Over zijn eigen aanrecht heengebogen sneed Savador met bijna de skills van een topchef een wortel flitsend snel in tientallen plakjes, waarna hij die met zijn mes in een grote vergietschaal schoof. Daar zaten al verscheidende andere fijngesneden groenten in. Hij zoog even op zijn duim om wat tomatensap die tijdens het snijden op zijn handen gespat was weg te likken en draaide zich toen om terwijl hij zijn schort als afdrooghanddoek voor zijn handen gebruikte.
Bijna iedereen was al druk in de weer met de groenten en de pannen, tot zijn grootste tevredenheid. Maar die tevredenheid gleed direct weer van zijn bleke gelaat toen hij die biatch van een Nina bij die keurig opgevoedde jongeman zag staan. Met een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen beende hij kordaat op het fornuis af dat Nina en Wren samen deelden. 'Maiy, terug naar je plek!' commandeerde Savador blaffend over zijn schouder. 'Je hebt hier al je benodigde spullen dus je blijft gewoon bij je eigen aanrecht!'
Onvoldaan draaide hij zijn hoofd terug naar het aanrecht, hij stond nu vlak naast Wren. Direct barstte hij uit in een vulgair Shadraans gevloek dat voor sommige leerlingen gelukkig niet verstaanbaar zou zijn. 'Ik heb toch stand twee gezegd?!' beet hij Wren vervolgens toe. In een handomdraai zette hij het fornuis van stand drie een graadje terug.
Met een ruk draaide Savador zijn hoofd om toen er in de deuropening van de keuken opeens een felle steekvlam verscheen. Even dacht hij dat het die achterlijke Donovan was, omdat dat rotjoch op eenzelfde manier zijn aanwezigheid liet blijken bij binnenkomst, maar het beeld veranderde op slag toen er een geheel andere jongeman uit de vlammen stapte; Ace.
Langzaam trok hij een enkele wenkbrauw op. 'Wel wel,' sprak hij zacht. Die had zich lang niet laten zien in de lessen.
'Excuses voor de late aankomst. Ik was...,' Ace maakte een verontschuldigende buiging, maar kapte zijn woorden af zodra hij weer overeind kwam en besefte wie de leiding had over het koken. 'Master Savador? Lang niet gezien! Nog steeds bang voor wilde wolven?'
Een dikke ader bij zijn slaap begon heethoofdig te kloppen. 'Hoe durf je!' snauwde Savador luid. Jezus mina, dat hoefde toch niet iedereen te weten. Geïrriteerd keek hij nog vanaf het aanrecht naast Wren toe hoe de jongen zelf al aan de slag ging. De ader werd steeds groter en leek als een flinke spier heviger te kloppen naarmate hij langer toe bleef kijken. Godsamme, niemand leek hier ook even naar hem te willen luisteren. Stand op vier, scalpelmes in plaats van een normaal snijmes. Getverdemme.
'Getverdemme!' gooide hij het woord er gefrustreerd uit toen hij eenmaal naast Ace voor zijn aanrecht stond. Kwaad staarde hij het joch aan toen hij waarschijnlijk vragend naar hem op zou kijken. 'Ja, getverdemme!' maakte hij nog eens duidelijk. In een ruwe graai griste hij de scalpel uit Ace's handen en schoof het vlak onder zijn neus. 'DIT is een scalpelmes, Acciaio! Een SCALPELmes. Daar ga je bij Medusa geen groenten mee snijden, ben jij gek! Wie weet in wat voor rottende stinkwond die dwazige medische Novanen het gestopt hebben om erin te kunnen prikken!' In een sierlijk boogje wierp Savador de scalpel in de prullenmand naast Ace's aanrecht, alhoewel de jongen het er altijd nog uit zou kunnen vissen wanneer hij niet keek of nog meer schone scalpels op zak had. Pas nu kreeg Savador de grote likkende vlammen onder Ace's pan in het oog. 'Stand TWEE, Acciaio!' sneerde hij waarna hij het fornuis onmiddellijk terugdraaide. 'Godverdomme, ik praat hier toch niet tegen de muur?!' Hij werd het kotsbeu, vonden ze het leuk om zo lastig te zijn?
Savador liet de meegenomen zak groenten bijna uit zijn handen vallen toen Laurens onnodig door de keuken begon te gillen en Ephony in een duidelijk gemaakt gekuch losbarstte in de hoop het niet te laten merken. Diep zuchtend legde hij even een hand over zijn gezicht toen Ephony daarna half over haar aanrecht ging liggen om haar kleine botte mesje op te vangen. 'Waarom heb ik ooit voor leraar gestudeerd?' vroeg hij onopmerkbaar zacht in zichzelf. Er ging hier van alles mis, alsof hij in één of andere slechte comedy was beland. Vermoeid streek hij de zwarte sluike lokken uit zijn gezicht terwijl hij terugliep naar de ingrediëntentafel.

'Laat alles even liggen en verzamel je om de tafel. We gaan nu aan de kreeft beginnen,' zijn luide stem riep de leerlingen rond hem heen. Althans, dat hoopte hij. 'Goed,' zei hij toen iedereen er was. Met zijn voet schoof hij een blauwe koelbox naar zich toe en zette vervolgens zijn eigen kokend hete dampende pan met twee ovenhandschoenen op een hittebestendige doek op de tafel. 'De kreeft moet bij de staart gepakt worden en verdooft worden. Met álles behalve vuurmagie. Ze moeten nog koud in de pan worden gelegd, vooraf tot verkoolde stof verbranden is dus geen optie. Onthoud dat ze stuk voor stuk nog leven.'
De klep waarmee de koelbox stevig was afgesloten maakte twee luide klikkende geluiden bij het openen, waarna de krioelende kreeften over een klein laagje van ijsblokjes op de bodem aan iedereen onthuld werd. Savador bukte zich om er eentje bij zijn achterlijf te pakken en de knijpende scharen te vermijden. De kreeft was pikzwart met een hard glanzend pantser. Daar had de Onyxkreeft immers ook zijn naam aan te danken. In tegenstelling tot de meeste andere kreeften had deze soort vier scharen in plaats van twee, waar het beest bungelend in de lucht traag mee in het rond graaide. Voorzichtig hield Savador het dier wat op een armlengte afstand en hield het ondersteboven, dat vond hij altijd het veiligst bij het bereiden van kreeften. 'Let op,' zei hij zacht. In zijn slangachtige goudgekleurde ogen was plotseling een valse glans verschenen, die versterkt werd door de sadistische grijns waarin zijn mondhoeken langzaam omkrulden. Heel langzaam liet hij de kreeft boven de dampende pan zakken, waarna de keuken gevuld werd met een hoop stoom en een oorverdovend gesis zodra de kreeft contact maakte met het water. Het arme dier begon wild te spartelen terwijl eerst zijn vier scharen, daarna zijn kop en vervolgens de rest van zijn lichaam heel traag en met beleid ondergedompeld werd. Op een gegeven moment ging het gespartel over tot verlangzaamde stuiptrekkingen, tot het dier niet meer bewoog en roerloos in het water dreef. De dikke stoom was inmiddels al vervaagd en het gesis flink verminderd. Savador liet het gedode dier los en klopte voldaan zijn handen af alsof hij er trots op was. 'Zo doe je dat. Jullie gaan het echter snel en feilloos doen, ik wil niet dat er een abnormaal dikke mist in de keukens gaat hangen.' Hij bukte en zette onder pijnlijke trekjes over zijn gezicht door de pijnscheuten die door zijn onstabiele rug schoten de nog geopende koelbox op de ingrediëntentafel. 'Pak er een kreeft bij zijn staart uit. Maar laat ik je er niet op betrappen dat je er mee gaat spelen!' voegde Savador er nog waarschuwend aan toe.

Nina mompelde wat geïrriteerd. Waarom moest hij haar nou gaan commanderen om terug te gaan het was zo gezellig bij Bell.. "Ik ben zo terug, liefje." Fluisterde ze er achteraan en liep vol zelfvertrouwen weer terug naar Wren en de sla. Ze keek even toe hoe Wren de sla sneed. Naar haar idee te grof, maar precies goed. Immers, Savador wilde het klein hebben. Ze grijnsde breed. Hij was nog boos geworden en had hun fornuis lager gezet, terug naar twee. Zeikerd, En nu riep hij weer de aandacht van hen. Nina keek even opzij naar Wren om daarna met een schijnheilige lach naar Savador te kijken. Ze tilde haar hoofd een stukje op en tuitte haar lippen om naar hem te luisteren. In haar hoofd herhaalde ze wat hij zei. De kreeft pakken bij de staart. En hem in het water dopen. Dat kon niet moeilijk zijn. "Als jij de pan pakt en van het vuur haalt, haal ik de kreeft." Grijnsde Nina. Ze liep met haar poeslieve lachje naar de koelbox waar de kreeften krioelde. Ze greep hem bij de staart en liep terug naar haar aanrecht, haar ene hand aan haar andere afvegend. Ze ging bij Wren staan en glimlachte. Ze wachtte even tot Wren de pan vat had in haar handen. "Ben je er klaar voor om een kreeft te.... AUW!" Nog voor ze haar zin, die opgewekt klonk, kon afmaken gilde ze door de keuken heen. "Verdomme! Rot kreeft.." Mompelde ze hard op. Nadat ze uit reflex haar hand schudde waar een van de scharen aan zat, vloog de kreeft nu in de lucht, richting Savador. Waarom begon dat beest dan ook zo te spartelen en met die scharen te knippen, konden ze die scharen dan niet gewoon vastmaken met een touwtje? Nina stopte haar vinger in haar mond, toen ze merkte dat er naast haar ook iets niet helemaal goed ging. Nina probeerde haar gezicht in plooi te houden om wat ze naast haar zag. Ergens moest ze erg hard lachen, al deed de pijn in haar vinger het even tegen. Eerder vulde er tranen achter in haar ogen, die ze behendig weg knipperde.. Haar vinger nog steeds in haar mond. Ze liep richting de wasbak en stopte nu haar rood geworden vinger onder de kraan. Haar mond vol vloekend, haar pumps nat.

De sla werd aan haar 'vaardigheden' overgelaten, terwijl Nina met een geniepige glimlach naar Bellingar liep. Wren keek haar even na en richtte toen haar aandacht weer op de sla, die ze met alle liefde zou slachten. Wren verzonk in haar gedachten en vergat even dat ze zich in vijandig gebied bevond. Gelukkig hakte ze haar eigen vingers er niet af.. Nina zou zo wel terugkomen. Dat gebeurde sneller dan gedacht; Savador begon opeens naar Nina te schreeuwen, daarna riep hij iets onverstaanbaars tegen haar en zette de stand van het vuur lager. Ach, wat jammer nou. Savador ging nog wat verder met zijn tirade, vooral tegen het nieuwe joch. Dat alles verkeerd deed. Hem mocht ze wel, al kende ze hem nog niet. Wren rolde even met haar ogen toen Savador verder schreeuwde en daarna om hun aandacht vroeg. Ah, ze gingen de kreeft vermoorden. Arme, arme kreeft, al had ze niet veel medelijden met het dier. In een koelbox zitten was ook niet leuk, levend gekookt worden was nog maar een graadje erger. Wren dwaalde de hele tijd af en hoorde maar de helft van wat Savador bij elkaar lulde over de kreeft. Ze keek toe hoe het beest na een lange preek het water in gedoopt werd. Langzaam, heel langzaam, tot de verschroeiende hitte te dichtbij kwam en het dier ging spartelen. O, wat moest ze doen? Gelukkig bood Nina aan de kreeft te gaan halen: Wren had helemaal geen idee wat ze nu met dat beest moest doen, behalve verzuipen. 'Oké, kijk wel uit hé,' zei ze, niet zo onschuldig als ze keek. De pan van het vuur halen, dat was nog niet zo'n zware klus. Dus pakte ze de pan, gevuld met kokend heet water. Wren hield het ding een beetje van zich af. Zo erg was het nu ook weer niet als ze het een beetje instabiel vast had.. Nina kwam terug, met de kreeft. Wren hield de pan wat naar haar uit en wachtte tot ze het beest erin zou doen. Plots deden de scharen hun werk en de kreeft liet Nina een gil slaken. Geschrokken keek Wren op, zag de kreeft wegvliegen en wilde haar handen opheffen om zichzelf te beschermen. 'AAAH!'Even vergeten dat ze de pan weghad. Haar gil kwam bij die van Nina en de pan viel met een luide bons op de grond. Wren sprong achteruit, in de hoop het gloeiend hete water te ontwijken. Haar hart bonsde als een gek van de schrik. Lichtelijk verdwaasd staarde Wren naar de pan en deed nog een paar stappen achteruit. Vaag merkte ze dat Nina haar hand onder de kraan hield, maar nu was ze nog even bezig met van de schrik bekomen. Als ze nu maar niet tegen iemand opknalde..

Nog voordat hij zijn aandacht op Nina had kunnen vestigen had Savador haar alweer terug geroepen. Met een nonchalante glimlach waaruit de amusatie behoorlijk te zien was keek hij Nina na, zwaaide ongezien haar even droogjes na om daarna met een brede grijns op zijn gezicht verder te gaan met zijn snijwerk nadat hij de groenten en de sla gepakt had. Rustig bewoog zijn mes door alles heen, geen rap tempo doordat dit eigenlijk zijn eerste keer was om een mes zo lang vast te hebben. Beheerst hield hij zijn eigen vingers in de gaten, mopperde diep van binnen dat hij dit werk moest doen met zijn eigen handen. Toen net alles in de schaal verdween vroeg Savador weer om hun aandacht, waarbij hij zo gauw als hij kon de spullen wegzette om zich te focussen op het allerbeste deel van deze curcus. De kreeft. Met een haast verheerlijkte glimlach stond hij achter het gehele groepje neer te kijken op het spektakel dat Savador hen liet zien. De stuiptrekkingen uit pure pijn en angst van de kreeft waren beter dan de beste opera of musical die hij verplicht had moeten zien van zijn ouders. De duistere blik in zijn ogen die tussen de blonde lokken door blikte naar de pan waar het stoom nu langzaam verdween kon je bijna zien dat hij dit maar graag deed. Dieren, vieze schepsel waren het. Alleen goed voor eten, verder waren ze nutteloos. Als laatste liep hij naar de bak met levende beesten, voelde de kou van het ijs tegen zijn gezicht slaan toen hij zich over de opening boog. Even schoot zijn hoofd om bij het horen van de gil, keek droogjes toe hoe Nina stond te stoeien met de kreeft die nu door de lucht vloog en haar vriendin panisch de kokend hete pan met water op de grond liet vallen. Zachtjes zuchtte hij, negeerde het verder om op zijn eigen geluk te focussen. Langzaam om zo lang mogelijk te genieten van het idee wat er ging komen, en eigenlijk gewoon deels omdat hij ervan walgde om dat dier met zijn handen aan te raken, zakte zijn hand in de koelbox om de kreeft daarna zo snel mogelijk bij zijn staart vast te pakken. 'Gotcha,' klonk het zachtjes, de grijns weer op zijn lippen zichtbaar. Met het dier ver voor zich uitgestoken liep hij ontwijkend naar zijn eigen plekje naast het histerische stel om voor zijn eigen pan kokend water stil te blijven staan. 'Welkom tot je verdiende lot,' zachtjes murmelde hij voor zich uit, terwijl hij de slingerende kreeft zo ver mogelijk van zich vandaan langzaam boven de kokende stoom liet zakken. Zacht nuriënd bleven zijn ogen op het dier gericht dat nu zijn scharen introk om aan het borrelende water te ontsnappen. De zelfde spartelingen die de kreeft van Savador had gemaakt toonde nu zijn eigen kreeft, vulde zijn plekje zich met stoom terwijl het dier wild uit de greep probeerde te komen. Zijn vingers strak om de staart geklemd liet hij het dier genadeloos even half in het water hangen, om hem daarna pas verder onder te duwen totdat het gespartel ophield en de stoom weer weg trok. Leveloos lag het beest in het borrelende water, had Bellingar zijn handen in zijn zij gezet om met een grijns van pure vrolijkheid op het tafreel neer te kijken. Zacht nuriënd wende hij zich weer tot het laatste snijwerk, blikte af en toe nog vrolijk in de pan met het dode dier.

Met in zijn ene hand een houten pollepel en in zijn andere de deksel van zijn pan om de laatste stoom tegen te gaan stond Savador met zijn rug naar de leerlingen gekeerd nog bij de ingrediëntentafel en duwde de levenloze kreeft met de lepel een langere tijd onder water. Ze kwam het hete water overal en kon de kreeft de resterende minuten nog 'ontdooien'. Af en toe kwam er een leerling vlak in zijn buurt om een kreeft uit de koelbox te pakken, maar zijn slangachtige ogen bleven strak gefocust op zijn pan. Geconcentreerd en diep in gedachten verzonken.
Een scherpe gil schalde opeens door de keuken, en hij wilde zich half omdraaien om te zien wat er nu weer aan de hand was toen hij plotseling de stof van zijn broek zich abnormaal samen voelde trekken, gevolgd door een kneep in de achterkant van zijn bovenbeen die steeds harder werd. Met een ruk draaide Savador zijn hoofd schuin naar beneden en zag tot zijn grootste ontzetting een kreeft doodleuk aan zijn broek bungelen. Het beest klemde zich stevig vast aan de stof van zijn broek terwijl het zich met zijn vier scharen steeds verder naar voren werkte. In alle paniek schudde Savador aan de stof van zijn broek, maakte trappende bewegingen en probeerde het dier aan zijn staart te pakken in de hoop hem eraf te kunnen trekken. Iedere keer dat één van de vier scharen verplaatst werden en weer vast werden gezet in zijn huid, voelde hij een stevige helse pijn. En alsof dat nog niet genoeg was had de kreeft nu zijn voorkant bereikt, vlak onder zijn riem. Vloekend rukte hij het beest er nu succesvol met twee handen af, al had hij niet kunnen voorkomen hem onbewust los te laten. De kreeft vloog door de lucht, maakte een paar salto's door de keuken en kwam met een doffe plof achter één van de andere ongebruikte fornuizen terecht. Licht hijgend bleef Savador even bij de tafel staan, steunend met een hand op het tafelblad om van de schrik te bekomen en zijn ogen verwijd gericht op de plek waar de kreeft verdwenen was. Bijna was hem het ontnomen plezier in bed te kunnen hebben en kinderen te kunnen verwekken, stel je eens voor. Want de knijpkracht van een volwassen Onyxkreeft was hard genoeg om iets te kunnen amputeren.
Binnen een paar seconden kwam Savador weer bij zinnen en stommelde hij luid vloekend meteen achter het ontsnapte beest aan. 'Godver - GA ERACHTER AAN!' schreeuwde hij iedereen in het algemeen aangebrand toe. Hij liet zich op zijn knieën vallen, schoof zo even door de keuken, graaide met zijn handen wild in het rond in de hoop het beest te kunnen pakken en ging toen hij weer overeind kwam ook nog eventjes door zijn rug. Met een hand tegen zijn rugholte gedrukt en een pijnlijke uitdrukking op zijn bleke gelaat wierp hij een snelle blik over zijn schouder en merkte de gigantische plas aan heet stomend water op de keukenvloer op. Jezus, dat ook nog eens. In een halve duik speerde hij recht op de kreeft af die zich onder een aanrecht verstopt liet zien en pijlsnel wegschoot. Dozen vielen om, ingrediënten kwamen bezaaid over de vloer te liggen, bestek en pannen kletterden met een luid kabaal op de grond. Zwaar chagerijnig omdat hij de enige was die er moeite voor ging doen terwijl hij het met zijn rugklachten eigenlijk niet eens kon of mocht ging Savador er op handen en knieën als een slecht gehumeurde hond achteraan. 'Verdo - DÁÁR!' Zijn stem klonk schreeuwend door de keuken terwijl hij in een ruk zijn wijzende arm ophief naar het aanrecht van Ace. 'DAAR zit hij! PAK HEM DAN! VERDOMME DOE IETS!'
De kreeft zat verscholen onder het aanrecht en hield iedereen die het ook maar waagde dichterbij te komen met geniepige oogjes die zwakjes groen oplichtten in het duister in de gaten. Het volgende moment trippelde het beest de keuken weer door, zigzaggend tussen de benen van leerlingen. 'Godvernondetjuu.'
Terwijl Savador het scheldwoord een aantal keer bleef herhalen en er nog een parodie aan vulgaire Shadraanse woorden achteraan plakte kwam hij zonder zijn ernstige blik van de kreeft af te wenden langzaam overeind, zijn broek en kookschort vies van het vuil. Handig zoals zijn vier scharen hem dat konden bieden had de kreeft zich via een tafelpoot behendig omhoog gewerkt en begaf zich nu op weg naar de koelbox. Tot zijn grootste ontzetting kwam er langzaam een angel tevoorschijn onder de ogen van de kreeft, die een doorbrandende gifgroene substantie tegen de wand van de koelbox spoot. Alsof het één of ander gevaarlijk chemisch spul was brandde de wand langzaam weg en volgde er een stormloop van boze kreeften uit de box. 'Bij Medusa, Vritra en Shesha,' fluisterde Savador hees. Onmiddellijk draaide hij zich met vuurschietende felle ogen die vertelden dat het menens was naar de leerlingen om. 'Op je aanrecht - iedereen! NU!' Zelf haastte hij zich terug naar zijn eigen plek, tilde zich bovenop zijn aanrecht, gleed met zijn achterste bijna weg in de wasbak en trok zijn benen in. Inmiddels was de keuken bezaaid met kreeften die allemaal hun angels tevoorschijn hadden gehaald en nu uit verdediging de vloer bewerkten met de groenachtige substantie. Het siste, veroorzaakte lichte rookslierten en lieten brandende gaten na in de tegelvloer. Boven al de hysterische heisa boorde Savadors blik dodelijk in die van Nina. 'Kun je dan helemaal niks goed doen, MAIY!' barstte hij in woede uit, zijn stem steeds verheffender. 'O, hier staat je echt zo'n verschrikkelijk grote straf voor te wachten,' zei hij nu zacht dreigend, zijn hoofd zacht erbij schuddend. Zijn gezicht betrok het volgende moment alsof hij op het punt stond mentaal in te storten. 'Altijd! ALTIJD hetzelfde met jou! In mijn LES, in mijn ACTIVITEIT, in mijn LEVEN!' In zijn withete woede graaide Savador een tomaat uit de groentepan en smeet het ding richting Nina. 'JIJ AFZICHTELIJKE TEEF!' Een miniwortel sjeesde erachter aan. 'Wacht maar tot ik de vloer weer kan belopen, achterlijke puber, je zal het zo berouwen,' riep Savador met een hese stem, gevolgd door een totaal vreugdeloze grimas. Hij kon nu wel gaan janken.

Ace was net op weg naar de koelbox toen hij een kreeft door de lucht zag vliegen. Hij maakte zijn weg terug naar zijn aanrecht, niet willend dat hij erbij betrokken werd. Toen de Onyxkreeft zich onder zijn aanrecht bevond ging hij neer en wilde hij hem net pakken, toen die weer ontsnapte en tussen iedereen's benen door ging, kwam Ace weer overeind. Plotseling brandde de kreeft een gat in de koelbox, waarna een leger van Onyxkreeften de vloer overnam. Nadat Savador het bevel had gegeven gooide Ace het gas uit en sprong op zijn aanrecht. Daarna hoorde hij Savador uitvallen tegen ene 'Maiy'. Ergens wilde hij lachen, maar de situatie was serieus. Hij keek naar Savador en schreeuwde net zo hard terug, een slecht idee, maar nodig tegen een man als hem. "MASTER SAVADOR! DIT IS DAAR NIET DE TIJD VOOR! SCHREEUW LATER MAAR! HOE SCHAKELEN WE DIE DINGEN UIT?!" Hij keek weer naar de vloer waar de Onyxkreeften met angels uitgestoken liepen. Hij kon ter plekke Cerberus en Maïko erbij roepen, zo nodig. Maar hij dacht niet dat die veel uit zouden kunnen halen. Zijn ogen veranderden kleur van blauw naar geel. Als hij wilde helpen, zou hij waarschijnlijk Akabane's kracht nodig hebben. Hij maakte een defensieve muur van duistere vuurmagie om zijn aanrecht heen, zodat de Onyxkreeften niet omhoog zouden kunnen klimmen, totdat hij wist hoe hij ze uit moest schakelen.

Bibberend stond Ephony met de kreeft in haar handen boven de kokende pan. Haar ogen bleven op het kronkelende dier hangen, staarde naar de vier scharen die open en dicht klapte alsof ze haar waarschuwde. 'Het spijt me zo,' fluisterde ze zachtjes, haar grijsblauwe ogen weerspiegelde de moeizaamheid en de schuldigheid die erin lagen. Alsof de kraaloogjes haar beschuldigend aanstaarde en het haast onzichtbare mondje de meest hatelijke woorden naar haar schreeuwde. Langzaam bewoog ze het dier naar beneden, durfde er amper naar te kijken en wist dat ze haar ogen ook niet opzij kon laten schieten om het hartbrekende beeld bij Laurens te zien. Langzaam liet ze het beestje zakken, waarna zodra de scharen het borrelende water raakte en ze de haast spastische trekjes van het beestje zag ze de staart met een ruk los liet. De kreeft plonste oncharmant in het water, viel er bijna naast waarbij Ephony zelf jammerend een stapje naar achter deed en met haar andere hand de deksel greep om deze met een groot kabaal op de pan te drukken. Met veel kracht hield ze deze erop gedrukt, haar ogen stijf dichtgeknepen onder de kracht van het opborrelende water en de tegenwerkende kreeft die de deksel telkens optilde. 'Sorry sorry sorry,' herhaalde dit meerdere malen alsof ze zojuist perongelijk een moord had gepleegd. Zodra de druk over was opende ze langzaam haar ogen, had haar schouders opgetrokken onder de kracht die ze uitgeoefend had op de pan. Alsof ze net vijf rondjes had gehold bleef ze licht hijgend naar de nu stille pan staren, zette de deksel schuin zodat de pan niet over liep. Met een hand die ze door haar blonde lokken haalde om ze uit haar gezicht te halen schoot haar hoofd om na de gil. Wat stommig bleef ze naar het tafreel kijken hoe Savador met wilde bewegingen de eerst vliegende kreeft van zijn broek af wilde halen. 'Safke,' met een hoog en piepend stemmetje wilde ze naar hem toe snellen om hem te helpen, had hem al even kneipend toegeroepen. Een verschrikte geel was te horen toen de kreeft opeens een tweede vliegrit maakte en in Ephony's ogen richting haar vloog. Met een duik zat ze met haar rug tegen de deurtjes van het kastje onder het fornuis, haar handen op haar hoofd, haar knieën opgetrokken en haar hoofd naar beneden. Met haar ogen stijf dichtgeknepen bleef ze zo verschrikt zitten, haar handen op haar hoofd alsof er een aardbeving aan de hand was. Pas bij de schreeuwende woorden van Savador opende haar ogen zich, vloog haar hoofd omhoog waarbij haar handen nog ergens ernaast in de lucht bleven hangen. 'L-laureeeens,' klonk het angstig terwijl ze zich weer omhoog werkte en zocht naar het warrige, zwarte kapsel. 'L-lau, geen gekken dingen doen. Ik w-waarschuw je!' klonk het hortend en stotend, had bij de bevelende woorden van Savador meteen bedacht hoe Laurens zijn eigen leven zou wagen om de kreeft te redden en waarschijnlijk onder zijn shirt de aula uit te smokkelen. Verschrikt draaide ze zich om, draaide haast een rondje op haar plaats toen Savador langs haar heen stoof en haast een buikglijder maakte om de kreeft te pakken te krijgen. Al gauw schoten haar eigen ogen zoekend naar het snelle dier, stond nog steeds onhandig rondjes te draaien op haar plaats met de gedachte dat ze toch iedereen in de weg zou lopen. Uiteindelijk hobbelde ze achter Savador aan, was telkens net te laat bij de plek aangekomen waar de kreeft zich eerst had bevonden. 'Saf, hou je in,' mompelde ze zachtjes achter hem aan bij het horen van het rijke scala aan scheldwoorden, kon hem zelfs in dit moment haast bestraffend aankijken. Stokstijf bleef ze staan, zag de kreeft nu zijn ijskoude maatjes bevrijdde door een handeling die ze niet had zien aankomen. 'Whut...' klonk het ongelovelijk in een zacht geluid dat meer op een zucht leek, staarde verschrikt naar de loslopende kreeften die statig hun vrijheid kenbaar maakte. Verstijfd doordat de grond nu bezaaid werd door kreeften drong het bevel van Savador pas later door. Kon het niet helpen pas later in actie te komen dan van haar verwacht werd en sprong naast Savador op een van de aanrechten waarbij ze haar knieën optrok en daarop neer kwam. Haar handen omklemde de rand van het aanrecht, staarde tussen de verwilderde blonde lokken naar de grond. Haar hoofd schoot wat weg bij de plots donderende brul van Savador, kneep haar ogen even samen om ze daarna ontzet op Savador te richtten. Merkte hoe haar handen verkrampte bij de woorden die hij uitsloeg, bleef hem van opzij aanstaren. Ze zag het vliegende worteltje niet eens, besefde zich amper in wat voor gevaar Nina zich nu wel niet begaf en dat ze blij moest zijn dat Savador niet bij haar kon komen. Bij het geschreeuw van de jongen uit het vuur waren haar knokkels wit door de kracht die ze uitoefende op haar handen. 'Kappen,' sprak ze zachtjes met een hese stem, waarbij haar neergeslagen ogen even opzij schoten naar Savador. Met een paar diepe ademhalingen probeerde ze haar trillende spieren en haar angstige geest weer bij elkaar te halen. 'Als eerste moeten we iets hebben waar ze terug in kunnen, neem ik aan? Of je wilt ze allemaal ter plekken kapot branden. Maar dan denk ik dat de schade aan de school zo groot zal zijn dat we spontaan failliet gaan,' het laatste haast streng op Savador gericht, evenals haar grijsblauwe ogen waar de zuivere paniek nog vaag in te zien was. Hem kennende nam hij gelijk de snelle oplossing. Uiteindelijk gleden haar ogen over de uitgestalde dingen die Savador mee genomen had en nu omringt werden door de levendige kreeften. 'Die koelbox wás sterk genoeg om ze te houden, maar ik denk dat die stenen bak daar handiger is wil je dat smerige spul tegenhouden,' mompelde ze hardop, liet haar ogen over het tafreel gaan. 'Als je die verdoorde planten eruit haalt en de bak omgooit is het waarschijnlijk groot genoeg om ze erin te stoppen,' haar wenkbrauwen kropen samen. 'Maar hoe komen we daar,' klonk het harder en jammerend, waarbij haar ogen de grijze irissen van Laurens zochtte. Toen deze die van hem vondde bleef ze hem eerst aanstaren, waarna ze zich plots leken te vergrootte. Zij waren de enige luchtmagiërs hier, en de luchtkracht die ze bezaten was niet gedetailleerd genoeg om zo precies een plant uit een grote bak te halen en deze om te kieperen. Erheen lopen was geen optie, de kreeften zouden hun wraak tienmaal erger nemen. 'De bak ziet er niet zo zwaar uit,' mompelde ze piepend naar zichzelf, haalde haar ogen van Laurens af en keek Savador van opzij aan. 'Als ik omval haal je me daar vandaan, okee?' klonk het kleintjes, waarna ze naar achter week en ze voorzichtig op haar voeten ging staan. Hoog boven de grond op het aanrecht staarde ze naar de bak, om vervolgens haar blik op de kreeften te richtten. 'Er is geen wind, dus recht blijven is makkelijk. Er is weinig luchtwrijving, dus omhoog komen gaat voornamelijk op eigen kracht. Pas op je omgeving, sommige aanrechten staan dichtbij,' met een diepe inademing en haar ogen die zich langzaam sloten leek haar concentratie weer terug te komen. Met een wit en vaag licht ontvouwde zich twee witte vleugels op haar rug, waarbij je het korte en scheurende geluid van haar shirt kon horen. Klein detail gemist, een shirt met een normale rug. Even klapte de vleugels zich uit, had haar eigen lichaam wat gedraaid zodat ze de muur niet mee zou nemen. Haast sidderend vouwde ze zich weer terug op het moment dat Ephony haar ogen weer opende. Met een diepe ademhaling richtte ze haar aandacht op de rand van het aanrecht. Met een stap en een krachtige afzet los kwam van het aanrecht. Met een aarzelende kracht sloegen haar vleugels naar beneden, was dolblij dat dit alles binnen was gebeurt. Als ze buiten waren geweest was het nooit gelukt, had ze te weinig oefenen gehad om überhaupt recht te blijven hangen in de lucht. Bij elke aarzelende slag nam de kracht van haar vleugels toe, bleef ze hoger dan de rest hangen waarbij ze haar ogen op de bak richtte.

Zijn hoofd was omhoog geschoten bij het geschreeuw van Savador, had het gehele mislukte dansje van hem om de kreeft van zich af te halen gemist. Met grote ogen staarde hij naar de schreeuwende man, waarna zijn hoofd omvloog om de kreeft te bekijken die over de grond rende. 'Gadver,' klonk het rillend, waarna hij zich omdraaide en met zijn achterste tegen het aanrecht aan leunde. Dankbaar voor zijn toneelkunsten liep hij met snelle stappen door, deed alsof hij zocht en mee hielp. In werkelijkheid zorgde hij dat hij de kreeft goed in de gaten hield en zodra het beest zijn kant op leek te komen hij pardoes dacht dat hij hem aan de andere kant zag om niet bij het kruipende ding in de buurt te komen. Toch bleef hij ietwat onthutst en voorovergebogen staan toen het spul door de wand van de koelbox heen vrat. 'Nee,' klonk het al even verbaasd, draaide zich geheel om om eerst naar Nina toe te lopen waarna hij op het aanrecht ging zitten. Zijn ene hiel zette hij op de rand, liet zijn arm over zijn knie hangen om geheel nonchalant en kalmpjes te blijven zitten. Perfect, hij kon blijven zitten terwijl de rest bij die kriebelige en knijpgrage dingen in de buurt kwamen. Bij de uitbarsting van Savador ontweek hij soepeltjes het worteltje, bleef daarna kalmpjes terug in de zelfde houding zitten waarbij hij even een hand door zijn blonde kapsel heen haalde. 'Je hebt het echt bond gemaakt. Ben ik uitgenodigd op je begrafenis?' klonk het luchtig waarbij het hele tafereel van de blondharige bekende van Savador volgde. Zijn ogen vanuit hun hoeken op Nina gericht, zijn wenkbrauwen luchtig opgetrokken evenals de kleine glimlach op zijn lippen. 'Ik weet dat het leuk klinkt om mensen te zieken, maar je zet je leven nu werkelijk op het spel. Die geruchten over hem lijken me nu eindelijk de zuivere waarheid,' de glimlach was van zijn gezicht af gezakt, keek met zijn groengele ogen nu serieus in die van Nina. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij half dat Ephony voorzichtig opstond op het aanrecht. 'Doe een beetje voorzichtig, alsjeblieft?' klonk zijn zachte stem, waarbij hij zijn hand omhoog haalde en een lok uit haar gezicht streek. Zijn hoofd draaide om toen hij vaagjes het oplichtende licht opmerkte, keek stomverbaasd naar het meisje dat een stel witte vleugels uitklapte. 'Handig,' floot hij zachtjes, steunde nu met zijn hand tegen zijn hoofd om met een charmerend glimlachje naar het meisje in de lucht te kijken. Beelden vormde zich in zijn hoofd, wist dat ze verboden terrein was doordat ze als dochter van het gevreesde schoolhoofd werd beschouwd. Handjes thuis, maar kijken mocht toch wel.

Wren stapte wat trillerig achteruit, al had ze de pan niet meer in haar handen. Oké.. Lang lukte het haar echter niet om haar aandacht bij de pan te houden. Hetgeen wat volgde was gewoon.. te komisch. Veel te komisch. De kreeft die Nina weggeslingerd had, had Savador gevonden. Om precies te zijn, Savador's broek. Wren vergat al snel dat er dampend water op de grond lag en keek toe, met een steeds breder wordende grijns. Dit was gewoon te grappig. Veel te grappig. Savador probeerde een 'leuk' dansje te doen, zodat de kreeft uiteindelijk toch weggeslingerd werd. Gelukkig was het niet al teveel in haar richting. Wren liep naar Nina toe, bij de wasbak zag er nu een stuk veiliger uit dan normaal. Een heleboel gevloek kenmerkte waar Savador en zodoende ook de kreeft zich bevond. Wren stond toe te kijken, niet van plan om iets te doen. Ze liet Savador zelf zijn keuken wel overhoop halen, nu was het haar schuld en die van Nina een keer niet helemaal. Indirect? Ja, whatever. De kreeft landde bij het aanrecht van de jongen die ze niet kende, waar Savador direct tegen begon te schreeuwen. De jongen schreeuwde terug en deed iets, terwijl Wren met haar ogen de kreeft bleef volgen. Ephony zat weggedoken, maar ze begon weer op te staan. Wren wierp even een blik op Nina's vinger, maar Savador was op dit moment toch grappiger. Shit, die beesten hadden ook nog chemisch spul, een soort zoutzuur ofzo. Het beest was bij de koelbox en had een reddingsactie op touw gezet. In no time kwamen alle nog niet geroosterde kreeften uit de koelbox. UIT de koelbox. Vrij, los rondlopend, gevaarlijk. Wren slikte en bleef zo stil mogelijk bij Nina staan, niet van plan zichzelf op te offeren en achter die vage kreeften aan te gaan. Ze wilde nog langer leven dan vandaag! Kijk, misschien moesten ze wel mee naar Savador's kantoor omdat ze iets ergs gedaan hadden, maar aan haar einde komen door kreeften had nu niet echt voorrang. Wren hees zich op het aanrecht zodra Savador dat riep en trok haar benen onder zich op. Ephony begon te vliegen, maar daar besteedde ze niet al teveel aandacht aan. Ze probeerde Nina zo goed mogelijk te helpen, voor zover dat nodig was. Savador begon te schreeuwen, had het nu expliciet tegen Nina. Durfde hij wel! Wrens boze blik staarde terug. Nina was toch haar vriendin! Ze had alleen geen zin om terug te schreeuwen. Wren keek even naar Nina. 'Als hij je straf wil geven, kan hij mij net zo goed ook straf geven,' zei ze snel. Nee, ze liet haar vriendin niet zomaar alleen! Een tomaat en een wortel vlogen hun kant op. Wren kreeg het voor elkaar de tomaat een mep richting de grond te geven, waar hij tussen de kreeften uit elkaar spatte. Heerlijk. De koks konden maar beter nog niet binnen komen.. Wren keek weer even naar Nina en hoopte dat de wortel geen doel trof. Zachtjes haakte ze haar arm door die van Nina. Savador begon weer te schelden. Moest hij Nina dan ook altijd hebben? Door zijn scheldpartijen lokte hij het wel uit! 'Goed gegooid,' zei Wren zacht, duidend op de kreeft. Dat had die vent verdiend. Trouwens, wie ging er die kreeften vangen? Zij niet, wel te verstaan. Bellingar zei ook nog wat tegen Nina. Begrafenis? Zo erg zou het vast niet zijn.. Wren zag dat de enorme plas water al wat minder begon te stomen, maar dat de kreeften die wel ontweken. Mooi, kwamen ze niet zo dicht in de buurt van hun aanrecht.

Wat Nina niet had verwacht was dat de kreeft zich ook werkelijk aan Savador vast zou bijten. Ze had hem alleen van haar vinger weten af te vuren, damn wat deed dat pijn. Terwijl ze Wren wel bijna kon horen lachen om iets dat heel grappig was, stond Nina vloekend met haar vinger onder de kraan om het bloed weg te laten vloeien wat nu uit een enorme snee kwam. K*t beesten dat het zijn. Ze sloot even haar ogen om haar kleine beetje helende kracht zijn werk te doen, waardoor het duidelijk minder werd. Maar nog voor dat het echt goed genezen was hoorde ze het gegil aan van Savador. Met een ruk draaide ze zich om en zag Savador een buikschuiver maken om de kreeft te pakken, helaas, de kreeft was te snel. Ook Ace begon nu te helpen door het hysterische gegil van Savador, Vanuit haar ooghoek zag ze Bellingar behendig de kreeft ontwijken en Ephony ging er verloren bij zitten. In Nina's hoofd klonk een luid gevloek. Sh*t Sh*t en nog eens Sh*t. Nog voor ze het wist begon Savador weer te gillen en zag Nina de ravage voor zich. De kreeft, die haar had gebeten, had met een angel gif gespoten waardoor, de nog in de koelbox vast zittende kreeften, ontsnapte. Met een speer liepen ze door de keuken heen en begon iedereen op het aanrecht te klimmen. Savador als eerst. Bellingar ging naast haar zitten en Wren aan de andere kant. Een kreeft die hard op haar af kwam lopen wist Nina met een hak van haar pump te doorboren, net achter de kop, een manier waardoor die beesten ook dood gingen. Het beest begon krampachtig te bewegen waarna ook Nina op het aanrecht klom. Vervolgens vloog er een Tomaat haar kant op, die Wren, die lieve schat, weg sloeg gevolgd door een wortel die rakelings langs haar hoofd zoefde. Vervolgens kreeg ze een woordenstroom op haar af van Savador waarna ze naast zich verschillende woorden hoorde. Alles kwam als een gek op haar af. Ja ze had Savador het moeilijk willen maken, maar dit was duidelijk niet te bedoeling. Toch, hoewel het misschien beter was van niet, schoot Nina in de verdediging. "Luister eens.. ÍK DEED ALLES WAT U ZEI DAT IK MOEST DOEN MET DIE KREEFT." Nina keek Savador vol nijd aan. "DAT BEEST BEET ME, DAAR KON IK NIKS AAN DOEN!" Nina draaide haar hoofd om naar Bellingar en grijnsde voorzichtig. "Tuurlijk, jij altijd liefje." Fluisterde ze zacht waarna ze zich omdraaide naar Wren die haar arm in de van Nina stak. "Dankje." Zei ze zachtjes. Vervolgens schoten de ogen van Nina naar Ephony die haar vleugels spreidde en op een bak af vloog. Nina merkte dat er een kreeft bij haar omhoog probeerde te komen en schopte hem er af, om er vervolgens met haar hak in te gaan staan. Ze hoorde het beest kraken en zag het spartelen, dat was nummer 2 van de...? Haar hoofd draaide ze weer om naar Savador, ja hij wist altijd de woorden goed uit te brengen.. Dat werd nog wat, na de les, als alles opgeruimd was. Tenminste, Nina voelde zwaar aan komen dat zij het moest opruimen. En dat niet alleen. Ze zuchtte onopmerkelijk. K*t kreeften.

