Tegen middernacht was het normaal pikkedonker in het duistere bos, maar dat was vannacht niet helemaal het geval. De bleke schijnsels van de volle ronde maan wist zich tussen bladerverliezende takken te wurmen en zo een grote open plek te verlichten. Behalve alleen door het maanlicht, werd de plek ook verlicht door tientallen oranjegekleurde lampionnetjes, die aan lange slingers met papieren pompoenen langs boomstammen liepen, een stuk boven de grond, en duidelijke grenzen van de 'zaal' aangaven. Boven iedere hoek zweefde er op magische wijze een uitgeholde pompoen met een brede grijns en die veelal diende als kaarsenhouder om de Halloween-achtige sfeer nog extra te nadrukken. Tussen twee grote eiken in stond een lange tafel met allerlei hapjes, lekkernijen waaronder snoep, en glazen en flessen drinken. Ook over het heideveldje van de open plek, die als dansvloer zou worden gebruikt, stonden kleine ronde statafels, ook met schalen aan snoep en lekkernijen erop. Een redelijk groot opgezet houten podium stond er centraal en overzichtelijk, meer aan de kant zodat er nog genoeg ruimte over zou zijn om te dansen. Traditionele wijnrode gordijnen waren vast aan de kant geschoven. Een aantal attributen en een voorwerp met een standaard dat ermee door kon gaan als microfoon waren al aanwezig, maar de hele plaats, het podium en de dansvloer zelf, waren helemaal verlaten. Op één persoon na. Savador zat met zijn benen en armen over elkaar geslagen in een statige houding op een krukje midden op het podium. Zijn uitdrukking was nors, zijn houding streng en ongezind en hij staarde doods uit zijn ogen. De gehele avond zat hij al te wachten op de terugkeer van de groepjes, maar tot nu toe was er nog niets van terecht gekomen. Logisch ook; de tocht door het bos vooraf was ook een onderdeel van het evenement. Toch was het nogal eenzaam, vooral omdat hij Saethion nu niet had om hem te kunnen vergezellen. Met zijn blik gericht op een willekeurig punt ergens bij een paar struiken waar het licht van de maan, de lampionnen, de pompoenhoofden en de verlichting van het podium niet konden reiken, wachtte hij roerloos af op de wederkering van de eerste leraar of leerling.

(Het eerste groepje dat geheel compleet is, wint de troffee voor snelste tijd)

Donovan sjouwde met geluidsapparatuur over het podium. De hele avond waren hij en Ronove bezig geweest met het opbouwen ervan en nu waren ze zo goed als klaar. Donovan had eigenlijk alleen maar zijn hulp aangeboden omdat het weer als vroeger voelde. Net als toen ze altijd het circus op en af moesten breken. En toen hij hoorde dat Ronove zijn hulp ook aangeboden had was het helemaal geweldig om te helpen. Het was weer net als vroeger. Donovan zette de apparatuur voorzichtig neer. 'Ronove! Kunnen we al een soundcheck doen? De groepen zullen zo wel hier zijn' riep hij verderop naar Ronove. Ondertussen begon hij de kabels te controleren en goed vast te leggen zodat ze niet in de weg zaten of dat er iemand over kon struikelen. Het positieve was dat Donovan al zijn aandacht nodig had gehad bij de podium bouw dat hij geen moment op Savador had gelet. Maar nu ze bijna klaar waren zou die confrontatie vast niet lang meer weg blijven.

Kijito was best verbaasd dat ze dit nog leuk bleek te vinden ook. Vreemd eigenlijk, maar goed. Een donker bos met vreemde mensen was goed voor Halloween. Tenminste, dat vond zij. Haar hele groepje kon opgewekt met elkaar kletsen, maar zij liep er eigenlijk maar een beetje tussen. Of ervoor, af en toe. Al raakte ze niet van het pad af, na Master Kale's verhaal over 'enge dieren' die je ledematen af konden rukken. Daar had ze persoonlijk niet zo'n zin in. Trouwens, dat ruïneerde je jurk. En ze had net een mooie blauwe aangedaan. Kijito's lievelingskleur was blauw. Misschien dat het wat te maken had met het feit dat ze van Cassia kwam... nou en. Eindelijk, eindelijk kwam de 'zaal' in zicht waar ze moesten zijn, gemarkeerd met lichtjes en slingers, zelfs wat pompoenen. Kijito liep er snel naartoe. Het licht zag er toch veiliger uit. Maar er was nog bijna niemand, alleen een zeer chagrijnig kijkende Savador. Ze keek nogmaals om zich heen. Ja, het kon een leuk feest worden, alsnog.

Avalana had nauwelijks meegedaan met het gedoe dat zich in de aula had plaatsgevonden. Ze had gewoon een paar leerlingen gevolgd die ook niet meededen, maar wel richting het bos waren gegaan. Aangezien Avalana zich daar het meest op haar gemak voelde, ging ze gewoon mee. Ze volgde een man met zwarte, lange lokken en kwam toen uiteindelijk op een soort open plaats uit. De statafels zagen er uitnodigend uit, dus ging Avalana daar ook staan. Avalana keek rond en zag haar raaf, Raven, vanaf een boom naar het tafereel voor zich kijken. Allemaal pompoenen die lichten gaven zaten verspreid in het bos. Brede grijnzen die je aankeken. Avalana keek twijfelend naar haar jurk. Ze was niet echt op jurken uit, maar dit was wel een speciaal moment geweest, dus ja... Rood, was het. Rood paste goed bij haar haren. Raven kwam een tijdje later naar beneden gevlogen en vloog op de tafel. Glimlachend aaide Avalana het dier. 'Hoe staat het me?' vroeg ze aan Raven, terwijl ze een rondje draaide. Raven gaf een kopje als antwoord. Avalana glimlachte. 'Ach ja, dit is ook een speciaal moment. Waar is je kostuum?' vroeg ze toen, om vervolgens te lachen. Raven keek haar nors aan, waardoor Avalana nog meer moest lachen, maar ze hield haar maar even in. Ze aaide de raaf en keek vervolgens Master Savador aan. Hij was niet zo erg als ze had gedacht. Misschien was hij wel aardig, alhoewel zijn uiterlijk dat niet echt toegaf. Ze wierp een blik op een jongen, die de apparatuur aan het regelen was. Hij had geroepen naar een of andere Ronove. Avalana keek weer voor zich uit. Wanneer zouden die groepen er dan zijn? Ach ja, het maakte haar ook niet uit. Hopelijk zou niemand zich iets aantrekken van haar. Ze was nou niet bepaald het type die makkelijk iets kon zeggen. Tenslotte, ze was ook niet echt op haar mondje gevallen en sommige dingen gingen er erger uit dan zij bedoelde. Avalana aaide Raven en wachtte op het moment dat spoedig zou komen.

Spoiler:

- Sorry voor de late reactie bij dit Gala XD Ik dacht, ik doe het maar zo -

Nog nooit was ze zó blij geweest de lichtbolletjes in de verte te zien. Zonder nog acht te slaan op Laurens versnelde ze haar pas waarbij haar haar achter haar aan wapperde. Zo snel de strakke, blauwe jurk geheel in slangenpatroon en schubben haar toeliet hobbelde ze naar de open plek. Op haar hakken die de zelfde kleur hadden als haar jurk was het nogal moeilijk om normaal te kunnen lopen. Haar nu gele slangenogen blikte scherp op Savador. 'Meneer,' begon ze, hoewel in haar gespannen stem duidelijk was dat ze het woord alleen zei omdat ze zich in een schoolmoment bevonden. Voor hem stopte ze, keek naar hem op en plaatste krachtig haar handen in haar zij. 'Ik hoop heel erg dat die grote slang niet voor jou rekening was,' bromde ze met toegeknepen ogen. Daarna verzwakte haar blik, werd vriendelijk en rechtte ze haar rug weer. 'Leuk versierd,' brabbelde ze vrolijk, alsof ze net niet uit pure spanning van de afgelopen angst die door haar heen was gevloeid even geuit had. Een diepe zucht verliet haar lippen die in een ontspannen glimlach waren gevormd. Zolang d'r licht, muziek en stemmen te horen was, kon ze het duistere en enge gedeelte van dit bos eventjes buitensluiten.

Tomari had een paar mensen al naar de grote lichtbron even verder zien gaan en volgde hen, dit zou dan het gala zijn vermoedde hij, nu maar hopen dat het net zo leuk zou worden als dat hij verwacht had, nou ja, erg zou het in elk geval niet zijn, hij zou later met Lynn kunnen dansen en als het echt niks was kon hij altijd nog met zijn vrienden gaan praten, Tomari keek even rondt over de hele open plek en zag dat het er wel heel gezellig uit zag, dit zou wel een geslaagde avond worden, Hij zag dat Ephony en Kijito er al waren net als nog een paar andere die hij niet kende, hij keek achterom naar Lynn en glimlachte "klaar om te feesten?" vroeg hij haar met een brede glimlach op zijn gezicht, wat hem betreft kon het feest beginnen

Norwood keek voor zich uit en had de rest van de tocht niets vreemds meer meegemaakt. Zijn ogen hadden een andere blik. Een nadenkende. In tegenstelling tot zijn net nog droevige blik. Zijn kalme pas deden de bladeren op de grond kraken en zijn handen had hij in de zakken van de lange mantel geplaatst. Zijn ogen keken naar de open plek die in zicht kwam. Hij zag Donovan al bezig met het geluidsapparatuur. Daarna zag hij ook Savador staan. Met kalme trend liep hij naar hem toe en zag dat Ephony hem voorbij liep. Ze begon over de slang. Norwood keek naar Savador en liep naar hem toe. Met een neutrale blik keek hij naar hem. "Ik wilde even melden dat er een gigantische slang door de bossen raasde en niet bepaald tam is. Hij slaapt momenteel nog, en ik wil vragen wat je wilt dat er mee gebeurt..." sprak hij kalm. Het klonk alsof een werknemer zijn baas om verdere orders vroeg. Er was niets van haat in te bekennen. Na wat hij nog meer over Savador wist en hoe hij kon zijn was zijn beeld van Savador veranderd.

Mizore zag de lichtjes in aantocht komen. De anderen waren sneller gaan lopen vooral Ephony. Mizore was juist langzamer gaan lopen. Ze wist dat Diva ook op het feest zou komen. Eigenlijk had ze helemaal geen zin in dit stuk van de avond gehad. Allemaal dansende mensen, meestal koppels die dan ook nog eens lovely dovely gingen doen. De wolf was nog langzamer gaan lopen. De takjes en blaadjes knapte vrolijk onder de voeten van het ijsbeest. Vanaf een afstandje zag het er wel leuk en gezellig uit, maar eigenlijk bleef ze liever hier staan dat ze de vreugte kon horen maar niet echt hoefde te zien. Voor een kort moment stond de wolf stil. Het zou waarschijnlijk toch een redelijk grote openplek zijn. Langzaam kwam het beest weer in gang. Zodra ze Savador zag verdween de ijswolf en langzaam liep ze nog net buiten de lichtcirkel om zoekend naar een boom die wat verder naar binnen stond. Na die gevonden te hebben ging ze er tegen aan leunen. Ze had nu zicht op alles. Niet echt iets wat ze wilde maar het was goed genoeg. Het oranje achte glicht lieten wat schitteringen in haar ogen achter. Wat nors keek ze voor zich uit.

Spoiler:

@ Donovan & Ronove:
Oepsie pardon!
Ik was geheel vergeten dat jullie voor de opbouw van het podium zouden zorgen ;x
Excuses!

Bokkig omdat hij toch niet helemaal alleen was () probeerde Savador zich zo min mogelijk te confronteren met die twee snotpinnen die van hot naar her met allerlei dingen voor de laatste karweitjes om het podium gereed te maken sjouwden. Langs hem heen en voorlangs. Misschien zat hij daarbij gruwelijk in de weg, maar hij was absoluut niet van plan voor de twee hardwerkende jongens ergens anders te gaan zitten. Vooral Donovans aanwezigheid zorgde bij hem voor braakneigingen. Hij was al blij geweest toen hij al een tijdlang niets van die circus-orang oetan vernomen had. En nu moest hij tot zijn grootste ergernis ineens weer opdagen. Met een verschrikkelijke haat jegens de jongen, bleef hij hem met zijn blik vanonder zijn lokken sluw volgen, klaar om toe te happen wanneer hij de gelegenheid kreeg. 'Nee!' kwam Savador er direct op een snauwende toon tussen zodra Donovan Ronove iets toeriep over een soundcheck. 'Geen soundcheck! Ik heb geen zin in vals gepiep in mijn oor!' Chagerijnig draaide hij zijn hoofd weer terug. Hij zat midden op het podium. Schelle piepjes, veroorzaakt door afwijkende geluidjes door de geluidsboxen, daar voelde hij weinig voor om het laatste onderdeel van het Halloween-evenement mee te beginnen. De weinige goesting was gebleven. Het enige wat hier nog een beetje leuk aan was, was de rode wijn. Het dansen en in gezelschap zijn van Diva, waarschijnlijk later op de avond. Madeline in de tussentijd stiekem in de gaten houden. De voor schutte kostuums van leerlingen. En het bekijken van meisjes in strakke gala-jurken. Dat was al. En de sluiting van heel het gedoe, niet te vergeten. Savador keek vanaf het podium ongeamuseerd toe hoe de eerste leerlingen de plaats al naderden. Zijn blik was op de veelal enthousiaste snoetjes gericht van de mensen die zich in steeds meer grotere aantallen uit het bos leken terug te trekken en zich bij deze nieuwe plaats verzamelden. Zijn lippen vormden geluidloos de woorden 'levenloze mensen' terwijl hij afwezig bleef toekijken. Pas bij het horen van een bekende stem, werd hij weer naar het hier en nu getrokken. Zijn blik gleed naar de nu al net zo slangachtige ogen van Ephony als de zijne toen hij werd aangesproken. 'Ja?' vroeg hij verveeld. Er kroop daarna echter wel een klein glimlachje op zijn gezicht, die even weer verdween bij de vraag die hem vervolgens werd gesteld. Met zijn glimlach wat verwrongen tot een klein ondeugend grijnsje en een veelbetekende blik, ontweek hij opzettelijk Ephony's beschuldigende uitdrukking. Hij wist van niets. Zogenaamd. Savador keek haar weer aan bij haar complimentje. 'Ga maar niet denken dat ik dat heb gedaan. Dat doe ik in nog geen duizend jaar,' reageerde hij weer op een gebruikelijke norsige toon. Hij zou wel gek zijn. Zijn blik was inmiddels langs Ephony hatelijk gevestigd op een nieuw opgedoken persoon. 'Kijk, kijk. De lamlendige neet heeft besloten uiteindelijk toch weer op te komen dagen,' praatte hij honend over Norwood in zichzelf. Hij wendde zijn blik af en deed daarna net alsof hij Norwood pas in de gaten kreeg toen hij naar hem toe kwam lopen. Malicieus keek hij naar hem op toen hij hem aansprak, boorde zijn ogen hatelijk in die van hem, maar er leek toen plots een geheel andere wending in zijn gedrag aanwezig te zijn zodra hij over een slang begon. Eéntje die hij er onder zijn hoede opzettelijk erop had uigestuurd om een waar oponthoud voor Norwoods groepje te vormen. Eigenlijk was het meer met de bedoeling geweest Norwood te starren en hem fataal te verwonden. Met een overdreven geschrokken inademing waarbij hij zijn handen tegen zijn ingevallen wangen legde om het beeld compleet te maken, keek hij met gespeelde verbazing naar Norwood op vanuit zijn zittende positie. 'Een sláng? Meen je dat nou? Een heuse échte?' fluisterde hij quasi-ontzet. 'Wat onmenselijk fijn dat je me dat meld, Norwood! Want ik zou toch absoluut niet het risico willen lopen om mijn school en mijn lieftallige leerlingen in gevaar te brengen? Het idee alleen al!' Savador liet het acteerwerk verder achterwege en nam zijn gebruikelijke norse houding weer aan terwijl hij langzaam overeind kwam. Op vingerafstand van Norwood bleef hij nijdig in zijn ogen priemen. Zijn haat voor hem was groter dan ooit tevoren. 'Je blijft vanavond uit Madeline's buurt,' eiste hij plotseling zacht op een ijzig koude toon, waardoor direct uit op te maken was dat zijn woorden van net geheel acteerwerk waren geweest. 'Zie ik je één enkele keer met haar dansen, met haar praten, met haar kussen of met haar drinken - mocht het er ook maar íets van weghebben dat jullie het gezellig hebben saampjes -, dan verzeker ik je dat ik ieder miezerig segmentje van je armzalige Grenaanse insectenlichaampje breek, ieder voelsprietje en pootje knak als het onuitstaanbare insect dat je bent, dat je al op je sterfbed ligt voordat dat walgelijke kind van je zijn eerste woordje kan zeggen.' De jaloezie droop van Savadors woorden tijdens het spreken, en was ook duidelijk in zijn dreigende en dodelijke blik te zien.

Xalina maakte zich van Sevalin's omhelzing los toen ze uiteindelijk op de open plek waren. Een man, Master Savador waarschijnlijk, begroette hun. Alleen... Alleen zo nors. Toen Master Norwood zijn verhaal deed bleef Xalina meeluisteren, aangezien Master Savador misschien wel de oorzaak voor het gedoe was. Toen Master Savador zo overdreven begon te reageren, twijfelde Xalina al of het waar was. Toen hij een beetje zachter ging praten kwam Xalina iets dichterbij. Geschrokken na wat Master Savador had gezegd, keek ze in zijn dodelijke ogen. Een woede overvloog haar. Het kon haar niks meer schelen of het nu verpest werd of niet. Ze kwam naast Master Norwood staan en keek diep in Master Savador's ogen. 'Mijn welgemeende excuses dat ik me hier zo inmeng, maar ik geloof toch echt dat Master Norwood mag gaan en staan waar hij wilt,' zei Xalina, haar ogen fel gericht op Master Savador. Meteen daarna realiseerde zij zich dat ze een fout had gemaakt. Maar Xalina zelf ging gewoon door, niet luisterend naar haar intuïtie. 'En ik zou toch echt verwacht hebben dat een leraar wat zorgzamer is. Zo deed ik nog toen ik op de kleuterschool zat, andere mensen bedreigen.'

- Is hij... goed? Mijn post? Of iets te zuur? XD
Xalina is echt helemaal mijzelf XD Ik zou dit namelijk in het echt ook hebben gedaan -

Ronove stond achter de geluidstafel. Hij verschoof knoppen om ze juist af te stellen zodat het geluid niet te hard maar ook niet te zacht was. Hij had een koptelefoon op die hij aan een kant achter zijn oor had geschoven. Hij keek op en zijn paarse ogen ontmoette de donkere van Donovan toen hij zijn woorden hoorde. Ronove's blik ging even kort naar Savador toen hij zich erin mengde. 'Master, als we niet soundchecken zult u alleen maar van die irritante piepjes horen, de hele nacht lang' probeerde hij voorzichtig. Zelfs Savador moest daar weinig zin in hebben om de hele avond irritante geluiden te horen omdat ze geen soundcheck mochten doen. Zonder op reactie te wachten ging Ronove's aandacht terug naar de microfonen en de headset die hij er had liggen. Hij moest niet vergeten om de leerlingen die een headset kregen die van te voren vast te maken. Hij zette ze een voor een aan en testte of het goed te horen was. Daarna deed hij de koptelefoon af en nam een paar draadloze microfonen mee om ze in de standaard vast te maken evenals de kleinere microfonen die het geluid van de optredende persoon op het podium moesten versterken. Hij keek af en toe vanuit zijn ooghoeken naar de magicans die een voor een aan kwamen lopen. Hij wende zijn blik echter af toen er een ruzie aan de gang leek te zijn. Dat waren niet zijn zaken.

