Celebrian liep over het grasveld richting het meer. Ze had de rok van haar blauwe jurk een beetje opgetild terwijl ze haar ijskoude voeten door de smeltende sneeuw verplaatste. De winter liep op zijn einde. Het was tijd voor het ijs om weer te ontdooien. Om opnieuw zijn fase overgang naar het vloeibare water te maken en daarmee de lente in te luiden. Celebrian sloot haar ogen voor een moment terwijl haar voeten blind doorliepen. Ze voelde de vochtige druppels in de lucht langs haar huid strijken. Toen haar ijsblauwe ogen zich weer opende bleven er een paar druppels op haar wimpers liggen zich zich omvormde tot sneeuwvlokken zodat het net leek of er kleine kristallen op haar wimpers lagen. Celebrians ogen hadden zich gevestigd om het meer. Het ijs was zwak. Lang niet dik genoeg meer om op te lopen. Tenminste, niet voor de normale leerling. Celebrian tilde haar rok iets hoger op en stapte op het ijs waarna ze de rok liet vallen. Ieder ander was door het ijs heen gezakt. Maar zodra Celebrians ijskoude huid in aanraking kwam met het zwakke ijs, verstevigde het onder haar voeten en werd weer dik genoeg om op staan. Al was dat alleen maar de omtrek waar zij haar voeten neerzette. Zodra haar huid zich lostrok van het koude oppervlak verdween de extra stevigheid weer en was het ijs weer net zo zwak als eerst. Zo liep Celebrian over het meer heen. Maar na een paar stappen al, bleef ze staan. Haar ijzig blauwe blik speurde om zich heen. Ze hoorde een geluid. Eentje die niet thuis hoorde tussen de andere geluiden van de natuur.

Dit meer, de kou, de rust.. Het ijs, de sneeuw en het zonlicht dat tussen de wolken door op het bevroren water speelde. Kijito trok haar jas wat dichter om haar heen. Waarom had ze ook alweer haar dunne zomerjas aangedaan? O ja, haar winterjas was kapot. De hond van een meisje op de etage was zo vriendelijk geweest de vulling eruit te scheuren. Er was echter niemand die van plan was zijn of haar huisdier ervoor op te laten draaien. Nu moest ze het met deze jas doen. Gelukkig kon ze tegen de kou. Kijito was niet echt een koukleum, al had ze het ook niet zo vaak warm. Gewoon de gemiddelde lichaamstemperatuur. Stomme mensen op haar etage trouwens. Kijito kreeg af en toe echt het idee dat ze die hond expres op haar spullen afgestuurd hadden. Kom op, wiens jas was er ooit vernietigd door een hond met overvloedige speekselproductie? Ze zuchtte even. Zoals altijd had ze een jurkje aan, dat leek gewoon bij haar te passen. Het voelde goed, ook al was de wind die haar onderbenen aanraakte nu niet warm. Kijito sloot haar ogen even. Waarom leken al die kinderen op haar etage haar niet te mogen? Omdat ze een blonde nerd was, een brugklasser? Onzeker? Omdat ze niets wilde vertellen over haar verleden: ze had simpelweg geen zin om iedereen uit te leggen dat haar ouders niet van haar hielden. Wat had ze graag gewild dat ze iets goed kon doen voor haar ouders, daar, op Cassia. Het water leek haar te lokken. Water? Het Stille Meer! Natuurlijk! Ondertussen stond ze al aan de rand, haar blik op het ijs gericht. Het ijs zag er sterk genoeg uit. Kon je erop lopen? Dat was leuk.. Op Cassia kon dat ook. Veel van haar vrienden mochten niet, omdat het ijs soms te dun leek. Zij mocht altijd. Alsof het haar ouders iets kon schelen als ze verzoop.. Kijito slikte even en keek naar het ijs. Het zag er nogal fragiel uit. Ze keek even wat verder over het meer. Een persoon in een blauwe jurk liep op het ijs. Dan was het toch wel dik genoeg? Kijito was nu niet bepaald dik. Aarzelend zette ze een stap op het ijs, probeerde het wat te versterken met haar watermagie. Omdat ze volbloed Cassiaan was, kon ze het al beter dan degenen van gemengde afkomst. Haar tweede voet kwam erbij. Kijito haalde diep adem en zette nog een paar stappen. Voorzichtig.. Het ijs kraakte. Een scheur kwam erin. Ze wilde gillen, stopte dat om haar kracht in te zetten, maar het ijs gehoorzaamde niet meer. Toch te dun.. Kijito voelde zich bijna kopje onder gaan. Angstig greep ze de randen van het wak vast, de spekgladde randen en trappelde met haar benen om boven water te blijven. Hoe kwam ze nu de kant op?

Celebrian had haar ogen gefixeerd op het schimmige figuur in de verte. Na enige tijd kijken zag ze dat het een meisje moest zijn. Dat ze volbloed Cassiaans was had Celebrian allang gevoeld. Haar zachte lokken haar die meegolfde op de lichte wind die er stond kleurde diep paars en ze fronste haar wenkbrauwen. Wat was dat meisje aan het doen? Het drong pas te laat tot Celebrian door dat ze op het ijs wou staan. Kennelijk had ze het Celebrian zien doen en waarschijnlijk gedacht dat het ijs dik genoeg was. Celebrian wou haar een halt toeroepen en zeggen om terug te gaan. Maar toen ze haar mond opende kwam er geen enkel geluid uit haar keel. Het geluid van scheurend ijs sloot zich als een ijskoude hand om haar hart. Ze zag het meisje wegzakken en in het water vallen. En op dat moment leken haar benen te ontdooien en kwam ze in beweging. Alsof ze een geest was, zweefde ze haast over het ijs. Met een soepele beweging en slippend tot stilstand komen hief Celebrian haar armen hoog in de lucht. Het water gehoorzaamde onmiddellijk en stoof als een hete geiser omhoog als een fontein. Celebrian stuurde het water door met sierlijke bogen en bochten de richtingen aan te geven waar hij heen moest. Het getemde water legde het meisje rustig neer op de kant. Daarna haalde Celebrian het water terug. Ze verzamelde al het water tot zich een bol van allemaal ringen bestaand uit water zich om haar heen gevormd had. De kleine druppels die door Celebrians geconcentreerde sturing net kleine diamanten leken in het schitteren van het waterige zonnetje, voegden zich bij de grote water stromen. Celebrian stuurde de banen water met een elegante boog terug het wak in. Daarna hield ze haar handen voor zich alsof ze hen plat op een onzichtbare tafel voor haar legde en spande de spieren in haar handen aan. Het bovenste laagje water vormde zich weer tot ijs. Celebrian verstevigde meteen het hele meer en snelde daarna naar het meisje. Ze schortte haar rok van haar jurk iets op om naast haar neer te knielen. 'Gaat alles goed met je?' was het eerste wat haar zachte, zuivere stem als helder kristal, zei.

Lucht.. Haar hoofd verdween onder water, haar vingers, die al snel verkleumden, vonden geen grip op de randen van het wak. Ze slipte langzaam weg. Kijito probeerde nog boven te blijven, maar de kou nam al snel bezit van haar lichaam, verdreef de warmte uit haar ledematen en bracht haar in ademnood. Haar bewegingen om op de kant te komen werden al minder krachtig. Haar ogen sloten langzaam, terwijl haar lichaam het gevecht een beetje op begon te geven. Dag, wereld. Dag, water, dag zon en sneeuw en ijs en kou, dag irritante kinderen, jullie zijn vast blij van me af te zijn.. Kijito kon haar gedachten zo ongeveer tussen haar vingers door voelen glippen. Op de één of andere manier gingen ze steeds langzamer, steeds vager..
Zuurstof werd haar longen binnengezogen, vermengd met de gebruikelijke hoeveelheid sporengassen en koolstofdioxide. Ongecontroleerd nam ze een grote hap lucht, om daarna hard te moeten hoesten. Daardoor moest ze opnieuw naar adem snakken. Haar borst schokte op en neer, wanhopig als haar lichaam leek om zuurstof binnen te krijgen. De kou van het ijs begon haar weer wat bij bewustzijn te krijgen, al voelde ze zich miserabel. Vaag zag ze dat iemand naast haar neerknielde en tegen haar sprak. Was het die figuur die ze had zien lopen? Het ijs was te dun.. Geschrokken richtte ze haar blik op het ijs, alsof het opnieuw onder haar open zou scheuren tot een gapende muil. 'Ja ho-' Een nieuwe hoest onderbrak haar; waarschijnlijk had ze wat water binnengekregen. Kijito wachtte even tot het over was. 'Dankuwel,' stamelde ze, doorweekt en geschrokken als ze was. Snel legde ze haar hand even op haar borstkas en probeerde het water dat in haar longen gekomen kon zijn weg te dringen, op te laten lossen tot gas wat gemakkelijk afgevoerd kon worden. De zuivere stem had haar wat gerustgesteld. Wie was deze vrouw eigenlijk? 'Is het ijs.. niet opnieuw breekbaar?' vroeg ze, wat angstig.

Celebrian bleef het meisje goed in de gaten houden toen ze begon te hoesten. Ondertussen probeerde ze haar eigen temperatuur wat te verhogen zodat de lucht om haar heen niet zo stervenskoud was. Maar op die manier kon Celebrian niet lang op het land blijven. Dat kon alleen als ze in de vaste vorm van water hier liep. Als ze veranderde in vloeibaar water zou ze uit elkaar vallen. De kleine ijskristallen op haar wimpers waren gesmolten tot kleine waterdruppels die als diamantjes op haar wimpers lagen. 'Je bent doorweekt en ijskoud. Hier...,' zei ze zacht terwijl ze van sneeuw, ijs en water een witte, warme jas maakte. Hoewel het uit verschillende vormen van water gemaakt was, zag en voelde het niet zo aan. Celebrian toonde het meisje een geruststellende glimlach bij het horen van haar vraag. 'Nee, niet meer. Ik heb het voor de zekerheid maar verstevigd,' zei ze. 'Het spijt me dat je in het water bent gevallen. Ik wist dat het ijs niet stevig genoeg was. Ik gaf het slechte voorbeeld door erop te gaan lopen,' verontschuldigde ze zich daarna aan het meisje.

Echt iets voor haar om door het ijs te zakken, niet? Kijito was nog blij dat haar lichaamstemperatuur altijd laag was, zodat ze niet zo goed af kon koelen als ze hier op het ijs lag. Haar blik werd wat minder vaag, zodat ze alles weer scherp kon zien. De vrouw die bij haar stond was iemand die ze nog nooit gezien had, al was ze wel knap. Haar rode haar stond weliswaar in contrast met de blauwe jurk, het paste toch goed bij elkaar. Ze maakte een soort eeuwige indruk, ook een wijze indruk. Kijito had geen idee wie ze was, maar waarschijnlijk wel iemand die wist wat ze deed met een grote macht over water. Het was altijd fijn om iemand tegen te komen die ook van Cassia kwam. Met die personen kon ze vaak goed opschieten, behalve met enkele kinderen van haar etage dan. Haar gedachten kwamen weer terug in het nu toen de vrouw haar een jas aanreikte van sneeuw en ijs, allerlei manifestaties van water. Kijito nam de jas aan. Ze besefte na de woorden van de vrouw pas hoe ze eruit moest zien. Haar lange, blonde haren plakten tegen haar hoofd en bijna in haar ogen. Ook haar kleding zat tegen haar huid. Ze zou het water maar moeten laten verdampen als ze weer binnen was. Het was duidelijk koud, aangezien er al wat ijs op haar jurkje begon te ontstaan. Met grote opluchting merkte ze even later ook dat het ijs nu stevig genoeg was om op te staan, al was dat misschien niet meer voor lang. 'Dat was uw schuld niet! Ik had niet moeten denken dat ik het tegen kon houden,' protesteerde Kijito. Ze probeerde langzaam op te staan, om naar de kant te gaan. Dat voelde al wat steviger, al was ze nog zo dol op water. 'Nogmaals bedankt, mevrouw,' zei Kijito, haar stem nog steeds wat onvast. 'Ik ben Kijito Chozi trouwens,' stelde ze zich toen voor, benieuwd naar wie deze vrouw eigenlijk was.

Celebrian was naast het meisje gaan zitten. Ze gooide haar jurk over haar benen heen. 'Je kunt beter naar binnen gaan voordat je echt ziek wordt,' zei ze zacht. Celebrian had het ijs gezien dat zich op het jurkje van het meisje had gevormd. Hoe was ze trouwens op het idee gekomen om een jurkje aan te trekken? Het was nog steeds winter, maar dit meisje kleedde zich alsof het zomer was. 'Ik ben allang blij dat je zelf niets hebt,' zei Celebrian toen het meisje haar vertelde dat het haar schuld niet was. Ze glimlachte naar het meisje waardoor haar lokken goudblond kleurde en fletse glans over zich kregen in het waterige zonlicht. Voorzichtig stond Celebrian ook op. Haar kleding viel soepel om haar benen, bijna als een regenbui. Ze maakte een beleefde knik met haar hoofd toen het meisje zich voorstelde als Kijito. 'Aangenaam Kijito. Mijn naam is Celebrian,' stelde ze zichzelf voor.

De vrouw stelde voor om naar binnen te gaan, of in ieder geval, Kijito zelf. Hoewel ze het liefst buiten was gebleven leek het toch nodig om naar binnen te gaan. Warm was het sowieso niet, hier. Kijito streek haar jurkje recht. Oké, het was misschien niet de slimste zet geweest die ze vandaag gedaan had, maar om eerlijk te zijn had ze het nu alleen maar koud omdat ze net in het water was gevallen. Nee, dat meende je toch niet? Was helemaal niet aan haar te zien, hoor. Kijito glimlachte lichtjes, hoewel het was nog steeds moeilijk te bevatten was voor haar dat ze zonet bijna verzopen was. Ze moest nog ontzettend veel oefenen wilde ze net zoals deze vrouw het water perfect onder haar controle hebben. Het was echt knap dat iemand dat kon, vond Kijito, al waren er waarschijnlijk nog wel meer mensen op Cassia die dat soort dingen konden. Zij was nog maar een onwetend bruggertje, eigenlijk. De vrouw stelde zich wat later voor als Celebrian. Wacht.. die naam kwam haar best bekend voor.. Waarvan ook alweer? Ze moest echt iets met geheugentechnieken gaan doen ofzo.. Kijito was nog steeds vol bewondering over het watersturen, wat ze ontzettend knap had gevonden. 'Uw watersturen.. Hoe hebt u dat zo goed geleerd?' vroeg Kijito nieuwsgierig. Misschien kon zij het ooit ook leren, of iets wat erbij in de buurt kwam, als ze genoeg haar best deed..