Ze merkte aan zijn houding dat haar eerste verontschuldigende woorden niet werden aangenomen. Was ook wel logisch, het was gewoon een stomme reden. Maar het was het ook geweest, en zodra Laurens naar boven zou gaan zou hij dat begrijpen. Een zachte zucht verliet haar lippen bij zijn koppige antwoord. 'Laurens,' kwam het er weer zachtjes uit, bijna smekend alsof ze daarmee zijn woorden wilde tegengaan. 'Je moet, als je gaat dan snap je het,' kon ze alleen maar zeggen, haar blik wat moeilijk om haar schoot gericht. Toen ze weer opkeek zag ze dat hij wat meer ontspannender was, wist de rede daarvoor niet maar was er wel blij mee. 'Soms zitten dingen dieper bij een meisje dan je kan bedenken. En zijn er redenen die je niet een twee drie zou kunnen bedenken,' beantwoorde ze hem zachtjes, wilde niet prijsgeven wat nou de preciese reden was voor het gedrag van Myst. Haar hand gleed weer omhoog, haar hand vouwde zich om de schouder die het verst van haar weg was. 'Ga nou maar naar haar toe, jullie moeten even praten,' sprak ze zachtjes. In haar hoofd gilde een stemmetje tegen haar, zo'n duiveltje, dat ze Laurens eigenlijk niet naar boven moest laten gaan. Ze duwde dit verschrikt weg, was verbaasd over haar eigen emoties. Ze stond op, nam Laurens hand in de hare en keek hem glimlachend aan. 'Ga nou maar,' klonk het vastberaden met een warme stem, waarbij ze zijn hand vasthield maar hem niet omhoog trok. Het was zijn keuze, hij moest het doen.

Hij wilde in eerste instantie koppig de opmerking "Ik zei toch al dat ik het niet meer hoefde te snappen?" terugkaatsen zodra Eph met d'r gezeik kwam, maar in plaats daarvan verzuurde zijn gezicht iets alleen waarbij zijn ogen iets samen knepen. Met moeite kon hij onderdrukken zijn ogen niet weg te laten rollen zodra Eph met een hoop gezeik kwam over meisjes en diepgeworteld gedoe. Langzaam ontspande zijn voorhoofd, de koppige blik verdween voor een moment uit zijn ogen. "Myst heeft echt last van aanvallen he?" Vroeg hij zachtjes aan Eph met een serieus gezicht. Hij keek op, opzoek naar haar ogen. "Ze is niet helemaal lekker daar boven in?" Opperde hij droogjes, doelend op d'r hoofd. Zijn wenkbrauwen trokken samen, waardoor hij zo'n zieligkijkende-blik creëerde. Maar waarom zei Myst dan dat niet gewoon? Hij wilt heus wel een gewone vriend voor haar zijn, maar als ze dan opeens last kreeg van dit soort dingen waarvan híj de dupe wordt en vervolgens niks uitlegt.. Hoe kan ze dan van hem verwachten dat hij het allemaal slikt? Hij wende zijn blik weer af, Eph wist het blijkbaar al.. Daarom moest hij weg. Misschien had Ephony Myst net gekalmeerd en was ze weer over d'r debiele gedoe heen. Hij slikte, schraapte vervolgens zachtjes zijn keel. En nu? Myst wilde hem spreken.. Wilde ze het dan vertellen ofzo? Hij knikte lichtjes bij Eph haar woorden dat hij maar gewoon even naar boven moest gaan en met Myst moest praten. Ergens raakte hij zenuwachtig. Wat moest hij nou weer zeggen tegen Myst nadat ze hem in volle vertrouwen had verteld dat ze ziek in d'r hoofd is? Zijn blik schoot nogal verward heen en weer, maar hij raakte afgeleid door een warme hand die de zijne pakte. Gelijk schoot zijn blik naar Ephony's helder blauwe ogen die hem aankeken, een warme glimlach sierde haar lippen. Dit stelde hem wel gerust, zo wist hij tenminste dat Myst geen last had van aanvallen die zelfs zover doorgingen dat ze vleesmessen d'r bij ging pakken ofzo. Waarschijnlijk hield het enkel staande bij jankuitbarstingen en onverschilliggedoe, daarbij vriendenafstotend. Hij knikte lichtjes en kwam overeind. Langzaam liep hij naar de trap toe, halverwege de trap keek hij nog een keer om naar Ephony, maar zette toen door. Arme Myst.. Dacht hij nu onwillekeurig. Eenmaal voor de meisjesslaapzaal bleef hij nog enkele secondes treuzelend staan, pas daarna drukte hij de klink van de deur naar beneden. "Myst?" Vroeg hij zachtjes, alsof hij verwachtte haar ergens aan te treffen in een hoekje: zacht murmelend in zichzelf met zo'n geschifde blik in haar ogen. Maar zodra hij haar zag, zijn blik haar gevonden had, ontspande hij vanzelf. Ze zag er nog precies het zelfde uit als eerst, geen rare snedens in haar arme ofzo.. Hij draaide waarbij hij de deur achter zichsloot. Toen hij weer omkeek naar Myst bleef hij onzeker bij de deur staan, alsof hij klaar stond om tekunnen vluchten.
Mwhuahaha, they call it "terug pakken" >=D

Het leven is hard. Het kan je neerslaan, neerbuigen, of langzaam van boven naar beneden slijten tot je uit niets meer bestaat. Je kan het proberen makkelijker voor jezelf te maken. Maar eruit ontsnappen, voor je tijd gekomen is, dat is laf. Zelfmoord plegen, omdat je het gewicht wat een leven brengt niet meer kan dragen, is zwak. Soms is het gewicht zo zwaar, dat je benen zullen zwichten, en dan zul je verder moeten kruipen om te overleven. Soms wat het gezicht zó zwaar, dat je het liefst je ogen wilt sluiten en vergeten waarom je ooit geboren moest worden, wie er zo wreed is geweest je op deze aarde vol gevechten en martelingen neer te zetten. Dit leek, in mijn ogen, zo’n moment te zijn.

Myst zag langzaam de deur opengaan, en haar hart begon sneller te kloppen. Ze voelde zich alsof er op elk deel van haar lichaam een led-lichtje zat, alsof het aandacht wilde trekken. Ze haar ogen waren op de gestalte die langzaam de kamer binnen kwam gericht, de gestalte die ze eigenlijk niet wilde zien. Ze wilde niet zien hoe zijn gezicht zou vertrekken bij de woorden die ze wilde zeggen, ze wilde niet weten wat zijn reactie zou zijn. Het zou hun vriendschap hoogstwaarschijnlijk compleet verwoesten. Life sucks. Haar geweten wist altijd, zelfs op dit soort momenten, nog droge opmerkingen te maken. Ze gleed langzaam met haar ogen van zijn benen over zijn lijf, naar zijn gezicht. Ze bleef bij ieder stuk van zijn lichaam stilstaan, en bedacht zich handelingen, om hem aan te raken, hem te strelen, hem te laten lachen, hem te laten blozen. Als hij ook van haar hield op de manier waarop ze van hem hield, al hield ze niet voor mogelijk dat zoiets zou bestaan in deze dimensie. Waarom kon ze niet gewoon vrienden met deze jongen zijn, deze lieve, vrolijke, knappe jongen. Deze jongen die een fantastische vriend was, die voor je zorgde wanneer het nodig was, die je vasthield als je dat nodig had, die je kon laten lachen, als dat het enige zou zijn wat je dag nog oplichten. Ze had zó veel gedichten geschreven over deze jongen, gedroomd en gefantaseerd over hoe het zou zijn, als het onmogelijke zou gebeuren. Want hoe kon iemand, zo perfect als hij, op haar vallen? Ze sloeg haar ogen neer en keek naar haar benen, die lichtjes trilden. “Laurens.” Zei ze, haar stem hees en schor. Ze wist dat hij niet hetzelfde voor haar voelde. Maar ze ging het toch brengen op een manier dat hij zich tenminste geliefd en gewild zou voelen. Want ze wilde niet dat hij, zoals hij net beneden zat, beledigd zou zijn, door haar gedrag. Ze wilde niet dat hij zich buitengesloten voelde, dat hij zich ongewenst voelde. Haar buien, die een mengsel waren van hormonen van verliefdheid en hormonen van puberteit, waren niet zijn schuld. Hij hoefde er niet de dupe van te worden dat zij om een of andere reden hun vriendschap moest verpesten me iets veel diepgaanders, iets waar hij niks voor zou voelen als hij erbij betrokken was. Ze besefte zich na een minuut of drie pas dat ze al erg lang stil was. Haar wangen werden rood, al zou Laurens dit nauwelijks meer opvallen. In zijn nabijheid was ze altijd rood. Ze schoof een hand in haar haar, en sloot haar ogen. “Sorry. Ik wil niet dat je je voelt alsof… alsof we je buitensluiten. Dat is niet het geval. Denk alsjeblieft niet dat ik alleen je vriendin ben wanneer ik daar toevallig zin in heb, zo zit het niet. Het is bijna het tegenovergestelde.” Ze viel stil, haar ogen liepen langzaam over met tranen. Ze glinsterden op haar wangen, het ochtendlicht in deze kamer reflecterend. Ze trok haar benen naar zich toen en sloeg beide armen eromheen. Ze trok zich dicht tegen haar aan, alsof wanneer ze dit niet zou doen, haar lichaam in kleine stukjes uit elkaar zou vallen. Het was een onzekere positie. Ze kneep haar ogen nog iets steviger dicht, ze wilde Laurens zijn gezicht niet zien. Ze opende haar mond, en haalde diep en trillerig adem. Een gedicht kwam in haar op, adequaat voor de situatie. Ze besloot gewoon zichzelf te zijn. Maar ze wilde wel de moedige versie van zichzelf zijn. Langzaam, nog steeds met gesloten ogen, liet ze haar benen het bed zakken. Ze richtte haar hoofd naar beneden, en opende haar ogen. Ze keek naar haar voeten, dat ze niet zou struikelen of zou vallen. Toen ze eenmaal bij hem in de buurt was, richtte ze haar ogen op, naar zijn gezicht kijkend, maar ze ontweek voorzichtig zijn ogen. Haar armen hingen doods langs haar lichaam, ze ging hem niet aanraken. Ze zou hem wel aankijken, zodra ze de kracht gevonden had om de woorden uit te spreken. Nog nooit had ze zich op deze manier geopend naar iemand, zo breekbaar, een zucht over zijn lippen zou haar hart, als dun glas, kunnen breken. Ze sloot haar ogen enkele seconden en keek langzaam op.


Ze bleef hem aankijken, haar gezicht verslagen, gebroken. Alsof hij haar al afgewezen had.
“Laurens, ik wil je, altijd. Zelfs in alle momenten van altijd zal ik nooit woorden vinden die mooi genoeg zijn om te omschrijven wat ik voel als jij me aankijkt met een blik die me verteld dat je van me houdt, op wat voor manier dan ook.” Hierna sloot ze langzaam haar ogen, en liep met een wiebelige pas terug naar het bed. Ze ging er op zitten, en keek van hem weg. "Je mag gaan." Fluisterde ze hees, net hard genoeg voor hem om te horen. Zelfs de vogels leken gestopt ze zijn met fluiten, waardoor haar eerdere woorden nog door de kamer leken te galmen.

Zijn blik bleef op haar gericht, dat was dan ook het enige. Hij kwam niet in beweging, bleef staan waar hij stond, zijn blik nog steeds enigszins wantrouwig en afgewezen. Hij was koppig, wilde zo snel niet zien hoe ze er bij zat. Wilde niet verder kijken dan eigenlijk nodig was op dit moment. Dus bleef hij staan, behield de afstand. Keek alleen maar. Er ging alleen een knop om zodra ze zijn naam zij.
De spanning in zijn schouders verdween, de zorgelijke frons rimpels in zijn voorhoofd ontspanden. Myst haar stem had zo breekbaar geklonken, dat het vanzelf dat bezorgdheidsgevoel in hem omhoog riep. De drang om naar haar toe te lopen, zijn armen om haar heen te slaan en haar tegen zich aan te drukken gierde weer door hem heen als op dat eerste moment toen hij haar aantrof in de keuken. Toen had hij niks gedaan, maar dit moment was anders. Nu keek hij haar niet aan met een blik zo hard dat het hem tegen hield, haar gezicht droop niet van de afstandelijkheid: in tegendeel juist. Het stond zo kwetsbaar dat het leek alsof hij haar met één opmerking helemaal in één kon doen krimpen. Zijn kaken klemde zich op een onregelmatige manier op elkaar, iets wat te zien was bij zijn slapen. Opnieuw ontstond er nu een lichte frons toen hij haar verderre woorden hoorde: dat was de druppel. Hij kwam in beweging, zijn passen krachtig, terwijl hij naar haar toe liep. Natuurlijk nam hij haar verontschuldiging aan, had ze dan ook maar iets anders verwacht? Wat maakte het uit dat Myst af en toe vreemde buien had? Ze bleef natuurlijk gewoon zijn vriendin. Hij zakte naast haar neer op het bed en zonder ook nog maar iets te zeggen schoof hij naar haar toe, strekte zijn armen uit en nam haar hier in. ‘Het spijt mij ook Myst.. ik had niet zo overdreven moeten reageren.’ Murmelde hij zachtjes terwijl hij haar voor een moment dichter tegen zich aantrok, tegen zijn borst. ‘Ik vond het gewoon nogal stom.. en toen werd ik boos enzo. Allemaal nogal overdreven,’ Legde hij nogal vaagjes uit, alsof dat zijn goede reden was. Hij wreef ook sussend over haar rug, was verder stil en bleef zo maar een tijdje zitten. Diep ademde hij in en legde vervolgens zachtjes zijn lippen tegen haar haren aan boven op d'r hoofd.
