Train to my limits!

Sorax liep met kalme passen over het veld. Zijn haar zat zoals gewoonlijk weer in het losse modelletje. Zijn kledij was weer zoals gewoonlijk. Lange zwarte broek met een wit shirt er boven. En zijn ogen stonden opgewekt. Het was nog vroeg maar vroeger dan dit kon het niet zijn. Hij stond in het open veld. Het was fris maar je moest er wat voor over hebben. Hij keek strak naar de horizon die duidelijk zichtbaar was. Gespannen stond hij. "3....2......1.....NU!" sprak hij. Hij sloeg zijn vuist op de vlakke hand en sloot zijn ogen. "Origin of the light...lend me you strenght..." sprak hij. Hij opende zijn ogen waar een iets andere blik in zat. Een meedogenloze was het beste woord. Eentje die zei dat je genade wel kon vergeten. De grond om hem heen trilde lichtjes en af en toe zag je een stukje zand omhoog komen. Zijn haren begonnen te wapperen en zijn shirt vloog van zijn bovenlijf af. Dat liet gelijk zien wat voor bovenlichaam hij had. Redelijk gespierd. Een afgetraind lichaam wel. De kou brandde in het begin maar hij negeerde het. Hij zou het dadelijk warm zat krijgen. Kort keek hij naar de zon die langzaam rees boven de horizon en nu zijn eerste oranje vlak aan het creëren was. Hij sloeg zijn handen tegen elkaar alsof hij aan het bidden was. Een beige zwaard werd van licht gecreëerd en nam een massieve vorm aan. Sorax grijnsde en trok ze uiteen. Het waren er twee. Behendig als hij was bewoog hij de zwaarden om zijn armen en polsen en stak er af en toe mee of sloeg in het niets alsof hij tegen iemand vocht. Dat was hij echter niet, het was gewoon een wekelijkse training die hij in het weekend uitvoerde.

Araguana zat een soort van meditatie uit te voeren, omdat ze 's morgens gewekt was door de raaf van het meisje die Avalana noemde, volgens Ryan dan. Araguana was er ondertussen aan gewend en had net zo hard kunnen lachen met de reacties van de andere meiden als Avalana. Avalana had haar toen echter geen blik waardig geschonken, nou ja, even geglimlacht naar haar, maar was er meteen weer vandoor gegaan. Ach ja, eigenlijk kon het Araguana ook niks schelen. Het viel haar op dat haar hippogrief, Ara, nog nergens was. Araguana hoorde een stem. Het leek wel alsof iemand een aardbeving wou veroorzaken, de grond trilde een beetje. Araguana stond langzaam op. Hier kon ze niet mediteren. Ze zocht wel een andere plaats. Ze liep op haar tippen, zoals ze altijd liep en met wiegende heupen, ook weer zo'n tik van haar, richting de plaats waar een of andere training aan het voortduren was. Ze keek richting de jongen. Hij leek bezweet te zijn. Araguana glimlachte en ging op de grond zitten. Ze was benieuwd wat de jongen deed. Misschien kon ze er wat van opsteken.

Behendig gleden de messen door de lucht en de controle die Sorax er over had was af te lezen. Desondanks de kou zweette hij licht. Na een half uur duwde hij de zwaarden tegen elkaar waardoor ze weer versmolten en verdwenen in het licht. Hij hijgde licht. Het was best vermoeiend om dit aan te blijven houden. De spreuk die hij gebruikte was ook niet echt licht. Het was een spreuk die je veel kracht gaf, en je reflexen verbeterde. Maar het vergde een grote energie capaciteit. De zon was opgekomen. De combinatie van het zonlicht die Sorax op nam met deze spreuk gaf hem de mogelijkheid om deze te verlegen. Een half uur was maximaal. Anders was het een kwartier dat hij het uit zou kunnen houden. Hij hijgde wat na toen hij het zweet van zijn voorhoofd veegde. Hij pakte zijn shirt weer en trok deze aan. Nu haalde hij uit zijn tas een wat dikkere jas. Het was begin winter dus de kou was soms niet te verdragen.

Araguana volgde de jongen zijn bewegingen. Ze zat zo ongeveer een halfuur op de koude grond, maar ze kon haar ogen niet van zijn bewegingen afhouden. Dit soort tactieken kende ze helemaal niet. Het zou ook niet bij haar horen, om zo met messen om te gaan. Haar missie om wienig geluid te maken en schuw te blijven was in ieder geval gelukt, want de jongen had haar nog niet opgemerkt. Araguana zag het zweet van hem afgaan. Waarom haalde hij in godsnaam een dikkere jas uit zijn tas? Waarom deed hij die aan? Hij was al zo aan het zweten! Dadelijk stortte hij in of iets dergelijks. Araguana was in elk geval niet goed genoeg in zulke situaties. De jongen was snel en behendig. De concentratie viel van zijn gezicht af te lezen. Dat zou waarschijnlijk de reden zijn waarom ze nog niet was opgemerkt. Araguana grinnikte even lichtjes. Met een sierlijke plof kwam Ara neer. Die keek op de jongen neer en vloog daarna weer weg. Araguana maakte een soort steun van steen en ging toen liggen kijken naar de jongen. Eigenlijk was dit heel erg onbeleefd, om zo te staren, maar het interesseerde haar wat hij deed en zolang hij haar nog niet opmerkte, zodat ze waarschijnlijk een rode kop keek en ging stamelen, was alles toch goed?

Sorax hijgde nog na maar was weer grotendeels op adem gekomen. Ineens sprak er een stem in zijn achterhoofd. Als je omdraait zit er iemand sprak deze. Sorax draaide zijn hoofd in een ruk om waardoor zijn schouders half mee draaide. Zijn ogen stonden nog steeds meedogenloos alsof hij ieder moment op haar af kon rennen en haar aanvallen. "Release" sprak Sorax kalm waardoor zijn ogen weer langzaam terug gingen naar zijn normale staat, de vriendelijke en kalme blik die hij meestal met zich mee droeg. Hij keek op naar de hippogrief en slikte even. Hoe deze beesten zouden reageren wist hij niet. Dus hij besloot om niets te zeggen of te doen. Het hielp want het dier vloog weg. Sorax opende de rits een beetje zodat hij geen last had van de kraag. Zijn ogen gingen naar Araguana. Hij glimlachte. Liep naar haar toe en bleef staan op een paar meter afstand van haar. Hij knipte in zijn vingers toen hij bij haar stond om haar uit haar gedachten te krijgen. "Goedendag..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk.

Araguana's blik ontmoette die van hem, toen hij zich omdraaide en schrok. Het was een geïrriteerd gezicht, maar bovenal die ogen. Araguana schudde haar hoofd wild. Wat was dit nu weer? Ze keek hem onder haar lokken aan en ontdekte een vriendelijk lachend gezicht. Hoe kon dit? Had zij het zich verbeeld? Was er iets mis met haar? Toen de jongen in zijn vingers knipte, schrok ze en keek ze hem aan. Toen hij kalm sprak, glimlachte ze voorzichtig en knikte even terug. 'Hallo. Ik wou je niet storen of zo hoor, helemaal niet,' zei ze, terwijl ze met een rood hoofd even richting de lucht keek. Dit was nu precies waarvoor ze bang was. Ze voelde zich opgelaten, wat haar aan het blozen en aan het stamelen maakte. Dit ging niet erg goed. Wat zou de jongen wel niet van haar denken? Dat ze gestoord was? Een bitch? Een raar mens dat hem lastig kwam vallen? Lelijk? Stom? Araguana keek even richting de grond, niet goed wetend hoe ze een goed gesprek moest openen. Dat liet ze maar aan de jongen over.

Sorax zijn ogen keken naar Araguana en zijn ogen glinsterde licht om haar reactie. "Je stoorde niet, alles behalve..." sprak hij kalm. "Sorry voor mijn blik van net, het is een bijeffect van de spreuk..." sprak hij. "Het was niet voor jou bedoelt..." sprak hij kalm en keek naar Araguana. Hij keek naar haar en zag dat ze bloosde. "Blozen? Het is iets wat meisjes altijd schattiger maakt dan ze al zijn..." zei hij verzuchtend en glimlachte. Kort gingen zijn gedachten onwillekeurig naar Emily, hou zou ze er uit zien als ze bloosde. Kort schudde hij zelf zijn hoofd om de gedachten weg te krijgen. Hij glimlachte en keek naar Araguana. "Ook lekker vroeg op?" vroeg hij om maar een gesprek te starten.

Araguana glimlachte. 'Dat is dan weer een goed punt voor mij,' lachte ze vrolijk. Ze grinnikte even over zijn woorden van blozen, maar keek toen een andere richting uit. Ze had niet zo'n zin om een verkeerde indruk op hem te maken. Toen hij zijn hoofd schudde, ging haar wenkbrauw omhoog. Het leek alsof hij aan iets had gedacht. Misschien aan iemand of iets. Ach, Araguana had er niks mee te maken. Toen hij haar blik ontmoette, luisterde naar zijn woorden. Ze schoot in de lach. 'Oké, je zult het vast stom vinden, maar ik mediteer elke ochtend nogal graag,' lachte ze. Ze stak haar hand toen naar hem uit, om hem vervolgens te laten schudden met die van de jongen, als hij wou en het niet ouderwets vond. Oh ja... Even dacht ze terug aan een moment met Kijito. Toen had ze haar hand niet uitgestoken, omdat ze het zelf ouderwets vond. Nou ja, dat was toen haar mening. 'Araguana is de naam,' sprak ze rustig. Daarna ging ze in het gras zitten. 'Irriteer je vooral niet aan mij. Van mij mag je gerust verder trainen,' lachte ze.

PROFILE MAGICIAN

» Bad habits and their limits
» Trying to train myself~Daichi
» Time to train
» Well.. Let's train? -Saturi-
» Train until you don't fail anymore

Train to my limits!

Train to my limits!

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen