Kai was al dagen bezig met het bouwen van het spookhuis. Hij had met behulp van hout en magie een huis ergens aan de rand van kovomaka's gardens gebouwd en had de eerste verdieping al een stukje versiert, maar het moest nog echt spooky gemaakt worden. Het was ochtend en hij had met Ephony en Noah afgesproken om het huis verder te versieren en eventuele taken te bespreken. Hopelijk kon hij een paar levende vleermuizen te pakken krijgen om hier te laten rondvliegen. Kai haalde een notitieblok tevoorschijn en begon een paar dingen op te schrijven die hij nog nodig had. Misschien een paar doodskisten, spinnenwebben, vleermuizen en leerlingen die zich eventueel in het huis zouden kunnen verstoppen en andere mensen laten schrikken. Hij had toen Savador hem vroeg om het spookhuis te bouwen al meteen een brief gestuurd naar zijn broer om te vragen of hij misschien een paar van de poppen uit zijn vaders winkel wilde meenemen om op te hangen of te verkleden. Kai knipte in zijn vingers toen hij een idee had om buiten het spookhuis te doen. Met behulp van watermagie liet hij het water dat aanwezig was zich rond het houten huis verzamelen en liet het met behulp van vuurmagie verdampen. Zo kreeg je een redelijk dikke mist waardoor je niet snel iemand zou zien aankomen. De jonge man vliegt bijna twee meter de lucht in als hij een hand op zijn schouder voelt. Met een ruk draait hij zich om en kijkt recht in het lachende gezicht van zijn broer. "Hier zijn de poppen waarnaar je vroeg Kai," zei deze terwijl hij naar een aantal schimmen van poppen wijst. Nog altijd wit weggetrokken knikt Kai. Lachend slaat Keith op zijn rug. "Je ziet eruit alsof je een spook gezien hebt, broertje." Keith gaat tegen een boom zitten en sluit zijn ogen. Waarschijnlijk heeft hij bijna niet geslapen, dus haalde hij het nu in. "Dat heb ik ook," zei Kai zacht terwijl hij zijn notitieblok terug pakte en op Ephony en Noah wachtte.

Open !!!

Haar passen waren slepend, en de wittige jurk die ze aan had zat onder de vlekken. Van kleuren tot rood en bruin, gaf het smerige beeld van haar jurk een beeld wat je niet bij het andere aspect zou bedenken. Misschien bij de ander, de kettingen rond haar polsen en enkel. Beide aan elkaar gebonden aan een langs, roestige ijzeren ketting met de ouderwetse brede banden rond haar slanke polsen. Lang genoeg zodat ze nog wel alle bewegingsvrijheid had. Om een enkele enkel was zo'n zelfde ketting gebonden, maar het einde was kapot. Alsof ze zich had bevrijdt van haar gevangenis, bevrijdt maar zich niet had kunnen ontdoen van de kettingen. Ondanks haar mening dat ze ze waardevol vond, had ze zichzelf overgehaald dat haar outfit niet voldaan zou zijn zonder. Haar witte vleugels uitgeklapt uit hun onzichtbare opbergplek, hingen vergrijst naar beneden om niet uit het geheel plaatje te vallen. Liet ze hangen, en had ze met een speciaal poeder wat ze van haar ouders gekregen had speciaal voor haar Halloween outfit wat vergrijsd, zodat de witte kleur van de opeengepakte veren niet te helder werd. Haar slepende passen, hangende schouders en zwabberende armen terwijl ze liep brachten haar niet snel vooruit. Integendeel, in een haast zombie pas bewoog ze zich voort door de witte mist naar het Spookhuis. Ze had zich aangemeld om te helpen, deels met de reden zodat ze er zelf niet in hoefde, deels omdat ze zich verplicht voelde ergens te helpen en ze dacht hier de meeste mensen te kunnen helpen. Doodsbange eerstejaars die naar buiten zouden strompelen, huilende mensen, gevallen mensen. Je kon het zo gek niet bedenken of ze had zich er geestelijk al op voorbereid. Tussen haar nu sluike, blonde haren loerde ze naar voren. De zwarte kringen onder haar ogen gaven het idee van een engel een geheel doods puntje. Een bevrijdde engel van lichaam, maar haar geest was ergens achtergebleven. Haar haren waren ongekamd, hingen voor haar gezicht en gaven een al even vuil aanblik als haar gerafelde jurk. Gescheurd aan de onderkant, een lange scheur omhoog langs haar bovenbeen en vast met één enkel touwtje over haar schouder. Als gevangene kon je er natuurlijk niet perfect uitzien. 'Mij noOOoodig?' goeie poging, slechte uitkomst. Het beeld wat ze uitstraalde ging nog wel goed vanuit haar eigen oogblik, maar zodra ze spookachtig probeerde te praten verbrak ze alles. Met een vermoeide zucht brak ze plots uit de slepende zombie houding zodra ze voor de witharige jongen en Master Kai stond en had gesproken. 'Met dat hele kostuum ben ik vergeten om het praten te oefenen,' nukkig zette ze haar handen in haar zij, leek even al even geïrriteerd in het niets te staren. Boos op zichzelf voor zoiets, kon zich er niet bij neerleggen dat ze er geen tijd voor had gehad. Maar al gauw leek ze weer terug te komen naar de bewoonde wereld, was de vrolijke blik in haar grijsblauwe ogen en de al even spontane glimlach op haar lippen iets tegenstrijdigs bij haar uiterlijk. De schmink had ze uren op gezeten, en had ook zijn werk afbetaald. 'Dus, wat zijn de plannen Master?' glimlachte ze opgewonden, deels door de zenuwen die ze enkel al kreeg bij de rook.

Ondanks haar eigen irritatie door het gevolg van perfectionisme krulde haar mondhoeken opgetogen omhoog bij het merken van de reacties van de leraar en Noah. Opgetogen omdat het gewenste resultaat was behaald, de vrolijke lichtjes als heldere puntjes in haar ogen. Haar mondhoeken krulde verder om in een brede en dankbare grijns bij de complimenterende woorden van Noah, waarna Master Kai begon met de aanwijzingen. Midden in zijn uitleg leek hij afgeleid te worden, maar het gehele gedeelte waarom had ze gemist. Wat verbaasd bleef ze staan, richtte zich daarna maar weer op de aanwijzingen en knikte. 'Moeten de spinnenwebben vooral buiten, of ook binnen opgehangen worden?' bedachtzaam keek ze op naar het spookhuis, om vervolgens naar de spinnenwebben te lopen en deze op te pakken. Op aanwijzing van Master Kai ging ze aan de slag, hier en daar gehinderd doordat de ijzeren kettingen achter iets bleven haken. Iets wat vervolgens weer een gepruts van enkele minuten kostte om weer los te komen, veel gebalanceerd opeiste en gehinkel om weer los te komen.

Wil niet echt lukken

Noah was bezig met de enge poppen neer te leggen. Een paar legde hij tegen elkaar aan, alsof er een hele slachtpartij was, eentje gooide hij over de trapleuning en een paar anderen legde hij in kasten zoals wanneer mensen het openden, de enge poppen eruit zouden vallen. Hij grijnsde even en keek vlug om naar Master Kai, die nu achter hem stond en suggereerde om ze ook op te hangen. Hij knikte en hing de poppen met behulp van zijn leraar op aan stroppen aan het plafond. Zo, dat zag er lekker gruwelijk uit. Noah stapte iets achteruit om het resultaat te bekijken en was er helemaal tevreden mee. Hij liep de trap weer af en besloot om Ephony te helpen met de spinnenwebben en de laatste voorbereidingen. Dat was tot hij iemand in zijn ooghoek zag aankomen en hij moest even goed kijken wie het was. Oh ja, Master Kai... In een vampierskostuum. Hij glimlachte naar hem en knikte opgewonden. 'Oké!' En al snel was hij weg.

Tevreden keek Noah in de spiegel en kamde zijn haren over zijn ogen die zwart omlijnd waren om het rood er uit te doen springen als hij ze zou laten zien. Zijn gezicht was in een lichtere teint geschminkt en bepaald nep zag het er niet uit. Een hechting liep over zijn gezicht die hij zo had aangebracht dat het er ook echt uit zag. De huid eromheen had hij rood gedaan om een goed effect te krijgen. Zijn lichaam had ook hechtingen en die zag je goed door de iets verhullende maar gerafelde kleding: Een zwart mouwloos shirt en daar overheen een trui die zijn schouders liet zien en zijn handen in de mouwen deed verdwijnen. Daaronder een zwarte gescheurde broek met bretels waarvan de ene broekspijp gedeeltelijk miste zodat je de hechtingen op zijn been ook zag. Daaronder had hij zwarte kisten waarvan de veters slordig waren gestrikt. Op zijn hoofd had hij een zwart kroontje, en het gaf enigzins het beeld van een gemartelde en totaal gestoorde prins.
Noah liep zijn kamer uit en kwam terug bij het spookhuis, en als hij geen wit haar had gehad had je hem serieus niet herkend. Om maar even in de stemming te komen toverde hij een geacteerde sinistere grijns op zijn gezicht. 'Ik ben errr...' zei hij in een maniakale stem. Was drama toch nog ergens goed voor.

Zijn kostuum:

Wiebelend op de hoge stukken had Ephony het voor elkaar gekregen de spinnenwebben met advies van Master Kai op weten te hangen op de juiste plaatsen. 'Ik wacht hier wel,' duidde ze vrolijk aan toen Master Kai verdween om hun kostuum aan te doen. Zittend op de tafel, met haar benen wiebelend en haar handen naast haar heupen op het tafelblad als ondersteuning bekeek ze het resultaat van het spookhuis. Uiteindelijk, wat spelend met de ijzere en geroeste ketting die van haar linker pols naar de rechter liep wachtte ze tot beide mannen terug kwamen. Ze had de hare al aan gedaan, zodat ze niet had hoeven stoppen met het klaarmaken van het spookhuis. Maar als ze had geweten dat beide nog hadden moeten omkleden was het misschien beter geweest als ze zich later had omgekleed. Misschien zouden ze zich nu gaan haasten omdat zij daar zat te wachten, misschien had Master Kai andere dingen verwacht. Met een lichte frons en in gedachte verzonken staarde ze naar de ketting in haar handen. Ze richtte haar hoofd op toen Noah de kans kreeg om zich te gaan omkleden en Master Kai als vampier terug kwam. Met een glimlach keek ze naar diens kostuum, waarbij haar gedachtes half afdwaalde naar Deshas. Ze had de man al een lange tijd niet meer gezien, en hoewel ze een grote angst voor deze man had gedragen evenals voor zijn beste vriend had ze enige sympathie voor de Heer der Duisternis vrij gemaakt. Ze zag hem niet meer als bedreiging, en dat was al een hele opgaven. Iets wat ze niet wist was dat Deshas een tijdje geleden was vervangen, ook Savador had ze hierover niet gehoord. En hoewel ze leergierig was dat het je vaak kon beangstigen, ze hield niet alle nieuwtjes bij van de verschillende LM's. Enkel Neara deed er werkelijk toe, was het toonbeeld van pure schoonheid en het vrouwelijk voorbeeld van elk meisje met Puffoonse afkomst. Een droomvrouw, met een zachte en liefelijke stem en handen. 'Master,' begon ze voorzichtig voordat Noah terug was gekomen. Even viel ze stil, vond ergens niet dat ze in de positie stond om iets te vragen. Ze had zich aangemeld om te helpen, en in haar ogen vond ze het niet gek als Kai verwachtte dat ze voor alles open stond en met alles zou helpen. Maar werkelijk ín het spookhuis helpen riep haar nou niet werkelijk zoveel aan. 'Leuk kostuum,' verdraaide ze haar gedachtes met een brede glimlach naar de leraar. Gemeend, ze vond dat er altijd wel ergens een vampier en weerwolf moest lopen, gearmd met een heks. Het waren de plaatjes die erbij hoorde, en op deze manier hoefde ze haar onbeleefde vraag niet werkelijk te stellen. Haar blik schoot opzij over haar schouder bij het horen van de nieuwe stem. Even bleven haar lippen van elkaar, staarde stomverbaasd naar Noah. Waar was het schattige uiterlijk van de jongen gebleven, de jongen die in de klas had gestaan toen zijn wangen haast de zelfde kleur hadden gekregen als zijn ogen. 'Gaaf..' klonk het vervolgens haast zuchtend uit pure bewondering, haar ogen blijven hangen op het kroontje en het gerafelde shirt. Wiebelend kwam ze van de tafel af, zakte voor Noah op haar hurken en keek met haar eigen zwart omrande ogen naar de littekens op zijn been. 'Zijn die echt?' klonk het twijfelend, haast bezorgd terwijl ze er voorzichtig met een vinger naar wees.

Noah schoof een paar lokken haar weg zodat Master Kai en Ephony hem konden aankijken terwijl ze de afspraken maakten. Hij keek de twee met één rood oog aan, de andere verborgen achter zijn witte pony en zijn kille glimlach maakte plaats voor een lieve warme. 'Dank je, Ephony... En nee, de hechtingen zijn opgeplakte stukjes draad en de rest is allemaal make-up. Ik heb ooit een cursus theater make-up gehad. Er waren alleen maar meisjes en ze vonden me gay terwijl ik gewoon verkeerd zat.' babbelde hij maar keek al vlug weer naar Master Kai toen hij opstond en instructies begon te geven. Noah had er echt zin in. Hij mocht mensen aan het schrikken maken in dat enge spookhuis. Dat zou erg grappig worden. Hij plande nu al dat hij uit kamers, kasten en luiken zou komen. Helaas had hij geen theater-bloed kunnen vinden anders was hij nog enger geweest. Hij knikte toen hij hoorde wat zijn taak was en stak zijn duim op, die hij eerst even uit de mouw moest halen. 'Komt helemaal goed.' zei hij met een vrolijke grijns en liep naar het huis toe waar hij even rondkeek naar een goede verstopplek. Misschien was bij de ingang een goede plek. Er hing een zwaar gordijn waar hij zich makkelijk achter kon verstoppen. Vlug ging hij achter het stoffige gordijn staan en schoof zijn haar weer voor zijn ogen. Hij liet zijn hand weer verdwijnen in de mouw en wachtte rustig op de eerste mensen.

Suffig keek ze op naar Noah vanuit haar gehurkte positie. 'Ahaa,' droogjes keek ze terug naar zijn been. Als een wesp gestoken schoot ze daarna omhoog en stapte naar achter toen ze realiseerde dat ze werkelijk op een paar centimeter afstand naar zijn been had zitten staren. Wat ongemakkelijk en met een lichte blos op haar wangen glimlachte ze naar Noah. God, wat moest hij wel niet denken. Ze had als een of andere malloot bijna tegen hem aan gezeten om een detail van zijn kostuum te bekijken. Blij dat master Kai begon met de laatste aanwijzingen voor het spookhuis draaide ze haar gezicht naar hem toe. Een glimlach krulde op haar lippen terwijl de leraar sprak. Enkel en alleen omdat ze er aan de ene kant wel zin in kreeg. Die glimlach werd enkel breder uit pure opluchting toen ze aan werd gesteld om de mensen binnen te laten. 'Ik zal mijn best doen,' glimlachte ze breed waarna ze naar het aangewezen plekje naast de ingang liep. Naast de deur nam ze plaats. Haar hoofd hing een beetje, haar geschminkte gezicht werd half verborgen achter haar sluike lokken. De lege, zombie achtige blik was geur in de zwart omrande ogen. Haar armen slap langs haar lichaam. Haar vleugels hingen onheilspellend op haar rug, alsof ze elk moment eraf konden dwarrelen, of vanuit het niets uit konden klappen en ze naar voren kon schijfrem om je hoofd en je romp van elkaar te scheiden. Een bizarre blik in haar ogen, geschift en in haar eigen wereld bedolven. De kettingen en de smerige gerafelde jurk gaven het uiterlijke detail van de enkel lichamelijk ontsnapte engel.

Ze vloog weg bij het schoolterrein. Ze moest er even tussenuit. Het was een drukke dag geweest, haar eerste dag op deze school en ze had nog geen les gevolgd. Gewoonweg omdat ze zich eigenlijk te laat gemeld had om nog naar een les te kunnen gaan. Nou haar spullen op hun plek lagen en ze even niks hoefde te doen, kon ze zich ontspannen op de rug van haar grote adelaar, Tess. De wind waaide door haar wit/grijze haren en ze genoot er aanzienlijk van. Ze liet de wind langzaam om hun heen draaien zodat het windstil werd. Tess krijste even verrast. Ze zorgde er wel voor dat de kleine draaikolk hoog in de lucht bleef en niet iets kon verwoesten. Tess hoefde op deze manier veel minder energie te gebruiken. Nou ze niet tegen de wind in hoefde te vliegen. Al was deze tocht voor Esmira veel zwaarder. Ze hield het daardoor ook niet lang vol, omdat de dag zelf al veel van haar energie gekost had. Daardoor verbrak ze haar concentratie en sloeg de wind weer in haar gezicht. Ook Tess krijste opnieuw, dit keer verontwaardigd. Ze legde haar hoofd tegen haar hals. “Sorry meisje,” zei ze in haar oor. Zo kon ze haar verstaan, anders ging haar stem verloren in de wind. Ze ging weer rechtop zitten terwijl ze over de veren streek. Haar zachte veren lieten een glimlach om Esmira haar lippen ontstaan. Wat zou ze toch zonder Tess moeten. Zeker op deze school was de adelaar onmisbaar en ze had er pas één dag opzitten. Ze was blij dat ze Tess mee had mogen nemen. Ze schrok op uit haar gedachten toen ze opeens een dichte mist invlogen. Het water liet de dauw in haar haar staan en ze was binnen de kortste keren kletsnat. Een beetje chagrijnig keek ze naar beneden, wat had dit nou weer te betekenen? Die mist was opeens uit het niets gekomen. Ze klopte op tussen Tess haar vleugels als teken dat ze moest landen. De adelaar maakte een duikvlucht en lande voor het spookhuis op de grond. Ze had wel eens van halloween gehoord al had ze er zelf nog nooit mee te maken gehad. Zo’n soort gebouw had ze wel eens gezien op een foto en daarom wist ze dat het een spookhuis moest zijn. Een huis waar ze anderen lieten schrikken. Ze snapte de lol daar eigenlijk niet zo van, maar ze werd ook nieuwsgierig. Hoe zou het zijn om zoiets een keer mee te maken? Wie weet was het wel heel erg leuk. Ze sprong van Tess haar rug in het natte gras. Even liep er een koude rilling over haar rug. Het was toch wel wat afgekoeld en nou ze zo nat was, was ze best koud. Ze wees naar de lucht en keek daarna Tess aan. “Ga maar meisje,” zei ze toen. Tess duwde even haar snavel tegen haar schouder en spreidde toen haar vleugels. Met een slag van haar vleugels was ze al in de mist verdwenen. Deze mist was niet natuurlijk, iemand had het gemaakt. Dat kon zijzelf ook wel bedenken. Ze had geen flauw idee wat haar te wachten stond daar in dat spookhuis, maar ze was te nieuwsgierig om niet te gaan kijken.
Ze liep in de richting van de ingang van het gebouw die er duister en stil uitzag. Als een stilte voor een storm. Ze sloeg haar armen over elkaar en haar grijze ogen keken naar het huis. Ze wilde naar de deur lopen toen een klein geluidje haar aandacht trok. Ze zag nog net een vos naar binnen glippen. Ze volgde het dier met haar blik, waar kwam die opeens vandaan? “Hallo?” riep ze toen maar. Niet dat ze antwoord verwachtte, maar ze voelde aan dat ze niet alleen was. Het was de bedoeling om haar te laten schrikken en ze was benieuwd hoe ze dat zouden proberen. Ze was niet snel bang, maar onverwachtse dingen konden haar natuurlijk ook de stuipen op het lijf jagen, zoals dat waarschijnlijk bij iedereen het geval was. Ze bleef staan waar ze stond terwijl ze probeerde vormen te onderscheiden in de duisternis en de mist buiten.

[Ik heb de post wat aangepast]

Langs haar heen begaven de leraar en Noah zich het spookhuis in. Ver erin was ze niet gegaan met het afmaken van de decoraties. Ze zou bij de deur blijven, in de dikke mist die je nog geen meter vooruit liet kijken. Enkel de vage lichten van de vakkels die de weg naar het spookhuis aangaven en tot de voordeur liepen konden je een weg tonen. De grond was haast onzichtbaar rond je voeten, enkel als je naar beneden zou kijken zou je het vochtige gras zien. De omgeving doodstil, af en toe verstoord door het krassen van de kraaien of de schapende en piepende geluiden die vanuit het niets kwamen. Speciaal voor deze avond had Ephony geoefend op haar lokaliseer spreuken en vaardigheden. Zodat zij niet straks de gene zou zijn die van iemand schrok, maar andersom. Haar ogen gesloten, weten dat ze niet zichtbaar was actieveerde ze haar hulpmiddelen. Geconcentreerd bleef ze tegen de muur naast de ingang van het spookhuis aanstaan, zocht de omgeving moeizaam af naar levende zielen in de vorm van mensen. Hoewel ze had geoefend was het nog lastig onderscheid te maken tussen een groot dier, en een mens. Klonken de hartslagen het zelfde, waren de ademhalingen gelijktonig en was haar praktijk nog belachelijk slecht vergeleken met de theorie die ze in haar hoofd zat. Zo kon de de verschillen opnoemen, de rijtjes opdreunen waarop je moest letten. Maar om ze nu werkelijk te herkennen was het tweede. Bijna opgetogen merkte ze plots iets te dichtbij het geluid van voetstappen. Haar ogen schoten open, door middel van haar spreuk lichtte de grijnsblauwe kleur van haar irissen nog eens zachtjes op. Met een zwaai van haar been zette ze het gewicht van haar lichaam weer op haar voeten, veroorzaakte door de kettingen rond haar enkel een onheilspellend geklinkel. Haar schouders zakte, haar hoofd kantelde wat naar voren zodat ze haast omhoog moest kijken om het persoon voor zich straks te zien. In een seconde was haar opgetogen en vrolijke houding weer verdwenen, zakte ze terug in haar wel geoefende rol om het spookhuis zo overtuigend mogelijk te maken. Met slepende passen en een zacht, onverstaanbaar gemompel liep ze langzaam door de dikke mist naar het persoon toe. Enkel het stroeve en roestende geluid van de kettingen was hoorbaar door de stilte, haar blote voeten onhoorbaar op het gras. Voor de zekerheid mompelde ze haar woorden in het Oud Puffoons, had verschillende zinnen uit haar hoofd geleerd om er zeker van te zijn dat het gros van de leerlingen haar niet zou verstaan. Of iedereen, ze wist niet wie er Oud Puffoons gestudeerd had. 'Onde están? Onde está el?' haar sluimerende stem werd plots langzaam hoorbaar, fluisterend en krankzinnig. In het mistige wit doemde haar schaduw op als een zwart contour van haar lichaam. Een hangende houding, de slepende passen in haar hele lichaam zichtbaar. Het gerinkel van de kettingen steeds harder hoorbaar, de zwarte accenten rond haar oplichtende ogen warden half bedekt door haar hangende haarlokken die voor haar gezicht hingen. Haar blik richtte zich met de krankzinnige uitdrukking in de ogen van het meisje. Ze was alleen, des te beter was het voor Ephony om te oefenen. Haar hoofd rolde haast op haar schouder, bracht haar kin omhoog terwijl haar ene hand langzaam en rijkend omhoog kwam alsof ze het meisje vast wilde grijpen. Een kleine twee meter bevond zich tussen hen in, een gierende inademing was tussen haar geopende lippen hoorbaar. Haar oplichtende ogen bleven al starend op het meisje gericht terwijl haar hoofd op en naar achter rolde toen ze haar kin omhoog bracht. 'ONDE ESTÁN!?' een schelle krijs, schapend roep galmde door de stilte, gevolgd door een hijgende ademhaling en een manikale blik in haar ogen. Haar hoofd richtte zich op, staarde het meisje nu recht aan. Haar ene hand nog vooruit, was nu een paar centimeter van de schouder van het meisje vandaan. 'Zeg het me. Waar is hij? Zeg het me!' raspend en geschift leek haar lichaam in een halve struikeling naar voren te schieten, tilde ze haar doffe vleugels in een scherpe ruk op waarbij het doffe geluid hoorbaar was. Statig stonden ze uitgeklapt achter het krankzinnige gezicht van Ephony, haar handen nu knokig om de schouder van het meisje geklemd om haar moordlustig van onderaf aan te staren.

Ze stond aan de grond genageld toen ze het gesleep van een ketting hoorde. Waar kwam dat geluid nou opeens weer vandaan. Ze perste haar lippen op elkaar en kneep haar grijze ogen tot spleetjes, maar ook dat had totaal geen zin. Het was nog steeds onduidelijk wie of wat zich voor haar bevond. Wat ze wel wist, was dat het de bedoeling was dat ze er van zou schrikken. Dat gaf haar in ieder geval geen gerustgesteld gevoel, terwijl ze daar zo in die mist stond. Ze kon niks zien en ze werd er behoorlijk zenuwachtig van dat er iets achter haar zou kunnen springen of voor haar. Ze was niet snel bang, maar die sfeer die hing en het onbekende, maakte haar behoorlijk zenuwachtig. Ze liet haar blik gespannen alle kanten op flitsten terwijl ze de ketting dichterbij hoorde komen. Toen opeens zag ze het meisje voor haar opdoemen. Een zacht gilletje verliet haar keel terwijl ze haar nog steeds aan de grond genageld aanstaarde. Ze bekeek haar van top tot teen, een engel. 'Onde están? Onde está el?' Ze keek haar niets begrijpend aan. Ze had geen flauw idee wat ze zei, maar waarschijnlijk was dat ook de bedoeling. Ook al was ze gespannen en wist ze niet zo goed wat ze hier mee aan moest, toch bleef ze staan en bleef ze het meisje strak aankijken. Ze had haar nou gezien, dus wist ze waar ze vandaan zou komen. Dat was toch ergens wel weer een opluchting. Nou kon ze zich tenminste op haar focussen. Haar ogen werden groot toen ze opeens iets tegen haar schreeuwde. “Wat?” riep ze terug terwijl haar stem een octaaf te hoog klonk. “Ja sorry hoor, maar ik begrijp er helemaal niks van.” Vervolgde ze zenuwachtig. Het meisje kwam steeds dichterbij en iets te dichtbij naar haar zin. Misschien was het toch niet zo’n goed idee geweest om er heen te gaan. Ze kreeg hier de kriebels van. Daarbij was Tess nou niet bij haar en daar werd ze alleen maar zenuwachtiger van. Nou moest ze het alleen doen en ze wist ook nog niet waar iedereen vandaan kon komen, dat onverwachtse, dat was niet grappig. 'Zeg het me. Waar is hij? Zeg het me!' Ze beet op haar lip terwijl ze haar geschrokken aankeek. Waar ging dit heen? Het werd steeds vreemder. “Ja, wie?” riep ze opnieuw terwijl ze haar hoofd niets begrijpend schudde. Ze deed snel een stap achteruit toen ze de hand om haar schouder voelde. Ze wist dat dit allemaal nep was, maar toch het was behoorlijk confronterend voor haar. Ze had zoiets nog nooit meegemaakt en zo had ze het niet verwacht. Even gleed haar blik naar de vleugels van het meisje en toen weer naar haar moordlustige ogen. “Ik weet echt niet wat je bedoeld hoor,” vervolgde ze toen schouder ophalend. Ze probeerde zo koel mogelijk te doen, maar je kon aan haar zien dat ze toch behoorlijk gespannen was.

Het Spookhuis! Misschien kreeg hij de kans om anderen aan het schrikken te maken, misschien kon hij nog wel een leuk meisje geruststellen, wie weet? Romano begaf zich met een relaxte pas in de richting van Kovomaka's Gardens, waar het Spookhuis gesitueerd was. Het moest zo ondertussen toch wel open zijn? Anders wist hij het ook niet meer. Niet veel later kwam hij aan, zag het magnifieke bouwsel en het vrij lege gebied eromheen. Moest maar snel meer bezoekers krijgen, toch? Hij had zijn handen in zijn zakken gestopt, zelf had hij niet echt zijn best gedaan om er eng uit te zien. Alleen een beetje rafelige, oude kleding en een capuchon die hij als het moest over zijn hoofd kon doen om creepy uit een steegje te komen. Niet al te overdreven; hij moest hier aan het schrikken gemaakt worden, immers. Hij was het terrein nu op en kon het spookhuis van dichtbij aanschouwen; ze hadden er hun best op gedaan, zoveel was wel zeker! Plots hoorde hij een soort gekrijs en een vragende stem, waardoor zijn blik op een soort enging meisje viel dat een ander meisje bij haar schouder gegrepen had. Romano stond best dichtbij hen en hoorde daarom 'Waar is hij,' of iets in die trant. 'Ja, wie?' vroeg hij, terwijl hij naar hen toeliep. Ze was toch niet echt? Misschien wel een levensechte illusie, dat kon hij niet zeggen. Hij ging naast het meisje staan dat er niet eng uitzag en sloeg hen gade, benieuwd naar wat er nog meer ging gebeuren. Hij had er wel zin in, een beetje griezelen, daarvoor was hij immers gekomen!

maxime wandelde.
ze zag vanalles om zich heen.
bome, bamnkjes, huizen enz enz enz;
ze zag ook een.spookhuis en besloote een kijkje te nemen.

Haar keel was droog, en ergens snakte ze naar een flesje water. De doffe lokken die sluik langs en voor haar gezicht vielen kriebelde tegen haar huid. Met de moordlustige blik bleef ze op het meisje gefocust, was in een verstaanbare taal overgegaan toen ze haar niet had gesnapt. Op dat moment al was ze deels uit haar rol gevallen, zonder dat het meisje het misschien door had. Haar voornemen dat ze enkel in Oud Puffoons zou praten was hierbij al gebroken, en eigenlijk hoopte ze vurig dat het meisje langs haar heen zou rennen het spookhuis in zodat zij kon stoppen met de vreselijk vermoeiende houding voor haar spieren en gewrichten. Haar oplichtende ogen schoten even scherp opzij toen ze werd vergezeld door een andere stem. 'HIJ..' herhaalde ze gierend de schreeuw, haast als antwoord op de vragen die haar gesteld werden door de jongen. Haar al even doffe vleugels opgeheven, leken in een eigen leven open te klappen en agressief weer bijeen te komen. Weer wilde ze doorgaan met haar act, maar de vragen slingerde nu om haar oren heen. Een knippering van haar ogen, nog eentje. Haar lippen kwamen op elkaar, haar rug rechtte zich en in een flits leek de geschifte blik uit haar ogen te zijn verdwenen. Haar hand hing in de lucht, bewoog zich langzaam weg en drukte haar vingers tegen haar lippen aan. Haar wenkbrauwen waren naar elkaar toegetrokken in een bedachtzame blik, opgeschakeld vanuit de act naar haar persoonlijke, goedhartige ik. 'Goeie vraag,' mompelde ze wat verrast, had niet verwacht dat mensen haar werkelijk zouden aanspreken. Haast wanhopig schoten haar ogen van de jongen naar het meisje, het beeld bij haar uiterlijk totaal niet kloppend in het plaatje. Een fout in haar act gevonden, een mispunt die haar nu duur kwam te staan. Achter haar hoorde ze plots de zachte stem van Master Kai. Maar haar afwezige en nadenkende blik was naar beneden gegleden. Starend terwijl ze het gat in haar act probeerde op te vullen. Sukkelig leek ze de rest van de wereld te negeren, draaide zich langzaam mompelend om. 'Hoe.. bij Barl,' klonken de enige, verstaanbare woorden mokkend op zichzelf. Liep langs de leraar heen, die de twee bezoekers nu bezig hield. Met een pufje zuchte ze een lok voor haar ogen vandaan, liep mompelend terug naar de deur van het spookhuis en verdween voor de andere in de dichte mist als een zwarte schaduw. De volgende keer zou ze het beter doen, zou ze beter klaar staan voor vragen. Trippelend verdween ze in het spookhuis, sloot de deur weer krakend achter zich en liet haar blik heen en weer schieten. 'Noah?' haar hees fluisterende stem klonk scherp door de stilte, probeerde de aandacht van de witharige jongen te krijgen. 'Noaah?' wat suffig bleef ze bij de deur staan, duidelijk te bang om verder te lopen in de creatie die ze zelf had helpen te maken. 'Noah, ik heb een probleempje,' klonk haar stem geknepen, was enkele passen naar voren geschuifeld en drukte haar eigen ineengeslagen handen tegen haar borst terwijl ze met een hopeloze blik de bewegingen van de jongen te vinden.

Ze draaide zich geschrokken om toen nog een stem zich bij die van hen voegde. 'Ja, wie?' Ze liet de adem die ze ingehouden had ontsnappen toen ze zag dat het een jongen was, waarschijnlijk een leerling. Hij was in ieder geval niet verkleed, dus was ze hier niet meer alleen voor dit gekkenhuis. Dat voelde een stuk prettiger en daardoor ontspande ze zich weer iets. Ze glimlachte even toen de jongen naast haar kwam staan. Toen keek ze weer terug naar het meisje die voor hen stond. 'HIJ..' Ze spande weer even haar spieren en staarde het meisje aan. Ze wist niet zo goed wat ze er van moest denken en hoe ze er op moest reageren. Wat de bedoeling was. Ze had zoiets nog nooit meegemaakt, daarom was ze nog blijer dat ze niet alleen was. Toen zag ze dat er iets aan het meisje veranderde, alsof ze nadacht. Ze raakte duidelijk uit haar rol die ze speelde. Hadden ze nou alles in de war geschopt? Want dat was ook niet helemaal de bedoeling geweest. Waarschijnlijk hadden ze de verkeerde vragen gesteld, maar wat had ze anders moeten doen. Niks zeggen? Zo was ze niet, ze zei altijd wat. Ze schrok op toen er een man in een vampierpak op hen afkwam. Nee hè niet weer, schoot er door haar hoofd. Wat zou hij nou weer doen. "Het brand," Ze keek zenuwachtig in de richting van de man, haar ogen bleven hangen in de rode van de man. “Nee, natuurlijk nou brand er weer iets,” riep ze een beetje hulpeloos. Ze snapte er echt helemaal niks van en dat vond ze frustrerend. Wat was nou eigenlijk de bedoeling van dit spookhuis, ze zeiden alleen maar ingewikkelde dingen. Ze keek even om naar waar het meisje daarnet nog gestaan had maar ze was verdwenen. Waar was die nou weer heen? "Waarom brand het zo hard?" Ze staarde de man aan maar hield verder haar mond. Het had geen zin om iets te zeggen, want het werd haar toch niet duidelijk. Ze kon beter haar mond houden, voordat ze iets doms zou zeggen. Ze liet het woord wel aan de jongen die er net bijgekomen was. Dat leek haar op het moment de veiligste oplossing voor haar verwarring. Ze gaf opnieuw een klein gilletje toen ze iets langs haar been voelde. Het was dezelfde vos als die ze naar binnen had zien gaan. Alleen nou had hij wat roods om zijn bek, hoorde die ook bij het spookhuis? Ze deed een stap opzij om bij de vos weg te komen waardoor ze per ongeluk tegen de jongen op botste. “Ooh sorry,” riep ze een beetje geschrokken uit. Ze keek naast de jongen waar de vampier inmiddels bijna tegen aanstond. Ze keek van de jongen naar de vampierman en weer terug. Nee, waarschijnlijk was het toch niet zo'n goed idee geweest om er heen te gaan. Ze maakte nou al de ene blunder naar de andere, een goed voorbeeld gaf ze hier.

Het meisje naast hem leek ontzettend zenuwachtig, terwijl Romano er juist bij stond met zijn handen in zijn zakken en een ongeïnteresseerde uitdrukking op zijn gezicht. Nou ja, ongeïnteresseerd? Zo kon je het eigenlijk niet noemen. Gewoon ontspannen, dat was het. Er kwam nog iemand aan, met rode ogen ditmaal, die begon te zeuren over iets dat brandde. Ja, lekker boeiend, liet het dan branden, toch? Toen hij zijn keel greep werd het een stuk enger. Romano slikte en keek naar de hand, wist niet wat te zeggen. Er stond een vos bij hen in de buurt met een akelig rode bek. Ja, dit was een echt spookhuis. Het engelenmeisje keek nog even heel eng maar viel toen in één keer uit haar rol, doordat ze normaal ging staan en zich afvroeg wat het antwoord op die goede vraag was. Oké, het engheidsgehalte begon al te dalen. Haleluja. Al was er nog steeds die hand rond zijn keel. Zij liep nu weg en hij volgde haar even met zijn ogen totdat dat niet meer ging. Die viel snel uit haar act. En het was nog wel een goede act! Gelukkig kneep de man niet hard. Romano pakte zijn hand vast en begon die los te maken van zijn keel, waardoor hij wat wankel stond. Het meisje maakte een sarcastische opmerking die hem liet lachen, voor zij tegen hem aanbotste. Nou ja, zo erg was het niet, ze was nog knap ook. Romano probeerde nog steeds de hand los te krijgen en deed nu een stap achteruit, waarna hij naar het meisje lachte. 'Geeft niet. Het is hier zo vreemd. Ze zijn erin geslaagd het eng te maken,' zei Romano, die nu meer probeerde het meisje en zichzelf gerust te stellen dan dat hij lette op de hand om zijn keel. 'Ik ben Romano, en jij?' Hij wist de flirterige toon net op tijd uit zijn stem te halen; gewoonte. Een gewoonte, sorry. Romano stak zijn hand naar haar uit, die hij losgelaten had van de hand van de leraar om haar formeel een hand te geven. Als het echt te eng werd konden ze hier misschien nog wel wegrennen, niet?