voorverzinnen. Toch lag er een glimlach op haar lippen, had ze nooit werkelijk geweten dat Savador zo goed was in de keuken. Ergens was ze uiterst nieuwsgierig naar zijn kookkunsten, zeker om het te zien. Hun gezeldschap werd uitgebreid door de blonde, lange jongen waar Ephony naast gezeten had. Zijn toneelstukjes niet doorzien, had werkelijk geloofd dat hij de opdracht toen niet begrepen had. Bellingar, dat was zijn naam, een jongen die Savador duidelijk mocht. Hij zelf gedroeg zich ogenlijk precies zoals een leerling zich hoorde te gedragen, iets wat Ephony haar ogen neer deed slaan en lichtjes haar glimlach deed verbreiden. Pas bij de stem die ze zelfs vanuit een schreeuwende menigte zou herkennen schoten haar ogen opeens nog levendiger dan normaal omhoog. Zag het deinende, zwarte en warrige haar, de sprekende grijze ogen en zijn haast nonchalante gestalte. Niet doorhebbend dat de twee jongens elkaar eigenlijk totaal niet kende geloofde ze zijn woorden, vroeg zich meteen af wat voor zaakje Laurens nou weer af te handelen had. Behalve de vlieg die ergens in de kamer rondvloog te redden en hem buiten neer te zetten. Haar schouders schoten met een noodgang omhoog bij Savadors bulderende stem, schrok zich een ongeluk door de uitval die duidelijk maakte dat zij waarschijnlijk de enige was die Laurens had geloofd. Met verwijdde ogen bleef ze naar de zijkant van Savadors gezicht kijken, durfde voor geen mogelijk nu nog Laurens zijn woorden te beantwoorden. Met een vage frons van haar wekbrauwen en een gespannen houding staarde ze naar de vloer, voelde ergens de knoop in haar maag dat Savador zo naar Laurens uitviel. Ze wist dat hij Laurens niet behandelde als een van de buitenbeentjes die hij wel aardig vond zoals zij en Bellingar, en misschien had Laurens gewoonweg niet moeten gaan roepen met hem in de buurt. Maar het zat haar niet lekker dat hij zich zo ijselijk in privé momenten tegenover Laurens hield. Laurens was anders dan Zalas, was geen dikke maatjes met Deshas en had geen lang leven achter de rug. Maar Laurens was van haar, en zij van hem. Zodra de rest van het gerecht kwam zakte de moed en de vrolijkheid nog verder weg in haar schoenen, voornamelijk toen ze hoorde hoe het gerecht gemaakt zou worden. Stilletjes bleef ze wat staan toen ze de opdracht kregen om een aanrecht te vinden, leek even aan de grond genagelt te staan. Levende beesten in kokend heet water laten zakken. Iets waarbij er een eigen stemmetje in haar hoofd de angstschreeuw van de kreeft zou nabootsen, het hardverscheurende geluid van pijn door haar zenuwen zou duwen. Ze was geen Laurens, maar zoiets was moeilijk om bij haar te doen. Snelletjes liep ze naar een van de aanrechten, had in het langslopen haar grijsblauwe ogen vlug op Laurens gericht en haast verontschuldigend geglimlacht. Haar hand had de zijne ongezien gepakt, trok hem mee zodat ze iemand naast zich had staan die ze kende. 'Heey,' mompelde ze alleen maar, merkte aan haar afwezige houding dat haar iets dwars zat.

