Just some memories.

Met rustige passen liep Emily van de Nova etage. Ze had gehoopt Sorax daar te vinden, maar helaas. Hij was er niet te bekennen. Ze was best teleur gesteld en dat was te zien aan haar gezicht. Ze liep met haar handen in haar zakken over het grasveld heen. Haar hoofd lichtjes gebogen naar de grond toe. Ze telde de stappen. Ze had er al precies 64 gemaakt vanaf de deur van de academie tot aan waar ze nu stond, het meer. Rustig keek ze er over heen. Er lag een heel dun laagje ijs op door de kou. Ze glimlachte en ging voorzichtig zitten op de grond. Het gras was vochtig door de dauw van die dag. Emily zuchtte eens. Ze had altijd een goed leven gehad. Zo bekeek ze het, altijd positief. Maar natuurlijk zijn er ook dingen die minder goed gingen. Zoals haar band met haar ouders. Ja hij was altijd goed geweest, en ze hield zielsveel van hen, Emilia en Stan. Maar ze heeft natuurlijk ook haar tijd als opstandige tiener daar gehad. Ze lag helemaal niet goed met haar ouders. Bijna elke dag wel ruzie. Emily staarde over het water heen. Als je in haar ogen zou kijken, zou je niks zien. Niks. Ze was op het moment leeg. De ruzie's waren nooit normaal. Een ruzie met je ouders en na een dag was het over. Nee bij haar ging het verder. Misschien kwam het wel, doordat Em het nu wist, dat ze geen echte familie was. Ze hadden niks gemeen. De ruzie's konden dagen duren. Dan was haar moeder wanhopig, 's Avonds als Emily dan op haar kamer dat hoorde ze haar moeder wel eens huilen. Maar voor haar vader, en ook voor Emily maakte het niks uit. Niemand had ooit ervan geweten. Want Emily was altijd positief gebleven. Ze zou alles altijd positief benaderen, en slechte dingen.. Nee daar praatte ze niet over. Al zou het gerust wel opluchten. Laat staan die ene... Nee. Ze dwong zich er niet over na te denken. Het kon niet. Het was niet positief. Emily zuchtte. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet merkte dat er iemand achter haar kwam staan.

Daisuki was tegen aanraden van de andere op de etage toch naar buiten gegaan. Het mocht dan weliswaar een beetje koud zijn, maar van vond ze een stuk prettiger dan de verstikkende hitte en drukte van de etage. Zacht zuchtte ze terwijl ze binnen op het grasveld bleef staan, nu nog beslissen waar ze heen wou. Na een paar momenten besloot ze dat ze wel naar het meer toe wilde, ze was er nog niet geweest en nu zou het wel lekker rustig zijn. Daisuki trok de jas nog iets strakker dicht en begon te lopen, en voor ze het wist zag ze het meer al liggen. Daisuki keek uit over het stille meer dat door de kou op het moment een laagje ijs op lag dat glinsterde in het weinige doorbrekende licht van de zon. Na even rond gekeken te hebben zag Daisuki opeens een meisje zitten met haar rug naar haar toe. Daisuki zag meteen aan het blauwe haar dat ze het meisje nog niet kon, maar dat zou niet meer lang duren als het aan haar lag. Rustig kwam Daisuki dichter naar het meisje toe en bleef toen op ongeveer een halve meter achter haar staan. Zachtjes ademde Daisuki nog een keer diep in en uit om zich over haar eigen verlegenheid te zetten en zei toen om de aandacht te trekken "Mooi he, het meer zo in dit licht". Zachtjes slikte daisuki nog het laatste beetje angst in dat ze voelde en bleef rustig staan, uitkijkend over het meer en hopend op een reactie van het meisje

Ze mocht niet aan die gebeurtenis denken. Een keer meemaken was genoeg, niet meer aan denken was het beste, al bleef het in haar hoofd rondspoken. Ze hoorde wat achter haar, Een stem. Een stem van een meisje. Maar een paar minuten later dan het meisje wat gezegd had kwam het pas door bij Emily. "Hé.. Wat?" Langzaam draaide Emily haar hoofd om naar het meisje achter haar. Bekeek haar even en draaide zich weer om naar het meer. "Oh, jaa. Prachtig." Emily klonk erg afwezig. Zachtjes tikte ze op de grond met haar vingers. Ze wist niet hoe het kwam dat ze tegenwoordig zoveel aan die doos dacht. Die doos in haar hoofd waar alles wat niet leuk was was opgeborgen. Emily zuchtte. Ze draaide zich om naar het meisje, "Sorry, Ik ben niet echt beleefd nu.. Ik ben Emily, maar zeg gerust Em." Ze glimlachte vriendelijk naar haar.

Daisuki had een tijdje een beetje zenuwachtig over het meer uit gestaard, hopend op een antwoord voordat ze antwoord kreeg. gelukkig werd de stilte uiteindelijk verbroken, maar het meisje klonk alsnog behoorlijk afwezig, wat eigelijk al bleekuit het feit dat Daisuki zo lang had moeten wachten op een antwoord. Daisuki hoorde een zucht en zag hoe het meisje zich omdraaide, ze stelde zich voor als Emily maar zei dat ze haar Em mocht noemen. kennelijk was datgene wat haar zo had afgeleid niet al te erg geweest want ze glimlachte in elk geval. Daisuki glimlachte terug en zei op haar beurt "Ik ben Daisuki, leuk je te ontmoeten Em". Daisuki stak haar hand richting Emily uit en wachtte tot ze die aan zou nemen of weigeren.

Emily draaide zich weer om naar het meer. Het was zo rustgevend. En door alles wat er eerder was gebeurt bij Sorax.. Had haar aan het denken gezet. Misschien moest ze alles wel verwerken. Ze kon ook niet altijd alles maar vergeten, of doen dat ze alles was vergeten. "Ik ben Daisuki, leuk je te ontmoeten Em". De woorden van Daisuki haalde Emily weer uit haar gedachten. Ze glimlachte flauwtjes terwijl ze omdraaide. Pakte de hand en knikte. "Kom zitten, Daisuki." Zei ze vriendelijk waarna ze zachtjes naast zich klopte. Daarna staarde ze weer strak over het meer heen. "Het is soms zo gek.. Dat dingen soms veel harder in je gezicht terug ketsen dan dat ze waren, toen het gebeurde." Ze Emily zachtjes. Het kwam er zomaar uitrollen. Ze had geen idee waarom. Misschien moest ze gewoon haar ei kwijt.

Emily had Daisuki haar hand tot haar niet afgeslagen maar aangenomen, ondanks dat ze wat afwezig was. Ze bood zelfs de plaats naast haar aan aan Daisuki die dat aanbod maar al te graag aan nam. Ondertussen staarde Em echter alweer over het bevroren meer uit. Daisuki vroeg zich af waar ze eigenlijk aan dacht maar kreeg daar snel genoeg antwoord op toen Em begon met praten. Daisuki dacht even na over haar woorden en zei toen "ik denk dat dat alleen is omdat het als het gebeurd door de schok niet helemaal goed door kan dringen, dan lijkt het achteraf veel zwaarder" Daisuki slikte even terwijl de herrindering van de plotselinge dood van haar vader weer naar boven kwam, met alle macht probeerde ze de tranen en de herrinderingen van zichzelf weg te houden wat gelukkig nog netaan lukte, hoewel ze wist dat haar ogen ondertussen helemaal nat waren geworden. Nogmaals slikte Daisuki, proberend om het brok in haar keel weg te krijgen

Emily schrok op van de woorden. Enkel en alleen maar de waarheid die het meisje vertelde. Enkel en alleen maar de waarheid, hoewel het haar wel deed schrikken. Met waterige ogen keek ze naar het meisje naast haar. Daarna draaide ze zich weer om naar het meer. Ze voelde aan haar ketting, het rode hartje met de geel/gouden binnenkant. Voorzichtig speelde ze ermee. Ze liet het tussen haar vingers glijden. Daarna liet ze het enkel om haar nek hangen. "En toch blijft het gek." Prevelde Emily. Ze knipperde de tranen en de brok in haar keel slikte ze weg. "Het is gewoon zo raar hoe het leven in elkaar zit. Je stopt dingen weg, vergeet het als het ware. En ineens komt het zo hard op je af." Emily sloeg haar ogen neer. "Alsof het je wilt pesten want het komt totaal op het verkeerde moment." Emily zuchtte eens diep. Life isn't fair. Ging er door haar hoofd heen. En dat was een ding dat zeker was.

Daisuki staarde net Em over het koude bevroren meer, haar gedachte proberend af te leiden van de horror van die slecht herrindering. Daisuki keek echter weer naar Emily toen ze haar zag bewegen, ze hield nu een hartje in haar hand aan een ketting waar ze voorzichtig mee speelde. De ketting was Daisuki nog niet eerder opgevallen, maar op een of andere manier trok die nu wel har aandacht, misschien gewoon omdat hij zo belangerijk leek voor Em. Emily liet de ketting weer gewoon hangen en Daisuki keek Em zelf weer aan toen ze weer begon met praten. Daisuki keek toe en zag dat Emily het net zo moeilijk had met dit onderwerp als zij, maar ze ging toch door, misschien moest ze haar verhaal gewoon eens kwijt, misschien moest Daisuki dat ook eens, ze had er nooit met iemand over kunnen praten, zelfs niet met haar moeder of haar broer, of misschien was dat juist omdat ze hen te goed kende, wist dat ze die pijn ook hadden en het hen niet aan wilde doen om hen er nog een keer door heen te slepen. Daisuki probeerde nogmaals het brok in haar keel weg te slikken en zei toen met een ietwat schorre stem "Ik denk dat het terug komt omdat je het weg stopt. Je verbergt het alleen maar tijdelijk voor jezelf, dus vroeg of laat zul je het weer tegen komen" Daisuki voelde nu hoe ze ook zichzelf nu aan het overtuigen was en haar verdriet de vrije loop niet waarbij haar ogen al nat werden, wetende dat de tranen snel zouden volgen "Misschien is de enige manier om het leed te verzachten om het verdriet los te laten en er over te praten" zacht slikte Daisuki nogmaals verwijl ze even haar neus snoof, nog half proberend de tranen en het verdriet tegen te houden, ondanks dat ze wist dat het nu geen zin meer had

Emily keek naar het meisje naast haar. Ze knikte lichtjes maar toch waren haar gedachten niet bepaald gerust gesteld. Ze twijfelde. Ze wilde het allemaal wel vertellen maar toch hield het verdriet dat er verborgen was het tegen. "En wat nou als je dat dan niet durft. De leed blijft dan." Emily hoorde naast zich ook wat geluiden die leken op gesnik. Ze keek naar Daisuki. "Jij hebt iets soortgelijks mee gemaakt. Nouja... Iets dat je veel verdriet doet." Zei Emily zachtjes. "Sorry dat ik zo egoïstisch deed." Zei Emily want ze dacht alleen maar aan zichzelf op dit moment. En er waren meer mensen die het niet echt lekker hadden, zoals Emily. Emily kreeg een licht blosje op haar wangen. Wat stom. Hoe kon ze dat nou doen. "Ik dacht alleen aan mezelf. Maar ik ben niet de enige die het minder heeft. Gaat het?"

--ja ik ben zoo inspii loos.

Daisuki hoorde de woorden aan van Emily die haar bezorgtheid uitspraken over haar eigen vermogen om zich pver haar angst heen te zetten en er over te praten terwijl ze zelf tegen haar tranen vocht. Ze was die strijd echter aan het verliezen en een zachte snik kwam over haar lippen. Kennelijk had Em dit gehoord want ze keek naar haar. Ze zag aan haar dat zij ook pijn had en zei dat ze wat dat betreft hetzelfde waren, Daisuki kon alleen maar knikken ten bevestiging, ze was bang dat haar tranen zouden starten zodra ze haar mond open deed. Nogal overbodig bood Emily haar excuses aan, overbodig omdat Daisuki het niet erg vondt, ze wist hoe het voelde en dat je op zo'n moment maar moeilijk aan een ander kon blijven denken. Emily vroeg ook of het wel ging en Daisuki zou wensen dat ze dat had kunnen bevestigen, maar dat kon ze niet, haar hart deed te veel pijn. Daisuki schudde haar hoofd en snikte nogmaals, dit keer echter omdat de tranen nu doorbraken, warme tranen rolde over haar wangen. Daisuki trok haar knieën op en legde haar hoofd zo neer dat de tranen meteen opgenomen werden in de stof van haar broek. Nu zou ze onmogelijk nog kunnen stoppen, vroeger rende ze op dit soort momenten altijd naar haar moeder of, als hij er was, haar broer, maar toch had ze het nooit aan gedurft om over haar verdriet te praten. Waarom moest dit nou gebeuren? Ze dacht nog wel dat ze er eindelijk over heen was en nu begon het net zo hard. Daisuki liet nu gewoon de pijnlijke snikken en tranen hun gang gaan, ze kon het niet alleen aan om ze te bevechten

Emily keek vriendelijk maar verbaast naar het meisje dat ineens begon te snikken. En knikte op haar vragen, of schudden. Een traan rolde over haar wang en het meisje trok haar benen op, iets wat Emily ook vaak deed. Ze legde haar hoofd op haar knieën en snikken en tranen bleven gaan. Voorzichtig legde Emily een hand op haar schouder, troostend bedoelt, en ging zachtjes heen en weer. "Huilen is goed. Het geeft je opluchting. En als je iets kwijt wil, zal ik er voor je zijn." Zei Emily zachtjes tegen het meisje. Haar eigen zorgen waren ineens verdwenen en het was alsof die niet meer bestonden, zoals ze eigenlijk nooit zo bestonden bij Emily. Ze waren even op bezoek gekomen om te kijken en weer weggegaan. Terug naar het plekje waar ze ooit kwamen en stiekem uit gekropen waren. Ze glimlachte vriendelijk naar Daisuki. Ze wist niet goed wat te doen of wat te zeggen. En misschien zei een glimlacht meer dan 1000 woorden. Haar vingers gingen als een soort machine over haar schouder heen. Rustig heen en weer.

DAisuki liet de tranen haar kleding in lopen terwijl ze opeens een warme hand van Emily op haar schouder voelde die haar probeerde te trootsten. Daisuki wist niet waarom, maar op een of andere manier gaf haar dat een veilig geloof en met dat gevoel verdwenen ook langzaam haal tranen en de gedachten aan haar verdriet dat al zo lang in haar schuilde. Daisuki keek weer op en veegde de laatste tranen weg, ondertussen zag ze dat de knieen van haar broek behoorlijk nat waren van haar tranen. Daisuki keek nu opzij naar Emily enn werd een beetje rood bij het besef dat ze net een potje had zitten janken in het bijzijn van iemand die ze nauwelijks kende, maar Emily had haar wel geprabeerd te troosten, zelf gezegt dat ze er voor haar was als ze dat nodig had "Bedankt" zei ze zacht en nog ietwat verlegen. "Jij mag het bij mij je hart luchten als je het nodig hebt hoor" zei ze terwijl ze zich herinnerde dat Emily haar origineel triester over kwam dan zij zelf.

PROFILE MAGICIAN

» ✿ ;; Thanks For The Memories.
» Memories will never be the same
» Vivid Memories
» Memories for the future ~
» The memories <OPEN>

Just some memories.

Just some memories.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen