[Halloween Evenement] Bostocht Groep Norwood

Norwood had zijn groep verzameld en was naar zijn startpunt gelopen. Hij was met de groep over de grasvelden en langs het meer gekomen. Eenmaal bij de open plek riep hij de leerlingen bij een. "Ik wil een paar dingen van te voren duidelijk hebben..." sprak hij. "Zoals Savador zegt wil ik ook geen rotgeintjes. Ik zeg niet dat je je magie niet mag gebruiken, vlinders van ijs of andere dingen die niemand iets kwaad doen vind ik totaal geen ramp. Hou rekening mee, ik ben makkelijker dan Savador, dus laat je niet betrappen door Savador zelf..." zei hij kalm en keek naar de groep. Hij glimlachte en keek naar de bossen. Het startpunt van hun lag tegenover die van Kale, en ieder hadden hun eigen route. Norwood glimlachte. Hij draaide zich naar de leerlingen en glimlachte. "Ik wil dat leerlingen zo veel mogelijk op het pad blijven. Als je er af komt, wie weet waar je verdwaalt..." sprak hij. Het voordeel was dat Norwood het door zou hebben wanneer iemand zou verdwalen en het opsporen niet al te moeilijk zou zijn. Kalm ging zijn blik naar de leerlingen en glimlachte. "Laten we maar gaan starten..." zei hij kalm. Hij had momenteel de cap af en zijn masker was niet meer op. Je sprak gewoon tegen Norwood met een zwarte cape. Hij vond het namelijk niet sociaal om tegen mensen te praten met allerlei rataplan voor je gezicht.

Xalina volgde samen met haar hele groep de mensen die in haar groep zaten. Ze kende ze allemaal nog niet. Ze had geen idee wie wie was. Ze keek naar Master Norwood, of zo heette die man toch in ieder geval, die ze ook niet kende. Ze luisterde aandachtig naar de regels en grinnikte even. Jammer. Ze mocht dus geen leuke grappen uithalen. Dat vond ze wel erg jammer. Ze keek naar een jongen met een wel heel opvallend kostuum. Helemaal in het zwart en het leek wel of hij sneeën had (Ace) Daarna keek ze naar een meisje met ook wel een leuke jurk aan en ze leek het meest op een slang (Ephony) Daarna richtte ze haar blik maar weer op Master Norwood. Ze liep rustig achter hem aan. Ze liep steeds langzamer tot ze uiteindelijk de laatste van hun groep was en hield zich toen zo afzijdig mogelijk van iedereen.

- Yara vervolgd na een paar anderen -

Ace liep achter Master Norwood aan. Nog steeds als vampier gekleed. Met stijl haar, Hoektandjes 2 keer zo groot als normaal, bloed bij zijn mond. zijn gewoonlijke pak met een cape om die van binnen rood was en van buiten zwart. Toen ze bleven staan keek hij rond om de omgeving te bestuderen. Hij luisterde niet echt naar Master Norwood, maar hij hoorde hem wel. Geen fratsen, etc. het gewoonlijke. Hij was wel blij toen hij hoorde dat Master Norwood makkelijker was dan Master Savador, dat zou op zich een leuke bostocht betekenen. Hij keek de andere leerlingen af. Hij had geen verschrikkelijk groepje. Hij had een goed gevoel over deze bostocht. Zijn ogen begonnen weer van zwart naar rood te kleuren, bij dit gevoel.

Emrahnaiya was achter de rest aangelopen. Ze had Ace al herkend tussen de rest met wie ze in het groepje zat maar nog geen kans gezien om hem gedag te zeggen. Ze liep kalm door tot ze halt hielden bij het startpunt. Het voelde werkelijk bevrijdend om iets van haar ''ware zelf'' vrij te kunnen laten. De staart zwiepte nog steeds even rustig heen en weer. Ze hoopte verder maar dat niemand zou zien dat haar uiterlijke veranderingen echt waren. Maar heel waarschijnlijk zou dat toch niet zijn aangezien ze goed verborgen hield. Ze hoopte er eigenlijk meer op dat ze de volledige verandering tegen kon houden. Als dat zou gebeuren, dan zou haar vader waarschijnlijk echt razend worden.

