Een glinsterend oppervlak dat het zomaar midden in het gras gegooid leek te zijn, zonder reden. Alsof er ruimte over was en dat opgevuld moest worden. Kijito had soms ook het idee dat zij zomaar, zonder ook maar enige verdere gedachten neergesmeten was in het leven, misschien om haar of de wereld om haar heen te pesten. Ze wist het niet en het was erg onwaarschijnlijk dat ze het ook ooit zou weten. Met een zucht ging ze zitten, aan de rand van het meer. Dichtbij het water, haar element. Het element waar ze van hield en zich het meest bij op haar gemak voelde. Kijito sloot haar ogen even en concentreerde zich op de zonnestralen die op haar gezicht en huid vielen. Meestal brachten die nog een sprankje geluk in haar leven of in haar gedachten. Het stille meer deed zijn naam eer aan. Het voelde zo.. alleen. Alsof iedereen les had. Misschien was dat ook wel zo en waren de andere kinderen van haar klas binnen, in de aula. Het was nu ook weer niet bepaald warm buiten; het was herfst, bijna winter! Misschien zou het binnenkort gaan sneeuwen. Ze wist het niet, dat wist alleen het weer. Gelukkig kon ze zich tegen regen en sneeuw beschermen; het was immers water. Tegen de kou van het seizoen was ze minder goed bestand. Roxas bijvoorbeeld, kon er ook niet zo goed tegen. Toen ze bij de waterval hadden gezeten waren ze allebei verkouden geworden.. Een kleine glimlach ontstond op haar gezicht toen ze terug dacht aan die herinnering. Het was gezellig geweest, daar bij de waterval. Een koele windvlaag deed haar huiveren en bracht haar terug in het hier en nu. Langzaam opende ze haar ogen weer en keek om zich heen. Het meer glinsterde in de kille middagzon. Waarom was alles zo zinloos af en toe? Waarom hadden haar ouders een kind genomen als ze er niet van konden houden? Ze moest haar eigen geluk maar gaan zoeken.. maar waar? Hoe moest je naar geluk zoeken als je het nooit gevonden had? Misschien had ze het wel gevonden.. door hier op school te komen. Dat maakte al een stuk goed. Toch had ze het idee dat ze iets miste. Misschien vriendschap, misschien liefde. Je wist pas wat je miste als je het alweer verloren had.. Was dat haar lot dan? Kijito beet op haar lip en drong onwillige tranen terug. Die zouden slechts bevriezen in de koude lucht.. Zachtjes ging ze verzitten en begon in het water te staren, alsof die reflectie haar iets over haar toekomst kon leren.

Gehuld in kousen, een rok en een simpel beige blouse, veelste koud voor deze tijd van het jaar, liep Quinty met een zwarte jas in haar armen naar buiten. Een zachte koude wind deed Quinty huiveren. Snel liet ze haar jas om zich heen glijden. De jas was pikzwart, en evenlang als haar rok, waardoor het leek alsof ze er niks onder aan had. Quinty giegelde. Toen ze nog op Nova woonde vond haar vriend toen het zo ondeugend staan. Vond het eigenlijk totaal niet leuk. Andere jongens keken haar dan altijd na. Bij die herinnering bleef Quinty staan. Ze miste hem. Maar hij was gewoon. Té lief. Zo kon niet anders. Voorzichtig liep Quinty verder. Tot ze bij een dromerig meisje kwam te staan. Het meisje was totaal niet groot, toen Quinty haar zag gaan verzitten. Een klein glimlachje speelde om haar mond. Ze bleef even staan toen ze merkte dat het meisje niks in de gaten had. "Het water laat alleen je spiegelbeeld zien." Zei Quinty warm en zachtjes. Ze schoof wat pikzwarte plukken achter haar oor. Op haar bleke wangen stonden wat kleine rode blosjes. "Helaas laat het verder niks zien." Vervolgde Quinty. De zon weerspiegelde heel mooi de beelden in het water, Ze glimlachte en hief haar handen omhoog waardoor ze de laatste paar wolken weg liet drijven. De zon viel nu in zijn geheel op het meer. En Quinty glimlachte. Zomaar uit het niets. Gewoon een warme vriendelijke glimlach. Zonder iets verder te zeggen ging Quinty naast het meisje zitten. Ze was een stuk groter, dat was meteen te zien. Ze stak minstens een kop boven het meisje uit. Quinty trok haar rokje goed en liet de warme goude zon op haar bleke gezicht vallen. Zwijgend keek ze over het meer uit.

Een rilling ging door haar heen. Van de kou? Het leek toch maar zo dat een paar ogen zich in haar rug boorden. Ze stelde zich weer eens aan. Kijito bedacht dat ze waarschijnlijk een keer paranoïde ging worden. Of ze was het al, dat kon ook. Kijito wilde bijna haar hand uitsteken naar het water, om met een dromerige blik de kringen aan het glasheldere oppervlak te volgen, maar ze deed het niet. Hoogstwaarschijnlijk zou haar hand bevriezen. 'Het water laat je alleen je spiegelbeeld zien,' klonk een vreemde stem. Er had iemand achter haar gestaan! Zonder dat ze het doorhad, ze had zich alleen gewaand. Kijito keek naar achteren en keek daarna omhoog. Een meisje in zwarte kleding met al even zwarte haren stond achter haar. Ze was minstens een kop groter en zeker ouder. Kijito was een beetje geschrokken, wist niet wat ze moest zeggen. Snel trok ze haar jurkje recht, al wist ze niet of het goed zat of niet. Nu in ieder geval wel dan. 'Helaas laat het verder niets zien,' vervolgde het meisje. Het leek of ze haar gedachten gelezen had. Kijito knikte. 'Had ik maar een glazen bol,' glimlachte ze, al had watermagie waarschijnlijk geen enkel effect op een glazen geval. Het vreemde meisje hief haar handen op. Wat zou ze doen? Het antwoord kwam met het verschuiven of zelfs verdwijnen van de wolken, waardoor de zon op het water scheen in al zijn glorie. Even keek Kijito betoverd naar het glinsterende wateroppervlak. Luchtmagie? Of Lichtmagie? Het meisje kwam naast haar zitten en leek even genieten van de zon. Gok op lichtmagie. Kijito glimlachte even naar haar en stak haar hand toen toch uit naar het water. Zonder het aan te raken, in eerste instantie. Toen riep ze het water op en begon er een bol mee te vormen, draaiend met haar handen om hem intact te houden. 'Al laat deze ook niets zien,' mompelde ze, half in zichzelf, half tegen het andere meisje.

Quinty keek het meisje aan. Glimlachte en luisterde. Toen ze over een glazenbol begon moest ze even lachen. "En wat zou je willen zien in die bol." Vroeg Quinty geïntreseerd aan het meisje. Daarna zag ze dat het meisje een waterbol maakte. Alsof een glazen bol zou verschijnen. Het meisje had duidelijk watermagie. Onder de indruk van die bol die ze vormde, luisterde ze maar het meisje. Quinty glimlachtte. "Vaak wil je graag iets zien in een glazen bol. Maar dat lost de problemen nog niet op." Quinty glimlachte. Begon met het maken van twee bollen, in elkaar. Een zwart/grijze bol en een fel verlichte bol. Deze trok ze uit elkaar. Hield het voor zich. "Stel je voor, elke bol is een glazen bol, zoals jij hem bedoelt. Wat ik in de ene zie is anders dan de ander. En bij elk doe ik iets anders op dezelfde tijd, het zelfde moment." Quinty keek in de twee bollen. " Wat ik probeer te zeggen is dat niets in een bol gaat zoals het gaat. Dus hoe graag je ook iets wil zien in een bol.. Het is een kleine kans dat het precies zo gaat lopen. Je moet vertrouwen in jezelf hebben!" Qunty glimlachte en liet de twee bollen in rook opgaan. Ze zon schitterde nog op het water en het weerkaatste door het water. Quinty nam goed diep adem.

-- omg wat ben ik inspiratie loos.

'Wat zou je willen zien in die bol?' Kijito keek op van de waterbol die ze met haar handen bleef vormen. 'Ik.. ik weet het niet.. misschien hoe dingen kunnen zijn later, misschien hoe het was geweest als het verleden anders gelopen was..' Zou zo'n bol haar kunnen laten zien of haar ouders om haar gaven? Waarschijnlijk deden ze dat toch niet.. ze hadden haar zo snel mogelijk weggewild, weg uit huis, naar Starshine Academy.. Het meisje met de ravenzwarte lokken sprak wijze woorden, die impliceerden dat ze niet in de eerste zat. Ze zag er ook groter en ouder uit dan een bruggertje. Nee.. het loste je problemen niet op. Gaf het voldoening? Haar gedachten werden afgeleid en bewonderend keek ze toe hoe het meisje twee bollen vormden, veel meer rond dan de hare, die van water was en uit elkaar dreigde te vallen omdat haar concentratie iets verslapte. Snel herstelde ze zich weer, maar hield haar blik op de twee bollen gericht. Nog meer wijze woorden volgden, allemaal zo waar dat ze ze ergens wel wist maar ze niet durfde te geloven. Het enige wat ze kon doen nu was knikken. Het was natuurlijk waar. Zij kon haar lot beïnvloeden, haar eigen keuzes, maar niet die van anderen. 'Je hebt gelijk,' verzuchtte Kijito, terwijl ze de bol rustig op liet gaan in het water. 'De keuzes die je maakt zorgen dat je steeds een andere weg inslaat,' zei ze. Wacht.. wijze woorden, maar ze had zichzelf nog niet voorgesteld. Dat vergat ze altijd! 'Sorry, ik vergeet mezelf altijd voor te stellen. Kijito, bruggertje. Mag ik vragen van welke planeet je komt?'

Quinty luisterde naar de woorden. Een herinnering die bij haar omhoog kwam bij die woorden. De tijden dat zij ook wel eens zou willen dat ze in zo'n glazen bol kon kijken. Dat alles dan perfect zou zijn. Dat alles anders zou gelopen zijn. Toch? Een klein glimlachje sierde om Quinty's lippen. "Ik heb op de zelfde plek gestaan als jij nu staat. Waarschijnlijk met andere redenen. Maar ik was daar." Zei Quinty tegen het meisje die haar gelijk gaf. Bij de woorden van het meisje die volgde knikte Quinty. "Inderdaad. Dat heb je goed gezien. Je leven wordt bepaald door de keuzes die je maakt. Geen bol die er tegen in kan gaan." Daarna stelde het meisje zich voor. Quinty glimlachte. "Je bent een wijze meid, Kijito. Ik was zo nooit op jou leeftijd. Ik ben Quinty, 5e jaar. Ik kom van Shadra en Nova." In haar gedachten ging ze door. Ja ik weet het, de twee uiterste. Ze glimlachte vriendelijk naar het meisje. "En jij bent van Cassia." Glimlachte ze.

Het meisje had een kleine glimlach om haar lippen, die aanstekelijk werkte. Ze vertelde dat ze ook aan het meer had gestaan, met andere ideeën, andere wensen.. maar met hetzelfde gevoel. Kijito kreeg het idee dat ze niet alleen op deze wereld was, als ze dingen wilde veranderen. Dat meer mensen zo'n behoefte hadden. Ze beroerde het water lichtjes met haar vingers. De kringen verspreidden zich, rond en bijna perfect gevormd. Als ieder onderdeeltje van zo'n cirkel een keuze was, dan was iedere uitbreiding de stappen die erop volgden. 'Het zou ook erg onhandig zijn als er precies gebeurde wat de bol liet zien. Soms zoek je dan toch manieren om dat te veranderen. En ik zou het helemaal niet leuk vinden om m'n eigen leven al te weten, om eerlijk te zijn,' zei Kijito, ook met een lichte glimlach. Quinty.. van Shadra en van Nova. Ze keek wat verbaasd. Dat was echt tegenovergestelde magie! Ze besloot er niets over te zeggen. Er waren ook mensen van Cassia en van Razen, maar toch. 'Goed,' glimlachte Kijito. 'Alleen maar Cassia, voor het geval je het je afvraagt,' voegde ze er aan toe. Het leek haar best interessant om ook met andere soorten magie te kunnen werken, maar de hare hield op bij watermagie. Dit kon ze dan wel goed, maar verder.. 'Is dat niet moeilijk, twee soorten magie?' vroeg ze zich hardop af.

Quinty glimlachte. "Moeilijk.. Nee niet echt. Het kost alleen wat meer energie." Quintu liet haar hand, of eerder, haar vinger ook het water in zakken. Voorzichtig maakte ze tekeningetjes erin, die gelijk verdwenen door de rondjes die kleine golfjes maakte door haar bewegingen. Ze dacht nog steeds over die bol. "Weetje wat het is, Kijito. Je wilt zo vaak dat je dingen kon veranderen, aanpassen of juist dingen die je wilt laten gebeuren, heb ik ook vaak gewild, zeker met mijn twee soorten magie. Want men verwacht dat je een keuze gaat maken. Kies ik, in mijn geval, voor de duistere kant of voor de licht kant. Wat ga ik doen met mijn magie. Net als jou heb ik vaak gewild dat ik zo'n bol had in mijn handen, die mij zou vertellen wat er ging gebeuren, of hoe het was gegaan als dingen anders waren gegaan. Ik had bijvoorbeeld een vriend, iets ouder dan mij, van Nova. En zijn grootste wens was dat ik zelf voor de Novaanse kant koos. Dat ik alles weg liet ebben van de Shadraanse kant. Maar weetje wat het gekke is. Ik koos voor beide. Ik heb vaak genoeg gewild dat ik die bol in mijn handen had die mij liet zien of ik voor het goede koos, of voor het kwade. Zodat ik het mezelf makkelijker kon maken. Voor mijzelf maar ook voor hem." Quinty slikte even bij die gedachte. "En het kwam best hard aan toen ik besefte dat er niet zo'n bol bestaat, dat niemand kan laten zien hoe mijn leven verloopt. Die keuze ligt bij mij en wat ik doe." Quinty grinnikte. "Jeetje wat een betoog. Maar goed. Een magie is denk ik makkelijker hoor. Ik heb vaak moeite om ze allebei te gebruiken" Lachte Quinty terug komen op haar vraag.

[ omg sorry dat alles door elkaar loopt xD ]

{no problem ^^ Wijze woorden over glazen bollen xD}

Quinty liet ook haar hand het water aanraken, zodat twee kringen door elkaar liepen. Één vanaf Kijito's hand, één vanaf Quinty's hand. Het meisje begon te praten, een betoog dat haar een heel levensverhaal leek te vertellen, een levensles, een wens.. Wat moest dat een moeilijke keuze zijn geweest.. kiezen tussen de twee kanten in jezelf. Het is als kiezen welk deel van jezelf je mee wilt nemen, de toekomst in. Kijito luisterde en bewonderde Quinty wel om haar keuzes en haar durf. 'Het is denk ik goed dat je voor beide hebt gekozen,' antwoordde Kijito. 'Het is bijna onmogelijk om tussen jezelf te kiezen.' Ze haalde haar hand weer uit het water en liet een paar druppeltjes haar vingers volgen. 'Ik wilde er af en toe ook in kijken, gewoon, om te weten of mijn ouders wel om me geven,' zei ze opeens, zonder het echt te plannen. Ze besloot het uit te leggen; dit klonk nogal vreemd. 'Mijn ouders.. geven me niet echt het idee dat ze van me houden, weet je. Ik hoorde ze zeggen dat ik hier naar school moest, zodat zij van mij af zouden zijn. Als ik na het donker nog niet thuis was kwamen ze me nooit zoeken. Ik weet nog een keer dat ik het huis uit was geslopen en de hele nacht tegen een oude boom achter ons huis heb gezeten.. de volgende dag kwam ik terug, maar ze negeerden me gewoon..' Kijito staarde in het water. Wat een tragisch verleden, dacht ze sarcastisch. Je hebt het toch overleeft! Jij hebt niet eens een soort innerlijk conflict, je hebt gewoon iets post-traumatisch ofzo! Op de een of andere manier wilde ze soms tegen mensen vertellen over haar verleden, maar maakte zich zorgen dat het ze niet interesseerde of dat ze hen irriteerde. Wat was er nu interessant aan een verlegen meisje van Cassia als je ook persoonlijke problemen had?

Quinty vond het best schokkend om te horen over Kijito's verleden. NAar haar idee hielden alle ouders van hun kinderen. Alleen dit klonk zo. Zo harteloos. "Jeetje. Dat is best heftig Kijito, Al geloof ik er heilig in dat elke ouder wel van zijn of haar kind houd. Ik snap niet dat je anders zo harteloos kan zijn. Een kind krijgen en er niet van houden. Dat kan haast niet." Zei Quinty in haast een adem.. Ze glimlachte naar Kijito. "Mijn ouders daar in tegen waren altijd zo, ja ik vond het altijd, heldhaftig. Ze gaven zoveel om ons dat ze er alles voor deden een thuis te creëren. En dat was niet gemakkelijk. Zowel op Shadra niet als op Nova. Op Shadra wilde ze geen Novanen en hal.. ons" Besloot Quinty te zeggen in plaats van halfbloedjes. Ze had een hekel aan dat woord. "En van zelfsprekend op Nova geen Shadranen en ons. En toch is het onze ouders telkens weer gelukt, hoewel het niet altijd even fijn was. We werden als kinderen altijd nagekeken door iedereen." Quinty glimlachte. "Al op Nova pakte we ze wel terug. 'S nachts tot in de late uren mensen laten schrikken. Was ook altijd hilarisch." Grinnikte Quinty. "Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen als ik in een situatie zoals jij zat."

Een briesje maakte dat haar haren voor haar ogen woeien en ze streek ze snel terug. Zouden haar ouders echt van haar houden? Ze hoopte het zo.. want ergens hield ze wel van hen. Het waren per slot van rekening haar ouders. 'Ik hoop dat ze van me houden.. ik houd ook wel van hen, ze hebben me nooit écht iets misdaan,' meende Kijito. Quinty had vast gelijk. Ergens, ergens diep in hun hart zouden ze wel eens aan haar denken.. Ze moest glimlachen bij Quinty's verhaal. Als je ouders toch om je geven en proberen het leven zo.. gemakkelijk mogelijk voor je te maken, proberen een thuis te maken voor iedereen. 'Dan heb ik respect voor jou ouders,' zei Kijito, met een lichte glimlach die iets breder werd bij de gedachte aan haar ouders die dat ook voor haar zouden doen.. maar dat kon niet. Zij werd niet nagekeken op Cassia omdat ze een volbloed.. gewoon Cassiaans was. Omdat ze zo volkomen normaal was dat het bijna eng werd. Volbloed was zo'n.. eng woord. Alsof het je anders maakte dan anderen. Ze hoorde Quinty bijna 'halfbloed' zeggen. Net zoiets. Het maakte je anders zonder dat je het ook daadwerkelijk was. 'Zo moeilijk is het niet hoor,' antwoordde ze op Quinty's laatste opmerking. 'Het lijkt me moeilijker door iedereen nagekeken te worden.. Je moet gewoon proberen zoveel mogelijk goed te doen, hopend dat ze ooit naar je kijken en zeggen dat je het goed doet.. Op jezelf zijn en niet ontsporen.. Het kan allemaal wel erger,' vertelde Kijito. Als je er eenmaal aan gewend was.. dan ging het wel, leek het normaal. Ze wist niet anders en zou zich niets voor kunnen stellen bij een gezin dat echt naar haar vroeg en zich in haar interesseerde. Misschien werkte dat juist verstikkend.

Quinty glimlachte. Het was fijn te horen dat haar ouders nooit iets echt misdaan hadden. Alhoewel het nog steeds geen leuke situatie was voor Kijito, meende Quinty te zien. Ook Quinty merkte de wind op toen haar haren alle kanten op wapperde. Ze greep een pluk en streek het achter haar oren. Ze kon zich niet voorstellen dat haar ouders niet om hen gaven, of in ieder geval het niet laten zien. Ze kreeg respect voor het meisje naast haar. Bij de opmerking van Kijito glimlachte Quinty. "En ik heb respect voor jou." Lachte Quinty. ze speelde wat met haar handen die nu in haar schoot lagen. Ze trok haar benen in een kleermakerszit. Keek naar het glanzende water. Alleen het windje dat er stond deed haar lichtelijk huiveren. Kijito begon har te beantwoorden. "Echt niet?"Quinty glimlachte. Ze werd altijd nagekeken. Op Shadra minder dan op Nova. Maar dat kwam door haar Shadraanse uiterlijk. Haar kledingkeuze soms.. Alleen met haar gedrag kon ze het op Nova goed doen. Maar je went er aan. Op Nova pakte je al die mensen wel. Door ze het stuipen op het lijf te jagen, wat altijd wel hilarisch was. Ze glimlachte naar Kijito. Als je zo opgegroeid was zou het vast van zelf sprekend zijn. Dat je ouders weinig aandacht gaven. Net zo als dat het van zelf sprekend was zoals Quinty was opgegroeid. "Voor iedereen is iets anders normaal. Er is geen definitie voor normaal." Zei Quinty wat afwezig.

-- oke ik ben te lui om te reageren.. dus is beetje een flutpost.

- lol, dat gevoel heb ik nu ook.. -

Respect.. respect voor haar? Een klein, onzeker, blond en daarom misschien wel dom meisje? Voor zo'n breekbaar iemand hoefde je toch geen respect te hebben.. Kijito had in ieder geval zeer weinig respect voor zichzelf. De wind bleef maar aan haar haren trekken, zodat ze het op gaf ze terug te strijken. Dat zou ze wel doen voor ze binnen was. Voordat ze compleet voor gek zou lopen. Maar voorlopig bleef ze nog even buiten, bij het Stille Meer. Hier voelde ze zich misschien minder thuis dan bij de Waterval, maar het was een prachtige plaats waar ze zich zeker niet slecht voelde. Zou Quinty dat ook hebben? Een plaats hier waar ze het liefst was? 'Je hebt gelijk. Als normaal voor iedereen hetzelfde zou zijn zou ik waarschijnlijk manisch depressief zijn,' zei Kijito, een soort halve grap. Misschien kon ze haar ouders ooit laten zien wat ze kon, later. Dan zouden ze van haar houden zoals zij geprobeerd had van hen te houden. 'Zeg, Quinty, even ander onderwerp,' brak Kijito hun redelijk.. serieuze gesprek af. 'Ik vroeg me af.. heb jij hier ook een plaats waar je graag komt? Misschien wel bij het stille meer, dacht ik..' Haar stem stierf weg. Wat een ontzettend nutteloze vraag!

Quinty moest grinnikten bij de opmerking van Kijito. Waarschijnlijk zou het voor haar minder leuk zijn maar hoe het er uit kwam was gewoon grappig, vond Quinty."Nou dat zou vast wel mee vallen hoor. Dat weet ik zeker. Je moet meer vertrouwen in jezelf hebben!" Inmiddels werd ook zij gek van de wind die haar haren maar achter haar oor weg blies en uiteindelijk belande bijna al het haar in een knot op haar hoofd. Ze glimlachte naar Kijito die het gesprek ineens een andere wending gaf. Ze glimlachte en dacht even na bij de vraag. Voor haar was het best moeilijk. Ze was nog niet overal geweest. "Ik ben nog niet overal geweest hier. Maar tot nu toe denk ik niet het stille meer, maar het bos. Het heeft iets dat mij voldoening geeft." De laatste woorden kwamen er wat twijfelachtig uit. Het gaf haar voldoening, ja.. Maar dat was niet de enige plek die het gaf. "Al is dat niet de enige plek die me voldoening geeft hoor. Maar het is een plek die ik voor mezelf nodig heb. Omdat ik zegmaar zo opgevoed ben. Al zit ik ook wel graag op het grasveld of bij het meer. Is zo mooi. Al ben ik nog nooit verder dan deze plekken gekomen." Grinnikte Quinty zachtjes. "En jij? Waar zit jij het liefst? Ik neem aan bij het water.' Glimlachte Quinty naar Kijito. Ze zuchtte eens en liet haar ogen afdwalen naar het water. Haar ogen schoten even kort naar boven toen een paar lichte wolken van eerder terug schoven. Genoeg zonlicht voor vandaag voor Quinty. Een schaduw partij viel over het meer en een groot ander deel van het terrein. Ze glimlachte kort en keek toen weer naar Kijito.

Het was zeker geen straf om met Quinty te praten. Het meisje beschikte over meer kennis dan Kijito, maar ze was ook gewoon aardig en geenszins verwaand. De wind maakte dat de haren van de meisjes alle kanten opvlogen, waardoor Quinty een knot indeed. Kijito had geen elastiekje bij. Luchtmagie was op zulke momenten echt handig. Probeer de wind maar eens te controleren met water! Dat is pas een faalactie. Het bos.. daar voelde Quinty zich thuis. Kijito knikte. 'Ik ben bijna overal geweest, maar nog niet echt in het bos,' zei ze. Het bos.. nee, meestal nam ze zich voor om te gaan oefenen en eindigde dan bij het meer of bij de waterval. Ze luisterde naar Quinty's woorden maar sloeg ze niet echt op. Het was nu ook weer niet de allerbelangrijkste informatie die je je voor kon stellen, niet? Als ze het nodig had kon ze het nog wel eens terughalen.. Ze knikte bij Quinty's opmerking over het meer. 'Ik zit inderdaad graag bij water, maar het liefst bij de Waterval. Ook bij het Stille Meer. Het bos lijkt me anders ook een mooie plaats,' vertelde Kijito. Ze was het liefst in de buurt van water; dat gaf haar het meeste rust, ook omdat het haar element was. Ze schrok bijna van de plotselinge schaduw die over het meer en een groot stuk van hun omgeving heen viel. Ach, het zonlicht had lang genoeg vrij spel gehad. Kijito staarde weer in het water. 'Het is echt knap dat je de wolken zo kon verschuiven,' merkte ze op. Wat Licht en Duistere magie deden was haar bijna volledig onbekend, al kon ze zich er wel iets bij voorstellen.

Quinty glimlachte. Het bos was altijd duister,, En leek haar geen plek voor een meisje als Kijito. Maar het kon natuurlijk ook anders zijn. Dat Kijito nog jong was, en klein, hoefde ze niet zo te zijn. Ze kon makkelijk een sterk persoon zijn, die daar niet snel bang van zou worden. Het antwoord van Kijito op haar vraag had Quinty wel verwacht. Een Cassiaan zat ook liever bij het water. Tenminste dat lag voor de hand. "Het bos is zeker mooi. 's Nachts wat duister maar dat vind ik juist zo leuk eraan." Quinty grinnikte. 's Nachts buiten de uren dat ze naar buiten mochten naar buiten sluipen. En dan het bos in. Helaas heb je hier niet de Novanan zoals op Nova. Dan kon je gieren van het lachen. Maar dit zo was ook goed genoeg. Quinty glimlachte vriendelijk bij de opmerking van Kijito. "Het is iets wat ik heb geleerd van mijn ouders. Als ik het lichter wilde hebben kon ik door middel van de zon de wolken verschuiven zodat de zon feller te voorschijn komt. En andersom ook. Als het te licht woord kan ik het zelfde trucje doen alleen dan de wolken er weer voor halen. En als ik boos ben, dan zou ik zelfs donderwolken kunnen besturen." Ze glimlachte bij het idee van een lekkere onweersbui.

-- Sorry voor de korte post.. Ik moet werken xD

Kijito knikte bij Quinty's opmerking over het bos. 'Donker is het daar zeker.. Ik ben er laatst even geweest, maar ik kom er persoonlijk niet zo graag,' vertelde Kijito. 'Toen ik er was viel er ook gelijk iemand. Dat meisje zat op haar eenhoorn en die werd bewusteloos waardoor ze viel. Ik geloof dat ik maar niet meer in dat bos moet komen, dan gebeuren er vreemde dingen,' vertelde Kijito, waarbij ze een overdreven eng gezicht trok. Grapje, natuurlijk. Dat was puur toeval geweest. Alsof het lot er wat om gaf dat zij het Duistere Bos in liep. Quinty vertelde iets over haar magie. Kijito luisterde. Dat was best handig! 'Dat is handig! Ik kan alleen maar regenwolken besturen,' vertelde Kijito, 'als ik me heel erg concentreer op de waterdamp. Die is wel veel vluchtiger dan water, dus het lukt me niet echt goed.' Quinty was al veel ervarener met haar magie, zo scheen het haar in ieder geval toe. Kijito hield dan weer wel van onweersbuien. Het weer was dan zo.. druk en geladen dat ze zelf tot rust kon komen. Het meeste hield ze er nog van om uit het raam te staren terwijl de regen tegen het glas voor haar gezicht tikte.. dat maakte haar zo ontspannen. Het gaf ook een mooi moment om na te denken. 'Donderbuien zijn best leuk, vooral als het regent,' lachte Kijito. Ze kon zich per slot van rekening beschermen tegen de regen.

Quinty moest lachen om de gebeurtenis die Kijito had ondervonden in het bos. Het was iets aparts om te horen, dat zeker. Maar ze moest zeggen dat het bos vol met verrassingen zat. Het ene moment gebeurde er niks en het andere moment werd je wel door iets overvallen. Ze glimlachte naar Kijito. Ja Quinty vond haar magie ook wel handig. Dat Kijito regenwolken kon besturen vond Quinty ook knap. Zij kon ze wel besturen maar niet zo dat het op het moment dat zij wilde het ging regenen ofzo. Al kon ze onweer makkelijk besturen. Een aantal volt de lucht in schieten en het was al genoeg. Quinty knikte even bij Kijito die blijkbaar wel moeite had met het besturen. Het leek Quinty best gaaf om regen te kunnen laten vallen. Quinty lachte even mee met Kijito. "Het is werkelijk waar nog leuker als je het kan besturen. De bliksem dan. Regen kan ik niet besturen, wel de wolk ervan. Best wel apart, al zeg ik het zelf." Grinnikte Quinty. Ze plaatste haar handen iets achter zich, op de hoogte van de zijkant van haar heupen. Ze zuchtte zachtjes. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen of waar ze het over moest hebben. Het was altijd wel iets waar Quinty het moeilijk mee had. Onderwerpen voor gesprekken. Maar als ze er een had. Kon ze de oren van je kop af lullen. Maar dan moest je er wel een hebben..

Kijito grinnikte toen Quinty vertelde over de donderwolken. 'Hmm.. ik kan alleen de regen echt goed besturen.. maar dat komt door mijn watermagie, natuurlijk.' Ze had het idee dat ze een beetje uitgepraat raakten. Ja, waar moest je dan ook over praten met een vijfde klasser die je net een paar minuten kende? Kijito richtte haar blik weer op het water. Er was behoefte aan een nieuw gespreksonderwerp. Nou, succes met zoeken, zei ze tegen zichzelf. Ze praatte meestal niet zoveel over dingen die ze als privé beschouwde. Sommige mensen waren namelijk ontzettende roddelaars. 'Hoe zijn de mensen bij jou op de etage?' vroeg ze uiteindelijk nieuwsgierig. Op de Watermagiciansetage zaten een heleboel aardige mensen zoals Sapphire, maar er waren ook een paar meisjes.. Kijito was het soort meisje dat verlegen wegkeek bij iedere opmerking, voor of tegen haar. Een paar meisjes hadden dat opgevat als een sein om haar wat te gaan pesten. Nou ja, pesten kon ze het ook niet echt noemen. Soms werden haar spullen verstopt, andere keren vond ze juist weer dingen die niet van haar waren. Het was niet echt beledigend. Zelfs de opmerkingen vielen nog wel mee. In dat opzicht was ze blij dat ze geen huisdier had; de kat van iemand anders was onder de make-up gesmeerd. Niet iets wat ze haar huisdier toe zou wensen.

Quinty glimlachte vriendelijk. Het was best moeilijk om een makkelijk gesprek aan te gaan met een 1e klasser, hoewel, zij had daar ook ooit gestaan, dus voor vragens stond ze altijd wel open. Bij haar vraag haalde Quinty haar schouders even op. "Bij Nova zijn ze te lief, te goed. En bij Shadra zijn ze weer ruig enzo. En ik zit er net wat tussen. Al kunnen ze bij Nova en Shadra best goed roddelen. Maar het liefst zit ik denk ik bij de Shardranen, omdat ik bij de Novanen weinig kan doen, en ik val daar een beetje buiten de boot, als je naar mijn uiterlijk kijkt enzo. Ze staren je dan zo na." Ze glimlachte zwakjes naar Kijito. Ze had het bij beide nog niet echt het thuis gevoel gehad. Ze zat er echt precies tussen. Voor de Shadranen was ze te lief, en voor de Novanen weer totaal niet. Het was nergens goed. Het was iets wat Quinty totaal niet verwachtte. Maar aan de andere kant ook juist wel. Als ze nou iemand kende die het zelfde probleem had, maar nee. Eigenlijk trok ze alleen maar eerste klassers aan. Ja of zij haar. Misschien kwam het omdat haar broertjes ook zo jong waren. Ze zuchtte. Ze merkte dat ze al een poosje niks had gezegd. "En bij jou op de etage?" Vroeg ze op haar manier nieuwschierig. Soms wou ze ook wel eens een volbloed zijn. Maakt niet uit van welke, maar dan was alles beter dan het niet zijn. Quinty liet haar ogen van Kijito naar het meer gaan.

Het was best vreemd om een gesprek te onderhouden met iemand uit de 5e. Ze zouden waarschijnlijk al snel zonder gespreksonderwerpen komen te zitten, gokte Kijito. Niet gemeen bedoeld, maar 5e klassers hadden nu eenmaal andere interesses dan bruggertjes! Het was duidelijk te horen aan Quinty's volgende antwoord dat ze zich nergens echt thuis voelde. Het waren ook zo verschillende magiesoorten. Licht en Duister. Dag en Nacht. Dat kon bijna niet tegelijk. Dan was het de ochtend of de avond, maar anders lukte het niet.. Even zwegen ze allebei. Kijito zat nog met haar gedachten bij hoe het was om twee soorten magie te hebben, daarmee te moeten leven. Water en Vuur leken haar ook niet bepaald fijn. Dan was je een roekeloos iemand die oversensitief was, of iets dergelijks. Leek niet echt leuk.. 'Er zijn een paar roddelaars, een paar pestkoppen, mensen met wie je nauwelijks praat en een paar heel aardige mensen,' antwoordde Kijito. Net als op iedere etage, eigenlijk. 'Meestal hoor ik bij de mensen met wie nauwelijks wordt gepraat, maar dat is niet zo'n probleem.. Er zijn ook een paar vervelende kinderen, die echt over je roddelen waar je bij staat, maar dat zal ooit wel overgaan..' Misschien werd er ook wel geroddeld bij Quinty op de etage? Vast wel, dat was overal wel. 'Maar over het algemeen gaat het wel goed daar,' concludeerde Kijito. Die mensen zou ze zo weer tegenkomen als de les weer begon. Een gezamenlijk vak; gym. Iets wat voor haar part geschrapt mocht worden, maar goed, daar had zij niets over te zeggen.