Mizore liep nogsteeds voor aan met een jongen die als vampier verkleed was. Onder het lopen had ze geen woord gezecht alleen maar geluiderd en gekeken. Een beetje achterdochtig keek ze naar iets gigantiesch wat door de bossen heen sloop en bleef stil staan. Met het geschreeuw van Norwood die schreeuwde dat ze weg moesten wezen hield ze de wolf stil en haalde haar handen van zijn nek af en sloeg die over elkaar heen. Waarschijnlijk zou de master het zelf wel aan kunnen maar als hij echt ten doden zo gaan ging ze toch maar wel ingrijpen. In haar ooghoeken zag ze een paar bange en verschrikte leerlingen die een stuk van de slang af gingen staan. Met een licht geamuzeerde blik keek ze naar hoe Norwood met de slang worstelde Goedgedaan neefje van me galmde door haar hoofd en een geniepig lachtje kwam op haar gezicht te stralen.

Excuses voor mijn late reactie. Ik heb het erg druk gehad met school, moest veel inhalen en praktsiche dingen inleveren. Ik ben ook een beetje in de war vandaag O.o

Myst liep, zich haastend achter de groep aan. Ze liep al vanaf het begin aan achteraan, ze voelde zich niet zo lekker en kon de groep maar moeilijk bijhouden. Misschien voelde ze zich wel gewoon niet zo lekker om psychische redenen, omdat ze dit niet zo'n fijn bos vond. Achteraan liepen verder geen mensen die ze kende, dus ze liep met haar ogen over de grond, in de hoop geen aandacht te trekken. Ze zuchtte en neuriede zachtjes voor zich uit, om de stilte die om haar heen hing een beetje te verzachten. Haar ogen waren zó strak op de grond gericht, dat ze een boom, waar de rest van de groep met een boog omheen was gelopen, niet had gezien. Vól liep ze er met haar hoofd tegenaan. Voor ze in elkaar kon zakken pakte ze de boom het twee handen vast om zich te ondersteunen. Ze kreunde zachtjes van pijn, en van irritatie om haar eigen stomheid. Vervolgens hobbelde ze in een huppelpasje achter de rest aan, ze liep al flink achter. Met één hand probeerde ze het vuil uit haar haren en gezicht te vegen, wat er na de boom aan was blijven hangen. Toen ze daarmee klaar was trok ze haar mouwen over haar handen heen en liep op haar tenen, zoekend naar bekende gezichten. Waren dat in de verte nou Laurens en Ephony? In dit donker kon ze ze maar moeilijk onderscheiden van de rest. Ze probeerde zich door de mensen heen te wurmen, om te kijken of ze het waren. 'Laurens? Ephony?' Zei ze hardop, hopend een bevestiging te horen. Ze had verder, door haar boomavontuur, niet doorgehad wat er in de groep aan de hand was.

Hij moest zachtjes grinniken om Ephony's nogal droge antwoord op Norwoods vraag over de spookverhalen. Onbewust, of misschien bewust, had ze ongelovelijk droge humor. Maar zijn grijns verslapte en maakte plaats voor een wat ernsterige blik. Iets wat je niet vaak zag bij hem, meestal was hij vrolijk en uitbundig. Maar haar stem, haar toon en de woorden die ze zei maakte hem serieus. Vragend was zijn blik, vol ontuitgesproken vragen. Wat was er gebeurt? Was het erg? Héél erg? De enige reactie die hij gaf was dat hij zijn arm ietsje strakker rond haar heen legde en haar op deze manier lichtjes tegen zich aantrok. Hij schonk haar een glimlach toen ze eenmaal omkeek, probeerde haar ervan bewust te maken dat ze met een groep waren. Er zal haar niks overkomen. Maar zijn glimlach verdween in het niets toen hij Norwoods stem hoorde, waarschuwend voor heel het groepje. Zijn houding werd gelijk gespannen, allert. Wat was er aan de hand. Zijn blik volgde iets panisch master Norwood die vooruit ging, iets opvangend en de leerlingen verdedigend achter zich nam op deze manier. Zijn ogen vergrootte panisch toen hij uit het neits de schim te voorschijn zag duiken. In een reflex draaide hij er iets van weg, nam op deze manier Ephony half achter zich en richtte zich er toen weer naar toe, klaar voor de aanval ;D. Zijn ogen vol ongeloof gevuld terwijl hij de handelingen volgde van de man, rustig en beheerst zoals deze waren. Het duurde even voordat hij weer voor reactie vatbaar was en keerde zich vervolgens om richting Ephony. Half verward keek hij naar zijn eigen arm die nu geheel rond haar middel lag zodat hij haar bij zich kon houden maar tegelijktijd kon beschermen. ‘Sorry,’ Klonk het droogjes waarna hij haar weer losliet. Hij keek haar aan en kon het niet helpen dat een grijns tevoorschijn kwam. ‘Alles oké?’ Vroeg hij haar, ondanks zijn vrolijkheid die weer naar boven kwam haar toch doordringend aankijkend. Overdreven legde hij een hand op haar gezicht en trok een ooglid omlaag waarbij hij in volle concentratie terwijl hij het oog bekeek iets zijn tong uitstak. ‘Volgens mij zit het wel goed, zeg 's AA,’ Hij lachte vervolgens zachtjes. ‘Kom, volgens mij moeten we verder gaan.’ Hij gaf haar een licht, goed bedoeld duwtje in de goeie richting en liet vervolgens, net zoals daarvoor, zijn arm weer rond haar schouders glijden. Zijn pas iets sneller dan net zodat hij de groep weer in kon halen. Nogal raar keek hij om toen hij dacht zijn naam te horen, ‘Oh, Hé!’ Hij grijnsde, haalde zijn nog vrije hand omhoog en zwaaide naar Myst die ook aan kwam lopen. Vervolgens wenkte hij dat ze moest komen zodat ze bij hun kon komen lopen.

Haar blik bleef weer op Norwood hangen toen hij haar verzekerde dat hij het al wist. Wat panisch, wat opgelucht maar toch duidelijk verbaasd bleef ze hem aankijken. Daarna speelde er een klein, dankbaar glimlachje op haar lippen. Haar hoofd draaide even om toen ze Laurens bemoedigende druk voelde, glimlachte naar hem maar sprak niet verder over haar reden waarom ze zich zo angstig gedroeg. Ze had het niet nodig om zich af te scheiden, spookverhalen kwamen wel goed. Hoopte ze dan in ieder geval. Haar glimlach werd iets breder bij Norwoods belovende woorden. 'Dank u,' sprak ze schor, hoewel de blik in haar ogen eigenlijk al genoeg zei. Maar haar blik veranderde in geschrokken toen Norwood in beweging kwam, en iedereen waarschuwde. Gespannen schoot haar blik naar Laurens, zag dat ook hij niet wist wat er aan de hand was en zich klaarmaakte. Haar ogen werden zo groot als schoteltjes toen ze de slang op zag duiken, en Norwood met een geoefende kalmte in beweging kwam. Zonder enig verzet liet ze zich dichter naar Laurens toe trekken, had haar blik gehypnotiseerd op het dier gericht. Haar lichaam stond stijf onder de schrik, gedeeltelijk door angst en het besef dat ze weer geheel machteloos was. Pas bij de stem van Laurens die zich verontschuldigte keerde haar ogen naar hem. Nog steeds uiterst verwijd staarde ze hem nu aan, niet echt voor reden vatbaar. Ze kon zich amper bewegen. Hoewel Norwood gemakkelijk het dier onschadelijk had gemaakt schoot haar geest meteen naar Savador. Als hij hiervoor verantwoordelijk was zou ze hem persoonlijk iets aandoen. En ze geloofd zelf best dat ze op zo'n moment op de meest gruwelijkste dingen zou komen. Tenminste, dat beloofde ze zichzelf terwijl ze langzaam weer terug keerde naar de levende wereld. Aan de ene kant bevatte ze het humor gedeelte in de handelingen van Laurens niet, die haar overdreven bezorgt van alle kanten leek te inspecteren. Maar uiteindelijk verzachte de angstige blik in haar ogen en speelde er een flauw glimlach op haar gezicht. 'Dank je,' mompelde ze alleen maar, waarna er een grijns doorbrak en ze met haar hand door zijn haar woelde. Dat was altijd al iets wat ze had willen doen, gewoon omdat zijn haar altijd in de natuurlijke warrige vorm zat. Ze had zich afgevragen of die handeling er iets aan zou veranderen. Noop, niets; alleen ietsjes warriger kwam zijn haar onder haar hand vandaan toen ze hem weer terug trok. Toen Laurens haar een bemoeidigend duwtje gaf kwam haar stijve lichaam weer in beweging, waarna ze weer doorliep. Bij de zachte schreeuw die haar oren bereikte keek ze om, waarna ze het gestalte van Myst zag. Ook Ephony zwaaide, ietsjes krampachtig, naar het meisje als verwelkoming.

Ze hobbelde door en zag uiteindelijk eerst Laurens omkijken, en riep terug. 'Hee Laurens!' Ze glimlachte vrolijk. Toen ze zag dat ook Ephony zich omdraaide zwaaide ze enthousiast naar haar. Het duurde even voor ze zag dat Ephony nogal krampachtig, stijfjes, liep. Ze fronste en ging aan de andere kant naast Laurens lopen. Ze wilde haar mond opentrekken om te vragen of er iets was, tot haar blik ineens op Laurens arm om Ephony's schouders terechtkwam. Heel even kneep ze haar ogen ietsje samen, maar ze herstelde zich snel. Hááálo, hij is niet van jou ofzo! Schreeuwde haar geweten. Ze haalde even diep adem en ging maar gewoon, niet de dichtbij, naast Laurens lopen. 'Is er iets, Ehpony?' Vroeg ze, haar stem net iets minder warm dan normaal, maar dit zou alleen mensen die vaak met haar praten kunnen opvallen. Ze keek even rond in de groep, en zag dat behalve Ephony, iedereen redelijk kalm keek. Haar maag kromp samen, maar ze deed heel normaal. 'Laurens, weet jij eigenlijk waar we heen gaan? Of weet alleen Norwoord de route?' Ze keek hem aan, haar ogen maar een klein tikkeltje gekwetst. Snel keek ze weer naar de grond. Ze haalde een hand door haar haar, en voelde nog een beetje viezigheid. Ze werd rood en bedacht zich. Vóór je kijken muts! Je wilt niet tegen een boom aanlopen met hun erbij. Haar rode kleur was nauwelijks te zien door het donker. Vlak daarna schoot er ineens een glimlach over haar gezicht. 'Zou het héél erg valsspelen zijn als ik onze groep zou verlichten?' Zei ze zachtjes, een beetje schuldbewust, maar ongeveer het tegenovergestelde, een speelse grijns stond op haar gezicht. Ze zijn gewoon vrienden. Hield ze zichzelf voor, al wist ze niet zeker of het waar was. Laurens had nooit op ook maar een manier intresse in haar laten blijken, dus ze moest zich gewoon niet zo laten meeslepen. Het was nonsens. Ze keek vragend naar Laurens en Ephony, en bedacht bij Ephony's bange gezicht, dat zij het misschien wel fijn zou vinden als ze de weg in ieder geval zou verlichten.



-Myst kan blijkbaar niet zo goed kijken :')-

Sevalin bleef rustig, soms op en neer kijkend naar de slang bij Master Norwood. Als hij er maar heel van afkomt, misschien had hij wel hulp nodig, maar dan had hij dat wel gezegd. ''Oké dan.'' zei Sevalin, die even stopte, kijkend naar Master Norwood. Sevalin wist dat Master Savador iets met slangen had. Maar volgens mij was dit niet iets van Master Savador, totaal niet. Even keek Sevalin naar Xalina, die nu tegen de boom aanleunde. ''Lieve schat, we moeten doorlopen van Norwood.'' zei hij met zijn arm in de houding van hoe hij Xalina altijd een arm omheen sloeg.

Xalina knikte en bloosde. Ze zorgde ervoor dat zijn arm om haar heen geslagen werd en ging uiteindelijk naar de plek die Master Norwood had aangegeven. Haar vuur stond al klaar om aan te vallen, mocht er iets misgaan. Ze wou Master Norwood helpen, maar dan zou ze het er niet heelhuids vanaf brengen. Alhoewel... Vlak voor Xalina zich omdraaide, wierp ze met haar vinger een lichte vuurstraal op het puntje van de staart van de slang af. Misschien zou hij hierdoor iets afgeleid zijn waardoor Master Norwood het kon afmaken. Rustig liep ze aan Sevalin's zijde verder en een eindje verwijderd van de slang ging ze zitten. Ze voelde zich niet echt goed. Zou er dadelijk niet iets gebeuren omdat zij zich ermee had bemoeid? Of was de slang nu wel een beetje afgeleid? Hoe meer Xalina erover nadacht hoe schuldiger zij zich voelde dat ze de slang had proberen af te leiden. Als het fout liep, kon die slang haar kant opkomen. Xalina drukte zich dicht tegen Sevalin aan en het zweet brak haar uit. Maar zij keek rustig naar Master Norwood die een eindje verderop stond.

Trok zich niet te veel aan van het feit dat een gigantische slang ze probeerde aan te vallen. Deze Master Norwood was niet voor niets een Master. Toen Ace de jongedame naast hem opmerkte keerde hij zijn gezicht naar haar. "Goedenacht." Sliste hij wat. De nieuwe hoektanden zaten in de weg van zijn spraakvermogen. Zijn zicht ging even naar Mizore's slagader om in zijn karakter als vampier te blijven. Hij wilde zijn tanden er dan wel niet in zetten, maar zijn scalpel erdoorheen halen zag er steeds verleidelijker uit. Hij keerde zijn zicht snel van haar nek naar haar gezicht voordat hij iets deed wat vanavond helemaal niet de bedoeling was. "Mijn naam is Ace, aangenaam."

Hij keek opzij naar Myst zodra deze hun ingehaald had en naast hen kwam lopen. Hij haalde een brede glimlach voor haar te voorschijn en keek om naar Ephony zodra Myst naar haar vroeg. ‘Het komt wel goed met d'r,’ Weer Myst haar kant opkijkend. ‘Ze schrok,’ Legde hij kort uit. ‘In dat opzicht lijkt ze nogal op jou,’ Hij keek haar aan, wilde haar een doordringende en speels bestraffende blik geven zodat ze terug zou denken aan vorige keer; hoe schijterig zíj toen was geweest. Maar zodra hij haar aankeek, keek ze hem aan met een blik die hij totaal niet kon plaatsen. Voordat het besef doordrong wat ze nou duidelijk wilde maken keek ze alweer weg. ‘Eh,’ Wat vroeg ze ook alweer? ‘We gaan naar de openplek, in het midden van het bos.. Daar is genoeg ruimte voor 't gala.’ Dat had hij er tenminste van opgevangen. Hij keek weer voor zichuit, zijn vrolijke blik nu verdwenen. Hij begreep het niet, had hij iets gedaan? Die manier hoe ze hem aangekeken had.. beschuldigent haast. Maar zodar Myst haar stem weer de stilte die kort gevallen was opvulde keek hij om, dit keer glimlachte ze weer zodat hij het bijna gelijk weer vergat wat er hiervoor gebeurt was. ‘Ja,’ Was zijn antwoord droogjes op haar vraag. Zijn mondhoeken krulde lichtjes om, valsspelen is altijd leuk maar.. Zijn glimlach verdween gelijk weer. Savador was degene die de regels had opgesteld, geen gebruik van magie. ‘Dat mag niet.. Savador had gezegd geen magie.’ Zijn stem nu een stuk minder hartelijk. Hij schraapte lichtjes zijn keel omzichzelf weer een houding te geven, de griezelige, rillingen-opwekkende blik van Savador uit zijn hoofd werkend. ‘Eph, ik snap het nog steeds niet.’ Hij kon het gewoon niet helpen, zodra Savador zijn hoofd binnen kwam, kwamen vanzelf weer die vragen. ‘Hoe kan het toch dat je Savador mag? Hoe kan je überhaupt gezegd hebben dat het een schát is en dat je vol enthousiasme toen naar dat gesprek toe ging?’ Hij keek om naar Ehpony, vragend en niet begrijpend. ‘Die man dreigde dat ik de kans had dat ik gecastreerd hier ging worden..’ Zijn blik kreeg weer een iets panische uitdrukking toen hij aan dat moment terugdacht. ‘Dan zou ik niet bepaald koosnaampjes voor hem gaan gebruiken.’

Ephony's hoofd draaide zich stijfjes om naar Myst, maar Laurens gaf al antwoord voordat ze zelf haar mond open kon trekken. Om het aan te vullen glimlachte ze flauwtjes. In de tijd dat Laurens en Myst in gesprek waren staarde Ephony doods voor zich uit, haar mondhoeken iets naar beneden getrokken. Ze hoorde zelfs niet de optie van Myst om een klein beetje vals te spelen. Het was maar goed dat Laurens er tegenin ging, Ephony wist hoezeer Savador het haatte als de regels werden genegeerd. Bij het horen van haar naam leek het licht weer in haar ogen terug te komen. De aanhoudende angst was voelbaar bij elke ademhaling voor haar, ze raakte er bijna aan gewend. Ze keek om naar Laurens, vragend terwijl hij sprak. Toen hij doorging gleed haar blik weer langzaam naar het pad voor haar voeten. 'Ik moet eerlijk zeggen, de eerste momenten dat ik hier op school kwam heeft Savador, met vrolijke hulp van Heer Deshas, mij bijna geprobeerd te vermoorden. Ik denk niet dat hij het echt had gedaan, maar me behoorlijk pijn doen was zeker niet uit het plaatje,' begon ze haar antwoord met een flauw gegrinnik. 'Ik heb daarna heel lang met een grote angst gelopen, gewoon omdat ik het idee had dat hij elk moment met een zwaard op mij af kon komen rennen en me daarbij in stukjes hakken,' ze tilde haar kin op en keek glimlachend vooruit. 'Toen op een keer zat ik met stápels boeken op de Lucht Etage, en kwam hij opeens binnen lopen omdat hij Saethion kwijt was. Saethion is zijn slang,' even ging haar blik naar Laurens. 'Ik heb op dat moment een geheel andere aanpak geprobeerd. Hem luchtig negeren. Op de een of andere manier waren onze houdingen jegens elkaar driehonderdzestig graden gedraaid,' ze vertelde er maar niet bij dat ze in een vlaag van woede Savador een emotionele inzakking had gegeven door haar woedende woorden. 'Een paar dagen daarna had mijn vader een groot feest voor belangrijke zakenlieden georganiseerd, waar ik als het waren voor vermaak moest rondlopen. Ik moet zeggen, mijn jurk was prachtig,' dromerig keek ze even voor zich uit voordat ze doorging. 'Het is toen geheel mis gelopen, en ik ben in woeden, frustratie, pijn en verdriet terug gerend naar school als het waren. De eerste en beste shuttle genomen. Ik ben op dat moment emotioneel in elkaar gezakt, zat er helemaal door heen en zat huilend voor het haardvuur. Toen kwam Savador binnen lopen, en toen kwam zijn zachte kant boven. Hij heeft me getroost, de woorden gezegt die ik toen het hartst nodig had,' je zag dat er een twijfeling ontstond. 'Die zelfde avond wilde ik mijn hoofd leegmaken en heb ik hem mee naar buiten getrokken. We liepen door, en kwamen op ten duur in het Duister Bos uit. Daar liep het fout. Agressieve schaduw wolfen vielen ons aan, omsingelde ons. Normaal zijn ze niet agressief, daarom was het nog beangstiger. 'Ik draaide me om en zag nog net hoe een van de wolfen naar mij toe sprong en even later zijn tanden in mijn heup zette. Toen ik neerkwam met een klap, aangezien de wolf met neergooide, verloor ik het bewustzijn. Savador heeft me, met gevaar voor eigen leven, uit het bos getild, waarbij hij zelf ook nog aangevallen is,' haar stem klonk steeds zachter, haar blik teneergeslagen op het pad voor haar voeten. 'Sinds dien is de relatie tussen ons steeds beter geworden, en zie ik hem bijna als een vader figuur. Aangezien ik mijn vader de laatste jaren niet kan uitstaan. Ik weet dat dit ontzettend maf voor jullie moet klinken. Bij het gesprek waar ik je mee naar toe had getrokken was het voor mij ook even slikken. Hij doet eigenlijk nooit zo als ik bij hem in de buurt ben. Maar dat laat me niet vergeten dat hij jegens andere wel zo is. Hij heeft een zachte kant, een warm hart. Het kost alleen heel erg veel om die naar boven te krijgen. Maar ik ben blij dat dat is gelukt, i kkan alles bij hem kwijt. Je kan zeggen dat hij mijn rots in de branding is soms, als ik het even niet meer zie zitten. Ik heb amper vrienden hier, vriendinnen al evenmin. Jij bent de eerste Lucht magiër waarmee ik echt contact heb,' ze glimlachte naar Laurens, hoewel je kon zien dat er een droevenis achter lag. 'Ik had gewoon iemand nodig waar ik me aan vast kon klampen. En dat is Savador in dit geval,' eindigte ze haar verhaal. Ze wist niet of ze alles goed over had laten komen, maar ze kon zo alles zo gauw niet anders vertellen. Haar blik gleed even naar Norwood. Ze vroeg zich af hoeveel hij wist wat er hier gebeurd was in het duister bos toen. Of hij ook wist wat er gebeurd was toen ze hier met Zalas was. Ze wist dat hij en Savador een grootte haat jegens elkaar hadden. Wist de achterliggende reden ook, liefde was iets wat de beste vrienden uit elkaar kon halen. Maar het zou waarschijnlijk evenmin een mogelijkheid zijn dat als Madeline er niet was geweest die twee vrienden zouden zijn kunnen worden. Hoewel het ook bij haar was gelukt.

Norwood veegde het zweet van zijn gezicht. Het hele verhaal van Ephony klonk vergelijkbaar met dat wat de bomen hem hadden laten zien. Zijn ogen sloegen neer. Hij keek kort naar de bewegingloze slang. Hij zuchtte kort. Zijn ogen nog steeds op het pad voro hem gericht. Zijn net zo vriendelijke houding was veranderd. Hij had een andere houding. Een houding die leek alsof hij in een depressie zat. Norwood zweeg verder en liep met de groep mee naar de rustplek. Zijn ogen controleerde iedere leerling. Ze waren allemaal ongedeerd en de groep was compleet. Norwood zuchtte even. Zijn ogen keken naar Ephony. Kalm liep hij op haar af. "Kan ik je even spreken..." sprak hij kalm. "Iedereen, rust uit, vertel spookverhalen doe maar iets. Zolang je op deze plek blijft en je aan de regels houdt." sprak hij in het algemeen. "Onder vier ogen...." sprak hij kalm.

Zijn ogen werden voor een moment stuk ronder dan dat ze normaal gesproken waren waarbij hij haar aanstaarde alsof hij werkelijk waar niet kon geloven wat ze zojuist gezegd had. Alhoewel.. Ergens zag hij wel voor zich dat Savador inderdaad het intiatief nam om een leerling te vermoorden. Maar alsnog, hij kon niet begrijpen dat Ephony dat overkomen was. Stilletjes luisterde hij naar haar verhaal. De enige zichtbare reacties waren te lezen op zijn gezicht; zijn ogen vergrootte, of zijn gezicht vertrok. Maar naast dat voelde hij vlagen door zich heen gaan van neigingen om prompt te stoppen met lopen, Ephony tegen zich aan te trekken en haar sussend te vertellen dat het allemaal voor bij was. Maar dat wist ze zelf ook natuurlijk allang, dus zoveel nut heeft het waarschijnlijk dan niet. Naast dat was het juist allemaal goed gekomen en bleek zelfs nu dat Savador en zij dikke maatjes waren. Iets waarbij hij zich nog steeds niet hélemaal kon neerleggen, maar na al deze woorden wel iets meer begrip voor kon tonen. ‘Heel erg veel,’ Klonk het zachtjes toen Ephony hem toevertrouwde dat het veel moeite kost om Savador eens aardig te laten doen tegen iemand. Hij glimlachte vaagjes, maar toch ook bemoedigend naar haar toen ze zijn achtergrond weer even naar boven haalde. Hij was stil toen ze eenmaal uitgesproken was, keek haar aan en liet het voor een moment allemaal bezinken. Ze had zoveel meegemaakt.. Hij voelde zich nu haast schuldig dat hij net had lopen dollen over haar panische gedrag. Zachtjes streelde zijn duim het ontblootte gedeelte van haar hals. ‘Ik begrijp het wel.. een beetje,’ Mompelde hij. ‘Ook al blijft'ie eng..’ Moest het toegeven. Zachtjes zuchtte hij, de twinkelende en vrolijke glinstertjes uit zijn ogen verdwenen. Hij voelde zich machteloos, alsof hij iets wilde doen voor haar maar niet wist wat hij kon doen. Maar waarom zou hij iets willen doen? Het was nu toch goed? ‘Nja, zolang Savador d'r niet is hier in het bos.. zal ik je maar beschermen,’ Klonk het uiteindelijk droogjes alsof hij net zoveel skills had als Savador. Hij haalde een glimlach tevoorschijn. Wat vaagjes keek hij op naar Norwoord, op het zelfde moment dat hij stopte met lopen omdat de rest ook stilhield. Zijn blik ging weer omlaag naar Ephony, norwood praatte tenslotte tegen haar, niet tegen hem. Zijn arm gleed al weg van haar schouders, ‘Totzo,’ mompelde hij nog zachtjes waarbij hij haar een vage glimlach schonk. Hij kon het niet helpen dat hij haar nakeek, tot de plek waar Norwood en zij stilhielden en norwood zei wat hij wilde zeggen. Pas toen draaide hij zich om, richtte zijn aandacht op Myst die er ook nog was. Hij haalde een vage glimlach ook voor haar te voorschijn, ‘Niet meer zo bang als eerst?.. Of na dat verhaal nog banger juist?’ Zijn glimlach werd breder.

Ze glimlachte flauwtjes naar Laurens, waarna haar mondhoeken ietjes verder omhoog trokken. 'Ja, hij kan best eng zijn,' grinnikte ze, waarbij ze - deels om zichzelf niet meer zo hangend over te laten komen, deels om te laten zien dat hij er niet mee moest zitten - haar elleboog met een zacht stootje tegen zijn zij aan liet komen. Ze grinnikte wat overtuigender toen Laurens besloot Savadors rol maar even op zich te nemen als beschermer. 'Ik kan mezelf best wel beschermen hoor,' pruttelde ze gemaakt opstandig tegen. Ephony keek de groep rond, merkte dat ze stil stonden en dat Norwood haar kant op kwam lopen. Wat verbaasd keek ze naar hem op, maar knikte natuurlijk als teken dat ze met hem mee zou lopen. Ze glimlachte naar Laurens, als antwoord op zijn Tot Zo, en liep een tikkeltje zenuwachtig met Norwood mee. 'Wat is er?' vroeg ze uiteindelijk voorzichtig aan hem toen ze stil stonden.

Mizore had redelijk ontspannen zitten kijken hoe norwood de slang bevocht. Een beetje teleurstellend had de slang verloren en had Norwood niks ernstigs opgelopen. Een onbekende stem klonk half achter haar half naast haar. Ze daaide haar hoofd de riching waar de stem vandaan kwam en keek een jongen aan die zich voorstelde als Ace. 'Avond, mijn naam is Mizore.' De wolf waar ze op zat draaide zich een stukje mee zodat ze niet als een uil naar de jongen moest kijken. De stem van Norwood weerklonk door de bossen dat ze even pauze hielden. 'Blijkbaar gaat dit nog wel even duren.' zei ze hard op, maar het was meer naar zichzelf gericht. vreemd genoeg had Mizore niet gemerkt dat Ace naar haar slagader in haar nek aan het staren was. Haar ogen gleden even vluchig over zijn costuum. 'Vampier, schattig.' En een minicuul glimlachtje kwam in haar mondhoeken.

Ace keek even naar Norwood toen die zei dat ze 'whatever' mochten doen, zolang ze zich aan de regels hielden. Hij keek naar Mizore met een opgetrokken wenkbrauw, na haar opmerking. "Schattig?" Hij deed zijn armen wat omhoog langs zijn zijkanten en bekeek zichzelf. Hij had een oud pak aan, een lange cape, vampier tanden, hij had echt bloed in zijn mond, Wat was hier nou schattig aan? Hij glimlachte wat onbegrijpend naar Mizore. "Okay, als jij dat vind..." Hij keek even richting de kop van de wolf en ging het hele lichaam af, voordat hij weer naar Mizore keek en ook haar van top tot teen bekeek. "Zowel jij ziet er prachtig uit en je wolf is een van de mooiste die ik ooit heb gezien." Die van hem was een stuk kleiner, niet echt handig om op te zitten. Hij hing hier ergens in de bossen rond, dus Ace begon het erop te wagen en floot 3 keer even snel. Als snel kwam Cerberus aanrennen. Met de omvang van een hond, het uiterlijk van een wolf en de intelligentie van een mens, was het de perfecte huisdier van Ace. Ace ging op 1 knie en begon Cerberus te aaien.

-Eloo er zitten weer een stuk of honderd spelfouten in je stukje. En sorrieknorrie voor mijn übersombere post, ik ben even niet zo vrolijk vandaag.-


Rustig en geduldig luisterde Myst naar Ephony's verhaal, maar eigenlijk wilde ze de blik in Laurens' ogen niet zien, hoe liefdevol en medelijdend hij naar haar keek. Karma's a bitch, girl. Ze wist ook wel dat ze niet zo idioot moest doen, alleen die vriendschap tussen Laurens en Eph begon echt op haar zenuwen te werken, ze kon er niks aan doen. Toen hij haar hals zo teder aanraakte splatte ze bijna uit elkaar van jaloezie en ze keek maar gewoon de andere kant op. Ze boorde haar nagels in haar handen. Laat je toch niet zo meeslepen. Maar ze keek naar de grond en beet zachtjes op haar lip. Dit alles zou Laurens toch niet doorhebben, kijkend naar Eph. En als hij het wel door zou hebben, zou hij zeker een hekel aan haar hebben, ze moest ook niet zo verschrikkelijk snel jaloers en stom doen. Maarja, ze kon zelf ook niets aan haar persoonlijkheid doen. Ze knipperde haar ogen vaak, zodat er geen nattigheid zou vormen, bij het horen van de woorden over het beschermen van Eph. Maar hij is hier ook met mij... toch? Toen hij zich naar haar omdraaide, knipperde ze nog snel een paar keer en keek hem toen met haar beste, maar toch zwakke, glimlach. Hopend dat hij het verkeerd zou interpreteren, loog ze maar. 'Het is er niet veel beter op geworden nee.' Zei ze zacht, met een beverig stemmetje. Haar gezicht klaarde ietsje op bij het zien van zijn mooie glimlach. Haar ademhaling was kort en snel, nog iets waarvan ze hoopte dat ietwat oppervlakkige Laurens het verkeerd zou interpreteren. Als hij ernaar zou vragen, zou ze toch liegen. Langzaam begon ze weer te lopen, goed oplettend of Laurens naast haar bleef lopen. Ze zuchtte kort en keek maar schuin voor zich, zodat ze én de grond, én de bomen die kwamen kon zien. Ze wilde er niet nog een raken. 'Hoe lang ken je Eph eigenlijk al?' Ze probeerde nieuwsgierig te kijken, en bijna haar hele gezicht werkte mee. Zelfs haar ogen verwijdden iets vragend, maar in de manier waarop ze haar gebaren bleef maken bleek dat ze toch van streek was. Ze kon er niets aan doen, al deed ze zó haar best het te verbergen. Vanbinnen bleef ze maar herhalen dat ze niet zo stom moest doen, maarja, ze was geen Ephony, ze had geen mooie zielige verhalen waarbij Laurens haar kon troosten. Ze was saai, simpel, er gebeurde nooit iets boeiends in haar leven. Ze kon heel veel praten, en ook heel filosofisch, maar ze kon nooit, maar dan ook nooit, iets vertellen wat ze meegemaakt had. Zo was haar beeld op haar leven gewoon niet. En áls er een keer iets gebeurd was, wat ze zelf boeiend vond, schreven mensen het af. Dit bezorgde haar veel opgesloten verdriet. De enige manier waarop ze dit kon verwerken was door te dichten, dit was ook de voornaamste reden dat ze dit deed. Toen ze zag dat ze iets voorliepen op de groep, leunde ze langzaam en voorzichtig even tegen een boom aan, hopend de vleugeltjes aan haar jurk niet te beschadigen. Haar blik volgde Laurens nieuwsgierig, maar ook nog steeds verdrietig.

‘Aww,’ Klonk het zachtjes en medelevend toen hij Myst haar geklaag hoorde. Maar zijn glimlach verraadde hem; dat hij het eigenlijk allemaal maar zei om haar te plagen. Hij zag de angst in haar ogen, deze erger dan vorige keer dus besloot het maar niet te moeilijk voor haar te maken. Hij kende de grenzen.. een beetje. ‘Het komt wel goed hoor,’ Stelde hij haar gerust. Hij gaf haar een aai over de bol, toen zijn hand eenmaal op haar achterhoofd lag boog hij zich voorover om zijn lippen kort op haar voorhoofd te drukken. ‘Kom,’ Klonk het vervolgens droogjes, liet zijn hand zo doorzakken dat zijn arm om haar schouders heen kwam te liggen. Losjes, op zo'n manier dat het gemakkelijk was om met haar mee te kunnen lopen. ‘We zijn met een hele groep, Norwood is d'r bij.. Je hoeft dus niet panisch te worden om takjes die bewegen, of een zuchtje wind dat met je haren speelt,’ Zijn mondhoeken iets omgekruld omdat hij, terwijl hij dit laatste zei, zijn vingers van zijn vrije hand krulde en de wind rond haar haren liet spelen hiermee. Hij kon het gewoon niet laten. Lichtjes fladderde deze iets op, alsof het geheel uit zichzelf bewoog. ‘Hoelang ik Ephony al ken?.. Niet lang.’ Zijn antwoord iets kortaf. ‘Mijn eerste schooldag was zij de eerste persoon die ik leerde kennen.. De eerste puffoonse die ik hier tegen kwam, en gelijk ook zo'n beetje de enigste,’ Zijn mondhoeken nu niet geheel gemeend omgekruld. ‘Ik weet niet, .. er was gelijk een soort.. band.’ Het klonk niet goed, gevoelige woorden uit zijn mond. Hij had er dan ook iets moeite mee, wat wel te merken was omdat hij continu naar het juiste woord zat te zoeken te graven. Daarbij opgeteld tekende zich een lichte frons in zijn voorhoofd. ‘Maar ik mag haar nu heel erg, ze is bijna net zo spastisch als ik.. dus dat klikt wel.’ Nu weer met een brede glimlach keek hij om naar Myst, zichzelf belachelijk maken leek wel één van zijn favoriete hobby's. ‘Hoe's 't op de nova etage?’ Vroeg hij haar, soepeltjes overgaand op een ander onderwerp. Naja, daar is dus niemand :') blabla. ‘Anders moet je een keer komen logeren op de Puffoon etage,’ Zijn tanden ontblootte zich terwijl een grijns verscheen. ‘Da's gezellig, is Eph d'r ook,’ Onder zijn woorden gleed zijn arm weer van haar schouders af terwijl ze voorzichtig tegen een boom aan ging staan, stond zelf tegenover haar. De onderste randen van zijn jasje kwamen iets mee omhoog terwijl zijn handen in zijn broekzakken verdwenen, onbewust een iets nonchalante houding.

-Geeft niet, ik ken het gevoel...-

Norwood zijn ogen keken kort naar Ephony. Zijn haar was licht voor zijn gezicht gevallen. Hij haalde langzaam zijn bril van zijn gezicht en keek naar de lucht. Deze was bezaaid met sterren. "Savador en ik...we zijn misschien rivalen. En we lijken wel volwassen. Maar om eerlijk te zijn, we zijn net twee kleuters vechtend om een lollie." sprak hij kalm maar met een lichtte trilling. Zijn ogen strak op de lucht gericht. "Hoe vaag het ook mag klinken. Ik heb nooit haat gevoelens gehad voor Savador. Op het moment dat hij....." Norwood brak zijn zin af. Zou Ephony dat al weten. Vast niet. "Hij heeft Madeline misbruikt. Op dat moment werd mijn haat terecht. Maar na dat ik zijn herrinering zag, verdween die haat als sneeuw voor de zon." sprak Norwood. "Savador had het gevoel dat ik had op het moment dat mijn jongere broer werd geboren. Een snak naar aandacht." sprak hij. "Momenteel heeft hij Diva, hij heeft jou. En ik zie het effect dat het heeft..." sprak hij kalm. "Ik ben nooit boos op hem geworden. Mij woede kwam uit twee andere bronnen." sprak hij. "Mijn woede kwam uit het niet begrijpen van zijn gedrag. En het feit dat Savador sterker in zijn schoenen staat en weet hoe hij Madeline moet beschermen. Ik ben, zelfs als opvolger van de heer van het duister. Niet eens in staat om Madeline te beschermen." sprak hij kalm. Bij de laatste woorden was hij zachter gaan praten en er liepen tranen over zijn wang. "Ephony, ik heb een vraag, hoe ziet de echte Savador er uit? Wat is die gevoelige kant?" sprak hij kalm en keek haar daarna kort aan.

[ Donnaaa, jij irritant kind <3. Ik heb nooit een goede spelling gehad ;D
Ooh, Norrie. Ik neem aan dat je opvolger van Heer van het Woud bedoelde, ipv van het Duister :3 ]

Met haar handen in elkaar geslagen voor haar keek ze vragend op naar Norwood. In stilte, zonder enige vorm van beweging op haar ademhaling en knipperen na bleef ze de man aanstaren terwijl hij sprak. Ze had uit Savadors woorden al een keer opgemaakt dat die twee elkaar niet echt mochten, wist Savador kant van het verhaal. En ze had zelf wel een beetje kunnen bedenken dat het voor Norwood zijn woede uit een zelfde soort hoek moest komen, aangezien hij de partner van Madeline was. Bij de woorden dat Savador Madeline had misbruikt schoten haar ogen voor een moment in een verwijde positie, hield ze onhoorbaar haar adem in die zelfde seconden vast. Daarna zakte haar blik wat naar beneden, bleven starend op zijn borst hangen zonder dat ze echt iets zag. Een kleine glimlach speelde onterrecht bij haar op, ze geloofde niet dat zij zoveel uitmaakte. Al helemaal niet met Diva in het zelfde plaatje. 'U bent ook sterk,' terwijl ze het er onbedacht uitgooide schoot haar hoofd ook omhoog, en blikte haar nu grijze ogen in dit licht in die van Norwood. Nieuwe informatie rijkte haar, dat ook Norwood een opvolger was. Bij zijn vraag kwam er een vlaag hopeloosheid in haar ogen, waarna ze ze snel neersloeg. 'De echte Savador,' herhaalde ze zijn woorden waarbij ze nadacht. 'Ik denk dat hij twee kanten heeft. De gebruikelijke norsigheid, het is gewoon wie hij is voor een deel. Weinig vertrouwen in nieuwe mensen, een hekel tegen alles wat een beetje vrolijkheid en levendigheid bevat,' een kleine, bijna tedere glimlach speelde bij haar op. 'En dan heb je de kant die naar buiten komt zodra je je door die ijskoude muur rond zijn hart breekt. Een schouder waar je op uit kan huilen, een paar armen die je zullen troosten wanneer je het nodig hebt. De glimlach en de lachen bij de grappen en plagerijen. De vrolijkheid in zijn ogen als die merkt dat hij me op een punt heeft waar ik geen kant uit kan, en alleen maar kan toegeven,' weer speelde er een glimlach op haar lippen, terugdenkend aan die momenten. 'Hij is iemand die je goede raad kan geven, hoewel je soms door zijn vervlochten mening in die raad moet heen boren. Hij bedoelt het allemaal goed, en ondanks dat hij zo eng kan zijn heeft hij een hart van goud. Hij zal je beschermen als hij dat kan, zich onder zijn hoede nemen als je een plaats nodig hebt waar je je veilig en warm voelt. Dat heeft hij bij mij gedaan, de rol van vader-figuur overnemen zodra ik die nodig heb,' elk woord kwam uit haar hart, sprak ze met een al even zachte stem en een kalmte over haar heen die zeldzaam was bij haar. 'U moet niet aan uzelf twijfelen als het om Miss Madeline gaat. Zij heeft haar keuze gemaakt, daar moet u in geloven. Net zoals bij Savador zullen er dingen zijn die u uw gehele leven volgen, en wat ze altijd zullen doen. En Savador zelf is een koppig man, maar dat maakt hem wat hij is. Hij worsteld volgens mij met dingen waar een normaal mens allang onder bezweken zal zijn. Ik weet niet wat voor herinneringen u heeft gezien, of hoe, maar ik moet zeggen dat ik weinig van zijn jeugd weet. Alleen dat hij enigs kind was en dat Marcus zijn oom is. En als je zo'n oom hebt zegt dat al genoeg dat er momenten zouden geweest zijn die niet fijn zijn,' langzaam keek ze op, had haar ineengeslagen handen omhoog gebracht langs haar borst. Ze had op haar woorden gelet, er voor gezorgt dat ze geen dingen zei die Savador liever niet wilde dat andere er vanaf wisten, en dan al zeker niet Norwood. 'De echte Savador is een man die hard is naar de buitenwereld met wienig vertrouwen, maar warmte bied aan de gene dichtbij hem. Hij is gecompliceerd, en zal niet gauw toegeven aan zijn fouten,' eindigte ze, hoewel ze zoveel meer had willen zeggen, meer dan dit kwam er nu niet logisch uit.

Norwood zweeg het hele gesprek verder. Na dat Ephony klaar was zuchtte hij. "Dus toch. Ik wist dat er wat goeds in die persoon schuilde. Ik wilde het eigenlijk nooit toegeven. Niet aan mijzelf..." sprak hij kalm. Norwood draaide zich naar de groep. De pauze zat er bijna op. Zijn ogen gingen naar Ephony en knikte. "Bedankt" zei hij en veegde ruw de tranen weg. "Over vijf minuten gaan we weer verder.." sprak hij. Zijn blik ging naar Ephony. "Het komt allemaal goed, we zijn al bijna bij het midden..." sprak hij om Ephony gerust te stellen.