'Savador, ik denk dat ik altijd zelf nog uitmaak met wie ik wel en niet dans, zoen, praat en lach. Ik ben geloof ik al een hele tijd volwassen en weet heus wel voor mezelf te zorgen. Je bent niet mijn vader, jij hebt het recht niet om tegen mij te zeggen wat ik wel en niet mag. En daarbij, als ik je aan dat feit mag herinneren, ben ik nog altijd getrouwd met Norwood. Dat maakt dus al helemaal dat het niet meer dan normaal is dat ik bij hem in de buurt ben'.
Madeline's stem klonk ijzig en kil. Niets van haar normale warmte was te zien. Zelfs haar ogen die, ook al was ze boos, toch altijd iets vriendelijks en vrolijks bleven houden, keken nu kwaad. Het was haar Shadraanse kant die boven was komen drijven. Madeline was stil dichterbij gekomen omdat ze hier een microfoon moest halen zodat ze straks alle acts aan elkaar kon praten. Toen had ze Savadors woorden gehoord. Madeline bleef hem even aankijken met een mengeling van teleurstelling en afkeuring in haar ogen. 'Excuseer me, ik heb nog meer dingen te doen vanavond' zei ze vervolgens kalm alsof ze nooit kwaad was geweest. Maar toen ze wegliep richting Donovan en Ronove mompelde ze nog iets wat het meeste leek op ''mannen'' op een afkeurende manier gezegd.

Norwood keek naar Savador en deed moeite om zijn woede in te houden. Die reactie kon hij niet hebben. "Dus het was toch jou toedoen. Jou werk om de slang naar ons te sturen. En ik dacht nog wel dat je Ephony zoiets niet aan zou durven doen..." sprak hij zacht en kalm. Maar aan zijn hand zag je duidelijk dat hij woedend was. De trillende gebalde vuist veried het met gemak. En de woorden die volgden waren voor hem te veel. "Jij ben niet eens in staat een haar van mij te breken..." siste hij. Hij zag dat Madeline het overnam en voor zichzelf opkwam. Toen ze wegkeek en verder ging waar ze mee bezig was ging zijn blik naar Savador. "Dat ik een moment aan je getwijfeld heb...was de grootste fout in mijn leven..." siste Norwood. Ineens greep hij Savador bij zijn keel. Tilde hem licht op en wierp hem in de kroon van een boom. Norwood draaide zich toen richting de plek waar hij vandaan kwam. Liep met kalme trend weg, al was de woede overduidelijk zichtbaar. Nu was Savador een stap te ver gegaan. Norwood zette de trend over in rennen en na een paar meter verwijderd te zijn van de open plek ging hij op een boomstam zitten. Hij staarde voor zich uit en zuchtte kort. Zijn ogen keken kort naar waar het gala zou plaatsvinden. Hij zou Madeline wel spreken als hij afgekoeld was en terug ging. Tenzij ze zelf naar hem toe kwam. Licht ging er bewondering naar Xalina. Dat ze zo durfde in te mengen met Savador en hem. Niet van zijn kant, maar Savador zou het niet van dank afnemen. Hij vond het moedig dat ze dat deed. Norwood zuchtte kort en stond op. Zijn blik zocht de hemel op met de grote witte maan.

Bij het zien van Savadors blik bolde ze haar wangen op met lucht en keek ze hem met toegeknepen ogen aan. 'Dat. Was. Alles. Behalve. Leuk,' mompelde ze boos, haar armen met kracht over elkaar geslagen. Ze besloot nu al nooit meer het bos in te gaan, tenminste niet uit eigen wil. Er speelde een geamuseerde lach op haar gezicht waarbij ze Savador weer aankeek. 'Nee, dat had ik ook niet verwacht,' grinnikte ze hoofdschuddend. Alleen in haar gedachtes zag ze Savador al op een krukje staan om slingers op te hangen. Misschien hooguit als Deshas hem zou bevelen, maar aangezien dat er niet in zou zitten zou het nooit voorkomen hem in zo'n positie te betrappen. Haar hoofd draaide om, waarbij haar over elkaar geslagen armen ontspande, toen ze Savadors hatelijke blik volgde en Norwood in het oog kreeg die naast haar was komen staan. Haar ogen gleden weer terug, keek Savador onderzoekend aan vanuit haar ooghoeken toen zijn overdreven reactie kwam. Haar kaken spande zich, waarna haar blik meteen naar de grond schoot. Norwoods woorden waren wel erg persoonlijk, en Ephony schaamde zich bijna voor haar angst gedurende de tocht door het bos. Haar blik schoot weer omhoog toen ze de hatelijke woorden hoorde, keek Savador verschrikt aan. Hij had beloofd... hij had gezegt dat hij. Met een diep teleurgestelde en pijnlijke blik keek ze naar Savador. Ze had meer van hem verwacht, zeker na dat gesprek. Het deed haar pijn hier getuigen van te zijn. Zelfs de stem van de vrouw, waaruit bleek dat het Madeline zelf was, deed Ephony haar blik niet afkeren. Ook dit moment vond ze dat Norwood en Madeline in hun volste recht stonden. Langzaam gleden haar droevige ogen naar beneden, waarna er een meisje zich in het gesprek mengde. Geen goede zet, als je nog in een stuk van deze plek af wilde komen. Geschokt deed ze een paar stappen achteruit, haalde haar armen uit elkaar toen Norwood ruw in beweging kwam. Voor dat het echt tot haar door gedrongen was zag ze Savador in een van de bomen bungelen. Even volgde ze Norwood met haar blik, waarna ze terug keek naar Savador, haar hoofd wat in haar nek gelegd. Met stevige stappen liep ze de lichtcirkel uit, stond in het donker naast de boom waar Savador in gesmeten was. Zo min mogelijk opvallend, wat aardig goed lukte aangezien het geluid en de gehele plaats waar het gala werd gehouden genoeg aandacht opeisde, ontvouwde ze haar vleugels. Met zo'n min mogelijk geluid schoot ze de lucht in, langzaam totdat ze op de hoogte van Savador kwam. Daar klauterde ze op een tak, klapte haar vleugels weer in totdat ze in dat zelfde, vage, witte licht verdwenen. Met een droevige blik keek ze hem aan. 'Je had beter gekunt,' fluisterde ze waarbij de teleurstelling en pijn weer in haar ogen weerspiegelde.

Met een smadelijke glimlach hield Savador zijn hoofd wat schuin toen Norwood zich nu pas leek te beseffen dat de slang zijn werk was geweest. 'Verassend, is het niet?' zei hij op een spottende toon. 'Ik vond het zelf wel wat Halloween-achtigs hebben.' De valse glimlach werd iets breder bij de rest van zijn woorden over Ephony. 'Oh, maar soms moeten we onze meest dierbaren opofferen om onze tegenstanders te krijgen waar we ze hebben willen. Maar dat zul jij nooit begrijpen, daar ben jij nu eenmaal te zwak voor. Lichamelijk en geestelijk. De slang had ik niet specifiek alleen op je groepje afgestuurd, Norwood, maar op jou. Ephony valt hier geheel buiten, die raak ik nog niet aan in geen duizend jaar,' sprak hij zacht, maar op een laatdunkende wijze. Hij hield zijn hoofd weer recht en kneep zijn beide ogen tot spleetjes bij Norwoods sissende bewering. 'Hartstochtelijk toch, hoe je keer op keer je eigen hachje met leugens probeert te redden. Je weet zelf heel goed dat ik al tien haren van je hebt gekrenkt terwijl jij nog hopeloos naar een eerste van mijn kant probeert te reiken. Droom verder, Norwood, in dat groene vredige boswereldje van je - ' Savador kon zijn woorden niet afmaken doordat er een bemoeierige leerlinge zich er onbeschaamd tussen durfde te mengen. Met een ferme ruk draaide hij zijn hoofd richting Xalina om met een blik van withete woede op haar neer te staren. Er gleed een kleine trek over zijn gelaat toen ze met alle gedurfde moed begon te spreken. Hij wist niet wat hij hoorde. Maar dat was nog niet alles. Haar eerste woorden waren nog niets vergeleken met haar laatste. Bekrompen en met zijn tanden zichtbaar stevig op elkaar gebeten, bleef hij haar ongelovig in haar ogen kijken. 'Jij klein miezerig vuil - '
Hij kapte zijn woorden abrupt af doordat hij zich in een ruk oprichtte bij het plotselinge horen van Madeline's stem, die in eerste instantie zijn hart liet opspringen. Maar bij het horen van de ijzige toon in haar stem kroop er een groot onbehaagd gevoel naar boven, samen met een grote somberheid. Hopeloos zocht hij in haar ogen naar een sprankje warmte of begrip, maar kon er alleen maar kilte en afkeur in vinden. Haar woorden versterkten dat alleen maar. Wist ze dan niet dat hij haar helemaal niet wilde commanderen, maar enkel Norwood uit haar buurt wilde houden omdat hij zijn plaats beter dacht in te kunnen nemen? Ze wist toch wat hij voor haar voelde? Alle woede en afkeer waren uit zijn ogen weggeëbd en hadden plaats gemaakt voor neerslachtigheid en onbegrip, maar dat alleen zou Madeline niet op zijn zelfde idee brengen. 'Madeline..,' probeerde hij zacht, maar ze excuseerde zich en stond op het punt alweer weg te lopen. Zijn onderlip trilde licht van de woede die weer terugkeerde, zijn blik ging van Norwood, naar Xalina en naar Madeline en weer terug om het opnieuw te herhalen. Hij zag niet de gezichten van mensen die terecht boos op hem waren om zijn onacceptabele daden en hem op zijn gedrag wezen, maar de gestalten van treiterkoppen die hoog boven hem uitstaken en op hem neerkeken, en hem wezen op zijn bestaan. Net zoals vroeger. Een zwaarmoedig gevoel alsof zijn hart van binnen huilde was dan vervolgens één van de vele gevolgen, en stak nu ook de kop weer op. Norwood haatte hij, dat kind kon hem nauwelijks iets schelen, maar zelfs Madeline..
Alledrie leken ze hem nu diep te haten, dat gevoel had hij in ieder geval. En een verdriedubbelde haat op hetzelfde moment deed pijn. Savador wilde zich in een ruk omdraaien en woedend weglopen voor hij ook aan de buitenkant verdriet zou tonen, maar werd voor hij ook maar de kans kreeg plotseling door Norwood vastgegrepen bij zijn keel. Terwijl hij een stuk boven de grond werd opgetild, staarde hij woedend in Norwoods ogen. Maar hij wist niet te voorkomen dat zijn bedroefdheid de overhand nam, waardoor zijn blik nu een mengeling van woede en verdriet was. Hij had zijn handen om die van Norwood omklemd en snakte naar adem, maar verdere moeite om los te komen deed hij niet. Savador liet zich richting een boom werpen, waar hij met zijn rug hard tegen de stam terechtkwam. Hij slaakte een schorre kreet van de helse pijn die door zijn al verzwakker wordende rug schoot, hoorde daarbij niet de zacht ruisende vleugelslagen van Ephony die vlak bij hem op een tak neerzeeg. Vanuit zijn positie keek hij haar met een sombere frons aan. Hij kon niet geloven dat zij ook al teleurgesteld in hem was, hem misschien mogelijk ook al wel haatte. Waarom toch. Savadors greep verslapte, waardoor hij vervolgens tussen een aantal takken door gleed uit de boom, waar hij aan de voet van de stam ongelukkig neerplofte. Hij negeerde verdere blikken of mogelijke reacties. Steun zoekend aan de stam hielp hij zichzelf overeind en strompelde met een hand tegen zijn rugholte gedrukt zo snel en ver mogelijk van de menigte vandaan, wensend dat iedereen ter plekke dood neer zou vallen. Hij vloekte zacht in het Shadraans terwijl hij in de duisternis van het bos verdween. Laat maar, stik er maar in. Hij was van plan zich de rest van de avond niet meer te vertonen onder de drukte. In plaats daarvan trok hij zich terug in het bos om niemand verder tot last te hoeven zijn met zijn onbegrepen gevoelens. Niet als hij er toch alleen maar haat voor terug zou krijgen.

Grote teleurstelling was nog steeds in haar grijsblauwe ogen te lezen toen Savador opkeek. Maar deze maakte plaats voor een schokte blik toen hij zich zonder enige kracht naar beneden liet glijden. Meteen kwam haar lichaam in beweging, klauterde met veel moeite in haar strakke jurk naar beneden waarbij ze zich bij de laatste tak liet vallen om pijnlijk op haar hakken neer te komen. 'Verdomd kostuum,' gromde ze geïrriteerd in zichzelf waarna ze opkeek. Wat verdwaasd zocht ze het gestalte van Savador, draaide haastig even heen en weer waarna ze zijn verschijning nog net het donker in zag lopen. 'Master,' probeerde ze hem op een zachte manier te roepen. Even twijfelend bleef ze staan, richtte voor een moment haar blik op de gezellige menigte. Maar ze kon hem in deze staat niet zomaar in zijn eentje laten. Met een diepe zucht draaide ze zich om en hobbelde moeizaam achter Savador aan. Zijn snele, benende passen waren moeitelijk bij te houden. 'Master!' probeerde ze zijn aandacht nog op een halve fluistertoon te trekken. Demonstratief stopte ze, deed in een noodtempo haar hakken uit en zette hem met onhandige pasjes op het lopen. 'Savador!' riep ze nu, wetend dat ze genoeg verwijderd waren van de open plek aangezien het licht steeds verder afzwakte. Met een laatste, onhandige sprint greep ze met haar nog vrije hand waarin ze haar hakken niet vast had zijn hand en dwong hem stil te staan. 'Ik had gehoopt dat u anders zou reageren, misschien een klein beetje anders zou zijn gaan denken na vorige keer,' sprak ze zachtjes, opkijkend naar zijn ogen waarmee ze op het gesprek doelde in zijn kantoor. 'Recht je schouders en je rug, als dat nog kan,' bij haar poging een grapje te maken krulde haar mondhoeken flauwtjes omhoog. Ze liet haar hakken met een doffe plof vallen en sloeg zonder aanleiding haar armen om zijn middel en legde haar hoofd tegen zijn borst. 'Niet zo sip kijken,' pruttelde ze als een klein meisje waarbij ze met haar hand bemoedigend over zijn rug ging. 'Die slang was nog steeds niet leuk,' gromde ze quasi boos, een tweede poging om een grapje te maken, waarbij ze haar al even slechte gespeelde boze blik omhoog wierp. Hierbij moest ze haar hoofd in haar nek leggen in haar poging hem aan te kijken vanaf deze afstand.

De gehele weg verder had hij naast Myst en Ephony gelopen. Myst nu onder zijn arm die hij de hele tijd een beetje had lopen plagen en treiteren met bosjes die bewogen of zuchtjes wind die in haar gezicht bliezen. De eerste keer kon hij lachen om haar panische reactie, maar na 837 keer had ze onderhand wel door dat hij degene iedere keer was waarvan ze nou schrok. Hij was net een verhaal aan het ophangen tegen Myst over zijn broer die hem een keer geflikt had onwijs te laten schrikken om midden in de nacht hem wakker te maken met een masker op, maar halverwege werd hij kort afgeleid toen Ephony, zonder enige waarschuwing, opeens harder doorliep en zo verdween. Naja, hij zag haar zometeen ook vast nog wel. Hij had tenslotte van haar opgeeist dat ze gingen dansen. ‘Wij gaan ook dansen, he?’ Hij draaide zich met een brede glimlach weer naar haar om, zijn ogen vrolijk en iets speels. Het verhaal wat hij ophing was abrupt afgekapt en zo nogal van de hak op de tak overgegaan op een ander onderwerp. ‘Het blíjft anders,’ Zei hij opeens, terwijl hij haar recht in de ogen aankeek. ‘Ik ben groen gewend.. geen paars en rood.’ Duidend op haar ogen en haren. ‘Het is zo.. niet Myst,’ zijn gezicht iets moeilijk vertrokken omdat hij er de juiste woorden voor zocht. ‘Eph ook al, helemaal.. vrouwelijk,’ Weer een lichte frons, alsof zijn laatste woord totaal niet bij Ephony paste. ‘Wel mooi, dat wel.. jij ook.’ Zijn woorden luchtig, ‘maar het blijft wennen,’ dat laatste iets beschuldigent. Met zijn vingers vlak langs elkaar gleed zijn hand plat een keer langs de zijkant van zijn hoofd, even om te checken of alles nog goed zat, vervolgens keek hij vanuit zijn ooghoeken weer opzij naar Myst en glimlachte een keer lichtjes.

Toen ze Master Savador's woorden hoorde, wou ze iets terugzeggen, maar een prachtige vrouw, waarschijnlijk het schoolhoofd, dook al in bescherming voor Master Norwood en een paar tellen later hing Master Savador in de boom. Zijn verdiende loon, eigenlijk. Rustig keek Xalina om en een moment stokte haar hart in haar keel toen ze in Sevalin's ogen keek. Ze scheurde haar blik van hem af. Was het bewonderend of juist teleurgesteld geweest? Was hij soms boos? Ze had Master Norwood een beetje met bewondering zien kijken, wat haar een glimlach opleverde. 'Sorry. Ik kan er gewoon niet tegen als iemand onterecht bedreigd wordt,' verontschuldigde zij zich bij Master Norwood. Ze bleef even staan om zijn eventuele antwoord aan te lopen en draaide zich toen om. 'Oh ja;.. U zult het vast niet nodig hebben omdat U al een leraar bent, maar ik wil maar even zeggen dat ik altijd voor U klaarsta, mocht er nog zoiets gebeuren,' zei Xalina glimlachend, waarop zij vertrok naar Sevalin. Haar arm sloeg zich om zijn middel. 'Dat was... scary.'

Norwood staarde doods voor zich uit en zuchtte kort. Ineens hoorde hij een stem. Hij keek op en zag Xalina. Hij hoorde haar woorden en knikte kort. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. "Ik vond het dapper van je. Niet veel leerlingen hebben het lef om Savador tegen te spreken..." sprak hij kalm en keek daarna weer voor zich uit. Haar woorden deden hem opkijken. Het klonk wel wat vreemd een leerling die voor een leraar klaar stond maar hij vond het geen ramp. Hij stond op en pakte haar schouder vast. Hij draaide haar nog even om naar hem. "Bedankt voor het aanbod, ik zal het overwegen..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij probeerde alle woede te verwijderen en zich weer volledig te richten op de feestelijke sfeer. Hij liep daarna de verlichte cirkel in en zocht Madeline op. Kalm liep hij naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder. "Ik wil me even verontschuldigen..." sprak hij kalm. "Ik had zo niet moeten reageren tegenover Savador..." sprak hij kalm en zuchtte kort. Daarna keek hij naar Madeline's ogen. "Nog hulp met iets nodig?" vroeg hij kalm en glimlachte vriendleijk.

Donovan had, evenals Ronove zijn blik afgewend bij het ontstaan van de ruzie maar kon het niet nalaten een lichte glimlach op zijn gezicht te vertonen toen hij vanuit zijn ooghoeken zag dat Savador de boom in werd gesmeten. Dat is nog eens een letterlijke vorm van ''je kunt de boom in''. De glimlach was volledig van zijn gezicht verdwenen toen Madeline naar hem toegelopen kwam. 'Miss, ik zal de microfoon even pakken' sprak hij kalm tegen haar. Hij liep met versnelde pas over het podium en sprong ervan af. Hij pakte een van de microfoons en keek even of hij de goede te pakken had. Daarna klom hij al net zo behendig en snel als hij eraf gesprongen was het podium op en liep terug naar Madeline terwijl hij de microfoon aanzette. Gelukkig waren ze allemaal goed opgeladen. Elektriciteit vinden op een oude school als deze was moeilijk maar met licht en duistere magie niet onmogelijk. Nu wist Donovan niks van licht magie en maar bar weinig van duistere magie, maar van die laatste had hij genoeg kennis om een flinke stroom schok ergens doorheen te jagen. Donovan hield halt bij Madeline en zag toen pas dat Norwood bij haar was komen staan. Hij wachtte kalm tot hij klaar was met praten. 'U heeft microfoon één, Miss. Als het goed is zet Ronove hem na elke act met een knop weer aan. Dan brandt dit lampje' legde hij kort uit terwijl hij haar de microfoon overhandigde. 'Als het goed is kunnen we over ongeveer tien tot vijftien minuten beginnen' deelde hij als laatst mee en liep weer weg.

-Ben ziek at home. En dacht, voordat ik maar eens Elodie haar zin ga geven en met een snothoofd aan informatica ga, kan ik net zogoed nog even reageren. -

Myst, die eigenlijk na de 873e keer nog steeds schrok van Laurens maar het steeds beter kon verbergen, keek ook verbaasd Eph na toen die vertrok. Ze haalde haar schouders op, heel licht. Zo erg kon het niet zijn om Laurens een tijdje voor haarzelf te hebben. Ha-ha. Lachtte haar geweten droogjes. Weer helemaal opgevrolijkt door Laurens zijn rare verhalen, keek ze dan ook niet verbaasd bij zijn vraag. Ze trok slechts één wenkbrauw op en glimlachte speels. 'Dat ligt eraan... ik denk het wel. Áls je tenminste kunt dansen. Je zegt dan wel van wel, maar ik zal je eerst even beoordelen.' Ze knipoogte naar Laurens. 'Natuurlijk gaan we dansen!' Grijnsde ze vrolijk. Ze pakte zijn hand en draaide er een rondje onderdoor. 'Tadaáá!' Toen hij opeens op een ander onderwerp oversprong keek ze even verward, tot ze zag dat hij haar ogen inspecteerde. Ze bloosde licht en knikte. 'Daarvoor verkleed je je toch? Om een keer níét op jezelf te lijken?' Bij dat 'wel mooi', werd haar blos roder en ze keek maar even langs hem, niet wetend waar ze haar ogen moest laten rusten. Toen hij haar beschuldigend toesprak zei ze: 'Nou, jij ziet er anders ook niet als normaal uit, hoor.' Droogjes glimlachte ze toen hij checkte of zijn haar goed zat. Als spiegelreactie haalde ze onbewust ook meteen een hand door haar haar, waarbij er een lange paarse haar tussen haar vingers bleef hangen. Hij had ook wel gelijk, het wás ook wel heel anders. Ze keek afwezig naar het podium dat bijna klaar was. Ze ving op dat het zo zou beginnen en keek Laurens aan. 'Heb je er zin in?' Vroeg ze vrolijk, haar ogen glinsterend van plezier. Ze betrapte zichzelf erop dat ze zich afvroeg waar Ephony bleef. Geen vriendjes maken met de vijand. GOD ZE IS GEEN VIJAND. Op dit soort momenten haatte ze het echt, die twee stemmen in haar hoofd. Haar eigen ik, en haar geweten konden zo verschrikkelijk makkelijk ruzie maken. Ze schudde haar hoofd om de gedachte los te laten en bekeek de zaal eens goed. Hij was wel echt prachtig versierd. Haar ogen volgden de lange lijnen van de hele zaal, waarna ze zich omdraaide naar Laurens. Zich beseffend dat ze dit helemaal niet wist, vroeg ze verbaasd aan Laurens: 'Hoe oud ben jij eigenlijk?' Het klonk een beetje dommig. 'Ik bedacht me ineens dat ik dat nog helemaal niet wist.' Schuldbewust over haar stomheid keek ze hem aan, nog steeds enigszins glimlachend.

Steunend en tastend langs de stammen van bomen, sobbelde Savador dieper het bos weer in. De laatste lichtval van alle gezelligheid en vrolijkheid die hij nu achter zich liet, was als een lichte glans op zijn gitzwarte lokken te zien voor hij helemaal in duisternis gehuld werd. Met een van pijn betrokken gezicht hoorde hij Ephony hem nog naroepen, daar ergens in de verte, maar negeerde het straal. Behoefte aan medelijden van iemand die kennelijk net zo goed aan de kant stond van de meerderheid die hem haatte, dat hoefde hij niet. Automatisch ging zijn gestrompel over in snellere, benende passen, al oogden die nog altijd wankel. Door zijn tanden op elkaar te bijten, verbeet hij de scherpe pijn door zijn rug die met iedere stap heviger en heviger werd. Op een zeker punt bleef Savador al licht hijgend stilstaan, zijn hand steunend tegen een stam. Wanhopig keek hij om zich heen, hulpeloos zoekend naar een richting waar hij zo min mogelijk anderen zou tegen komen. De groepjes die zojuist de bostocht hadden afgelegd, waren nog niet geheel compleet, en hij voelde er weinig voor half verdwaalde leerlingen tegen het lijf te lopen als hij juist alleen wilde zijn. Zijn hoofd draaide naar het oosten, waar hij een klein moment door het duister in de verte bleef turen. Zojuist besloten dat hij zich daar ergens geheel af zou zonderen, zette hij zich zacht af van de boomstam om weer verder te strompelen. Hij hoorde gekraak van takjes en geritsel van bladeren achter zich, voetstappen. Wetend dat Ephony het was, aangezien hij vlak daarna ook haar half fluisterende stem door het bos hoorde gaan, draaide hij zich niet op of om. In plaats daarvan versnelde hij zijn pas nog iets meer. Typisch wat je zou noemen; wegrennen van je problemen. Hij kneep zijn ogen even ergerlijk dicht tijdens het lopen toen haar stem een moment later zijn naam riep, hoopte dat ze weer weg zou gaan. Ze zou er toch weinig aan kunnen veranderen. Moeizaam schuifelde hij voort en opende zijn ogen weer. Het beeld van de blik die Madeline hem gegeven had kreeg hij maar niet uit zijn hoofd. Hij wilde haar juist gelukkig laten voelen, door hém. Maar in de plaats daarvan wekte hij alleen teleurstelling en frustratie. Haat. Savador werd gedwongen abrupt stil te blijven staan en zijn vlucht te staken toen hij plotseling aan een hand werd beetgegrepen. Met een licht hangend hoofd bleef hij op zijn plek staan. Hij draaide zich niet om naar Ephony, gunde haar geen blik, maar deed ook geen enkele moeite zich los te rukken. Doods bleef hij voor zich uitstaren, op zijn gezicht geen teken van haat of woede. Zijn uitdrukking was geheel emotieloos op een droevige trek na, maar hij wist zelf dat het verdriet nu de grootste overhand had, al was dat niet helemaal goed te zien. Alleen als je beter keek. Hij liet Ephony's woorden over zich heenkomen als een ijskoude douchestraal; het interesseerde hem niet. Ook haar woorden erna, die als grapje waren bedoeld, nam hij reactieloos in zich op als een spons. Zijn mondhoeken bleven drastisch omlaag hangen. Met een lege blik bleef hij in de verte staren toen hij voelde hoe Ephony haar armen om zijn middel sloeg en haar hoofd tegen zijn borst legde. Er gleed een pijnlijke trek over zijn gelaat, waarbij zijn mond even bewoog van kleine zenuwtrekjes toen Ephony met haar hand over zijn rug ging. Waarschijnlijk met als doel om hem nieuwe moed in te spreken. Pas toen ze begon over de slang die hij eropuit gestuurd had, gleed zijn lege blik naar beneden om haar ogen te ontmoeten. Haar gespeelde boosheid zou geestig geweest zijn als hij nu niet in een mismoedige bui was geweest. Hij zou er anders wel om hebben kunnen gelachen, maar nu bleef hij enkel roerloos op haar neerkijken. 'Je begrijpt me niet. Zoals al die anderen,' sprak Savador zacht terwijl zijn blik weer afdwaalde naar het pad voor hem. 'Ga terug naar het gala, Ephony. Dans, lach, geniet van de acts. Heb plezier. Bekommer je niet om mij, ik red me wel.' Zonder haar eerst van zich af te duwen, zette Savador zijn pas verder, waarbij hij Ephony haast omver liep aangezien ze nog voor hem stond. Het leek hem niets meer te kunnen schelen.

Avalana keek vanaf haar tafeltje naar opgefokte kinders die blij waren dat ze hier waren. Oh ja, het was een speurtocht geweest. Natuurlijk. En het zag er allemaal ook zo eng uit. Avalana rolde met haar ogen. Ze zag een vrouw afkomen op een paar mensen die ruzie hadden. Om precies te zijn: twee leraren en een bemoeizuchtige leerlinge. Alhoewel... Ze had wel lef. Want het was Master Savador. Master Savador werd een boom in gesmeten. Een glimlach verscheen over Avalana's gezicht en het meisje, die toch wel veel lef had, keek rustig erna. Ze zij nog iets tegen Master Norwood. Slijmen? Het was een van de meisjes op haar etage. Ze had het nog nooit gezien dat die geïrriteerd keek. Die sliep er doorheen. Of nee...? Die was vaak in de woonkamer, niet? Nou ja... In ieder geval was het een meisje met pit. Maar contact maken ermee? Nooit! Avalana keek naar haar handen. Waarom was ze trouwens gekomen? Wat zou dit evenement leuk maken voor haar? Niks, toch? Of wel soms? Avalana keek naar Master Savador, die overduidelijk boos was. Zag ze nu ook verdriet? Bij die man? Avalana had hem eerder omschreven als harteloos, moest ze alle reacties van de leerlingen optellen. Van Zhilo toch. In ieder geval. Waar was hij trouwens? Avalana had hem nog niet gezien. Dustan ook niet. Misschien deden ze nauwelijks mee. Avalana begon wat met haar vuur te spelen. Het volgende moment stond een tafel in brand, maar Avalana eiste het vuur weer naar zich toe en de tafel zag er naast een stukje zwart nog goed uit. Avalana keek echter ongeïnteresseerd rond. Hoe kon dit nog leuk worden?

[ Hou ook van jou Donnaaa <3 ]

Bij de lege, droevige blik in Savadors ogen zakte haar mondhoeken wat naar beneden, en kon ze haar grappende boosheid niet op houden. Haar wenkbrauwen in een droevige frons gedrukt bleef ze opkijken naar hem. Ze vond het nooit leuk mensen verdrietig te zien, maar al helemaal niet iemand die dichtbij haar was. Ze voelde hoe haar ademhaling wat haperde onder zijn blik, voelde de hopeloosheid voor een moment door haar heen stromen toen ze haar hoofd in haar nek had gelegt en hem aankeek. Bij zijn woorden was voor een moment die haperende ademhaling hoorbaar, werd de wanhoop in haar ogen een tikkeltje erger. Misschien had hij gelijk, maar ze wilde er niet aan toegeven; haar eigen koppigheid. Zodra hij krachtig doorliep vielen haar armen doordat ze er niet op was voorbereid weer los, draaide haar lichaam mee zodat ze niet ondersteboven werd gelopen. 'Hoe kun je verwachten dat ik nu mijn rug toekeer en weg loop,' haar vuisten balde zich, haar blik straks op zijn rug gericht. Een zuchte wind leek gemikt van achter door Savadors haren te wapperen. 'Ik snap niet dat je dat uberhaupt in je hoofd krijgt. Een dochter mag haar vader ook wel eens troosten en steunen,' vervolgde ze waarbij haar stem in kracht en zekerheid leek te groeien. Met een koppige blik bleef ze hem aanstaren, haar handen gebald en haar lichaam gespannen. 'Je weet dat weglopen geen zin heeft,' ze liep naar hem toe, pakte zijn hand weer vast met een houding dat hij meer moest doen dan haar omlopen om die hand weer terug te krijgen. 'Kom mee. Lach, dans, maak kinderen bang, geef Diva de avond van haar leven. Wees er maar zeker van dat ik verwacht dat je me ten dans vraagt,' grijnsde ze zwakjes, hield zijn hand met beide handen vast en bleef hem bemoedigend aankijken.

Mizore had de hele tijd Savador met haar ogen gevolgd. Ze wilde in axtie komen toen hij de boom in gesmeten werd maar Ephony was haar voor. Nog steeds tegen de boom aan leunend keek ze hoe hij er uit viel en weg strompelde Ephony ging er achterna, maar die zou hem niet kunnen helpen. Zij had niet het zelfde mee gemaakt. Met een draai verdween ze geluidloos achter de boom waardoor ze uit het zicht van het feest ging. Haar ijswolf kam weer naar boven en nam een sprint aan. Met haast panische ogen tuurde ze langs de bomen op zoek naar Savador. Gierend scheerde ze langs de bomen zoekend naar alles wat op een mens leek. De trilling van Savador's stem weerklonk in haar oren en ze draaide gelijk de richting in en rende daar heen. De ijswolf kwam met een flinke schuif tot stilstand waardoor hij een remspoor had achtergelaten. Ze bleef stilstaan maar zij nog even niks. De woorden van Ephony had ze nog net kunnen horen en besloot het antwoord van Savador maar af te wachten.