Nonchalant was hij naar binnen komen lopen, geheel ontspannen met zijn beleefde reden waarom hij net te laat was al klaar op zijn lippen. Droogjes, zonder enige emotie draaide zijn hoofd om, om de jongen schuin achter hem aan te kijken. Nog voordat Bellingar de lol van het moment had kunnen inzien en had besloten of hij de jongen zou sparen of negeren klonk Savadors bulderende stem al door de keuken heen. Helaas, hij koos eerder zijn eigen hachje en goede houding dan die van een vreemde hoog te houden. Terwijl hij achter het groepje tegen een aanrecht leunde gingen zijn ogen door de groep heen. Enkele herkende hij, waaronder Nina. Een reden waarom de charmante glimlach op zijn lippen verscheen en zijn groenblauwe ogen over haar rug naar beneden gleed. Pas toen de nog vreemde jongen een naam riep waarop hij zo geconcentreerd was geweest schoten zijn ogen door naar het blonde meisje. Ephony Duvessa, het oogappeltje van Savador en zijn persoonlijke petekind. Als een sneltrein zochtte zijn hersenen de eindjes bij elkaar, herinnerde het moment met Myst in de aula waar hij zo uitbundig had geroepen dat de verboden dochter van het schoolhoofd alles alleen maar spannender maakte. Gewoonweg omdat ze verboden terrein was. Zijn ogen werden groter, de grijns rond zijn lippen verscheen toen hij de woorden van het groenharige meisje herinnerde. 'Laurens?!' klonk het haast opgetogen toen de naam van Ephony's vriendje hem weer tebinnen schoot. Ergens lag de komische grijns rond zijn lippen, voornamelijk bij het overduidelijke plaatje dat Savador Laurens totaal niet mocht ondanks dat de jongen het vriendje van zijn petekind was. Zacht grinnikend in zichzelf bleef hij kalmpjes tegen het aanrecht staan. Dat Nina door haar voor hem nog onbekende vriendin aagestoten was ontging hem, verkeerde in zijn eigen gedachtes. Zijn hoofd veerde op, gevolgd door het nonchalant warrige kapsel waarin zijn blonde haar zat toen Nina's stem van dichtbij leek te komen. Zijn ogen vestigde zich in die van haar, keken naar beneden door zijn eigen lange lengte. Zijn handen nog in zijn broekzakken gestoken, zijn mondhoeken die zich rustig omkreulde in de schuine en aantrekkelijke glimlach. 'Totaal niet. Daarvoor zijn bediendes,' beantwoorde hij haar zachtjes, geheel serieus. Meer dan bedient worden kende hij niet van thuis, en samen met Nearvus was hij voornamelijk verwent als rijkelui's kindje. Daarbij klonk het idee om een nog levende kreeft in het kokende water te laten zakken voortreffelijk, haast hemels in zijn oren. Hij verplaatste zijn gewicht weer op zijn eigen voeten, hield vanuit zijn ooghoeken Savador in de gaten terwijl hij zich omdraaide. Toen hij zeker was dat deze het niet zag haalde hij zijn hand uit zijn broekzak om zijn vinger tegen de kin van Nina aan te drukken en haar gezicht omhoog te kantelen. 'Maar daarvoor heb ik jou natuurlijk,' sprak hij zachtjes, had zijn bovenlichaam wat voorover gebogen liet en haar een knipoog gaf. Alsof er niets was gebeurt zakte zijn hand weer terug in zijn broekzak en liep hij zacht fluitend naar een van de vrije aanrechtten. Alsof het allemaal hooggenaamd design kleding was deed hij het blauwachtige schort om, knoopte deze achter zijn rug vast en stroopte de mouwen van zijn dunne trui op. Om maar gelijk het goeie voorbeeld te geven wasde hij vlug zijn handen, om ze nadat hij ze had afgedroogt op het aanrecht te zetten en wat voorover te leunen. Afwachtend op de volgende stappen gleden zijn ogen door de groep. Het jongeste meisje waarschijnlijk een eerstejaars. De rest was ouder, en over het algemeen vrouwelijk. Uitstekend om zijn beste beentje voor te zetten, zijn helpende kant te laten zien aan Savador en daarbij tegelijkertijd zijn sociale contacten uit te breiden. Even bleven zijn ogen hangen op de vriendin van Nina, de glimlach rond zijn lippen waarna zijn groengele ogen doorgleden.

Niet schreeuwen. Het was toch zo stom als mensen hun eigen regels direct weer verbraken, de ironie. Wren permitteerde zich een kleine grijns toen Savador dat joch dat ze echt niet kende nogal op z'n kop gaf. Vage gast, maar ja.. Ephony bleef naar beneden kijken. Ach, het moest niet al te leuk zijn om het oogappeltje van Savador te zijn. Of iedereen haatte je, of iedereen slijmde tegen je. Whatever. Wren zag Nina naar Bellingar toelopen, helemaal in haar doen. Van wat ze van Bellingar gehoord had, was hij ongeveer de mannelijke versie van Nina; knap, flirterig, van dat soort dingen. Het enige verschil was dat Savador Nina haatte en dat hij bijna over Bellingar heen kwijlde. Wren negeerde Savador bijna compleet, voor zover dat kon als er een stem als een alarmbel overal doorheen schalde. Leuk. Wren besloot dat ze haar handen maar beter even kon wassen, vandaag zou het koken wel een rustig begin mogen hebben. De blik in Nina's ogen was leuk om te zien, zo liefjes als ze glimlachte naar Savador. Hij had haar ook hatelijk aangekeken, maar op de één of andere manier was het alleen maar grappig. Kom op zeg, door zulk gedrag zat hij Nina alleen maar te triggeren om stomme - maar daardoor niet minder leuke - dingen te doen. En zij stond 100% procent naast haar vriendin. Wren zag dat Bellingar even wegliep bij Nina om zijn handen te wassen. Ze zou maar even bij iemand gaan staan die ze kende, die haar niet als een plaag zag. Heerlijk, wat hield ze toch van deze school. 'Zin in het roosteren van kreeften?' grijnsde ze naar Nina, met een lach die eigenlijk meer wilde zeggen dat het leuk zou zijn deze les half te verpesten voor Savador door te blijven giechelen en dergelijke dan echt serieus mee te doen. Ach, dat had Nina zelf ook al wel verzonnen, niet?

Met gigantisch grote ogen staarde hij Savador aan die hem toesnauwde van hier tot Tokio. Hij kromp ineen toen Savador nog eens benadrukte dat hij te laat was met een hoofdletter L. Wist hij veel wát het betekende, maar bedreigend was het wel. De kleur trok al iets uit zijn gezicht, zijn normaal licht blozende wangen kleurde bleek. Hij had nóóit naar koken moeten gaan, hij had moeten wéten dat Savador het zou geven. Een rilling liep over zijn rug toen Savador hem met levend koken bedreigde. Hij kon ruiken dat Savador niet loog. Maar wat nou als hij helemaal niet kwam opdagen? Gold dat dan ook als te laat? Met benen die trillerig aanvoelde stapte hij voorzichtig weg toen Savador klaar leek te zijn met zijn toespraak, op dat moment kreeg hij Eph in het oog. Hij wist niet waar hij het lef vandaan haalde, maar het zien van Eph maakte hem vrolijk. Vandaar ook zijn uitbundige reactie, die ergens ook nog een tikkeltje vervuld was van hoop en opluchting. Gelukkig nog iemand die hem kon steunen. Maar zodra hij uitgesproken was wist hij dat hij een fout was begaan. Zodra Salvadors stem opnieuw door de ruimte heen schalmde verstijfde hij voor de tweede keer en kromp weer in elkaar. De laatste lettergreep van zijn achternaam trilde nog door de lucht. Hij durfde niet om te kijken, bleef met zijn rug naar Savador toestaan toen deze hem toesprak, te schijterig om hem onder ogen te komen. Enkele tellen heerste er een stilte, kort keek hij achterom naar Savador die zich gelukkig alweer omgedraaid had. Op het moment dat hij schichtig weg vulde schieten, op de vlucht naar één van de aanrechten waar hij achter kon schuilen, hoorde hij iemand zijn naam zeggen en keek hij om. Zijn blik vestigde zich op de blondharige jongen, de jongen die Savador wél mocht. Vlug schoten zijn ogen over diens gelaat, schonk hem maar een vaag en aardig knikje omdat hij z'n mond tenminste had gehouden toen hij had geprobeerd er vol overtuiging achteraan te gooien dat hij bij hem had gehoord. Hierna wilde hij doorlopen, maar werd een andere richting opgetrokken toen Ephony haar hand zich om zijn pols heen sloot. Gelijk keek hij om, zag Ephony waardoor zijn mondhoeken zwakjes omkrulde. ‘Hé,’ Beantwoorde hij haar. Gewillig liep hij met haar mee, voelde zich veiliger in haar buurt. Toen ze eenmaal achter het aanrecht stonden boog hij zich naar haar toe. ‘Als ik had geweten dat Savador dit zou gaan doen, had ik me nóóit ingeschreven. Had je dat niet even kunnen zeggen?’ Fluisterde hij haar toe, reikte ondertussen achter haar langs naar één van de schorten die aan een haakje hing. ‘Wat gaan we eigenlijk maken?’ Zijn blik schoot weg en blikte langs de andere aanrechten waar de rest van de leerlingen aan plaats nam. Met een rúk schoot zijn hoofd terug naar Ephony toen deze hem vertelde wat ze gingen maken. ‘Wát!?’ Kwam er een stuk harder uit dan bedoeld was. Paniekerig keek hij opnieuw een keer weg. Een levend dier in kokend water dompelen!? Wat waren ze voor dierenbeulen hier! ‘Néé!’ Stootte hij vervolgens uit, keek weer om naar Eph. ‘Eph, nee!’ Siste hij vervolgens naar haar toe, een stuk zachter zodat niet iedereen mee kon genieten. ‘Dat kan je toch niet menen? Dat gaan we toch niet écht doen hè?’ Klonk het hartverscheurend. Dat was nog wel het lastigste aan zijn twee grootste liefdes. Koken en dieren, maar wat nou als het dieren koken werd? Hij voelde hoe zijn hart krampachtig door sputterde, hoe het sneed bij elke slag. Hij had er sowieso al moeite mee, had zovaak al overwogen om vegatarisch te worden, maar had zich erbij neer gelegd om vlees te bereiden als hij er geen dier meer in kon herkennen. Maar dít was nog wel het ergste. Hij had één keer gezien hoe iemand een kip slachtte en had daar nog steeds nachtmerries van. Wijfig veegde hij zijn haren uit zijn gezicht, stroopte vervolgens zijn mouwen op. ‘Ik wil geen kreeft vermoorden,’ Klonk het zielig toen hij naar het kraantje toe liep om hier zijn handen te gaan wassen. ‘Jij zou Ené toch ook niet gaan opeten, Eph? Misschien heeftie wel familie,’ Opperde hij.

Nina had geamuseerd gekeken hoe ook die jongen die achter Bellingar aan kwam de grond in werd getrapt. Blijkbaar was zij niet de enige die het bij hem had verprutst. Hoewel ze lichtelijk nieuwsgierig was hoe hij het had gedaan, kon ze het wel raden door de reactie die hij had bij het dien van de blondie. Waarschijnlijk was hij de vriend van Savador zijn oogappel, moge dat duidelijk zijn. Ze grinnikte naar Bellingar toen hij op haar reageerde. "Tsja, of ouders, al klinkt een bediende duidelijk beter." Grinnikte ze. Hoewel ze vroeger zo vaak de keuken in werd gesleurd om te 'helpen' Het enige wat Nina altijd deed was het verkloten door er dingen in te gooien die er niet in moesten. Heerlijk. Haar ogen schoten even van Bellingar naar Savador, die helaas niks zag, dit was al een ding waar ze hem mee kon treiteren. Nina keek naar Bellingar toen hij haar kin omhoog drukte, vrijwillig ging ze in die beweging mee. Ze grinnikte. "O, is dat zo?" Ze glimlachte, en nadat hij zijn hand weer in zijn zak had gestopt, draaide zij zich met een elegante draai terug naar haar vriendin, Wren. Ze had vrijwel niks meer gehoord van wat Savador had gezegd, maar samen met Wren liep ze naar een aanrecht, wellicht in de buurt van Bellingar. Ze grijnsde naar hem om vervolgens weer met haar elegante lieve lachje naar Savador te kijken. Ze grinnikte naar Wren en draaide haar hoofd uit het zicht van Savador. Ze rolde met haar ogen waarna ze terug fluisterde. "Zeg maar eerder een persoon roosteren na hem een kreeft te hebben laten voelen." Haar ogen glinsterde lichtjes terwijl haar stem heel zacht en gesmoord klonk. Ja die man ging wat mee maken. Ze toverde, alsof het niks was, haar glimlach weer op haar mond en waste braaf haar handen. Eventjes heel overdreven zodat Savador kon zien dat ze het deed. Ze lachte hem vriendelijk toe. Ze had niet echt meer door wat de rest van de klas deed, ze zocht alleen maar naar meer manieren om Savador dwars te zitten. Ze wiebelde wat op de hak van haar schoenen en bleef hem geduldig aan kijken. Met nog steeds de poes lieve lach op haar gezicht. "Wacht maar af.." mompelde ze bijna onverstaanbaar in Wren haar oor, nadat ze zich wat naar Wren boog, haar lippen haast onbeweegbaar.

Gepikeerd had hij zich na zijn uitbarsting weer omgedraaid, vervloekte alle Goden van bovenaf en in de onderwereld dat hij met dit stelletje moest gaan kokkerellen. Hij zag de voettappende koks al furieus voor zijn kantoor staan als de gehele keuken naar Nova werd geblazen door één of andere toevallige gasontploffing. Waarschijnlijk zou hij zijn ogen dan direct richten op Laurens, de kluns, of Wren en Nina, de tirannen.
Het had Savador goed gedaan te weten dat Ephony hem geen tegenspraak zou bieden om zijn strenge gedrag of oneerlijke uitbarstingen. Later misschien, als iedereen opgesodemieterd was om volgende week weer de keukenvloer te komen bezaaien met slabladeren en vleesspul, maar niet nu. Leutig kind, perfect geval dat ze was. Alleen verschrikkelijk jammer dat die bergaap van een Laurens kwijlend achter haar aan zwieberde met zijn honderdmaal zelf genitte tasje. Dat joch had hij zojuist eens flink de les laten lezen, hoe dúrfde een schavotrijp persoon als hij ook te laat te komen en dan om zijn eigen zielige hachje te redden te doen alsof hij bij Bellingar hoorde. Alsof hij die keurige jongeman überhaupt kende! Hij betwijfelde het sterk. En hoe haalde hij het in zijn hóófd om zo glunderend naar zijn Ephony te roepen alsof hij hier en nu in de keuken als een overlustige hond erop wilde duiken, vies víes jong.

Uiteindelijk had Savador zich weer naar de klas omgedraaid, had zich vooraf op zijn eigen aanrecht gericht om vast snijplanken, pannen en messen en dergelijke klaar te leggen. 'Niet smoezen!' blèrde hij Wren en Nina mauwend toe. Met de theedoek die hij van zijn schouder pakte sloeg hij als aanvulling op zijn woorden geïrriteerd hard op de rand van zijn aanrecht. 'Goed, heeft iedereen een kookschort om en zijn handen gewassen?'
Alsof hij zich nu pas tot de klas wijdde kwam Savador met de theedoek weer modieus over zijn schouder naar het midden van de keuken gelopen. Nogal krom en sloffend, omdat hij hier zijn steunstok niet had meegenomen. 'Wel alle..!'
Bij het eerstejaars meisje bleef hij met een diepe nukkige frons stilstaan. Het kind had verdorie nog niet eens een schort gepakt, waarschijnlijk ook nog niet eens haar poten gewassen. 'Zet jij er eens potverdomme vaart achter, bij Medusa! Ik ga niet op jou alleen wachten, als je dat maar weet!'
Ontevreden slofte hij verder, sloeg eenmaal in het midden van de keuken de theedoek nonchalant over zijn andere schouder als een sjaaltje dat niet goedzat. 'Als iedereen zover is gaan we naar de volgende stap. In het kastje onder het aanrecht staat overig kookgerei. Potten, pannen en schalen, noem het maar op. Pak de hoogste en de kleinste pan, die zullen we gebruiken als kookpan. Vul het met koud water en plaats het daarna op het fornuis. Zet het gasfornuis op stand twee. Stand TWEE en niet hoger dan dat!' Savador liet zijn slangachtige ogen langs de hoofden van zijn leerlingen glijden om ze dat laatste extra duidelijk te maken. 'We kunnen het water in de tussentijd tot een juiste temperatuur laten koken voor we de kreeft erin doen. Ondertussen kun je een zak groenten en sla van de ingrediëntentafel hier pakken en dat in kleine stukjes snijden voor de bijhorende salade straks. Snijplank eronder, ik wil geen enkele kras op het aanrecht zien!'
Zelf griste Savador zodra hij uitgesproken was ook vast een zak groenten en een krop sla van de tafel om zelf aan zijn gerecht, dat meer als voorbeeldgerecht voor de leerlingen diende, te beginnen en beende vervolgens weer terug naar zijn eigen aanrecht.

De deuropening van de aula naar de keuken kreeg plots een grote vlam erin. Uit deze vlam verscheen een jongen die al maanden niet op Starshine gezien was. Oranje haar, een rode broek, zwart tanktop, glanzende handen, schoner en verzorgder dan de gemiddelde vrouw en een rood schort met een feniks en een wolf erop afgebeeld. Hij maakte een lichte buiging richting de leraar. "Excuses voor de late aankomst. Ik was..." Toen hij overeind kwam kreeg hij de leraar in het oog. Master Savador, de man die zijn handen durfde te leggen op de vrouw waar hij van houdt. "Master Savador? Lang niet gezien! Nog steeds bang voor wilde wolven?" Maïko, die na 3 maanden training een telepatische link met Ace had, vertelde Ace precies wat hij moest doen. Hij pakte de kleinste, hoogste pan en vulde die met water. Hij deed hem daarna op het fornuis die hij aanstak met een beetje magie. Hij draaide het gas van 0 naar 2 en daarna door tot 4. Zijn gezicht lichtte op door de vlammen die eronder waren. De reden? Om Savador te irriteren, niet om de keuken op te branden. Hij pakte een zak groenten en een krop sla. Hij liet het keukengerei voor zich en trok een scalpel uit zijn binnenzak. Hij wasde die even met koud water en hield het in de vlam op het fornuis om het te desinfecteren. Hij sneedt de groente in kleine stukken, zoals uitgelegd, waar hij niet bij was, niet met normaal keukengerei, maar met een doktorenscalpel, en verrassend snel, aangezien hij de scalpel bewoog alsof het een zwaard was.

Wren liep mee met Nina, naar het aanrecht. Ze bleef in de buurt van Bellingar. O, dat zou wel wat beloven.. Savador zag blijkbaar wel wat in de jongen en als Nina en zij met zijn oogappeltje gingen praten, ging hij vast gek. Geweldig. Nina fluisterde wat terug, over een 'zekere persoon'. Wren grijnsde , die humor kon ze wel waarderen. Zeker als je wist over wie het ging, een 'zekere persoon' die zij ook niet zo mocht. Nina boog zich nogmaals naar haar toe en fluisterde dat ze maar af moest wachten. Wren besloot even niets te zeggen, aangezien Savador hen toeschreeuwde dat ze stil moesten zijn, maar haar glimlach vertelde dat ze dat maar al te graag deed. Wren luisterde naar zijn half geschreeuwde handleiding en rommelde toen wat met de pannen. Met die dingen had je vaak meer lol, dus die konden ze maar beter pakken. Ze deed er wat water in en liep naar het fornuis. Met een grijns keek ze om naar Nina. 'Stand twee?' De vraag klonk misschien onschuldig, maar in haar blik was te zien dat ze het ding graag opschroefde naar stand vier. 'Houd jij het water even in de gaten?' grinnikte Wren. 'Dan ga ik de sla even halen.' Sla in kleine stukjes doen, dat was ook lollig. Ondertussen was er een nieuw iemand bijgekomen, die ze best snel opmerkte. Kijk, een vlam waar iemand uitstapt zie je nu niet elke dag. Persoonlijk was ze bang voor vuur, dus dat zag je haar ook nog niet doen. Echt niet! Hij begon direct te praten en aan de slag te gaan. Moest hij weten. Wren nam hem even goed in zich op, maar concludeerde dat ze hem niet kende. Ze zat hier ook nog geen jaar op school, dus.. Wren liep weer terug met de sla, om te kijken wat Nina uitgespookt had.

Nina had al zin in haar plan, al moest ze precies bedenken hoe ze het wilde laten slagen. Het was een leuk idee, als het slaagde. Nina bekeek Bellingar die luisterde naar Savador. Zelf ging het het ene oor in en de andere uit. Na het geschreeuw welke stand keek ze vragend naar Wren, "Welke stand?" Ze hoorde hoe Wren zijn eis herhaalde en zag hoe ze hem naar stand vier zette. Ze grijnsde. "Waarom zou ik, als jij let op de sla dan let ik wel op de groente" Ze grinnikte en liep met Wren mee terwijl het water langzaam aan de kook kwam door de hitte die er onder vandaan kwam. Ze liep naar de groente en pakte een zakje. Terug bij het aanrecht gooide ze het zakje op het aanrecht, wist, omdat Wren bang was voor vuur, het forhuis op stand 3 te zetten(nog steeds iets te hoog, maar de kreeft moest nou eenmaal lekker levend koken) en liep richting Bellingar. "Zeg liefje, heb jij soms een mes voor mij en mijn sla?" Zei ze poes liefjes terwijl ze haar lippen tuitte. Tuurlijk had ze ook zelf een mes, maar Savador stangen was altijd leuker, en daarbij zou zij niet bij het water staan die Wren hoger had gezet. Ze legde haar hand op Bellingars schouder en leunde er lichtjes op. Ze bekeek wat Bellingar deed. Ze had zelf totaal geen zicht meer op haar aanrecht, maar toen ze even achterom keek zag ze dat Wren er weer stond. Met het geen dat ze wel(of niet) kreeg liep ze terug naar haar vriendin. "Zo en nu de sla snijden." Zei ze. Ze keek nog eens om naar de andere leerlingen, en merkte nu pas een nieuwe jongen op. Ze grijnsde bij het zien van de vlam onder zijn pan. Hij was duidelijk ook niet al te blij met Savador. Nina liet het snijden aan Wren over. Ze zouden vanzelf wel zien waar het eindigden. Als ze de kreeft maar voor Nina bewaarde. Ze had nog wel een vraagje klaar voor de Master.

Om dit alles maar zo snel mogelijk achter zich te laten en te beginnen met de opdracht had ze Laurens - wel lievelijk heurw - aan zijn hand mee gesleurt. Kalmpjes deed ze haar eigen schort om, knoopte ondertussen de linten op haar rug samen waarbij ze zonder Laurens aan te kijken naar zijn panische gefluister luisterde. 'Ik wist niet eens dat je je had ingeschreven. Ik heb het zelf ook pas op het laatste moment gedaan,' mompelde ze ontwijkend, wilde hem niet vertellen dat ze probeerde hem en Savador beter met elkaar om te laten gaan door ze onbewust zo veel mogelijk met elkaar in de zelfde ruimte te laten zijn. Uit pure voorzorg dat Laurens niet lichamelijk werd pijn gedaan als Savador zich weer eens verliest bleef ze in de buurt. Bij zijn vraag rechtte ze haar rug wat, richtte ze haar grijsblauwe ogen in die van hem om hem de uitleg te geven in het kort. 'En de kreeft... ja die moet het kokende water in,' mompelde ze het laatste van haar uitleg wat zachter. Zachtjes kuchtte ze wat overdreven - ze bleef een baggerslechte toneelspeelster - toen Laurens panisch een kreet sloeg om zijn stem geluid te overbruggen en samen te laten smelten met haar eigen gehoest. Haar handen op het aanrecht, haar wangen uit pure zenuwen wat roder gekleurd waarbij ze Laurens zo af en toe even vanuit haar ooghoeken aankeek. 'Jaa, dat moeten we wel doen,' mompelde ze verontschuldigend haast tegelijkertijd met zijn eigen gebrabbel. 'Lau, het komt goed. Het gaat zo snel dat ze het niet eens voelen,' had zichzelf naar hem toe gedraaid om zijn gezicht geruststellend tussen haar handen te nemen. 'Het komt goed liefie,' murmelde ze nog geruststellend, glimlachte lievelijk naar hem waarna ze zich omdraaide om haar handen te wassen. Ergens was de knoop in haar maag nog strakker vastgetrokken, zou in geen hemelsnaam weten hoe ze het zelf voor elkaar zou krijgen een kreeft levend in kokend water te gooien. Terwijl ze haar handen afdroogde schoot haar hoofd haast panisch snel om naar Laurens bij zijn laatste koppige woorden. 'Lau!' klonk het verschrikt, zag in haar ogen alleen al hoe ze zich voorstelde dat Ené op een reuzachtige schaal met een appel tussen haar vlijmscherpe tanden de eetzaal binnen werd gebracht. 'Ik denk dat de rest van zijn of haar familie hier ook is. Dus dan gaan ze met z'n alle naar een betere plek dan dit,' murmelde ze wat gepikeerd, alleen al van slag geraakt door het beeld in haar hoofd. Kon het zo gauw niet in haar opkrijgen om Laurens werkelijk gerust te stellen, wilde dit onderwerp zo gauw mogelijk laten rusten. Toen Savador hun aandacht weer vroeg richtte ze haar ogen op de man om stilletjes naar zijn woorden te luisteren. Na de uitlecht draaide ze zich weer terug naar de kastjes, ging door haar hurken om de juiste spullen half kletterend eruit te halen. Het haast oorverdovende geluid zorgde ervoord dat ze met een klein kuchje en een rood hoofd weer omhoog kwam en de spullen netjes op haar eigen aanrecht sorteerde. Het snijplak werd al gauw versiert met de krop sla die ze bij Savador had gehaald en een misschien wat te klein mesje. Met een diepe inademing wilde ze het mes in haar handen neer laten komen op de sla. Alleen het mes schoot al bijna uit haar handen - ze kon hem nog net met een spastische, halve sprong bij zich houden waarbij ze half over het aanrecht lag - toen in haar ooghoeken plots een flinke steekvlam te zien was. Haar handen nu leunend op het aanrecht, haar hoofd half hangend en haar ogen ietwat verwijd staarde ze licht hijgend in het niets. 'Wel godvr...' klonk haar zachtte stem chagrijnig, duidelijk gepikeerd dat er nu al zo veel fout was gegaan terwijl ze nog niet eens begonnen was. Haar ogen sloten zich voor een moment waarbij ze diep ademhaalde en haar rug weer rechtte. Zo voorzichtig mogelijk begon ze de sla te snijden, stopte halverwegen om de gevulde pan met water op het vuur te zetten en het gas eronder ook maar aan te doen. Keurig op stand twee, hoewel dit even duurde aangezien ze het vuur niet aankreeg om daarna weer verder te gaan met het snijden. 'Groenten...' klonk het murmelend toen ze merkte dat ze alsnog een zakje vergeten was in haar eigen panischheid waarbij ze zich alleen maar had geconcentreerd op het snijden.


[ Bellingar komt later . Post maar gewoon door als jullie willen ]