(Mijn oprechte excuses, maar ik heb gedaan dat de muziek al draait anders duurt het véél te lang en houdt het het topic onnodig lang op. Het was al niet de bedoeling dat het Halloween wekenlang zou duren)

Voldaan liet Savador zijn armen zakken, maar bleef wel in dezelfde houding en met dezelfde hooghartige glimlach naar Ephony gericht staan toen ze zelf ook besefte dat de muziek nog helemaal niet draaide en haar teleurstelling amusatie bij hem opleverde. De geamuseerde uitdrukking trok wat weg van zijn gelaat bij haar eisende woorden. Zijn mondhoeken zakten langzaam maar zeker naar beneden, en ook zijn te zelfverzekerde houding verdween als sneeuw voor de zon. Het was duidelijk aan hem te zien dat hij dit alles behalve leuk vond. Met een klagelijke zucht keek hij op haar neer toen ze om zijn keuze vroeg, zijn goudkleurige slangachtige ogen schoten even snel richting het podium. Diva merkte hij daarbij nog niet op. Hij liet zich er maar in meeslepen. Had hij een andere keus? Savador liet zijn blik even verdwaasd langs de menigte glijden toen de sfeer plotseling opgevuld werd met muziek. Tussen zijn wenkbrauwen vormde zich een lichte frons en hij bracht een klein gekreun van ergernis uit, te zacht om het te kunnen horen nu de muziek alles overstemde. Hij moest nu wel. Zijn blik gleed langzaam terug naar de grijsblauwe ogen van Ephony. Ondanks de grote tegenzin die hij in zijn borst voelde opborrelen, krulden zijn beide mondhoeken om tot een zuinig glimlachje. Voorzichtig - rekening houdend met zijn broze rug - boog hij wat voorover, een hand plechtig tegen zijn borst. Met zijn vrije hand pakte hij Ephony's hand beet en drukte er zacht een kus op. 'Mag ik deze dans van u?' vroeg hij zacht, waarna hij zijn pleegdochter tussen zijn donkere sluike lokken door grijnzend aankeek.

Een kinderlijk glimlachje was te zien op Ephony's gezicht toen de muziek na haar vraag op leek te doemen. De uitdrukking op Savadors gezicht maakte haar triomfantelijke houding alleen nog maar sterker, deed haar mondhoeken nog verder omhoog krullen en hem met twinkelende ogen aankijken. Toen Savador in beweging kwam was de vlaag van verbazing even op haar gezicht te zien. Zijn handelingen had ze niet verwacht, zeker niet dat hij haar hand pakte. Haar mondhoeken waren gezakt, haar mond wat open uit verbazing die ook te zien was in haar ogen. Bij het zien van zijn grijnzende blik verdween dit, kwam de vrolijkheid weer voor in de plaats en maakte ze een kleine reverence met een toepasselijk hoofdknikje. 'U wel, meneer,' beantwoorde ze zijn hoffelijke vraag met een onderdrukte grijns waarna ze in de danshouding ging staan. 'Laat me maar versteld staan,' grijnsde ze naar hem, doelend erop dat de man de leiding had. Daar zou Savador waarschijnlijk niet zo'n moeite mee hebben, maar ze vroeg zich af welke dansen hij kende, en of hij de geschikte dans op deze muziek kon vinden.

‘Wel zacht?’ Vroeg hij haar toen ze de laatste twee dingen van zijn rijtje algenkenmerken ontkende. Hij glimlachte vaagjes, wat een nutteloos gesprek was dit toch. Hij keek haar aan, afwachtend op een reactie. Begreep in eerste instantie niet waarom hij deze niet kreeg, totdat, ‘Wow,’ Klonk het zachtjes vanaf zijn kant. ‘Myst,’ Zei hij. ‘Jemig, je bent helemaal rood.’ Dacht hier niet bij na, en legde ook niet de link tussen zijn eigen opmerking en haar rode wangen. Hij boog zich naar haar toe, veegde haar haren weg om haar beter te kunnen zien. Oh wacht, ‘Heb je soms echt een geheim?’ Ging hij nu grijnzend en sarrend door. Hij haalde zijn hand weer terug, een vaag glimlachje bleef zichtbaar terwijl hij haar bekeek. ‘Staat wel schattig,’ Murmelde hij over haar blos. Hij vond het altijd wel schattig als meisjes bloosden, meestal deden ze dit om de stomste dingen. Zijn grijns ploepte terug, ‘Is dat je geheim?’ De vraag rolde eruit, iets wat niet de bedoeling was. Maar haar antwoord, of tenminste, het geen wat ze zei matchte zo mooi met zijn opmerking. ‘Ja ik zou zoiets ook geheim houden,’ Mompelde hij nog zachtjes in zichzelf. Waarom kon hij de dingen die hij dacht toch niet goed voor zichzelf houden? Erg.. lastig. Zijn grijns keerde terug, ‘Nee, dat geloof ik zo,’ beantwoorde hij de opmerking over Eph. Eph en breier, yeah right. ‘Wil je 't ook aan mij leren?’ Keerde zijn gezicht weer haar kant op. ‘Ené?’ Je zag duidelijk de verandering aan zijn gezicht, van normaal (alsnog wel vrolijk) naar über vrolijk. ‘Vreemd?’ Zei hij op z'n beschuldigende toon alsof ze net Ené keihard beledigt had. ‘Ené is een geweldig huisdier!’ Sprak hij haar dan ook tegen. ‘Heb je haar vleugels gezien? En die tanden? Ze is zo mooi,..’ Het laatste haast verzuchtend. Juist ja, laurens grootste liefde tot nu toe. Dieren. ‘Nou en,’ Wuifde hij met een slaphandje de bijnawoleterij van Ené weg. ‘Oja?’ Hij fronste lichtjes. Toen hij Ené had ontmoet was ze juist lekker irritant tegen Eph aan het doen, tot zover dat ze Eph had uitgelokt haar vleugels te tonen. Volgens hem was Eph daar op het moment niet zo blij mee.. ‘Hé!’ Myst verscheurde zijn gedachtenspinsel en deed hem er met een ruk uit op kijken toen ze zijn snoepje pikte. Zíjn snoepje. Voordat hij het doorhad ging Myst er al vandoor en verdwaasd kwam hij overeind. ‘Die is van míj! Pikkert!’ Riep hij haar na. Wat zei ze? Ging ze hem uitdagen? Als ze echt het snoepje had willen opeten, had ze dat laatste niet moeten zeggen o.o . Hij boog voorover, zakte iets door zijn knieën en uit het niets stoof er een enorme windvlaag achter hem op. Nog voordat de windvlaag al geheel weggewaaid was stormde hij al vooruit. Bij elke stap die hij zette, extra steun zoekend bij zijn eigen windsturing. Binnen de korste keren kwam hij al dichterbij. Vlak voor het moment dat hij Myst echt voorbij zal schieten draaide hij opeens 180 graden en stond met een ruk voor haar stil. Zijn haren en kleren gaven als enige nog aan dat hij zonet knoert (leuk woord :'D) hard gerend had door nog lichtjes mee te gaan in de windvlaag die, vergeleken met hem, nogal vertraagd er achteraan kwam. ‘Dus,’ Stond haast met zijn borstkas tégen haar aan. Hij boog zijn gezicht nog dichter bij, ‘Mijn snoepje?’ Mompelde hij zachtjes en dreigend. ‘Anders dans ik deze hele avond niet meer met je,’ Lichtjes krulde zijn mondhoeken nu om. ‘Jouw keuze,’ Hij haalde zijn hand omhoog, legde deze vlak neer en liet haar zo zelf beslissen :').

De windvlaag achter zich horend wist ze al dat de strijd in principe over was, maar ze rende toch door. Ze voelde de windvlaag langs zich komen, en voor ze ook maar met haar ogen kon knipperen, stond Laurens voor haar neus. Vlák voor haar neus. Myst haar ogen werden groot en ze begon half te hyperventileren. Niet van schrik, maar van Laurens' nabijheid. - It's not the pale mooooooon, that exites meeheeheee. It's just the nearness of youuuuhoouuuuuu-uuuu. - Haar hele lichaam was zich bewust van zijn nabijheid, het tintelde en haar maag draaide. Hij zei wel iets tegen haar, maar haar bloed bonsde zó hard in haar oren, dat ze het niet verstond. Ze zag in slow-motion zijn mondhoeken omkrullen, en glimlachte mee, onbewust. In haar hoofd kwam er een flinke rij met handelingen tevoorschijn die ze nu véél liever had gedaan dan glimlachen, maar ze wist dat het onmogelijk was. Wat zou hij wel niet van haar denken? Wat hem betreft waren ze slechts vrienden. Ze zag zijn hand bewegen, en snapte het gebaar. Langzaam, in zijn ogen blijven kijkend, tilde ze haar hand op, en hield het snoepje in een vuist boven zijn hand. Ik weet wel veel leukere dingen om te doen de hele avond hoor, Laurens. Dacht ze, hopend ooit de moed te vinden om ook maar woorden die een hónderdste van deze inhoud bevatten tegen hem te zeggen. Waarschijnlijk zou ze die moed nooit vinden, gezien Laurens nooit liet blijken haar leuker te vinden dan andere meisjes, andere vriendinnen. Haar hersenen werkten zich langzaam weer naar de volgende versnelling. Zich heel onzeker voelend, staarde ze naar zijn hand, niet de moed hebbend hem aan te kijken. 'Wíl je dan wel dat ik het snoepje aan je geef? Als ik het niet doe ben je de rest van de avond van me af...' Zei ze zachtjes, haar hand boven de zijne trillend. Haar blos keerde weer bijna even erg als eerst terug, en haar ogen werden iets droevig. Ze schoten terug naar Laurens' gezicht. Haar ogen spraken boekdelen. Maar hij zou het, Laurens kennende, toch niet zien. Hij zou hoogstens vragen of er iets was, en dan zou ze waarschijnlijk weer dichtslaan. En dan zouden ze terug naar het feest gaan, en dan zouden ze weer dansen zoals eerst en dan zou Myst wéér doen alsof ze zo tevreden was, hopend dat Laurens ook tevreden was. Doen alsof was niet zo moeilijk. Maar soms wilde ze ook gewoon haarzélf zijn. En hoe verliefder ze werd, hoe moeilijker ze dat begon te vinden. Haar hand nog steeds boven de zijne, nog steeds trillend, wendde ze haar blik niet uit zijn ogen. Ze wachtte nog steeds op antwoord.

Vanuit het diepe deel van het bos leek een sierlijke gedaante te zweven, haar passen amper zicht- of hoorbaar. Haar voeten naakt, geen takje dat eronder brak. De dunne en zachte stof van de jurk viel sierlijk langs haar lichaam, over haar heupen en golfde mee met elke stap. De grijszilveren ogen stonden zoals altijd kalm en beheerst, een serene rust die haar hele gestalte uitstraalde leek zelfs de stilte in het bos de rillingen te geven. Haar sneeuwwite haren viel gedeeltelijk over haar schouders. Neara's ogen vingen de lichtpuntjes in de verte op, deed haar dunne lippen even in een vage glimlach krullen. Haar passen vergrootte zich, versnelde zich hierbij automatisch zonder de beheersing te verliezen. Het Gala was toch iets wat ze niet kon missen, en daarbij ook een mooie gelegenheid om de verscheidene leerlingen te bekijken. Als ze geluk had, kon ze eindelijk meer van de andere Legendarische Magicans ontmoeten. Hierbij vroeg ze zich af of het nieuws van haar al buiten de grenzen van Puffoon was gekomen. Waarschijnlijk niet, dat zou bijna onmogelijk zijn. Haar vleugels waren ingeklapt, niet zichtbaar voor het blote oog. Buiten de lichtcirkel bleef ze staan, haar gedaante half in het duister gehuld naast het podium. De muziek schalde al over de verlichtte plek, ze zag verschijdene mensen zich op de dansvloer wagen. Een bijna geamuseerde trek leek in haar gezicht te verschijnen toen ze het gestalte van Savador zag, vergezeld door een blondharige meisje. De uitdrukkingen op hun gezicht vertelde dat dit alles behalve ongemakkelijk was, ze leken elkaar wel te mogen. Geruisloos sloeg ze haar armen over elkaar, bekeek het tafreel met een kleine glimlach. Ze zal zich wel laten verschijnen als de tijd er rijp voor was.

Spoiler:

Savador had breed geglimlacht, was genoodzaakt een binnensmonds gelach te onderdrukken bij het zien van Ephony's verdwaasde gezichtsuitdrukking. Ironisch als je je bedacht dat zíj degene was geweest die dit zo graag wilde. En in plaats van hijzelf stond zij nu met een mond vol tanden. De geamuseerde uitdrukking bleef aanwezig op zijn bleke gelaat toen de oude Ephony met al haar vrolijkheid weer leek terug te keren. De grijns werd breder toen hij er toestemming voor kreeg, hij ging wat dichter naar haar toe staan zonder zijn blik van haar af te scheuren en pakte haar beide handen beet. 'Zelfs als het niet had gemogen had ik het naar eigen wil toch gedaan als het me bezinde. Ik ben hier de baas,' blies hij weer eens hoog van de toren met een glad, bijna arrogant glimlachje. Ondertussen leidde hij Ephony's ene hand naar zijn schouder, en de andere liet hij in één van zijn handen glijden. Voorzichtig omsloot hij haar slanke vingers, legde zijn vrije hand tegen haar middel en keek haar toen weer grijnzend aan. Hij lachte even om haar woorden, boog zijn hoofd wat naar haar toe om haar van het volgende te verzekeren. 'Ik zal je eens versteld laten staan,' sprak hij zacht glunderend. Savador week weer wat achteruit met zijn gezicht, bleef met een afwachtende glimlach op Ephony neerstaren terwijl hij op het juiste moment wachtte. Zodra de muziek opwelmde sprong hij in door de eerste stappen van de dans te zetten, voorzichtig nog aangezien hij niet wist hoe bedreven Ephony hierin was.

Madeline had zich maar door Savador mee laten trekken en hem ook weer los gelaten toen Ephony hem mee de dansvloer op trok. Ze leunde met haar armen over elkaar geslagen tegen een boom terwijl ze naar Savador en Ephony keek die begonnen te dansen. Ze was zo in de ban van die twee dat ze Donovan amper opmerkte. Op het laatste moment zag ze hem pas. Meteen veerde ze op en liep op hem af. 'Ik had gezegd dat ik op tijd terug zou zijn. Sorry, ik ben te laat' verontschuldigde ze zich tegenover hem. Daarna liep ze weer naar het podium toe en pakte de microfoon die Donovan weg had gelegd. Ze keek of hij aanstond en liep even naar Ronove. 'Zet die muziek maar iets zachter dan gaan we beginnen' zei ze vriendelijk tegen hem. Ze stond op en wachtte tot de muziek iets zachter was voor ze ging staan en naar het midden van het podium liep. 'Als ik misschien de aandacht van iedereen zou mogen' begon ze kalm. Door de microfoon kwam haar stem boven alles uit. 'Allereerst ben ik blij dat hier zoveel mensen zijn. En voor degene die mij niet kennen. Ik ben Miss Madeline. Ik zal deze nacht de acts een beetje aan elkaar praten. Behalve leerlingacts is het ook gelukt om een paar Legendarische Magicans over te halen ook iets te doen. Maar ik heb voorlopig genoeg gepraat en ik wil onze eerste artieste niet langer met zenuwen laten zitten. Ze speelt zowel piano als harp en zingt maar vanavond zal ze het alleen bij piano en zang houden. Ze moet wel het spits afbijten maar ik denk niet dat ze daar veel problemen bij gaat ondervinden. Mag ik een verwelkomend applaus voor Diva Lenore' sprak Madeline waarna ze van het podium afging.

Donovan was weer achter Madeline aangelopen toen ze zelf terug liep naar het podium na zich te hebben verontschuldigd tegenover hem. Dat was ook voor het eerst. Sinds ze geen schoolhoofd meer was, was Madeline in Donovans ogen behoorlijk veranderd. Terwijl Madeline op het podium klom en de aandacht vroeg om t beginnen met de acts had Donovan al door dat Diva de eerste zou zijn van vanavond. Hij haalde de piano van de rem bij de wieltjes en duwde de vleugel verder het podium op waarna hij de wieltjes weer op de rem zette zodat de piano niet onverwacht weg zou rollen. Voor Diva had een een headset klaar gelegd. Hij pakte het ding bij de tafel bij Ronove vandaan en liep naar Diva toe. 'Niet schrikken hoor, ik ben het maar' glimlachte hij naar haar terwijl hij de headset voorzichtig onder haar haren goed vastmaakte en het doosje aan haar rok vast zette. 'Hij staat nu aan. Veel geluk' wenste hij haar nog toe waarna Donovan naar Ronove liep.

- I'm sorry, maar ik wil graag meedoen! XD -

Diamond zat nog steeds te zoeken tussen de bossen. Dat kreeg ze er nu van als ze net nieuw was. Ze keek naar een paar lichtjes. Hé... Moest het hier niet ergens zijn? Hier dichtbij? Diamond liep verder, haar jurk fladderend achter haar aan en haar vingers omklemt om de schoenen die ze erbij had. Het was een prachtige, zwarte jurk, met leuke zwarte naaldhakken, die ongelooflijk lang waren. Maar goed... Diamond kon erop lopen. Hoorde ze daar ergens een stem en muziek? Of niet? De muziek stopte en een stem schalde over de open plek. Diamond zette het op een rennen. Ze had roze, glitterende lipgloss op en haar haren waren zonder staartjes gekruld door een krultang. Ja... Diamond had veel over voor deze avond. Alhoewel ze nauwelijks wist of er wel iets leuks ging gebeuren, maar oké. Diamond hoorde uiteindelijk een hoop geroep, een soort aankondiging. Ze vond uiteindelijk iedereen die opgewekt naar een of ander podium zat te kijken en een jongen die voor iets zorgde bij een zwartharig meisje. Diamond zette zich tegen de tafel en keek rond. Ze ging iets dichterbij het podium staan en stond uiteindelijk naast de jongen die van te voren iets had geregeld met de muziek. Ze ging een eindje terug en zag uiteindelijk een daar dichtbij gelegen tafel. Diamond ging glimlachend luisteren.

Spoiler:

Sloom liep ze door het bos. Ze hield niet zo van muziek. Maar ach! Iedereen ging waarom zou zijn dan zielig alleen op school blijven? Ze had zich wel een beetje opgedoft maar ze hield daar nooit niet van. En ten slot had ze geen jurken. Een eindje verderop hoorde ze muziek. Ze maakt een radslag. Dit was toch best een leuk liedje. 'Was Kijito er maar dan was het een stuk gezelliger....' dacht ze. Langzam liep ze verder. Om niet op te vallen. Er waren nog niet veel mensen. Tenminste dat vond zij. Met een diepe zucht liep ze naar de tafels. Ze zag een meisje met bruine haren alleen aan een tafel zitten. ''Heey..kan ik erbij komen zitten?''vroeg ze. Ze had geen zin om alleen te zitten.

Na een tijdje hoorde ze iemand praten. Diamond keek opzij. Een meisje, iets jonger dan haar, schatte Diamond, vroeg of ze naast haar mocht zitten. Een lichte knik gaf het teken dat het mocht en ze klopte op een vrij plaatsje naast haar, aangezien je hier niet echt kon zitten, maar eerder kon staan. Ze glimlachte naar het meisje. Ze keek richting de jongen met zwarte haren en wachtte geduldig op het meisje, die een act ging doen met zingen. Diamond was wel benieuwd welke act het mooist zou zijn. Ze had wel iets gehoord over dat er acts zouden zijn, maar had geen idee welke. Ook had ze van dit evenement gehoord. Als zijzelf kon zingen, had zij zichzelf ook opgegeven, maar voor zoveel mensen vond ze dat nogal eng. Jammer... Ze had het graag gewild. Dan zou ze een liedje zingen en vervolgens alle angst onder ogen zien. Dromerig keek Diamond naar het podium. Ja... Als dat toch is zou kunnen. Zij... Diamond....

'Voor deze ene keer dan, omdat je moet leiden,' mopperde Ephony quasi beledigt op Savadors bijna arrogante woorden. Het was dat ze het van hem gewend was, anders had ze hem waarschijnlijk als reactie een stomp tegen zijn arm verkocht. Niet dat dat ooit in haar hoofd zou komen bij een andere leraar... maar dit was nou eenmaal eventjes anders. Bijna zenuwachtig liet ze Savador haar hand op zijn schouder leggen, voelde haar wangen een lichte kleur krijgen onder de plotselinge beseffing dat ze met Savador midden op de dansvloer stond en ze opeens de danspassen weer omhoog moest halen. Een indrukwekkende grijns sierde haar lippen weer bij Savador zachte woorden in haar oor, waarna ze zijn glunderende gezicht zag. 'Ik wacht,' beantwoorde ze hem met een al even mislukt arrogant toontje. Even wennend aan zijn houding, en kijkend in hoeverre hij leidde, ging Ephony mee in de dans. 'Kan soepeler,' grijnsde ze na een paar passen toen ze het weer doorhad, en soepeltjes meeging in zijn bewegingen. Nog tenminste iets goeds overgehouden aan de feestjes van haar vader. Soepetjes zwierde ze over de dansvloer, waarna plots de muziek zachter werd gezet en de stem van Madeline door de omgeving schalde. 'Dit wordt nog vervolgd,' sprak ze wat strengig, als teken dat de korte dans nog voortgezet zou worden zodra de acts opgehouden waren. Ze richtte haar aandacht op het podium bij het horen van Madelines woorden. 'Kan Diva dat allemaal?' klonk het verbrouwereerd uit haar mond voordat ze het doorhad. Was zij even blij dat ze het idee om met haar dwarsfluit op het podium te gaan staan weg geschoven had. Ze kon wel wat zingen, maar had het al veel te lang niet meer gedaan. Automatisch ging ze mee in het geklap, hoopvol uitkijkend naar wat er ging komen vanaf Diva's kant.

De uitdrukkingen op Savadors gezicht waren emoties die Neara verbaasde. Blijkbaar was hij niet bot, gemeen en onmenselijk tegen elk ademend wezen. Het blonde meisje leek zich zelf op haar gemakt te voelen bij hem. Toen een vrouwelijke stem door de omgeving schalde keek Neara op naar het podium, zag de vrouw die de bron was van de stem en luisterde. De acts kwamen, eerst de leerlingen. Zonder geheel in het licht te komen liep Neara geluidsloos om de lichtbundel heen. Af en toe was haar lichtblauwe jurk te zien in een wappering, waren haar contouren nog een beetje wazig. Maar mensen die haar kende zouden de kenmerken waarschijnlijk wel herkennen als ze haar bewegingen zouden opmerkingen in het halfduister. Toen ze achter het gezeldschap kwam, stond ze nog half in het duister, haar armen weer losjes rond haar middel geslagen en haar grijszilveren ogen op het podium gericht. Ze vroeg zic haf welke Legendarische Magicans iets zouden opvoeren, was benieuwd naar hun. Even gleed haar blik over Savador, waar ze nu een stuk achter stond aangezien hij nog midden op de dansvloer stond en ging door naar het meisje. Twee uitstralingen die niet bij elkaar pastte. Haar kalme blik ging door over de menigte, die zich al behoorlijk had uitgeweid. Maar weinige leerlingen waren bezig met iets, de meeste zaten aan de kant of stonden bij het eten en drinken. Ook zij klapte zachtjes toen Diva werd aangekondigt. Haar sneeuwwitte haar golfde als individuele schepsels, een paar lokken langs haar smalle gezicht en over haar schouders gedrappeerd. Al even rustig was haar blik weer op het podium gericht, haar gestalte half verschuild in het duister, haar blote voeten net niet zichtbaar onder de zoom van haar jurk.

Stil ging ze zitten. EVen later sprong ze op en rende naar het gebouw. Ondertussen dacht ze aan Kijito en Torak. Waar zouden ze zijn? Snel rende ze naar haar etage en trok de eerste de beste jurk aan die ze kon vinden in haar spullen. Yes! Ze had er een bij! En geen lelijke. Ze trok hem aan en schoot in een paar ballerina's. Snel rende ze terug. ''Sorry! Ik ben soms nogal hysterisch.....''ze trok een scheef gezicht...

Spoiler:

Diva wou eigenlijk naar Donovan lopen om hem te helpen met de piano maar ze zou hem enkel in de weg staan. Toen hij naar haar toe kwam op de headset vast te maken hield ze voorzichtig haar haren wat omhoog. Ze keek Donovan over haar schouder even aan en schonk hem een warme glimlach toen hij haar veel geluk wenste. Daarna sprong ze behendig het podium op en ging op de kruk achter de piano zitten. Haar slanke vingers gleden even langs de vertrouwde toetsen. Daarna ontspande ze zich en begon. Ze sprak eerst een paar woorden met lichtelijk accent in een oude taal. Daarna drukte haar vingers de toetsen en was er door het hele bos een onheilspellend geluid te horen. Daarna leken haar vingers wel over de toetsen te vliegen terwijl ze in diezelfde vreemde taal begon te zingen. Eigenlijk was het een spreuk die ze op melodieuze wijze zong. 'Koreassa, koivikossa, heleässa, heinikossa. Koreassa koivikossa heleässa heinikossa. Kotihinsa kumpainenki kahen rakahan välillä. Kotihinsa kumpainenki kahen rakahan välillä. Jo meistä ero tulevi poieslähtö lohtullinen. Jo meistä ero tulevi poieslähtö lohtullinen' zong ze met heldere stem. Na die spreuk verscheen er op uit podium, gecreëerd uit schaduwen, een man. Zijn postuur maar iets langer dan dat van Diva. Hij had een zilveren fluit bij zich en begon te spelen. Daarna zong Diva de spreuk opnieuw en verscheen er een tweede man, eveneens met een zilveren fluit en een fluitduet tussen de eerste en de tweede man begon. Daarna zong Diva het nog voor een derde keer al veranderde ze zonder dat anderen het zouden merken een klank in de spreuk waardoor de derde schaduw man zonder fluit verscheen. Hij nam het piano spel van Diva over en terwijl Diva voor de tweede keer vanaf Jo meistä begon te zingen danste ze nu sierlijk over het podium tussen de twee fluitisten in. Het was alsof ze het laatste stuk van het lied met z'n drieën tegen elkaar vochten in vorm van dans. Toen de laatste fluit klank weg stierf gingen alle drie de schaduwen in rook op en eindigde Diva met een sierlijke, elegante buiging. Toen ze weer omhoog kwam, nog lichtelijk na hijgend van de snelle danspassen zochten haar felblauwe ogen de goudkleurige irissen van Savador op.

( Vergeten de link van het liedje te plaatsen xD: https://www.youtube.com/watch?v=WJkuak4CpRg )

Savador liet een bijna lieve glimlach tonen bij Ephony's mopperende woorden. 'Ik voel me vereerd,' sprak hij zacht glimlachend, eveneens bedoeld in de trant van minder gemeende woorden. Gespeeld verbaasd trok hij zijn beide wenkbrauwen wat op toen hij de zenuwen kon opmerken aan haar minder zekere houding en de lichte verkleuring op haar wangen zodra hij haar handen naar de juiste posities leidde. 'Nu niet terugkrabbelen, want ik trek je zo weer uit je schulp. Jij was degene die dit graag wilde,' zei hij grijnzend, deels om haar te plagen. Moest ze hem maar niet als danspartner kiezen. Hij zette zijn handen daarna ook in de juiste positie en liet zijn blik quasi-ontzet weer naar boven glijden om Ephony's grijsblauwe ogen te herontmoeten bij haar arrogante toontje. 'Geduld,' wees hij haar er glimlachend op. Tijdens de eerste beginpasjes van de dans hield hij zijn blik gericht op haar gezicht, moest zacht lachen toen ze vond dat het soepeler kon. 'Ik ben een man op leeftijd met rugklachten en oude-mannen-kwaaltjes, bij Medusa. Laat me er even inkomen,' zei Savador grijnzend toen hij weer wat uitgelachen was. Het was niet dat hij iedere avond met een denkbeeldige danspartner door zijn kantoor zwierde. Hij trok alleen een pak en zwartglimmende gepoetste herenschoenen uit de kast en deed wat danspassen een aantal keer over voor hij de deur uitging wanneer het echt nodig was. Nu voelde hij zich hierin meester, ook al ging het vanuit zijn kant nog wat stroefjes, wanneer het met Diva zou zijn zou hij zich door haar elegantie, zelfs als ze de vogeltjesdans zouden doen, maar een ongeoefende beginneling voelen. Net op het moment dat hij voelde dat het dansen meer overging in soepelheid, waarbij hij mogelijke toeschouwers straal negeerde of gewoon niet opmerkte, verstomde de muziek en verbrak een zacht piepje van de microfoon vooraf de stilte. Savador eindigde de dans door zijn pas af te maken en bleef met Ephony in dezelfde houding staan terwijl hij op haar neerkeek. 'Wat jij wilt,' beantwoordde hij haar wat strenge woorden met een klein glimlachje. Hij draaide zijn lichaam half richting het podium toen Madeline iedereen door de microfoon even tot de orde riep om te luisteren. Gefascineerd, alleen al door haar uiterlijk daar helemaal alleen op het podium, keek hij toe en voelde zijn hart gestreeld worden. Op zijn gelaat lag een klein dromerig glimlachje. Pas halverwege Madeline's verwelkomingstoespraakje had hij door dat hij Ephony nog steeds vast had. 'Vergeef me,' verontschuldigde hij zich zacht. Maar in plaats van haar geheel los te laten, trok Savador haar met een onschuldige glimlach aan haar hand mee richting de tafel met drank. Voor zichzelf pakte hij een vol glas rode wijn, probeerde het in verband met zijn alcoholverslaving waar Ephony vanaf wist wat te verbergen door even met zijn rug naar haar toegekeerd te blijven staan, maar bedacht zich dat hij het niet de hele nacht voor haar verborgen kon houden. Hij richtte zich weer tot het podium toen de omschrijving van de eerste artiest hem bekend in de oren kwam. 'Ze kan nog veel meer,' reageerde hij voldaan op Ephony's vraag. Met een trotse blik nam hij een slok uit zijn glas toen Diva naar zijn verwachting werd aangekondigd, zette zijn glas daarna neer om stevig in zijn handen te klappen, luid en krachtig. Zijn uitdrukking daarbij strak en emotieloos, niemand moest het ook maar wagen zijn snoes om haar vele talenten te verafschuwen. De huid tussen zijn wenkbrauwen viel in een gebruikelijke norse frons bij het zien van Donovan die allereerst een pianovleugel het podium oprolde. Gelukkig zou het waarschijnlijk niet lang meer duren voor Diva op mocht. Met een wat pijnlijk gezicht drukte hij een hand tegen zijn rugholte, in de hoop de opnieuw opkomende steken te doen verzachten. Savador pakte zijn glas weer van de tafel en liet zich onder een zacht gekreun, waarbij hij zijn hand niet bij zijn rug weghaalde, langzaam en voorzichtig in een stoel zakken. Statig rechtop, met een been over de ander geslagen en zijn hand met wijnglas rustend op een armleuning, keek hij met een hand zijn kin ondersteunend afwachtend naar het podium. Hij bewonderde Diva graag, ook van een afstand, en hier had hij een mooi uitzicht op haar. Zijn mondhoeken krulden om tot een halve grijns toen ze niet gauw daarna het podium opkwam. Haar zang en haar talent op het gebied van instrumenten was oorstrelend, dat wist hij. Vannacht kon het geen verschil zijn. Zwijgend maar geboeid keek hij toe naar het schouwspel, volgde iedere beweging van haar slanke vingers over de pianotoetsen en de verschijningen van de mannen. Behalve prettig om naar te luisteren, ook weer mooi om naar te kijken. Als hij haar nog niet gekend had, zou hij op slag weer verliefd op haar zijn geworden toen ze de act compleet maakte met een sierlijke dans. Zodra het geëindigd was, schoof Savador zijn wijnglas aan de kant en stond al klappend uit zijn stoel op, opnieuw luid en met stevige bewegingen. Zijn goudkleurige ogen bleven strak maar met een blik van zwijgende liefde in haar felblauwe ogen staren zodra hun blikken elkaar kruisten.

Ze stond op. Het meisje was wel erg stil Nou ja...dan wachtte ze wel op Kijito en Torak. Stil liep ze door het bos weg van de lichten. Af en toe hoorde ze wat maar het deed haar niks. Ze was niet zo'n bang persoon. Stil ging ze tegen een grote boom zitten. Opeens hoorde ze voetstappen kraken op de doore bladeren op de grond. Wie was dat. Ze beet even op haar lip. Wie was dat? Nou ja. Die gene zal haar niet opmerken. Maar...ze had een sneeuwwit jurkje aan dus ze zal wel opvallen. Toch bleef ze zitten,als die gene haar niet kende zal hij of zij vast niet op haar afkomen. Ze hoopte dat het Torak was,of Kijito. Stil dacht ze aan haar vrienden. Niet wetend wie eraan kwam.

Kijito sloeg het feest van een afstandje gade. Ze hoorde er niet echt bij, maar het was mooi om het zo te zien. Ze was net een speler aan de zijkant van het spel, toekijkend maar zonder deelname. Er gebeurden allerlei dingen, allerlei emoties en gedachten vormden zich ongehoord in ieders hoofd. Kijito was blij dat haar blauwe jurkje niet zo opviel in het avondschemer. Ze wilde niet opvallen. Ze stond hier goed. Kijito kende hier ook niet zoveel mensen.. Sapphire en verder? Dan hield het alweer een eind op. Tomari nog. Waar Jadira was, dat wist ze niet. Torak had ze ook nog niet gezien. Little Faith was er ook niet. Misschien was ze niet gegaan? Roxas was er misschien ook wel, maar hem was ze nog niet tegen gekomen. Zachtjes liep Kijito wat verder naar achteren. Even zitten, tegen een boom ofzo. Dan kon ze nog steeds alles gade slaan. Kijito draaide zich om en keek om zich heen. Die boom, daar kon ze wel tegen zitten. Stil liep ze er naartoe. Slechts de dorre bladeren kraakten onder haar voeten. Even inspecteerde ze de ene kant van de boom. Een grote, oncomfortabele wortel kwam door de aarde heen. Daar ging ze niet op zitten. Onder dat soort wortels zat het altijd vol met pissebedden! Kijito liep om de boom heen, nog steeds stil. Wacht! Daar zat een figuurtje in een witte jurk.. wie was dat? Toen ze wat beter keek zag ze Jadira zitten. Stil ging ze naast haar zitten. 'Mooie jurk, Jadira!'

Met een hoop gekreun werd Torak wakker. Wolf sprong zenuwachtig heen en weer. Oh ja... Dat Halloween Gala. Waarom vandaag? Met een chagrijnige kop stond Torak op. Hij had geen smoking. Of wel soms? Smokings waren trouwens ook niet echt zijn ding. Nee, hij deed wel zijn jas van bont aan. Of iets anders. Toen zag hij tussen al zijn truien nog iets hangen. Hij pakte het tevoorschijn en kreunde daarmee harder. Hij had toch een smoking! Chagrijnig trok hij hem aan. Wolf keek ondertussen met een schuin hoofd naar zijn baasje, kwispelend om het feit dat Torak er toch probeerde te zijn. Torak glimlachte en even later draaide hij zich om. Hij liep weg en kwam de aula in. Oh nee... Ze waren vast al in het duistere bos. Torak liep naar buiten en baande zich even later een weg door het donkere bos. Een tak sloeg in zijn gezicht, maar Torak negeerde het. Wolf bleef vrolijk achter bij Yoza. Yoza...? Zou Jadira dan ook zijn gegaan? Bij het idee van Jadira in een jurk, klopte Torak's hart even sneller. Hij liep verder. Hij hoorde een paar stemmen. Iets wits viel hem op en ook de stem van Kijito. Torak's hart sloeg sneller. Als Kijito er was, moest Jadira er ook wel zijn. Steeds verder liep hij, totdat hij een goed beeld kon vormen van Jadira en Kijito. Een sneeuwwitte jurk droeg Jadira. Torak keek met grote ogen. 'Jadira... Wat zie je er prachtig uit!' zei hij en zijn glimlach met felwitte tanden kwam tevoorschijn. 'Jij hebt ook een mooie jurk, Kijito.'

Bij de woorden van Torak bloosde ze. ''Jullie zien er allebei mooi uit''. Ze knipoogde. Gelukkig Torak en Kijito waren er. Ze stond op en poetse haar jurkje af. Ze glimlachtte naar Torak. Wat zag hij er leuk uit in smoking. Ze pakte zijn hand en ging naast hem staan. Ze vond hem er leuk uitzien zo. Even bloosde ze. Ze hoopte dat hij haar ten dans vroeg. Ze vond hem echt leuk. Zachtjes kneep ze in zijn hand. Ze glimlachtte naar Kijito. ''Kom je?''. Ze zuchtte diep. Ze dacht alleen nog maar aan het Gala,Kijito en natuurlijk Torak......

Mizore stond nog in het bos naar het tafreel tussen Ephony en Savador te kijken. Zachtjes kon ze horen wat ze zeiden. Aan de rechter kant kwam nog iemand er bij gelopen ze kon aan het gezicht zien dat het Madeline was. Haar gezicht betrok wat bij het zien van Savadors gezicht toen hij Madeline zag. Mizore besloot het maar te laten zo als het nu ging. Het zou wel goed komen. Met een iets wat hinkende pas liep ze terug naar het gala. Haar ogen zochten de boom op waar ze al eerder tegen was gaan hangen. Bij de boom aangekomen ging er er voorzichtig met haar rug er tegen aan hangen. Haar hoofd boog ze wat naar bedenen waardoor haar haren wat voor haar gezicht kwamen te hangen. Haar linger been tilde ze wat op en zette ze haaks tegen de boom aan. Met haar linker hand pakte ze haar rechter elleboog vast en lied die zo hangen. De paarse ogen tuurden wat chagerijnig door haar lokken heen maar verzachte zich wat bij het zien dat Savador weer terug was, maar haar blik ging al weer snel terug bij het zien dat Savador en Ephony gingen dansen. Ze sloot haar ogen zodat ze het niet zag en consentreede zich op de muziek die weerklonk. Haar ogen bleven gesloten toen de muziek ophield en de stem van Madeline door het bos weerklonk. Ze hoorde wat geschuif en kort daarna piano gespeel met gezang. Ze deed haar ogen niet open en keek op niet op. Ze bleef in de zelfde houding staan en wachte af tot de avond voorbij zou zijn. Steeds minder begon ze te snappen waarom ze hier heen was gegaan. Veel mensen kende ze niet en daar was ze ook niet van plan om aan te werken.

Tomari sloeg stilletjes het Gala gade vanaf de randen van de open vlakte terwijl hij rustig wachtte op de acts waarna voor hem vast het echte feest kon beginnen. Hij wilde gewoon ontzettend graag dansen met Lynn, niet dat hij er verschrikkelijk goed in was, maar het was in elk geval leuk. Zwijgend keek hij achterom, Lynn zou met dat laatste kleine stukje toch niet verdwaald zijn? Hij keek weer naar het podium terwijl Miss Madeline de eerste act aankondigde, Diva, op piano met zang. De naam kwam hem niet bekend voor, maar het bleek een spectaculaire act met behoorlijk veel talent en magie te zijn. Tomari klapte dan ook luid terwijl hij zich af vroeg wat de rest van de avond voor acts zal brengen

Hij keek Myst aan en het duurde even voordat hij werkelijk haar woorden begreep. Gelijk verscheen er een frons en trok hij zijn hoofd terug, bij haar vandaan. ‘Myst, niet zo depressief gaan doen zeg. Jeetje,’ Langzaam ontspande zijn gezicht weer, hij keek haar aan en begreep haar blik niet. Ze keek haast triest, waarom was ze nu opeens zo verdrietig? Djiesus krijs (:']), meisjes konden soms zo ingewikkeld in elkaar zitten. ‘Ja, natúúrlijk wil ik nu dat je dat snoepje niet geeft.’ Een 't' en een zucht waren te horen waarbij hij zijn ogen rolden. ‘Ik probeerde het nog subtiel te brengen enzo.. maarja, als dat zo lastig is.’ Hij trok beide wenkbrauwen op een arrogante manier op om vervolgens weer in haar ogen te kijken. Hij hield het maar kort vol, een grijns ploepte weer terug. ‘Nee Myst, túúrlijk niet. Denk niet zo stom zeg. Ik dans de hele avond met je als het moet, alleen maar om dat domme idee uit je hoofd te krijgen.’ Spontaan zette hij een stap naar voren, legde zijn armen rond haar schouders en omhelsde haar. ‘Nou, weg met die depressiviteit, terug naar het feest.’ Hij wiebelde in hun omhelzing nog een beetje heen en weer :') you know what I mean, en nam vervolgens weer wat afstand. ‘Nou kom,’ Spoorde hij haar aan met een lichte glimlach op zijn lippen. Hij draaide zich om, wachtte op een moment op Myst tot dat ze weer naast hem liep en liep toen samen met haar verder. Halverwege hun tocht haalde hij loompjes zijn arm omhoog en legde deze rond haar schouders alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ‘Oh hé,’ Murmelde hij droogjes. ‘Ze zijn begonnen met de optredens enzoo,’ Halverwege Diva haar act kwamen zij aanstrompelen. Zo bijna achteraan het publiek bleven ze staan, zijn blik gericht op Diva die druk bezig was. Geboeid bleef hij kijken. Pas toen Diva met magische poefpafs te werk ging en mannen die aanvullend bijdroegen aan de act met hun muziek tevoorschijn haalde, was hij er helemaal aan gekluisterd. Pas bij het einde leek hij weer te ontwaken, haalde zijn arm rond Myst haar schouder vandaan en klapte enthousiast mee met een lichte glimlach op zijn lippen waarmee hij ook omkeek naar Myst, om haar reactie te peilen. Maar daar was het, iets waar hij totaal níét op voorbereid was en zijn hart haast deed stoppen. Zijn blik was net op Myst aangekomen toen het met een rúk weer terugschoot. Zijn hart stond stil, zijn ogen vergrootte zich, zijn handen verstijfde en bleven in de zelfde klap-positie hangen. Nee, dat kan niet. Met een gigantische sprong kwam zijn hart weer tot leven en raasde het tekeer. Blossen trokken op op zijn wangen, schitteringen van opwinding werden zichtbaar in zijn ogen. Golvend viel het haar langs haar lichaam. Zacht, zijde zacht, glanzend, levend, altijd bezig met de wind die, ondanks zo stil als het was, vol leven rond haar heen hing. Hij slikte, slikte opnieuw. Zijn keel was droog en schurend. En haar figuur. Geen beter figuur bestond als dat. Haar heupen, perfect geschapen door de goden daarboven, goddelijk passend in deze jurk. Hallucineerde hij? ‘Zo terug,’ Hij wrong zich door het publiek heen, steeds sneller, opzoek naar de blonde plukken die hij er zo tussen uit wist te vinden. Maar telkens keek hij ook om, zorgde ervoor dat hij zijn idol, of misschien wel zijn halucinatie, niet uit het oog verloor. ‘Eph!’ Siste hij hard, hij greep haar bij de elleboog en trok haar naar zich toe. Door zijn opwinding misschien net iets te ruw. ‘Eph, dit geloof je nooit!’ Hij had geen eens dóór dat ze bij Savador in de buurt was, hield hier nu helemaal geen rekening mee. ‘Eph, oh mijn god, ik pis in mijn broek. Ik meen het ik méén het gewoon.’ Hij wilde nog iets zeggen, maar wist niet was. In plaats van dat maakte hij maar een raar piepend en überspastisch geluidje wat er nogal fout uitkwam. ‘Eph kíjk, kijk’ Hij trok haar met zich mee. Pas na een tijdje lopen, weer door het publiek heen wringend, met een grote boog om háár heen lopend wist hij eruiteindelijkj voor te zorgen dat ze in hun zicht kwam. Op een aardig afstandje stonden ze schuin achter haar. Hij zuchtte diep, op een verzuchtende en tevreden manier. ‘Neara,’ Kwam eruit alsof hij nog nóóit zoiets adembenemends had gezien. Hij had nog steeds blossen op zijn wangen staan, zijn pupillen nog steeds lichtjes verwijdt.

Hoewel ze het jammer vond dat de muziek werd afgebroken, aangezien ze het eindelijk voor elkaar had Savador op de dansvloer te krijgen, maar keek vervolgens nieuwschierig naar het podium. Ze keek wat vragend op toen Savador zich verontschuldigte, en liep wat onhandig met hem mee toen hij haar vervolgens meetrok. Toen ze merkte welk doel hun weg had liep ze wat soepeler mee, had wel dorst gekregen door de afgelopen heissa die zich had afgespeeld. 'Hmm...' klonk het bedenkelijk hardop, waarna ze de fles rode wijn pakte en in haar ooghoeken zag hoe Savador onhandig zijn handelingen voor haar wilde verbergen. Glimlachend in zichzelf schonk ze haar glas in, draaide zich vervolgens om om de rest van de omgeving te overzien. Met diezelfde glimlach keek ze Savador even aan toen hij Diva preisde, waarna haar aandacht werd getrokken door Diva zelf op het podium. Het gehele optreden was goed in elkaar gezet, klonk prachtig en zag er formidabel uit. Even gleed haar blik opzij, zag de blik in Savador die nu was gaan zitten en glimlachte weer in zichzelf. Ook zij zette gauw haar glas weg om luid mee te klappen toen Diva haar optreden beëindigte, had een al even brede lach op haar lippen. Gewoon om het feit dat het er zo leuk uit had gezien. Ephony had niets van de aankomst van de nieuwe Vrouwe van de Lucht opgemerkt, had haar aandacht nog op het podium gevestigd zodra Laurens aan kwam hollen. Hierdoor schrok ze zich dood toen ze opeens een ruk aan haar elleboog voelde. Haar nu slangachtige ogen schoten naar Laurens, keken hem geschokt en vragend aan bij het zien van zijn gezicht. 'Lau, wat is er?' kwam het er panisch uit, aangestoken door de heftige emoties van Laurens. Al zou hij keihard gaan beginnen met huilen, waarschijnlijk zou het dan iets voor Ephony zijn om gelijk mee te gaan doen. Bij zijn woorden gleden haar ogen ongewild even naar beneden, schoten weer omhoog om hem met opgetrokken wenkbrauwen aan te kijken. Het gals in haar andere hand hield ze nog net vast, maar toen ze werd meegetrokken door Laurens kon ze zich nog net naar Savador richtte. 'Hier, wacht, alsjeblieft?' kwam het er gehaast uit, gaf het glas aan Savador als bedoeling dat hij er even over moest waken. 'Wat ís er allemaal?' reageerde ze weer panisch op hem terwijl ze tussen de verschillende leerlingen door werd getrokken. Ze waren wat uit de lichtbundel gelopen, stonden hierdoor half in het donker. Ze was bijna haar hak verloren in de wilde tocht tussen de mensen door, vond het wat irritant dat ze het podium nu niet meer kon zien. Pas toen hij weer en half dromerig de naam van de Vrouwe van de Lucht uitsprak werden haar ogen gericht op het gestalte van de vrouw. De rust en elegantie die ze uitstraalde was niets met wat ze in de boeken had gelezen. De sneeuwwitte haren van de vrouw lagen losjes verdeeld over haar rug en schouders, haar kalme blik naar voren gericht. Ephony vroeg zich af of ze al door had dat ze bekeken werd, had eigenlijk verder geen gedachte dan het staren naar de vrouw. 'Ze lijkt niet op jou tekening,' kwam het er droogjes uit, als enige reactie op de aanwezigheid van Neara. 'Ze is veel mooier,' kwam het er nog wat beledigender uit, als je keek naar wat ze al eerder had gezegt. 'Zou ze ons horen?' haar gefluister klonk meer als geforceerd hard praten, maar ze had niet door dat haar bedoeling niet echt als fluisteren eruit kwam.

Myst knipperde met haar ogen in een poging de tranen te stoppen, hoe Laurens ook zei dat ze niet zo moest doen. Toen hij zijn armen rond haar schouders legde leunde ze zachtjes op hem in, hopend zijn lieve bui niet te versturen. Ze strompelde wat onhandig achter hem aan, en toen hij zijn arm om haar schouders legde, glimlachde ze wat vaagjes, een lichtroze blos over haar wangen. Ze haalde eenmaal haar hand onder haar ogen door. Kom op, no tears. Toen ze eenmaal daar aankwamen, bekeek ze Diva, op het podium. Zo spelen kan ik wel, zo'n show geven niet. Ze zuchtte lichtjes en keek naar Laurens, juist op het moment dat hij haar kant op keek. Ze zocht naar zijn ogen, maar zijn hoofd was al in een ruk weggedraaid. Wat verward keek ze in de richting van zijn gezicht. Langzaam zag ze zijn blik veranderen, enenals zijn houding en zijn emoties. Fronsend keek ze in de richting, naar hetgeen dat hem zódanig onder de indruk liet zijn dat ze wel kon janken. Je-zús. Oh my god. Daarna werden haar gedachten stil, starend naar de Vrouw. 'Is dat-' Begon ze, maar Laurens was zodanig in gedachten dat hij haar niet hoorde. Toen ze hem hoorde zeggen dat hij zo terug zou zijn, scheurde ze haar ogen los van de vrouw en volgde zijn wegracende gestalte. Oh my god. Was weer het enige waar ze aan dacht. Laurens had naar deze vrouw gekeken alsof... alsof... hij een nerdje was die een cheerleader voorbij zag komen. Nee erger, een nerdje dat gezoend werd door de Homecoming-queen. En dan had hij alleen nog maar gekeken. Gekéken. Langzaam welde tranen op in haar ogen, terwijl ze verstijfd bleef staan, met trillende handen, midden in de menigte.

[Moest weg.]