‘Ené d'r ook bij!’ Zijn kreet zo vrolijk als maar kon. Zodra het dier in beweging was gekomen en d'r bij ging staan alsof ze één van hun was had hij gelijk doorgehad wat haar wensen waren. Vrolijk was hij naar Ené toe gehopst, sprong nu al zolang rond in z'n panty met Eph's endergoed d'r boven dat hij het nauwelijks meer doorhad. Alleen die pruik kriebelde af en toe en deed het hem er weer aan herrineren. Hij legde zijn handen op de wangen van Ené en keek haar voor een moment in de ogen waarbij zijn ogen lichtjes schitterde. Zachtjes streelde hij vervolgens haar neus, werd afgeleid door Myst die met haar vraag kwam. Voor een moment keek hij haar iets dommig aan, zijn blik alsof hij niet begreep wat ze zei. Maar hij dacht na, iets wat duidelijk niet te zien was aan de buitenkant. Voordat Myst er op door kon vragen richtte hij zijn blik alweer op Ené, hij grijnsde naar haar huppelde om haar heen en wist zonder moeite op haar rug te klimmen. Niet alle foto's bleef hij op haar rug, na een paar liet hij zich er alweer d'r af glijden en deed zwoel met de dames mee ^.^ Eén foto, waarvan hij zelf niet wist dat hij bestond, kwam ongelovelijk verkeerd uit. Hij liet net opzettelijk zijn tong langs zijn boven tanden glijden terwijl zijn blik getrokken werd door Myst die haar kont naar hun toegedraaid had. Zijn blik heerlijk omlaag gezakt, duidelijk hierop hangend terwijl zijn tong langs zijn tanden gleed en zijn arm afwezig om Ephony heen hing. Verder op gebeurde het hem ook dat hij helemaal door z'n panty heen scheurde, waarbij eerst zijn hoofd zeer geschokt en vervolgens helemaal rood. Zo waren er meer foto's. In het begin hield hij het duidelijk nog wel vol. Kon met een serieus hoofd zwoel in de camera kijken maar verder bij de foto's zag je een omslag komen. Na zijn incidentie telkens keihard in de lach schietend waarbij hij zichzelf niet meer op kan rapen :').
ZO KLAAR HUP. Uur later. ¬¬
Hij had zichzelf uit 't ondergoed van Eph en z'n panty gefriemeld. ‘Ik koop een nieuwe voor je,’ Verzekerde hij haar nu voor de vijfde keer waarbij hij het ondergoed terug gooide haar richting op en de panty weg frommelde. Vervolgens zette hij zijn knieën tegen het bed en schoof deze luidruchtig naar voren toe, richting Eph's bed die naast die van hem stond. Veel gezelliger, hij had geen zin om zo ver weg te liggen. Dood kalm ging hij door, tot dat hij net op driekwart was en een helder moment kreeg. Met een blik die opeens overduidelijk droop van 'oh oh, ik besef me iets' keek hij op naar Eph. ‘Misschien.. niet zo handig.’ Mompelde hij. Dacht duidelijk terug aan de vorige keer dat ze hadden geslapen met twee matrasjes die tegen elkaar waren geschoven. Onhandig verscheen er een verlegen glimlach, iets wat maar weinig voor kwam.

Enés blik beantwoorde Myst haar vraag al, de afkeuring erin zei genoeg. 'Ik denk 't niet...' murmelde Ephony als overbodige vertaling en als tolk voor de handelingen van Ené. Vrolijk, zwoel, hartstochtelijk, maf. Elke soort emotie kwam voorbij op de foto's. Ze kreeg het op ten duur koud, stond dus ook een paar keer bibberend en springend op een paar foto's. Vooral Ephony's overduidelijk verschrikte blik die je op de foto naar Laurens reet toe zag schieten zodra het scheurende geluid van de panty hoorbaar was waren komische plaatjes. Een paar keer hing ze om Enés nek, plaagde toen Myst door haar te kietelen en met een onschludige grijns naar de camera te kijken.
Na dat lánge en vermoeiende uur ;D
'Dat is je gerade,' bromde Ephony naar Laurens terwijl ze haar nachtjapon eindelijk aan kon doen en op haar bed plofte. Ené had het zich al gemakkelijk gemaakt midden in het looppad van de grote zaal, dat wonder boven wonder breed genoeg was voor het in de lengte uitgestrekte drakenlichaam. haar staart had ze onder het bed van Ephony gekruld, haar kop op haar klauwen en haar ogen loompjes half gesloten. De pruik was ze ergens al kwijt geraakt, vooral toen Ené maar weg was gelopen uit het foto gebeuren, het werd haar een beetje te druk. Haar grijsblauwe ogen gingen onnadenkend naar het bed dat Laurens toe schoof, had totaal niet door dat dit weer richting een moment leidde van niet zo lang geleden. Bij Laurens woorden schoten haar ogen naar hem, zag je het muntje bijna vallen en leken haar wangen een rodere kleur aan te nemen. 'Wat jij wilt,' mompelde ze, waarna ze aan de andere kant van haar bed af gleed en wat in haar la rommelde. 'Ik denk dat Myst het wel gezellig zou vinden. In dat soort dingen passen jullie volgens mij perfect bij elkaar,' grijnsend kwam ze omhoog, de lichte kleur op haar wangen negerend en de aandacht gauw op een ander punt leggend. Haar blik ging naar Myst, had even over Laurens heen gegleden en het verlegen glimlachje gezien. Als ze daar naar ging kijken kwam die hele avond weer bij haar naar boven, en daarbij het badkamer moment waar ze liever niet aan terug dacht. Zonder dat ze het door had nurriede ze het deuntje van Honey Honey terwijl ze haar dekbed open sloeg en in haar bed kroop.

Ze bekeek lachend hoe Laurens zich uit de meisjeskleren worstelde, en plofte toen op een bed naast die van Eph neer, giechelend de foto's op haar camera bekijkend. 'Fantastisch!' Murmelde ze tussen het lachen door. Toen ze snel langs alle foto's gezapt was keek ze naar Laurens, die zijn bed naar dat van Eph schoof. Even werden haar ogen ietsje kleiner. Haar hart begon sneller te kloppen en haar buik voelde zwaar aan, alsof er een baksteen in zat. Zo zat het toch niet tussen die twee? Ze keek naar Laurens, en luisterde naar zijn woorden. Toen ze Eph rood zag worden fronste ze lichtjes, ze voelde zich in het duister gehouden. Maargoed, ze kon ook niet alles weten wat die twee uitvogelden. Toen ze Eph d’r opmerking hoorde werden haar ogen even groot en ze keek haar geschokt aan. Ze playbackte ‘WAT?’ naar Eph. Tuurlijk, ze zou het niet erg vinden… maar om het bed met hem te delen klinkt zo verkeerd. En bovendien, wat was er voor Eph nou erg aan om met Laurens in een bed te liggen? Ze keek verward, en stond op om haar camera aan de andere kant van de zaal, zo ver mogelijk weg van Ené, neer te leggen. Ze stommelde terug naar de bedden waar Laurens en Eph waren. Ze bleef tussen haar bed en de twee bij elkaar staande bedden staan. ‘Maar ehh.. wat?’ Ze voelde zich knalrood worden. Waarom zou Eph in godsnaam niet met Laurens een bed willen delen? Zou hij scheten laten? Of boeren? Of zou hij nachtmerries hebben? Zou hij… nee. Ineens trok ze een droog hoofd. He didn’t make a move on her. Dan zou hij wel anders doen… denk ik. Ze keek een beetje moeilijk en was inmiddels rood als een roosje. Ze deed haar mond open en er kwam een soort afgekapt piepgeluidje uit haar mond. Daarna sloot ze hem weer, kijkend naar het dekbed, vooral niet naar een van de twee mensen aanwezig in deze kamer. ‘Bedoel je dat ik met Laurens in een dubbel bed slaap? Waarom zouden we wat dat betreft veel op elkaar lijken?’ Haar stem trilde zwaar, en langzaam keek ze op naar Eph. Haar ogen priemden zich in die van haar, hopend de waarheid erin te kunnen vinden. Haar benen gingen pijn doen van het stilstaan, dus ging ze maar op het randje van Eph der bed zitten, waar Laurens dus eigenlijk wel heel vlakbij was. Ze draaide zich even om, Laurens expres niet aankijkend. Haar ogen gingen eerst even zoekend over zijn deken, en toen langs zijn lichaam omhoog, naar zijn haar. Ze ontweek zijn ogen. It’d be more than I’d ever dreamed to get. Ze zuchtte onhoorbaar, alleen de beweging was zichtbaar. Daarna keek ze onzeker naar Eph. Haar stem was ietsje schor en haar ogen waren klein en onzeker. ‘Waar slaap jij dan?’ Bij het laatste sloeg haar stem over. Onzeker kroop ze tegen het hoofdeind van het bed aan, de deken over zich heen trekkend. Hoe graag ze ook wilde kijken, haar blik bleef strak bij Laurens vandaan, hij zag al veel te veel. Oh god help.

Hij kon het niet helpen dat er gelijk een gigantische grijns verscheen zodra hij Ephony haar woorden hoorde. Waar het op sloeg, dat wist hij niet. Vatte het op als alleen maar plagend. Myst was overduidelijk iemand die snel rood werd, Ephony plaagde haar er dus ook graag mee. [Mijn god was een malloot :') hoe blind kan je zijn.] Nieuwsgierig ging zijn blik naar Myst toe, die net van hen weg liep om vervolgens weer terug te komen. Zijn mondhoeken krulden om bij het zien van haar vekleuring die tot haar oren doorliep. Schattig. Zonder het bed nog verder te schuiven, of terug te schuiven, trok hij het dekbed omhoog en kroop er onder. Trok het over zijn benen, zittend in kleermaker, zijn blik gericht op Ephony en Myst. ‘Hm, ze bedoelt als jij ook overal je armen omheen wikkelt waarbij je in bed ligt, en dat fijn vind, dat we dan uitstekende bedpartners zouden zijn.’ Zijn mondhoeken krulden zich om tot een glimlach, gaf antwoord voordat Ephony dit kon doen. Lichtjes trok zich een wenkbrauw op toen Myst doodleuk op het bed naast hem ging zitten, ergens niet begrijpend. Daarom ging zijn blik ook naar Ephony, zoekend naar begrip bij haar. Was dit haar manier van terugpakken? Hij vatte het niet helemaal. Ze kon niet tegen de opmerking, maar vervolgens wilde ze wel plaats maken om bij hem te komen slapen. Het klopte niet, alsof hij de clue miste van het hele verhaal. Opnieuw ging zijn blik hulp zoekend naar Ephony, maar die ontweek zijn blik leek het wel. Was het dan echt alleen terugpakken? Dan faalde ze er ook wel keihard in. Zijn mondhoeken trilde onwillekeurig iets. Als ze hem dan terugpakte deed het dan goed. Schuif gelijk dat bed bij hem en kruip erbij, zonder helemaal rood te worden. Dit was echt.. slap. Hij kon er niks anders van maken. Slap, maar schattig. Myst onhandig met een kop als vuur. Acherm. Arm schaap. Hij kon het niet helpen, had ze het maar gelijk goed moeten doen. Zachtjes grinnikte hij bij het horen van Myst haar stem, overslaand alsof ze barstends vol zenuwen zat. Waar was die camera? Hij trok het deken opeens met een ruk van zijn schoot, krabbelde het bed uit. Liep enkel rond in boxer en shirt die hij snel uit de jongensslaapzaal had geplukt. Zijn pruik nu ook verdwenen, evenals de lippenstift die hij met veel moeite van zijn lippen had gekregen. Hij liep in de richting waar hij Myst net had zien rommelen en kwam dan ook niet veel later met de camera terug. ‘Foto's kijken,’ Verklaade hij zijn handelingen bij vragende blikken waarvan ik niet weet of ze d'r zijn of niet :'). Bij het voeteneinde van zijn bed bleef hij staan, eigenlijk net tussen de twee bedden in. Van hem in Myst. Zijn blik ging naar Myst, zijn blik verried hem al. Plagend, ontdeugend. Zijn éne mondhoek net iets omhoog getrokken. ‘Duss,’ Hij frummelde zichzelf tussen de twee bedden in. ‘Schuif 's op,’ Hij trok het dekbed omhoog om erbij te kruipen. Hij schoof bij haar in bed, evenals zijn rug leunend tegen het hoofdeinde. Hij overhandigde haar de camera, doelend hem aan te zetten of wat je dan ook moest doen. Hij wist niet hoe die werkte. Losjes legde hij zijn arm rond haar schouders, wachtend op Myst die bezig was. ‘Ahw, je bent lekker warm,’ Murmelde hij afwezig, zijn woorden automatisch evenals zijn handelingen. Onder het dekbed drukte hij zijn been tegen dat van haar. Zodra Myst eenmaal had gefrummeld met de camera reikte hij zijn hand ernaar. Niet dwingend, gewoon iets vragend. Toen ze de camera eenmaal losliet hield hij de camera ook vast met de hand van de arm die rond haar schouders lag zodat ze helemaal ingesloten zat. ‘Wow, jezus.’ Mompelde hij na even doorklikken. Zijn mondhoeken krulde om, zijn borst lichtjes schuddend van een geluidloze lach.

Een verhaal zonder clue! Jongens, ik weet nog een leuke :'D
Ik kwam thuis, en toen was mijn moeder dus ook thuis en die had boodschappen gedaan en die was ze aan het uitpakken. Dus ík ging naar boven, weer naar beneden voor wat lekkers, mama was onder tussen klaar, en daarna weer naar boven en ik startte de computer op.

Wat triomfantelijk keek Ephony naar Myst, zag haar verschrikte uitdrukking en het langzaam rood aanlopende gezicht. Ze knikte vervolgens instemmend op Laurens woorden die de vraag van Myst beantwoorde, de grijns nog steeds breed op haar gezicht. Toen Laurens blik zoekend bij haar aankwam keek ze hem al even vragend aan, hoewel de pretlichtjes in haar ogen niet doofde, als teken dat ze zogenaamd helemaal niets wist. Het was gewoon heerlijk die onbegrijpelijke blik in Laurens ogen te zien. Een normaal zieltje had het al lang door gehad, maar Laurens natuurlijk weer niet. Ze was op het middelste bed gekropen, lag op haar buik met haar hoofd steunend op haar handen en haar onderbenen wiebelend in de lucht naar Laurens en Myst te kijken. Het rode hoofd van Myst was uiterst amuserend, de kalme uitdrukking van Laurens die ondertussen foto's aan het kijken was maakte het geweldige plaatje af. Even sprong ze op, vond het wel ontzettend saai dat ze daar met z'n tweeën lagen en schoof haar bed met bijeengeraapte kracht tegen die van hun. 'Nou, in het bed naast jullie,' grijnsde ze naar Myst als antwoord terwijl ze weer op haar buik op het bed plofte. 'Zeg mensen, zullen we het licht maar uit gaan doen? Het is al laat, en ik ben moe,' deelde ze mee, waarbij ze zich op haar buik een kwartslag draaide en spastisch onder haar dekens kroop om vervolgens met haar hoofd aan de bovenkant er uit te ploepen en het tweetal aankeek. 'Lau, leg die camera weg, daar is nog genoeg tijd voor,' geeuwde ze uitgebreid, waarbij ze zich uitrekte en toen snel haar armen weer onder de deken stopte. 'Weltrusten Ené,' murmelde ze naar de draak, die een klein, laag geluid diep vanuit haar borst uitbracht als liefkozend antwoord.

[ Mensen, heb steeds minder inspi. Zullen we een einde aan dit topic draaien? xD ]

Myst keek Laurens fronsend na, niet wetend wat hij ging doen. Toen hij terugkwam met de camera, glimlachte ze wat vaagjes, de deken tot over haar kin trekken. Toen ze de pretlichtjes in Laurens ogen zag, brak het angstzweet haar uit. Oh god nee. Ze schoof wat onhandig op, hem met verwijdde ogen aankijkend. Haar gedachten waren leeg, hij kwam wel érg dichtbij. Toen hij de volgende opmerking maakte sloot ze haar ogen en leunde met haar hoofd achterover. Jah god hoe denk je dat het komt sukkel. You aren’t very perceptive. Toen hij zijn been tegen die van haar aan legde kwam er even een piepgeluidje uit haar mond, dit had ze niet verwacht. Toen hij de camera in haar handen duwde begon die hevig te trillen, ze moest eerst kalmeren wilde ze haar magie gebruiken om hem aan te krijgen. Ze haalde diep, beverig adem, en zette de camera aan. Ze overhandigde hem aan Laurens die al half bovenop haar zat op hem terug te krijgen, en nu ze toch eenmaal zo zaten, legde ze, heel gedurfd, haar hoofd op zijn schouder. Ze keek naast hem mee en voelde zijn schouders bewegen bij het lichte lachen. Even keek ze dankbaar om naar Eph, zo dichtbij was ze nog nooit bij Laurens geweest. Nu zijn blik gefocust was op de camera kon ze ongestoord naar zijn vrij gespierde schouders staren, en een ietwat ondeugend glimlachje speelde om haar lippen. Bij Eph der opmerking, dat het al laat was, zuchtte ze. ‘Je hebt wel gelijk. Nog enkele uren en dan moeten we al op.’ Ze keek wat treurig naar Laurens. Al zou ze geen moeite hebben met naar hem kijken als hij eenmaal sliep, ze zou gewoon haar lichtmagie gebruiken. No problem. Dacht ze zelfgenoegzaam. Ze keek om naar Laurens. ‘Gedimde kaarsen of kaarsen uit?’ Ze verwachtte eigenlijk wel dat hij in zijn eigen bed, dat gelukkig wel erg dicht bij het hare stond, zou gaan slapen. Dus keek ze naar de kaarsen, haar handen boven de deken halend, en het licht dimmend. ‘Your choice.’ Ze glimlachte naar hem en keek even naar Eph, die al in slaappositie lag. Zelf kronkelde ze ook naar beneden, trok het kussen onder haar hoofd. Pas na enkele seconden bedacht ze dat ze met haar buik en borst tegen Laurens heup en bovenbeen aan lag. Ze sloot haar ogen en haar knalrode wangen leken bijna te gloeien. Haar oogleden trilden en ze glimlachte wat flauwtjes. Ze vond het eigenlijk wel lekker warm zo, gezien haar pyjama op de lichtetage lag. Laurens bed is vast ook koud… Dacht ze loompjes, de vermoeidheid er nu toch wel inslaande. Uiteindelijk zuchtte ze licht en bleef gewoon liggen waar ze lag, zich niet irriterend aan Laurens nabijheid. Hij was lekker warm, hij was dichtbij, en hij lag in slechts zijn boxer. Fijn, zo’n klein bed.





[Tot volgende ochtend uitspelen en dan afsluiten? Ik vind het nog wel leuk. Lisanne, wat wil jij?]

Halverwege het kijken van alle foto's draaide hij op een gegeven moment de camera om en bekeek het voor een kort moment van alle kanten. ‘Wat een raar ding is dit toch,’ Had wel vaker gek opgekeken van voorwerpen van andere planeten, maar een camera was hij nog nooit tegen gekomen. Duidelijk dat het propvol zat met lichtmagie. Anders kon het gewoon niet mogelijk zijn naar zijn ideeën. ‘Hm, uit.’ Beantwoorde hij Myts vraag op een afwezige toon, hield zich meer bezig met de foto's waar hij weer voorbij zapte. ‘Kan niet slapen met licht aan,’ gaf hij informatie aan Myst, niet wetend of het haar wel of niet interesseerde. Hij reageerde er nauwelijks op dat Myst onder zijn arm vandaan friemelde en er ook bij ging liggen. Zijn arm zakte ontspannen weer terug, bleef zitten terwijl hij nog steeds de foto's voorbij ging. Pas een kleine vijf minuten later kwam hij in beweging. De foto's waar hij nu langs zapte kende hij al, had ze in het begin gezien. Na een hoop gekantel en gedoe wist hij het goeie knopje te vinden en zette de camera uit. Hierna kwam hij overeind, kort legde hij een hand op Myst haar hoofd. ‘Truste,’ Had hij daarbij zachtjes gemompeld. Rillend liep hij nu rond, was gewend geraakt aan het warme deken en Myst. Hij legde de camera terug en stommelde vervolgens door naar zijn eigen bed waar Ephs bed ook tegen aangeplant was. Zonder er verder over na te denken trok hij de dekens weg en kroop eronder. Hij wiebelde, woelde, draaide en deed, trachtend zijn bed warmer te krijgen die nog stijf en koud was. ‘Kooud,’ Had hij nog zachtjes mompelend geklaagt. Uiteindelijk draaide hij zich op zijn zij, keek Myst aan en glimlachte vaagjes naar haar. Tot dat opeens opnieuw een vrolijke schitering zichtbaar werd. Hij draaide zich op zijn rug, liet zijn hand onder de dekens door glijden en prikte Eph, zachtjes, in haar zij. ‘Truste Eph,’ Zei hij met een liefkosende stem, alsof zijn handeling vannet een nachtkus was geweest. Hij grijnsde haar toe, trok het dekbed hoger op en wikkelde zichzelf erin. Na even zoeken had hij zijn goeie positie gevonden en sloot zijn ogen, niet wetend waarnaar zijn armen deze nacht weer opzoek zouden gaan om zichzelf tegen aan te nestelen. Hij sloot zijn eigen en het duurde niet lang om weg te zakken in een diepe slaap, vol droomflarden die totaal niet bij elkaar pasten.
Een droom, die uit een jaar bestond [ik zweer je dat had ik een keer en dat is bizár :')] deed hem uiteindelijk wakker worden op het moment dat de Kerstman kwam [bij mij was 't sinterklaas :'D!]. Door het licht kneep hij zijn ogen weer dicht, nog half denkend dat het sneeuw was wat zo'n verblindende kleur had. Hij kreunde zachtjes, schoof naar het warmere toe en legde zonder erbij na te denken ook zijn been overheen zodat deze nu tussen die van Eph in lag. De dekbedden boven hun half verknoopt, geheel in de strik en verdraaid. Terwijl hij besefte dat hij wakker werd, en dat het niet meer hartje winter was en de kerstman op bezoek kwam, sloot hij vermoeid zijn ogen weer. Totaal ontspannen lag hij erbij. Hij voelde zich heerlijk, niet wetend waarom. Zijn mondhoeken krulden erdoor om. Totdat hij zich opeens besefte dat het iets was dat op een vreselijke aangename manier door zijn haren heen ging. Voor een moment opende hij zijn ogen weer, slikte en probeerde de situatie te begrijpen. Twee bedden verder op zag hij de groene haren van Myst, in de klit en in slaapmodel. Het bed één dichterbij was leeg en bevatte geen dekbed. Onder zijn oor voelde hij een ritmische boemboem.. boemboem, samen gaande op het ritme van een inademing en uitademing op een totaal ontspannen manier. Nog een reden dat hij zelf ook geheel ontspande, het was natuurlijk, fijn, alsof het klopte. Zijn vingers gingen zoekend over het geen heen wat hij voelde. Zacht, warrig, glad. Eph's haar, besefte hij zich. Diep ademde hij in, nog steeds genietend van Ephs hand die masserend door zijn haren heen ging. Hij lag half over haar heen, zijn gezicht op haar schouder/borst waardoor zijn voorhoofd tegen haar hals aanruste. Zijn hand van de arm die aan de buitenkant lag had hij onder het kussengeschoven, naast Eph's hoofd. Eph haar arm lag onder zijn hoofd/hals door, geknikt waarvan de hand door zijn haren heenging. Een heerlijk, óverheerlijk gevoel wat het soezerig deed blijven liggen. Zijn andere arm lag zonder schaamte over Ephony heen, hield haar meer vast en lag iets geknikt waardoor het bij haar haren kon aan de zijkant van haar schouder. Maar terwijl hij zich besefte hoe hij lag - boven op eph waarbij hun armen halfjes rond elkaar heen gewikkeld waren - drong het niet écht door. Hij was te slaperig, te moe, te ontspannen, te lui, te soezerig om er ook maar enigszins over na te wíllen denken. Hij slikte opnieuw, spande zich enigszins aan (een grote moeite) en kroop iets omhoog zodat hij zijn gezicht meer in de hals van Ephony kon stoppen. Zijn hand ging naar haar schouder waar vervolgens zachtjes kringelend zijn vingers overheen gingen, een lichte aanraking.

Jaaa jongens, ik heb gewoon nog genoeg inspiratie hoor :'D !!

Ze was blij dat iedereen ermee instemde om te gaan slapen, waarna ze zichzelf inwikkelde in haar deken en haar ogen sloot. Ze lag al weg te sussen, voelde zich al loom worden en langzaam wegzakken toen ze plots een koude hand in haar zij voelde. Een hoog gilletje rolde over haar lippen, haar ogen vlogen open en keken recht in het grijnzende gezicht van Laurens die haar weltrusten wensde. 'Trusten dwaasje,' grinnikte ze, al op een even liefkozende toon waarna ze zichzelf weer inrolde en haar ogen sloot, de glimlach nog op haar lippen aanwezig.
Haar eigen slaap was eerst rustig, maar als gewoonlijk kwamen de dromen aan het einde van de nacht weer opdwarrelen. Midden in de nacht was Laurens blijkbaar over haar heen gerold, had daar niets van gemerkt door haar diepe slaap. Doordat haar deken half van haar af was gehaald - aangezien Laurens niet verder was gerold nadat hij over haar heen was gegaan - werd het onderwerp in haar droom algauw een verwarming. Ze drukt op haar borst kreeg geen rol in haar droom, hoewel ze wel half haar armen om Laurens heen had geslagen. In haar droom had ze het koud, was ze in een lege kamer met alleen een verwarming om zich te verwarmen. Met moeite probeerde ze de knop om te draaien om de verwarming hoger te zetten. Dit verklaarde de kroelende bewegingen in Laurens haar, die daar blijkbaar van genoot. Een kleine zucht, gepaard met een raar soort geluidje wat niet echt te plaatsen was rolde over haar lippen toen Laurens verschoof en met zijn gezicht in haar hals kwam te liggen. In haar droom probeerde ze wanhopig de verwarming hoger te draaien, merkte dat dit niet werkte. Ondertussen stopte ook haar gekroel, vertrok haar gezicht wat. In haar droom was de zin 'de verwarming moet hoger' helder en duidelijk, gezegt tegen een ander iets wat niet in haar gezichtsveld te zien was, maar in de werkelijke wereld klonk het meer als 'Verwrmm... hóogr,' al mompelend en brommend draaide ze haar lichaam naar Laurens toe, trok haar been wat op waardoor haar knie op zijn heup kwam te liggen en haar armen om zijn bovenlichaam. 'Niet eerlijk...' verzuchtte ze, deze keer verstaanbaar terwijl ze onbewust Laurens gezicht tegen haar sleutelbenen voelde en haar ene hand weer omhoog ging om op zijn achterhoofd te komen te liggen. Haar gezicht vertoonde dat ze nog diep in slaap was, de ontspannen uitdrukking was weer terug gekomen. Murmelend maakte ze nog wat zachte geluidjes, waarna haar hand omhoog ging en ze een eigen lok van haar blonde haar uit haar gezicht haalde. Loompjes deed ze haar ogen open, dacht in eerste instantie dat ze haar deken in haar armen had totdat ze het kloppende hart tegen haar borst voelde. Langzaam ging haar blik naar beneden, zag de warrige bos haar van Laurens. 'Laurens?' kwam het zacht, murmelend eruit waaronder ze de greep niet verslapte. Haar geest koppelde het gevoel in haar armen niet met het gene wat ze zag. 'Wat doe jij hier?' ging ze verder, onbewust in een fluistertoon.

Nadat ze de kaarsjes uit had gedaan, en Laurens in zijn eigen bed was gaan liggen, trok Myst de deken tot haar kin en ging dieper ademhalen, langzaam indoezelend. Toen ze Laurens en Eph hun nachtgroeten hoorde, kneep ze even haar ogen pijnlijk dicht op elkaar, en ontspande zich daarna weer, zichzelf concentrerend op haar ademhaling. Ze probeerde hem rustig in toom te houden en toen dat eenmaal zo was, viel ze na luttele seconden in slaap. Myst was een ochtenddier, dus vroeg, nog voor de zon op was, opende ze haar ogen sloompjes. Ze fronste even, er klopte iets niet. Al snel herinnerde de zich dat ze op de luchtetage lag en glimlachend draaide ze zich om richting Laurens en verderop Eph. Ze keek even fronsend, om een of andere reden was Laurens bed leeg. Toen haar ogen eenmaal scherp waren geworden, werden ze ook meteen groot. Héél groot. Haar ademhaling stokte en haar hart werd heel sloom. Het sloeg twee slagen over en kwam toen koeltjes weer op gang. Vrijwel direct werden haar ogen wateren. Laurens en Eph, beiden halfnaakt, hun lichamen in elkaar verstrengeld op een éénpersoonsbed. Ze liet zich langzaam aan de andere kant van het bed op de grond zakken, geen geluid makend. Het eerste wat ze op de grond vond was een ochtendjas, geen idee van wie hij was. Met trillende handen schoof ze hem over haar schouders, niet de moeite nemend de tailleband vast te maken. Ze propte haar groene wollen trui als bolletje op haar en legde half ze deken eroverheen. Zodat als Laurens wakker zou worden, hij in zijn slaapdronken toestand zou denken dat ze er nog lag. Like he would care. Ze slikte de brok in haar keel weg, maar haar ogen waren zo waterig dat de tranen er nu toch overheen puilden. Stilletjes stommelde ze de kamer uit. Beneden was het nog donker. Beverig ging ze op de bank zitten. Ze voelde zich zeer ongemakkelijk. Ze zat hier op een etage waar haar twee van de weinige vrienden boven halfnaakt op elkaar lagen. Waarvan ze nog op de ene verliefd was ook. God, kan het nóg erger. Dacht haar geweten, voor het eerst stilletjes meetreurend. Maar… als Laurens toch wakker zou worden en beneden zou komen kijken, wat moest ze dan voor reden geven dat ze hier beneden een potje zat te janken? Hij moest wel blind zijn als hij het dan nóg niet door zou hebben. Hij is ook behoorlijk blind… Merkte haar geweten op, niet helemaal uit het veld geslagen. Ze zuchtte hardop, niemand die het zou horen. Ze onderdrukte het geluid van haar snikken, maar haar wangen, borstbeen en de voorkant van de ochtendjas waren inmiddels rijkelijk besproeid met tranen. Ze trok haar benen op, sloeg haar armen er strak omheen en drukte haar hoofd hard tegen haar knieën, de spieren in haar nek strak gespannen. Haar haar omsingelde haar hele hoofd, lang haar kon ook nooit goed zitten. Behalve bij Neara. Zei haar geweten, een slechte imitatie van Laurens stem gevend. Ze beet op haar lip tot het bloedde en een korte cynische lach, het was niet eens een lach, meer gewoon een uitademing met geluid erbij. [:’D] Voor het eerst in haar leven hoopte ze dat ze in haar vaders armen kon gaan liggen, en gewoon kinderlijk een potje kon gaan zitten janken. Maar, ten eerste zat haar pa een aantal planeten verderop, ten tweede kon ze hier niet zomaar weg op een lesdag, en ten slotte zouden mensen het ook nogal raar vinden als je op je 16e naar huis ging om een potje te janken, dan verwachtten ze toch dat je je iets volwassener zou gedragen. Ze likte haar lip af om de bloedsmaak ervan af te krijgen. Ze liet zich langzaam omvallen en nu werd haar snikken toch zachtjes hoorbaar. Ik haar handen verscheen een klein lichtballetje, dat ze dicht naar haar gezicht bracht. Ze maakte het zo helder dat het zelfs met haar ogen dicht nog pijn deed, hopend de beelden van Laurens en Eph samen eruit te krijgen. Maar het volgende beeld dat toen haar hoofd in ploepte was, natuurlijk, een beeld van Laurens en Neara. Ze fronste diep en een moeilijk gepiep kwam haar keel uit. Ze moest hier weg. Ze móést hier weg voordat Lau en Eph beneden kwamen. K*t, maar ik kan moeilijk in een ochtendjas en op blote voeten naar beneden gaan, wel? Ze veegde met haar handen onder haar ogen, ze kon natuurlijk ook doen alsof er niks aan de hand was. Dat ze wakker was geworden en naar beneden was gegaan voor een glas water, maar dat ze bang was hen weer wakker te maken en dus beneden was gebleven. Dat ze daarna snel zich aan ging kleden omdat ze nog iets wilde voorbereiden voor een les. Ofzo. Haar hoofd werd al lichtjes rood bij de gedachte aan die stomme actie, maar ze kon er niks aan doen. Ze moest hier weg, voor ze iets door kregen. Snel strompelde ze naar de keuken, twee keer struikelend over rotzooi van gister, hierbij zichzelf vervloekend. Hierna pakte ze een glas water. Het duurde lang voor het leeg was, half snikkend en stikkend drinken was nou eenmaal niet zo makkelijk. Uiteindelijk bleef ze in de keuken staan, met haar handen tegen het aanrecht en haar ogen op haar glas. Trillend en wachtend er een teken van leven van boven zou komen.

Langzaam en diep ademde hij in, nog steeds geheel ontspannen en zijn ogen weer gesloten. Zijn vingers bleven zacht kringelende bewegingen maken, gleden vervolgens strelend naar beneden. Zijn handelingen automatisch, was er zelf nauwelijks bewust van. Lichtjes ontstond er een frons, ‘Wat?’ Mompelde hij zachtjes terug als antwoord op Eph haar onduidelijke woorden. Langzaam ontspande zijn voorhoofd weer, het was te veel moeite om deze in frons-positie te houden. Wat vaagjes gingen zijn ogen weer open, met een licht verwarde blik hierin zichtbaar. Wat was Eph aan het doen? Hij lag net zo lekker? Onwillig ging hij meer in haar slaapdronken bewegingen. Liet zich op zijn zij rollen, nog steeds tegen haar aangeplakt. Eén been van Eph over zijn heup, zijn andere been weer over Eph d'r been heen en zo half in elkjaar gewikkeld. Hij deed geen moeite om ze uit elkaar te halen, lag wel lekker zo. Evenals hun benen lagen hun armen ook aardig in de knoop. Het enige irritante was, was dat hij niet meer zo lekker met zijn hoofd lag en zijn arm aan de buitekant. Deze lag net iets te bekneld. Dus, zonder tegen spraak te dulden, kwam hij in actie. Tenminste, voor hem was het actie, in deze vroege ochtend. Onder een zachte kreun van inspannen, spande hij zijn spieren aan en duwde Eph weer terug zoals ze eerst ook lag: op haar rug. Na een diepe zucht schoof hij weer dichterbij, dit keer verder over haar heen zodat ze gedwongen was zo te blijven liggen. Zijn gezicht verstopte hij weer half in haar hals, lag te lekker op die manier om anders te gaan liggen. Zijn hand, die eerst zacht strelend langs haar boven arm was gegleden, lag nu stil op haar schouder. De andere nog steeds lekker warm verstopt onder het kussen zelf. ‘Hmm..?’ Wist hij er slaperig kreunend uit te krijgen zodra er naar hem gevraagd werd. Zodra ze haar volgende vraag stelde had hij er een moment voor nodig om uit te vinden wat ze met die woorden bedoelde. 'Slapen,' Was uiteindelijk het eerste antwoord wat hij kon verzinnen. Hij kroop dichter naar haar toe, voor zover dat kon. 'Ga alsjeblieft nog even door,' Vroeg hij murmelend tegen haar hals. 'Het was zo lekker..' Zachtjes verzuchtend zodat zijn warme adem haar hals streelde. Pas na enkele minuten nog zo te hebben gelegen, of was het minder?, leek het allemaal enigszins tot hem door te dringen. Hij fronsde, bleef enkele secondes zo liggen en trok toen langzaam zijn hoofd omhoog. Hij keek haar aan, nam even de tijd. 'Ik had je nog gewaarschuwd..' waren zijn eerste woorden. 'Als je geen slachtoffer aan mijn hartstochtelkijke en innige omhelzingen wilde worden, had je je bed niet tegen dat van mij aan moeten zetten.' Zonder moeite schoof hij alle schuld op Ephony. Zijn blik ging omlaag, naar hun in een gestrengelde lichamen. 'Hm,' klonk het onintelligent vanaf zijn kant, verspilde er verder geen commentaar aan. Met een zachte kreun liet hij zijn hoofd weer terugzakken. 'Eigen schuld,' murmelde hij nog, alsof het nu ook haar schuld was dat hij nu lekker bleef liggen. 'Myst slaapt nog,' Vertelde hij haar droogjes, doelend op het feit dat ze dus niet opeens hard moest gaan praten of iets. Zachtjes grinnikte hij opeens, de kriebelende dwang was zijn buik ingesijpeld om dit te gaan. ‘Wel lekker, .. als je me zo vast houdt.' Zijn worden slaperig, maar zelfs dan kon je de plagende ondertoon horen in zijn woorden. Hij grinnikte opnieuw, zocht de fut om zijn hoofd om te draaien en vervolgens zachtjes zijn tanden in haar hals te zetten. Weer grinnikte hij, moest zich inhouden niet door te gaan. Eph irriteren, heerlijk. Vooral nu ze in een positie lag dat ze nauwelkijks wat kon. >=D 'Hm oke,' fluisterde hij zijn zin beginnend. 'Waarheid, .. waarheid of waarheid?' Zijn stem zachtjes en gedempt, doelend myst niet wakker te maken. Zijn mondhoeken krulden verder om. Ondanks dat zijn hoofd duf was, had het ook last van een vroege ochtendmeligheid waarbij hij graag andere irriteerde. 'Wat zou je doen.. als ik nu naakt boven op je lag?' Meisjes, m'n toetsenbord doet debiel -.- moet nieuwe batterijen, sorry voor de typo's.

Met een zachte kreun, eentje van protest waaruit bleek dat ze ook niet veel kracht tegen werkte [dan heb je krachtenparen en hangen ze op ten duur stil omdat de krachten evengroot zijn, moet het aangrijpingspunt wel .... okee, ik hou al op] waarna ze zich weer op haar rug liet duwen, merkte niet dat Myst in volle verdriet de kamer verliet. 'Nweewm,' murmelde ze als protest, haar hoofd rolde door zodat ze van Laurens afkeek en daarna weer rustig ademhaalde. Uiteindelijk kroop ze weer wat tegen hem aan, maakte een raar zuchtend geluid wat teken was dat ze weer terug kwam naar de levende wereld. 'Ooh, okee,' was haar intelligente antwoord op Laurens al even wakkere antwoord op de vraag wat hij ingodsnaam daar deed. 'Goed,' murmelde ze vervolgens, nog als verlaat antwoord waarna haar arm weer slapjes over zijn schouder heen kwam te liggen. Ze gaf verder geen antwoord op zijn vraag, wist onbewust dat hij haar 'verwarming hoger draaien' beweging bedoelde en kroelde weer op zijn hoofd met haar ogen gesloten en haar gezicht naar het plafon gericht. Langzamerhand leek ze weer weg te zakken, was nog te veel in de ban van haar slaap om de werkelijke omstandigheden van het moment te beseffen. Ze was bijna weer weg gezakt als Laurens niet plots omhoog was gegaan en de warmte bron opeens weg leek. 'Neee,' klonk het kinderlijk en zachtjes fluisterend, waarbij ze een moeilijk hoofd trok en haar ogen nog gesloten hield. Langzaam opende ze haar ogen bij zijn eerste woorden, keek hem eerst slaperig en wazig aan, totdat de betekenis van zijn woorden doordrongen. Haar ogen werden groter, gleden over hem naar beneden en besefde de positie waarin ze lagen. 'Wát?' klonk het verbaasd, niet erg duidelijk op welk deel ze dat nou zei. Zijn woorden of het besef hoe ze lagen. 'Hoe had ik...' bromde ze nog wat versufd, maar Laurens leek alweer terug te zakken dus gaf ze het maar op. Deels vond ze het eigenlijk niet zo erg, was de warmte aanstekelijk en vond ze het niet erg dat Laurens het was. Ze kon haar hoofd niet draaien om Myst te zien, maar ze geloofde Laurens woorden dat ze nog sliep, dus hield haar stem zachtjes. Alleen haar blik gleed naar beneden toen ze Laurens opeens hoorde grinniken, vroeg zich meteen af wat er door zijn hoofd ging. Haar ogen vlogen weer open bij zijn woorden, ze voelde haar wangen meteen een tintje roder worden en haar hart een paar slagen sneller slaan, iets wat Laurens misschien zou horen. 'Het is warm,' concludeerde ze als reactie op zijn woorden, was blij dat ze fluisterde omdat anders de beknepen toon te horen zou zijn geweest. Haar ademhaling werd zachtjes, met een klein, gierend geluid naar binnen gezogen toen ze plots zijn hoofd voelde draaien en ze zijn tanden zachtjes in haar nek voelde. 'Laurens,' kwam het er zachtjes uit, de verbaasde, en geknepen toon vaag hoorbaar. Zachtjes ademde ze in een lange zucht uit, schoot haar blik naar Laurens. 'Ik.. he?' klonk het onintelligent. Wilde hij nou spelletjes gaan doen in de ochtend, ze was amper wakker. Een onhoorbare zucht gleed over haar lippen bij zijn vraag, voelde onwillekeurig haar hart sneller kloppen. Ze zou zich niet laten pakken, als hij zo ging doen kon hij het terug verwachten. Haar hand gleed naar zijn nek, draaide zich op haar zij naar hem toe en liet haar hand doorglijden naar zijn kaak. Met een paar vingers tilde ze zijn kin op, keek hem stilletjes voor een paar seconden in zijn ogen. Haar ene vinger gleed door, streelde over zijn lippen terwijl haar eigen gezicht dichtbij was. In dat moment besefde ze waartoe hij haar had aangezet, sloeg haar hart weer een slag over en speelde er een grijns op haar lippen. 'Wat zou jij doen als ik dat deed,' klonk het eigenlij keen beetje retorisch. [Lis, antwoord toch maar :3]

[Ik ga hier geen post tussen plaatsen tot ze naar beneden komen hoor. Tenzij ze rare dingen gaan doen, dan ben ik natuurlijk de eerste die reageert. LIS JOUW BEURT.]

‘Hm,’ Was zijn antwoord, aan de toon kon je horen dat zijn mondhoeken waren omgekruld tot een lichte glimlach. "Het is warm," Langzaam maar kort ging zijn glimlach zelfs over tot een grijns. Hij grinnikte opnieuw na haar reactie nadat hij zachtjes zijn tanden in haar huid had gezet, gaf verder geen reactie op zijn naam die vragend uitgesproken was. ‘Waarheid of waarheid,’ Had hij opnieuw gemompeld na haar ontzettend intelligente opmerking die voornamelijk neekwam op "hè". Zijn mondhoeken opnieuw omgekruld tot een glimlach, zijn ogen open en lichtjes schitterend. Natuurlijk voelde hij ook wel dat zijn wangen íetsjes roder waren gekleurd, maar hij besteedde er zelf nauwelijks aandacht aan. Het zou het allemaal verpesten als hij dat deed. Zijn lippen perste zich opelkaar zodra hij voelde dat haar vingers uit haar haar gleden, door naar zijn hals en een zacht tintellend spoor achterlieten. Hij ging mee in de beweging, misschien iets ongewild, en draaide ook op zijn zij. Ondanks dat haalde hij in lichamen niet uit de knoop, maakte het alleen maar iets gemakkerlijker door zijn arm uit beknelde positie te halen. Gewillig liet hij zijn hoofd lichtjes omhoog kantelen, keek haar in de ogen waarbij hij íetjes een wenkbrauw vragend naar haar optrok. Maar hij zei niks, bleef stil. Laat haar d'r gang gaan. Permanent leken zijn mondhoeken nu wel omgekruld tot een lichte glimlach, zijn blik verwachtingsvol. Hij kon het niet helpen dat er een líchte rilling over zijn rug heen trok zodra Eph haar vingers zachtjes strelend over zijn onderlip heenging. Oké, dat was dan wel onverwacht, zeer onverwacht. Het leidde hem voor een kort moment af. Maar dit alles was onzichtbaar aan de buitenkant, niet te zien voor Ephony. Beide wenkbrauwen trokken nu omhoog zodra hij haar woorden hoorde. Had stiekem toch ergens gehoopt op een antwoord op zijn vraag, maar had kunnen weten dat hij zo'n soort opmerking kreeg. 'Wat,' mompelde hij zachtjes. 'Als jíj zo op mij ligt?' Zijn mondhoeken krulde verder om, maar op een ontdeugende manier. Fout, zo fout. 'Hmm..' klonk het bedenkelijk, nep. Duidelijk nep. Zijn hoofd was ondertussen met iets anders bezig, zijn concentratie ging namelijk naar zijn hand. Onzichtbaar voor haar, onder het deken. Hij tilde zijn hoofd op en bracht deze naar haar hals toe. Zo ook dat hij haar niet meer aankeek terwijl zijn hand nu net boven haar knieholte lag. Zijn hand gleed omhoog, over haar bovenbeen door naar haar heup. Ondertussen had hij zijn gezicht dichterbij gebracht, vlak bij haar hals. Uit het niets gleed zijn tong hierover heen, zijn hand nog omhoogglijdend. Hij deed moeite om de samentrekkkingen in zijn buik tegen te gaan, zijn lach in te houden. Hij bracht zijn gezicht omhoog, door naar haar oor. Hier trok hij zijn tong weer in, zette zijn tanden in haar oorlel, zachtjes. Liet haar weer los en legde zijn lippen tegen haar oor aan. 'Ik zou het wel weten,..' Mompelde hij hier zachtjes. 'Maar, dat is privé. Ik deel mijn fantasietjes niet met jou.' Zijn lippen perste zich opnieuw op elkaar. 'of..' Mompelde hij opnieuw, suggurerend, zoals hij al een keer eerder had gedaan. Zijn hand gleed weer omlaag, strelend over haar boven been. ‘Nee,’ Bedacht hij zich. Toch niet. Hij trok zijn hoofd weer terug, een gigantisch grote grijns sierde zijn gezicht, zijn blik ondertussen opzoek naar haar rode wangen. Hij grinnikte draaide zijn hoofd en smoorde zijn lach in 't kussen. Zijn hand, die zonet nog bij haar been had gezeten prikte haar de zij. 'sssjt!' Siste hij haar gelijk toe, alsof het haar schuld was en hij niks deed. Zijn lippen op elkaar geperst. 'Myst slaapt nog, wees nou stil.'

Ze negeerde zijn gegrinnik op haar antwoord, wat wilde hij verwachten als ze nog steeds niet helemaal wakker was. Nu bleef ze hem met een wat rood hoofd aankijken, probeerde zich geheel rustig te houden. Ze voelde de irritatie opkomen dat Laurens niet reageerde zoals ze wilde, had zijn hoofd willen zien verschieten van kleur en hem eindelijk horen stamelen. Hierdoor was er even een flikkering van irritatie in haar grijsblauwe ogen te zien, maar negeerde het verder. Ze knikte alleen lichtjes, had haar blik weer jolig weg gedraaid en staarde naar het plafon. Haar ogen schoten naar haar ooghoeken zodra ze het onheilspellende 'hmm' hoorde, slikte ongemakkelijk maar kon haar blik niet afwenden. De kippenvel ontstond zonder dat ze er erg in had, haar ogen verwijdde zich en haar wangen leken in een soepele overgaven dieprood te worden. Doordat zijn gezicht in haar hals lag, kon Laurens alleen de verstijving en kippenvel waarnemen toen zijn hand langs haar been gleed. Haar ene hand die nog op zijn schouder had gelegen en door was gegleden over zijn schouder naar zijn rug verkrampte wat, haar blik bijna panisch op het plafon gericht. Ze kon het niet tegengaan, kon niet Laurens handen van haar af duwen en hem wat boosjes aankijken dat hij haar niet zo moet irriteren. Het enige wat er gebeurde was dat haar hart sneller begon te kloppen en ze alleem maar kon denken 'wat gebeurd er?'. Doodzenuwachtig registreerde ze dat Laurens dichterbij kwam, voelde haar hand wat omhoog kruipen om daar de stof tussen haar vingertoppen te nemen. Haar adem kwam met een gier naar binnen, haar hand tot een vuist gebald zodra ze zijn tong voelde, plots en zonder enige aankondiging. 'Laurens!' kwam het er in een bijna panische zucht uit, haar vuist met de stof tegen zijn rug gedrukt, waaruit bleek dat ze hem aan de ene kant dichtbij hield. Haar hand gleed van hem af toen hij in haar oor fluisterde, viel slapjes op het bed terwijl ze doodstil naar het plafon staarde. Haar wangen waren diep rood, haar verwijdde blik schoot naar Laurens zodra deze omhoog kwam en haar grijnsend aankeek. Toen hij keihard in de lach schoot, zich vervolgens smoorde in het kussen kon zij nog steeds geen spier in beweging brengen. Voelde haar hart nog in haar keel kloppen en lag erbij alsof ze net een spook had gezien. 'Dat..' ze kuchte verlegen en opgelaten, voelde haar wangen roder worden waarbij haar blik zenuwachtig van hem weg schoot. Met een slappe hand sloeg ze hem tegen zijn bovenrug, waarna ze zich op haar zij rolde met haar rug naar hem toe, zodat hij de vage glimlach die voor een moment op haar lippen was ontstaan niet kon zien. 'Dat was niet grappig,' klonk het hees, haar blik schuin op het kussen gericht en haar knieën wat opgetrokken. Ze voelde nog steeds de tinteling waar zijn hand langs was gegaan. 'Misschien moet je Myst maar wakker maken,' mompelde ze afwezig, nog met haar hoofd bij zijn pesterij, die anders viel bij haar dan hij zou denken.

[Sorry, je hebt er denk ik weinig aan...]

‘Dat?’ Vroeg hij zachtjes. Zijn ogen schitterend, blossen op zijn wangen van plezier en zijn mondhoeken omgekruld tot een ingehouden glimlach. Om haar nog is extra te sarren liet hij zijn vingertoppen zachtjes strelend omhoog glijden over haar boven been. Zover dat het zelfs onder haar nachthemd doorkroop, verder omhoog. Eenmaal ver genoeg, naar zijn idee, zakte het weer naar beneden. ‘Nouu,’ Klonk het zeurderig als een klein kindje zodra Eph zich van hem wegdraaide, op haar zij draaide en zo met haar rug naar hem toe lag. Hem buitensluitend. Maar in plaats van zo te blijven liggen, hem uit het veld te laten slaan, ging hij opnieuw mee met de beweging. ‘Dat was heel grappig,’ Mompelde hij zachtjes terwijl hij tegen haar aanschoof. Zover dat zelfs ook zijn buik tegen haar onderrug aanlag. Hij schoof, om gemakkelijker te liggen, zijn éne hand onder het kussen om met zijn andere hand, waarvan de arm over Eph heen lag, zachtjes haar hand te kunnen pakken die opgetrokken in de buurt van haar borst lag. Voelde dat Eph haar knieën iets had opgetrokken zodat hij dit ook kon doen, lag aangenamer. ‘Je bent mijn warmtebron,’ Verklaarde hij zijn bewegingen, ook al was het in feite niet het enige waarom hij het deed. Het was leuk om Ephony te irriteren, en.. fijn. Het laatste wat hij nog niet aan zichzelf wilde toegeven. ‘Zonder jou krijg ik het koud,’ Kon horen dat zijn grijns weer terugkeerde aan zijn toon. ‘En eigenlijk is dat ook heel erg logisch,’ Ging hij murmelend door, ‘Aangezien je nu echt ontzettend warm bent,’ Doelend op haar rode blossen, voelde dat zelfs haar hart sneller klopte, warmte die over heel haar lichaam zacht voelbaar was. ‘En ik daaraan gewend ben,’ Fantastisch mooie conclusie. In andere woorden: Als je de hele tijd bij het haardvuur zat en je liep dan weg, dan kreeg je het ook koud. In dit geval was Ephony het haardvuur, zíjn haardvuur. ‘Hmm..’ Klonk het zachtjes als nutteloos antwoord op Eph haar voorstel: Myst wakker maken. Hij tilde zijn hoofd iets op, keek over dat van Eph heen, sloeg het lege bed over en keek naar het gevulde derde bed. Het duurde niet lang voordat er opeens een lichte frons ontstond. Was hij dan zo scheel geweest deze morgen? ‘Sinds wanneer,’ Mompelde hij zachtjes, ‘bestaat Mysts haar uit een groene trui?’ Hij trok een wenkbrauw op, verward. Enkele nutteloze secondes gingen voorbij waarna hij zichzelf overeind drukte en hierbij half het dekbed met zich mee omhoog trok. Hij rilde onwillekeurig, Eph was echt warm geweest. Om er niet te lang last van te hebben glipte hij zijn bed uit, scharrelde warme dingen bij elkaar (sokken, badjas, jogginsbroek) en trok deze aan. Hierna trippelde hij door naar Mysts bed. Geruisloos boog hij zich erover heen, denken dat misschien ónder de trui Myst verborgen lag. Maar dit idee duurde niet lang. Opeens haalde hij met een ruk het dekbed weg en bekeek de hoop opgefrummelde kleren. Hij draaide zich om naar Eph die nog in bed lag. ‘Zou ze terug zijn gegaan naar de lichtetage?’ Vroeg hij haar. ‘Maar waarom.. zou ze dan een hoop kleren neerleggen met als doel haar te vervangen?’ Sprak zijn gedachten hardop uit. ‘Even beneden kijken,’ Zonder op Ephony te wachten trippelde Ené voorbij, die hij in het voorbij gaan nog een zachte kus op haar enorme kop gaf, om hierna de slaapzaal uit te glippen en de deur hierbij achter zijn kont open te laten. ‘Myyyst?’ Klonk het zonder enige stemverheffing vanaf zijn kant terwijl hij naar beneden hobbelde. ‘Myy-hyyyst?’ Zijn stem futloos, deed er eigenlijk niet zoveel moeite voor. De laatste drie tredens sprong hij en zijn blik ging door de woonkamer. ‘Oh,’ Gevonden. ‘Daar ben je,’ Een lichte glimlach kwam te voorschijn. ‘We zochten u al,’ Hij liep door naar de keuken, daar waar hij Myst groene pluizenbol had zien staan. ‘Wel appart, een pop achterlaten zodat wij denken dat u nog slaapt.. naja.. ik.’ Verbeterde hij zichzelf murmelend. Eenmaal aangekomen bij Myst zag hij het pas, nú pas. Verward bleef hij voor een kort moment staan, ‘Myst?’ Kwam er vervolgens nogal onzeker uit.

Myst hoorde al wat gestommel boven, maar ze stond al zo lang versteend in dezelfde positie dat ze het niet kon opbrengen te bewegen. Ze zag eruit als een panda, [WANDAA] met grote zwarte vlekken onder haar ogen van de mascara van gisteravond. Die was enorm uitgelopen door het huilen. Ze stond daar in ondergoed met een half omgeslagen ochtendjas, horend dat iemand boven zijn bed uit kwam. Nog steeds geen reactie. Haar ogen waren inmiddels droog, maar nog steeds rood en dik. Ze hoorde een deur opengaan, en duidelijk Laurens voetstappen. Ze hoorde haar naam, maar kon niet reageren. Versteend stond ze in de keuken, slechts haar ademhaling bewoog haar lichtjes, verder niets. Toen Laurens de trap af kwam en tegen haar begon te praten, werden haar ogen wéér waterig. Toen hij eenmaal naast haar stond en zijn stem veranderde, liepen de tranen over. Ze hoorde de onzekere klank in zijn stem, niet goed wetend wat ze ermee moest. Het duurde echt een minuut voor ze ook maar in staat was een spier te bewegen, en het eerste wat ze deed was haar tranen wegvegen. ‘Wat.’ Kwam er koeltjes uit, haar stem koud. Zelfs het lichte Novaanse accent leek geen invloed te hebben op de ijzigheid van haar stem. Ze keurde hem geen blik waardig, het maakte haar ook niet meer uit dat hij haar complete lichaam kon zien, gezien de ochtendjas openhing. Ze liep met ferme pas langs hem en struikelde half de trap op. Ze deed haar voet pijn, en hinkelde boven verder. ‘Ik kom mijn kl-kleren halen.’ Zei ze tegen Eph, die nog boven was. Haar stem brak, maar het kon haar ook niet meer schelen. Ook Eph keek ze niet aan. Ze pakte haar kleren, smeet de ochtendjas op de grond en kleedde zich vlug en handiger dan ooit aan. Ze veegde even onder haar ogen door, ze zou wel racen naar de lichtetage, zodat niemand haar zou zien. Heel even kon ze niet de verleiding weerstaan, en keek ze toch naar Eph. Die was knalrood, en keek als een klein onschuldig konijntje. Achgot. Wat lief. Haar geweten en haar gedachten zaten compleet op één lijn. Bijzonder. Daarna draaide ze zich om naar de deur van de meisjesslaapzaal. Strompelend omdat haar voet pijn deed liep ze naar de deur en sloot hem achter zich. Ze kwam langzaam de trap af, proberend haar enkel niet te belasten. Het ging goed, tot halverwege. Ineens zakte ze door haar enkel en viel met veel kabaal de trap af. ‘GVD.’ Schreeuwde ze uit, haar enkel deed nu nog meer pijn. Ze lag wat versuft onderaan de trap. Ze zuchtte zacht, ze dacht niet dat ze nog wat anders had, al voelde ze zich wel draaierig en misselijk. Ze had geen zin om overeind te komen. Wat zou het helpen? Voordat ze overeind was zou Laurens toch al schijnheilig lief gaan lopen doen tegen haar.

Zwijgend bleef hij Myst aankijken, had geen antwoord op haar doodsimpele vraag waar geen vraagteken achter te horen was. Hij keek haar aan, in de ogen die overgelopen waren van de tranen. Tranen die haar mascara deden uitlopen zodat donkere kringen hieronder gevormd werden. Haar groene ogen, gevuld met intens verdriet. Maar ondanks dit verdriet, wat enkel nog goed te zien was in haar ogen, had ze een koel en kil masker over heel haar gezicht getrokken. Onverschillig, duidelijk afstandelijk. Alsof ze hém niet nodig had. Of nog beter gezegd: dat het zíjn schuld was. Schuld van wat? Hij kon niks anders dan haar aanblijven kijken op dat moment, terwijl meerdere dingen door zijn hoofd gingen. Ten eerste, het meest voor de hand liggende, wat was er met haar aan de hand, en wat had haar zo verdrietig gemaakt? Maar daarnaast ook, wat had híj gedaan? Waarom keek ze zo naar hém? Of was het een blik die ze altijd te voorschijn haalde? Stootte ze iedereen zo af? Een lichte herrinering flakkerde terwijl zijn geweten automatisch nee antwoordde. Gister had ze ook een instort moment gehad, maar daarbij had ze zich wel laten troosten. Een geheel tegenovergestelde reactie als nu. Hij wilde heus wel wat zeggen, hij wilde ook echt heel graag zijn armen uit kunnen strekken en haar er in nemen, sussend, troostend. Maar haar blik, de ijskoude blik, hield hem tegen. Hij schraapte zijn keel, íets.. hij moest toch iets doen? Ze was zijn vriendin, hoe ze zich ook gedroeg; haar laten stikken deed hij niet. ‘Myst, wat is er aan de hand? Is er iets gebeurt? .. ’ Zijn ogen licht knipperend, verward, terwijl hij zijn veronderstellende woorden uitsprak. Hij wilde zijn hand uitsteken, bedacht zich halverwege. Maar in de beweging dat hij zijn hand weer terug wilde halen bevroor hij. Zonder nog maar een woord te zeggen liep Myst hem voorbij. Enkele secondes gingen voorbij, voordat alles weer bij hem opgang kwam. Er was een knop om gegaan en vastbesloten draaide hij zich om, zijn passen krachtiger. ‘Myst!’ Zijn stemverheffend. Nu ging ze het vertellen ook. Hij ging zich niet laten behandelen door haar alsof híj de schuldige was, zonder dat ze ook maar een woord zei. ‘Myst, wat is er nou in godsnaam aan de hand?’ Ze kwam weer de trap afhobbelen. Haar ogen zwart omlijnd, vervolgens rood en dikker dan gewoonlijk. Duidelijke jankogen. Zijn stem lichtjes geïrriteerd, irritatie die hij ondanks alles niet kon onderdrukken. Hij wachtte haar onder aan de trap af, ze liep hem weer straalnegerend voorbij. Enkele passen liep hij haar achterna, ‘Wat verwacht je in godsnaam van me Myst? Dat ik je zo laat gaan terwijl je duidelijk helemaal overstuur bent? Mýst!’ Hij bleef voor een dichte deur staan, de deur van de puffoonetage die Myst net achter zich dichtgetrokken had. Vóór zijn neus. Verward bleef hij staan. Wat was er toch met haar? Ze deed nooit zo. Toch? Nogal hulpeloos bleef hij staan voor de deur, alsof de deur hem wijze raad zou geven hoe hij met deze situatie om moest gaan. Pas op het moment toen hij de doffe bonken van achter de horen vervold door gevloek besefte hij pas hoelang hij stond te treuzelen. Natuurlijk trok hij gelijk met een ruk de deur open en liep met twee ferme passen naar buiten. Zijn blik schoot omlaag, zag Myst liggen onderaan de trap. In één stap nam hij de hele trap, ondersteunend door luchtsturing. In minder dan twee seconden stond hij naast haar, ‘Myst,’ Zijn stem nu bezorgd. ‘Myst, sukkel dat je bent,’ Zijn wenkbrauwen fronsten terwijl hij door zijn knieën zakten, één arm onder haar rug schoof en de ander onder haar knieholtes. ‘Mijn god, wat heb je toch?’ Met Myst in zijn armen kwam hij weer overeind, liep de trap weer op. Alsof hij Myst nog zou laten gaan terwijl ze last had van .. deze aanval. Lichtjes fronste hij. Zoiets moest het wel zijn. Ze deed zo debiel. ‘Eerst ontspannen jij. Haal adem, stop met huilen, ontdoe je ogen van de oude tranen. Ik maak thee voor je,’ Hij liep ondertussen de kamer weer binnen, met een licht zetje van zijn voet deed hij de deur achter zich weer dicht. ‘En jij, jij gaat zitten.. en verder niks.’ Hij richtte zijn blik op haar en keek haar met doordringende ogen aan. ‘Oké?’ Hij vroeg het alsof ze 7 jaar was. De zin "En anders krijg je billenkoek" had er gemakkelijk achteraan kunnen komen. Eenmaal bij het bed boog hij zich voorover en liet Myst erop neerzakken. ‘Zo,’ Mompelde hij er zachtjes bij. Hij keek haar aan, legde zijn handen op haar wangen en vegde met zijn duimen onder haar ogen door om de tranen weg te halen. ‘Blijf,’ Klonk het gebiedend, waarna hij overeind kwam en naar het keukentje liep. Nadat hij thee had gemaakt en met een warme, dampende mok weer terug kwam en deze aan Myst had gegeven ging hij naast haar zitten. ‘Dus,’ klonk het onbedoeld droogjes. ‘Ga je me nog vertellen wat er aan de hand is? Of ga je weer de kamer uitstormen, jezelf opnieuw van de trap af laten knikkeren in je blindeboosheid zodat we dit riedeltje opnieuw kunnen doen?’ Een lichte nonchalance was te horen in zijn woorden, gespeeld, dat wel. Zijn blik klopte dan ook niet bij zijn toon. Deze was dwingend, ergens misschien iets geïrriteerd maar verweg ook nog steeds bezorgd.

God dat krijg je van een paar dagen niet reageren; inspiratie hoopt zich op. ¬¬

Ze beantwoorde Laurens niet meer, bleef alleen met met een rood hoofd voor zich uit kijken, merkend hoe Laurens weer tegen haar rug aan schoof. De warme houding zorgde weer voor een ongemakkelijk gevoel, eentje die in haar buik horendol heen en weer schoot en ze geen goede plaats kon geven. Bij zijn woorden bleef ze bijna panisch voor zich uit staren, kon er geen antwoord op geven. 'Hou je mond,' kreeg ze er uiteindelijk een beetje hees uit, toen hij door bleef gaan en op ten duur in ging spelen op haar rode kleur. Ze was blij dat het onderwerp over ging naar Myst, kon haar gedachtes weer daar op focussen wat een stuk makkelijker was. Ze draaide voorzicht haar hoofd om bij zijn vragende woorden, kijkend of de kust veilig was en zijn gezicht niet dichtbij was. 'Huh?' klonk haar reactie al even onintelligent waarna ze zichzelf opdrukte en naar Myst haar plaats keek. 'Als dat zo is... is dat wel gek,' beantwoorde ze Laurens woorden, voelde nog hoe haar keel wat dichtgeknepen was door de vorige momenten. Steunend op haar ene hand bekeek ze het bed. Zodra Laurens weg stommelde werden Ephony's ogen groot van ontzetting. 'Oohnee,' kreunde ze, alleen verstaanbaar voor haar waarbij ze haar handen tegen haar gezicht aan legde. Langzaam bracht ze haar hoofd omhoog, staarde leveloos naar Ené die haar ogen nog gesloten had en niets van de rumeurigheid meegenomen had. Haar gezicht nog rood en blozend van daarvoor, haar ogen vergroot en schuldig. 'Nee nee nee,' kreunde ze weer, zich beseffend wat misschien de reden was van alle stemverheffingen beneden en de onverwachte reactie van Myst die stilletjes de etage af was geslopen. Haar knieën opgetrokken en haar blik ongelovig voor zich uit gericht. De manier waarop zij en Laurens hadden gelegen had voor haar iets bekends gehad, wist de reden waarom Laurens het weer zo voor elkaar had gekregen. Maar dit had een impact moeten zijn voor Myst, dat ze daar nu pas op kwam. Haar hoofd schoot om naar de deur, zag een ijskoude uitdrukking om het gezicht van Myst die binnen kwam gestormd. 'Myst,' kwam het er verschrikt uit, alsof Myst al de schuldgevoelens wist die door Ephony heen gingen. Ze zag hoe haar eigen ochtendjas op de grond werd gesmeten, had niet eens doorgehad dat hij weg was geweest. In stilte, met pijn in haar buik, keek ze toe hoe Myst met woedende en misschien wanhopige handelingen haar kleding bij elkaar greep en gevolgd werd door een wanhopige laurens. 'Laurens?' probeerde ze zachtjes, wist niet wat ze wilde zeggen; wist alleen dat ze íets wilde zeggen. Ze schoot omhoog, rechtte hierbij haar rug zodra ze het helse kabaal hoorde. Zodra Laurens naar beneden schoot, sprong zij uit haar bed en rende hem achterna. Verschrikt zag ze Myst onder aan de trap liggen, bleef verstijfd staan. 'Myst,' weer verschrikt, maar nu meer bezorgt terwijl Laurens haar naar boven tilde. Stilletjes liep ze Laurens achterna, ging voorzichtig naast Myst op het bed zitten en legde bezorgt een hand op die van haar. Het grapje van Laurens ontging haar, had haar blik op Myst gericht. 'Myst,' klonk het vragend, ter poging dat ze haar aan zou kijken. Ze wist niet waar ze moest beginnen, keek Myst alleen maar met een moeilijke blik aan. 'Het spijt me, als ik je pijn gedaan heb,' klonk het zachtjes, verontschuldigend en doelend op de reden waarom Myst eigenlijk zo overstuur was. Laurens kwam al gauw weer binnen, met thee. Ephony's blik was naar haar hand gegaan, hield zich stil toen Laurens vroeg wat er met Myst aan de hand was. Ené had haar kop alleen maar even opgetild, bekeek alles stilletjes vanuit de hoek van de kamer toe. 'Misschien moeten Myst en ik even praten,' glimlachte ze zachtjes, sloeg haar blik niet op nadat Myst een eventueel antwoord had gegeven ;D.

Laurens zei haar naam, waarbij na lang denken tot haar doordrong, dat het echt niet zo was dat hij zo met Eph had gelegen om haar te verraden, al voelde dat wel zo. Ze negeerde zijn vragen toch, ze had er geen concrete antwoorden op. Denk ná. Ze hoorde de bezorgde klank in zijn stem echt wel, en zijn woorden hadden haar ook echt wat gedaan, als ze niet in zo’n bui geweest was. Al was hij altijd wel lief voor haar, toch klonken deze woorden om een of andere reden directer, over dat hij van haar hield, al was het niet op de manier die ze gewenst had. Toen ze de deur hoorde openen en hem naar beneden hoorde komen, hoe snel het ook ging, was het precies wat ze verwacht was. Hij deed zó lief. Hij deed zó verschrikkelijk lief. Al waren haar hele gedachten nog gevuld met ijs, haar hele ogen nog gevuld met een diepe pijn, haar hart, dat blijkbaar zijn eigen leven leidde, begon sneller te kloppen toen hij haar optilde. Ze voelde zijn sterke armen om haar heen, en natuurlijk begon haar huid licht te tintelen waar hij haar aanraakte. Já, hij was de grote boosdoener in heel dit verdriet, maar óók was hij de enige die haar op dit moment iets wijs zou kunnen maken dat haar verdriet weg zou nemen. Ze was als een vlinder in zijn handen. Ze zou makkelijk kunnen genezen, maar het zou hem geen enkele kracht kosten om haar van haar vleugels te ontdoen. Eenmaal weer boven en bij het bed viel het haar pas op dat Ephony ook al weer een tijdje present was. Ze leunde tegen Laurens aan, ze kon toch niks maken tegen zijn armen, tegen deze bescherming en bezorgdheid, want haar hele lichaam vertelde haar dat het dit wilde, dat het wilde wat er op dit moment gebeurde. Gelukkig heb je je gedachten iets beter op een rijtje… Begon haar geweten droogjes, maar haar gedachten namen niet de moeite tegen te pruttelen, ze waren te druk bezig met beschuldigingen voor Laurens. Hij kon net zoveel fout doen als hij goed kon doen. Ze voelde zich de trap op gedragen worden, en hoorde een deur opengaan. Door de dingen in haar ooghoeken wist ze dat ze weer in de meisjesslaapzaal was, maar haar ogen waren half gesloten. Ze zag vaagjes Laurens’ T-shirt en de zwarte vlekken die erop zaten, al kon ze niet goed bevatten waar die nou vandaan kwamen. Ze hoorde Laurens kalmerende stem en probeerde zijn woorden te begrijpen, al was haar hoofd nogal wazig. Toen ze neergelegd werd op een bed, bleef ze gewoon zo schuin achterover zitten als ze neergelegd was, al zat haar hoofd dan in een ongemakkelijke knik. Ze voelde zijn handen op haar wangen die, zelfs in deze situatie, daarbij kleurden. Het kleine beetje kleur had een raar effect, de geheel witte Myst met twee rode wangetjes. Ze voelde zijn duimen onder haar ogen doorgaan, maar had nog steeds niet echt door wat het effect daarvan was. Het voelde wel prettig, dat was dan ook het enige wat haar lichaam registreerde. Toen hij naar beneden, naar de keuken vertrok, keek ze hem loompjes na, de enige beweging was die met haar ogen. Zelfs haar lichaam bewoog opvallend weinig bij haar ademhaling. Toen ze haar naam hoorde, draaide haar ogen naar Eph. Ephony was een vage vlek, door de tranen heen. Myst haar ogen waren emotieloos, leeg. Een bodemloze put, vol met tranen. Geen teken van leven, geen licht, geen pijn. Slechts een oog. Alsof ze sliep, maar dan met open ogen. De blik in Ephony’s ogen viel haar niet eens op, al drongen de woorden wel langzaam, héél langzaam tot haar door. Myst probeerde haar mond te openen om iets te antwoorden, maar er kwam niks uit. Een licht, schor geluidje, dat was alles. Langzaam draaide Myst haar ogen naar Laurens, die blijkbaar klaar was met thee maken. Ze bekeek Laurens met dezelfde ogen als ze net naar Eph had gekeken. Ze fronste lichtjes. Het duurde zeker tien seconden voordat ze eruit zag alsof ze ook maar woorden had om te antwoorden, laat staan een compleet en correct antwoord geformuleerd. Haar ogen werden wel iets levendiger, al was het niet op een positieve manier. Ze zag de uitdrukking die Laurens had wel in zijn geheel, maar het geïrriteerde was het enige wat haar opviel. Haar ogen werden dan ook iets beschuldigend. Het was maar een lichte, kleine beweging van haar oogleden die dit zo liet lijken, maar het was een wereld van verschil met de eerdere blik. Ze hoorde de glimlach in Eph haar stem toen ze Laurens voorstelde hen even met rust te laten. Ten eerste, wat viel er hier te glimlachen? Ten tweede, Laurens had hier toch precies evenveel mee te maken als Eph? Als ze iets samen hadden, waarom zou Laurens er dan niet bij zijn als Eph het haar vertelde? Zich bedenkend dat Ephony het wel wist, en Laurens niet, en het daarom misschien wel wat meer verzachtend wilde brengen, knikte ze naar Laurens. “Ga maar.” Klonk er schor. Alle verlichting zou haar goed doen, dat beeld kreeg ze toch niet uit haar gedachten. Maar in de tijd dat ze beneden was geweest had ze natuurlijk wel heel veel, in haar ogen zeer logische, verklaringen kunnen bedenken voor hoe ze hen gezien had. Toen Laurens eenmaal de meisjesslaapzaal uit was, drukte Myst, met alle kracht die ze kon opbrengen, zich omhoog tot een zittende positie. Ze pakte met trillende handjes de thee vast, en duwde die onder haar neus tegen haar gezicht aan. Ze sloot haar ogen en snoof zachtjes aan de thee, liet de heerlijke geur ervan haar hersenen afleiden. Only the least bit. Daarna keek ze met kleine oogjes Eph aan. “Nou…” Klonk er, waarbij aan het einde van het woord een raar piepgeluidje uit haar mond kwam. Ze kuchte even, nam een slok thee, en keen Ephony daarna weer aan. “Leg uit.” Zei ze fluisterend. Als ze weer hardop zou praten, zou haar stem toch alleen maar breken. Haar ogen waren bijna geheel emotieloos, een klein vleugje pijn schoot er zo nu en dan doorheen. Ze kan dan wel spijt hebben, maar wat weet zíj er eigenlijk van? Ze deed het bewust. Ze wist het gisteravond al. Had dan tenminste gewacht tot ik wég was. Stom wijf. Haar gedachten kwamen al wat meer op dreef. Ze werd alerter, ze kwam met steeds meer beschuldigingen, redenen, verklaringen. Maar eigenlijk vooral voor Laurens. Ze kon er niets aan doen, maar om één of andere reden vond ze dit meisje toch minder schuldig dan Laurens. Al was ze natuurlijk nog wel schuldig. Want ze wíst het. Ze wíst het! Maar Myst wist ook, hoe verschrikkelijk charmant en lief Laurens kon zijn. Ze kon weinig meisjes bedenken die daar níét als een blok voor zouden vallen. En hij had zo’n lieve, oprechte grijns. En die mooie, warme ogen. En… Ze kneep even gemarteld haar ogen dicht, want de eerste blik die ze bij zijn lijf kreeg, was die van vanmorgen, met Ephony in een bed. Hij had dan wel een T-shirt aangehad, maar het was genoeg om te zien dat hij zeker niet lelijk was onder dat knappe koppie. Toen haar thee eenmaal leeg was, zette ze haar kopje met trillende handen op het nachtkastje, waar het meteen omviel en eraf rolde. Myst besteedde er verder geen aandacht aan, het was toch leeg.


Lis, heb ik ook last van. :'D

Hij zat net weer naast Myst, had zijn blik op haar gericht en bleef hier naar kijken. Haar ogen, zo glazig, zo leeg nu. Het deed haast pijn om er in te kijken, hij wist niet waarom, maar ging zich er ook automatisch enigszins schuldig door voelen. Maar wát had hij dan gedaan? Hij kon niks bedenken. Was er gisteren iets gebeurt? Onmogelijk, toen waren ze gewoon gaan slapen. 's Ochtends dan? Hij had haar geen eens gesproken, nadat hij wakker was geworden had hij haar beneden aangetroffen: in tranen. Misschien had ze dan toch echt een aanval, hij kon niks ander bedenken. Hij wilde net zijn hand uitsteken om opnieuw een traan weg te vegen die over haar wang naar beneden toe biggelde. Maar halverwege deze beweging verstarde hij. Wat? Hij keek Myst aan, enkele secondes, voordat hij zijn blik op Eph richtte. Hij zag haar glimlach, die niet erg overtuigend overkwam. Hij moest weg? Verwarring. Waarom? Enkele keren knipperde hij met zijn ogen voordat hij weer naar Myst keek. Waarom moest hij weg? Hij had toch niks gedaan? Myst keek hem ook aan, en na een tijdje opende ze haar mond om Ephony's worden te bevestigen. Een knop schakelde van binnen om, je kon het zien aan zijn ogen. Zijn blik verharde, alsof de grijze tint in zijn ogen koelde. Zijn lippen perste zich op elkaar. Hij wilde Myst helpen, hij wilde er voor haar zijn, hij wás er voor haar. Ondanks dat ze hem zonet als uitschot had behandeld, of tenminste had aangekeken, had hij haar geholpen. En nu? Nu stuurde hij haar weg. Met een ruk stond hij op, draaide zich om en beende zonder nog maar een keer om te kijken de meisjes slaapzaal uit. Dan ging hij maar. Fijn. Altijd heerlijk. Dat stank voor dankgevoel. Je kon de spanning in zijn schouders zien terwijl hij de deur achtig zich dichttrok. Zonder nog iets te zeggen beende hij de trap af. Heerlijk als het recht in je gezicht gebeurde. Ga weg, wij hebben een geheim voor jou, jij hoort niet bij ons. Het was vreselijk kinderachtig, ontzettend, het voelde zo fout. Maar was moest hij er anders van maken? Déden ze dan ook iets anders dan dat? Nee. Zijn wenkbrauwen trokken samen, gespannen onder alle irritatie die hij voelde. Geërgerd liep hij richting de keuken. Hier haalde hij een glas te voorschijn, schonk deze vol met melk en beende toen weer door naar het woonkamer gedeelte. Zijn ergenis hield aan, liet hem lopen, ijsberen. Uiteindelijk overviel hem verdriet, om het zo maar te noemen. Hij had last van een instorting. Zijn schouders zakten, de spanning nam af, zijn mondhoeken trokken omlaag. Hij plofte neer bij het haardvuur, trok zijn knieën op waar hij het glas op liet steunen. Hij voelde zich buitengesloten. Hoe kinderachtig was dat? Maar hij voelde zich zo verschrikkelijk buiten gesloten. Triestjes bleef hij in het haardvuur kijken, zich half afvragend waar ze het boven over hadden terwijl de andere helft zich bezig hield met zijn eenzame gevoel die zich nu opdrong. Stom gevoel. Wat moet het hem nou uitmaken waar ze het boven overhebben? Waarom zou het hem nou enigszins interesseren? Nou misschien omdat het om Eph en Myst gaat in de eerste plaats? Hij zuchtte, legde zijn voorhoofd tegen zijn knieën. En verder omdat je Myst zojuist in tranen heb opgevangen, haar hebt geholpen en je vervolgens wegstuurd? Hij sloot zijn ogen, liet het glas zachtjes tegen zijn hoofd aan kloppen, trachtend zichzelf af te leiden. En misschien ook wel omdat je zojuist blikken had gekregen dat jíj de schuldige was.. Zijn voorhoofd fronsde, rimpels verschenen. Maar was had hij dan gedaan?