Pas na een tijdje veranderde hij iets van houding, voelde hoe Myst haar hoofd kantelde en zijn kant opdraaide. Hij trok ook zijn hoofd terug, zodat hij haar aan kon kijken, maar liet zijn armen rond haar heen liggen. In eerste instantie raakte hij iets verward, begreep niet waarom ze opeens engels tegen hem sprak. Daarna focuste hij zich pas, luisterde naar haar woorden. Hij liet het eerst over zich heen komen, begreep haar doel niet. Pas later, halverwege, drong het door. Zijn armen, die om haar heen lagen, bevroren. Zijn blik, eerst nog helder, leek leeg te sijpelen en geheel te vervagen alsof hij haar niet meer werkelijk aan keek. Roerloos zat hij erbij, gehouden uit steen, terwijl ze verder sprak. Een vertraging hoopte zich op in zijn hoofd, langzamer, steeds langzamer totdat het bijna leek te verlammen. Zo bleef hij enkele secondes zitten, was totaal níét voor reactie in staat. Geen enkele reactie. Het had gewoon te lang geduurd, hij was gewoon te lang té blind en té oppervlakkig geweest. Het was gewoon zo erg geweest dat al deze informatie bij hem als één grote onverwachte klap aankwamen. Hij was totaal in zichzelf genomen, had geen eens meer door dat zijn armen nog om haar heen lagen, of dat ze überhaupt nog bij hem zat. Zijn hersenen waren bezig te verwerken van de informatie die Myst net had prijs gegeven. Al dat blozen. Was dat dáárom? Dat stuntelige gedoe. Alleen om hém? Die jankbuien.. Verwarring nu, tot dat een lichtje flakkerde wat bestond uit de herrinering hoe hij met Eph wakker werd. Diep ademde hij in, zijn eerste reactie waarbij zijn blik nog steeds wazig bleef, maar heel zijn borst veerde er door op. Zijn hoofd draaide weg, zijn wazige blik nu gericht op een onwillekeurig punt wat nog steeds onzichtbaar voor hem was. Chaos brak nu uit in zijn hoofd. Néé! Niet Myst! Waarom? Waarom!? Dat verpest juist alles! Maar ergens streelde het ook zijn ego, zoals het altijd doet wanneer iemand je leuk vind. Maar de verwarring, de angst jegens haar verdriet, overheerste nu. Wat moest hij zeggen? Moest hij wel iets zeggen? Moest hij weglopen? Haar afwijzen? Wilde hij haar afwijzen? Ja. Dat was duidelijk. Hij zag Myst niet op de manier zoals zij hem zag, dat had hij altijd al geweten. Dus hij zou op dat gebied geen eens dingen gaan overwegen. Oké, dat punt was besloten. Maar de last op zijn schouders leek er niet lichter door te worden. In tegendeel. Waarom? Waarom moest ze hem nou weer leuk vinden? Waarom zíj? Waarom niet Eph? Zijn ogen vergrootte zich geschokt, hooh wacht nee! Daar had hij nu helemaal geen tijd voor! En waarom dacht hij dat überháúpt!? Nog meer verwarring, nog meer chaos. Hij gooide zijn concentratie op Myst, daar ging het nu om. Met een ruk keek hij op zodra Myst haar stem zijn gedachtengangen verstoorde. Zijn blik zocht haar ogen, keek haar aan, zag het verdriet. Schuldgevoel stapelde zich met bakstenen in hem op, deden een ontzettend zwaar gevoel in zijn ogen ontstaan. In zijn blik was enkel verwarring te lezen, het kwam ook veels te onverwachts. Té onverwachts, onverwachter dan het zou moeten zijn. Zijn lippen kwamen los van elkaar, alsof hij iets wilde zeggen. Maar wát dan? ‘Myst,’ Zijn stem haast fluisterend. Zijn armen waren rond haar vandaan gegleden. Iets trillerig hing zijn mond nog steeds open. ‘Ik..ik,’ Arrgh! Hij slikte, opnieuw ging zijn mond open. ‘Sorry,’ Zijn kaken klemde zich op elkaar, terwijl zijn blik weggleed. ‘Het spijt me dat ik niet hetzelfde voel Myst,’ Kwam er zwakjes uit. ‘Echt..’ Nog zachter. Hij drukte zichzelf overeind, het bed kraakte onder zijn bewegingen. Piepte zachtjes in de stilte. Zelfs zijn voetstappen waren hoorbaar toen hij de meisjesslaapzaal uit liep. Zachtjes sloot hij de deur achter zich. Met zijn hoofd totaal bij zijn eigen gedachtenkronkels liep hij langzaam de trap af, richtte zijn blik niet op Ephony die nog steeds beneden was. Maar ze kon het duidelijk aan hem zien wat Myst zonet gezegd had. De kleur was enigszins uit zijn gezicht weggetrokken, puur door het schuldgevoel. Waarom moest hij nou precies Mýst weer zoveel pijn doen? Kon het niet een ander willekeurig persoon zijn?