Knappe Ephsols en jaloerse Mystiee only.

Myst liep langzaam over de trappen. Het was al laat, maar ze was nog veel te wakker om al te gaan slapen. Gezien het helemaal leeg was, liep ze rustig trede voor trede, en zong zachtjes voor zich uit. Ze hard een kort groen jurkje aan, die haar haar en ogen precies matchte. Ze keek naar de treden, en ging steeds langzamer lopen. Halverwege de trap ging ze in het, op het moment stille, trappenhuis zitten. Ze zong nog steeds wat voor zich uit, en bestudeerde aandachtig de nerven in het hout. Hoe ze elkaar vonden, zich vermengden en vervolgens weer splijtten, om op hun eentje weer verder te gaan. Het lijken net levenslijnen... Bedacht ze wat loompjes. Ze volgde de patronen met haar vingers. Na een tijdje stond ze op, op handen en voeten klauterend naar boven. Ze bekeek iedere trede nauwkeurig, goed bekijkend hoe alle lijnen liepen. - Wat heb ik toch een heerlijk droge char :') - Toen ze voorbij de vuur etage was, wist ze dat het nog maar één etage omhoog was voor ze bij lucht zou zijn. Langzaam aan kwamen haar hersenen weer op gang, en haar hart begon sneller te kloppen. Die ene naam bleef zich steeds in haar hoofd herhalen, die ogen haar aankijkend in haar gedachten. Ze bloosde lichtroze en klauterde op dezelfde manier verder, hopend zichzelf weer af te leiden met de nerven. Dit ging eerder zo makkelijk, maar nu ze eenmaal aan Láúrens dacht, niet meer. Too bad. Dacht haar geweten droogjes. Ze zuchtte kort en ging op de bovenste trede van de trap bij de luchtetage zitten. Ze was muisstil, hopend te horen wat er gebeurde op deze etage. Helaas hoorde ze niets. Ze schoof steeds ietsje dichterbij de deur, en toen ze toen nog steeds niks hoorde, plakte ze haar oor tegen de deur aan en krulde haar benen onder zich. Binnen hoorde ze wel wat gestommel, maar ze kon er niet goed uit opmaken wat er nou gebeurde daarbinnen. Uiteindelijk uit nieuwsgierigheid helemaal tegen de deur aangeplakt, sloot Myst haar ogen en fronste. Ze moest toch wel íéts kunnen onderscheiden, zo slecht kon ze toch niet luisteren? Ze dacht er geen moment over na wat mensen van haar zouden denken als ze haar zo zouden zien. Haar hart werd steeds sneller toen ze dichter bij de deur geluiden hoorde. Ze hoorde voetstappen. Voetstappen! Dacht ze verheugd. Niet beseffend dat die iemand misschien wel haar kant op kwam, probeerde ze zo mogelijk nóg dichter tegen de deur aan te kruipen, hopend meer te horen.

In de volle stilte van de bijna legen Lucht Etage zat Ephony weer eens achter een boek verscholen. Nog steeds dat zelfde, oude roman, geschreven in Oud Puffoons. Ze had ontzettend veel moeite met het weg te leggen, dat was ook wel duidelijk voor mensen die veel rond haar heen hingen. Zelfs Laurens werd af en toe kriegel zodra hij het mega dikke boek zag. Ze keek op toen ze achter een van de grootste ramen een vliegende gedaante zag. Er speelde een glimlach op haar lippen toen ze Ené herkende. Zachtjes sprong ze op, om de mensen boven niet te wekken en opende het grote raam. De blauwe draak, met de afmetingen van een paard klauterde half naar binnen waarna haar klauwen op de houten vloer tikte. 'Je weet dat het hier te klein is voor jou,' mopperde Ephony fluisterend maar liefkozend, waarbij ze de kop van de draak tussen haar handen nam en haar voorhoofd tegen de hare drukte. Zo stond ze even, leunend tegen het dier met gesloten ogen, genietend van het momentje samen. 'Als Laurens je ziet wordt hij weer gek, en een nachtrust is af en toe wel goed voor 'm,' grinnikte ze al even zachtjes, waarna ze de draai voorliep. Van de stoel af greep ze haar sjaal en sloeg deze losjes om. Om nou weer dat raam te openen zou alle warmte gelijk foetsie zijn. Zachtjes liep ze naar de deur, gevolgt door Ené en trok deze open. Verwijde ogen van verbazing bleven op Myst hangen, die als een opgerold katje bijna naar binnen viel. 'Myst?' klonk het verbaasd, alsof Ephony hardop moest concluderen dat het meisje daar zat. Achter Ephony's rug kwam de kop van Ené, keken de inktblauwe ogen van de draak op het groenharige meisje neer. 'Wat... Kom binnen,' haakte ze midden in haar vraag wat ze ingodsnaam in die positie hier deed af, en nodigte haar vrolijk binnen. 'Ené, hup, naar achter. Je moet hier maar even blijven,' sprak ze tegen de draak terwijl ze zich omdraaide en tegen de borst van Ené aandrukte. Koppig en mokkend ging de draak weer terug, liep demonstratief naar het haardvuur en ging ervoor liggen. Ephony wist nog net haar boek van de zwiepende staart te redden en keek droogjes naar het dier, dat nu de gehele openhaart afschermde met haar blauwe lichaam. Ephony draaide haar hoofd en keek Myst over haar schouder aan. 'Wel zachtjes doen, iedereen slaapt al,' glimlachte ze naar haar, waarna haar hand een verwelkomend gebaar maakte als teken dat Myst maar ergens neer moest ploffen.

Toen de deur opengetrokken werd, viel Myst in haar geheel de deur in. 'Oef.' Klonk er zachtjes, nogal cliché. Ze keek, nu bloedrood van schaamte even naar de benen van degene voor zich, maar zag dat het een meisje was. Toen ze met een verontschuldigend hoofd omhoog keek, herkende ze Ephony. Ze probeerde haar mond open te trekken om snel een verontschuldigende verklaring te geven, maar ze wist niks te zeggen, dus klapte ze hem maar weer dicht. Toen viel haar oog op iets gróóts wat achter Eph bewoog. 'Wa-' Ze wilde beginnen met vragen wat dat was, maar bedacht zich dat het onzin was, toen Ephony tegen het beest begon te praten. Snel gingen haar ogen weer naar Ephony, haar ietwat jaloers bekijkend. Waarom is ze zo verschrikkelijk aardig tegen me? Kan ze niet gewoon een bitch zijn zodat ik Laurens van haar weg kan houden? Ze zuchtte even. Nee, dan kiest hij hoogstwaarschijnlijk haar kant. Het moet maar. Met een iets minder rood hoofd door Eph der vriendelijkheid, kroop ze door het deurgat en duwde de deur, met een been dat nog achter haar uitgestoken lag, zachtjes dicht. 'Zal ik doen.' Mompelde Myst zachtjes. Ze keek verwonderd rond. Wat was het ánders dan de licht etage. Alles hier deed haar aan Laurens denken. Ze zuchtte... natuurlijk voorál de luchtigheid. Laurens was niet zo perceptief, maar daar moest ze maar mee leven. Ze krabbelde omhoog en liep naar een... sofa, kon je het denk ik wel noemen. Het zag er een beetje vreemd uit. Ze haalde haar schouders op en ging erop zitten. Ze bestudeerde nieuwsgierig de draak. Ze haalde even haar hand door haar haar, ze voelde zich een beetje ongemakkelijk. 'Als iedereen al slaapt, waarom jij dan niet?' Ze keek rond, kijkend waar de jongens en de meisjes sliepen. Het was behoorlijk leeg eigenlijk. Wat nou als Laurens wakker wordt... Ze kon het niet laten om daarover na te denken. Ze zag verschillende foto's en schilderijen aan de muur hangen, stuk voor stuk van mensen met vleugels. Ze wist dat dit kon met luchtmagie, maar vond het toch enigszins bizar. Ze liep langzaam langs het haardvuur, goed uitkijkend voor de draak. Ze ging voor een schilderij staan van een prachtige vrouw, eronder stond op een bordje: Vrouwe van Lucht, 1850 Poeh, wat een tijd geleden. Wie was het nu ook alweer... een of andere Airmid ofzo toch? Vroeg ze zich af. Een huivering ging langs haar rug, het was behoorlijk koud. Ze glimlachte naar Ephony. 'Zou ik iets warms te drinken mogen?' Ze keek nog steeds iets verontschuldigend, niet willend uit te leggen wat ze voor de deur had gedaan. Ze wreef in haar handen en vouwde vervolgens haar armen om haarzelf heen. Ze volgde Ephony's bewegingen, en ze vond het eigenlijk best wel een knap meisje. Haar tekort aan eigenwaarde speelde weer op. Daarom vind Laurens haar vast zo leuk. Mooi, lang, blond haar, prachtig figuur, helderblauwe ogen... niet zo simpel en saai als ik. Haar ogen ietsje droevig ging ze uiteindelijk maar weer op de sofa zitten, dicht bij het haardvuur, hopend warm te blijven.

Rustig legde Ephony haar boek weg op een veilig bijtafeltje, ver weg van Enés gevaarlijke gestalte voor breekbare en waardevolle dingen. Ené tilde even haar kop op, keek strak naar Myst toen hun blikken elkaar kruisde en bleef het meisje hierna ook nog aanstaren. 'Ené,' klonk het zachtjes vanuit het niets, waarna de inktblauwe ogen van de draak naar die van Ephony schoten. Ephony's blik stond voor een moment streng, alsof ze wilde zeggen dat de draak Myst niet zo onhartelijk aan moest staren. Voor een moment gaf de draak gehoor aan het standje, maar dat zou niet voor lang zijn. 'Dat is Airmid, Vrouwe van de Lucht de afgelopen honderde jaren,' glimlachte Ephony toen ze Myst naar het getekende schilderij zag kijken. 'Tuurlijk, warme chocolademelk?' grijnsde Ephony, waarna ze naar het apparaat liep [ geheel ontworpen door Laurens... *zucht* ] en voor hun beide wat warms inschonk. Zodra Ephony zich had omgedraaid ging de kop van Ené weer gluiperig langzaam omhoog, draaide ze draak deze richting Myst die was gaan zitten en keek haar strak aan. De draak was altijd een beetje wantrouwig naar nieuwe mensen, dat was duidelijk te zien. 'Ené, laat dat,' klonk het streng, waarbij Ephony haar hoofd niet had omgedraaid. Pas nu draaide ze zich om met twee mokken in haar hand, haar grijsblauwen ogen strak op de draak gericht die nu mokkend haar kop onder haar vleugel verborg en haar te lange staart om haar heen sloeg, hierbij Myst bijna voor haar hoofd zwiepend. 'Ze kan af en toe een mokkende oma imiteren,' verontschuldigte Ephony zich over de draak, waarna ze Myst het drinken aangaf. In de grote wegzakstoel waar ze in had zitten lezen ploft ze neer en blies in het kopje. 'Ik zat te lezen, en wilde het boek niet wegleggen. Morgen heb ik pas laat in de ochtend les, dus het kon wel,' beantwoorde ze Myst haar vraag waarom zij nog niet sliep. 'Is er iets?' vroeg ze verbaasd, waarbij haar hoofd wat omhoog kwam en ze Myst bezorgt aankeek toen ze de vage, droevige blik in haar ogen zag.

Toen Eph de draak een standje gaf giechelde ze even, en bekeek de draak nogmaals goed. Toen Eph zich omdraaide voelde ze ineens een windvlaag langs haar hoofd gaan en dook ineen. Ze keek om en zag nog net dat het de draak was geweest met haar staart. Ze fronste even, en giechelde daarna bij Eph der opmerking. Ze pakte het drinken aan en klemde het tussen haar benen, haar handen erboven warmend. Ze luisterde nieuwsgierig naar Eph der reden, en glimlachte toen ze het zei. 'Weet ik alles van. Ik ben dól op lezen.' Haar blik werd weer droevig en rustig staarde ze naar de rookwolkjes in die van de dampende mok choco afkwamen. Héééérlijk. Zucht... waarom is alles hier zo... lijkend op Laurens. Bij Eph der vraag keek ze op, knipperde een paar keer, proberend het te verbergen. Daarna staarde ze maar in het haardvuur. 'Neuh...', mompelde ze wat vaagjes als antwoord. Er was wel wat, maar ze voelde zich veel te stom om dat te vertellen. Voorál aan de beste vriendin van Laurens. Dát zou pas stom zijn. Haar schouders hingen en ze zong weer zachtjes voor zich uit, diep in gedachten verzonken. 'I just poured my heart out. There's bits of it on the floor. I take what's left of it and rinse it under cold water...' Het liedje zat al de hele dag in haar hoofd. Een typisch janknummer, maar daar hield ze nou eenmaal van. Ze zuchtte eventjes en slurpte toen langzaam aan de choco. Ze sloot haar ogen en genoot even van de héérlijke smaak. 'Lekker.' Mompelde ze, haar ogen even in Eph der richting schietend. Ze snoof er nog eens aan en dronk het toen in grote teugen op. 'Wat is dit voor draak?' Vroeg ze, hopend de aandacht van zichzelf af te leiden. Haar stem was niet zo opgewekt en snel als gewoonlijk, maar ze hoopte dat Eph het niet zou merken. Ze bekeek de draak goed, maar er bleef vooral hangen dat ze haar groot en een beetje... angstaanjagend vond, stiekem. Haar ogen dwaalden hierna wat voor haar uit, zoekend naar een onderwerp waar ze ongestoord naar kon staren. Ze zag een bol wol op de tafel liggen, en breinaalden. Haar ogen werden even groot. 'Ligt dat breigerei hier voor de sier? Of is er serieus iemand die kan breien hier?' Myst kon het ook wel, maar eigenlijk bakte ze er weinig van. Het enige wat ze kon breien waren sjaals, die waren lang, simpel en maar één richting op.

Langzaam gleed de vleugel onopmerkzaam van de kop van Ené af, waarna de inktblauwe ogen van de draak weer het gehele tafreel in de gaten hield. Ephony veerde zowat op, keek Myst met een uiterst enthousiaste blik aan. 'Jij ook?' merkte ze overvrolijk met een bijna piepend stemmetje op. 'Laurens kijkt me altijd chaggo aan als hij me weer met een boek ziet,' een grijns kwam op haar lippen waarna ze weer wat terugzakte. 'Fijn om iemand te kennen die er ook van houd,' glimlachte ze nu menend, haar blik op de mok in haar handen gericht. Kalmpjes bleef ze Myst vaag onderzoekend aankijken bij haar treurige blik. Na haar antwoord gleden haar ogen pas na een tijdje van haar af, bedachtzaam. Ze zou er waarschijnlijk niet over willen praten, en het was nou misschien net een verkeerd idee om er op door te vragen. Met een klein teugje genoot ze even van de warmte van haar drinken, zat ontspannen en opgekruld in de stoel toen Myst haar vraag de stilte verbrak. Meteen gleed Ephony's blik naar Ené toe. 'Ené stamt af van de bloedlijn van een van de beste Luchtdraken van Puffoon. Een eeuwenoude bloedlijn die alleen bij de beste en speciaalste fokkers wordt doorgefokt,' een trotste glimlach was op Ephony's lippen te zien. 'Ze heeft nog twee namen, lange versies maar daar zal ik je maar niet mee vervelen,' grijnsde ze nu naar Myst waarbij ze haar vrolijk aankeek. Ené had even haar blik op Ephony gericht zodra de draak doorhad dat er over haar gesproken werd, maar richtte daarna haar inktblauwe ogen weer op Myst. Haar ogen schoten door naar de tafel. 'Ik weet eigenlijk niet van wie ze zijn, denk niet van Laurens. Verder zijn we volgens mij de enige op deze etage. Ik weet niet of ik het kan... Kan jij het?' vroeg ze uiteindelijk grijnzend, waarna ze haar kopje neerzette en opsprong. Vluchtig liep ze naar de tafel, keek of iemand al een stukje werk had gedaan en of ze het konden gebruiken. Toen ze zag dat er nog niet aan gewerkt was nam ze het mee terug naar de bank, en plofte naast Myst neer. 'Hier,' grijnsde ze, als teken dat ze haar kunsten maar eens mocht vertonen.

Ze glimlachte even kort naar Ephony bij de opmerking over de namen, al was ze eigenlijk wel nieuwsgierig. Van Láúrens? Natúúrlijk niet. Even moest ze een giechel onderdrukken, maar er kwam toch een soort proest of hoest uit bei de naam Laurens. Er ontstond even een schittering in haar ogen, die ook snel weer verdween. Je mag hem niet wakkermaken! Ze klampte haar kaken op elkaar en luisterde naar Eph. Wat onhandig pakte ze de breinaalden aan. 'Laat me even denken.' Er verscheen een kleine frons van inspanning op haar gezicht. Na een tijdje had ze de touwtjes eromheen gewikkeld. 'Ehhh...', mompelde ze zachtjes, 'insteken, omslaan, doorhalen...', haar tong kwam even naar buiten en ze keek moeilijk, 'af laten gleiden. Tadáá!' Ze grijnsde even naar Eph, verheugd over haar overwinning. Daarna ging ze, nu ze zich het weer goed herinnerde, langzaam aan verder, maar al een stuk sneller dan net. 'Het is helemaal niet zo moeilijk, moet ik het jou ook leren?' Ze glimlachte naar Eph. Het meisje was zó vriendelijk, je kon haar moeilijk níét aardig vinden. Ze zette haar mok terug op tafel en overhandigde Eph de breinaalden. 'Kijk, zo doe je het...' Ze pakte Eph haar handen vast, handig de breinaalden bewegend. 'Zie je? Eerst steek je je naald ín de lus, dan draaide je hem eromheen, dan haalf je je lus weer door die lust die je er net omheen geslagen hebt heen, en dan...' Zei liet Eph der handen los, waardoor ze automatisch een stukje zakten en de lus van de naald afgleed. 'Laten afgleiden!' Zei ze vrolijk, net iets te hard. Zei keek even verschrikt door de zaal, maar niemand leek wakker te worden. De nieuwsgierigheid die ze al de hele tijd had onderdrukt kwam uiteindelijk toch opborrelen. 'Waar slapen hier eigenlijk de jongens en waar de meisjes?' Vroeg ze, nieuwsgierig naar Eph kijkend. Haar stem war weer zo opgewekt als normaal, na het hele breigedoe. Dat vond ze leuk, sjaals breien. Misschien kun je er ook wel een voor Laurens breien... voor als het koud wordt. Maarja misschien kan je hem ook wel op andere manieren warm houden... Haar gedachten dwaalden even af, maar al snel herinnerde ze zichzelf eraan dat ze met Éphony in een kamer zat en niet met Laurens. Ze sloot even haar ogen om tot rust te komen, en pakte toen haar kopje, stond op, en zette hem op het aanrecht. Ze wilde geen rotzooi maken die Eph en Laurens later weer op moesten ruimen.

Nieuwschierig had Ené haar kop opgetild en hield de twee mensenmeisjes in de gaten toen Myst begon met het voordoen van breien. Ephony's grijsblauwen ogen waren ten volle aandacht op haar handen gericht, haar ellebogen op haar knieën rustend, haar benen in kleermakerszit gevouwen en haar hoofd op haar handen laten steunend. 'Jaa,' verzuchtte ze bij Myst haar vraag of ze het Ephony ook moest leren, waarbij ze meteen haar rug rechte en beter naast haar ging zitten. Moeizaam keek ze mee naar de handelingen die Myst haar handen liet maken. Ze had niet eens gemerkt dat ze het laatste in haar enthousiasme nogal hard had gezegt, had volle concentratie nodig bij haar eigen 'breiwerk'. 'af laten glijden,' mompelde ze gespannen, haar wenkbrauwen wat gefronst. Ze ging zo in haar werk op dat ze in eerste instantie Myst haar vraag niet hoorde. 'Hè?' klonk het onintelligent waarna ze met moeite haar blik van haar werk af haalde, waardoor eerst haar hoofd naar Myst toedraaide en daarna pas haar blik meeging. 'Als je de trap op gaat heb je op de overloop twee grote deuren, rechts is de meisjeszaal en links is de jongenszaal,' beantwoorde ze myst haar vraag waarbij ze voordat ze begonnen was met spreken haar blik alweer op het verprutste breiwerk had gericht. 'Snap niet hoe je dat zo stevig krijgt,' mopperde ze zachtjes terwijl ze het kleine stukje omhoog hield dat schots en scheef en met gaatjes gemaakt was. Ze was haar eigen chocomel vergeten, merkte amper op dat Myst opstond om haar glas weg te zetten. Ené strekte haar nek, en wilde haar lippen om de bol wol sluiten. 'Enémarilda, waar denk je mee bezig te zijn,' klonk het streng, waarbij de inktblauwe ogen schichtig en onschuldig omhoog schoten naar de strengkijkende ogen van Ephony. Deze knikte een keertje als teken dat de draak weer terug op haar plaats moest kruipen, als ze hier nog wilde blijven. 'Myst,' kwam het er jammerig uit, waarna ze voor de tweede keer haar verprutste werk omhooghield. 'Hoe doe je dat zo netjes en strak?' jammerde ze verder, haar ogen bijna droevig op Myst gericht.

Toen Myst zich omdraaide en de draak in zo'n tekenfilm positie met haar mond nog net niet sloten om de bol wol had trok ze een wenkbrauw op en lachte met een mondhoek. Hoe zou dat smaken? Vast goor. Ah blèh. Al dat haar... Ze liep naar Eph toe die met een bijna droevige blik haar aankeek. Het was net een kind van vier dat niet kon touwtjespringen terwijl ál haar vriendinnetjes dat wel konden. - Er-vááááring. - Ze stak haar handen uit om het breiwerkje aan te pakken. 'Okee weet je wat, dit was een oefenrondje.' Ze schoof het hele gebeuren eraf en sloeg de eerste steek er niet omheen. 'Kijk, als je dat omslaan nou net zó strak doet dat je naald er maar nét doorheen kan...' Even werd het stil en met haar tong bij haar mondhoek naar buiten stekend, deed ze het werk. 'Zo er dan trek je hem er voorzichtig uit, en dan ga je verder met de volgende.' Ze gaf het geval weer aan Eph en ging ernaast zitten. 'Ik blijf er wel naast zitten, dan kan ik toezicht houden.' Ze knipoogte naar Eph en pakte stiekem Eph der choco. Die zit toch zó diep in dat breiwerk dat ze het niet merkt. Ze dronk er stilletjes van terwijl ze naar Ephony's handen keek, goed in de gaten houdend dat ze het strak genoeg deed. Na een tijdje dwaalden haar ogen af, richting de jongenszaal. Zou hij daar liggen? Ze zuchtte. Haar ogen werden weer droevig. Het zou hem toch niet boeien... Ze wist niet waarom, maar ze kon zichzelf er niet van overtuigen dat hij wél om haar gaf, al was het maar gewoon als vrienden. Ze moest het uiteindelijk aan zichzelf toegeven. Ze wás verliefd op Laurens. Stom, stom, stom. Hoe wil je zo'n oppervlakkig persoon nou ooit iets duidelijk maken? Had je niet iets makkelijkers kunnen kiezen? Maar ze wist zelf ook dat je niet kon kiezen op wie je verliefd werd. Ze schudde even met haar hoofd om het leeg te maken. Haar ogen gingen weer naar Eph. 'En wil het een beetje lukken? Het is al stukken beter dan je eerste breisel.' Ze glimlachte wat waterig naar het meisje, meer kon ze niet doen. Ze was echt niet van plan dit meisje alles te gaan vertellen, alleen als je verliefd was sloegen je hormonen af en toe op hol en kreeg je dit soort buien. Helaas.

Verslagen zuchtte Ephony diep, alsof ze net een proefwerk geheel naar de grond had gehaald - uchte, natuurkunde uche ;D - en liet Myst het 'breiwerk' uit haar handen nemen. Gespannen alsof haar leven ervanaf hing zat ze met haar neus zowat op Myst haar handen om geen beweging van haar te missen. Later nam ze het weer over van Myst, herhaalde in haar hoofd uitgebreid de stappen die ze had genomen. 'Ik heb toch liever de vijftien verschijnselen van luchtkwalen op een proefwerk dan dit,' jammerde ze wanhopig toen ze merkte dat het draadje telkens van haar breinaald afgleed. Ze knikte afwezig, merkte niet eens dat haar heilige chocomel werd afgetroggeld door Myst en ging ijverig door. 'Hee, het lukt,' kirde ze iets te hard en vrolijk toen ze een rijtje stevig af gekregen had. Enthousiast schoot haar hoofd heen en weer, haar blik op Myst richtend en weer terug laten gaan naar het breiwerk in haar handen. Terwijl haar handen ietsjes soepeler maar nog steeds houterig en onervaren doorgingen trok ze het puntje van haar tong weer terug naar binnen voordat ze begon te praten. 'Zeg Myst, vertel eens iets over jezelf. Ik ken je eigenlijk helemaal niet dát goed, en aangezien je een goede vriendin van Laurens bent ben ik nieuwschierig,' begon ze vrolijk waarbij ze haar blik even van haar handen aftrok en Myst al even vrolijk aankeek. 'En aangezien ik niet zo heel veel vriendinnen heb die ik regelmatig zie...' eindigte ze waarbij ze een overdreven pruillipje trok, Myst daarna grijnzend aankeek en weer haar aandacht op het breiwerk vestigde.

Ze glimlachte vrolijk naar Eph toen het schattige, kirrende geluid eruit kwam. Ze keek nog even tevreden naar Eph, tot Eph over Myst begon te praten. Haar mond vertrok meteen naar een grimas, en bij de naam Laurens sloot ze haar ogen. Toen ze haar ogen opendeed was Eph zo vrolijk aan het grijnzen dat Myst het maar opgaf en zuchtend haar schouders liet zakken. 'Maar bereid je maar vast voor, ik ben óérsaai. Ik... ben Mystralic Nuxian, ik kom van Nova. Ik heb vele hobby's, waaronder schrijven, pianospelen en dansen, ik eh... ben 15 jaar?' Ging ze vragend verder, niet zo goed wetend wat ze moest zeggen. 'Ik heb geen zielig tragisch verleden, ik werd gewoon moe van Nova en ben toen hierheen gekomen. Hier ken ik alleen Laurens en jou, ohja en nog iemand... Tomari ofzo...?' Ze vertrok even haar mond en probeerde wat te glimlachen, het zag er niet echt uit. 'Ik slaap heel alleenig op de licht-etage...' Ze trok een pruillip. Daarna werd haar gezicht kalm. 'En ik volg lessen, heb een hekel aan Savador, heb geen zin in huiswerk, en dwaal graag rond. Lekker standaard.' Dit was wel zo'n beetje alles wat ze over zichzelf ging vertellen, de diepzinnige dingen... nou ja misschien als Eph er heel specifiek naar vroeg. Héél misschien. Ze keek naar Eph, naar haar gezicht en haar lichte ogen. Waarom is zíj wel knap en ik niet? Ze keek naar haar handen en haar mondhoeken waren iets naar beneden getrokken. Haar handen trommelden langzaam op de bank, ze wist niet goed waar ze ze kwijt moest laten. 'En jij? Heb jij een boeiend leven?' Ze keek op naar Eph met een zwakke poging te glimlachen.

Een vrolijke glimlach speelde op haar gezicht toen Myst bijna zuchtend toegaf aan haar vraag en deze beantwoorde. Terwijl ze haar verhaal sprak gingen haar ogen af en toe geïntresseerd van haar werk af naar Myst haar gezicht, als teken dat ze luisterde. Een brede glimlach speelde op Ephony's lippen bij de laatste paar onderwerpen. 'Geweldig, muziek! Tomari ken ik ook, aardige jongen,' beantwoorde ze glimlachend Myst haar opsommingen. 'Bijna iedereen haat Savador,' glimlachte Ephony zwakjes. Ze was eraan gewend dat ze een van de weinige was die hem aardig vond. 'Ik kon vroeger een beetje de dwarsfluit bespelen, mijn moeder speeld het ook en heb het van haar geleerd. Ik weet eigenlijk niet of ik het nog kan, maar mijn moeder zegt altijd dat het zoiets als fietsen is. Je verleerd het nooit geheel,' glimlachte ze nu weer naar Myst, had haar gezicht weer naar haar toegedraaid. 'Nu ik het er over heb wil ik het wel weer eens proberen...' mompelde ze bedachtzaam. 'Zeg, zou je een keertje meewillen naar Puffoon om een goede dwarsfluit te kopen?' lachte ze nu enthousiast naar Myst, alsof haar gehele dwarsfluitidee niet net in haar hoofd was opgepopt. 'Het hoeft niet, als je het niet wilt. Ik wil alleen niet alleen gaan,' vervolgde ze daarna vluchtig. Vervolgens ging ze gauw verder met haar werk, houterig en onhandig verder op het punt waar ze gestopt was. 'Ach, mijn leven vóór SSA was niet zoveel boeiends. Opgegroeid in een liefdevol gezin met een zusje, vader en moeder. Eerst gewone scholen op Puffoon ondergaan. Uiteindelijk van mijn vader weggegroeid, ruzie gekregen. Daarvoor al ouders overgehaald de laatste twee jaar op SSA door te brengen. Ooh, ben nu zeventien. De nodige bijna dood ervaringen meegemaakt hier, vrienden gemaakt, een nieuw vaderpersoon in mijn leven gevonden. Je leven wordt vanzelf interessant hierzo,' glimlachte ze naar Myst. Ze had maar niet hardop gezegt dat Savador het nieuwe vaderpersoon was, anders kwam er nog iemand bij die dacht dat ze geheel geschift was. Laurens had het geaccepteerd, maar ze wist niet hoe sterk of zwak de band met Myst was.

Elodie leert meneer van Weeren jou geen grammatica? Ik speel. Jij speelt. Hij speelt. En mijn toetsenbord heeft polio dus er zouden best wel een letters kwijt kunnen zijn.

Myst hoorde haar opmerking over de dwarsfluit en glimlachte. 'Oh leuk! Dan kunnen we misschien wel samen spelen! Tuurlijk ga ik mee!' Ze lachte enthousiast. Luisterend naar Eph der woorden fronste ze uiteindelijk. 'Bijna-dood-ervaringen?' Vroeg ze, ietwat verbaasd. Ze keek naar het haardvuur, het knetterde vrolijk door. 'Mag ik nog een warme choco?' Vroeg ze met een klein, schuldig stemmetje. Ze liep naar de keuken en maakte er ook maar een voor Eph, gezien ze die van Eph opgedronken had. 'Ik weet niet hoe je dat bedoeld, maar mijn leven is niet veel interessanter geworden sinds ik hier ben hoor.' Ze vertrok haar mond en keek ging in kleermakerszit op de bank zitten, Eph haar choco overhandigend, haar eigen in haar schoot zettend en ernaar kijkend. 'Ik bedoel ik heb wel nieuwe vrienden, Laurens en jij natuurlijk.' Ze glimlachte even vriendelijk naar Ephony, om te laten blijken dat ze haar toch wel erg graag mocht. Daarna keek ze weer naar de damp van de choco, verdergaand met haar ontevredenheid. 'Maar... behalve nóg ergere leraren, en wat nieuwe vrienden, is er voor mij niks veranderd.' Voor jóú wel, maar helaas gaan jou veranderingen nooit synchroon met die van andere mensen. Vertelde haar geweten haar droogjes. Whatever. Dacht ze terug. Ze slurpte luidruchtig aan haar choco en keek een beetje... teleurgesteld. 'Ik had gehoopt dat als ik een nieuwe school op een andere planeet zou vinden, dat mijn leven dan in ieder geval iets interessanter zou worden. Dat ik nieuwe vriendinnen zou maken, nieuwe roddels, nieuwe feestjes, nieuwe jongens, nieuwe ervaringen...' Dat laaste er zachtjes achteraan mompelend.


[Beetje kortje post, excuses.]

>=D

Na een veels te vermoeide zucht gingen langzaam zijn ogen open. Het deken waar hij onder gelegen had lag half in de knoop met zijn benen en nog maar half over hem heen. Hij lag op zijn borst, zijn armen gespreid en aan beide kanten van zijn bed zijn handen slapjes over de rand hangend. Wáárom? Waarom moest hij nou weer wakker worden? Na een zachte kreun drukte hij zich met moeite overeind. Naast zijn bed grabbelde hij naar zijn badjas die over de stoel heen hing. De eerste drie keer waren mis, het was ook veels te donker hier. Nadat hij het stuk stof dan eindelijk beet had waggelde hij al richting de uitgang, zonder het ding eerst aan te doen. Nadat hij de deur had open getrokkken, deze piepte zachtjes in zijn scharnieren, begon hij pas moeite te doen voor zijn badjas. Zijn ogen knepen dicht naarmate het licht toenam, stapte half slaapdronken de trap af. Zijn badjas werkte niet mee, hoe werkte die verdomde en godvergeten stuk stof? Het had toch mauwen? Of wat? Niet door hebbend dat hij het ding op zijn kop hield probeerde hij tevergeefs het ding aan te krijgen. Zijn ogen nu helemaal dicht geknepen toen hij helemaal beneden aan kwam. Met een vermoeide ‘Tggg,’ Liet hij zijn badjas maar achter op de trap, stom ding. Hij had totaal niet door dat er andere levende zielen beneden waren, liep gewoon blindelings door naar de badkamer. Achteloos ging zijn hand een keer door zijn haren, deze nog warriger en totaal ontploft zat het als een groot mislukt vogelnest rond zijn hoofd. Met een ruk trok hij de badkamer deur achter zich dicht en waggelde door naar de wc's. Een korte stilte, vervolgens een straaltje, een wc dat zich doortrok en een deur die weer openging. Hij liep door naar de kraan en draaide deze open om zijn handen te wassen. Bedacht zich toen dat hij ook dorst had en deed een gegrabbel naar het glas dat op het randje stond. Mis. Gekets tegen de stenen muur, vervolgens gerinkel van glas dat neer kwam op de betegelde vloer en keihard maar kort gevloek vanaf zijn kant. Hij had het fut niet om het glas nu op te ruimen. In plaats van dat besloot hij maar met wc papier en een pen, die hij nog moest zoeken, een boodschap voor Eph op de badkamer deur te hangen als ze morgen ochtend er vroeger uit was dan hem. Schuifelend kwam hij weer uit de badkamer tevoorschijn. Zijn haar nog steeds ontploft en nog altijd ongegeneerd rondlopend enkel in zijn boxer. Hij schraapte een keer zachtjes zijn keel, strompelde door naar de keuken nog steeds halfverblind door het licht.

Nog steeds naar haar mok starend horden ze boven gestommel. Haar hart sprong op en ze keek omhoog, ze wist zéker dat het uit de jongensslaapkamer kwam. Na nog wat, ietwat lang durend, gestommel, kwam Laurens de kamer uit. Meteen vormde zich de standaard blos op Myst der gezicht. Toen ze zag dat Laurens slechts in een boxer naar beneden kwam begon haar hart sneller te kloppen. Wat was hij nou aan het doen met dat ding? Wat wás het eigenlijk? Maar al snel was haar aandacht afgeleid, en ze bekeek zijn halfnaakte lichaam. Van zijn mooie redelijk brede schouders, sleutelbenen en borst, tot zijn buik, boxer, waarbij haar kop nóg roder werd, en benen. Daarna viel haar pas zijn verfomfaaide kop op, die heel schattig was, en eigenlijk ook heel aantrekkelijk. Wakker worden naast... Dacht haar geweten droogjes. Ze bleef hem aanstaren, en tot haar verbazing liep hij hen gewoon voorbij. Ze trok één wenkbrauw op naar Ephony. 'What the...' Waarna ze weer stil was en luisterde naar de geluiden uit de badkamer. Bijna wilde ze van zenuwen in lachen uitbarsten, maar ze kon nog net haar mond houden. Ze vond dit moment té zonde om gewoon te laten schieten. Toen het gevloek te horen was werden haar ogen even groot, waarna ze stilletjes grinnikte. Toen hij weer naar buiten kwam sloeg ze haar hand voor haar mond om niet in lachen uit te barstten om zijn, nu ook ietwat geïrriteerd lijkende, vertoning. Toen hij eenmaal in de keuken stond hield ze het niet meer. Ze moest hoesten en dat was nou de perfecte aanleiding om, tot haar spijt, haar in lachen te laten uitbarsten. De lach galmde hard door de, nu iets minder verlaten, kamer, en eindige met een soort giechelend gehik, héél charmant. Daarna keek ze met schuldbewuste ogen naar Laurens. 'Oeps.' Kwam er schor en onhoorbaar uit. Ze schraapte haar keel en keek naar de grond. 'Hoi?' Haar lippen bleven trillen van het ingehouden lachen.

[ POEP JOU DONNA! Vanavond mag je niet meer mee naar Volle Maan... jou warme chocomel is van mij >:] En wacht jij eens op mij... *kijkt streng*]
Ooh, en mijn msn doet maf... Gehele Microsoft mag de pot op op dit moment *grom*

'Oke, moeten we even kijken wanneer wet tijd hebben,' grijnsde Ephony, toen Myst vertelde dat ze best mee wilde gaan. Een duidelijk tevreden uitdrukking op haar gezicht toen ze zich weer naar haar werk draaide. Ze knikte waarbij er een instemmend 'hmhmm' geluid uit haar keel kwam. 'In het duistere bos,' vervulde ze verder, hopend dat Myst het verhaal wat ze ook op weg naar het Halloween gala had verteld zich weer zou herinneren. Ze had niet zo heel veel zin om weer te vertellen, gewoon omdat alles niet zo fijn was. Ze knikte afwezig naar Myst op haar vraag, waarna ze snel verder ging met haar breiwerkje. 'Geloof me, dat komt vanzelf,' grijnsde ze naar Myst om haar gerust te stellen. Laurens gestommel kwam pas in haar gedachtes op het moment dat hij de trap af kwam. 'Trek eens wat aan,' sprak ze kalmpjes tegen hem, zonder haar blik een moment van haar handen af te richten. 'Die is nog in dromenland,' beantwoorde ze Myst haar halfuitgesproken woorden kalm, als indirect teken dat ze dit al gewend was van die gozer. Bij het gevloek dat gevolgd had na het vallende geluid legde Eph met een diepe zucht haar werk naast zich op de bank, keek op toen Laurens stommelend terug kwam lopen en hun nog steeds niet zag zitten. Myst haar proestbui deed haar mondhoeken ook omhoog krullen, hoewel haar wenkbrauwen opgetild waren en ze Laurens geamuseerd nakeek. 'Ik denk dat ik hem maar even ga wakkerschudden,' grijnsde ze naar Myst, stond op en glipte naar de badkamer. Zorgend dat ze niet in de scherven stapte pakte ze een ander glas en vulde deze voor de helft met water. Nonchalant met het glas duidelijk in haar handen voor Myst liep ze uit de badkamer de keuken binnen. 'Goedenavond slaapkop,' sprak ze jolig toen ze achter Laurens stond, en goot het water zonder aarzelen over zijn hoofd. 'Het is misschien een idee om wat aan te trekken als er twee meiden in de woonkamer zitten,' grijnsde ze waarna ze hem een bemoeigend schouderklopje gaf en weer terug liep. 'Warme chocolade melk staat hier,' riep ze hem nog na waarna ze op de bank plofte. 'Dus... wat gaan we ervan maken?' grijnsde ze naar Myst alsof er niets was gebeurd, doelend op het stukje breiwerk wat ze weer had opgepakt.

Hij wreef net met zijn handen over zijn gezicht, trachtend de dufheid die rondspookte in zijn kop deze er uit te kunnen wrijven. Schokkerig schoten zijn schouders opeens iets op toen er uit het niets een lach de kamer vulde. Verward draaide hij zijn hoofd om, deze lach herkende hij niet. Nu pas zag hij Myst zitten, en zelfs toen hij haar zag duurde het even voordat het doordrong. ‘Myst?’ Klonk het dan ook niet begrijpend. ‘Waarom ben je niet op je eigen etage?’ het was de eerste vraag die bij hem opkwam, en er dan ook als eerste uitrolde. Uit het niets veranderde zijn hoofd opeens in die van een kikker leek het wel. Schichtig schoot hij half naar voren en puilde zijn ogen uit. Een raar misvormd gilletje - naja, meer brulletje. zo hoog was 't niet - sloeg hij, waarna hij zich met een ruk omdraaide. Zo snel dat de bladeren die verder op op tafel lagen omhoog vlogen. Hij tilde zijn handen op en plaatste deze dwingend op Eph haar schouders om deze vervolgens ferm tegen de kast achter haar te drukken. ‘Dát!’ Gromde hij geërgerd. ‘Is koud!’ Snauwde hij haast. ‘Aaah, gatver,’ kermde hij nu waarna hij Eph weer los liet en zijn rug holde, trachtend de koude druppels tegen te houden die medogenloos verder gleden. ‘Djees, je bent net Lynn,’ Gromde hij Ephony nu chagerijnig toe. ‘Waarom zo gemeen op deze late avond?’ Nors mompelend in zichzelf bleef het zo een tijdje door gaan. ‘Ja nee, sléchte avond,’ Verbeterde hij haar nog. Gromsolgrom. Nogal verward keek hij omlaag, zag zijn blote buik en benen om vervolgens weer om te kijken naar Eph.‘Twee meiden?’ Vroeg hij nu iets verdwaasd. ‘Ik zie d'r maar één,’ Kort omkijkend naar Myst die nog op de bank zat. Een grijns brak nu door, misschien een iets slaperige versie maar het bleef zijn typische laurens grijns. ‘Ahw, nee hoor Eph,’ Kirde hij nu. Hij haalde zijn hand op en streek met zijn duim over haar wang, ‘Grapje lieverd, ik hou wel van je,’ Murmelde hij nog. Hij wreef zijn pony opzij om door te lopen naar dat apparaat totdat hij Eph opeens weer hoorde. Hoe wist die nou wat hij wilde? ‘Okée,’ Mompelde hij alleen maar zachtjes. Alsnog grabbelde hij ergens uit de keuken een pen tevoorschijn en zocht een blaadje. Schreef vervolgens hierop 'Pas op, scherven.' en liep terug naar de badkamer om het hier op de deur te hangen. ‘Oh wacht,’ Klonk het nu verward. ‘Eph,’ Hij liet het blaadje zakken en draaide zich naar haar om. Bedacht zich nu pas dat hij het ook gewoon kon zeggen tegen haar in plaats van een briefje op te hangen, ‘D'r liggen scherven in de badkamer,’ Wees nogal sullig met een slapvingertje naar de deur. ‘Dus daarvoor moet je oppassen, oké?’ Er niet bij vertellend dat hij die scherven veroorzaakt had, maar meer in de trant van dat ze er gewoon zo 'plots' opeens waren. Bedacht zich nu weer niet dat ze waarschijnlijk toch alles al wel had gehoord, hij was veels te duf. ‘Wat zijn jullie eigenlijk in godsnaam aan het doen?’ Weer een laat helder moment. Eenmaal langs de trap plukte hij zijn badjas weer van de grond en sloeg deze als cape rond zijn schouders. Hij keek even naar Myst, schonk haar een glimlach, ‘Goeie avond,’ begroette hij haar vervolgens droogjes. ‘Eph, wat doe je nog zo laat op-’ Hij had zijn vraag nét af toen zijn blik op een dik oud boek viel. Doods zakten zijn oogleden íetsjes neer. Nee hè? Myst was hier nog niet toen hij naar boven ging, dat boek wel. ‘Eph, echt, nog één keer en ik zie je met dat boek.. ik verbrand hem persoonlijk. Jouw vastgebonden aan een stoel zodat je toe kan kijken hoe ik bladzijde voor bladzijde uit 't boek scheur en verbrand,’ Zijn hoofd draaide iets terug, kantelde iets schuin en keek haar aan.

'Ach, leedvermaak?' beantwoorde ze Laurens mompelende woorden waarom ze zo 'gemeen' deed op de late avond luchtig. Terwijl ze terug liep naar de bank ving ze zijn volgende zinnen op, waarbij ze een priemende blik over haar schouder richtte en zich weer naar hem toedraaide, haar handen in haar zij gezet. Bij zijn laatste woorden sloegen haar handen met een harde klap in elkaar voor haar borst, leek ze een overdreven pruillip te trekken en haar ogen bijna te laten tranen. 'Nee, het is niet wáár!' snotterde ze overdreven. 'Mwha..' vervolgde ze daarna droogjes, waarbij de droevige uitdrukking op haar gezicht als sneeuw voor de zon verdween en ze haar hand slapjes naar beneden liet hangen als teken dat zijn woorden haar niet zoveel deden. Terwijl hij naar de keuken liep plofte Ephony doodnormaal op de bank en pakte haar breiwerk weer. Ené had het puntje van haar staart bewogen, had loom een ooglid opgetild na de herrie. 'Zucht,' beantwoorde Ephony Laurens zonder hem aan te kijken toen hij over de scherven begon. Goh, daar was ze nog niet achter wil je zeggen. 'Breien,' kirde ze zowat overenthousiast naar Laurens, hield hierbij het verprutste werkje vrolijk omhoog en ging daarna weer ijverig door. Langzaam tilde ze haar kin op, keek Laurens met toegeknepen ogen aan. 'Je wéét dat je er achteraan gaat het vuur in. Dus wáág het niet,' sisde ze moordlustig naar hem, haar lippen wat getuit en haar ogen priemend strak in die van hem gericht. Hij moest het eens proberen. 'En anders stuur ik Savador achter je aan, totaal géén moeite mee,' vervolgde ze bedreigend, stak haar vingerdje waarschuwend naar hem uit. Ené leek nu geheel te ontwaken bij de stem van Laurens zo dichtbij, tilde haar kop langzaam op en richtte haar nu glinsterende inktblauwe ogen op de jongen. Sierlijk stond ze op, haar afmetingen van een paard waren niet goed in een druk ingerichte kamer als dat. Ephony wist nog net het glas en haar boek te redden van de zwiepende staart toen Ené besloten had naar Laurens toe te denderen en haar neus tegen Laurens' borst aan te drukken zodat hij achterover werd geduwd. Toen de blauwe draak het mens uiteindelijk op zijn rug had blies ze tegen zijn buik aan, haar staart voorzichtig vrolijk zwiepend als een uit de kluite gegroeide hond. 'Ené,' kreunde Ephony vermoeid, merkend dat de tafeltjes weer waren omgegooid door de enthousiasme van het dier.

Ze keek naar Laurens en probeerde een fatsoenlijk antwoord te formuleren, wat erg moeilijk bleek. 'Oh ik ehh.. dwaalde wat rond, en kwam Ephony tegen,' een rode blos vloog over haar wangen, even kort Eph aankijkend, 'en die vroeg me binnen.' Eindigde ze, iets zachter dan in het begin. Half stak ze haar armen uit van waar ze at, in een poging Laurens te helpen toen hij belaagd werd met een stroom koud water. 'Is 'ie in ieder geval wakker...' Mompelde ze. Bij de opmerking over de twee meiden, giechelde Myst even zenuwachtig. Bij de woorden tegen Eph, viel haar mond met een 'plop'-geluidje open, maar even snel sloot ze hem weer. Ze keek naar de grond, overdreven met haar ogen knipperend, in de hoop tranen tegen te houden. Doe normáál! Je weet dat Eph een vriendin van hem is! Ze klemde haar kaken op elkaar, tilde haar hoofd op, en bekeek de rest van hun gesprek met waterige oogjes, niks zeggend. Haar handen waren in haar schoot gevouwen, lichtjes trillend. Toen hij over het boek begon, met een nogal geïrriteerde blik, fronste ze, wat was er mis met dat boek? Lezen was toch leuk? Haar ogen werden groot bij toen Eph zei dat hij ook het vuur in zou gaan, of zélfs Sávador erop af zou sturen? Haar handen begonnen erger te trillen, maar ze dwong haar ogen weer in hun normale vorm. Toen de draak opstond deinsde Myst achteruit en duwde zich zo diep mogelijk in de bank, hopend niet door de wandelende chaos opgemerkt of geraakt te worden. Toen het beest naar Laurens toerende, vloog haar mond open en bíjna wilde ze gaan gillen, totdat ze zag wat de draak aan het doen was, een moeilijke, ongelovige blik vormde zich op haar gezicht en haar handen waren voor zich opgetild, nog steeds trillend, hopend hem te kunnen helpen. Tot ze zich bedacht, dat Laurens het léúk leek te vinden. Ze zuchtte, liet haar schouders hangen en stond langzaam op. Ze wílde gaan zeggen dat ze wegging, maar ze kon de woorden niet vinden. Ze wílde op haar bed liggen janken en murmelen en trillen, gezien er toch niemand anders op haar etage sliep. Ze wilde gedichten schrijven, janken, haar gedichtenboek verpesten met haar tranen, en dan vervolgens trillend in haar bed liggen, hopend in slaap te vallen en een paar uren bevrijd te worden van de realiteit. Helaas gingen de dingen meestal niet zoals ze wilde :'). Dus daar stond ze dan, verstijfd, trillend, midden in de kamer, met grote ogen naar de draak. Ze stond tussen alle chaos van blaadjes en omgegooide tafels en het breiwerk en de uitgerolde bol wol, en de lege chocomokken, en ze stond daar maar. Stil, verstijfd, en hoopte dat Laurens en Eph het zouden opvatten als angst voor de draak, want iets beters kon ze er zelf ook niet van maken.

‘Breien?’ Herhaalde hij haar woord, maar op een hele andere toon. Verbaasd, niet begrijpend en met gefronsde wenkbrauwen. Zodra Ephony haar breiselwerkje omhoog haalde zodat hij het kon zien ontspande zijn gezicht en kwam er een vrolijke twinkel in zijn ogen te zien. ‘Oh vet!’ Enthousiasme. Iets wat niet leek te passen als je zijn eerste reactie had gehoord, die toch op de één of andere manier juist wat meer afkeurend overkwam. ‘Leer het mij ook?’ Vroeg hij vervolgens, kijkend naar Ephony. Hij had totaal niet door dat het geen wat ze gebreid zag er helemaal niet goed uit zag. De vrolijke twinkel verdween weer, zijn mondhoeken zakten slapjes weer naar beneden terwijl hij in Ephony haar ogen keek die nu opeens een moordlustige blik in haar ogen had. ‘Oké oké!’ Dekte hij zichzelf gelijk in. ‘Oké!’ Nog harder dan net toen ze met haar onderdegordeldreigement 'savador' kwam. Hij zuchtte een keer zachtjes, niet te vreden. Maar daar was het, iets wat zijn teneergeslagen bui als sneeuw voor de zon liet verdwijnen. Zijn hoofd draaide in de juiste richting, precies op het moment dat het gigantische blauwe schepsel zichzelf op zijn poten hees. Vervolgens leek alles in slomotion te gaan. Hoe had hij haar in godsnaam over het hoofd kunnen zien. Langzaam spreidde zijn armen zich, geheel in een verwelkomend gebaar. ‘Enéeeee !’ Nog steeds alles in slomotion. Hij wilde net een stap naar voren zetten, maar Ené was sneller en stond al voor zijn neus. Zodra haar neus met een ferme duw tegen zijn borst aan kwam leek alles opeens weer terug te ploppen in de gewone tijd. Keihard lachend werd hij op zijn rug geworpen en spartelde hij als een vis op het droge toen Ené d'r snuif kietelend over zijn huid heen ging. ‘Nee, Ené, niet doen!’ Klonk het spastisch onder zijn gelach door. Hij legde zijn handen op de wangen van Ené haar hoofd en kwam vervolgens met moeite overeind. ‘Hé, lekkerding,’ Begroette hij het dier met een meesterlijk grote grijns. Vervolgens liet hij heel zijn armen om haar snuit heel glijden en drukte zijn wang tegen het gedeelte vlak tussen haar ogen, daar net iets onder :'). Hij kneep zijn ogen voor een moment dicht terwijl hij het dier omhelsde om haar vervolgens weer los te laten en haar weer aan te kijken met een brede grijns. ‘Elke dag dat ik je zie, en je bent nog mooier,’ Klonk het slijmerig vanaf zijn kant, niet doorhebbend hoe het klonk voor Myst en Eph :'). Hij boog zich voorover om een kus op Ené's neus te drukken en krabbelde vervolgens weer overeind. Zijn hand lag op de hals van Ené op het moment dat zijn blik op Myst viel. Wow, volgens mij ging het daar niet helemaal goed mee. ‘Myst?’ Vroeg hij dan ook. ‘Gaat 't?’ Hij liet Ené los, richtte daar nog kort zijn blik op en liep vervolgens door naar Myst. ‘Myst,’ Zei hij nu met een iets duidelijkere stem. Wist hij veel waaraan het lag, maar er was duidelijk iets mis met dat kind. Hij tilde haar gezicht op zodat hij haar aan kon kijken. En weer trok hij de foute conclusies, zijn hersenen gingen droogjes te werk met een eigen verhaal maken wat hier achter kon schuilen wat hij zo snel als waarheid aan zag. ‘Had je last van een nachtmerrie?’ (xD) Zijn hoofd nog steeds doodserieus. Kijk, dan is het toch ergens logisch dat ze hierheen is gekomen jongens :')? Ze was bang, helemaal alleen, kende alleen mensen van de puffoon etage en vlucht daar dus maar heen. ‘Kom hier,’ Mompelde hij waarna hij zijn armen rond haar middel liet glijden en haar in een omhelsing trok. Oké, hij wist dan eigenlijk niet goed wat er aan de hand was. Maar haar hoofd smeekte gewoon om een knuffel, dus dan was hij maar zo vriendelijk om deze te geven.

Haar ogen langzaam vaag wordend had ze niet zo goed door wat er gebeurde. Ze dacht wel na een tijdje haar naam te horen, maar het kwam niet echt door bij haar hersenen zegmaar, het werd alleen maar geregistreert. Daarna gebeurde er nog iets, en toen nogmaals haar naam. Haar ogen verscherpten iets, haar hersenen langzaam doorhebbend dat er iets gebeurde, dat ze niet alleen in de kamer stond. Pas toen ze aangeraakt werd, toen ze een gezicht zag, werden haar ogen scherp, en kreeg ze door dat Laurens haar aandacht probeerde te krijgen. Heel langzaam schudde ze 'nee', als antwoord op zijn vraag. Bij zijn volgende worden bleef ze gewoon staan, niet doorhebbend wat hij bedoelde. Plotseling lag ze in zijn armen. Haar huid tintelde, waardoor haar hart langzaam op gang kwam. Haar hersenen registreerden zijn omhelzing, en een paar seconden nadat hij haar vast had, hield ze ineens haar adem in, als verlate reactie. Ze klemde haar kaken op elkaar en ademde scherp in, zichzelf herinnerend, nu tenminste wakker, dat hij niet moest denken dat ze een of andere aanval kreeg als hij haar omhelsde. Dat was ongeveer het tegenovergestelde effect van wat ze wilde bereiken :'). Ze legde zachtjes haar hoofd op zijn blote schouder, waar de badjas vanaf gleed. 'Dankje...' Murmelde ze zachtjes tegen zijn schouder, en ze kneep haar ogen dicht. Níét janken. Haar adem werd schokkerig en tevergeefs kwamen er toch tranen. Snel veegde ze met de mouw van haar vest langs haar ogen, waardoor ze een mooie panda werd in verband met haar mascara. Gelukkig had ze haar zwarte vest aan, dus daarop kwamen geen vlekken. 'Sorry...' mumelde ze tegen zijn schouders, toen er een druppel of twee van haar wang over zijn schouder verder liepen. Ze veegde nogmaals langs haar ogen, en haalde haar hoofd van zijn schouder maar bewoog voor de rest niet weg van hem. 'Ik ben denk ik gewoon... gestresst. Ik... vind mijn leven dan wel saai... maar hiervoor ben ik natuurlijk no-nog nooit van N-nova af-afgeweest.' Zei ze, stotterend, en de tranen bleven langzaam stromen. Het was geen hysterische uitbarsting, gewoon ontlading. Ze durfde hem niet aan te kijken, en haalde haar armen die loompjes hingen uit zijn omhelzing en sloeg ze om hem heen. Ze drukte haarzelf nog ietsje dichter tegen hem aan. 'Sorry...' murmelde ze nogmaals. Ze wist hoe goed zijn omhelzing volde, maar wilde niet idioot gaan doen, dus bleef maar gewoon staan, hopend dat dat niet raar zou zijn. Ze had eigenlijk nog nooit een jongen of man omhelst, behalve haar vader. Natuurlijk wel vriendinnen, maar dat voelde toch... anders. Haar neus ophalend, zodat ze niet op hem zou snotteren, legde haar hoofd weer op zijn schouder, haar wang tegen zijn blote huid aandrukkend, die warm en fijn aanvoelde.

[ POTVER DONNA, heb eens geduld met je reacties *grom* ]

Half lachend, half zuchtend door de acties van Ené bleef Ephony met opgetrokken knieën op de bank zitten. Toch brak de brede grijns door achter het boek dat ze panisch naar zich toe had getrokken toen Ené opgesprongen was en het glas dat half vol zat met chocomel toen Laurens gekieteld werd door de draak. 'Ené..' verzuchtte ze grijzend. Het dier was zelf ook nog niet gewend aan haar afmetingen, dat was duidelijk zichtbaar hoe onbeholpen ze zich in dit soort druk gemeubelde plaatsen gedroeg. Vervolgens gingen haar grijsblauwe ogen naar Myst, zakte haar grijns weg naar een wat beduusde uitdrukking. Het was duidelijk zichtbaar dat zij wat minder ontspannen was. Na de vraag van Laurens, toen hij haar in zijn armen had genomen kroop er weer een flauwe glimlach op haar lippen. Als Myst een nachtmerrie had gehad had ze vast niet voor de deur op de grond gezeten. Hoewel, ze wist eigenlijk helemaal niet wáárom ze daar zo had gezeten. Uiteindelijk legde ze het boek en de beker weg, stond op en liep naar de twee toe. 'Komt wel goed, Myst. We gaan gewoon samen gezellig een keertje naar Puffoon okee. Een dwarsfluit kopen kan de hele dag duren, als je mij mijn gang laat gaan,' grijnsde ze naar haar waarbij ze een bemoedigende hand op haar schouder legde en er zachtjes in kneep. 'Kom, laten we iets leuks gaan doen. Laurens; leer ook eens breien,' ging ze opgetogen door, om het zware moment uit de lucht te halen. Grootmoedig hobbelde ze terug naar de bank, greep het breiwerk en stak het naar Laurens uit.

Hij lette nauwelijks op haar wisselvallige ademhaling, hield zichzelf alleen bezig met zorg zijn wang tegen die van haar aan te plakken en haar zachtjes tegen zich aan te drukken. ‘Het komt wel goed Myst,’ Mompelde hij na haar 'dankje' en wreef hij vervolgens zachtjes over haar rug heen. Hij trok zijn hoofd na een tijdje weer iets terug en zag toen pas dat er zelfs tranen over haar wangen heen liepen. ‘Jeetje, Myst.’ Mompelde hij nog verdwaasd, wist niet dat het er zó heftig aan toe ging. Terwijl ze sprak, haar woorden happerig, had hij beide hangen omhoog gehaald en aan beide kanten haar haren achter haar oren geveegd. Terwijl hij haar met een iets zielige blik aan keek, alleen maar omdat zij zo keek, veegde hij nu ook haar tranen in een poging tot weg. ‘Jaa, snap ik wel,’ Mompelde hij sussend waarna hij beide armen weer om haar heen sloot op het moment dat zij ook haar armen rond hem legde. ‘Even wennen, komt wel goed.’ Stilletjes bleef hij staan terwijl Myst zo bij hem stond, gewoon om er een beetje voor haar te zijn. ‘Je hoeft geen sorry te zeggen, lieverd.’ Murmelde hij terug. Hij kon het niet helpen dat heel zijn lichaam lichtjes schokte toen Eph haar stem opeens van zo dichtbij klonk. Hij had haar gewoon niet aan horen komen, en opeens stond ze daar Myst ook moet in te praten. ‘Hier, je hoort 't,’ Hij grijnsde nu vaagjes. ‘Dwarsfluit?’ Mompelde hij er vaagjes door heen, begreep toen heel het gesprek niet meer. Naja, het zal wel. ‘Vast een enorme oppepper, een hele dag samen met Eph opzoek naar een dwarsfluit.’ En zijn grijns brak weer door, aanstekelijk haast. ‘Moet er niet aan dénken,’ Zei hij vervolgens op dezelfde toon alsnet, waardoor het nogal raar in de context klonk/stond :')? ‘Breien, ja.. dat wil ik ook wel leren. Kom Myst, ga maar even zitten.’ Hij had zijn handen op haar heupen gelegd en drukte haar zachtjes naar achteren zodat ze neerplofte op de bank. Vervolgens kwam hij direct weer in beweging en bood haar ten eerste de eerste en beste warme chocolademelk aan die nog op tafel stond. ‘Hier,’ Had hij er zachtjes bij gemompeld, puur automatisch. Hierna was hij binnen no-time opeens in de keuken en plunderde hier de kastjes totdat hij terug kwam met een koektrommel. ‘Zooo,’ Met een metaalachtig geluid trok hij de deksel ervan af en bood Myst er één aan om vervolgens zelf een heel koekie in één keer in zijn mond te douwen. ‘Oké, ik ben klaar voor mijn eerste breiles,’ Had hij gezegd na zijn koekje te hebben doorgeslikt en vervolgens weer een koekje naa rbinnen te werken. Hij raapte zijn badjes van de grond, nu wakker genoeg om het ding te begrijpen en deed hem aan. Had de fut niet om hem dichtteknopen en plofte hierna naast Myst op de bank. Hij keek tegen over zich, naar Eph, wachtend op haar instructies. Hij wist niet dat Myst Eph had leren breien, dacht dan ook dat Eph het hem ging leren.

Nou dames, niet zo kibbelen en nietliefdoen tegen elkaar :')
Nu mag Donna, daarna Elo weer en daarna ik xd
Zullen we die volgorde aanhouden? =D

Lisanne wat ben je toch heerlijk onnozel :'D Eerst mij verbeteren en dan dezelfde spelfout maken.

Ze stond daar maar, rustig luisterend naar Laurens, bij iedere keer dat hij haar aanraakte werden haar wangen roder, en bleef haar huid tintelen. Toen Laurens ineens om haar heen bewoog, schokte ze ook mee. Jezus wat kan die succesvol het moment verstoren. Dacht ze droogjes. Maar haar ogen waren op Laurens gericht en haar gezicht bleef staan in de kalme uitdrukking die hij op haar gezicht had bezorgd. 'Tuurlijk.' Begon Myst droogjes. 'Bovenaan mijn verlanglijstje!' Zei ze, licht grijnzend naar Eph. Ze glimlachte even bij Laurens zijn opmerking. Ze stond nog steeds stil, maar haar gezicht leek weer enigszins te werken. Toen Laurens zijn handen op haar heupen legde kriebelde haar onderbuik, zelfs in deze toestand nog. Ze tilde langzaam haar handen op en pakte de chocolademelk aan. Ze knikte naar hem en slurpte aan haar drinken, Laurens met haar ogen volgend. Ze keek naar Laurens met de koektrommel, hoe lief hij als een 5jarige uitzag die van zijn moeder in de snoepwinkel iets mocht uitkiezen. Ze knabbelde op het randje van haar koekje, maar haar maag was bezig met hele andere dingen dan met eten. Vlindertjes... Dacht haar geweten meesmuilend. Sinds wanneer is mijn geweten positief? Dacht ze droogjes. Ze keek enigszins spijtig toe hoe Laurens zijn badjas aantrok, en toen hij naast haar ging zitten kroop ze tegen hem aan en trok haar benen op de bank, nog steeds stilletjes aan de choco slurpend. Daarna keek ze met een ge-amuseerd gezicht naar Eph, begrijpend dat Laurens dacht het van haar te gaan leren. 'Nou Eph, leer het hem. Laat al je kunsten zien.' Ze onderdrukte een giechel en ging met onschuldige oogjes die op Laurens gericht waren verder aan haar choco. Haar tenen gekromd van gelukkigheid dat ze tegen Laurens aan zat, gezien ze niet kon gaan gillen want dat viel te veel op. Dit was een mooie kleine spastische beweging die toch niemand op zou vallen. :')

*Doet een dansje* ja als iedereen er iets boven gaat zetten wil ik ook

'Dus, Laurens gaat ook gezellig mee naar onze shopmiddag,' concludeerde Ephony steenvast na Laurens plagende woorden. 'Zie je, Myst vind het wel leuk,' gromde ze vervolgens weer naar Laurens, waarbij ze even met haar knokkels zachtjes op zijn hoofd klopte als teken dat hij niet van die domme dingen moest zeggen. Haar gefronste blik verdween weer als sneeuw voor de zon toen ze terug hobbelde naar de bank en het breiwerk had gepakt. Even keek ze beduusd om zich heen, merkte dat Laurens plots verdwenen was nadat hij Myst op de bank had geduwd met de warme chocolade. 'Dat is... laat maar,' bromde ze binnensmond toen ze haar eigen mok herkende, was ze hem wéér kwijt. Als er een volgende mok kwam zou ze hem de gehele tijd vasthouden. Droogjes volgde ze Laurens met haar ogen toen hij terug kwam met de koekjesblik. Zuchtend ging ze zitten, greep het breiwerk voordat hij erop kon ploffen en liet het hem zien. 'Kijk... goed opletten,' begon ze mompelend na de woorden van Myst dat ze haar kunsten moest vertonen. Zodra ze begon ploepte het puntje van haar tong weer tussen haar lippen vandaan uit pure inspanning, haar ogen al even gespannen alsof ze bezig was met een operatie in plaats van een simpel breiwerkje. 'Wacht.. hoe ging het ook al weer,' klonk het beteuterd toen ze merkte dat ze het rideltje vergeten was. 'Oohja! Insteken, omhalen en af laten glijden,' moeizaam volgde haar handen de handelingen die ze hardop sprak. Ze had geen flauw idee of ze het goed zei, maar dat maakte haar op dit moment niet uit. 'Wacht... nee, nou zit het in de knoop,' bromde ze boos, trok het breiwerk terug dat ze wat vooruit had gestoken om het voor Laurens makkelijker te maken om te zien. Prutsend en trekkend aan de breinaalden probeerde ze de knoop eruit te halen die om de breinaald heen zat. 'Potver,' gromde ze boos toen het ding niet mee wilde werken. Met een druk schoot haar arm achteruit, voelde haar hand een schok maken en keek om. De achterkant van de breinaald was omhoog geschoten tegen Laurens voorhoofd aan. Droogjes keek ze naar het rode plekje op zijn voorhoofd. 'Sorry,' kwam het er al even droogjes in een zucht uit waarna ze zich focuste op de knoop, nu zónder breinaald erin. 'MYST! Ik weet het niet meer,' jammerde ze hulpeloos als een klein kind waarna ze Myst met een pruillipje aankeek.