Mizore was wat achter gebleven bij de groep toen ze naar de beginpunt liepen. Wat hinkend liep ze steeds verder achter. Nadat iedereen voor haar was en een stukje verder was lied ze haar ijswolf weer te voor schijn komen en ging daar op zitten. Haar benen zaten aan een kand en haar handen aan de zijnden van zijn nek. Met een soeple bewiging ging de wolf lopen. Met een klein sprintje wam ze net optijd aan bij de uitleg van Norwood. Aardiger als Savador? eerder makkelijker dacht ze en rolde even met haar ogen. Geintjes uithalen was ze toch niet vanplan en snel bang te maken was zo ook niet. Er was maar een ding, nouja een iemand, waar ze bang voor was en dat was Marcus. rustig keek ze hoe de rest in gang zou komen zodat ze aan de wandeling onden beginnen.

Moeizaam slikte ze haar drooggeworden keel. Ze had het deel van de avond wel in Savador speech opgevangen, maar het was niet geheel tot haar door gedrongen. Met een gespannen blik stond ze naast Laurens, haar blik op het donkere bos gericht terwijl Norwood sprak. Waarom moest het nou weer in het donkere bos. Waarom had SSA geen lichtbos, met vrolijke vlindertjes en kleine, lichtgevende elfjes die vrolijk hun liederen zongen waar je tussendoor kon dansen. Toen Norwood mee deelde dat ze gingen kon ze de zachte, gefrustreerde kreun bijna niet onderdrukken. Ze ademde diep in, sprak zichzelf moed in en zetten onwennig haar stappen naar voren. Natuurlijk wilde ze winnen, maar haar angst jegens het duistere bos stak hier toch behoorlijk de kop in. De enige twee keer dat ze hier geweest was, had ze bijna haar leven verloren. Als er nu griezelbeestjes kwamen, hoopte ze vurig dat ze haar voorbij rende. Maar met zoveel mensen en zoveel kabaal zouden ze zichzelf toch niet tonen, toch? 'Laurens?' piepte ze zachtjes. 'Zijn duistere beestjes bang voor lawaai?' vervolgde ze zwakjes, haar blik strak voor zich op het pad gericht.

Excuses dat ik hier zomaar binnen kom vallen! Maar het lijkt me de beste manier om het even te melden. Ik denk dat het beter is als het topic even stop wordt gezet tot het topic van de andere groep ook aangemaakt is en ongeveer evenveel gepost is. Ander krijgt Groep Norwood automatisch een voorsprong. Dus bij deze: willen mensen even wachten met posten? Vriendelijk bedankt!

MVG,
Savador

Norwood glimlachte en keek naar het bos. Hij draaide zich nog even naar de groep. Hij zag ineens dat Ephony er nogal angstig uit zag. Hij knikte naar de leerlingen dat ze al mochten gaan lopen. Norwood liep naar Ephony en legde zijn hand op haar schouder. "Ephony, wees gerust, ik ben er bij. Niets gaat zonder dat ik het merk..." sprak hij kalm. Norwood glimlachte geruststellend naar Ephony en knikte even. Daarna draaide hij zich naar het bos en glimlachte. "Iedereen, je mag van start gaan, we blijven echter wel als 1 groep bij elkaar." sprak hij kalm. Daarna wachtte hij tot de groep van start zou gaan. Hij zou met de groep mee lopen.

Het topic mag weer verder.

Ace liep al gauw naar de voorkant en begon gewoon rustig op zijn eigen tempo met zijn handen in zijn zakken te lopen. Hij keek over zijn rechter schaduw naar de rest van de groep en bestudeerde hun kostuums. Dat van Emrahnaiya zag er het echtst uit, zij zou zeker de kostuum-wedstrijd winnen, later vanavond. Hij keek weer voor hem en zijn blik ging naar het pad. Hij bestudeerde de natuurlijke reacties van het Duistere Bos. Dit was een van de vele plekken waar hij nog nooit was geweest. Hij begon iets rustiger te lopen om, als iemand het wou, ingehaald te kunnen worden.

Wat schichtig schoot haar blik heen en weer, dit ging niet goed. Ze moest een gilletje onderdrukken op het moment dat ze een hand op haar schouder voelde, waarbij haar blik panisch en lichtelijk mentaal gestoord naar Norwood ging. Meteen, toen ze zag dat hij het was, kalmeerde ze en kregen haar grijsblauwe ogen alleen nog een beetje zenuwachtige tint. Ze glimlachte flauwtjes naar hem als teken dat ze hem had gehoord. 'Ik weet het...' zuchtte ze uiteindelijk waarbij ze haar blik neersloeg en haar haar friemelende handen keek. Toen hij doorliep volgde haar ogen hem eventjes, waarna ze diep ademhaalde en haar schouder naar achter kantelde. 'Laten we een race winnen,' sprak ze vastbesloten en liep met krachtige passen achter de rest aan. Naarmate ze liep zakte haar schouders al weer langzamerhand terug, tot het punt dat haar ogen weer elk detail in de gaten hielden.

Mizore bleef rustig zitten en wachten tot er iemand ging lopen. Haar blik gleed naar Norwood toe die Ephony rustig probeerde te maken. In haar oog hoek zag ze wat beweging van de groep en begon zelf ook te lopen. Met een rustige pas begon de wolf onder haar stapvoets achter de groep te lopen waardoor ze achter een jongen die als vampier verkleed was aan bleef lopen. De jongen voor haar verlangzaamde wat zijn pas waardoor zij naast hem kwam te lopen en nu samen voorop liepen. Met een strak, emotiloos gezicht keek ze voor zich naar de richting die ze inliepen. De wind trok af en toe wat zachtjes aan haar rokje. Verder was het in het bos muisstil. Haar ogen gleden wat naar links en naar rechts zodat ze alles in de gaten kon houden, maar letten ook vooral op waar ze de voeten van de wolf neer moest zetten. Een kleine rilling liep over haar rug heen. Misschien had ze beter iets van een jas of iets mee kunnen nemen. Ze verstevigde haar grip wat in de wolf en keek naar alles wat bewoog of dacht te bewegen.

Yara volgde Master Norwood zwijgend, hoorde de regels aan, knikte een keer en liep toen door, terwijl ze de leden van haar groep eens bekeek. Ze kende werkelijk niemand van haar groepje. Dit kon nog wel eens moeilijk contact afleggen zijn. Yara had nu naast het zwarte niet echt iets voor een evenement als Halloween aangetrokken, maar ja, het kon er maar mee door. Rustig keek ze voor zich en zag dat niemand echt aanleg legde om te praten. Nou, zij anders ook niet. Rustig keek Yara naar enkele bomen, die voorbij kwamen. Dit was dus een soort dropping. Yara had nauwelijks gevoel voor richting en wist dus nauwelijks waar ze ongeveer zaten. Het enige waar ze soms haar gedachte aan besteedde was aan Gebbeth en zelfs dan werd ze boos op zichzelf. De laatste dagen kon ze ook niks anders denken, maar Yara wou wel, maar kon niet. Ze zag een meisje haar ijs gebruiken en fronste even haar wenkbrauwen. Het was ook wel knap wat het meisje deed.

Hij had droogjes achter de groep aangelopen waar hij bij hoorde, iets achteraan zodat hij er niet helemaal tussen in liep. Hij liep vooral in de buurt van Ephony die ook later naast hem kwam lopen. Hij merkte het in het begin nauwelijks op, hoe schichterig en angstig ze continu uit haar ogen leek te kijken. Pas vlak bij het bos, op het moment dat ze deze betreedde en Eef's stem hoorde keek hij naar haar om. Hij kon het niet helpen dat zijn lippen omkrulde in een brede grijns als antwoord op haar woorden. ‘Als je maar hard genoeg gilt.’ Vertrouwde hij haar toe. ‘Dan rennen ze wel weg.. maar je moet echt góéd hard gillen.’ Benadrukte hij het nogmaals. Zijn blik ging luchtig langs de bomen, donker deed hem nog steeds niet zoveel.. en dat was deze plek; donker. Maar dat was dan ook wel het enigste. Zijn blik ging weer met een ruk naar Ephony toe toen deze een spastische en schrikkende beweging maakte. Automatisch keek hij ook om toen zij dat deed en keek voor een kort moment naar Norwoord. Hij glimlachte vaagjes keek toen weer naar Ephony. ‘En ík ben er natuurlijk bij,’ Zei hij alsof dat dé woorden waren waardoor je je geheel wel móést ontspannen. Hij glimlachte vrolijk en breed naar haar. ‘Kan dus niet beter!’ Klonk het in opperste stemming. ‘Zo mag ik het horen,’ Klonk het dan ook goedkeurend toen hij Ephony's vastbesloten woorden hoorde en liep met haar mee. Eenmaal toen ze langs de eerste bomen liepen legde hij luchtig een arm rond haar schouders, ‘Als je iets engs zien moet je het zeggen oké? Ik jaag het wel weg,..’ De woorden zo kalm alsof het altijd al overduidelijk was geweest dat hij toch wel het angstaanjagendste was van deze hele tocht.

Norwood zelf knikte naar Ephony en glimlachte. Ze zag er nog angstig uit maar misschien hadden zijn woorden weer invloed. Hij had het idee gehad om een paar schrikmomenten in de tocht te voegen. Maar dat kon hij Ephony nou echt niet aandoen. Hij vond het iets te om iemand die al doodsbang was nog meer te laten schrikken. Norwood glimlachte vriendelijk. Zijn ogen gingen af en toe naar de lichtblauwe paddestoelen die naast het pad verspreid stonden en nog een onheilspelbaardere sfeer gaven dan het bos zelf al had. Kalm keek Norwood naar Ephony om te kijken hoe ze het maakte. Hij zag dat ze weer ieder detail in de gaten hield. Maar dat Laurens zijn arm om haar schouder had gelegd was voor hem al voldoende. Hij vond het leuk om te zien dat leerlingen andere leerlingen in problemen of tegenslagen hielpen.

Haar grijsblauwe ogen leken zich tot schoteltjesgrootte te verwijden. 'Laurens,' sisde ze gepikeerd, waarbij haar groeiende angst hoorbaar was. Zijn woorden hielpen niet echt, verwijderde de kalmte die in haar lichaam was gekomen door Norwoods woorden. Boos, met een sikkeneurige blik tussen de angstvlagen door staarde ze nu voor zich uit over het donkere pad. Ze rolde met haar ogen, en slaakte een overdreven zucht waarbij ze duidelijk wilde maken dat zijn aanwezigheid waarschijnlijk niets, maar dan ook echt níets uit zou maken. Ze pruttelde wat onhoorbaars bij volgende zijn woorden, merkte de vriendschappelijke arm rond haar schouders eigenlijk niet eens op. Vanuit haar ooghoeken zag ze een beweging, als een schaduw die zich razendsnel uit de voeten maakte. Met een hoge gil, sprong ze tegen Laurens aan, maakte een trap/stamp beweging met haar voet waardoor er vanuit dat punt een enorme windvlaag op leek te stijgen. Met een luid geristel en het blazende geluid van de wind bliezen de gevallen bladeren en takjes weg. Angstig, haar ene hand die in de sprong op Laurens borst was gekomen boorde nu krampachtig haar nagels in zijn vlees, en met de andere hand hield ze in zijn zij zijn t-shirt in haar vuist vast, haar ogen groot naar de plek gericht aan de andere kant naast haar waar ze de schaduw had gezien. 'Het was niets,' mompelde ze piepend waarbij ze het voor zichzelf bevestigde, alsof ze net geen heel dramatisch moment had opgezet omdat ze zichzelf alleen maar aan het opjutten was.

Norwood keek kalm naar de omgeving. Hij keek daarna met een ruk om toen Ephony een gil slaakte. Zijn ogen schoten naar de schim en glimlachte. Het waren hooguit twee wolven en een daarvan kwam hem een bkeend voor. Eyolf en zijn partner rende weer terug en waren uit nieuwschierigheid even een kijkje komen nemen. Norwood verlangzaamde zijn pas en legde nu zo zijn hand op haar schouder zodat Ephony het kon zien. Hij keek haar aan met een vriendelijke glimlach. "Je hebt het moeilijk of niet?" vroeg hij kalm. "Dat hoef je niet te beantwoorden. Ik blijf in de buurt, al moet ik pal naast je lopen, Ephony, ik beloof je, er gebeurd niets. Mag ik vragen Ephony, hoe goed kun je naar spookverhalen luisteren?" vroeg hij kalm. Het was meer de bedoeling om een mogelijke oplossing te bedenken voor dat ze bij de rustplaats aankwamen. Hij keek naar Ephony met een vriendelijke blik en gaf even bemoedigend een knijpende beweging in haar schouder. Hij knikte even en liep toen op een tempo zodat hij naast Ephony bleef.

Sevalin, die bij de groep op het laatste moment was aangesloten, liep nu tussen de groep in, kijkend naar alles om zich heen. Hij viel achteraf best wel op, met zijn rode kleren, rode staart, rood masker en rode duivel hoorns. Veel van de mensen kende hij niet, sommige kende hij wel van gezicht, maar verder schoot hem niets te binnen. Hij keek om naar de gillende vrouw, maar toonde haar daarna verder geen aandacht. ''Pff, bangerik.'' zei hij met een zacht lachje. Hij krapte even op zijn hoofd en stond even stil, maar maakte daarna weer wat vaart en hij liep weer op zijn oude positie. Hopelijk wordt dit nog een leuke nacht.

Xalina draaide haar hoofd toen ze een klein lachje had gehoord en zag een in rood gehulde jongen. Dat haar... Die ogen... Sevalin? Maar ze had zijn naam toch niet gehoord? Of was hij gewoon te laat? Xalina verminderde een beetje vaart. Ze had haar hakken vlak voor ze vertrokken toch maar weggegooid op haar kamer. Het had alleen maar in haar nadeel gewerkte en Xalina keek naar Sevalin. Ze verminderde vaart tot ze vlak bij hem was. 'Hoi ongelooflijk lekkere duivel van me,' fluisterde Xalina in Sevalin's oor en gaf er vervolgens, waar ze zelf versteld van stond, een likje aan zijn oorlel. Haar rode jurk zat zo strak om haar huid, dat je goed kon zien hoe smal ze was. Maar onder haar heupen hing hij los om haar heupen. 'Je ziet er... rood uit!'

Sevalin keek pas écht op toen hij Xalina's stem hoorde. ''Hoi ongelooflijk lekkere rode grapjurk.'' zei hij zacht tegen haar, en op zijn lege gezicht verscheen nu een kleine grijns. Toevallig, dat ze allebei in de zelfde groep zaten. ''Jij ziet er dun uit.'' sprak hij zonder te aarzelen, lachend. ''Mooie jurk hoor, lekkerding.'' fluisterde hij, en hoe meer woorden hij uitsprak, hoe groter de grijns. Hij maakte zijn snelheid wat minder, om naast Xalina te blijven lopen. ''Het staat je beeldig.'''' zei hij toen.

Met opgetrokken wenkbrauw keek hij vanuit zijn ooghoeken richting Ephony. ‘Je bent wel écht een schijterd zeg, daar gaat onze naam.. onze waardig naam als 'puffoonse', helemaal naar de knoppe door jou.’ Plaagde hij haar nu, een lichte glimlach sierde zijn lippen alweer. Droogjes bleef hij naast haar doorlopen, zijn arm rustend op haar schouders. Zijn hoofd was kalm, zijn houding rustig. Hij vond het eigenlijk wel lekker, een stukje lopen, totdat Ephony naast hem hem opeens helemaal flipte. Spastisch schoot hij ook iets opzij van Ephony vandaan die een ijskoude en doordringende gil slaakte. Zijn blik volgde haar voet en vervolgens de windvlaag die over de grond het niets in schoot. Opeens puilde zijn ogen uit. ‘Eph!’ Kermde hij nu. Hij legde zijn hand op haar hand en haalde hem net een ruk los. ‘Knip je nagels,’ Beet hij haar toe waarna hij over zijn borstkas wreef. ‘Nee, natuurlijk was het niets,’ Herhaald ehij nadrukkelijk haar woorden. ‘Sjeetje, je lijkt Myst wel.’ Mopperde hij nu door. ‘Dies net zo'n angsthaas als jij,’ Hij zuchtte een keer vermoeid, wreef nog steeds over zijn borstkas. Wat vaagjes keek hij opnieuw om naar Norwood die voor de tweede keer langs Ephony kwam lopen. ‘Kijk nou, twee mannen die je beschermen.’ Klonk het net iets te arrogant waardoor zelfs zijn eigen mondhoeken optrokken. ‘Het komt wel goed schatje,’ Stelde hij haar gerust. Met een half oor luisterde hij mee naar de woorden die Norwoord allemaal toe vertrouwde aan Ephony, ‘Spookverhalen?’ Herhaalde hij vragend waarna hij Norwood ook aankeek. Gingen ze spookverhalen beluisteren?

Xalina bloosde van zijn woorden en sloeg glimlachend haar ogen even neer, waarna ze hem aankeek en vrolijk glimlachte. 'Dankje, jouw pakje staat ook prachtig bij je,' glimlachte Xalina, doelend op zijn duivelpak. Het stond hem echt leuk en Xalina keek hem vrolijker dan te voren aan. Ze vond hem echt geweldig. Ze zorgde dat Sevalin en zij een beetje achterop geraakten. 'Je mag me heus wel omarmen hoor. Jouw arm is een geschenk om mijn lijf,' zei Xalina, die haar charmes gebruikte. Ze sloeg haar eigen arm om zijn middel heen en legde haar hoofd verliefd tegen zijn schouder. Straks zou ze zijn masker omhoog trekken en dan.... Xalina glimlachte al bij het idee.

Ze hoorde Laurens vergelijking met het meisje Myst niet, die ze onbewust al eerder had ontmoet in de mentorles. 'Wat wil je...' mompelde ze zwakjes haar verdediging, ging niet verder met haar zin waardoor ze er middenin happerde. Ze hoefde hem niet meteen met álles van haar verleden op te zadelen. Ze draaide haar hoofd, en keek schuldbewust naar Norwood die weer naast haar was komen lopen. Zwakjes glimlachte ze naar Laurens om zijn woorden, waardoor haar hoofd zich telkens moest draaien. Bij Norwoods woorden keerde haar blik beschamend naar het pad voor haar voeten. 'Dank u,' fluisterde ze. Het was niet dat ze zo graag de angsthaast speelde. Het was gewoon de twee keer dat ze hier gelopen had dat ze bijna haar leven had verloren. En laten dit nou niet precies de gelukkige herinneringen uit haar verleden zijn. Zodra ze op de open plaats zouden komen zou ze zich waarschijnlijk panisch achter Savador verschuilen, met de gedachte dat alle enge dingen, wezens, monsters, mislukte spreuken hem gillend op het rennen zouden zetten zodra ze hem zagen. Bij Norwoods vraag keek Ephony weer op. 'Zolang ik stil mag zitten en niet hoef te bewegen kan ik daar wel tegen denk ik,' probeerde ze flauwtjes een grapje te maken. Toch voelde ze een lichte druk op haar schouders, niet de arme en de hand van de twee mannen, maar de druk die haar vertelde dat de mensen die haar probeerde te helpen recht hadden op een reden waarom ze zo panisch deed. 'Deze plek brengt alleen herinneringen omhoog die ik liever vergeet,' sprak ze zachtjes, proberend een begin te maken aan haar verklaring.

Norwood wist waarom Ephony zo bang was op deze plek. Dat hadden de bomen allang duidelijk gemaakt. Norwood keek naar Ephony. "Ik geef je zelfs de mogelijkheid om niet mee te hoeven luisteren. Op de rustplek zal je de kans krijgen om je van de groep af te scheiden. Ineens floot Norwood tussen twee vingers. Eyolf kwam aanrennen met zijn partner. Norwood knikte. Licht gegrom in een bepaald patroon kwam uit Norwoods mond. Eyolf blafte kort en schoot met zijn partner naar de rustplek. Norwood keek naar Ephony. "Je hoeft niet uit te leggen wat je angst veroorzaakt, niet naar mij tenmisnte. Ephony, dit bos kent amper geheimen voor mij. En ik weet de reden, die volkomen terecht is..." sprak hij kalm vriendelijk, maar bovendien volkomen serieus. Hij glimlachte. "Ephony, ik zweer, dat ik mijn naam als opvolger van heer van het woud niet nakom als jou hier iets overkomt..." sprak hij. Norwood's ogen werden ineens groot. "Iedereen, opgepast..!" riep hij naar de groep en rende naar het rand van de pad. Je zag de ogen langzaam dichtknijpen. Dit was niet de bedoeling. Hij wist dat er een mogelijkheid was om de schrik in de leerlingen te plaatsen. Maar dit was té. Norwood keek serieus en maakte een stel zegels. Ineens was duidelijk waarom. Een gigantische slang schoot op Norwood af die een poging deed hem op te eten. Norwood sprong net op tijd naar achter. Hij sloeg de hand op de kop van de slang. Die ineens zijn ogen sloot. Norwood slikte. Was dit werk van Savador. Nee, Savador leek Ephony in tegenstelling tot andere leerlingen wel te waarderen. Dit zou niet Savador's werk zijn. Die slang had iets wat het wild maakte. En de spreuk zou dit of ongedaan maken, of de slang zou vergeten wat er was gebeurd. Norwood draaide zich naar de rest en keek serieus. "Ik wil dat jullie direct doorlopen naar de rustplek." sprak hij. Hij zou Savador hier over spreken. Dat was zeker.

Sevalin sloeg inderdaad de arm nu om Xalina heen, op dit moment beviel alles rustig. Tot op het moment die gigantische slang op Meester Norwood afsprong. ''Als die je zou opeten ben je nog lang niet jarig.'' zei hij kalm tegen Xalina, langzaam zijn blik op haar richtend. ''Er is dus iets gaande, vandaar moeten we direct naar de rustplaats. Oké dan.'' zei hij kalm, terwijl hij wat dichter tegen Xalina aankwam staan. ''Zeg het maar als je bang bent, de rode duivel komt je redden.'''' zei Sevalin op een charmante manier, íetswat sneller lopend.

Xalina schrok van een gigantische slang die Master Norwood probeerde te bijten. Sevalin bleef er lekker rustig over en Xalina genoot blozend van zijn charmante manier van spreken, maar voegde haar stappen bij de zijne, door snel weg te lopen. Ze vond slangen fascinerende dieren, maar deze leek niet erg tam. Rustig zette Xalina zich neer tegen een boomstam en grijnsde even naar Sevalin. 'Ik? Bang? Ik ben nooit bang!' zei ze stoer, alhoewel ze zo wel twintig situaties kon opnoemen toen ze bij Sevalin was geweest en ze bang of verstijfd was geweest van schrik. Maar dat zou zij nooit tegenover Sevalin laten blijken. Vol met zorg keek ze Master Norwood's kant uit. Als de slang hem zou bijten, dan zouden ze alles wel meteen mogen afblazen. En Master Norwood zelf zou er ook niet echt heel vanaf komen. Maar Xalina had vertrouwen in Master Norwood.

PROFILE MAGICIAN

» [Halloween Evenement] Bostocht Groep Kale
» Halloween evenement: spookhuis
» Start van het Halloween Evenement ✇
» [Halloween Evenement] Het Gala
» Halloween evenement: spookhuis

[Halloween Evenement] Bostocht Groep Norwood

[Halloween Evenement] Bostocht Groep Norwood

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen