Het geruis van de bomen waren te horen, maar ook het geluid van de waterval dat naar beneden viel. Een rustig geluid waren ze alle twee. Lelouch stapte op zijn gemak naar de waterval. Het was hier helemaal anders dan in het duistere bos maar dat wil voor hem niet zeggen dat het er beter of slechter is. Het was net als het bos rustig en als dat er was dan was het al goed genoeg voor hem. Hij ging op zijn knieën voor de waterval zitten, stak zijn handen eronder vangde wat water en lied dat over zijn ravenzwarte haren glijden waardoor die nu nat aan zijn gezicht kleefde. Het was een verfrissend gevoel. Dat was het enige wat hij nu momenteel nodig had. Zuchtend ging hij tegen een rots naast de waterval zitten en sloot even gerustmoedig zijn ogen dicht en dacht terug aan de tijd voordat hij naar deze school werd gedropt, je zou het echt zo kunnen noemen. Mensen die hem hier hebben afgezet en zonder nog iets te zeggen gewoon weer zijn weg gereden. Niet dat hij het zo erg had gevonden, want nu was er niet direct iemand die altijd op zijn vingers stond te kijken bij iedere beweging dat hij maakte. Hij genoot van de vrijheid dat hij hier had en daar waar hij was geweest niet had gehad. Een valse grijns verscheen heel even op zijn gezicht. En van die vrijheid zal hij zeker gebruik van maken. NIemand die zal zien wat hij uit zal spoken. Niemand die zal weten wat hij zal doen. Op jach gaan zal hij doen. En ze mee lokken naar een plek waar maar weinig leerlingen of docenten kwamen en daar dan met zijn prooi spelen, alsof het een spel was. Maar dat doet Lelouch alleen maar als de prooi interesant genoeg was, tegenwoordig heb je dat nu ook weer niet veel meer van de mensen. De meeste hebben een te dikke nek of een te grote ego van hun zelf dat ze niet weten wanneer ze te ver gaan met hun onozel gedrag. Het was dan zielig om het aan te zien, en dan laat hij ze meteen vallen alsof Lelouch ze nog nooit van zijn leven heeft mee gesproken of zelfs hebben gezien. Hij laat dan merken dat hij ze niet meer moet hebben. Dat was simpel voor hem. Het spel weg smijten en er nooit meer achter kijken. Misschien komt hij hier wel nog iemand tegen dat interesant genoeg is, natuurlijk blijft hij hier ook weer niet te lang. Dat heeft gewoon weg geen zin. Als hij zich overal naar toe begeeft dan zal hij sneller iemand tegen komen dan altijd op een de zelfde plaats te blijven, soms heeft Lelouch minder geluk en ontmoet hij een interesante leerling maar is dat dan op een van de druktste plaatsten zoals in de gang. Maar de ideeën blijven voor zo'n situaties in zijn hoofd hangen. Al snel voelde hij dat er iemand zijn richting op kwam. Nog steeds tegen de rots leunend keek hij naar de richting vanwaar de leerling zou komen, hij had gelijk zoals gewoonlijk. Daar stond er een jong meisje. Heel even twinkelde zijn ogen van plezier maar dat verdween alsof het er nooit was geweest."Hallo" Sprak hij haar luchtig aan.

Ze was hier in tijden niet meer geweest, enkel nog een paar keren als Ené haar nagels moesten gedaan worden of eens goed moest worden schoon gemaakt. De grot achter het vallende water had ze niet meer bezocht, er was weinig nog wat haar daar aantrok. Deze keer had ze haar oude, duidelijk gebruikte boog in haar handen. Het hout was op sommige plekken glad van het gebruik, gezien deze nog van haar moeder was geweest. De koker waarvan ze de band over haar schouder had hangen was gevuld met pijlen. Deze pijlen had ze samen met Diva gemaakt, de overleden echtgenote van Savador. Ondanks dat ze het meisje nooit werkelijk gekend had, behalve die enkele ontmoeten en daarna een paar keer in het kantoor als ze Savador op kwam zoeken of Elwin en Asema. Maar omdat ze zo belangrijk was geweest voor de bleke man die haar peetvader was, was zij de pijlen ook meer gaan koesteren dan daarvoor. Ze lette op ze, zorgde ervoor dat ze ze niet kwijt zou raken. Maar met het bewerken van haar boog, met het was dat ze bij zit had gehad en de speciale spullen om het hout soepel genoeg te houden zodat het de kracht van het schieten aankon waren haar handen haast bruin geworden en stonken ze naar de ingrediënten. De zalfjes waren uiterst handig, maar de geur en kleur waren niet echt aantrekkelijk. Voorzichtig legde ze de net ingesmeerde boog naast zich op het koude gras, ging door haar hurken heen en waste snel haar handen in het ijskoude water. Het bleef winter, maar het zou teveel tijd kosten om helemaal terug te gaan naar het kasteel. Haar vingers prikte bij de aanraking van het ijskoude water, en zo snel ze kon waste ze haar handen. De gespannen blik in haar helder, grijsblauwe ogen stond afwezig terwijl haar gedachtes alle kanten op gingen. Voornamelijk bleven ze rond het boogschieten hangen, de technieken die ze opgezocht had en de luchtsturingen die daarbij hoorde. Met luchtmagie werd boogschieten een stuk interessanter, een reden waarom ze - naast dat haar moeder het had gedaan - eraan begonnen was. Een plotselinge stem deed haar opschrikken, iets wat duidelijk zichtbaar was op haar gezicht. Met een ruk schoot deze op, omgeven door de kolkende massa van blonde lokken die opsprongen door de beweging. Haar ogen schoten opzij, om vast te haken in die van de vreemde jongen. Daar bleven ze hangen, enkele secondes terwijl ze duidelijk even nodig had om te realiseren dat de stem die ze gehoord had werkelijk van iemand af kwam. 'Halloo,' weerklonk haar antwoord daarna vrolijk, haast lachend alsof ze zichzelf een minder debiele uitdrukking wilde geven. Stom moment, gauw verbergen. Terwijl er de gebruikelijke, stralende glimlach op haar lippen zegevierde wapperde ze met haar handen om het laatste water er vanaf te krijgen. In het water eronder leek opeens een grote rimpeling te ontstaan, een teken dat het droogwapperen van haar handen niet enkel op natuurlijke manier gebeurde. Hij zat tegen een rots aangeleund, en aan zijn uiterlijke kenmerken kon ze meteen opmaken dat hij grotendeels Shadraans was. Waarschijnlijk geheel, maar die kleine dingen kon je nooit zeker weten. Met haar naïeve karakter en pure vrolijkheid was ze het totaal niet eens met het feit dat Shadranen altijd de bittere waren van alle volkeren. Misschien was het ook iets Puffoons, wist zij veel. 'Is het niet een beetje koud om op de grond te zitten.. zo in de winter?' ze leek haast verbaast zoals ze hem aankeek, de zin duidelijk een gedachtekronkel die misschien niet eens gesproken had moeten worden.

Hij was nu best wel nieuwsgierig hoe deze meid was. Maar momenteel was hij ook aan het bedenken of hij het spelletje met haar zou spelen of juist niet. Nouja Lelouch zou het nog wel zien. Een lichte grijns kwam op zijn lippen tevoorschijnt toen hij zag dat ze schrok, zo te zien had ze hem dus niet echt opgemerkt. Het was een amusant gezicht geweest, maar haar uitlachen deed hij niet. Hij had niet hoog met zichzelf zitten dat hij iedereen om iets onozels kleins uit zou lachen. Hij dacht even na en bekeek het meisje nu heel aandachtig. Liet zijn ogen te kost maken en liet die glijden over heel haar lichaam en liet die toen weer bij haar gezicht hangen. Dat deed hij maar amper zichtbaar. Zijn ogen hadden maar amper bewogen, toch had hij alle details in zich opgenomen. Voor als hij toch het spel zou starten. Maar dat zal hij wel nog zien. 'Halloo,' hoorde Lelouch haar vrolijk zeggen, hij merkte dat ze probeerde de blunder die zij dacht dat ze had gemaakt probeerde weg te werpen. Maar Lelouch vergeet gewoon weg niets wat er is gebeurd, en daar zou ze jammer genoeg niets kunnen aan doen. Even liet Lelouch zijn ogen hangen bij blonde lokken. En keek er kort gefacineerd gaan.'Is het niet een beetje koud om op de grond te zitten.. zo in de winter?' sprak ze, waardoor Lelouch merkte dat het meer een gedachte was van haar. Toch lachtte hij geamuseerd lichtjes luidop."Ik kan er wel tegen, maak je geen zorgen." Sprak hij kalmpjes"Ik ben trouwens Lelouch, en zou ik jou naam mogen weten" Vroeg hij vriendelijk. En dankzij jaren training heeft hij geleerd zich te beheersen, geduldig te zijn. Als iemand hem zou uischelden zou hij gewoon hem verveeld aankijken En niets doen, maar daarom was het juist zo gevaarlijk. Je zou nooit verwachten dat hij toe zou slaan als hij de rust zelve is. En dat was de bedoeling wat dus betekend dat hij het goed doet, en dat zal hij altijd als truc gebruiken, nooit zijn zelfbeheersing verliezen onder de mensen. Dat zou gewoon weg dom zijn, en hij doet het nu al zo lang dat dat niet snel meer zou gebeuren. Het is zeldzaam geworden, en daar was hij trots op. Natuurlijk was dat nooit te zien."Trouwens jij ziet toch ook?" Vroeg hij vriendelijk "heb jij het dan niet koud" Ondertussen trok hij vragend een wenkbrauw op.

Met de vrolijke openheid bleef ze op haar hurken zitten, haar handen nog steeds wapperend in een poging ze weer warm te maken. Uiteindelijk sloeg ze haar armen maar om haar middel om haar handen onder haar armen te verbergen. Een volgende poging om tegen de koude buitenlucht te vechten. Haar mondhoeken krulde verder om bij zijn geruststellende woorden, als hij het zij. Toch schoten haar ogen even naar zijn zitplaats, enkel omdat ze het niet kon voorstellen dat hij het niet koud kon hebben zo op de ijskoude grond. 'Ephony,' beantwoorde ze zijn vraag vrolijk, haalde haar hand even onder haar arm vandaan om hem al even vrolijk in de lucht te steken ter begroeting waarna ze hem gauw weer terug bracht nadat ze de boog opgepakt had met haar andere hand. Rustig rechtte ze haar stijve knieën weer, wilde ze niet forceren nu haar gewrichten sneller protesteerde door de kou. Ze had nooit zo tegen de kou gekunt, waarschijnlijk door het feit dat de warmere luchtstromen in het noorden van Puffoon het winterse weer nooit zo fors liet worden. 'Jawel, maar sommige dingen moeten nou eenmaal gedaan worden. Wat het weer ook is,' legde ze uit, het laatste ietwat bedenkelijk alsof ze het zich pas nu bedacht. 'Straks kan ik weer naar binnen,' ze was onderandere nog van plan om Savador even een snel bezoekje te geven. Deels ook omdat ze de tweeling wilde zien, maar dat zou hij vanzelf wel merken. Ze had de nu al wat opgedroogde boog in haar beide handen genomen, hield deze voor zich terwijl ze besefde dat dit zo'n moment werd dat ze niet wist wat te zeggen. Zo'n moment die je altijd wilde voorkomen bij het ontmoeten van een vreemd persoon, die opgelatenheid die dan kwam als je beide stil was. Wiebelend op haar plaats verplaatste ze haar gewicht van haar hielen naar haar voorvoeten en weer terug, telkens weer waarbij haar blik van het gras voor haar voeten heen en weer schoot naar zijn gezicht. 'Ik zal maar weer eens verder gaan, dan,' klonk het half mompelend, half glimlachend. Niet wetend wat ze moest zeggen.