Tomari keek toe hoe Laurens opeens verbaasd door de menigte speurde met zijn ogen en toen van Myst weg rende waarna hij Ephony wende om met hem mee te gaan waarna hij verdween tussen de menigte. Laurens had enthousiast gekeken, iets te enthousiast bijna en toen Tomari naar Myst keek zag hij het verdriet en de tranen in haar ogen terwijl ze midden in de menigte stond, toch leek ze geisoleerd en eenzaam. Tomari excuseerde zich van zijn huidige gezelschap en liep op haar af, hij bleef een moment voor haar staan en zei toen zacht, zodat niemand behalve Myst het kon horen "die jongen is echt stekeblind he Myst". Tomari keek haar aan en pakte een zakdoek uit haar zak om die daarna aan Myst te reiken om haar tranen weg te vegen. Ondanks dat hij wist dat hij de pijn in Myst zou voelen besloot Tomari zijn zintuig open te zetten voor de emoties en energie van degene om hem heen. Even was hij overweldigd door de hoeveelheid informatie die hij binnen kreeg, maar toen dat nestelde verbaasde hij zich meer over de energie die hij voelde, hij had die al eerder gevoeld en herkende het als de energie van de legendarische magican Neara, daar was Laurens dus op af gestormd dacht Tomari met een kleine kreun. Toen keek Tomari naar de emoties van Myst en zag een liefde die haarzelf bijna te veel werd, maar daarnaast ook verdriet en nog iets waarvan Tomari niet wist hoe hij het moest noemen. Zacht fluisterde hij tegen Myst "Laurens is zo stom om je hier achter te laten om naar de legendarische magican van zijn thuisplaneet te turen, maar ik denk dat we allebei wel weten dat hij ook weer bij je terug komt" in de hoop dat ze zo een beetje zou kalmeren. Tomari wachtte even tot Myst zou reageren op zijn woorden en besloot dat hij haar, als ze dat van hem wou accepteren, zou helpen om haar liefde te uiten richting Laurens

Lynn keek naar Tomari en glimlachte even. Toen hij zich excuseerde en zijn blik naar een groenharig meisje had laten glijden, glimlachte ze even en gaf hem een zacht klopje. Ze had zelf ook in de gaten dat het meisje alles behalve vrolijk was en liet Tomari dan ook gaan. Tenslotte moesten ze elkaar soms wat ruimte geven. Lynn keek Tomari rustig aan en droomde even van hoe hij daar bij het meisje stond. Tomari was echt een lieve jongen vol zachtheid, ook al zou je dat vanaf een andere kant niet zeggen als je zo naar zijn uiterlijk keek. Tomari's haren stonden leuk overeind in middel met gel. Zijn ogen straalden vrolijkheid, bezorgdheid en zachtheid en Lynn kon haar ogen maar niet van hem afhouden. Lynn zag daarom ook de tafel niet die vlak naast haar stond. De tafel had een redelijk scherpe punt. Haar arm gleed langs de punt af, steeds dichterbij. Toen Lynn een stuk achteruit stapte, voelde ze haar achterhak zich ombuigen en gaf ze een korte gil van schrik, die waarschijnlijk de muziek niet overstemde en viel. Haar hoofd kwam langs de punt van de tafel afgegleden. Lynn lag op de grond en voelde een warme vloeistof langs zijn hoofd afgaan. Geschrokken keek Lynn naar haar hak. Nou... Dat dansen ging mooi op blote voeten worden. Haar hak was doorgebroken. Lynn deed de schoenen uit. Toen stond ze op, om zich vervolgens gelijk weer aan de tafel vast te grijpen. Alles draaide rond haar heen. Het bloed droop op de grond vanaf haar hoofd en ook aan de tafelpunt zat een stukje bloed. Haar voet deed ongelooflijk pijn, alsof het was gebroken. Ze voelde haar voet zelfs nauwelijks. Om deze pijn te maskeren voor Tomari, die daar stond, liet ze haar hoofd zakken, zodat alleen af en toe een sliert bloed die van haar hoofd afgleed te zien zou zijn dat ze bloedde en ze zette haar voet zo tegen de grond zodat het leek alsof daar niks mee aan de hand was. Ze gooide haar jurk over haar voet heen. Haar hoofd tolde en Lynn moest zich vasthouden.

Hij leek niet uit zijn trance te halen, zo vol facinatie was zijn blik gericht op Neara. Totaal in de ban van haar verschijning, haar schoonheid, de mysterieusheid die rond haar heen hing. Het boeide hem niks dat ze niet hun kant op keek, zo in de slag genomen was hij alleen al om het feit dat ze er überhaupt wás. Geen droom was te vergelijken met dit, en hoevaak had hij nou wel niet van haar gedroomd? En dan al had hij haar geweldig gevonden, mysterieus, verweg, prachtig, mooi, ontzagwekkend, alles. Maar nu, haar bekijkend van zo dichtbij, leek dit alles maar een vage afspiegeling van haar werkelijkheid. Want nu hij haar zo zag staan, in al haar glorie, had hij er nauwelijks woorden voor om haar te kunnen beschrijven. Een gelukzalige glimlach lag dan ook zwevend op zijn lippen. Zo'n glimlach je normaal gesproken alleen maar zag als hij weer een nieuw soort sprinkhaan tegen kwam. Diep ademde hij in om vervolgens de lucht langzaam en traag op een verzuchtende manier te laten ontsnappen. ‘Wat is ze mooi,’ Hij had nog nooit bevestiging gehad dat Neara echt was, niet op deze manier. ‘Onwerkelijk mooi,’ En nu stond ze daar, belicht door de oranjeachtige feestverlichting die ervoor zorgde dat haar huid een zachttere tint kreeg. Haar blik gevestigd op het podium voor hen. Haar lichaam onbewogen in tegenstelling tot haar haren die hun eigen weg leken te gaan. Waarom was ze hier? De vraag ging maar kort door zijn gedachten, vervolgens stauwde hij hem met geweld weg. Wat deed het er toe? Wat deed het ertoe waarom ze hier was? Wat ze hier te zoeken had? Ze wás hier, daar draaide het om. De blossen kleurde zijn wangen op een ongezonde manier, te hevig. Geen enkel meisje had hem ooit zo in verlegenheid gebracht. Behalve Roos, die eerste keer toen. Maar daar hield hij zich nu niet mee bezig, hij hield zich met niks bezig behalve Neara. Neara die heel zijn hoofd vulde. Zijn bovenlichaam draaide al Ephony's kant op, pas na enkele luttige seconden lukte het hem om uiteindelijk zijn blik op haar te richtten. Voor een moment keek hij vragend, vragend alsof hij niet had opgevangen wat ze had gezegd. ‘Oh,’ Zei hij opeens, uit het niets, wat duidelijk aangaf dat zijn onderbewustzijn wel de vraag had opgevangen en nu tegen zijn bewustzijn fluisterde :') hoe logisch klinkt dat. ‘Ehm, ja.. dat denk ik wel,’ De rode kleur van zijn wangen trok door naar zijn oren die zachtjes tintelde onder de warmte.

Met een kalme houding, haar armen rond haar slanke middel geslagen waarover de jurk viel waren Neara's grijszilveren ogen op het podium gericht. Ze had zachtjes geklapt voor het optreden van Diva, het had er spetterend uitgezien maar ze wilde haar aanwezigheid niet meteen geheel bekend maken. De wind streelde haar gezicht, waarbij ze voor een moment haar ogen sloot en haar haren speels mee gingen in de stroming. Op het moment dat ze ze weer opende om de rest van het gezeldschap te bekijken kwamen twee luidruchtige fluisterende stemmen haar ten oren. Vanuit de hoeken van haar zicht, zonder haar blik van het podium af te halen, zag ze twee gestaltes staan. Het blonde meisje, geheel als slang verkleed dat eerder nog met Savador had staan dansen, en een nog voor haar vreemde jongen naast haar. De eeuwige glimlach leek bijna onzichtbaar iets amuserends te krijgen bij het horen van de vage woorden. Blijkbaar was ze getekend, iets wat haar nieuwschierigheid wekte. Het nieuws van een nieuwe Vrouwe van de Lucht was dus al uitgelekt buiten haar thuis planeet. Haar hand ging soepeltjes door een paar verwilderde lokken van haar sneeuwwitte, lange haar waarbij haar blik even afdwaalde opzij. Ze keek ze niet direct aan, had haar blik net voordat ze hun aan zou kijken weer terug laten gaan. De uitdrukking op de jongen zijn gezicht kwam haar bekend voor. Ze had genoeg ervaring in haar lange leven met mannen om die uitdrukking te herkennen. Ze had het eigenlijk niet veel bij jonge jongens, maar daarvoor was het niet minder amuserend. Langzaam draaide ze zich om, haar armen gleden rustig van haar heupen af, naar hen toe waarna ze in beweging kwam. Alsof het heel toevallig was gleed haar blik naar het tweetal. Voor een moment die net iets te lang duurde voor een toevalligheid bleef deze op het meisje hangen, maar gleed daarna door naar de jongen. Terwijl ze doorliep, langs hen heen hield ze zijn blik vast. De glimlach op haar lippen was iets verwijd, vriendelijk en charmant. Ze had de oude Puffoonse stijl meteen herkend uit zijn kleding, hoewel er hier en daar misschien wat details erbij hadden gekunt. Met een laatste blik op de jongen liep ze vlak langs hem heen, leken haar lange haren in slowmotion mee te deinen en omhoog te springen op haar bewegingen. Langs de rand liep ze naar de tafel, ontweek de groepjes door half in de schaduw te lopen. Hier aangekomen pakte ze zonder geluid te maken een glas en vulde deze met rode wijn. Toen ze zich weer kalmpjes omdraaide merkte ze dat ze een stuk achter Savador stond, wat een bredere glimlach bij haar op deed komen.

Ze had eerst niet eens door dat er iemand naar haar toekwam. Haar gedachten waren leeg, wachtend op een verlichting van de pijn. Pas toen hij daadwerkelijk naast haar stond, keek ze naar hem om, haar ogen leeg en waterig. Geen emotie er in te lezen, alles was afgestompt. Ze luisterde naar zijn woorden en opende haar mond, maar haar gedachten waren leeg dus er viel ook niks te zeggen. Ze fronste lichtjes en sloot haar mond weer. Ze keek Tomari aan, met ogen die langzaam aan hun verdriet lieten zien, langzaam verkleinden haar ogen, liepen de tranen over werd haar ademhaling zeer onregelmatig. Een hoge schorre stem. ‘Ik we-… ik wil… Hij… Lau-Laurens…’ Er kwamen niet echt woorden uit, het was meer nutteloos gestamel. Niet goed wetend wat ze moest, en oh god hopend dat Laurens haar niet zou zien, keek ze naar Tomari. Heel langzaam keek ze naar beneden, langs hem heen strompelend. Ze wist niet of hij haar zou volgen of niet, dat moest hij zelf maar weten. Haar bevende handen gleden even langs zijn mouw, wat hij zóú kunnen opvatten als een hint om haar te volgen. Eenmaal aan de rand van de menigte liet ze zich met een zachte bons tegen een boom aanvallen, en snikte ze zachtjes. ‘Terugkomen? Naar mij?’ Ze schudde haar hoofd en haalde langzaam en beverig adem. ‘Hij is nooit van mij, of ook maar echt bíj mij geweest.’ Ze keek hem verdrietig aan en maakte zich klein, haar schouders optrekkend en haar hoofd intrekkend. Ze sloot haar ogen en probeerde haar ademhaling te kalmeren, terwijl de stroom tranen eindeloos bleef vloeien. Ze voelde zich stom, natuurlijk kon ze niet tippen aan de Vrouwe van de Lucht. Ze kwam niet eens in de buurt. Maar hoe had ze moeten weten dat Laurens dat zou willen? Hoe had ze ooit kunnen raden dat Laurens slechts perfectie zocht, en geen écht meisje? De meeste jongens waren wel iets meer down-to-earth dan dat.

Daar was het moment, het moment waar hij alleen over had durfen dromen maar in de werkelijk nooit écht op gerekend had. Haar hoofd draaide, haar ogen volgde, hun blikken kruisten. Een krampachtig geluidje kwam van zijn kant, zijn hart stond stil. Pas toen Neara de eerste stap zetten kwam het weer tot leven. Maar niet op een normale manier, van een rustig begin terug naar zijn oorspronkelijke ritme. Met een geweldadige boemboem [mhwuhahah :')] sprong het tegen zijn ribben, om vervoglens op een explosieve manier tekeer te gaan. Onregelmatig, geen enkel ritme dat meer terug te vinden was in het hamerende orgaan. Alsof het terplekke besloten had het lichaam te verlaten maar geen andere uitweg zag dan de ribben voorzijn neus te verpulveren en te breken om zo een weg naar buiten te banen. Zijn kaken op elkaar geklemd, wat ervoor zorgde dat de lucht sissend tussen zijn tanden doorgleed; gierend opweg naar zijn longen. Voor de rest was er vanaf de buitenkant niks te zien. Behalve als je hem in de ogen aankeek, zijn pupillen; vreselijk wijd. Hij slikte, slikte nogmaals, zijn verrekte keel was zo schraal als maar kon. Maar deze hypere reactie - zo'n reactie waarbij er in één kick ontzettend veel adrenaline in je lichaam gepompt wordt, alles op de kop zet en een ontiegelijk groot verlangen omhoog trekt wat héél je lichaam vult waardoor je het nauwelijks meer onder controle had - duurde niet te lang. Binnen de korste keren nam zijn diepgewortelde oeroude mannelijke instinct het over. Zijn hoofd, óvervol, maar helder. Ontzettend druk, maar tegelijkertijd geördend. Zijn verlangen gromde binnen in, maar werd getemd door zijn verstand. Een kalm masker gleed over zijn gezicht, alleen zijn ogen lukte het niet de opwinding en het verlangen te verdoezelen. Hier bleef het zichtbaar. Alleen dit verraadde het. Voor de rest: Zijn schouders gerecht, die mooi uitkwamen in zijn pak. Zijn mondhoeken omgekruld in een bedeesd glimlachje, die netjes overkwam. Totdat de éne mondhoek verder om krulde in een scheve glimlach; charmant. Hij bleef staan, draaide zijn hoofd niet, maar volgde met zijn blik Neara die hem ook strak bleef aankijken in de ogen. Haar ogen, zacht glimmend in de avond, riepen continu dat zelfde verlangen weer op. De spanning in zijn schouders was zichtbaar zodra Neara zó dichtbij langs hem liep dat hij zijn hand had kunnen uitsteken om de stof van haar jurk te kunnen strelen. Eenmaal voorbij gelopen draaide hij om, zijn blik nog steeds op haar gericht. Nu haar achterhoofd waarvandaan haar haren zacht golvend neer vielen rond haar heen. Zijn tong bevochtigde zijn lippen, hij slikte nogmaals en kwam toen zonder nog ook maar íéts te zeggen tegen Eph in beweging. Hij liep bij Ephony vandaan, recht naar Neara toe. De rest om hen heen deed er niet toe, drong niet door. Neara had haar blik afgewend, stond aan een tafeltje uit het zicht van de rest. Des te beter, dacht zijn bewustzijn onwillekeurig. Zonder iets te zeggen schoof hij aan de leuntafel, verscheen zo in haar zicht maar behield een nette afstand die getolereerd werd tussen mensen die elkaar nog niet kende En gelijk overviel hem het gevoel alsof hij thuis was, een gevoel wat zo onverwacht kwam dat het hem onbewust enigszins deed ontspannen. Neara bezat zo'n overweldigende aanwezige aura van Puffoon dat het zelfs bij hem doordrong terwijl hij er geen eens op lette. Hij keek haar aan, recht in de ogen, terwijl zijn hart ongecontroleerd door ging. Voor een moment zakte zijn blik omlaag, sloeg hem weer op, alsof hij haar gehele plaatje bekeek. Opnieuw krulde zijn éne mondhoek omhoog, terug in de scheve maar charmante glimlach die onbewust ook ontzettend sexy stond. Zijn instinct wees hem de weg, deed het werk, hij liet het gaan. Hij stak zijn hand uit pardon ik doe wát?! en pakte hiermee die vanhaar vast. Haar vingers voelden koel aan, licht van gewicht maar ook aangenaam. Een rilling gleed door hem heen, zo één die je alleen voelt alsof hij er niet écht is. Een siddering, een verlangen. Hij haalde haar hand omhoog, legde hier vlinderlicht zijn lippen tegen aan en kuste het. ‘Ik wilde u vragen om een dans,’ Hij sloeg zijn blik weer op, zijn lichte grijze ogen schitterend in het licht. Neara was ongeveer van dezelfde lengte. Lang voor een vrouw, slank, mooi, geweldig, betoverend, haar figuur.. Terug naar de werkelijkheid. ‘Eéntje maar,’ Zijn toon zo onschuldig, alsof hij er verder geen verderre bedoeling mee had. Hij hád er ook geen verderre bedoelingen mee. Hoe hard hij daar eigenlijk ook omwenste, zijn verstand riep die dromen tot halt. Dansen, hier bleef het bij. Eén dans. Dat was alles wat hij wilde.
Mijn god, ik ben in vorm vandaag >=D

Tomari liep rustig achter de trieste Myst aan en hoorde haar ontroostbare woorden aan terwijl ze haar verdriet probeerde in te dammen. Tomari wist echter al dat de pijn in haar hart niet door hem genezen of ook maar verzacht kon worden, op dit punt was de enige die dat kon Laurens, maar die kon haar pijn op dit moment niet eens zien, laat staan waarom ze die had. Tomari dacht na en besloot dat de enige kans op afsluiting voor Myst een directe confrontatie was, maar hiervoor moest hij eerst Laurens dwingen om in te zien wat de realiteit was. Zonder nog een woord gaf hij Myst een zakdoek en draaide zich om waarna hij zijn blik over de menigte liet gaan op zoek naar Laurens. Zijn blik stopte echter bij Lynn, Tomari zag dat er iets aan de hand was, maar kon van die afstand liet zien wat. Tomari snelde zich naar haar toe door de menigte heen, telkens excuses prefelend wanneer hij tegen iemand aan stootte, maar hij stopte niet. Toen Tomari door de menigte heen was gebroken en dichtbij genoeg was om te zien wat er aan de hand was stokte zijn hart even in zijn keel. Tomari voelde een stekende pijn van haar af komen en zag toen hij beter keek bloed op de tafel vlak bij haar en op de grond naast haar, hij zag dat ze moeite deed om zich omhoog te houden en zag dat ze op blote voeten liep hoewel ze die achter haar jurk probeerde te verbergen. Tomari liep bezorgt dichter naar haar toe, nu zeker wetend dat er iets mis was. Hij bleef haar bezorgt aankijken en slikte zijn angst een moment in "Gaat het wel? Wat is er aan de hand?" vroeg Tomari, bezorgt maar half bang voor het antwoord wachtte hij af tot Lynn zou reageren terwijl hij de kwestie met Laurens voor het moment naar de tweede schoof op zijn lijstje van prioriteiten

~zo Laurens, je bent behoorlijk op dreef, zo krijg ik ook eens een beetje inspiratie~

Lynn voelde een ontzettende pijn door haar voet heen schieten, telkens als ze er ook maar heel even op stond. Ze hoopte heel hard dat Tomari het niet in de gaten had. Een stem deed haar opkijken. Er waren een hele boel stemmen. Lynn greep naar haar hoofd met haar hand, die meteen roodkleurde. Een bezorgde stem trok haar aandacht. Lynn keek omhoog. Het bloed glinsterde op haar hoofd en er verzamelde zich donkere vlekken rond haar ogen. Ze keek Tomari aan met tranen in haar ogen. 'Tomari, ik denk dat mijn voet gebroken is,' zei ze tegen Tomari. Ze verplaatste haar gewicht volop de tafel. Het bloed sijpelde langzaam van haar hoofd op de grond af en ook van de tafel af. Ze glimlachte even spijtig naar Tomari. 'Ik denk dat je iemand anders ten dans moet vragen, of je moet me mee sleuren,' zei ze. Haar voet deed ongelooflijk veel pijn. Ze kreunde en hield een hand tegen haar hoofd. Nu sijpelde ook bloed vanaf haar hand op de grond. 'Lieverd, bekommer je niet om mij, het gaat wel,' loog Lynn. Ze voelde zich misselijk en er dansten allemaal donkere vlekken rond haar ogen.

Luchtig, zonder enige aandacht op zich te trekken bleef ze bij de tafel staan. Af en toe bracht ze het glas naar haar lippen, liet haar kalme blik over het gehele gebeuren gaan. Haar gedachtes waren al lang niet meer bij de jongen geweest, waren ver weg in ongaanbare plaatsen voor andere. Haar lichaam werd bestreken door de onvoelbare wind toen de jongen plots besloten had dichterbij te komen, en hij plots bij haar stond. Langzaam gleden haar zilverkleurige ogen naar die van hem, waarbij de jongen haar direct bijna aanstaarde. De eeuwige glimlach op haar lippen kreeg iets vriendelijks en verwelkomends. Bij de scheve glimlach beantwoorde ze deze automatisch met een warmere blik. Afwachtend bleef ze hem aankijken, was benieuwd naar wat een tiener in haar aanwezigheid op zo'n moment wilde. Een kind, dat was hij in haar ogen []. Haar glad ging automatisch naar beneden, werd nu op de tafel gezet waarbij ze het steeltje nog steeds vast hield. In het zelfde moment werd haar lege hand gepakt, hield ze haar slanke hand losjes in die van hem terwijl ze hem met een wat vragende blik en een warme glimlach aankeek. De oude gebruiken, in haar ogen niets beters dan dat. Opvolgend op zijn handelingen had ze deze vraag wel verwacht, maar alsnog leken haar mondhoeken verder omhoog te kruipen. 'Je weet tenminste hoe je een vrouw doet opfleuren en moet behandelen,' sprak ze met een flueel zachte stem. 'Daarbij zou ik onmogelijk die vraag kunnen afslaan,' vervolgde ze als antwoord op zijn vraag. Een ongescheven regel dat je nooit een dansvraag mocht afslaan, zeker niet als je in de tijd van Neara was opgegroeid. De warme blik was vanzelf gekomen zodra het mannelijk geslacht zijn aandacht op haar had gevestigd. Met die zelfde glimlach liep ze met de jongen mee, wist niet eens zijn naam, waarna ze de dansvloer op liep. Elegant, soepeltjes draaide ze haar lichaam naar hem toe waarna ze al even soepel en geoefend zichzelf in de houding zette. 'De man lijdt. Toon me je kunsten maar,' glimlachte ze bijna plagend naar de jongen, misschien spelend met zijn gevoelens.