In alle paniek ging Savador met een typisch vurig temperament dat een standvast kenmerk van zijn karakter was de Onyxkreeft achterna die door Nina's breinloze actie het pad van vrijheid gekozen had. En hij wist dondersgoed wat een hele groep van die beesten konden veroorzaken. Eén en al ravage. Als een narokend slagveld na een oorlog tussen Shadra en Nova, alhoewel het ditmaal in een keuken zou zijn. In een keuken die nog wel niet eens van hém was. Altijd was het goed gegaan, nooit - nóóit was er ooit een beest dat in de maaltijd behoorde weggetrippeld. Die trut had dit alles veroorzaakt. Dat sloerenkind, dat hectische geval van een feeks die er niet vies van was om op die leeftijd waarschijnlijk al talloze verscheidende nummertjes te maken. Dat kind dat ongetwijfeld al net zo afzichtelijk als zij moest zijn was er immers niet voor niks gekomen. Naïeve pubers noemde hij dat; naïeve achteloze pubers die maar van alles doen en uitproberen zonder de belangrijke consequenties ervan te weten. Als je oud was, in de vijftig en gesloopt door vanalles wat er in je leven is gebeurd - dán mocht je pas onverschillig zijn. Niet als je een snotter van nog geen achttien was.
Hij moest de hele keuken afrennen in zijn achtervolging, maar de kreeft was gewoon te snel en zijn gewrichten protesteerden hevig. Ephony die doelloze rondjes om haar as draaide en achter hem aan hobbelde om hem bij te kunnen staan was een detail dat Savador door alle heisa en het lawaai van kletterende pannen en zijn eigen bulderende getier niet eens hoorde. Kwaad gleed zijn felle blik een korte maal even langs de gezichten van de aanwezige leerlingen. Niemand deed iets, niemand! Ace stond daar maar, Ephony huppelde als een irritante geit achter hem aan, Nina en Wren genoten hier ongetwijfeld alleen maar van, zelfs Bellingar - die keurige nette jongen - zelfs hij kwam niet in beweging!
Hij moest zijn jacht abrupt staken toen de kreeft zich omhoog gewerkt had op de tafel en nu met een bijtend-achtige vloeistof gewoon een gat brandde in de koelbox om zijn soortgenoten te bevrijden. Het bevel dat iedereen onmiddellijk bovenop zijn of haar aanrecht moest zitten had iedereen bereikt. Binnen een mum van tijd was de gehele keuken bezaaid met de gitzwarte kreeften die hen stuk voor stuk met hun zwakgroene ogen in de gaten bleven houden vanaf de vloer, vanaf dozen, sommige zelfs laag vanaf muren. En terwijl ze dat deden bewogen ze dreigend met hun angels.
Woest smeet Savador verscheidende groenten in Nina's richting, het was immers háár schuld! Hij negeerde de hatelijke blikken die Wren hem toewierp straal, maar boorde zijn ogen wel fel in die van haar toen ze zijn tomaat die als doel had Nina's hoofd doeltreffend te raken in een droge splat uit de lucht tegen de grond graaide. Gepaniekeerd richtte hij zich tot Ace toen de jongen het waagde hem vanaf zijn aanrecht toe te schreeuwen. Nu durfden ze wel nu hij toch niet naar ze toe kon komen om ze een flinke draai om de oren te geven, laffe smiechten. 'BEMOEI! JE! ER! NIET! MEE!' schreeuwde Savador gefrustreerd terug, terwijl hij op ieder woord met de koekepan een luide klap tegen de rand van zijn aanrecht gaf, zodat er een onmenselijk diepe deuk van hier tot Shadra in kwam te zitten. Verdomme, hij kon dit heus wel zelf afhandelen. Alles was nog wel onder controle. Totaal onder controle..
'JIJ BLIJFT GEWOON OP JE PLEK ZITTEN, ACCIAIO, GEEN DENKEN AAN DAT JE JE INZIENBARE TRUCJES HIER IN DEZE KEUKEN UITOEFENT! IK ZIT NIET TE WACHTEN OP JE CAPRIOLEN!' De ingedeukte pan werd met een harde knal als een afgedankte prul tussen de krioelende kreeften op de vloer gesmeten. Het hielp niet echt.
'Kappen,' Ephony's stem die hem het toesiste, waarna madame al allerlei plannetjes zat te bekokstoven waar hij amper gehoor voor had en daarna geheel vanuit het niets als een vluchtend vogeltje vliegend wegstoof. 'Ephony blijf HIER! BLIJF ZITTEN!' schreeuwde Savador haar nog na met een streng wijsvingertje wijzend op zijn eigen aanrecht alsof ze een eigenwillige hond was. 'EPHONY! LUISTER NAAR JE VADER!' Zijn mondhoeken leken steeds meer te betrekken tot een zuurpruim-mond en de frons tussen zijn wenkbrauwen werd almaar dieper, het werden er zelfs steeds meer. 'Iedereen, luister? Bij Medusa, Eph - '
Met zacht schokkende schouders bracht Savador langzaam een bleke hand naar zijn gezicht waarbij zijn gelaat in tweeën spleet op het moment dat hij letterlijk in huilen uitbarstte. Alle frustratie, al die leerlingen die zich tegen hem werkten. Alle problemen. Het kropte zich onophoudelijk op en kwam er als één grote stroom plotseling uitgevloeid. Dit was nu precies zo'n moment; op een verkeerde tijd, op een verkeerde plaats, in een verkeerde omgeving. Hoewel zijn gezicht en de uitdrukking van wanhoop en verdriet verborgen werd door een hand, waren zijn stijf dichtgeknepen ogen en zijn betrokken mond die half in een pruillip hing nog wel goed voor iedereen zichtbaar. Evenals zijn schouders die zacht door bleven schokken. 'VERDOMME!' gooide hij het scheldwoord er na een lange uithaal uit waarbij hij nog een tomaat uit de schaal pakte en die ter pletter tegen de grond smeet om zijn frustratie kwijt te kunnen. Deels ook omdat hij onder toezicht mentaal instortte. Voor de ogen van roddelgretige leerlingen nog wel. Om zijn verdere woede van zich af te kunnen zetten reageerde hij het bulderend in een vuurspreuk af op verscheidende kreeften, die door kleine vuurballen ter plekke in vuur en vlam werden gezet. In tegenstelling tot de pan en groenten was dat wel effectief. De kreeften begonnen in paniek sneller over en door elkaar heen te trippelen, maar een hoop werden stuk voor stuk door de dodelijke vlammen geraakt en in hun harde pantser verkoold. Alsof het er ook nog eens bij kon begon dat afzichtelijke wicht van een Nina ook weer. Schreeuwend, alsof respect niet in haar woordenboek voorkwam. De loeder.
'NEE, JE DEED NIET ALLES WAT IK ZEI DAT JE MOEST DOEN MET DIE KREEFT!' schoot Savador nu ziedender dan ooit uit zijn slof, haar zin deels herhalend. 'JE HEBT DE KREEFT NIET VERDOOFD, GRISTE HET BEEST ZONDER OOK MAAR OP OF OM TE KIJKEN BIJ ZIJN STAART. Fout..' Savador moest eerst diep ademhalen voor hij zijn zinnen vermoeid maar nog altijd luid voortzette: 'EEN FOUT DIE JE NIET MEER RECHT KAN ZETTEN! NÚ ZIE JE WAT ER KOMT, GEBRUIK NU TOCH EINDELIJK EENS DIE PAAR HERSENCELLETJES DIE NOG WÉL FUNCTIONEREN!'
In een ruwe beweging veegde hij het vocht van de tranen uit zijn ogen, schoot hier en daar nog wat vuurballen op naderende kreeften af en zette zich daarna met beide benen op de grond waarna hij woedend op Nina kwam afgebeend. Zijn slangachtige ogen stonden groot en kwaad, de verticale pupillen in zijn ogen waren vervaarlijk versmald tot dunne spleetjes. De scherpe trek op zijn smalle lippen voorspelde ook weinig goeds. 'Wegwezen..'
Zijn stem klonk zacht en bevend, inhoudelijk en tamelijk kalm - maar daarom nog niet minder dreigend. Zonder verder nog iets te zeggen sleurde Savador haar met samengeperste lippen hardhandig aan haar arm van haar aanrecht. Hij liet haar arm echter niet los maar verstrakte de greep om haar pols. Met zijn andere hand haalde hij een grote ijzeren soeplepel tevoorschijn. De trekken die daarna bij iedere slag op Nina's hand over zijn gezicht gleden oogden alsof hij haar botten wilde breken zoals hij zijn tanden op elkaar klemde. Tien flinke slagen met de soeplepel op haar hand, luide petsen die de keuken voor een paar seconden even leken te vullen. Zwaar hijgend alsof hij zojuist een aantal afslachtingen had gedaan liet Savador de lepel daarna zakken. Speeksel zat aan zijn mondhoek, bijna had hij uit razernij geschuimbekt als een furieuze wilde hond. Met zijn klamme hand pakte hij daarna Nina's gezicht zo stevig beet dat hij haar wangen hardhandig naar elkaar toeduwde en haar mond zowat tussen haar wangen in een pruillip liet verdwijnen. 'En volgende keer is het je reine gezichtje, wicht. Dan zal ik je zo verbouwen dat je eigen snertkind uit de diepste schaamte wenst dat je voor de rest van je miezerige leven met een papieren zak over je hoofd rondloopt,' siste hij zacht in Nina's gezicht waarbij er ook een aantal speekseldruppeltjes meekwamen. 'HEB JE DAT BEGREPEN?'
De schreeuw kwam er tegelijkertijd achteraan in de beweging hoe hij de soeplepel hard tegen de vloer smeet, vlak voor Nina's pumps. 'En nu wegwezen.'
Langzaam hief zijn arm zich op en wees met een uitgestrekte wijsvinger richting de deur. 'WEGWEZEN, IEDEREEN! NU!' In een ruk trok hij de kookschort die hij nog droeg van zijn lijf af en gooide het als een gescheurd vod neer. 'Deze les is voorbij. IK WIL HIER NIEMAND MEER ZIEN!' maakte Savador nog eens duidelijk. Het was genoeg nu. Klaar, niet meer. Hij was het nu meer dan zat geworden.

In een poging iedereen te helpen, om daarbij zichzelf niet echt slim te gedragen had ze haar eigen handelingen doorgezet. In de lucht, nog voordat Savador door was gegaan met schreeuwen was ze al begonnen met dalen. Van schrik sloegen haar vleugels naar beneden om Ephony zelf een stuk omhoog te brengen. In dat zelfde moment, een fractie van een seconden later was haar hoofd omgeschoten naar Savador zelf, staarde hem met grote ogen aan. Ergens in de geschoktheid begon een angst te ontplooien in haar ogen, verstrakte de trek rond haar lippen naast haar vuisten die zich balde. Ze had hem als een vader figuur sinds ze haar eigen vader haatte om zijn acties. Dat samen met de puberale koppigheid die zelfs zij had die op dat moment haar naïviteit onderdrukte. Zoekend naar iemand tegen wie ze kon opkijken, iemand beter dan haar eigen vader. Dat persoon gedroeg zich nu zoals het persoon dat ze had willen ontwijken. Haar ogen afgewend waarbij ze zijn vertrokken gezicht niet zag. Zonder verder om zich heen te kijken lande haar voeten op een van de nog vrije aanrechten, zakte ze door haar knieën en bleef hierop zitten. Haar handen ervoor op het steen, haar vleugels die zich inklapte en in dat zelfde witte licht verdwenen. Tussen haar naar voren gevallen lokken staarde haar ogen naar Savador die in wilde frustratie uit was gebarsten en de kreeften nu alsnog vernietigde met vuur. Waarom deed deze man het zelfde als wat ze had willen voorkomen, wat ze domweg uit de weg liep. Even leek het leven terug te keren in haar ogen, schoten deze omhoog toen Savador weer uit zijn slof schoot. Angstig staarde ze naar het tafreel, voelde hoe haar spieren zich aanspande bij het zien van Savador. 'SAVADOR,' gilde haar stem verschrikt voordat ze het wist, rolde het angstige woord over haar lippen bij het zien wat hij deed. Vergeten dat er kreeftenlijken op de grond lagen gleed ze onhandig van het aanrecht af om zich tussen de aanrechten naar Savador toe te snellen. 'SAVADOR, KAPPEN,' haar gillende stem gevuld met angst, wist toch haar lichaam naar hem toe te bewegen om haar handen uiteindelijk om de stof van zijn kleding op zijn rug omsloten. Pas te laat aangekomen viel de soeplepel alweer op de grond zodra haar handen zich om de stof hadden geklemd. Verschrikt staarde ze naar zijn achterhoofd, kon niets doen om hem tegen te houden. Haar handen gleden van zijn rug af, evenals haar hoofd die zakte bij zijn schreeuwende woorden. 'Waarom moet je zo reageren?' haar verstikte stem nog aardig hart. Sloeg haar blik op, gebroken waarin de angst nog deels zichtbaar was. 'Je bent niet eens mijn vader!' kwamen de woorden vol pijn over haar lippen waarna ze zich met een ruk omdraaide en de keuken uit rende.

[ bleg blegh, afgeleid D: ]