Bij de verandering in Laurens houding stond Eph op het punt om in gillen uit te barsten. De schuldgevoelens en pijn jegens Myst, daarbij ook nog een extra dosis voor Laurens er boven op werd haar bijna te veel. Waarom had dit ook echt wéér moeten gebeuren, deze keer als Myst erbij was. De vorige keer, bij Laurens spontane slaappartijtje, had ze zich al op de een of andere manier ongemakkelijk gevonden. Haar hart leek zich in tweeën te splitsen, wilde als een gek achter Laurens aan rennen om tegen hem te schreeuwen, hem uit te leggen waarom hij precies weg moest. Maar ze wist dat ze hier moest blijven, een verklaring verschuldig was aan Myst. Een verklaring, voor wat? Voor dat, ze wist het wel. Maar hoe moest ze het ingodsnaam gaan uitleggen. Haar blik was op Myst blijven hangen, ook op het moment dat Laurens weg was gebeend, ze had het niet aangekunt hem aan te kijken. Ze had haar handen weer op haar eigen schoot gelegd, volgde Myst haar handelingen toen ze omhoog kwam en haar thee pakte. De leegheid in haar blik, die haar gehele houding weerspiegelde kwam weer als een klap in Ephony's gezicht. Waarschijnlijk had ze het liever gehad dat haar vriendin dat had gedaan, dan haar geestelijk zo in te sluiten. Ze wist niet wat er bij Myst allemaal door haar geest ging, maar kon zich wel indenken hoe ze zich zou voelen. Ze wist welke vraag er zou gaan komen, maar zodra Myst deze toch stelde sloeg ze haar blik neer en keek naar haar handen. 'Ik weet niet hoe,' beantwoorde ze de vraag zachtjes. Het was een eerlijk antwoord, ze wist het echt niet. 'Het was geen opzet, als je dat denkt,' vervolgde ze zachtjes, elk woord langzaam. 'Laten we zeggen dat Laurens om zich heen grijpt in zijn slaap,' ze hield haar blik op haar schoot gericht, durfde haar blik niet op te slaan. Haar blik volgde het vallende kopje, kwam niet eens in de beweging om het op te vangen. 'Ik weet niet wat er door je heen gaat, het enige wat ik kan is misschien bedénken hoe je je voelt. En mijn gedachtes vertellen me dat dat beeld niet fijn voor je moet zijn geweest,' eindigde ze, wist zo gauw niet wat ze verder nog kon vertellen.

[ WHOEHOE, kleine post ]

Myst had niet eens door hoe Laurens deed, het enige wat ze registreerde was zijn vertrek. Hierna keek ze Eph aan. Ze keek niet eens echt, haar ogen meer zoekend in Eph haar richting, te vermoeid om die te vinden. Uiteindelijk sloot ze ze maar, de blik op Eph haar gezicht zou toch niet meer uitmaken. Ze luisterde kalm naar Eph haar woorden, ze maakten niet echt iets los bij haar. Antwoorden had ze niet. Niet echt. Dus? Wat moet ik met deze informatie? 'Dus... hij grijpt om zich heen in zijn slaap waardoor jullie half boven op elkaar wakker werden? Jullie zagen er nou niet bepaald ongemakkelijk uit.' Haar stem klonk hard en verbeten in de verder stille slaapzaal. Natúúrlijk was dat beeld het tegenovergestelde van fijn. En natúúrlijk kon ze het zich niet voorstellen. Arm kind. Maar toch, het meisje leek niet... alsof ze zich verdedigde, omdat ze iets met de grote liefde van haar beste vriendin had. Ze leek niet alsof ze haar gevoelens wilde sparen. Ze leek meer alsof ze zich verontschuldigde dat ze met hem wakker was geworden, onbewust van hoe dat zo was gekomen. Dat wás waarschijnlijk ook zo, maar ze durfde het niet aan zichzelf toe te geven. Haar gesloten ogen lieten enkele tranen door. Haar stem klonk piepend, gebroken. Maar toch, als je écht goed luisterde, ietwat hoopvol. 'Dus... jullie hebben niet... íéts samen? Jullie werden niet expres zo wakker?' Haar gezicht vertrok van de mentale marteling. 'Laurens ook niet?' Hierna werd haar gezicht blank, alleen nog luisterend, de marteling binnen opsluitend. Als ze niet hoefde te praten, was het makkelijker haar gevoelens te verbergen. Na Ephony's antwoord zei ze fluisterend: 'Als dat zo is, kan ik het hem misschien beter maar vertellen. Om alle verwarring op te heffen. Hij kan dit nooit leuk gevonden hebben.' Ze fronste licht, maar voelde zich wel al beter, hoewel ze zich om een of andere rare reden, nog steeds heel moe voelde.

Zodra Myst begon te praten leek ze bijna zichtbaar in elkaar te kruipen, alsof ze zojuist net niet geraakt werd met een zweep. 'Inderdaad,' gaf ze met alles in, ook het laatste onbewust misschien een beetje. Haar blik weer teneer geslagen, op haar schoot gericht en haar schouders naar voren hangend. Ze kon verder niets doen, kon het beeld niet weg halen uit Myst haar hoofd of het erkennen. Het allerlaatste wat ze kon gaan vertellen was de verwarring bij haarzelf, en de dingen die Laurens had gedaan en gezegt toen zij weg was. Hierdoor hield ze haar blik afgewend, luisterde verder naar Myst haar woorden. Bij haar vraag voelde ze hoe haar keel ongewild droog werd. Ze wist het niet, ze wist telkens niet hoe ze Laurens handelingen moest opvatten. 'Ik kan niet voor Laurens spreken,' reageerde ze maar, hield alles wazig en onduidelijk. Haar blik schoot razendsnel weer omhoog bij haar oppering. 'Dat moet je zelf weten, maar ik zal wel even zeggen dat hij naar boven kan komen. Misschien is het handiger als ik dan beneden blijk,' terwijl ze sprak was ze al opgestaan, waarna ze nu naar de deur liep. Langzaam liep ze de trap af, zag Laurens in een verslagen houding zitten. 'Laurens?' vroeg ze zachtjes, waarna ze naast hem op de bank ging zitten en haar arme automatisch om hem heen sloeg. 'Je moet het niet persoonlijk opvatten, alsjeblieft. Je kan het zien als meidenpraat wat we even uit moesten praten,' begon ze verontschuldigend waarbij ze hem ondenkend wat tegen zich aan trok. 'Myst wil even met je praten,' vervolgde ze daarna al even zachtjes, waarbij ze haar hand naar zijn rug liet glijden en deze daar liet liggen. Haar andere hand kwam op zijn wang te liggen, waarbij ze zijn gezicht naar zich toe draaide. 'Ga, alsjeblieft,' sprak ze zachtjes, bijna smekend waarbij ze niet eens doorhad dat haar gezicht wat dicht bij die van hem was.

Het laatste beetje melk goot hij naar binnen. Het enige wat hem overeind deed komen was zijn dorst, ondanks dat hij zonet een heel glas naar binnen had gegoten kwam hij opnieuw overeind. Hij hobbelde heen en weer, van de keuken weer terug naar de woonkamer. Hij had zijn glas om gespoeld in zijn korte verblijf in de keuken, en opnieuw gevuld maar dit keer met sap. Met een zucht liet hij zich neerzakken op de bank, trok opnieuw zijn knieën op om het iets warmer te krijgen en bleef hier vervolgens mokkend zitten. Hij was tot het besluit gekomen dat hij hier maar bleef zitten en er verder helemaal niks meer over hoefte te weten. Niet op een manier dat hij hen vergaf, eerder op een manier dat hij voor altijd boos zou blijven. Een typische puber houding, 'ja nu hoeft het al niet meer'. Erg herkenbaar op zijn leeftijd. Hij reageerde niet op zijn naam die door Ephony uitgesproken werd, ook al moest hij de automatische reactie daarvoor wel onderdrukken. In plaats van om te kijken bleef hij dan ook koppig zitten, voor zich uitkijkend. Pas toen Eph naast hem neer zakte op de bank en hij haar hand op zijn rug voelde, tussen zijn schouders hier waar de spanning het beste te voelen was, richtte hij zijn blik op haar vanuit zijn ooghoeken. En zijn blik sprak boekdelen, een overduidelijke wat? was hier in te lezen. Meidenpraat? Was dat hun smoes? Alsof hij nog niet genoeg meidenpraat had meegemaakt in zijn leven. Hij was próf in meidenpraat, hij had 24/7, als het niet erger was, meidenpraat om zich heen gehad op Puffoon bij Maartje, Susan en Linn. Is ze ongesteld ofzo? Heeft ze daarom opeens van die debiele jankbuien die híj, als jongen, dan wel weer niet zou begrijpen? Hij trok een mokkig gezicht, hij begrijpt heus wel zoiets. ‘Nou, ik niet met haar.’ Was zijn eerste simpele reactie zodra Eph hem toevertrouwde dat Myst met hem wilde babbelen. Ze had net haar kans gehad, toen had hij haar nog met open, troostende armen ontvangen. Nu niet meer. Ze mocht lekker gaan janken en stinken op d'r eigen etage. Hij voelde hoe haar hand omlaag zakte over haar rug, het deed hem ongewild toch enigszins ontspannen en zijn frons verdween. De koppige houding zakte eveneens, maar zo verscheen wel duidelijk zichtbaar in zijn ogen de afwijzing die hij voelde. Hij draaide zijn gezich Eph's kant op, maar keek haar niet aan. ‘Waarom?’ Vroeg hij haar. ‘Net moest ze 't niet. Toen moest ik nog zo nodig weg van jullie. Het hoeft al niet meer.’ Zijn stem toonloos, iets waarbij je verwachtte dat hij zijn schouders op zal halen.

Myst luisterde naar Eph, hoorde de vraagtekens in haar klank. Eph wist ook niet of Laurens er wat mee bedoelde of niet. Klote. Als ze dat niet zeker wist, hoe ging ze hem dan vertellen dat ze verliefd op hem was? Dat was net als onder een guillotine gaan liggen en hopen dat de beul je beste vriend lijkt te zijn. Niet zo’n strak plan dus. Ze keek naar Eph toen ze verder praatte. Ze had het ook niet in zich Eph te stoppen. Dus keek ze loompjes naar de deur. Eph sloot hem niet achter zich, maar toen Eph eenmaal beneden was, kon ze ook niet meer horen welke woorden er gezegd werden. Alleen dát er gesproken werd, en soms ving ze lichtjes wat stemmingen in de klank op. Na dat ze Eph had horen praten, hoordere ze Laurens’ lagere stem, de grotere bas in zijn klank. Ze luisterde naar wat hij zei, al kon ze het niet verstaan. Het klonk nog lager dan anders, bijna richting beledigd. Daarna klonk hij weer compleet als zichzelf, alsof hij geen gevoelens had, een lichte oppervlakkige stem. Intussen zat Myst boven haar haren uit haar hoofd te trekken, half stuiterend van de zenuwen. Ze zat niet stil op het bed, maar begon panisch allemaal kleine handelingen uit te voeren. Ze zette het kopje weer op het nachtkastje, haalde een hand door haar haar. Stopte een speldje in haar haar, dat ze op de grond gevonden had, en trok het er vervolgens weer uit. Ze plukte aan haar trui, en wiebelde met haar tenen. Uiteindelijk liet ze zich met een zucht weer achterover zakken op het bed. Waarom duurde het zo lang? Ze kon maar twee verklaringen bedenken, waarvan er één waarschijnlijker was dan de ander. Of, Laurens wilde niet naar boven komen, of, het was beneden gezelliger dan hier en Eph was verdomd gemeen bezig. Dat tweede kon ze zich nauwelijks voorstellen, na wat Eph net gedaan had. Myst beet haar kaken op elkaar. Waarom wil hij niet naar boven komen? Wat heeft Eph gezegd? Haar handen trilden en haar wangen werden rood. Zou Eph haar op die manier verraden? Nee toch? Ze rolde het bed uit en kroop naar de deur, hopend te horen wat ze zouden zeggen. Ze kon ze niet zien, maar zat wel zodanig op de overloop dat ze hun stemmen goed kon horen. Maar nu was het stil, dus schoof ze afwachtend met haar rug tegen de muur aan.